Category: Midden-Oosten en Noord-Afrika

Betoog mee: zondag 17 maart – 14u Brussel Noord

LSP-pamflet dat op de betoging zal verspreid worden

• Voor een onmiddellijk en permanent staakt-het-vuren
• Voor een arbeidersboycot van wapenproductie en transporten
• Voor een sociale strijd voor nationale bevrijding

Netanyahu en zijn rechtse regering willen hun genocidaire oorlog tot de conclusie voeren. Ruim meer dan 30.000 officiële doden, 72.000 gewonden en verminkten, epidemieën en hongersnood stillen hun haat niet. Ook Rafah, het laatste toevluchtsoord, met meer dan 1,5 miljoen vluchtelingen, willen ze bulldozeren en uitmoorden. Dit moet stoppen!

De wereldwijde verontwaardiging, woede en massale solidariteit met de Palestijnen heeft regeringen gedwongen tot voorzichtige kritiek. Hun oproepen om “operatie Gaza” te stoppen, airdrops en het ponton van de VS (dat er pas binnen 2 maand zal zijn) zijn schijnheilig, want tegelijk gaat de militaire, economische en financiële steun aan Israël gewoon door.

Enkel massaal verzet, in de regio en internationaal, door de arbeidersbeweging, de jongeren en alle onderdrukten, kan dit genocidair proces stoppen. Het zou ook de onderdrukte en nog geïsoleerde anti-oorlogsbeweging in Israël zelf versterken. Om wat te eisen? Een onmiddellijk staakt het vuren, gevolgd door een  einde aan de bezetting en het recht van de Palestijnen op haar eigen staat. 

De wortels van deze oorlog liggen in decennia van bezetting en blokkade door de racistische kapitalistische staat Israël, gebaseerd op de uitbuiting van Arabische en Joodse arbeid en op nationale onderdrukking, landdiefstal en de ontkenning van het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen.

Het profiteren gaat gewoon door

De bezetting is Big Business, ook in België. Voor bedrijven als OIP en Challenge die een rol spelen in de wapenleveringen. Anderen, zoals Caterpillar, Volvo en Cemex leveren machines voor het slopen van huizen of het bouwen van nederzettingen. Solvay en IBM leveren apparatuur om Palestijnse burgers te bespioneren. Belfius, KBC, Degroof Petercam en Ackermans & Van Haaren hebben honderden miljoenen euro’s in bedrijven die betrokken zijn bij Israëlische nederzettingen.

Dat soort bedrijven en banken zijn een perfecte illustratie van hoe het kapitalistische winstsysteem dit genocidair bloedbad voedt. Het toont dat de strijd tegen de bezetting tegelijk een strijd is tegen het kapitalisme. 

Actie tegen wapenleveringen opvoeren – ook in België

Een rechtszaak in Nederland leidde tot een voorlopig verbod op de export van onderdelen van F-35 oorlogsvliegtuigen naar Israël, maar de regering gaat ertegen in beroep! De druk van onderuit moet dus verder worden opgevoerd. In India weigert de vakbond voor watertransport (Water Transport Workers Federation die 3500 arbeiders organiseert) in 11 grote Indiase havens, om nog wapentransporten naar Israël te laden of te lossen. 

Ook in België wordt opnieuw actie gevoerd tegen de medeplichtigheid van de regeringen hier: 74% van de Belgen wil het stopzetten van wapentransfers naar Israël! Op initiatief van het “Collectif Liège Palestine Solidarité” wordt in Namen een betoging voorbereid om transparantie te eisen van de Waalse autoriteiten en een einde te maken aan de exportvergunningen naar Israël. Daarmee wil men ook werknemers aanmoedigen om te weigeren materiaal te hanteren dat bestemd is voor het Israëlische offensief en de onderdrukking van de Palestijnen.

https://nl.socialisme.be/98265/stop-wapenleveringen-aan-israel-succesvolle-actie-van-luiks-palestina-comite

Waarom speelt de werkende klasse een sleutelrol?

Door haar plaats in het productieproces en de transportketen, kan zij het transport en productieproces stoppen en zo de hele internationale militaire winstmachine stilleggen. Vakbonden kunnen en moeten dergelijke concrete actie en blokkades van wapentransporten stimuleren en organiseren.

Massastrijd in de regio – Internationalisme versterken

Massabewegingen zijn cruciaal om de hypocrisie aan het licht te brengen. In Marokko vonden grote protesten plaats tegen de normalisering van de diplomatieke relaties met Israël. In Egypte stellen protesten de medeplichtigheid van het regime van al-Sisi aan de kaak. De Libanese regering moest onder druk een staking in de publieke sector organiseren en wordt nu geconfronteerd met een twee weken durende staking in de publieke sector over lonen.

De solidariteitsbewegingen met de Palestijnen moeten omslaan in een strijd tegen het imperialisme en tegen de eigen regeringen die het imperialisme dienen. Wanneer dat gevaar dreigt, zal ook de druk op Israël verder toenemen. Onze internationale organisatie ISA is actief in de regio en speelt een belangrijke rol in het organiseren van het verzet in Israël zelf. Met hun campagne op de universiteiten tegen de zwarte lijsten verzetten ze zich tegen de uitsluiting van iedereen die zich tegen het bloedbad uitspreekt.

Nationale bevrijding is een sociale strijd

Het is tevens nodig de strijd voor een staakt-het-vuren te koppelen aan de strijd voor de heropbouw van Palestina. Daarvoor zijn massale collectieve investeringen nodig in (psychologische) gezondheidszorg, onderwijs, dienstverlening, sanering van vervuilde wijken, massale woningbouw, … onder democratische controle van onderuit, om corruptie te voorkomen.

Er zijn middelen genoeg in de zakken van de regionale en imperialistische kapitalistische elite, die zich verrijkt met (neo)koloniale uitbuiting, wapenindustrie en te koste van de zelfbeschikking van de volkeren in de regio. Stel je voor dat lokale rijkdommen door de gemeenschap democratisch gecontroleerd en gebruikt kunnen worden om met een hoge levensstandaard gelijkheid van alle naties en bevolkingen te garanderen!

Dat is het socialistische alternatief waar LSP en ISA wereldwijd voor strijden. Neem contact op met een van onze leden en bespreek met ons ons alternatief: een socialistische en internationalistische samenleving.

Doe mee

Brussel. Open vergadering : ‘De nationale kwestie in Palestina: wat is de analyse van marxisten?’ Donderdag 21 maart 19u30. Pianofabriek, Fortstraat 35 St Gillis

Meetings met Maria Clara, ROSA-activiste uit Brazilië. Stop racisme, kolonialisme, extreemrechts en seksisme. Eén gezamenlijke strijd.

