Category: Publieke sector – algemeen

Het ongenoegen onder het personeel van de lokale en regionale besturen (LRB) is groot. Vandaag betoogden ze met zowat 13.000 in Antwerpen. De vakbonden hadden het op het podium over 10.000 betogers, maar het waren er een pak meer. De goede opkomst gaf aan dat het ongenoegen diep zit en dat er eindelijk iets moet gebeuren rond onze koopkracht. De grote groene delegaties hadden het over “een vette vis voor het personeel”.

Het personeel van onder meer de gemeenten en OCMW’s is het beu dat ze verteld worden dat er geen middelen zijn om iets te doen aan hun koopkracht. Er werd fors uitgehaald naar de regering en de ACV-militanten (die een ruime meerderheid van de betoging vormden) aarzelden niet om ook CD&V en het Vlaams Kartel hard aan te pakken. De uitspraak van de “vette vis” op communautair vlak, werd veelvuldig gebruikt om eerst en vooral een “vette vis voor het personeel” te eisen. Meteen kon dat ook tellen qua antwoord op de standpunten die Herwig Jorissen (voorzitter van de Vlaamse metaalcentrale van het ABVV naar voor bracht). Deze betogers liggen niet wakker van het communautaire, maar wel van hun lonen en arbeidsomstandigheden.

Een ander opvallend ACV-spandoek had als opschrift: “If you pay us peanuts, we’ll work as monkeys”. Voor de goede verstaander: hiermee werd Etienne Schouppe frontaal aangepakt. Het was immers de voormalige spoorbaas en huidig CD&V staatssecretaris Schouppe die ruim een jaar geleden over de riante salarissen voor topmanagers verklaarde: “Het spreekt voor zich dat je topmanagers goed betaalt. Als je peanuts geeft, krijg je monkeys.” Het personeel van de LRB neemt het niet langer om als apen te worden beschouwd.

De actie van het personeel uit de LRB was erg geslaagd en volgt na een reeks eerdere acties. Met een stakingsdag en een betoging met zowat 13.000 aanwezigen, werd een krachtig signaal gegeven. Dat werd luister bijgezet door de Antwerpse brandweer die eveneens meer middelen eisten en naar het stadhuis trokken om die eisen kracht bij te zetten. Ze stelden het stadsbestuur meteen gerust: de zondagsvergoeding mag gerust ook met een Visa-kaart worden betaald. Zolang er maar een zondagsvergoeding blijft…

De afgelopen maanden waren er verschillende acties voor meer koopkracht door meer loon. Na de spontane stakingen op het begin van dit jaar volgden onder meer de Vlaamse ambtenaren. Ook zij wonnen toegevingen af met een loonsverhoging van minimaal 2%.

Vorige week nog boekten de werknemers van de huisvuilophaling in Gent een belangrijke overwinning. Na enkele weken van stakingen en stiptheidsacties dwongen ze een loonsverhoging van 2,5% af op 2 jaar wordt hun 13e maand volledig gemaakt en krijgen ze een verhoging van de ploegenvergoedingen. Met de belofte dat indien het gemeentepersoneel 3,5% binnenhaalt, ook zij er nog 1% bovenop krijgen.

De conclusie is duidelijk, vriendelijk vragen mag, maar actie voeren is de enige manier om iets af te dwingen. Na de succesvolle actieweek voor koopkracht van 9 tot en met 12 juni was het duidelijk dat er strijdbaarheid en actiebereidheid is. De oproep van een algemene actiedag in september gekoppeld aan een stakingsdag kon ook op de betoging in Antwerpen vandaag op enthousiasme rekenen. Indien de campagne voor deze actiedag effectief nu wordt opgestart en bovendien wordt uitgebreid met publieke campagnemomenten, dan zou dit wel eens kunnen leiden tot een historische actiedag in september. Historisch qua omvang en strijdbaarheid.

