Voor patroon is crisis “net plezant” – Een reactie door één van zijn arbeider

Gelezen in Trends van 11 maart laatstleden: een opvallende kop van een artikel: "De crisis is net plezant." Op het eerste gezicht denk je aan een uitspraak van een of andere grappenmaker ofwel iemand die het cynisch bedoelt, want je lacht toch niet met de miserie van een ander?

Reactie door een arbeider van de ECHO-groep

Maar nee, bij verdere lectuur blijkt dit SERIEUS bedoeld te zijn; het gaat om een uitspraak van een COO die binnenkort CEO zal worden van het bedrijf ECHO Houthalen, een producent van betonnen vloerelementen.

Voor de analfabeten onder ons die niet weten wat die ‘dure’ termen betekenen: COO staat voor “chief operational officer” en CEO voor “chief executive officer”. En daarmee is de toon gezet van het artikel: eigenwaan en zelfoverschatting geven de teneur aan.

Op het moment dat u dit leest had al een nieuwe productie-eenheid moeten opgestart zijn te Genk. Of zoals men het plastisch uitdrukt: “marktaandeel blijven veroveren als de economie op haar gat ligt”. Dit moet allemaal kunnen want “in Belgie verwachten we eind dit jaar al een opflakkering.”

Mooi, maar wat niet in het artikel staat: die Genkse eenheid (waar een investering van 20 a 25 miljoen euro mee gemoeid is) zal ten spoedigste op volle toeren moeten gaan draaien of dat innovatieve geoptimaliseerde productie-apparaat sleurt de rest van de groep mee naar beneden. Want de vooruitzichten (“forecasts” met alweer een ‘duur ‘ woord) laten een heel ander beeld zien dan een ‘opflakkering’ , in die mate dat degenen die de echte cijfers onder ogen hebben stilaan klamme handjes beginnen te krijgen.

En dan hebben we het nog niet over de concurrentie die ook niet stilzit en – o toeval ! – eveneens een nieuwe productie-eenheid AL OPERATIONEEL HEEFT, met – alweer toeval zeker? – hetzelfde soort voorgespannen vloerelementen voor hetzelfde marktsegment en … hetzelfde afzetgebied. Als twee honden vechten om een been (dat dan nog kleiner wordt ook)… dan loopt niet de derde ermee heen , maar gaat iemand anders de prijs moeten betalen. Twee keer raden wie.

Het antwoord kunnen we zo lezen: “onlangs hebben we bijvoorbeeld een herstructurering moeten doorvoeren waarbij uiteindelijk twee naakte ontslagen zijn gevallen. Aanvankelijk vond ik dat NIET GENOEG” (nadruk zelf aangebracht). Geen woord over de andere ontslagen op Echo (brugpensioen …). Deze situatie is overigens al voorbij gestreeft: op Trilco (een dochter) vielen in november VORIG JAAR al 4 “naakte” ontslagen.

Dat alles toch niet zo simpel is, blijkt uit het feit dat men met twee externe adviseurs werkt (kwestie van ” begeleiding te hebben in de strategievorming in lijn met de corporate governance – regels" – u volgt toch nog?)

Op het eind van het artikel wordt het pas echt interessant als het gaat over de visie over ondernemerschap en de relatie werknemer – werkgever. Een bloemlezing: “van de ondernemers wordt heel veel flexibiliteit gevraagd. Maar als wij op onze beurt flexibiliteit verlangen van de werknemers dan is dat blijkbaar te veel gevraagd”, of nog over het eenheidsstatuut: “als de vakbonden krjigen wat ze willen – het beste van de twee werelden – dan betekent dat een serieuze opdoffer voor de Belgische ondernemers . Dan wordt het voor ons onbetaalbaar.” En nog: “In België denken de werknemers dat ze zo veel mogelijk moeten krijgen door zo weinig mogelijk te werken”. Daar heb ik nog niet veel van gemerkt. Van het onderwijs heeft de topman geen hoge dunk: “Je diploma krijg je toch, wat je ook doet." Bovendien zijn jongeren verwend, een goed loon volstaat niet. “Als ze het niet graag doen, doen ze het niet,” klaagt de ondernemer. Bovendien ligt de lat te hoog: “ze beseffen niet wat ze zeggen.” Dat komt dan van een topman die ervan uitgaat dat het voor het werkvolk alleen om het geld te doen is terwijl de werkenden liever lui dan moe zouden zijn – “zoveel mogelijk verdienen voor zo weinig mogelijk werken.” Over de eigen toplonen wordt zedig gezwegen.

