Na faillissement van Brink’s drijft Zenner aanval op personeelsstatuut verder door

Toen Brink’s het personeel van haar Belgische afdeling een eenzijdige wijziging van het statuut wou opleggen, werd daar hard tegen ingegaan. Het personeel legde het werk neer en kreeg heel wat steun. De directie wilde een einde stellen aan het bediendenstatuut en dit vervangen door een arbeidersstatuut zodat personeelsleden gemakkelijker aan de deur kunnen worden gezet. Curator Zenner wil nu alsnog het bediendenstatuut aan de kant schuiven.

Toen de directie van Brink’s er niet in slaagde om van de bedienden op eenzijdige wijze arbeiders te maken, liet het Brink’s Belgium failliet gaan. Dit faillissement werd als frauduleus bestempeld door de rechtbank en er werden twee voorlopige bewindvoerders aangesteld: Gérard Delvaux en Alain Zenner. Die laatste werd nationaal bekend als curator bij het faillissement van Forges de Clabecq midden jaren 1990. Het leverde hem een politieke loopbaan als liberale staatssecretaris op. Curatoren zijn goed voor een beloning van zowat 10% van de waarde van het bedrijf bij een faillissement.

Wantrouwen in Zenner was ook nu weer gerechtvaardigd. De curatoren vertrokken uiteraard niet van de belangen van het personeel. Voor hen was een bediendenstatuut helemaal niet aan de orde. Neen, er werd een overnemer gezocht die dezelfde voorwaarden als de directie van Brink’s zou kunnen opleggen. Zenner kondigde eerder deze week aan dat een overname mogelijk is, maar enkel indien het personeel overgaat naar een arbeidersstatuut aangevuld met een compensatie. Een kwart van de huidige 400 werknemers zou bovendien moeten vertrekken. De kandidaat-overnemer is het Zweedse bedrijf Loomis.

In welke mate wijkt dit voorstel van Zenner af van wat de directie van Brink’s ook al wou? Eigenlijk is er zo goed als geen verschil. Er wordt bovendien opnieuw met chantage gewerkt: een kwart van het personeel moet weg en bijgevolg wordt de keuze aan de huidige werknemers overgelaten. Die kunnen individueel kiezen voor een arbeidersstatuut en het behoud van hun job of ze kunnen afvloeien. Een aantrekkelijke keuze is het niet bepaald. Hiermee is het personeel terug naar af.

Het voorstel is dat alle werknemers worden afgedankt. Wie hierop niet bij Loomis aan de slag gaat, krijgt een volledige opzegvergoeding. Wie wel naar Loomis stapt, krijgt drie kwart van de opzegvergoeding (voor bedienden). De vakbonden zeggen dat ze geen collectieve overstap naar een arbeidersregeling aanvaarden, maar in de praktijk komt het daar wel op neer ook al wordt de verantwoordelijkheid bij de individuele werknemers gelegd die een “vrije” keuze hebben. Wat er vrij is aan keuze tussen pest en cholera, is ons niet duidelijk.

Er is nood aan een algemeen syndicaal offensief om voor meer groepen werklieden een bediendenstatuut af te dwingen. Als het patronaat niet mee wil, moeten we zelf in het offensief gaan om een algemene harmonisatie naar boven af te dwingen door in volledige sectoren een bediendenstatuut af te dwingen. De sector van het waardentransport zou een symbolische eerste sector zijn om een dergelijke campagne te voeren!