NL Socialisme

Category: Lokaal – Antwerpen

  • Gebrek aan middelen: De Lijn in Antwerpen vervroegd op zomerritme

    Net terwijl werken tot stilstand leiden, wordt het alternatief van openbaar vervoer afgebouwd…

    In juni zullen de Antwerpse trams op zomerritme rijden. Hierdoor zal het aantal trams een pak lager liggen dan wat normaal in het jaar het geval is. De afbouw van de dienstverlening in juni komt onder meer door een personeelstekort waardoor de vakanties van het personeel niet kunnen opgenomen worden zonder te snoeien in de dienstverlening. Gazet van Antwerpen schrijft vandaag terecht dat het gaat om een “onvoorstelbaar kortzichtige beslissing van De Lijn ingegeven door de constante besparingen die Vlaanderen de maatschappij oplegt.”

    De timing is opmerkelijk: in juni zijn er niet alleen examens maar staan er nog meer wegenwerken op de agenda in Antwerpen. In bepaalde delen van de stad zorgt het grote aantal werken nu al voor grote problemen: zo is er stilaan geen enkele invalsweg naar Deurne Noord meer zonder werken. Maar begin juni dreigt het allemaal een pak erger te worden: dan komt er een ‘knip’ in de leien. Voor de aanleg van het Operaplein wordt de drukke centrale verkeersader van de leien afgesloten tot eind 2018.

    Er is een mediacampagne om de bevolking hierop voor te bereiden. Er kwam een ‘app’ rond mobiliteit. En er werd gezwaaid met 15.000 gratis tickets bij De Lijn. Zoals in Gazet van Antwerpen werd opgemerkt: “15.000 gratis tickets voor De Lijn zijn een mooie geste, maar wat ben je ermee als de tram propvol zit.” Er wordt verwacht dat de werken in de stad zullen leiden tot nog vollere bussen en trams en bovendien tot gevaarlijke situaties voor fietsers. Gazet van Antwerpen merkte op dat de stad “lijkt af te stevenen op een autocalyps.” En dan moest het nieuws van de verminderde dienstverlening van De Lijn nog komen…

    Vanaf dinsdag 6 juni zullen de tramfrequenties in de spitsuren aangepast worden. “Het komt erop neer dat er tijdens de spits een tram om de tien minuten komt, in plaats van om de acht minuten,” verklaarde een woordvoerder van De Lijn. Nu zitten trams vaak al propvol waarbij al eens moet gewacht worden op een volgende tram om een plaatsje te bemachtigen. Dat wachten zal in juni wat langer duren. Volgens De Lijn is de timing geen probleem: juni is volgens de woordvoerder traditioneel een kalmere maand. Er wordt aan toegevoegd dat de focus in juni op de verlenging van de tramlijnen ligt. Er wordt gesuggereerd dat dit de reden voor de verminderde dienstverlening zou zijn. Het personeelstekort is een belangrijke reden van het verminderde aanbod. Een ander element is het gebrek aan voldoende trams om de extra tramkilometers op te vangen.

    Dit alles is het resultaat van besparingen en van het gebrek aan investeringen in het verleden. Zo werd qua personeel nadruk gelegd op productiviteit en efficiëntie om toch maar niet teveel reservechauffeurs te hebben. De golf van (brug-)pensioneringen werd onvoldoende op voorhand opgevangen. Het is dan ook vreemd om in de lokale media te lezen dat de tot SP.a-kopstuk vervelde voormalige directeur van De Lijn Antwerpen, Tom Meeuws, klaagt over de afbouw van de dienstverlening in juni. Moest er de afgelopen jaren wat meer geluisterd zijn naar de bekommernissen van het personeel rond de arbeidsvoorwaarden en de lonen, dan was de job ook aantrekkelijker geweest. We gunnen het personeel de verdiende vakantie die na de stress van het verkeer in een stad als Antwerpen broodnodig is.

    Ook opmerkelijk is dat er bij acties van het personeel van De Lijn in juni steeds geschermd wordt met het argument van de examens in deze periode. Als de directie zelf de dienstverlening afbouwt in volle examenperiode is dit plots geen argument meer? Wat met studenten die niet op een overvolle tram raken en door het lange wachten op een van de volgende trams te laat op school aankomen terwijl ze examen moeten afleggen?

    De vele werken die vaak zonder coördinatie opgestart worden, gecombineerd met een verminderde dienstverlening van De Lijn in juni staan garant voor wat enkel kan omschreven worden als een ‘antimobiliteitsplan’: het plan van de stilstand. Kan de directie van De Lijn garanderen dat er in september voldoende personeel en materieel zal zijn om het zomerritme niet te moeten verlengen? Of gaan we naar een permanente afbouw van de dienstverlening?

    Er is nood aan een ernstig mobiliteitsplan met een drastische uitbreiding van het openbaar vervoer. Dit vereist een forse investering in personeel en materieel om de dienstverlening uit te breiden in plaats van in te krimpen. Gratis openbaar vervoer zou er bovendien voor zorgen dat het mogelijk is om de wegenwerken door te komen, wat uiteraard niet mag wegnemen dat er een coördinatie moet komen voor de geplande werken. In het kader van die werken is er een noodplan nodig. Bij de werken aan de zuidelijke leien waren er destijds extra buslijnen. Nu zijn er tijdens de werken minder trams…

    Antwerpen heeft geen nood aan minder openbaar vervoer, maar net aan veel meer! Dat vereist een breuk met de besparingslogica van de afgelopen jaren en dit op alle niveaus.

  • 1 mei. Onze verworvenheden verdedigen zoals we ze afdwongen: door strijd

    1 mei ontstond als een dag van strijd voor de 8-urendag. Door internationaal op dezelfde dag actie te voeren, werd een sterkere krachtsverhouding opgebouwd. Voor de werkgevers en het establishment waren die stakende arbeiders uitschot die slechts overlast bezorgden. Maar het is wel door te strijden dat de 8-urendag bekomen werd. Sindsdien werd veel gestreden voor tal van verworvenheden, die vandaag in snel tempo worden afgebroken. Als wij dit niet stoppen, zal het asociale beleid blijven doorgaan.

