Category: Midden-Oosten en Noord-Afrika

Op 16 oktober 2023 riepen de Palestijnse vakbonden hun “internationale tegenhangers en alle mensen met een geweten” op om een einde te maken aan elke vorm van medeplichtigheid aan de misdaden van de Israëlische regering, door de wapenhandel met die staat stop te zetten, evenals de financiering van alle militair onderzoek.

door Baptiste (Luik) uit maandblad De Linkse Socialist

Deze oproep bleef niet onbeantwoord. In Europa namen werkenden het initiatief om alarm te slaan en om wapenleveringen aan te klagen. Het gemeenschappelijk front van Belgische transportvakbonden (BTB, BBTK, CNE en ACV Transcom) riep zijn leden op om te weigeren wapens te behandelen die bestemd zijn voor de Israëlische staat. In Barcelona en Genua weigerden havenarbeiders om schepen met wapens bestemd voor Israël te laden.

Over de hele wereld, in de Verenigde Staten, Australië, Canada, het Verenigd Koninkrijk en Zuid-Afrika, nemen vakbonden en actiegroepen initiatieven tegen de aanvoer van materieel dat bestemd is voor de vernietiging van de Palestijnse bevolking.

Ondanks het klimaat van repressie en laffe passiviteit van regeringen tegenover het menselijk drama in Gaza, ondernemen werkenden moedige acties. Ze wachten niet tot de traditionele partijen in actie komen. Om tot een echte wapenstilstand te komen en tot een echt militair embargo tegen de Israëlische oorlogsmachine, moeten deze acties versterkt en opgevoerd worden. Dat kan vanuit de organisatie van de werkende klasse op hun werkplaatsen.

België medeplichtig aan bloedbaden en onderdrukking

Alleen al in 2022 hebben Waalse bedrijven voor naar schatting 830 miljoen euro bijgedragen aan de bewapening van imperialistische krachten over de hele wereld (inclusief Israël). FN Herstal helpt bijvoorbeeld Saoedi-Arabië bewapenen, dat verantwoordelijk is voor het bloedbad onder de Jemenitische bevolking, een van de grootste humanitaire rampen ter wereld.

Vanuit Luik stuurt het Israëlische bedrijf Challenge, het vroegere CAL-LACHS, explosieven en militaire drones naar de Tsahal, het Israëlische leger. De CEO van Challenge, Yossi Choukroune, zei op 8 november in La Libre dat zijn bedrijf “ambulances en voedsel naar Israël brengt, geen wapens.” Le Soir berichtte op 21 november echter dat er explosieven vanuit de VS via Luik waren gepasseerd. Het Israëlische ministerie van Defensie tweette zelf op 11 oktober dat het een zending wapens had ontvangen uit een vrachtvliegtuig met registratienummer 4X-ICA van het bedrijf Challenge… dat op 8 oktober om 17.06 uur was opgestegen in Bierzet!

Dit bloeiende bedrijf kan rekenen op de steun van de Belgische autoriteiten, die het regelmatig vergunningen geven om elektrische apparatuur te leveren die gebruikt wordt om explosieven of plastic kogels te maken voor de Israëlische politie. Die politie treedt hardhandig op tegen de oppositie tegen de extreemrechtse regering van Netanyahu. Het bedrijf levert ook goederen aan Europa die zijn afgeperst van de Palestijnse bevolking, zoals tonnen bloemen die enkel konden geproduceerd worden door de toe-eigening van waterbronnen in de Palestijnse gebieden.

Volgens ABP (Association Belgo-Palestinienne) heeft Challenge zijn filiaal ACE in Luik kunnen ontwikkelen onder het welwillende oog van een Belgische regeringsdelegatie die in 2017 naar Israël trok onder leiding van toenmalig premier Charles Michel (MR). Het bedrijf maakt deel uit van een consortium (met Instro, talrijke dochterondernemingen van Elbit, Motorola en andere bedrijven) dat gefinancierd wordt via het 7e Europese kaderprogramma (Idetct4All-project). Challenge geniet van zeer soepele regels, zoals de afwezigheid van controles in geval van niet-overlading van vliegtuigen in transit die in Luik landen. Wat vervoeren deze vliegtuigen? Exotische bloemen of drones? We kunnen dus vraagtekens zetten bij de verantwoordelijkheid van de regering, die beweert voor een wapenstilstand op te komen maar tegelijk medeplichtig is aan de ontwikkeling van een onderneming die dood zaait.

De werkende klasse kan een centrale rol spelen

De arbeiders die in direct contact staan met het militaire materieel zijn het best geplaatst om te voorkomen dat dit wordt verstuurd en ingezet tegen de Palestijnse bevolking. De anti-oorlogstraditie van de arbeidersbeweging is rijk – denk maar aan de Duitse revolutie van 1918 of de staking die de CGT in 1949 in Marseille organiseerde tegen de oorlog in Indochina. Zij heeft een beslissende rol te spelen in de strijd tegen het Israëlische imperialisme.

De blokkade van wapentransporten kan niet worden overgelaten aan het initiatief van individuele arbeiders. Het is beter om in algemene personeelsvergaderingen op initiatief van vakbondsdelegaties te bespreken hoe de oproep van de Palestijnse vakbonden het best in de praktijk gebracht wordt.  Met de steun van andere vakbondsafvaardigingen en lokale solidariteitscomités, zoals het Collectif Liège-Palestine Solidarité, kunnen allerlei initiatieven genomen worden.

In sectoren die niet rechtstreeks betrokken zijn, kunnen solidariteitsmoties worden aangenomen om het vertrouwen in dergelijke blokkadeacties te versterken. Vakbondsdelegaties kunnen bespreken om als bedrijfsdelegatie deel te nemen aan lokale solidariteitscomités en om aan betogingen en acties deel te nemen met hun vakbondsvlaggen en spandoeken.

Dit is een noodzakelijke stap in het opbouwen van een internationale massabeweging voor de nationale en sociale emancipatie van het Palestijnse volk en tegen de toenemende militarisering van de staten en hun imperialistische politiek. Op langere termijn is de onteigening en nationalisatie van de militair-industriële sector onder arbeiderscontrole en -beheer de enige oplossing om de belangen van de oorlogsprofiteurs onderuit te halen en de wapenbedrijven om te vormen tot sociaal nuttige productie. De technologieën van vandaag maken dat gemakkelijk. Belgische arbeiders hebben nu een cruciale kans om hun solidariteit te tonen met de Palestijnse massa’s als onderdeel van een strijd om een einde te maken aan de heerschappij van het kapitalisme, dat gedijt op haat, uitbuiting en onderdrukking.

https://nl.socialisme.be/97776/actie-aan-challenge-bedrijf-helpt-israel-bewapenen-het-heeft-bloed-aan-zijn-vleugels

Artikel uit de december/januari-editie van De Linkse Socialist die vrijdag van de drukker komt

Samen met de acties van de familieleden van de Israëlische gijzelaars hebben massale internationale mobilisaties een eerste vierdaags humanitair bestand met gevangenenruil afgedwongen. Veel meer is mogelijk als we die mobilisaties volhouden, uitbreiden en aanvullen met escalerende stakingsacties. Dit zijn de strijdmethodes van de arbeidersbeweging. De sleutel om niet alleen dit bloedbad te stoppen, maar ook om de wortels ervan, de bezetting, de blokkade, de uitbreiding van de kolonies en meteen ook de armoede te beëindigen.

Tsunami van dood en vernieling

Niets of niemand ontziet het Israëlisch offensief in Gaza. In de eerste drie weken werden meer bommen op Gaza gedropt dan destijds jaarlijks op heel Afghanistan. In totaal 18.000 ton TNT, even krachtig als de atoombom op Hiroshima. Het dodental staat na 48 dagen op 14.758, maar het kunnen er ook al 20.000 zijn want naar schatting meer dan 6.000 lichamen liggen nog onder het puin. Minstens 6.000 kinderen en 4.000 vrouwen zijn gedood. Op een bevolking van 2,3 miljoen zijn er nu 1,7 miljoen op de dool, meestal al eerder ontheemden uit vluchtelingenkampen waarin ze terecht kwamen na de Nakba van 1948.

Meer dan de helft van alle woningen, 278.000, zijn vernield of beschadigd. Vluchtelingen zoeken een onderkomen in scholen en ziekenhuizen in de hoop dat het regime van Israël zich aan internationale oorlogsregels houdt. Maar intussen zijn al 311 scholen en 87 ziekenwagen beschadigd, functioneren nog maar 9 van de 35 ziekenhuizen en zijn al 200 gezondheidswerkers omgekomen. Een bom op het Al Ahli Arab ziekenhuis, dan de belegering van het Al Shifa en het Indonesisch ziekenhuis moeten aantonen dat nergens een veilig onderkomen gegarandeerd is. Er waren op 22 november al 53 journalisten omgekomen, waarvan 46 Palestijnse. Doordat het Israëlisch regime de toevoer van water, voedsel, medicijnen en brandstof tegenhoudt, moet de bevolking zout en vervuild water benutten. Besmettelijke ziektes en hongersnood dreigen onbeheersbaar te worden.

Een tsunami van dood en vernieling richt de Israëlische militaire oorlogsmachine aan in Gaza uit wraak op de verrassingsaanval door Hamas van 7 oktober. Die stelt dat voor als een partizanenstrijd tegen de belegering en blokkade, een beeld versterkt door de enorme vernielingen door de Israëlische oorlogsmachine. In werkelijkheid was het een geplande gruwelijke slachtpartij waarbij 1.200 joden, Palestijnse Arabieren en migrante arbeiders, inclusief kinderen en baby’s werden omgebracht. In de schaduw van die aanslag werden 240 gijzelaars genomen. Daarmee wou Hamas het normalisatieproces van Arabische landen met Israël doorkruisen, een bewuste strategie om de Palestijnse zaak in de vergetelheid te doen belanden. Hamas wist dat het Israëlische regime hard zou terugslaan. Haar doel was niet om de toestand in Gaza te verbeteren, maar om Palestina opnieuw op de agenda te zetten.

Protestbeweging zet druk

Netanyahu’s regering van rechts en extreemrechts was tot dan tien maand lang uitgedaagd door een massale beweging tegen haar geplande juridische coup en haar asociaal beleid. Ze greep deze misdaad aan om een golf van wraak, nationalisme en racisme te voeden en tegelijk een schijn van nationale eenheid op te wekken en internationale publieke steun te ronselen. Nooit eerder hadden haar Westerse bondgenoten zo onverdeeld en ongenuanceerd kant gekozen voor Israël. Wie de bezetting en de blokkade durfde vermelden, werd steun voor Hamas, terrorisme en/of anti-semitisme aangewreven. Pro-Palestijnse betogingen werden verboden en ‘haatmarsen’ genoemd. Het dragen van Palestijnse vlaggen en/of de keffiyeh en ook sommige slogans werden gecriminaliseerd.

Maar weldra overschaduwde de cyclus van bloed, vernieling en collectieve bestraffing in Gaza de misdaad van Hamas. Zelfs de Israëlische propagandamachine kon dat niet wegmoffelen. Wereldwijd groeiden massale pro-Palestijnse betogingen aan. Die zetten ook de VS-gezinde Arabische regimes enorm onder druk. In de VS zelf spreekt men van een generatiekloof waarbij 50+ers vooral Israël-gezind zijn, maar hoe jonger de bevolking, hoe groter de steun voor de Palestijnen, ook onder Joodse jongeren. Het doorprikt de hypocrisie van het Westers blok als verdediger van democratie en behoeder tegen oorlogsmisdaden. Het brengt zelfs Biden’s herverkiezing in het gedrang. In Europa kunnen steeds meer regeringsleiders er niet omheen zich uit te spreken voor een wapenbestand en onderhandelde vrede.

Het oorlogskabinet van Israël noemt haar wraakactie een ‘verdedigingsaanval’ om Hamas te vernietigen en de gijzelaars te bevrijden. Intussen wordt echter heel de bevolking geviseerd en alle infrastructuur vernietigd. Israël zal er net zo min in zal slagen Hamas te vernietigen, als de VS destijds de Taliban. Door zich volmondig achter de Israëlische ‘verdedigingsoorlog’ te scharen wou het Westers imperialistisch blok Israël volledig integreren in haar machtsblok en meteen aan heel de regio, maar ook China en Rusland, verduidelijken wie het in het Midden-Oosten militair voor het zeggen heeft. De aanwezigheid van Amerikaanse vliegdekschepen moest bemoeienissen van pro-Iraanse milities in Libanon, Syrië, Irak en Jemen, Iran zelf en andere Arabische landen ontraden. Het zette meteen het licht op groen voor Israël om in Gaza haar gangen te gaan.

Voorlopig haalt het Westers imperialisme militair haar gram, maar ten koste van politieke verzwakking terwijl China zich hypocriet positioneert als vredesbrenger en Poetin de tragedie in Palestina misbruikt om zijn eigen agressie in Oekraïense goed te praten. Geen enkele van de dominante imperialistische machten wil een regionale uitbreiding van de oorlog, maar dat risico zit ingebakken in de situatie. Bovendien heeft niemand een ernstige exit-strategie en zitten Israël en het Westers blok in een strategische cul-de-sac die hen op termijn ook militair kan ondermijnen. Hoe langer het bestand duurt, hoe moeilijker voor het Israëlisch regime om de aanval te hervatten. Maar dit is de meest rechtse regering wereldwijd, juist omdat ze de bezetting in stand houdt.

Het initiële succes van massamobilisaties en stakingen toont dat niet enkel geopolitieke berekeningen van kapitalistische regeringen, maar ook klassenstrijd uiteindelijk mee het verloop van de geschiedenis kan bepalen.

Stop het bloedbad

De eerste en belangrijkste taak op dit ogenblik is het bloedbad stoppen, water-, voedsel-, medicijnen- en brandstoftoevoer herstellen en een volledige gevangenenruil, waarvoor ook familieleden van de gijzelaars pleiten. De beste manier om daaraan bij te dragen is door de internationale mobilisaties uit te breiden. Spontaneïteit is goed, mobilisatiecomités opzetten in scholen en aan universiteiten is nog beter.

De oproep van de Belgische transportbonden om het laden en lossen van militair materieel en goederen uit de kolonies te verhinderen, kende navolging in Catalonië en Genua. Op verschillende plaatsen blokkeerden telkens enkele honderden activisten de productie en/of het transport van wapens. Er waren wereldwijd solidariteitsacties in ziekenhuizen en van journalisten. Daarmee wordt beantwoord aan een oproep van de Palestijnse vakbonden.

Het initiële succes van massamobilisaties en stakingen toont dat niet enkel geopolitieke berekeningen van kapitalistische regeringen, maar ook klassenstrijd uiteindelijk mee het verloop van de geschiedenis kan bepalen. Miljoenen arbeiders en onderdrukten ter wereld tonen dat ze de heersende klasse niet laten wegkomen met die moorddadige acties. Als de vakbondsacties en mobilisaties veralgemeend en geëscaleerd worden, kunnen we ze ook echt stoppen.

Nationale bevrijding betekent sociale bevrijding

LSP, haar zusterpartij ‘Socialistische Strijdbeweging’ in Palestina/Israël en International Socialist Alternative dragen actief bij aan de uitbreiding van de internationale solidariteitsbeweging. Zolang de Palestijnen het recht ontzegd wordt op een eigen staat, zullen echter steeds nieuwe, nog gruwelijker confrontaties losbarsten. Op kapitalistische basis is de bevrijding van Palestina een illusie gebleken, of dat nu binnen één staat is of met een zogenaamde tweestatenoplossing. Juist daarom kunnen diplomatie en internationale troepenmachten hooguit uitstel opleveren tot aan de volgende confrontatie.

Nationale bevrijding van Palestina kan niet los worden gezien van sociale bevrijding. Dat kan en zal niet worden afgedwongen door militaire confrontatie, maar door het enige dat tot nog toe ooit toegevingen kon afdwingen: een politieke en sociale massastrijd waarbij het gebruik van wapens een hulpmiddel is onder democratische controle van de gemeenschap. Wij pleiten in Palestina en Israël voor het opzetten van democratische strijdcomités in de geest van de eerste Intifada (1987-1993) en de staking voor waardigheid (2021). Enkel zo kan een onafhankelijk Palestina met hoofdstad in Jeruzalem worden afgedwongen. Tegelijk kan enkel een socialistisch Palestina welvaart brengen door de nationale rijdommen in te zetten ten behoeve van de overgrote meerderheid van de bevolking.

Een dergelijk socialistisch Palestina zou een aantrekkingspool en stimulans zijn voor de massa’s in heel het Midden-Oosten. De aanzet voor de vorming van een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten. De heropbouw van Gaza, laat staan een welvarend Gaza, lijkt vandaag onmogelijk. Het zou een Marshall-plan vergen, maar zal vergelijkbaar of erger zijn dan de heropbouw van Afghanistan of pakweg Irak. Een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten zou de gigantische rijkdommen van de regio daarvoor benutten.

Het regime in Israël vertoont sterke kenmerken van apartheid, maar met een joodse bevolking die zelf verscheurd is door klassentegenstellingen en discriminatie. In tegenstelling tot voorgaande koloniale regimes heeft die bevolking geen metropool buiten de regio waar ze heen kan. Het regime misbruikt dit om een gevoel van belegering te creëren en de drang naar veiligheid uit te buiten. Een socialistisch Palestina, laat staan een socialistische confederatie van het Midden-Oosten zou een enorme aantrekkingskracht uitoefenen op de Israëlische arbeidersklasse om ook zelf te strijden voor socialistische omvorming, zeker als dat gepaard gaat met het erkennen van ook haar recht op zelfbeschikking en veiligheid. Dat zou niet alleen het einde van de bezetting betekenen maar ook de basis leggen voor de erkenning van het historisch onrecht en voor een rechtvaardige invulling van het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. Wij strijden voor een democratische socialistische staat met volledige gelijke rechten in Palestina en een democratisch en socialistisch Israël, met twee hoofdsteden in Jeruzalem en volledige gelijkheid voor alle minderheden, als deel van een vrijwillige regionale socialistische confederatie.

Nationale betoging: 17 december.

Door Akiba uit ‘Socialist Alternative’, het krantje van ISA India waarvan het derde nummer eind deze week verschijnt

In de eerste twee weken sinds de dodelijke aanval van 7 oktober is er meer explosief materiaal gedropt op Gaza, een gebied van 365 vierkante kilometer, dan de Verenigde Staten hebben gedropt op Afghanistan, een gebied dat bijna 2000 keer groter is, in 1 jaar op het hoogtepunt van de oorlog daar. Het Israëlische militaire regime heeft al meer dan 11.000 mensen gedood in een brute vergeldingsoperatie.

Journalisten, VN-personeel, artsen, zijn slachtoffers geworden, en het grootste deel van de slachtoffers zijn de duizenden Palestijnse vrouwen, kinderen en ouderen. Het Israëlische leger schat dat “tientallen” van deze 11.000 mensen Hamas-militanten zijn, minder dan één procent van de slachtoffers.

De wrede blokkade van het Israëlische regime heeft de toegang tot elektriciteit, water, voedsel en brandstof afgesneden, en de diensten die al onder druk stonden worden platgebombardeerd. De bombardementen op ziekenhuizen, vluchtelingenkampen en vluchtroutes brachten miljoenen mensen bijeen in betogingen over de hele wereld uit solidariteit met de mensen in Gaza. Het gebied met meer dan 2 miljoen mensen, waarvan 50% kinderen, bevindt zich in een staat van totaal verval. Het brute bloedbad dat het rechtse Israëlische regime aanricht tegen de mensen in Gaza, veroorzaakt door de terroristische aanval van Hamas, is geworteld in de diepe en decennialange onderdrukking van het Palestijnse volk.

