Category: Publieke sector – algemeen

De Waalse overheid wil geen toegevingen doen tegenover het stakende personeel bij de vervoersmaatschappijen. De situatie zit vast en de politici beperken zich tot oproepen ten aanzien van de "goede wil" van hun medeburgers. De Waalse minister-president Van Cauwenberghe (PS) deed in Le Soir van 30 mei een dergelijke oproep aan de stakende chauffeurs. Hij stelde dat ze beter terug aan het werk zouden gaan om binnen twee jaar opnieuw te onderhandelen! Dat geeft alvast aan welke houding de PS inneemt tegenover arbeiders in actie. Alsof de chauffeurs voor hun plezier staken.

Op vrijdag 27 mei was er een betoging van chauffeurs in Namen. Zowat 1.500 mensen namen deel aan de betoging waarin de verschillende vlaggen en kleuren door elkaar liepen met een overwicht van rood en blauw. De betoging kwam er op een ogenblik dat de onderhandelingen volledig vastzitten. Noch de Waalse overkoepelende vervoersmaatschappij SRWT, noch de gewestregering willen ingaan op de eisen van de TEC-arbeiders. De betoging werd zelfs genegeerd door minister André Antoine (CDH) die niet eens de moeite deed om de arbeiders te ontvangen. De woede was dan ook groot, en op basis van de ontwikkeling van het conflict is dat ook logisch.

Daling van de koopkracht

De SRWT stelt een loonsverhoging van 6% voor waarin de indexverhogingen (gedurende 2 jaar) en de baremieke verhogingen inbegrepen zijn. Dit voorstel komt neer op een brutoverhoging van 1,1%. Met de stijgende levenskost die niet in de index zit (bvb. benzine) zien we dus een reële verlaging van de koopkracht. Twee jaar geleden kostte een liter super (zonder lood 98) 1,01 euro, nu is dat 1,29 euro. Stookolie kostte twee jaar geleden 0,28 euro per liter en nu is dat 0,50 euro. Daar zien we dus zelfs bijna een verdubbeling! En dan spreken we nog niet over de prijzen om een huis te kopen of te huren… Heel wat chauffeurs begrijpen ook niet dat ze voor hetzelfde werk minder verdienen dan hun collega’s bij de Brusselse MIVB of bij De Lijn in Vlaanderen.

Het uitblijven van een oplossing versterkt de woede onder de chauffeurs

De politieke wereld probeert de hete aardappel door te schuiven naar de SWRT, door te wijzen op de enveloppefinanciering. De SWRT weigert echter iedere toegeving. Er zal echter uiteindelijk een oplossing nodig zijn, onafhankelijk van het niveau waarop die oplossing bereikt wordt. De onderhandelingen met verschillende ‘verzoeners’ blijven duren. Jean-Claude Phlypo (bestuurder van de SWRT) beledigde alvast de verzoeners: "Ze kunnen beter frieten gaan verkopen op het plein Saint-Lambert", was zijn niet mis te verstane kritiek op het falen van de verzoeners. Eén van de verzoeners slaagde erin om de vakbonden te beledigen. Intussen blijft de situatie aanhouden, wat in het nadeel van de chauffeurs speelt. Zij krijgen tijdens de staking immers geen loon, maar slechts een beperkte stakingsvergoeding. Bovendien worden ze onder vuur genomen door de media.

Politici en patronaat tegenover het stakingsrecht!

De patroonsfederatie Union Wallonne des Entreprises, de Waalse landbouwfederatie, de Union des classes moyennes en de Union francophone des entreprises non marchandes hebben een gezamenlijke oproep gedaan waarin ze stellen dat "Wallonië terugvalt in de cultuur van stakingen". (Le Soir 27 mei). Ze eisen dat de overheid een minimumdienst instelt. Hiermee wordt geprobeerd om de strijdbeweging te breken door de arbeiders als schuldigen voor het conflict aan te wijzen. Uiteraard willen de patroons met hun eis van een minimumbezetting het stakingsrecht aanpakken.

Die eis werd overgenomen door Jean-Claude Van Cauwenberghe en André Antoine. Zij volgen dezelfde patronale logica waarbij gesteld wordt dat iedereen inspanningen moet doen om Wallonië er bovenop te krijgen. Het probleem is echter dat zij ervan uitgaan dat het steeds dezelfden zijn die inspanningen moeten leveren, dezelfden die hun levensstandaard zien dalen terwijl anderen fenomenale winsten maken of geld van de maatschappij ontnemen door een slecht bestuur of door de kassen van de privé te vullen met overheidsgeld (*).

Alle mogelijke methoden worden ingezet tegen de staking bij de TEC. Er is een poging tot lock-out door de SRWT om te vermijden dat de chauffeurs hun bus gebruiken bij acties. Er worden leugenachtige verklaringen verspreid door minister André Antoine over het loon van de chauffeurs om zo het idee te vestigen dat de chauffeurs een gepriviligieerde positie zouden hebben. De media wordt ingezet om de beweging te discrediteren door te stellen dat de chauffeurs de reizigers "gijzelen"… In feite wordt de bevolking gegijzeld door de politici die niet de nodige middelen willen inzetten om een degelijk openbaar vervoer te organiseren.

Geen valse oplossingen op de kap van de chauffeurs

Recent werd door CCOD-secretaris Christian Fagnoul voorgesteld om het conflict te beëindigen met een voorstel om een deel van de extra inkomsten (door de nieuwe regel dat reizigers vooraan moeten opstappen) aan de chauffeurs te geven. Hiermee zou er een verhoging van 4% komen in Mons en 6% in Luik, volgens schattingen van de CCOD. De chauffeur moet door dit systeem echter ook een controleur worden. Hierdoor zou de chauffeur echter niet zeker zijn van een loonsverhoging (het zou afhangen van de effectieve stijging van de inkomsten), er is bovendien het feit dat het kan leiden tot meer agressie (de meeste gevallen van agressie komen er als een reiziger niet wil betalen). Tenslotte zou het leiden tot langere rijtijden. Dit voorstel wordt alvast niet gesteund door de socialistische en de liberale vakbonden.

Het is belangrijk dat de chauffeurs vasthouden aan de oorspronkelijke eisen zodat de inspanningen van de afgelopen weken niet voor niets zullen geweest zijn.

(*) Volgens Le Soir van 27 mei is Jean-Claude Phlypo naast bestuurder bij de SRWT ook voorzitter van de raad van bestuur van Eurobus Holding, een privé-bedrijf waarin verschillende bedrijven actief zijn die ook actief zijn bij het ‘openbaar vervoer’. Er is een som van 650.000 euro van de SRWT in deze holding ingebracht. De overheid financiert met andere woorden de privé-sector!

In de stedelijke kinderdagverblijven in Antwerpen voerde het personeel de afgelopen dagen actie. Maandag werd gestaakt door de CCOD als protest tegen de opgedreven flexibilisering waarbij niet tegemoet gekomen werd aan de door de vakbond gevraagde bijsturingen, onder meer op vlak van financiële vergoedingen. De ACOD steunde de acties niet en sprak van een "plat opportunistische houding" bij de CCOD.

Het stadsbestuur en schepen Robert Voorhamme (SP.A) willen een grotere flexibiliteit bij de kinderopvang, onder meer met meer avondopvang en opvang op zaterdag. De CCOD verzet zich niet tegen een uitbreiding van de dienstverlening, maar vraagt tegemoetkomingen omdat een grotere flexibiliteit sterk weegt op het personeel.

Vreemd genoeg reageerde de ACOD bijzonder negatief op de opmerkingen van de CCOD. De ACOD stelde zelfs dat de acties het gevaar met zich meebrengen van een privatisering van de stedelijke kinderopvang. De rode vakbond stelde zich volgens de Gazet van Antwerpen "opvallend welwillend" op tegenover schepen Voorhamme (die een verleden heeft in het ABVV). Guy Lauwers van de ACOD stelde dat de acties van de christelijke vakbond een "plat opportunistische houding" weerspiegelen die "ingegeven is door eigen en politiek belang".

De christelijke vakbond daarentegen wijst erop dat het stadsbestuur onvoldoende aandacht heeft voor de zachte sector en wijst erop dat in andere sectoren wel een dubbele zaterdagtoeslag wordt betaald, terwijl dit voor de ‘witte sector’ blijkbaar niet kan.

De kwestie van de zaterdagvergoedingen is een belangrijk gegeven, zo werd eerder maandenlang actie gevoerd bij de bibliotheken naar aanleiding van de zaterdagregeling daar. Die acties werden geleid door ACOD-delegees die een uitstekende rol speelden in het conflict. Het is vreemd dat dit in de sector van de kinderdagverblijven en de peutertuinen niet kan. Van de 36 kinderdagverblijven was er maandag slechts één open, de stakingsactie van de CCOD kreeg dus een enorme respons aan de basis.

Het zou een enorme versterking van de strijd betekenen indien ook de ACOD zich aansluit bij het ongenoegen aan de basis en de acties mee ondersteunt. Daartoe zal het wel moeten ingaan tegen de "rode" schepen Voorhamme in plaats van alle pijlen te richten op de collega’s van de andere vakbond. Het personeel vraagt een betere compensatie en meer maatregelen om de werkdruk te verlichten. Die eisen zijn gerechtvaardigd en noodzakelijk om een betere dienstverlening te kunnen bereiken.

Ambtenaren van het Vlaamse Gewest afdeling Wegen en infrastructuur en syndicale afgevaardigden van het ACOD van andere sectoren uit de openbare dienst hebben vrijdag 15 januari een symbolische actie gevoerd op de Brugse Markt.

Eddy Van Acker, ACOD Militant

Bedoeling was om de beslissing van de Vlaamse regering om een algemene lineaire wervingsstop (= niemand meer aan te werven ) door te voeren aan te kaarten. Deze wervingsstop heeft tot gevolg dat diensten onderbezet zijn of worden. In tegenstelling tot de schreeuwerige verklaringen van de Vlaamse regering blijkt deze regering weinig bekommerd om de veiligheid van autobestuurders, fietsers, voetgangers en schoolkinderen. Ambtenaren van de ‘Dienst Wegen en Infrastructuur’ benadrukken dat deze onderbezetting leidt tot onveilige wegen, fietspaden en voetpaden. Hun taken zoals dagelijks onderhoud en kleine herstellingen aan de wegen, het afleiden van de verkeersstroom bij ongevallen of wegenwerken, bijstand aan de politie en het preventief strooien bij ijzelvorming komen in het gedrang. Nu al moeten ze werken met een tekort van 83 (*) personeelsleden. Onder andere het gevolg van vorige wervingsstoppen van de Vlaamse overheid en personeelsleden die niet vervangen worden bij tijdskrediet, pensionering.

Vlaams minister Kris Peeters (CD&V) zegt dat hij “het probleem erkent en dat er prioriteiten gelegd moeten worden“. Vrij vertaald wil dat zeggen dat er een verdere uitbesteding ( = privatisering ) van de taken van de wegendiensten zal gebeuren. De directeur-generaal van de administratie Wegen en Verkeer, Johan Vanderheyden, durft dan nog in een dagblad stellen: "In principe kunnen we haast alle taken aan derden overlaten, maar het is altijd beter dingen zelf in handen te houden, al is het maar om expertise in huis te hebben.” Een klein kind weet dat bij een wervingsstop, verdere uitbesteding en niet vervangen van personeel je de taken en expertise niet in huis kan houden. De directeur-generaal dus niet.

Het is noodzakelijk dat de vakorganisaties het niet enkel houden bij symbolische acties maar dat er een gezamenlijke actieprogramma opgesteld met oa. volgende punten : einde aan de wervingsstop, vervanging van personeelsleden die op pensioen gaan of gebruik maken van tijdskrediet, geen privatisering en/of uitbesteding van taken, volledige kaderopvulling,…

(*) Berekening van de Vlaamse overheid stelt dat er 597 personeelsleden nodig zijn. Eind 2004 waren er slechts 514 effectieven in dienst. Dat wil zeggen: een tekort van 83 personeelsleden, hetgeen overeenkomt met een onderbezetting van 14%.

De afgelopen dagen werd gestaakt bij de Gentse afvalbedrijf Ivago. Hierdoor werd geen afval opgehaald. Aanleiding voor het conflict is een discussie over een beloofde verhoging van de eindejaarspremie met 148 euro. De directie beweert dat deze premie reeds verrekend is, in realiteit hebben de werknemers er echter nog niets van gezien.

De houding van de directie tegenover de werknemers bij Ivago stelt al langer problemen. De actuele staking is dan ook al de derde op slechts enkele jaren tijd. Het stadsbestuur en de directie van Ivago (dat ook politiek samengesteld is) spreken zich uiteraard uit tegen de staking. VLD-schepen Geert Versnick noemde de staking "volkomen onverantwoord". Op zich is het natuurlijk niet verwonderlijk dat Versnick in de bres springt voor de voorzitter van Ivago, Rita Uyttendaele, die eveneens een VLD’ster is.

De problemen bij Ivago zijn mee veroorzaakt door de verhoging van de werkdruk en de weigering om daar een betere verloning tegenover te plaatsen. In 1994 werd Ivago opgericht als intercommunale waarbij 49,99% van de aandelen in privé-handen kwamen. In realiteit werd het afvalbeleid geprivatiseerd, waarbij het meest in het oog springende gevolg de sterke prijsstijging van de vuilniszakken was. Vanaf 1 juli 1998 moest 50 frank betaald worden in plaats van 8 frank. Tegelijk werd het aantal rondes verminderd en ook het aantal vuilnismannen per vuilkar. De druk op de werknemers is dan ook erg groot, en dat voor een nettoloon van in veel gevallen net geen 1.000 euro per maand…

Bij de staking in 2002 spraken we met de CCOD-secretaris die opmerkte: "Wij denken dat een overheid een belangrijke functie te vervullen heeft om ervoor te zorgen dat een openbare dienst gebruikt wordt voor de dienstverlening aan de bevolking en niet voor de winsten van de privé. De afvalophalers hadden zoals postbodes ook een sociale functie, maar dit is gedaan. Er wordt veel controle uitgeoefend op hun doen en laten. Ze mogen geen babbeltje slaan met de bevolking, moeten tijdens hun middagpauze in hun camion blijven zitten, daar staan dus sancties op die zelfs tot ontslag kunnen leiden."

In zo’n situatie is het niet verwonderlijk dat om een ogenschijnlijk ‘detail’ zoals de betaling van een beloofde verhoging van de eindejaarspremie met 148 Euro, gekozen wordt voor een stakingsactie. LSP steunt deze acties en spreekt zich uit tegen het asociale standpunt van de directie van Ivago en het Gentse stadsbestuur.

De directie van de busmaatschappij TEC Charleroi wou recent een zieke arbeider ontslaan. Een staking van 5 dagen dwong hen echter om hun beslissing te herzien.

Jean Peltier

4 jaar geleden werd de man slachtoffer van een werkongeval. Hij werd weer ingeschakeld als magazijnier, maar herviel begin dit jaar. Toen hij na 5 maanden en 20 dagen het werk weer wilde opnemen, raadde de arbeidsgeneesheer hem aan om zijn ziekteverlof nog te verlengen. Zo overschreedt hij de periode van 6 maanden afwezigheid, wat leidde tot zijn ontslag.

De arbeiders van de 4 depots van de regio van Charleroi legden uit solidariteit onmiddellijk het werk neer op 5 augustus. De staking was zeer actief: er was een bijeenkomst op vrijdag, gevolgd door een manifestatie voor het hoofdkantoor. Zondag werden pamfletten uitgedeeld op de markt om de bevolking en de arbeiders uit de privé-sector op de hoogte te brengen van de motieven van de staking. Op maandag was er een nieuwe bijeenkomst. Op dat ogenblik kondigden de vakbondsafgevaardigden aan dat de directie haar beslissing introk en de arbeider weer in dienst nam.

Deze herziening, door het personeel afgedwongen bij directeur Gilson, was enorm belangrijk. Gilson, bekend als lid van de PS, gedraagt zich als een patroon in de privésector. Hij is enkel in de rendabiliteit geïnteresseerd, de gezondheid van zijn arbeiders kan hem niks schelen. Als directeur bij het OCMW van Charleroi ontsloeg hij een heel aantal mensen. Nu botst hij echter tegen een hindernis. Actieve solidariteit en vastberaden strijd zijn de beste wapens om tegen ontslagen te vechten.

Privatisering openbare diensten

SINDS ENKELE jaren is de huisvuilophaling in veel gemeenten overgedragen aan privé-firma’s. Die hebben niet het leveren van een dienst aan de bevolking op het oog, maar het maken van zoveel mogelijk winst. Veel wijkbewoners hebben dat ondertussen in hun portefeuille kunnen voelen: vuilniszakken die duur moeten worden betaald, een stijging van de jaarlijkse belasting,… Een vuilniszak van 1 euro weegt natuurlijk meer op het budget van een gepensioneerde of werkloze dan op dat van een notaris. En de arbeiders die het huisvuil ophalen? We interviewden Jean daarover, die werkt voor een bedrijf dat vuilnis ophaalt.

Interview door Guy Van Sinoy

Je werkt bij Biffa, is dat een privé-firma of een intercommunale?

Het is 100% privé. Biffa heeft contracten gesloten met lokale overheden om vuilnis op te halen. Waar ik was tewerkgesteld, moesten we de PMD-zakken ophalen (de blauwe zakken), waarvan de inhoud recycleerbaar is (metalen blikjes, plastieken flessen, tetrapak,…). Normaal gezien zijn de zakken niet te zwaar, behalve wanneer de mensen het niet correct spelen en de flessen vullen met andere zaken. Aangezien de zakken redelijk licht zijn, lopen we met 1 persoon achter de camion.

Niet alle gezinnen sorteren echter. Er zijn dan ook steeds minder blauwe zakken. En ze zijn redelijk licht, maar je hebt toch een goede conditie nodig: we stappen immers niet achter de camion, we lopen erachter. De hele dag lang. Ik zeg wel degelijk "lopen", want als we zouden stappen zouden we niet voor 10u ‘s avonds thuis zijn!

Volgens berekeningen die werden gedaan, legt een vuilnisophaler van PMD-zakken dagelijks een 40-tal kilometer af op een werkdag. Wanneer de afstand tussen de huizen te groot is, stap ik mee in in de cabine. De vrachtwagen legt elke dag iets van een 100 kilometer af, daarbij inbegrepen de weg die moet afgelegd worden naar het depot van Châtelet.

Werken er ook interim-arbeiders bij Biffa?

Ja. In principe om de gaten op te vullen (de vervanging van zieken, degenen die op vakantie zijn). Maar sommige interimmers zijn er elke dag.

En het salaris?

De firma knoeit met de barema’s. We worden geklasseerd in de categorie "wegtransport", waar de lonen lager liggen dan bij "huisvuilophaling". Op het vlak van het loon, word ik beschouwd als transportbegeleider in de plaats van huisvuilophaler. We worden dus minder betaald dan de arbeiders die huisvuil ophalen. In Belgische franken had ik ongeveer 330 fr. per uur, plus nog een premie van 35 fr. per uur, aangezien we geen toilet en kantine hebben. Het supplement voor overuren wordt pas betaald na 10 uren van werk en niet na 8 uur, aangezien in het "wegtransport" er vanuit gegaan wordt dat er "wachttijden" zijn.

Als er geen eetzalen of sanitaire voorzieningen zijn, hoe eten jullie dan? Hoe kunnen jullie je handen wassen?

We eten in de vrachtwagen en we hebben een jerrycan met water om onze handen te wassen. We werken natuurlijk met handschoenen, omwille van hygiënische redenen en om snijwonden te voorkomen. Normaal gezien moeten we ook een medisch onderzoek ondergaan. Ik ben meerdere malen opgeroepen voor het onderzoek, maar daarvoor moest ik buiten mijn werktijden naar Charleroi rijden. Aangezien ik binnen enkele weken met dit werk stop, zal ik geen medisch onderzoek hebben gehad. Ik heb enkel mijn getuigschrift van inenting tegen tetanus opgestuurd.

Is er een aanwezigheid van de vakbond op het werk?

Ik heb er over horen praten, maar ik heb nooit de delegee gezien. Ik moet wel zeggen dat het bedrijf zeer groot is en dat het verschillende activiteiten heeft i.v.m. het ophalen en verwerken van afval. In het depot van Châtelet, bijvoorbeeld, bevindt zich een sorteercentrum: magneten pikken er de metalen objecten uit. Al de rest wordt met de hand gesorteerd door slecht betaalde arbeiders, die heel de dag met hun neus in de stank zitten. Ik verkies liever achter de vrachtwagen aan te lopen, daar zit je tenminste in de open lucht.

Doorheen weer en wind?

Ja. Het ergste is niet de koude, maar de regen. Er is geen tijdelijke werkloosheid voorzien, zoals in de bouwsector. Zelfs wanneer het regent, moeten de zakken worden opgehaald. Soms stoppen we enkele minuten wanneer het begint te stortregenen. Maar als het blijft gieten, moeten we terug achter de vrachtwagen aanlopen. We zijn dan heel de dag doorweekt. We hebben wel bescherming tegen de regen, maar die neemt het water snel op.

Werken met een regenjack is onhoudbaar. Je zweet immers zoveel dat de binnenkant van je vest ook nat wordt. We ontvangen wel fluo-vesten, zoals anderen die langs de autowegen werken. Maar enkel de arbeiders die rechtstreeks door Biffa worden aangeworven, krijgen veiligheidsschoenen. Niet de interimmers!

Failliet van Sobelair

Het faillissement van Sabena veroorzaakte een schok in arbeidersmiddens: veel arbeiders zagen het terecht als een gevolg van de privatisering en de jacht op winsten. Een groter deel van de bevolking werd erdoor geraakt en zag het als de teloorgang van een nationaal symbool. De arbeiders van Sabena, en vooral het kabinepersoneel, hebben blijk gegeven van een vastberaden strijdbaarheid, maar de vakbondsleidingen hebben hiermee niets aangevangen. Ze hadden niet de intentie om een grootschalige strijd te voeren om de tewerkstelling van het personeel van Sabena en de onderaannemers veilig te stellen.

Guy Van Sinoy

Vandaag staan de arbeiders van Sobelair alleen. Sobelair had niet het prestige van Sabena en een groot deel van de bevolking hecht niet zo’n groot belang aan dit faillissement. Een deel van het Sobelair-personeel bestond uit oud-Sabeniens, die een loonsverlaging van 25% moesten aanvaarden om bij Sobelair aan de slag te kunnen gaan. Zij hebben uit de ervaring van Sabena de les getrokken dat de vakbondsleidingen niet in staat zijn om hen te ondersteunen; dat hun steun slechts bestaat uit een symbolische betoging in plaats van het lanceren van een gevecht voor het behoud van elke job, met een mobilisatie van andere sectoren.

Het doet pijn om de verwarring bij de ontslagen Sobelair-arbeiders te zien. Terwijl ze enerzijds de maneuvers van hun patroon, de sjoemelaar Bruno Vastapane, aan de kaak stellen, klampen ze zich anderzijds wanhopig vast aan de mooie woorden van de curatoren. Dat de arbeiders de dag na het faillissement applaudisseerden voor de curatoren toont de mate van verwarring aan. We zijn geen predikers van geweld. Maar het volstaat zich te herinneren hoe de arbeiders van Clabecq – woedend door de pesterijen van de deurwaarders – de curatoren behandelden, om de kloof te zien tussen de arbeiders van Clabecq en Sobelair.

In Clabecq heeft het incident met de curatoren niets opgeleverd. Integendeel zelfs, gezien de media op het incident zijn gesprongen om de Clabecq-arbeiders te criminaliseren. Vooral dan hun syndicale afgevaardigden, die de strijd op alle fronten voerden: tegen de patroons, de Waalse regering en de vakbondsbureaucratie. De arbeiders van Clabecq hadden echter begrepen d at de curatoren er niet zijn om de tewerkstelling en het lot van de arbeiders te verdedigen, maar om het bedrijf in de solden te zetten en de schuldeisers te betalen.

In het patronale kamp verenigen de gieren zich rond Sobelair om het bedrijf uiteen te rijten en zich de lekkere brokken spotgoedkoop toe te eigenen. In het syndicale kamp laten de vakbondsleiders zich niet zien. Overal ter wereld ondergaan de arbeiders in de burgerlijke luchtvaart een brutale verslechtering van hun arbeidsomstandigheden en verloning. Zo moet het kabinepersoneel van Ryanair ook kuisen tijdens de tussenlandingen. In zijn boek “Stupid White Men” stelt Michael Moore aan de kaak dat piloten van American Eagle, een filiaal van American Airlines, niet meer verdienen dan 16.800 dollar per jaar (of 1.120 euro per maand!).

De burgerij, de regeringen en het IMF roepen steeds opnieuw respect in voor de logica van de economische rentabiliteit, de winsten van de bedrijven dus. Maar de arbeiders hebben een andere economische logica: hun gezin moet kunnen leven! In die strijd is er geen ruimte voor een positie tussen beide kampen: of men aanvaardt de vernietigende kapitalistische logica, of men voert met alle arbeiders een verbeten verzet tegen de uitbuiting.

Om dit verzet efficiënt te voeren, moeten 2 voorwaarden vervuld worden: de vakbondsbeweging aan de basis versterken en er een genadeloze strijd voeren tegen die syndicale leiders die de kapitalistische logica aanvaarden.

In het Europees parlement stemden 219 tegen 209 parlementsleden voor het verwerpen van de liberalisering van het statuut van de dokwerkers. Het voorstel was erop gericht dat bedrijven eigen havenarbeiders kunnen inzetten in plaats van erkende dokwerkers. Nu moeten dokwerkers erkend zijn, waardoor er ook controle is op hun statuut, loon, de veiligheid in de havens, …

De liberalisering van het statuut van de dokwerkers was een enorme bedreiging, zowel voor de dokwerkers zelf als voor de veiligheid in de havens die sterker gegarandeerd is als er gewerkt wordt met arbeiders die weten hoe er moet gewerkt worden. Uiteraard is dit niet naar de zin van het havenpatronaat dat liever goedkopere arbeidskrachten zou inzetten.

Het wegstemmen van de liberalisering is niet het resultaat van een sociaal bewustzijn bij de euro-parlementairen. Het is een gevolg van de druk die er kwam door de enorme acties van de dokwerkers de afgelopen maanden. Eind september legden ze de havens in een aantal landen, waaronder ook de havens van Antwerpen en Zeebrugge plat.

De stemming is dan ook een overwinning voor de dokwerkers, maar ongetwijfeld zullen er nieuwe pogingen komen om hun statuut aan te vallen. We moeten ons daartegen blijven bezetten. Met de stemming in het Europees parlement is aangetoond dat strijd loont. Dat voorbeeld moet ook door andere bedreigde sectoren aangegrepen worden om strijd te voeren tegen voorstellen van liberaliseringen en privatiseringen.