De politici krijgen ook een veeg uit de pan. “De overheid kijkt niet op een miljard meer of minder; het interesseert hen blijkbaar niet." Dat is niet verwonderlijk, want die politici zijn “allemaal interimmers, over een paar jaar zitter er alweer allemaal andere.” Dat het om liberale politici gaat die de meningen van de ondernemer delen en evenzeer pleiten voor meer flexibiliteit en interimarbeid, lijkt de COO (en toekomstige CEO) te ontgaan.

Het grootste venijn zit zoals wel meer gebeurt, in de staart. Het slot van het artikel maakt duidelijk wat de COO wil doen: “We gaan het anders moeten aanpakken, efficiënter worden. Het nadeel is natuurlijk dat het arbeidsplaatsen kost." Daar maakten wij arbeiders ons al geen illusies meer over: wij gaan de prijs moeten betalen en niemand anders. Jobverlies bij onze makkers, meer flexibiliteit,… het dient allemaal om het voor de portefeuille van de bazen “plezant” te maken.

Deze morgen om 7u30 aan het piket van Techspace in Herstal. De arbeiders zijn in staking sinds 12 maart. De onderhandelingen met de directie duurden gisteren tot in de vroege uurtjes en de stakers zijn strijdbaar. Nu de algemene vergadering om 10u verschijnt een glimlach op de gezichten. De buit is binnen gehaald, strijd loont!

Verslag door Nico

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Lees ook

• 26 maart: staking bij Techspace gaat verder
• Techspace Aéro. Brugpensioen om jongeren werk te geven – Artikel uit de aprileditie van De Linkse Socialist

[/box]

De staking begon rond de eis van het verlengen van een CAO waarmee brugpensioen werd toegekend en voor het aanwerven van jongeren met vaste contracten. Er werd een staking in gemeenschappelijk vakbondsfront opgezet. De bonden stelden dat er genoeg middelen waren om de eisen in te willigen: in 2008 gingen de winsten er met 7 miljoen euro op vooruit tot maar liefst 18 miljoen euro. Er werd onder meer handig gebruik gemaakt van de notionele intrestaftrek om jaarlijks zowat 2,5 miljoen euro te besparen op de belastingen. De aandeelhouders kregen in 2009 (op basis van de resultaten voor 2008) dividenden ter waarde van 9,14 miljoen euro, dat was nog 7,6 miljoen euro in 2008.

De directie stelde aanvankelijk dat het slechts in vier gevallen brugpensioen wou toekennen, maar uiteindelijk heeft de staking ertoe geleid dat de komende drie jaar 37 ouderen kunnen vertrekken met brugpensioen en worden vervangen door jongeren met een vast contract. Er komt een eenmalige premie van 200 euro voor alle arbeiders (de bedienden hadden reeds zo’n premie). En arbeiders boven de 55 jaar kunnen 4/5e werken met een compensatie van 150 euro bruto en zonder verlies van vakantiedagen.

Pasquale Albanesi van het ACV zei: “Dit is een belangrijk voorbeeld voor de bedrijven in het Luikse. We hebben resultaat behaald dankzij de solidariteit tussen ACV en ABVV. Er was geen enkel kleurverschil, er werd goed begrepen dat we hetzelfde belang hebben.” Tijdens de personeelsvergadering spraken we met een delegee van Marichal Ketin. Daar wou de directie in 2004-2005 de arbeidstijd verhogen van 37 naar 40 uur per week, wat een gevaarlijk precedent zou zijn voor andere bedrijven. Dat werd toen afgeblokt net zoals de aanval op het brugpensioen nu wordt afgeblokt. Dat is belangrijk want minister Daerden en andere politici hebben het er al over dat we langer zullen moeten werken.

Na een strijd van twee weken zijn resultaten bereikt. De staking werd op schandalige wijze behandeld in de traditionele media, maar dat heeft de solidariteit niet gestopt.

Jérôme, een jonge delegee van het ABVV, stelt: “Wij hebben hier geen verdienste aan, het is de solidariteit die resultaat oplevert.” Een arbeider met al enkele jaren dienst bevestigt: “We mogen trots zijn op onszelf, maar vooral op onze jongeren. Dat zal de basis vormen voor volgende strijdbewegingen. Ik hoop dat er elders ook strijd zal worden gevoerd om hetzelfde af te dwingen.” Er waren inderdaad heel wat jongeren aan het piket, wat meteen het idee doorprikt dat jongeren niet meer worden gemobiliseerd voor syndicale acties.

