NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • De staat van het onderwijs zegt veel over die van de samenleving…

    In mei trokken meer dan 12.000 personeelsleden van het Franstalig onderwijs de straat op in Luik. Dit betekent dat meer dan één op de tien aan de betoging deelnam. Voor het eerst sinds 1996 was er ook een algemene staking in het Franstalig onderwijs. Aan redenen ontbrak het niet bij dit protest.

    Slechte arbeidsomstandigheden

    De druppel die de emmer deed overlopen, was de aanval op de TBS (terbeschikkingstelling). Net zoals dit eerder al in Vlaanderen gebeurde, wil de Franstalige regering de TBS-leeftijd (een vorm van brugpensioen) van 55 tot 58 jaar optrekken. De regering wil daarmee 60 miljoen euro per jaar besparen.

    Veel personeelsleden nemen het niet dat de traditionele politici blijkbaar niet in staat zijn om hun werk naar waarde te schatten en bijgevolg betere arbeidsvoorwaarden mogelijk te maken. Oudere leerkrachten zijn vaak niet meer gemotiveerd, maar als het van de regering afhangt, moeten ze minstens tot hun 58 blijven. Een lerares zegt ons: “Ze mogen mijn loon nog verdubbelen, dat verandert er niets aan. Ik zal het niet volhouden tot mijn 58 jaar.”

    De werkdruk is bijzonder groot met overbevolkte klassen, gebrekkig materiaal, infrastructuur die tekort schiet en daarbovenop alle voorbereidingen, verbeteringen, schoolreizen, oudercontacten, buitenschoolse activiteiten. Dit alles moeten de leraars zien te bolwerken voor een beperkt loon. Het tekort aan middelen zorgt ervoor dat het onderwijs soms meer op kinderopvang lijkt dan op een plaats waar jongeren worden opgeleid.

    Het ongenoegen is algemeen omdat het voor het personeel niet mogelijk is om hun job naar behoren te vervullen. Dit maakt het moeilijk om motivatie te vinden en te behouden. In het Franstalig onderwijs verlaten twee op de vijf jonge leraars binnen de vijf jaar het onderwijs omdat ze het niet volhouden. Bij ziekte worden veel leraars niet vervangen omdat er een gebrek is. Hierdoor missen sommige leerlingen wekenlang of zelfs maandenlang bepaalde vakken.

    Een schandalig gebrek aan middelen

    De besparingsmaatregelen vanaf de jaren 1980 hebben in alle gemeenschappen geleid tot een vermindering van de middelen voor onderwijs. Terwijl er in 1980 meer dan 7% van het Bruto Binnenlands Product (bbp) aan onderwijs werd besteed, is dat vandaag minder dan 5,5%. Dit komt neer op een besparing van zowat 6 miljard euro!

    Alle maatregelen van de afgelopen jaren waren er op gericht om verder te besparen of om de tekorten te verdelen. Het Robin Hood-decreet is daar een voorbeeld van: de 60% ‘rijkste’ scholen zouden het met 8 miljoen euro minder moeten doen opdat de 25% ‘armste’ scholen meer zouden krijgen. Na jaren van besparingen op de openbare diensten (waaronder het onderwijs) is er echter nergens overschot.

    De Franstalige Olijfboomcoalitie buigt zich momenteel over de toekomst van dit decreet, eind juni zou een beslissing worden genomen. Alleszins is het duidelijk dat de traditionele partijen niet bereid zijn om het geld te zoeken waar het zit. Na de geslaagde staking van 5 mei en de betoging van de directeurs van de scholen uit het vrije onderwijs in april is er wel enige ongerustheid bij de Franstalige partijen.

    Het geld zoeken waar het zit

    Voor het onderwijs is er geen geld maar toen de banken in de problemen kwamen, kon meteen 22 miljard euro op tafel worden gelegd. De grote aandeelhouders van de banken konden daarnaast nog eens op 79 miljard euro garanties rekenen. Op de betoging van 5 mei was er een terechte spandoek met volgende slogan: “20 miljard voor de banken op een weekend, 20 jaar besparingen voor het onderwijs.”

    In 2010 kregen de patroons zowat 9 miljard euro aan lastenverlagingen en de grote bedrijven moeten amper nog belastingen betalen in ons land. De notionele intrestaftrek heeft de gemeenschap 5,7 miljard euro gekost in 2009. De fiscale fraude werd in 2009 op 16 tot 20 miljard euro geschat. Het is niet voor iedereen crisis.

    Er zijn dus middelen aanwezig, maar ze worden niet aangewend om degelijk onderwijs te voorzien. Het onderwijsbudget optrekken tot 7% van het bbp zou een goede eerste stap zijn. Mooie woorden en beloften zullen niets veranderen. We zullen strijd moeten voeren en nu al beginnen met de voorbereiding van acties na de zomer. De mobilisatie op 5 mei gaf aan dat er een actiebereidheid is.

    We moeten tenslotte ook de discussie aangaan over een politieke vertaling van onze strijd. We kunnen daarbij niets verwachten van de traditionele partijen. In het onderwijs hebben zowel PS als CDh al meermaals aangetoond dat ze niet aan onze kant staan. Tegenover de partijen van het establishment moeten we de discussie aanvatten over de creatie van onze eigen arbeiderspartij met en rond de syndicale basis.

  • Spontane staking bij Tupperware in Aalst legt dieper ongenoegen bloot

    Bij Tupperware in Aalst brak woensdag bij de ochtendploeg een spontane staking uit. De directe aanleiding was een conflict met een leidinggevende. Maar het probleem was veel groter dan dat, daarom beslisten de namiddag- en nachtploeg ook om het werk neer te leggen. Donderdagochtend vond er een stemming plaats en werd er met 73% van de arbeiders beslist om de staking voort te zetten.

    Wouter K (Gent)

    Een van de problemen die aan het piket werd vernoemd, is het massaal gebruik van interim- en tijdelijke contracten. Zo zijn er voorbeelden van arbeiders die 13 en 21 jaar lang via een interimcontract tewerkgesteld worden. Deze contracten bieden geen zekerheid en maken het moeilijk om een toekomst op te bouwen. Het werken met interimcontracten zorgt ook voor een blijvend personeelstekort wat dan weer leidt tot een verhoogde werkdruk. De middelen voor extra personeel en vaste contracten zijn er nochtans. Zo werd er dit kwartaal door Tupperware wereldwijd alleen een winst geboekt van 56 miljoen dollar.

    Een tweede probleem dat werd aangehaald, was dat de leidinggevenden niet bekwaam genoeg zijn en weinig respect tonen voor de arbeiders. De syndicale delegatie had in het verleden al voorgesteld om de leidinggevenden beter op te leiden, maar daar werd niet op ingegaan door de directie.

    Momenteel zijn de gesprekken tussen de directie en de vakbonden opgeschort. Maar de vraag is hoe lang de directie nog voet bij stuk zal houden aangezien het aantal werkwilligen op één hand te tellen is en elke toegang geblokkeerd is zodat er geen goederen meer in of uit de fabriek kunnen gaan.

    Update: op vrijdagochtend werd bekend gemaakt dat het personeel terug aan de slag gaat, er is een sociaal bemiddelaar aangesteld.

    LSP en de campagne ‘Jongeren in strijd voor werk’ bezochten het piket met volgende solidariteitsboodschap:

    ‘Aan de werknemers van Tupperware

    Met de Linkse Socialistische Partij (LSP) en het lokale comité jongeren in strijd voor werk, willen we onze steun uitdrukken met jullie strijd voor meer personeel en vaste contracten. We denken dat het vandaag onverantwoord is dat mensen harder moeten gaan werken, op een moment dat de jongerenwerkloosheid 25,3% bedraagt en ook de totale werkloosheid nieuwe pieken haalt.

    Wij denken dat er naar een herverdeling van het werk zou moeten gegaan worden, zodat werklozen vandaag een kans krijgen op een job. Hierom gebruiken we de oude vakbondseis van een 32 urenweek, met loonbehoud en extra aanwervingen. Een bedrijf als Tupperware dat in het eerste kwartaal van dit jaar een winst maakte van 56 miljoen dollar zou dit zonder problemen moeten kunnen betalen. Maar dan zou de winstlogica natuurlijk aan kant geschoven moeten worden.

    Ook het gebruiken van interim en tijdelijke contracten is iets waar we ons tegen verzetten. Het is vandaag voor jongeren de norm geworden om verscheidene jaren via flexibele contracten tewerkgesteld te worden. Dit maakt het moeilijk om een toekomst op te bouwen en enige stabiliteit in het leven te hebben. Hierom roepen wij op voor vaste contracten voor iedereen.

    Vandaag zien we dat veel bedrijven, de werkdruk opdrijven, maar dat er weinig of geen verzet komt. Jullie actie kan een voorbeeld vormen voor de rest van de Belgische werknemers, daarom willen we met de LSP en jongeren in strijd voor werk jullie actie ondersteunen.

    Ze willen ons vandaag laten opdraaien voor een crisis die we niet zelf veroorzaakt hebben, maar die de fout is van de burgerij, die jarenlang met ons geld en toekomst gespeeld heeft en dit vandaag blijft doen.

    We mogen ons niet laten verdelen vaste tegen tijdelijke, arbeiders tegen bedienden, ouderen tegen jongeren, bedrijf tegen bedrijf, … solidariteit is nodig voor een eengemaakte strijd tegen de flexibilisering en besparingen.

    Samen sterk

  • Fotoreportage. Europese protestactie van spoorpersoneel

    Afgelopen dinsdag kwamen enkele honderden personeelsleden van de Europese spoorwegdiensten bijeen in Brussel om voor het Europees Parlement te protesteren tegen de discussie over de aanpassing van het eerste spoorpakket. Er waren delegaties uit België, Frankrijk, Portugal, Duitsland, Groot-Brittannië,… om samen te protesteren tegen de privatisering van het spoor en de sociale afbraak die daarmee gepaard gaat. LSP was op de actie aanwezig met een pamflet en ook Europarlementslid Paul Murphy kwam met zijn medewerkers naar de actie.

    Foto’s door Nico

  • Steun van linkse socialist in Europees Parlement

    Paul Murphy zit in het Europees Parlement namens de Socialist Party (Ierland), de Ierse zusterpartij van LSP in België. Hij stuurde een solidariteitsbericht naar de organisatoren van de vakbondsbetoging vandaag aan het Europees Parlement.

    “Kameraden en vrienden,

    “Als socialist en vertegenwoordiger van de arbeidersklasse wil ik mijn steun betuigen aan jullie protest tegen de geplande herziening van het eerste spoorwegpakket. Het EU-voorstel om infrastructuur en diensten op te delen, is een duidelijke poging om het beleid van vermarkting op te drijven met het oog op een privatisering, afbraak van de arbeidsvoorwaarden en het ondermijnen van het personeelsstatuut. Integenstelling tot wat de EU ons voorhoudt, zal dit niet leiden tot goedkopere en betere diensten. Gebruikers zullen meer moeten betalen voor minder diensten terwijl de grote bedrijven zullen kunnen profiteren van nieuwe uitbuitingsmethoden.

    “De EU houdt er blijkbaar rekening mee dat er verzet zal zijn en doet een schandalige poging om dit verzet tegen te gaan. De EU stelt daarom in de richtlijn voor om het stakingsrecht onder vuur te nemen door de anti-stakingsmaatregel van verplichte minimumdienstverlening op te leggen of in een aantal landen uit te breiden. De Commissie heeft ook aangekondigd dat het de doelstelling voor de zogenaamde ‘liberalisering’ van het nationaal reizigersverkeer wil vervroegen van 2017 naar 2012.

    “Ik steun jullie eisen voor een toegankelijke en betaalbare openbare spoordienst om zo duurzaam transport aan te bieden op basis van publieke investeringen. Ik verzet me tegen de sociale dumping en verdedig het respecteren van collectieve akkoorden, gelijke rechten en behandeling van alle treinpersoneel met werkzekerheid en betere arbeidsvoorwaarden. Tenslotte denk ik dat we het verzet moeten voorbereiden tegen iedere directe of bedekte aanval op het stakingsrecht.

    “Als parlementslid van de Socialist Party in Ierland en als lid van het Committee for A Workers’ International zal ik er alles aan doen om jullie strijd te ondersteunen. Vertegenwoordigers van mijn kantoor zullen de betoging vervoegen. Ik denk dat deze richtlijn kan gestopt worden, maar dat zal niet in het Europees Parlement gebeuren aangezien alle grote fracties het daar principieel eens zijn met de neoliberale agenda van liberaliseren en privatiseren. Enkel Europees gecoördineerde acties van de arbeiders op basis van massale mobilisatie en stakingen kan de neoliberale agenda stoppen.

    “De Socialist Party maakt deel uit van het CWI, waarvan LSP de Belgische afdeling is.

