Your cart is currently empty!
Category: Lokaal – Antwerpen
-
Stop de vergassing van het recht op protest!
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
1 april. Het ABVV eist in Antwerpen het betogingsrecht terug op met een niet-aangekondigde optocht naar de Grote Markt. Drastische voorwaarden vooraleer vakbondsmilitanten mogen betogen, GAS-boetes voor wie ingaat tegen de uitspraken van de Antwerpse burgemeester over Berbers, … Het recht op collectief protest heeft het hard te verduren. Oppositie wordt beperkt tot wie individueel en binnen de lijntjes van het neoliberale systeem reageert. De wildgroei van regels die het openbare karakter van de publieke ruimte ondermijnen samen met de toename van repressieve mogelijkheden vloeien voort uit de neoliberale stelling dat er niet zoiets als een ‘samenleving’ is.
Arbeidersbeweging dwingt recht op protest af
Het recht op organisatie en protest is door collectieve strijd afgedwongen. Bij de opkomst van het kapitalisme werd alles in individuele verhoudingen gegoten. De arbeider moest zijn verplichtingen nakomen en kreeg in ruil voor zijn arbeidskracht recht op een loon. Andere rechten waren er niet. De wet ‘Le Chapelier’ uit 1791 stelde uitdrukkelijk: “Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,… zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht.” Artikel 416 van het Napoleontische Strafwetboek uit 1810 verbood elke organisatie van verzet tegen de werkgevers en artikel 415 verbood iedere ‘coalitie’ van werknemers met het oog op het neerleggen van het werk of het bemoeilijken ervan. Tussen 1830 en 1867 werden in ons land 1.500 arbeiders op deze basis veroordeeld.
Elke vorm van organisatie van de arbeidersbeweging werd gezien als een strafbare inbreuk op het recht op arbeid. Toch werd het recht op organisatie en op collectieve actie afgedwongen. Dit gebeurde niet door het vriendelijk te vragen of door ellenlange aanvraagformulieren in te vullen, maar door deze rechten op te eisen. Het recht op vere-niging is in België in 1921 erkend, niet toevallig op het ogenblik dat ook het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen werd ingevoerd. De dreiging van een arbeidersrevolte na de Eerste Wereldoorlog in navolging van de Russische revolutie van 1917 verplichtte de burgerij tot toegevingen. Met het recht op organisatie werd ook het recht op collectieve actie afgedwongen. Van betogingen en andere publieke manifestaties tot het recht op staken.
Als rechts vandaag het recht op collectieve actie, van betogingsrecht over vrije meningsuiting tot het stakingsrecht, aan banden wil leggen, is dat onderdeel van het thatcheriaanse beleid waarbij wordt geprobeerd om de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal fundamenteel in het voordeel van het kapitaal te veranderen. Onder het mom van moderniteit en vooruitgang wordt gepleit voor een terugkeer naar de normen van het begin van de 19de eeuw, toen kinderarbeid ‘noodzakelijk’ was voor de concurrentiepositie van de bedrijven en sociale zekerheid onbetaalbaar was waardoor sociale bescherming tot liefdadigheid werd beperkt. Antistakingsoproepen zoals de liberale ‘Werkbond’ herhalen bijna woordelijk de wet Le Chapelier of de artikels uit het Napoleontische strafwetboek. Ook zij hebben het over de “vrije uitoefening van nijverheid en arbeid” die bedreigd wordt indien tot stakingsacties wordt overgegaan.
Collectieve actie betwist
Om vandaag een actie te organiseren, moet aan een hele reeks voorwaarden voldaan worden. Dat ondervond ook ACOD toen het op 22 maart in Antwerpen betoogde. Enkele voorbeelden van de voorwaarden: “Het gebruik van sirenes en andere lawaai veroorzakende middelen is verboden behalve de megafoon die gebruikt wordt door de voorzitter of door de op voorhand aan de politie aangekondigde deelnemers”, “De organisator spreekt duidelijk af welke leuzen worden gescandeerd en welke boodschap wordt verkondigd (deze mogen niet opruiend, noch strafbaar zijn).”
Op heel wat plaatsen is het al verboden om actie te voeren omdat het officieel niet langer om openbare ruimte gaat, dit is onder meer het geval voor een groot deel van het plein voor het station Antwerpen Centraal. Affiches aanbrengen in het straatbeeld is helemaal uit den boze en nu worden zelfs boetes opgelegd voor affiches die tijdens de verkiezingen in winkels in Schaarbeek werden aangebracht. De Brusselse lijst Gauches Communes waar LSP aan deelnam moet naar de rechter stappen omdat voor maar liefst 2.600 euro aan boetes op deze basis werd opgelegd! Het uitdelen van pamfletten is ook niet meer evident, in de voorwaarden die de Stad Antwerpen oplegt wordt ook daar moeilijk over gedaan.
Bij spontane of niet-toegelaten acties wordt vervolgens het repressieve wapen van de GAS-boetes bovengehaald. Bij het protest tegen de uitspraken van De Wever over Berbers werden op die manier honderden GAS-boetes uitgedeeld. Dat moet de drempel voor acties verder verhogen en protest criminaliseren. Met de campagne TegenGAS waarschuwden we hier al voor. De willekeur van de GAS-boetes wordt gebruikt om de neoliberale visie manu militari op te leggen. Protest wordt door de autoriteiten gezien als overlast.
Een verdere stap in de betwisting van het recht op collectieve actie is de georkestreerde campagne tegen het stakingsrecht. Als de neoliberalen ook dat recht willen aanpakken, is dat omdat ze andere democratische rechten al succesvol konden ondermijnen en natuurlijk vooral omdat het stakingsrecht ingaat tegen de belangen van de werkgevers. Eerdere pogingen om ons stakingsrecht te beknotten met eenzijdige verzoekschriften en zelfs met combitaksen, botsten telkens op verzet en ook op juridische bezwaren. De campagne om het individuele ‘recht op arbeid’ tegen het recht op collectieve actie te plaatsen, is erop gericht om alsnog stappen vooruit te zetten in de strijd tegen het stakingsrecht.
Hoe onze rechten verdedigen?
Op 1 april trokken enkele ABVV-centrales in een niet-aangekondigde betoging naar de Antwerpse Grote Markt om er te protesteren tegen het asociale beleid van schaduwpremier De Wever. Tegelijk werd hiermee een antwoord geboden op de strenge voorwaarden om te mogen betogen. De vakbondsmilitanten legden die voorwaarden naast zich neer en trokken dan maar zonder toelating over de Meir, nochtans verboden gebied voor protestacties, naar de Grote Markt. Met de kracht van hun aantal werd het recht op collectief protest in de praktijk afgedwongen.
Er waren ook creatieve acties zoals ‘Burger Opstaand’, waarbij de bepalingen van wat een samenscholing of betoging is zorgvuldig worden omzeild door voldoende afstand van elkaar te bewaren en bijgevolg louter ‘individueel’ ergens te staan.
Protest tegen de groeiende repressie is noodzakelijk. Een zwakke reactie zet immers aan tot verdere agressie. Dat er potentieel is voor een breed gedragen strijd tegen repressie, zagen we met het succes van de campagne TegenGAS en andere initiatieven tegen de GAS-boetes. Offensieve acties zoals de niet-aangevraagde betoging van ABVV-militanten op 1 april in Antwerpen zijn erg belangrijk om onze rechten opnieuw af te dwingen zoals we ze destijds bekwamen: door consequente strijd en solidariteit van de volledige arbeidersbeweging.
We zullen ons verzet tegen het asociale beleid moeten koppelen aan de verdediging van ons recht op dit verzet. Een actieve en breed gedragen campagne voor het recht op protest dringt zich op.
[divider]
Minimaal stakingsrecht voor wie maximale dienstverlening wil?
Het stakingsrecht wordt onder vuur genomen met de discussie over minimale dienstverlening. Door het besparingsbeleid wordt de dienstverlening steeds verder afgebouwd. Zo verdwijnen belbussen en wordt zelfs overwogen om zondagsdiensten van De Lijn nog meer te beperken. Als rechts dienstverlening bij het spoor of in de gevangenissen zo belangrijk vindt, waarom wordt er dan op bespaard? En waarom worden acties voor een betere dienstverlening dan aan banden gelegd?
De discussie over minimale dienstverlening heeft een minimaal stakingsrecht tot doel. Voor minimale dienstverlening bij het spoor zouden ongeveer twee derden van de personeelsleden opgeroepen worden. De vele vertragingen en mankementen geven aan dat ‘minimale dienstverlening’ nu al de norm is op gewone dagen.
Rechts wil met de minimale dienstverlening een aanval op het stakingsrecht inzetten. Als dit passeert, zullen andere aanvallen volgen. Brede steun aan het personeel van het spoor en de gevangenissen tegen iedere beperking van hun stakingsrecht is dan ook noodzakelijk.
-
Zes jaar na het ‘einde’ van de oorlog in Sri Lanka, verslag van de herdenking in Antwerpen
Een groep Tamils gaat bloed geven. Gisteren werd het ‘einde’ van de oorlog in Sri Lanka herdacht. De burgeroorlog tussen de Singalese meerderheid en de Tamilsprekende minderheid eindigde officieel op 18 mei 2009. Het eindigde met een bloedbad waarbij op enkele weken tijd tot 40.000 doden vielen. Dit versterkte de exodus en het zorgde ook in ons land voor de aangroei van een Tamil gemeenschap, geconcentreerd in Antwerpen.
Zes jaar later werden de doden herdacht, maar moeten we ook vaststellen dat de situatie voor de Tamils in Sri Lanka nog steeds bijzonder moeilijk is. Onderdrukking en repressie blijven schering en inslag. De gebieden in het noorden en oosten van het land, waar de Tamils wonen, worden door een grote militaire macht bezet. Activisten worden vervolgd. De machtswissel in het presidentieel paleis heeft daar niets aan veranderd, de steun van het Tamil establishment voor de nieuwe president breekt de bevolking eens te meer zuur op. De noodzaak van een politiek alternatief van onderuit dat gericht is op eengemaakte strijd tegen onderdrukking, uitbuiting en oorlog stelt zich dringend.
Bij de zesde verjaardag van het ‘einde’ van de oorlog was er ook in Antwerpen een herdenking. Voor een groepje begon die herdenking ‘s ochtends al. Op initiatief van activisten van Tamil Solidariteit werd besloten om bloed te geven bij het Rode Kruis. Het was een symbolische daad om duidelijk te maken dat niet alleen het verleden herdacht wordt, maar dat ook naar de toekomst wordt gekeken. Bij het Rode Kruis werden de nieuwe donoren alvast met open armen ontvangen.
In de namiddag volgde een herdenking aan het Tamil monument op de begraafplaats van Berchem. Er werd om 14u verzameld en daarna trokken de zowat 100 aanwezigen in een betoging naar de Bolivarplaats.Om de strijd tegen onderdrukking in Sri Lanka te ondersteunen, pleit Tamil Solidariteit ervoor dat Tamils die hier wonen zich actief inzetten in strijd tegen onderdrukking en tegen het asociale beleid in België. Door banden aan te gaan met de arbeidersbeweging en samen te strijden tegen onrechtvaardigheid, kunnen we bouwen aan duurzame en oprechte solidariteit.
-
Protest tegen uitspraken De Wever over Berbers
N-VA-voorzitter en Antwerps burgemeester Bart De Wever deed een onhandige poging om zijn stigmatiserende uitspraken over Berbers (‘Amazigh’ is de naam die Berbers zelf liever hanteren) te nuanceren. Hij verklaarde dat hij slechts herhaalde wat Marokkaanse ‘gezagsdragers’ stellen over Amazigh en beperkte zijn uitspraken tot de stelling dat de Berbers een “gesloten gemeenschap” zouden vormen. Dat hij eraan toevoegde dat groepen zoals de Berbers racisme als excuus voor persoonlijk falen inroepen (met andere woorden, dat racisme relatief zou zijn), werd gemakshalve achterwege gelaten in de poging tot nuance.Een eerste protestactie tegen de uitspraken van De Wever werd repressief in de kiem gesmoord. Iedereen werd opgepakt. Enkele weken later kwam er toch een toegelaten actie op de Groenplaats. Met ongeveer 250 tot 300 aanwezigen was het geen grote actie. Maar het was wel belangrijk om een klaar en duidelijk protest tegen de uitspraken van De Wever te tonen. Jammer genoeg was er niet meer aandacht besteed aan het betrekken van Amazigh in de organisatie van het protest en dat kwam ook tot uiting op de dag zelf.
Wij besloten om een degelijke en kleurrijke mobilisatie naar de actie te organiseren. Daarbij beperkten we ons niet tot de vraag naar excuses van De Wever, we willen een ander beleid zonder discriminatie, racisme, seksisme, homofobie, … Dit is enkel mogelijk als we breken met het besparingsbeleid dat sociale spanningen, tekorten en mogelijke bronnen van verdeeldheid in de hand werkt.LSP was met een 35-tal leden en sympathisanten aanwezig, waaronder Amazigh uit Brussel maar ook Tamils, Kasjmiri, Pakistanen en andere ‘locals’ uit Antwerpen. We hadden een stand en verkochten ons maandblad. We zorgden voor een aanwezigheid van Amazigh en mobiliseerden tegelijk ook onder Antwerpse Aziaten, mensen die volgens De Wever de gevolgen van racisme niet zouden ondervinden. We hadden spandoeken bij tegen het racisme inzake werk, huisvesting, onderwijs, … maar ook tegen de repressieve aanpak van antiracisten. Op onze borden stonden slogans tegen haat, racisme en alles wat ons verdeelt. Zes betogers die we nog niet kenden willen met LSP discussiëren om kennis te maken en/of actief te worden.
-
Zesde verjaardag van bloedbad in Sri Lanka vandaag in Antwerpen herdacht
Solidariteitsactie in Antwerpen in 2011. Foto: Jente Op 18 mei 2009 kwam een einde aan de burgeroorlog die Sri Lanka jarenlang had geteisterd. De burgeroorlog eindigde niet met vrede, maar met een bloedbad waarin het Singalese establishment van toenmalig president Rajapakse komaf maakte met de Tamil Tijgers (LTTE) en meteen ook met grote delen van de Tamil bevolking in het algemeen. Op enkele weken tijd vielen tot 40.000 slachtoffers.
Onmiddellijk na de slachtpartij van 2009 waren er wereldwijd grote protestacties van uitgeweken Tamils. Zij vormen een minderheid in Sri Lanka en kwamen decennialang op voor het recht om hun taal te spreken en het recht op zelfbeschikking. De onderdrukking door de Singalese meerderheid versterkt de roep naar een onafhankelijk Tamil Eelam in het noorden en oosten van Sri Lanka. De grote protestacties van onmiddellijk na 2009 zijn vandaag wat beperkter, nochtans is er nog niets opgelost.
Begin dit jaar werd Rajapakse weg gestemd als president. Zijn opvolger deed grote aankondigingen van verandering en verbetering voor de gewone bevolking, waaronder de Tamils. Maar daar kwam niets van in huis. De gebroken beloften maken dat een terugkeer van Rajapakse op het politieke toneel niet uitgesloten is. Er kwam geen vervolging van de verantwoordelijken voor de oorlogsmisdaden in 2009, de legerleider van toen werd zelfs in zijn eer hersteld nadat hij met Rajapakse in botsing was gekomen. Er werd geen einde gemaakt aan de sterke militaire aanwezigheid in het noorden en het oosten, met allerhande misbruiken. De beloften voor een hogere levensstandaard voor de gewone bevolking, waaronder de Singalezen, werden niet gerealiseerd.
Het blijft bijzonder moeilijk voor Tamils in Sri Lanka. Eind april moest Zwitserland nog beslissen om een in 2013 uitgewezen Tamil terug in het land toe te laten. De uitgewezen vluchteling was meteen bij aankomst in Sri Lanka opgepakt en werd mishandeld in de gevangenis. Ook in ons land lijkt het uitwijzingsbeleid voor Tamils terug aangepast te zijn met een groter aantal mensen dat papieren krijgt.
Er wonen enkele duizenden Tamils in België, vooral in Antwerpen. Zij herdenken elk jaar het einde van de oorlog en daarbij staan ze stil bij de vele slachtoffers. Zoals elk jaar zal een groep van het monument dat ze lieten oprichten op de begraafplaats van Berchem (naast het Middelheim) in een optocht door de stad trekken. LSP en Tamil Solidariteit ondersteunen deze actie en zullen er aanwezig zijn. Deze ochtend trekken enkele activisten van Tamil Solidariteit naar het Rode Kruis in Antwerpen om bloed te geven. Daarmee willen ze het signaal geven dat ze niet alleen de doden herdenken, maar ook hier een bijdrage willen leveren voor de zwaksten in de samenleving.
Eerder namen ze ook al het initiatief om zich bij de vakbond aan te sluiten om als onderdeel van de Belgische arbeidersbeweging op te komen tegen het besparingsbeleid en tegen uitbuiting. In de poging om een neerwaartse spiraal van lonen en arbeidsvoorwaarden te versterken, wordt in ons land vaak gebruik gemaakt van migranten en/of mensen-zonder-papieren die gelijk welke voorwaarden aanvaarden. Dat is onderdeel van een verdeel-en-heersbeleid. Tamil vluchtelingen kennen die praktijk maar al te goed en sommigen willen zich actief inzetten voor een grotere eenheid van onderuit in de strijd voor een andere samenleving.
De beste manier om de duizenden doden van gisteren te herdenken, is door vandaag de strijd te organiseren voor een betere toekomst.
Meer weten? We raden het boek ‘A history of resistance’ aan (zie onze recensie. Dit boek is verkrijgbaar via onze webshop.
-
De Wever: ‘Racisme? Eigen schuld!’
Artikel door Jarmo uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De Antwerpse N-VA deed het racismedebat opnieuw in alle hevigheid oplaaien. Nadat Liesbeth Homans een tijd geleden al verklaarde dat racisme “relatief” zou zijn – en dus als structureel maatschappelijk probleem eigenlijk niet bestaat – was het deze keer de beurt aan burgemeester Bart De Wever. Hij stelde dat racisme slechts “een excuus voor persoonlijk falen” is, en dan vooral als het ingeroepen wordt door leden van de Marokkaanse of de Berbergemeenschap.
Dat De Wever een fervent aanhanger is van het thatcheriaanse samenlevingsmodel waarbij iedereen individueel verantwoordelijk is voor zijn eigen problemen, was al langer bekend. Maar deze uitspraak, die de schuld van discriminatie op de arbeidsmarkt en in de bredere samenleving bij de slachtoffers ervan legt, botste wel op heel wat weerstand. In Terzake verklaarde de burgemeester van een van de meest multiculturele steden van het land dat mensen van bepaalde gemeenschappen niet racistisch bejegend worden, maar zelf verantwoordelijk zijn voor het racisme dat ze dagelijks ondervinden.
De strategie van De Wever en de N-VA is duidelijk. Om bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten worden negatieve vooroordelen die hier en daar over een bepaalde bevolkingsgroep bestaan, uitvergroot en bevestigd. De Wever wil geen discussie over de torenhoge werkloosheid bij migranten. Hij wil niet palaveren over waarom de OESO België op de vingers tikt als tweede slechtste land als het gaat over leerachterstanden bij migranten in het onderwijs. Hij wil daarentegen die discussie monddood maken door te stellen dat Berbers zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie, omdat ze klagen over racisme!
Diegenen die zouden stellen dat een dergelijke uitspraak niet noodzakelijk racistisch is, werden door De Wever zelf al de mond gesnoerd. Hij voegde er namelijk aan toe dat Aziatische migranten geen racisme ondervinden, daarbij duidelijk makend dat zijn eigen uitspraak wel degelijk de racistische bedoeling had om één specifieke bevolkingsgroep te viseren. We kunnen ons de vraag stellen over welke Aziatische migranten De Wever het heeft. Onze ervaring leert ons dat alle migranten met racisme te maken krijgen; enkel bij de Indische diamantfraudeurs zal dat allicht wat minder zijn. Dat zij minder gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt is tamelijk logisch.
Een groeiend deel van de Antwerpenaren – met of zonder migratieachtergrond – pikt deze uitspraken niet en beseft dat ze slechts het oppervlak vormen van een beleid dat erop gericht is bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten om zo beter op de kap van iedereen te kunnen besparen. Een eerste actie tegen het racisme van De Wever werd vrijwel onmiddellijk door de politie verhinderd. Alle betogers werden naar het politiekantoor aan de Luchtbal afgevoerd nog voordat de actie kon beginnen. Aan de terrorismedreiging waar De Wever zich normaliter achter verschuilt om elke tegenstem de mond te snoeren, konden we het dit keer niet wijten. Die dreiging was begin maart teruggebracht naar niveau 2.
Het beleid van de Antwerpse keizer krijgt steeds duidelijkere vormen. Racistische uitspraken ten dienste van een besparingspolitiek moeten vrije ruimte krijgen; het verzet tegen racisme en het samenlevingsmodel dat ervoor verantwoordelijk is, moet de kop ingedrukt worden. Wij pikken dit niet. LSP zal blijven vooraan staan in de strijd tegen racisme.
Zondag 17 mei: actie tegen racisme en tegen de stigmatiserende uitspraken van De Wever. 14u Groenplaats, Antwerpen.
-
1 mei. Niet alleen strijd, ook alternatief nodig!
Pamflet LSP-Antwerpen op 1 mei – pdf
Bijna zes maand geleden kwamen we met minstens 120.000, wellicht zelfs met 150.000, op straat. Het was het begin van een actieplan dat op 15 december uitmondde in de grootste algemene staking sinds de jaren 1980. Er was een enorm enthousiasme, velen staakten voor het eerst, we kregen andere lagen mee en de media speculeerden openlijk over de val van de regering. We zagen de kracht van de arbeidersbeweging en ons potentieel. Het potentieel is er nog, maar het getreuzel na 15 december maakt dat we het opnieuw moeten opbouwen.De vakbonden blijven gekant tegen de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, het schrappen van de wachtuitkeringen etc. De bonden van de openbare diensten eisen investeringen en willen niet dat geraakt wordt aan het ambtenarenpensioen. Maar wat baten woorden als tegelijk de sociale afbraak doorgaat. Velen zijn bereid zich te informeren, te betogen en te staken, maar enkel als onze woorden gepaard gaan met overeenstemmende daden.
Nieuw actieplan zoals in het najaar nodig
Deze regering zal niet zomaar bougeren. Ludieke acties of juridische procedures zullen niet volstaan. Het enige moment dat we de regering lieten wankelen, was tijdens ons eerste actieplan. Dat weet ook de ACV-basis die op het congres uitdrukkelijk lieten noteren dat nog steeds van het stakingswapen gebruik zal gemaakt worden. Dat 20.000 hoofdzakelijk vakbondsmilitanten in de gietende regen deelnamen aan de urenlange Grote Parade, bewijst dat niet de actiebereidheid van de basis, maar het getalm aan de top het probleem is.
We weten intussen allemaal wat nodig is. Niet een halsoverkop uitgeroepen algemene staking die maar half opgevolgd wordt en eerder de zwaktes dan de sterktes benadrukt. Maar integendeel een actieplan zoals dat van het najaar, dat opbouwt naar een nog breder gedragen en nog hardere algemene staking om de regering ten val te brengen. Dat vereist dat we intern orde op zaken stellen. Teveel secretarissen, van beide bonden, steken meer tijd in het afremmen van initiatieven aan de basis dan in het samenbrengen en maximaliseren van het volledige potentieel. De beste manier om daarin verandering te brengen is ons beter organiseren aan de basis en zonodig onze delegees en secretarissen ter verantwoording roepen.
Geen terugkeer naar ‘business as usual’
Hoe komt het toch dat de vakbondsleidingen de krachtsverhoudingen die vorig jaar werden opgebouwd zo gemakkelijk weer uit handen gaven? Gebrek aan alternatief, denken we. Ze blijven immers rekenen op de christen- en sociaaldemocratie. Maar die zijn zelf van oordeel zijn dat we langer moeten werken, dat onze lonen te hoog zijn en investeerders best aangetrokken worden met fiscale geschenken. We verdenken hen ervan heimelijk te hopen dat de N-VA de klus klaart in afwachting van hun terugkeer aan de macht.
Als ze denken dat daarmee de sociale rust zal terugkeren, vergissen ze zich echter. De neoliberale besparingstrein leidt niet tot investeringen, maar slechts tot meer besparingen. Wat de vakbondsleidingen ook mogen wensen, de sociale rust ligt achter ons. We gaan naar een periode van veel hardere confrontaties. De werkgevers duwen de N-VA al in de rug: voor het VBO moet de taxshift uit een nieuw cadeau van 3 miljard euro voor de werkgevers bestaan en N-VA-fractieleider Vuye benadrukte al dat het programma van zijn partij opkomt voor de volledige afschaffing van de index. We gaan naar nieuwe confrontaties, de werkgevers willen steeds meer en lieten de provocatieregering met N-VA niet aan de macht komen om het bij één golf van aanvallen te houden.
We moeten daar iets ernstig tegenover plaatsen. De staking van de openbare sector van 22 april was wellicht het eindpunt van zes maanden sociale strijd, maar hier eindigt het niet. De staking van 22 april toonde zowel potentieel als beperkingen. Waar ze goed voorbereid was, bleek de staking succesvol te zijn. Aan de VUB stond het grootste piket in 30 jaar. Bij De Lijn in Antwerpen werd het piket gevolgd door een personeelsvergadering met 70 aanwezigen. Ook bij werkwilligen was er begrip en steun. De woede is niet weg, de besparingen worden concreter en versterken de woede. Maar het ontbreken van een actieplan met duidelijke doelstellingen en een serieuze actiekalender spelen de mobilisatie parten.
Strijd is nodig, maar we hebben ook een alternatief nodig op politiek vlak. LSP denkt dat als alle oprechte linkse activisten, organisaties en partijen hun krachten bundelen tot een nieuwe brede en democratische strijdpartij, dit het politieke landschap flink dooreen kan schudden.
[divider]
Onze strijd samen evalueren!
We moeten een evaluatie maken van zes maanden rechtse regering en onze strijd ertegen. Laat ons dit niet overlaten aan de gevestigde media en de commentatoren die daar steeds aan bod komen. De kracht van het eerste actieplan bestond uit onze acties, laat er ons zelf een evaluatie van maken. Het actieplan toonde ons potentieel, maar we zullen het opnieuw moeten opbouwen om tot eenzelfde momentum te komen. We zullen daarbij nood hebben aan een krachtsverhouding van onderuit, zodat we ook kunnen reageren op diegenen die de beweging op het hoogtepunt stilleggen. Trek samen met ons lessen uit de voorbije zes maanden zodat we sterker staan in de acties die de komende maanden ongetwijfeld opnieuw zullen losbarsten!
Donderdag 7 mei om 19u30 in café Multatuli, Lange Vlierstraat. “Zes maanden rechtse regering en strijd ertegen”. Met Eric Byl (syndicaal verantwoordelijke LSP), Wouter Gysen (afgevaardigde ACOD Spoor) en uiteraard met debat vanuit de zaal.
-
Schokkend! Laffe racistische aanval op jonge gesluierde vrouw in Antwerpen
Op dinsdag 21 april werd Yasmine (fictieve naam), een jonge vrouw van Aziatische origine op gewelddadige wijze aangevallen en ontdaan van haar hoofddoek.
Artikel door Liesbeth
We spraken met Yasmine die anoniem wil blijven, ze is te geschokt door wat haar overkwam om volledig naar buiten te komen met haar verhaal. Wij zijn te geschokt door wat gebeurde om erover te zwijgen.
Yasmine was rond de middag aan het wandelen in het centrum van Antwerpen toen ze plots langs achter werd aangevallen en op de grond gegooid door een groepje van 4 à 5 personen. Yasmine, die hier opgegroeid is, was rustig aan het winkelen. Nietsvermoedend werd ze op de grond geduwd en daar gehouden door één van de aanvallers terwijl ze ondertussen enkele stampen in de buik kreeg en een vuistslag om het af te maken. Haar hoofddoek werd afgetrokken en ze kreeg allerlei racistische verwijten naar het hoofd geslingerd. Er werden haar zaken toegeroepen als: “Vuile moslim” en “Ga terug naar je land.”
Ze kon zich niet verdedigen. Gelukkig passeerde er een vrouw met de wagen die geschokt stopte en de aanvallers riep om te stoppen. De aanvallers liepen snel weg. Yasmine bloedde hevig uit de neus. Ze werd overeind geholpen door de vrouw die haar naar huis bracht.
Met haar moeder ging ze naar de dokter die gekneusde ribben vaststelde en een kwetsure aan de kaak. Er werd klacht ingediend bij de politie die de laffe aanval ernstig neemt. De politie ging camerabeelden opvragen in de hoop de belagers te herkennen.
Recent verklaarde burgemeester De Wever dat mensen van Aziatische afkomst geen last ondervinden van racisme. Hij stelde nog dat vooral mensen van Marokkaanse of Berber-afkomst racisme inroepen als excuus voor persoonlijk falen. Het schokkende verhaal van Yasmine kan anders wel tellen als voorbeeld van racisme tegenover mensen van Aziatische afkomst.
Er is ook een beperking in de hulpverlening. Het stadsbestuur wil een “snelle respons team” (SRT) dat speciaal bewapend is voor incidenten met vuurwapens. Maar tegelijk wordt bespaard op lokale dienstverlening. Wijkkantoren worden gesloten terwijl wijkagenten die dicht bij de mensen staan ook sneller op problemen van gewone mensen kunnen inspelen. Voor prestigeprojecten zijn er wel middelen, voor diensten waar de gewone mensen iets aan hebben niet.
Racistisch geweld mag niet aanvaard worden. We moeten er ons tegen verzetten. Volgende week houden we een meeting over de strijd tegen racisme en seksisme. De vele reacties op #wijoverdrijvenniet en #dailyracism geven aan dat er nog altijd veel problemen zijn met racisme en seksisme. Als wij daartegen strijden, botsen we op tegenkanting van onder meer extreemrechts. Ook bij onze meeting van volgende woensdag kan dit het geval zijn, sommige leden van de rechtse studentenclub KVHV (waaronder zoon Jambon) gaven aan dat ze naar de bijeenkomst willen komen om te provoceren. Dat kunnen we niet aanvaarden, onze strijd tegen alles wat ons verdeelt gaat door!
Tenslotte willen we onze steun en solidariteit betuigen met Yasmine en haar familie. We wensen haar spoedig herstel en vinden het moedig dat ze haar persoonlijke verhaal met ons wilde delen. We zullen onze woede over dit geweld gebruiken om met des te meer strijdvaardigheid tegen racisme in te gaan.
-
Fascistenmeeting moest nogmaals uitwijken
Overgenomen vanop blokbuster.be
De publieke bekendmaking (zie ons artikel) dat de studenten van het Vlaams Belang een meeting met internationaal gekende fascisten organiseerden, zorgde er eerder voor dat toegang tot de Antwerpse universiteit voor deze meeting uitgesloten was. De NSV (Nationalistische Studentenvereniging) had nog geen aanvraag aan de Universiteit Antwerpen ingediend toen de Actief Linkse Studenten al tegen de meeting protesteerden en het universiteitsbestuur meteen bevestigde dat er geen toestemming zou komen.Achteraf kwam Rechts Actueel met de stelling dat de NSV nooit van plan was om de meeting aan de Universiteit Antwerpen te houden en dat links daar leugens over verkondigde. Vreemd genoeg plaatst de site bij het ‘aanklagen’ van die ‘leugen’ een afbeelding van de oorspronkelijke affiche waarop stond dat de bijeenkomst aan de Universiteit Antwerpen zou plaatsvinden…
Daarop werd uitgeweken naar een zaal in Edegem waar meer activiteiten van extreemrechts plaatsvinden. Lokale media hadden aandacht voor deze fascistenmeeting in Edegem, waardoor het gemeentebestuur er zich uitdrukkelijk van moest distantiëren. In Edegem is er een meerderheid van N-VA, Open Vld en Groen. Vanuit het gemeentebestuur werd druk gezet op de eigenaars van de zaal. Samen met de media-aandacht zorgde dit ervoor dat besloten werd om de meeting niet te laten doorgaan. NSV heeft het zelf over vermeende graffiti op de gebouwen van de zaal die de doorslag zouden gegeven hebben.
Hierdoor moest NSV nogmaals uitwijken. Nu werd voor een zaal in Wommelgem gekozen, Eigen Heerd. Daar houdt ook het Vlaams Belang regelmatig activiteiten. Verwonderlijk is dat niet als we kijken naar de oprichters van de vzw Eigen Heerd. Daaronder bevinden zich gekende VB’ers als Wim De Winter, Voorpost-voorzitter Johan Vanslambrouck en andere lokale VB’ers. Het doel van de vzw is onder meer om “de Vlaamse en Nederlandse volkscultuur te promoten.” Hoe een internationale fascistenmeeting daarin kadert, is ons niet duidelijk.
Bij een eerdere internationale fascistenmeeting van de NSV zorgde de mediabelangstelling ervoor dat zelfs het Vlaams Belang weigerde om een zaal te geven nadat ook de Leuvense universiteit de meeting had geweigerd onder druk van protest. Nu heeft het Vlaams Belang er blijkbaar minder problemen mee.
Het protest tegen de meeting was belangrijk om te vermijden dat dit zomaar kon passeren. Actief Linkse Studenten en Blokbuster blijven oproepen tot actief antifascistisch verzet en strijd tegen racisme en extreemrechts.
-
GAS-boetes voor journalisten in Antwerpen bevestigen willekeur
Persvrijheid is relatief: berichten over acties die niet in het kraam van De Wever passen, leiden tot GAS-boetes!
Wie protesteert, kan in Antwerpen op GAS-boetes rekenen. Een mening uiten wordt hierdoor een kostelijke grap, het risico per meningsuiting bedraagt 65 euro. Maar de willekeur wordt niet beperkt om het recht op protest te vergassen. Neen, ook journalisten die het aandurven om te berichten over niet-toegelaten acties delen in de klappen.De afgelopen dagen sloegen verschillende N-VA-kopstukken opnieuw wild rond zich heen in de media. Zo had Zuhal Demir het over onterecht uitbetaalde werkloosheidsuitkeringen. In De Morgen vatte journalist Bart Eeckhout de uithaal goed samen: “De opeenstapeling van verdachtmakingen begint een beetje pijn te doen aan de oren. Nu eens (bij Demir) zullen werkzoekenden harder hun best doen om werk te zoeken als ze hun rekeningen niet meer kunnen betalen, dan weer innen ze volop uitkeringen waarop ze geen recht hebben. In de tussentijd (volgens Liesbeth Homans) zitten ze met hun kinderen godganse dagen op café. Er zit een morele lijn in deze niet te stelpen stroom van verwijten. Altijd schopt de N-VA naar onderen, altijd reserveert ze haar mededogen voor wie al (veel) heeft.”
Wild rond zich heen schoppen, uiteraard steeds naar onder want de bevriende grote fraudeurs willen we toch niet voor het hoofd stoten, behoort tot de vaste gewoonten van N-VA. Maar o wee als iemand daarop durft te reageren door te protesteren. Dat kan enkel indien ruime tijd op voorhand toelating is gevraagd aan de burgemeester en enkel als die bovendien van oordeel is dat de terreurdreiging voldoende laag is om het protest ook toe te laten. Liefst wordt het protest dan nog beperkt tot een actie ver weg van de bewoonde wereld. Na het ‘embedded journalism’ waarbij journalisten samen met het leger ten strijde trokken in Irak of Afghanistan (met als doel om een zo objectief mogelijk beeld te brengen, hoe kan dat beter dan door met een van de strijdende partijen op te trekken?), volgt binnenkort het ‘embedded protest’. Protest wordt beperkt tot de krijtlijnen die bepaald zijn door diegene tegen wie geprotesteerd wordt. Wie zich daar niet bij neerlegt, krijgt GAS-boetes tot elke oppositie de kop ingedrukt is.
Dat nu ook journalisten, na vertoon van hun perskaart, een GAS-boete kregen, bevestigt de totale willekeur van het stelsel. De Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) protesteerde tegen de GAS-boetes die journalisten kregen bij de acties van antimigrantenbeweging Pegida op 2 maart en de betoging tegen de anti-Berberse uitspraken van De Wever op 25 maart. Op die laatste actie werd een journalist van Gazet van Antwerpen bijna opgepakt met de betogers, hij werd op het laaste moment herkend door lokale inspecteurs. Maar een GAS-boete kwam er wel. Verslag uitbrengen van acties die niet in het kraam van de burgemeester passen, wordt op deze manier ontmoedigd.
De willekeur van de GAS-boetes bleek ook uit de boete die enkele activisten van Blokbuster en ALS kregen op 2 maart. Ze namen deel aan een spontaan via internet opgeroepen actie tegen de racistische bijeenkomst van het Vlaams Belang. Na afloop van deze actie, waarop een paar tiental aanwezigen waren, trokken ze naar een feestje bij vrienden. Ze botsten onderweg op agenten die enkelen van hen arresteerden en naderhand een GAS-boete opstuurden wegens deelname aan een verboden actie… die van Pegida! Gekende antifascisten die een boete krijgen omdat ze aan een racistische bijeenkomst zouden deelgenomen hebben, hoe gek kan je het maken?
Op een van de Antwerpse LSP-afdelingsvergaderingen deze week hadden we een journalist van Pakistaanse afkomst op bezoek. We probeerden hem uit te leggen hoe de GAS-boetes worden gebruikt om protest te stoppen. De man had oprecht moeite om dit te begrijpen, zelfs in Pakistan wordt niet zo ver gegaan. En daar ligt de terreurdreiging nochtans een pak hoger. Het opleggen van boetes aan journalisten die over ‘foute’ acties berichten, gaat nog een stap verder. Dat doet denken aan landen waar persvrijheid erg relatief is. Of is dat net de bedoeling van het Antwerpse stadsbestuur?
De vergassing van het recht op protest en zelfs van de mediavrijheid is een regelrechte aanval op onze democratische rechten. Verzet hiertegen is meer dan noodzakelijk, er is tegengas nodig om onze democratische rechten in Antwerpen te verdedigen!
-
#1april. Naast betoging in Mechelen ook actie in het hol van De Wever
Betogen in de stad Antwerpen is niet evident. Dat mocht ACOD nog ondervinden toen het op 24 maart in de stad van burgemeester De Wever een betoging hield en daardoor kennis maakte met de regels die sinds enige tijd van toepassing zijn bij betogingen in Antwerpen. Kort nadien werd een actie aan het stadhuis naar aanleiding van de discriminerende uitspraken van De Wever in de kiem gesmoord met arrestaties en GAS-boetes.Het gemeenschappelijk vakbondsfront besloot dan maar om in Mechelen te betogen. Die betoging werd een succes met wellicht 1500 aanwezigen uit de hele provincie. Tegelijk vond in Antwerpen alsnog een actie plaats. Een 500-tal militanten van verschillende ABVV-centrales, waaronder de Algemene Centrale, ABVV Metaal en ABVV Horval, hielden een spontane betoging naar het stadhuis. Zo maakten ze duidelijk dat de arbeidersbeweging het democratisch recht op protest opeist. Tegelijk werd actie gevoerd tegen het asociale beleid waar de schaduwpremier vanuit het Antwerpse stadhuis verantwoordelijk voor is. Na afloop hielden de militanten een meeting in het vakbondsgebouw.
Hieronder het verslag op de regionale zender ATV:
Tegelijk werd in Mechelen in gemeenschappelijk vakbondsfront betoogd. Het grote aantal aanwezigen, zowel van ACV als ABVV, bevestigt de actiebereidheid en overtrof de verwachtingen. Veel militanten raakten niet op de acties omdat er geen dekking door een stakingsaanzegging was. Naast de duizenden die vandaag in Antwerpen en Mechelen betoogden, waren er ongetwijfeld nog duizenden anderen die eveneens bereid zijn om tot actie over te gaan. De roep naar een duidelijk actieplan dat beantwoordt aan die actiebereidheid en aangepast is aan de ernst van de situatie, wordt luider.
LSP was met militanten op beide acties aanwezig. We verdeelden 500 pamfletten (een licht aangepaste versie van het eerder op de concentratie van de openbare diensten verspreide pamflet) en verkochten ons maandblad ‘De Linkse Socialist’ waarin voor een nieuw algemeen actieplan om de regering van de rijken weg te krijgen wordt gepleit.
Hieronder enkele foto’s door Arvid van de actie in Antwerpen.
En ook een fotoreportage van de betoging in Mechelen door Liesbeth.
