Category: Midden-Oosten en Noord-Afrika

Op woensdag 9 oktober voerden Koerdische activisten in Antwerpen een protestactie voor de vrijlating van Ocalan en de politieke gevangenen in Turkije. Het is dit jaar 25 jaar geleden dat Ocalan werd ontvoerd en gevangen gezet. Vanuit de Koerdische gemeenschap wordt met een reeks acties aandacht hiervoor gevraagd. Ze staan daarbij redelijk geïsoleerd. Voor de actie in Antwerpen vroegen ze LSP om deel te nemen. Enkele leden waren aanwezig en één van hen nam ook het woord. Hieronder de tekst van die tussenkomst.

Namens LSP wil ik onze solidariteit met deze actie betuigen.

We protesteren tegen de blijvende gevangenzetting van Abdullah Ocalan door het repressieve Turkse regime. We protesteren tegen de golf van politieke arrestaties die in het bijzonder Koerdische activisten treffen. Daartegenover is internationale solidariteit meer dan nodig!

Erdogan sloot zich deze zomer aan bij de genocidezaak van Zuid-Afrika tegen het Israëlische regime. Hij beweert op te komen voor het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen. Tegelijk weigert hij het recht op zelfbeschikking van de Koerden te erkennen. Tegelijk blijft hij aan de hand van het VS-imperialisme lopen om zijn regionale geopolitieke positie veilig te stellen.

Toen Ocalan in 1999 werd ontvoerd in Nairobi gebeurde dit met betrokkenheid van de Amerikaanse en wellicht ook de Israëlische geheime diensten. Het imperialisme is medeplichtig aan de repressie tegen niet alleen Ocalan, maar de volledige Koerdische bevolking. In 1999 eisten we het recht op asiel voor Ocalan en de vrijlating van alle politieke gevangenen uit de beruchte Turkse gevangenissen. We verdedigden het recht op zelfbeschikking voor Koerdistan. Dat is vandaag niet anders.

Decennia van brutale onderdrukking leiden tot een veralgemening van de repressie waar Ocalan het slachtoffer van werd. We eisen de vrijlating van Selahattin Demirtas en Figen Yuksendag, voormalige co-voorzitters van de HDP. We eisen de vrijlating van Mehmet Siddik Akis, de burgemeester van Hakkari die op 3 juni is opgepakt. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2019 werden 90 van de 102 Koerdische burgemeesters uiteindelijk opgepakt.

Toch blijven de Europese Unie en de Verenigde Staten het Turkse regime voorstellen als een belangrijke bondgenoot in de strijd tegen terrorisme en extremisme. Het was echter niet het Turkse regime dat in Rojava de strijd aanging tegen de barbaarse extremisten van ISIS. Integendeel, de moedige Koerdische activisten daar kregen een mes in de rug gestoken door het Turkse regime.

Het is helaas een constante in de Koerdische geschiedenis. Telkens weer staan regionale machthebbers klaar om de Koerden te verdrukken, te verdelen en alle hoop op zelfbeschikking de kop in te drukken. We kunnen niet vertrouwen op imperialisten en kapitalisten om onze strijd te steunen.

Tot wat zij ons brengen zien we helaas in het Midden-Oosten. De bloedige staatsterreur van Netanyahu dreigt de hele regio in een barbaars bloedbad te storten. Dit gebeurt met de steun van de Verenigde Staten en hoogstens met wat gemompel in de marge door Europese regimes. Rechts en extreemrechts juichen en vinden staatsterrorisme geniaal (aldus Bouchez) of een uitdrukking van verlichting en democratie (aldus De Wever). Vanuit die hoek moeten we geen steun verwachten voor de Koerdische eisen. In het beste geval willen ze jullie stemmen binnenhalen, om nadien onze vijanden verder te steunen.

We hebben nood aan bondgenoten en kunnen die vinden in onder meer het massale protest tegen de genocide in Gaza. Duizenden mensen betoogden ook in België. Pro-Palestijnse activisten namen deel aan zowat alle grote betogingen en acties van de afgelopen maanden. Zij zijn onze bondgenoot. Wij kunnen hun strijd versterken, zij die van ons. Op 20 oktober is er een grote nationale betoging tegen de genocide in Gaza, tegen de invasie in Libanon en tegen de regionale escalatie. Een zichtbaar en strijdbaar Koerdisch blok op die betoging zou de logische solidariteit in de strijd tegen kolonialisme, imperialisme en kapitalisme versterken.

Als revolutionair marxisten komen we met LSP op voor zelforganisatie van de werkende klasse en alle onderdrukten. We zijn internationalisten en verzetten ons tegen alle vormen van uitbuiting en onderdrukking. Dat is wat ons verbindt met jullie strijd. Samen staan we sterk en kunnen we een einde maken aan de kapitalistische barbarij om eindelijk te bouwen aan een socialistische maatschappij waarin elk volk vrij is!

Een jaar na de start van de genocide is er een regionale uitbreiding van het bloedbad. Deze onvoorstelbare gruwel lijkt niet te stoppen. Tienduizenden mensen werden ondertussen brutaal vermoord. Daarnaast is er voor miljoenen mensen de totale vernietiging van alle infrastructuur om te kunnen voldoen aan de meest elementaire levensbehoeften. Dit gebeurt voor de ogen van de hele wereld. De genocide wordt niet enkel gedoogd, maar gefaciliteerd door de imperialistische machten van de VS en Europa. Hun bijtijds kritische woorden zijn slechts een doekje voor het bloeden. 

door Bart Vandersteene uit maandblad De Linkse Socialist

In de feiten is het imperialisme erbij gebaat om een tot de tanden bewapende bondgenoot te hebben in de regio. En die bewapening gebeurt het efficiëntst wanneer die staat zelf mee de onveiligheid creëert waartegen het zich dan moet beschermen en bewapenen. Imperialisme, als verderzetting van de kapitalistische logica op het mondiale terrein, wordt in zo’n periode een brutale moord- en vernietigingsmachine.  

Honger als oorlogswapen

Volgens Unicef zijn er al zeker 35.000 dodelijke slachtoffers gevallen in Gaza (sommige bronnen gebruiken hogere cijfers), waarvan 14.000 kinderen. Onlangs gaf Save the Children het schrijnende cijfer dat 21.000 kinderen vermist zijn, velen begraven onder het puin. Een op drie kinderen is acuut ondervoed. 

Ziekenhuizen, scholen en huizen liggen in puin. Volgens UNRWA is 67% van het water, de sanitaire voorzieningen en de infrastructuur vernietigd of ernstig beschadigd. 

De wederopbouw van Gaza, al was het maar tot de reeds arme en afbrokkelende situatie van voor 7 oktober, 2023, zou naar schatting 42 miljard dollar kosten en 16 jaar in beslag nemen. Het weefsel van de Palestijnse samenleving in Gaza is vernietigd en dit is ook het doel. 

Onteigening en ontmenselijking

De genocide is niet beperkt tot Gaza, ook al is die daar het meest opvallend en brutaal. Ook op de bezette Westelijke Jordaanoever is er een escalatie aan de gang. Sinds 7 oktober zijn er meer dan 600 Palestijnen gedood en bijna 10.000 gearresteerd in een nieuwe golf van geïntensiveerd geweld door kolonisten met onteigening en etnische zuivering door Israëlische veiligheidstroepen. 

In Jenin, een stad met 50.000 inwoners en 20.000 vluchtelingen, werd op 28 augustus een groot offensief gestart door het IDF. Op vijf dagen tijd werd 70% van de wegen vernietigd en duizenden huizen werden afgesloten van water en elektriciteit. De acties van het IDF zorgen niet enkel voor een directe impact op de Palestijnse bevolking. Het zorgt ook voor een escalatie door kolonisten die hun kans grijpen om met geweld en terreur land in te nemen.

In de Israëlische gevangenissen zijn er rapporten van sadistische en vernederende behandeling van vele duizenden willekeurig gearresteerde Palestijnen. In een brief aan de procureur-generaal van Israël beschrijft een arts het nachtmerrieachtige scenario in een veldhospitaal: “Deze week nog werden bij twee gevangenen hun benen geamputeerd als gevolg van verwondingen door handboeien, wat helaas een routinegebeurtenis is.”

Druk op de Israëlische regering neemt toe

Op 2 september vond een indrukwekkend protest plaats in Israël. Druk van onderuit verplichtte de vakbondsfederatie Histadroet tot het aankondigen van een algemene staking. Dit bracht een belangrijk deel van het maatschappelijk leven tot stilstand. 

De centrale eisen waren voor een staakt-het-vuren en een ruildeal van gevangenen, die een oplossing moeten bieden voor de uitzichtloze situatie van de gegijzelden. Honderdduizenden Israëli’s kwamen op straat om te protesteren tegen hun regering. Die protesten drukken het potentieel uit om een veralgemeende beweging tegen oorlog, bezetting en genocide op te bouwen. 

De Israëlische regering zit niet echt in met de veiligheid van haar bevolking. Dat is de schijn die ze wil wekken. Maar het gaat in sé om haar macht om als loyale agent van het Westers imperialisme te heersen in de regio. 

Internationale druk neemt toe

De huidige rechtse Israëlische regering kiest er onder druk voor om verder te escaleren, zowel in eigen land als internationaal. Hoe meer angst er leeft bij de Israëlische bevolking, hoe meer ze deze angst probeert te vertalen in een zogenaamde nationale eenheid. 

De regionale uitbreiding van de slachting vormt een grote bedreiging voor de levens van miljoenen mensen in de hele regio. Maar die escalatie zorgt ook voor onenigheid in eigen rangen en voor meningsverschillen met de imperialistische geldschieters. Een regionale uitbreiding van terreur en geweld kan het hele Midden-Oosten in een spiraal van onrust en instabiliteit meesleuren. En daar heeft het westers imperialisme wel degelijk schrik voor. 

De Democraten in de VS komen alsmaar meer onder druk van de protesten in eigen land. Nu de verkiezingen wel heel dichtbij komen wordt de druk opgevoerd om zich expliciet uit te spreken tegen de politiek van de Israëlische regering, maar ook om de steun in te trekken. 

Het massale verzet tegen de genocide in Gaza doet denken aan de radicale anti-Vietnamoorlog beweging die het Amerikaanse kapitalisme eind jaren ‘60 en begin jaren ‘70 op zijn grondvesten deed schudden. Het Amerikaanse establishment wil de herhaling van zo’n scenario vermijden. 

Revolutionaire beweging nodig

De huidige constructie van de Israëlische staat, als onderdeel van het imperialistische raderwerk, kan enkel tot vernietiging en geweld leiden. Palestijnse vrijheid is verbonden met de strijd tegen dit inhumaan systeem. De Palestijnse massa’s kunnen aan de basis liggen van zo’n massastrijd. In hun eigen geschiedenis hebben ze tradities die als bron van inspiratie kunnen dienen. Van de Eerste Intifada – een massale opstand van arbeiders, vrouwen en jongeren, tot de heroïsche Mars van Terugkeer in 2018 of de waardigheidsstaking van 2021. 

De natuurlijke bondgenoten van deze strijd zijn de werkende klasse, de armen en onderdrukten in de regio en over de hele wereld. Dit is de afgelopen maanden ruimschoots aangetoond. Verbondenheid met de werkende massa’s in heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten is essentieel. In het recente verleden zijn er belangrijke voorbeelden van hoe verrotte kapitalistische Arabische regimes werden omvergeworpen. Deze regimes laten zich vaak inkapselen in de imperialistische logica en zijn daardoor een rem op de bevrijding van de Palestijnse massa’s alsook de onderdrukte massa’s in eigen land.

Het is voor de beweging ook van vitaal belang om de Israëlische werkende klasse de hand te reiken. Deze kan zich potentieel aansluiten bij een strijd tegen een gemeenschappelijke vijand. Daarvoor moet ze breken met de giftige racistische ideologie van de zionistische staat. Veel Palestijnen zullen begrijpelijkerwijs sceptisch zijn over deze mogelijkheid; maar de recente protesten en algemene staking binnen de Groene Lijn voor een staakt-het-vuren en een gevangenenruil geven een glimp van wat mogelijk is.

Het systeem moet verdwijnen

Een revolutionaire transformatie van de regio moet als doel hebben om iedereen te bevrijden van uitbuiting, onderdrukking en genocide. Deze zijn een voor een het gevolg van het kapitalisme. Een alternatief voor het kapitalisme moet de rijkdommen en grondstoffen benutten om de belangen van de grote meerderheid van de bevolking centraal te plaatsen. De rijke elite moet worden onteigend, de bedrijven en grondstoffenvoorraden moeten publiek bezit worden en democratisch worden gecontroleerd door de werkende klasse en de armen. Zo’n democratisch socialistisch Midden-Oosten en Noord-Afrika zou een samenleving zijn die vrijheid en rechtvaardigheid voor iedereen kan garanderen. Het zou zowel Palestijnen als Israëlische Joden het gelijke en democratische recht op zelfbeschikking kunnen geven en voor volledige gelijkheid zorgen voor alle nationale en religieuze minderheden.

Pamflet van de Socialist Party (Ierland)

De bevolking van Gaza is nu al een jaar lang het slachtoffer van een genocidale aanval van de Israëlische staat die de Gazastrook vrijwel onbewoonbaar heeft gemaakt. Het menselijk lijden is onvoorstelbaar.

Minstens 48.000 Palestijnen zijn afgeslacht. Honger en ziekte zijn alomtegenwoordig en door de vernietiging van de gezondheidszorg wordt het sterftecijfer geschat op ten minste 186.000, volgens het medische tijdschrift The Lancet.

De nieuwe ronde van brutale wreedheden van de Israëlische staat in Libanon heeft in de afgelopen weken meer dan 1000 mensen gedood en honderdduizenden op de vlucht gejaagd, nu het land een nieuwe grondinvasie lanceert – de vierde sinds 1978.

Het Midden-Oosten staat aan de vooravond van een nieuwe regionale oorlog en alle verschrikkingen die dat met zich meebrengt vanwege de acties van de Israëlische heersende klasse, met de volledige steun van het Amerikaanse imperialisme. De regering Biden stuurt extra troepen naar de regio om haar belangrijkste bondgenoot te steunen.

“Achter Palestina staan is menselijk zijn” – Greta Thunberg

Miljoenen gewone mensen over de hele wereld hebben betoogd, bezet, geboycot en gestaakt tegen het Israëlische regime.

Integraal onderdeel van deze inspirerende beweging is de wens dat er geen business as usual komt zolang de genocide voortduurt. Dit gevoel van urgentie moeten we overbrengen naar onze werkplekken, gemeenschappen, hogescholen en scholen. Specifiek moet er een gerichte stakingsactie komen van arbeiders om de stroom wapens naar de Israëlische staat te stoppen. Stop de vluchten van Amerikaanse oorlogsvliegtuigen die in Ierland een tussenlanding maken!

De empathie met Palestijnen en de menselijkheid in deze beweging staan in schril contrast met de onmenselijkheid van degenen die onze samenleving regeren. Deze uiterst cynische mensen zijn medeplichtig aan een genocide. Het is een genocide die in stand wordt gehouden door het kapitalistisch systeem in het algemeen:

• EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen en andere Westerse leiders vlogen naar Israël om Netanyahu groen licht te geven om de slachting in Gaza uit te voeren;
• Amerikaanse en Europese mogendheden zijn doorgegaan met het leveren van massavernietigingswapens aan de Israëlische staat. ‘Genocide Joe’ en Kamala Harris zorgden ervoor dat 14 miljard dollar aan oorlogsfinanciering naar Israël werd gestuurd, bovenop de 3,8 miljard dollar die het land jaarlijks geeft;
• In Duitsland, de op één na grootste exporteur van wapens naar Israël, werden Palestijnse solidariteitsprotesten verboden en activisten gecriminaliseerd;
• Bedrijven als Hewlett Packard, Intel, Caterpillar en talloze wapenproducenten hebben geprofiteerd van de misdaden van de Israëlische staat;

Ondanks haar retoriek is ook de Ierse regering medeplichtig aan de genocide in Gaza. Schandalig genoeg heeft ze 90 ton wapens door het Ierse luchtruim laten reizen. Ze heeft een wetsvoorstel geblokkeerd dat de invoer van goederen uit Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden zou verbieden.

Imperialistische medeplichtigheid

Van de Nakba tot de genocide in Gaza hebben westerse kapitalistische staten de misdaden van de Israëlische staat tegen het Palestijnse volk altijd gesteund.

Als zodanig is Palestina, net als Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid en de oorlog van het Amerikaanse imperialisme tegen het Vietnamese volk in het verleden, voor miljoenen mensen wereldwijd het symbool geworden van het onrechtvaardige en onderdrukkende mondiale systeem. Echt verzet tegen de Israëlische staat is noodzakelijkerwijs verbonden met een breed verzet tegen onderdrukking, uitbuiting, racisme en kolonialisme.

Vrijheid voor Palestina

Vrijheid voor Palestina zal er nooit komen zolang de racistische, koloniale Israëlische apartheidsstaat bestaat. Die moet omvergeworpen en vernietigd worden.

De Palestijnse massa’s zelf zijn samen met de arbeidersklasse en de armen in het hele Midden-Oosten, cruciaal om dit te bereiken. Maar daar kunnen we het niet bij laten. Het hele systeem van kapitalisme en imperialisme en alle rotte regimes die dit systeem in stand houden, moeten verdwijnen. Dit systeem heeft in heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten een gevangenis van uitbuiting en onderdrukking gecreëerd.

Een revolutionaire strijd voor socialistische verandering, waarbij de controle over de enorme rijkdommen en hulpbronnen wordt overgenomen in het belang van de massa’s, niet de miljardairs, zou de arbeidersklasse binnen Israël kunnen bereiken en hen kunnen oproepen om zich aan te sluiten bij een strijd tegen een gemeenschappelijke vijand. Hun heersende klasse biedt slechts een toekomst van oorlog, onveiligheid, corruptie, autoritarisme en verarming.

Revolutionaire verandering

Een samenleving gebaseerd op de heerschappij van de massa’s zou vrijheid en rechtvaardigheid voor iedereen betekenen. Het zou zowel Palestijnen als Israëlische Joden het democratische recht op zelfbeschikking kunnen geven, en volledige gelijkheid voor alle nationale en religieuze minderheden – iets wat ondenkbaar is zolang de zionistische staat, met een fundament van racistische suprematie en bezetting, intact blijft.

De strijd voor revolutionaire socialistische verandering moet vandaag beginnen – een strijd die onlosmakelijk verbonden is met de zoektocht naar bevrijding voor de Palestijnen, en de enige manier waarop vrede en gerechtigheid voor iedereen die onderdrukt en uitgebuit wordt tot stand kunnen komen.

Dossier door Uri Bar-Shalom Agmon en Yasha Marmer (Socialistische Strijdbeweging in Palestina-Israël). Vertaling van een artikel dat op 28 september in het Hebreeuws werd gepubliceerd.

De massale bombardementen in Beiroet en de moord op Hezbollah-topman Hassan Nasrallah, betekenen een nieuw hoogtepunt in de richting van een totale oorlog tegen Libanon. Het brengt ons op de rand van een regionale oorlog. Het Israëlische ‘kabinet van de dood’ gaf Netanyahu en Galant toestemming voor een grondinvasie. Mobilisatie voor de strijd is nodig om meer rampen op historische schaal te voorkomen

De historische bloedige crisis, die bijna een jaar geleden begon, gaat nu een nieuwe fase in. We staan dichter dan ooit bij een regionale oorlog. De aanval op het centrale hoofdkwartier van Hezbollah in Dahieh in Beiroet – waarbij volgens sommige berichten minstens 6 woongebouwen werden verwoest en een afschuwelijk bloedbad werd aangericht met honderden doden – is het hoogtepunt van de ‘shock and awe’-oorlog die het Israëlische regime ongeveer 10 dagen geleden op Libanees grondgebied lanceerde met als doel de krachtsverhoudingen in het hele Midden-Oosten te wijzigen ten nadele van het Iraanse regime en zijn bondgenoten.

