Category: Midden-Oosten en Noord-Afrika

Het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag heeft een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen Netanyahu en voormalig minister Galant. Toen het verzoek begin 2024 werd opgemaakt, was het ook gericht tegen drie Hamas-kopstukken. Minstens twee van hen zijn ondertussen omgebracht door het Israëlische leger, van de derde, Mohammed Deif, wordt dit vermoed. Het arrestatiebevel spreekt over oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, waaronder het gebruik van het wapen van uithongering. 

Netanyahu had het over een “antisemitische beslissing” op basis van “valse en absurd beschuldigingen.” De VS vielen hem meteen bij en erkennen het arrestatiebevel niet. Eerder verzette de VS zich tegen een resolutie voor een staakt-het-vuren in de VN Veiligheidsraad. Dit alles nog voor Trump het presidentschap van Biden overneemt. Het arrestatiebevel is vooral symbolisch, maar doorprikt deels de leugens die ook hier door rechts en extreemrechts worden opgediept om de genocide voor te stellen als een verdediging van de ‘democratie’ en de ‘westerse waarden’. Het Israëlische regime reageerde op het arrestatiebevel met grootschalige bombardementen op het zuiden van Libanon op 22 november. 

Ondertussen gaat de genocide in Gaza door. Ongeveer 1,9 miljoen inwoners moesten het afgelopen jaar op de vlucht. 79% van het grondgebied staat onder evacuatie-orders van het Israëlische leger. Die hallucinante cijfers komen van de Verenigde Naties. Het medisch tijdschrift The Lancet spreekt van mogelijk tot 186.000 doden of 8% van de totale bevolking. De afgelopen weken moesten 130.000 mensen in het noorden van Gaza eens te meer op de vlucht, de zowat 75.000 overblijvers in Jabalia, Beit Lahia en Beit Hanoun worden uitgehongerd. Van de 31 hulpmissies die VN-agentschappen tussen 1 en 18 november wilden uitsturen naar het noorden van Gaza werden er 27 volledig geblokkeerd door het Israëlische regime, de vier overige werden serieus aan banden gelegd. Het Israëlische regime wil een complete etnische zuivering in het noorden van Gaza.

Het argument van de ‘veiligheidsredenen’ is absurd, het gaat om koloniale expansie. Zelfs in Israël wordt het riedeltje van de veiligheidsredenen steeds minder geloofd. Een peiling begin november gaf aan dat 55% denkt dat de operaties in Gaza om politieke redenen blijven voortduren, tegenover nog maar 36% die op de veiligheid wijst. Een meerderheid wil vervroegde verkiezingen. De steun voor het regime brokkelt af, maar zonder naar een duidelijk alternatief te gaan. Het gevaar is dat daarop ingespeeld wordt door nog een versnelling hoger te schakelen. Ook de komst van Trump, een onvoorwaardelijke bondgenoot van extreemrechts maar tegelijk een meer onvoorspelbare factor, kan ertoe leiden dat Netanyahu en co nog snel terrein willen winnen met een verdere escalatie in het noorden van Gaza, een versnelling van de sluipende annexatie van de Westelijke Jordaanoever en de installatie van een ‘veiligheidszone’ in het zuiden van Libanon. Het gevaar van een directe militaire confrontatie tussen Israël en Iran neemt toe. 

Om de genocide te stoppen, kunnen we niet vertrouwen op de gevestigde politici en hun instellingen. Het belangrijkste lichtpunt de afgelopen maanden was de solidariteit van honderdduizenden mensen die in heel de wereld op straat kwamen tegen genocide en tegen de doodsmachine van de Israëlische staat. Jongeren stonden daarbij vooraan met campusbezettingen voor een academische boycot. Onder meer in Spanje waren er stakingsacties, in Griekenland waren er gerichte acties van dokwerkers tegen wapentransporten. Dat soort acties geeft de weg vooruit aan. Het gaat daarbij niet enkel om kopstukken, het volledige koloniale regime van genocide moet weg. En daarmee het imperialisme dat dit regime bewapent en ondersteunt. 

Onder het kapitalisme worden de meest geavanceerde technologieën van de mensheid niet ingezet om het leven te verheffen, maar om het op genocidale schaal te vernietigen, terwijl de meest geavanceerde apparaten het live-streamen van de meest primitieve en ontmenselijkende gewelddaden mogelijk maken. De urgentie van revolutionaire transformatie is nog nooit zo duidelijk geweest. De omverwerping van dit destructieve systeem is essentieel om de immense rijkdom en hulpbronnen van de samenleving met de gemeenschap zelf in handen te nemen, inclusief de middelen die nu naar de massale slachting en verwoesting van Gaza gaan. Alleen door middel van een socialistisch programma dat streeft naar collectieve eigendom en controle en dat de rechten van alle nationale en religieuze gemeenschappen op basis van volledige gelijkheid en zelfbeschikking verdedigt, kunnen we de basis leggen voor een toekomst waarin vrede, veiligheid en welvaart voor alle mensen gegarandeerd zijn.