Nog angstaanjagender is het sluipende grondoffensief van het Israëlische leger, wat het geweld exponentieel doet escaleren. De 1,1 miljoen mensen die in het noorden van Gaza wonen, hebben het bevel gekregen om te evacueren, en er vielen honderden doden door het directe en opzettelijke bombarderen van de vluchtroutes door het Israëlische leger, een actie die doet denken aan het offensief van Rajapaksa tegen de LTTE in Sri Lanka in 2008-09.

Toen ze de grensovergang naar Egypte bereikten, zagen ze dat de poorten wekenlang gesloten waren voor alle uitgangen. De meer dan een miljoen vluchtelingen dreigen door het oprukkende Israëlische leger tegen de muur te worden gedrukt, of het Sinaï-schiereiland in te worden gedwongen om de deur achter zich dicht te laten slaan door de Israëli’s, wat een onmiskenbare etnische zuivering zou zijn die doet denken aan de Nakba verdrijving van de Palestijnen uit Israël in 1948. Een lid van Likoed heeft zelfs openlijk opgeroepen tot “een Nakba die de Nakba van 48 zal overschaduwen.”

De situatie loopt uit de hand omdat het ene na het andere ziekenhuis zijn werkzaamheden heeft moeten staken en humanitaire hulp dreigt te worden stilgelegd vanwege brandstoftekorten volgens de VN-organisatie voor hulpverlening aan Palestijnse vluchtelingen (UNRWA). Netanyahu heeft zelfs verwezen naar de genocide van Amalek, waarmee hij de bedoelingen van het regime expliciet maakt.

Bovendien dreigt deze invasie, in het kielzog van de protesten tegen de pogingen van het Israëlische regime om een grotere greep op het gerecht te krijgen, de hele regio van het Midden-Oosten in een spiraal van crisis te brengen. De Israëlische heersende klasse zou er wel eens achter kunnen komen dat ze met haar pogingen om Hamas uit te schakelen de hele regio meesleurt in een onzekere toekomst.

Politiek speelt zich niet af in een vacuüm, maar in een diep verweven web van mondiale en lokale conflicten over materiële belangen. Ook de Indiase regering is nauw betrokken bij deze orgie van geweld, die tienduizenden mensen het leven dreigt te kosten. Yogi Adityanath van de BJP gebruikt het zionisme en het Israëlische nederzettingenproject als ideologisch model om zijn pogingen tot etnische zuivering in Uttar Pradesh te rechtvaardigen.

Maar de parallellen en directe banden tussen Hindutva en het zionisme gaan verder dan louter ideologische overeenkomsten. De twee hebben zichzelf gevonden in een onwaarschijnlijke alliantie tegen een gemeenschappelijke vijand: de moslimbevolking, die een uitdaging vormt voor hun visie van theocratische hegemonie. Het is de klassieke verdeel-en-heersmethode om zondebokken aan te wijzen en aan te vallen voor het falen van het systeem en hun beleid. Door dit te doen verbreken ze de langdurige band tussen India en Palestina, die helemaal teruggaat tot de partitie van het Indisch subcontinent in 1948.

Wat onderscheidt de Israëlische en Indiase “orde” van het “terrorisme” van Hamas en de Naxalieten?

Israël is bij lange na niet de enige regering die brute onderdrukking en geweld gebruikt om de wil van de heersende klasse af te dwingen. Het volgt eerder een draaiboek dat ook toegepast wordt in onder meer China, Saoedi-Arabië, de Filippijnen en ja, de regering in India zijn. Net als de Oeigoeren in China, de Jemenieten aan de zuidelijke grenzen van Saoedi-Arabië en de stammen en andere minderheden in heel India, is het Palestijnse volk zowel systematisch gebrutaliseerd door Israël als het slachtoffer van het Westerse imperialisme dat voor eigen gewin gaat en bovendien elk verzet tegen het imperialistisch gezag wil vergelden. Hiermee willen we uiteraard het acute lijden van de Palestijnse bevolking, die in Gaza door een hel gaat, te minimaliseren. We willen integendeel wijzen op de systematische en alomtegenwoordige toepassing van bruut staatsgeweld, dat een integraal onderdeel is van het kapitalistische systeem.

Als marxisten begrijpen we dat de staat niet de belichaming van moraliteit is, maar eerder de belichaming van gewelddadig afdwingen van de belangen van de heersende klasse. Lenin zei in ‘Staat en revolutie’ dat de staat geen neutraal orgaan is dat verschillen tussen tegengestelde groepen verzoent, maar eerder de vertegenwoordigers van onderdrukkende klassenheerschappij. Bovendien ontwikkelt de heersende klasse in haar poging om absolute controle uit te oefenen ook haar ideologie, niet als een verzameling universele waarden, maar eerder om haar brutaliteit achteraf te rechtvaardigen.

Zoals India heeft gedaan in het Khalistan-conflict in de jaren tachtig, de opstand in Kasjmir, de Naxal-beweging en de huidige opstand in het noordoosten, heeft het Israëlische regime het voorwendsel van “ordehandhaving en terrorismebestrijding” gebruikt om wreedheden en collectieve straffen te begaan tegen het bezette volk.

Wat onderscheidt dit, volgens de definities van de heersende klasse, van terrorisme? De staat, die een geweldsmonopolie probeert af te dwingen, giet eenvoudigweg de moraal naar zijn eigen beeld. Dat staats-“orde”, onderdrukking en politiegeweld door wetten ondersteund worden, maakt het niet rechtvaardiger. De kapitalistische “moraal” is een controlemethode van de heersende klasse, geen objectief feit.

De voortdurende brutaliteit, die het Palestijnse volk al bijna een eeuw lang verwoest, voldoet aan elke definitie van het woord ‘terrorisme’. Het is op dit moment, nu de staten Israël en de VS zelfs de humanitaire oproep van miljoenen arbeiders en onderdrukten in de straten voor een staakt-het-vuren negeren, dat het masker wordt afgeworpen en het naakte gezicht van het imperialisme wordt onthuld.

Terugslag en de politiek van terreur

De dodelijke aanval van 7 oktober die de aanhoudende verwoesting inluidde, kan niet anders beschreven worden dan als een tragisch verlies van mensenlevens en een willekeurige terreurdaad. Het is triest dat dit gezegd moet worden: massamoord op burgers is geen marxistische tactiek, noch is de rechts-islamitische Hamas een bondgenoot van de Palestijnse arbeidersklasse.

De wortel van deze oorlogscrisis is decennia van bezetting, belegering en onderdrukking, geëscaleerd door de rechtse regering en de kolonistenbeweging. Op de Westelijke Jordaanoever is het geweld van de kolonisten sterk toegenomen doordat joodse kolonisten zijn doorgegaan met het organiseren van rellen in Palestijnse dorpen, zoals de pogrom in Huwara, die doet denken aan de Nuh-rel van de Bajrang Dal in juli. En met parallellen aan de Hindutva-beweging heeft het Israëlische regime bijna 80 jaar lang extremisme gevoed door Palestijnen te beroven, lastig te vallen, te terroriseren en te vermoorden.

Het feit dat het Israëlische regime zo lang gerechtigheid, het recht op zelfbeschikking en fundamentele mensenrechten heeft ontzegd, samen met het herhaalde verraad van de strijd van het Palestijnse volk door verschillende groepen die het verzet hebben geleid, zoals de PLO of Fatah, en ook de zwakte van links in de regio en internationaal, hebben allemaal bijgedragen aan een zekere mate van steun voor en het koesteren van illusies in Hamas.

Dit is geen lineair proces geweest en in feite was de steun voor Hamas in de periode voor 7 oktober afgenomen. Uit een enquête van de Arabische Barometer, die vlak voor 7 oktober werd uitgevoerd, bleek dat 67% van de inwoners van Gaza en de Westelijke Jordaanoever “helemaal geen vertrouwen” (44%) of “niet veel vertrouwen” (23%) had in de Hamas-autoriteiten. Dit is geen verrassing, aangezien Hamas een politieke kracht is met een rechts, pro-kapitalistisch programma – dat politieke onderdrukking, aanvallen op de arbeiders en armen van Gaza, onderdrukking van vrouwen en LGBTQ mensen en religieuze dwang toepast. Alleen de voortdurende wraakoorlog van het Israëlische regime met de massale slachting van Palestijnse burgers heeft dit doorbroken en de steun voor Hamas enorm vergroot.

Hierbij kan nog gewezen worden de veel diepere en directere betrokkenheid van het Israëlische regime bij de oprichting van Hamas. De regerende Likoedpartij verbergt graag het feit dat het de eigen wens van de Israëlische heersende klasse was om de steun voor de meer gezaghebbende linkse Fatah-partij (die was opgericht door de PLO) te ondermijnen, wat ertoe leidde dat ze in de jaren zeventig de rechtse militante groep Mujama al-Islamiya steunden. Vanuit Mujama al-Islamiya ontwikkelde Hamas.

Netanyahu bleef tijdens zijn regering onderhandelen en Hamas voer geven, in het bijzonder door de financiële steun van Qatar aan de groep te legitimeren, terwijl hij onderhandelingen over een oplossing voor de nationale kwestie bleef weigeren. Door deze verdeel-en-heersstrategie kon Hamas zich ontwikkelen tot wat het nu is.

De parallellen met Indira Gandhi’s Congres dat de Khalistani separatist J.S. Bhindranwale steunde liggen voor de hand. Gandhi’s regime gaf materiële steun aan Bhindranwale en moedigde zijn radicalisering aan, een zet die bedoeld was om de meer gematigde Akali Dal op te splitsen. Bhindranwale’s schrikbewind leidde tot een versplintering van de Punjabi Sikh gemeenschap en een opstandige beweging die door de Indiase regering met dodelijk geweld werd neergeslagen in Amritsar. En net als de opstand in Khalistan is de Israëlische regering tot op de dag van vandaag verwikkeld in een strijd tegen de vijand die ze zelf heeft gecreëerd.

India heeft Israël generaties lang rechtstreeks gesponsord, zelfs voordat de BJP zijn steun aan de theocratische staat uitsprak in wat zij zien als een verenigde strijd tegen een gemeenschappelijke islamitische vijand. De betrekkingen gaan terug tot de Chinees-Indische oorlog van 1962, maar zijn snel geëscaleerd tot het punt waarop India nu bijna de helft van alle Israëlische wapenverkopen voor zijn rekening neemt. Hieronder valt ook de beruchte Pegasus spyware die de BJP gebruikte om honderden oppositieleiders, journalisten, activisten en persoonlijke vijanden van BJP ministers illegaal te bespioneren. Doelwitten waren zelfs de aanklager in de seksuele intimidatiezaak tegen Ranjan Gogoi en de Dalai Lama. De wapens die de Israëlische regering heeft getest op de Palestijnen worden verkocht aan India om te gebruiken op haar eigen ‘problematische’ mensen en bevolkingsgroepen.

Stop de aanval op het recht op protest

Het Palestijnse volk wordt al lange tijd geconfronteerd met wreedheden bij vreedzaam protest. Tijdens de Grote Mars van Terugkeer in 2018-2019 werden vreedzame betogers, waaronder zorgpersoneel en zelfs onpartijdige journalisten, gedood door Israëlische sluipschutters terwijl ze gewoon aan het marcheren waren of vlakbij het hek van het getto van Gaza stonden. De Indiase regering heeft ook massaal geweld en moord gebruikt om politieke dissidentie in alle vormen te onderdrukken en gebruikt het geweld van de staat niet alleen om haar eigen verrotte beleid te verdedigen, maar ook om de critici van haar bondgenoten aan te vallen.

New Delhi is niet vreemd met deze tactiek, want gouverneur Saxena ligt momenteel onder een storm van kritiek voor zijn politiek gemotiveerde arrestaties en vervolgingen van dissidenten, waaronder de wereldberoemde schrijfster Arundhati Roy. Meer dan 60 betogers tegen het bloedbad in Gaza werden in busjes gesleurd en afgevoerd door de politie van Delhi. De boodschap van de betogers was: ‘Het doden van onschuldigen moet stoppen! Zorg voor vrede!’ Maar dit doet er niet toe voor de heersende klasse, die enkel spreekt over democratische waarden om het monopolie op geweld te consolideren.

Het is de plicht van marxisten en de wereldwijde arbeidersklasse om terug te vechten tegen imperialisme, oorlog en onderdrukking in welke vorm dan ook, en naar ons beste vermogen zelf een rol te spelen om wreedheden te voorkomen door een massale strijd op te bouwen die de weg kan wijzen naar een oplossing die de oorzaken van het conflict aanpakt.

We kunnen in deze moderne tijd niet doen alsof de strijd tegen Hindutva en het zionisme niet met elkaar verbonden zijn, of dat de nationale kwestie op zoveel plaatsen in India niet verbonden is met de strijd voor Palestijnse onafhankelijkheid. Het is duidelijk dat de Hindutva-beweging en de zionisten zichzelf verenigd zien in een kruistocht tegen de islam.

We moeten ons collectief verzetten tegen islamofobie en tegen alle vormen van onderdrukking die door de heersende klasse worden gebruikt om te verdelen en te heersen. Om een verenigde strijd van de arbeidersklasse en onderdrukten voor onze bevrijding te voeren, moeten we ons ook verzetten tegen reactionaire houdingen binnen de arbeidersklasse en haar eigen organisaties. Het gebrek hieraan heeft strijd herhaaldelijk geblokkeerd, wat dringend overwonnen moet worden.

De heersende klasse heeft haar medeplichtigheid over de landsgrenzen heen getoond door voor 160 miljard roepies aan wapens te verhandelen die ze gebruiken om minderheden en onderdrukte groepen in India te brutaliseren, te doden en te onderdrukken. We hebben geen kans op overwinning tenzij we ons verenigen tegen hen.

Het grootste wapen van de arbeidersklasse is niet militaire macht, kernwapens of wapendeals ter waarde van miljarden dollars. Wij zijn er geen voorstander van om partij te kiezen in inter-imperialistische conflicten – dergelijke conflicten komen alleen de heersende klasse ten goede terwijl wij sterven voor hun glorie.

Hoewel we het recht van de arbeidersklasse op gewapende zelfverdediging ondersteunen wanneer dat nodig is en als een aanvullende methode, kijken we vooral naar massabewegingen vanuit de werkende klasse zoals de Eerste Intifada die in 1987 begon of de Indiase boerenstaking. Dat zijn voorbeelden van het succes dat de onderdrukten kunnen behalen door onze collectieve arbeid tegen de heersende klasse te gebruiken. De Eerste Intifada slaagde erin de grootste toegevingen van de Israëlische heersende klasse in de geschiedenis van de bezetting te verkrijgen.

Arbeiders over de hele wereld, inclusief India, hebben al toegezegd dat ze zullen weigeren wapens naar Israël te transporteren om te helpen bij de massamoord op de bevolking van Gaza en de bezette Westelijke Jordaanoever. We juichen de beslissing van de All-India Central Council of Trade Unions toe om zich aan te sluiten bij de oproep van een arbeidersboycot om te voorkomen dat meer wapens Israël bereiken. Deze inspanning moet worden overgenomen door de belangrijkste vakbondsorganisaties in India en de rest van de wereld en moet ook de weigering omvatten om Israëlische wapens in India te importeren.

Het directe verband tussen arbeid en de macht van de heersende klasse blijkt ook uit de eis van het Israëlische regime om 50.000-100.000 Indiase arbeiders de jobs te laten overnemen van Palestijnse arbeiders wier vergunningen inmiddels zijn ingetrokken. De hele arbeidersgemeenschap heeft zich hier eensgezind tegen verzet met het CITU, AITUC en vele anderen die krachtig hebben verklaard dat ze tegen deze daad van openlijke etnische zuivering zijn en weigeren eraan mee te werken.

International Socialist Alternative (ISA) is wereldwijd betrokken bij het protest tegen het aanhoudende bloedbad in Gaza. De Socialistische Strijdbeweging (SSM), de afdeling van ISA in Israël-Palestina, voert ter plekke campagne tegen de slachting en het bloedvergieten in Gaza en tegen de bezetting en belegering die tot deze slachtingen hebben geleid. De recente golf van protesten over de hele wereld laat het potentieel zien van de broodnodige massale strijd in de regio en internationaal om de escalatie een halt toe te roepen en een einde te maken aan de belegering, bezetting en armoede, om een einde te maken aan de eindeloze cycli van conflicten. Dit kan op basis van gegarandeerde gelijke rechten op bestaan, zelfbeschikking, waardigheid en welzijn. Dit is een socialistische strijd om het kapitalisme en imperialisme af te schaffen.

Stop het bloedbad! Staakt het vuren nu!

Voor een massabeweging tegen bezetting, armoede en kapitalisme!

Hindutva of zionisme, wij verzetten ons tegen islamofobie en alle vormen van onverdraagzaamheid en onderdrukking!

Voor acties van de werkende klasse en solidariteit met het zorgpersoneel en de patiënten in Gaza!

De massale wraakagressie onder leiding van de Israëlische staat tegen miljoenen belegerde en verarmde Palestijnen kende nogmaals een verdere escalatie met de brute inval in het Al-Shifa ziekenhuis in het noorden van de strook (15 november). Volgens berichten werd een heel gebouw van het ziekenhuis verwoest, inclusief de opslag van medicijnen; honderden mensen werden volledig gefouilleerd en ondervraagd.

Artikel van Socialist Alternative (ISA in Engeland, Schotland en Wales), gepubliceerd op 17 november

Catastrofe in ontwikkeling

Al-Shifa ligt in het noorden en is het grootste ziekenhuis in de belegerde enclave. Het was een van de weinige ziekenhuizen die nog gedeeltelijk operationeel waren in de regio. Het Israëlische leger was over land binnengevallen, omsingelde de stad Gaza en viel het dichtstbevolkte gebied op brute wijze binnen. Al-Quds, het op één na grootste ziekenhuis in de Gazastrook, ook gelegen in het noorden, werd dagen geleden gedwongen te sluiten omdat de brandstof opraakte. Medisch personeel in het Al-Shifa ziekenhuis waarschuwde dat ook daar de brandstof opraakte en kondigde uiteindelijk aan dat het moest stoppen met het gebruik van couveuses, waardoor 39 te vroeg geboren baby’s in groot gevaar kwamen. Minstens vier baby’s zijn sindsdien op tragische wijze gestorven.

Omwille van de toenemende verschrikkingen van de landinvasie zijn vorige week 100.000 Palestijnen uit het noorden van de strook naar het zuiden gevlucht. Foto’s van koetsen getrokken door ezels, families die hun bezittingen dragen en witte vlaggen tonen degenen die konden ontsnappen. ‘Veilige’ doorgangen waren ondertussen verre van veilig. Wegen en konvooien bleven gebombardeerd en beschoten worden.

Nergens is het veilig

Je kunt je alleen maar afvragen wat het lot is van degenen die wisten te ontsnappen – in een overvolle zuidelijke regio, waar honderdduizenden mensen in kleine ruimtes in scholen en ziekenhuizen zijn gepropt voor onderdak, zonder proper drinkwater, voedsel of medicijnen, en humanitaire hulp dreigt te worden stilgelegd vanwege brandstoftekorten. Op donderdag 16 november kregen inwoners van Khan Younis in het zuiden van Gaza het bevel om te ‘evacueren’ van het Israëlische leger. Nergens is het veilig in Gaza.

Het gebrek aan elektriciteit betekent ook dat rioolpompen niet werken, wat het gevaar van ziekten en nieuwe epidemieën met zich meebrengt. Infecties, ziekte en ondervoeding komen bovenop de gevaren van de bombardementen, die al aan meer dan 11.000 mensen het leven hebben gekost – waarvan ongeveer twee derden vrouwen en kinderen. De werkelijke aantallen zullen naar verwachting aanzienlijk hoger liggen en zijn al dagen niet volledig bijgewerkt vanwege de volledige ineenstorting van het zorgsysteem en het afsluiten van de telecommunicatie.

Brutale escalatie

In de ochtend van de inval zaten duizenden gezondheidswerkers, patiënten en ontheemde burgers vast in het ziekenhuis toen het Israëlische leger het gebouw naderde. Gezondheidswerkers beschreven hoe sluipschutters op elke beweging reageerden door te schieten. Het Israëlische leger rechtvaardigt de inval in het ziekenhuis door te zeggen dat Hamas wapens zou verbergen in het gebouw. Ongeacht of dit waar is of niet, mag het geen excuus zijn om een ziekenhuis aan te vallen. Dit is een zoveelste voorbeeld van de manier waarop de goed geoliede propagandamachine regelmatig probeert om het bewust bombarderen van woonwijken en gebouwen, ziekenhuizen en scholen, in een van de dichtstbevolkte, armste regio’s op de planeet, te ontmenselijken en te rechtvaardigen.

Deze afschuwelijke aanval op Gaza vond plaats in de context van een ernstige en brute escalatie van de extreme nationale onderdrukking, sluipende etnische zuivering en bruut geweld van kolonisten en de staat tegen het Palestijnse volk. In de schaduw van de verschrikkingen in Gaza hebben kolonisten en militairen het geweld op de bezette Westelijke Jordaanoever opgevoerd. Meer dan 190 Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever zijn gedood in deze zes weken, bijna net zoveel als in de eerste 9 maanden van het jaar.

Bloedbad uit wraak

De aanleiding voor de bloedigste zes weken in de geschiedenis van het Palestijnse volk was de brutale en willekeurige aanval van Hamas-troepen. Deze aanval resulteerde in de moord op 1.200 Israëli’s in het zuiden van Israël – voornamelijk burgers, waaronder vrouwen en kinderen van alle achtergronden; Joods-Israëliërs, Arabisch-Palestijnen en gastarbeiders, en de gijzeling van 240 mensen. Veel gewone Israëli’s worden geconfronteerd met shock en verdriet. De Israëlische regering, die door de overgrote meerderheid van de Israëlische bevolking als verantwoordelijk wordt gezien, propageert genocidale taal van wraak en ontmenselijking. De krant Haaretz berichtte over een groeiende trend van Israëlische soldaten die trots filmen hoe ze zich misdragen tegen willekeurige Palestijnen, wat duidt op het ‘legitimeren’ van wraakacties zonder consequenties.

Het bloedbad uit wraak op miljoenen belegerde en verarmde Palestijnen vindt plaats terwijl de Israëlische regering de bloedbaden tegen Israëlische burgers cynisch gebruikt om de leugen te voeden dat de aanval op Gaza wordt gedaan uit ‘zelfverdediging’. Onze zusterorganisatie in Israël-Palestina, de Socialistische Strijdbeweging, stelt dat er geen vrede, veiligheid en zekerheid kan zijn voor Joden en Palestijnen in de context van kapitalisme en imperialisme; niet in de laatste plaats onder de huidige status quo van bezetting, belegering, onteigening en het ontzeggen van de meeste basisrechten aan het Palestijnse volk, inclusief het recht op zelfbeschikking.

Door de aanval op Gaza dreigt voor de hele regio een escalatie en een regionale oorlog, die vooral ten koste gaat van de armen, arbeiders, vrouwen en kinderen.

Bouw aan de massabeweging tegen de wreedheden in Gaza

ISA is solidair met de vrienden en families van duizenden mensen die zijn gedood in deze gruwelijke slachtingen aan beide kanten van het hek. Wij zijn solidair met de miljoenen mensen in Gaza die te maken hebben met onmenselijke leefomstandigheden, bombardementen en alle gruwelen van de oorlog. We eisen een onmiddellijk staakt-het-vuren, een einde aan de oorlog, belegering en bezetting en een complete uitwisseling van gevangenen en ontvoerden.

Om het einde van de verschrikkingen te bespoedigen, is er nood aan een massabeweging in de hele regio en de rest van de wereld. De afgelopen dagen kwamen er wereldwijd miljoenen mensen op straat voor een staakt-het-vuren, van 800.000 in Londen tot 50.000 in Parijs. De afgelopen weken protesteerden miljoenen mensen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika: in Marokko, Iran, Egypte en Jordanië en op vele andere plaatsen in de regio. De druk van de beweging heeft Macron, de president van Frankrijk, er al toe aangezet zich uit te spreken voor een staakt-het-vuren. Onlangs kondigde de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken aan dat Jordanië een akkoord met Israël om water en energie uit te wisselen niet zal ondertekenen.

Transportvakbonden in België riepen werknemers op om te weigeren militaire zendingen naar Israël te behandelen tot het einde van de oorlog. Havenarbeiders in Barcelona en Italië weigeren schepen te bedienen en wapens naar Israël te vervoeren en roepen op tot een onmiddellijke wapenstilstand. Deze acties moeten door de hele vakbeweging worden uitgebreid naar de wapenproductie en alle sectoren die te maken hebben met de aanval op Gaza en de bezetting. Er zijn vele andere acties geweest van vakbondsleden en activisten die havens en fabrieken blokkeerden die medeplichtig zijn aan de oorlogsmachine; van Oakland tot Melbourne tot Kent, Groot-Brittannië. De massale protesten, stakingen en solidariteitsverklaringen van vakbonden en arbeiders over de hele wereld tonen de weg vooruit . De kracht van de massa’s kan de wreedheden van deze barbarij een halt toeroepen.

• Stop de inval in Al-Shifa! Stop alle aanvallen op ziekenhuizen, scholen en woongebouwen! Voor een onmiddellijk staakt-het-vuren en vernieuwing van de water-, energie-, brandstof-, medicijnen- en voedselvoorraden. Stop de brutale belegering van Gaza!
• Stop het bloedbad! Onmiddellijke en volledige uitwisseling van gevangenen en ontvoerden en een einde aan de wrede wraakoorlog op Gaza.
• Solidariteit met de gezondheidswerkers in Gaza! Sinds 7 oktober zijn bijna 200 gezondheidswerkers gedood door de bombardementen in Gaza. De gezondheidszorg in de Gazastrook zit in een dringende noodsituatie. Vakbonden van zorgpersoneel elders moeten oproepen tot een onmiddellijke wapenstilstand en massale hulp voor medicijnen, apparatuur en medisch personeel.
• We laten ons niet het zwijgen opleggen door te dreigen met represailles! Vakbonden over de hele wereld moeten zich actief uitspreken en hun leden mobiliseren voor de oproep tot een staakt-het-vuren en meedoen aan arbeidersacties om de oorlogsmachine te ontwrichten. Voor een uitbreiding van de acties aan universiteiten en op scholen. Vakbonden en jongeren moeten terugvechten tegen elke repressieve maatregel tegen mensen die hun stem durven verheffen.
• Voor een massabeweging in de regio en internationaal, inclusief massamarsen en stakingen. Voor de vorming van democratische strijdcomités in de geest van de eerste Intifada en de waardigheidsstaking van 2021. Voor een einde aan de belegering, bezetting en de extreme nationale onderdrukking van het Palestijnse volk. Voor fundamentele, socialistische verandering in de regio die gelijkheid, welzijn, zelfbeschikkingsrecht en echte vrede kan bieden voor alle werkende mensen, armen en jongeren uit alle nationale gemeenschappen.

Voor een massabeweging tegen de belegering, bezetting, imperialisme en kapitalisme

• Solidariteit met alle slachtoffers.
• Internationale mobilisaties tegen het bloedbad in Gaza
• Stop de wapenleveringen aan Israël

Van internationale solidariteitsboodschappen tot het opbouwen van een krachtsverhouding

Palestijnen worden dag en nacht geconfronteerd met gruwel. Wereldwijd proberen mensen hun afschuw en solidariteit uit te drukken, op straat en op sociale media. Wereldwijd zijn we verbonden in onze verontwaardiging en wil om iets te veranderen. We zagen het eerder met de feministische beweging, Black Lives Matter en klimaatstakingen. Jongeren en werkenden lieten onmiddellijk hun solidariteit blijken met de onderdrukte Palestijnen en met alle slachtoffers van staatsterreur en terreur.

Westerse regeringen steunden en rechtvaardigden daarentegen de bombardementen op Gaza. In Frankrijk werden zelfs solidariteitsbetogingen verboden. De gruwel van de blinde moordpartij in Gaza en de groeiende protesten zorgen nu wel voor de eerste barsten in hun discours. Er wordt opgeroepen tot “respect voor het internationaal recht” en om “rekening te houden met humanitaire noden” … alsof de Palestijnse massa’s niet al slachtoffer waren van wrede onderdrukking voordat het Israëlische offensief begon …

De kracht van de werkende klasse gebruiken tegen de hypocrisie

CD&V, ECOLO/GROEN, Vooruit en de PS spreken zich uit voor een boycot van producten uit de bezette gebieden. Maar ze weten heel goed dat er daar geen parlementaire meerderheid voor bestaat. Wel zou de minister-president van het Waals Gewest, Elio Di Rupo (PS), in een handomdraai kunnen beslissen om de wapenexport van FN-Herstal (100% eigendom van het Gewest) naar Israël stop te zetten. Maar zodra het erop aankomt om meer te doen dan enkel electorale retoriek, is er radiostilte.

We moeten niet wachten op die hypocrieten! Een gemeenschappelijk front van de transportvakbonden ACV Puls, BTB, BBTK en ACV-Transcom riep op tot een stop van het laden en lossen van militair materieel bestemd voor Israël op de luchthavens van het land. De havenarbeiders van Catalonië hebben hetzelfde gedaan. Hiermee reageren ze op de belangrijke internationale oproep van Palestijnse vakbonden om te weigeren wapens te produceren of te vervoeren die bestemd zijn voor Israël. Vakbonden in andere sectoren moeten dit voorbeeld volgen!

Zelfs wanneer ze onder druk staan, denken kapitalistische regeringen eerst aan geopolitieke belangen en het verdedigen van de belangen van hun geldschieters die de economische macht in handen hebben.

Verzet tegen het bloedbad in Gaza kan worden georganiseerd met collega’s. Door het organiseren van vergaderingen waar op democratische manier moties van steun aan de oproepen van Palestijnse vakbonden kunnen gestemd worden, door als vakbondsdelegatie deelname aan anti-oorlogsdemonstraties te organiseren (met spandoeken en pancartes) of door het verspreiden van oproepen tot actie, enzovoort. Solidariteit is het instrument bij uitstek van de werkende klasse en jongeren.

Zulke eerste stappen kunnen snel genomen worden en als basis dienen voor een internationale massabeweging opgebouwd uit democratische actiecomités in buurten, op het werk, op scholen en universiteiten. In 2019 hadden we schoolstakingen op scholen … dus waarom zouden we geen stakingen organiseren tegen de bezetting en het offensief tegen Gaza? Dat is hoe we het beste, van lokaal tot internationaal, wereldwijde druk kunnen uitoefenen op de Israëlische moordmachine en een einde kunnen maken aan de bezetting, de hoofdoorzaak van al deze ellende.

Zelforganisatie en klassensolidariteit

Een dergelijke beweging zou de Palestijnse werkende klasse, armen en onderdrukten versterken. Het zou de nadruk leggen op methoden die ze al kennen uit de strijd voor nationale en sociale emancipatie: stakingen en massademonstraties, zoals tijdens de eerste Intifada (1987-1993) of tijdens de recente Waardigheidstaking in mei 2021.

Net als toen kunnen democratisch gekozen volkscomités worden opgericht. Die kunnen de veiligheidsmaatregelen en zelfverdediging van de beweging op zich nemen tijdens betogingen tegen bombardementen, bezetting en de nederzettingen. Het is ook de basis voor een strijd om de middelen die nodig zijn voor een waardig recht op terugkeer voor alle vluchtelingen, voor de wederopbouw van verwoeste wijken, voor medische en psychologische hulp voor alle slachtoffers van het conflict …

Zo’n collectieve strijd is een noodzakelijk alternatief voor de uitzichtloze methode van arbitrair geweld ter vervanging van actie en zelforganisatie van de massa’s. De strategie van Hamas van blind en wanhopig geweld biedt geen uitweg. Dat geweld gebruiken ze overigens ook tegen de Palestijnse massa’s: nog niet zo lang geleden onderdrukte Hamas nog demonstraties in Gaza tegen de energiecrisis en de hoge prijzen, net zoals de Palestijnse Autoriteit betogingen op de Westelijke Jordaanoever tegen het Israëlische offensief in Gaza onderdrukte

Voor oorlog lijken de middelen onuitputtelijk. Het toont wat er allemaal bestaat om het welzijn van alle mensen in de regio te garanderen wanneer de gigantische winsten van de oorlog en de banksector onteigend zouden worden en in publiek bezit onder democratische controle en beheer geplaatst.

Voor een strijd tegen kapitalisme en imperialisme

Onder Palestijnen kan steun voor Hamas de overhand krijgen, ingegeven door een gerechtvaardigd verlangen om verzet te bieden tegen de gruwel van het Israëlische offensief. Onder Israëliërs kan de roep om wraak voor het bloedbad van 7 oktober overheersen. Dit verschil in bewustzijn vraagt om een gevoelige benadering die rekening houdt met de geleden schade en trauma’s, die een vooruitzicht biedt op veiligheid en welvaart voor alle gemeenschappen, die het recht op zelfbeschikking erkent en realiseert op een manier die voor beide gemeenschappen aanvaardbaar en aantrekkelijk is.

Elke gelegenheid moet worden aangegrepen om de cyclus van haat en geweld te doorbreken. De Linkse Socialistische Partij / Parti Socialiste de Lutte (PSL/ LSP) is de Belgische afdeling van International Socialist Alternative, die een afdeling heeft in Palestina-Israël: de Socialistische Strijd Beweging (SSM). Onze leden daar zijn bijvoorbeeld actief betrokken bij verzet op Israëlische campussen tegen pogingen van extreemrechts om diegenen die steun betuigen aan de Palestijnen van de universiteiten te verdrijven. In een oorlogssituatie nemen de hoge kosten van levensonderhoud altijd voelbaar toe, net zoals de winsten van een kleine kliek van kapitalistische parasieten (grote wapenbedrijven, distributie, enz.): dit helpt om te begrijpen wat de werkelijke mechanismen achter deze logica van bezetting en bloedbad zijn.

De Israëlische werkende klasse heeft een belangrijke rol te spelen die vandaag soms moeilijk te vatten is. De oorlogs- en bezettingspropaganda is een hoeksteen van de Israëlische klassensamenleving. Die verdeel-en-heersmethode stelt de belangen van de kapitalistische klasse veilig en biedt imperialistische machten en multinationals controle over de regio.

Daarom is de strijd voor vrijheid voor Palestina ook een strijd tegen imperialisme, kapitalisme en de klassensamenleving. Strijd kan sociale overwinningen opleveren binnen het kapitalisme, maar er is een socialistische transformatie van de samenleving nodig om de levensstandaard van de Palestijnse en Israëlische arbeiders te verhogen tot boven de best mogelijke omstandigheden onder het kapitalisme. Om eenheid te vormen in de strijd voor socialistische transformatie is het cruciaal om het recht op zelfbeschikking van alle volkeren te erkennen. Alleen op die basis zal het mogelijk zijn om totale gelijkheid van rechten op alle gebieden te bereiken en te zorgen voor een onafhankelijk socialistisch Palestina met zijn hoofdstad in Oost-Jeruzalem. Met een socialistische transformatie in Israël in een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten met een garantie van gelijke rechten voor alle naties en minderheden.

De Linkse Socialistische Partij maakt deel uit van International Socialist Alternative met een zusterorganisatie die in Israël/Palestina werkenden en jongeren organiseert met acties tegen de bezetting. Ze zijn vastbesloten om organisatorisch en vooral politiek bij te dragen aan de opbouw van een sterke anti-oorlogsbeweging tegen de regering van Netanyahu en de kapitalistische staat Israël en alle reactionaire krachten ter plaatse. Help onze organisatie ter plaatse om een internationalistische en socialistische stem in de protesten tegen de oorlog, het bloedvergieten en het bloedbad in Gaza te versterken.

Doe een gift op BE86 5230 8092 4650.

Door Jesada Jitpraphakhan (Socialist Alternative, ISA in de VS)

Sinds het uitbreken van de oorlog in Gaza zijn honderdduizenden mensen over de hele wereld op straat gekomen om het einde te eisen van de Israëlische agressie tegen de Palestijnen. De ‘nationale mars voor Palestina’ in Londen was een van de grootste betogingen in de Britse geschiedenis. In de VS waren er grote protestbetogingen, onder meer acties georganiseerd door Jewish Voice for Peace en IfNotNow die pleiten voor een staakt-het-vuren. In Frankrijk en Duitsland werd protest aanvankelijk verboden en repressief vervolgd met traangas en waterkanonnen.

De steun voor de nationale en de mensenrechten van de Palestijnse massa’s is bijna universeel onder de bevolking van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De onrust onder de bevolking in de regio is zo groot dat autoritaire regimes met een bijna nultolerantie voor protest gedwongen zijn om betogingen toe te laten. Ze doen dat uit angst dat het beperken ervan nog meer onrust zou veroorzaken. De heersende regimes willen vermijden dat de grote betogingen ook uiting geven aan het enorme ongenoegen tegenover de lokale regeringen. Landen als Marokko, Egypte en Jordanië normaliseerden hun betrekkingen met het Israëlische regime en balanceren nu tussen volkswoede en diplomatieke betrekkingen met Israël en het Westen.

De regering van Sisi in Egypte organiseerde zelf betogingen met portretten van de president en waarbij de naam van de president werd geroepen. Dit protest wordt gezien als pogingen om politiek munt te slaan uit de publieke stemming in de aanloop naar de verkiezingen in december. Niet-toegelaten betogingen daarentegen kregen te maken met massale arrestaties. Op het Tahrirplein in Caïro, het epicentrum van de massaprotesten in 2011, werd voor het eerst opnieuw betoogd. Toen demonstranten door de politie van het plein verjaagd werden, riepen ze naar de agenten: “Hier zijn de zionisten.” De politie werd ervan beschuldigd de beweging tegen te houden.

In Marokko waren er betogingen om het einde van de normalisatie van de relaties met Israël te eisen. Er werden diplomatieke en economische betrekkingen aangeknoopt, onder meer in ruil voor geopolitieke voordelen. Zo erkennen Israël en de VS de Marokkaanse aanspraken op de betwiste Westelijke Sahara. De drie landen vormen ook een blok tegen Iran, waarvan Marokko zegt dat het de afscheidingsbeweging in de Westelijke Sahara financieel ondersteunt. De officiële verklaring van het Marokkaanse regime over de oorlog werd als erg zwak beschouwd en weigerde zich uit te spreken over de rol van het Israëlische regime als katalysator. Toen er protesten uitbraken, paste het regime zijn standpunt aan en gaf het Israël de schuld voor de ontploffing in het Al-Ahli ziekenhuis. Recent maakte de politie een einde aan een protestactie voor de Franse ambassade tegen de steun van Macron aan de oorlog tegen de bevolking van Gaza. Hierbij werd repressief opgetreden door de politie.

Betogingen in Jordanië eisen het opzeggen van het vredesverdrag met Israël en de sluiting van de Israëlische ambassade in Amman. In Jordanië woont de grootste Palestijnse diaspora-bevolking. Koning Abdullah heeft zich uitgesproken tegen de Israëlische aanval op Gaza en annuleerde zijn topontmoeting met Biden in Amman te midden van de explosie van massaprotesten in de hele regio. De laatste ontwikkeling was het terugroepen van de Jordaanse ambassadeur in Israël. Meer drastische maatregelen worden er niet genomen, die zouden de relatie van Jordanië met de VS (die het land cruciale economische hulp bieden) in gevaar brengen. Het Jordaanse regime bepaalt welk protest wordt toegelaten. Een actie aan de Israëlische ambassade werd met traangas beantwoord. Betogers op weg naar de grens met de Westelijke Jordaanoever kregen eenzelfde behandeling. Het is overigens belangrijk dat ook op de Westelijke Jordaanoever zelf het protest toeneemt. Het Israëlische regime zal dit niet zomaar kunnen stoppen.

Potentieel voor regionale escalatie

Jordanië en Egypte willen een de-escalatie van de oorlog en een terugkeer naar stabiliteit omdat ze beide rode lijnen hebben die, als ze door Israël worden overschreden, hen kunnen dwingen om deel te nemen aan een breder regionaal conflict. Het Egyptisch parlement gaf Sisi een mandaat om “noodzakelijke maatregelen” voor de nationale veiligheid, waaronder oorlog, te nemen indien er een gedwongen volksverhuizing van Palestijnen uit Gaza plaatsvindt.

Als de regeringen van Egypte of Jordanië zich onvoldoende uitspreken tegen het optreden van de Israëlische staat, dan dreigt protest in eigen land tegen henzelf. Egypte is bovendien bezorgd dat Hamas en kleinere gewapende groeperingen de Sinaï-woestijn kunnen binnendringen en destabiliseren, waarbij ze aanvallen op Israël lanceren vanaf Egyptisch grondgebied en kunnen groeien door nieuwe rekruten te zoeken in Egypte. Een exodus uit Gaza is een voorstel dat in een “ontwerp” van een Israëlisch ministerie staat. Netanyahu houdt vol dat het document ‘hypothetisch’ is.

De beweging in de hele regio opbouwen

Het klopt dat sommige lagen in deze protesten illusies hebben in Hamas en slogans roepen tegen de volledige bevolking van Israël. De voornaamste motivatie voor het protest is echter de bezorgdheid en woede over de aanvallen op de nationale en de mensenrechten van de Palestijnse bevolking. De meeste mensen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika zijn tegen de diplomatieke erkenning van Israël, vooral omwille van de bezetting. Hamas geniet enkel steun omdat het gezien wordt als een voortrekker van het verzet tegen de bezetting en omdat er amper een alternatief is. Onder de bevolking die het meest direct met Hamas te maken heeft – de Gazanen – had volgens recente peilingen 67% weinig vertrouwen in Hamas.

De internationale diepgang van deze beweging en de consistente solidariteit maken dat regimes in de regio (en daarbuiten) erg voorzichtig moeten zijn om aan ‘de goede kant van de publieke opinie’ te blijven. Als ze gezien worden als twijfelaars in hun steun voor de Palestijnen, kunnen protestbewegingen zich ook tegen hen keren en kan deze opstand overslaan naar de hele regio.

Internationale betogingen tegen het bloedbad in Gaza zijn van cruciaal belang en arbeiders moeten overal strijden tegen aanvallen op democratische rechten. Vakbonden moeten een leidende rol spelen in de protesten, zoals in Tunesië, en de economische eisen van de arbeidersklasse aan de heersende regimes integreren in de beweging. Massale stakingen zouden zich over de hele regio kunnen verspreiden en het soort acties inspireren dat zo hard nodig is in Israël-Palestina.

De inwoners van de Gazastrook leven in een hel op aarde, naarmate de wraakmoorden onder leiding van de regering Netanyahu-Ganz toenemen. De dichter, journalist en sociaal activist Ahmed Abu Artema raakte gewond bij het bombardement dat ook het leven eiste van zijn 12-jarige zoon Abdullah, zijn twee broers en zijn schoonmoeder.

Artikel door Uri Bar-Shalom Agmon en Tuvaal Klein (Socialistische Strijdbeweging, ISA in Israël-Palestina), geschreven op 30 oktober

“In het aangezicht van de dood lijkt het omgaan met de vele details van het leven onbelangrijk, ook al zijn ze in een normale situatie een basisonderdeel van het leven dat niet opgegeven kan worden. Het is helemaal niet mogelijk om brood te krijgen. Ik zeg tegen mijn kinderen: ‘Misschien is een koekje voorlopig een goede optie in plaats van brood, totdat we zien hoe het verder gaat’. De elektriciteit is volledig afgesloten. Er komen vreemde gevoelens in me op. Moet ik met al mijn kinderen op één plek blijven? Dus als we leven, leven we samen, en als we sterven, sterven we samen… Welke dood is beter? Dat we allemaal samen sterven of dat sommigen van ons sterven en sommigen van ons blijven leven.”  Zo beschreef Ahmed Abu Artema de hel op aarde die zich in Gaza ontvouwt in een video die gepubliceerd werd op Al-Jazeera, een paar dagen voor het bombardement dat hem en zijn familie trof.

Tussen vrijdag en zaterdag bereikten de onophoudelijke bombardementen een angstaanjagend hoogtepunt. Het stof van vernietiging dat het Israëlische leger de afgelopen dagen in een ongekende aanval op Gaza heeft losgelaten, vanuit de lucht, de zee en het land, is nog niet neergedaald en het aantal doden, gewonden en ontheemden is nog steeds onbekend, ook omdat het internet en de mobiele telefoonnetwerken in de minuten voor de aanval werden afgesloten. Tegelijkertijd kregen we te horen dat de bomaanslagen een paar dagen eerder ook een zware tol eisten van de familie van Ahmed Abu Artema, die ernstig gewond raakte en 5 familieleden doodde, waaronder zijn 12-jarige zoon Abdullah.

Met het afsluiten van internet en mobiele communicatie, sneed het Israëlische leger de inwoners van Gaza van elkaar af, terwijl families geen enkele manier hadden om het lot van hun familieleden te weten te komen en degenen die onder het puin bedolven lagen geen contact konden opnemen met de hulpdiensten. Het is meteen ook een afsluiting van de wereld, van de massa’s in het Midden-Oosten, in Europa, in de VS, in Afrika, waar de gruwelen die het Israëlische regime produceert in zijn wraakmoorden in Gaza een groeiend protest veroorzaken. Tot nu toe heeft de bloedige aanval op de inwoners van de Gazastrook het leven gekost aan meer dan 8.000 mensen, waarvan meer dan 3.000 kinderen. Meer dan 1.800 mensen zouden vermist zijn, onder de ruïnes van de gebouwen.

We uiten onze pijn en woede over de dood en vernietiging die de regering Netanyahu-Ben Gvir-Ganz uit de lucht laat vallen op Ahmed en zijn familie en de bommen die levens en dromen voor zovele andere families wegnemen. Soms zijn er volledige families van de aardbodem weggevaagd. We zijn solidair met gewone mensen uit alle gemeenschappen, aan beide kanten van het hek, die hun familieleden verloren.

Ahmed is dichter, journalist en activist, een van de initiatiefnemers van de “terugkeermarsen” in 2018. Tienduizenden gingen toen heldhaftig op weg naar het hek van de grootste ‘openluchtgevangenis’ ter wereld, waarvan ongeveer 70% van de bevolking vluchtelingen uit 1948 en hun nakomelingen zijn. Hoewel het volksprotest werd beantwoord door scherpschutters die ongeveer 200 ongewapende demonstranten doodden en duizenden verwondden, gingen de protesten wekenlang door.

In een interview met Ahmed dat we in 2018 hielden over de terugkeermarsen, zei hij dat er “een ongekende deelname van het volk was – mannen, vrouwen, volwassenen en ouderen – iedereen kwam.” Hij voegde eraan toe: “We hopen en proberen een democratische burgerbeweging te creëren voor gelijke rechten voor alle mensen, voor alle burgers, zonder discriminatie . En we proberen samen te vechten met al onze bondgenoten in de strijd en alle mensen die geloven in vrijheid, van alle nationaliteiten – Palestijnen, Israëliërs en over de hele wereld – en we zijn ervan overtuigd dat we deze strijd nog zullen winnen.” Tijdens de oorlog probeerde Ahmed in een video die op 11 oktober werd gepubliceerd een boodschap over te brengen aan de wereld: “Sta aan de goede kant van de geschiedenis, steun mannen en vrouwen die vechten voor hun vrijheid.”

We hebben geen woorden die echt kunnen troosten. Alleen een belofte. We verbinden ons ertoe te blijven vechten om de brutale wraakoorlog van het Israëlische kapitalisme te stoppen, wiens bombardementen een afschuwelijke ramp veroorzaken en een nog catastrofalere regionale oorlog dreigen te ontketenen.

In tegenstelling tot de leugens van de gevestigde media, de ministers en de generaals, is deze bloedige oorlog geen ‘verdedigingsoorlog’, maar een oorlog voor de reorganisatie van de belegering, bezetting en de nationale onderdrukking van het Palestijnse volk, en het vormt ook een ernstige bedreiging voor de veiligheid van gewone mensen in Israël en de regio.

We beloven te blijven opkomen voor het einde van de oorlog, het omverwerpen van het regime van bezetting en belegering en het beëindigen van de nationale onderdrukking van de Palestijnse massa’s, als onderdeel van het opbouwen van een strijd, met onze bondgenoten hier en over de hele wereld, voor een leven van gelijkheid, welzijn en echte veiligheid voor alle werkende mensen, de armen en de jeugd, uit alle nationale gemeenschappen binnen het kader van de noodzakelijke socialistische verandering in de regio.

Is een verder verval in barbarij te stoppen? 

Artikel uit de novembereditie van De Linkse Socialist

De beelden uit Gaza schokken. De bevolking was er al wanhopig. Al decennialang leven ze in vreselijke omstandigheden in een openluchtgevangenis. Nu zijn ze nog meer opgejaagd wild, door een Israëlische minister letterlijk omschreven als “menselijke beesten.” Ontmenselijking dient om barbaars optreden goed te praten. Is er een uitweg uit de uitzichtloosheid? 

Pyromanen bieden geen hulp om een brand te bestrijden. Op dezelfde manier kunnen we geen hoop vestigen op de imperialistische machten die zich haasten om de staatsterreur zowel in woorden als daden te ondersteunen. Regionale machten veroordelen in woorden het geweld tegen de Palestijnen, maar zijn tegelijk langs alle kanten gebonden aan hun akkoorden met het Israëlische regime. De blokkade van Gaza wordt bijvoorbeeld mee opgelegd door Egypte. De politieke leiding van de Palestijnse bevolking verloor de afgelopen jaren aan autoriteit omdat er zelfs geen begin van uitweg zichtbaar is. De Palestijnse Autoriteit en Hamas probeerden zowel akkoorden met het Israëlische regime uit als een beroep op wanhopige daden van individuele terreur.

De onderdrukte Palestijnse massa’s zijn de enige kracht die de steeds barbaarsere impasse kunnen doorbreken, maar niet als ze er alleen voor staan. De eerste intifada (massastrijd) vanaf 1987 dwong het Israëlische regime tot toegevingen op basis van stakingen, sterke actiecomités en massale betogingen. Deze massastrijd had ook een enorme impact op de publieke opinie onder de Israëlische bevolking. Dat maakte het voor het regime noodzakelijk om de directe militaire bezetting om te zetten in een schijn van elementen van zelfbestuur. Hiermee kwam er geen einde aan de onderdrukking. De Palestijnse massa’s toonden echter aan dat ze op basis van strijd en solidariteit sterker stonden. 

Het Palestijnse volk heeft het recht om zich te organiseren en te verdedigen tegen de aanvallen. De strijd kan het meest effectief georganiseerd worden als onderdeel van een massale bevrijdingsstrijd geleid door democratisch gekozen actiecomités. Stakingen, betogingen en georganiseerde zelfverdediging, met oproepen tot internationale solidariteit, kunnen de beweging uit de wanhoop trekken. Dit botst met het politieke programma en de strategie van Hamas, dat voor deze nieuwe fase in de oorlog nog repressief optrad tegen protest in Gaza tegen de energiecrisis en de dure prijzen. 

Aan internationale solidariteit onder de werkende klasse ontbreekt het niet. Wereldwijd is er woede en zijn er acties tegen de horror in Gaza. Er waren de afgelopen jaren protestacties van Palestijnse arbeiders in Israël, zoals een staking van bouwvakkers in 2021 die grote projecten lamlegde. De voorbije maanden kwamen tienduizenden Israëli op straat tegen nog meer autoritaire voorstellen van de extreemrechtse regering geleid door Netanyahu. Steun en solidariteit opbouwen onder de Joodse bevolking is cruciaal om in te gaan tegen het rechtse regime en zijn imperialistische broodheren. 

Is het onmogelijk om met massastrijd een einde te maken aan de oorlog en de bezetting? Oorlogen eindigen doorgaans door uitputting, nederlagen en vernietiging, of door massaal protest die een verderzetting ervan onmogelijk maakt. Revoluties in Rusland en Duitsland maakten een einde aan de Eerste Wereldoorlog. De Amerikaanse troepen moesten zich uit Vietnam terugtrekken toen de militaire verliezen steeds meer gepaard gingen met anti-oorlogsverzet in eigen land dat het volledige systeem bedreigde. 

Massastrijd tegen oorlog en onderdrukking zal onvermijdelijk botsen met het volledige systeem. Kapitalisme en imperialisme betekenen nationale onderdrukking, oorlog en ellende. Opkomen voor een degelijk leven voor iedereen met gelijke rechten voor zelfbeschikking, betekent breken met het systeem van oorlogsstokers en generaals. Elke mogelijkheid om het verzet van de werkende klasse tegen oorlog en barbarij te versterken, moet aangegrepen worden. Oorlogen maken geen einde aan sociale strijd, maar zijn een voortzetting van politiek met andere middelen. Ze verscherpen de sociale kwestie omdat ze de wereld voor twee mogelijkheden stellen: permanente oorlogen of revolutie.

In de nacht van 8 op 9 december 1987 botste een Israëlische tankwagen op een taxi die in de rij stond om Gaza binnen te rijden. Onder de vier doden waren er drie bewoners van een vluchtelingenkamp. Net als 100.000 andere Palestijnen maakten ze elke dag de reis van en naar Gaza om in Israël te werken. De volgende dag werd een jongeman die protesteerde tegen de tragedie doodgeschoten door Israëlische troepen. De opstand verspreidde zich als een lopend vuurtje. 

door Christian (Leuven)

Bovenop de etnische zuiveringen in 1947 en 1967 leidde de bezetting van de Palestijnse gebieden enkel tot uitbuiting, onderdrukking en de aanhoudende uitbreiding van nederzettingen. In de 20 jaar voor de eerste Intifada werden 200.000 Palestijnen opgesloten in Israëlische gevangenissen. Na jaren van intensieve strijd had de bevolking geleerd op zichzelf te vertrouwen in plaats van op externe gebeurtenissen of op de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) in ballingschap. De strategie van de PLO om de steun van Arabische regimes te winnen, met name voor gewapende aanvallen tegen Israël vanuit het buitenland (zoals in de Zesdaagse Oorlog in 1967 en de Yom Kippoer-oorlog in 1973), zat in een impasse. 

Cruciaal belang van zelforganisatie

De Palestijnse bevolking was erg jong: meer dan twee derde was jonger dan 24 jaar. Zij speelden een steeds grotere rol in de beweging. Jongeren hadden niets te verliezen en werden niet tegengehouden door het gewicht van nederlagen uit het verleden. Het protest werd verder aangewakkerd door de brutale Israëlische repressie, die alleen al in het eerste jaar van de Intifada meer dan 300 doden veroorzaakte. 

De opstand begon spontaan, maar kon enkel standhouden door de vorming van structuren van verzet. In januari 1988 werd een coördinatiecomité opgericht om de volkscomités bijeen te brengen. Deze hadden vaak hun oorsprong in vrijwilligersorganisaties die opgezet waren om te voorzien in essentiële behoeften, een taak die door de koloniale macht werd verwaarloosd. Er waren veel linkse mensen, vakbondsleden en studenten actief in de comités. Er waren vrouwencomités die er niet enkel voor zorgden dat vrouwen hun steun betuigden, ze waren mee betrokken bij de leiding van de strijd. 

De efficiëntie van de volkscomités verschilde naargelang het domein waarop ze actief waren, maar hun belang als symbool van zelfbeheer was erg groot. Zo waren deze comités cruciaal voor de bevoorrading van de vluchtelingenkampen, die vaak wekenlang onder beleg en uitgaansverboden stonden. De Israëlische staat trad hard op tegen de volkscomités. Wie er lid van was, riskeerde tot 10 jaar gevangenisstraf. 

De methoden van massastrijd, protesten, stakingen en zelfs rellen vormden de kern van de beweging. Het emblematische beeld van die tijd is dat van jonge stenengooiers die geconfronteerd worden met traangas of rubberen kogels. De comités stonden erop dat vuurwapens uit betogingen werden geweerd. Zo werd geen excuus gegeven aan de Israëlische staat om de meest moderne en destructieve wapens in te zetten. De arbeidersbeweging speelde een belangrijke rol. Op 22 december 1987 leidde een algemene staking van Palestijnse arbeiders in Israël tot de mobilisatie van enkele honderdduizenden Israëlische Arabieren.

Yasser Arafat gebruikte het gezag van de PLO onder de militanten om zichzelf als leider van de strijd te positioneren. Lange tijd waren het echter de straat en de volkscomités die hun politieke agenda oplegden aan de leiders. Zo gaf de koning van Jordanië zijn territoriale aanspraken op de Westelijke Jordaanoever op en riep de PLO in november 1988 de oprichting van een Palestijnse staat uit. 

PLO neemt het heft in handen… en verraadt de beweging

De opstand had een effect op de Israëlische samenleving, waarvan een groeiend deel begreep dat de bezetting geen levensvatbare optie was. Sommige Israëli’s werden ook geïnspireerd om de Palestijnen te steunen in hun strijd. Zo namen enkele duizenden Palestijnse en Israëlische vrouwen deel aan een gezamenlijke demonstratie die de grens tussen West- en Oost-Jeruzalem overschreed. In het Israëlische leger weigerden 1.500 soldaten dienst te doen in de bezette gebieden.

Ondanks de grote impact kon de Intifada de Israëlische staat niet in zijn eentje verslaan. Er was een gunstiger internationale krachtsverhouding nodig om dit mogelijk te maken. Als de Palestijnse beweging zich had kunnen verenigen met andere arbeidersbewegingen in het Midden-Oosten om de corrupte en dictatoriale regimes in de regio omver te werpen en zo ook de confrontatie met het imperialisme en het kapitalisme aan te gaan, zou de situatie er heel anders hebben uitgezien.

De onverbiddelijk geïsoleerde protestbeweging vertoonde tekenen van uitputting. Naast de repressie was er ook de economische impact op de Palestijnse bevolking. Jarenlang werd de effectieve werkdag gehalveerd door de sluiting van winkels en stakingen. Na verloop van tijd namen ook de wanhoopsdaden en het individuele terrorisme toe. 

De PLO-leiding greep de kans om de controle terug in handen te krijgen. De PLO-leiding zat in ballingschap in Tunis en riskeerde haar leidinggevende rol kwijt te spelen aan een nieuwe leiding die voortkwam uit de zelforganisatie van de massa’s. Yasser Arafat voerde geheime onderhandelingen met Israël die leidden tot de ondertekening van de Oslo-akkoorden in september 1993. Deze voorzagen in een beperkte autonomie over een paar stukken bezet gebied. Hij gebruikte zijn immense autoriteit om de Palestijnse voortrekkers ervan te overtuigen om een einde te maken aan de beweging. De volkscomités werden vervangen door ambtenaren en politie: de Palestijnse Autoriteit was geboren. In de praktijk werd het de lokale manager van het bezettingsregime, terwijl het Israëlische regime het aantal voldongen feiten in de bezette gebieden vergrootte.

Lees ook dit langere Engelstalige dossier over de Eerste Intifada: Lessons from the First Intifada: When mass struggle shook the Israeli regime