Your cart is currently empty!
Category: Lokaal – Antwerpen
-
Kris Peeters opgeofferd om CD&V in Antwerpen (en de rechtse coalitie) te redden?
Foto: Liesbeth De zoektocht naar een lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 in Antwerpen heeft CD&V bij Kris Peeters gebracht. De minister van werk moet hiervoor nog verhuizen vanuit Puurs. Er wacht hem een ondankbare taak: CD&V overeind houden in Antwerpen.
Door Geert Cool
De voorbije jaren is de steun voor zowel CD&V als Open Vld in Antwerpen bijzonder diep weggezakt. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen kon Annemie Turtelboom als binnengehaalde lijsttrekker voor Open Vld de meubels niet redden. Naast haar eigen zitje was er slechts één partijgenoot verkozen. CD&V moest de wagon aan het karretje van SP.a hangen om een groter aantal verkozenen te bekomen.
In verschillende districten waar CD&V in 2012 wel afzonderlijk opkwam, was het resultaat niet bepaald positief. Nergens werd de kaap van de 10% overschreden, in sommige districten haalde de partij nog amper 5%. Een kartel vormen zoals in 2012 met SP.a of zoals in 2008 met N-VA zit er voor 2018 niet in. Gedoodverfd kopstuk Philip Heylen koos bovendien het zekere voor het onzekere en trekt naar de private sector. Als CD&V niet helemaal kopje onder wil gaan in de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen was er een ingreep nodig. Zoals de eerdere ervaring van Annemie Turtelboom aantoonde, is de kans op succes echter beperkt. De internationale tendens van het verdwijnen van het politieke centrum is al langer zichtbaar in de Antwerpse kiesresultaten en het is weinig waarschijnlijk dat Peeters die tendens zal kunnen keren.
Een tussentijdse peiling na drie jaar gemeentebestuur in 2015 gaf CD&V 7,4% waardoor het twee van de huidige vijf zetels zou verliezen. Open VLD haalde in deze peiling 7,1% waardoor het een zetel zou winnen. Problematisch voor N-VA is dat het met 34,4% en 21 zetels (twee minder) met de zes zetels van CD&V en Open Vld niet langer aan een meerderheid zou komen: 27 van de 55 zetels tegenover 30 vandaag. Het model voor de rechtse regering op federaal en Vlaams niveau zou volgens deze peiling dus ook in het eigen bastion zijn meerderheid verliezen. Niet alleen CD&V heeft een Antwerps probleem, ook De Wever en de N-VA hebben er één.
De komst van Kris Peeters wordt in de media voorgesteld als een uitdaging voor Bart De Wever waarbij de strijd tussen Peeters en De Wever nu ook openlijk in Antwerpen zal gevoerd worden. Ongetwijfeld zijn er spanningen, maar beide partijen vormen wel samen een meerderheid in zowel de federale als de Vlaamse regering en ook op Antwerps niveau. Indien de rechtse coalitie in Antwerpen in 2018 zijn meerderheid verliest, zal dit gevolgen hebben voor de regeringsvormingen in 2019. Indien De Wever burgemeester wil blijven, zou hij wel eens Kris Peeters nodig kunnen hebben. De enige andere optie lijkt een atypische coalitie van N-VA en Groen (volgens de peiling van 2015 goed voor een meerderheid van 30 zetels) naar het voorbeeld van de lokale coalitie in Deurne. Of Groen bereid zal zijn om een jaar voor de parlementsverkiezingen Wouter Van Besien en voorzitter Almaci in zo’n coalitie te sturen, is echter betwijfelbaar.
De transfer van Kris Peeters naar Antwerpen is vooral voor Peeters zelf een risico: de voorstelling van de campagne als een strijd tussen De Wever en Peeters start met een achterstand van 27% voor Peeters op basis van de peiling uit 2015, ‘scoren’ wordt dus moeilijk. Als lijsttrekker wordt Peeters kandidaat-schepen in een volgende coalitie, maar CD&V heeft een cumulverbod voor schepenen in een grote stad als Antwerpen. Hierdoor is niet alleen een ministerpost onmogelijk, maar zelfs een zitje in het parlement kan niet meer. Van minister naar schepen van een wel erg kleine CD&V-fractie in Antwerpen, is niet bepaald een promotie. Het lijkt eerder op een wanhoopsdaad.
De linkerzijde mag geen illusies hebben in de komst van Peeters. De fabel van Peeters als ‘sociaal gezicht’ in de rechtse regering is al meermaals doorprikt. Volgens de peiling van 2015 komt een grote ‘centrumcoalitie’ van SP.a, Groen, CD&V en Open Vld niet aan een meerderheid (26 zetels). Bovendien zou een dergelijke coalitie geen fundamentele breuk met het huidige beleid betekenen. Een ‘linkse’ coalitie van SP.a, Groen en PVDA zou zowel CD&V als Open Vld nodig hebben om aan een meerderheid te komen. We hopen dat de PVDA zich niet geroepen zal voelen om een dergelijke centrumcoalitie te ondersteunen en evenmin zal meestappen in de wel erg louter gepersonaliseerde publiciteitscampagne die de gemeenteraadsverkiezingen dreigt te worden.
Er zijn heel veel inhoudelijke noden en behoeften die centraal moeten staan: het nijpende tekort aan betaalbare huisvesting, de mobiliteitsproblemen die tot stilstand leiden, het gebrek aan werk voor jongeren, het verzet tegen de vermarkting van het sociaal werk, … bovenop het ongenoegen als gevolg van het besparingsbeleid op alle andere niveaus. Een campagne rond dergelijke thema’s met offensieve eisen voor massale publieke investeringen is nodig. LSP wil dat versterken waarbij we het meteen koppelen aan de noodzaak van maatschappijverandering en concrete stappen in de opbouw van krachtsverhoudingen op straat om tot dergelijke verandering te komen.
De Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen van 2018 worden interessant op verschillende vlakken. Maar ondertussen zijn er dringende kwesties die niet op die verkiezingen kunnen wachten. De strijd rond de vermarkting van het sociaal werk, de mobiliteitsknoop, de oprukkende repressie om de sociale problemen toe te dekken, … moet nu opgedreven worden.
-
Tegen Trump, tegen extreemrechts! Protest tegen neonazimeeting in Antwerpen
Komende zaterdag, 19 november, is er op de Grote Markt van Antwerpen, in café Den Bengel, een bijeenkomst van gewelddadige neonazi’s. Racisten, seksisten, homofoben, … voelen zich gesterkt door de verkiezingsoverwinning van Trump in de VS. Dit kan leiden tot een toename van geweld.
