NL Socialisme

Category: Publieke sector – algemeen

  • Staking 22/4. Verslagen en foto’s uit Brussel

    NMBS

    De staking begon op dinsdagavond bij het spoor, vanaf 22u werd het treinverkeerd geblokkeerd. We trokken naar het piket aan het Zuidstation. Daar waren er vooral militanten van ACOD maar er waren ook leden van ACV Transcom die de actie vervoegden. Er was ook een goede aanwezigheid van militanten uit andere sectoren die het spoorpersoneel kwamen steunen. Bij de NMBS is de kwestie van privatisering nog steeds van groot belang. Vanuit Europa is er druk om het treinverkeer volledig te liberaliseren. In België werd al een eerste stap gezet met het goederenverkeer.

    De geleidelijke afbouw van de openbare diensten treft het personeel uit de sector, maar ook de reizigers. Bij de NMBS worden zogenaamd onrendabele stations gesloten, de frequentie van bepaalde lijnen wordt afgebouwd en de tarieven worden duurder. Een dergelijke actiedag in de publieke sector moet altijd gebruikt worden om aan te geven hoe de volledige bevolking geraakt wordt door de afbouw van de openbare diensten. Een voorafgaand actieplan had de kans kunnen bieden om het gemeenschappelijk front desnoods enkel van onderuit te organiseren en anderzijds om de solidariteit van andere sectoren en gebruikers van openbare diensten te organiseren met bijvoorbeeld een grote regionale betoging.

    Fotoreportage door PPICS
    Foto’s van de concentratie aan de Wetstraat en van piketten bij het spoor en Bpost.

    Culturele sector houdt piket voor het Munttheater

    De Munt zal het met heel wat minder subsidies moeten doen. De directie besloot maatregelen te nemen die ook het personeel treffen, er vielen 16 ontslagen. Het personeel aan het onthaal wordt vervangen door een onderaannemer en de dansprogrammatie werd met uitzondering van enkele voorstellingen afgeschaft. ACOD Cultuur besloot een piket te zetten, het eerste aan De Munt sinds 2001. Het kan de relatief beperkte aanwezigheid verklaren, maar er kwamen militanten van andere sectoren van ACOD om hun steun te betuigen.

    Op dit ogenblik wordt een voorstelling van de Spaanse groep ‘Fura dels Baus’ voorbereid. De directie van De Munt vroeg het personeel om tegen 10u30 aanwezig te zijn, in plaats van het gebruikelijke startuur van 9u. De directie wist dat veel stakers de concentratie aan de Wetstraat zouden vervoegen om 10u30. Het wijst op een hypocriete houding van de directie die eerst harde kritiek gaf op de besparingen op cultuur, maar vervolgens de tekorten op het personeel afschuift en verdeeldheid probeert te zaaien onder het personeel. De delegees waren overtuigd dat er nog acties zullen volgen. Om de deelname en het succes te vergroten, was er ook hier een roep naar een duidelijk actieplan waarmee we tijd hebben om het personeel te informeren en te mobiliseren. Een actieplan met als doel om de regering weg te krijgen, zou perspectief bieden.

    Net zoals vele andere piketten trok ook dit van ACOD Cultuur naar de actie aan de Wetstraat. Daar werd een symbolische actie gehouden. Syndicalisten vermomd als ministers staken andere syndicalisten een mes in de rug in een bad vol bloed.

    CERIA

    Vanaf 7u was er een filterblokkade aan CERIA (Centre d’Enseignement et de Recherches des Industries Alimentaires et Chimiques). Gedurende twee uur werd de blokkade gehouden en werd gediscussieerd met wie de campus wilde betreden. Dat gebeurde met een pamflet van ACOD Onderwijs. Deze vakbond was er met een 15-tal militanten uit verschillende scholen. Er passeerden ook andere groepen van ACOD.

    We kregen er met onze LSP-delegatie een goede ontvangst, ook andere politieke organisaties passeerden aan het piket. De automobilisten stonden eerder positief ten aanzien van de boodschap van de syndicalisten. De blokkade verliep zonder enig probleem.

    Brugman ziekenhuis

    Enkele foto’s van het piket:brugmanziekenhuis2

    brugmanziekenhuis

     

     

  • Staking openbare diensten 22 april toonde zowel potentieel als beperkingen

    Woede aan de basis minstens even groot…

    molenbeekOp de piketten tijdens de algemene staking van 15 december werd ervan uitgegaan dat er vrij snel nieuwe stakingsacties zouden komen om de beweging verder te zetten. Toch duurde het tot 22 april, en dan nog bleef het beperkt tot de openbare sector en ging de oproep enkel van de ACOD (ABVV) uit. Een momentum ging verloren en moet nu opnieuw opgebouwd worden. Toen we aan het stakerspiket aan de financientoren in Brussel vroegen wat het doel was van de staking, luidde het antwoord: “de opbouw van een beweging die de asociale maatregelen die de openbare diensten bijzonder hard treffen kan stoppen”. Op het Gentse stakerspiket aan het spoor dinsdagavond, met honderd aanwezigen!, benadrukte Jozef Cnudde, sectorsecretaris ACOD Spoor: “De regering doen vallen is niet ons hoofddoel. Het hoofddoel is bepaalde maatregelen terugdraaien, indexssprong afschaffen, goede maatregelen invoeren enzovoort, maar de regering is daarvoor een obstakel en ze zullen niet willen toegeven. De val van de regering zal dus wel onvermijdelijk zijn als we dat willen verkrijgen.”

    Waar de staking van 22 april goed voorbereid werd, was ze bijzonder succesvol. Slechts 5% van de treinen zou gereden hebben. Aan de VUB stond het grootste piket in 30 jaar. Bij het gemeentepersoneel in Molenbeek werden nooit eerder zoveel werkplaatsen geblokkeerd. Het ongenoegen werd er extra gevoed door de angst voor nog meer ontslagen en besparingen door de diepe financiële problemen die de gemeente treffen. Hoewel de piketten doorgaans klein waren, viel op dat het ongenoegen en de strijdbaarheid niet verdwenen zijn. Zelfs waar geen actie gevoerd werd of waar werkwilligen opdaagden, was het begrip en de steun voor de staking groot. Ons aanvoelen is dat de woede zeker niet verdwenen is maar nog sterker geworden. Bovenop algemene maatregelen die iedereen treffen zoals de indexsprong of de geplande verhoging van de pensioenleeftijd, worden stilaan de besparingen in elke aparte sector concreet.

    …maar gebrek aan ernstig actie- en mobilisatieplan liet zich voelen

    Aan de piketten was er vastberadenheid om de beweging te bouwen, maar de onduidelijkheid over hoe het nu verder moet speelt haar parten. Het ontbreken van een actieplan met duidelijke doelstellingen en een ambitieuze actiekalender, liet zich voelen in de mobilisatie. Het momentum van 15 december is misschien verloren gegaan, het karakter van het besparingsbeleid maakt dat dit niet betekent dat de rust van voorheen nu zomaar zal terugkeren.

    De staking van 22 april was niet onverantwoord, de stakers hadden gelijk. Het regeringsbeleid bedreigt onze levensstandaard en zal enkel leiden tot nog meer besparingen. Deze neerwaartse spiraal moet stoppen. Het potentieel voor de beweging is nog steeds aanwezig en groeit door de concrete invulling van het besparingsbeleid in de verschillende sectoren. Dit ongenoegen niet of slechts halfslachtig organiseren, houdt echte grote gevaren in en laat ruimte voor de regering om ons verzet te verzwakken.

    We hebben nood aan een degelijke informatie- en sensibiliseringcampagne om op te bouwen naar nieuwe algemene acties, liefst in gemeenschappelijk vakbondsfront en over alle sectoren heen. Desnoods moet de actie door een enkele vakbond op gang getrokken worden met een oproep naar de basis van andere vakbonden om zich bij het verzet aan te sluiten. Ook hiervoor zal een offensieve benadering inzake eisen en acties het meeste effect hebben.

    => Overzicht van onze verslagen
    => Pamflet dat we verdeelden

  • Staking 22/4. Verslag uit Aalst

    stickerIn Aalst werd aan het stadhuis verzameld door een 20-tal militanten. Naast ACOD-leden ging het om solidariteitsdelegaties uit politieke hoek met leden van LSP, PVDA en SP.a. Ook elders werd actie gevoerd en werd de staking goed opgevolgd, zo reed slechts ongeveer 25% van de bussen uit stelplaats Hofstade uit. We verdeelden in Aalst stickers om de staking te ondersteunen, lokale media waren gretig om daar beelden van te maken. We verkochten 9 exemplaren van ons maandblad.

    Aan het piket verdeelden we onze stickers (zie afbeelding hiernaast).

    LSP 22 april 1

  • Verslag van de piketten in Molenbeek

    17046663130_fae841028a_zSylvie, Rosio en Xavier zijn duidelijk aan het piket dat werd opgezet voor het gemeentehuis in Molenbeek. “Dit is een staking tegen het asociale beleid van de regering. We willen onze index recupereren, een degelijk pensioen om maximum te profiteren van onze oude dag, na een heel leven gewerkt te hebben en een eerlijke fiscaliteit waarbij het niet altijd dezelfde zijn die moeten opdraaien. Als dit zo doorgaat, kennen we hier binnenkort een situatie zoals in de VS met bijna geen sociale bescherming”.

    Door Els

    “Bovendien is de gemeente hier recent onder curatele gezet door haar financiële problemen. De mensen zijn extreem bang voor om hun job te verliezen. Nu al wordt niemand die vertrekt vervangen. De werkdruk neemt enorm toe. En steeds meer diensten worden verzelfstandigd tot vzw, wat een effect heeft op de arbeidsvoorwaarden. Dit is o.a. het geval met de kinderopvang in scholen”.

    “De staking is hier goed opgevolgd, maar spijtig is dat de mensen thuis blijven en niet naar het piket komen. Nochtans zal dit nodig zijn om de strijd te kunnen voeren”.

    Aan een andere geblokkeerde werkplaats praten we met zowel moeder als dochter die werken in de kinderopvang. Maria “Dit is een regering voor de rijken. We zijn alles aan het verliezen. Dit is niet alleen het werk van de MR, maar ook van de vorige regering. Het is onder Onckelinx bijvoorbeeld dat we grote besparingen in onze gezondheidszorg gekregen hebben. Veel van wat vroeger terugbetaald werd, moeten we nu uit eigen zak betalen. Vooral vrouwen zijn de dupe. Na mijn scheiding heb ik een hele tijd twee jobs moeten combineren. Dit is toch niet meer normaal! Veel goed betaalde jobs zijn verloren gegaan, zoals in de textiel waar ik vroeger in tewerkgesteld was. Net zoals vroeger zullen we opnieuw moeten vechten. Ook toen hebben we niets gekregen!” Anaelle: “Maar het verzet neemt toe. De laatste twee jaar, sinds de komst van het nieuwe stadsbestuur met de MR en sinds het actieplan van vorig jaar, is onze vakbond sterk gegroeid. In de kinderopvang hebben we ons aantal leden verdubbeld. Dit is zeer positief. Alle werkplaatsen zijn gesloten. Dat wil zeggen dat er een groot begrip is voor de staking”.

    Luz: “Nooit eerder waren onze acties zo sterk. Het is de eerste keer dat we alle werkplaatsen hebben kunnen blokkeren. Dit is het resultaat van een intensieve informatiecampagne gedurende drie weken. In het bejaardentehuis hebben we echter besloten om niet te staken, wat aantoont dat we wel degelijk respect tonen voor de noden als die zich stellen. Het personeel zal er echter een badge dragen om hun solidariteit met de staking te benadrukken”.

    “Het onder voogdij brengen van de gemeente zal grote gevolgen hebben voor het personeel. We hebben grote vraagtekens bij het beheer. Altijd wordt bespaard op het personeel, behalve aan de top”.

  • Staking 22/4. Verslag uit Brugge

    bruggeIn Brugge stond er een piket aan het station (zie foto). Maar daarnaast was er ook het initiatief om op de markt een infostand te plaatsen. ACOD-militanten informeerden de passanten over de regeringsmaatregelen en de acties die vandaag plaatsvonden. Opmerkelijk daarbij was dat er heel veel goede reacties kwamen. Het was ook een uitstekende manier om de argumenten uit het mediabombardement tegen de stakingsacties te beantwoorden. Terwijl de media zich bij stakingsacties beperken tot de verstoring van de dienstverlening, valt er natuurlijk veel meer te zeggen. Het gevoel dat deze regering ons volledig wil pluimen, werd niet alleen gedeeld door de militanten van ACOD maar ook door vele passanten.

     

  • Staking 22/4. Verslag en foto’s uit Leuven

    17046330158_017b11ab50_zAan het station bleek dat er zeer weinig treinen reden. Op de informatieschermen stonden enkel regionale L-treinen aangekondigd. IC-treinen naar Brussel, Luik of Hasselt reden niet. Een zwakte was wel dat er geen piket stond aan het station. Ook bij de grootste stelplaats van De Lijn in Leuven was dat niet het geval. In het busstation was er heel wat bedrijvigheid, maar in hoeverre het om bussen van De Lijn of van pachters ging, was niet duidelijk.

    Aan Bpost stond een piket om de collega’s te informeren. De aanwezige militanten wisten te melden dat de krantenrondes werden gereden, maar dat de postbedeling beperkt zou zijn. Er was ’s nachts immers geen vrachtwagen uit het verdeelcentrum Brussel X aangekomen. Daar stond een blokkade.

    Bij de gevangenis Leuven Centraal hoorden we dat er slechts vijf werkwilligen van de dagshift waren binnengegaan. Die bemanden samen met de directie de dienst.
    Militanten van verschillende overheidsdiensten informeerden de collega’s aan het Vlaams Administratief Centrum. Ze deden dit onder de slogan ‘Laat je niet bij de neus nemen’. Op het Martelarenplein voor het station kwamen tenslotte 70 tot 80 militanten samen van de piketten en van sectoren onderwijs en lokale besturen. Daar werden appels aan de voorbijgangers uitgedeeld onder het motto: ‘Zelfs uw appeltje voor de dorst kan u vergeten’.

  • Staking 22/4. Verslag en foto’s uit Antwerpen

    17231728952_b324bcf336_zTraditioneel begint een stakingsdag in Antwerpen met een stevig piket aan het station van Berchem. Dat was nu niet anders. Er waren heel wat militanten uit solidariteit naar het piket gekomen, zowel syndicalisten als politieke militanten. Maar er waren uiteraard ook spoormensen en dit van de verschillende vakbonden, zelfs indien enkel ACOD tot de staking had opgeroepen.

    Bij de spoormensen is het ongenoegen bijzonder groot. Niet alleen omwille van de algemene aanvallen van de regering-Michel maar ook door de bijkomende besparingsoperatie bij de NMBS die stilaan vorm begint te krijgen. Het is niet evident om nog enkele miljarden te besparen, dit zal ten koste van personeel en dienstverlening gaan. Het statuut van het personeel is bedreigd, onder meer om personeel sneller te kunnen afdanken. De vakbondsmilitanten deden al wat mogelijk was om voor de staking te mobiliseren, maar ze hadden het niet altijd gemakkelijk om tegen de propagandacampagne van de gevestigde media en politici in te gaan. Het ontbrak aan een degelijk uitgewerkt informatiecampagne om naar de staking op te bouwen, er zijn nochtans voldoende elementen specifiek voor het spoor die actie noodzakelijk maken.

    Na het spoor volgden andere onderdelen van de publieke sector. Bij de NMBS reed er geen trein uit vandaag. Maar ook bij De Lijn werd de staking goed opgevolgd. Aan de stelplaats Zurenborg reed ongeveer 75% van de bussen en 85% van de trams niet uit. Aan de stelplaats Vaartkaai reden amper 9 van de ongeveer 40 diensten uit. Het openbaar vervoer in Antwerpen werd dan ook hard geraakt door de acties. De piketten bij De Lijn waren beperkt, maar ook hier heerstte de idee dat acties nodig zijn tegen de algemene aanvallen en ook tegen de specifieke maatregelen bij De Lijn. De besparingen bedreigen ook hier zowel personeel als reizigers.

    Op diverse werkplaatsen van het stadspersoneel werd niet gewerkt. Aan de dienst van de stadsreiniging in Merksem stond een levendig piket. Daar was niemand aan het werk, er waren enkele bazen binnen maar geen personeel. Het piket was niet beperkt tot leden van ACOD, er waren ook leden van andere vakbonden maar niet meteen zichtbaar in vakbondskleuren uitgedost.

    Aan het postkantoor van de Gallifortlei in Deurne stond een klein piket. Er waren wel wat werkwilligen binnen, maar onder meer door de acties in het postsorteercentrum was de postbezorging toch ernstig ontregeld. In de binnenstad was er een piket bij financiën en aan de gevangenis. Elders verzamelden ACOD-militanten aan de sluizen van Wijnegem, een strategisch punt om het verkeer over het Albertkanaal volledig plat te leggen.

    De  werkgevers schreeuwen vandaag dat de staking van ACOD onverantwoord is en dat dit ingaat tegen het mandaat dat de regering van de kiezer kreeg. De werkgeversorganisaties zijn doorgaans de eersten om steeds hun eisen te stellen. Nu de regering klakkeloos hun programma klakkeloos uitvoert, eisen ze plots dat iedereen zich bij het regeringsbeleid neerlegt. Deze staking is niet onverantwoord, maar noodzakelijk. Het regeringsbeleid bedreigt onze levensstandaard en zal enkel leiden tot nog meer besparingen. Deze neerwaartse spiraal stoppen, is de uitdaging. Het ongenoegen is nog steeds aanwezig en groeit door de concretisering van het besparingsbeleid in de verschillende sectoren. Dit ongenoegen niet of slechts halfslachtig organiseren laat extra ruimte voor de regering van de rijken om ons verzet te verzwakken. Daarvoor zullen we nood hebben aan een degelijke informatie- en sensibiliseringcampagne om op te bouwen naar nieuwe algemene acties.

  • Staking 22/4. Fotoreportage uit Gent

    17232662881_4aca452ff3_zIn Gent waren er relatief kleine piketten. Er was een gevoel dat de stakingsactie absoluut nodig is. De maatregelen waartegen in het najaar werd betoogd, zijn er nog altijd. Er zijn de algemene aanvallen, zoals de indexsprong, maar ook specifieke problemen en besparingen in elke sector. Dat was een terugkerend element bij zowel Ugent, stadspersoneel, provincie, NMBS, Vlaamse overheid, Bpost als de gevangenis. Er was een gevoel dat er na 15 december kansen zijn blijven liggen. De roep naar een nieuw actieplan met de verschillende sectoren en vakbonden is groot.

    Hieronder een reeks foto’s van diverse piketten in Gent.

  • 22 april – openbare diensten. Waarom de stakers gelijk hebben

    LSP-pamflet. Pdf van dit pamflet

    16736858888_dbb48ae3d7_zWie op 22 april staakt, heeft gelijk! De diverse regeringen willen niets minder dan de openbare diensten in de soep laten draaien. Slechte werking als gevolg van onderfinanciering? Ze zullen het wijten aan het “rigide” personeelsstatuut en de “buitensporige” pensioenen. Hun betrachting? De verkoop voorbereiden van de sappigste stukken aan bevriende ondernemers. De staking van 22 april zal dat niet tegen houden. Na hun eerste successen zullen de regeringen echter meer willen. Steeds nieuwe aanvallen zullen collega’s die nog afwachten of zelfs wegkijken, in actie duwen. Als ze zich dan bij een bestaande haard van verzet kunnen aansluiten en niet alles opnieuw moet beginnen, is het mogelijk dat we heel het besparingsbeleid terug kunnen draaien.

    De sterkte van de arbeidersbeweging

    Het klopt dat we de voorbije maanden meer tegen de stroom in moesten dan vorig jaar. Toen werd ruim vooraf een actieplan met een concentratie, een massabetoging, drie provinciale en een nationale 24-urenstaking aangekondigd. Inhoudelijk sterke pamfletten en personeelsvergaderingen deden de rest. In een paar weken tijd werd de hardnekkige mythe dat klassenstrijd niet meer zou bestaan, ontkracht. De arbeidersbeweging herbevestigde haar rol als motor van maatschappelijke verandering. Studenten, artiesten en zelfs kleine ondernemers werden meegesleept. In de peilingen donderden de regeringspartijen achteruit. Eind vorig jaar had de federale regering maar een duwtje meer nodig om te vallen.

    We hadden het moeten doen. Dan was de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, de feitelijke afschaffing van het brugpensioen en het schrappen van de wachtuitlkering er niet gekomen. Dan moesten we nu niet meer staken tegen de uitholling van het ambtenarenpensioen, tegen de niet vervanging van 4 op de 5 uittredende ambtenaren, tegen de afbouw met 28% van de werkingsmiddelen van de federale openbare diensten en de vermindering van de investeringen met 33%. Het actieplan van vorig najaar heeft aangetoond hoe sterk de arbeidersbeweging wel is, mits een duidelijk plan en welomschreven doelstellingen. Plots was het patronaat wel bereid om te onderhandelen.

    … en haar zwakte

    Het voorjaar legde de beperkingen bloot. Wie onderhandelingen afwijst, isoleert zich. Maar wie onderhandelt zonder dead-line, zonder druk op de ketel, is bij voorbaat verloren. Toch lieten de vakbondsleidingen zich strikken: eerst met een onschuldig akkoord over de welvaartsenveloppe en daarna met een schandalig loonakkoord dat de ACV-top door de strot van de helft van haar apparaat en de meerderheid van de ACV-basis ramde. Het ABVV verliet de onderhandelingen. Het had onmiddelijk moeten oproepen tot een militantenconcentratie gevolgd door provinciale betogingen of een nationale. Het had de ACV-top nog kunnen dwingen tot een bocht, een beetje zoals ACV-Transcom verplicht werd haar achterban bij het spoor een vrijgeleide te geven om vandaag mee te staken.

    Het ABVV bleef echter maar warm en koud blazen, dreigen en uitstellen. Dat ondermijnt de argumentatie van de militanten en ontneemt hen de goesting om er echt voor te gaan. Dat 20.000 hoofdzakelijk vakbondsmilitanten in de gietende regen deelnamen aan de urenlange Grote Parade, bewijst dat niet de actiebereidheid van de basis, maar het getalm aan de top het probleem is. Het moment ging hoe dan ook verloren en verklaart de matige opkomst tijdens de week van provinciale betogingen. Dat dit ook vandaag op de staking haar sporen zou nalaten was onvermijdelijk.

    Geen woorden, maar daden

    De vakbonden blijven gekant tegen de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, het schrappen van de wachtuitkeringen etc. De bonden van de openbare diensten eisen investeringen en willen niet dat geraakt wordt aan het ambtenarenpensioen. Maar wat baten woorden als tegelijk de sociale afbraak doorgaat. Velen zijn bereid zich te informeren, te betogen en te staken, maar enkel als onze woorden gepaard gaan met overeenstemmende daden.

    We weten intussen allemaal wat nodig is. Niet een halsoverkop uitgeroepen algemene staking die maar half opgevolgd wordt en eerder de zwaktes dan de sterktes benadrukt. Maar integendeel een actieplan zoals dat van het najaar, dat opbouwt naar een nog breder gedragen en nog hardere algemene staking om de regering ten val te brengen. Dat vereist dat we intern orde op zaken stellen. Teveel secretarissen, van beide bonden, steken meer tijd in het afremmen van initiatieven aan de basis dan in het samenbrengen en maximaliseren van het volledige potentieel. De beste manier om daarin verandering te brengen is ons beter organiseren aan de basis en zonodig onze delegees en secretarissen ter verantwoording roepen.

    Politiek alternatief

    Hoe komt het toch dat de vakbondsleidingen de krachtsverhoudingen die vorig jaar werden opgebouwd zo gemakkelijk weer uit handen gaven? Gebrek aan alternatief, denken we. Ze blijven immers rekenen op de christen- en sociaaldemocratie. Maar die zijn zelf van oordeel zijn dat we langer moeten werken, dat onze lonen te hoog zijn en investeerders best aangetrokken worden met fiscale geschenken. We verdenken hen ervan heimelijk te hopen dat de N-VA de klus klaart in afwachting van hun terugkeer aan de macht.

    Als ze denken dat daarmee de sociale rust zal terugkeren, vergissen ze zich echter. De neoliberale besparingstrein leidt niet tot investeringen, maar slechts tot meer besparingen. Wat de vakbondsleidingen ook mogen wensen, de sociale rust ligt achter ons. We gaan naar een periode van veel hardere klassenconfrontaties. In die confrontatie heeft de arbeidersbeweging nood aan een echt alternatief. LSP alleen kan dat niet aan, maar als alle oprechte linkse activisten, organisaties en partijen hun krachten bundelen tot een nieuwe brede en democratische strijdpartij, dan kunnen we het politieke landschap flink dooreen schudden.

  • Staking publieke sector op 22 april: Trekken ambtenaren algemene beweging op gang?

    Foto door Jan (Leuven)
    Foto door Jan (Leuven)

    Artikel door Maud (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    We weten dat het doel en de tactiek van de regering-Michel I dezelfde zijn als die van de vorige regering: ons laten betalen voor de crisis van de kapitalisten. Het ritme en de omvang van de aanvallen ligt nu een pak hoger, maar hetzelfde refrein blijft weerklinken: “er is geen alternatief.” De TINA – There is no alternative – van Thatcher blijft opduiken en wordt als excuus gebruikt om onze levensvoorwaarden aan te pakken en de ongelijkheid op te drijven.

    Zwaksten eerst aanvallen

    Bij het harde besparingsbeleid liggen de openbare diensten in de vuurlinie. Dat is immers een sector die een zekere herverdeling van rijkdom garandeert en een vorm van solidariteit organiseert door toegang tot fundamentele rechten als onderwijs, gezondheidszorg, vervoer, water, …

    Het personeel van de openbare diensten wordt hard aangepakt. Naast de indexsprong zijn er ook specifieke besparingen voor elk onderdeel van de publieke sector (administraties, gerecht, onderwijs, …) en dit op alle niveaus, van het federale over het regionale tot het lokale. De federale regering bespaart 2,3 miljard euro op de openbare diensten. Vier op de vijf uittredende ambtenaren zal niet vervangen worden. Werkingsmiddelen worden met 28% afgebouwd, investeringen met 33%. Wat de regering juist bekokstooft met onze pensioenen moet nog blijken, maar hoe dan ook zullen we net als onze collega’s in de privé langer moeten werken voor een lager pensioen. Harmonisering betekent in dit geval nivellering naar beneden.

    Openbare diensten die velen een minimum aan levensstandaard bieden, worden steeds meer voorgesteld als een onhoudbare kost. Daartegenover plaatsen de neoliberalen een steeds grotere individualisering gekoppeld aan privatiseringen. Dit versterkt ongelijkheid en zorgt ervoor dat we nog sneller naar een samenleving met twee snelheden gaan.

    De aanvallen op de openbare diensten treffen ons allemaal. Niet alleen het personeel wordt geraakt, ook de gebruikers voelen de gevolgen. Openbare diensten zijn van ons allemaal, we betalen er immers voor met ons uitgesteld loon (onder meer via belastingen). Personeel uit de sector wordt dubbel geraakt, als personeelslid en als gebruiker. Vrouwelijke personeelsleden riskeren dan nog het eerst getroffen te worden aangezien zij vaak taken uitvoeren die de regeringen aan de publieke sector willen onttrekken.

    Aanvallen langs alle kanten

    De arbeidsvoorwaarden gaan er overal in de publieke sector op achteruit. Het ontbreekt niet aan voorbeelden. Zo was er eind maart opnieuw een actie van treinbegeleiders na het zoveelste geval van agressie bij een controle van de vervoersbewijzen. Meer treinbegeleiders zodat niemand alleen controles moet uitvoeren, zou het risico op agressie al sterk beperken. Maar daar zijn geen middelen voor.

    De spoorwegen worden overigens hard geraakt door het besparingsbeleid. We zien het onder meer met de vele afschaffingen van treinen in de ochtend- en avondspits, maar ook met de sluiting van kleine stations, de staat van de treinstellen of de vele vertragingen. De dienstverlening gaat erop achteruit en heel wat aspecten zijn al aan onderaannemers doorgegeven. Bij De Lijn waren er forse prijsverhogingen en wordt de dienstverlening afgebouwd: belbussen verdwijnen en op zondag zou er buiten de steden amper nog gereden worden. Wie zich wil of moet verplaatsen, wordt steeds meer tot individueel vervoer gedwongen.

    Om het protest tegen de besparingen bij het openbaar vervoer te stoppen, wil de regering collectieve acties verbieden door minimumdienstverlening op de agenda te zetten. Dat het openbaar vervoer nu al op minimale dienstverlening draait, lijkt de regering te ontgaan. Er is een probleem met personeelsleden die amper hun verlofdagen kunnen opnemen en overuren opstapelen. Een verplichte minimumdienstverlening zal collectieve acties zo goed als onmogelijk maken. We hebben in het openbaar vervoer overigens geen minimale diensten nodig, maar een maximale dienstverlening. Dat is waar de acties van het personeel net op gericht zijn.

    Op lokaal vlak, in de steden en gemeenten, wordt gestart met het schrappen van jobs. Er is ook een toename van precarisering in de vorm van tijdelijke en onzekere contracten in plaats van statutaire benoemingen. Dit alles zorgt voor een onhoudbare werkdruk voor het overblijvende personeel en uiteraard een vermindering van de kwaliteit van de dienstverlening aan de bevolking. Met een groeiend aantal werklozen dat uitgesloten wordt (zie ook pagina 6) en beroep moet doen op het OCMW, zullen de lokale middelen nog meer onder druk komen te staan.

    Besparen op de publieke sector betekent ook minder middelen voor onderwijs en cultuur. De kwaliteit van ons onderwijs loopt achteruit. De job van leraar biedt de meeste kansen op een burn-out. Ouders kamperen opnieuw voor scholen om hun kind in te schrijven. Er gaapt een ongelooflijke achterstand aan investeringen waardoor onze kinderen les krijgen in aftandse gebouwen of school lopen in containers. In het hoger onderwijs houdt het personeelsbestand de stijging van het aantal studenten niet bij. Het enige antwoord van de regering hierop is een verhoging van het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs.

    Zelfs het gerecht klaagt over een gebrek aan middelen en dat het aan de rand van de afgrond staat. Het zorgde voor een primeur in België: een actiedag van de rechterlijke macht op 20 maart, aan de vooravond van het begrotingsconclaaf.

    Met de onderfinanciering van de openbare diensten willen de rechtse regeringen en lokale besturen de publieke opinie voorbereiden op het uitbesteden van taken aan de private sector naar het voorbeeld van Belgacom en bpost. Dat zijn performante bedrijven geworden, niet inzake dienstverlening en al helemaal niet inzake tewerkstelling, maar wel voor aandeelhouders die dividenden opstrijken.

    Maak een succes van de staking van 22 april

    De militantenconcentratie van 19 maart was een goede start voor een tweede actieplan. Hopelijk zullen de acties niet in verspreide slagorde gebeuren met aparte acties van publieke en private sector of van de verschillende vakbonden.

    Er is een oproep van ACOD voor een staking in de publieke sector op 22 april. Om de andere vakbonden ertoe te brengen ondubbelzinnig bij deze oproep aan te sluiten, kan het beste gebouwd worden aan een brede eenheid van het personeel van onderuit en dit over alle delen van de publieke sector heen. Het zou de basis kunnen vormen om de regering in het defensief te duwen en zelfs om de rechtse regering te doen vallen en met haar heel het besparingsbeleid. Het is enkel door strijd dat werkenden en werklozen hun eisen naar voor kunnen brengen en afdwingen. Het is enkel door strijd dat we kunnen aantonen dat er alternatieven bestaan op het besparingsbeleid.

    Na het eerste actieplan eind 2014 was er onduidelijkheid over het verdere verloop van het sociaal verzet. De afkeer tegenover de vele asociale maatregelen van de regering blijft groot. Het potentieel van eengemaakte strijd is er. Vormt de staking van 22 april het begin van een tweede actieplan dat harder en groter is om op te bouwen naar een algemene 48-urenstaking die desnoods kan hernieuwd worden om de regering-Michel en heel het besparingsbeleid weg te krijgen?

    [divider]

    LSP staat voor:

    • Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15euro bruto/uur!
    • Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
    • Handen af van het statuut van de ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
    • Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
    • Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500 euro per maand!
    • Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit van de uitkeringen, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
    • 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
    • Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
    • De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een democratisch socialisme!

    [divider]

    Brochure

    lrbbxlDe Brusselse afdeling van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) publiceerde een interessante brochure die ingaat op de besparingsmaatregelen in de publieke sector. Deze brochure kan dienst doen om de discussie te voeren over de rampzalige gevolgen van het huidige beleid voor personeel en gebruikers, maar ook over ons antwoord daarop. Het is een goed instrument om iedereen te betrekken in de verdediging van onze openbare diensten.

    De brochure van ACOD LRB Brussel is via onze redactie verkrijgbaar tegen verzendingskosten. Een pdf van de brochure is beschikbaar via : http://www.socialisme.be/nl/21732

     

     

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping