Category: Publieke sector – algemeen

Staatssecretaris van ambtenarenzaken Hendrik Bogaert ziet zichzelf als een supermanager die eens orde op zaken wil stellen onder de ambtenaren. In werkelijkheid gaat hij voor een aanval op het statuut en een verdere afbouw van het ambtenarenkorps. In de eerste helft van 2012 alleen werden 1.463 voltijdse equivalenten weggesaneerd. Bij heel wat diensten – denk maar aan de financiën en de strijd tegen fiscale fraude – is er een personeelsgebrek. Toch wil Bogaert verder besparen. We spraken met een federale ambtenaar.

Artikel uit de februari-editie van ‘De Linkse Socialist’

“Bogaert wil de premie voor competentieontwikkeling afschaffen na 2013. Nu had je na een geslaagde stage voor een gecertificeerde opleiding naargelang de situatie gedurende zes of acht jaar recht op zo’n premie en werd je vervolgens bevorderd naar een hogere weddeschaal. Het gaat niet om een klein bedrag, voor een niveau C bedroeg deze premie in 2012 netto 1.156 euro op jaarbasis.

“Maar geen nood, volgens Bogaert heeft deze maatregel geen budgettaire impact: de middelen worden integraal in de nieuwe loopbaan geïnvesteerd. Volgens dat beleid moet iedereen sneller promotie kunnen maken, wat gepaard gaat met een hoger loon. Het verhoogt de druk op het personeel. Collega’s worden concurrenten, zeker als gesaneerd wordt op het aantal personeelsleden.

“Vandaag is het beginloon voor een ambtenaar niet hoog, netto zowat 1.300 tot 1.350 euro per maand. Maar naarmate de anciënniteit toeneemt, komt er een beter loon. Bogaert wil dat veranderen door een beter loon afhankelijk te maken van promotie. Dat zal niet voor iedereen mogelijk zijn. De grote meerderheid zal op de laagste ladder blijven hangen, zonder promotiekansen en zonder extra premies. Ouderen, zwakkeren of wie gewoon op een minder goed blaadje bij de chef staat, kunnen het vergeten.

“In plaats van goed samen te werken en mekaar te helpen waar nodig, zal de één zijn best doen om beter te zijn dan de andere, om zo in aanmerking te komen voor een goede beoordeling die recht geeft op een extra premie of op een promotie. In sommige diensten kan dit het verschil betekenen tussen leven of dood, bijvoorbeeld in een dienst 100-centrale, bij de civiele bescherming…”

“Ook de mogelijkheden van loopbaanonderbreking en tijdskrediet worden afgebouwd. Vandaag werken veel van ons voor de overheid omdat het betere kansen biedt om werk en gezin te combineren. We gaan nu steeds meer naar een werkorganisatie zoals in een privébedrijf. Ook voor wie moeilijk mee kan, zal dit nefast zijn. Straks geldt de wet van de sterkste en worden ook bij de overheid generaties tegen elkaar opgezet.

“Het zal de stress doen toenemen. Naast ons werk – met name het leveren van diensten – zullen we constant met evaluaties bezig zijn. In sectoren waar al veel stress is, zoals onder de cipiers, kan dat de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Bovendien zijn veel diensten al onderbemand. Wat zal Bogaert daaraan doen? Verder snijden in de dienstverlening en nog meer taken aan de privé uitbesteden? Voor de gebruikers betekent dat meer betalen voor minder diensten. Voor het personeel betekent het slechtere arbeidsvoorwaarden.

“De voorstellen worden afgedaan als ‘modernisering’ van de overheid. De bedoeling is om het ambtenarenstatuut verder uit te kleden en een zo slank mogelijke overheid te maken. Als dat geen besparingsoperatie is, wat is het dan wel?”

Het rommelt langs alle kanten. Het besparingsbeleid komt immers hard aan bij onder meer het personeel van de openbare sector. Bij het spoor heerst een grote actiebereidheid tegen de voorgestelde nieuwe structuur. Bij de gevangenissen wordt gestaakt op 7 februari. En meer algemeen voeren de federale ambtenaren op 7 februari een betoging tegen het besparingsbeleid van staatssecretaris Bogaert en de hele regering-Di Rupo.

Het protest van de ambtenaren komt niet uit de lucht vallen. Er is een probleem door de snelle personeelsafbouw waardoor er tekorten zijn. En er wordt ook geklaagd over het feit dat de staatssecretaris eenzijdig maatregelen doorvoert zonder overleg. Zo werd een nieuw stelsel voor overuren en nachtwerk doorgedrukt, wat onder meer al tot acties leidde bij de douane in Zaventem.

De personeelsafbouw is opvallen. Voor de tweede helft van 2012 zijn nog geen exacte cijfers bekend gemaakt, maar in de eerste helft van vorig jaar nam het aantal federale ambtenaren met 1.463 voltijdse equivalenten af. Het gaat om een daling met 2,03% waardoor er eind juni 2012 nog 70.492 voltijdse equivalenten bij de federale overheid werkten. De Federale Overheidsdienst (FOD) Financiën was alleen al goed voor een daling met 770 voltijdse equivalenten. Bij de voorstelling van zijn beleidsnota in de Kamer vorige week had Bogaert het over een daling van het aantal personeelsleden met 1500 in 2012 tot een totaal van 80.000, de vertaling van deze cijfers naar voltijdse equivalenten is ons niet bekend.

In oktober was er al een sterk bijgewoonde betoging van personeelsleden van de FOD Financiën. De betogers protesteerden tegen het gebrek aan personeel wat de deur voor belastingontduiking open zet. De afgelopen jaren nam de personeelsbezetting bij financiën af van 38.000 tot 28.000. Het probleem stelt zich echter ook bij andere diensten en daarom is er nu een oproep van de vakbonden tot een gezamenlijke betoging van de federale ambtenaren.

Het personeelstekort is het resultaat van de beslissing van de regering om een op de drie ambtenaren die op pensioen gaat niet te vervangen. Van de 1.463 voltijdse equivalenten die in de eerste helft van 2012 verdwenen, ging het in 1.294 gevallen om iemand die met pensioen vertrok die niet werd vervangen. “Sommige instellingen landen zo onder een cruciale drempel”, verklaarde Marc Saenen van ACV Openbare Diensten in de media. “Zo zijn er al gesloten centra die vleugels moeten sluiten en ook de civiele bescherming kampt met personeelsgebrek.” In zijn beleidsnota gaf Bogaert wel aan te willen investeren in het personeel, maar dan heeft hij enkel over de managers.

Een gevoelig punt is de eenzijdige wijze waarop de staatssecretaris veranderingen doorvoert. Zelf verklaart hij daarover dat de vakbonden “geen vetorecht” hebben. In zijn eigen beleidsnota eind december schreef Bogaert nochtans: “De regering zal een constructieve sociale dialoog, de beste garantie voor sociale vrede, blijven ondersteunen (…).” De praktijk ziet er anders uit. Guido Rasschaert van ACOD stelde: “Er is geen echt overleg. Hij legt ons enkel beslissingen voor waarop we alleen ja of neen kunnen antwoorden.”

Het ongenoegen leidt tot een campagne waarbij de bonden 70.000 petitiekaartjes verspreiden onder alle federale ambtenaren. Daarin worden de problemen opgesomd met een duidelijk conclusie: “Op termijn brengt het de kwaliteit van de dienstverlening in het gedrang. Wij verzetten ons hiertegen.” Op 7 februari zullen de petitiekaartjes aan de staatssecretaris overhandigd worden en komt er een grote betoging. Mogelijk zal dat gepaard gaan met verschillende stakingsacties. De cipiers kondigden alvast aan op 7 februari te staken uit protest tegen de suggestie van Bogaert dat de arbeidsduur voor cipiers wordt opgedreven van 36 tot 38 uur.

Het verzet van de ambtenaren is terecht en gericht tegen de zogenaamd ‘pijnloze’ besparingen die vandaag steeds meer gevolgd worden door besparingen die niet meer als ‘pijnloos’ worden voorgesteld. Een sensibiliseringscampagne met de petitie is een goede aanzet om van de betoging op 7 februari een succes te maken. Hopelijk zal die betoging inderdaad geen eindpunt zijn, maar het beginpunt van een actieplan dat van onderuit wordt bediscussieerd en beslist.

Vakbonden en Vlaamse regering bereikten een akkoord rond besparingen. Het werd voorgesteld als een win-win-operatie. Maar er is kritiek op het akkoord. Wij vroegen een reactie van een kritische syndicalist: Jo Coulier, bestuurslid van ACOD Onderwijs, de onderwijsbond van het ABVV. In het interview spreekt Jo in eigen naam.

Wat wilde de regering bekomen?

Jo: “De Vlaamse regering had aanvankelijk beslist om lineair 1% te besparen op de lonen van de ambtenaren. In tegenstelling tot wat veel mensen denken zijn dat niet enkel diegenen die werken op een ministerie. De grootste groep die door de Vlaamse overheid wordt betaald, is het onderwijspersoneel. Zij zijn goed voor meer dan 80% van de directe loonuitgaven. De Vlaamse regering wilde haar daadkracht tonen door te besparen op de ambtenaren. Die term roept bij velen het beeld op van luieriken die ook wel eens mogen inleveren.

“Tijdens de onderhandelingen bleek dat een lineaire maatregel niet kan omdat veel overheidspersoneel contractueel is. Een loonsverlaging kan als contractbreuk beschouwd worden. Enkel vastbenoemde ambtenaren kan men een loonsvermindering opleggen, maar de regering wilde natuurlijk dat iedereen zou inleveren.”

Er werd toch even gesproken over syndicale acties tegen de regeringsplannen?

Jo: “Over de houding van de aan het ACV en ACLVB gelieerde vakbonden kan ik wegens gebrek aan informatie weinig zeggen. Wat ACOD (ABVV) betreft, leek de vakbondsleiding aanvankelijk gespierde taal te spreken en werden zelfs acties in het vooruitzicht gesteld. In alle provincies werden militanten- en of ledenvergaderingen georganiseerd. LSP-leden signaleerden dat er overal een grote actiebereid was, maar dat er bij de activisten twijfel bestond over de haalbaarheid van acties, zeker als die niet in gemeenschappelijk vakbondsfront plaatsvonden. Het mediaoffensief tegen vakbonden en stakingen heeft natuurlijk wel effect op het zelfvertrouwen van de leden. En de politieke context met de groei van N-VA zit ook al niet mee.

“Het zou niet gemakkelijk geweest zijn om acties te voeren, maar er is wel een woede tegen het feit dat de besparingen op de schouders van de werkenden terechtkomen. Er is heel wat frustratie. Het is onbegrijpelijk dat de vakbondsleiding eerst acties vooropstelt om dan nadien doodleuk een akkoord met de Vlaamse regering te sluiten.

“Nu wordt geprobeerd om het voor te stellen alsof er slim wordt bespaard of zelfs helemaal niet. Met boekhoudkundige kunstgrepen en verschuivingen van de voorziene middelen, zou er in 2013-14 geen inkomensverlies zijn en in 2015-16 zelfs een stijging door een verhoging van de eindejaarstoelage. Het gaat echter om een ingewikkelde constructie met een serieuze adder onder het gras. In het akkoord wordt er immers van uit gegaan dat de Vlaamse regering tot 2016 geen nieuwe besparingen oplegt en het huidige akkoord integraal uitvoert.”

Jij lijkt daar niet in te geloven?

Jo: “Als je alle puzzelstukken bijeenlegt, dan moet je toch wel zeer naïef zijn om te geloven dat dit plan zal slagen. Tegen 2014 moet er een nieuwe financieringswet komen. Daarbij zou Vlaanderen 2 miljard euro verliezen. Begin maar te rekenen hoeveel honderden miljoenen besparingen onderwijs zal opgelegd krijgen. En dan zwijgen we nog over de economische prognoses die alles behalve goed zijn en die ook hun effect hebben op de inkomsten. Dit zijn reeds gekende zaken. Daarbij komt dan nog de ijver van N-VA om tot elke prijs te besparen – we zien daarvan al een voorbode in Antwerpen – en de vlijt waarmee alle andere partijen, SP.a en Groen incluis, tegen elkaar opbieden voor de prijs van de beste saneerder. Je mag dan al pleiten voor groene of slimme besparingen die geen pijn doen, besparingen zijn besparingen en er is altijd iemand die ze voelt.

“In het onderwijs zijn de gevolgen van de besparingsdrift duidelijk. Tussen 2006 en 2010 nam het aantal studenten aan de universiteiten met 33% toe, het aantal personeelsleden met 2,5%. Het studentenaantal blijft stijgen, maar sinds 2009 wordt er bespaard op de middelen voor de universiteiten. Er zijn gelijkaardige cijfers voor het leerplichtonderwijs en de hogescholen. Er is een tekort een kleuter- en lagere scholen.

“De minister van Onderwijs erkent dit maar zegt dat hij geen geld heeft om hieraan te remediëren en vraagt creatieve oplossingen. In het onderwijs wordt al sinds 1982 bespaard en de rek om creatieve oplossingen te vinden, is er stilaan uit. Elke week word ik geconfronteerd met collega’s die willen stoppen met hun job en informeren hoe ze hun contract kunnen beëindigen, zelfs professoren. Kan je je dat voorstellen? Professoren die ermee willen stoppen.”

ACOD verklaarde zich akkoord, hoe verklaar je dat?

Jo: “Op het Vlaams Comité (een soort congres) stemde 88% voor het voorstel dat hierboven geschetst werd. De voornaamste reden hiervoor is wellicht het gebrek aan vertrouwen bij de militanten dat we in staat zijn om succesvolle acties te organiseren. Ik begrijp dat en ook op mijn werkplek zou het niet eenvoudig geweest zijn. Onderwijsmensen werken elke dag met mensen en dat ligt gevoeliger dan bijvoorbeeld een lopende band stilleggen.

“Maar er ligt ook een grote verantwoordelijkheid bij de vakbondsleiding die eigenlijk weinig heeft ondernomen om het vertrouwen te stimuleren en dan vervolgens op een bedenkelijke manier het akkoord voorgelegd heeft aan de militanten. Er was geen ruimte voor tussenkomsten uit de zaal, zoiets heb ik in mijn 32 jarige vakbondsloopbaan nog nooit meegemaakt.

“Het lijkt erop dat sommigen tot elke prijs de Vlaamse regering en de SP.a-ministers in het bijzonder ter hulp willen snellen. Dat gebeurt met het argument dat zo een nog rechtser beleid wordt voorkomen. Maar wat heb je aan een ‘linkse’ partij als die zelf een rechts beleid voert? De afgelopen 20 jaar waren er drie ‘socialistische’ onderwijsministers die elk hun besparingsronde hebben doorgevoerd. Ze voerden ook een neoliberaal beleid met de enveloppefinanciering in het hoger onderwijs en de invoering van een model waarbij instellingen in het hoger onderwijs met elkaar moeten concurreren voor marktaandeel.

“Ik heb tegengestemd omdat ik vind dat er meer middelen moeten komen voor onderwijs en we als vakbond daarvoor moeten gaan. Nu lijkt het alsof we een verlengstuk zijn van de ministeriële kabinetten die de besparingspolitiek bij de basis gaan verdedigen.”

Op 3 oktober staakte het spoorpersoneel tegen de hervormingsplannen van Magnette. Bij de media was het alle hens aan dek. Reportages van gedupeerde reizigers, werkgeversorganisaties die pleitten voor een minimale dienstverlening,… Het is vandaag inderdaad niet makkelijk om treinreiziger te zijn. Constante vertragingen, afgeschafte treinen en een gebrekkige dienstverlening in het algemeen. Maar deze staking was gericht tegen het beleid dat verantwoordelijk is voor de achteruitgang van de dienstverlening.

Artikel uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’

Verdedigen media, politici en werkgevers werkelijk de belangen van de reiziger?

In de media krijgen we te horen dat het enkel te doen is om het personeelsstatuut, maar het gaat om veel meer. Deze hervorming gaat over de toekomst van de dienstverlening en is vooral nodig zodat Infabel zijn diensten in de toekomst zal kunnen aanbieden aan andere private spoorbedrijven die de concurrentie kunnen aangaan met de NMBS, die zal achterblijven met een serieuze schuldenlast en onrendabele activiteiten. Zal een privatisering leiden tot lagere prijzen? In Groot-Brittannië betalen de reizigers voor een privaat treinticket tot tien keer meer dan in andere Europese landen. De overheidskosten zijn sinds de privatisering nog toegenomen. Het is niet verwonderlijk dat een meerderheid van de Britten een hernationalisatie van de spoorwegen wil!

Daar zwijgt het antistakingskamp uiteraard in alle talen over. Niet verwonderlijk als je weet dat dit kamp wordt aangevoerd door werkgeversorganisaties en neoliberale partijen. Voor de werkgevers zou een privatisering van het reizigersvervoer een extra opportuniteit zijn om winst te maken op de kap van de gemeenschap. En ook op de traditionele partijen moeten we niet rekenen voor een betere dienstverlening. De enige trein waar zij oog voor hebben, is de besparingstrein die ze over onze levensstandaard willen sturen. Iedere zwakheid of fout langs vakbondskant wordt uiteraard genadeloos uitgespeeld door het antistakingskamp. Kijk maar naar de golf van reacties na de (verdraaide) uitspraak van Jos Digneffe over de zogenaamde egoïstische reizigers.

Informatie- en mobilisatiecampagne onder personeel én reizigers

De campagne tegen stakingsacties heeft onvermijdelijk een effect op een deel van de reizigers. Het is dan ook noodzakelijk om er op te antwoorden. Enkele weken voor de staking van 3 oktober was er een pamflettenactie van de spoorbonden om de reizigers te informeren over de gevolgen van de hervormingen. Dat is een belangrijke eerste stap, maar er is meer nodig. Er is een langdurige campagne naar de reizigers nodig om uiteindelijk tot een gezamenlijke strijd te komen.

Met ludieke acties zullen we de besparingsplannen bij het openbaar vervoer niet stoppen. Bij De Lijn voerden de vakbonden enkele dergelijke ‘reizigersvriendelijke’ acties. Dat leverde niets op. Hier en daar werd de druk te groot en kwamen er (heel) beperkte aanpassingen, zoals in Gent waar 500 reizigers betoogden tegen de besparingen bij De Lijn.

Er is nood aan een opbouwend actieplan om de strijd tegen de hervorming te organiseren. Met regelmatige informatie- en personeelsvergaderingen kan de basis gelegd worden voor een campagne naar personeel en reizigers. Binnen een actieplan kan bijvoorbeeld ook gewerkt worden aan een nationale betoging van personeel en reizigers voor meer, betere en goedkopere dienstverlening.

Laat het spoorpersoneel niet alleen vechten

Maar we mogen het spoorpersoneel niet alleen laten vechten. Treinreizigers zijn evengoed arbeiders, jongeren, gepensioneerden,… die geraakt worden door het besparingsbeleid. Via hun eigen media en afgevaardigden kunnen de nationale vakbonden een campagne starten en duidelijk maken dat deze hervormingsplannen evengoed het gevolg zijn van het besparingsbeleid van de traditionele partijen. Het verzet tegen deze hervormingen bij de NMBS kan gekoppeld worden aan een algemene campagne en strijd tegen het besparingsbeleid en voor de uitbouw van sterke openbare diensten, waarbij gevochten wordt voor het behoud van elke job.

Dinsdag betoogden duizenden personeelsleden van het ministerie van Financiën in Brussel. Ze protesteerden tegen het gebrek aan personeel wat de deur open zet voor belastingontduiking. De afgelopen jaren is het aantal personeelsleden bij financiën afgenomen van 38.000 tot 28.000. De rijke fraudeurs varen daar wel bij, de middelen voor de gemeenschap daarentegen niet.

Foto’s door Nico

Maandag werd door de Luikse brandweerlui actie gevoerd. Dit was rond de verjaardag van de tragische explosie waarbij in 2010 13 mensen om het leven kwamen. De brandweerlui trokken naar de Leopoldstraat om hun ongenoegen te uiten. Ze keerden terug naar de plaats waar het verschrikkelijke ongeval op 27 januari 2010 plaatsvond.

Daphnée (Luik)

De straat was volledig afgezet met een waterkanon en brandweerwagens. Een aantal brandweerlui ging neerliggen voor de plaats waar in 2010 de ontploffing gebeurde. Andere brandweerlui hadden voetzoekers bij. Door een megafoon riepen ze: “We willen weten waar het geld van de brandweerlui naar toe gaat, we willen dat de burgemeester naar ons luistert en we willen inzage in de boekhouding. Het geld moet naar de brandweerlui komen.”

De brandweerlui voerden op deze plaats actie om duidelijk te maken dat ze iedere dag hun leven riskeren en dit voor een erg beperkt loon en zonder erkenning van bovenaf. Op 27 januari 2010 trokken de brandweerlui onversaagd naar de verschrikkingen van de Leopoldstraat. En toch kunnen ze niet rekenen op respect vanwege de autoriteiten.

Woensdagochtend gingen de calltakers van de 101-centrale in Leuven in actie tegen de toenemende werkdruk en het gebrek aan personeel. Vanaf 6u30 groeide het piket gestaag aan met medewerkers. De werkonderbreking duurde tot 10u en het was de eerste actie van dit type van de Leuvense calltakers. Aan het piket op de Philipssite werd een bord met de belangrijkste eisen geplaatst: "Wij willen meer personeel! Geen uitstel meer!" En verder: "Meer personeel in de meldkamers voor een goede dienstverlening".

Verslag door Peter, foto’s door Jan

Ann Van Cutsem (ACOD): "De problemen stellen zich hier, maar ook sterk in de steden Antwerpen en Gent. In Antwerpen was er op vrijdag 23 september reeds een goed opgevolgde actie. Daar gingen de mensen reeds vanaf middernacht in actie, terwijl officieel om 7u zou worden begonnen. Ondertussen kregen we nog geen enkele reactie van Annemie Turtelboom (Open VLD), minister van Binnenlandse Zaken. Die lijkt van de aardbol verdwenen."

Tegen 7u was het piket aangegroeid tot een 20-tal mensen. Een delegatie van VSOA kwam haar solidariteit betuigen aan de Leuvense calltakers. De acties bij de calltakers worden ondersteund door ACOD, VSOA en ACV.

Niet alleen het personeel van de 101-centrales wordt met een gebrek aan middelen en personeel geconfronteerd. Het neoliberale beleid zorgt voor tekorten in het onderwijs (aan onderwijzend personeel, overvolle klassen – en aula’s aan de KUL bijvoorbeeld), in sociale huisvesting, gezondheidszorg, etc. De jarenlange politiek van cadeaus aan de rijken en grote bedrijven, gekoppeld aan de economische crisis van het systeem, maken dat bij verschillende openbare diensten de grenzen van wat voor het personeel draaglijk is, meer en meer werden overschreden. Met een nieuwe besparingsregering in het vooruitzicht moet de arbeidersbeweging zich voorbereiden via informatiecampagnes en verenigde actie om onze levensstandaard te verdedigen.

Daarvoor zullen we ons moeten organiseren, in strijdbare vakbonden maar ook via democratisch werkende, politieke instrumenten. Vandaar dat we met LSP niet enkel onze steun betuigden aan het personeel dat in actie kwam, maar ook opriepen voor de publieke meeting van Rood – een breder links initiatief rond ex-SP.a-lid Erik De Bruyn – een dag later, op donderdag, in Kessel-Lo (Jeugdherberg De Blauwput, 20u). Werkende mensen hebben een politiek orgaan nodig om hun eisen en strijd te bediscussiëren. LSP wil elke stap in die richting ondersteunen en bekendmaken onder syndicalisten en jongeren.

Artikel door een buschauffeur uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’

Het jarenlange neoliberale beleid heeft onze openbare diensten zwaar aangetast. Men houdt ons voor dat een liberalisering zorgt voor goedkope en efficiënte dienstverlening. De enigen die er echter beter van worden, zijn de aandeelhouders. Die kunnen de openbare diensten voor een appel en een ei opkopen en zich vervolgens op de kap van gebruikers en werknemers verrijken. Enkele antwoorden op vaak gehoorde argumenten.

Onze openbare diensten zijn bureaucratisch en niet efficiënt

Ja, onze openbare diensten zijn bureaucratisch. Er is inderdaad vriendjespolitiek met politieke benoemingen en corruptie als gevolg van een gebrek aan democratische inspraak door de werknemers en de gebruikers. Zal dit echter in een geprivatiseerde dienst beter zijn? De topmanagers zijn altijd hoofdzakelijk bezig met winst, bestemd voor zichzelf en hun directe vrienden.

Veel openbare diensten worden systematisch ondergefinancierd. Het is nogal gemakkelijk om een dienst onefficiënt te noemen als er onvoldoende personeel is. Bij de FOD Financiën werd recent nog actie gevoerd omdat het gebrek aan middelen ervoor zorgt dat enkel de “eenvoudige” dossiers nog kunnen worden gecontroleerd.

Als een bedrijfsleider over efficiëntie spreekt, gaat het niet over degelijke dienstverlening maar over het drukken van de kosten om de winsten te vergroten. Dat kan door diensten die niet genoeg opbrengen te schrappen en door te besparen op personeel. Het betekent in Duitsland dat er bijvoorbeeld amper nog postverdeling is in dunbevolkte regio’s, ook bij ons gaat het die richting op.

Door de concurrentie zal de gebruiker minder moeten betalen

Wie nog in deze mythe gelooft, moet dringend eens naar zijn/haar energiefactuur of telefoon- en internetrekening kijken. We betaalden nog nooit zoveel voor onze elektriciteit! Er zijn steeds enkele grote spelers die de markt inpalmen om op basis van prijsafspraken ons meer te laten betalen. Maar zelfs indien dit niet het geval is, blijft het doel van de verschillende concurrenten om zoveel mogelijk winst te maken. Dat betekent dat het geld ergens moet worden gehaald: bij het personeel of de gebruikers en meestal bij allebei.

Het moet van Europa

Een dooddoener die regelmatig te horen valt op vakbondsvergaderingen of vanuit de sociaal-democratie. Voor de EU is het inderdaad duidelijk: openbare diensten moeten niet aan dienstverlening doen, maar competitief zijn. En dit kan voor hen uiteraard enkel door te liberaliseren. Indien we deze logica volgen, hebben we binnenkort geen openbare diensten meer. Het zal dan ook nodig zijn om ons te verzetten tegen heel deze neoliberale logica van Europa. Belgische partijen, vooral SP.a en PS, zeggen ons regelmatig dat ze niet anders kunnen, omdat het moet van Europa. Daar vergeten ze dan wel bij te zeggen dat ze zelf in die EU zetelen en dat ze enkel de Europese regels toepassen als het hen uitkomt.

Overheidstussenkomsten zouden van Europa amper nog mogen, maar als de banken in de problemen komen, kunnen alle Europese lidstaten plots de geldkraan openzetten en massale overheidsinterventies toelaten. Waarom kan dat voor de banken en niet voor de openbare diensten?

Artikel door een correspondent

Op vrijdag 8 april kwamen nogmaals 2.000 Brusselse ambtenaren (personeel van gemeente, OCMW, stedelijke ziekenhuizen,…) op straat. Ze eisen nog steeds degelijke arbeidsvoorwaarden om kwaliteitsvolle diensten aan de Brusselse bevolking te kunnen aanbieden. De betogers eisten ook een herziening van de lonen en het veralgemenen van het ambtenarenstatuut voor het personeel. Terwijl benoemingen de norm zouden moeten zijn in de publieke sector, werkt 70% tot 80% van het personeel in de ziekenhuizen en bij het OCMW als contractueel.

We hebben in op deze site al eerder gewezen op de situatie in de Brusselse ziekenhuizen als voorbeeld van de problematische staat van de openbare diensten in Brussel. De arbeidsomstandigheden zijn er op achteruit gegaan, er is een tekort aan personeel, de lonen zijn laag, de werkdruk neemt steeds verder toe,…

Op de betoging was er een goede aanwezigheid van het personeel van de afvalophalers van “Net Brussel”. Daar dreigen een aantal jobs verloren te gaan en is er een weigering om personeelsleden te benoemen (zelfs indien ze geslaagd zijn in het examen). De arbeidsomstandigheden van de afvalophalers komen niet tot uiting in de lonen. In de plaats van te antwoorden op de bekommernissen van het personeel van de afvalophaling, besloten de autoriteiten om alle aanwervingen te bevriezen en om niemand te benoemen of te promoveren.

De vakbonden hebben gelijk als ze hiertegen reageren. In februari waren er al vier stakingsdagen die enkel door ACOD werden georganiseerd. De betoging van 8 april werd wel in gemeenschappelijk vakbondsfront gehouden. De oproep om te betogen werd goed opgevolgd en er was een strijdbare sfeer. Ondanks de aanwezige actiebereidheid kwam er geen ordewoord of een perspectief voor het verder verloop van onze strijd. De enige aankondiging was beperkt tot de melding dat we “tot onderhandelingen bereid zijn.” Een belofte van toekomstige onderhandelingen volstaat niet, we kunnen overigens al vooruitlopen op het initiële antwoord van de Brusselse autoriteiten op onze eisen: “De kas is leeg.”

De problemen van het personeel in de Brusselse openbare diensten zijn jammer genoeg geen geïsoleerde problemen. Er is ook ongenoegen en er zijn acties van het personeel in andere sectoren, onder meer de private ziekenhuizen, of van ander overheidspersoneel. Het wordt hoog tijd om met een actieplan naar buiten te komen waarmee we alle arbeiders kunnen mobiliseren en verenigen. Om onze eisen af te dwingen, moeten we aan een krachtsverhouding bouwen waarmee we het geld kunnen halen waar het zit: in de zakken van de grote aandeelhouders en de banken.

Gisteren voerden een honderdtal personeelsleden van de FOD Financiën actie voor de gebouwen van de overheidsdienst aan Brussel-Noord. Er waren militanten uit Brussel, Namen, Antwerpen en Limburg. Het werk werd een uur stil gelegd. Het protest was gericht tegen de arbeidsvoorwaarden in de sector. Op tien jaar tijd is het aantal dossiers dat het personeel moet controleren verdubbeld. Er is een schrijnend gebrek aan personeel.

Verslag door Stéphanie, foto’s door Claude

In 2010 waren er 1200 “natuurlijke” afvloeiingen. Daarvan werden slechts 200 posten opnieuw ingevuld. Dat weegt op de motivatie van het overblijvende personeel dat niet in staat is om hetzelfde en meer werk te blijven verrichten met minder volk. Het zorgt er ook voor dat het personeel zich meer richt op de eenvoudige dossiers waardoor gewone particulieren meer worden gecontroleerd dan de grote bedrijven. Voor die dossiers is er geen tijd of personeel.

Een ACOD-delegee vertelde ons: “In tijden van crisis, zou het correcter zijn om de grote bedrijven die verantwoordelijk zijn voor de fiscale fraude sterker te controleren. Door die bedrijven correct belastingen te laten betalen, zou er heel wat minder moeten bespaard worden. De huidige besparingen zullen vooral de gewone arbeiders treffen.” Het personeel bevestigde op de actie in Brussel dat er verandering nodig is, zoniet zullen er nog acties volgen in Brussel en de rest van het land.