Category: Midden-Oosten en Noord-Afrika

Op maandag 8 januari schoten Israëlische strijdkrachten drie ongewapende jonge Palestijnen dood in de stad Tulkarm op de bezette Westelijke Jordaanoever. Ze verhinderden dat zorgpersoneel bij hen kwam om hen te behandelen en lieten hen hardvochtig doodbloeden. Vervolgens werd op camera vastgelegd hoe een Israëlisch militair voertuig over het lichaam van één van de jonge mannen reed. Het behoeft geen betoog dat deze barbaarse daad niet op zichzelf staat; het is zelfs de norm voor Palestijnen in dit bezette land.

2023 – moorddadige bezetting verergert

Terwijl de genocidale oorlog tegen Gaza voortduurt, is er een duidelijke toename in de onderdrukking door het Israëlische regime van Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem. 2023 was een bijzonder dodelijk jaar voor Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, die sinds juni 1967 onder Israëlisch militair bestuur staat. Er vielen meer dan 500 doden – het hoogste aantal sinds 2005.

Dit dodental liep al op voor de gruwelijke aanval van Hamas op 7 oktober, waarbij 234 Palestijnen werden gedood door Israëlische troepen en kolonisten. Alleen al in het vluchtelingenkamp van Jenin werden 52 Palestijnen gedood. De gewelddadige en moorddadige onderdrukking escaleerde dramatisch in de laatste drie maanden van het jaar.

Met het aan de macht komen van de hard-rechtse regering Netanyahu begin 2023, werd de Israëlische kolonistenbevolking op de Westelijke Jordaanoever steeds sterker. Dit werd op gruwelijke wijze duidelijk tijdens een pogrom in het Palestijnse dorp Huwara. Sinds 7 oktober is het aantal gewelddadige aanvallen toegenomen van gemiddeld drie tot zes per dag. De kolonisten maken in feite deel uit van het terreurapparaat van de Israëlische staat. Ze zijn gewapend, brutaal en voeren hun misdaden vrijwel straffeloos uit.

Opsluiting zonder proces

Duizenden Palestijnen zijn gearresteerd en zonder proces opgesloten, waaronder veel kinderen. Tijdens hun hechtenis worden ze geslagen, gestript en onderworpen aan verschillende martelende en vernederende praktijken. Begin november, toen het Israëlische regime gevangenen uitwisselde met Hamas, werden er meer Palestijnen gearresteerd op de Westelijke Jordaanoever dan er gevangenen werden vrijgelaten.

De invallen van de Israëlische bezettingstroepen gaan niet alleen gepaard met massa-arrestaties en geweld – ze hebben ook de infrastructuur van Palestijnse steden en dorpen aangevallen. Gepantserde bulldozers van Caterpillar hebben wegen, waterleidingen, ziekenhuizen, scholen en huizen verwoest.

De Westelijke Jordaanoever is nu in feite een openluchtgevangenis, waar een militair apartheidsregime heerst over de Palestijnen. Er zijn 645 militaire controleposten verspreid over het gebied, waardoor bewegingsvrijheid onmogelijk is. Het politietoezicht is alomtegenwoordig. Mensen worden er soms willekeurig uitgepikt om hun telefoon te tonen, waarbij ze opgepakt kunnen worden als er iets op staat dat zich verzet tegen het bloedbad in Gaza. Dergelijke praktijken worden steeds gebruikelijker binnen de Groene Lijn, de grens van de Israëlische staat van voor 1967, waar de repressie tegen Palestijnen ook is opgevoerd.

Revolutionaire strijd van onderaf

Op 3 januari vond een algemene staking plaats op de Westelijke Jordaanoever. Alle bedrijven en diensten, waaronder winkels, banken, commerciële faciliteiten, openbare instellingen en vervoer, werden stilgelegd. De revolutionaire mobilisatie van de massa van Palestijnse arbeiders, armen en jongeren op de Westelijke Jordaanoever, in stakingen en massademonstraties, kan een belangrijke rol spelen in de strijd tegen het Israëlische kapitalistische regime. Als de Palestijnse massa’s op de Westelijke Jordaanoever consequent worden gemobiliseerd om te protesteren, vormen ze een reële bedreiging voor dit regime.

Naast zo’n protestbeweging kan de democratische organisatie van verzetscomités op de werkplek, in hogescholen, dorpen en steden – in de traditie van de Eerste Intifada – een strijd van onderaf verenigen. Tegenover de wreedheid van de Israëlische staat en de kolonisten hebben Palestijnen het recht op gewapende zelfverdediging en verzet.

Een dergelijke strijd kan de arbeidersklasse en de armen in het hele Midden-Oosten en Noord-Afrika betrekken voor gezamenlijke solidariteit en verzet tegen het imperialisme, de Israëlische staat en alle verrotte en onderdrukkende regimes die deze regio domineren. Hun omverwerping, samen met het verrotte kapitalistische systeem dat zij vertegenwoordigen, is cruciaal voor het tot stand brengen van een rechtvaardige en democratische oplossing waarin Palestijnse vrijheid kan worden veroverd en waarin het recht op nationale zelfbeschikking voor zowel Palestijnen als Israëli’s kan worden gehandhaafd. De noodzaak van revolutionaire socialistische verandering in deze regio was nog nooit zo dringend.

Op initiatief van de Zuid-Afrikaanse regering en gesteund door tientallen andere regeringen moet het Internationaal Gerechtshof in Den Haag zich uitspreken over de “genocidale intenties” van het Israëlische regime in Gaza.

Er zijn de resultaten van de eenzijdige oorlog met genocidaire kenmerken: meer dan 23.000 doden, ruim 60.000 gewonden, het platgooien van alle scholen, het aanvallen van ziekenhuizen, de bewuste organisatie van een humanitaire ramp. Uitspraken van Israëlische ministers tonen het bewuste karakter hiervan. Defensieminister Yoav Galant omschreef de Palestijnen als “menselijke beesten”, een parlementslid van de partij van Netanyahu pleitte voor het “platbranden van Gaza”, de extreemrechtse minister Ben-Gvir wil de volledige Palestijnse bevolking verdrijven richting Congo. Wat is dit anders dan een etnische zuivering met een oproep tot genocide?

De schok door het geweld en de aangroeiende internationale solidariteitsbeweging zetten het Zuid-Afrikaanse regime ertoe aan om naar Den Haag te stappen. Tientallen regeringen sloten zich bij de klacht aan en wereldwijd kijkt de solidariteitsbeweging nu naar Den Haag. Voor een echt antwoord moeten we natuurlijk niet rekenen op de Verenigde Naties en haar rechtbanken. In maart 2022 riep het Internationaal Gerechtshof Rusland op om zich uit Oekraïne terug te trekken. Dat had geen enkel effect. Evenmin kunnen we vertrouwen stellen in regeringen zoals die van Zuid-Afrika die toezien op een systeem van extreme ongelijkheid en bijhorend geweld. Een veroordeling zou echter een lichtpunt vormen voor de Palestijnse bevolking en de beweging.

De sociaaldemocratie en de groenen willen dat België zich bij de klacht aansluit, maar dat botst op verzet van de liberalen. Ondertussen zouden ze ook op het nationale terrein initiatieven kunnen nemen. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat Hind Eljadid urenlang opgepakt werd omdat ze een gedicht tegen het geweld bracht op een evenement van de Vlaamse overheid? Eerder dezelfde dag werd het nieuwe pand van het Hannah Arendt Instituut in Mechelen geopend met daarop een grote slogan: “Niemand heeft het recht te gehoorzamen.” Vooraleer onze politici naar Den Haag trekken, kunnen ze misschien het recht op verzet in Mechelen afdwingen.

De klacht in Den Haag toont hoe het Israëlische staatsterrorisme internationaal geïsoleerd raakt. Het argument van de terreur door Hamas op 7 oktober is reëel, maar wordt steeds meer overschaduwd door de daaropvolgende terreur tegen de Palestijnse bevolking. Het massale protest heeft een impact op de publieke opinie en werpt zich op als een factor. Deze positie mogen we niet uit handen geven aan de traditionele politici en internationale instellingen. Met een verfijnd programma van maatschappijverandering en een benadering die andere bewegingen meetrekt, kan het protest nog verder aangroeien.

Niemand is vrij tot iedereen vrij is

• Voor een arbeidersboycot van wapenproductie en transporten
• Zet actiecomités op om de strijd internationaal te versterken
• Democratische strijdcomités voor systeemverandering

De horror van het bloedbad in Gaza is onbeschrijflijk. De cijfers geven een vreselijk beeld van de omvang met naar schatting meer dan 20.000 dode Palestijnen, of 1% van de bevolking van Gaza. Meer dan de helft van de huizen in Gaza zijn beschadigd of verwoest. Achter de cijfers gaan ontelbare gruweldaden en verwoeste levens schuil. Sociale trauma’s zullen nog generaties lang voortduren. Over heropbouw spreekt niemand.

Na de zesdaagse wapenstilstand vielen de bommen, dood en vernieling opnieuw op Gaza. De Israëlische staatsterreur maait lukraak mensen neer. Daarbovenop komt de ‘totale blokkade’ waardoor er geen toegang is tot voedsel, brandstof, drinkbaar water of medicijnen. De Wereldgezondheidsorganisatie waarschuwt dat dit dodelijker kan zijn dan alle hoogtechnologische wapens. Ongetwijfeld maakt dat deel uit van de berekeningen van het Israëlische leger.

Gesterkt door het bloedbad in Gaza neemt het geweld door kolonisten op de Westelijke Jordaanoever toe. Een regionale escalatie dreigt.  

Internationale protestbeweging

Het massale internationale solidariteitsprotest tegen het bloedbad in Gaza is een bron van hoop. Het verplicht regeringen en politici om hun steun aan de Israëlische staatsterreur minder brutaal te uiten of om lippendienst te bewijzen aan het lot van de Palestijnen. 

Het blijft echter bij symboliek om ondertussen de geopolitieke belangen te verdedigen van hun geldschieters die de economische macht in handen hebben. De Croo roept op tot een staakt-het-vuren, maar zwijgt over de betrokkenheid van de grootbanken, inclusief staatsbank Belfius, bij de bezetting. Staatssecretaris De Moor voert de repressie tegen Palestijnse vluchtelingen op: gemeenten krijgen de vraag om de Belgische nationaliteit van kinderen van Palestijnse ouders te ontnemen. Op hen moeten we niet rekenen om het bloedbad te stoppen.

We kunnen enkel vertrouwen op ons protest. We weten uit het miljoenenprotest tegen de oorlog in Irak 20 jaar geleden dat we sterker staan met actiecomités, maar ook dat er meer nodig is dan betogen. Een arbeidersboycot tegen de militaire machine, met naast lokale en nationale betogingen ook  stakingsacties, is nodig. De oproep van de transportvakbonden om militaire transporten te boycotten is erg positief, net als de eerste acties van dokwerkers in onder meer Italië en Spanje.

Eerste actie aan Challenge in Luik

Op vrijdag 1 december was er op initiatief van het Collectif Liège-Palestine Solidarité een eerste actie aan het overslagbedrijf Challenge in Grâce-Hollogne, nabij Luik. Dat heeft wapentransporten behandeld die de Israëlische oorlogsmachine voeden. Le Soir berichtte op 21 november dat er explosieven vanuit de VS via Challenge in Luik passeerden. Het bedrijf heeft bloed aan de handen.

Met protestacties aan dergelijke bedrijven beantwoorden we de oproep van de Palestijnse vakbonden om actie te ondernemen tegen “de bewapening van de Israëlische staat en de bedrijven die betrokken zijn bij de infrastructuur van de blokkade.” De acties staan sterker als het personeel en de vakbonden betrokken zijn. Bouw mee aan nieuwe acties tegen wapentransporten! 

Actiecomités tegen de militaire moordmachine

Verzet tegen het bloedbad in Gaza kan worden georganiseerd met collega’s, op de campus of op school. Vakbondsdelegaties kunnen moties stemmen om de oproep van de Palestijnse vakbonden te steunen. Ze kunnen in groep deelnemen aan de betogingen met eigen spandoeken en pancartes. Solidariteit is het instrument bij uitstek van de werkende klasse en jongeren.

Dat kan als basis dienen voor een internationale massabeweging opgebouwd uit democratische actiecomités in buurten, op het werk, op scholen en universiteiten. Dat is hoe we het beste, van lokaal tot internationaal, wereldwijd het hele systeem van dood en vernielingen kunnen bestrijden.

De wereldwijde militaire uitgaven bedroegen in 2022 2.240 miljard dollar. Sinds begin oktober zagen grote wapenbedrijven hun waarde met enkele miljarden stijgen. Beeld je in dat deze middelen zouden besteed worden aan de noden van de bevolking in plaats van aan het vermoorden van baby’s en het aanrichten van bloedbaden! Dat zou meteen een garantie op veiligheid en een toekomst bieden.

Democratische strijdcomités

LSP is voorstander van democratisch georganiseerd massaverzet tegen het staatsterrorisme, de aanhoudende onderdrukking en de koloniale bezetting. Een revolutionaire mobilisatie met betrokkenheid van de werkenden, armen en jongeren kan strijdcomités opzetten op de werkvloer, in de gemeenschappen, op scholen en universiteiten, zoals de volkscomités tijdens de Eerste Intifada (1987-1993). Deze kunnen controle uitoefenen op de verdediging, hulpverlening en heropbouw.

Collectieve strijd is een noodzakelijk alternatief voor de uitzichtloze methode van willekeurig geweld, wat de strategie van Hamas is. Dat geweld gebruiken ze overigens ook tegen de Palestijnse massa’s: nog niet zo lang geleden onderdrukte Hamas nog demonstraties in Gaza tegen de energiecrisis en de hoge prijzen, net zoals de Palestijnse Autoriteit betogingen op de Westelijke Jordaanoever tegen het Israëlische offensief in Gaza onderdrukte.

Palestijnse bevrijding

Nationale bevrijding van Palestina kan niet los worden gezien van sociale bevrijding. Dat kan en zal niet worden afgedwongen door militaire confrontatie, maar door het enige dat tot nog toe ooit toegevingen kon afdwingen: een politieke en sociale massastrijd waarbij het gebruik van wapens een hulpmiddel is onder democratische controle van de gemeenschap. Enkel zo kan een onafhankelijk Palestina met hoofdstad in Jeruzalem worden afgedwongen. Tegelijk kan enkel een socialistisch Palestina welvaart brengen door de nationale rijkdommen in te zetten ten behoeve van de overgrote meerderheid van de bevolking.

Een dergelijk socialistisch Palestina zou een aantrekkingspool en stimulans zijn voor de massa’s in heel het Midden-Oosten. De aanzet voor de vorming van een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten. De heropbouw van Gaza, laat staan een welvarend Gaza, lijkt vandaag onmogelijk. Het zou een Marshall-plan vergen, maar dan onder democratische controle en zelforganisatie van de bevolking zodat de middelen naar de bevolking gaan en niet in corrupte zakken verdwijnen. Een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten zou de gigantische rijkdommen van de regio benutten.

Een revolutionaire beweging in de hele regio zou een effect hebben op de Israëlisch-Joodse arbeidersklasse, die leeft onder een steeds autoritairder wordende kapitalistische staat, en die lijdt onder enorme ongelijkheid (17% leeft onder de armoedegrens). De Israëlische heersende klasse heeft door de systematische onderdrukking van de Palestijnen een cyclus van angst en geweld gecreëerd, die geen vrede of veiligheid biedt aan de Israëlische arbeiders en jongeren.

Dat zou niet alleen het einde van de bezetting betekenen maar ook de basis leggen voor de erkenning van het historisch onrecht en voor een rechtvaardige invulling van het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. Wij strijden voor een democratische socialistische staat met volledige gelijke rechten in Palestina en een democratisch en socialistisch Israël, met twee hoofdsteden in Jeruzalem en volledige gelijkheid voor alle minderheden, als deel van een vrijwillige regionale socialistische confederatie.

De aanvallen door de Israëlische staat en hun barbaarse wreedheid zorgen met het uur voor een hoger dodental. Dit gebeurt mede dankzij de militaire steun die door het Westen geleverd en betaald wordt. De diplomatie is uitgespeeld. Alleen een massabeweging in Palestina en internationaal zal de bevrijding van Palestina kunnen verzekeren. Een revolutionaire socialistische verandering in de regio is nodig.

Spreker: Eric Byl van International Socialist Alternative. Eric volgt al jarenlang de situatie in de regio op.

Dinsdag 19 december. 19u30. Pianofabriek, Fortstraat 35 Brussel

LSP/PSL maakt deel uit van International Socialist Alternative, dat actief is in meer dan 30 landen waaronder Palestina/Israël, waar de Socialistische Strijdbeweging werkenden en jongeren organiseert. Die zijn vastbesloten om organisatorisch en vooral politiek bij te dragen aan de opbouw van een sterke anti-oorlogsbeweging tegen de regering van Netanyahu en de kapitalistische staat Israël en alle reactionaire krachten. Help onze organisatie ter plaatse om een internationalistische en socialistische stem in de protesten tegen de oorlog, het bloedbad in Gaza en de bezetting te versterken.

Doe een gift op BE86 5230 8092 4650.

Na een korte ‘pauze’ werd het bloedbad in Gaza op 1 december hervat. De Israëlische staat voerde het geweld ook op in het zuiden van de Gazastrook. Het aantal doden blijft maar oplopen.

Door Tom Costello en Matt Hirst (Socialist Alternative, ISA in Engeland, Wales en Schotland)

Het protest gaat ook in heel de wereld door. De nieuwe campagne Workers for a Free Palestine (WFP) heeft als doel om vakbondsacties op te zetten om de oorlogsmachine te ontwrichten. Na een oproep aan personeel van Britse wapenfabrieken om actie te voeren, namen meer dan 1000 mensen op 7 december deel aan blokkades. Socialist Alternative nam daar actief aan deel. Er waren acties aan BAE Systems in Lancashire en Glasgow, Eaton Mission Systems in Bournemouth, en L3Harris in Brighton. Die vestigingen werden dicht gehouden door sterke en vastberaden acties. In andere steden waren er protestacties om de productie bij de wapenfabrikanten te verstoren.

De lancering van WFP is een grote stap vooruit voor de Palestijnse solidariteitsbeweging. Gevestigde politici als Sunak, Starmer en het oorlogszuchtige establishment zijn bang voor massale betogingen. Ze zijn echter nog banger voor massale acties van de werkende klasse op de werkplek. Als arbeiders bij de spoorwegen, in de havens en uiteindelijk in de wapenfabrieken zich organiseren en bereid zijn om te staken om het maken en vervoeren van wapens te stoppen, dan zou dat een grote impact hebben in het verstoren van de Israëlische oorlogsmachine.

Vakbonden moeten nu in actie komen

Veel van de sterkste vakbondsacties werden geïnspireerd door de oproep van Palestijnse vakbonden in oktober om “een einde te maken aan alle medeplichtigheid” en voor het stoppen “met het bewapenen van Israël.” Het WFP heeft nu een kans om druk uit te oefenen op de vakbonden in Groot-Brittannië om dit voorbeeld te volgen en deze oproep volledig over te nemen.

Unite en GMB, die veel arbeiders vertegenwoordigen die in de wapenproductie werken, moeten vooral een sterk en duidelijk standpunt innemen tegen de met bloed doordrenkte wapenindustrie. Solidariteitsverklaringen met het WFP, waarin wordt toegezegd dat er niet met Israëlische wapens wordt gewerkt, moeten vervolgens worden omgezet in daden waarbij arbeiders in de industrie en de transportsector het voorbeeld van arbeiders in Italië, Spanje, Zuid-Afrika, België en elders volgen en weigeren wapens voor Israël te maken of te vervoeren.

Personeel in deze sectoren kan een essentiële bondgenoot zijn voor de anti-oorlogsbeweging. Mensen uit de werkende klasse in Groot-Brittannië hebben veel meer gemeen met de miljoenen Palestijnen dan met de bazen, die in tijden van oorlog obscene winsten maken en rechtstreeks profiteren van de dood van vele duizenden. De steun voor WFP opbouwen en de eisen ervan populariseren binnen de arbeidersbeweging, kan door regelmatig campagnestands en pamflettenacties te houden aan de ingang van alle werkplekken die te maken hebben met de Israëlische oorlogsmachine.

Oorlogsmachine stoppen, jobs beschermen

Gerichte acties van de werkenden om de verdere bewapening van de Israëlische staat te voorkomen, is de onmiddellijke volgende stap in de anti-oorlogsbeweging. Zoals Socialist Alternative al sinds oktober betoogt, hebben arbeiders internationaal de macht om de oorlogsmachine stil te leggen door te weigeren het werk te doen dat de machine in beweging brengt. Zulke acties wijzen er ook op hoe de arbeidersklasse kan bouwen aan een betere toekomst, waarin onze jobs niet afhankelijk zijn van een industrie die ontworpen is voor de massaslachting van werkende mensen in andere landen.

Het argument van sommige vakbondsleiders is dat als bedrijven als Elbit en BAE stoppen met het produceren van wapens, de arbeiders hun jobs dreigen te verliezen. Het was helemaal schandalig toen vakbonden als GMB de regering op deze basis aan de regering vroegen om de wapenuitgaven te verhogen!

Werkenden en gemeenschappen rond deze fabrieken maken zich terecht zorgen over wat het stopzetten van de productie zou betekenen voor de werkgelegenheid. Veel van deze fabrieken zijn voor velen de enige bron van echte lokale werkgelegenheid. Socialisten zeggen dat het geen eenvoudige binaire keuze is tussen de wapenbedrijven en werkloosheid. Er is een alternatief, maar alleen als onze beweging ervoor vecht!

Als de vakbonden bijvoorbeeld eisen dat BAE Systems en Elbit worden genationaliseerd, onder democratische arbeiderscontrole, zonder compensatie voor de miljonairs, dan zou dit de basis leggen voor een plan dat tegemoet komt aan de behoeften van mensen en de planeet. Met een transitieprogramma dat goed betaalde jobs met vakbondsaanwezigheid garandeert, kunnen de bestaande vaardigheden van arbeiders en technologie gebruikt worden voor echt nuttige doeleinden.

Dit soort grootschalige transformatie werd voorgesteld door Lucas Aerospace in de jaren 1970. Toen het personeel van dat bedrijf werd geconfronteerd met ontslagen en besparingen, werd het Lucas Plan ontwikkeld met voorstellen om producten te creëren die zeer innovatief en energiebesparend waren en gebruikt maakten van groene technologie. Dit soort plannen is absoluut noodzakelijk gezien de klimaatcrisis en het kan helpen om duizenden levens te redden, niet alleen die van Palestijnen, maar ook de duizenden levens die elke dag over de hele wereld verloren gaan door raketten en bommen die worden gebruikt door imperialistische machten in hun zoektocht naar meer winst ten koste van arbeiderslevens.

Geschiedenis van arbeidersacties tegen oorlog

Hoewel het vaak onder het tapijt wordt geveegd, heeft de arbeidersklasse in Groot-Brittannië een rijke geschiedenis van internationale solidariteit in oorlogstijd. Een lichtend voorbeeld uit de geschiedenis zijn de ingenieurs in East Kilbride die, toen ze de verschrikkingen van de rechtse dictatuur van generaal Pinochet zagen, weigerden om van 1974-1978 onderdelen van de Chileense luchtmacht te repareren. Deze boycot is vereeuwigd in de documentaire Nae Pasaran en is een must voor iedereen die wil zien hoe arbeiders over de hele wereld een rol kunnen spelen in het beëindigen van oorlog en verwoesting.

Alleen door massale, internationale actie zal er een einde komen aan de brute aanval op Gaza. In International Socialist Alternative organiseren we ons wereldwijd – ook in Palestina en Israël – voor een socialistische toekomst van vrede en bevrijding, voor het Palestijnse volk en alle werkende en onderdrukte mensen ter wereld. Sluit je bij ons aan!

https://nl.socialisme.be/97760/israelische-oorlogsmachine-wordt-mee-gevoed-vanuit-belgie-verzet-is-nodig

https://nl.socialisme.be/97776/actie-aan-challenge-bedrijf-helpt-israel-bewapenen-het-heeft-bloed-aan-zijn-vleugels

https://nl.socialisme.be/97606/protest-en-acties-tegen-wapentransporten-naar-israel-opvoeren

https://nl.socialisme.be/91105/sociale-transitie-lessen-van-het-lucasplan-uit-1976

Een maand na de Hamas-aanval van 7 oktober en het begin van het erg bloedige Israëlische offensief tegen Gaza dat daarop volgde, was het aantal klachten over antisemitisme in België vervijfvoudigd. Dat meldde Unia, de onafhankelijke openbare dienst tegen discriminatie en voor gelijke kansen. In september werden in Louvain-la-Neuve pamfletten verspreid met hakenkruizen en als titel ‘Blanke man, je hebt genoeg van de Joodse media’.

door Nicolas Croes

Sommigen willen de legitieme emotie die wordt opgewekt door de toename van aanvallen op Joden misbruiken om reactionaire eenheid achter de Israëlische regering op te leggen. Daarmee willen ze het bloedbad in Gaza legitimeren, solidariteit met de Palestijnse massa’s criminaliseren en een nieuwe impuls geven aan islamofobie. Dat past in de logica van ‘verdeel-en-heers’.

Consequent zijn ze echter niet. In 2019 oordeelde N-VA-voorzitter De Wever dat een praalwagen op Aalst carnaval die Joden erg karikaturaal voorstelde verwerpelijk was, maar geen antisemitisme. Zijn partijgenoot en Aalsters burgemeester D’Haese stelde dat de context van carnaval meer toeliet. Daarmee was de kous af. Vandaag staat N-VA vooraan om antisemitische daden te gebruiken om islamofobie te voeden. De Wever riep zelfs op om het leger op straat in de Joodse buurten van Antwerpen in te zetten.

Het leger is zijn magische oplossing voor alles. Begin dit jaar was het ook al zijn antwoord op de falende strijd tegen drugs. De lucratieve haven van Antwerpen moet immers beschermd worden, voor drastisch meer controles worden geen middelen uitgetrokken en de sociale oorzaken die criminele netwerken van steeds nieuw mensenvlees voorzien worden ontkend. De Wever beantwoordt barbaarsheid graag met nog meer barbaarsheid. Dat weerhoudt hem er niet van om te beweren dat hij aan de kant van de ‘Verlichting’ staat! Zich achter de Israëlische regering scharen, is voor hem een verplichting in een “beschavingsconflict” tussen het Westen en de islamitische barbarij.

Het is opmerkelijk, maar geen verrassing dat het Vlaams Belang dit voorbeeld gretig volgt. Die partij is gebouwd op de erfenis van de collaboratie met het nazisme in de Tweede Wereldoorlog. Nu wordt een bocht van 180 graden gemaakt. Voor het VB zijn alle middelen goed om de moslimgemeenschap of degenen die als zodanig worden beschouwd aan te vallen. In dezelfde geest werd op 12 november in Parijs een grote “burgermars” tegen antisemitisme georganiseerd op initiatief van de regering en bijgewoond door het extreemrechtse Rassemblement National (een partij opgericht door voormalige SS’ers en collaborateurs van het Vichy-regime en jarenlang geleid door Holocaustontkenner Jean-Marie Le Pen) en door Éric Zemmour, een groot bewonderaar van maarschalk Pétain.

Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons

Heel die rechtse en extreemrechtse kliek wil ons doen geloven dat de grootste tegenstelling in onze samenleving ligt in verschillen van ‘cultuur’ en ‘religie’. Alsof die geen uitdrukking zijn van de onderliggende samenleving die omwille het productiesysteem vooral bepaald wordt door de opdeling in sociale klassen. De twee belangrijkste sociale klassen hebben diametraal tegenovergestelde belangen: de kapitalistische klasse van aandeelhouders en grote bazen en de klasse van arbeiders in loondienst. Om de uitbuiting van de laatstgenoemde klasse te garanderen, moet haar verdeeldheid worden gegarandeerd, tegen elke prijs. Dat is waar racisme, antisemitisme, islamofobie, homofobie en transfobie in beeld komen.

De schadelijke gevolgen van het imperialistische beleid in het Midden-Oosten en elders, en hun mislukking, keren als een boemerang terug. We mogen immers niet vergeten dat de imperialistische mogendheden de meest enthousiaste sponsors waren van radicale islamitische stromingen. Ze deden dit om links in de regio te verzwakken. Vandaag beweren hun politieke erfgenamen vervolgens dat mensen in het Midden-Oosten ‘van nature’ geneigd zijn tot barbarij!

In de jaren 1930 zei Trotski dat de oprichting van een Joodse staat in Palestina slechts een kortere weg was om de misdaden van het antisemitisme te beantwoorden met een andere misdaad. In juli 1940 verklaarde hij: “De poging om het Joodse vraagstuk op te lossen door de migratie van Joden naar Palestina kan nu worden gezien voor wat het is, een tragische bespotting van het Joodse volk. (…) De toekomstige ontwikkeling van militaire gebeurtenissen zou Palestina wel eens kunnen veranderen in een bloedige val voor enkele honderdduizenden Joden. Nooit was het zo duidelijk als vandaag dat de redding van het Joodse volk onlosmakelijk verbonden is met de omverwerping van het kapitalistische systeem.”

Deze observatie is nog altijd geldig, of we het nu hebben over antisemitisme of islamofobie. Elke daad van haat moet beantwoord worden met solidariteit van de kant van de onderdrukten en uitgebuitenen in een gezamenlijke strijd tegen dit kapitalistisch systeem dat ons enkel barbarij te bieden heeft.

Boek over de geschiedenis van het jodendom geschreven door Abram Leon, een Belgische marxist van joodse afkomst die omkwam in een concentratiekamp:

https://shop.socialisme.be/product/abram-leon-hoe-het-jodendom-de-geschiedenis-kon-overleven

Geen van de regimes in de regio heeft enig belang bij een escalatie van het conflict. Zelfs het Iraanse regime geeft er nog steeds de voorkeur aan zich te beperken tot het coördineren van de symbolische wapenfeiten van zijn bondgenoten in Libanon, Irak en Jemen. Alle Arabische en islamitische regeringen die voorstander zijn van normalisatie met Israël zijn bezorgd. Hoe groter het bloedbad in Gaza, hoe onhoudbaarder het status quo. De massa’s in de regio delen het cynisme van hun leiders tegenover de Palestijnse zaak echter niet en eisen een ondubbelzinnig antwoord.

door Christian (Leuven) uit maandblad De Linkse Socialist

Egypte in crisis

Egypte ervaart een diepe economische crisis. In de greep van een recordinflatie heeft het Egyptische pond in achttien maanden tijd 50% van zijn waarde ten opzichte van de dollar verloren. De Wereldbank schatte in 2019 al dat bijna 60% van de bevolking dichtbij of onder de armoedegrens leefde. In december zijn er presidentsverkiezingen, waarbij president Abdel Fattah el-Sisi hoopt de legitimiteit te verwerven die nodig is om de door het IMF vereiste besparingen door te voeren, evenals een nieuwe devaluatie. Het resultaat van de verkiezingen staat op voorhand vast. Sinds hij met een staatsgreep aan de macht kwam, won hij al twee keer de presidentsverkiezingen met ongeveer 97% van de stemmen.

Het Egyptische militaire regime ontvangt massale Amerikaanse militaire hulp en werkt samen met Israël bij de blokkade van Gaza. Het is echter niet in staat of bereid om grote aantallen inwoners van Gaza te huisvesten. Dit zou immers een nieuwe Nakba betekenen, wat bijzonder onpopulair zou zijn. Een dergelijke volksverhuizing zou bovendien een hardnekkige veiligheidssituatie met zich meebrengen. De Sinaï zou een nieuwe uitvalsbasis worden voor aanvallen op Israël. Hamas is verbonden met de Moslimbroederschap, een organisatie die el-Sisi in 2013 bloedig moest verpletteren (meer dan 800 doden in één enkele betoging) om aan de macht te komen.

Het regime werd gedwongen om protestacties ter ondersteuning van Gaza toe te staan. De officiële protesten proberen pro-Palestijnse sympathie te kanaliseren naar de president en zijn standpunten over de oorlog tegen Gaza. Alle andere evenementen zijn slechts toegestaan binnen een zeer beperkt kader. Zodra het aantal betogers het geplande aantal overschrijdt en er kritische kreten over het regime klinken, maken de veiligheidstroepen een einde aan het protest en verrichten ze arrestaties. Niettemin trokken bepaalde acties over het Tahirplein, het symbolische hart van de ‘Arabische Lente’. El-Sisi loopt koorddansend boven een rommelende vulkaan.

Palestijnse niet-autoriteit

Mahmoud Abbas, de stokoude president van de Palestijnse Autoriteit, wil graag zijn illusoire gezag over het puin van Gaza uitbreiden. Maar net als de Palestijnse Autoriteit als geheel staat het vertrouwen in Abbas op een historisch dieptepunt. Hij doet helemaal niets aan de ‘oorlog van lage intensiteit’ waaraan de Israëlische strijdkrachten en kolonisten de Westelijke Jordaanoever onderwerpen.

Daarbij komt nog de economische verlamming van het grondgebied die Israël sinds 7 oktober heeft opgelegd. Op protest weerklinken slogans als ‘het volk wil dat de president valt’. De volledige ineenstorting van de Palestijnse Autoriteit is een reële mogelijkheid. De veiligheidstroepen van de Palestijnse Autoriteit tellen 50.000 tot 70.000 manschappen. Deze worden voornamelijk gefinancierd door de VS en ze doen in de praktijk dienst als onderaannemer om de Israëlische bezetting op te leggen. Een ineenstorting van de Palestijnse Autoriteit zou de bezetting aanzienlijk compliceren voor Israël. 

Het zou de deur openzetten voor organisaties als Hamas. In een positiever scenario zouden er breed gedragen verzetscomités kunnen ontstaan, zoals tijdens de Eerste Intifada. Alleszins dreigt een toename van het geweld, naast mogelijk vluchtelingenstromen of zelfs verdrijvingen richting Jordanië.

Jordanië, einde van de normalisatie

De Jordaanse premier zei onlangs dat pogingen van Israël om Palestijnen naar de buurlanden te verdrijven ‘een oorlogsverklaring’ zouden vormen. Jordanië staat zowel economisch als qua natuurlijke grondstoffen (vooral water) zwak. Het land heeft het al nu al moeilijk om de miljoenen Palestijnse, Iraakse en Syrische vluchtelingen op te vangen.

In Jordanië is de helft van de bevolking van Palestijnse afkomst. Er zijn dagelijks protestacties met duizenden en zelfs tienduizenden aanwezigen die slogans roepen als ‘Open de grenzen’ en ‘We betogen om Palestina te bevrijden, dood of levend’.

Maatregelen zoals de terugroeping door Jordanië van zijn ambassadeur in Israël of de annulering van het akkoord ‘water voor energie’ zullen niet volstaan om de woede over het bloedbad te sussen. In 2018 slaagde een algemene staking erin bepaalde besparingen te stoppen en een premier ten val te brengen. De opkomst van de georganiseerde Jordaanse arbeidersklasse zou ook doorslaggevend kunnen zijn bij het ontwikkelen van een antwoord van de werkende klasse op de eenzijdige oorlog tegen het Palestijnse volk.

De roep om een wapenstilstand weerklinkt over de hele wereld, ondanks het betogingsverbod in sommige landen. We waren met tienduizenden in Brussel op 11 november en er waren tot 800.000 betogers in Londen. Ook in Israël zijn er betogers dei de repressie trotseren om het einde te eisen van het verschrikkelijke Israëlische offensief tegen Gaza en van de bezetting.

door Laura (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist

Na de aanval van Hamas op 7 oktober waarbij minstens 1400 doden vielen, is er onder de bevolking van Israël een sterk gevoel van nationalistische wraak. De gevestigde media steunen Netanyahu en spelen een grote rol in de beruchte propaganda voor het moordzuchtige beleid. De realiteit van de bombardementen in Gaza wordt nauwelijks genoemd en journalisten mogen er niet naartoe. Toch is er ook solidariteit. Bedoeïenen, een nomadisch Arabisch volk dat in vaak zeer precaire kampen in Israël woont, behoorden ook tot de slachtoffers van de Hamas-aanval. Zij konden al snel rekenen op de hulp en solidariteit van Joodse Israëli’s. 

Vredesactivisten en linkse organisaties, zoals onze zusterorganisatie Socialistische Strijdbeweging, zijn actief in het verzet tegen het Israëlische staatsterrorisme. Families van gijzelaars komen in actie rond eisen als ‘Iedereen voor iedereen’, een wapenstilstand voor de uitwisseling van alle gijzelaars die worden vastgehouden door Hamas en de Israëlische staat. Deze eis betekent op zich echter nog geen einde van het bloedbad door het Israëlische leger. Het is nodig om verder te gaan. 

Alleen al kritiek uiten op het Israëlische regime leidt tot het risico om gearresteerd te worden of om afgedankt te worden en op een zwarte lijst terecht te komen. De universitaire autoriteiten en extreemrechtse groeperingen ontketenen een ware heksenjacht op iedereen die solidair is met de Palestijnse massa’s of op integere journalisten, zoals Israel Frey, die met zijn gezin moest onderduiken. Ofer Cassif, een parlementslid van Hadash (een Israëlische linkse partij die Joden en Arabieren verenigt), werd de toegang tot het parlement ontzegd omdat hij opriep tot het beëindigen van de bezetting en het militaire offensief. Leden van deze partij werden meteen gearresteerd op een kleine vredesactie in Nazareth.

Regering-Netanyahu: een reus op lemen voeten

Netanyahu gebruikt de schok die volgde op de aanval van 7 oktober, maar hij heeft moeite om de ineenstorting van zijn populariteit en die van zijn Likoed-partij een halt toe te roepen. Volgens een recente opiniepeiling wil 66% van de Israëli’s dat hij na het militaire offensief aftreedt. Hij staat ook onder toenemende internationale politieke druk, wat hem in een netelige positie brengt.

In 2019 werd hij als eerste Israëlische regeringsleider in functie aangeklaagd wegens corruptie, fraude en vertrouwensbreuk. Zijn poging tot hervorming van het gerecht bracht een krachtige sociale beweging op gang die 9 maanden duurde. Tienduizenden mensen betoogden regelmatig tegen de kosten van levensonderhoud (Tel Aviv was in 2021 de duurste stad ter wereld), tegen de huizencrisis, tegen economische ongelijkheid, tegen antidemocratische aanvallen, in verdediging van de rechten van vrouwen en LGBTQIA+ personen … De regering had ondertussen enkel oog voor de kolonisten en economische elites.

Wat Netanyahu uiteindelijk aan de macht houdt, is niet de steun van de bevolking voor zijn politieke project, maar eerder de zwakte van de Israëlische oppositie en linkse partijen. De verschrikkingen van het militaire offensief leggen de barbaarsheid van het systeem bloot. Dit kan aanleiding geven tot strijd tegen de oorlogsprofiteurs, tegen onderdrukking, enzovoort. Deze strijd kan de grenzen tussen gemeenschappen overstijgen, zoals al het geval was tijdens de Waardigheidsstaking in 2021 of tijdens de Eerste Intifada (1987-1993). Dit is het soort terrein dat het meest bevorderlijk zal zijn voor een politiek alternatief voor het bezettingsregime.

Van elke 300 inwoners op de Gazastrook stierven er op een maand tijd twee. Dat zijn gemiddeld 20 doden per uur, een maand lang. De gruwel van de nietsontziende inval van het Israëlische leger bereikte een hoogtepunt met de aanval op het Al-Shifa ziekenhuis op 15 november. Ziekenhuizen, medicijnen, communicatie, scholen, vluchtelingenkampen, vluchtelingenroutes en -konvooien … Niets of niemand is veilig voor de Israëlische staatsterreur in de Gazastrook.

door Michael Bouchez uit maandblad De Linkse Socialist

De gevluchte Palestijnen worden opgejaagd als wild en samengepakt in het zuiden. Brandstoftekorten en gebrek aan elektriciteit maken niet enkel medisch materiaal als couveuses onbruikbaar, het legt ook rioolpompen plat. Artsen houden hun hart vast voor de uitbraak van ziektes en epidemieën door het gebrek aan plaats en hygiëne, proper water en medicijnen.

Ondertussen neemt het geweld op de Westelijke Jordaanoever toe met meer dan 200 doden sinds 7 oktober en volledige gemeenschappen die verdreven worden door kolonisten.

Een volwaardig staakt-het -vuren

Miljoenen werkenden en jongeren kwamen op straat tijdens betogingen van tienduizenden tot honderdduizenden in zo goed als alle landen. Er was directe actie, zoals walkouts van studenten in Spanje, Groot-Brittannië of in de VS en solidariteitscomités op verschillende Franse universiteiten. Stakingen en blokkades zijn ook de directe acties die de werkende klasse gebruiken om solidariteit in daden om te zetten. In België was er de oproep van het gemeenschappelijk front van de transportvakbonden tegen het laden en lossen van militair materieel bestemd voor Israël. Er waren blokkades en dienstweigeringen van havenarbeiders, activisten en jongeren in Catalonië, Genua, in havens of bedrijven in Australië, Canada, de VS, het VK. Deze waren gericht tegen wapenproducenten en -transporten.

Deze massale verontwaardiging en aversie voor het bloedbad dwongen regeringen die het Israëlische staatsterrorisme steunden tot oproepen voor humanitaire pauzes. Dat soort pauzes zullen een hele opluchting zijn voor de bevolking van Gaza. Anderzijds is zo’n pauze in het verleden vaak door Israël geschonden en biedt het de Palestijnen alleen perspectief op nieuwe aanvallen, nieuwe bombardementen en nieuwe doden. 

De PS diende eind november in de Kamer een resolutie in voor een volledig staakt-het-vuren en een erkenning van de staat Palestina. De PVDA bood een wisselmeerderheid aan, maar omdat Open VLD, MR en Vooruit niet opdaagden, werd er niet gestemd. Premier De Croo minimaliseerde het belang. “Met een resolutie toont het parlement een bezorgdheid, maar ook niet meer dan dat.” Met lippendienst aan het Palestijnse leed en een oproep die neerkomt op een meer ‘menselijke’ vorm van het bloedbad zijn de Palestijnse massa’s niets. Het standpunt van de PS is vooral symbolisch en dient als electoraal statement. Meteen wordt het gebruikt om de hypocriete rol van de PS in de wapenleveringen door FN Herstal weg te moffelen. Dat bedrijf is eigendom van het Waalse Gewest en leverde volgens Amnesty International in 2022 nog steeds wapens aan Israël. En wat vandaag? “De minister-president bespreekt nooit de kwestie van de wapenexportvergunningen,” verklaarde de woordvoerder van Elio Di Rupo. 

De oorlogsmachine stoppen

Een internationale dynamiek van het opvoeren van massa-actie, directe actie, blokkades en stakingsacties is de enige manier om een echt volwaardig staakt-het-vuren op te leggen. 

Wanneer dergelijke acties vanuit de basis worden opgebouwd en voorbereid en vertrekken vanuit de noden van de werkende klasse, zou dit onvermijdelijk in conflict komen met de imperialistische en geopolitieke belangen van zowel Belgische als internationale bedrijven. Het zou diegenen ontmaskeren die liever die kapitalistische belangen en winsten niet in de weg willen staan. 

Oorlog en vernietiging zijn big business. De wereldwijde militaire uitgaven bedroegen in 2022 2.240 miljard dollar. Sinds begin oktober zagen grote wapenbedrijven hun waarde met enkele miljarden stijgen. Beeld je in dat deze middelen zouden besteed worden aan de noden van de bevolking in plaats van aan het vermoorden van baby’s en het aanrichten van bloedbaden! Dat zou meteen een garantie op veiligheid en een toekomst bieden. 

De strijd voor vrijheid voor Palestina is ook een strijd tegen imperialisme, kapitalisme en de klassensamenleving. Strijd kan sociale overwinningen opleveren binnen het kapitalisme, maar er is een socialistische transformatie van de samenleving nodig om de levensstandaard van de Palestijnse en Israëlische arbeiders te verhogen tot boven de best mogelijke omstandigheden onder het kapitalisme. 

Om eenheid te vormen in de strijd voor socialistische transformatie is het cruciaal om het recht op zelfbeschikking van alle volkeren te erkennen. Alleen op die basis zal het mogelijk zijn om totale gelijkheid van rechten op alle gebieden te bereiken en te zorgen voor een onafhankelijk socialistisch Palestina met zijn hoofdstad in Oost-Jeruzalem. Met een socialistische transformatie in Israël zou dit de basis vormen voor een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten met gelijke rechten voor alle naties en minderheden.

Nationale betoging: zondag 17 december, 13u Brussel Noord

https://shop.socialisme.be/product/abonnement-a-lutte-socialiste-pendant-1-an-papier