    Pamflet van LSP-Antwerpen op 1 mei

    Deze regering is helemaal niet zo sterk als ze zich bij de vorming ervan in 2014 voordeed. De acties van de vakbonden eind 2014 hebben daar een grote rol in gespeeld, zelfs indien toen het werk niet afgemaakt werd: doorzetten tot de val van de regering. Vandaag gaat er geen dag voorbij of de regeringspartijen liggen met elkaar in de clinch. Ze voeren verkiezingscampagne tegen elkaar met een opbod van verdelende uitspraken. Ze vinden elkaar alleen nog als het gaat om asociale maatregelen.

    Regering eensgezind over asociale maatregelen

    De aanvallen blijven zich opstapelen:

    • De hervorming van de financiering van de sociale zekerheid leidt tot minder middelen. Ondertussen worden andere maatregelen nu in de praktijk omgezet, zoals de jacht op de langdurig zieken.
    • In de begrotingscontrole werd tegen alle afspraken in nogmaals gesleuteld aan het tijdskrediet. Uitkeringen voor tijdskrediet met motief en thematische verloven nemen af.
    • De wet-Peeters wordt in de praktijk omgezet waarbij vooral de deeltijdse werkenden met een variabel uurrooster de pineut zijn. Zij mogen voortaan tot 168 (in plaats van 39) uren per referteperiode extra presteren zonder overloon.

    En dan liggen er nog zaken op tafel: pensioenen, gelijkgestelde dagen en eenheid van loopbaan, … De regering mag dan al wel het begrotingsevenwicht voor 2018 (en 2019) laten varen, toch wordt er al aangekondigd dat ze nog 4 à 5 miljard zoekt. Dat zal niet gebeuren door het geld te zoeken waar het zit, zelfs een symbolische meerwaardebelasting kan er niet van af.

    Terwijl de grote bedrijven hun winsten zien stijgen, kunnen er voor ons nog geen borrelnootjes af. Zij feesten als de beesten, wij moeten tevreden zijn met 1,1%. Dat mag dan wel een verademing zijn na jaren van loonstop, het is erg mager in vergelijking met hun winsten en cadeaus.

    Niet wachten op de verkiezingen

    De dynamiek van eind 2014 is verdwenen. We hadden toen een groeiende steun en betrokkenheid bij ons verzet tegen de rechtse regering. Nu luidt het dat we moeten wachten op de volgende verkiezingen in de hoop dat er een andere regering komt. Dat is een gevaarlijke methode: als we onze eisen niet op de agenda zetten, wordt het politieke debat al gauw beperkt tot de vraag wie het meest tegen migranten en vluchtelingen gekant is. In die context is een terugkeer van een rechtse regering niet uitgesloten, ook de gehate eerste regering van Cameron in Groot-Brittannië kon op die manier terugkomen.

    Ons lijkt het beter om op onszelf te vertrouwen en uit te gaan van onze sterkte. We zagen het potentieel hiervan eind 2014. Door offensief naar buiten te komen en de discussie te laten gaan over het asociale beleid van de regering kunnen we een sterkere positie uitbouwen. Laten we een voorbeeld nemen aan de VS waar na de verkiezing van Trump miljoenen mensen op straat kwamen en de beweging zich nu begint te organiseren. Vandaag zijn er op verschillende plaatsen stakingsacties in de VS. Wie had 10 jaar geleden gedacht dat de arbeidersbeweging in de VS nog kon klauwen?

    Hoezo, de basis wil niet mee?

    Een vaak voorkomend argument is dat de basis niet mee wil. Als kansen verloren gaan, zoals na de staking van 15 december 2014, is een zekere demoralisatie logisch. Maar het onderhuidse ongenoegen is er nog steeds. Zie maar naar de grote acties van de non-profit of de stakingsdreiging in de chemie die een beter voorakkoord opleverde. Als we het ongenoegen niet organiseren, zal de basis uiteraard niet meewillen. Wat houdt ons tegen om nu te starten met een brede sensibiliseringcampagne die samengaat met opbouwende acties, waarbij we terug toewerken naar een algemene staking? Een campagne rond een wervend programma met eisen zoals een 30-urenweek zonder loonverlies, een ernstige vermogenstaks, meer middelen voor zorg en onderwijs, … Waarom dit niet koppelen aan socialistische eisen zoals de nationalisatie van een aantal cruciale sectoren zoals financiën, energie, … om deze onder democratisch beheer en controle van de bevolking te plaatsen?

    De Franse verkiezingen toonden eveneens dat een strijdbaar programma kan mobiliseren: Mélenchon bracht honderdduizenden op straat voor meetings en acties. Er wordt gezocht naar alternatieven op de gevestigde politiek van steeds besparen op onze kap. Ook in ons land groeit consequent links in de peilingen, in Wallonië groeit de PVDA zelfs spectaculair. LSP wil er alles aan doen om dit te versterken, ook hier in Antwerpen. Een inclusieve campagne zoals die van Mélenchon die openstaat voor verschillende linkse stromingen en organisaties kan daar een belangrijk middel toe zijn. Eenheid in verscheidenheid, zonder meningsverschillen weg te moffelen maar deze net zien als een verrijking van het debat over hoe we tot die broodnodige andere samenleving kunnen komen.

    LSP staat voor een breuk met het kapitalisme en voor een socialistisch alternatief: een samenleving waarin de productie gericht is op de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking, niet de winsthonger van een kleine elite aan de top.

  • Neen aan extreemrechtse recuperatie van 1 mei!

    Stuur protestmail naar Antwerps bestuur om nazibijeenkomst niet toe te laten!

    De bende van Nation een paar jaar terug in actie. Rolt De Wever de rode loper uit voor deze extremisten op 1 mei? Foto: Collectif Krasnyi

    De Franstalige neonazi’s van Nation kondigden aan dat ze op 1 mei in Antwerpen actie voeren. Waar ze eerst aan de Groenplaats zouden bijeenkomen, is dit gewijzigd naar het Conscienceplein. Daar waren er in het verleden bijeenkomsten van het Vlaams Belang op 1 mei en ook Pegida blies er meermaals verzamelen. Het Vlaams Belang trekt dit jaar naar Aalst waar het de erfenis van Daens, de verdediger van de zwaksten en de uitgestotenen (zoals vluchtelingen vandaag), door het slijk trekt.

    Door Blokbuster

    Eind vorig jaar was er al een bijeenkomst van neonazi’s in Antwerpen. Nation hield toen samen met het N-SA van brulboei Eddy Hermy een bijeenkomst in café Den Bengel op de Grote Markt. Daar verzamelde N-SA enkele jaren terug op 1 mei, ook al eindigt de traditionele 1 mei-optocht op dezelfde Grote Markt. Het werd een vernederende afgang voor Hermy en co die onder politiebescherming afgevoerd werden. Nu ze terug vrienden zijn met de gewelddadige neonazi’s van Nation wordt gekozen voor een activiteit op een plein.

    Nation had het de voorbije maanden moeilijk: enkele militanten werden veroordeeld voor het in elkaar schoppen en slaan van een dakloze op het Luxemburgplein. Het maakte het gewelddadige karakter van de groep voor iedereen duidelijk. De voorbije jaren was er tussen N-SA en Nation een ‘knipperlichtrelatie’ die tussen haat en liefde schipperde.

    De zwakkere positie van deze neonazistische groeperingen mag geen zand in de ogen strooien: het blijven wel degelijk gevaarlijke marginalen die als ze de ruimte ervoor krijgen niet aarzelen om andersgekleurden, andersdenkenden, … fysiek te intimideren en letterlijk te bestrijden. Dit wordt soms gekoppeld aan een poging tot ‘sociale retoriek’. Ook nu zou de 1 mei-bijeenkomst plaatsvinden onder slogans tegen de “financiële elite” of zelfs tegen het kapitalisme. Niet dat de neonazi’s de kapitalisten van eigen bodem iets in de weg willen leggen, integendeel richten ze zich tegen gewone werkenden en hun gezinnen die een andere afkomst hebben.

    We mogen niet aanvaarden dat extreemrechts het feest van de arbeid – de strijddag van het internationalisme bij uitstek! –besmeurt met een boodschap van haat en geweld. Zal het Antwerps bestuur toelating geven aan deze publieke bijeenkomst van neonazi’s op 1 mei? Vraag het hen zelf per mail. Het initiatief voor deze oproep komt van Vrouwen Tegen Racisme die deze brief stuurden.

    Hieronder een voorbeeld van de mail die wij stuurden. Kopieer deze of doe het in je eigen woorden – stuur ons een kopie via info@blokbuster.be

     

    Aan: college@stad.antwerpen.be, bart.dewever@stad.antwerpen.be

    Geachte burgemeester en schepenen,

    Tot onze verbazing en verontwaardiging vernamen we dat neonazi’s op 1 mei in Antwerpen willen betogen. 1 mei is historisch een dag van internationale strijd van de arbeidersbeweging voor sociale verworvenheden.

    Het internationale en sociale karakter van deze dag – aanvankelijk voor het afdwingen van de 8-urendag, een eis die spijtig genoeg terug actueel wordt – staat haaks op de haat en geweld van neonazi’s.

    Vorig jaar werden militanten van het organiserende ‘Nation’ nog veroordeeld wegens geweld op een dakloze in Brussel.

    Zal het stadsbestuur toelaten dat deze gewelddadige bende fundamentalisten Antwerpen onveilig komt maken? Laat het bestuur toe dat alles waar 1 mei voor staat op deze manier besmeurd wordt? Wij hopen alvast van niet.

    Hoogachtend,

    (naam)

  • Bedenkingen bij het Oosterweel-compromis

    Rond het Sportpaleis zijn de voorbereidende werken voor de Oosterweelverbinding al een tijdje bezig

    Er heerste een hoerastemming: na jaren van onoverbrugbare meningsverschillen was er dan toch een gezamenlijk akkoord van de Vlaamse regering en de actiegroepen. In plaats van een mastodont van een Oosterweel-verbinding komt er een ‘Oosterweel light’ aangevuld met een ‘radicaal haventracé’ ten noorden van Antwerpen, met ook een tunnelverbinding tussen Wommelgem en Ekeren. Is het einde van de mobiliteitscrisis in zicht?

    Geert Cool

    Dat het thema mobiliteit gevoelig ligt in Antwerpen is al langer duidelijk. Er waren grote mobilisaties tegen het project om gewoon extra beton aan te leggen. Rond de Antwerpse Ring is er al een probleem inzake gezondheid (fijn stof, geluid, …) en dat zou enkel groter worden. Tegelijk staan we allemaal wel eens in de file in en rond Antwerpen. Hoe vermijden dat we volledig vastslibben zonder een aanslag te plegen op de gezondheid van de omwonenden? Dat blijft een wel erg moeilijk vraagstuk.

    Het akkoord dat voorligt, heeft als verdienste dat de geplande Oosterweelverbinding een pak beperkter zal zijn dan in het eerste ontwerp. Bovendien zou de roep naar een overkapping van de Ring ingelost worden. Het jarenlange protest van de actiegroepen heeft resultaat opgeleverd. Maar er zijn nog heel wat beperkingen.

    Eén van uitgangspunten is een “modal shift” waarbij de helft van de verplaatsingen in Antwerpen met de fiets of het openbaar vervoer moet gebeuren. Maar daar worden geen extra middelen voor openbaar vervoer tegenover geplaatst. In de mobiliteitsacties en campagnes in Antwerpen hadden de actiegroepen naar ons aanvoelen veel te weinig aandacht voor die kwestie van het openbaar vervoer. Ook de politieke partijen die de actiegroepen steunen, zwegen daar al te vaak over. Een eis als gratis en degelijk openbaar vervoer is nochtans essentieel om het autoverkeer effectief te laten afnemen. Dit moet uiteraard gecombineerd worden met investeringen in personeel en materieel zodat bussen niet uit elkaar vallen op de autosnelweg en zodat het personeel met menselijke shiften werkt.

    Kunnen we op deze Vlaamse regering vertrouwen om te investeren in meer openbaar vervoer? De ervaringen van de voorbije jaren tonen aan van niet. De publieke middelen voor De Lijn nemen af. Het aantal reizigers neemt eveneens af: -3,8% tussen 2010 en 2015. Met minder reizigers en minder dienstverlening werd wel een kwart meer geld bij de reizigers opgehaald. Meer betalen voor minder diensten dus. Moeten we op deze regering rekenen om mensen aan te zetten om meer gebruik te maken van het openbaar vervoer? Dat zou wel heel naïef zijn…

    Openbaar vervoer hoeft zich overigens niet tot bussen en trams te beperken. Waarom geen publiek stelsel van goedkoop autodelen? Waarom het succesvolle initiatief van collectieve fietsen niet in publieke handen nemen zodat een snellere uitbreiding van de dienstverlening mogelijk wordt en de prijzen kunnen gedrukt worden om de toegankelijkheid te verhogen? En waarbij een eventuele opbrengst kan gebruikt worden voor investeringen in fietsinfrastructuur: betere fietspaden, publieke herstelplaatsen, …

    Om het aantal auto’s te verminderen, lijkt de enige strategie van het Antwerpse stadsbestuur op dit ogenblik te bestaan uit de lage emissiezone waarmee oude auto’s uit de binnenstad verbannen worden, tenzij er een extra tolheffing wordt betaald. Het geeft meteen aan welk publiek het bestuur in de stad wil: enkel wie zich een nieuwe auto kan permitteren.

    De afwezigheid van een duidelijke strategie rond openbaar vervoer maakt dat de discussie zich lijkt te beperken tot waar er extra beton zal aangelegd worden, alsook waar er hoeveel tol zal moeten betaald worden. We mogen ons niet beperken tot deze technische discussie maar moeten een ambitieus mobiliteitsproject durven verdedigen: geen afstraffing van wie met de auto rijdt, maar de uitbouw van voldoende en degelijke alternatieven. Zoniet zullen er altijd discussies overblijven. Denk maar aan de grotere verkeersdruk die er op linkeroever in en rond Zwijndrecht dreigt te ontstaan. Daarnaast moet er ook over goederentransport nagedacht worden: alles over de weg met steeds meer ‘nieuwe slaven’ die als truckchauffeurs aan erg lage lonen werken of meer publieke investeringen in transport over water en spoor?

    Er zijn nog beperkingen aan het compromis rond de Oosterweelverbinding. Zo is het niet duidelijk of de overkapping van de Ring tot aan het Sportpaleis zal doorlopen om de situatie in Deurne Noord leefbaarder te maken. Een deel van het St Annabos op Linkeroever zou nog steeds verdwijnen. Rond de tolheffingen is er ook nog onduidelijkheid: wordt autorijden straks voorbehouden aan wie het zich kan permitteren om bovenop de aankoop van een nieuwe wagen en de autotaksen ook nog eens extra tolheffingen te betalen? Hoe is het trouwens mogelijk dat de Liefkenshoektunnel nog niet tolvrij gemaakt is? Dat zou een onmiddellijke vermindering van de verkeersdruk op de rest van de Antwerpse Ring met zich meebrengen.

    Zelfs indien met dit compromis erger vermeden wordt, blijven een aantal belangrijke bronnen van ongenoegen overeind. Bovendien is er geen fundamentele shift op vlak van mobiliteitsvisie. Dat vereist immers een strijd voor meer publieke middelen voor diverse vormen van openbaar en collectief vervoer. Die strijd botst met de logica van het huidige systeem dat enkel kijkt naar de winsten op korte termijn waardoor planning op langere termijn rekening houdend met mens en milieu niet mogelijk is.

  • 16 maart: Mars tegen Racisme in Antwerpen

    De opkomst van populistisch rechts in de VS en Europa maakt velen ongerust. En terecht! In hun kielzog scheppen ze een ruimte waar racisme, seksisme en homofobie weer aanvaardbaar worden. Tegelijkertijd voeren de populisten zelf een asociaal beleid dat de spanningen in de maatschappij doet toenemen. Extreemrechts voelt zich in zo’n klimaat versterkt en durft agressiever uit de hoek te komen. Daarom organiseert Blokbuster op 16 maart een mars tegen racisme, seksisme, het asociale beleid en de extreemrechtse NSV (Nationalistische Studentenvereniging).

    Platformtekst voor de betoging

    Als Trump één ding aantoont, is het wel dat dat de opmars van populistisch rechts geen onschuldige ontwikkeling is. Wie had gehoopt dat hij na de verkiezingen zijn toon en beleid zou matigen, is eraan voor de moeite. Een inreisverbod voor personen uit 7 moslimlanden, aanvallen op het recht op abortus, en de voorbereidingen op een massale deportatie van migranten, … Het geeft een voorproefje van wat ons te wachten staat als Trump en zijn regering vrij spel krijgen.

    Ook in Europa hebben de jaren van besparingen, groeiende ongelijkheid en toenemende maatschappelijke tegenstellingen geleid tot een gigantische afkeer van het politiek establishment. Bij gebrek aan een politiek alternatief weten rechtse populisten dat ongenoegen te kanaliseren. In Frankrijk maakt Marine Le Pen een reële kans om de eerste ronde van de presidentsverkiezingen te winnen. De peilingen in Nederland wijzen dan weer op een doorbraak van de PVV van Geert Wilders.

    Met de N-VA als grootste partij in de regering hebben we al mogen ervaren wat het “alternatief” van dergelijke rechtse populisten inhoudt. Er wordt een zwaar besparingsbeleid gevoerd op de kap van de werkenden, jongeren en uitkeringsgerechtigden. Om de aandacht af te leiden van hun asociaal beleid deinzen ze niet terug voor een trumpiaanse leugen meer of minder. Van de denkbeeldige dansende moslims van Jan Jambon tot Bart De Wever, die de schuld voor de samenlevingsproblemen in Antwerpen bij de Berbers legt. De nieuwe regels van Theo Trump waardoor mensen kunnen uitgewezen worden op basis van het vermoeden van een misdrijf, maken willekeur en discriminatie zelfs legaal.

    Geen duimbreed aan extreemrechts

    Met racistische uitspraken probeert N-VA ook haar rechtervleugel van voormalige Vlaams Belangstemmers tevreden te stellen. Toen de N-VA in 2014 het Vlaams Belang electoraal leegzoog, hoopten velen dat het liedje van Dewinter en co uit zou zijn. Sommigen zagen hierin dan toch één verdienste van de N-VA. Het bleek een illusie. Het Vlaams Belang stijgt opnieuw in de peilingen. Bovendien wordt het ranzig discours uit het verleden steeds meer aanvaardbaar. Een soortgelijk proces zagen we al in Frankrijk waar Sarkozy met een rechtse en racistische retoriek de weg plaveide voor een hernieuwde terugkeer van het FN vandaag.

    Maar het zijn niet enkel extreemrechtse partijen als Vlaams Belang die zich in dit klimaat versterkt voelen. De overwinning van Trump ontketende in de VS al een golf van haatboodschappen, intimidatie en zelfs geweld tegen mensen met een donkere huidskleur. In Duitsland neemt het aantal aanvallen op asielcentra sinds de opkomst van Alternative für Deutschland explosief toe. Het is in België niet uitgesloten dat de verschillende rechtse groupuscules gewelddadiger uit de hoek zullen komen.

    Tegen het asociale beleid, voor een sociaal alternatief

    De opkomst van extreem- en populistisch rechts is geen toeval. Het neoliberale kapitalisme heeft de afgelopen decennia tot een ongeziene ongelijkheid geleid. Ondertussen bezitten de 8 rijkste mensen ter wereld evenveel als de 3,6 miljard armsten. Voor de meerderheid van de bevolking betekent dit werkloosheid, toenemende armoede, tekorten op vlak van huisvesting, gezondheidszorg, …

    Figuren als Trump, Le Pen, Wilders en De Wever spelen daarop in door de schuld bij verschillende zondebokken te leggen. Dat is de voedingsbodem waarop racisme, seksisme en homofobie kunnen ontstaan. Terwijl ze de echte verantwoordelijken voor de problemen ongemoeid laten, gaan ze door met hun asociaal besparingsbeleid.

    Het voorbeeld van de VS toonde echter dat strijd loont. Rechtse regeringen kunnen tegengehouden worden. Een deel van de moslimban is onder massaal protest gestopt. De miljoenen die op de inhuldiging van Trump betoogden, maakten duidelijk dat hij geen vrij spel zou krijgen. Ook in Europa en België moeten we een muur van protest opbouwen tegen onze Trumps van eigen kweek.

    We moeten dat doen met een programma dat de verschillende gemeenschappen kan verenigen. Een programma met eisen als gratis en degelijk onderwijs; jobs geen racisme, herverdeel het werk zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen; geen racisme; mijn lichaam, mijn keuze: voor het recht op abortus; ….

    Doe mee

    De betoging tegen racisme, haat en verdeeldheid van 16 maart is gericht tegen een haatmars van extreemrechts (Nationalistische Studentenvereniging) diezelfde avond. Op die haatmars komen tal van neonazi’s bijeen. Met een vreedzame anti-NSV betoging willen we onze straten niet overlaten aan het geweld van extreemrechts. Doe mee!

    • Geen haatmars door Antwerpen
    • Jobs, geen racisme: voor degelijke jobs, betaalbare huisvesting en gratis onderwijs voor iedereen
    • Stop seksisme. Mijn lichaam, mijn keuze: baas over eigen lichaam!
    • Stop de repressie tegen vluchtelingen. Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers
    • Stop het asociale besparingsbeleid!

  • Lage emissiezone in Antwerpen: asociale maatregel die getuigt van willekeur

    Foto: Flickr/Pittou2

    Vanaf 1 februari mogen vervuilende auto’s Antwerpen niet meer binnen. Officieel is deze maatregel ingegeven door de vreselijke luchtkwaliteit in de stad. In de praktijk gaat het echter om een maatregel die vooral de armsten treft.

    De lage emissiezone waarbinnen enkel dieselwagens met euronorm 4 of hoger en dieselwagens met euronorm 3 én een roetfilter binnen mogen, is beperkt tot een gebied in de binnenstad en op Linkeroever. De Antwerpse Ring waarop dagelijks duizenden voertuigen en vrachtwagens rijden én in de file staan, wordt niet mee opgenomen. Natuurlijk niet, want dan zou er een groter economisch effect zijn en dat is ook niet de bedoeling.

    Nochtans komt er heel wat luchtvervuiling van die Ring. Studies naar de luchtkwaliteit in Antwerpen geven aan dat de omgeving van de Ring er het slechtste aan toe is. Toch lijkt het bijzonder moeilijk om het Antwerpse bestuur te overtuigen van de mogelijkheid om de ring te overkappen en meteen deze open riool inzake luchtvervuiling te dichten. Moest er echt met de luchtkwaliteit ingezeten worden, zou dat een logische eerste maatregel zijn.

    Maar neen, dat gebeurt niet en in de plaats daarvan worden in de binnenstad auto’s geweerd als ze te oud zijn. Enkel diesels die na 2006 ingeschreven zijn, kennen geen enkel probleem. Heel wat inwoners van de stad hebben echter een oudere auto, het gaat naar schatting om zowat 8.000 wagens. Deze mensen mogen nu niet meer met hun eigen auto naar hun eigen huis. Stond hun auto in hun garage op 1 februari, dan riskeren ze een boete als ze buiten rijden. Kleine zelfstandigen die bijvoorbeeld een verhuisbedrijfje hebben en gespecialiseerd zijn in de stad, zien hun inkomen gebroodroofd. De boodschap van het stadsbestuur aan deze mensen? Ze moeten maar een nieuwe auto kopen… Misschien een SUV die heel wat liters brandstof zuipt? Blijkbaar mag de binnenstad enkel nog betreden worden door wie het zich kan permitteren om een nieuwe auto te kopen. De rest moet maar oprotten.

    Op die manier getuigt deze maatregel van willekeur. Een specifieke bevolkingsgroep wordt geviseerd en meteen verantwoordelijk gesteld voor het reële probleem van de luchtkwaliteit. Meer bepaald worden de armsten, waaronder veel gewone werkenden, die zich niet zomaar een nieuwe auto kunnen permitteren uitgesloten.

    Het is nochtans niet zo dat er voldoende alternatieven inzake mobiliteit zijn. De voorbije jaren is er door de partijen die in Antwerpen aan de macht zijn bespaard op openbaar vervoer. Onder de slogan ‘Antwerpen tramstad’ werden bussen geschrapt. De dienstverlening gaat er samen met het gebrek aan investeringen op achteruit en ondertussen blijven de prijzen maar stijgen. Met erg uitgesproken tegenstanders van het openbaar vervoer als Annick De Ridder, staat de N-VA niet bepaald bekend als een partij die het openbaar vervoer promoot. Integendeel.

    Moet er dan niets gebeuren met de luchtkwaliteit? Natuurlijk wel! En ja, het aantal verplaatsingen met auto’s moet naar beneden. Maar dit mag niet gebeuren door diegenen die zich geen nieuwere auto’s kunnen permitteren aan te pakken. Als we overigens de emissieschandalen bij grote autobouwers in rekenschap nemen, is het helemaal niet evident dat nieuwere auto’s effectief minder vervuilend zijn. Voor autobouwers is het blijkbaar te duur om de uitstoot effectief te verminderen in plaats van de tests te manipuleren.

    Om de uitstoot effectief onder controle te krijgen, zal de sector van de autobouw bovendien in publieke handen moeten komen zodat er geïnvesteerd wordt in onderzoek naar en productie van milieuvriendelijker wagens. In plaats van het vertrek van grote autobouwers als Opel (Antwerpen) of Ford (Genk) aan te grijpen om met de gemeenschap de beschikbare know-how en productiecapaciteit over te nemen om hiertoe over te gaan, werd deze grote bedrijven niets in de weg gelegd om sociale woestijnen aan te richten.

    In de plaats van de lage emissiezone en uitsluiting van oudere wagens, moet geïnvesteerd worden in degelijk en gratis openbaar vervoer. Tegelijk moet geïnvesteerd worden in goederentransport over spoor en water om vrachtwagens van de weg te halen. Transport van goederen en personen is te belangrijk voor de gemeenschap om dit aan private bedrijven en hun winsthonger over te laten. Een uitbouw van publieke stelsels van autodelen kan het aantal wagens in steden verder beperken. De rechtse politici willen dit soort efficiënte maatregelen niet nemen, ze pesten liever diegenen die het niet zo breed hebben.

     

  • Beweging tegen vermarkting sociaal werk dringend uitbreiden!

    Foto: MediActivista

    De beweging tegen de vermarkting van het sociaal werk in Antwerpen was de afgelopen maanden één van de belangrijkste sociale bewegingen in de stad. Antwerps schepen van Sociale Zaken Fons Duchateau (N-VA) wil de sociale sector langzaamaan overhevelen naar de privé door middel van het zogenaamde ‘tendering’-systeem: verschillende sociale projecten worden op de markt geveild en de ‘beste’ (lees: goedkoopste) bieder mag het project de komende 3 jaar beheren. Het centrum voor daklozenopvang De Vaart stond daarbij in het oog van de storm: het zou het eerste project worden dat uitgeleverd wordt aan de privé, met name aan het securitybedrijf G4S.

    Artikel door Jarmo (Antwerpen)

    Sociaal werk is in een kapitalistische samenleving een erg belangrijke sector. In veel gevallen vormen de sociaal assistenten de enige barrière tegen een leven in diepe, absolute ellende voor de slachtoffers van het neoliberale stadsbestuur. Het is dan ook tekenend dat deze sector zo hard wordt aangevallen. Het stadsbestuur van Bart De Wever wil de slachtoffers van haar beleid laten vallen, gesterkt door het neoliberale dogma dat armoede je eigen schuld is, ook als ze veroorzaakt wordt door een jarenlang desinvesterings- en besparingsbeleid in allerlei sociale en openbare diensten.

    Het is dan ook niet verwonderlijk dat de woede onder de sociaal werkers tegen dit beleid enorm was. 2016 werd gekenmerkt door een opvallende reeks acties en mobilisaties tegen deze maatregelen. Daarbij viel het op dat de beweging een groeiend karakter kende: steeds meer mensen namen deel. Er ontstond solidariteit vanuit alle hoeken van de samenleving. Studenten en metaalarbeiders vervoegden het protest en maakten het sterker. De beweging had de verdienste dat ze het debat over hoe sociaal werk georganiseerd moet worden en welke rol het in de samenleving speelt op de agenda en in de media plaatste. Ze was bovendien de eerste beweging die het neoliberale stadsbestuur van Bart De Wever het vuur aan de schenen kon leggen.

    Dat heeft zo zijn effect gehad. De overdracht van De Vaart aan G4S verloopt niet zo vlot als Duchateau verwacht had. Op vraag van de gouverneur wordt de procedure uitgesteld naar de zomer van 2017. Dat is een belangrijk gegeven: zonder te vechten zou de strijd nu al verloren geweest zijn. Maar uitstel is niet noodzakelijk afstel en gewonnen is de strijd dus ook nog niet.

    Dit uitstel is wel een positief gegeven in die zin dat het de beweging tijd geeft om op adem te komen en de krachten opnieuw bij elkaar te brengen. De solidariteit die vanuit andere gelederen van de arbeidersbeweging naar voor gebracht werd, moet aangegrepen worden om de beweging verder uit te bouwen. Het heeft weinig zin ons te concentreren op discussies en debatten met vertegenwoordigers van het stadsbestuur: zij voeren immers een ideologische strijd tegen de hele sociale sector. Het is enkel door de strijd uit te bouwen en te versterken dat we hen op de knieën zullen krijgen. Dat zal enkel lukken door van onze strijd een offensieve strijd te maken die niet enkel de besparings- en privatiseringsplannen een halt toeroept, maar tegelijk opkomt voor een echt en degelijk sociaal werk waarin massaal geïnvesteerd wordt, zodat niemand uit de boot valt.

  • Protest tegen vermarkting Antwerps sociaal werk verder uitbouwen!

    Het rommelt al enkele maanden in het sociaal werk in Antwerpen. Eind mei was er een eerste actie tegen de vermarkting van projecten zoals de daklozenbegeleiding. Er volgden nog acties die wezen op een groeiende kracht en steun van zowel personeel uit de versnipperde sector als uit andere sectoren en van studenten en docenten sociaal werk. De eenmaking van het personeel dankzij het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) en de vakbonden maakte het ook mogelijk om een bredere solidariteit te bekomen.

    De actie van 27 oktober aan de OCMW-raad overtrof alle eerdere qua aanwezigheid en strijdbare dynamiek. De twee studentenbetogingen vanuit KdG en AP-Hogeschool speelden daar een belangrijke rol in. Zoals vakbondsafgevaardigde Sanne Coremans in haar toespraak stelde, is dit het begin van de opbouw van een beweging en een krachtsverhouding waarmee we het stadsbestuur willen en kunnen stoppen. Er werd meteen ook opgeroepen naar de actiedag van de non-profit op 24 november.

    De acties worden breed ondersteund. Niet alleen personeel, studenten en docenten maar ook politieke partijen en organisaties en een groeiende laag van de bevolking steunen het protest. Dat is belangrijk, want voor het neoliberale stadsbestuur is deze vermarkting een precedent. Het is een stormram om de sociale sector te vervangen door een werking met een ander doel: repressie en opvang beperkt tot ‘bad, bed, brood.’ Het verzet ertegen moet ook een precedent zijn. Beeld je in dat we het rechtse stadsbestuur in Antwerpen een nederlaag kunnen toebrengen, wat zou het effect daarvan niet zijn voor het verzet tegen het asociale beleid van de rechtse regeringen?

    Dossier zat hele tijd vast

    Er werd aangekondigd dat de toekenning van de daklozenbegeleiding van ‘De Vaart’ sowieso naar G4S Care zou gaan, maar het uiteindelijke contract met deze multinational liet heel lang op zich wachten. Nu wordt het toch voorgelegd op de OCMW-Raad van 22 december.

    Voor een ander project, ‘Kadans Wonen’, dat woonbegeleiding voor daklozen voorziet, blijkt het dossier van G4S Care veel te licht te wegen. Nochtans gebruikte G4S Care dezelfde argumenten, onder meer met nadruk op de zelfredzaamheid van daklozen. Waar het gebrek aan ervaring in de beoordeling van het dossier van G4S Care voor ‘De Vaart’ als positief werd bestempeld – “een nieuwe frisse wind” – wordt dit in het dossier voor ‘Kadans Wonen’ terecht gezien als een grote zwakte. De argumentatie om ‘De Vaart’ aan G4S Care uit te besteden, snijdt dus geen hout.

    De onduidelijkheid – er wordt ten vroegste eind december gestemd op de OCMW-raad – weegt ondertussen door voor personeel en cliënten. Personeelsleden werden gevraagd om toch langer te blijven, ook al weet niemand hoe lang. Cliënten weten niet wat er met hun diensten zal gebeuren. Het is duidelijk dat er meer dan één haar in de boter zit bij de besprekingen tussen het neoliberale bestuur en de multinational. Ongetwijfeld speelde het protest daar een rol in. Alle details worden immers uitgespit. Achterkamerakkoorden worden meteen in de openbaarheid gebracht. Bovendien is er een brede sympathie voor het personeel.

    Laat ons daarop verderbouwen met al wie de strijd wil voeren, ook indien op 22 december beslist wordt om ‘De Vaart’ effectief aan G4S toe te wijzen. De strijd is dan niet voorbij: het stadsbestuur ziet ‘De Vaart’ slechts als een precedent.

    Met een petitie kunnen we de vermarkting en het verzet ertegen bekendmaken en steun voor onze strijd opbouwen. Dan kunnen we naar nog grotere acties gaan. Laat ons niet wachten tot volgende verkiezingen (zonder garantie op een ander resultaat) maar de strijd meteen organiseren met een zo breed mogelijke betrokkenheid.

    Tegelijk biedt deze aanval op het sociaal werk een kans om een meer fundamentele discussie te voeren over de nood aan investeringen in een degelijke toekomst voor iedereen door de uitbouw van publieke diensten die vooral preventief en structureel werken. Een samenleving waar niemand uit de boot valt, vereist een ander systeem.

    Protestactie donderdag 22 december om 19u00 op het Mechelsplein in Antwerpen

    [divider]

    Van hulpverlening naar vrijwilligers die elkaar moeten onderhouden

    G4S Care zal met minder personeel en minder middelen ‘De Vaart’ openhouden als het van het contract tussen het bedrijf en de stad afhangt. De hulpverlening die er nu is – onder meer budgetbegeleiding en woonbegeleiding – verdwijnt. G4S Care moet mensen begeleiden naar andere diensten. CAW Antwerpen stelt dat deze methode 18 jaar geleden bij de oprichting van ‘De Vaart’ al werd uitgetest en faalde. Vandaar dat er zelf aan actieve begeleiding werd gedaan. G4S Care kondigde al aan dat het personeel – er wordt niet langer geëist dat er evenveel personeel met dezelfde kwalificaties en aan dezelfde arbeidsvoorwaarden moet zijn – zal aangevuld worden met vrijwilligers. We gaan dus van hulpverlening naar vrijwilligers die elkaar moeten doorverwijzen naar andere diensten.

  • Vermarkting ‘De Vaart’ nog niet op agenda, personeel toch in actie

    30852496370_d390d9a473_z

    De vermarkting van delen van het sociaal werk in Antwerpen leidt tot strijd van personeel, studenten, cliënten en sympathisanten. Op 27 oktober was er een grote actie aan de OCMW-Raad. Op 24 november was het spandoek ‘Sociaal Werk is niet te koop’ prominent aanwezig op de grote betoging van de zorgsector in Brussel.

    Dezelfde avond werd ook aan de OCMW-Raad een actie gevoerd. Net als vorige maand stond de toewijzing van het contract voor ‘De Vaart’, het centrum voor daklozenbegeleiding, niet op de agenda. Bevoegd schepen en OCMW-voorzitter Fons Duchateau (N-VA) wil het nochtans kost wat kost aan het private bedrijf G4S overdragen. De argumentatie daarvoor wordt betwist door het personeel uit de sector, de cliënten en ook door academici. Het voorstel van G4S voor de overname van ‘Kadans Wonen’, eveneens een dienst voor daklozen, werd door de jury verworpen. Nochtans werden dezelfde argumenten gebruikt als bij ‘De Vaart’, onder meer inzake de zelfredzaamheid en het gebrek aan ervaring. Het groeiende protest maakt bovendien dat het moeilijker wordt om contracten die niet op punt staan te tekenen.

    Voorlopig lijkt het dossier vast te zitten. Dit leidt tot onzekerheid  bij personeel (dat gevraagd is om langer te blijven) en cliënten. Tegelijk geeft het vertrouwen aan het protest: onze strijd is niet voorbij indien er één of enkele projecten uitbesteed worden aan multinationals als G4S, maar dat het eerste project ook nog vastzit geeft ons extra tijd. Laat ons daar gebruik van maken om het groeiende verzet verder op te bouwen.

    Aan de OCMW-Raad van 24 november voerden een 70-tal mensen actie. Het was een waakzaamheidsactie, de nadruk lag op de grote betoging ’s ochtends. Er werd een stand van zaken gegeven en er was een verslag van de betoging ’s ochtends. Studenten sociaal werk vertelden over de impact van de actie van 27 oktober onder de medestudenten. Iemand van ‘De Vaart’ vertelde emotioneel wat de geplande maatregel voor hem betekent. Met wat ‘slam poetry’ werd de boodschap van de actievoerders mooi verpakt gebracht.

    Aan de volgende OCMW-Raad van 22 december wordt opnieuw actie gevoerd.

    Hieronder enkele foto’s door Liesbeth:
    Sociaal werk actie OCMW-Raad // Foto's: Liesbeth

  • “Vermarkting sociaal werk is rampzalig voor personeel en cliënten”

    Interview met Sanne Coremans, vakbondsafgevaardigde CAW Antwerpen, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Sanne op de actie van 7 oktober aan het Antwerpse stadhuis
    Sanne op de actie van 7 oktober aan het Antwerpse stadhuis

    Het Antwerpse bestuur wil delen van het sociaal werk uitbesteden aan de private sector. Volgens schepen Fons Duchateau (N-VA) moet dit leiden tot meer innovatie. Een kritische sociale sector kan het asociale bestuur missen als kiespijn. Bijgevolg wordt een nieuwe sociale sector gekocht: één die braaf doet wat het neoliberale bestuur vraagt. Voor een aantal deelwerkingen is er al een tender uitgeschreven: een soort aanbesteding waarop iedereen kan inschrijven. We spraken hierover met Sanne Coremans, afgevaardigde voor het ABVV bij CAW (Centrum Algemeen Welzijn) Antwerpen en zelf werkzaam in een ‘getenderd’ project.

    Wat is de impact van deze vermarkting op de werkvloer?

    “Het heeft een enorm effect op de dagelijkse werking. Er heerst een teneergeslagen sfeer. Maar tegelijk proberen we wel een gezamenlijke strijd van alle getroffen projecten en van de volledige sector te voeren. Zo was er op 19 oktober voor het eerst een personeelsvergadering met mensen van alle getroffen VZW’s en hun deelwerkingen: CAW, Samenlevingsopbouw, Free Clinic, De Sleutel, Vagga, … De sociale sector is erg versnipperd en nu worden diverse projecten met vermarkting bedreigd. Het was belangrijk om allemaal samen te bespreken hoe we reageren.

    “Sociaal werkers begeleiden de meest kwetsbaren in de samenleving. Deze operatie van vermarkting is rampzalig voor zowel personeel als cliënten. De omvang van de subsidies mag in absolute cijfers dan wel min of meer gelijk blijven, een privaat bedrijf zal winst proberen te maken door te besparen op personeel en dienstverlening. Ook voor de cliënten is het problematisch. In de tenders die uitgeschreven zijn, is er sprake van een kleiner aantal op te volgen cliënten dan wat vandaag het geval is. Onder meer bij de woonbegeleiding is dit zo. Waar moeten de honderden mensen die straks zelfs hier uit de boot vallen naartoe? Bovendien worden in de tender minder taken opgelegd, zo zou G4S Care bij de overname van de daklozenbegeleiding van ‘De Vaart’ niet langer aan budgetbeheer doen.

    “De bezorgdheid van het personeel is tweeledig: hoe kunnen we onze dagelijkse werking invullen en wat betekent dit voor de cliënten? We hebben de indruk dat het bestuur vooral wil dat de allerzwaksten zo snel mogelijk uit het zicht verdwijnen zodat ze geen ‘overlast’ bezorgen. De opdracht en het beroep van sociaal werkers wordt anders ingevuld, vanuit een beheersingslogica in plaats van een emancipatorische en krachtgerichte kijk. Zelfs indien de huidige organisaties de tender binnenhalen, zal het huidige systeem van tewerkstelling binnen de sociale sector onder druk komen te staan. De uitgeschreven tenders van 3 jaar worden maximaal twee keer verlengd, dat maakt dat je na twee tijdelijke contracten nog zeker drie jaar zeker bent van je tewerkstelling. Wat is een contract van onbepaalde duur dan nog waard?”

    Het stadsbestuur houdt geen rekening met het protest en wil kost wat kost met G4S Care in zee gaan. Hoe wordt daarop gereageerd?

    “Het bestuur geeft inderdaad aan dat G4S Care de voorkeur geniet om de daklozenbegeleiding over te nemen, ook al zijn die onderhandelingen nog niet rond. [Sinds dit interview lijken de problemen bij die onderhandelingen overigens enkel groter te worden, redactie]. Maar onze strijd beperkt zich niet tot één project. De vermarkting van de volledige zorgsector is al langer bezig, wij zijn niet de enigen die geraakt worden. We hebben wel het gevoel dat ‘De Vaart’ het eerste grote dossier in het sociaal werk is: als dit passeert, zal de rest volgen.

    “Doorheen de acties krijgen we een goede respons: sociaal werk is immers in het belang van iedereen. We gaan spreken op de hogescholen en universiteiten, studenten nemen deel aan onze acties. Met de actie van 7 oktober aan het stadhuis van Antwerpen zagen we het potentieel. Er waren veel studenten, sociaal werkers uit andere steden met een grote groep uit Brussel en ook syndicalisten uit andere sectoren zoals de chemie, distributie, voeding, … Het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) speelt een grote en bijzonder positieve rol in het eenmaken van het personeel in de sector en op die basis kunnen we ook een bredere solidariteit tot stand brengen.

    “De actiedag van de social profit op 24 november is voor ons belangrijk omdat er gelijkaardige problemen in de volledige zorgsector zijn. Alleen zullen we het niet halen, er is een brede ‘witte woede’ nodig. We moeten ons ook richten tegen het volledige besparingsbeleid. Onze cliënten ondervinden de gevolgen van dat beleid met hun energiefacturen en andere stijgende kosten. Daarbovenop wordt nu ook hun sociale begeleiding afgebouwd. De boodschap die zij krijgen is dat ze maar hun plan moeten trekken. In het neoliberale jargon hebben ze daar zelfs een ‘zelfredzaamheidsmatrix’ voor. We kunnen dit niet aanvaarden en moeten wel in verzet gaan tegen de afbouw van hulpverlening en het besparingsbeleid in het algemeen.”

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping