Bridgestone. Na een lange staking wordt het werk hervat

Afgelopen vrijdag keurde een algemene vergadering het voorstel tot akkoord tussen bonden en directie bij Bridgestone goed met 63 stemmen voor, 47 tegen en één onthouding op 111 aanwezigen. Het akkoord voorziet een externe herklassering van de 8 ontslagen werknemers in bedrijven in de regio waarbij de lonen ongeveer dezelfde moeten bedragen als voorheen bij Bridgestone en waarbij bovendien een vertrekpremie wordt betaald.

Artikel door Ben (Henegouwen)

Het akkoord voorziet ook in de omzetting van een groot aantal tijdelijke contracten in overeenkomsten voor onbepaalde duur. Er is ook een soort van “werkzekerheidsgarantie” voor de 132 overblijvende arbeiders en een belofte van de directie om geen herstructureringen meer door te voeren. Tenslotte stellen de bonden voor om tegen 15 september een voorstel van CAO 90 te doen waarmee een nettopremie zou worden ingevoerd op basis van een productiedoelstelling.

Er is uiteraard wel enige twijfel mogelijk over het nut van een nieuwe werkzekerheidsgarantie als je weet dat er voorheen al een dergelijke garantie bestond die evenwel niet werd nageleefd door de directie van Bridgestone. Maar al bij al is dit akkoord lichtjes beter dan het vorige voorstel. Het is enkel wat verrassend dat de bonden akkoord gaan met een voorstel om het arbeidsritme op te drijven in ruil voor enkele premies.

Welke balans?

De directie heeft een aantal toegevingen moeten doen. De reden daarvoor is de solidariteit en de moed van de arbeiders van Bridgestone die een enorme strijdbaarheid aan de dag hebben gelegd en een verzet toonden dat we al lang niet meer hadden gezien in de regio. Met 58 dagen staking werd dit een van de langste in de regio Bergen-Borinage. Iedere arbeider van Bridgestone kan dan ook met opgeheven hoofd terug aan het werk, de directie moet zeker niet denken dat de krachtsverhoudingen in haar voordeel zijn.

Tegelijk zal de werkhervatting moeilijk zijn, wat altijd het geval is bij dergelijke conflicten. Op zo’n ogenblik moeten we de rangen sluiten. Conflicten als deze zijn zeldzaam en laten ons toe om de nood van collectieve strijd voorop te plaatsen als enige methode die overwinningen oplevert. Als we de nodige lessen uit deze strijd trekken, kunnen we er heel wat uit leren voor gelijkaardige conflicten. Het is dus nuttig om een balans op te maken.

Het beste is om een balans van de staking zo breed mogelijk te bediscussiëren. De afwezigheid van een regelmatige personeelsvergadering en van een stakingscomité maakt dat niet makkelijker. Het is nochtans makkelijker om personeelsvergaderingen te houden zodat alle arbeiders kunnen deelnemen. Om de tactieken en manoeuvres van de directie te kunnen tegengaan, is het nuttig om een groep arbeiders rond de delegees te organiseren zodat de concrete organisatie van de staking en het nemen van initiatieven makkelijker zou verlopen. Zo zou er vanuit zo’n comité het initiatief kunnen zijn genomen om arbeiders thuis te gaan bezoeken om hen te informeren en na te gaan of de financiële of familiale situatie niet te moeilijk wordt. Met dergelijke initiatieven zou de cohesie onder de arbeiders worden versterkt, het zou goed zijn voor diegenen die vaak aan het piket stonden maar ook voor de anderen om zich deel te voelen van de beweging.

Op het piket was er het gevoel dat een staking niet wordt gewonnen binnen de 10m² voor de fabriek. Er werd heel wat gediscussieerd over de noodzaak om de steun voor het conflict te populariseren en te verbreden. De militanten van LSP hadden dat idee in hun achterhoofd toen ze er alles aan deden wat mogelijk was om de solidariteit te versterken. We namen volop deel aan het steuncomité, we verdeelden pamfletten en probeerden de staking bekend te maken op de plaatsen waar wij regelmatig aanwezig zijn. We riepen delegaties en syndicalisten die we kennen op om solidariteitsmoties te stemmen of deel te nemen aan het piket.

Begin dit jaar was er een strijd bij Bekaert in Hemiksem. Het was interessant om te zien hoe de solidariteit bij andere bedrijven daar werd georganiseerd, wij waren er alvast van onder de indruk. Er werden pamfletten verdeeld aan bedrijven in de regio en arbeiders trokken er naar naburige bedrijven om er hun situatie te bediscussiëren met collega’s. Dat zou ook een interessante optie geweest zijn bij Bridgestone. Er waren enorme mogelijkheden om een brede steun te organiseren in de bedrijven in de regio, er kwamen heel wat delegees, arbeiders en bewoners hun solidariteit en steun betuigen. De vakbond of een stakerscomité hadden misschien een verdeling van pamfletten en gesprekken met syndicale delegaties in de buurt kunnen organiseren om zo de steun te versterken. De eis van een regionale solidariteitsstaking van 24uur was misschien moeilijk haalbaar in volle vakantieperiode, maar een regionale solidariteitsbetoging was toch mogelijk geweest.

Nood aan een politieke stem

Als we lessen trekken uit dit conflict moeten we zeker wijzen op een isolement van de strijd op syndicaal vlak. We weten ook dat een syndicale delegatie zonder enige politieke stem weinig kans maakt op succes. De traditionele politieke partners van de vakbonden zijn evenwel niet bereid om te strijden voor iedere job. PS en CDH doen veel grote verklaringen, maar in de praktijk zitten zij achter alle aanvallen op de arbeiders. Het ABVV en ACV moeten hun banden met de traditionele partijen doorknippen. Om ons eisen ook op politiek niveau naar voor te brengen, hebben we nood aan een nieuwe arbeiderspartij. Een partij die wordt opgezet door en voor de arbeiders en die zich opwerpt tot politieke stembuis van de syndicale eisen.