NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Nationaal Congres BBTK Social Profit: solidariteitsboodschap met de stakers van Charité (Berlijn)

    Op 13 mei had het nationaal congres van BBTK Social Profit plaats in Brussel. De voormiddag werd afgesloten door Bart Van der Biest met een toelichting van een solidariteitsboodschap voor de stakers van het Berlijnse Charité ziekenhuis dat een voorbeeld is van hoe een efficiënte staking kan georganiseerd worden in een ziekenhuis. Onder kan je de speech lezen én de solidariteitsboodschap die naar de Duitse collega’s wordt opgestuurd.

    Solidariteit met de werknemers van Charité en CFM (Berlijn)

    Ter info voor de congresgangers:

    Men zegt wel eens dat de Duitse arbeidersbeweging alvorens een perron in een station te bezetten de militanten eerst braaf allen een ticket gaan kopen. Hopelijk krijgen jullie na mijn uiteenzetting een andere kijk op deze ironisch-surrealistische visie op de “Deutsche Gründlichkeit.”

    Vanaf maandag 2 mei startte een staking in het Charité in Berlijn , met ongeveer 13.000 werknemers één van de grootste universitaire ziekenhuizen in Europa. Op 15 maart had er reeds een goed opgevolgde waarschuwingsstaking plaats. Een meerderheid van 92,9% van het personeel stemde voor een staking van onbepaalde duur vanaf 2 mei.

    Waarom?

    Het gemiddeld loon van een Charité-werknemer ligt 14% lager dan op nationaal vlak. Een verpleegkundige in dit ziekenhuis verdient gemiddeld 2300 tot 2400 Euro bruto. Vandaar o.a. de looneis van 300 Euro extra per maand voor elke werknemer. Verder bestaan er ook nog steeds (loon)discriminaties tussen werknemers uit het Westen en het Oosten. In het Charité wordt men ook geconfronteerd met loondumping via onderaanneming. Zo werken er rond de 2500 werknemers in het CFM (Charité Facility Management) aan uurlonen die variëren tussen de 5 en de 7 Euro. CFM verzorgt verschillende logistieke taken in het ziekenhuis. Bij CFM bestaat er geen enkele vorm van collectief loonakkoord en dient elke werknemer individueel te onderhandelen over zijn loon, met alle gevolgen van dien.

    Vanaf 6 mei werd de staking voor de werknemers van Charité (tijdelijk) opgeschort na een nieuw voorstel van de directie om verder te onderhandelen, inclusief deadline en strenge voorwaarden vanwege de directie. Vrijdagochtend 6 mei werd het nieuwe voorstel vrijgegeven en tegen ’s middags moest de directie een antwoord hebben. Bij een positief antwoord diende het werk hervat te worden, bij een negatief antwoord zou men terug van een blanco papier vertrekken.

    De staking bij het dochterbedrijf CFM wordt echter verdergezet aangezien er nog geen enkele reactie van werkgeverszijde is geweest sinds het begin van de staking behalve het bedreigen van stakers met ontslag. Ook weigert de directie van CFM in een minimumbezetting te voorzien voor noodgevallen, nochtans aangeboden door Ver.di, de vakbond, om dit op zich te nemen. In tegendeel; CFM zet werknemers in van andere campussen en diensten, inclusief werknemers van buiten het bedrijf. Met andere woorden: een staking breken in de goede oude stijl.

    Op maandag 9 mei staakten 600 personeelsleden van CFM ondanks de allesbehalve gunstige situatie en werden er voor de rest van de week acties gepland. Vandaag is er een betoging aan de Partijdag van de SPD die samen met Die Linke de zogezegde Berlijnse rood-rode coalitie vormt. CFM is voor 51% in handen van de Berlijnse overheid.

    Zoals reeds vermeld legden de onderhandelaars van Ver.di het verbeterde aanbod van de werkgevers van Charité voor aan de stakers onder een enorme tijdsdruk. Er werd beslist om (voorlopig) terug aan de slag te gaan omdat de nieuwe basis van onderhandelen als voldoende werd gekwalificeerd. De directie gaat akkoord om een einde te maken aan de (loon)discriminaties tussen werknemers van het Oosten en het Westen. Verder wil men vanaf juli 2011 overgaan tot een maandelijkse loonsverhoging van 150 Euro, vanaf juli 2012 tot 200 Euro (150 + 50) per maand en tenslotte daarna een procentuele stijging verdeeld tot eind 2015 die uiteindelijk moet overeenkomen met het nationaal loonniveau dat rond de 300 Euro boven het huidige loon ligt. Indien de verdere onderhandelingen niet het gewenste resultaat geven, zullen de werknemers niet aarzelen om terug in staking te gaan.

    Enkele cijfers van de eerste week staking (2 tot 6 mei):

    • 1514 lege of gesloten bedden op 5 mei (van de 3200)
    • grote betoging met 2500 werknemers door Berlijn (3 mei)
    • dagelijks ongeveer 2000 stakers
    • een financieel verlies voor het ziekenhuis van 1 miljoen Euro per stakingsdag. Alleen al de sluiting van 60 van de 70 OK-zalen zorgde voor een dagelijks verlies van 500.000 Euro.

    Solidariteitsboodschap

    De deelnemers van het nationaal congres van BBTK-SETCa Gezondheidszorg/ Social Profit, bijeengekomen op 13 mei in Brussel, wensen hun solidariteit uit te drukken met de strijd van de werknemers van Charité én CFM voor betere lonen en arbeidsomstandigheden. Uit de praktijk weten we dat het allesbehalve vanzelfsprekend is om een langdurige staking in een ziekenhuis te organiseren maar we willen jullie alvast feliciteren met jullie prestatie. Een extra aanmoediging willen we overmaken aan de collega’s van CFM die ondanks moeilijke omstandigheden hun tweede stakingsweek ingegaan zijn.

    We wensen jullie nog veel geluk voor een succesvolle strijd en hopen dat vakbondsmilitanten internationaal van jullie ervaringen kunnen leren.

    Eén vinger kan men breken, vijf vingers maken een vuist! Of zoals het motto van onze vakbond: Samen sterk!

    In het Duits:

    Solidaritätsbezeugung

    Die Teilnehmer am nationalen Kongress der BBTK-SETCa Gesundheitswesen (den 13. Mai, Brüssel) wünschen ihre Solidarität mit dem Kampf der Arbeitnehmer von Charité und CFM für bessere Löhne und Arbeitsbedingungen zu bekunden. Aus der Praxis wissen wir, dass es keineswegs einfach ist, um einen langwierigen Streik im Krankenhaus zu organisieren, aber wir wollen euch schon zu eurer Leistung gratulieren. Eine zusätzliche Ermutigung übermitteln wir den Kollegen von CFM, die trotz schwierigen Umständen in ihre zweite Streikwoche getreten sind.

    Wir wünschen euch noch viel Glück für einen erfolgreichen Kampf und hoffen, dass Gewerkschaftsmilitanten weltweit aus euren Erfahrungen lernen können.

    Einen Finger kann man brechen, fünf Finger machen eine Faust! Oder wie dass Motto unserer Gewerkschaft sagt: zusammen stark!

  • Directie wil ook de komende jaren sociale bloedbaden bij bpost

    Topman Johny Thijs is zijn jaarloon van 1,07 miljoen euro waard, om Tuybens te parafraseren: ‘de man werkt hard’. Zijn taak bestaat uit het organiseren van sociale bloedbaden onder het personeel. En op dat vlak gaat het heel hard. De afgelopen zeven jaar gingen al 12.000 voltijdse banen verloren, nu wil de top van bpost nog eens 6.300 jobs weg tegen 2017. Hierdoor gaan we stilaan naar een halvering van het personeelsbestand van 40.000 naar 20.000.

    De afgelopen jaren werden al veel aanvallen doorgevoerd: er verdween personeel, de dienstverlening in de postkantoren werd afgebouwd, het overblijvende personeel moest steeds flexibeler werken. Jaarlijks zijn er zowat 2.000 natuurlijke afvloeiingen van statutairen. Zij worden niet vervangen door 2.000 nieuwe statutairen, maar dan zowat 1.000 werknemers aan slechtere sociale voorwaarden of als interimmers. De directie wil op het pad van deze aanhoudende sociale kaalslag voort gaan. In naam van de liberalisering zullen we op deze manier een halvering van het personeelsbestand zien, ook al is er zeker geen halvering van het werkvolume.

    De directie wil de komende jaren de sortering, transport en distributie hervormen om een grotere centralisatie en automatisering te bekomen. Hierdoor zullen vooral de lokale kantoren bloeden. Categorie per categorie wordt iedereen aangepakt bij bpost. Iedereen, behalve het management zelf natuurlijk.

    De plannen voor de reorganisatie van de postbestelling zorgden in februari al voor acties van het personeel. Op 11 februari was er een geslaagde staking. Naar aanleiding van die staking verklaarde Thijs dat hij bereid is om te onderhandelen over het loon van de hulppostbode, over de herstructurering en het sociaal bloedbad daarentegen was hij niet bereid om te onderhandelen. Na de staking van 11 februari volgde geen nieuwe stap in het verzet. De interne documenten waaruit De Standaard citeert en die wijzen op een verder jobverlies met 6.300 eenheden tegen 2017 (met andere woorden het voortzetten van het ritme van 1.000 banen weg per jaar), maken duidelijk dat ernstig verzet noodzakelijk is.

    Na de staking van 11 februari schreef de zakenkrant De Tijd: “Als directie moet je af en toe je personeel en je vakbonden de kans geven stoom af te blazen, is te horen in directiekringen. Zeker als er jaren aan een stuk is geherstructureerd en gereorganiseerd. Ventileert dat ongenoegen zich via een staking, dan is dat spijtig. Maar als dat uiteindelijk, met een paar borrelnootjes, leidt tot het beoogde doel, dan moet dat maar.” (De Tijd, 12.2). De directie gaat er met andere woorden van uit dat het personeel zich zal laten doen.

    Als we dat willen doorbreken, zal er nood zijn aan een actieplan dat zich niet beperkt tot acties om wat stoom af te laten. We zullen een langdurige en harde strijd moeten voeren om de liberaliseringspolitiek volledig te stoppen.

  • [FOTO’s] Franstalige onderwijsbetoging in Luik

    Gisteren waren er in Luik meer dan 12.000 betogers uit het onderwijs. Alle netten en alle niveau’s waren vertegenwoordigd op de actie. Het ongenoegen is breed verspreid. Het personeel wil vooruitgang op het vlak van de lonen en protesteert tegen aanvallen op het brugpensioen en de arbeidsvoorwaarden. De druk moet hoog worden gehouden, we moeten de beweging opbouwen met een offensief actieplan. De betoging van gisteren mag slechts een eerste stap zijn. LSP was aanwezig met personeelsleden uit het onderwijs en scholieren van ALS. We kregen een goede respons voor onze ideeën, zo verkochten we 76 exemplaren van ons maandblad.

    Foto’s door Nico

    • Artikel over de staking in het onderwijs

  • CREG-cijfers amper nog betwistbaar: nucleaire winst loopt op tot 1,8 miljard per jaar

    De regering zette de Nationale Bank in om de cijfers van Electrabel inzake de ‘nucleaire rente’, de extra winsten door het langer open houden van de kerncentrales, te bevestigen. Daarmee werden de cijfers van energieregulator CREG in twijfel getrokken om de belasting op de superwinsten zonder veel problemen te kunnen beperken. Nu moet de Nationale Bank erkennen dat de winsten wellicht hoger lagen dan wat eerder naar voor werd geschoven.

    De discussie over de nucleaire rente blijft woeden. Dit is niet zozeer een cijferdiscussie voor wiskundigen. De politieke beslissingen worden niet aangepast naargelang de cijfers, het is eerder omgekeerd: naargelang het politieke standpunt worden de cijfers aangepast. De belangen van de energiebedrijven, grote reuzen als Electrabel die goed zijn voor miljardenwinsten voor de grote aandeelhouders, worden daarbij voorop gesteld. De regering, en dus niet enkel de liberalen, loopt voor rekening van Electrabel en zette met dat oogpunt de Nationale Bank in om de cijfers van de CREG te betwisten.