Hoe kan Netanyahu, het gezicht en de architect bij uitstek van de genocide, worden gestopt? In de loop van zijn lange politieke carrière is hij er telkens in geslaagd om terug te komen wanneer hij in het nauw gedreven werd, meestal door een gevaarlijke stormloop die uiterst rechts aan de macht bracht. Naast de dood en vernietiging in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Libanon, betekent de huidige dynamiek ook de verarming van een groot deel van de bevolking in een theocratischer en autoritairder land, gevangen in een spiraal van eindeloze oorlog. 

Artikel door Nicolas Croes uit de novembereditie van maandblad De Linkse Socialist

Het trauma van 7 oktober en de genocidale oorlog waren nodig om de massamobilisatie tegen wat werd gezien als een poging tot een “gerechtelijke staatsgreep” in de ijskast te zetten. Het protest was gericht tegen een wetsvoorstel dat de prerogatieven van het Hooggerechtshof beperkte ten gunste van het parlement. Het autoritarisme, de corruptie en de machtshonger van Netanyahu en zijn coalitie werden blootgelegd. 

Na verloop van tijd werd het voor een meerderheid van de Israëlische bevolking duidelijk dat Netanyahu de onderhandelingen over de vrijlating van de gijzelaars systematisch en opzettelijk bleef dwarsbomen. Een staakt-het-vuren met terugtrekking van de Israëlische troepen zou de woede oproepen van de twee kleine extreemrechtse joodse partijen (goed voor 13 zetels in het parlement) die Netanyahu nodig heeft.  Zijn meerderheid zou gebroken zijn en dan moet hij mogelijk voor een rechtbank rekenschap afleggen wegens corruptie of moet hij zich verantwoorden voor het bloedbad van 7 oktober. 

Een Amerikaanse journalist, Gal Beckerman, beschreef de stemming op sommige bijeenkomsten van families van gijzelaars in het tijdschrift The Atlantic: “In een van de weekenden dat ik daar was, werd iedereen die had deelgenomen aan de militaire operaties in Gaza een ‘oorlogsmisdadiger’ genoemd.” Toen op 1 september bekend raakte dat zes Israëlische gijzelaars door Hamas waren gedood, kwam een mensenmassa op straat in de grootste betogingen ooit sinds de oprichting van de staat Israël.  In dit protest was er een erg gemengd bewustzijn, met na decennia van anti-Palestijnse propaganda ook illusies in het zionisme en nog brutaler en gewelddadiger optreden. Een van de motieven achter de Israëlische terroristische aanval van 17 en 18 oktober – toen gelijktijdige explosies van elektronische apparaten in Libanon en Syrië meer dan 2.931 gewonden en 37 doden veroorzaakten – en achter de willekeurige bombardementen op Libanon, was om deze sfeer van protest te breken met een nieuwe oorlogszuchtige stormloop.

Polarisatie en radicalisering

Natuurlijk was dit niet de enige reden. De verschillende tactische manoeuvres maken deel uit van een bredere strategie van een “groot Israël”, dat door god aan het Joodse volk zou gegeven zijn. Sinds 28 augustus voert het Israëlische leger een grootscheepse operatie, onder het mom van “terrorismebestrijding”, die de Westelijke Jordaanoever in een waar oorlogsgebied heeft veranderd en tegen de hele bevolking gericht is. De Israëlische journalist Gideon Levy legt uit: “Tienduizenden hectaren zijn de afgelopen maanden onteigend en geplunderd. Er is nauwelijks nog een heuvel te vinden op de Westelijke Jordaanoever zonder Israëlische vlag of een buitenpost die op een dag een stad zal worden.” Jarenlang beweerde Israël dat zijn controle over de Westelijke Jordaanoever een tijdelijke militaire bezetting was en geen permanente burgerannexatie. De extreemrechtse minister van Financiën, Bezalel Smotrich van de zionistische partij Mafdal, ging echter over tot het opzetten van een burgerlijk bestuursorgaan voor de koloniale nederzettingen. Dit orgaan kreeg een “brede bevoegdheid.”

De radicalisering van de aanhangers van de regering kwam op 29 juli tot uiting in de bestorming van twee Israëlische militaire basissen (Sde Teiman en Beit Lid) door honderden joodse religieuze extremisten, jonge kolonisten en aanhangers van Netanyahu om te protesteren tegen de arrestatie van negen reservisten die beschuldigd werden van de verkrachting van een Palestijnse gevangene die in Gaza was gearresteerd. 

Een van de uitdagingen bij het omgaan met deze radicalisering is de politisering van de beweging voor de vrijlating van gijzelaars. In zijn artikel geeft Gal Beckerman de woorden van een Israëlische activist weer: “Velen van ons smeken de leiders van de protestbeweging letterlijk om aan het Israëlische volk uit te leggen dat 7 oktober geen ongeluk was, dat het niet zomaar een knoeiboel was. Het was het onvermijdelijke resultaat van de strategie van rechts. En het is heel gemakkelijk om dat aan te tonen.” De leiders van de protesten weigeren echter een politieke argumentatie te ontwikkelen en beperken zich tot oppositie tegen Netanyahu, met het risico dat dit uitgebuit wordt door extreemrechtse krachten die nog bloeddorstiger zijn dan hijzelf.  