• Maandag 25 maart: Brussel 19u30 Pianofbriek
• Dinsdag 26 maart: Gent 19u30 Blandijn. Rozier lokaal 1.4
• Woensdag 27 maart: Leuven 19u Romaanse Poort zaal B1.4
• Donderdag 28 maart: Antwerpen 19u30 Multatuli
• Zaterdag 30 maart: Luik 18u Aquilone

De Amerikaanse president Joe Biden zei in de vorige verkiezingscampagne dat hij een einde wilde maken aan de ‘eeuwige oorlogen’ in het Midden-Oosten. De realiteit haalde hem in. De nauwe banden van de VS met het Israëlische staatsterrorisme en de brede populaire solidariteit met de Palestijnse slachtoffers dragen bij tot de regionale escalatie en de ondermijning van de positie van het VS-imperialisme.

door Geert Cool uit maandblad De Linkse Socialist

De Houthis in Jemen koppelen hun acties aan het lot van de Palestijnse bevolking, deels als antwoord op hun eigen groeiende impopulariteit. De aanvallen op de handel via de Rode Zee en het Suezkanaal hebben een grote impact. In januari lag het volume goederentransport dat de Rode Zee passeert 80% lager dan voorheen. De langere route langs Zuid-Afrika betekent extra kosten en tijd, wat in grote havens als Antwerpen, Rotterdam, Hamburg en Bremerhaven in januari tot een daling van het aantal aangemeerde schepen met 25% leidde. Bombardementen op de Houthis in het noorden van Jemen stoppen dit niet. Na jaren van bombardementen door buurland Saoedi-Arabië maken de militaire operaties van de VS en Groot-Brittannië weinig indruk. 

Ondertussen lopen de spanningen in de rest van de regio op. Er waren al minstens 170 aanvallen door sjiitische milities op Amerikaanse militaire doelwitten in Irak, Syrië en Jordanië. Na een aanval waarbij drie soldaten in Jordanië omkwamen, ging het Amerikaanse leger over tot wraakaanvallen tegen milities in Irak en Syrië. Eind januari waren er bovendien Iraanse bombardementen op Pakistaans grondgebied en vice versa, officieel telkens gericht tegen nationalistische militanten in Balochistan. Het kwam tot een snelle de-escalatie tussen Pakistan en Iran, maar het geeft aan hoe snel de militaire confrontaties regionaal kunnen uitbreiden. 

Noch het VS-imperialisme noch het reactionaire religieus-conservatieve Iraanse regime staat te springen voor een nieuwe ‘eeuwige oorlog’ tegen elkaar. Voor de VS is het Iraanse leger een tegenstander van een ander kaliber dan de Houthis in Jemen of de door Iran gesteunde milities in Irak en Syrië. Een open oorlog met de VS zou in Iran zelf een schok zijn en de wankele positie van het regelmatig met massaprotesten geconfronteerde regime kunnen bedreigen. Langs de andere kant zijn er al elementen van regionale escalatie en kan er in dit ‘tijdperk van wanorde’ niets uitgesloten worden. 

Net als de Houthis proberen het Iraanse regime en bondgenoten zoals Hezbollah in Libanon zich te beroepen op het lot van de vervolgde en uitgemoorde Palestijnen in Gaza. Ze spreken over de ‘as van verzet’ en kunnen daarbij ook in het solidariteitsprotest met de Palestijnen elders op een zekere sympathie rekenen: de mediagenieke Houthi-David tegen de Goliath van het VS-imperialisme. De geschiedenis van een eeuw Palestijnse strijd tegen kolonialisme, zionisme en onderdrukking, toont echter dat reactionaire regimes uit de regio nooit een betrouwbare bondgenoot waren. Hoe kan het Iraanse regime dat de eigen bevolking hardhandig onderdrukt en vervolgt ooit bevrijding voor de Palestijnse massa’s bekomen? De massale feministische protestgolf in Iran na de dood van de jonge Koerdische vrouw Jina Amini in september 2022 toonde dat strijd tegen onderdrukking net ook tegen dat regime gericht moet zijn.

Als Biden de regering-Netanyahu oproept tot voorzichtigheid heeft dit niets te maken met een plotse ontdekking van menselijkheid, maar alles met de druk van de Amerikaanse verkiezingen. De publieke opinie verwerpt steeds uitdrukkelijker een militair beleid dat een volledige bevolking vervolgt en uitmoordt, de volledige infrastructuur en zorgsector vernietigt en dit in naam van de ‘democratische beschaving’. Er is niets beschaafd aan oorlogsmisdaden.  

Enkel massale strijd van onderdrukten kan een uitweg bieden. Het is door massale strijd dat duidelijk wordt wie onze bondgenoten zijn en wie niet. Het massale protest tegen het bloedbad in Gaza zet druk, wat tot uiting kwam in de procedure voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. In het massale protest groeit de solidariteit. Op betogingen is er steun van feministen en queer activisten, omgekeerd waren er Palestijnse solidariteitsdelegaties op feministisch protest of klimaatacties. Dit uitbreiden naar de arbeidersbeweging is essentieel. 

Bevrijding van onderdrukking en uitbuiting zal nooit het werk zijn van onderdrukkende regimes en krachten, maar van de werkende klasse en de onderdrukte meerderheid van de bevolking op basis van zelforganisatie en strijd voor maatschappijverandering. In die strijd wordt onze internationale eenheid opgebouwd en versterkt.

In 2022 bereikten de wereldwijde militaire uitgaven een nieuw record van 2,24 biljoen dollar, na de dramatische escalatie van de Russische invasie in Oekraïne. In Europa en elders wordt na enkele jaren van fiscale versoepelingen als reactie op de crisis opnieuw gesproken over besparingen. Op militaire uitgaven wordt echter niet bespaard, integendeel!

door Christian (Leuven) uit maandblad De Linkse Socialist

Tijdens de oorlog tussen Rusland en Oekraïne heeft Kiev zijn militaire budget tegen 2023 bijna vernegenvoudigd. Het officiële defensiebudget van Moskou voor 2024 vertegenwoordigt een stijging van meer dan 60% (tot 7,5% van het BBP, of meer dan een derde van de overheidsuitgaven van het land).

De grootste invloed op de stijging van de wereldwijde militaire uitgaven zal echter komen van de NAVO en Europa in het bijzonder, aangestuurd door Washington. In 2021 waren de militaire uitgaven van de 31 NAVO-lidstaten meer dan 16 keer hoger dan die van Rusland en de CSTO (Collective Security Treaty Organisation, de bondgenoten van Rusland uit de voormalige USSR). In reële termen lagen de uitgaven van de staten van Centraal- en West-Europa daarmee voor het eerst hoger dan tijdens de vorige Koude Oorlog, en 30% hoger dan in 2013. 

De militaire uitgaven van de VS zijn goed voor 39% van de wereldwijde uitgaven, ruim meer dan die van China (13%) en Rusland (4%). Hoewel de VS verreweg de dominante militaire macht blijft, neemt deze positie relatief af. In 2009 waren de militaire uitgaven van de VS nog zeven keer zo hoog als die van China, een verschil dat nu is afgenomen tot drie keer. In sommige opzichten, zoals het aantal oorlogsschepen, heeft China de VS al ingehaald. Met de spanningen rond Taiwan en de Chinese Zee, om nog maar te zwijgen van het Koreaanse schiereiland, beleeft Azië ook een sterke wapenwedloop. 

Deze griezelig bekende wapenwedloop is het product van een kapitalistisch systeem in verval, op een ogenblik dat de concurrentie op elk niveau steeds harder wordt. De wapenwedloop vergroot het risico op conflicten, waaronder dodelijke regionale conflicten, en economische nawerkingen zoals  verstoorde toeleveringsketens, inflatie en voedseltekorten.

Hun prioriteiten zijn niet de onze

Er wordt hard ingezet op de NAVO-doelstelling voor haar leden om 2% van het BBP aan militaire uitgaven te besteden. Van dat bedrag moet 20% naar uitrusting gaan. Deze doelen worden in naam van de veiligheid gepromoot. Over welke veiligheid hebben ze het eigenlijk? We herinneren ons allemaal nog de overstromingen in de zomer van 2021, toen duidelijk werd dat de prioriteiten van de Belgische regering erin bestonden om 4,5 miljard euro uit te geven aan nieuwe F-35 gevechtsvliegtuigen, terwijl vier van de zes basissen voor civiele bescherming werden gesloten en deze dienst het met minder personeel moest stellen…  

Stel je voor wat er bereikt kan worden als de gigantische sommen geld die nu naar de wapenindustrie gaan, om nog maar te zwijgen van de intellectuele inspanningen en technische capaciteiten, zouden worden ingezet om de grote gevaren aan te pakken waarmee we geconfronteerd worden, waaronder de klimaatcrisis! 

Het monopolie op geweld (en dus op bewapening) behoort tot de core business van de burgerlijke staat. De staat is een instrument dat door de heersende klasse (tegenwoordig de kapitalisten) wordt gebruikt om haar belangen te verdedigen, zowel tegen haar antagonistische sociale klasse (tegenwoordig voornamelijk de arbeiders) als tegen rivaliserende buitenlandse heersende klassen. Om Friedrich Engels te citeren: de staat is in laatste instantie “een groep gewapende mannen.” Oorlog is het natuurlijke verlengstuk van politiek en weerspiegelt de economische belangen van de heersende klasse en de krachtsverhoudingen in de samenleving. Militaire macht is slechts het ultieme instrument in een felle wereldwijde concurrentiestrijd om natuurlijke hulpbronnen en toegang tot markten. 

Maar er is niets onvermijdelijks aan deze mars naar de afgrond. De angst voor massale opstanden en revoluties tegenover oorlog of de dreiging van oorlog, is naast de vernietigende gevolgen van een nucleaire dreiging een belangrijk obstakel om tot een nieuw wereldconflict te komen. Mobilisaties in solidariteit met de Palestijnse bevolking hebben het anti-oorlogsbewustzijn vergroot en we moeten de strijd nu voortzetten door de arbeidersboycot van wapenleveringen en alle materiaal voor de kolonisatiepolitiek op te voeren, als onderdeel van de strijd richting een transformatie van de hele samenleving.

Met officieel al meer dan 28.000 doden in Gaza sinds 7 oktober, doodt het Israëlische leger gemiddeld meer dan 200 Palestijnen per dag. Dat is veel meer dan het dagelijkse dodental van alle groot conflicten van de afgelopen jaren, waaronder die in Syrië, Soedan, Irak, Oekraïne, Afghanistan en Jemen.

door Fabian Colyn uit maandblad De Linkse Socialist

De afgelopen weken dreef het Israëlische leger steeds meer Palestijnen naar het gebied rond Rafah in het zuiden van de Gazastrook, aan de grens met Egypte. Honderdduizenden zitten er opeengepakt in tijdelijke vluchtelingenkampen, in overvolle tenten zonder verwarming, in hongersnood, zonder douches of toiletten. Onder deze omstandigheden en zonder functionerende medische diensten, verspreiden epidemieën en infecties zich, vooral nu in de winter.

Ongeveer 1,4 miljoen Palestijnen proberen te schuilen in Rafah, dat door het Israëlisch leger als veilige zone was aangeduid. Toch werden de dodelijke bombardementen opgevoerd en premier Netanyahu houdt vol dat er een grondoffensief komt. De schreeuw van het massale protest en de daarop volgende (holle) pleidooien van allerhande regeringsleiders om van dat offensief af te zien, worden genegeerd. 

Het Egyptische regime bouwt intussen een ommuurd terrein bezuiden de grens met Gaza om tot 100.000 Palestijnse vluchtelingen te isoleren in de Sinaï woestijn, in het geval van een massale vluchtpoging.

Vrouwen extra getroffen

Er zijn ongeveer een miljoen vrouwen en meisjes ontheemd, waaronder tienduizenden zwangere vrouwen. Dit gebeurt onder ondraaglijke omstandigheden van een gebrek aan drinkwater, honger en extreme angst voor de bombardementen. Velen van hen krijgen een miskraam of vroeggeboorte en meestal is er geen medische hulp beschikbaar, terwijl de weinige ziekenhuizen die nog functioneren overspoeld worden met mensen met ernstige verwondingen. In de ziekenhuizen worden mensen op de grond behandeld en operaties gebeuren nu meestal zonder pijnstillers.

Al voor de bombardementen en invasie door het Israëlische leger waren er berichten over een toename van prostitutie van minderjarigen als gevolg van de extreme armoede in de strook. Nu zijn de ontheemding, de honger en het gebrek aan levensmiddelen een verdere voedingsbodem voor uitbreiding van misbruik en een dramatische toename van gendergerelateerd geweld. 

Internationaal Gerechtshof spreekt zich uit

Netanyahu verklaarde door te gaan. Vredesonderhandelingen met vertegenwoordigers van de VS, Israël, Egypte en Qatar leverden niets op. De druk op de Israëlische regering om tot een nieuw staakt-het-vuren te komen, wordt nochtans steeds groter. Op 26 januari gaf het Internationaal Gerechtshof het bevel aan Israël om “genocide te voorkomen”, “oproepen tot genocide te bestraffen” en “humanitaire hulp naar Gaza door te laten.” Dat de uitspraak van het Hof minder ver gaat dan de VN-resolutie van 12 december – die opriep tot een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren – is ontnuchterend. Toch dwingt die uitspraak, samen met de duizenden protestacties in de hele wereld, een hele resem regeringsleiders om zich althans in woorden te verzetten tegen een grondoffensief op Rafah. 

De Franse president Macron belde Netanyahu om te zeggen dat de Israëlische operaties in Gaza “moeten stoppen.” De premiers van Australië, Canada en Nieuw-Zeeland stelden in een gezamenlijke verklaring dat een militaire operatie in Rafah “catastrofaal” zou zijn. De Israëlische regering weert zich echter als een duivel in een wijwatervat. Defensieminister Galant sprak van een “antisemitische rechtszaak” door de Zuid-Afrikaanse regering en Netanyahu stelde dat Israël “zich zal blijven verdedigen tegen Hamas, een genocidale terreurorganisatie.”

De Israëlische oorlogsmachine blijft onverstoord moorden in de zogenaamde ‘derde fase’ van het offensief op de Gazastrook, die zes maanden zou duren. In de veertien dagen na de uitspraak van het Hof had het Israëlische leger, volgens Euro-Med Monitor, 1.864 Palestijnen gedood waaronder 690 kinderen. Het vernietigt nog steeds systematisch woonwijken, civiele infrastructuur en andere voorzieningen, waardoor het grootste deel van de Gazastrook de facto onbewoonbaar is.

Tegenaanval op de UNRWA

Vlak na de uitspraak van het Hof kwam het nieuws dat de Verenigde Naties twaalf medewerkers van de humanitaire hulporganisatie UNRWA had afgedankt. Dat gebeurde op basis van beschuldigingen door de Israëlische regering, dat ze deelgenomen hadden aan de aanval door Hamas op 7 oktober. Bewijzen zijn er vooralsnog niet geleverd, maar de beschuldigingen waren voldoende voor de VS en 15 andere regeringen om meer dan 400 miljoen euro aan financiering voor het agentschap te bevriezen. De Israëlische regering beweert dat 10% van de 13.000 personeelsleden van UNRWA aanhangers van Hamas zijn en wil dat de organisatie wordt ontbonden. Tegelijk blokkeert ze meer dan 1000 containers aan VN-voedselhulp in de Israëlische havenstad Ashdod.

Het geheel is tekenend voor de autoriteit en daadkracht van intergouvernementele instellingen als de VN en het Internationaal Gerechtshof. Allerhande resoluties en verdicten dienen vooral als vijgenblad waarachter de politieke vertegenwoordigers van de kapitalistische klassen zich verstoppen om de status quo van winstmaximalisatie in stand te houden. Dat net de Zuid-Afrikaanse regering de klacht bij het Hof lanceerde is hier niet vreemd aan. De regerende ANC-partij dreigt bij de volgende verkiezingen haar absolute meerderheid te verliezen. Dat zou de eerste keer zijn sinds het einde van de Apartheid en het is het resultaat van decennia van besparingsbeleid dat de diepe ongelijkheid in stand hield. Onder druk van de solidariteitsbeweging met de Palestijnen zoekt het ANC wanhopig naar manieren om haar blazoen op te poetsen, zonder evenwel de nauwe banden met het Israëlisch grootkapitaal te schaden. 

Imperialistische belangen gaan voor

De rol van het Amerikaans imperialisme is zo mogelijk nog hypocrieter. Terwijl president Biden – die op protestacties al de titel ‘Genocide Joe’ verkreeg – zich naar verluidt telefonisch kwaad maakte op Netanyahu, passeerde in dezelfde week een militair steunpakket aan Israël ter waarde van 14 miljard dollar door de Senaat. Biden is vooral boos dat de onbuigzaamheid van Netanyahu, ondanks het massale protest, het bredere imperialistisch project van de VS voor de regio op de helling zet en hem op het thuisfront stemmen gaat kosten. Zowel verdere militaire escalaties van het Israëlische leger met Hezbollah over de grens met Libanon als confrontaties tussen door Iran gesteunde milities en Westerse krachten dreigen een regionale vuurzee te creëren.  

Voor Netanyahu zelf is het voortzetten van de slachtpartij tot het hopeloze doel van “de volledige vernietiging van Hamas” een kwestie van politiek overleven. Terwijl er in Israël volgens peilingen nog een meerderheid gewonnen is voor het doorzetten van het offensief als beste manier om gijzelaars te redden, is er tegelijk maar 15% die wil dat Netanyahu aan de macht blijft na de oorlog. Voor het voortbestaan van zijn regering steunt hij op de extreemrechtse Kahanisten, die steeds meer genocidaire taal verkondigen. Zo liet de minister van Nationale Veiligheid, Itamar Ben-Gvir, optekenen dat het Israëlisch leger “wel op kinderen moet schieten om een nieuw 7 oktober te voorkomen.”

De strategie van de VS blijft gebaseerd op Israël als trouwe bondgenoot en basis voor machtsprojectie in de regio. Het hoopt een stabilisatie van het Midden-Oosten te bekomen door een pacificatie van de Palestijnse nationale kwestie en, desnoods via de uitbesteding van de bezetting aan andere corrupte regimes in de regio, tot een ‘normalisatie’ te komen van de relaties tussen Israël en Saudi-Arabië als tegenwicht voor de door Rusland en China gesteunde regimes in Iran en Syrië. 

Protest toont de weg vooruit

In Marokko vonden grote protesten plaats tegen het “verraad” van de eigen regering die de diplomatieke betrekkingen met Israël normaliseerde. In Egypte worden de solidariteitsprotesten, die steeds meer (de medeplichtigheid van) het Al Sisi-regime aan de kaak stellen, beantwoord met enerzijds keiharde repressie maar anderzijds ook sussende retoriek over solidariteit met het Palestijnse volk. De oproep van een diverse coalitie van Palestijnse organisaties voor een wereldwijde staking was meer een fenomeen op sociale media dan op de werkvloer, maar de Libanese regering voelde zich toch verplicht een staking van de publieke sector te organiseren. De oproep voor een tweede wereldwijde actiedag op 17 februari werd massaal opgevolgd met marsen in meer dan 100 steden over heel de wereld.

Ook de acties tegen wapentransport naar Israël vermenigvuldigen zich. In Nederland resulteerde een rechtszaak in een voorlopig verbod op de uitvoer van onderdelen van F-35’s naar Israël, maar de regering gaat in beroep. De arbeidersbeweging heeft een sleutelrol te spelen in het afdwingen en handhaven van boycots van wapenleveringen aan de Israëlische oorlogsmachine. Als de Belgische transportvakbonden hun algemene oproep omzetten in concrete ordewoorden en ondersteuningsacties van blokkades van wapentransporten, zou dit een enorm enthousiasme genereren en elders worden overgenomen. 

Het internationale protest geeft vertrouwen aan de Palestijnse massa’s om te blijven strijden voor bevrijding en aan hen die Netanyahu’s staatsterrorisme verwerpen in Israël om op straat te komen.

Duurzame vrede in de regio zal een volledige wederopbouw vergen, met recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen, ook binnen de ‘groene lijn’, recht op veiligheid en een waardige toekomst voor beide gemeenschappen. Onder het kapitalisme is dit ondenkbaar. De massa’s van werkenden moeten met een sociaal alternatief komen voor het bloedvergieten. Nationalisaties van wapenfabrieken onder arbeiderscontrole voor reconversie naar productie van maatschappelijk nuttige middelen kan als inspiratie dienen voor arbeiderscontrole over de rijkdommen in de regio, die noodzakelijk zal zijn voor een echt antwoord.

Nationale betoging: zondag 17 maart, 14u Brussel Noord

In 1999 stond het lot van de Koerden opnieuw in het middelpunt van de internationale actualiteit. Het Turkse regime toonde zijn brutale karakter. PKK-leider Ocalan werd op 15 februari 1999 in Naïrobi ontvoerd, wellicht met betrokkenheid van de Amerikaanse en Israëlische geheime diensten. Hij werd in een Turkse gevangenis geplaatst. Er volgde een showproces waarin Ocalan ter dood werd veroordeeld, een straf die in levenslang werd omgezet. Hij zit vandaag nog steeds vast. Hieronder het standpunt dat we in 1999 publiceerden naar aanleiding van de ontvoering en arrestatie van Ocalan. Toen was de naam van onze internationale organisatie nog CWI, in 2020 veranderden we die naam in International Socialist Alternative.

De ontvoering van Abdullah Ocalan, de leider van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), door de Turkse geheime diensten heeft geleid tot massaal protest van Koerden en heeft de Koerdische kwestie opnieuw onder de internationale aandacht gebracht. Het CWI steunt de onderdrukte Koerdische bevolking en steunt campagnes voor hun recht op zelfbeschikking.

De brutale en vernederende wijze waarop Ocalan in Nairobi werd ontvoerd en de vermoedelijke betrokkenheid van de Amerikaanse en Israëlische geheime diensten heeft samen met het feit dat op Koerdische betogers voor het Israëlische consulaat in Berlijn werd geschoten geleid tot massale woede en protest. Ocalan zal een showproces krijgen en veroordeeld worden tot de doodstraf of een erg lange straf. Alle aandacht voor zijn ‘proces’ en mogelijke executie zullen de woede onder de Koerden in Turks Koerdistan, het Midden-Oosten, Europa en de rest van de wereld enkel nog versterken. Wij steunen de eis van de onmiddellijke vrijlating van Ocalan uit de handen van de onderdrukkers van de Koerden. We eisen dat Ocalan recht op asiel krijgt. Tegelijk eisen we de vrijlating van alle politieke gevangenen uit de beruchte Turkse gevangenissen.

De aandacht is wereldwijd gevestigd op het lot van de Koerden en in het bijzonder op de 12 miljoen Koerden die onder brutale onderdrukking van het Turkse leger gebukt gaan. De Turkse staat voert al 15 jaar oorlog tegen de Koerden in het strategisch belangrijke zuiden van Turkije (het noorden van Koerdistan). Meer dan 4.000 dorpen werden vernield, tot 40.000 mensen kwamen om het leven en miljoenen trokken op de vlucht. Met 25 miljoen mensen vormen de Koerden de grootste nationaliteit ter wereld zonder eigen staat. De meeste Koerden worden onderdrukt door de regimes van Turkije, Irak, Syrië en Iran. Een eigen nationale identiteit of cultuur wordt hen ontzegd, net als democratische en culturele rechten. In Syrië werd de Koerdische minderheid culturele en democratische rechten ontzegd. De Alawitische moslimheersers in Syrië beschouwt de soennitische moslims van Koerdische afkomst als bondgenoten van de vervolgde soennitische Arabische bevolking en dus als een potentiële bedreiging. In Iran staat het sjiitische bewind erg wantrouwig tegenover de vijf miljoen voornamelijk soennitische Koerden. Onder Saddam Hoessein werden in Irak onderworpen aan massale deportaties, bombardementen, gifgas en massale executies. Na de Golfoorlog [van begin jaren 1990] probeerde Saddam de provincie Kirkoek, goed voor 70% van de olieproductie van het land, etnisch te zuiveren door nogmaals 250.000 Koerden te deporteren. Geen enkele van deze brutale staten wil een autonoom of onafhankelijk Koerdistan in de buurt. Dat zou immers aanstekelijk kunnen zijn voor de eigen Koerdische minderheden.

De repressie tegen de Koerden is erg hard in Turkije. Het gebruik van de taal in het onderwijs, op televisie en in de media wordt verboden. Martelingen zijn alledaagse feiten. Oppositiepartijen en groepen worden vervolgd. Er zitten meer schrijvers en journalisten in de Turkse gevangenissen dan in gelijk welk ander land met uitzondering van China.  Grote betogingen tegen de arrestatie van Ocalan werden vervolgd met massale arrestaties en martelingen. De oorlog tegen de Koerden heeft rampzalige gevolgen voor de hele regio. Er is geen economische en sociale ontwikkeling van de regio, 36% van de scholen zijn gesloten. De Turkse regering vierde de arrestatie van Ocalan met nieuwe aanvallen op PKK-bastions in het noorden van Irak. Het nieuwe offensief geeft aan dat de Turkse generaals de nationale kwestie op militaire wijze willen ‘oplossen’. Dit zal de vastberadenheid van de Koerdische bevolking om de strijd verder te zetten versterken.

Koerdische strijd in Europa

Het CWI denkt dat massale acties (betogingen, protestacties …) door Koerden doorheen Europa en in eenheid met andere werkenden de beste weg vooruit aanbiedt. Socialisten en arbeidersorganisaties in Europa moeten hun steun geven aan de Koerdische werkende bevolking en solidariteitsacties opzetten. Om een isolement te vermijden moeten Koerdische organisaties banden smeden met andere arbeidersorganisaties. Het is belangrijk dat nauwe banden tussen de Koerdische en Turkse arbeidersorganisaties worden uitgebouwd om nationale en etnische verdeeldheid onder de werkende bevolking in Turkije tegen te gaan. De vakbondsfederatie in de publieke sector, KESK, groepeert beide nationaliteiten in verenigde strijd en steunt het Koerdische recht op zelfbeschikking.

De Koerdische bevolking kan geen vertrouwen stellen in kapitalistische machten. Er is veel druk gezet op andere landen om geen asiel aan Ocalan te verlenen. Dit is een aanval op het democratische recht op asiel. Veel landen gaven asiel aan ex-dictators met het bloed van miljoenen werkenden aan hun handen. Historisch gezien sloten de kapitalistische machten echter steeds de deuren voor revolutionairen en leiders van de onderdrukten. De Russische marxistische revolutionair en arbeidersleider Leon Trotski bestreed het stalinisme, imperialisme en fascisme en vond in de jaren 1930 geen land dat hem asiel wou geven [tot hij uiteindelijk in Mexico terecht kon].

Europese landen verkopen wapens aan Turkije die deze inzet tegen de Koerden. Er is openlijke steun en hulp voor het Turkse staatsterrorisme. Tegelijk wordt de PKK op hypocriete wijze veroordeeld als “terroristen verantwoordelijk voor 30.000 doden.” Er wordt niets gezegd over de nieuwe Turkse inval in het Koerdische gebied in het noorden van Irak. In naam van dezelfde Koerden voeren de VS en Groot-Brittannië overigens erg dodelijke bommencampagnes uit over Irak. Europese landen dreigen zelfs Koerden die protesteren tegen de ontvoering van Ocalan te deporteren. De culturele en democratische rechten van Koerden in Europa en de rest van de wereld worden aan banden gelegd.

De PKK-leiding heeft oproepen gedaan aan de VS, EU en de VN om Ocalan een eerlijk proces te geven. Het is echter niet in het belang van een grootmacht of een groot machtsblok om dat te doen. Israël en Turkije zijn twee belangrijke steunpunten van de VS. Ze worden door de VS gezien als cruciale bondgenoten in de regio als antwoord op de Arabische landen en Iran. De repressieve staatsinstanties van de drie landen werken nauw samen, Turkije is lid van de NAVO en de VS levert heel wat wapens. Turkije biedt lucratieve mogelijkheden voor grote Westerse bedrijven. Er worden miljardendeals gesloten om een oliepijpleiding door de regio aan te leggen. De verhoudingen tussen deze landen en hun primaire economische, militaire, strategische en politieke belangen worden als veel belangrijker gezien dan het lot van de Koerden. Koerdistan heeft een groot geopolitiek belang voor de imperialistische machten, vooral voor de VS. Het vormt de grens tussen de landen die door de VS als vrienden en de landen die als vijand worden beschouwd. Het is een cruciaal gebied tussen de NAVO en Rusland. Het is ook een belangrijke toegangspoort tot de olierijke golfstaten. Dergelijke strategische belangen maken dat het recht op zelfbeschikking wat het imperialisme betreft niet aan de orde is.

Wij eisen:

• Onmiddellijke vrijlating van Ocalan en alle andere politieke gevangenen in Turkse gevangenissen. Asiel voor Ocalan en andere Koerden
• Stop de oorlog tegen de Koerdische bevolking. Terugtrekking van alle Turkse militaire eenheden uit Koerdisch gebied
• Opheffing van het verbod op oppositiepartijen in Turkije. Stop de staatsrepressie tegen HADEP en andere oppositiekrachten
• Stop de discriminatie van de Koerdische politieke vertegenwoordiging in Turkse instellingen, voor een democratisch kiesstelsel, democratisering van de volledige Turkse samenleving (met vrijheid van media, vrijheid van actievoeren, vrijheid om zich te organiseren)
• Recht op zelfbeschikking voor Koerdistan. Voor een socialistisch Koerdistan en een socialistisch Turkije als deel van een vrijwillige socialistische federatie van gelijkwaardige socialistische staten in de regio
• In Europa eisen we het recht op asiel voor politieke vluchtelingen, stopzetting van uitwijzingen, stopzetting van wapenhandel en militaire of politieke steun aan de Turkse elite, stopzetting van de repressie tegen Koerdische organisaties, democratische rechten, massale gezamenlijke strijd voor volledige democratische rechten.

Een onderhandelde oplossing?

Het conflict tussen de Turkse staat en de gewapende vleugel van de PKK zit in een impasse. De PKK was in 1978 opgezet en werd een massakracht tijdens de radicalisering van de Koerden in de jaren 1980. Er was heldhaftig verzet tegen het Turkse bewind en tegen reactionaire stammenleiders. Sinds 1993 verklaarde Ocalan dat de erkenning van Koerdische rechten door Turkije zou volstaan om een dialoog op te starten. Hij stelde dat een ander land zoals Zweden, Duitsland of een ander EU-land de rol van onderhandelaar zou kunnen spelen. Om de goede wil aan te tonen kondigde Ocalan in september 1998 een eenzijdige wapenstilstand aan.

De tijdelijke versterking van de kapitalistische machten na de ineenstorting van het stalinisme en het voorbeeld van andere ‘nationale bevrijdingsbewegingen’ die vredesonderhandelingen opstarten, hadden een grote invloed op de strategie van de PKK-leiders. Veel werkenden en arme boeren in Koerdistan willen om begrijpelijke redenen het einde van de oorlog en een rechtvaardige vrede. Om de doelstellingen van de Koerdische massa’s te bereiken, moeten alle repressieve Turkse troepen uit Koerdistan weg. De Koerdische bevolking moet het eigen lot in handen kunnen nemen en kunnen terug grijpen naar het recht op zelfverdediging tegen agressie. Onderhandelingen onder toezicht van de grote westerse machten en de VS zouden geen houdbare vrede en nationale en sociale bevrijding brengen. Hoe zou er onder invloed van de grote kapitalistische machten een inde gemaakt worden aan geweld, onderontwikkeling en armoede? Dit bleek nogmaals in het geval van Kosovo dat een virtueel Westers ‘protectoraat’ werd waar de grote westerse machten de belangrijke beslissingen nemen. De VS en de EU zijn geen neutrale onderhandelaars, het zijn imperialistische machten met economische belangen die versterkt worden door verdeeldheid onder de massa’s in Koerdistan en het Midden-Oosten.

Voor zijn ontvoering wees Ocalan op het Palestijns-Israëlische ‘vredesproces’ als te volgen voorbeeld. Onder toezicht van de VS werd slechts een beperkt gebied aan de Palestijnen gegeven voor een vorm van ‘zelfbeheer’. De economische situatie is er overigens verder op achteruit gegaan. De Palestijnse Autoriteit is ondemocratisch en corrupt.

Het is duidelijk dat de guerrillastrijd geen uitweg heeft geboden. Veel PKK-leiders zoeken daarom naar een diplomatieke strategie. Het idee van een onderhandeld akkoord onder toezicht van het imperialisme zal echter evenmin een oplossing vormen. Het zal de verwachtingen van de Koerdische bevolking niet inlossen.

Gewapende strijd volstond niet om het Turkse leger te verdrijven en nationale en sociale bevrijding te bekomen. Daartoe is het nodig dat de Koerdische en Turkse arbeiders en jongeren in de steden overgaan tot massale acties. In de stedelijke centrale vinden we de sterkste kracht in de samenleving, de georganiseerde arbeidersbeweging. Het was overigens ook de moedige Intifada, een massale stedelijke opstand van Palestijnse jongeren, die de heersende elite van Israël, de reactionaire Arabische regimes en het imperialisme het meeste schrik aanjoeg. De stedelijke arbeidersklasse in Turks Koerdistan is potentieel erg sterk.

Voor nationale bevrijding moet de macht van het imperialisme gebroken worden door verenigde strijd van de werkende bevolking op internationaal vlak. De strijd voor een socialistische samenleving is de enige optie voor de werkende bevolking in de regio en doorheen de wereld. Een socialistisch Koerdistan en een socialistisch Turkije zouden de levensomstandigheden fundamenteel veranderen en leiden tot een vreedzame oplossing van de nationale kwestie. In plaats van grote winsten voor het handvol superrijke kapitalisten en grootgrondbezitters, zouden de aanwezige middelen ingezet worden voor de belangen van de werkende bevolking en de armen.

Artikel door Conor Payne (ISA Ierland)

Op 26 januari deed het Internationaal Hof van Justitie (International Court of Justice, ICJ) in Den Haag zijn voorlopige uitspraak in de zaak die de Zuid-Afrikaanse regering had aangespannen tegen de staat Israël wegens genocide op de Palestijnen in Gaza. Het Hof verwierp het verzoek van de Israëlische staat om de zaak te verwerpen, oordeelde dat er een plausibele zaak was voor Israël om te beantwoorden en beval om een reeks maatregelen te nemen om te voorkomen dat genocide zou plaatsvinden. Natuurlijk heeft het ICJ geen echte macht om deze maatregelen uit te voeren, maar toch weigerde het op te roepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren – iets wat volledig tegenstrijdig is en illustratief voor de aard van de instelling. De Palestijnse bevolking kan alleen rekenen op de solidariteit van arbeiders en jongeren over de hele wereld.

Maar hoezeer ze het ook proberen te verdoezelen, dit vonnis is een belangrijke klap voor het prestige van de Israëlische staat en zijn imperialistische bondgenoten. Het bevestigt de conclusie die al maanden geleden is getrokken door de miljoenen mensen over de hele wereld die de straat op zijn gegaan in solidariteit met het Palestijnse volk – dat het Israëlische regime genocidale daden pleegt in Gaza, zoals blijkt uit zowel zijn moorddadige acties als de vele publieke genocidale verklaringen van hooggeplaatste personen in de regering en het leger.

De Zuid-Afrikaanse zaak werd openlijk aangevallen, niet alleen door de Israëlische regering, maar ook door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en andere westerse imperialistische machten – dezelfde leiders die beweren te staan voor internationaal recht, de wereldwijde ‘liberale op regels gebaseerde orde’, mensenrechten en al de rest. Het vonnis onderstreept de hypocrisie en holheid van deze noties wanneer de belangen van deze kapitalistische machten op het spel staan.

Verhoogde politieke druk

De toegenomen druk op regeringen als gevolg van de uitspraak wordt weerspiegeld in Ierland, waar Micheal Martin de uitspraak verwelkomde in een zaak die zijn regering eerder weigerde te steunen en zelfs aanviel. “We verwachten dat Israël alle voorlopige maatregelen die het Hof heeft bevolen, te goeder trouw en met spoed uitvoert.” De druk op de regering om zich aan te sluiten bij de Zuid-Afrikaanse zaak zal nu toenemen en dit kan een punt van actie en mobilisatie worden.

Zoals gezegd heeft de uitspraak echt zwakke punten. Cruciaal is dat het niet oproept tot een staakt-het-vuren, waardoor de vertegenwoordigers van de Israëlische staat en zijn internationale sponsors konden proberen te verdoezelen dat ze de zaak verloren hadden en absurd genoeg konden beweren dat het Hof hun operaties in Gaza bekrachtigde. Dit weerspiegelt ongetwijfeld de aard van het ICJ, maar ook de politieke druk van het westerse imperialisme op het zogenaamd ‘neutrale’ hof. Echter, zoals veel analisten hebben opgemerkt, is het onmogelijk voor Israël om aan de uitspraak te voldoen zonder een einde te maken aan zijn belegering en aanval op Gaza.

Het Hof heeft Israël opgedragen geen Palestijnen te doden, hen geen fysiek of psychisch letsel toe te brengen en hen geen levensomstandigheden op te leggen die hun vernietiging als volk kunnen bewerkstelligen. Dit alles is in tegenspraak met het hele doel van de activiteiten van het Israëlische leger in Gaza. Het Hof beval ook de bestraffing van het aanzetten tot genocide. Hieraan voldoen zou betekenen dat de Israëlische president, de premier, de minister van Defensie en vele anderen gearresteerd moeten worden! Het feit dat het Hof dergelijke bevelen uitvaardigt, betekent natuurlijk niet dat er ook naar zal worden gehandeld. Het zal wel leiden tot een scherpere registratie van elke overtreding ervan door het Israëlische regime.

Impact van internationale solidariteitsbeweging

Sommigen beweren dat het vonnis de kracht en onschendbaarheid van het internationaal recht en zijn instellingen aantoont. Dit is ver naast de waarheid. Oorlogsmisdaden worden regelmatig begaan door de imperialistische machten en hun bondgenoten over de hele wereld en ze worden zelden of nooit ter verantwoording geroepen in de internationale instellingen, juist omdat deze instellingen zijn opgericht door de imperialistische machten om hun belangen te dienen.

Dit vonnis kan alleen worden begrepen in de context van de druk die werd uitgeoefend door de internationale beweging van gewone mensen uit de arbeidersklasse die solidair zijn met de bevolking van Gaza. Door de zaak op te nemen, weerspiegelde de ANC-regering van Zuid-Afrika de druk van onderaf – de sterke solidariteit met de Palestijnen die de bevolking van Zuid-Afrika voelde op basis van een gemeenschappelijke ervaring met kolonialisme en apartheid – en dit was vooral acuut in het jaar van moeilijke verkiezingen voor de ANC-regering. Het feit dat de zaak zelfs maar gedeeltelijk succesvol was, is te danken aan de impact van de protesten en de massale verontwaardiging wereldwijd.

Natuurlijk zal gerechtigheid voor de Palestijnen niet worden bereikt via de rechtbanken of de VN. Het ICJ heeft geen macht om zijn uitspraken af te dwingen; het is afhankelijk van staten om dat te doen. Als, zoals nu al gebeurt, de Israëlische regering de uitspraak negeert, kan het voor de VN-Veiligheidsraad worden gebracht om de uitspraak af te dwingen, maar elke motie zal hoogstwaarschijnlijk door de Verenigde Staten worden tegengehouden. Het Amerikaanse imperialisme beschouwt de Israëlische staat als zijn ‘strategische troef’ als het gaat om het domineren en exploiteren van het Midden-Oosten en zijn grondstoffen.

Israëlische staat en bondgenoten nemen wraak op UNRWA

De acties van de Israëlische staat en zijn bondgenoten in de dagen na het vonnis spreken voor zich. De wraakzuchtige aanval op UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East) in de nasleep van de uitspraak van het ICJ is een verdere verdieping van de genocidale campagne tegen het Palestijnse volk. UNRWA heeft 30.000 mensen in dienst, voornamelijk Palestijnen, en levert sociale basisdiensten in de bezette gebieden en in de vluchtelingenkampen in de buurlanden. In Gaza is de hulp en het onderdak de enige levensader voor velen. Op basis van dubieuze beschuldigingen van de Israëlische veiligheidsdiensten dat 12 UNRWA-medewerkers betrokken waren bij de aanvallen van 7 oktober, hebben de VS, Groot-Brittannië, Duitsland en anderen de financiering van UNRWA opgeschort.

De beschuldigingen tegen UNRWA-medewerkers zijn afkomstig van een staat met een bewezen staat van dienst op het gebied van liegen en betreffen hoe dan ook slechts een bijzonder klein percentage van het personeelsbestand van de organisatie. Het stopzetten van de financiering op dit moment is een bewuste tactiek om de hongersnood en het lijden in de Gazastrook te verergeren – met de Westerse mogendheden die op beschamende wijze medeplichtig zijn.

Ondertussen is het aanzetten tot genocide doorgegaan, met een conferentie in Jeruzalem van extreemrechtse kolonisten en hun aanhangers om plannen voor nederzettingen in Gaza te bespreken. Tijdens de conferentie riep kolonistenleider Daniella Weiss op tot de etnische zuivering van Gaza: “Gaza, de zuidelijke poort van Israël, zal opengaan, de mensen van Gaza zullen naar alle uithoeken van de wereld verhuizen.” Deze conferentie werd bijgewoond door 12 ministers in de regering van Netanyahu.