De omvangrijke campagne van staatsterreur, waarbij de afgelopen dagen meer dan 700 mensen in Libanon zijn gedood en woonhuizen in Beiroet zijn gebombardeerd, brengt miljoenen mensen in Libanon in het vizier. Het maakt niet alleen dat er geen terugkeer van Israëlische inwoners van het noorden naar hun huizen mogelijk is, het leidt ook tot een realiteit waarin miljoenen mensen in Israël doelwit zijn van raketten van Hezbollah, samen met een toename van het aantal raketten dat wordt afgevuurd door milities uit Irak en Jemen.

“Dit is een totale oorlog. Wat Israël de afgelopen twee weken en gisteren heeft gedaan, is genoeg om de deur ‘dicht te gooien’ voor welke regeling dan ook. Libanon en de hele regio zijn een nieuwe conflictfase ingegaan die zal leiden tot een verandering in het gezicht van de regio,” stond zaterdag in de Libanese krant ‘Al-Akhbar’, die wordt geïdentificeerd met Hezbollah.

Nieuwe Orde

Het doelwit van de aanslag in Beiroet op vrijdagavond, waarbij verschillende woongebouwen met de bewoners erin met de grond gelijk werden gemaakt, met meer dan 80 bommen met een gemiddeld gewicht van een ton, was de moord op Hassan Nasrallah – de militaire en politieke leider van Hezbollah en de-facto van de pro-Iraanse “as van verzet” in de regio. Nasrallah was zowel het publieke gezicht als de strateeg van de “as” en de gevolgen van zijn moord zullen ook anders zijn dan de provocerende , demonstratieve moorden op Haj Mohsein en Ismail Haniyeh eind juli.

The New York Times citeerde een Israëlische hoge functionaris die zei dat de aanval in Dahieh bedoeld was om “Hezbollah te breken” door hooggeplaatste commandanten in de organisatie te vermoorden. Het Israëlische regime probeert Hezbollah, de sterkste schakel in de keten van milities van de ‘As van Verzet’, te breken om de hele as te breken. Dit kan niet gebeuren zonder een uitgebreid regionaal conflict, dat langdurig en destructief is. Symbolisch koos het Israëlische leger ervoor om de aanslag op Nasrallah “Nieuwe Orde” te noemen.

De moord in 1992 op Abbas al-Musaw, de voormalige secretaris-generaal van Hezbollah, en in 2008 op Imad Mughniyeh, het voormalige hoofd van de militaire vleugel van de organisatie, heeft Hezbollah en de “As van het Verzet” er niet van weerhouden zich in de loop der jaren militair te blijven versterken. Ook de moord op Nasrallah op zich zal de regio niet vormgeven volgens de wensen van Netanyahu, Galant en de generaals in het Israëlische leger.

Vóór de moord, op woensdagavond, machtigde het kabinet des doods Netanyahu en Galant om een grondinvasie van Libanon goed te keuren. Dit betekent dat ze op elk moment wettelijk het bevel kunnen geven om zo’n grondaanval uit te voeren. De Israëlische hoge ambtenaar die in de New York Times werd geciteerd, zei dat als de moord op het Hezbollah leiderschap slaagt, “dit Israël in staat zal stellen om een grondinval in Libanon te vermijden.” Maar het tegenovergestelde is waar. Door de Hezbollah-militie uit balans te brengen door haar commandanten te vermoorden, wordt elke poging om tot een akkoord te komen gedwarsboomd, wordt Hezbollah aangespoord om haar activiteiten uit te breiden en volgens de logica van de regering en legerleiders in Israël, om de oorlog aan de grens te verhevigen tot een grondinvasie.

Twee reservebrigades werden gerekruteerd en naar de noordelijke grens gestuurd , samen met verschillende andere bataljons. Er bestaat een onmiddellijk gevaar dat de regering de plannen voor een grondinvasie ook in gebieden dicht bij de grens en later ook diep in Libanon zal uitvoeren. Een ander gevaar is een scenario van de implementatie van de “Dahieh doctrine” in heel Libanon – dat wil zeggen, enorme bombardementen vanuit de lucht en het slopen van hoogbouw, in steden en dorpen in heel Libanon, waarbij duizenden inwoners om het leven komen. Deze scenario’s verhogen ook het gevaar van een dramatische uitbreiding van de oorlog naar Syrië, Irak, Jemen en mogelijk ook Iran.

In de dagen voor de moord op Nasrallah probeerden vertegenwoordigers van het Amerikaanse en Franse imperialisme, uit angst voor een regionale en mondiale omwenteling die ook hun belangen zou schaden, de militaire rooftocht (die ze blijven bewapenen en financieren) van de regering Netanyahu en de militaire leiders in te dammen door middel van een pauze van drie weken ten behoeve van onderhandelingen tussen Israël en Hezbollah. De regering van Netanyahu en extreemrechts weigerde het aanbod en maakte duidelijk dat ze vastbesloten is om met volle kracht door te gaan. Minister van Oorlog Galant verwees gisteren (vrijdag 27.09) naar de oorlog in Libanon: “We hebben lang gewacht op deze kans, ik persoonlijk ook, niet alleen in het afgelopen jaar, al vele jaren.”

Het vorige hoogtepunt in de bloedige aanval op Libanon vond afgelopen maandag (23 september) plaats, toen 558 mensen, waaronder 50 kinderen, omkwamen in het bloedbad dat door de gewapende vleugel van het Israëlische kapitalisme in heel Libanon werd aangericht. Bij sommige bombardementen werden hele families weggevaagd. Meer dan duizend mensen raakten gewond. Het was de bloedigste dag in Libanon in minstens 40 jaar, sinds het bloedbad van Sabra en Shatila. Dit is een daad van staatsterrorisme, bedoeld om het prestige van het Israëlische regime te herstellen en het “bewustzijn te verbranden”, tegen de achtergrond van een strategische crisis waarin de regering zich bevindt, zonder uitweg, twee weken voor de verjaardag van 7 oktober.

Het ministerie van Volksgezondheid in Libanon schat dat er sinds 8 oktober minstens 1.640 mensen zijn gedood in Libanon, waaronder 104 kinderen en 194 vrouwen, de meerderheid door Israëlische aanvallen in de afgelopen twee weken. Dit afschuwelijke dodental is nu al hoger dan tijdens de hele oorlog in Libanon in 2006, toen ongeveer 1400 inwoners werden gedood.

De afgelopen dagen zijn honderdduizenden mensen in Libanon onder dreiging van bombardementen uit hun huizen verdreven en stonden ze urenlang in enorme files, soms zonder voedsel of water. Ze sloten zich aan bij de honderdduizenden inwoners van Zuid-Libanon die al sinds oktober 2023 ontheemd waren, nog voor de huidige fase. Er zijn geen schuilplaatsen om iedereen onder te brengen. Scholen en campussen in het hele land zijn centra geworden voor de opvang van ontheemden, maar veel daarvan zitten al helemaal vol.

De bewoners van het noorden veilig naar huis brengen?

Na bijna een jaar genocidaal bloedbad in Gaza, met meer dan 41.000 doden, heeft de Israëlische regering geen enkele van haar verklaarde oorlogsdoelen bereikt. De gijzelingscrisis is niet opgelost, en niet alleen is Hamas niet verdwenen, haar strijders blijven actief, zelfs in gebieden die de Israëlische bezettingstroepen al voor bepaalde perioden hebben ingenomen. De regering was ook niet in staat om met militaire middelen voorwaarden voor overgave op te leggen aan het leiderschap van Hamas en er is geen uitzicht op een einde van het bloedbad.

Onmiddellijk na 7 oktober werd de massaschok in de Israëlische samenleving door alle politieke partijen van het establishment gebruikt om nationalistische reacties aan te wakkeren en steun te mobiliseren onder het Israëlische publiek voor de genocidale aanval in Gaza. Stemmen van oppositie tegen de oorlog werden tot zwijgen gebracht, ook met geweld. Maar toen de schok wegebde en de oorlogsdoelen van de regering onhaalbaar bleken met militaire middelen, namen de twijfels en de kritiek onder brede lagen van de Israëlische samenleving toe. Tegen deze achtergrond bereikte de eis voor het beëindigen van de oorlog in Gaza, als onderdeel van een ruildeal waarbij de ontvoerden die nog in leven waren, zouden worden teruggebracht, de Israëlische hoofdstroom. Zelfs de zogenaamde “oppositieleider” Yair Lapid, die de verandering in de stemming herkende en het niet eens was met Netanyahu over de manier waarop de uitroeiingsoorlog werd gevoerd, riep op tot een einde van de oorlog in Gaza en viel Netanyahu aan omdat hij een “eeuwige oorlog” wilde.

Nu slaagt de regering erin om relatief brede steun van het Israëlische publiek te mobiliseren voor een totale oorlog tegen Libanon, voornamelijk rond veiligheidsdemagogie en de belofte dat zo’n bloedige oorlog schijnbaar de crisis van de tienduizenden evacués uit de noordelijke steden zou oplossen en hen in staat zou stellen om veilig naar huis terug te keren. Degenen die de bloedige regering hierbij helpen zijn de hoofden van de Israëlische parlementaire “oppositie”: Yair Lapid, Gidon Sa’ar, Avigodor Lieberman en ook Yair Golan die wedijveren met de extreemrechtse ministers Smotrich en Ben Gvir met oproepen om Zuid-Libanon te bezetten en een poging om Netanyahu van rechts te verschalken.

Een totale oorlog in Libanon bedreigt niet alleen de veiligheid, het leven en het welzijn van de massa’s in Libanon en de regio, maar ook van miljoenen mensen in Israël. Als reactie op het grootschalige bloedbad in Libanon heeft Hezbollah weliswaar het vuurbereik uitgebreid, waaronder een raket naar het gebied rond Tel Aviv, en haar raketten hebben ook geleid tot een aantal gewonden, onder wie Arabisch-Palestijnse aannemers in het gebied rond Nahariya en een arbeider die werd geraakt in Tiberias, maar in dit stadium is het een beperkte en terughoudende reactie. Ondanks de sfeer van zelfvoldane nationalistische euforie in de Israëlische nieuwsstudio’s en in de video’s van Netanyahu en de generaals, geven functionarissen in het leger en de regering toe dat ‘we nog niets hebben gezien’. Israël’s ‘senior politieke figuur’ die donderdag werd geïnterviewd door N12 zei: “Het publiek in Israël moet weten dat we nog geen achtste hebben gezien van de capaciteiten van Hezbollah, die zich om de een of andere reden op dit moment inhoudt. Maar als we tot een totale oorlog komen – zal de tol zwaar zijn. Het stoppunt zal een [staakt-het-vuren] overeenkomst zijn, omdat Israël niet van plan is Hezbollah te vernietigen of te ontmantelen, noch de Libanese staat.”

De lanceringen van drones vanuit Irak, waarvan sommige ook in de haven van Eilat aankwamen, en de ballistische raketten die vanuit Jemen richting Tel Aviv werden afgevuurd, worden onderdeel van de nieuwe realiteit: een de facto regionale oorlog, van lage intensiteit, met aanvallen en tegenaanvallen niet alleen in Libanon, maar ook in Syrië, Irak, Jemen en mogelijk Iran.

De militaire aanval op Libanon, gelanceerd door het Israëlische kabinet van de dood, zal de veiligheid van de inwoners van Galilea, het noorden of de inwoners van Israël in het algemeen niet bevorderen. Integendeel, er worden nieuwe rampen verwacht. Extra steden in het noorden sluiten zich al aan bij de dagelijkse alarmroutine. De routine van het leven in Haifa, en misschien binnenkort ook in de buurt van Tel Aviv, zal er anders uit gaan zien. Niemand kan garanderen dat dit niet nog vele maanden zo doorgaat. Een meer dramatische escalatie kan ook leiden tot tientallen en honderden doden in Israël.

Dit is geen oorlog voor de bescherming van de bevolking en de terugkeer van de bewoners naar hun huizen, maar een oorlog voor de reorganisatie van de nationale onderwerping en onderdrukking van de Palestijnen en het behoud van de hegemonie van het Israëlische regime en het Amerikaanse imperialisme in het Midden-Oosten tegenover Iran en zijn bondgenoten. Dit zijn de echte doelen van het Israëlische regime in deze bloedige aanval en omwille daarvan is het ook bereid om de overgebleven Israëlische ontvoerden op te offeren, het leven van tienduizenden in Israël en de regio in gevaar te brengen en miljoenen te treffen.

Op weg naar een oorlog tussen Israël en Iran?

De Iraanse Opperste Leider Khamenei en ook president Pezeshkian van het hervormingsgezinde kamp, gaven aan, tenminste tot de moord op Nasrallah, dat Iran op dit moment niet geïnteresseerd is in deelname aan een grootschalige oorlog. Maar de Iraanse vergeldingsaanval in april op de moord op Iraanse generaals in het Iraanse consulaatcomplex in Damascus liet zien dat wanneer de directe belangen van het Iraanse regime worden bedreigd, het bereid is om een rode lijn te trekken en militair te reageren. Na de bomaanslag in Beiroet op vrijdagavond riep Khamenei een spoedvergadering bijeen van de hoogste nationale raad in Iran.

In zijn toespraak bij de VN, op het moment van de moord en het bombardement op de woongebouwen in Beiroet, bedreigde Netanyahu het regime in Teheran: “Als jullie ons aanvallen, zullen wij jullie aanvallen. Er is geen plek die de lange arm van Israël niet zal bereiken.” De arrogantie van de regering Netanyahu kan ertoe leiden dat zij, na de dramatische escalatie die zij in gang heeft gezet, een “preventieve aanval” tegen Iran zal inzetten en specifiek gebruik zal maken van de mogelijkheid om de nucleaire faciliteiten van het land aan te vallen.

Israël’s oorlogsminister Galant sprak tijdens de aanval op Dahieh en de moord op Nasrallah aan de telefoon met de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin, die van zijn kant beweert dat “de Verenigde Staten niet betrokken waren bij de operatie van Israël. We werden niet vooraf gewaarschuwd.” Het lijkt erop dat Galant, Netanyahu en de legerleiders er in dit stadium van uitgaan dat Washington elke actie die ze achteraf ondernemen – hoe provocerend en bloedig ook – zal steunen.

Washington is niet geïnteresseerd in een directe oorlog met Iran, maar als de regering Netanyahu en extreemrechts het Iraanse regime meeslepen in een militaire interventie, kunnen de VS worden meegesleurd in de campagne om hun prestige en belangen in de regio te beschermen.

Het conflict in het Midden-Oosten voedt en beïnvloedt het inter-imperialistische conflict tussen het kamp van het Amerikaanse imperialisme en het kamp van het Russische en Chinese imperialisme. De regering Biden blijft niet alleen de Israëlische oorlogsmachine bewapenen en financieren met miljarden dollars, maar heeft ook direct militair ingegrepen met aanvallen in de afgelopen maanden in Jemen, Irak en Syrië en met dreigementen om ook Hezbollah of Iran aan te vallen in een scenario van een totale oorlog. De Russische en Chinese diplomaten veroordeelden Israël scherp, maar binnen afzienbare tijd zijn Rusland en China niet van plan om direct in te grijpen zoals de VS. Recente berichten wijzen er echter op dat Rusland, via Iraanse bemiddeling, gesprekken voert met de Ansar Allah-militie van de Houthi’s in Jemen over de mogelijkheid om hen geavanceerde wapens te leveren, als wraak voor de wapenoverdracht van de VS en de Westerse mogendheden naar Oekraïne.

Er is een strijd nodig om het inferno te stoppen

Het is dringend nodig om in de hele regio en wereldwijd beteogingen en zelfs stakingen te organiseren om een staakt-het-vuren af te dwingen van het Israëlische regime. De interventie van de massa’s in het Midden-Oosten en ook in de imperialistische landen die de Israëlische oorlogsmachine bewapenen en financieren, kan de loop van de gebeurtenissen beïnvloeden en mogelijk zelfs de weegschaal doen doorslaan naar een regionale oorlog.

Gisteren (27 september) hield een reeks vakbonden in de Spaanse staat een 24 uur durende proteststaking tegen de vernietigingsoorlog in Gaza. Een internationaal initiatief van solidariteitsactivisten heeft tot nu toe ongeveer 116.000 “toezeggingen” verzameld om deel te nemen aan een dag van staking en protest tegen het bloedbad in Gaza en Libanon op 1 oktober, maar op dit moment lijkt het er niet op dat vakbonden of andere grote organisaties zich bij de oproep hebben aangesloten.

Op dezelfde datum, 1 oktober, zal naar verwachting een proteststaking plaatsvinden op initiatief van het Hoge Opvolgingscomité voor Arabische Burgers van Israël samen met het Nationaal Comité van de Hoofden van Arabische Gemeenten (NCALC), op de verjaardag van de gebeurtenissen van oktober 2000 en ter nagedachtenis aan de activisten die tijdens de betogingen werden doodgeschoten. De staking werd aangekondigd vóór de bloedige aanval op Libanon en eist een einde aan de uitroeiingsoorlog in Gaza, de aanvallen op de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, de epidemie van moorden onder leiding van de criminele organisaties binnen de grens van 1948 (moorden die worden aangemoedigd door de omstandigheden die worden gecreëerd door de staat en de racistische politie), de sloop van huizen en de mishandeling van Palestijnse gevangenen. De leiding van het opvolgingscomité werd na vele maanden inderdaad onder druk gezet om een staking aan te kondigen, maar helaas heeft het tot nu toe geen publieke campagne geleid gericht op het opbouwen van mobilisatie voor een sterke, actieve en effectieve staking, terwijl het zich voorbereidde op maatregelen van onderdrukking en nationalistische politieke vervolging.

Wat nu nodig is met het oog op de nieuwe en gevaarlijke fase in de oorlog, is om de staking te veranderen in een startpunt voor een nieuwe fase in de strijd tegen de bloedige regering. Deze fase zou vergaderingen moeten omvatten (ook virtuele) om de volgende stappen van de strijd te bespreken en te plannen op elke werkplek, onderwijsinstelling, buurt of plaats, waar dit mogelijk en veilig is. Dergelijke maatregelen zouden kunnen bestaan uit het opbouwen van een voortzettingsstaking in de Arabisch-Palestijnse gemeenschappen, maar ook uit grensoverschrijdende protestacties waarin geëist wordt om de oorlog tegen Libanon te stoppen, een einde te maken aan het bloedbad in Gaza, ‘allen voor allen’ vrij te laten en te vechten voor heropbouw en welzijn.

Terwijl het officiële hoofdkwartier van de families van de ontvoerden zich haastte om de grote betoging in Tel Aviv na het begin van de oorlog tegen Libanon af te gelasten zonder dat de autoriteiten beperkingen oplegden aan bijeenkomsten, deden sommige families van de ontvoerden een oproep om zaterdagavond te komen demonstreren en de strijd niet te staken. Hoewel veel van de deelnemers aan de “Deal Now” demonstraties illusies hebben over de oorlog in Libanon en deze zelfs steunen, moet het duidelijk zijn: degenen die een staakt-het-vuren in Libanon saboteerden (en degenen die hen aanmoedigden vanuit de “oppositie”) saboteerden eigenlijk een deal om gijzelaars vrij te laten in Gaza.

Het uitbreken van massale verontwaardiging in de Israëlische samenleving als reactie op het besluit van het doodskabinet om de bezetting van de “Philadelphi Route” in Gaza te bestendigen en het nieuws van de dood van zes ontvoerden als gevolg van de “militaire druk”, oefende druk van onderaf uit op de leiding van Histadroet, wat leidde tot de aankondiging van de algemene staking op 2 september waaraan Joodse en Arabische arbeiders deelnamen. De staking wees op het potentieel, dat nog niet volledig gerealiseerd is, voor interventie in de bloedige crisis van de kant van de arbeidersklasse in het belang van de gewone mensen en in verzet tegen de belangen van de oorlogsmachine van het Israëlische regime. Tegenover het rechts-nationalistische leiderschap van de voorzitter van Histadroet Bar-David en zijn geestverwanten zou de socialistische linkerzijde ook in de arbeidersorganisaties een standpunt moeten promoten dat in overeenstemming is met de belangen van gewone mensen uit alle nationale gemeenschappen – tegen de bloedige aanvallen in Libanon en de uitroeiingsoorlog in Gaza, tegen een regionale oorlog en voor de vrijlating van ‘allen voor allen’, heropbouw en welzijn.

Er zal geen echte oplossing zijn voor de bloedige crisis zonder een strijd tegen nationale onderdrukking, bezetting, onteigening, armoede en imperialisme. Deze strijd moet beginnen met het versterken van de oproep om het inferno in Libanon en Gaza te stoppen, het stoppen van de aanvallen van het leger en de kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, een strijd om de bloedige regering omver te werpen en verder te bouwen aan een alternatief voor haar hele agenda en die van de “oppositie”-partijen die een toekomst van oorlogen en bloed onder de heerschappij van het kapitaal en de bezetting belooft. Een alternatief op regionaal en internationaal niveau dat een strijd voor socialistische verandering en vrede zal bevorderen tegenover het kapitalistisch systeem dat gebaseerd is op imperialistische agressie en de heerschappij van het kapitaal.

Voor massastrijd tegen genocide en kapitalisme

De systematische genocide tegen Palestijnen blijft voortduren. Het Israëlische regime blijft escalatie in de rest van de regio provoceren. De ongeziene georkestreerde moordaanslagen in Libanon tegen Hezbollah overtreffen de fictie van Hollywood. In de feiten is het high-tech terreur uitgevoerd door de vermaarde Mossad moordmachine. 

door Bart Vandersteene uit maandblad De Linkse Socialist

Het is opvallend hoe de westerse media deze daden voorstellen als een vorm van antiterreur. In het beste geval is er een lichte kritische noot. Na een jaar genocide blijft het nog steeds de norm om de bondgenoot van het Westers imperialisme in verdediging te nemen. De hele wereld is getuige van de genocidaire gruwel die het Israëlisch regime aanbrengt. In het beste geval slaat men in het Westen de handen machteloos in de lucht. Als ware het een gebeurtenis waar we helaas geen impact op kunnen hebben. In het slechtste geval verdedigen ze met hand en tand het ‘recht’ van de Israëlische staat om, onder het mom van veiligheid voor de eigen mensen, verder te gaan met de bezetting, kolonialisme en genocide. 

Oorlogen, genocide en barbarij zijn uitdrukkingen van een kapitalisme in verval. Het is het resultaat van een enorme intensivering van de internationale concurrentiestrijd voor macht, winsten en controle. Daarin passen alsmaar extremere methodes om die macht uit te oefenen. Met een gruwelijke menselijke kostprijs als gevolg in Gaza, maar ook in Soedan, Ethiopië, Oost-Congo … 

Het westen is 100% medeplichtig

Het westen is mede-architect van de bezetting en de genocidaire machine die het Israëlische regime vandaag is. Gevestigde politici bewijzen soms lippendienst aan het lot van de Palestijnen, maar dit is extreem cynisch. De staat Israël is compleet geïntegreerd in het Westerse imperialistische raderwerk. 

Naast het geopolitieke bondgenootschap zijn er ook de directe economische banden en belangen. Ook bij ons zijn er tal van bedrijven die zoete broodjes bakken bij terreur en vernietiging. Dit moeten de doelwitten zijn van onze beweging, de directe profiteurs van genocide, de medeplichtigen en diegenen die politieke verantwoordelijkheid dragen voor de verderzetting van deze politiek. 

Actie-instrument van boycot uitbreiden

Een jaar na de start van de genocide stellen velen zich de vraag hoe het verder moet met de beweging. Massaprotesten alleen zijn niet voldoende. De strijd tegen wapentransporten en voor een algemene academische boycot hielp om concrete eisen in de beweging te brengen. Ook de algemene eisen van boycot spelen een rol om de normalisering van het Israëlische regime tegen te gaan. Meermaals liep de eis tot boycot, of het nu Eurosong of internationale voetbalcompetities is, tegen een muur. De banden tussen Westerse instellingen en instellingen van de Israëlische staat zijn diepgeworteld. 

Aan verschillende universiteiten werden toegevingen afgedwongen. Deze blijken echter niet definitief verworven. De UGent blijkt in het geheim te werken aan een systeem om de samenwerking met de Israëlische universiteiten toch verder te zetten, ondanks de gemaakte beloftes. Wat een schande! De enige optie is de bezettingen terug op te starten en als het kan deze ook uit te breiden. We mogen de massamobilisaties niet stoppen. We moeten blijven mobiliseren en op straat komen. Maar er is meer nodig. 

Bepaalde organisaties, in het bijzonder alle organisaties die werkenden organiseren op de werkvloer, kunnen een bepalende rol spelen in de uitbreiding van deze beweging. Vakbonden kunnen een krachtsverhouding ontwikkelen die de realisatie van eisen mogelijk maakt. Een boycot hoeft niet beperkt te blijven tot een instrument dat enkel door individuen wordt uitgeoefend, in de vorm van een consumentenboycot. Een boycot kan zo worden ingevuld dat werkenden, georganiseerd via hun vakbonden, weigeren om de profiteurs van genocide ten dienste te staan. Op basis van een sterke informatiecampagne kunnen vakbonden in de supermarkten ervoor zorgen dat het personeel collectief weigert om producten uit bezette gebieden in de rekken te plaatsen. In bepaalde bedrijven kunnen vakbonden erop toezien en afdwingen dat er geen hand-en-spandiensten worden geleverd aan de Israëlische staat en haar instellingen. Zo zijn er tal van voorbeelden waarbij vakbonden de potentiële kracht van de werkende klasse kunnen inzetten om met het boycot instrument aan de slag te gaan, eisen af te dwingen en zo de beweging te versterken. 

De Palestijnse massa’s en de werkende klasse van het Midden-Oosten en Noord-Afrika zijn finaal de kracht die deze genocide kunnen stoppen. Een sterke solidariteitsbeweging in het Westen kan een belangrijke ondersteuning bieden voor deze strijd.

Maandenlang al doet het Israëlische regime er alles aan om regionale escalatie te provoceren. Afgelopen zomer waren er de gerichte moorden op Hamas-topman Ismail Haniyeh in Teheran en Hezbollah-topman Hajj Mohsin in Beiroet. Er waren bombardementen in Jemen. Nu komt daar een grootschalige operatie van staatsterrorisme in Libanon bovenop. Hoe anders kunnen dodelijke explosies via gemanipuleerde communicatiemiddelen als beepers en walkietalkies gevolgd door bombardementen omschreven worden?

Bij de explosies van 17 en 18 september in Libanon en Syrië vielen minstens 37 doden en duizenden gewonden. Deze explosies waren duidelijk gericht op bredere lagen van de Libanese bevolking, niet enkel op militanten van Hezbollah. De explosies werden gevolgd door bombardementen waarbij honderden doden vielen.

Vrijdag werden in Beiroet woonblokken aangevallen, waarbij de ziekenhuizen meer gewonden te verzorgen kregen dan na de ramp van de explosie in de haven van Beiroet in 2020. Maandag vielen er minstens 558 doden bij bombardementen, waaronder 50 kinderen volgens het Libanese ministerie van Volksgezondheid. Tienduizenden mensen proberen het zuiden van Libanon te ontvluchten. Gewonden komen ondertussen in ziekenhuizen terecht die reeds voor de Israëlische staatsterreur op instorten stonden. Naast de gewonden met fysieke letsels zijn er duizenden mensen die doodsangsten uitstaan.

De Israëlische oorlogsminister Galant had het over een “nieuwe fase” in de oorlog tegen ‘As van het verzet’ met een focus op Libanon. Netanyahu en co willen hun militaire agressie in Gaza exporteren naar Libanon en de Westelijke Jordaanoever. Ondertussen blijft uiteraard ook de horror in Gaza duren. Afgelopen weekend kwamen minstens 22 mensen om het leven bij een aanval op een school in de wijk Zeitoun in Gaza-stad.

De Israëlische onderzoeksjournalist Ronen Bergman heeft gelijk als hij zegt dat de Israëli’s “de meest robuuste, gestroomlijnde moordmachine in de geschiedenis ontwikkeld” hebben. Deze moordmachine wordt ingezet om een regionale oorlog te provoceren. Het doel is om nog meer ellende en vernietigingen te creëren. In oktober 2023 verklaarde N-VA-voorzitter De Wever: “Er is geen andere weg dan kiezen voor Israël, de democratie en het licht. Wie aan de andere kant staat, schaart zich achter terreur en de duisternis.” Hoeveel licht en democratie ziet hij door het puin van de verwoestingen?

Voor de bevolking in de regio is de situatie rampzalig. Het argument van veiligheid voor de bevolking in het noorden van Israël is vals. Er komt geen veiligheid door Libanon plat te bombarderen en een complete oorlog met Hezbollah uit te lokken. Het is een poging om het gevoel van ‘nationale eenheid’ te herstellen, nadat het toenemende protest in de gebieden binnen de Groene Lijn zich steeds nadrukkelijker tegen de regering van Netanyahu keerde. Begin september werd een algemene staking uitgeroepen door de vakbondscentrale Histadroet en honderdduizenden mensen sloten zich aan bij de betogingen om te protesteren tegen de weigering van de Israëlische regering om een akkoord te bereiken over de vrijlating van gijzelaars. Het is ook een poging om op de trieste eerste verjaardag van de vreselijke aanslagen door Hamas en de daaropvolgende genocide in Gaza geen verantwoording te moeten afleggen voor het aangerichte leed en het feit dat het Israëlische regime op geen enkel vlak een ‘overwinning’ kan voorleggen.

Een wapenstilstand lijkt nu nog minder waarschijnlijk, ondanks alle verklaringen van Biden hierover. Het VS-imperialisme bevindt zich in een paradox. Enerzijds wil het stabilisatie en een wapenstilstand voor de Amerikaanse verkiezingen en is de woede over de genocide in Gaza een factor onder de kiezers. Anderzijds zorgt de fundamentele steun van Washington aan de regering-Netanyahu – zowel via directe militaire steun als via de rivaliteit met de ‘Iraanse as’ gesteund door het Russische en het Chinese imperialisme – ervoor dat een overeenkomst niet mogelijk is. De agressie in Libanon saboteert elke kans op een wapenstilstand en leidt enkel tot verdere escalatie. Dit is de spiraal waar de Israëlische regering de regio in doet afglijden.

Er is internationaal verzet van de werkende klasse en alle onderdrukten nodig tegen de escalatie van geweld en genocide. Dat is essentieel als solidariteit met de massa’s in Palestijnse gebieden en in Libanon. De internationale beweging is ook belangrijk voor de consequente oppositiestemmen in Israël, hoe beperkt die ook zijn.

De bloedige regering van Netanyahu moet weg, de wapenleveringen en banden die de koloniale bezetting en massamoorden ondersteunen moeten stoppen. Heel het kapitalistisch en imperialistisch systeem, de basis waarop de huidige barbarij groeit, moet van tafel. Daarvoor kunnen we niet rekenen op gevestigde politici in het Westen of dictatoriale en reactionaire regimes elders. De zelforganisatie van jongeren vormde een van de grootste sterktes van de campusbezettingen. Dat is ook op grotere schaal nodig: internationale strijd en solidariteit van de werkende klasse en de onderdrukten is de weg vooruit om een einde te maken aan de kapitalistische barbarij.

Nationale betoging: 20 oktober, 14u Noord-station Brussel

Na bijna een jaar is er geen uitzicht op een einde aan de horror in Gaza. Sinds 7 oktober vielen er meer dan 40.000 doden, waarvan naar schatting 15.000 kinderen. Dat is een conservatieve schatting: het wetenschappelijk tijdschrift The Lancet had het begin juli over mogelijk 200.000 doden of 7 tot 9% van de bevolking in Gaza. Dat zijn evenveel doden als de volledige bevolking van de stad Luik.  

Artikel uit maandblad De Linkse Socialist

Op 10 augustus was er een bloedbad in de school Al-Tabi’een in Gaza stad, een school waar Palestijnse vluchtelingen onderdak zochten. Er vielen 93 doden, waaronder 11 kinderen. Ondanks internationale verontwaardiging volgden nog aanvallen op scholen. Honderdduizenden Palestijnen verloren hun huis. Ziektes als polio en hepatitis duiken terug op. De volledige omvang van de catastrofe is nog niet duidelijk.

Het Israëlische regime heeft na maanden van genocide nog geen enkele van zijn officiële doelstellingen bereikt. Hamas is niet verdwenen en de Israëlische gijzelaars zijn niet teruggebracht. Bovendien is de regionale escalatie steeds concreter. Zo waren er confrontaties tussen het Israëlische leger en Hezbollah. Minister Gallant pleit voor een “oorlog die de realiteit verandert” aan de grens tussen Israël en Libanon. Het Israëlische leger ging over tot aanvallen in Beiroet, bombardementen in Jemen en schakelde Hamas-topman Haniyeh uit toen die in Teheran was. 

Het oorlogsgeweld biedt de eigen bevolking geen bescherming. Argumenten over de bescherming van vrouwen en kinderen zijn cynisch na 15.000 gedode Palestijnse kinderen. Eind juli was er een incident waarbij gewapende rechts-extremisten, waaronder verkozenen in het Israëlische parlement, een militaire basis bestormden om soldaten die beschuldigd werden van martelingen en seksueel misbruik van Palestijnse gevangenen te ‘bevrijden’. 

Het enige lichtpunt in alle ellende is de ontwikkeling van een massale internationale protestbeweging, waarin ook eerste stappen gezet zijn door de arbeidersbeweging. Deze beweging is er nog niet in geslaagd om de genocide te stoppen, maar heeft een aantal Westerse regeringen gedwongen om zich gematigder op te stellen of zelfs zachte kritiek te geven op de extreme onderdrukking van de Palestijnen. De essentie van de banden tussen het Israëlische kapitalisme en het Westerse imperialisme blijft echter overeind. 

Het jongerenprotest verspreidde zich wereldwijd en was een bron van inspiratie voor Palestijnen. De examens en vakantieperiode maakten het moeilijk om het protest door te zetten, maar de massale woede is niet verdwenen. Deze zal onvermijdelijk opnieuw tot uitbarsting komen. De afgelopen weken waren er Palestijnse betogingen en stakingen op de Westelijke Jordaanoever. Ondanks de moorden, arrestaties en de omvang van de onderdrukking, is de bereidheid tot strijd voor een toekomst en een waardig leven niet verdwenen. 

Dit najaar zullen er nieuwe acties plaatsvinden. Aan universiteiten zijn er plannen voor protest. We mogen de jongeren deze strijd niet alleen laten voeren. De arbeidersbeweging heeft een verantwoordelijkheid in het organiseren van solidariteit met alle slachtoffers van genocide, onderdrukking en uitbuiting. 

De genocide en regionale escalatie zullen niet stoppen op basis van vage slogans over verandering, democratie en vrede, maar door een steeds groter verzet tegen alle vormen van nationale onderdrukking en uitbuiting van alle werkende mensen. Dit betekent strijden tegen het imperialisme, het hoogste stadium van kapitalisme, om doorheen socialistische verandering met de gemeenschap democratische controle te verwerven over de beschikbare hulpbronnen en rijkdommen zodat deze kunnen ingezet worden voor heropbouw, het uitroeien van armoede en het garanderen van welzijn en persoonlijke veiligheid voor iedereen. 

Dit staat in contrast met de nationalistische kapitalistische politiek van de onderdrukkende regimes en hun systeem van ongelijkheid en meervoudige crises. Daar ligt de aanleiding voor het huidige historische bloedbad. 

Ga met ons de strijd voor socialistische verandering aan!

Leden van de Socialist Party in Ierland interviewden Zak en Amani, twee Palestijnen die daar actief zijn in de campagne Dublin 15 Stands With Palestine, een campagne waarin de Socialist Party eveneens betrokken is. Vanuit de campagne wordt onder meer geld opgehaald om mensen in Gaza te helpen. Zo is er een online oproep op https://www.gofundme.com/f/Walk4Gaza. Zak en Amani hebben het over de leefomstandigheden vandaag in Gaza.

Kan je iets meer vertellen over jullie ervaring in Gaza?

Zak: Dit was het ergste dat je je maar kunt voorstellen. Ik wens niemand toe wat ik heb meegemaakt. Je leeft 24 uur per dag in angst, constant onder bedreiging. Je hoort constant het geluid van straaljagers en drones, maar ook bommen en raketten die huizen vernietigen. Het huis en de bedden schudden ervan; het is net een aardbeving. Mentaal is het erg uitputtend.

Ik heb het lichamelijk overleefd, maar geestelijk ben ik kapot, net als veel van mijn vrienden en familie. Het gevoel dat je doodgaat, tegelijk bezorgd om de kinderen. Mijn nichtjes logeerden bij mij. Dagelijks worstelen om de basisbenodigdheden te vinden, zoals water om te wassen en te drinken. Op zoek gaan naar brood en eten. Een kind van tweeëndertig maanden dat melk en babyvoeding nodig heeft. Je zenuwstelsel wordt aangetast. De dochter van mijn nicht, die 10 jaar is, kreeg regelmatig paniekaanvallen en we konden haar niet helpen.

Je hebt je vrienden en familie in Gaza achtergelaten. Kan je contact met hen houden?

Zak: Ze hebben internet, maar dat is niet stabiel. Het werkt niet altijd. Ik bel mijn zussen, neven en nichten. Ze zeggen allemaal hetzelfde: we zijn uitgeput, we zijn moe. Ze kunnen het niet meer aan. Het duurt zo lang. We hebben de energie niet meer.

Ik maak me de hele tijd zorgen om hen – niemand weet wie het volgende doelwit is. Iedereen heeft het gevoel dat ze elk moment kunnen sterven. Ik verwacht altijd iets ergs te horen. Iedereen heeft veel mensen verloren. Mijn oudere zus stierf eerder dit jaar in Gaza. Ze had diabetes en kreeg niet genoeg van het juiste voedsel, waardoor ze stierf.  Ik heb 32 mensen verloren in mijn directe familie en 80 of meer van mijn indirecte familie.

Veel van mijn buren liggen nog steeds onder het puin.

De nacht dat we ons huis moesten verlaten, vielen ze mijn buren aan met raketten en hun huizen stortten in. We hebben niet de machines om het puin te verwijderen om ze te vinden. Dat was in november. Sommige raketten halen de lichamen helemaal uit elkaar, dus we kunnen ze niet vinden of identificeren. Soms heb ik het gevoel dat het een nachtmerrie is, ik kan niet geloven dat dit de realiteit is.

Hoe is het dagelijkse leven voor hen?

Zak: Er is geen werk; ze zijn allemaal afhankelijk van hulporganisaties zoals UNRWA. Elk aspect van het leven is gestopt in Gaza. Scholen, werk.

De mensen zijn wanhopig op het vlak van basisbehoeften. Het maakt me nog verdrietiger omdat ik kan voelen hoe wanhopig ze zijn. Het valt me zo zwaar.

Als ik ze geld stuur, zijn ze opgelucht. Ze hebben het hard nodig om eten te kopen, om in veiligheid te komen en om het vervoer te vinden dat nodig is om hun bezittingen mee te nemen. Er is een grote schaarste aan voedsel en producten. Alles is twee of drie keer zo duur. Toen ik in Gaza was en hielp met het uitdelen van water, zag ik kinderen springen en schreeuwen om hun bidon te vullen. Het is ontmenselijkend en speelt constant in mijn gedachten.

Wat betekent het geld dat ingezameld wordt voor de gezinnen in Gaza?

Zak: Het zal hun onmiddellijke lijden helpen verlichten. Maar het gaat om meer dan dat. Jullie solidariteit herstelt onze menselijkheid. Ik heb het gevoel dat ze ons in een hoek hebben gezet en dat ze ons afslachten en dat de wereld toekijkt – het is heel moeilijk te bevatten – het doodt ons nog meer – het doet me denken dat we niet tot de mensheid behoren.

De protesten en solidariteitsacties helpen tegen het gevoel dat we er alleen voor staan. De geest van vriendelijkheid in Ierland is iets waar ik dankbaar voor ben. Het herinnert ons eraan dat bezetting niet blijvend is en dat Palestina bevrijd zal worden. We hebben onszelf bevrijd van het Britse rijk en we zullen onszelf bevrijden van Israël, net zoals Ierland en andere landen zichzelf hebben bevrijd.

Hoe ziet het leven er uit van de mensen die je in Gaza steunt?

Amani: Ik ben erg close met Arif, mijn neef en ik spreek hem regelmatig.  Ze zijn zo moe.

In heel ons leven heeft mijn neef me nooit om één cent gevraagd, hij is een trotse hardwerkende man uit het noorden van Gaza. Sinds het begin van de genocide zorgt hij voor 82 mensen in zijn familie. Alles in zijn woonplaats is verwoest en ze zijn nu al meer dan acht keer verhuisd. Elke keer als ze verhuizen, moeten ze een badkamer bouwen op de nieuwe locatie.

In het begin namen ze een auto toen ze ontheemd waren om mensen en voorraden te vervoeren, maar nu is er geen brandstof meer. Als gevolg daarvan moest iedereen van het noorden naar het zuiden lopen, een wandeling van 70-80 km in extreme hitte. Als ze tussendoor stoppen om te rusten, richten de drones zich op de mensen om ze neer te schieten. Die drones kunnen zelfs via het raam naar binnen om je te zoeken.

Mijn familie is nu in Rafah, waar er tenminste iets meer middelen en toegang tot voedselvoorraden zijn. Maar toen het bombardement op Rafah begon, namen ze de moeilijke beslissing om een deel van de kinderen te verspreiden, omdat anders onze familienaam zou verdwijnen. Ze waren er getuige van dat de IDF bewust kinderen als doelwit nam.

Mijn tante, zijn moeder, is academica. Ze ging naar Deir Al Ballah en woont nu op een kleine boerderij. Ze pas op enkele kinderen van Arif.

Elke dag in Rafha is een nieuwe hel. Zoveel mensen zijn overleden – ze hebben geen hoofd, ze zijn verbrand, hebben geen armen, geen benen. Ze bombarderen de tenten, die in brand vliegen. Het zijn plastic tenten. Arif vertelt me dat er niet meer dan vijf meter is tussen hem en de dood. Als de bommen landen, ziet hij lichamen in de lucht springen. Zelfs de engste film kan dit gevoel niet benaderen.

De gebruikte bommen stoten verschrikkelijke chemicaliën uit. Deze bommen mogen volgens de internationale wetgeving niet gebruikt worden omdat ze gevaarlijk zijn voor de longen van de baby’s. Arif vertelt me dat hij blij is dat hij de baby’s in Deir al Ballah heeft achtergelaten.

Hoe duur is het dagelijkse leven in Gaza vandaag?

Amani: Mijn neef heeft een huis gehuurd in Rafah. Het heeft één kamer en één badkamer voor de 62 mensen voor wie hij nu zorgt en dat kost 1200 Jordaanse dinar per maand (€1.500). De meeste mensen leven in plastic tenten, die ongeveer 1.000 euro per stuk kosten om te kopen.

Voedsel en voorraden zijn zo schaars dat de prijzen de pan uit zijn gerezen. De enige manier om aan voedsel te komen, is vanuit Jordanië en Egypte. Ze kunnen alleen fruit en groenten kopen, geen vlees of kip. Arifs familie heeft voor het eerst in zeven maanden één kip gekregen van de hulporganisaties.

Om een idee te geven van de prijzen: voor vijf tomaten betaal je 5 tot 8 dollar, voor een aubergine betaal je 5 dollar omdat de landbouw vernietigd is door luchtaanvallen. Een zak bloem van 20 kilogram om brood te maken, kost 120 dollar. Arif verdeelt het en geeft elke familie 3 kilogram. Zelfs het hout om op te koken is zeldzaam. De mensen gebruiken wat ze vinden uit kapot geschoten gebouwen. Een bus shampoo kost 12 dollar, maar is tegenwoordig onmogelijk te vinden. Mijn familie vroeg me hoe ze dit zelf kunnen maken omdat ze huidziektes krijgen door gebrek aan hygiëne. Met restjes olie en as proberen ze nu zeep te maken.

Andere goederen zijn ook onmogelijk te vinden. Arif hoorde over een vrouw die net bevallen was en in een plastic tent woonde. Ze gebruikte een doek voor de luier van haar kind en wilde heel graag pampers voor haar kind. Arif slaagde erin om een zak met 20 stuks voor haar te bemachtigen, dit kostte 20 dollar.

De situatie in het noorden is nog erger, ze lijden daar allemaal honger. Mijn zwager is nog steeds in het noorden. Hij is zijn huis kwijt dat hij zijn hele leven heeft opgebouwd en weigert te vertrekken. ‘Ze zullen me hoe dan ook vermoorden, ik wil in mijn huis blijven’, zegt hij.

Er komt helemaal geen eten binnen. Mijn zwager is 20 kilogram afgevallen en eet alleen uit blikken. Hij is de hele dag bezig met het doorzoeken van het puin en de rommel van zijn verwoeste huis. De bevoorrading is afgesneden. De enige manier om te overleven is door wie een vrachtwagen kan besturen erop uit te sturen om elders bevoorrading te zoeken en mee te brengen. Dat is erg gevaarlijk. Onderweg ligt de dood altijd op de loer.

Het protest van de afgelopen dagen in Israël nam historische proporties aan. Honderdduizenden betogers op zondag en een algemene staking op maandag. Een rechterlijk bevel maakte voortijdig een einde aan de staking en Netanyahu haalde scherp uit naar de stakers. Hieronder een vertaling van een standpunt van de Socialistische Strijdbeweging.

Na de waarschuwingsstaking – Bouw momentum op voor een tweedaagse staking

• Stop de oorlog nu
• “Iedereen voor iedereen” – voor heropbouw en welzijn voor iedereen
• De regering van bloed omverwerpen

De moord op de zes ontvoerden na het besluit van het kabinet des doods om de bezetting van de “Philadelphi-route” te bestendigen, bracht de massale verontwaardiging in de Israëlische samenleving tot een kookpunt. Geconfronteerd met de aandrang van Netanyahu’s minderheidsregering en extreemrechts om een akkoord te torpederen en de oorlog voort te zetten – die niet bedoeld was om de persoonlijke veiligheid van miljoenen Israëli’s te verdedigen, maar de belangen van de bezetting en de heerschappij van het kapitaal, ten koste van rivieren van bloed – slaagden de massale verontwaardiging en de massale mobilisatie erin een algemene staking zonder weerga te veroorzaken, in de context van een oorlogscrisis.

In een trend die van onderaf begon, was er een dramatische ontwikkeling van een ‘ongeoorloofde’ politieke algemene staking van de werkende klasse, zowel Joden als Arabieren en anderen. De directe aanleiding was het feit dat de beslissingen van deze bloedige regering om een akkoord over een staakt-het-vuren af te schieten en dus geen uitwisseling van gijzelaars en gevangenen te houden compleet verkeerd waren en dat de regering tot een akkoord moet gedwongen worden. Ongeveer 300.000 betogers stroomden toe naar Tel Aviv, de grootste betoging sinds 7 oktober en een van de grootste ooit in de Israëlische samenleving.

De voorzitter van Histadrut [de belangrijkste vakbondsfederatie] Bar-David, die tot voor kort maandenlang compleet afkerig stond tegenover de mobilisatie van de georganiseerde kracht van de werkende klasse voor een akkoord, bezweek uiteindelijk onder druk van de massa’s. Dit gebeurde op dezelfde manier als bij de algemene staking van maart 2023. Net als toen is Bar-David niet van plan om een serieuze strijd te leiden met als doel de regering te overmeesteren, maar eerder om protest te tonen, om stoom af te blazen, terwijl hij zichzelf voorstelt als de enige verantwoordelijke voor het nemen van beslissingen namens honderdduizenden werkenden.

Sommige kapitalisten, die profiteren van het feit dat minister van Financiën Smotrich en de bloederige kapitalistische regering bezig zijn om de economische kosten van de oorlog af te wentelen op de werkende bevolking, spraken hun steun uit voor de algemene proteststaking, om “PR”-redenen en omdat ze erkenden dat de staking een middel was om de druk op Netanyahu op te voeren om flexibel te zijn in de kwestie van een akkoord, wat volgens hen uiteindelijk nodig is in het belang van de stabiliteit. Ze waren ervan overtuigd dat de staking zich zou beperken tot wat stoom aflaten. Daarom waren ze bereid om mee te doen.

Andere delen van de Israëlische heersende klasse vrezen dat het legitimeren van een politieke algemene staking tegen het regeringsbeleid, zelfs in de context van een oorlogscrisis, zich tegen hen zal keren in het kader van toekomstige sociale strijd. Zo voegde de liberale procureur-generaal Baharav-Miara, de zogenaamde kampioen van de “democratie”, zich bij Smotrich in de poging om de staking te beëindigen door de uitvaardiging van een antidemocratisch bevel te eisen, dat uiteindelijk inderdaad werd uitgevaardigd door de voorzitter van de regionale arbeidsrechtbank van Tel Aviv-Jaffa. Ze beval het einde van de staking om 14:30, na 8,5 uur, in een uitspraak die bedoeld was om elke toekomstige politieke algemene staking wettelijk af te schrikken.

De regering zal niet buigen na een proteststaking van een paar uur.

Werkenden en jongeren, gingen in staking en gingen massaal de straat op om verandering te brengen in een gruwelijke realiteit. Dit momentum in de strijd voor een “akkoord nu” mag niet wijken voor een verslapping van de druk, een terugkeer naar routine en het idee dat “er niets gedaan kan worden” tegenover de macht van de bloedige regering.

Na deze belangrijke waarschuwingsstaking zou de regering een duidelijk ultimatum moeten krijgen van nog een tweedaagse algemene staking als onderdeel van een plan voor escalerende stappen in de strijd. Ondertussen moeten de delegaties en vakbonden het personeel op elke werkvloer organiseren om de betogingen te versterken. Alle vakbonden moeten een duidelijk actieplan aannemen en dit voorleggen aan de verkozen vertegenwoordigers van Histadrut en aan gelijkaardige organen in andere vakbonden en organisaties.

Deze strijd behoort toe aan de massa’s die eraan deelnemen. Dankzij massamobilisatie hebben we zelfs een algemene staking tot stand kunnen brengen. Nu kunnen bijeenkomsten (virtueel of persoonlijk) op werkplekken, scholen en campussen, en onder protestgroepen, helpen bij het versterken van discussies die de situatie evalueren en om democratische beslissingen te nemen om de strijd op te bouwen.

De strijd zet ook de kwestie van het beëindigen van de oorlog op de agenda. Het is belangrijk om op te passen voor rechtse stemmen die de horizon van de strijd proberen te reduceren tot de kwestie van een deal die zogenaamd niets te maken heeft met de voortzetting van de oorlog. Zonder het einde van de oorlog en de terugtrekking van de troepen uit de Gazastrook is de mogelijkheid van een akkoord erg klein. En hoe dan ook, zonder een einde aan deze vernietigingsoorlog zal de gruwelijke bloedige spiraal van de afgelopen maanden doorgaan, met alle hoge kosten van dien. Tienduizenden mensen zijn al omgekomen, de hele Gazastrook is verwoest en bijna de hele bevolking is naar tenten verdreven, gemeenschappen in Israël en Libanon blijven ontheemd, en ondertussen is de regering van Netanyahu en extreemrechts de kracht die het meest in de richting van een regionale oorlog duwt.

Daarom moet deze strijd ondubbelzinnig gericht zijn tegen het oorlogsgeweld – in Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Libanon en in de hele regio – en tegen de bloedige kapitalistische regering die deze leidt, en voor een alternatief van socialistische verandering tegenover de bloedige bezetting en heerschappij van het kapitaal.

De Socialistische Strijdbeweging eist:

• Na de waarschuwingsstaking het momentum opbouwen voor een tweedaagse staking om de Israëlische economie lam te leggen, het einde van de oorlog en de terugkeer van “iedereen voor iedereen” eisen, als onderdeel van een algemene strijd tegen de bloedige kapitalistische regering van Netanyahu en extreemrechts en de agenda die de heerschappij van het kapitaal en de bezetting dient. Volledige terugtrekking van alle troepen uit de Gazastrook. Een einde aan de aanvallen van militairen en kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, een einde aan het beleid van moordaanslagen en showbombardementen, nee tegen een regionale oorlog onder auspiciën van imperialistische machten uit het Westen en het Oosten.
• Breid demonstratie- en stakingsinitiatieven uit in de verschillende gemeenschappen, op campussen en op de werkplek. Strijd tegen pogingen om het stakingsrecht te beperken. Ja aan massale protest- en stakingsacties aan beide kanten van de Groene Lijn en in de hele regio en wereldwijd om het bloedbad in Gaza te stoppen, inclusief vakbondsacties om de bewapening te stoppen en betogingen om een einde te maken aan de imperialistische politieke, economische en militaire steun van regeringen en bedrijven over de hele wereld voor het aanhoudende inferno. Ja aan het weigeren van militaire dienst onder de Israëlische bevolking, uit protest om de oorlog te stoppen. Ja aan het steunen van de oproep van de Palestijnse vakbonden voor internationale solidariteitsacties en organisatorische maatregelen om het bloedbad in Gaza te helpen stoppen. Ja aan Palestijnse betogingen en proteststakingen, zoals de “waardigheidsstaking” van mei 2021, aan beide kanten van de Groene Lijn, als onderdeel van een massale strijd die democratisch georganiseerd wordt door gekozen actiecomités, inclusief aspecten van georganiseerde zelfverdediging, voor nationale en sociale bevrijding.
• Maak een einde aan de politieke vervolging en het geweld van de politie van Ben Gvir, die bedoeld zijn om de regering te beschermen, om nationale onderdrukking en “verdeel en heers” te bestendigen, en om de strijd voor een “akkoord nu” en om een einde te maken aan de oorlogscrisis en het bloedbad in Gaza het zwijgen op te leggen. Nee tegen het intrekken van democratische vrijheden en de toenemende politieke vervolging, verzet tegen de uitvaardiging van noodverordeningen. Eis dat arbeiderscomités en alle arbeidersorganisaties werkenden beschermen die vervolgd worden als onderdeel van een nationalistische heksenjacht op tegenstanders van de oorlog. Verzet tegen de campagne van opruiing en vervolging van de nationale studentenvakbond – blokkeer de wet om stemmen in de academische wereld het zwijgen op te leggen.
• Sluiten van de detentie- en martelfaciliteit in Jemen, het “Israëlische Guantanamo”. Een einde aan de massale opsluiting van Palestijnen, inclusief kinderen, met of zonder militair proces. Een einde aan administratieve detenties, marteling en mishandeling van Palestijnse gevangenen. Een einde aan de legitimering, onder leiding van extreemrechts, van marteling en verkrachting, als onderdeel van een reactionaire agenda die extreme nationale onderdrukking en het doden van Palestijnen bevordert, evenals onderdrukking op grond van gender en geslacht, en het opleggen van ongelijkheid en armoede.
• Meer voorbereiding op zelfverdedigingsmaatregelen bij protestmanifestaties. Ja aan het nemen van onafhankelijke veiligheidsmaatregelen en het organiseren van zelfverdediging, en het bewaren van de vrede onder betogers tegen de bloedige kapitalistische regering, de oorlog en de bezetting. Ja aan verdedigingscomités op democratische basis in de gemeenschappen, en aan gemeenschapsoverschrijdende samenwerking op lokaal en nationaal niveau. Ja aan het recht op georganiseerde zelfverdediging van inwoners onder militaire bezetting en belegering, inclusief met hulp van gewapende beveiliging, democratisch georganiseerd door gekozen verdedigingscomités.
• Een einde aan het bloedbad, een einde aan de massale hongersnood, voor massale investeringen in de heropbouw van Gaza en alle gemeenschappen op kosten van de kapitalisten. Een massale overdracht van de levering van voedsel, schoon water, basisproducten en medische apparatuur zonder kosten voor de bewoners van de Gazastrook, als onderdeel van een massale investering in de heropbouw onder de democratische controle van de bewoners, en op kosten van de kapitalisten in de landen die de oorlog hebben gefinancierd. Onteigening van de banken, de grote ketens en de belangrijkste infrastructuur in de Israëlische economie in publieke handen, onder democratische controle en beheer van de werkende bevolking, ten gunste van een massale investering in compensatie en heropbouw aan beide kanten van het hek.
• Vrede vereist strijd voor socialistische verandering. Een einde aan de oorlog die de dictatuur van de belegering, de bezetting, de nederzettingen, de armoede en de extreme nationale onderdrukking, opgelegd aan miljoenen Palestijnen, wil herstructureren en bestendigen. Een einde aan de heerschappij van het kapitaal. Strijd voor een oplossing die tot aan de wortel gaat, gebaseerd op een einde aan de nationale onderdrukking, gelijke rechten op bestaan, op zelfbeschikking en op een leven met waardigheid, welzijn en persoonlijke veiligheid voor iedereen. Ja aan de strijd voor een onafhankelijke, democratische, socialistische Palestijnse staat met gelijke rechten, en aan de strijd voor democratie en socialistische verandering in Israël en de regio. Ja aan twee hoofdsteden in Jeruzalem. Realisatie van een rechtvaardige oplossing voor het vluchtelingenvraagstuk door middel van een overeengekomen opzet met erkenning van historisch onrecht en het recht van degenen die willen terugkeren, terwijl een leven van welvaart en gelijkheid voor alle inwoners wordt gegarandeerd.
• Internationale solidariteit, in de strijd van arbeiders en gewone mensen in de hele regio, als onderdeel van een strijd voor socialistische verandering en vrede in de regio, inclusief het streven naar de oprichting van een confederatie van socialistische landen in de regio, die democratie en persoonlijke veiligheid zal bevorderen en de belangrijkste hulpbronnen zal benutten, onder democratisch publiek eigendom, voor het algemeen welzijn, terwijl gelijke rechten voor alle naties en alle minderheden worden gegarandeerd.
• Bevorderen van stappen om een op klassen gebaseerd, internationalistisch en militant politiek alternatief ter linkerzijde op te bouwen, in de vorm van brede strijdpartijen aan beide zijden van de Groene Lijn, die ernaar zullen streven om met elkaar samen te werken in de strijd tegen de Israëlische overheersing van het kapitaal en de bezetting en voor socialistische verandering, tegenover nationalistische kapitalistische politiek en imperialistische agressie die onderdrukkende regimes en een heel systeem van ongelijkheid en meervoudige crises verdedigen, die het huidige historische bloedbad hebben veroorzaakt.

https://nl.socialisme.be/99690/dossier-de-bloedige-kapitalistische-regering-van-netanyahu-is-de-gevaarlijkste-kracht-in-de-regio