Een samenleving met een façade van eenheid

De Israëlische samenleving is geen monolithisch blok. Reeds voor 7 oktober 2023 leefde meer dan een kwart van de bevolking in armoede. Geconfronteerd met economische moeilijkheden koos Netanyahu voor een vlucht vooruit door de afgelopen 20 jaar consumptie op basis van krediet aan te moedigen. “Veel gezinnen kunnen hun leningen niet meer terugbetalen,” verklaart Jacques Bendelac, professor emeritus aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. “Het land zakt weg in een recessie zoals het in geen twintig jaar heeft meegemaakt,” legt hij uit. 

Natuurlijk is dit alles niet te vergelijken met de helse moeilijkheden, vernietiging en dood waar de Palestijnse en Libanese massa’s mee te maken hebben. Maar de tegenstellingen in de Israëlische samenleving, in het bijzonder op het vlak van klasse, zijn cruciaal om het hart van de doodsmachine van de Israëlische staat te raken. Dit betekent natuurlijk niet dat we moeten wachten op de ontwikkelingen daar. 

Processen in de regio hebben steeds een impact binnen de grenzen van Israël. Toen in 2011 heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten een ongekende golf van massamobilisaties kende na de revoluties in Tunesië en Egypte, was er ook in Israël een ‘tentbeweging’ tegen de onzekerheid. Dat was toen de grootste sociale mobilisatie sinds de oprichting van de staat Israël. De redenen voor de woede, de onzekerheid van het leven en de repressie, zijn nog lang niet verdwenen. Daarbij komt de oprechte sympathie van de massa’s in de regio voor de Palestijnse zaak, op een moment dat veel autoritaire regimes, waaronder Egypte en Jordanië, zich medeplichtig en verwijtbaar volgzaam opstellen tegenover Israël. Alleen in een nieuwe revolutionaire massabeweging, die de strijd voert tot in het hart van het systeem van kapitalistische uitbuiting, zal de oplossing worden gevonden voor de vele nationale kwesties van deze regio die kunstmatig opgedeeld werd door het westerse imperialisme.

Bij een voetbalwedstrijd tussen Ajax en Maccabi Tel Aviv is het tot gevechten gekomen tussen Amsterdamse jongeren en zionistische supporters. De kapitalistische media zetten deze neer als antisemitisch en vijandig tegenover joden. De burgemeester van Amsterdam noemt het een ”gitzwarte nacht”. Revolutionair socialisten wijzen individueel geweld af, vooral omdat het niets uithaalt. Maar de burgemeester en de kapitalistische media vertellen slechts één kant van het verhaal. De andere kant wordt namelijk genegeerd. Rellen zijn vaak ook een kreet van weerstand van mensen die niet gehoord worden, terwijl een Israëlische club doodleuk voetbal mag spelen tegen Ajax.

Reactie door Socialistisch Alternatief in Nederland

Het beeld dat de kapitalistische media neerzetten is die van antisemitische aanvallen op ”onschuldige” Israëlische voetbalsupporters. Maar als je verder kijkt dan krijg je een ander beeld. Aanhangers van Maccabi Tel Aviv haalden aan het begin van de avond Palestijnse vlaggen neer en die verbranden ze. Bij CS werd geroepen “Fuck the Arabs”. De politie stond erbij en keer ernaar. In die zin kun je dus zeggen dat er onder de supporters van Maccabi Tel Aviv provocateurs zaten, die erop uit waren om geweld uit te lokken. De politie beschreef de situatie voor de rellen als volgt: ”Maccabi-supporters halen op het Rokin een Palestijnse vlag van een gevel. Ook vernielen ze een taxi. Op de Dam wordt een Palestijnse vlag in brand gestoken.”

Dit toont dat sommige van de aanhangers van Maccabi Tel Aviv geen onschuldige voetbalfans waren. Ze gingen doelbewust naar Amsterdam om een punt te maken. Bij station Amsterdam Centraal zongen de supporters dat de IDF gaat winnen en dat Arabieren allemaal dood moesten, een provocerende actie. De reactie van de Israëlische media was voorspelbaar, die kon de rellen neerzetten als een antisemitische aanval op ”onschuldig joden’’ in Nederland. Massamoordenaar Benjamin Netanyahu brulde meteen dat hij vliegtuigen en militairen zou sturen om zijn landgenoten te redden van de ”barbaarse antisemieten”.

Aanval op de supporters in de Amsterdamse binnenstad

Nadat de wedstrijd was afgelopen kregen de aanhangers van Maccabi Tel Aviv te maken met aanvallen en intimidaties in de binnenstad van Amsterdam. Dit kwam vooral van jongeren die wilden laten zien wie de baas was op straat, na de intimidaties en het asociaal gedrag van de Israëliërs. Wat zich op straat afspeelde waren vooral voetbalrellen, zoals na de wedstrijd tegen Krakau een tijd geleden. De meeste knokpartijen hadden geen politieke lading, een enkele wel. Maar dit is geen rechtvaardiging voor het opjagen en in elkaar slaan. Het intimideren van ongewapende personen is fout en dat keuren wij revolutionair socialisten ook af. Je kunt je woede kenbaar maken door de zionisten geen diensten te verlenen, ze op verbale manieren kenbaar maken dat ze niet welkom zijn, maar je gaat geen fysiek geweld gebruiken!

Amsterdamse taxichauffeurs (velen met een islamitische achtergrond) kwamen ook in verzet, omdat één van hun auto’s door de supporters van Maccabi Tel Aviv was vernield. Het ging goed mis op de Dam. Jongeren op scooters voerden zogenaamde hit and run-acties uit, waarbij de aanvallers iemand snel aanvallen en ervandoor gaan. Ook werd er zwaar vuurwerk afgestoken. Dit is vooral groot uitgemeten in de kapitalistische media, die alle wandaden van de zionistische supporters verzwijgen of minimaliseren. Het geweld van Amsterdamse jongeren kreeg veruit de boventoon.

Dat wordt nu uitgebuit wordt door de kapitalistische media om deze jongeren (en vooral die met een Marokkaanse achtergrond) neer te zetten als ”antisemitisch” en ”jodenhaters”. Wat natuurlijk genegeerd wordt is het feit dat zo’n club als Maccabi Tel Aviv helemaal niet welkom in Nederland hoort te zijn. Nederland zou alle banden met Israël moeten verbreken nadat de terreurstaat meer dan 48.000 Palestijnen en 800 Libanezen vermoord heeft. Daarnaast is net bekend geworden dat van die 48.000 doden meer dan 70% bestond uit vrouwen en kinderen!

Nederlandse hypocrisie

Clubs uit Rusland en Belarus zijn niet meer welkom in Nederland, doordat hun regeringen een imperialistische invasie van een ander land doorvoeren. Echter de hypocrisie is dat Nederland met twee maten meet. De misdaden van het Russische imperialisme worden groot uitgedragen, terwijl de misdaden van pro-westerse regimes genegeerd worden. Israël is net zo bloedig als het regime van Vladimir Poetin, maar Benjamin Netanyahu is overal welkom in de westerse wereld. Dat is de hypocrisie die met name moslims in Nederland zo boos maakt. Hun onvermogen om iets aan de genocide te doen, resulteerde in het feit dat sommigen besloten om fysiek geweld te gebruiken.

Amsterdam heeft nu een tijdelijk demonstratieverbod ingesteld. Daarnaast krijgt de politie het recht om iedereen op straat te fouilleren. Het perspectief tegen deze aanvallen op onze vrijheid is strijd, solidariteit en socialisme. Haat tegen joden is averechts en versterkt juist de zionistische propaganda. We moeten strijden tegen de genocide en de westerse hypocrisie. We moeten ook solidair zijn met joden in Nederland die juist wel te maken krijgen met antisemitisme puur omdat ze joods zijn en niets met Israël te maken hebben. Daarom zullen revolutionair socialisten de joodse gemeenschap verdedigen als die te maken krijgt met antisemitische aanvallen. Echter mochten joden ervoor kiezen om de terreurstaat Israël kritiekloos te steunen en diens misdaden goed te praten, dan moeten ze beseffen dat dit het antisemitisme juist versterkt.

Om antisemitisme te stoppen moeten we vechten voor een socialistisch alternatief. Moslims, joden, christenen en niet-gelovigen moeten samen vechten tegen iedereen die ons willen verdelen: zionisten, islamisten, nationalisten, fascisten en kapitalisten. We mogen ons niet laten zeggen dat een jood of moslim de vijand is. De vijand is het kapitalistische stelsel dat oorlogen en haat nodig heeft om hun asociaal beleid te maskeren en om een minderheid rijk en welvarend te houden.

Imperialisme en kapitalisme staan voor een eindeloze spiraal van genocide

De genocide in Gaza gaat onverminderd door. Op donderdag 24 oktober vielen er bij een bombardement op een school in het vluchtelingenkamp Nuseirat 17 doden. 13 kinderen kwamen om, waaronder een baby van 11 maanden. Enkele dagen voordien werd het Al-Aqsa ziekenhuis in centraal Gaza opnieuw gebombardeerd. Op het binnenplein van dit eerder aangevallen ziekenhuis verbleven vluchtelingen in tentjes. Zij waren het doelwit van de aanval. Eind oktober werd het laatste nog functionerende ziekenhuis in het noorden van Gaza aangevallen. Dat was al voor de veertiende keer. Israëlische soldaten namen 44 mannelijke artsen en verpleegkundigen mee. 

Artikel uit de novembereditie van De Linkse Socialist

Regionale verwoesting

De Gazastrook is kunstmatig opgedeeld waarbij het leger het noorden wil ontvolken. Ministers van de Likoed-partij van Netanyahu willen net als hun extreemrechtse collega’s verdergaan. Ze willen nieuwe kolonies vestigen in Gaza, waarbij de Palestijnen maar moeten emigreren. Minister Ben-Gvir zegt na meer dan een jaar van genocide cynisch dat hij de Palestijnen “de optie wil geven om te vertrekken.” Likoed-minister Golan verklaarde dat “land afnemen hen het meeste pijn doet.” De extreemrechtse minister Smotrich: “Gaza is een deel van Israël, zonder nederzettingen zal er geen veiligheid heersen.”

De horror blijft maar duren. Het Israëlische regime blijft zeggen dat het ‘Hamasstrijders uitschakelt’, maar wie gelooft dat nog? Israëlische soldaten laten op hun eigen sociale media de leugens van hun regime achterwege, ze tonen er trots hun rol in oorlogsmisdaden en genocide. De hele Gazastrook ligt in puin. Het onderwijs is er verwoest, ziekenhuizen functioneren amper nog. En waar moeten de mensen naar toe nu de winter eraan komt? 

Ondertussen escaleert het Israëlische regime de genocide en het oorlogsgeweld. In de Westelijke Jordaanoever is dat al langer bezig. Sinds september zijn er ook bombardementen in Libanon. Woonblokken in Beiroet worden verwoest, hele dorpen in het zuiden van Libanon zijn weggeveegd. Netanyahu en co beweren dat ze Hezbollah-strijders uitschakelen, terwijl ze ook christelijke dorpen in Libanon aanvallen. De waakvlam van een verdere escalatie tot een regionale oorlog waarin ook Iran betrokken is, wordt steeds dreigender met afgemeten bombardementen. De nieuwe koude oorlog tussen het Amerikaanse en het Chinese imperialisme vergroot het explosieve karakter van de situatie. Zowel Harris als Trump zullen dit beleid verderzetten, mogelijk met een grotere onvoorspelbaarheid indien Trump het haalt. 

Rechtse regimes zijn geen bondgenoot

Het doel van Netanyahu is het veranderen van de krachtsverhoudingen in de regio. Hij wil de kaart van de regio hertekenen, net zoals de imperialistische machten dit altijd al deden. De zwakte van de regimes in Libanon en Iran is een onderdeel van zijn berekeningen. De bevolking van Libanon en Iran is gekant tegen het Israëlische oorlogsgeweld, maar is vermoeid door de aanhoudende armoede, uitbuiting en onderdrukking. Hoe kan het Iraanse regime zijn bevolking motiveren om oorlog te voeren, als het zelf al jarenlang een veldslag levert tegen de eigen bevolking? De afgelopen jaren waren er massale protestbewegingen, zo was er de inspirerende beweging onder de slogan ‘Vrouw, leven, vrijheid’. Reactionaire regimes zoals dat van Iran zijn geen antwoord, maar een obstakel in de strijd tegen genocide, oorlog en onderdrukking. Rechtse oppositie is dat evenzeer: Iraanse activisten wijzen erop dat Reza Pahlavi, de zoon van de voormalige Sjah (de dictator die in 1979 werd afgezet), in de maanden voor 7 oktober 2023 Israël bezocht om dat regime aan te moedigen om Iran aan te vallen in de hoop zo de macht terug te nemen. 

Terecht zeggen activisten dat de huidige situatie niet op 7 oktober 2023 begon, maar decennia geleden. Velen verwijzen naar de Nakba in 1948. Het gaat nog verder terug met de koloniale overheersing door eerst de Ottomanen en vervolgens de Britten. Het gaat ook terug tot de jodenvervolgingen in Europa, zowel door het fascisme als door andere machten, en de weigering van zowel de VS als Europa en de Sovjet-Unie om na de Tweede Wereldoorlog Joodse vluchtelingen op te nemen, waardoor het zionisme zo sterk kon worden. Het gaat terug op het gebrek aan antwoord door de regionale regimes, die hun eigen machtsspel spelen volgens de door het imperialisme bepaalde regels. Dit is ook vandaag het geval. Het Turkse regime sloot zich aan bij de genocideklacht van Zuid-Afrika, maar staat tegelijk toe dat er Turkse wapens via Azerbeidzjan naar Israël gaan.

Massale strijd

Het antwoord op genocide en de escalatie tot een regionale oorlog moet in massastrijd gezocht worden. Massale strijd met betrokkenheid van bredere lagen van de werkenden en onderdrukten, zoals tijdens de Eerste Intifada eind jaren 1980, creëert de hoop op verandering omdat de massa’s hun toekomst zelf in handen nemen. Dat werkt mobiliserend, ook voor het noodzakelijke gewapend verzet tegen de machtige moordmachine van het Israëlische regime. Het militaire overwicht kan zelfs een nederlaag oplopen door demoralisatie en groeiende oppositie in eigen rangen, aangewakkerd door verzet dat groeit op basis van massale strijd. Dat is hoe het VS-imperialisme zich midden jaren 1970 uit Vietnam moest terugtrekken. Uiteraard is de situatie in het Midden-Oosten anno 2024 anders, maar de centrale vaststelling is cruciaal: massastrijd kan de angst van kamp doen veranderen.

Het potentieel voor dergelijke strijd is aanwezig. De internationale protestbeweging blijft aangroeien, met ook brede steun in het Midden-Oosten. Iedereen die deelnam aan de grote betoging van 20 oktober in Brussel of een ander protest, voelt hoe de solidariteit ervan kracht geeft. Er is het inzicht dat niemand vrij is tot iedereen vrij is. Anders gezegd: dat we ons tegen alle vormen van onderdrukking, kolonialisme en uitbuiting verzetten. Het is inspirerend om te zien hoe de Palestijnse solidariteitsbeweging actief bondgenoten zoekt door deelname aan andere bewegingen tegen onderdrukking en onrecht. Dat alles leidt al gauw tot de conclusie dat de genocide en regionale oorlog geen ‘ongelukkig toeval’ zijn, maar een resultaat van een imperialistisch en dus kapitalistisch systeem dat barbarij in zich draagt. Daartegenover plaatsen wij de strijd voor een socialistische samenleving waarin de werkende klasse in al haar diversiteit de winstmachines uit de handen van de kapitalisten haalt om de beschikbare rijkdom en middelen in te zetten voor de belangen van de volledige mensheid en de planeet.

Op 23 oktober kwamen minstens 558 Libanezen, waaronder 50 kinderen, om door Israëlische aanvallen. Er waren meer dan 1.800 gewonden. Het was de dodelijkste dag in Libanon sinds het einde van de burgeroorlog in 1990. Sinds de massale terroristische aanslag met explosieven verstopt in duizenden elektronische apparaten op 17-18 september, is het geweld door Israël enkel maar opgevoerd. Tientallen gebouwen in de hoofdstad Beiroet werden zonder de minste waarschuwing volledig met de grond gelijk gemaakt, met een stortvloed aan doden tot gevolg. Op 24 oktober waren er minstens 2.600 doden en miljoenen ontheemden.

door Ammar (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist

Al meer dan een jaar vermoordt Israël straffeloos honderdduizenden mensen. In Gaza zijn ten minste 45.000 mensen direct gedood, naast ongeveer 200.000 mensen die ‘indirect’ omkwamen als gevolg van de vernietiging van alle gezondheidsinfrastructuur en huisvesting, terwijl de humanitaire hulp wordt geblokkeerd. Bijna 10% van de bevolking van Gaza is gedood, volgens een schatting die nog conservatief is. 

Deze genocide vond zijn oorsprong nog voor de oprichting van de staat Israël in 1948, in de “verdeel en heers” politiek van het Britse imperialisme ten tijde van het Britse Mandaat van Palestina, na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk. In een poging om de controle over de arbitraire verdeling van het gebied te behouden, werden volkeren tegen elkaar opgezet. In Palestina ging het vooral om Joden en Arabieren, die net als de Hindoes en Moslims in India tegen elkaar opgezet werden. 

Volgens dezelfde logica was de onafhankelijke Libanese staat, die in 1943 werd erkend, op een zeer strikte religieuze en sektarische basis georganiseerd. In 1943 kwam er een einde aan het Franse mandaat, waarna Libanon functioneerde op basis van een semi-feodaal politiek systeem gebaseerd op de institutionalisering van religieuze tegenstellingen in het parlement en alle aspecten van het politieke leven. Het gaat vooral om tegenstellingen tussen sjiieten, maronieten en soennieten. Het doel van dit systeem was om de overheersing door de maronitische christelijke elite over het land te verankeren. 

Na de Tweede Wereldoorlog werden de elites, voornamelijk maronieten en soennieten, extreem rijk, voornamelijk door de ontwikkeling van een banksysteem dat erin slaagde om investeringen uit de hele regio naar dit nieuwe belastingparadijs te lokken. In die tijd werd Libanon het “Zwitserland van het Midden-Oosten” genoemd.

Dit economische en politieke systeem maakte de ongelijkheid alleen maar groter en creëerde een Libanese staat vol corruptie en zonder financiële middelen voor de gemeenschap, waardoor er vrijwel geen openbare diensten waren. Deze situatie van sociale en politieke crisis, versterkt door een complexe nationale kwestie met ongeveer 140.000 vluchtelingen uit Palestina die in Libanon aankwamen in de nasleep van de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948, leidde tot een dodelijke burgeroorlog tussen 1975 en 1990 en, reeds in 1982, tot een dodelijke Israëlische militaire interventie op Libanees grondgebied.

Corruptie, financiële crisis en onderontwikkelde infrastructuur

Het einde van de burgeroorlog maakte geen einde aan de armoede. In 2019-2021 waren er massamobilisaties van mensen uit alle bevolkingsgroepen. Dit gebeurde in de nasleep van een diepe financiële crisis, veroorzaakt door een ongekend pakket besparingen. Het protest werd geïnspireerd door de Algerijnse Hirak, een massabeweging tegen een vijfde termijn voor president Bouteflika. 

In augustus 2020 werd de haven van Beiroet getroffen door twee explosies, een van de ergste niet-nucleaire explosies in de geschiedenis, waarbij 235 mensen omkwamen, 6500 gewond raakten en 300.000 mensen dakloos werden. Opnieuw eisten betogers het aftreden van de regering en de wijdverspreide corruptie van de politieke kaste werd op de korrel genomen. Tijdens de pandemie, toen een nationale lockdown werd afgekondigd omdat honger, inflatie en werkloosheid toenamen, vuurde de politie met scherp op groepen betogers.

De ongelijkheid in het land is zo groot dat de rijkste 1%, 42.000 mensen, 58% van de totale rijkdom van het land bezitten. Door de corruptie van de politieke elite in de verschillende gemeenschappen heeft de staat geen geld om levensvatbare openbare diensten op te zetten. In de komende periode zal een groot aantal indirecte doden als gevolg van deze oorlog te wijten zijn aan het ontbreken van infrastructuur en diensten voor de bevolking. 

Het Israëlische offensief

De situatie in Libanon was al rampzalig vóór deze eenzijdige aanval, die vooral gericht was op regio’s waar de meerderheid van de bevolking sjiitisch moslim is, de confessionele basis van Hezbollah. Het gaat om het zuiden van Libanon (waar zich ook de historische Palestijnse vluchtelingenkampen bevinden), de zuidelijke voorsteden van Beiroet en de Bekaa-vlakte (in het oosten van het land). Het is belangrijk om te benadrukken dat de sjiieten historisch tot de armste lagen van de Libanese bevolking behoren, in tegenstelling tot de christelijke bevolking in het noorden. Dit weerhoudt Israël er overigens niet van om gebieden met vooral christenen of soennieten, zoals Tripoli, waar Hezbollah geen enkele voet aan de grond heeft, te bombarderen.

De koloniale ambities van de meest reactionaire lagen van het Israëlische regime reiken veel verder dan Gaza. Het gaat om de hele subregio, wat de Israëlische aanvallen in Syrië en de grondinvasie van Libanon verklaart. 

Ja aan verzet, nee tegen islamisme 

Op wie kunnen we vertrouwen? Israël kan zijn gruweldaden niet voortzetten zonder de actieve steun van de “internationale gemeenschap”, d.w.z. de westerse imperialistische machten. De politiek van ‘twee maten en twee gewichten’ is duidelijk als de sancties tegen Rusland na de invasie van Oekraïne vergeleken worden met de militaire en financiële steun aan het Israëlische regime. Israël is het Westerse imperialistische bruggenhoofd bij uitstek in de regio en zal deze steun blijven genieten, ongeacht VN-resoluties of veroordelingen door het Internationaal Strafhof. 

De Islamitische Republiek Iran is nu de grootste militaire bedreiging voor Israël in de regio. Het verleent financiële en logistieke steun aan Hamas en Hezbollah en is de enige militaire macht in de regio die een bedreiging kan vormen voor het zionistische regime. 

Het Palestijnse en Libanese volk hebben uiteraard het recht om zich te verzetten tegen de militaire invasie, ook met geweld. Israël kan natuurlijk niet gelijkgesteld worden aan Hezbollah of Hamas. Wel denken we dat het vervangen van het ene reactionaire regime door het andere geen oplossing is voor de bevrijding en emancipatie van alle mensen in de regio. We verzetten ons resoluut tegen het genocidale offensief en het koloniale beleid van Israël. Tegelijk prijzen we de moed en de vastberadenheid van de Iraanse vrouwen en de massale opstand onder de noemer ‘Vrouw, Leven, vrijheid’ die ontstond na de gruwelijke moord op Mahsa Jîna Amini in 2022 door het vrouwenhatende Iraanse regime. 

In Libanon heeft Hezbollah de afgelopen jaren zijn ware aard laten zien. Tijdens het Israëlisch-Libanese conflict in 2006 toonde het een relatief vermogen om lagen van verschillend geloofsovertuigingen te verenigen. Vervolgens maakte Hezbollah gebruik van het corrupte systeem in Libanon om zich te versterken. Het deed dit net als andere politieke krachten op sektarische religieuze basis. Zo werd Hezbollah de meest invloedrijke politieke kracht in Libanon. 

Hezbollah gebruikte zijn autoriteit en geweld om de revolutionaire beweging in de herfst van 2019 te beteugelen. De jonge opstandelingen werden “verraders in dienst van het westen” genoemd en protestbijeenkomsten werden fysiek aangevallen. De eisen van de beweging, die aanvankelijk economisch waren en gericht tegen de corruptie van de hele politieke elite, gingen over in sociale eisen die opriepen tot een verandering van samenleving. Maandenlang oversteeg de Thawra (Revolutie in het Arabisch) de religieuze grenzen en legde het de basis voor een alternatief voor de falende Libanese staat. Algemene vergaderingen, buurtcomités en financiële, medische en juridische solidariteitsgroepen werden opgericht om te helpen bij de bezettingen van pleinen en bij algemene stakingen. Helaas hebben de druk van partijen als Hezbollah, het gebrek aan duidelijke coördinatie en vooruitzichten en de pandemie hun tol geëist van de beweging. De sociale en economische oorzaken van het protest zijn echter niet verdwenen. 

De protestbeweging tegen de regering stak in 2019-2020 de grenzen over naar Irak, waar de religieuze grenzen werden overschreden door de actievoerders, en zelfs naar Iran. Het is in dit soort massale volksmobilisaties en in het benutten van hun revolutionaire potentieel dat een uitweg kan worden gevonden. Wij steunen verzet, ook gewapend verzet. Niet op sektarische en antisemitische gronden, zoals Hezbollah doet, maar op antikoloniale en revolutionaire gronden. Dit zou in de hele regio weerklank kunnen vinden, zelfs onder de arme Israëlische massa’s. Verzet tegen het imperialisme, waar het ook actief is, staat sterker als het gebaseerd is op de eenheid van de uitgebuite en onderdrukte lagen, over religieuze en nationale verschillen heen, en bovenal als het democratisch georganiseerd is. Dit verzet kan verschillende vormen aannemen, waaronder gewapend verzet, maar het moet bovenal gebaseerd zijn op de actie van de massa’s die niet alleen strijden tegen de kolonisatoren, maar ook tegen het kapitalisme en de regeringen wier macht gebaseerd is op dit systeem.

De 70.000 betogers in Brussel op 20 oktober toonden op fenomenale manier dat de kwaadheid over de genocide in Gaza niet is gaan liggen. Mensen van alle leeftijden en met diverse achtergronden betoogden in een volkse mensenstroom. Het was de eerste nationale betoging in België na de zomermaanden, maar in de voorbije weken waren er heel wat lokale acties en betogingen. In Londen gingen 300.000 mensen de straat op na de invasie van Libanon en in Spanje riepen meer dan 200 vakbonden en NGO’s een 24-urenstaking uit. De strijd tegen de genocide gaat verder. Laten we de strijd versterken! 

door Michael Bouchez uit de novembereditie van De Linkse Socialist

Genocide, made by capitalism

De prijs voor een jaar genocide door de moordmachine van de Israëlische staat is verschrikkelijk: minstens 45.000 mensen zijn direct onder de bommen omgekomen, terwijl volgens het wetenschappelijk medisch tijdschrift The Lancet nog eens 180.000 mensen van de honger zijn omgekomen of als gevolg van de vernietiging van de gezondheidsinfrastructuur. 

Terwijl Georges-Louis Bouchez (MR) de Israëlische terreuroperatie in Libanon een “geniale zet” durfde te noemen, wordt elke verzetsdaad van het Palestijnse of Libanese volk als terrorisme bestempeld. De waarheid is dat de invasie van Libanon illustreert hoe het Israëlische regime haar eigen belangen in de regio met geweld, dood en onderdrukking probeert door te duwen. Het Libanese volk, net als de Palestijnen in hun strijd voor nationale en sociale bevrijding, hebben alle recht om zich te verzetten tegen de agressie van het Israëlische regime.

De Israëlische staat garandeert westerse machten en multinationals toegang tot de handelsroutes en gas- en oliereserves van de regio. De economische en strategische belangen van het kapitalisme, gebaseerd op uitbuiting voor winst, hebben de materiële en ideologische bewapening van de Israëlische staat voortdurend gedreven tot het punt van genocide. Het is een vernietigend bilan van een economisch model dat gebaseerd is op winst. De bloedige geschiedenis van onderdrukking en ontmenselijking van Palestijnen waarop de kapitalistische staat Israël is gebouwd, is enkel mogelijk door de steun van de westerse imperialistische machten.

De kracht van de werkende klasse

Oproepen voor consumentenboycots om de winsten te raken van bedrijven die met hun activiteiten de bezetting en kolonisering van Palestina stimuleren, zijn een van de actiemethodes waarmee jongeren en werkenden hun strijd willen versterken. Bekende targets zijn Chevron Texaco, Sodastream, Carrefour en vele anderen. Dergelijke boycots zorgen voor debat in de samenleving en proberen mensen te betrekken in actie. De campusbezettingen voegden daar de academische boycot aan toe en illustreerden hoe de instellingen en hun onderzoek nauw verbonden zijn met de zionistische staat.

Bovendien kan dit aangegrepen worden om de rol van het economisch model, namelijk het kapitalisme, in de genocide duidelijker te maken. De oproep voor boycots kan door de vakbonden als opstap gebruikt worden om een campagne te lanceren voor een boycot door de werkende klasse. Dit kan beginnen met een werknemersboycot van de doorvoer van wapens naar Israël. Via solidariteitsacties, acties aan de bedrijfspoorten, een zichtbare vakbondsaanwezigheid op pro-Palestijnse acties kan een dynamiek op gang getrokken worden om de doorvoer van wapens effectief te blokkeren. Maar ook om verder te gaan. Zonder de arbeid van de werkende klasse is er geen productie en geen winst. Zo kan het hele economische model in vraag gesteld worden. 

De 24-urenstaking in Spanje “tegen de genocide en bezetting in Palestina” raakte direct de winst van deze bedrijven. Dit werd ondersteund door massabetogingen in de grote steden, geleid door studentenorganisaties. Een dergelijke eenheid van de werkende klasse, activisten, en jongeren kan krachtige instrumenten ontwikkelen in de strijd tegen de staatsterreur van het Israëlische regime en tegen het kapitalisme dat aan de basis van de genocide staat.