Protest verder opvoeren

Hoewel de uitspraak van het ICJ een klap is voor Netanyahu, Biden en co., zal het nooit het genocidale geweld stoppen, noch het bezettingsregime waar het van uitgaat. In plaats van te vertrouwen op dergelijke instellingen, moeten we het gebruiken als een stimulans om een massale verzetsbeweging op te bouwen in de regio en internationaal. Dit betekent dat we moeten doorgaan met het opbouwen van massaprotesten gericht tegen de regeringen en grote bedrijven die de bezetting steunen, en arbeidersacties zoals die van havenarbeiders in Italië en Catalonië die weigeren wapens te vervoeren naar Israël en de oproep van de Belgische transportvakbonden om hetzelfde te doen.

Oorlogen, oorlogsmisdaden en zelfs genocides zijn helaas geen aberraties in deze wereld, maar maken deel uit van het kapitalistisch systeem waaronder we leven, waarin de strategische belangen van imperialistische machten voor winsten, markten, grondstoffen en invloedssferen belangrijker zijn dan de levens van miljoenen mensen, vooral in het Zuiden van de wereld. Dit gaat ook gepaard met de racistische ontmenselijking van de slachtoffers van deze misdaden, zoals we zo breed en verachtelijk zien in de aanval op Gaza. Het genocidale geweld in Gaza moet ons tot actie aanzetten, maar ook tot strijd om een einde te maken aan het systeem van kapitalisme en imperialisme en een nieuwe, socialistische wereld op te bouwen voor vrede en bevrijding voor iedereen.

Minstens 23.000 doden, 60.000 gewonden, een miljoen vluchtelingen binnen de Gazastrook, geen functionerende ziekenhuizen, toenemend geweld op de Westelijke Jordaanoever en de dreiging van een regionale uitbreiding met confrontaties in Libanon en Jemen. Is er een uitweg uit deze nachtmerrie?

Artikel uit de vervroegde februari-editie van De Linkse Socialist die vrijdag van de drukker komt

De massale solidariteitsprotesten zijn een bron van hoop. Op 18 december waren we opnieuw met meer dan 40.000 in Brussel. De grote woede leidt wereldwijd tot solidariteit. Dit zet druk op politici die zich moeten uitspreken over de humanitaire ramp in Gaza. Ook in België: premier De Croo pleit internationaal voor een staakt-het-vuren, enkele ministers steunen de Zuid-Afrikaanse klacht wegens genocide. Waarop wacht de regering om maatregelen te nemen tegen wapenhandel vanuit of via België, een plan van opvang en bescherming van vluchtelingen uit Gaza op te maken en om de betrokkenheid van overheidsbank Belfius in de bezette gebieden te stoppen?

De klacht wegens genocide voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag is het resultaat van de groeiende solidariteitsbeweging. Een veroordeling zou een lichtpunt van erkenning zijn voor de Palestijnse slachtoffers en de solidariteitsbeweging. De geschiedenis van Palestijnse onderdrukking leert ons echter om niet veel hoop te vestigen in internationale instellingen en machten. De imperialistische machten en de regionale regimes hebben de Palestijnse massa’s steeds weer verraden. De Verenigde Naties consolideerden de bezetting en onderdrukking van de Palestijnse bevolking. De gevestigde Palestijnse leiders van de PLO werden hierin meegetrokken en werden onderaannemers van de Israëlische bezetters.

De geschiedenis leert ook dat massaprotest tot verandering kan leiden. De algemene staking van 1936 en de opstand tot in 1939, en de eerste intifada van 1987 tot 1993 plaatsten het Palestijnse recht op zelfbeschikking op de agenda. Het internationale protest tegen de oorlogsmisdaden in Libanon in 1982 maakte dat het VS-imperialisme onder de erg rechtse president Reagan zijn Israëlische bondgenoot tot een terugtocht dwong.

We kunnen enkel op de kracht van de werkenden, onderdrukten en hun gezinnen rekenen. Het massaprotest vandaag speelde mee in de zesdaagse pauze van de aanvallen eind november en de gevangenenruil. Het verplichtte regeringen om hun standpunt van blinde steun aan het geweld te nuanceren. Dat volstaat niet, maar het toont dat ons massaprotest een factor van belang is.

We kunnen ons protest verder versterken door actiecomités op te zetten voor lokaal protest met een zo groot mogelijke betrokkenheid, sit-ins op scholen, studentenbetogingen, acties aan bedrijven betrokken bij wapenhandel … Wij willen daaraan bijdragen, onder meer met een actie aan het bedrijf Challenge op 18 februari dat via de luchthaven van Luik wapens verscheept die door het Israëlische leger gebruikt worden. Een dynamiek van lokale acties zou de nationale mobilisaties versterken en kan mee opbouwen naar een gezamenlijke internationale actiedag met massabetogingen in zoveel mogelijk landen om de kracht van deze beweging te tonen.

De arbeidersbeweging zal hierin een actievere rol moeten spelen. De oproep van de vakbonden om geen wapentransporten langs de luchthavens te behandelen, is belangrijk. Er is meer nodig: een arbeidersboycot tegen de militaire machine en een actieve deelname aan de solidariteitsbeweging. Hoe kan je op de werkvloer beter duidelijk maken wat solidariteit concreet betekent dan door samen te mobiliseren naar de grote betogingen?

In ons protest is er nood aan discussie over wat bevrijding betekent en hoe het bekomen kan worden. Bevrijding kan en zal niet worden afgedwongen door militaire confrontatie, al helemaal niet door willekeurige terreur zoals de aanval van Hamas op 7 oktober. Er is nood aan een politieke en sociale massastrijd waarbij het gebruik van wapens een hulpmiddel is onder democratische controle van de gemeenschap. Enkel zo kan een onafhankelijk Palestina met hoofdstad in Jeruzalem worden afgedwongen. Tegelijk kan enkel een socialistisch Palestina welvaart brengen door de nationale rijkdommen in te zetten ten behoeve van de overgrote meerderheid van de bevolking.

Nationale bevrijding kan niet zonder sociale bevrijding. Oplossingen vereisen massale investeringen in heropbouw, openbare diensten en sociale vooruitgang onder democratische controle en zelforganisatie van de bevolking. Een dergelijk plan, minstens op een schaal van het Marshall-plan na de Tweede Wereldoorlog in Europa, is de enige manier om tot veiligheid voor zowel de Palestijnse als de Joodse en andere bevolkingsgroepen in de regio te komen.

Een revolutionaire beweging in de hele regio zou een effect hebben op de Israëlisch-Joodse arbeidersklasse, die leeft onder een steeds autoritairder wordende kapitalistische staat, en die lijdt onder enorme ongelijkheid (17% leeft onder de armoedegrens). De Israëlische heersende klasse heeft door de systematische onderdrukking van de Palestijnen een cyclus van angst en geweld gecreëerd, die geen vrede of veiligheid biedt aan de Israëlische arbeiders en jongeren.

Dat zou niet alleen het einde van de bezetting betekenen maar ook de basis leggen voor de erkenning van het historisch onrecht en voor een rechtvaardige invulling van het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. Wij strijden voor een democratische socialistische staat met volledige gelijke rechten in Palestina en een democratisch en socialistisch Israël, met twee hoofdsteden in Jeruzalem en volledige gelijkheid voor alle minderheden, als deel van een vrijwillige regionale socialistische confederatie.

Nationale betoging: zondag 21 januari, 14u Brussel Noord