Zelfs in tijden van crisis is het duidelijk dat strijd en verzet lonen. Dat zagen we eerder ook bij onder meer Bayer en Inbev. De staking bij Techspace was vooral van belang om in tijden van grote werkloosheid, zeker onder de jongeren, het idee te vestigen dat we het werk moeten herverdelen in de plaats van de ouderen langer te laten werken. We zouden volgens de traditionele politici langer moeten werken om de sociale zekerheid betaalbaar te houden. Met andere woorden: de ouderen moeten werken om de werkloosheidsuitkeringen van jongeren te betalen, in de plaats van de jongeren te laten werken voor de pensioenen van ouderen.

Bij het bedrijf Techspace Aéro in Herstal bij Luik gingen de arbeiders in maart in staking met de eis voor brugpensioen. Ze stellen dat de oudere arbeiders moeten kunnen vertrekken om jongeren aan te werven. Zowel de patroons als de media hadden het over een staking van de “rijken” of de “verwende arbeiders” omdat er geen besparingsplan op tafel ligt.

Artikel uit de aprileditie van De Linkse Socialist

Een CAO waarin brugpensioen vanaf 58 jaar met de verplichte vervanging door jongeren stond, liep in oktober af. De directie wilde deze niet verlengen. De arbeiders van Techspace Aéro vinden terecht dat een bedrijf dat goede resultaten behaalt dankzij de inspanningen van de arbeiders een rol moet spelen in de strijd tegen jongerenwerkloosheid.

Techspace Aéro maakte vorig jaar 18 miljoen euro winst en slaagt er in haar belastingen te beperken tot 2,5 miljoen euro per jaar. De notionele intrestraftrek wordt er gretig toegepast. De winsten dienen vooral voor de aandeelhouders: die krijgen van de winst van 2009 dividenden ter waarde van 9,14 miljoen euro.

De staking bij Techspace Aéro werd voorbereid op verschillende algemene personeelsvergaderingen. De directie weigerde ieder ernstig gesprek met de arbeiders, waarop tot staking werd overgegaan. De beslissing daartoe werd unaniem genomen op een personeelsvergadering waar er enkel wat discussie was over het nut van een stakingsaanzegging. Die wordt vaak misbruikt om het bedrijf snel leeg te halen.

De stakers van Techspace Aéro willen hun eisen naar voor brengen, maar de traditionele media hebben er amper oren naar. Die brengen enkel de patronale retoriek over brugpensioenen en jongerenwerkloosheid. Enkele jonge arbeiders vertelden ons aan het stakingspiket: “De werkloosheidscijfers spreken voor zich. Met brugpensioenen kunnen we hier een dertigtal jongeren uit de onzekerheid halen. Er wordt hier winst gemaakt, er is geld. Maar blijkbaar nooit voor ons.”

De discussies aan het piket gaan al snel over de nood aan algemeen verzet. Een jonge ACV-militant: “Al die groepen, Carrefour of Inbev, komen nu hard naar buiten. Maar het zijn wel de werkenden die de GB hebben uitgebouwd of de brouwerij Piedboeuf. Ze hebben alles aan ons te danken, maar ze hebben geen enkel respect voor ons.”

De arbeiders van Techspace Aero zijn al twee weken in staking. Aanleiding is het niet hernieuwen van een regeling van brugpensioen. De arbeiders stellen dat het systeem van brugpensioen moet worden behouden zodat ouderen kunnen vertrekken en plaats maken voor jonge arbeiders. Tegen de achtergrond van massale jongerenwerkloosheid is dat geen overbodige maatregel. We trokken woensdag naar het piket en spraken er met Jérome Knops, jongerendelegee van het ABVV.

Interview door Simon Hupkens

Het personeel hield deze morgen een algemene vergadering waarbij het voorstel van de directie werd afgewezen. Wat hield dat voorstel in?

Jérome: “De directie stelde 20 brugpensioenen voor op twee jaar: 12 dit jaar en 8 volgend jaar. We hebben onderhandeld dat ieder brugpensioen een aanwerving moet meebrengen. De directie stelde ook voor om de brutolonen te verhogen met 150 euro voor zowel arbeiders als bedienden.”

En dat volstond niet?

“Neen, er werken hier veel jonge arbeiders met een tijdelijk contract en zij maken weinig kans op een vast contract. We willen meer koopkracht. Het personeel is vastberaden om actie te blijven voeren, er wordt meer verwacht van de directie. We denken dat we meer kunnen afdwingen.”

Hoe organiseren en informeren jullie het personeel?

“Er is iedere ochtend een personeelsvergadering. We houden de collega’s ook op de hoogte met sms’jes tijdens de dag. Bij een probleem kunnen we erg snel mobiliseren.”

Hoe denken jullie de beweging uit te breiden?

“We voeren campagne om te sensibiliseren in de rest van de industriezone. Er werden pamfletten verdeeld onder de arbeiders die hier werken. En er werd ook aan symbolische actie gehouden aan een naburig bedrijf, Firopa. De directie van Techspace probeerde vlak voor de staking een deel van de stock over te brengen naar dat bedrijf om eventueel de productie verder te zetten op een andere vestiging en zo de staking te breken.”

Hoe verlopen de onderhandelingen?

“Niet goed. De directie heeft de onderhandelingen stopgezet en stelde dat dit gebeurde na een beslissing van de aandeelhouder. Er wordt geprobeerd om ons onder druk te zetten en dat we bestellingen zullen verliezen aan een Vlaams bedrijf. Er werd ook al gedreigd om deurwaarders naar het piket te sturen. We denken dat er veel blufpoker is en we weten dat het personeel achter de delegees staat.”

De arbeiders zijn vastberaden om de staking verder te zetten. We vroegen aan het piket nog naar wie nu eigenlijk die aandeelhouder is die de beslissingen neemt bij Techspace. De hoofddelegee van het ABVV stelt dat de Waalse regio 31% van het bedrijf in handen heeft. Er waren nog geen verklaringen van de Waalse regering (gedomineerd door de PS) over de staking. Minister van economie Marcourt aarzelt blijkbaar om de arbeiders te steunen? Hij verklaarde nochtans meermaals dat hij anti-kapitalist is. Volgens de krant Dernière Heure hoopt hij op een “snelle oplossing” voor het conflict. Is dat een standpunt dat we van een “anti-kapitalist” kunnen verwachten?

Woensdagavond kwam een deurwaarder langs rond 21u. Hij liet de poorten openen opdat een vrachtwagen met onderdelen het bedrijf zou kunnen verlaten. Dat is een onaanvaardbare aanval op het stakingsrecht.

Het personeel van het pretpark Walibi in Waver is al sinds woensdag 27 januari in staking. Een veertigtal werknemers (technici, magazijniers en het groenpersoneel) verzet zich hiermee tegen de onhoudbare arbeidsomstandigheden en de vele gebroken beloften vanwege de directie. Een lokaal LSP-lid trok naar het stakingspiket om onze steun aan de stakers te betuigen. Hij sprak er met een ACV-delegee.

Artikel en interview door Baptiste (LSP-Waver)

Wat was de aanleiding voor de staking ?

“De staking begon vorige week woensdag na een reeks onderhandelingen die al een jaar aanslepen. Bij die onderhandelingen was er sprake van het herwaarderen van de loonschalen. In augustus werd het werk al even neer gelegd, waarop de directie beloften maakte die niet werden nagekomen. Vandaag is het herwaarderen van de loonschalen de belangrijkste eis. Maar we eisen ook een algemene loonsverhoging, een eerder beloofde verhoging werd evenmin doorgevoerd, en een verbetering van de arbeidsomstandigheden. De directie stelt bijvoorbeeld steeds meer voor om met gebroken diensten te werken, contracten van bepaalde (korte) duur en een uurloon op feestdagen dat even laag is als op een gewone dag. Het is tegen die volledige logica dat wij neen zeggen.”

Ben je niet bang dat de directie gebruik zal maken van het feit dat het park nog niet open is voor het publiek om deze acties en de eisen naast zich neer te leggen?

“Neen. Hoewel het park niet open is voor het publiek tot aan het begin van het seizoen, is er zeker werk genoeg. Er is heel wat werk op het vlak van onderhoud en het aanleggen van stocks. Dat werk is vandaag eigenlijk belangrijker dan in het hoogseizoen. De staking heeft vandaag misschien geen gevolgen voor bezoekers van het park, maar de druk op de directie is zeker wel aanwezig. De heropening van het park staat immers op de helling indien het onderhoud wordt uitgesteld en indien geen enkele levering mogelijk is. Dat bezorgt de directie ook heel wat problemen tegenover de leveranciers.”

Aan het piket is er een vastberaden sfeer. De eisen maken duidelijk dat er een algemeen ongenoegen is. Dat blijkt ook uit het feit dat de mascotte van het park met een touw rond de nek is opgehangen in de buurt van het piket. Het ongenoegen richt zich tegen het geheel van de arbeidsvoorwaarden: zelfs wie hier al enkele jaren werkt komt nog niet aan een bruto uurloon van 10 euro. De afgelopen jaren is er bovendien steeds meer flexibiliteit geëist van het personeel. De directie eist vanuit Parijs dat er meer tijdelijke contracten zijn, waarbij velen na een contract van zes maanden een maand of meer thuis zitten omdat het laagseizoen is. Het flexibiliseren van de tewerkstelling zet op deze manier ook een aantal sociale voordelen buiten de lonen onder druk.

De directie doet alsof de arbeidsvoorwaarden speelgoed zijn. De vastberadenheid en de solidariteit onder het personeel is groot en belangrijk: de staking wordt verder gezet. Deze staking is de belangrijkste uit de 30-jarige geschiedenis van het pretpark. Zoals de arbeiders van Inbev recent nog aantoonden: tegenover de aanvallen op de arbeidsvoorwaarden en de grillen van het patronaat loont strijd!

Bij de onderhandelingen inzake lonen en arbeidscondities spelen “paritaire comités” (PC) een belangrijke rol. Dit zijn overkoepelingen van verschillende bedrijven in een zelfde sector. Wie niet in een bepaald PC valt, komt in een “aanvullend” PC terecht. PC 100 is een dergelijk aanvullend paritair comité voor werklieden. Tienduizenden arbeiders vallen onder dit PC. Het patronaat weigert om enige minimale rechten aan deze arbeiders toe te kennen.

Heel wat arbeiders, vooral uit kleinere bedrijven, vallen onder het PC 100. Tot voor kort weigerden de werkgevers om een afvaardiging voor dit PC aan te duiden. Veel onderhandelen was dus niet mogelijk, er was immers geen gesprekspartner. Resultaat: enkel de absolute minima gelden voor deze arbeiders. En bovendien is het moeilijk om de werknemers syndicaal te organiseren.

Vanaf begin 2008 is een poging ondernomen om toch onderhandelingen te voeren. Het patronaat stuurde alsnog een afvaardiging voor het PC en er werden onderhandelingen opgestart om een collectieve arbeidsovereenkomst in het PC te sluiten. De vakbonden eisen daarbij onder meer de indexering van de lonen, het invoeren van een eindejaarspremie, de toepassing van de netto bonus koopkrachtvergoeding zoals voorzien in het Interprofessioneel Akkoord of het erkennen van de syndicale afvaardiging. Zelfs deze minimale eisen werden door het patronaat afgewezen. Bovendien verklaarden de werkgevers dat ze geen mandaat hebben om te onderhandelen.

De vakbonden hebben een ultimatum gesteld op 17 november. Dan zijn er opnieuw onderhandelingen in het paritair comité en moeten de werkgevers duidelijk maken of ze bereid zijn om met de vakbonden te spreken en tot een akkoord te komen. Om het vakbondsultimatum en eventuele acties nadien waar te maken, zal er solidariteit nodig zijn. In de sector zelf is het immers niet evident om het personeel te organiseren. Het gaat om veel kleine ondernemingen met doorgaans amper een syndicale werking. Maar iedere neerwaartse druk op de lonen en arbeidscondities in één sector wordt nadien ook gebruikt in alle andere. Een keten is maar zo sterk als haar zwakste schakel. Dat geldt ook op syndicaal vlak.

Er is een vakbondspamflet gemaakt om de situatie in het PC 100 bekend te maken. Een pdf van dit pamflet vind je hier.

Afgelopen vrijdag was er een solidariteitsbetoging in de buurt van Bergen. Zowat 300 mensen namen deel aan de betoging om hun solidariteit te betuigen met de arbeiders van Preiss Daimler Saint-Ghislain (voorheen Belref). Dit bedrijf werd op 29 september failliet verklaard door het Duitse moederbedrijf. Nochtans werd in 2008 12 miljoen euro winst geboekt.

Verslag door Ben en Gilles. Foto’s door Florian

Het ABVV had tot de betoging opgeroepen omdat dit een ramp is voor de regionale tewerkstelling. Er verdwijnen immers 173 jobs en nog een aantal indirecte jobs. De volledige sector van de keramiek in de Borinage is aan het verdwijnen: NGK, Baudour (ex Cerabel), RNI, Vesuvius Hautrage, Belref Saint-Ghislain zijn allemaal slachtoffers die op enkele maanden tijd zijn gevallen.

De werkloosheid in de regio van Bergen en de Borinage behoort tot de hoogste van Wallonië. Met de crisis gaan de weinig overblijvende jobs nu verloren. Er is nood aan een actieplan. De solidariteitsbetoging met de arbeiders van het vroegere Belref was een bescheiden maar goede stap in die richting.

Er was een grote solidariteit met delegaties vanuit heel de regio. Zo was er een opvallende delegatie van Bridgestone. Maar er waren ook groepen uit Bergen en Doornik.

Op de betoging spraken we even met een verantwoordelijke van de Algemene Centrale in Verviers: “We zijn met een tiental vanuit Verviers gekomen, allemaal delegees. We beslisten met de Algemene Centrale om een stakingsdag te houden in vier bedrijven in onze regio om zo onze solidariteit met de kameraden van Preiss-Daimler te betuigen. Eerder deden we dat ook voor de arbeiders van Bridgestone in Frameries. Preiss-Daimer werkt bovendien samen met ons bedrijf.”

“Er zullen nog sluitingen volgen. In Verviers was dit nog niet het geval, maar uitstel betekent geen afstel. Op dat ogenblik zullen we ook nood hebben aan solidariteit uit andere regio’s. Dat is een belangrijk gegeven in de huidige samenleving: de nood aan solidariteit.”

Afgelopen vrijdag keurde een algemene vergadering het voorstel tot akkoord tussen bonden en directie bij Bridgestone goed met 63 stemmen voor, 47 tegen en één onthouding op 111 aanwezigen. Het akkoord voorziet een externe herklassering van de 8 ontslagen werknemers in bedrijven in de regio waarbij de lonen ongeveer dezelfde moeten bedragen als voorheen bij Bridgestone en waarbij bovendien een vertrekpremie wordt betaald.

Artikel door Ben (Henegouwen)

Het akkoord voorziet ook in de omzetting van een groot aantal tijdelijke contracten in overeenkomsten voor onbepaalde duur. Er is ook een soort van “werkzekerheidsgarantie” voor de 132 overblijvende arbeiders en een belofte van de directie om geen herstructureringen meer door te voeren. Tenslotte stellen de bonden voor om tegen 15 september een voorstel van CAO 90 te doen waarmee een nettopremie zou worden ingevoerd op basis van een productiedoelstelling.

Er is uiteraard wel enige twijfel mogelijk over het nut van een nieuwe werkzekerheidsgarantie als je weet dat er voorheen al een dergelijke garantie bestond die evenwel niet werd nageleefd door de directie van Bridgestone. Maar al bij al is dit akkoord lichtjes beter dan het vorige voorstel. Het is enkel wat verrassend dat de bonden akkoord gaan met een voorstel om het arbeidsritme op te drijven in ruil voor enkele premies.

Welke balans?

De directie heeft een aantal toegevingen moeten doen. De reden daarvoor is de solidariteit en de moed van de arbeiders van Bridgestone die een enorme strijdbaarheid aan de dag hebben gelegd en een verzet toonden dat we al lang niet meer hadden gezien in de regio. Met 58 dagen staking werd dit een van de langste in de regio Bergen-Borinage. Iedere arbeider van Bridgestone kan dan ook met opgeheven hoofd terug aan het werk, de directie moet zeker niet denken dat de krachtsverhoudingen in haar voordeel zijn.

Tegelijk zal de werkhervatting moeilijk zijn, wat altijd het geval is bij dergelijke conflicten. Op zo’n ogenblik moeten we de rangen sluiten. Conflicten als deze zijn zeldzaam en laten ons toe om de nood van collectieve strijd voorop te plaatsen als enige methode die overwinningen oplevert. Als we de nodige lessen uit deze strijd trekken, kunnen we er heel wat uit leren voor gelijkaardige conflicten. Het is dus nuttig om een balans op te maken.

Het beste is om een balans van de staking zo breed mogelijk te bediscussiëren. De afwezigheid van een regelmatige personeelsvergadering en van een stakingscomité maakt dat niet makkelijker. Het is nochtans makkelijker om personeelsvergaderingen te houden zodat alle arbeiders kunnen deelnemen. Om de tactieken en manoeuvres van de directie te kunnen tegengaan, is het nuttig om een groep arbeiders rond de delegees te organiseren zodat de concrete organisatie van de staking en het nemen van initiatieven makkelijker zou verlopen. Zo zou er vanuit zo’n comité het initiatief kunnen zijn genomen om arbeiders thuis te gaan bezoeken om hen te informeren en na te gaan of de financiële of familiale situatie niet te moeilijk wordt. Met dergelijke initiatieven zou de cohesie onder de arbeiders worden versterkt, het zou goed zijn voor diegenen die vaak aan het piket stonden maar ook voor de anderen om zich deel te voelen van de beweging.

Op het piket was er het gevoel dat een staking niet wordt gewonnen binnen de 10m² voor de fabriek. Er werd heel wat gediscussieerd over de noodzaak om de steun voor het conflict te populariseren en te verbreden. De militanten van LSP hadden dat idee in hun achterhoofd toen ze er alles aan deden wat mogelijk was om de solidariteit te versterken. We namen volop deel aan het steuncomité, we verdeelden pamfletten en probeerden de staking bekend te maken op de plaatsen waar wij regelmatig aanwezig zijn. We riepen delegaties en syndicalisten die we kennen op om solidariteitsmoties te stemmen of deel te nemen aan het piket.

Begin dit jaar was er een strijd bij Bekaert in Hemiksem. Het was interessant om te zien hoe de solidariteit bij andere bedrijven daar werd georganiseerd, wij waren er alvast van onder de indruk. Er werden pamfletten verdeeld aan bedrijven in de regio en arbeiders trokken er naar naburige bedrijven om er hun situatie te bediscussiëren met collega’s. Dat zou ook een interessante optie geweest zijn bij Bridgestone. Er waren enorme mogelijkheden om een brede steun te organiseren in de bedrijven in de regio, er kwamen heel wat delegees, arbeiders en bewoners hun solidariteit en steun betuigen. De vakbond of een stakerscomité hadden misschien een verdeling van pamfletten en gesprekken met syndicale delegaties in de buurt kunnen organiseren om zo de steun te versterken. De eis van een regionale solidariteitsstaking van 24uur was misschien moeilijk haalbaar in volle vakantieperiode, maar een regionale solidariteitsbetoging was toch mogelijk geweest.

Nood aan een politieke stem

Als we lessen trekken uit dit conflict moeten we zeker wijzen op een isolement van de strijd op syndicaal vlak. We weten ook dat een syndicale delegatie zonder enige politieke stem weinig kans maakt op succes. De traditionele politieke partners van de vakbonden zijn evenwel niet bereid om te strijden voor iedere job. PS en CDH doen veel grote verklaringen, maar in de praktijk zitten zij achter alle aanvallen op de arbeiders. Het ABVV en ACV moeten hun banden met de traditionele partijen doorknippen. Om ons eisen ook op politiek niveau naar voor te brengen, hebben we nood aan een nieuwe arbeiderspartij. Een partij die wordt opgezet door en voor de arbeiders en die zich opwerpt tot politieke stembuis van de syndicale eisen.

Al sinds 11 juni zijn de 140 arbeiders bij Bridgestone Aircraft Tyres in Frameries, gespecialiseerd in vulkanisatie van vliegtuigbanden, in staking.

Ze reageren daarmee tegen de brutale afdanking van 8 arbeiders waaronder de hoofddelegee van het ABVV/FGTB. De directie probeert dit ontslag te verantwoorden door haar beslissing om het bandenmagazijn te delocaliseren naar een firma in Zeebrugge. Ze beroept zich op technische en veiligheidsredenen, maar kan geen enkele audit, geen document van non-conformiteit, geen enkele rechtvaardiging of bewijs van de noodzakelijkheid om het magazijn te sluiten, voorleggen.

Met deze beslissing blaast de directie bovendien eenzijdig de collectieve arbeidsovereenkomst op voor de jaren 2007 -2009. In artikel 1 bepaalt die, onder de titel “werkzekerheid”, dat het bedrijf alles in het werk zal stellen om ontslagen om economische en technische redenen te vermijden. “Indien zich toch problemen zouden voordoen, zal beroep worden gedaan op tijdelijke werkloosheid, indien mogelijk per shift.”

Bridgestone is geen bedrijf in moeilijkheden. Het controleert 50% van de markt van banden voor vliegmaatschappijen in Europa, Afrika en het Midden-Oosten. De site in Frameries boekte in 2008 een nettowinst na belastingen van maar liefst 5,2 miljoen euro, waarvan trouwens de helft werd uitgekeerd aan de aandeelhouders. Het bedrijf ontving meer dan een miljard euro van de overheid, 591.941 € via de notionele interest, 358.559 € inzake lastenverlaging en nog eens 189.997 voor vorming.

Voor de ontslagen arbeiders voorziet de directie een vergoeding van

• 1 maand loon voor wie minder dan 10 jaar ancienniteit heeft
• 1,5 maand loon voor wie tussen de 10 en 20 jaar dienst heeft
• 2 maand loon voor diegenen met meer dan 20 jaar dienst

… bovenop de vooropzeg van 28 tot 210 dagen, afhankelijk van de ancienniteit

De directie beweert alle mogelijkheden te hebben uitgeput om de 8 naar de productie te reclasseren. Ze zou daar “helaas” niet in geslaagd zijn. Er zijn nochtans 24 arbeiders die in aanmerking komen voor vervroegde pensionering en binnen de 12 maand lopen maar liefst 15 contracten van beperkte duur ten einde. Men had beroep kunnen doen op tijdskrediet of zoals de bedrijfs-CAO voorziet op tijdelijke werkloosheid.

Maar daar was het de directie niet om te doen. Die wou een staking provoceren om de krachtsverhoudingen in het bedrijf te keren en de arbeiders op hun knieën opnieuw aan het werk te krijgen. Naar verluid zou een zwarte lijst van nog minstens 30 arbeiders circuleren. De directie had wellicht niet verwacht dat de solidariteit zo lang stand zou houden.

Deze week heeft de directie alle arbeiders aangeschreven met een dreigement om opnieuw aan de slag te gaan. Na 6 weken staking wil ze peilen hoeveel arbeiders danig in de problemen komen dat ze opnieuw aan de slag willen. Als die peiling 20-30 werkwilligen oplevert zal ze het offensief inzetten met éénzijdige verzoekschriften en dwangsommen om het pikket te laten verwijderen.

De stakers eisen

1. annulering van alle 8 ontslagen
2. de heropname van de arbeiders in de productie
3. het nakomen van de collectieve arbeidsovereenkomst van de sector
4. dat de contracten van beperkte duur omgezet worden in contracten van onbeperkte duur

Je kan de staking steunen aan het pikket, route de Bavay, 7080 Frameries, bij de autosnelweg of door te storten op het rekeningnummer 035-7064230-52 of door onderstaande solidariteitsmotie op te sturen.

Voorbeeld solidariteismotie

Door te sturen naar Ben of Lucas die ze persoonlijk zullen afgeven

140 van de 180 werknemers van Bridgestone in Frameriers zijn al bijna een maand in staking om te protesteren tegen het ontslag van acht van hun werkmakkers. Die werden op straat gezet met de sluiting van de winkel van vliegtuigbanden. Er was geen enkele reden voor deze ontslagen: het bedrijf doet het goed met in 2008 een netto winst na belastingen van 5 miljoen euro.

Door Ben (Henegouwen)

Er bestaan heel wat vragen over de ontslagen. Eerst en vooral zijn er natuurlijk mogelijkheden om werknemers elders in het bedrijf een andere job te geven, er zijn een aantal arbeiders die eventueel op brugpensioen zouden kunnen. Een niet onbelangrijk gegeven: onder de acht bevindt zich de hoofddelegee. Wil de directie de strijdbaarheid van de arbeiders testen? Voor de directie is dat wellicht nog belangrijker dan elders aangezien er in Bridgestone een strijdbare traditie is bij de vakbonden.

De strijdbare opstelling van de arbeiders van Bridgestone is algemeen gekend in de regio. Er werd ook volop deelgenomen aan de nationale acties voor koopkracht en werk de afgelopen jaren. Twee jaar geleden slaagden de arbeiders van Bridgestone er met een staking in om een loonsverhoging te bekomen. Bij de acties vandaag is er een grote solidariteit van arbeiders uit andere bedrijven in de regio. De directie lijkt voet bij stuk te willen houden en is niet bereid om een duimbreed toe te geven. De vastberadenheid van de arbeiders en de arrogantie van de directie zorgen ervoor dat dit conflict mogelijk nog enkele weken zal blijven duren.

Er is een steuncomité opgezet voor de stakers en de Linkse Socialistische Partij ondersteunt dit initiatief uiteraard. We willen alles in het werk stellen om de staking te ondersteunen en de solidariteit met de arbeiders te versterken.

> Solidariteitsgroep op facebook