    “Paul Murphy MEP”

  • Foto’s van syndicale informatievergadering in het Zuidstation

    Gisteren hield het gemeenschappelijk vakbondsfront bij de NMBS tussen 12 en 14u een informatievergadering in het station Brussel-Zuid. Daarmee wou men personeel en reizigers inlichten over de situatie bij het spoor. De deelnemers waren gedekt door een stakingsaanzegging, maar werden wel uitdrukkelijk gevraagd het treinverkeer niet te storen. LSP was aanwezig, maakte een fotoreportage en telde zo’n 200 deelnemers.

    Eric (Brussel)

    Directe aanleiding was de woordbreuk van de directie omtrent het Cargo-akkoord. Daar zullen besparingen in de eerste plaats gebeuren op de rug van de werknemers (afschaffing van de loketten in 45 stations, invoering van het “tarief aan boord” met een toeslag van 7 euro, herstructurering van de regio’s). Resultaat 87 equivalenten van voltijdse jobs verdwijnen. Bovendien wil Infrabel via een plan van concentratie van de seinhuizen eveneens 1500 equivalenten van voltijdse jobs laten verdwijnen. De vakbonden moesten de beslissingen van de raden van bestuur vernemen via de media, beklagen zich erover dat de sociale dialoog niet meer bestaat en stellen dat de directie er niet voor terugdeinst om te liegen.

  • Vakbonden. Verdeeldheid aan de top tegengaan met eenheid aan de basis

    Artikel door Eric Byl uit de mei-editie van De Linkse Socialist

    In de jaren ’80 schreef de Britse kwaliteitskrant the Financial Times dat Belgische regeringen met hun besparingsbeleid weg komen zolang ze kunnen rekenen op de steun van minstens één van de grote vakbondsfederaties. Dat werd nog maar eens bevestigd in de discussie over het interprofessioneel akkoord 2011-2012. Sindsdien zit er een flinke haar in de boter tussen ACV en ABVV. Tegen de zin van een historische meerderheid van de verkozen vertegenwoordigers van de werknemers, kan de regering in lopende zaken daardoor het akkoord opleggen, tot groot jolijt van de patroonsorganisaties.

    Geen wonder dat de houding van de ACV-top, die met haar goedkeuring van het IPA het licht op groen zette voor de regering, hoog zit bij het ABVV en een belangrijk deel van de ACV-basis. Dat het ABVV de acties tegen het IPA na de geslaagde staking van 4 maart stillegde, werd al evenmin op gejuich onthaald. Waarom actie voeren als de stekker eruit getrokken wordt telkens als we goed op dreef komen? Hoe kan je de collega’s van het ACV op die manier overtuigen om tegen hun apparaat in te gaan? Vooral bij ABVV-Metaal werd daarom aangedrongen om van de actie op 24 maart tegen de Europese Top geen zondagswandeling te maken. Men wou meer punch. Het leverde spontaan een forse mobilisatie op, zelfs al had het ABVV de raad gegeven om enkel militanten te mobiliseren.

    De ACV-top greep dat aan om de vakbondsrangen alweer te splijten door apart te mobiliseren aan de Heizel, voor een overigens naar ACV-normen matig bijgewoonde meeting. Het ontlokte ABVV Metaal-voorzitter Herwig Jorissen treiterende toespelingen op de schooluitstap van het ACV naar mini-Europa. Waarop uittredend ACV-voorzitter Cortebeeck repliceerde met de gratuite beschuldiging: “het ABVV heeft onze leden belachelijk gemaakt, beledigd, afgedreigd of afgekocht.” De bediendenbonden van het ACV dienden hem de dinsdag daarop op hun manier van antwoord. In het kader van de witte woede mobiliseerden ze meer volk dan heel het ACV aan de Heizel bijeen bracht.

    We staan nu voor belangrijke sectorale en bedrijfsonderhandelingen. Bovendien zal het besparingsbeleid in het najaar nog een versnelling hoger schakelen. Onder meer de evaluatie van het Generatiepact staat op de agenda. Hoe frustrerend de verdeeldheid aan de top ook mag zijn, aan de basis, in de sectoren en vooral in de bedrijven mogen we dat niet laten doorsijpelen. In beide vakbonden gaapt een enorme kloof tussen wat de basis wil en wat de top bereid is te doen. Eenheid aan de basis rond degelijke informatie en een democratisch bediscussieerd en strijdbaar actieplan, zijn de beste garantie op succes.

  • Econocom. Actie aan aandeelhoudersvergadering: “Voor een rechtvaardige verdeling van lasten en lusten”

    In de lokalen van de informaticagroep Econocom in Zaventem was er afgelopen dinsdag een algemene vergadering van de aandeelhouders. De vakbonden besloten om een protestactie te houden zodat de directie zou luisteren naar de ongerustheid over de gevolgen van het sociaal plan bij de overname van ECS (een filiaal van de Société Générale) door Econocom vorig jaar. Op dinsdag 17 mei blokkeerden Belgische en Franse delegees de aandeelhoudersvergadering gedurende een uur.

    Verslag en foto’s door Nico (Brussel)

    Deze actie kwam er een week nadat actie werd gevoerd in de wijk Défense in Parijs en dit voor de kantoren van de Société Générale. Intussen blijft de directie al zes maanden lang doof voor de eisen van de vakbonden.

    Door ECS op te kopen, is Econocom meteen qua omvang verdubbeld. Het bedrijf wil in 2012 een zakencijfer van 2 miljard euro halen. De topman van Econocom, Jean-Louis Bouchard, staat op de lijst van rijkste Fransen op de 138ste plaats met een geschat vermogen van 136 miljoen euro. Op de actie wezen de arbeiders ook op de bonussen die de top aan zichzelf toekent: 4 miljoen euro werd onder vier personen verdeeld. De koers van de aandelen steeg tot 16 euro en ook het dividend dat werd uitbetaald, steeg tot 0,35 euro per aandeel. Jean-Louis Bouchard kan hierdoor op een totaal dividend van minstens 4,5 miljoen euro rekenen voor zijn 13 miljoen aandelen in de groep. (Bron: Trends van 9 september 2010).

    Het personeel is ongerust omdat de directie de ‘lusten’ van de overname volledig voor zich houdt, terwijl het personeel het moet doen met de ‘lasten’. Er is eerst en vooral sprake van een herstructurering. Na zowat iedere overname van andere bedrijven, neemt het totale aantal werknemers in de nieuwe entiteit af en moet zogenaamd overbodig personeel afvloeien. Bij de overname van ECS wil Econocom boter bij de vis en ook nog eens het geld van die boter. Er wordt overwogen om nieuwe personeelsleden aan te werven onder nieuwe voorwaarden die minder gunstig zijn dan wanneer ECS nog een onderdeel van de Société Générale was. Het doel is om de collectieve regeling van de metaalsector te breken. Die regeling is vandaag nog van toepassing bij ECS in Frankrijk en ook bij de Franse afdeling van Econocom. De vakbonden eisen sociaal overleg over deze voorstellen om garanties te bekomen bij de herstructureringen.

    De aandeelhouders krijgen hun dividenden, maar de arbeiders moeten daar nu voor opdraaien met slechtere arbeidsvoorwaarden en lagere lonen. De boodschap tijdens de syndicale actie was duidelijk: stop de sociale afbraak! De vakbonden haalden uit naar het gebrek aanoverleg bij de overname en het ontbreken van een gezamenlijk statuut voor al het personeel. Bovendien wordt gewezen op verdeeldheid die hierdoor ontstaat. De directie sluit akkoorden met beperkte groepen werknemers en kan hierdoor groep per groep aanpakken. Een jaar na de overname ligt nog steeds niets concreet op tafel.

    De delegees waarschuwen ook dat de opstelling van de directie de militanten radicaliseert en overtuigt van de noodzaak om de strijd aan te gaan. De banden tussen de Belgische en Franse delegees zijn uitstekend en komen versterkt uit de acties waarop beide delegaties aanwezig zijn, zo waren er op de actie in Parijs ook delegees uit België. Met deze actie wilden de delegaties aantonen dat ze de aanval op de sociale verworvenheden niet aanvaarden en dat ze bereid zijn om tot hardere acties over te gaan als de directie niet wil luisteren. Sinds enkele dagen is de directie een onderhandeling gestart met de Franse delegaties, met deze actie eiste het personeel dat ook twee Belgische delegees aan die onderhandelingen kunnen deelnemen.

    Solidariteit is noodzakelijk. Sinds de jaren 1970 worden we geconfronteerd met een overproductiecrisis. Het neoliberalisme deed haar intrede onder Thatcher en Reagan en heeft het patronaat toegelaten om enorme winsten te boeken door de uitbuiting van het personeel op te drijven. Dat betekende meer werken, lagere lonen of met minder personeel evenveel of zelfs meer doen. Er is een tendens om tot grotere bedrijven te komen, in de praktijk monopolies. Het opkopen van een bedrijf leidt steeds tot een besparingen op de productiekosten, waarom zouden er anders overnames zijn? Het voorbeeld van Econocom is een uitdrukking van die winsthonger waarbij het de arbeiders zijn die moeten betalen. Het personeel wijst er overigens op dat de verschillende entiteiten voor de fusie elk winstgevend waren met de toenmalige sociale voorwaarden.

    Het kapitalisme, de vrije markt en de beurzen brengen geen degelijke levens- en arbeidsvoorwaarden voor de meerderheid van de bevolking. Dit leidt tot onzekere werkomstandigheden, flexibiliteit, werkloosheid, verdeeldheid, psychische druk,… De werknemers moeten samen de strijd aangaan tegen iedere aanval en iedere besparing.

    Het pamflet dat op de actie werd verdeeld, bracht volgende eisen naar voor:

    In Frankrijk:

    • Voorwaarden van de metaal voor iedereen
    • Onderhandelingen over bedrijfsakkoorden
    • Respect voor het personeel
    • Transparantie over ieder ontslag of overplaatsing van personeel

    In België:

    • Een CAO vergelijkbaar met die van Metropolis

  • Liberaliseren: een dood spoor

    Op 24 mei wordt betoogd aan het Europees Parlement. Het personeel dat niet rechtstreeks instaat voor het reizigersverkeer die dag staakt. Aanleiding is de herziening van het eerste spoorwegpakket.

    Liberaal Europa wil verder gaan op het desastreuze beleid voor personeel en reizigers. Zo wil de EU een volledige scheiding van exploitatie en infrastructuur om een “transparant en eerlijk” concurrentiebeleid te kunnen voeren. Dat is een stap in de richting van de privatisering van het spoorverkeer door nu al private bedrijven toe te laten op het net. Tegen 2012 wil de EU het binnenlandse reizigersvervoer liberaliseren.

    Dit ondermijnt de vaste statuten en de werkomstandigheden voor het personeel, maar ook de kwaliteit en overzichtelijkheid van de dienstverlening voor de reizigers. Zoals we eerder al zagen met de liberalisering van de telefonie of de energie, zorgt dit niet voor goedkopere prijzen maar moeten we steeds meer betalen voor steeds minder diensten. De EU wil ook de stations, werkplaatsen, goederenbundels,… in aparte organisatiestructuren onderbrengen om ook op dat vlak concurrentie toe te laten.

    De EU wil het stakingsrecht aan banden leggen. Protest tegen de erbarmelijke dienstverlening en arbeidsvoorwaarden wordt beperkt door een “verzekerde minimumdienst”. Als we de overvolle treinen tijdens de spitsuren bekijken, stellen we vast dat de gewone dienstverlening vandaag al bijzonder minimaal is.

    Liberaliseren betekent dat prioriteit wordt gegeven aan winst, niet aan comfort en stiptheid voor de reizigers, veiligheid of degelijke arbeidsvoorwaarden. Als de directies nu stellen dat het personeel met stakingsacties het bedrijf kapot maakt, dan wordt de eigen verantwoordelijkheid bewust ontlopen. Het personeel wil degelijke kwaliteit leveren aan menselijke arbeidsvoorwaarden. Het is de directie die al jarenlang de NMBS kaal plukt om vervolgens de dienstverlening en de statuten af te bouwen.

    NMBS Logistics moet nu nog eens 51 miljoen euro besparen. Meteen wordt de belofte om 531 statutairen te behouden bij het goederenvervoer overboord gegooid. Goederenstations zoals in Ronet (Namen) verdwijnen en het onderhoud zou deels naar het buitenland gaan. Ook de NMBS zelf zou op een schuldenberg van 1 miljard euro zitten tegen eind 2011 en de hele groep had eind 2010 een schuldenlast van 3 miljard euro.

    In de plaats van te investeren in externe consultants (in 2010 goed voor 220 miljoen euro), toplonen voor de directie of prestigeprojecten, moet worden geïnvesteerd in degelijke dienstverlening. Dat betekent kwaliteitsvolle treinen die niet om de haverklap in panne vallen. Stipte treinen met personeel dat wordt gemotiveerd door middel van degelijke arbeidsvoorwaarden en bijhorende verloning. Dit houdt ook een investering in veiligheid in.

    In verschillende Europese landen zijn er gelijkaardige problemen. De nationale vakbonden en de Europese overkoepeling ETF moeten een campagne beginnen om de reizigers te informeren en het personeel te mobiliseren tegen de liberale richtlijnen uit Europa. Door samen gecoördineerde acties te voeren en solidariteit tussen personeel en reizigers te organiseren, kunnen we de verdeel-en-heerspolitiek van de traditionele politici doorprikken.

    Een goed spoorweg-, transport- en openbaarvervoerbeleid kan er enkel komen indien de sector genationaliseerd is, onder democratische controle van het personeel en gebruikers, en met voldoende investeringsmiddelen kan werken aan dienstverlening, veiligheid, comfort en correcte arbeidsvoorwaarden.

  • SOLIDARITEIT met de werknemers van UZ Gent!

    Pamflet Polsslag. PDF

    Als vakbondsmilitanten in de non/social profit verklaren we ons solidair met de staking, voor respect en meer personeel. Deze problemen vinden we jammer genoeg overal in de sector terug, daarom is jullie strijd ook de onze. De zorgsector vervult een cruciale taak in de samenleving. Voor het broodnodige extra personeel zijn er nooit middelen, dit in tegenstelling tot de miljarden die makkelijk werden vrijgemaakt voor het redden van de banken.

    De druk blijft toenemen op het personeel o.a. door het aanslepende personeelstekort. Elke werknemer wil voor kwalitatief hoogstaande zorg instaan maar dit kan enkel wanneer men tegemoet komt aan de noden van het personeel en de patiënten. Meer personeel en betere werkomstandigheden zijn daarin cruciaal.

    Ook de winstlogica begint meer en meer voet aan grond te krijgen in onze sector. Meer en meer sluipt de privatiseringsdrang binnen, ook in de ziekenhuizen. Overal moet vandaag winst gemaakt worden, zelfs op onze gezondheid. Hier is zowel het personeel als de patiënt de dupe van.

    Recht op informatie!

    Dat de directie weigert informatie te geven in de overlegorganen toont dat de situatie vandaag niet meer dezelfde is als gisteren. Zolang het economisch nog relatief goed ging, konden de meeste twisten via overleg tussen vakbond en patroon opgelost worden. Vandaag staan besparingen voor de deur en worden de tegenstellingen scherper. Er wordt gekeken hoe de krachtsverhoudingen zitten. Investeringen in extra personeel worden zo lang mogelijk uitgesteld. De sterkte van de werknemers wordt pas duidelijk als ze het werk solidair neerleggen.

    Historische staking in Duitsland …

    In de eerste helft van mei dit jaar had er een indrukwekkende staking plaats in het grootste universitair ziekenhuis in Europa: het Charité in Berlijn (13.000 werknemers). Hier vallen heel wat lessen uit te trekken, ook voor ons hier in België. Je kan er uitgebreid over lezen op onze website (zie onder) Ook werd er vanuit het nationaal congres van BBTK Social Profit (in Brussel op 13 mei) een solidariteitsbericht gestuurd naar de stakende collega’s van het Charité.

    Polsslag

    Zorg en welzijn zijn niet enkel een maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar ook een politieke. Op dit moment is er echter geen enkele traditionele partij die deze verantwoordelijkheid opneemt. Er is nood aan een nieuwe linkse partij, een partij die zal opkomen voor de noden en behoeften van de werknemers. In afwachting hebben strijdsyndicalisten en militanten uit de sector over de vakbondsgrenzen heen zich verzameld rond Polsslag, het actieblad en -blog van en voor de Non/Social Profit.

    ‘Polsslag’ zag het levenslicht in 2004 als een actieblad van strijdbare en kritische vakbondsmilitanten in zowel ACV als ABVV. Het Polsslagnetwerk ontstond op initiatief van syndicalisten van de Linkse Socialistische Partij (LSP: socialisme.be) maar staat open voor elke strijdbare activist in de sector. Contacteer ons via polsslag@socialisme.be

  • Woedend spoorpersoneel voert actie in Namen

    Afgelopen vrijdag werd aan het station van Namen actie gevoerd door spoorpersoneel van de socialistische vakbond CGSP. Er werd geprotesteerd tegen de herstructurering van het goederenverkeer. In een brief aan het personeel vatte de vakbond de situatie als volgt samen: “In verschillende entiteiten van de NMBS-groep en op verschillende werkplaatsen loopt de spanning zo hard op dat we ons afvragen hoe het mogelijk is dat de treinen nog rijden en vooral hoe lang dit nog zal gebeuren.”

    Verslag en foto’s door Nico

    De actie van afgelopen vrijdag was gericht tegen de afbouw van de goederenactiviteit in het station van Ronet (in Namen). Die afbouw is beslist door NMBS-Logistics, dat momenteel het goederentransport organiseert. De directie bevestigt regelmatig dat de regels moeten worden nageleefd om de “goede verstandhouding” te behouden. Maar dat is net een probleem: de directie stelt niet bepaald een voorbeeld op het nakomen van afspraken. Toen NMBS-Logistics in februari werd opgezet, voorzag het akkoord in het behoud van 33 personeelsleden in Ronet. Zonder enige discussie wordt daar nu op teruggekomen en zouden alle jobs verdwijnen. De vakbonden vernamen de beslissing via de media.

    Op het piket van afgelopen vrijdag stelden verschillende syndicalisten ons: “De aanvallen komen van overal, het personeel heeft geen enkel vertrouwen meer in de directie.” De discussie ging snel verder dan enkel het station van Ronet, er was een vraag naar een meer globaal actieplan met alle personeelsleden van het spoor en met de mogelijkheid om de solidariteit onder de gebruikers te organiseren. Na de jobs die verloren gaan in Ronet zullen er andere volgen. Er zijn nu al heel wat problemen bij het Patrimonium (onderhoud en beheer van de gebouwen), NMBS-Logistics, bij de treinbegeleiders is er ongenoegen, loketten zouden sluiten, het onderhoud is gebrekkig,… Iemand legt ons uit dat er onder de 220 “blauwe kepies” (de onderchefs van de cabine) maar liefst 9.000 vakantiedagen nog moeten worden opgenomen, dat komt overeen met 32 voltijdse krachten. De logica van de NMBS vandaag bestaat uit de geleidelijke sluiting van alle stations waar er niet veel reizigers zijn en van heel veel loketten. De dienstverlening aan de reizigers wordt afgebouwd om plaats te maken voor een puur commerciële bedrijfslogica die er vooral op gericht is de aandeelhouders tevreden te stellen.

    De vakbond verdedigde op de actie onder meer een opwaardering van de lonen, het plannen van de pensioenen en een correcte waardering van het personeel. Vooral de aanwerving van nieuw personeel is essentieel, waarbij ook het behoud van het statuut essentieel is. Een militant legt uit: “Bij het beheer van het vastgoed wordt er maar een op de drie personeelsleden die op pensioen vertrekt vervangen. In de praktijk wordt slechts een statutair aangeworven en wordt steeds meer beroep gedaan op de private sector met minder goed betaalde personeelsleden die aan slechtere voorwaarden moeten werken. En dan worden er nog honderden extra jobs bedreigd.”Een ander personeelslid stelt: “Ongetwijfeld zullen we binnenkort met minder dan 30.000 voltijdse equivalenten werken.”

    In de discussies op het piket wordt vaak teruggekomen op het plan van de directie om het bedrijf dat verantwoordelijk was voor de verschrikkelijke “georoute” bij De Post, thans bpost, ook op de treinbegeleiders los te laten. Er werden veel vragen gesteld bij de manier waarop de strijd tegen georoute werd gevoerd. Ondanks de omvang van de aanvallen, duurde het lang vooraleer het tot nationale acties kwam en werd jarenlang bureau per bureau strijd gevoerd. Er zal ook voor de treinbegeleiders snel nood zijn aan een nationaal actieplan dat op democratische wijze wordt opgesteld en dat ingaat tegen de afbouw van de openbare dienstverlening en de arbeidsomstandigheden van het personeel.

    De actie werd georganiseerd door de socialistische vakbond en de aanwezige militanten betreuren het ontbreken van een gemeenschappelijk front. Aan de top zijn er grote meningsverschillen, maar op de werkvloer is dat niet het geval. De beslissing om bij een bepaalde vakbond te gaan, hangt in veel gevallen af van de lokale delegee en de wijze waarop deze delegee de zaken aanpakt. Het verschil tussen de gewone leden van de vakbonden is erg klein en bijgevolg is eenheid mogelijk.

    Er zou momenteel worden gediscussieerd over een stakingsaanzegging. Hopelijk wordt dat snel geconcretiseerd en wordt een campagne gevoerd om de solidariteit onder het personeel en de reizigers te organiseren. Ook de reizigers worden steeds meer het slachtoffer van de gevolgen van de heersende logica bij het openbaar vervoer.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping