Category: Private sector – algemeen

De afgelopen weken kreeg de tewerkstelling in de industrie enkele nieuwe zware klappen. Er werden collectieve afdankingen aangekondigd bij Bekaert (600 jobs), Laboratoires Thissen in Eigenbrakel (334 jobs), Crown Cork in Deurne (320 jobs), Alcatel-Lucent (185 jobs), Nokia-Siemens (127 jobs),… Intussen bouwt Van Hool een fabriek in Oost-Europa waardoor de tewerkstelling in Lier wordt bedreigd en ook bij ArcelorMittal blijft de dreiging om ook de koude fase van de staalproductie in het Luikse te stoppen.

De golf van afdankingen en de afbouw van de industriële productie leidt tot hernieuwde discussies over een ‘desindustrialisering’ van ons land en mogelijke antwoorden daarop. Voor het patronaat is het antwoord eenvoudig: de lonen naar beneden halen. Dat is de conclusie van een studie van econoom Geert Noels uit 2010. Een ander element is de roep naar de ondersteuning van innovatie. Tenslotte wil het patronaat verdere belastingverlagingen, en dit terwijl grote bedrijven nu al amper belastingen betalen.

De stelling dat ons land sneller dan de buurlanden desindustrialiseert, is niet correct. Statistieken van de OESO geven aan dat de daling van de industriële tewerkstelling tussen 2000 en 2010 in ons land -11% bedroeg tegenover -34% in het Verenigd Koninkrijk, -26% in de VS, – 22% in Nederland en -17% in Frankrijk. Enkel Duitsland deed het met -8% minder slecht. Professor De Grauwe concludeert: “België is een land waar die desindustrialisatie gedurende de laatste tien jaar minder ingrijpend is geweest dan in de meeste andere westerse landen. Geen paniek dus. We doen het nog niet zo slecht, ondanks onze hoge lonen. Of misschien is het dankzij de hoge lonen, die een reflectie zijn van de hoge productiviteit van de Belgische werknemer.”

Studies over de desindustrialisering geven aan dat de daling van de industriële tewerkstelling in ons land meer nog dan in de buurlanden in grote mate het resultaat is van de productiviteitsgroei, tussen 1985 en 1997 was er bijvoorbeeld een toename van de industriële productiviteit met 42,7%. Een toename van de productiviteit betekent dat met minder mensen meer kan worden geproduceerd. Een groot deel van de jobverliezen in de Belgische industrie is het resultaat van het feit dat we zo efficiënt werken. Kapitalistische logica is dat.

De productiviteitstijging vergt steeds grotere investeringen. Dat gebeurt niet indien de winstgevendheid niet is gegarandeerd. De afgelopen jaren werden snellere winsten geboekt op de financiële markten en werd amper in industriële productie geïnvesteerd, dat bracht immers niet voldoende op. Een deel van de productie trok naar de ‘groeilanden’, maar dat volstond niet om de terugval in investeringen in de ontwikkelde kapitalistische landen op te vangen.

Een volledige overschakeling van industrie naar een diensteneconomie is niet aan de orde: heel wat diensten zijn van de industrie afhankelijk, 80% van de export komt van de industrie,… Maar indien niet wordt geïnvesteerd in de industrie blijft deze wel verder afkalven.

Een syndicaal antwoord op de jobverliezen in de industrie moet vertrekken van het maatschappelijk belang van de industrie, zowel op vlak van productie als tewerkstelling. Zolang we de winstlogica aanvaarden, komen we niet verder dan stervensbegeleiding. De aanwezige kennis en mogelijkheden van de industrie moeten worden aangewend voor maatschappelijk nuttige productie onder de democratische controle en beheer van de arbeiders en de gemeenschap.

Artikel door onderzoeker Jon Sneyers op zijn blog

De Vlaamse kenniseconomie boert niet zo goed. Het is te zeggen, er wordt stevig winst gemaakt, daar niet van, maar toch wordt het één na het ander sociaal bloedbad aangekondigd. Enkele voorbeelden: Janssen Pharmaceutica maakte in 2007 maar liefst 674 miljoen euro winst, terwijl er daar in datzelfde jaar 688 jobs verloren gingen; in 2010 maakten ze “maar” 22 miljoen euro winst en waren er nog eens 446 ontslagen. Alcatel-Lucent kondigde onlangs 185 ontslagen aan, bovenop het verdwijnen van TBP in Geel (een voormalige vestiging van Alcatel-Lucent), met 335 ontslagen in september 2011. Nochtans maakte de groep in 2010 nog 334 miljoen euro winst. Bij Philips in Turnhout verdwenen in 2009 opnieuw 225 jobs, bovenop de 264 ontslagen van eind 2008. Wereldwijd maakte Philips in 2010 een slordige 1,4 miljard euro winst. Bij de hoogtechnologische staaldraadproducent Bekaert werden 600 ontslagen aangekondigd terwijl ze in 2010 in totaal 367 miljoen euro winst maakten.

Hoe komt dat? Als je het aan de werkgeversorganisaties vraagt, dan is het probleem dat de bedrijven te veel belastingen moeten betalen en te weinig overheidssteun voor innovatie krijgen. Te veel belastingen? Dankzij de notionele intrestaftrek betalen bedrijven als Bekaert of Arcelor-Mittal in België 0% belastingen op hun winst. Maar blijkbaar is zelfs dat nog te veel. Ze moeten namelijk nog lonen betalen aan hun werknemers, en dat is natuurlijk ook een indirecte vorm van belastingen (want die werknemers betalen allemaal wél hun belastingen!).

Overheidssteun voor innovatie

Te weinig overheidssteun? Volgens Paul Soete van Agoria zijn de overheidsbudgetten voor het stimuleren van innovatie onvoldoende, en leggen ze te veel de nadruk op fundamenteel onderzoek in plaats van op vraaggerichte innovatie. Wilson De Pril, ook van Agoria, wijst op een studie van het Nederlands onderzoeksinstituut Technopolis, waaruit zou blijken dat in andere landen het academisch onderzoek veel meer afgestemd is op de noden van het bedrijfsleven. Laten we de cijfers er even bijhalen.

In Vlaanderen zijn er twee grote financieringsbronnen voor wetenschappelijk onderzoek: het FWO (Fonds Wetenschappelijk Onderzoek) en het IWT (agentschap voor Innovatie door Wetenschap en Technologie). Het FWO sponsort voornamelijk fundamenteel onderzoek, het IWT is vooral gericht op toegepast onderzoek en ontwikkeling. In 2010 deelde het IWT welgeteld 146.871.763 euro uit aan rechtstreekse steun voor onderzoek en ontwikkeling (O&O) in bedrijven, waarvan ongeveer 2/3 aan een handvol grote bedrijven en 1/3 aan een 200-tal KMO’s. Dat bedrag is op zich al hoger dan de totale toelage van de Vlaamse Gemeenschap aan het FWO (137 miljoen euro). Daarbovenop krijgen bedrijven via andere soorten IWT-projecten ook nog heel wat steun, o.a. via TETRA-, SBO-, en TBM-projecten en Baekeland-mandaten.

Bekaert ontving in 2010 bijvoorbeeld 1,8 miljoen euro via O&O-steun van het IWT; in 2009 kregen ze zelfs nog 3,7 miljoen. Janssen Pharmaceutica haalde in 2010 maar liefst 13 miljoen euro binnen (in 2009 moesten ze het doen met 9 miljoen); Alcatel-Lucent kwam aan 4,2 miljoen in 2010 — in 2009 konden ze nog 9,3 miljoen binnenrijven, onder andere met een klein projectje ter waarde van 275.012 euro (peanuts in vergelijking met hun andere projecten) met de fascinerende titel Entrepreneurial Boot Camps and Opportunity incubation process (dat klinkt als een snelcursus “Belastingsontduiking en Kaviaarvreten voor beginners”, maar dat zal wel aan mij liggen).

“Engagementen” inzake werkgelegenheid

Naar aanleiding van de ontslagen bij Bekaert en de 17 miljoen euro innovatiesteun die Bekaert de laatste 5 jaar ontving verkondigde Minister van Innovatie Ingrid Lieten (SP.A) dat ze wilt onderzoeken of ze misschien eventueel niet eens kunnen overwegen om te kijken of het mogelijk zou kunnen zijn om bij het toekennen van steun aan bedrijven, in zekere zin en in de mate van het mogelijke, voorzichtig en op termijn, toch een klein beetje sterkere engagementen inzake werkgelegenheid zouden kunnen mogen gesuggereerd worden. “Ten slotte gaat het om belastinggeld waarvoor de maatschappij iets terug verwacht.”

Sterkere engagementen inzake werkgelegenheid? Wat zijn we met “engagementen” van gehaaide CEO’s die jarenlang lucratief de belastingbetaler uitzuigen om dan, als de markt een dipje heeft (onder andere omdat wereldwijd de koopkracht ondermijnd wordt door besparingsplannen die de staatsschuld moeten terugdringen die zij zelf veroorzaakt hebben), zonder scrupules te verklaren dat het bedrijf in moeilijkheden zit en een “sanering” noodzakelijk is? Steek de vos in het kippenhok, lijm de kippen met hun poten vast aan hun stokken en doe de deur stevig op slot — geen zorgen, we zullen sterke engagementen vragen van de vos inzake zijn voedingspatroon!

Ik zou eerder ervoor zorgen dat er harde garanties op werkgelegenheid komen. Dat is heel eenvoudig: als een bedrijf zoals Bekaert, Janssen Pharmaceutica, of Arcelor-Mittal niet zelf wilt zorgen voor werkgelegenheid, dan moet het maar genationaliseerd worden. Niet door de overheid de aandelen te laten overkopen aan beurswaarde, maar door een onteigening, waarbij enkel de kleine aandeelhouders gecompenseerd worden op basis van bewezen behoefte.

Onderzoek en onderwijs

Toegepast onderzoek kan niet zonder fundamenteel onderzoek. Fundamenteel onderzoek kan niet zonder onderzoekers, en dus een degelijk en toegankelijk hoger onderwijs. Hoger onderwijs kan niet zonder degelijk lager- en middelbaar onderwijs. Het heeft dus weinig zin om “innovatie” te steunen door de geldkraan naar de bedrijven open te draaien terwijl de geldkraan van het (hoger) onderwijs wordt dichtgedraaid.

In 1980 werd er nog 7% van het bruto binnenlands product gespendeerd aan onderwijs; sinds eind jaren ’90 wordt er zowel in Vlaanderen als in Franstalig België nog slechts ongeveer 4,5% van het bruto regionaal product aan onderwijs besteed. In 1993 was de subsidie per student in het hoger onderwijs in Vlaanderen nog gemiddeld 37% van het BRP per inwoner; vandaag is dat minder dan 23%. Het aantal studenten steeg tussen 1995 en 2010 met 42%, terwijl het onderwijzend personeel gelijk bleef (van 12413 VTE in 1995 naar 12390 VTE in 2010). De middelen voor onderwijs worden systematisch uitgehold door onderindexering en doordat ze slechts gedeeltelijk en met vertraging de groei in studentenaantallen volgen. Zo steeg tussen 2005 en 2010 het aantal studenten met 26,4% (gemiddeld 6,9% universiteitsstudenten en 4,2% hogeschoolstudenten erbij per jaar), maar het huidige “kliksysteem” brengt die stijging veel te weinig en te laat in rekening. Tussen 2011 en 2015 zal een deel van de middelen elk jaar met 2% naar omhoog “klikken”, waardoor het totaal budget tegen 2015 met een kleine 7% zal stijgen — maar het hoger aantal studenten (26,4% meer) is er wel nú al!

Het academisch onderwijs en onderzoek is al meer dan genoeg “afgestemd is op de noden van het bedrijfsleven”. Een gemiddelde ingenieur kan tegenwoordig beter een business plan opstellen dan een wiskundige stelling bewijzen. Academisch onderwijs zou niet de bedoeling moeten hebben om vakidioten af te leveren die gespecialiseerd zijn in de hype van het moment die op dat moment gevraagd wordt door het bedrijfsleven. We hebben geen nood aan kant-en-klare “zaagdraadspecialisten” die in 2010 rechtstreeks bij Bekaert aan de slag zouden kunnen gaan, maar vandaag een nutteloos diploma zouden hebben. Academisch onderwijs moet studenten vooral voorbereiden op de kennis en de technologie die er nu nog niet is. En daarbij is het bedrijfsleven, en haar korte-termijndenken en haar oogkleppen die enkel toestaan om te focussen op de winstcijfers van het komende kwartaal, echt geen goede raadgever.

De transportbond BTB verspreidt een persbericht waarin het zich solidair verklaart met het protest van de Poolse chauffeurs bij Dentressangle. Enkele weken geleden voerde de BTB nog actie bij een vestiging van hetzelfde bedrijf in Zellik. Dat protest was gericht tegen het ontslag van een kandidaat bij de komende sociale verkiezingen. In Polen staken 350 chauffeurs voor betere arbeids- en loonsvoorwaarden. Hieronder het persbericht van BTB.

RESPECT VOOR DE CHAUFFEURS EN HET SOCIAAL OVERLEG. OOK IN POLEN!

BTB IS SOLIDAIR MET DE CHAUFFEURS BIJ DENTRESSANGLE IN POLEN!

ABVV-BTB voerde twee weken geleden actie bij de vestiging van Norbert dentressangle in Zellik om te protesteren tegen het onrechtmatige ontslag van een kandidaat vakbondsafgevaardigde. Blijkbaar is het intimideren en ontslaan van werknemers die de sociale dialoog aanvragen of die willen opkomen voor de rechten van hun collega’s een gangbare praktijk bij Norbert Dentressangle. ABVV-BTB aanvaardt niet dat vakbondsmensen die opkomen voor de rechten van hun collega’s worden ontslagen of geïntimideerd!

Sinds 2 januari zijn 350 Poolse chauffeurs van Norbert Dentressangle in staking om betere loon-en arbeidsvoorwaarden te eisen. Ze eisen hetzelfde loon als hun Franse collega’s omdat ze niet begrijpen waarom ze minder zouden moeten betaald worden om hetzelfde werk te. Gelijk loon voor gelijk werk, een eis die ABVV-BTB volledig steunt. Ondertussen weigert de werkgever iedere vorm van sociale dialoog aan te gaan en worden stakende werknemers geïntimideerd of zelfs ontslagen zonder geldige reden.

ABVV-BTB aanvaardt niet dat vakbondsmensen die opkomen voor de rechten van hun collega’s worden ontslagen of geïntimideerd!

Het fenomeen dat Oost-Europese chauffeurs werken aan veel lagere lonen en massaal worden uitgebuit is niet nieuw. Het zwartboek dat ABVV-BTB publiceerde legt haarfijn bloot hoe werkgevers deze uitbuiting organiseren en manieren vinden om goedkope, uitgenuite arbeidskrachten te dumpen op de West-Europese arbiedsmarkt!

ABVV-BTB voert dezelfde strijd als deze Poolse chauffeurs en zal er daarom alles aan doen om hen materieel en logistiek te steunen opdat hun actie zal slagen. Ondertussen roept ABVV-BTB haar Europese moederorganisatie ETF op om concrete actie te ondernemen en zich niet te beperken tot schrijven van een brief aan de directie. Het wordt tijd dat Europese solidariteit gesteund en wordt omgezet in concrete actie op het terrein.

Met de antistakingspremie van 30 euro toont matrassenfabrikant Veldeman Bedding aan dat alle eerdere argumenten om geen loonsverhogingen toe te kennen van de pot gerukt waren. Er is immers wel geld om de werknemers extra te belonen! Als een premie van 30 januari op 30 januari mogelijk is, kan dit voortaan misschien een maandelijkse gewoonte worden?

De directie van Veldeman Bedding wil vermijden dat er op 30 januari wordt gestaakt en haalde zowat alle media met de beslissing om een extra premie van 30 euro te geven aan wie wel komt werken. Het bedrijf telt 150 arbeiders, waarvan de helft in staking zou gaan. De directie stelde dat 50 arbeiders wilden staken, maar intussen zouden er daar nog slechts 20 van overblijven.

Het is een oude methode tegen stakingsacties. Ten tijde van Daens werd soep uitgedeeld om arbeiders aan het werk te houden, vandaag wordt de soep vervangen door een premie van 30 euro. De vakbonden zijn uiteraard verontwaardigd en spreekt van intimidatie.

De directie weigert al jarenlang om de eis van maaltijdcheques met een hogere waarde in te lossen en dit met het argument dat er daar geen geld voor is. Het bedrijf realiseert een omzet van ongeveer 181.000 euro per dag. Er is wel ruimte voor een premie van 30 euro. Er is met andere woorden wel degelijk geld.

Misschien kan dit worden aangegrepen om een effectieve loonsverhoging te bekomen. Indien de directie voor één stakingsdag 30 euro per werknemer kan betalen, dan kan dit ongetwijfeld ook op regelmatige basis? Het oude argument van ‘geen geld’ is door het mediagenieke optreden van de directie immers definitief naar de prullenmand verwezen.

De werknemers van het bedrijf Scandinavian Tobacco (ST) in Houthalen-Helchteren staken sinds dinsdag. Ze liggen overhoop met hun directie die het bedrijf wil opdoeken en de mensen op straat zetten. Totaal onverantwoord en onbegrijpelijk, zeggen de werknemers. Het bedrijf is kerngezond. We spraken met Luciano Corsini, delegee van het ABVV in het bedrijf.

Interview door een militant van LSP-Limburg

Jullie staken al sinds vorige week dinsdag. Waarom?

De directie wil het bedrijf sluiten terwijl financieel-economisch hier totaal geen reden voor is, en bovendien voert het geen serieus overleg met ons. We hebben hun argumenten van tafel geveegd maar de directie volhardt in zijn foute cijfergegevens om de sluiting te rechtvaardigen.

Hoe bedoel je, foute cijfergegevens?

Om de sluiting te rechtvaardigen schuift de directie cijfermateriaal naar voren die langs geen kanten klopt. Zo wordt er een kost van 8 miljoen euro vooropgesteld om de EHS (Enviroment Health and Safety)-normen te halen terwijl Houthalen bij de besten scoort met betrekking tot veiligheidsvoorschriften en met glans alle wettelijke controles doorstaat. Bovendien spreken we hier slechts over 100 van de 4000 punten dat de EHS voorschrijft en ook belangrijk, er is nog geen audit geweest bij alle vestigingen. Een objectieve vergelijking is dus niet mogelijk. Kwestie van alles in een juist perspectief te plaatsen. Onze eigen berekeningen tonen trouwens aan dat de aanpassingen niet meer hoeven te kosten dan 3 miljoen euro. Een ander punt waarin de directie zich vergist, is de opbrengst die ze willen realiseren met de sluiting. Uit hun eigen cijfers hebben we berekend dat ze ook dit fel overschatten.

Financieel is er dus niks mis?

Totaal niet! Dit bedrijf is zeker winstgevend, en niet eens weinig ook. In deze economisch slechte tijden realiseren de bedrijven amper een winstvoet van 5%. ST daarentegen realiseert nu een winst van 16%, in betere tijden zelfs meer, tot 20%. Het bedrijf presteert zeer goed, dat is het probleem niet.

Wat dan wel?

Ik weet het niet. Wat is genoeg winst? Voor het patronaat moet winst ‘oneindig’ zijn zeker? Kijk, de problemen zijn begonnen toen in oktober 2010 Scandinavian Tobacco Group ons toenmalig bedrijf Swedish Match overnam. Een halfjaar later, in juni 2011 werd aangekondigd dat ST ging herstructureren en dat 2 van de 6 productie-eenheden dicht moesten, een in Indonesië en de onze in Houthalen. Toen al verdachten wij ST ervan slechts geïnteresseerd te zijn in het merk Swedish Match in plaats van de productiefabrieken. Sindsdien doet de directie er alles aan om onze fabriek in slechte papieren te brengen om een sluiting te rechtvaardigen.

Hoe doen ze dit?

Ze hebben het bedrijf op een schandalige manier helemaal leeggehaald. Nadat ze nog via de notionele aftrek een belastingvermindering van meer dan 2 miljoen konden bekomen, hebben ze 3,55 miljoen kosten van een ander fabriek op zich genomen, 5,28 miljoen waardeverminderingen op de voorraden geboekt en 3,4 miljoen in dividenden aan de aandeelhouders uitgekeerd. Als klap op de vuurpijl hebben ze in augustus 2011 meer dan 38 miljoen euro bedrijfskapitaal weggetrokken en aan de aandeelhouders uitgekeerd. Nu blijft er slechts 100.000 euro (honderdduizend!) bedrijfskapitaal over voor een bedrijf waar 420 man werkt. Ze drijven hun eigen bedrijf naar het faillissement want nu moet het bedrijf geld lenen aan een rente van 5 of 6 procent. Ze verhogen op die manier de bedrijfskosten om ons kapot te maken.

Afgelopen november kwam de directie met verkeerde cijfers op de proppen, maar wij hebben die resoluut afgewezen. Sindsdien wachten wij op de correcte cijfers om het overleg zinnig te kunnen voeren maar de directie weigert dit. Het ging zelfs zo ver dat de directie de notulen van de ondernemingsraden eenzijdig begon op te stellen. Onze vragen en argumenten werden genegeerd. We hebben toen geweigerd deze notulen te ondertekenen en vroegen om een onafhankelijke partij om de notulen op te stellen. Gelukkig is dit gebeurd (lacht; de bundels notulen zijn nu een pak dikker) maar het overleg gebeurt niet zoals het hoort. De directie wringt zich in alle bochten om dit niet te doen. Zo moet bij een herstructurering de wet Renault gevolgd worden maar het bedrijf heeft dit nog altijd niet gedaan. Omdat het bedrijf niet antwoordt op onze vragen en ons niet als serieuze gesprekspartner ziet, hebben wij besloten te staken. En we zullen staken totdat we gehoor krijgen.

Jullie hebben de politiek erbij betrokken. En zelfs de gouverneur ingeschakeld. Dit is een beetje ongewoon. Waarom deden jullie dit?

Dit is inderdaad ongewoon, maar we konden niet anders. Op eigen initiatief zijn we naar Vlaams Viceminister-president Ingrid Lieten (SP.a) gestapt. Zij betrok ook de kabinetten van Muyters (Vlaams minister van werk, N-VA) en De Coninck (federaal minister van werk, SP.a) in het overleg. Vervolgens werd de gouverneur aangesteld om samen te zitten met de directie. Let wel, de gouverneur is niet als bemiddelaar ingesteld. Zover zijn we nog niet. Wat we vooral van de politiek verwachten, is dat ze druk uitoefenen opdat de directie open kaart speelt en de juiste cijfers bovenhaalt. Bovendien omdat we vrezen dat de directie zelf wilt lobbyen bij de politiek voor eigen belang. Bv. als je werknemers op brugpensioen stuurt, moet je vervangende werknemers aannemen maar mogelijk wilt de directie hierop een uitzondering verkrijgen. Om dit te verhinderen zijn we zelf naar de politiek gestapt.

240 mensen dreigen nu hun job te verliezen?

Ja, er werken momenteel 420 mensen in het bedrijf. Bijna allen vast. Er zijn slechts 6 tijdelijke werknemers. Dat komt omdat we in het verleden als vakbond altijd een heel principiële houding aangenomen hebben. We kunnen niet toestaan dat bv. interim werknemers jarenlang met tijdelijke contracten tewerkgesteld worden. Interim betekent onzekerheid en dat vinden we niet kunnen. We hebben CAO’s hierover afgesloten, en ook voor werkzekerheid die loopt tot 2012. Maar helaas dreigt de sluiting tegen 2014.

De directie wilt 240 man ontslaan en zo’n 120 overhevelen naar Lummen. Daar is recent een nieuwe fabriek gebouwd. Die overheveling zal bovendien ook niet zonder slag of stoot gebeuren. Er is het probleem van de harmonisatie van de arbeidsvoorwaarden. Hier in Houthalen zijn we allen vast, in Lummen zijn er 80 interimmers die de eerste slachtoffer zullen worden als wij er toekomen. Bovendien hebben wij hier bediendenstatuten voor hetzelfde werk waarvoor zij in Lummen arbeidersstatuten hebben. We hebben hier op veel vlakken betere regelingen, bv. meer vakantiedagen om er één op te noemen. De vraag is dus hoe de harmonisatie zal gebeuren? Naar boven of naar onder? We eisen natuurlijk naar boven toe om de solidariteit tussen Houthalen en Lummen ook in de toekomst veilig te stellen.

De werknemers worden tegen elkaar opgezet door de directie?

Heel juist! De fabriek in Lummen ontstond door fusie van productie-eenheden uit Leuven en Geel. Toen hadden ze die mensen werkzekerheid beloofd. Maar dit wordt nu allemaal op de helling gezet. De werknemers van Houthalen en Lummen moeten in competitie treden voor dezelfde jobs.

Wat kunnen de werknemers hiertegen doen?

Solidair zijn. Laat het duidelijk wezen. We zijn geen vragende partij om een andere productie-eenheid te sluiten om Houthalen te kunnen redden. Als we horen dat het bedrijf elders iets wilt sluiten, zullen wij hier de eersten zijn om in staking te gaan. Wat wij zeggen, is dat het bedrijf kerngezond is en dat niemand zijn job hoeft te verliezen. Hier in Houthalen hebben wij een sterke traditie van solidariteit tussen de werknemers. Als ABVV maken wij hier bv. geen onderscheid tussen arbeiders en bedienden. We zitten hier samen omdat we ook beseffen dat we aan dezelfde zeel trekken. Dit is één van de redenen waarom we hier ook een sterke vakbondsafvaardiging hebben. Samen sta je sterk. Maar we zijn ook heel spaarzaam voor onze mensen. Ik als vakbondsdelegee kan bijvoorbeeld niet vragen aan mijn mensen om tot in de afgrond te staken. Staken brengt altijd inkomensverlies met zich mee (wat buitenstaanders al te rap vergeten) en de mensen hebben hun loon hard nodig. Het bedrijf werkt nu op een lager tempo door. Ik mag die mensen niet tot het uiterste drijven. Ik ben voor een menselijke behandeling. Dezelfde serene houding neem ik ook heel bewust aan tegenover de directie om niet onnodig de sfeer te verzieken.

Vlak nadat Dexia met overheidshulp gered werd, kwam de aankondiging uit ArcelorMittal om een warme lijn te sluiten en mensen te ontslaan. Die werknemers stelden toen dat de overheid evenzeer hun bedrijf ter hulp moest komen. Wat voor de banken kan, kan toch ook voor andere bedrijven?

Ja maar laat duidelijk wezen, ons bedrijf zit absoluut niet in slechte papieren en we zijn geen vragende partij voor overheidshulp. Trouwens, al die belastingvoordelen, de in werkelijkheid sterk gedaalde vennootschapsbelasting, de notionele aftrek, de kortingen op de bijdragen voor de sociale zekerheid… is dat allemaal geen vorm van overheidshulp? De bedrijven krijgen nu al enorm veel overheidshulp. Maar er staat niks tegenover al die voordelen. En daar wringt het schoentje. Ondanks al die voordelen en ander hulp kan de overheid niet eisen om daar jobcreatie tegenover te plaatsen. Dat moet veranderen. Zo eisen we nu voor zowel Houthalen als voor Lummen effectieve werkzekerheidsgaranties voor iedereen met sanctiemechanisme. Daar moet werk van gemaakt worden.

30 januari komt snel dichterbij…

Ik denk dat we ook op die dag nog steeds in staking zullen zijn want het ziet er niet naar uit dat de directie serieus met ons wilt overleggen. Nochtans vragen wij niet veel. We zijn maar gewone mensen die gewoon een goed inkomen willen hebben om onze gezinnen te kunnen onderhouden

Bedankt voor dit interview, ik wens jullie nog veel sterke en veel moed toe.

De afgelopen dagen werd actie gevoerd bij Auto 5. Aanleiding is het ontslag van een vakbondsafgevaardigde in Waterloo. Dit weekend bleven de deuren van Auto 5 op heel wat plaatsen gesloten, elders werd een pamflet verdeeld. De directie ging in het kader van een pest-dossier over tot het ontslag van een pester alsook twee collega’s en een vakbondsafgevaardigde. Die laatste had niets te maken met het gepest, de directie maakte enkel gebruik van het gevoelige pest-dossier om een delegee aan de deur te zetten. We publiceren het standpunt van LBC dat ook in pamfletvorm werd verspreid.

Standpunt van LBC

---

GEEN PLAATS VOOR PESTERS

Toen in december 2010 een nieuwe medewerker in de Auto 5-vestiging van Waterloo aan de slag ging, werd al snel duidelijk dat het contact met de andere medewerkers niet goed verliep. Er werd slecht gecommuniceerd, adviezen werden niet opgevolgd en de nieuwkomer sloot zich af van de groep. Op een bepaald moment liet een collega een plastic fles ontploffen in de buurt van de slapende medewerker. Zoiets valt in géén geval goed te praten. De LBC-NVK verwerpt elke vorm van pestgedrag.

De directie lichtte een CNE-afgevaardigde in Waterloo in juli 2011 in over het probleem en besloot de pester een zware waarschuwing te geven. Daarmee was het dossier afgesloten. Maar op 24 augustus 2011 werden de pester, twee collega’s en de vakbondsafgevaardigde plotseling aan de deur gezet.

MISBRUIK

Hoewel wij elke vorm van pesterij veroordelen, vrezen wij dat de directie van Auto 5 dit pestdossier aangrijpt om zich van een bekwame vakbondsafgevaardige te ontdoen. Deze afgevaardigde bemiddelde alleen maar mee in het pestdossier.

Volgens de wettelijk voorgeschreven procedure moet de arbeidsrechtbank vooraf de dringende redenen erkennen wanneer een onderneming een afgevaardigde wil ontslaan. Dat gebeurde hier niet. Auto 5 keerde meteen de beschermingsvergoeding uit. Zo vermijdt de directie dat een rechter zich over de zaak kan uitspreken.

Auto 5 betaalt dus meteen een flinke schadevergoeding terwijl er bij een gewettigd ontslag om dringende reden helemaal niets moet worden betaald. Waarom heeft de directie al dat geld over om de tussenkomst van een rechter te vermijden? Staat ze misschien toch niet zo sterk in haar schoenen?

SOLIDARITEIT

Meteen na de aankondiging van de ontslagen kwam er een golf van solidariteit op gang. Zeven centra van de keten Auto 5 sloten spontaan de deuren op 24 augustus. Volgens de directie heerste er een slechte sfeer. Zij spreekt van een ‘klimaat van zware gewelddaden’. In de pers werd zelfs geschreven over een ‘maffia-achtig klimaat’. Als dat zo zou zijn, hoe kan er dan zoveel solidariteit ontstaan?

Het is ongehoord dat een vakbondsafgevaardigde aan de deur gezet wordt terwijl hij er alles aan deed om, samen met de directie, de spanningen op de werkvloer op te lossen.

ONAANVAARDBAAR

De LBC-NVK kan niet instemmen met de ontslagen in deze zaak omdat er al sancties werden getroffen in juli. Daarom steunen wij CNE in zijn vraag om alle werknemers opnieuw in dienst te nemen en juichen we elke actie hierrond toe.

Bij Tupperware in Aalst brak woensdag bij de ochtendploeg een spontane staking uit. De directe aanleiding was een conflict met een leidinggevende. Maar het probleem was veel groter dan dat, daarom beslisten de namiddag- en nachtploeg ook om het werk neer te leggen. Donderdagochtend vond er een stemming plaats en werd er met 73% van de arbeiders beslist om de staking voort te zetten.

Wouter K (Gent)

Een van de problemen die aan het piket werd vernoemd, is het massaal gebruik van interim- en tijdelijke contracten. Zo zijn er voorbeelden van arbeiders die 13 en 21 jaar lang via een interimcontract tewerkgesteld worden. Deze contracten bieden geen zekerheid en maken het moeilijk om een toekomst op te bouwen. Het werken met interimcontracten zorgt ook voor een blijvend personeelstekort wat dan weer leidt tot een verhoogde werkdruk. De middelen voor extra personeel en vaste contracten zijn er nochtans. Zo werd er dit kwartaal door Tupperware wereldwijd alleen een winst geboekt van 56 miljoen dollar.

Een tweede probleem dat werd aangehaald, was dat de leidinggevenden niet bekwaam genoeg zijn en weinig respect tonen voor de arbeiders. De syndicale delegatie had in het verleden al voorgesteld om de leidinggevenden beter op te leiden, maar daar werd niet op ingegaan door de directie.

Momenteel zijn de gesprekken tussen de directie en de vakbonden opgeschort. Maar de vraag is hoe lang de directie nog voet bij stuk zal houden aangezien het aantal werkwilligen op één hand te tellen is en elke toegang geblokkeerd is zodat er geen goederen meer in of uit de fabriek kunnen gaan.

Update: op vrijdagochtend werd bekend gemaakt dat het personeel terug aan de slag gaat, er is een sociaal bemiddelaar aangesteld.

LSP en de campagne ‘Jongeren in strijd voor werk’ bezochten het piket met volgende solidariteitsboodschap:

‘Aan de werknemers van Tupperware

Met de Linkse Socialistische Partij (LSP) en het lokale comité jongeren in strijd voor werk, willen we onze steun uitdrukken met jullie strijd voor meer personeel en vaste contracten. We denken dat het vandaag onverantwoord is dat mensen harder moeten gaan werken, op een moment dat de jongerenwerkloosheid 25,3% bedraagt en ook de totale werkloosheid nieuwe pieken haalt.

Wij denken dat er naar een herverdeling van het werk zou moeten gegaan worden, zodat werklozen vandaag een kans krijgen op een job. Hierom gebruiken we de oude vakbondseis van een 32 urenweek, met loonbehoud en extra aanwervingen. Een bedrijf als Tupperware dat in het eerste kwartaal van dit jaar een winst maakte van 56 miljoen dollar zou dit zonder problemen moeten kunnen betalen. Maar dan zou de winstlogica natuurlijk aan kant geschoven moeten worden.

Ook het gebruiken van interim en tijdelijke contracten is iets waar we ons tegen verzetten. Het is vandaag voor jongeren de norm geworden om verscheidene jaren via flexibele contracten tewerkgesteld te worden. Dit maakt het moeilijk om een toekomst op te bouwen en enige stabiliteit in het leven te hebben. Hierom roepen wij op voor vaste contracten voor iedereen.

Vandaag zien we dat veel bedrijven, de werkdruk opdrijven, maar dat er weinig of geen verzet komt. Jullie actie kan een voorbeeld vormen voor de rest van de Belgische werknemers, daarom willen we met de LSP en jongeren in strijd voor werk jullie actie ondersteunen.

Ze willen ons vandaag laten opdraaien voor een crisis die we niet zelf veroorzaakt hebben, maar die de fout is van de burgerij, die jarenlang met ons geld en toekomst gespeeld heeft en dit vandaag blijft doen.

We mogen ons niet laten verdelen vaste tegen tijdelijke, arbeiders tegen bedienden, ouderen tegen jongeren, bedrijf tegen bedrijf, … solidariteit is nodig voor een eengemaakte strijd tegen de flexibilisering en besparingen.

Samen sterk

Gisteren ging een staking door bij Innogenetics in Zwijnaarde en dit tegen het ontslag van 58 werknemers. Met LSP waren we aanwezig met een solidariteitsboodschap en hadden we een gesprek met Ingrid Casteleyn, BBTK-delegee en één van de afgedankte werknemers.

Verslag door Thomas B (Gent)

“De staking die hier vandaag plaatsvindt, komt er nadat het Japanse bedrijf Fujirebio, dat Innogenetics op 23 september 2010 heeft gekocht, niet wil afwijken van haar voorstel om de werknemers slechts een minimale ontslagvergoeding te geven. Dit voorstel werd door de werknemers bijna unaniem afgeschoten. Het zal niet makkelijk zijn voor de werknemers waarvan er velen reeds 10 tot 20 jaar dienst hebben om een nieuwe baan te vinden, vandaar ook dat een goede ontslagregeling voor hen een periode zou kunnen overbruggen.

“Het is niet de eerste herstructurering, enkele jaren geleden werkten er nog 540 werknemers, vandaag is dit al gedaald tot 269 en nu willen ze er nog eens 58 weg. Deze herstructurering draait uitsluitend rond het maken van meer winst. Fujirebio wil dat de winst hetzelfde niveau haalt als in Japan en dit ten koste van de werknemers.

“Innogenetics doet onderzoek naar onder andere Alzheimer, een onderzoek dat met deze herstructurering gestopt zou worden. Nochtans staan ze hier reeds ver in en is de aankondiging van de sluiting van dit onderzoek een slag voor iedereen in de sector. Er wordt uitgekeken naar alternatieven, maar dit is natuurlijk extra moeilijk door de vele patenten die Fujirebio bezit de overname en die ze niet zomaar zullen willen afstaan.”

Met LSP denken we dat al het wetenschappelijk onderzoek moet worden weggehaald uit het winstbejag en genationaliseerd moet worden onder arbeiderscontrole. Innogenetics is een voorbeeld van wat er gebeurt als deze denkpiste niet wordt gevolgd, het is zowel voor de werknemers als de gemeenschap een enorme stap achteruit als er hierop wordt bespaard.

Toen Brink’s het personeel van haar Belgische afdeling een eenzijdige wijziging van het statuut wou opleggen, werd daar hard tegen ingegaan. Het personeel legde het werk neer en kreeg heel wat steun. De directie wilde een einde stellen aan het bediendenstatuut en dit vervangen door een arbeidersstatuut zodat personeelsleden gemakkelijker aan de deur kunnen worden gezet. Curator Zenner wil nu alsnog het bediendenstatuut aan de kant schuiven.

Toen de directie van Brink’s er niet in slaagde om van de bedienden op eenzijdige wijze arbeiders te maken, liet het Brink’s Belgium failliet gaan. Dit faillissement werd als frauduleus bestempeld door de rechtbank en er werden twee voorlopige bewindvoerders aangesteld: Gérard Delvaux en Alain Zenner. Die laatste werd nationaal bekend als curator bij het faillissement van Forges de Clabecq midden jaren 1990. Het leverde hem een politieke loopbaan als liberale staatssecretaris op. Curatoren zijn goed voor een beloning van zowat 10% van de waarde van het bedrijf bij een faillissement.

Wantrouwen in Zenner was ook nu weer gerechtvaardigd. De curatoren vertrokken uiteraard niet van de belangen van het personeel. Voor hen was een bediendenstatuut helemaal niet aan de orde. Neen, er werd een overnemer gezocht die dezelfde voorwaarden als de directie van Brink’s zou kunnen opleggen. Zenner kondigde eerder deze week aan dat een overname mogelijk is, maar enkel indien het personeel overgaat naar een arbeidersstatuut aangevuld met een compensatie. Een kwart van de huidige 400 werknemers zou bovendien moeten vertrekken. De kandidaat-overnemer is het Zweedse bedrijf Loomis.

In welke mate wijkt dit voorstel van Zenner af van wat de directie van Brink’s ook al wou? Eigenlijk is er zo goed als geen verschil. Er wordt bovendien opnieuw met chantage gewerkt: een kwart van het personeel moet weg en bijgevolg wordt de keuze aan de huidige werknemers overgelaten. Die kunnen individueel kiezen voor een arbeidersstatuut en het behoud van hun job of ze kunnen afvloeien. Een aantrekkelijke keuze is het niet bepaald. Hiermee is het personeel terug naar af.

Het voorstel is dat alle werknemers worden afgedankt. Wie hierop niet bij Loomis aan de slag gaat, krijgt een volledige opzegvergoeding. Wie wel naar Loomis stapt, krijgt drie kwart van de opzegvergoeding (voor bedienden). De vakbonden zeggen dat ze geen collectieve overstap naar een arbeidersregeling aanvaarden, maar in de praktijk komt het daar wel op neer ook al wordt de verantwoordelijkheid bij de individuele werknemers gelegd die een “vrije” keuze hebben. Wat er vrij is aan keuze tussen pest en cholera, is ons niet duidelijk.

Er is nood aan een algemeen syndicaal offensief om voor meer groepen werklieden een bediendenstatuut af te dwingen. Als het patronaat niet mee wil, moeten we zelf in het offensief gaan om een algemene harmonisatie naar boven af te dwingen door in volledige sectoren een bediendenstatuut af te dwingen. De sector van het waardentransport zou een symbolische eerste sector zijn om een dergelijke campagne te voeren!

Afgelopen zaterdag werd in de winkels van WE in de Brusselse Nieuwstraat gestaakt. Het personeel protesteerde tegen het ontslag van maar liefst 12 collega’s. Er werd een solidariteitspiket opgezet en de twee winkels hielden de deuren gesloten tijdens een van de drukste winkelzaterdagen van het jaar. Het personeel werd vervoegd door delegees van andere bedrijven. Ze maakten samen duidelijk dat ze zich niet laten doen.

Karim

De multinational verkocht een van de twee winkels in de Nieuwstraat aan het bedrijf New Look. Dat bedrijf opent de deuren op 10 januari. Totnogtoe heeft de directie aan het personeel geen enkele informatie verschaft. Er werd een “geschenk” voorgesteld aan wie vrijwillig vertrok: een maandloon voor wie al langer dan vijf jaar voor WE werkt en een half maandloon voor de anderen. Het personeel was geschokt door dit voorstel en door de methode die door de directie wordt toegepast. De directie heeft zelfs niet eens de moeite genomen om de bedreigde werknemers in andere winkels tewerk te stellen. Hieronder enkele foto’s van het piket.