Om van daaruit tot resultaten te komen, zullen we echter ook moeten discussiëren over een politiek antwoord. Bij de huisvuilophaling in Gent werd een overwinning afgedwongen van de paarse coalitie, dat gebeurde onder impuls van een strijdbare ACV-delegatie. Eén van de spandoeken op de betoging vandaag stelde: “Geen opslag: geen verkiezingen”. Het is nuttig om de link te maken tussen onze looneisen en de verkiezingen. Maar op wie kunnen we daarbij rekenen? CD&V of SP.a verdedigen niet de belangen van de werkenden. Geen enkele partij binnen het bestuur van de VVSG (Vlaamse Vereniging van Steden en Gemeenten) verdedigt de eisen van het personeel. Wij denken dat het noodzakelijk is dat zowel het ABVV als het ACV hun banden breken met hun bevoorrechte partners en een eigen op de arbeidersbeweging gebaseerde partij lanceren.

De strijdbaarheid en de talrijke opkomst op de betoging vandaag kunnen leiden tot een overwinning en kunnen een inspiratiebron voor andere sectoren vormen. Er moet hierop verder gebouwd worden om een overwinning af te dwingen!

Op 24 juni betoogden zowat 13.000 vakbondsleden uit de lokale besturen in Antwerpen. Ze eisten een "vette vis voor het personeel" met meer loon en betere arbeidsomstandigheden. Het werd een strijdbare betoging die volgt na eerdere acties. Ook LSP was aanwezig met een delegatie. We verdeelden een pamflet rond koopkracht en verkochten ook 25 exemplaren van ons maandblad Socialistisch Links. Straks publiceren we ook een aantal interviews met betogers, maar nu reeds een fotoreportage.

Geert

Minister Daems benoemde gedelegeerd bestuurder Didier Bellens bij Belgacom

Benieuwd of flapuit en moraalridder De Gucht, die zich als buitenlandminister beroept op een morele verantwoordelijkheid om de huidige leiders van het voormalige Belgisch Congo de les te lezen, ook deze keer de lippen stijf op mekaar zal houden. Dat was hem met brio gelukt toen zijn partijgenoot, Pierre Chevalier, ontslag moest nemen als Belgisch VN-gezant in Congo wegens belangenvermenging.

Chevalier was stoemelings opnieuw gedelegeerd bestuurder geworden van de Forrest groep. Die is nog steeds dubieus actief in de rijke mijnstreek van Zuid-Oost Congo.

Deze keer is het aan Rik Daems, killer van Sabena, eveneens partijgenoot van De Gucht en voormalig minister van Telecommunicatie (van ’99 tot 2003). Daems zou in 2007 als consultant zijn opgetreden voor Belgacom in Qatar. Zijn vergoeding zou bestaan hebben uit een percentage voor het geheel aan investeringen dat door Belgacom zou gerealiseerd worden met een plafond van 50.000 euro. Alle kosten gemaakt door Daems tijdens de uitoefening van zijn contract, zouden gedekt worden door het telecombedrijf.

Daems bekent, maar ziet het probleem niet. Toch wil hij toch benadrukken dat “de missie vandaag beëindigd is én niets is gefactureerd aan Belgacom.” De operator bevestigt. Dat belet niet dat bij Belgacom sommigen verbaasd zijn dat zo een gevoelig contract getekend kon worden met een ex-voogdijminister zonder dat de raad van bestuur werd ingelicht. Dat Daems diegene was die in 2003 Didier Bellens weg haalde bij RTL om van hem de baas van Belgacom te maken, is op zijn minst een bezwarend element.

Uit de oude doos…

Voor wie Rik Daems nog niet kende, hieronder vind je een afbeelding van een artikel waarmee hij zijn achtergrond liet zien.

Een kleine 1000 personeelsleden van stadsdiensten uit Gent, Aalst en Sint Niklaas betoogden gisterenmorgen door Gent om hun eis voor een reële loonsverhoging kracht bij te zetten. Ze eisen 3,5% loonsopslag van hun werkgever de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten. Volgens de VVSG is een loonopslag niet mogelijk. Er wordt enkel een verhoging van de eindejaarspremie ter waarde van 250 euro bruto aangeboden, en dat dan nog gespreid over 2 jaar.

Verslag: Bart Vandersteene. Foto’s: Boris Van Acker

Niet toevallig in Gent

De locatie van de betoging was symbolisch gekozen. De eerste ondervoorzitter van de VVSG is de Gentse VLD-schepen Sas van Rouveroij. De vakbonden wilden het Gentse stadsbestuur polsen welk standpunt zij verdedigt binnen de VVSG. Tegelijkertijd lopen met de stad Gent onderhandelingen over een aanval op het stakingsrecht waarbij men in sommige diensten beroep zou willen doen op opeisingen bij stakingsacties. Dit werd terloops medegedeeld in één van de afsluitende speeches, maar niemand kon ons hier meer over vertellen.

Terechte eisen van de betogers

De personeelsleden van de gemeenten en OCMW’s waren heel duidelijk in hun eisenpakket. Ze eisen een reële loonsverhoging. “Want het is van 1994 geleden dat er nog een verhoging van de salarissen is doorgevoerd. Na meer dan 14 jaar eisen we een nieuwe verhoging. De VVSG wil de OCMW-en gemeentesecretarissen een loonsverhoging van 3,5 tot 7% aanbieden. Wij gunnen het die mensen, maar eisen één loonsverhoging die voor iedereen geldt. De gezondheidsindex die we vandaag kennen, compenseert niet wat we aan koopkracht verliezen. Er is geld, de gemeenten zijn geen armoezaaiers, wij eisen een vette vis voor het personeel.” Zo klonken de strijdbare speeches van de afgevaardigden van ACOD en CCOD.

En het actieplan?

De opkomst en strijdbaarheid bij de aanwezigen drukt zeker een potentieel uit om, zoals de Vlaamse ambtenaren, door actie en staking toegevingen af te dwingen. Maar bij verschillende betogers leefde er een zeker ongenoegen over het feit dat het personeel niet op de hoogte wordt gebracht van de vakbondseisen, dat er te weinig informatie doorstroomt en dat er geen duidelijk actieplan is.

Gisteren werd er gestaakt in Oost-Vlaanderen en Limburg. Er werden acties in de toekomst aangekondigd. Maar iedereen had er het raden naar wanneer die zouden volgen. Het ACV zou apart acties organiseren komende vrijdag en maandag. Ook de actieweek van de vakbonden die volgende week plaats vindt, werd nergens aangekondigd. Een gemiste kans om de aanwezigen te mobiliseren voor de acties van volgende week en op die manier samen met werknemers uit andere sectoren te bouwen aan een brede, algemene beweging voor meer koopkracht door meer loon. De pamfletten en kranten van LSP met ons eisenplatform voor meer koopkracht werden goed ontvangen bij de aanwezigen.

Waarheen met de openbare diensten?

Op 10 april vond in Luik een betoging plaats van zo’n 1.000 arbeiders van de stad en het OCMW. Eerst hielden ze een personeelsvergadering in gemeenschappelijk vakbondsfront. Het ongenoegen is groot en de strijdbare betoging was daar een uitdrukking van. LSP was aanwezig op de betoging en verkocht er 54 exemplaren van haar maandblad. Naar aanleiding van de betoging spraken we met Paulo, een gemeente-arbeider in Luik.

Nicolas Croes

Van waar komt die woede onder het gemeentepersoneel?

Paulo: “Het grootste probleem zien we bij de benoemingen. Als we de kaders en de ingenieurs buiten beschouwing laten, wordt niemand meer benoemd. Op dit ogenblik is nog slechts 45% van het personeel vast benoemd en dat zal sterk verminderen aangezien veel benoemden op pensioen vertrekken. Daarnaast is er ongenoegen omdat de premies niet betaald worden en ook omdat steeds meer werken en diensten aan de privé worden toegekend. Nochtans zijn wij daar ook toe in staat en hebben we de nodige ervaring.”

En bij het OCMW?

Paulo: “Onze ordewoorden zijn dezelfde, maar er zijn specifieke problemen bij het OCMW door de vermindering van de budgetten voor de OCMW’s door het Waalse gewest. Dat is schandalig op een ogenblik dat steeds meer mensen afhankelijk zijn van voedselhulp of een uitkering van het OCMW omdat ze het slachtoffer werden van de jacht op de werklozen.”

Hoe verliep de mobilisatie?

Paulo: “Er was een algemene personeelsvergadering van de verschillende vakbonden. Twee weken voor deze vergadering werd aangekondigd dat we nadien zouden betogen. Maar er zullen hardere acties nodig zijn. De stad zegt enerzijds dat de magere jaren achter ons liggen omdat de stadsschuld deels zou worden overgenomen door het Gewest, maar dat is nog niet zeker. En zelfs indien het gebeurt, valt het af te wachten wat dit voor ons zal betekenen. Wat we wel al kregen, is een volledige dag verlof op 1 mei in plaats van vier uur. Dat was wel het minste voor deze dag van arbeidersstrijd.”

Hoe zal het nu verder gaan?

Paulo: “Bij een volgende actie hebben we spandoeken, pamfletten, slogans,… nodig om het ook uit te leggen aan de omstaanders. We moeten beroep doen op de bevolking, we hebben nood aan solidariteit. Maar uiteraard zijn onze acties ook in het belang van de bevolking. We moeten ook proberen verschillende punten van ongenoegen te verbinden. Er is de koopkracht die ons allemaal aanbelangt. Op iedere vraag krijgen we als antwoord dat er geen geld is. Dan moeten we het geld maar gaan zoeken, maar dat moet wel georganiseerd worden. De vakbondsleidingen moeten daar hun verantwoordelijkheid opnemen. Het is trouwens onbegrijpelijk dat zaken als de index zo sterk werden ondermijnd. Dat raakt ons in onze portemonnee. Luxeproducten als breedbeeldschermen werden opgenomen in de index, maar daar kan je niet van eten. Het zal aan ons, basismilitanten, zijn om ervoor te zorgen dat de druk er is om de strijd te organiseren.”

Op 10 april trokken na een algemene personeelsvergadering zo’n 1000 arbeiders van de stad het OCMW van Luik van de zetel van het ABVV naar het stadhuis om er hun woede tegenover het beleid van de burgemeester (Willy Demeyer van de PS) te tonen. Redenen voor het ongenoegen zijn er te over: gebrekkig sociaal overleg, benoemingen die uitblijven, afwezigheid van een statuut, niet erkenning van functies, personeelstekort in de gemeentediensten,…

Op 20 maart ging het gemeentelijk onderwijs in staking en werd betoogd omdat er een groot ongenoegen was wegens een tekort aan schoolmateriaal. De heer Demeyer heeft de laatste weken dus al een paar ontmoetingen achter de rug met arbeiders uit zijn stad…

”Het zijn altijd dezelfden die de broekriem moeten aansnoeren”

Deze slogan, of varianten erop, weerklonk steevast onder de protesterende arbeiders. Uiteraard was er woede tegenover het beleid van de stad (zo verdwenen er op een jaar tijd 110 jobs terwijl slechts 40 nieuwe mensen werden aangeworven), maar ook een meer algemeen ongenoegen van de werkenden kwam tot uiting in de acties. Er is een verzet tegen de slechter wordende arbeidsomstandigheden, opdrijven van de flexibiliteit en de werkdruk, daling van de koopkracht,… De vergelijkingen met de lonen van de topmanagers en de winsten van de grote bedrijven tonen de groeiende kloof en die vaststelling is aanwezig onder bredere lagen.

Op de betoging van 10 april was er heel wat discussie over de nood aan een actieplan om de strijd voor meer koopkracht te veralgemenen. Die discussie lokte heel wat interesse uit, dat zagen we onder meer in de resultaten van de verkoop van ons maandblad (er gingen 54 exemplaren van de hand) en de reacties op ons pamflet (“Meer koopkracht door meer loon”). We benadrukten ook de noodzaak om met de arbeiders van de gemeentelijke diensten en de inwoners samen te strijden.

Een delegatie van het personeel werd ontvangen op het stadhuis en daar werd beslist dat de arbeiders en de autoriteiten elkaar de komende periode meermaals zullen zien in een poging om de vele problemen aan te pakken. Willy Demeyer had het over een “nieuwe periode” die zou zijn aangebroken, maar de vakbonden waren heel wat voorzichtiger. Zoals Gilbert Lieben (ACOD) stelde: “Jullie zeggen dat er geen bijkomende middelen zijn, maar er zijn wel vier nieuwe divisiechefs aangenomen op basis van het federale grootstedenplan. (…) Als de geplande vooruitgang nu zou bestaan uit camera’s voor toezicht in de vestiaires en GPS-systemen om de auto’s te controleren, zal dat niet pakken. (…) De beweging kan harder worden.”

Alain Morel, de voorzitter van de delegatie bij het OCMW, verklaarde: “Het financieel evenwicht van de stad werd gerealiseerd op de kap van de arbeiders. Wij zullen ons niet meer tevreden stellen met vergaderingen die tot niets leiden. Er moet nu reële vooruitgang komen.” Bij de OCMW’s zijn er heel wat problemen. De Waalse regio verminderde het budget voor de OCMW’s op een ogenblik dat steeds meer mensen beroep doen op het OCMW voor een leefloon (onder meer als gevolg van de jacht op de werklozen).

Op 22 mei is er opnieuw een algemene personeelsvergadering en ook dan kan het tot acties komen. Gilbert Lieben stelde: “Als er tegen dan niets uit de bus komt, zullen er zeker acties volgen met inbegrip van stakingsacties.”

Bij verschillende brandweerkorpsen zijn er op dit ogenblik acties tegen de aanvallen op de vervroegde pensioenregeling. In Mechelen wordt al wekenlang actie gevoerd. Ook in Antwerpen is er heel wat ongenoegen. De aanval op de vervroegde pensionering komt er niet toevallig nu. In Antwerpen zijn 400 van de 709 brandweerlieden ouder dan 50 jaar. De acties vinden op lokaal vlak plaats aangezien de verschillende gemeenten zelf bepalen welke pensioenregeling ze opleggen.

Wettelijk gezien is er enkel bepaald dat brandweerlieden vanaf 58 op vervroegd pensioen kunnen. Dat wordt erg ruim geïnterpreteerd door de lokale overheden die op verschillende plaatsen in het land de regeling strikter willen maken door de pensioenleeftijd op te trekken. Dat is bijvoorbeeld in Mechelen het geval. Ook in Antwerpen wordt actie gevoerd omdat daar de voorwaarden die gekoppeld worden aan een pensioen op 58 onaanvaardbaar zijn.

De vele verschillende regelingen op lokaal vlak maken een eengemaakte beweging niet makkelijk, maar het ongenoegen valt in de meeste regio’s wel samen. Het is immers duidelijk dat een vervroegd pensioen op 58 voor de neoliberale politici gezien wordt als onaanvaardbaar. Voor politici is het makkelijk om zoiets te stellen, zij moeten niet mee op gevaarlijke en fysiek slopende interventies zoals de brandweerlieden. Die moeten dat overigens vaak voor een erg karig loon doen. In Antwerpen krijgt een alleenstaande beginnende brandweerman netto net geen 1.200 euro per maand naakt loon (naast aanvullingen voor nacht-en zondagwerk). Een doorsnee parlementslid zou daarvoor niet naar Brussel trekken.

In Antwerpen zijn er heel wat oudere brandweerlieden, er is de afgelopen jaren te weinig geïnvesteerd in nieuwe jongere brandweerlieden. Hierdoor stevent de Antwerpse brandweer af op een immens probleem. Met 400 van de 709 brandweerlieden die binnen de 8 jaar op vervroegd pensioen zouden kunnen, komt de huidige bezetting in het gedrang. Het stadsbestuur wil daarom het vervroegd pensioen koppelen aan een vermindering van de minimumbezetting op zon-en feestdagen en ’s nachts (Antwerpen is overigens het enige korps waar er geen zaterdagpremie is). Daar vallen premies te verdienen, zeker voor jonge brandweerlieden met een nettoloon van 1200 euro per maand zijn die premies noodzakelijk om rond te komen.

Het Antwerpse stadsbestuur koppelt een vermindering van die minimumbezetting (wat een aanslag is op onze veiligheid) aan het behoud van de vervroegde pensioenen op 58. Het doel is duidelijk: oud en jong tegen elkaar opzetten. Verdelen om te heersen, blijft een geliefkoosde tactiek om besparingen door te voeren. Want het stadsbestuur wil met haar plan de brandweerlieden dwingen om voor één besparing te kiezen: ofwel op de jongeren door de minimumbezetting te verminderen, ofwel op de ouderen door de pensioenleeftijd op te trekken. Het personeel mag zelf kiezen waar wordt bespaard. Over investeringen om niet te besparen, kan blijkbaar niet gediscussieerd worden.

Een vervroegd pensioen op 58 jaar is voor brandweerlieden geen overbodige luxe. Het takenpakket is immers niet bepaald licht, het is fysiek erg inspannend en bovendien complex. 25 jaar geleden gingen brandweerlieden nog op 50 op pensioen. Nu wil de stad Antwerpen geen extra middelen vrijmaken om het pensioen vanaf 58 jaar te vrijwaren. Hierdoor speelt het met onze veiligheid. Dinsdag werd daarom actie gevoerd. Burgemeester Janssens verklaarde: “Ik heb geen overtuigend argument gevonden in deze actie”. Onze veiligheid garanderen, is niet overtuigend?

De acties van de Vlaamse ambtenaren gaan verder. Na West- en Oost-Vlaanderen werd gisteren in Antwerpen gestaakt. De ambtenaren willen een loonsverhoging met 5%, maar verzetten zich ook tegen een verdere afbraak van hun statuut. De acties konden overal op een goede respons rekenen onder de ambtenaren. De traditionele media heeft vooral oog voor het patronale standpunt, wij laten een vertegenwoordiger van de vakbond aan het woord.

Interview door Thomas

Tijdens de stakingsactie in de provincie Antwerpen spraken we met ACV-secretaris Christoph Vandenbucke. We vroegen hem naar een verduidelijking van de eisen die naar voor worden gebracht. Naast de looneisen, is er ook heel wat ongenoegen over de toename van flexibiliteit en interimarbeid.

Er wordt in de media gesteld dat jullie eisen enkel rond de koopkracht gaan. Klopt dat?

“Nee, bij het begin van de onderhandelingen met de bevoegde minister, Geert Bourgeois, lagen er vooral eisen op tafel die ons statuut zouden veilig stellen. Daartegenover eiste de minister een verdere afbouw van de statuten, het toelaten van interim werk op alle domeinen, een snelle ontslagregeling voor ambtenaren die niet snel genoeg meewerken, het verminderen van het aantal vakantiedagen bij ziekte,… Al deze maatregelen, misschien met uitzondering van interimwerk, berusten op het principe van verdeel-en-heers: sommigen zouden geraakt worden, anderen niet.”

Is interimarbeid dan voordeliger voor de overheid?

“Nee, bij de vorige CAO onderhandelingen was er afgesproken dat er een soort vervangingspool zou komen met ambtenaren die op hun afdeling niet meer nodig waren. Op die manier zou je op plaatsen waar tekorten zijn, kunnen inspringen met ambtenaren met een vast statuut. Dit is een van de enige punten van de CAO waar nog altijd niets aan gedaan is, wat niet toevallig is nu we de echte agenda van de minister kennen. En daarbij komt nog eens dat interim arbeid voor de regering niet voordeliger is aangezien er op ambtenaren minder afhoudingen van het loon gebeuren dan bij interim-personeel.”

In de pers horen we – naast het verzet van regering en patronaat tegen de staking – enkel over de looneisen. Van waar komt die beperkte weergave van jullie eisen?

“Voor de pers is het gemakkelijk om deze beweging in het rijtje van de andere stakingen zetten. Die gingen overigens ook niet enkel over koopkracht. Ze weten natuurlijk ook dat de onderhandelingen voor het IPA er aankomen waar de koopkracht ook een eis zal zijn.

“Bij het begin van de onderhandelingen hadden wij het punt van de koopkracht niet naar voor gebracht. Er wordt ons al jaren gezegd dat er geen geld is voor een opslag. Maar als we dan horen dat er wel geld is om de topambtenaren een opslag tot 28.000 euro te geven, terwijl er elders zou bespaard moeten worden, dan zijn de mensen natuurlijk kwaad en willen ze ook een deel van de koek. De Vlaamse overheid heeft een overschot en betaalt daarmee lastenverlagingen voor de patroons. Waarom zijn er dan geen middelen voor onze verloningen?”

Wordt er enkel deze week actie gevoerd, of kunnen we nog meer acties verwachten?

“Nu wordt per provincie 24 uur gestaakt. Er zijn prikacties met het bezetten van enkele sluizen. Deze acties zijn slechts een signaal voor de regering. Als onze eisen niet worden ingewilligd, zouden we de waterwegen wel eens voor een langere periode kunnen afsluiten. Na acties in West-Vlaanderen en Oost-Vlaanderen bezetten we nu de sluizen in Wijnegem en Zandvliet. We hopen dat er tegen vrijdag een aanvaardbaar voorstel komt, zoniet volgen hardere acties na het weekend.”

De Vlaamse ambtenaren ambtenaren staken deze week. Ze eisen hogere lonen, en voeren daarom deze week actie in verschillende provinties. Op dinsdag verzamelde een groep van 150 syndicalisten aan station Gent-Dampoort om te vertrekken naar de plaatsen die bezet zouden worden. Wij spraken tijdens de actie met Hilaire Berckmans van het ACOD.

Jonas

Waarom staken de Vlaamse ambtenaren?

“Deze actie wordt in feite gevoerd rond het probleem van de dalende koopkracht. Dat thema van de koopkracht van de gezinnen is al jaren een probleem, maar zeker de laatste maanden is die serieus gedaald, onder invloed van stijgende voedings en energieprijzen. Wij stellen dat niet alleen, de Nationale Bank van België bevestigt onze analyses daar rond.”

Welke eisen brengen jullie concreet naar voor?

“Wij eisen een loonsverhoging van vijf procent om de gedaalde koopkracht te compenseren. En daarnaast eisen we ook de intrekking van een enorm provocatieve nota die door de patroonsorganisaties werd opgesteld naar aanleiding van onze acties. Die nota beschuldigde ons van chantage, en bovendien kadert ze binnen een logica waarmee de arbeidsomstandigheden van onze mensen frontaal wordt aangevallen. Maar laat ons duidelijk zijn, de belangrijkste eis is nog altijd de eis rond de stijging van onze lonen.

“Om te stellen dat onze acties niet legitiem zouden zijn, stellen de patroonsorganisaties dat de stijgende prijzen gecompenseerd worden door de index. Dat houdt geen steek; de index werd al lang ondergraven en is nu omgetoverd tot de ‘gezondheidsindex’.

“Het probleem met die gezondheidsindex is dat ze enerzijds de stijgende prijzen achternaloopt. Het is immers maar na enkele maanden dat de lonen verhoogd worden. Dat maakt dat de gezinnen gedurende verschillende maanden hun producten moeten kopen aan verhoogde prijzen terwijl hun loon nog een tijd niet meestijgt.

“Anderzijds werden alle aardolieproducten uit de index gehaald. Nu zijn het natuurlijk de olieprijzen en brandstofprijzen die de laatste tijd enorm gestegen zijn. Bovendien zijn brandstof voor verwarming en voor vervoer één van de belangrijkste uitgaven. Die gezondheidsindex is dus een lachertje, en wij nemen daar geen vrede mee. Onze lonen moeten met 5 procent stijgen!”

Welke acties zijn er vandaag gepland?

“Alle diensten staken vandaag in Oost-Vlaanderen. Daarnaast zullen we ook een aantal economische gevoelige plaatsen bezetten. Zo zetten we de minister onder druk zonder dat het de gewone mensen last bezorgd. Nu bezetten we de sluizen van Evergem en Merelbeke, én sluiten we de draaibrug van Zelzate af.

“Deze acties kaderen eigenlijk in een actieplan waarbij we deze week elke week in een andere provintie acties voeren. Begin deze week was West-Vlaanderen aan de beurt. De volgende dagen volgen nog Antwerpen, Limburg en vrijdag Vlaams-Brabant en Brussel.”

Hebben jullie al reactie gehad van de regering?

“Tot op dit moment zijn de Vlaamse regering en minister Bourgeois doof gebleven voor onze eisen. Laat ons duidelijk zijn, dit conflict is er een met de Vlaamse regering, en niet met andere mensen, die jammer genoeg eventueel schade ondervinden van onze acties. Maar dat komt dan enkel en alleen omdat Bourgeois niet wil wijken.

“Op dit moment worden de acties gevoerd in gemeenschappelijk vakbondsfront en er is regelmatig overleg. Als we dit weekend nog steeds geen toegevingen krijgen achter een week acties, dan moeten we bespreken wat we nog gaan doen; één van de voorstellen die op tafel ligt is dat volgende week dinsdag 25 maart al de Vlaamse havens zullen worden lam gelegd. Idereen is vastberaden om onze eisen erdoor te krijgen. En als we dus dit weekend geen antwoord krijgen van de regering, dan gaan we gewoon door.”

Na de acties aan de Mechelse gemeenteraad van 26 februari waren er onderhandelingen tussen de stakende brandweerlieden en het stadsbestuur. Het stadsbestuur kwam met het voorstel om 10 extra vakantiedagen toe te kennen. Dit voorstel werd door de VSOA te licht bevonden en dus verworpen.

Amaury

Sindsdien voert de brandweer de druk op door voor meer zichtbaarheid te zorgen. In plaats van de spandoeken aan de kazerne te hangen, ergens in een zijstraat, bezetten ze dagelijks de middenberm van de Koningin Astridlaan. Sinds 5 maart hebben ze hun bezetting nog opgevoerd, met extra spandoeken en tenten. Voorbijrijdende auto’s worden gevraagd even te stoppen en een petitie te tekenen.

“We willen het nog positief houden, en steun zoeken bij de bevolking” aldus Rudi Somers, die eerder op deze website aan het woord kwam (lees hier ons eerder artikel). De steun van de bevolking is algemeen. Ook onder de manschappen is de stemming om voort te staken unaniem. Het ACV heeft haar stakingsaanzegging opgezegd en zich teruggetrokken uit de actie, maar de ACV-leden staken gewoon mee met de anderen.

De hogere officieren staken niet mee. Tijdens de vorige hervormingen, waarbij er ferm gesnoeid is in het personeel, konden zij de dans ontspringen. Doen ze nu mee, dan vrezen ze alsnog voor de bijl te gaan. De verdeel en heersstrategie werkt dus nog steeds goed.

Ondertussen komen er ook op website van Het Nieuwsblad massaal veel steunberichten voor de stakende brandweermannen. Je kan deze berichten nalezen of zelf een steunbericht versturen. Dat kan je op deze pagina.