Verzet daartegen is noodzakelijk en vindt ook plaats in de VS. De acties tegen Trump en zijn haat zijn er massaal. Ook bij ons is er veel ongerustheid en woede naar aanleiding van de verkiezing van Trump. Wat betekent dit voor al wie een andere huidskleur heeft, voor vrouwen, voor holebi’s, …? De Actief Linkse Studenten en Blokbuster willen ook in Antwerpen actie voeren. Protesteer mee tegen Trump en tegen gewelddadige haatgroepen, zoals de neonazi’s van Nation en N-SA die op 19 november een bijeenkomst houden! (Meer over deze bijeenkomst zelf kan je lezen in een dossier van Blokbuster)
Protest is belangrijk: als neonazi’s zelfvertrouwen kunnen opbouwen, wordt tot geweld overgegaan. Dat zagen we met Nation toen militanten van die groep vorig jaar een dakloze in elkaar sloegen aan het Luxemburgplein in Brussel. Verschillende militanten van Nation werden daarvoor veroordeeld. Laten we toe dat deze bende zich zomaar kan organiseren in Antwerpen? Of beginnen we vandaag met het verzet hiertegen te organiseren?
De verkiezing van Donald Trump als Amerikaans president is een luid alarm dat afgaat. De woede en frustratie tegen de elite wordt uitgebuit door rechtse populisten. De crisis heeft een grote impact op de levensstandaard van gewone Amerikanen. De banken werden gered, de rijken worden alsmaar rijker maar de gewone bevolking betaalt de rekening. Racisme en seksisme wordt gebruikt om bevolkingsgroepen tegen elkaar uit te spelen. Hillary Clinton en de rest van het establishment zijn hun geloofwaardigheid kwijt. Enkel een links alternatief had Trump kunnen stoppen, de enorme steun voor de campagne van Bernie Sanders toonde dit aan.
De strijd tegen racisme en seksisme en tegen populisten als Trump is een strijd voor een rechtvaardige samenleving waar de behoeften van iedereen centraal staan en niet de winsten van een kleine minderheid. Van de VS tot in België: samen tegen verdeeldheid! We kunnen de strijd tegen het rechts populisme niet overlaten aan de traditionele partijen en het establishment. We komen op straat, organiseren ons en strijden voor maatschappijverandering van onderuit.
- Geen neonazi’s in onze stad!
- Stop racisme, stop seksisme
- Dump Trump, dump the system! Voor een samenleving van de 99%, niet de 1% rijksten
ZATERDAG 19 november – 15u Groenplaats
-
Beweging tegen vermarkting van sociaal werk groeit aan. Jonge en bruisende actie aan OCMW-Raad
Het Antwerpse stadsbestuur hoopte wellicht dat het bijna geruisloos een fundamentele aanval op het sociaal werk in de stad kon doorvoeren. Een aantal projecten werden in een tender gegoten: een aanbesteding waarop ook private bedrijven kunnen reageren. G4S probeert alle tenders naar zich toe te trekken, voor de daklozenopvang is de OCMW-Raad het daar al mee eens maar de beslissing lijkt nog vast te zitten (onder druk van het protest of zijn er nog enkele problemen bij het contract?).
Op 27 oktober was er aan de Antwerpse OCMW-Raad een wel erg bruisende en opmerkelijk jonge actie tegen de vermarkting van het sociaal werk. Er waren honderden aanwezigen, het plein was wat klein voor al die betogers. Twee grote groepen studenten kwamen in betoging aan: een mars die vertrok aan de AP Hogeschool in Antwerpen Noord en een andere mars van aan de KDG in Antwerpen Zuid. Op het Mechelsplein kwamen ze bijeen en waren er ook tal van sociaal werkers en sympathisanten. Naast sociaal werkers uit Antwerpen waren er ook uit Brussel, Limburg, … Er waren studenten uit Geel en Gent. Na actie van 7 oktober waren er opnieuw enkele syndicalisten uit andere sectoren, maar dat was beperkter.
De actie straalde een grote dynamiek uit. Zoals vakbondsafgevaardigde Sanne Coremans in haar toespraak stelde, is dit het begin van de opbouw van een beweging en een krachtsverhouding waarmee we het stadsbestuur willen en kunnen stoppen. Een volgende stap is de nationale actiedag van de non-profit op 24 november. De problemen in de volledige zorgsector zijn gelijklopend en de aanvallen op de gezondheidszorg hebben ook gevolgen voor het sociaal werk. Samen staan we sterker om de strijd te voeren. De grote aanwezigheid van studenten was bijzonder positief en droeg bij tot het dynamische karakter van de actie. Enkele van deze studenten spraken de betogers toe.
Het zal erop aankomen om de dynamiek verder te zetten en het potentieel dat we op de actie zagen te benutten voor een brede beweging tegen de vermarkting van het sociaal werk en tegen het besparingsbeleid. Hieronder de tekst van het pamflet dat LSP verdeelde op de actie. Dit en ander materiaal werd enthousiast onthaald door de aanwezigen waar er de grote openheid tot discussie opviel.
[divider]
Voor een publieke sociale sector. Voor eengemaakt verzet tegen het besparingsbeleid
De vermarkting van delen van de Antwerpse sociale sector is slechts een begin. Het doel van de neoliberalen gaat verder: een ‘sociaal’ model zoals in de VS of Groot-Brittannië. De gevolgen van dat Thatcheriaanse beleid worden getoond in de nieuwe film van Ken Loach: in plaats van begeleiding is er een repressief beleid van schorsingen en pogingen om de slachtoffers van het asociale beleid zoveel mogelijk uit het zicht te houden. Nieuw of modern is dit niet, in de 19e en begin 20e eeuw was dit overal het ‘sociaal model’. De graad van beschaving kan afgemeten worden aan de zorg die aan de zwaksten wordt besteed. Met De Wever, Duchateau en co gaan we er hard op achteruit!
Betoging 24 november
De sociale werkers in Antwerpen zijn al langer met hun strijd bezig en slaagden er dankzij het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) en de vakbonden in om hun acties te verenigen over de verschillende projecten van de versnipperde sector heen. Deze eenmaking maakte het ook mogelijk om een bredere solidariteit te bekomen, onder meer van CAW Brussel en andere sociale werkers maar ook een groeiende steun van studenten en de bevolking in het algemeen.
Het zal er nu op aankomen om die solidariteit en steun verder op te bouwen en te organiseren. Een belangrijke volgende datum is 24 november. Dan is er een nationale actiedag van de non-profit sector met onder meer in de gezondheidszorg een grote woede wegens de besparingen die personeel en patiënten treffen. Zo worden de zogenaamde rimpeldagen (arbeidsduurverminderingsdagen vanaf 45 jaar) afgebouwd en geneesmiddelen zullen gemiddeld 9% duurder worden.
De problemen in de gezondheidszorg zijn gelijkaardig aan die in het sociaal werk, denk maar aan wat afgelopen zomer in de media verscheen over een gebrek aan personeel en dienstverlening in commerciële ouderenzorg. Bovendien komen de besparingen op gezondheidszorg hard aan bij wie het moeilijk heeft, de doelgroepen van het sociaal werk. Na onder meer de verhoging van de energieprijzen een zoveelste opdoffer. Laat ons van 24 november gebruik maken om ook het sociaal werk te mobiliseren!
Solidariteitscampagne opzetten
Op de actie van 7 oktober was er een grote delegatie studenten, vandaag zijn er twee optochten van studenten en komen er delegaties studenten uit Geel, sociaal werkers uit Brussel, … Deze solidariteit is prachtig. Er is ook steun door politieke partijen en organisaties. Waarom hier niet verder op bouwen en een actiecomité opzetten om de strijd van het sociaal werk in heel de stad en heel het land te voeren? Voor het neoliberale stadsbestuur is deze vermarkting een precedent: het is een stormram om de sociale sector te vervangen door een sector met een ander doel (repressie, opvang die beperkt is tot ‘bad, bed, brood’, …). Laat er ons van het verzet hiertegen ook een precedent maken. Beeld je in dat we het rechtse stadsbestuur in Antwerpen een nederlaag kunnen toebrengen, wat zou het effect daarvan niet zijn voor het verzet tegen het asociale beleid van de rechtse regeringen?
Een actiecomité dat open staat voor iedereen die de strijd mee wil voeren kan bouwen aan een krachtsverhouding in alle scholen voor sociaal werk, onder studenten aan universiteiten, in de wijken, … Met een petitie kunnen we de vermarkting en het verzet ertegen bekendmaken en steun voor onze strijd opbouwen. Dan kunnen we naar nog grotere acties gaan en waarom niet naar een referendum in de stad Antwerpen? Laat ons niet wachten tot volgende verkiezingen (zonder garantie op een ander resultaat) maar de strijd meteen organiseren met een zo breed mogelijke betrokkenheid. Op de actie vandaag zien we het potentieel hiervoor.
Voor een sector in publieke handen die preventief kan werken
We mogen ons niet beperken tot een defensieve houding tegen de uitbesteding van één of enkele delen van het sociaal werk. Waarom niet klaar en duidelijk maken dat er een alternatief is: investeringen in een degelijke toekomst voor iedereen door de uitbouw van publieke diensten die vooral preventief en structureel werken. Zo zouden we het emancipatorisch doel van het sociaal werk om zich op termijn ‘overbodig’ te maken, kunnen realiseren.
Een samenleving waar niemand uit de boot valt vereist een ander systeem. Vandaag wordt gezegd dat er geen middelen zijn voor meer sociale huisvesting, wijkcentra, meer publieke sport- en ontspanningsmogelijkheden, … Er is nochtans geld genoeg in de samenleving, maar we zullen die middelen niet krijgen door het vriendelijk te vragen. We zullen moeten strijden voor een goede toekomst voor iedereen.
Zoals de oude slogan het stelde: ‘We willen niet alleen brood, maar we willen ook rozen.’ Om iedereen een degelijk leven te kunnen aanbieden, is een breuk met het huidige systeem nodig.
[divider]
Fotoreportage door Liesbeth:
-
Studenten en docenten KdG voeren actie tegen vermarkting sociaal werk
Niet alleen sociaal werkers, maar ook toekomstige sociaal werkers en hun docenten verwerpen de uitverkoop van de sociale sector in Antwerpen.Gisteren voerden de studenten en docenten van de Karel de Grote Hogeschool actie tegen de vermarkting van de sociale sector in Antwerpen. Bij die ‘tendering’ zouden onder meer preventie van intrafamiliaal geweld, daklozenopvang en woonbegeleiding worden opengesteld voor de private sector. Die kan deze werkingen dan exploiteren.
Artikel door Stef, student sociaal werk van de KdG
De poorten van het gebouw van de KdG werden ‘s ochtends gesloten en iedereen die binnen wilde, kreeg eerst een pamflet en werd bestempeld met een barcode. De studenten werden namelijk voor een dag een product, net zoals de sociaal werkers en hulpbehoevenden in de stad.
Zowel studenten als docenten, net als enkele mensen uit het werkveld, namen deel aan het protest dat ze samen hadden georganiseerd. Studenten behingen de school woensdagavond nog met affiches en maakten een eigen spandoek. De ochtend van de actie waren de deelnemers vroeg uit de veren zodat ze om 8 uur de eerste studenten al konden aanspreken. De actie kon op veel bijval van studenten en docenten uit verschillende studierichtingen rekenen.
De solidariteit die sociaal werkers, cliënten, studenten en docenten tonen, doorprikt het verhaal van OCMW-voorzitter Fons Duchateau. Hij stelt dat mensen die zich verzetten tegen de ‘tendering’ dat doen uit egoïstische motieven. De sociaal werkers die in protest gaan doen dit niet alleen voor zichzelf maar vooral voor hun cliënten. Hetzelfde geldt voor de studenten die zich inzetten voor de campagne. Zij zijn niet enkel bezorgd om hun toekomstige jobs, ze doen het vooral voor de reeds actieve sociaal werkers en hun cliënten.
De solidariteit die zij met elkaar tonen is essentieel in de strijd tegen vermarkting en privatisering in alle sectoren. Het pamflet dat verspreid werd, wees hier dan ook op. Alle werkenden in de publieke sector moeten de handen in elkaar slaan en zich samen verzetten. Duchateau liet immers al verstaan dat het stadsbestuur niet wil stoppen bij het sociaal werk.
De actievoerders op de hogeschool nodigen geïnteresseerden uit om zich op donderdag 27 oktober aan te sluiten bij de manifestatie op het Mechelseplein, aan het OCMW-raadsgebouw. Ook de Universiteit Antwerpen en de andere hogescholen in de stad lieten al verstaan dat ze een delegatie naar die actie zouden sturen. De hogescholen en universiteit tonen zich dus ook solidair met elkaar.
Ook de Actief Linkse Studenten en LSP zijn solidair en mobiliseren voor het protest. De ALS organiseert bovendien een meeting over het thema van de vermarkting in de sociale sector. Deze zal plaatsvinden op dinsdag 25 oktober in café Multatuli in de Lange Vlierstraat.
- Meeting 25/10 van ALS en LSP over de strijd tegen de vermarkting van de sociale sector
- Actie op 27/10 om 18u aan het Mechelseplein
-
Antwerps protest tegen vermarkting sociaal werk
Het Antwerpse stadsbestuur wil van de eerste projecten van het sociaal werk die vermarkt worden een precedent maken. Dat gaf schepen Duchateau met zoveel woorden toe op de lokale televisie. Nu worden onder meer woonbegeleiding, samenlevingsopbouw en de begeleiding van drugsverslaafden (Free Clinic) en daklozen (De Vaart) bedreigd. Dat de daklozenbegeleiding door G4S zou uitgebaat worden, leidt tot grote woede. Maar ook in de andere onderdelen van het sociaal werk komt deze maatregel hard aan bij het personeel en eigenlijk nog meer bij de cliënten.
De protestactie aan het Antwerpse stadhuis vandaag werd ondersteund door vakbondsmilitanten van diverse sectoren, onder meer uit de petrochemie, de distributiesector, havenarbeiders, … Het is nuttig dat een strijd zoals die in het sociaal werk actieve steun en solidariteit krijgt van de volledige arbeidersbeweging. Het stadsbestuur richt veel aandacht op dit punt van de aanval en kondigt nu al aan dat dit slechts het begin is. De keuze om sociaal werk aan de winstlogica te onderwerpen, toont het cynisme van de neoliberalen. Ze zijn niet om de zwaksten in de samenleving bekommerd, integendeel: zelfs de zwaksten worden aan de winstwoede onderworpen. Hoeveel ING’s en Caterpillars zijn er nog nodig om de waanzin hiervan aan te tonen?
Opmerkelijk op de actie was de aanwezigheid van een grote delegatie sociaal werkers uit Brussel waar een solidariteitsstaking werd gehouden uit protest tegen het ‘tenderen’ van delen van het Antwerpse sociaal werk. Er zijn heel wat specifieke problemen in het Brusselse sociaal werk door het tekort aan middelen en collega’s. Daarbovenop weten ze dat het Antwerpse voorbeeld navolging zal krijgen indien het erdoor komt. Ook voor een volgende actie op 27 oktober zullen de militanten van CAW Brussel mobiliseren. Verder waren er veel studenten van de opleiding sociaal werk van de KDG Hogeschool, een groep van 200 studenten kwam naar de actie. Zij vrezen natuurlijk voor hun toekomstige tewerkstelling indien het stadsbestuur voor het toekennen van contracten aan private bedrijven het gebrek aan opleiding net als een positief punt bestempelt.
Op de actie waren er enkele toespraken en werden enkele personeelsleden uit de sector symbolisch verkocht aan de laagst biedende. Pijnlijk genoeg moest één van de ‘verkochte’ personeelsleden na de actie snel terug naar de werkplaats omdat de directie er net deze namiddag kwam uitleggen waarom er afgedankt wordt…
De volgende actie is op 27 oktober aan de OCMW-Raad. Daar wil het stadsbestuur de beslissing doordrukken om G4S Care de daklozenbegeleiding te laten organiseren. Voor het stadsbestuur ligt de beslissing al vast, maar protest kan wel degelijk een verschil maken. Het breed gedragen ongenoegen tegen de uitverkoop van het sociaal werk omzetten in een protestbeweging kan zorgen voor een krachtsverhouding waarmee het stadsbestuur gestopt wordt en waarmee een discussie opgestart wordt over welk sociaal werk we willen en uiteindelijk ook welke samenleving daarvoor nodig is.
-
Daklozenopvang onder N-VA-bewind: liever geen gekwalificeerd personeel met ervaring…
Actie eind juni: ‘Blijf van De Vaart af’ Het Antwerpse stadsbestuur wil kost wat kost af van een deel van de sociale sector om te ‘bewijzen’ dat de private sector het beter kan. Voor schepen Fons Duchateau betekent dit bijvoorbeeld dat daklozen sneller uitstromen uit de opvang. Naar waar is niet duidelijk. Dat daklozenopvang over veel meer dan dat gaat, denk maar aan budgetbegeleiding of gewoon meeleven en de schadelijke effecten van het dakloos zijn beperken, ontgaat de schepen. Heeft die man eigenlijk iets begrepen van de sociale sector?
In elk geval moeten er voor N-VA dringend precedenten zijn voor de uitverkoop van de Antwerpse sociale sector zodat de ideologische nonsens van de neoliberalen in de praktijk kan omgezet worden: armoede wordt dan de schuld van de armen, daklozen hebben er zelf voor gekozen en al wie uit de boot valt moet maar harder zijn of haar best doen. Als de sociale sector niet meestapt in dit asociale verhaal, dan brengt de N-VA een nieuwe sociale sector in het veld: private bedrijven zoals G4S Care die volgzamer doen wat de schepen hen oplegt. Over de belangen van de cliënten gaat dit niet, volgens de schepen heulen die toch maar mee met hun begeleiders.
Het voorbeeld van de daklozenbegeleiding in ‘De Vaart’ in Antwerpen is veelzeggend. Het stadsbestuur ging actief op zoek naar kandidaten uit de private sector om deze begeleiding over te nemen. Pas op het allerlaatste moment kwam er naast CAW Antwerpen een private kandidaat: G4S Care. Volgens de door de OCMW-Raad aangestelde jury was het aanbod van de huidige verantwoordelijken voor de daklozenbegeleiding minder goed. Redenen hiervoor zijn onder meer de hoge anciënniteit van het personeel (ervaring en begeleiding op langere termijn zijn geen must voor de N-VA) en de hogere kwalificaties. Neen, voor de N-VA liever geen opgeleid personeel. Die doen alleen maar moeilijk.
Dat G4S Care nieuw personeel moet zoeken en zelfs geen vormingsbudget voorziet, wordt niet als een probleem gezien. Neen, het inzetten van vrijwilligers moet de werking ‘zeer efficiënt’ maken. Toch wel opmerkelijk hoe de neoliberale N-VA’ers tegenover de begeleiding van daklozen staan: een taak waarvoor volgens hen geen opleiding of ervaring vereist is en enkel tot doel heeft om die daklozen zo snel mogelijk uit de zorg te laten uitstromen, liefst door het allemaal zelf op te lossen. Door met contracten van korte duur (2,5 jaar) te werken, geeft het bestuur aan dat continuïteit en ervaring sowieso geen vereiste zijn. Gelijk welk bedrijf dat meestapt in de neoliberale ideologie van N-VA kan de sociale sector in Antwerpen opkopen.
Op Apache.be stelde professor Koen Hermans van het Centrum voor Sociologisch Onderzoek van de KU Leuven vragen bij de uitbesteding op zich: “Het impliceert dat we bereid zijn om overheidsgeld dat is bestemd voor hulp aan de meest kwetsbare groep mensen te laten doorstromen naar de aandeelhouders achter een private firma. Dat is een ideologische keuze. Maar in dit concrete geval gaat het om een bedrijf dat alles behalve onbesproken is. Denk aan de problemen met de jeugdgevangenis in het Verenigd Koninkrijk en aan de omstreden rol die G4S speelt in Israëlische gevangenissen. Dat maakt het verhaal problematisch.” Voor schepen Duchateau is dat niet van belang: hij schermt met het onderscheid tussen G4S en G4S Care en wijst ondermeer op de uitbating van asielcentra door G4S Care. Natuurlijk is het kunstmatig om een dochter- en moederbedrijf los van elkaar te zien. En de uitbating van private asielcentra is eveneens betwist: winst maken op ellende door in te spelen op tekorten in de publieke voorzieningen komt enkel de aandeelhouders ten goede.
Wellicht zal het niet bij ‘De Vaart’ blijven, er zijn nog andere onderdelen van het sociaal werk bedreigd. Het gaat onder meer om Free Clinic, woonbegeleiding en Samenlevingsopbouw. Volgens de schepen kwamen de huidige aanbieders van sociaal werk in een aantal gevallen als beste uit de bevragingen. Daarmee wil hij de indruk wekken dat de hele discussie beperkt is tot ‘efficiëntie’ en ‘zorg’ voor de cliënten, terwijl het in werkelijkheid een ideologische operatie is die een andere invulling van sociaal werk oplegt. Er wordt gepleit voor een ‘commerciële zorg’ zoals we die al kennen in veel rusthuizen: private bedrijven maken daar winst door de zorg te beperken, door drie maaltijden per dag maximaal drie euro te laten kosten en door voor beperkte dienstverlening erg hoge prijzen te vragen.
Vandaag zijn er veel problemen. De sociale sector kreunt dan ook onder de werklast. Het besparingsbeleid op alle niveaus maakt dit nog erger: een groeiende groep van de bevolking valt uit de boot. In plaats van extra middelen te voorzien voor de sociale sector gecombineerd met het stopzetten van het besparingsbeleid en een massaal programma van publieke investeringen in betaalbare huisvesting, openbare diensten en degelijke jobs, opent de N-VA nu een frontaal offensief tegen de sociale werkers.
Het protest hiertegen is groot. Er waren al verschillende acties van het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) samen met de vakbonden. Vorige week nog was er een opmerkelijke en levendige delegatie van ‘Sociaal werk is niet te koop’ op de grote betoging in Brussel tegen het asociale regeringsbeleid. Komende vrijdag is er een protestpicnic aan de Grote Markt in Antwerpen in het kader van de actiedag van de vakbonden. Deze actie is belangrijk, niet alleen voor het personeel uit de sector en de cliënten. Het is belangrijk voor al wie zich verzet tegen het asociale N-VA-beleid. Het Antwerpse bestuur zet hoog in op dit punt van de aanval op het sociale weefsel. We zullen deze aanval enkel stoppen indien we evenhoog inzetten met een algemene mobilisatie die breder gaat dan de sociale sector.
Tegenover de vermarkting van het sociaal werk is er nood aan meer publieke middelen en een stopzetting van het asociale besparingsbeleid dat leidt tot toenemende sociale problemen. Dit is ook een politieke strijd die niet kan wachten tot de volgende verkiezingen om gestreden te worden. Doorheen de acties kunnen we alternatieven naar voor schuiven, maar komt uiteindelijk ook de vraag naar welk soort samenleving we willen: één in het belang van de aandeelhouders van private bedrijven zoals G4S en andere ING’s, of één in het belang van de meerderheid van de bevolking. N-VA en co hebben hun keuze duidelijk gemaakt, aan ons om dat ook te doen. LSP komt op voor een socialistische samenleving die breekt met de dictatuur van de grote bedrijven en hun aandeelhouders.
Zoals een Antwerpse sociaal werker in een interview met ‘De Linkse Socialist’ in september opmerkte: “Overal in de zorgector en het sociaal werk probeert het personeel er het beste van te maken. Maar de noodkreten nemen toe: wij houden dit niet meer vol, klinkt het. Een samenleving die bij de meest kwetsbare mensen winsten wil halen en zorg en begeleiding aan commercie onderwerpt, is een zieke samenleving. Hoog tijd voor maatschappijverandering!”
> Ons archief over de situatie bij het sociaal werk in Antwerpen
PROTESTACTIE komende vrijdag 7 oktober om 12u aan de Grote Markt in Antwerpen
-
Antwerpen heeft blijkbaar een schepen van sociale desintegratie
Duchateau in zijn strijd tegen daklozen en sociaal werkers: “Er zijn daklozen die al twintig jaar vanuit Oostende naar ons inloopcentrum De Vaart komen. Dat is niet normaal. We moeten die mensen sneller terug op de rails krijgen. (aarzelt) Het kot zal wel weer te klein zijn als ik dit zeg, maar soms is er ook sprake van een cirkelbeweging: de hulpverlener helpt mij, en ik help de hulpverlener.” Foto: actie 30 juni Fons Duchateau is Antwerps schepen van sociale zaken, wonen, diversiteit, inburgering en samenlevingsopbouw. In een interview met De Standaard haalt hij opmerkelijk hard uit naar vluchtelingen, migranten, moslims in het algemeen, armen en het personeel in de sociale sector. Eerder verklaarde hij geen extra sociale huisvesting te willen in Antwerpen. Er werd ook beslist om tot 40% van de middelen voor de dienst samenlevingsopbouw te ‘vermarkten.’ Blijft er nog iemand uit zijn werkveld over waar de schepen niet op neerkijkt?
Het is geen roeping voor de N-VA’er om zich met inburgering of samenlevingsopbouw te moeten bezighouden. Moest er een schepenpost van ‘winstopbouw voor multinationals’ bestaan, dan pas zouden veel N-VA’ers zich geroepen weten. Maar die functie heeft de regering al naar zich toegetrokken. Hierdoor zit Duchateau noodgedwongen opgescheept met zijn sociaal werkers, daklozen, verslaafden, vluchtelingen, armen, …
Hoe kunnen migranten, vluchtelingen, armen, daklozen en sociaal werkers in Antwerpen nog enig vertrouwen hebben in een schepen die hen overlaadt met alle mogelijke zonden? Overdreven, denk je? Enkele van de meest frappante uitspraken uit het interview:
- over daklozen en sociaal werkers die hen opvangen: “Er zijn daklozen die al twintig jaar vanuit Oostende naar ons inloopcentrum De Vaart komen. Dat is niet normaal. We moeten die mensen sneller terug op de rails krijgen. (aarzelt) Het kot zal wel weer te klein zijn als ik dit zeg, maar soms is er ook sprake van een cirkelbeweging: de hulpverlener helpt mij, en ik help de hulpverlener.”
- over het vermarkten van sociaal werk: “In Nederland of Amerika doen ze het al jaren zo. Wij werken al decennialang samen met dezelfde partners. Daar komt te weinig vernieuwends uit. Door andere organisaties een kans te geven, kunnen innovatieve projecten ontstaan.”
- over mensen van allochtone afkomst: “60 procent van de leerlingen in het lager onderwijs heeft allochtone roots. Het is net niet dweilen met de kraan open. (…) Onze emmer is vol, er kan geen druppel meer bij.”
- over sociale huisvesting als alternatief op huisjesmelkers: “Ik ga niet in extra woningen voorzien voor vluchtelingen. Ik ga geen aantrekkingsbeleid voeren. De tamtam in die gemeenschappen gaat snel. De boodschap die we uitzenden is: Antwerpen is niet de plaats waar je je leven gaat verbeteren. Ga ergens anders heen.” Mensen die wel in een krot wonen? “Zij moeten zelf die klik maken. Ondertussen loopt een proefproject in Antwerpen Noord en Borgerhout waarbij we geen huurwaarborg meer geven wanneer asielzoekers in panden trekken die niet aan minimale vereisten voldoen.”
- over de torenhoge werkloosheid- en armoedecijfers onder mensen met een migratie-achtergrond: “Veel heeft met vervolgmigratie te maken. Te veel mensen trouwen met iemand uit het land van herkomst. Waardoor je bij elke generatie opnieuw een stap achteruit zet. (…) En wat de schooluitval betreft: er is een groot verschil tussen jongens en meisjes. Vooral bij allochtone jongens zijn de uitstroomcijfers hallucinant. Dat is cultuurgebonden. Jongens krijgen meer vrijheid. (…) Als je spijbelt, je niet gedraagt op school en zonder diploma uitvalt, moet je niet verwonderd zijn dat je nadien niet aan de bak komt.”
- over de islam en integratie: “Als ze er niet in slagen hun geloofsovertuiging compatibel te maken met de waarden van het hedendaagse Europese normen- en waardenkader, dan hoort die overtuiging hier niet thuis. (…) De islam is een expansief geloof, dat wil uitbreiden en zijn dogma’s wil opleggen aan andere mensen. (…) Als integratie niet leidt tot assimilatie van de basisnormen en -waarden van onze samenleving, zullen we na verloop van tijd niet meer spreken over integratie, maar over invasie. Dat jaagt mensen schrik aan.”
Samengevat: alle mogelijke sociale problemen zijn toe te schrijven aan de individuele keuzes van de mensen die eronder gebukt gaan. Werkloosheid is een keuze van de werklozen, armoede van de armen. ‘Ze willen niet’, luidt het dan. En ondertussen doen sociaal werkers er alles aan om sociale problemen in stand te houden, zo blijft hun sector draaien. Wat een nonsens! Denkt de heer Duchateau nu echt dat sociaal werkers niet willen dat hun cliënten uit de ellende geraken? Denkt hij echt dat het asociale besparingsbeleid waardoor de ongelijkheid toeneemt niet leidt tot meer sociale problemen?
Het gevoeligste punt voor de schepen is dat van migratie. De schepen wil wel dat er nieuwe mensen naar Antwerpen komen, maar dan moet het om tweeverdieners gaan. Die moeten bovendien “het grote kader van onze samenleving” aanvaarden waarbij dit zou bestaan uit: “vrijheid en gelijkheid. Respect hebben voor holebi’s, aanvaarden dat vrouwen voor honderd procent gelijk zijn. Dat er een scheiding is tussen kerk en staat. En dat geloofsregels op elke manier ondergeschikt zijn aan de burgerlijke regels.” Opkomen voor vrouwenrechten botst met het huidige besparingsbeleid dat openbare diensten afbouwt en superflexibiliteit op de werkvloer oplegt. Het betrekken van alle lagen, ook mensen met een migratie-achtergrond, bij de samenleving gebeurt door degelijke jobs en een toekomst te voorzien. Ook dat botst met het neoliberale besparingsbeleid. Bij gebrek aan een beleid dat gericht is op een degelijke toekomst voor iedereen in plaats van de winsten van een kleine minderheid superrijken, wordt de verantwoordelijkheid voor sociale problemen geïndividualiseerd. Tegelijk wordt met een aan het Vlaams Blok verwante retoriek groen licht gegeven voor al wie dezelfde racistische boodschap op een meer ranzige wijze naar voor brengt.
Het is dus de schuld van de mensen zelf en Duchateau geeft ook aan wat die individuele fout zou zijn: geen begrip voor de grondwaarden van onze samenleving. Daarmee wordt niet gewezen op de ‘waarden’ die vandaag zo dominant zijn: de winstlogica die duizenden mensen zonder werk zet omdat een winstgevend bedrijf als Caterpillar elders meer winst kan maken, de besparingslogica die de armoedecijfers doet toenemen en leidt tot een nooit geziene ongelijkheid, … Over die waarden en normen wordt uiteraard gezwegen.
De discussie over ‘waarden en normen’ dient slechts om de racistische en denigrerende opmerkingen te verzachten. Moest de partij van Duchateau echt zo bezorgd zijn om wat hij zelf de grondwaarden van onze samenleving noemt, dan was er al lang opgetreden tegen die partijgenoten die vorig jaar in Antwerpen een ‘Mars voor het gezin’ organiseerden om onder meer een verbod op de Pride te eisen, vrouwen vooral aan de haard willen en rond deze politieke agenda achter religieuze symbolen opliepen. De N-VA-kopstukken moeten niet ver zoeken naar partijgenoten die daar aanwezig waren, minister Jambon kan in eigen huis beginnen met zijn zoon die één van de organisatoren was. Zie: http://www.socialisme.be/nl/23670/puriteinse-kwezel-uit-de-kast-de-wonderbaarlijke-bekering-van-dewinter
Het asociale karakter van dit beleid wordt door de uitvoerders ervan overgoten met een arrogante en racistische retoriek die samengaat met uithalen naar al wie arm, vluchteling of migrant is. Zelfs de eigen personeelsleden van de stad Antwerpen uit de sociale sector delen in de klappen. Het maakt duidelijk wat Siegfried Bracke bedoelde toen hij in Knack zei: “Mijn partij doet er alles aan om zoveel mogelijk Vlaams Belang-kiezers aan onze kant te krijgen.”
Verzet tegen deze asociale bende is nodig. Er zijn lokale acties tegen onder meer de vermarkting van het sociaal werk. Op 29 september is er een grote vakbondsbetoging tegen het besparingsbeleid en dus ook tegen de verdeel-en-heerspolitiek waarmee discriminatie wordt gepromoot. Laat ons de mobilisaties tegen de rechtse regering en zijn lokale poot in het Antwerpse stadsbestuur opvoeren en koppelen aan een offensief programma van sociale vooruitgang: een massaal programma van publieke investeringen in huisvesting, onderwijs en diensten; arbeidsduurvermindering om het beschikbare werk te verdelen; herstel van de volledige indexering van de lonen; verhoging van minimumloon en minimum uitkeringen; het geld hiervoor halen waar het zit en dit alles koppelen aan een socialistische samenleving.
-
“Samenleving die begeleiding van meest kwetsbaren aan commercie onderwerpt, is ziek”
Interview met een sociaal werker uit Antwerpen
Hannes op de actie van 30 juni In de Antwerpse sociale sector heerst grote onrust. Het stadsbestuur vindt dat de sector niet efficiënt genoeg is en wil delen ervan op de markt plaatsen. Commerciële bedrijven kunnen zich dan aanbieden om een deel van het sociaal werk over te nemen. Dit bedreigt niet alleen het bestaande personeel maar ook de kwaliteit van het sociaal werk. Er waren in mei en juni al twee acties. We spraken met Hannes die actief is in Sociaal Werk Actie Netwerk (SWAN).
Interview uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’ die morgenavond uitkomt
Wat is de reactie van het stadsbestuur op de acties?
“Er waren op 30 mei en 30 juni al twee erg geslaagde acties met telkens 150 aanwezigen, zowel personeelsleden als cliënten en sympathisanten. De ongerustheid is groot, de woede groeit. Maar het stadsbestuur negeert dit. Integendeel, er werd van de zomer gebruik gemaakt om bovenop de vier eerder aangekondigde projecten bij CAW nog andere onderdelen van het sociaal werk op de markt te plaatsen.
“Het gaat onder meer om projecten bij het woonbegeleidingsteam. Wellicht zullen zowat 200 dossiers onder de maatregel vallen. Zij kunnen overgedragen worden naar andere organisaties. Er wordt vermoed dat het om de langdurige begeleiding zal gaan, begeleiding van onder meer mensen met een verslaving of andere problematieken. Die begeleiding duurt ‘te lang’ en is bijgevolg ‘te duur’. Hier zouden 13 VTE’s (Voltijdse Equivalenten) verdwijnen in acht teams.
“Samenlevingsopbouw, dat in de armste wijken bewoners van onderop organiseert en dus ook wel eens kritisch uit de hoek komt, zou tot 40% van de middelen verliezen. Dat komt erg hard aan, zowel voor het personeel als voor de activiteiten in kwetsbare buurten zoals het Kiel, Oud-Borgerhout, Antwerpen-Noord of Deurne-Noord. Verder zou ook Free Clinic, dat verslaafden begeleidt, in de klappen delen.
“De exacte omvang van de voorstellen is nog niet duidelijk. De stad blijft bewust vaag met het argument dat het nu nog niet veel informatie kan geven om de concurrentie te vrijwaren. Begin september worden de tenders (aanbestedingen) uitgeschreven, dan pas zullen we weten welke cliënten en welke personeelsleden weg moeten.”
Dit zal wellicht tot nieuwe acties leiden?
De boodschap is duidelijk: ‘sociaal werk is niet te koop’ “In de zomer zaten we met SWAN en de vakbonden bij zowel Samenlevingsopbouw als CAW samen. Bij Free Clinic is er jammer genoeg nog geen vakbondsaanwezigheid. Er werd beslist om samen te reageren en om naar alle teams te gaan. Sociaal werk zit erg verspreid met tal van onderdelen. Syndicaal afgevaardigden van CAW en van Samenlevingsopbouw zijn bezig met een ronde langs alle teams om de maatregelen toe te lichten. Eigenlijk zijn dit allemaal kleine personeelsvergaderingen die we willen laten uitmonden in een grote algemene personeelsvergadering voor iedereen. De timing daarover is nog onduidelijk, maar het is de bedoeling dat deze personeelsvergadering er in september komt.
“Tegelijk wordt gemobiliseerd naar de betoging van 29 september, de vakbondsbetoging tegen het asociale beleid. Een verantwoordelijke van de vakbond LBC suggereerde om een blok ‘sociaal werk is niet te koop’ te vormen op die betoging. Dat is een uitstekend idee. Parallel met het algemene actieplan van de vakbonden moeten we ook zien hoe we het verzet in onze sector opbouwen. We kunnen bijvoorbeeld acties van de CAW’s organiseren, er is onder meer in Halle-Vilvoorde en Brussel heel wat ongenoegen wegens het personeelstekort. Acties van het CAW kunnen opbouwen naar algemene acties van de volledige non-profit. De tekorten in alle onderdelen van de non-profit vereisen een actieplan van de sector.
“We kunnen best niet te lang wachten. De onrust in Antwerpen is bijvoorbeeld erg accuut. In de teams waar projecten op de markt gezet zullen worden, vragen de mensen zich natuurlijk af wie er van hun team zal getroffen worden en in september zal horen dat hij of zij nog tot 1 juni kan blijven maar daarna weg moet. Deze onzekerheid en onrust moeten we nu in actie omzetten. ”
Zijn er gelijkenissen met de vele reacties over gebrekkige zorg in onder meer de bejaardenzorg of de tekorten in de gehandicaptenzorg?
“Ja natuurlijk en het beperkt zich niet tot die zorgsectoren, ook in de ziekenhuizen bijvoorbeeld zijn er tekorten en problemen. Bij ons in de sociale sector zien we hoe de allerzwaksten aangepakt worden. Het besparingsbeleid en de economische crisis zorgen ervoor dat het aantal zorgbehoevenden sterk toeneemt, dit heeft gevolgen voor de werkdruk in onze sector terwijl het water nu al aan onze lippen staat. Maar tegelijk wordt een commerciële logica opgelegd waarbij de kwaliteit van de zorg en de begeleiding afneemt en de arbeidsvoorwaarden slechter worden.
“Overal in de zorgector en het sociaal werk probeert het personeel er het beste van te maken. Maar de noodkreten nemen toe: wij houden dit niet meer vol, klinkt het. Een samenleving die bij de meest kwetsbare mensen winsten wil halen en zorg en begeleiding aan commercie onderwerpt, is een zieke samenleving. Hoog tijd voor maatschappijverandering!”
-
Protest tegen boerkini-verbod en verdelende retoriek
De regering bereidt zich voor om nogmaals hard in te hakken op onze levensstandaard. Onder meer de sociale zekerheid komt opnieuw in het vizier. Een ideaal ogenblik dus om de aandacht op iets totaal anders te vestigen: de boerkini. De Antwerpse burgemeester probeerde zelfs de rol van ‘feminist’ te spelen, maar schoot ook als historicus tekort toen hij de feministische beweging herleidde tot de beha-verbrandingen door de Dolle Mina’s. Feminisme betekent opkomen voor het recht om baas te zijn over eigen lichaam en kledij, maar ook om een degelijke levensstandaard voor iedereen mogelijk te maken. De besparingen op de sociale zekerheid en andere maatregelen van deze asociale regering treffen vrouwen bijzonder hard. Moest het establishment ook maar een beetje met de positie van vrouwen inzitten, dan zou het stoppen met het huidige besparingsbeleid.
Maar neen dus, rechts ontdekt vrouwenrechten enkel als het de aandacht van het asociale beleid kan afleiden of als het kan gebruikt worden om een racistische agenda te dienen. Dat vat de hele discussie over het boerkini-verbod samen. Bijna schreven we ‘non-discussie’, maar we zijn consequent en verdedigen ook het recht van nonnen om in religieus gewaad verfrissing te zoeken aan de stranden. Wij verdedigen het recht van vrouwen om te dragen wat ze willen én het recht om niet te dragen wat ze niet willen. Anders gezegd: het recht om een hoofddoek te dragen maar ook het recht om geen hoofddoek te dragen. De kleding-politie in Frankrijk doet denken aan gelijkaardige optredens van de politie in landen als Saoedi-Arabië of Iran, enkel de invulling van wat ‘regimeconforme kledij’ is verschilt.
Gisteren werd actie gevoerd in Antwerpen, vooral door vrouwen. Er waren vrouwen getooid in boerkini, maar even goed in zwempak of met alledaagse kledij. Wij zijn baas over eigen lichaam en kledij, was de centrale boodschap. De media spraken van 100 tot 150 aanwezigen. Het was beperkt, maar voor een actie in volle zomer en zonder grote organisaties die het ondersteunen is dat zeker niet slecht.Er was ook een kleine tegenactie door het Vlaams Belang. Filip Dewinter had daartoe opgeroepen, maar gaf zelf verstek. Hij liet zijn troepen stikken, waardoor neonazi’s van diverse pluimage een grotere impact hadden. Met een tiental waren ze. Vanop de kaaien riepen ze naar de actievoerders op het Steenplein. Ze riepen onder meer: ‘Waar zijn die boerka’s?’. Blijkbaar kennen de veeleer oudere extreemrechtse activisten in al hun haat het verschil niet tussen een boerka en een boerkini? Het zijn nochtans twee Nederlandstalige woorden. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze wat last hadden van de warmte.
Protest tegen racisme en de retoriek van verdeeldheid is belangrijk. Alles wat ons verdeelt in de strijd tegen het asociale beleid verzwakt ons. Dat is de ware reden van de aanhoudende zondebokpolitiek van onder meer N-VA waarbij alle problemen toegeschreven worden aan vluchtelingen, migranten, Berbers, Franstaligen, werklozen, socialisten, vakbondsmilitanten, boerkini-dragende vrouwen, … Daar tegenover is er nood aan eenheid van onderuit. De actie van gisteren draagt daaraan bij.
Enkele foto’s door Liesbeth:
-
Man die GAS-boetes in Antwerpen introduceerde straks voorzitter SP.a?
SP.a op de 1 mei optocht in Antwerpen. Foto: Jente Voor de media is het al beklonken, enkel de leden van SP.a moeten in een stemming begin oktober nog goedkeuren wat ze via de media vernamen: Tom Meeuws wordt de nieuwe voorzitter van SP.a-Antwerpen. Dat is geen onbelangrijke functie: SP.a hoopt in 2018 als grootste oppositiepartij De Wever van zijn troon te stoten.
In de zoektocht naar een nieuw kopstuk komt de SP.a-leiding terecht bij een kopie van Patrick Janssens, de laatste burgemeester van SP.a in Antwerpen. De verschillen zijn beperkt: waar Janssens in de privé actief was als manager, ging het bij Meeuws om de publieke sector. Maar het gaat telkens om managers die voorheen niet bij de partijwerking betrokken waren. Janssens benadrukte steevast een discours van ‘rechten en plichten’ (denk aan zijn boekje ‘Voor wat hoort wat’, zie onze kritiek daarop). Meeuws was als topman bij de stad Antwerpen verantwoordelijk voor het invoeren van de beruchte GAS-boetes die hij blijft verdedigen.
Als bezieler van het Antwerpse GAS-beleid stelde Tom Meeuws destijds: “Steden zoals Antwerpen ontvangen de komende jaren meer volk dan ooit. De spanning tussen arm en rijk, nooddruft en welstand, zal alleen maar toenemen en daarmee ook de vraag naar ordehandhaving en overlastbeteugeling.” Meeuws was ook voorstander van het verlagen van de leeftijd voor GAS-boetes tot 12 jaar.
De ongelijkheid bestrijden met repressie zal niet lukken. Dit is de methode die onder Janssens gestart werd met Tom Meeuws in een belangrijke functie. Het is dezelfde methode die vervolgens onder De Wever werd voortgezet. Die continuïteit in het beleid waarbij elke onpopulaire of betwiste maatregel van het stadsbestuur onder De Wever meteen kon verbonden worden met gelijkaardige maatregelen onder het vorige bestuur, is overigens een van de redenen waarom SP.a zoveel moeite heeft om zich als geloofwaardige oppositiepartij op te werpen.
Een offensief socialistisch antwoord is niet wat we van Meeuws moeten verwachten. Hij is geen Antwerpse variant van Corbyn, maar een kopie van Janssens die verloor van De Wever. In een uitgebreid interview met Knack deze week heeft Meeuws het welgeteld éénmaal over socialisme: “Ik hou niet van afgunstsocialisme.” Doorgaans is dat een dooddoener om het neoliberale status quo te verdedigen of te verbloemen. Alleszins biedt het geen antwoord op de vele bestaande sociale problemen.
Een krachtig links beleid zou niet vertrekken van een door managers uitgetekend repressief beleid of een politieke koers die de neoliberale dogma’s steeds minder in vraag stelt (wat ook bij Groen het geval is). Er zijn heel wat sociale tekorten in de stad Antwerpen en enorme uitdagingen: van kinderopvang over onderwijs, mobiliteit, ontspanningsmogelijkheden, werkgelegenheid en huisvesting tot gezondheidszorg en bejaardenopvang. Er is nood aan een programma van massale publieke investeringen in openbare diensten. Dit zou meteen bijkomende jobs creëren, eveneens een belangrijk probleem in Antwerpen waar de werkloosheidscijfers ook onder Vlaams-nationalistisch bewind meer aanleunen bij de cijfers in Waalse steden dan bij die van de rest van Vlaanderen.
Voor SP.a lijkt de kwestie van de Antwerpse oppositie tegen De Wever vooral een probleem van figuren te zijn. De interne strubbelingen waardoor Yasmine Kherbache plaats moest ruimen, maakten dat er een nieuwe voortrekker nodig was. Hiervoor werd eens te meer gezocht in het kringetje van ‘ons kent ons’ binnen het establishment. Over inhoud wordt amper gepraat, tenzij in electorale termen. Dat Meeuws tegen het hoofddoekenverbod is, moet extra stemmen onder migranten opleveren, zo klinkt het dan. Voor het overige blijft het bij vage slogans als ‘de stad is van iedereen.’
Over de mogelijkheid van samenwerking met Groen en PVDA blijft Meeuws op de vlakte, hij geeft aan dat er met Groen kan gesproken worden maar ook met CD&V en Open Vld. De PVDA vermeldt hij niet, maar hij looft het Borgerhoutse bestuur en de PVDA-schepen daar. Een kartel is op dit ogenblik weinig waarschijnlijk. Groen gaat ervan uit dat het zelf goed kan scoren, onder meer op basis van de discussie over mobiliteit en de Oosterweelverbinding. Daarna kan het de handen vrijhouden om met gelijk wie een coalitie te vormen, de beslissing om in het district Deurne met N-VA in zee te gaan is daar getuige van. PVDA pleit voor een progressief kartel in de aanloop naar de verkiezingen, maar doet dit op een puur electoralistische basis – onder meer in de wetenschap dat SP.a en Groen geen dergelijk kartel willen waardoor het niet PVDA is die gezien wordt als de partij die dwarsligt.
Een sterke linkse oppositie baseert zich op verzet en strijd van onderuit en niet op maneuvres aan de top. Er is de beweging rond mobiliteit die spijtig genoeg niet verder gaat dan voorstellen tot andere trajecten voor de sluiting van de Antwerpse Ring of het overkappen ervan (waar blijft die offensieve campagne voor gratis en degelijk openbaar vervoer?). Er is een groeiend verzet tegen de vermarkting van een deel van de sociale sector met recent twee acties hiertegen. Er zijn de vakbondsacties tegen de rechtse regering die ook in Antwerpen, onder meer bij het stadspersoneel, op veel steun kunnen rekenen. Het ongenoegen en de strijd tegen het huidige beleid organiseren en versterken, is de uitdaging voor een sterke linkse oppositie. Van daaruit moet een programma naar voor gebracht worden dat breekt met het besparingsbeleid en niet gewoon wat scherpe kantjes afvijlt. Zo’n breuk met het besparingsbeleid kan bijzonder populair zijn, kijk maar naar Jeremy Corbyn in Groot-Brittannië. Maar dat is niet de richting die SP.a-Antwerpen onder Meeuws zal uitgaan…
