Category: Publieke sector – algemeen

Woensdag werd het plein Saint-Lambert in het centrum van Luik heel de voormiddag bezet door arbeiders van Tecteo. Dat is een intercommunale die actief is in de sectoren van energie, teledistributie en eigenaar van het merk Voo. De actie ging uit van het gemeenschappelijk vakbondsfront dat sinds maandag een staking van een week organiseert tegen het besparingsplan. Bij de besparingen onder meer een verlenging van de arbeidsduur zonder loonsverhoging, verhoging van de leeftijd voor brugpensioen, dreiging van 229 ontslagen,…

Interview en foto’s

Vorige week vrijdag beslisten 90% van de arbeiders om tot actie over te gaan. Het is niet de eerste keer dat er spanningen zijn bij het vroegere ALE (Association Liègeoise d’Electricité). Veel arbeiders vonden dat er eigenlijk al lang was gewacht om tot actie over te gaan. Het nieuwste besparingsplan vormde niet enkel een druppel die de emmer deed overlopen, er werd een nieuwe emmer in een volle emmer gegoten.

We spraken met een arbeider van Tecteo op de actie in de Luikse binnenstad.

Kan je ons iets meer zeggen over het besparingsplan?

“Het bedrijf zou zich in moeilijkheden bevinden, maar dat is vooral het gevolg van slecht bestuur. Nu zouden wij daarvoor moeten opdraaien.

“De directie van Tecteo heeft beroep gedaan op het auditbureau Mc Kinsey voor een onderzoek. Dat bureau kwam tot de conclusie dat er 229 arbeiders te veel zouden zijn. Tegelijk wordt echter voorgesteld om de arbeidsduur van iedereen op te drijven voor hetzelfde loon. De directie wil ons een 38-urenweek opdringen terwijl we maar 36 uur betaald worden. Bij een eerste negatieve evaluatie zou de 13de maand worden geschrapt, een tweede negatieve evaluatie zou tot ontslag leiden. Het brugpensioen vanaf 58 jaar zou niet meer mogelijk zijn, dat zou pas vanaf 60 kunnen. En dat zijn nog maar een paar elementen van het besparingsplan.

“Dat plan zou maar vanaf een bepaald niveau van toepassing zijn, niet iedereen zou erdoor geraakt worden. Het komt er eigenlijk op neer dat het altijd dezelfde zijn die worden geraakt: de kleine man. We worden bestuurd door de socialisten, maar stellen ons de vraag of dat nog socialisten zijn.

“Het besparingsplan zat er al een tijdje aan te komen. We moeten het al even met minder personeel doen. We werken ook steeds meer met interimmers, die zijn volgzamer. Voor ons betekent het echter ook dat we altijd alles opnieuw moeten uitleggen naast ons eigen werk.”

Wat is het effect van de liberalisering geweest voor de ALE (de voorloper van Tecteo)?

“ALE was niet goed en was slecht voorbereid op een liberalisering. Wij dachten dat het nooit ging gebeuren en er werden zelfs grapjes over gemaakt. Er werd over gesproken in de pers en nadien zagen we vanaf januari 2007 direct dat het totale chaos zou worden. Twee jaar later zijn er nog altijd problemen: er is een tekort aan materieel, onder meer qua informatica, en de organisatie verloopt slecht. Alle arbeiders ondergaan de negatieve gevolgen van de liberalisering. Dat biedt geen voordelen aan de samenleving of aan de klanten. Er zijn trouwens veel klachten, meer als voorheen.”

Hoe is de sfeer op de werkvloer?

“De sfeer is vrij slecht, we hebben de indruk dat we niets betekenen voor de directie. Het is nochtans vrij eenvoudig: we kennen niets eens de dienstoversten en de directeurs. Wij moeten telkens opnieuw inspanningen doen, terwijl de top grote lonen incasseert maar amper banden heeft met de arbeiders. Er is overigens geen sprake van dat er op hun dikke lonen zou worden bespaard.

“Afgelopen week werd het plan van McKinsey voorgesteld op een vergadering en de persoon die ons de plannen kwam voorstellen was iemand die we nog nooit hadden gezien.

“We zijn een intercommunale, geen privébedrijf. Maar het wordt steeds moeilijker om onze missie als openbare dienst te vervullen. We hebben de indruk dat de directie niet bekommerd is om onze functie als openbare dienst.”

GEBRUIKERS EN WERKNEMERS VAN DE OPENBARE DIENSTEN: OPGEPAST

Het neoliberalisme bracht niet alleen zware economische crisis. Het heeft ook de kern van onze openbare dienstverlening aangetast. Openbaar vervoer, openbare spaar en pensioenkassen, post en telecom… de overheid hoefde zich daar niet langer mee bezig te houden. De boel uitverkopen aan de privé was naar verluidt “efficiënter”. Dat economisch model zorgt vandaag voor sociale drama’s. Onze openbare diensten waaraan wij net zoals onze ouders en grootouders hebben bijgedragen, worden voor een appel en een ei verpatst aan de privé.

LSP-pamflet

De Post: afbouw van dienstverlening

afbouw van lonen en condities

verhoging van de tarieven

Drie jaar geleden investeerden de private Deense Post en de Britse vermogenbeheerder CVC elk voor 150 miljoen euro in onze Post. Dat gebeurde niet zomaar. De Belgische Post moest “rendabel” worden zodat de nieuwe aandeelhouders royale dividenden zouden opstrijken. Daarvoor moest het personeelsbestand worden afgebouwd. Tot 35.000 inclusief deeltijdsen. Drie jaar geleden werkten er nog 43.000 mensen.

De dienstverlening werd afgebouwd en honderden postkantoren sloten. De tarieven verhoogden. De prior-zegel met “stiptere” dienstverlening werd ingevoerd. Nadien werden alle tarieven tot het prior-niveau opgetrokken. Intussen wil de Deense Post haar aandelen voor 373 miljoen euro aan CVC verkopen. De 90 miljoen euro aan dividenden ingerekend zou de Deense Post daarmee een winst incasseren van 313 miljoen euro, een rendement van meer dan 200% op drie jaar tijd!

Wie wordt hier beter van?

LSP verdedigt onze openbare diensten, eist een volledige hernationalisering van alle geprivatiseerde diensten, een billijke verloning, redelijke arbeidscondities en een degelijk statuut voor iedereen!

Enkele werknemers van De Post, die dagelijks aan de lijve ondervinden wat de gevolgen zijn van de liberaliseringspolitiek, staan op 7 juni op LSP-lijsten. Ze strijden met hun collega’s tegen de afbraak van onze diensten.

Stop de privatisering van De Lijn en de NMBS.

Als het van liberalen (zoals Annick De Ridder van VLD, Jan Peumans van NV-A of Jurgen Verstrepen van LDD) afhangt, ziet ons openbaar vervoer er weldra helemaal anders uit. Nu al is meer dan 50% van de buslijnen in handen van private pachters. De VLD wil er nog eens 25% aan toevoegen. De gevolgen van die privatisering voelt het personeel nu al. De onderaannemingen zijn dikwijls bedrijven met weinig of geen vakbondsvertegenwoordiging. Allerhande werkafspraken worden met de voeten getreden. Het werkritme wordt opgevoerd, rust-en wachttijden niet gerespecteerd en men probeert de lonen onderuit te halen. Zodra het volledige openbaar vervoer geprivatiseerd is, zal men niet aarzelen om “niet-rendabele” lijnen te schrappen en de prijzen op te drijven.

Meer middelen voor echt openbaar vervoer nodig

De Vlaamse regering heeft geïnvesteerd in De Lijn. Maar onvoldoende om echt tegemoet te komen aan de sociale noden van mobiliteit. Voor velen blijft een auto essentieel om op het werk te geraken, een sociaal leven te kunnen leiden, … Vandaar dat ook het gigantische fileprobleem niet opgelost raakt, integendeel. Enkel door de maatschappelijke kostprijs van het fileprobleem te investeren in degelijk, snel, frequent en gratis openbaar vervoer kan mobiliteit een recht worden voor iedereen.

Veiligheid van personeel en reizigers in het gedrang

De liberaliseringspolitiek heeft geleid tot besparingen, ook op het vlak van veiligheid. Verschillende veiligheidsprocedures werden aangepast door een vermindering van het personeelsbestand. Na het dramatische ongeval in Dinant hebben de vakbonden van het spoorpersoneel dringende maatregelen geëist om gelijkaardige situaties in de toekomst te vermijden. Degelijk openbaar vervoer vereist voldoende en tevreden personeel. Menselijke arbeidscondities en een degelijke verloning moeten integraal deel uitmaken van de investeringsplannen van de overheid. We denken dat de samenwerking met de privé, de zogenaamde privaat-publieke samenwerking, het aspect dienstverlening doet wijken voor het aspect melkkoe voor private investeerders.

Neen aan het Europa van het kapitaal

De Europese Unie is één grote liberaliseringsmachine. Openbare diensten moet volgens de EU niet aan dienstverlening doen, maar competitief zijn. De overheid maakt de diensten eerst rendabel door ze af te bouwen en te besparen. Nadien worden de vetste brokken verpatst aan de privé. Dankzij tientallen jaren investeren door de gemeenschap, zullen enkele grote kapitalisten binnenkort sappige winsten persen uit onze broodnodige diensten. De EU speelt hierin een sleutelrol. Al onze regeringen hebben deze logica aanvaardt, soms na wat schijnverzet. Geen enkele breekt vandaag met de neoliberale politiek.

Liberalisering leidt tot vriendjespolitiek en corruptie

De neoliberale politiek leidt ook tot belangenvermenging tussen politiek en de bedrijfswereld. Ook de zogenaamde socialisten van SP.a doen daar gulzig aan mee. ABX, de pakjesdienst, werd dankzij de medewerking van Vande Lanotte’s kabinetchef Jannie Haeck voor een appel en een ei, 80 miljoen euro, verkocht aan de Britse groep 3i. 2 jaar later werd het door 3i doorverkocht voor 600 miljoen euro. Ondertussen investeerde 3i 30 miljoen euro bij Electrawinds, met Vande Lanotte als voorzitter en sponsort ABX sindsdien ook de Oostendse basketclub, met Vande Lanotte in de raad van bestuur!

Handen af van ons openbaar vervoer!

In plaats van geschenken aan te bieden aan de banken, grote bedrijven en de superrijken zou men beter gemeenschapsgeld investeren in degelijk openbaar vervoer. Dat is alvast de keuze die de linkse socialisten van LSP maken.

Gisterenochtend wijdde Radio 1 een item aan de problemen bij Selor. Op 5 februari sprak de Raad van State zich negatief uit over het KB dat de taalexamens regelt. Onderscheid tussen kandidaten op basis van de administratieve graad kan niet. Over de moeilijkheidsgraad sprak de Raad van State zich niet uit. De geplande sessie van 16 maart ging alvast niet door. Sindsdien liggen deze proeven stil.

Door een correspondent

Naast de Brusselse ambtenarij en ander overheidspersoneel wordt ook het spoorwegpersoneel getroffen. Voor verschillende beroepscategorieën, en dan voornamelijk treinbegeleiding, is deze kwestie van groot belang.

Om de graad van ‘wachter’ te bekomen is niveau 3 vereist, een aangeworven wachter krijgt vijf jaar de tijd om dit attest te behalen, als hij hierin niet slaagt, wordt hij contractueel. Dit betekent dat je niet langer onder het eenheidsstatuut valt. M.a.w. een ander verlofstelsel, geen toegang tot de eigen ziekenkas, verlies aan verkeersvoordelen, soepelere ontslagregeling,… Opschorting van de proeven maakt dat de klok tikt voor deze bedienden zonder dat ze de kans hebben Selor niveau 3 te behalen. Daarnaast betekent het al die maanden geen taalpremie.

Voor bedienden die reeds de graad van ‘wachter’ hebben en die van ‘treinbegeleider’ willen bekomen betekent het dat ze niet kunnen overgaan naar een hogere loonbarema. Ook geen mogelijkheid tot opbouwen van graadanciënniteit in die graad, ‘bevorderingen in dezelfde graad’ schuiven dus op in de tijd. De mogelijkheid tot bepaalde promoties hangt o.a. af van de graadanciënniteit. De stilstand bij Selor betekent voor vele treinbegeleiders dus een financiële kater. Vooral zij die net binnen zijn worden geraakt.

Ook voor overplaatsingen is het van belang. Wanneer iemand Brussel als tweede keuze heeft en in tussentijd daar terecht komt, kan hij er niet vertrekken tot hij niveau 3 heeft. Zolang Selor stil ligt, zit hij er dus vast.

Op 10 maart eiste ACOD Spoor op de Nationale Paritaire Subcommissie dat de NMBS maatregelen neemt om de negatieve gevolgen die het personeel ondervindt van de verlamming van Selor te niet te doen. Op 1 april komt dit orgaan opnieuw samen, hopelijk schept de directie dan meer duidelijkheid en laat ze haar personeel dan niet langer in het ongewisse. De voordelen met terugwerkende kracht toekennen zou een uitweg bieden.

In de Radio1-uitzending is bevoegd minister Vanackere optimistisch. Zijn voorgangster Vervotte zou al gewerkt hebben aan aanpassingen aan het KB om de taalproeven meer aansluiting te geven bij de aard van de job in de plaats van de graad van de ambtenaar. Waarschijnlijk zag ze de bui al hangen. De procedure bij de Raad van State n.a.v. de klacht van twee Brusselse burgemeesters liep al sinds 2001. Vanackere hoopt dat de ministerraad het nieuwe KB voor de paasvakantie goedkeurt, m.a.w. voor 6 april. Zodat er in oktober opnieuw een sessie kan plaatsvinden. Gezien de cohesie van deze regeringsploeg en de zomeronderbreking lijkt het onwaarschijnlijk dat er dan al schot in de zaak komt. Jaarlijks nemen meer dan 15.000 mensen deel aan deze examens (niet alleen treinbegeleiders dus).

Op donderdag 6 november kwamen 1.500 werknemers van de Brusselse openbare diensten op straat om hun ongenoegen te uiten over de arbeids- en loonsvoorwaarden. Deze stakingsdag kaderde in de mobilisatie die op gang werd getrokken tijdens de actieweek voor koopkracht in juni en eerder ook leidde tot een betoging op 25 september.

Door een CGSP-militant

De eerste twee actiedagen werden enkel door CGSP (ACOD) georganiseerd. Op 6 november kwam er ook steun van de liberale en christelijke vakbonden die opriepen om mee te staken en mee te betogen. Jammer genoeg besloot de leiding van het ACV om uiteindelijk, tegen de wil van de meerderheid van haar leden en strijdbare delegees in, enkel de delegees te mobiliseren en aan de andere personeelsleden te vragen om op de werkplaats te blijven.

Het personeelstekort in de Brusselse openbare diensten is flagrant en de loonsvoorwaarden zijn onaanvaardbaar. Heel wat voltijdse personeelsleden komen op het einde van de maand aan een nettoloon van amper 1.100 euro. In het kader van de onderhandelingen over een loonakkoord 2008-2009 kwam het personeel meermaals op straat om een netto loonsverhoging van 150 euro te eisen. Na verschillende betogingen en acties bleek de lokale overheid niet bereid om ook maar iets toe te geven.

Deze zomer bekwamen de vakbonden een belofte van de Brusselse regering om twee loonsverhogingen van telkens 37,5 euro bruto per maand door te voeren. De eerste verhoging zou er komen op 1 januari 2009, de tweede vanaf 2010. Intussen is de regering op die toezegging teruggekomen, officieel omwille van de verslechtering van de regionale inkomsten. Het is duidelijk waar de prioriteiten worden gelegd: de redding van de banken en de grote aandeelhouders die een onverantwoord beleid voerden bij Dexia en Fortis gaat voor op de Brusselse ambtenaren.

Op de betoging van 6 november waren er 1.500 aanwezigen. De strijdbaarheid was duidelijk aanwezig en liet zich voelen. Dat was niet verrassend als we zien hoe de ministers met onze voeten spelen terwijl steeds meer arbeiders in moeilijkheden raken. Op het einde van de betoging hadden de aanwezigen het moeilijk met de toespraken van de vakbondsleidingen. De aanwezigen werden een “hart onder de riem” gestoken met de volgende oproep: “We zullen voorlopig niets bekomen, we zullen moeten terugkomen en in afwachting daarvan gaan we nu naar huis”. Het was niet verrassend dat het gebrek aan perspectieven of actieplan leidde tot een gespannen sfeer. Enkel met een duidelijk actieplan waarbij breed wordt gemobiliseerd door alle vakbonden, kan een overwinning worden bekomen. De woede is aanwezig bij alle personeelsleden van de openbare sector in Brussel. Er is bereidheid om acties te organiseren en deel te nemen aan een strijdbeweging. Maar dan wel een ernstige strijd en niet om iedere vier maanden eens te wandelen door de binnenstad. In de plaats van verder te wachten op onderhandelingen en nieuwe leugens van de Brusselse regering of niet-nagekomen beloftes, moeten we nu de strijd aangaan om onze koopkracht effectief te verhogen. Hoog tijd voor actie!

Deze week betoogden zo’n 2.000 Waalse ambtenaren in Namen om meer koopkracht te eisen. De betoging kleurde vooral rood met hier en daar wat groen en enkele blauwe tinten. De ambtenaren zijn kwaad, net als alle andere werknemers in dit land eisen ze meer koopkracht. Dat is echter niet hun enige probleem. Er is ook een grote bezorgdheid over de evolutie van het personeelsbeleid.

Jean Peltier

Terwijl de totale tewerkstelling bij de lokale overheden toeneemt (van 120.058 in 2004 tot 123.101 in 2007), neemt het aantal benoemde ambtenaren af. Er verdwenen 2.497 vast benoemde ambtenaren, waardoor nu nog 45.511 mensen benoemd zijn. Het aantal contractuelen nam toe tot 77.590. De vast benoemde ambtenaren gaan dus steeds meer op pensioen en nieuwe personeelsleden krijgen een contract. Na 10, 15, 20 of zelfs 25 jaar op post, wordt nog altijd niet overgegaan tot benoemingen. Dat heeft gevolgen voor het loon en zeker ook voor de pensioenen.

Normaal zijn de werknemers in de openbare diensten er goed van af voor hun pensioenen, een compensatie voor het feit dat ze minder verdienen als ze werken. Maar deze compensatie dreigt volledig weg te vallen als er niet meer wordt overgegaan tot benoemingen.

De laatste colelctieve overeenkomst in de sector dateert van 2004 en was van toepassing voor de periode 2005-2006. Sinds twee jaar wordt nu gediscussieerd, maar is er geen enkele vooruitgang. Dat leidt tot ongenoegen en de betoging van afgelopen woensdag was daar een uitdrukking van. De regionale verantwoordelijke van ACOD (CGSP) verklaarde op de meeting op het einde van de betoging: “De betoging was al een succes voor ze effectief plaats vond” aangezien de ministers Courard en Donfus (beiden PS) eindelijk een aantal voorstellen op papier hadden gezet. Het feit dat er in juni 2009 verkiezingen zullen plaatsvinden, zal wellicht ook wel hebben meegespeeld.

Vandaag is er een bijeenkomst met de ministers en daarna worden de militanten geïnformeerd over de voorstellen. Minister Courard haastte al om te stellen dat er 6 miljoen euro zou worden uitgetrokken om over te gaan tot benoemingen, maar tegelijk eist hij een hervorming van het statuut van de ambtenaren. Onder het mom van het creëren van stabiele werkgelegenheid zal dus gezocht worden naar methoden om meer onzekerheid in te bouwen. Mogelijk zal dit leiden tot nieuwe acties van de Waalse ambtenaren.

Gisteren was het de derde keer op rij dat de Brusselse ambtenaren op straat kwamen om hun looneisen in het kader van een sectorieel akkoord 2008-2009 kracht bij te zetten. Dat gebeurde eerder al op 16 juni en daarna op 25 september. Vorige keren moest het ABVV alleen mobiliseren. Deze keer gebeurde dat in "gemeenschappelijk front", of dan toch wat daarvoor door moest gaan.

Uiteindelijk betoogden zo’n 1500 personeelsleden, hoofdzakelijk ABVV-ers, een opvallende groep van het ACLVB dat vooral onder de brandweer, het reinigingspersoneel en de politie goed vertegenwoordigd is, en een kleine groep ACV’ers, die niettemin het lef hadden het ACLVB de kop van de betoging te willen betwisten. Nauwelijks twee dagen eerder had het ACV echter het geweer van schouder veranderd door enkel de afgevaardigden op te roepen om met syndicaal verlof deel te nemen. De andere militanten en de leden werden door de ACV delegees verzocht op het werk te blijven. Bij het ABVV konden ze er niet om lachen.

Het ABVV nam de gelegenheid te baat om ‘s ochtends de militanten van het OCMW-Ganshoren een handje toe te steken. Die hebben naar verluidt af te rekenen met een secretaris die er nog 19de eeuwse methodes op na houdt. Intimidatie van personeel dat het waagt met de vakbonden om te gaan, hoort daarbij. Het 30-koppig piket te woord staan duidelijk niet. Daarvoor mocht de burgemeester van Ganshoren, Mvr Carthé, opdraaien. Ze beloofde enkele onregelmatigheden na te zullen gaan. We zijn benieuwd.

Oorspronkelijk vroegen de vakbonden 150 € opslag. Dat is geen overbodige luxe als men weet dat maandlonen van goed 1100 € in een aantal van de Brusselse diensten geen uitzondering zijn. Volgens de vakbonden hadden ze de Brusselse regering deze zomer zover gekregen om twee loonsverhogingen van elk 37,5 € bruto toe te zeggen, de ene met ingang op 1 jan 2009, de ander vanaf 2010. Intussen is de regering op die toezegging echter teruggekomen, officieel omwille van de verslechtering van de regionale inkomsten.

Midden oktober stelde de regering nog maar 20 euro voor en nu blijkt dat de ministers het zelf niet meer weten. Volgens minister-president Piqué (PS) is de regering bereid een luttele verhoging van de maandwedde met 20 € netto toe te staan. Diens collega, staatssecretaris voor Openbare Diensten Brigitte Grouwels (CD&V), heeft het over 20 € bruto. Volgens Staatssecretaris Emir Kir (eveneens PS), verantwoordelijk voor openbare netheid, zou het nog anders zijn. Hoe dan ook, van de oorspronkelijke eis van 150 € zijn we mijlenver verwijderd.

Geen wonder dat de gemoederen na afloop goed verhit waren. Drie keer staken en betogen, drie keer nada. Wat nu? Hier en daar werd de vraag naar een actieplan geopperd, maar er kwam geen antwoord en dus droop iedereen met een flinke portie frustratie af, eerst langs de stoep, dan tussen de auto’s en dan was dat gat daar, de tunnel en hop, "als een bende wilden" zouden onze patroons declameren, in wer’kelijkheid als een spontane collectieve inval, voor we het goed en wel beseften, stapten we zwaaiend en beslist door de tunnels van de Brusselse ring om Brigitte Grouwels en Emir Kir om uitleg te vragen.

Bij Bruxelles Propreté zijn ze gewoon met afval om te gaan. Eieren en vuilniszakken vlogen richting kabinet. Vuilniszakken werden in brand gestoken. "Stank? Daar zitten wij dagelijks in, dat ze eens goed het aroma opsnuiven dat wij dagelijks voorgeschoteld krijgen en dan hun loon naast dat van ons leggen. Geld willen wij!" De vraag naar een goed voorbereid en degelijk actieplan waarbij een na een de bedrijven stil worden gelegd is meer dan nodig.

Traditiegetrouw waren op deze betoging en erna geen politici te bespeuren. Die stonden allemaal aan de andere kant van de barrière, afgeschermd door politie. Enkel LSP, met een stand, pamfletten en de verkoop van een 30-tal exemplaren van Socialistisch Links en een militant van de PvdA stonden aan de kant van de ambtenaren. Het wordt tijd dat de vakbonden de illusies in de sociaal- en christendemocraten laten varen.

Vandaag wordt actie gevoerd door het Antwerps gemeentepersoneel. Er is reeds enige tijd ontevredenheid onder dat gemeentepersoneel. Nu stemde de gemeenteraad voor een nieuwe rechtspositieregeling. Het statuut van het gemeentepersoneel wordt aangepast in negatieve zin (voor het personeel). Verzet daartegen is meer dan noodzakelijk.

Vorige week keurde de gemeenteraad een nieuwe regeling voor het gemeentepersoneel goed. Daarbij werd onder meer overgegaan tot de afschaffing van de betaalde lunchpauze en een kortere opzegtermijn bij afdankingen. Ook komen er felxibelere arbeidstijden waardoor het aantal overuren zal afnemen, of beter gezegd: het aantal als dusdanig erkende overuren en bijhorende vergoeding zal afnemen. Evenveel werken voor minder loon is dat.

Vandaag wordt een 24-urenstaking gehouden omdat er onvoldoende rekening werd gehouden met de eisen van de vakbonden. Ondanks de aanwezigheid van voormalig vakbondssecretaris Guy Lauwers in het schepencollege, werden de opmerkingen van de vakbonden voor de nieuwe rechtspositieregeling niet in overweging genomen. De bonden willen nu dat er compensaties komen voor de besparingen en bijsturingen inzake het opdrijven van de flexibiliteit.

Tijdens de stakingsactie vandaag wordt het personeel ingelicht over de voorstellen van het stadsbestuur en het syndicaal verzet daartegen. Het ACV staakt jammer genoeg niet mee. Personeelsschepen Van Peel beweerde dat er voldoende overleg was geweest met de vakbonden, maar uiteraard vermelde hij daar niet bij dat er geen overeenkomst was gevonden. Als éénrichtingsverkeer ook al gezien wordt als overleg, dan begrijpen we beter waarom het stadsbestuur geen verdere discussie wil over de Oosterweelverbinding. Ook daar zal wel al voldoende “overleg” met de bevolking zijn geweest…

Het verzet tegen de nieuwe rechtspositieregeling is terecht. Het gemeentepersoneel botst in dat verzet op een bijzonder arrogant stadsbestuur en een gemeenteraad waarin de syndicale eisen niet aan bod komen.

Het personeel van de regionale en gemeentelijke diensten van de hoofdstad waren gisteren in staking. Er waren verschillende stakersposten en blokkades, waarna zo’n 500 arbeiders in betoging door de stad trokken. LSP was uiteraard aanwezig en dit op verschillende piketten. Op de betoging verkochten we ruim 40 exemplaren van ons maandblad. Voor meer info over de achtergrond bij deze stakingsactie, kan je ons interview met een ziekenhuisarbeider lezen. Hierbij een fotoreportage.

Op 25 september is er een staking van het personeel van de Regionale en Gemeentelijke instellingen in de hoofdstad. Vlak voor deze actie spraken we met een arbeider van een ziekenhuis van IRIS-netwerk (netwerk van publieke ziekenhuizen in het Brussels Hoofdstedelijk gewest) die vakbondsdelegee is voor de CGSP-ACOD.

Interview door Tim, LSP/MAS Brussel

Wat zijn de concrete problemen die de aanleiding vormden voor deze staking?

“De belangrijkste reden is de problematiek van de veel te lage lonen in de sector. Bij ons verdient een alleenstaande arbeider nauwelijks 1.100 euro netto, ik heb collega’s met drie kinderen, die slechts 1.400 euro netto verdienen met een voltijdse job. Bovendien is het zwaar werk, en hebben we te maken met zeer flexibele uurroosters.

“In het eisenpakket staat dan ook een verhoging van de koopkracht, gratis woon-werkverkeer betaald door de werkgever, en het herinvoeren van sociale voordelen zoals de eindejaarspremie die in 2002 werd afgeschaft. Daarenboven bestaat er een grote frustratie over onze werkcondities, en dit geldt voor alle beroepen in de sector, arbeiders, verplegers, paramedici… Er is een gebrek aan erkenning voor het werk dat we doen. Deze situatie geldt niet enkel voor de ziekenhuizen, maar ook voor de OCMW’s, de gemeentearbeiders, de regionale reinigingsdienst Brussel Proper,…”

Welke acties zijn er al geweest, en wat is er nog gepland?

“Op 16 juni was er al een staking, met een betoging van 2.000 arbeiders die een parcours deed langs de hoofdkwartieren van de traditionele partijen in Brussel-Centrum. Enkel ACOD riep op tot deze acties. Vooral de kwestie van de lage lonen, waardoor steeds meer werkenden het moeilijk krijgen om de maand rond te komen, werkt mobiliserend. De Brusselse regering blijkt echter doof te zijn voor onze eisen: het enige wat zij voorstellen is een verhoging van 3% voor slechts één van de vele barema’s in de sector. Dit is onvoldoende. Daarom lanceerde ACOD een oproep voor een staking op 25 september. De bedoeling is dat het personeel het werk neerlegt, en dat de toegangswegen naar Brussel op meer dan 10 plaatsen worden geblokkeerd.

“Een extra stimulans voor de mobilisatie is een dreiging over de maaltijdcheques die onlangs naar boven kwam drijven. In 2002 werden maaltijdcheques ingevoerd, als vervanging voor de eindejaarspremie. Deze maaltijdcheques worden niet op dezelfde wijze belast als een premie. Op dit ogenblik vinden hierover heel wat fiscale controles plaats, en in een aantal werkplaatsen in Wallonië, vooral in Verviers, riskeren een aantal werknemers deze niet-betaalde belastingen in één keer te moeten terugbetalen. Deze dreiging heeft de mobilisatie nog versterkt, maar intussen zijn de directies in het tegenoffensief gegaan door op bewuste wijze desinformatie in het rond te spreiden. Ze beschuldigen de ACOD ervan valse informatie te verspreiden, en hopen hierdoor de mobilisatie af te remmen.”

Hoe reageren de werkenden in de sector op de acties?

“De mobilisatie is al enkele weken bezig, en de reacties zijn goed. Er bestaat wel onbegrip over het gebrek aan een gemeenschappelijk vakbondsfront: CCSP/CCOD vindt dat het voorstel van de Brusselse regering reeds ruim voldoende is, en wil geen acties meer. Deze houding van de vakbondsleiding leidde tot heel wat onbegrip en woede bij basismilitanten van CCSP/CCOD, en de vraag naar eenheid in de strijd wordt vaak besproken. Er is een groot potentieel voor de acties, maar zoals gezegd heeft de lastercampagne van de directie dit in zekere mate beperkt. We kunnen ons de vraag stellen of de vakbondsleiding hierop voldoende duidelijk geantwoord heeft, want niet reageren, is het verzwakken van de mobilisatie.”

Wat is de rol van de vakbond in dit conflict, en hoe kan de vakbond worden uitgebouwd?

“De vakbondsleden spelen een cruciale rol in de mobilisatie, en we zien ook dat er een enorme stijging is in het aantal aansluitingen, en de wil om deel te nemen aan de acties. De delegees zijn de motor achter de mobilisatie. Ook zijn reeds verschillende leden van CCOD/CCSP aangesloten bij ACOD om toch deel te kunnen nemen aan de staking. Belangrijk is echter dat de syndicale leiding een actieplan uitbrengt, een strijdbare vakbondsleiding is uitermate belangrijk zo’n strijd, en is ook nodig om het hele personeel te kunnen betrekken bij de strijd. Dit moeten we bespreken in onze delegatie, en concrete initiatieven nemen om dit te verbeteren.”

Welke rol is daarbij weggelegd voor jongeren?

“Jongeren spelen een zeer belangrijke rol, want daar bevindt zich de zwakte van de vakbonden: weinig jongeren zien de noodzaak zich te organiseren in een vakbond. Maar we zien dat dit stilaan begint te keren: bij de voorbije acties was er een grote deelname door jongeren. Nu moeten we als delegee met hen discussiëren over het belang om een actieve rol te spelen in de vakbond.”

Op de Antwerpse betoging van de personeelsleden van de lokale besturen waren er ruim 13.000 aanwezigen. Er was een algemeen ongenoegen over de communautaire “spelletjes” van de regering op een ogenblik dat de koopkracht een centraal punt van ongenoegen is. De oproep om te staken werd goed opgevolgd en de opkomst op de betoging was heel goed, ook al was het voor de bonden soms moeilijk om aan bussen te geraken. We spraken met een aantal militanten en betogers over de redenen waarom werd geprotesteerd.

Andrej

De vakbonden vonden aanvankelijk amper bussen om de betogers tot in Antwerpen te brengen, veel bussen waren bezet door scholen. Vanuit de Kempen stelde het ACV vorige week nog dat het bussen zocht voor zo’n 600 militanten. Dan was het al duidelijk dat de betoging een succes zou worden.

Op 22 mei 2008 sprong de laatste van drie onderhandelingen met de vertegenwoordigers van de VVSG af. De vakbonden eisen een substantiële lineaire loonsverhoging tussen de 3,5 % en de 7% en een volwaardige eindejaarspremie van minstens 250 € bruto gespreid over 2 jaar.

De militanten wezen erop dat als de voorzitters en secretarissen een loonsverhoging van 7% kunnen krijgen, dan zij ook! Alle militanten waren wel solidair met hun verantwoordelijken en stelden dat zij die 7% ook hadden verdiend.

Veel betogers stelden dat een gewone indexering niet volstaat. De index is gemanipuleerd en volgt de prijsstijgingen veel te laat. Heel wat militanten stelden dat de traditionele politici hypocriet zijn als ze beweren dat de prijsstijgingen worden opgevangen door de index. De index volgt slechts deels de prijsstijgingen van vorige jaren. Intussen betalen wij de prijs voor de inflatie terwijl anderen er steeds rijker van worden. Bovendien wordt de korf van producten die de index bepaalt, niet correct samengesteld.

De afkeer tegenover de traditionele politici was groot op de betoging. “In de plaats van te bekvechten over de bevoegdheid over een rij bomen in Brussel, zouden de politici zich beter bezig houden met de gevoelig gedaalde koopkracht van de arbeiders”, aldus een ACV’er. “De verdere afbouw van de openbare diensten zal desastreuze gevolgen hebben. De toegankelijkheid wordt beperkt en de kostprijs stijgt.”

“Na hele stukken brood, willen de neoliberalen ook nog de laatste kruimels afpakken van de werkende mens”, stelde een militant. Bij de ACV-militanten is het beeld van een visgraat overal aanwezig. Zij eisen een “vette vis” en niet de armzalige paar euros die nu op de onderhandelingstafel liggen.

De overheid kan dreigen met een privatisering indien het protest aanhoudt, dat is onder meer een gevaar voor de poetsdiensten of de groendienst. Daarom is het nuttig om de eisen van het personeel van de lokale besturen te koppelen aan de algemene koopkrachteisen. Er was veel steun voor het idee van een algemene nationale actie in het najaar als er geen serieuze loonsverhoging komt voor het personeel van de OCMW’s en gemeenten.

Regering en patronaat stellen vaak dat er geen geld is voor een loonsverhoging. “Zever in pakskes” volgens een militant van het ACLVB. “Vlaanderen is zeer welvarend en er is genoeg om te verdelen! Enkel zijn sommigen te gulzig en te egoïstisch.” Is dat onderdeel van de communautaire discussie? “Niet de Walen vormen het probleem, maar wel de ongelijke verdeling van de winsten.”

“In plaats van te besparen op de maaltijdcheques, zou er beter bespaard worden op de bouw van nutteloze prestigeprojecten zoals de Spiraalbrug in Roeselare, de markt en het station in Sint-Niklaas of de Oosterweel in Antwerpen,” aldus een ABVV-militant uit Roeselare.

De boodschap van de betogers was duidelijk: ons werk moet beloond worden. Als de politici niet luisteren, dan zullen verdere acties volgen. Het huidige beleid wordt niet meer aanvaard. Dit was geen eindpunt van de acties, maar eerder een beginpunt. Wordt vervolgd!