Your cart is currently empty!
Category: Lokaal – Antwerpen
-
Protestwake in Wilrijk na CO-vergiftiging. Betaalbare energie door het in publieke handen te nemen!
Zaterdag hielden een 70-tal omwonenden en activisten een protestwake in Wilrijk. Ze deden dit naar aanleiding van de dood van twee vrouwen door CO-vergiftiging. In de media werd gezegd dat dit het gevolg was van het gebruik van een barbecuestel in huis, maar de familie betwist dat. Wel staat vast dat er een CO-vergiftiging was en dat de energiecrisis gevaarlijk is voor gewone werkenden en hun gezinnen. Op de dag van de protestwake raakten een vader, zwangere moeder en twee kinderen in Brussel zwaar bevangen door CO nadat het gezin houtskool had verbrand in huis.
Buurman Guney was geschokt door de dood van de twee vrouwen en nam het initiatief voor een protestwake. Hij contacteerde mensen uit de buurt en linkse jongerenverenigingen. De Actief Linkse Studenten, Campagne ROSA, Anarchistisch Collectief Antwerpen en Fridays for Future gingen in op het voorstel om mee een protestwake te organiseren. We willen immers niet dat dergelijke fatale incidenten zomaar passeren. Het maakt ons triest, maar tegelijk ook woedend over een beleid dat er niet in slaagt om veilige energie betaalbaar te maken.
Guney op de protestwake Het was een uitstekend initiatief van buurman Guney om zoveel mogelijk mensen te betrekken en te laten spreken op de protestwake. Louis sprak namens de Actief Linkse Studenten en Nicky namens Campagne ROSA. Louis merkte onder meer op: “Het tragische voorval waarrond wij hier samenkomen is er één dat deel uit maakt van de sociale drama’s die veroorzaakt worden door de torenhoge energieprijzen: kinderen worden zonder eten naar school gestuurd, energierekeningen zijn plots gemakkelijk naar meer dan 500 euro per maand gestegen en nu maakt de crisis fatale slachtoffers. Met de winter in zicht zullen dat er meer worden.”
Nicky wees erop dat vrouwen en zeker eenoudergezinnen bijzonder kwetsbaar zijn. “Uit cijfers van de Belgische overheid blijkt jaar na jaar dat de meest kwetsbare groep om in armoede te belanden, de eenoudergezinnen zijn. In de cijfers van 2018, nog voor de crisis, ging het om 41% van de gezinnen van alleenstaande ouders die risico lopen om in armoede te belanden. Acht op de tien alleenstaande ouders zijn alleenstaande moeders. Deze vrouwen zijn extra kwetsbaar. Moeders met jonge kinderen krijgen te maken met extra drempels op de arbeidsmarkt, denk bijvoorbeeld aan het feit dat in veel zogezegde vrouwelijke sectoren, zoals de zorg, de lonen veel lager zijn.”
Ze stelde nog dat het bijzonder moeilijk is om betaalbare huisvesting te krijgen, onder meer door lange wachtrijen voor sociale huisvesting. “Alleenstaande ouders krijgen woningen aangeboden die niet geschikt zijn voor hun kinderen of komen terecht in woningen die slecht geïsoleerd zijn of een oude verwarming hebben. Een slechte isolatie en oud verwarmingssysteem zorgen dan weer voor torenhoge energierekeningen en zo volgen de problemen elkaar alleen maar op.”
De hele energiesector moet uit de handen van de private bedrijven gehaald worden. Louis zei: “De regering waarschuwt voor 5 of zelfs 10 komende harde winters, maar daarbij zullen wij niet allemaal in dezelfde boot zitten. Terwijl wij nauwelijks of ronduit niet rondkomen, blijven parlementariërs die ons slecht nieuws brengen vrolijk duizenden euro’s per maand opstrijken en verdedigen zij met hand en tand de private belangen van de energiesector die door deze prijsstijgingen en onze miserie sterker en winstgevender wordt. Engie Electrabel maakte in de afgelopen zes maanden 5,3 miljard euro winst en dat nog eens met bakken staatssubsidies. Dat is vermogen dat in de hebzuchtige zakken van de energiekapitalisten verdwijnt, maar perfect ingezet zou kunnen worden om iedereen te voorzien van goedkope energie en daarbij een groene transitie te verwezenlijken waarmee geen jobs verloren gaan en waardoor onze noden en die van de planeet vervuld worden. In plaats daarvan geniet deze klasse van onze miserie en laat zij liever de krachten van de staat kartonnen tentjes van jonge dakloze vluchtelingen weghalen en laat zij liever mensen creperen in hun eigen huis.”
De angst en woede omzetten in strijd is de enige manier om tot verandering te komen. Louis riep op om het klimaatprotest en het vakbondsprotest voor koopkracht te versterken en daarin te pleiten voor energie in publieke handen, door en voor de werkende klasse. “Het zijn de methodes van massamobilisatie en duidelijke eisen die de wapens vormen waarmee we het duidelijkst stop kunnen zeggen tegen de sociale drama’s die zich nu voordoen.” Hij riep op om woensdag mee te staken en solidariteit te betuigen met de stakers om de eis van de nationalisatie van de energiesector te versterken.
Lees hier een verslag van Gazet van Antwerpen over de protestwake
-
Antifascisten overtroeven extreemrechts in Antwerpen
Filip Dewinter trekt langs de Vlaamse universiteiten om zijn complottheorieën op studenten los te laten. In Leuven en Antwerpen doet hij dat voor NSV, in Gent op 1 december voor het KVHV. Het doel hiervan is om racisme aanvaardbaar te maken aan de universiteiten. Op een ogenblik dat er aan verschillende universiteiten discussies zijn over het gebrekkig antwoord op grensoverschrijdend gedrag, is het duidelijk dat de strijd tegen racisme, seksisme, LGBTQIA+fobie en al wat ons verdeelt moet opgevoerd worden.
Dat was ook de bedoeling van de strijdbare betoging die door de Antwerpse studentenbuurt trok. Een oproep om te protesteren, werd op enkele dagen tijd op grote schaal verspreid. De oproep vond gehoor onder de studenten. Een petitie werd ruim 500 keer ondertekend. De campussen hingen vol affiches. Op drie dagen tijd werd een betoging met ruim 100 aanwezigen georganiseerd, waarmee de NSV-meeting in aantal overtroffen werd. Actief Linkse Studenten, Campagne ROSA, Anarchistisch Collectief Antwerpen, Fridays For Future en enkele andere organisaties en individuen namen samen het voortouw. Op de betoging was er bovendien een mooie groep personeelsleden van de UA. Er was eensgezindheid over de vorm van de actie (een strijdbare betoging in de studentenbuurt) en de politieke benadering die consistent antifascisme koppelt aan sociale eisen tegenover de tekorten die versterkt worden door de crisis.
Het voornaamste doel van de betoging was om een krachtsverhouding op te bouwen. Daarmee bedoelen we dat het antifascistische kamp sterker staat met een grotere en actievere steun onder de studenten, maar uiteraard ook onder andere lagen van de bevolking. Vooraleer een oproep tot blokkade kans op slagen heeft, is een dergelijke krachtsverhouding noodzakelijk. In de jaren 1990 was het uitgesloten dat extreemrechts dergelijke meetings aan een universiteit zou houden. Er was een sterke antifascistische beweging in de nasleep van ‘zwarte zondag’, de eerste grote verkiezingsdoorbraak van het Vlaams Blok in 1991. Dat leidde ertoe dat zelfs maar de vraag tot erkenning door extreemrechts meteen tot groot protest leidde, laat staan dat er meetings konden doorgaan. Dat is hoe een blokkade het meest efficiënt is: door het af te dwingen met een krachtsverhouding. Met strijdbare slogans – het was zeker geen ‘stille mars’ zoals Gazet van Antwerpen schreef – zorgden we ervoor dat onze antifascistische boodschap in heel de studentenbuurt hoorbaar was.
De opkomst voor de betoging was groter dan algemeen verwacht, ook groter dan wij hadden gedacht. De algemene gevoeligheid van jongeren rond kwesties als onderdrukking speelt daar ongetwijfeld een rol in. We zagen eerder de woede rond seksisme en LGBTQIA+fobie met groter wordende betogingen op 8 maart of nog met de Pride is a Protest. Eerder was er ook het protest dat Campagne ROSA op gang trok tegen het Gentse KVHV naar aanleiding van de seksistische haatmeeting met Jeff Hoeyberghs in 2019.
We kunnen hier verder op bouwen in de aanloop naar 1 december. Dan gaat Dewinter in Gent spreken voor het KVHV, de club waaruit Van Langenhove komt en die zoals opgemerkt eerder probeerde om seksisme aanvaardbaar te maken aan de universiteit. Er wordt een protestactie gepland waarvoor wekenlang campagne kan gevoerd worden onder de studenten en het personeel om duidelijk te maken dat racistische haat niet welkom is aan de unief.
De betoging in Antwerpen trok van de Stadswaag naar de Graanmarkt, buiten de studentenbuurt. Daar was er een tweede actie georganiseerd door Comac en gesteund door heel wat middenveldorganisaties, waaronder het ABVV en het ACV, die er beiden spraken. Het was uitstekend dat de vakbonden een duidelijk antifascistisch standpunt innamen. Uwe Rochus van ACOD verwees uitdrukkelijk naar de traditie van het Antifascistisch Front en Steunpunt Antifascisme en de recent overleden kameraad Fons Van Cleempoel die in de jaren 1970 en 1980 mee aan de basis lag van die organisaties. Op de actie aan de Graanmarkt waren er een kleine honderd aanwezigen. Dat aantal werd meer dan verdubbeld toen de betoging er aan kwam. Wij hadden er mee voor gepleit om met de betoging daar te eindigen en ook aan deze actie deel te nemen. Het compromis dat mondeling bereikt was om dat te koppelen aan een open micro werd helaas niet nagekomen. De tijd was te krap, zo luidde het. Toevallig was er hierdoor geen ruimte voor een spreker van de Actief Linkse Studenten. Ter info: de actie op de Graanmarkt begon om 20u en was gedaan om 20u40. Wij denken dat een inclusieve benadering veel sterker is, een open micro maakt dat de aanwezigen zich de actie eigen maken. Die betrokkenheid smeedt een grotere eenheid en laat ruimte voor discussie over politieke benadering.
Met Actief Linkse Studenten, Campagne ROSA en Blokbuster wilden we ACOD-LRB delegee Andrej laten spreken. Dat kon niet, we publiceren daarom hieronder wat Andrej van plan was te zeggen.
“De slogan is duidelijk: geen fascisten in onze stad en ook niet op onze universiteit. Onze aanwezigheid hier is enorm belangrijk.
In onze strijd tegen extreemrechts, de haat en het geweld dat zij prediken, moeten we ook de oorzaken bespreken en een alternatief verdedigen. We weten dat veel arbeiders en jongeren het Vlaams Belang zien als een proteststem. De levensstandaard gaat er op achteruit en de druk op werkende mensen en jongeren is enorm. Het kapitalisme walst van de ene in de andere crisis en laat telkens een sociaal bloedbad achter. Politici van de traditionele partijen krijgen hun onzin niet meer verkocht, de bevolking kijkt erdoor en is het beu. Als schimmel op een rotte ondergrond komt extreemrechts voor de dag.
“FDW is voor ons geen onbekende. Hij heeft er al een lange haatcarrière opzitten. Iedereen heeft FDW in vechtuitrusting gezien op Voorpost betogingen in de jaren ’80. De Winter schuwt het ook niet de banden aan te halen met andere extreemrechtse organisaties. In 2008 sprak hij met de KKK-leider, hij is dikke vriendjes met Wilders en Le Pen, hij gaat opzoek bij de oorlogsmisdadiger Assad, tijdens de Joegoslavië-oorlog ging hij Kroatische paramilitaire en openlijk fascistische troepen bezoeken. De lijst is oneindig.
“In 2008 blokkeerden we met 500 linkse activisten en syndicalisten het universiteitsgebouw op de Blandijnberg van de UGent. De NSV had toen FDW uitgenodigd om te spreken. Ik zal nooit vergeten hoe FDW met zijn stoottroepen van de NSV ons aanviel. Naast mij werd een activist door Dewinter bij de keel gegrepen. Dat is zijn ware aard.
“We moeten in verzet gaan en geen duimbreed toegeven aan extreemrechts. Het zijn niet de vluchtelingen die onze lonen drukken, het zijn niet de moslims die met monsterwinsten gaan lopen, het is niet de LGTBQ+ gemeenschap die onze cultuur kapot bespaard en het zijn niet de Walen die onze openbare diensten privatiseren. Het is gemakkelijk en goedkoop om de zwakkere groepen in de maatschappij met de vinger te wijzen. Wij mogen niet laf zijn, we moeten de echte schuldigen aanwijzen: de aandeelhouders, kapitalisten en hun politici.
“Terwijl de meerderheid van de bevolking knokt om recht te blijven staan maken zij recordwinsten. Engie maakte op een half jaar tijd 5,3 miljard euro winst. Belgische bedrijven versluisden in 2021 266 miljard euro naar belastingparadijzen.
“Wanneer wordt er geïnvesteerd in degelijke sociale woningen? Wanneer worden de huisjesmelkers en vastgoedgiganten aangepakt? Er is geen probleem met ‘omvolking’, trouwens de nazi’s gebruikten dezelfde term om zich te ontdoen van Joden, Roma, homoseksuelen en andersdenkenden, maar er is een probleem van tekort aan sociale huisvesting en democratische controle op de openbare ordening en inrichting van stedelijke gebieden. Niet de noden van de meerderheid van de bevolking staan centraal maar de winsten van een paar vastgoedgiganten die met De Wever en co vergaderen op dure restaurants.
“Onze verzet tegen extreemrechts moet tegelijkertijd een antikapitalistische strijd zijn voor een sociaal beleid met degelijke en betaalbare huisvesting voor iedereen. Voor democratische controle, bezit en onder het beheer van arbeiders en het personeel van de sleutelsectoren van de maatschappij zoals energie. Voor investeringen in cultuur en onderwijs. Voor een maatschappij die collectief en op democratische wijze kan beslissen over haar ruimtelijke indeling. Voor een warme wereld die overloopt van solidariteit tussen werkende mensen van alle volkeren.”
-
Bogota aan de Schelde. De faliekante mislukking van De Wevers ‘war on drugs’
Kogelgaten in Deurne. Foto: socialisme.be Deze zomer was er opnieuw een explosieve sfeer in enkele Antwerpse volkswijken met minstens 20 incidenten van schietpartijen, explosies en enkele moorden. Wie gelooft nog in het succes van de ‘war on drugs’ die Bart De Wever (N-VA) in 2013 onder veel mediabelangstelling aankondigde? De mislukking was toen al voorspeld. Ook de oorspronkelijke ‘war on drugs’ die Nixon in 1971 aankondigde mislukte: na miljarden dollars, duizenden doden en veel ellende was er nog nooit zoveel drugs in de VS.
door Geert Cool
Maar wat baten kaars en bril als De Wever niet zien wil? Hij zoekt enkel zondebokken om de verantwoordelijkheid door te schuiven: de federale regering die niet genoeg investeert in de federale politie (ook al was N-VA’er Jambon in de regering-Michel minister van Binnenlandse Zaken), de ‘Franstaligen’ (ook al waren die amper vertegenwoordig in de eerder genoegde regering-Michel) of nog het Europese asielbeleid. Altijd is het wel de schuld van iemand anders. Politicoloog Dave Sinardet (VUB) merkte fijntjes op: “Mocht dit allemaal in Brussel gebeuren, zou er gesproken worden over wanbeleid.” Het beleid van De Wever wordt zelfs door zijn coalitiepartner Vooruit aangevallen. Tom Meeuws van Vooruit had het over “meelijwekkende treurnis.” En daar kent Vooruit in Antwerpen iets van.
Verdubbeling van cocaïnehandel
Met de war on drugs wilde de N-VA het drugprobleem aanpakken met repressie tegen gebruikers en dealers. Burgemeester De Wever liet in de eerste jaren van zijn mandaat honderden dealers oppakken en sloot tientallen cafés waar gedeald werd. De aandacht ging vooral naar softdrugs. Ondertussen was er achter de schermen een enorme groei van de handel in harddrugs zoals cocaïne.
Sinds De Wever burgemeester werd, is de cocaïnehandel via de haven meer dan verdrievoudigd. Antwerpen is een Europese draaischijf. In 2016 werd bijna 30 ton cocaïne in beslag genomen, vorig jaar was dat al 90 ton.
Slechts 1 op 200 containers die Antwerpen binnenkomt, kan op drugs gecontroleerd worden. Investeren in douane is voor N-VA geen optie, de partij wil de openbare diensten integendeel nog verder kapot besparen en leverde daar een bijdrage toe toen ze zelf aan de knoppen van de regering-Michel zat.
Als de poorten van de Antwerpse haven openstaan, is het niet verwonderlijk dat de drugsmaffia er gebruik van maakt om groot te worden. Ondertussen gaat het om een miljardenbusiness. De kopstukken van de maffia zitten in Dubai en andere exotische oorden. Voor hun vuile werk doen ze beroep op jongeren uit de volkswijken en havenarbeiders die in een context van een koopkrachtcrisis verleid worden om bij te verdienen.
Vervreemding in de wijken
Dat de drugsmaffia zo gemakkelijk ‘personeel’ vindt, zegt veel over hoe ziek deze samenleving is. Het gaat vaak om jongeren die in wijken wonen waar ze niet veel meer kunnen doen dan rondhangen op pleintjes. Hun toekomstbeeld bestaat uit flexi-jobs of andere slecht betaalde jobs waarmee ze veroordeeld zijn om in dezelfde buurt te blijven wonen, of onder druk van de gentrificatie naar goedkopere wijken weg geduwd worden. In de haven zoekt de maffia medewerkers door soms letterlijk met zakken geld te zwaaien. Met de huidige lonen, huizenprijzen en koopkrachtproblemen kan het aanlokkelijk klinken om 50.000 euro te verdienen voor het doorgeven van de exacte locatie of 75.000 euro om een container te verplaatsen.
Vandaag wordt steevast herhaald dat wie hard werkt een betere toekomst kan bekomen en succes dus iets individueel is. Tegelijk wordt de sociale ongelijkheid steeds groter waardoor veel hardwerkenden uit de boot vallen. Dit leidt tot veel frustraties waarbij velen zich amper nog verbonden voelen met de maatschappij. Om niet op de sociale ellende te moeten ingaan, focussen traditionele politici en gevestigde media zich vaak op de uitzonderlijke succesverhalen. Hoeveel jongeren dromen er niet van om daarbij te horen? Drugsbaronnen spelen daarop in. Jonge gasten die met zware sportwagens langs de kleine rijhuizen van Deurne Noord scheuren zijn er een uitdrukking van.
Om de jongeren en werkenden uit de greep van de drugsmaffia te houden, moet er dringend verandering komen in de levensvoorwaarden van de meerderheid van de bevolking, in het bijzonder in de armere volkswijken. Degelijke lonen voor goede jobs, meer openbare diensten, interessante ontspanningsmogelijkheden maar ook de renovatie van oude wijken (betere huisvesting die betaalbaar moet worden, meer parken en groen …) zouden al veel doen.
Daar wil De Wever echter niet van weten. Zijn antwoord bestaat steevast uit ‘gewapend bestuur’ dat met groteske repressie de verantwoordelijkheid legt bij jongeren uit de wijken, havenarbeiders en kleine gebruikers. Dit is gedoemd om te blijven mislukken.
Uitbuiting in Colombia
De belangrijkste bron van cocaïne in ons land is Colombia. Een boer in Colombia krijgt ongeveer 720 euro voor een kilogram cocaïne. De drugsbaronnen verkopen dit in Europa door voor ongeveer 10.000 euro per kilogram. In Colombia probeert de regering boeren aan te zetten om over te schakelen op cacao, maar dat levert de boeren slechts 1,9 euro per kilogram op. De druk op de boeren leidt tot meer cocaïneproductie en een alarmerende ontbossing.
Met Petro komt er voor het eerst een linkse president aan de macht in Colombia. Hij verklaarde: “Gedurende 40 jaar zijn er een miljoen doden gevallen in Latijns-Amerika en jaarlijks komen 70.000 Noord-Amerikanen om door een overdosis. De oorlog tegen drugs heeft de maffia versterkt en staten verzwakt.” Om de macht van de enorme geldmachine van de drugshandel te breken, zal er meer nodig zijn dan goede bedoelingen: een massabeweging die heel het systeem betwist.
Wat moet er gebeuren?
Investeren in openbare diensten, zoals de douane, zou een goed begin zijn. Druggebruik decriminaliseren zou gemeenschapscontrole mogelijk maken, gekoppeld aan medische en sociale begeleiding bij verslaving. Jongeren in volkse buurten van de drugs houden, zal gebeuren door hen ontspanningsmogelijkheden en een beter toekomstperspectief aan te bieden. Dat vereist investeringen in ontspanning, onderwijs, degelijke jobs … Het beleid vandaag gaat de andere kant uit. Eerst wordt een sociale woestijn gecreëerd en dan schrikt men dat er geen weelderige bloementapijten groeien.
In een kapitalistisch systeem waar alles draait rond winsten die zowel legaal als illegaal gemaakt worden, kan de drugsmaffia zich ontwikkelen en onze wijken terroriseren. Voor verandering moeten we niet op de traditionele politiekers rekenen of op meer van hetzelfde beleid dat ze al jaren voeren. Er is een breuk nodig met het beleid dat bespaart op controle in de haven en dat een grote groep jongeren en jonge volwassenen geen toekomstperspectief te bieden heeft. Er is een breuk nodig met het kapitalisme waarin legale en illegale winsten voor een handvol individuen centraal staan, ook als dit ten koste gaat van de gezondheid en veiligheid van de meerderheid van de bevolking.
-
Bungeneers (N-VA) weigert nazisme te veroordelen. ‘Ik was toen nog niet geboren’
August Borms brengt de Hitlergroet. Hij was een overtuigde nazi en wordt daarom herdacht door extreemrechts Midden juni werd de pas geplaatste nieuwe grafsteen van nazi-collaborateur August Borms in Merksem vernield. Dit leidde tot politieke ophef in Antwerpen en Merksem. De hoofdvogel werd afgeschoten door districtsburgemeester Luc Bungeneers (N-VA, ex-Open VLD). Hij weigerde zich uit te spreken over de collaboratie met het nazisme en dus over het nazisme zelf. ‘Ik was toen nog niet geboren’ was zijn argument. En nog: ‘Veel VB’ers hebben in het verleden op mij gestemd’.
Artikel vanop blokbuster.be
Eerst was er discussie over het feit dat het door extreemrechts georganiseerde Bormshuis in Antwerpen is opgenomen in een lijst van musea die op de website van de stad Antwerpen prijkt. Volgens de stad Antwerpen was Borms louter een “voorman van het Vlaams-nationalisme”. Historicus Koen Aerts merkte op: “Het Bormshuis is een privé-initiatief waar je de woorden collaboratie en nazisme niet zal vinden. Ze verheerlijken de figuur Borms zonder rekening te houden met wetenschappelijke inzichten.” Terecht vraagt hij zich af of het Bormshuis op die manier op een officiële stadswebsite thuishoort. Het blijft daar niet toe beperkt: de stad kondigde aan de kosten van het herstel van de grafsteen op zich te nemen. Waarom worden gemeenschapsmiddelen aangewend voor de herdenking van een nazi-collaborateur? En wat doet nazi-verheerlijking op een website van de stad Antwerpen? Wie meer wil weten over August Borms kan dit artikel van het AFF lezen.
In de districtsraad van Merksem was er een debat over het vandalisme tegen het graf. Opmerkelijk daarbij waren de uitspraken van districtsburgemeester Luc Bungeneers (N-VA) na vragen van zijn voormalige partijgenoot Bavo De Mol (VLD). Bungeneers weigerde zich uit te spreken over de collaboratie en gebruikte daarvoor een wel erg bizar argument. “Veel Vlaams Belangers hebben in het verleden op mij gestemd. Daarom wil ik liever de confrontatie over deze kwestie vermijden.” Zo zei hij het letterlijk! De N-VA’er wil VB’ers niet afschrikken en aangezien die hoog oplopen met een nazi-collaborateur wil Bungeneers er zich niet over uitspreken. Historische informatie is niet aan Bungeneers besteed. “Ik heb Borms niet gekend. Ik was toen zelfs nog niet geboren. Hoe kan ik dan over hem oordelen?” Meent hij dat nu echt?! Met deze argumentatie is het niet nodig om ons uit te spreken over de concentratiekampen en andere nazimisdaden. Hoe kunnen we daar immers over oordelen als we toen zelf nog niet geboren waren? Bij de coalitiegenoten van N-VA in Merksem, Vooruit en CD&V, bleef het erg stil over de uitspraken van Bungeneers.
Op zondag 26 juni verzamelde extreemrechts aan het graf van Borms in Merksem. Met een 40-tal aanwezigen was de opkomst erg beperkt. Voorpost nam het voortouw, met ook verschillende andere Vlaams Belangers die deelnamen. De politiek secretaris van Tom Van Grieken, Michel Cardon, was net als op de jaarlijkse Borms-herdenking in april terug van de partij. De handelaars in haat van extreemrechts spraken schande over het vandalisme tegen het graf van hun held. Dat extreemrechts nog steeds verzamelt om nazi’s als Borms te herdenken en te verdedigen, is veelzeggend. VB-voorzitter Van Grieken was destijds als NSV-voorzitter spreker op een Bormsherdenking.
Dat het Vlaams Belang het eren van een nazi belangrijk vindt, is op zich weinig verrassend. Dat vertegenwoordigers van de N-VA zich weigeren uit te spreken over het nazisme omdat ze het Vlaams Belang, of toch zeker de kiezers ervan, te vriend willen houden, is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. De coalitiegenoten van de N-VA in zowel de stad Antwerpen als district Merksem houden zich opvallend gedeisd. Is zelfs een beetje openlijk antifascisme nu ook al teveel gevraagd?
-
Stabroek: ‘Helden van de gemeente krijgen mes in de rug’
Stockfoto vanop Pixabay Net als veel andere gemeenten in de regio gaat het bestuur van N-VA en CD&V in Stabroek over tot het privatiseren van diensten. Eerder werden de poetshulpen van het OCMW overgedragen aan de privésector. Nu wil het gemeentebestuur de buitenschoolse kinderopvang privatiseren. Enkele bezorgde burgers hebben een actiecomité opgezet om te protesteren. Ze verdelen een pamflet in de gemeente, waarvan hieronder enkele uittreksels.
“Niet enkel de helden in de zorg verdienen lof: ook het gemeentepersoneel en natuurlijk alle werkenden en vrijwilligers die de boel draaiende hebben gehouden tijdens Corona. Kan dit ook gezegd worden over de politiekers in het college en het management van het lokaal bestuur? In plaats van een welverdiend applaus krijgen werkmensen opnieuw stank voor dank! De politiek – of het nu lokaal, Vlaams of federaal is – beknibbelt continu op onze lonen, pensioenen, uitkeringen, arbeidsvoorwaarden en jobs. Niet enkel in de publieke sector, maar ook in de privé wordt er met onze centen en toekomst gespeeld, terwijl er recordwinsten worden gemaakt. Deze winsten worden weggesluisd naar de banken en aandeelhouders … en dan gaat men ons wijsmaken dat er geen centen zijn! Waar eindigt deze arrogantie?
“De beloning voor het gemeentepersoneel: privatisering. Als Corona iets aangetoond heeft, is het dat een sterke sociale zekerheid en openbare diensten essentieel zijn. Wie gelooft nog het sprookje dat de privé het beter en goedkoper doet? Kijk maar naar de kosten van private woonzorgcentra … En als ze het “goedkoper” doen, dan is het vaak mindere kwaliteit en/of gesubsidieerd met overheidsgeld, door de belastingbetaler m.a.w.! Hetzelfde geldt voor de kinderopvang: goed opgeleid, gediplomeerd en correct verloond personeel is geen verplichting in de privé. Gaat een privé uitbater ook rekening houden met het inkomen van de ouders? Zoniet zijn ouders (met een lager inkomen) de dupe. Wie garandeert dat de tarieven na verloop van tijd betaalbaar blijven, voor iedereen?
“Op deze manier wordt opnieuw geld van de belastingbetaler naar de privé gesluisd. En laten we niet naïef zijn: het enige wat telt voor de privé, is natuurlijk winst maken op kap van het personeel en op kap van de burger. Dit N-VA/CD&V bestuur zal beweren dat deze besparingen goedkoper zijn voor ons, maar als je het bekijkt op lange termijn en álle factoren in rekening brengt, dan is iedereen in het zak gezet: niet enkel het gemeentepersoneel, maar ook de inwoners van de gemeente.
“Welke gemeentelijke dienst is de volgende? N-VA, CD&V en andere besparingspartijen doen hetzelfde in Edegem, Brasschaat, Antwerpen … niet enkel met gemeentelijke diensten maar ook in het Zorgbedrijf (Antwerpen) en Vesalius (woonzorgcentrum Brasschaat) is de aanval ingezet: het geld dat ze besparen kan dan vloeien naar prestigeprojecten, dure consultancy enz. Maar het personeel en belastingbetaler blijven in de kou staan, of erger nog: ze krijgen regelrecht een mes in de rug …
“In plaats van een asociaal beleid hebben we solidariteit broodnodig. Kijk maar naar het applaus voor de zorg, de steun voor de slachtoffers van de overstromingen … Maar er zijn ook vele, andere helden die je zelden hoort: laten we hen niet vergeten. Een aanval op hen betekent ook een aanval op onze gezinnen, onze portemonnee.
“Kunnen we er niets aan doen? Het feit dat het college zo hard achter de schermen werkt, geeft aan dat het weet dat dit gevoelig ligt, dat er ongerustheid kan ontstaan. We kunnen de druk opvoeren op basis van solidariteit onder personeel, gebruikers van de kinderopvang en de inwoners in het algemeen.
“Als het bestuur aan onze kant staat, dan stopt het met de afbouw van onze gemeentelijke diensten. En investeert het in een sterke, kwalitatieve openbare dienstverlening, die toegankelijk en betaalbaar is. Net zoals in de zorg: meer handen en meer middelen. En wat helemaal geen geld kost, maar enkel een klein beetje menselijkheid: respect voor ons werk. Handen af van onze job. Samen sterk!”
-
PFOS-schandaal: alle instanties wisten het, niemand deed iets
Het PFOS-schandaal rond chemisch bedrijf 3M in Zwijndrecht beroert de gemoederen. Jarenlang kwamen stoffen vrij die amper afbreken en gevaarlijk zijn voor onze gezondheid. Het Amerikaanse bedrijf 3M veegde het gevaar onder de mat, het deed dit ook bij haar vestiging in Minnesota (VS). De afgelopen vijftien tot twintig jaar werd herhaaldelijk op de nefaste gevolgen gewezen. De overheid sloot via Lantis, de bouwheer van de Oosterweelverbinding, zelfs een dading met 3M waardoor de gevolgen van de vervuiling naar de gemeenschap worden doorgeschoven.
Tot in 2002 werd PFOS gebruikt door 3M. Het bedrijf stopte er toen mee, wellicht ingegeven door het gevaar voor de gezondheid dat ermee verbonden was, ook al werd dat ontkend. In 2004 toonde onderzoek aan dat de waarden in de buurt rond 3M te hoog waren. In 2010 werd het bedrijf in Minnesota vervolgd wegens gelijkaardige vervuiling. Dit proces eindigde in 2018 toen 3M het afkocht voor 850 miljoen dollar. Eveneens in 2018 sloot 3M een dading met Lantis (toen nog BAM) omtrent de PFOS-vervuiling in Zwijndrecht. Dit kost het chemisch bedrijf 75.000 euro.
Vandaag lijken alle instanties de zwarte piet naar elkaar door te schuiven. Zuhal Demir eerst naar haar voorgangers in de Vlaamse regering, sinds 2004 steevast van CD&V-signatuur. Vervolgens werd naar Lantis en OVAM gekeken, die de bal al gauw terugkaatsten. Bij Lantis heeft de N-VA als grootste partij in het Antwerpse stadsbestuur een stevige vinger in de pap, onder meer via sterke man Koen Kennis. Het verklaart waarom de N-VA ‘not amused’ was met de démarche van Demir. Het ‘PFOS-risico’ werd vermeld in het Vlaams Parlement. Het lijkt allemaal op een onontwarbaar kluwen. De enige mogelijke conclusie is dat iedereen ervan wist, maar niemand iets ondernam.
In dergelijke kwesties moet de vraag gesteld worden wie er voordeel bij had. Er zijn twee evidente kandidaten: 3M zelf natuurlijk dat geen forse schadevergoedingen of een langdurige juridische strijd wil betalen, en daarnaast het hele project van de Oosterweelverbinding. De belangen van beide liepen samen: de werken aan de Oosterweelverbinding moesten zo vlug mogelijk op gang komen en blijven. Een langdurig proces zou een struikelblok zijn en mogelijk leiden tot het stilleggen van de werken. Het resultaat is een akkoord waarbij zoals steeds de winsten voor de privé zijn en de lasten voor de gemeenschap.
Dat principe geldt overigens ook voor de Oosterweelverbinding: een project op maat van de grote bedrijven die last hebben van het fileleed op de Antwerpse Ring. In plaats van te investeren in meer en beter openbaar vervoer en groener goederentransport door massale investeringen in onder meer het spoor, wordt op publieke kosten een extra verbinding over de Schelde aangelegd. Het feit dat de actiegroepen rond de Oosterweelverbinding in 2017, dus voor het sluiten van de dading met 3M, in het Toekomstverbond stapten en mee verantwoordelijk werden voor Lantis, ondergraaft het broodnodige protest vandaag. De actiegroepen zijn ingekapseld in het beleid. Er zullen nieuwe actiegroepen moeten ontwikkeld worden, met een zo democratisch mogelijke betrokkenheid van onderuit en een duidelijk eisenplatform. Dat mag zich niet beperken tot de vraag naar meer transparantie, het neemt best klimaateisen van de jongeren zoals de roep om meer openbaar vervoer, democratische planning en system change over.
Nu draait de gemeenschap twee keer op voor het PFOS-schandaal: eerst en vooral voor de gevolgen van de vervuiling in de vorm van een bedreiging voor de gezondheid van tot een miljoen mensen die in een straal van 15 kilometer van de site wonen. Daarna nog een tweede keer voor het inkapselen van de vervuiling.
Veel mensen zijn geschokt en bang. Is het in die straal van 15 kilometer rond 3M veilig om eieren van eigen kippen te eten? Wat met groenten en fruit uit eigen tuin? Welke milieuschandalen zijn er nog? Van enkele hebben we weet, onder meer de vervuiling door Umicore in Hoboken. Mogelijk zijn er nog andere schandalen: denk maar aan de ‘onverklaarbare’ geurhinder die al verschillende keren opdook in Antwerpen.
De afgelopen jaren zijn duizenden mensen op straat gekomen tegen de wereldwijde klimaatramp, voor schone lucht en tegen het Oosterweelproject. Dit was duidelijk meer dan terecht. Als we niet zelf in actie komen, zijn er pogingen om aantastingen van onze gezondheid onder de mat te vegen omwille van de economische belangen van de grote bedrijven. Dit schandaal toont aan dat hun winsten voor onze gezondheid worden geplaatst. Daar verandering in brengen, vereist een strijd voor systeemverandering. Er is nood aan een systeem waarin de productie gericht is op de maatschappelijke noden, inclusief de nood aan een leefbare en gezonde omgeving. Daartoe moeten de productiemiddelen in publieke handen genomen worden zodat een democratische planning mogelijk wordt. Dat is het socialistisch antwoord waar wij voor opkomen.
-
Let’s Go Urban. Prestigeproject ten koste van de gemeenschap en de jongeren
Foto: Wikimedia Commons Het rommelt al enkele maanden bij LGU (Let’s Go Urban), één van de vzw’s van serieonderneemster en liberaal politica Sihame El Kaouakibi. De raad van bestuur trok vorig jaar aan de alarmbel. Het duurde nog tot februari dit jaar voor het duidelijk werd dat er een zeer creatieve boekhouding was waarbij er voor honderdduizenden euro’s belastinggeld naar dubieuze facturen ging.
Artikel door een sociaal werker een maandblad ‘De Linkse Socialist’
De bedrijven van El Kaouakibi voeren daar goed bij. De klucht was compleet wanneer uitkwam dat er duizenden euro’s naar een mysterieuze keuken, servies en de bekleding van een kast waren gegaan. Voor zeker 10.000 euro aan uitgaven was er simpelweg geen verklaring. De onderneemster ontving zelf een jaarloon van 100.000 euro vanuit haar positie bij LGU. Dat is voor de sociale sector een obsceen bedrag.
LGU werd naar eigen zeggen opgericht om “het beste in jongeren naar boven te halen”. De vzw organiseert workshops en vrijetijdsaanbod voor jongeren in de stad Antwerpen. Ze doet dat met vaste medewerkers en vrijwilligers, vaak zelf jongeren. Het empoweren van jongeren om zelf dingen te organiseren en bij te leren, vrijetijdsbesteding, het inrichten van een veilige ontmoetingsplek, … zijn broodnodig. Maar het zijn zaken die andere (meer kritische) organisaties al veel langer doen in de stad, met een veel minder meegaande houding van het stadsbestuur. De politieke benadering en connecties van de oprichtster van LGU hebben allicht iets te maken met die voorkeursbehandeling. Het was dan ook vooral een prestigeproject om LGU de stadsfeestzaal in de wijk het Kiel te geven. Van de 3,5 miljoen voor de renovatie van die zaal werd 10% onterecht doorgesluisd.
Waarom keek het anders zo draconische N-VA bestuur de andere kant op, afgezien van vriendjespolitiek? De financiële steun en betrokkenheid van enkele “captains of industry” wekten volgens De Wever vertrouwen. Onder de vorige legislatuur zocht men ‘innovatief sociaal werk’ in vreemde hoeken. Toenmalig schepen van sociale zaken Fons Duchateau vond in beveiligingsmultinational G4S de ideale partner om De Vaart, een inloopcentrum voor dak- en thuislozen, uit te baten. Via de ‘tendering’ van sociale projecten ging de continuïteit voor sociaal werkers en gebruikers op de schop. De vermarkting van onder meer De Vaart kon enkel via strijd gestopt worden. Aan die strijd namen sociaal werkers, gebruikers en zelfs studenten en docenten sociaal werk deel. Daar ligt ook de oplossing voor misstanden zoals die bij LGU. Sociaal werkers en jongeren lanceerden een open brief om inspraak en het behoud van hun werking te eisen.
Het lijkt evident dat zowel El Kaouakibi als het door N-VA gedomineerde stadsbestuur een grote schuld treffen. Dit is echter geen verhaal over subsidieslurpende vzw’s. Wie in de sociale sector werkt, weet dat de middelen meestal ontoereikend zijn. Er is geen nood aan prestigeprojecten, maar aan structurele investeringen in de noden van onze doelgroepen, wijken en de samenleving. Een ander soort LGU kan daar een plek in hebben, maar dan geen initiatief van stadsmarketing, tendering en dictatuur van managers.
Als sociaal werkers en gebruikers moeten we strijden voor investeringen onder democratische controle van het personeel, de gebruikers en de gemeenschap!
-
De Wever laat drugsoorlog uit de hand lopen
Kogelgaten in Deurne. Foto: socialisme.be In een poging om het aanhoudende drugsgeweld in te dijken, stuurde Antwerps burgemeester De Wever zijn ‘bearcats’ uit. Dat zijn pantserwagens die 400.000 euro per stuk hebben gekost en door hun stoere uiterlijk granaatgooiers en schietgrage bandieten moeten afschrikken. Op de tweede avond van ‘operatie Nachtwacht’ met verhoogd politietoezicht vanaf 23u, werd er om 22u geschoten in het centrum van Deurne Noord. Dat is tekenend voor het falen van het beleid.
door Geert Cool, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 had de N-VA van De Wever het net als zes jaar eerder over een ‘war on drugs’. Er is effectief een oorlog bezig, maar dan wel tussen georganiseerde bendes. De redenen waarom het zo ver kon komen, worden niet aangepakt. De afgelopen jaren werd de deur voor drugsimport open gelaten. In de haven klaagt het douanepersoneel al langer over een tekort aan personeel en controlemogelijkheden. Investeren in de douane is voor de N-VA geen optie: dat is deel van de staat die moet ‘ontvet’ worden. Resultaat: in het kader van de LEZ wordt elke auto die de stad Antwerpen binnenrijdt gecontroleerd, maar een grondige controle van alle trafiek naar de haven is niet mogelijk. Vandaag is er slechts de mogelijkheid om 1 op 200 containers te controleren op drugs.
Het is tegen deze achtergrond dat de drugsmaffia snel kan groeien. In de eerste helft van dit jaar is er 29 ton cocaïne in beslag genomen in de Antwerpse haven, een verviervoudiging op vijf jaar tijd. De straatwaarde van deze cocaïne: een slordige anderhalf miljard euro. De maffiatop wordt bijzonder rijk van deze bloeiende handel, maar is afhankelijk van personeel in onder meer de haven. Dat personeel moet omgekocht en/of afgedreigd worden. De maffiatop zit in Dubai, de afrekeningen gebeuren in volkse wijken zoals Borgerhout en Deurne-Noord. Het gaat om bescherming van de winsten en het inpikken van marktaandeel.
Het beleid van De Wever en zijn N-VA, zowel in Antwerpen als in de Vlaamse en federale regeringen, heeft bijgedragen aan de escalatie van het drugsgeweld. Uit die hoek moeten we geen antwoorden verwachten. Net zoals het Amerikaanse establishment in de ‘war on drugs’ zich met steeds meer repressie richtte tegen de gewone bevolking en in het bijzonder de armste lagen, rolt De Wever met repressieve spierballen in de volkswijken. Dat maakt geen einde aan het bijzonder winstgevende zakenmodel van de drugsmaffia.
Wat moet er dan wel gebeuren? Investeren in openbare diensten, zoals de douane, zou een goed begin zijn. Druggebruik decriminaliseren zou gemeenschapscontrole mogelijk maken, gekoppeld aan medische begeleiding bij verslaving. Jongeren in volkse buurten van de drugs houden, zal gebeuren door hen plezante ontspanningsmogelijkheden en een beter toekomstperspectief aan te bieden. Dat vereist investeringen in ontspanning, onderwijs, degelijke jobs … Het beleid vandaag gaat de andere kant uit. Eerst wordt een sociale woestijn gecreëerd en dan schrikt men dat er geen weelderige bloementapijten groeien.
In een kapitalistisch systeem waar alles draait rond winsten die zowel legaal als illegaal gemaakt worden, kan de drugsmaffia zich ontwikkelen en onze wijken terroriseren. Meer van hetzelfde beleid zal daar geen verandering in brengen. Er is een volledige breuk met het systeem nodig.
-
Bedenkingen bij het drugsgeweld in Deurne
Kogelgaten in Deurne. Foto: socialisme.be Als inwoner van Deurne-Noord kan ik niet zeggen dat het een saaie buurt is. Vorige week was er elke nacht wel ergens in de buurt een explosie, werd er geschoten of werden niet ontplofte granaten gevonden. De politieke verantwoordelijken in de stad kondigden voor de verkiezingen een ‘war on drugs’ aan. Zo te zien is er inderdaad een oorlog bezig, maar wordt die niet gewonnen door de ordediensten. Dat leidt natuurlijk tot veel discussie in de buurt. Hier en daar zeggen mensen dat het misschien tijd wordt om het leger in te schakelen. Die vraag is begrijpelijk, maar het biedt geen antwoord. Enkele bedenkingen.
Door Geert Cool
Eerste bedenking. Als je in Antwerpen binnenrijdt met je auto, dan is er in het kader van de lage emissiezone (LEZ) automatisch controle. Het systeem herkent de nummerplaat van je wagen en als die te oud is, krijg je een boete. Kortom: de autoriteiten zijn op de hoogte van elke verplaatsing met de wagen naar de LEZ. In de haven daarentegen weten ze niet wat er in alle containers zit die er aankomen. Er is jarenlang bespaard op de douane met als resultaat dat er volgens het personeel zelf slechts de mogelijkheid is om 1 op 200 containers te controleren op drugs. De RX-scanner waar verdachte of geselecteerde containers door moeten, ligt op enige afstand van de haven waarbij er niet altijd begeleiding is bij het transport van de containers naar de scanner. Als het douanepersoneel actie voert, is De Wever de eerste om te klagen over stakers. Ook bij de politiediensten bevoegd voor strijd tegen de invoer van drugs is te horen dat er een personeelstekort is. Waarom is er wel controle van gewone mensen mogelijk als die met de auto naar de stad gaan, maar niet van containers die naar de haven komen? Dat is toch de deur wagenwijd openzetten voor de drugsmaffia!?
Tweede bedenking. Nu krijgen we altijd te horen dat het onderzoek loopt en dat men ermee bezig is. De districtsburgemeester kondigde aan dat zijn partijgenoot De Wever wel de buurtbewoners wil komen geruststellen, maar dit door corona niet kan. Waarom spreken ze over ons geruststellen, als ze eigenlijk bezig moeten zijn met het oprollen van die drugbendes? Er is onbegrip omdat hier en daar wel geweten is wie er betrokken is bij drugshandel. Maar zelfs in die gevallen lijken de autoriteiten niet te reageren. Als wij al iets weten, dan moeten zij toch nog veel meer weten? Een paar maanden geleden was er een buurtonderzoek waarbij agenten deur aan deur gingen met foto’s van een man die had gesluikstort. Dat was aan een glascontainer vlak bij twee plaatsen waar er de voorbije maanden granaten ontploft zijn. Ze hadden foto’s van de vele camera’s die hier hangen en wilden de man op die basis identificeren. Als ze zoveel weten over een sluikstorter uit de buurt, wat weten ze dan niet allemaal over de mensen die betrokken zijn bij drugshandel? De gevallen in een volkse buurt als Deurne-Noord zijn uiteraard slechts de kleine garnalen: wie het een beetje maakt in de drugsmaffia kan zich ongetwijfeld een betere buurt veroorloven. Er wordt op straat verteld dat de kopstukken in Dubai en andere golfstaten zitten. Als dit op straat geweten is, moet dat elders toch ook het geval zijn?
Derde bedenking. Er is effectief een probleem met drugs in deze buurt, met dealers en met jongeren die meegesleurd worden in die wereld. Daar verandering in brengen, zal niet gebeuren door meer politie of zelfs het leger in te zetten. Die jongeren van de drugs houden, zal gebeuren door hen plezante ontspanningsmogelijkheden en een beter toekomstperspectief aan te bieden. Dat vereist investeringen in ontspanning, onderwijs, degelijke jobs … Het beleid vandaag gaat de andere kant uit. Eerst wordt een sociale woestijn gecreëerd en dan schrikt men dat er geen weelderige bloementapijten op groeien.
Het zit de mensen in de buurt hoog. Velen zijn bang. Wat als er morgen een granaat onder onze auto belandt omdat we voor het foute huis geparkeerd staan? Wat als het morgen in onze straat gebeurt in plaats van vlak achter de hoek zoals vorige week? De bezorgdheid is groot en terecht. Voor echte verandering moeten we niet op de traditionele politiekers rekenen of op meer van hetzelfde beleid dat ze al jaren voeren. Er is een breuk nodig met het beleid dat bespaart op controle in de haven en dat een grote groep jongeren en jonge volwassenen geen toekomstperspectief te bieden heeft.
-
Avondklok leidt tot onveiligheid op straat. Draagvlak voor maatregelen vereist inspraak
Foto: Wikimedia Commons In het kader van de nieuwe coronamaatregelen werd in de provincie Antwerpen een avondklok ingesteld tussen 23u30 en 6u. Tussen die uren mochten we niet buitenkomen, tenzij om te werken. De avondklok neemt elke sociale controle weg voor wie van en naar het werk moet in die periode. Deze maatregel verkleint volgens het provinciebestuur het besmettingsrisico. De onveiligheid daarentegen neemt toe. Door de hittegolf wordt de naleving van de avondklok tijdelijk niet gecontroleerd, de maatregel zelf is echter nog niet van tafel.
Door enkele leden van ROSA-Antwerpen
Heel wat vrouwen hebben reeds hun bezorgdheid geuit over het feit dat het wegvallen van sociale controle hen meer kwetsbaar maakt voor geweld. Donkere straten, gesloten cafés en nachtwinkels boezemen angst in voor wie naar huis wandelt of fietst. Op elk ander moment kan je indien dit nodig zou zijn hulp zoeken op plaatsen waar er nog leven is. Ook voor de coronamaatregelen bleek dat vrouwen ’s nachts minder vaak op straat komen omwille van de veiligheid. Een onderzoek van Amazone in 2015 bevestigde dit. Nederlands onderzoek stelde vast dat 57% van de vrouwen bang is om ’s nachts alleen op straat te gaan.
Het virus versterkt op verschillende vlakken de ongelijkheden in onze kapitalistische maatschappij. Vrouwen worden dan ook hard geraakt door hoe het beleid omgaat met deze gezondheidscrisis. In eerdere artikels raakten we al enkele zaken aan: de stijgende cijfers van huishoudelijk geweld, heel wat vrouwelijke werkkrachten in sectoren die op de frontlinie staan, onmogelijke combinaties van thuiswerken en kinderen opvangen …
Per dag doen gemiddeld 10 vrouwen aangifte van aanranding en 8,5 vrouwen van verkrachting. We weten dat het merendeel van deze vrouwen wordt mishandeld door iemand die ze kennen. Het mag duidelijk zijn dat ook in deze situatie een lege straat zonder hulp potentie heeft voor geweld. De corona-crisis heeft het zoeken naar hulp moeilijker gemaakt door beperkte diensten en toegankelijkheid. Deze maatregel zal het er niet op verbeteren.
De avondklok botst op verzet uit verschillende hoeken. Het is duidelijk dat de economische belangen harder doorwegen dan onze gezondheid. Ook Campagne ROSA deelt de bezorgdheid over deze maatregel. We willen bijdragen aan de discussie over veiligheid op en naast de werkvloer.
De avondklok is ingevoerd om jongeren te ontmoedigen om ‘s nachts feestjes te bouwen. Niet alleen zijn er initiatieven mogelijk om vrije tijd veilig te organiseren. Er wordt ook genegeerd hoe de werkvloer een doorgeefluik kan zijn voor het virus opdat de economie zou blijven draaien.
Er zijn een aantal uitzonderingen voor wie nog op straat mag tussen 23u30 en 6u. Mensen die in shiften werken bijvoorbeeld. Als het provinciebestuur een avondklok inlast, moet zij middelen voorzien zodat het personeel dat dan moet werken veilige werkomstandigheden en woonwerkverkeer kan doorvoeren. Het is aan de werkenden om daarover te beslissen: dit heeft immers betrekking op de veiligheid en bescherming op het werk.
Er zijn mogelijkheden voor het woonwerkverkeer: een bus of taxidienst die werkenden veilig thuis brengt na de shift, parkeerplaatsen vlak bij de werkplek, meer personeel of beveiliging tijdens het werk, meer bushaltes dichter bij huis en werk kunnen opties zijn. Zo hebben personeelsleden van de MIVB die in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest wonen recht op een taxi als de shift start voor 6u01 of eindigt na 22u. We hebben nood aan echte maatregelen, geen oproepen om zelf onze individuele veiligheid te verbeteren door bijvoorbeeld een bus haarlak mee te nemen op straat. Wie weet beter wat nodig is, dan de werkenden zelf? Het is een taak voor de vakbonden om werkenden bijeen te brengen en voorstellen hierover te doen of het toezicht erop te organiseren.
Dit geldt natuurlijk niet alleen voor de veiligheid tijdens het nachtwerk. De werkomstandigheden moeten altijd veilig zijn. Tijdens de coronacrisis is het pijnlijk duidelijk geworden dat dit vaak niet zo is. Om het werk veilig te houden in coronatijden zou het logisch zijn indien al het personeel op regelmatige basis wordt getest, onder toezicht van de werkenden en hun organisaties.
Bovendien moet er heel wat veranderen op werkplekken. Eisen die nu terug boven komen, zijn niet nieuw. Denk maar aan de witte woede die al jaren op straat komt voor meer middelen en personeel. Denk maar aan uitbesteed schoonmaakpersoneel dat werkt aan slechte arbeidsvoorwaarden en nog altijd problemen kent rond gezondheidsmaatregelen. Denk maar aan het bijna chronische personeelstekort bij verschillende openbaar vervoermaatschappijen, wat voor zowel reizigers als personeel onveilige situaties betekent.
Mensen zijn terecht bezorgd over hun gezondheid en nemen vrijwillig maatregelen zoals zelfquarantaine enz. Als we samen door deze crisis willen geraken, is het noodzakelijk dat de bevolking overtuigd wordt van de beschermingsmaatregelen, maar dus ook betrokken wordt bij de opstelling ervan. Dit geldt in het bijzonder op de werkvloer. Daarom reageren wij op de avondklok. Een beperking alleen zal onze gezondheid niet bevorderen. Als er al beperkingen zijn, moet dit steeds gepaard gaan met de nodige middelen om het veilig uit te voeren.
Deze middelen en ernstige bescherming van alle werkenden kunnen we alleen afdwingen als we ons organiseren. Werkenden en jongeren moeten de lasten van het kapitalisme niet dragen. We hebben het recht om op een veilige manier te functioneren in alle aspecten van het maatschappelijk leven. Het is de taak van een overheid om hier voorwaarden te scheppen. De crisis heeft nog maar eens aangetoond dat de winsten van een kleine minderheid in dit systeem voorgaan op de gezondheid van de grote meerderheid. Juist hierdoor groeit het besef dat we moeten strijden voor een maatschappij waar juist die gezondheid en andere bekommernissen van de werkende bevolking centraal staan. Enkel met organisatie en solidariteit kunnen we een ander systeem afdwingen. Laten we die kans grijpen en ons effectief organiseren!