    Wat de CREG naar voor bracht, was immers niet minnetjes. Er zou in 2007 een nucleaire rente zijn geweest die opliep tot 2 miljard euro. De Nationale Bank hield het op 809 tot 950 miljoen euro. In de Kamer moest de energiespecialist van de Nationale Bank erkennen dat de nieuwe cijfers van de prijzen die industriële grootverbruikers betalen effectief een ander licht op de zaak werpt. Met andere woorden: de betwisting van de cijfers van de CREG wordt in vraag gesteld. Intussen is de onduidelijkheid gecreëerd en hoopt de regering weg te komen met een beperkte stijging van de belasting op de nucleaire superwinst.

    De CREG wees meteen op de fouten in de berekening van de Nationale Bank die rekening hield met erg lage tarieven en bijgevolg lagere inkomsten voor de energiebedrijven. Bovendien werd bekend gemaakt dat de winsten uit het langer openhouden van de kerncentrales na 2007 nog fors zijn gestegen. Dat is het resultaat van de sterk stijgende energieprijzen. Zo weten we meteen waarom wij meer moeten betalen: om de winsten van de grote aandeelhouders van GDF Suez (eigenaar van Electrabel) te spijzen.

    Een socialistisch antwoord op deze monsterwinsten beperkt zich niet tot de roep naar een hogere belasting op de nucleaire winsten. Wij menen dat energie te belangrijk is om over te laten aan de winsthonger van de private sector. We pleiten ervoor om energie in publieke handen te brengen met controle door de bevolking en de arbeiders op de productie en distributie van energie. Dat moet gepaard gaan met het afschaffen van een asociale belasting als BTW op energie. Energie in publieke handen is een voorwaarde om goedkope energie aan te bieden en bovendien werk te maken van een kernuitstap door massale publieke investeringen in onderzoek en ontwikkeling van milieuvriendelijke alternatieven.

    Lees ook:

    • Nationale Bank laat zich voor de kar van Electrabel spannen
    • Waarop wachten om Electrabel opnieuw te nationaliseren?
    • CREG: liberalisering doet ons meer betalen voor energie

  • Solidariteitsboodschap voor de stakers van het grootste universitair ziekenhuis in Europa: Charité in Berlijn

    Vanaf maandag 2 mei startte een staking in het Charité in Berlijn, met zijn 13.000 werknemers één van de grootste universitaire ziekenhuizen in Europa. Op 15 maart was er een goed opgevolgde waarschuwingsstaking . Een overweldigende meerderheid van 92,91% van het personeel stemde voor een staking van onbepaalde duur. Op dinsdag 3 mei volgde een betoging met 2.500 personeelsleden door Berlijn.

    Overgenomen vanop polsslagnonprofit.blogspot.com

    Het gemiddeld loon van een Charité-werknemer ligt 14% lager in vergelijking met gelijkaardige ziekenhuizen in de openbare diensten. Een verpleegkundige in het Charité ziekenhuis verdient gemiddeld 2300 tot 2400 Euro bruto. Vandaar o.a. de looneis van 300 Euro extra per maand voor elke werknemer. Het ziekenhuis is in handen van de regionale Berlijnse overheid, waar een zogenaamd ‘links-linkse’ coalitie van Sociaal-Democratische Partij en Die Linke aan de macht is. Die regering laat niet alleen lage lonen toe, ze heeft ook een deel van het personeel geoutsourced waardoor zowat 2500 personeelsleden aan 5,5 euro per uur werken en dit zonder enig collectief overleg.

    De staking toont de actiebereidheid. In een stemming voor de actie sprak 92,91% zich uit voor de staking. Op de betoging afgelopen dinsdag waren er 2.500 aanwezigen. De voorzitter van de afdeling van de vakbond ver.di in het ziekenhuis, Carsten Becker, verwees naar de historische Ierse vakbondsleider James Larkin: "De machtigen lijken alleen groot omdat we op onze knieën zitten. We moeten opstaan!"

    In 2006 had er ook een langdurige staking plaats en toen werd er vanuit België eveneens een solidariteitsboodschap naar de stakers gestuurd: “Solidariteitsboodschap van Belgische syndicalisten met de Charité-stakers”.

    Een militant van BBTK gezondheidszorg stuurde dit weekend in naam van de medewerkers van Polsslag een solidariteitsboodschap naar Carsten Becker, de voorzitter van de vakbond Ver.di van het Charité ziekenhuis. De boodschap, die kort verwijst naar de situatie in België, is in het Engels opgesteld aangezien niemand onder ons voldoende beslagen is in het Duits. De solidariteitsboodschap kan je hier onder lezen.

    Wil je ook een solidariteitsboodschap sturen? Het emailadres: carsten.becker [at] verdi-berlin.de Gelieve ook een kopie te sturen naar polsslag[at]socialisme.be

    Heel wat info (in het Duits uiteraard!) vind je op de website van Ver.di Charité

    Verschillende artikels over de staking vind je ook op sozialismus.info (Duitse zusterwebsite van socialisme.be) onder het thema: "Krankenhäuser für alle statt Profitmedizin für wenige"

    Solidariteitsboodschap 30/04/2011:

    Dear workers of the Charité Hospital,

    We have heard about your strike through the comrades of SAV – Sozialistische Alternative.

    We send you our full support for your struggle for higher wages and better working conditions, as we here in Belgium are involved in a long struggle for a new multiannual national collective agreement for the whole healthcare sector but that is refused with the excuse that we have no government with full powers for nearly a year. We have heard that your colleagues from Charité Facility Management were threatened with redundancy if they took part in the strike for a collective agreement and better working conditions at the Charité.

    This attack on the right to strike is an attack on all working people. Only if we stand firm in solidarity will we be able to defend ourselves from such attacks. Throughout Europe governments and the bosses are preparing for our fight backs against wage cuts and austerity measures. Italy, Spain, France: everywhere we see attacks on the right of workers to strike. Such attacks have to be met by common action and support.

    It is the workers who produce the value, who care for the patients, who maintain society. If we stand together in solidarity, if we do not let them disunite us, we are a force that cannot be ignored by the employers. One finger can be broken. Five fingers make a fist.

    We wish you good luck for a successful struggle, and hope that your experiences will benefit trade unionists internationally.

    Yours in solidarity, “Polsslag”; blog and journal of combative and critical trade union activists in the healthcare and non-profit sector, Belgium

  • Staking in Franstalig onderwijs

    Op 5 mei 2011 staken de Franstalige leerkrachten, eerder waren er twee werkonderbrekingen op 30 november en 15 maart. De redenen voor de woede zijn divers. Eerst en vooral is er het voorstel van onderwijsminister Simonet (CDH) om de leeftijd waarop brugpensioen mogelijk wordt met drie jaar op te trekken. Er is ook het drastische tekort aan middelen met een steeds kleiner budget. En er is verder ook de eis voor het herwaarderen van de lonen.

    Een correspondent

    Het onderwijspersoneel verzet zich ook tegen een ander plan van de minister, het zogenaamde ‘Robin Hood’-plan dat 60% van de subsidies voor ‘rijkere’ scholen wil overhevelen naar de 25% armste scholen. Er zijn echter geen ‘rijke’ en ‘arme’ scholen, maar wel ‘arme’ en ‘nog armere’ die allemaal samen te weinig middelen krijgen. Het verschuiven van de middelen tussen de scholen biedt geen antwoord op het algemeen tekort.

    De minister wilde het protest aan de onderhandelingstafel beperken en wijzigde daarom de samenstelling van wie aan deze onderhandelingen deelneemt: ook de inrichtende machten van de scholen werden er bij gehaald.

    De PISA-onderzoeken tonen elk jaar aan dat het Belgische onderwijs het meest ongelijke van de OESO is. Een gemiddelde loopbaan van nieuwe leraars bedraagt met moeite vijf jaar, dan geven ze al op. Deze gegevens maken duidelijk dat het weinig aantrekkelijk is om leraar te worden en dat er een groot tekort aan middelen is.

    De staking van 5 mei zal op zich niet volstaan om de aanvallen van de minister af te wenden. Deze staking moet het begin van een actieplan vormen om niet alleen de huidige aanvallen te stoppen, maar om tegelijk in het offensief te gaan voor een publieke herfinanciering van het onderwijs tot minstens een niveau van 7% van het bbp, zoals dit begin jaren 1980 nog het geval was.

  • Zij organiseren onze miserie, wij moeten onze strijd organiseren

    Artikel uit de mei-editie van De Linkse Socialist. Abonnees kunnen deze krant op dinsdag of woensdag in de bus verwachten

    Volgens de Nationale Bank had elke Belg eind 2010 gemiddeld 66.700 euro op zijn spaarrekening of in beleggingen. Voor een gezin van vier bedraagt dit 266.800 euro. Velen vragen zich wellicht af: waar zijn mijn 66.700 euro? In dit cijfer zien we de uitdrukking van de kloof tussen de rijksten en de gewone werkenden in dit land. Volgens de Europese Unie leven 2,2 miljoen mensen in dit land onder de armoedegrens of met een armoederisico. Daarmee wordt overigens het oude cijfer van 15% armen in ons land betwist. De topmanager van Delhaize verdient op drie dagen tijd hetzelfde als een kassierster met vijf jaar anciënniteit op één jaar.

    Wij krijgen een schamele loonnorm van 0,3% op twee jaar opgelegd en bovendien komt de reeds uitgeholde automatische indexering van de lonen onder Europese druk te staan. Voor de managers gaat het er anders aan toe. De best betaalde topmanager in ons land, Carlos Britto van ABInbev, was vorig jaar goed voor maar liefst 4,4 miljoen euro. De nummer twee was de topman van GDF Suez, eigenaars van Electrabel, die 3,1 miljoen euro verdiende in 2010. Zij worden op de voet gevolgd door de topmananager van Belgacom (2,5 miljoen), Dexia (1,8 miljoen) of ook Bpost (1,07 miljoen euro). Dat gaat ook nog gepaard met allerhande aandelenopties, voordelen in natura en andere gouden parachutes.

    Het onzekere en fragiele economische herstel komt momenteel enkel de speculanten en grote aandeelhouders ten goede. De winsten zijn hersteld, maar voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking blijft de onzekerheid gewoon duren. In ons land kennen we misschien nog niet de zware besparingsplannen zoals in Groot-Brittannië (waar de regering 128 miljard euro op vier jaar wil besparen), Griekenland (dat al aan het vierde besparingsplan toe is), Ierland, Portugal of Spanje. Maar toch zien we ook hier de gevolgen van de prijsstijgingen, het verloren gaan van degelijke jobs, de toename van onzekere en slecht betaalde jobs en de aankondiging van zware besparingen de komende jaren… Dit ondermijnt de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen.

    Overal ter wereld zijn er woede-uitbarstingen: van Wisconsin in de Verenigde Staten tot in Londen waar 700.000 betogers op straat kwamen. In Noord-Afrika en het Midden-Oosten heeft het revolutionaire proces de actualiteit en de kracht van massamobilisatie alsook het potentieel van de arbeidersklasse in actie aangetoond. Zowel in Amerika, Azië, Afrika als in Europa kijken arbeiders en jongeren geïnspireerd naar deze revolutionaire bewegingen.

    In België toonden de syndicale acties van de afgelopen maanden dat er onder de oppervlakte een grote woede aanwezig is. Er is een actiebereidheid. De syndicale militanten weten echter ook dat er meer nodig is dan een wandeling in Brussel om die woede in effectieve actie om te zetten. Er is een sensibilisatiecampagne in de werkplaatsen nodig, gekoppeld aan een actieplan dat zorgvuldig wordt voorbereid door de basis, om te bouwen aan de krachtsverhouding die we nodig hebben.

    De dag van de Arbeid op 1 mei en de 50ste verjaardag van de algemene staking van de winter van 1960-61 in ons land herinneren ons er aan dat onze sociale verworvenheden zijn afgedwongen door massale mobilisaties en druk van de straat, door betogingen en stakingen. Als we onze sociale verworvenheden willen verdedigen en in het offensief gaan tegen het systeem van kapitalistische uitbuiting dan zullen we ons op deze methodes en tradities van de arbeidersbeweging moeten baseren. Dat is nodig om de strijd voor een betere toekomst aan te gaan, een socialistische toekomst!

  • Brusselse ambtenaren zijn woedend!

    Artikel door een correspondent

    Op vrijdag 8 april kwamen nogmaals 2.000 Brusselse ambtenaren (personeel van gemeente, OCMW, stedelijke ziekenhuizen,…) op straat. Ze eisen nog steeds degelijke arbeidsvoorwaarden om kwaliteitsvolle diensten aan de Brusselse bevolking te kunnen aanbieden. De betogers eisten ook een herziening van de lonen en het veralgemenen van het ambtenarenstatuut voor het personeel. Terwijl benoemingen de norm zouden moeten zijn in de publieke sector, werkt 70% tot 80% van het personeel in de ziekenhuizen en bij het OCMW als contractueel.

    We hebben in op deze site al eerder gewezen op de situatie in de Brusselse ziekenhuizen als voorbeeld van de problematische staat van de openbare diensten in Brussel. De arbeidsomstandigheden zijn er op achteruit gegaan, er is een tekort aan personeel, de lonen zijn laag, de werkdruk neemt steeds verder toe,…

    Op de betoging was er een goede aanwezigheid van het personeel van de afvalophalers van “Net Brussel”. Daar dreigen een aantal jobs verloren te gaan en is er een weigering om personeelsleden te benoemen (zelfs indien ze geslaagd zijn in het examen). De arbeidsomstandigheden van de afvalophalers komen niet tot uiting in de lonen. In de plaats van te antwoorden op de bekommernissen van het personeel van de afvalophaling, besloten de autoriteiten om alle aanwervingen te bevriezen en om niemand te benoemen of te promoveren.

    De vakbonden hebben gelijk als ze hiertegen reageren. In februari waren er al vier stakingsdagen die enkel door ACOD werden georganiseerd. De betoging van 8 april werd wel in gemeenschappelijk vakbondsfront gehouden. De oproep om te betogen werd goed opgevolgd en er was een strijdbare sfeer. Ondanks de aanwezige actiebereidheid kwam er geen ordewoord of een perspectief voor het verder verloop van onze strijd. De enige aankondiging was beperkt tot de melding dat we “tot onderhandelingen bereid zijn.” Een belofte van toekomstige onderhandelingen volstaat niet, we kunnen overigens al vooruitlopen op het initiële antwoord van de Brusselse autoriteiten op onze eisen: “De kas is leeg.”

    De problemen van het personeel in de Brusselse openbare diensten zijn jammer genoeg geen geïsoleerde problemen. Er is ook ongenoegen en er zijn acties van het personeel in andere sectoren, onder meer de private ziekenhuizen, of van ander overheidspersoneel. Het wordt hoog tijd om met een actieplan naar buiten te komen waarmee we alle arbeiders kunnen mobiliseren en verenigen. Om onze eisen af te dwingen, moeten we aan een krachtsverhouding bouwen waarmee we het geld kunnen halen waar het zit: in de zakken van de grote aandeelhouders en de banken.

  • Opnieuw stakingsacties bij Belgian Icecream Group (BIG)

    Vandaag is een spontane staking losgebarsten bij BIG in Tielen, beter bekend als het IJsboerke. BIG omvat onder meer IJsboerke, Mio en Artic-Frisa. Het bedrijf is in handen van de Nationale Portefeuille Maatschappij (NPM) van de groep rond Albert Frère. Na de fusie van de verschillende ijsbedrijven volgt nu een herstructurering waarbij de vestigingen in Kuurne en Chênée worden bedreigd. Het personeel is de onzekerheid beu.

    Begin deze maand waren er al stakingsacties in Kuurne en Chênée om te protesteren tegen de afbouw van deze vestigingen. De directie beloofde dat de afbouw in Kuurne en Chênée gepaard zou gaan met een beperkte uitbreiding van de vestiging in Tielen waardoor 38 van de 162 bedreigde jobs zouden worden gered. Maar nu blijkt dat er geen sprake is van een duidelijk plan voor een uitbreiding in Tielen. Na de acties van 8 april bij Artic (Kuurne) en Mio (Chênée) volgt nu een stakingsactie in Tielen, waarbij deze actie wordt ondersteund vanuit de twee andere vestigingen.

    De directie van Belgian Icecream Group laat na om een degelijk sociaal plan te onderhandelen voor het personeel dat weg moet in Kuurne en Chênée. Bovendien eist de directie dat het personeel nog enkele maanden in dienst blijft om de verhuis van de productie naar Tielen mogelijk te maken. Extra hard werken om je eigen job overbodig te maken en niet eens een deftige opzegvergoeding krijgen, dat was er teveel aan voor het personeel!

    Na drie weken onderhandelingen over een sociaal plan, staat het personeel nog nergens. De directie vindt de eisen van het personeel inzake een opzeggingsvergoeding te hoog. Vandaag is het personeel van IJsboerke in staking gegaan uit solidariteit met het personeel van de bedreigde vestigingen en om garanties te eisen voor de toekomst van Tielen. Daar is ongerustheid omdat de volledige productie die voorheen door 162 werknemers werd verricht, zou worden overgenomen in Tielen en daarvoor zouden er slechts 38 extra banen bijkomen. Met netto 122 mensen minder zou evenveel moeten worden geproduceerd. De weigering om garanties te geven voor de toekomst van Tielen maakt bovendien duidelijk dat er weinig vertrouwen kan worden gesteld in de directie.

    ACV-verantwoordelijke Dirk Verhaegen verklaarde in de media: “De directie wil pas praten over een ontslagvergoeding zodra wij hebben ingestemd met hun voorstel over brugpensioen, outplacement en andere randvoorwaarden. Bovendien zit de gedelegeerd bestuurder van BIG niet om de tafel. Dit heb ik nog nooit meegemaakt.” En nog: “BIG behoort tot de Nationale Portefeuille Maatschappij van Albert Frère. Hij is zo rijk als de zee diep is, maar hij wast zijn handen in onschuld. Frère wil wel de lusten, maar niet de lasten.”

  • Witte woede houdt aan

    Artikel door Simon (Luik)

    Het personeel van de non/social profit ligt al jarenlang onder vuur. Na jaren van neoliberaal beleid kent de sector een chronisch gebrek aan middelen waarbij op het personeel wordt gerekend om de sector overeind te houden. Momenteel grijpen de patroons in de privé de crisis aan om voor “loonmatiging” te pleiten en ook de overheid gebruikt dit argument in de sociale sector.

    In een periode van economische crisis is het belang van de sociale sector en de sociale zekerheid nog groter. Maar de werkgevers en de politici zien dit niet zo. Zij stellen dat iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid moet nemen om te besparen op het personeel en de gebruikers van de sociale sector.

    De afgelopen jaren was harde strijd nodig om enkele sociale kruimels af te dwingen bij zowel de federale regering als de regionale regeringen. Wat de afgelopen jaren door de witte woede werd afgedwongen, volstond niet om de wachtlijsten weg te werken en het bood geen fundamenteel antwoord op het gebrek aan middelen.

    Nu willen regering en patronaat nog een stap verder gaan. Terwijl de vorige IPA’s (Interprofessioneel Akkoord) doorgaans weinig impact hadden op de akkoorden in de sector, is dat nu wel het geval. De voorziene eenmaking van het arbeiders- en bediendenstatuut (lees: harmonisatie naar beneden) komt hard aan in de sector.

    Totnutoe was er in de sector eerder sprake van een harmonisatie naar boven: afschaffing van de carensdag voor arbeiders, gegarandeerd maandloon in geval van ziekte, opzegtermijnen zoals bij bedienden na vijf jaar anciënniteit in de federale gezondheidszorg,… Het IPA dat de regering nu wil opleggen, zet dat allemaal op de helling. Voor arbeiders die deze voordelen nog niet genieten, worden in het IPA slechts erg kleine stappen vooruit voorgesteld terwijl het statuut van bedienden naar beneden wordt getrokken.

    Bovendien sluit de loonnorm van 0,3% ieder perspectief van vooruitgang uit. Het opdrijven van de flexibiliteit op de werkvloer, onder meer door een personeelstekort, wordt niet gecompenseerd in de lonen.

    In heel wat onderdelen van de sociale sector is de syndicale traditie vrij recent. De afgelopen jaren heeft deze traditie zich stilaan opgebouwd op basis van een betrokkenheid van onderuit en met offensieve mobilisaties. We zullen daar verder moeten op bouwen over de verschillende onderdelen van de non/social-profit heen om op basis van een actieplan te vermijden dat de werkenden moeten betalen voor de crisis.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping