NL Socialisme

Category: Private sector – algemeen

  • Afdankingen bij FedEx. “We willen niet minder ontslagen, we willen geen ontslagen”

    Op dinsdag 20 januari kondigde de pers aan dat vrachtvervoerbedrijf FedEx van plan is om een grondige herstructurering op Europees niveau door te voeren. Daarbij zouden meer dan 700 jobs geschrapt worden in België: 671 op de luchthaven van Luik en 47 in Zaventem. Vrijwel meteen na deze aankondiging legde het personeel van FedEx (het vroegere TNT) in Luik het werk neer. We spraken met een werknemer van het bedrijf.

    Het grote publiek vernam deze aankondiging van collectief ontslag via de media. Hoe zijn de arbeiders het te weten gekomen?

    “Er was geen rechtstreekse communicatie van de bedrijfsleiding met de werknemers. Ik zit in de nachtdienst. Ik heb het gehoord op Facebook, net als veel andere collega’s. Toen zagen we de persconferentie na de buitengewone ondernemingsraad van maandag. Wij hebben kennis genomen van de 671 ontslagen, maar ook dat de 861 overblijvende collega’s flexibelere contracten zouden moeten aanvaarden.”

    Hoe was de gemoedstoestand van de arbeiders na deze aankondiging? Er was een zeer snelle reactie met 48-urenstaking, waar kwam dat ordewoord vandaan?

    “Het was een grote schok voor iedereen, natuurlijk. Velen van ons kwamen van TNT en velen van ons werken al jaren voor het bedrijf. We hebben veel gegeven voor dit bedrijf, we hebben altijd gewerkt met veel toewijding en professionele nauwgezetheid. Het was een gevoel van walging om onze toekomst zo bedreigd te zien na de offers die velen van ons hebben gebracht terwijl zij kredieten hebben, enz. De jongens die dit soort beslissingen nemen, zijn eigenlijk onmensen. Vooral omdat het een winstgevend bedrijf is met 3 miljoen euro nettowinst per jaar.

    “Maar bovenal is er veel woede. Wie het ordewoord van een 48-urenstaking eerst lanceerde weet ik niet, waarschijnlijk het ABVV. Maar het was sowieso duidelijk dat de basis echt in actie wilde komen. Als het aan ons lag, was er geen staking van 48 uur maar van een week geweest.”

    Hoe verliep de staking?

    “Het was zeer goed gecoördineerd, vooral tussen de dag- en de nachtploeg, om ervoor te zorgen dat er altijd een piket was. Op het hoogtepunt, tussen 23.00 en 01.00 uur, stond bijna de hele nachtploeg aan het piket. Ik heb niet geteld, maar het moeten 800 mensen zijn geweest. Op 15 jaar bij TNT is het de eerste keer dat ik een staking zag die niet gewoon een werkonderbreking was. Misschien moeten we dit vaker doen.

    “Er waren veel solidariteitsbetuigingen van collega’s van andere bedrijven op en rond de luchthaven. Toen wij staakten, probeerde de directie de vliegtuigen te laten lossen door personeel van andere maatschappijen. Ze weigerden allemaal.”

    Je had het over een werkonderbreking: er was er één in oktober in verband met de Covid. Wat betekende het concreet om tijdens de Covid bij FedEx te werken?

    “In oktober was er een werkonderbreking. De internationale directie van de groep had een bonus van 1000 euro per werknemer aangekondigd wegens de goede resultaten van de groep en het feit dat wij met Covid hadden doorgewerkt [tussen 31/05 en 31/08/20 heeft de groep FedEx een winst van 1,28 miljard euro gemaakt, tegenover 800 miljoen over dezelfde periode een jaar eerder, noot van de redactie]. Ons werd de bonus echter ontzegd, waarop er een werkonderbreking kwam. De bonus konden we helaas  niet afdwingen.

    “Wat de werkomstandigheden betreft, in het begin was het erg ingewikkeld. We moesten blijven werken omdat we als essentieel werden beschouwd. Maar in het begin hadden we geen gel, geen maskers, geen procedures. Beetje bij beetje werden dingen georganiseerd, maar in het werk dat wij doen, is bijvoorbeeld het respecteren van afstand bijna onmogelijk, ondanks het feit dat wij gedisciplineerd zijn.

    “We zetten onszelf op het spel voor het bedrijf, eigenlijk. Wij hebben collega’s die besmet zijn. In quarantaine gaan, was niet voor iedereen even gemakkelijk vanwege het loonverlies.”

    Nu is de procedure-Renault opgestart, wat zijn de vooruitzichten voor de strijd en voor de toekomst ?

    “De vakbonden moeten duidelijk zijn. We willen niet ‘minder ontslagen’, we willen geen ontslagen en moeten dat ook zo verdedigen. Als we zeggen dat we het aantal afdankingen willen verminderen, zetten we de deur open voor het management. Dat is respectloos tegenover de arbeiders. Het betekent immers dat je bereid bent om mee te stappen in de logica van afdankingen.

    “We moeten ook op onze hoede zijn voor de Renault-procedure. Over het algemeen is het nog steeds een wet die de bazen gebruiken om dingen te rekken, te laten rotten en protest te smoren. Gezien de ondoorzichtigheid van de procedure eisen wij een maximum aan informatie over de procedure, over wat er gaande is. Dit zal ons helpen om te beslissen hoe wij in elk stadium moeten reageren.

    “En als wij er niet in slagen ontslagen te voorkomen, willen wij zorgen voor de hoogst mogelijke ontslagvergoedingen en reële garanties voor omscholing met een echte garantie op werk nadien.

    “Ik denk ook dat we meer vakbondsagitatie nodig hebben op de werkvloer. Er zijn activisten, maar er zijn ook veel collega’s die de vakbond wantrouwen. Als we niet wat strijdlust inbrengen en de wil om in actie te komen, lopen we het risico dat we verliezen. Er zijn collega’s die in paniek zijn omdat  ze vrezen dat ze bij de minste verkeerde beweging op de lijst van ontslagen zullen komen. We moeten deze massale afdanking stoppen door ons te organiseren en te strijden.

    “Wij zijn niet de enigen die zich zorgen maken. Er is een Europees herstructureringsplan [met 5500 tot 6400 jobs die verloren gaan in Europa]. We moeten solidariteit opzetten met collega’s en delegaties in de andere landen. En we moeten gemobiliseerd blijven, zorgen dat er over deze situatie bij FedEx wordt gepraat. Een week na de aankondiging horen we er de media niet meer over, maar dat betekent niet dat het probleem van de baan is.”

    Nog een slotwoord?

    “Eerder een anekdote. Gisteren ontvingen wij een bericht van de directie dat zij ons het salaris voor onze tweedaagse staking zou uitbetalen. Dat is eigenlijk gemeen. Ze behandelen ons als kinderen: onze rationele reactie om te staken voor onze toekomst, bekijken ze als een emotionele reactie die ze ons nu willen ‘vergeven’. Als je 700 mensen op straat zet, moet je niet proberen moeder Teresa te spelen…

    “In hun brief zeggen ze ook nog dat ze ‘de vakbonden op de hoogte hebben gebracht’ van hun besluit. Een dergelijke aanpak zal ook het wantrouwen jegens de vakbond aanwakkeren doordat de indruk wordt gewekt dat zij hand in hand met het management werken. Het is zowel een poging om de gemoederen te bedaren als om de arbeiders te verdelen.”

  • Covid op het werk: bazen komen gezondheidsmaatregelen niet na

    Eén op de twee werkgevers houdt zich niet aan de door de federale overheid opgelegde gezondheidsmaatregelen rond Covid-19! Deze bevinding, vastgesteld door de Arbeidsinspectie tussen 23 maart en 30 september, is verpletterend. Er werden 8.170 overtredingen vastgesteld bij 17.633 gecontroleerde bedrijven. Met andere woorden: de bazen geven niet om de gezondheid van hun personeel.

    Artikel door Guy Van Sinoy uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Als het gaat om het vragen van vrijstellingen van sociale zekerheidsbijdragen vanwege Covid zijn de bazen er als de kippen bij. Voor het nemen van maatregelen voor de gezondheid van het personeel is dat een ander verhaal. Van de 8.170 vastgestelde overtredingen (meestal niet-naleving van de afstandsregels) werden slechts 4.109 waarschuwingen en 31 boetes voor overtredingen uitgeschreven door de inspectiedienst, terwijl 92 bedrijven hun deuren moesten sluiten.

    Vechten zodat ons leven niet op het spel gezet wordt

    Het relatief lage aantal sancties dat door de inspectie wordt opgelegd en vooral het beperkte aantal arbeidsinspecteurs (129 voor heel België!) toont aan dat de strijd voor veiligheid op het werk uit een andere hoek moet komen. Er is maar één oplossing om de criminele nalatigheid van werkgevers tegen te gaan: directe actie door de werknemers zelf op de werkplek.

    De personeelsafgevaardigden in het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) zijn het best geplaatst om de strijd tegen Covid op de werkvloer te voeren. De wet geeft hen het recht op de nodige tijd en faciliteiten om overal in het bedrijf waar de situatie kritiek is, in te grijpen. Deze interventies zijn effectiever als ze gepaard gaan met directe mobilisatie van collega’s in onveilige werksituaties. Een werkonderbreking, ook al is die beperkt in de tijd, is minstens 10 keer effectiever dan een dozijn waarschuwingen van de inspectie.

    Dienstencheques: personeel in de frontlinie

    Om de ernst van de situatie duidelijk te maken, publiceerde de Algemene Centrale (ABVV) op haar Franstalige website enkele getuigenissen van vrouwen die in de dienstenchequesector werken.

    Rosalia: “Inzake bescherming kreeg ik in mei twee mondmaskers en een flesje ontsmettingsmiddel. Deze week nam ik een dag vrij om niet te moeten gaan werken bij een gezin met vier kinderen en ouders die telewerken. Hoe kan ik daar vier uur schoonmaken?”

    Valérie: “De klant stuurde me een half uur op voorhand een berichtje dat ze haar tweejarige zoon van de crèche moest ophalen omdat hij koorts had. Ik moest echter nog steeds gaan werken. Ik belde het kantoor om te horen wat zij ervan dachten: ‘Als je bang bent, schrijf ons dan een briefje en je krijgt een dag gerechtvaardigde afwezigheid die niet betaald is’. Bijgevolg ga ik toch werken in een huis met een tweejarige die koorts heeft en uiteraard niet weet wat fysieke afstand is…”

    Héloise: “Ik heb een 83-jarige klant die haar verjaardag vierde: 14 mensen uitgenodigd op 40m²…”

    Lola: “In maart en oktober, toen de scholen werden gesloten, werden de leerkrachten nog steeds doorbetaald.  Ik zie niet in waarom dit niet zou kunnen voor huishoudhulpen die overigens nauwelijks een fatsoenlijk loon hebben (11 euro bruto per uur). De werkloosheidsuitkering bij overmacht door corona is onvoldoende: 70% van 11 euro per uur, min RSZ en bedrijfsvoorheffing. Het laat je toe om de huur te betalen of om te eten, maar niet om beiden te doen.”

  • Breng de luchtvaart in publieke handen om jobs te redden en voor een alomvattend transportplan

    Foto: Wikimedia Commons

    De luchtvaartsector wordt hard geraakt door Covid-19. In april waren er 91% minder passagiers dan een jaar eerder. Over heel het jaar zal er naar schatting een halvering van het aantal reizigers zijn. Voor het personeel in de sector dreigen moeilijke tijden: wereldwijd zijn er miljoenen jobs bedreigd, voor anderen dreigen forse loonsverlagingen en onzekerheid. Naast de 1500 jobs die bij de failliete bagage-afhandelaar Swissport bedreigd zijn, verdwijnen er ook 1000 jobs bij Brussels Airlines. De 3.000 overblijvende personeelsleden van Brussels Airlines moeten inleveren en bovendien blijft een mogelijk faillissement in de lucht hangen.

    door Geert Cool

    De sector doet massaal beroep op gemeenschapsmiddelen om de verliezen vandaag te dragen. Toen tot voor kort grote winsten geboekt werden, gingen deze recht naar de aandeelhouders. Vorig jaar werd wereldwijd een winstmarge van 3,1% neergezet op een totale omzet van 839 miljard dollar. Lufthansa maakte op vijf jaar tijd 9 miljard euro winst. Dat is evenveel als de Duitse overheid nu in het bedrijf wil pompen. De Franse regering investeert 7 miljard euro in Air France-KLM, de Nederlandse overheid onderhandelt om zeker te zijn dat de voorziene 2 tot 4 miljard euro vooral bij KLM terechtkomen. De Belgische overheid is bereid om 300 miljoen euro te lenen aan Lufthansa, dat Brussels Airlines destijds voor 67 miljoen euro van diezelfde overheid kocht. De onderhandelingen verlopen moeizaam omdat Lufthansa niet wil dat er tegenover de gevraagde miljoenen enige vorm van inspraak staat.

    De luchtvaartsector wordt gedomineerd door grote private bedrijven die enkel op winst uit zijn. Er wordt hard gesnoeid omwille van het verlies dit jaar en de inschatting dat het twee tot zes jaar zal duren om het aantal reizigers van voor Covid-19 terug te bereiken. Het is wraakroepend dat er enerzijds miljarden aan publieke middelen in de sector gepompt worden, terwijl er tegelijk vreselijke sociale bloedbaden worden aangericht.

    Het volstaat niet om het antwoord hierop te beperken tot sociaal overleg over begeleide afbraak van tewerkstelling en arbeidsvoorwaarden. Er is een offensieve benadering nodig om de private winstbelangen uit de luchtvaartsector te halen. Na decennia van liberaliseringen en privatiseringen zien we de resultaten: de gemeenschap moet opdraaien voor de verliezen, de aandeelhouders gaan lopen met de winsten en het personeel wordt zonder pardon bij het grof vuil gezet. De volledige sector moet in publieke handen komen. Als de sector overeind gehouden wordt met ons belastinggeld, dan moeten de gemeenschap en het personeel het voor het zeggen hebben.

    Transport is een behoefte die best op planmatige wijze wordt georganiseerd. Dat zou efficiënter zijn en bovendien rekening houden met het milieu. Een gecoördineerd transportplan met daarin zowel treinen, bussen, vliegtuigen als op lokaal vlak deelauto’s en publieke deelfietsen, zou een alternatief vormen op de huidige chaos. Het zou het mogelijk maken om met de gemeenschap te investeren in meer en beter openbaar vervoer, betaalbare internationale treinen en vliegreizen voor verre afstanden. Dat is noodzakelijk voor het klimaat, maar het zou ook een einde maken aan de absurde situatie dat het stilaan goedkoper wordt om het vliegtuig van Brussel naar Amsterdam te nemen dan de trein. De stunt van Vlaams minister Lydia Peeters die deelnam aan promotievlucht van Zaventem naar Antwerpen, was niet alleen onverantwoord voor het milieu maar ook schandalig voor een bevoegd minister die weigert extra middelen voor De Lijn vrij te maken.

    Om een gecoördineerd publiek transportplan op te maken, zal alle knowhow en kennis in de vervoerssector nodig zijn. Nu zijn die totaal niet op elkaar afgestemd. Het resultaat was bijvoorbeeld dat er in Coronatijden enerzijds niet genoeg chauffeurs en materieel waren bij De Lijn, maar anderzijds werkloos personeel en ongebruikt materieel achterbleven bij de touringcars. Een gecoördineerd transportplan zou opgesteld en gecontroleerd worden door verkozen vertegenwoordigers van de gemeenschap en het personeel. Het doel wordt dan het aanbieden van diensten die aangepast zijn aan de transportnoden, niet het maken van winst. Nu het falen van de winstlogica zo hard wordt aangetoond, wordt het tijd om het over een compleet andere boeg te gooien.

    Dit zal niet zomaar gebeuren. Er zal harde strijd, organisatie en mobilisatie nodig zijn. Een campagne tegen het sociaal bloedbad dat zich nu voltrekt, zou een goed startpunt zijn om een krachtsverhouding op te bouwen. Hiermee zouden we de volledige luchtvaartsector in publieke handen kunnen nemen, gekoppeld aan een drastische uitbreiding van de publieke middelen voor openbaar vervoer zodat een democratisch beheerd transportplan mogelijk wordt.

  • Stop de afdankingen bij Swissport

    Het faillissement van Sabena op 7 november 2001 staat nog steeds in ieders geheugen gegrift. Belgian Ground Services werd opgericht en herdoopt tot Flightcare op 29 juni 2005. In november 2012 vond opnieuw een overname plaats, ditmaal door het Zwitserse Swissport. Op 8 juni 2020 heeft Swissport de boeken neergelegd en worden alle personeelsleden opnieuw geconfronteerd met een onzekere situatie. De geschiedenis herhaalt zich nooit, maar het zijn wel altijd de werkenden die de rekening betalen.

    Door Pietro (Brussel)

    Het management van Swissport Belgium (Swissport Belgium SA/NV en Swissport Belgium Cleaning SA/NV) heeft een herstructureringsplan ingediend. Samen met Aviapartner is het één van de twee bedrijven die bijna alle grondactiviteiten op Brussels Airport beheren. Deze beslissing zal waarschijnlijk een impact hebben op de 1.309 werknemers van Swissport Belgium NV en de 160 werknemers van Swissport Belgium Cleaning NV. In totaal gaat het om 1.469 arbeidsplaatsen.

    “Helaas zijn we er niet in geslaagd om aan onze financiële verplichtingen te voldoen in deze voor de luchtvaartindustrie bijzonder moeilijke periode. Wij betreuren de impact van dit faillissement op onze medewerkers, onze klanten en de Belgische luchtvaartgemeenschap.” Zo legde Thierry Miremont het uit aan de ondernemingsraad. “We moeten onszelf opnieuw uitvinden, meer flexibiliteit bieden, een vaste mix van vast en deeltijdpersoneel vinden en proberen gestandaardiseerde processen te vinden voor luchtvaartmaatschappijen om te vermijden dat ze alles moeten veranderen als er een vliegtuig aankomt.”  De reactie van de bazen is altijd hetzelfde: minder kosten en meer winst.

    Het personeel reageert

    Op 9 juni 2020 werd op de parking van Swissport een bijeenkomst georganiseerd door luchthavenarbeiders. Ze reageerden op de aankondiging van het faillissement van Swissport. De actie werd georganiseerd door het gemeenschappelijke vakbondsfront met inachtneming van de regels inzake fysieke afstand, het dragen van maskers …. Het was belangrijk voor het personeel om samen te komen om te discussiëren, elkaar te zien en perspectieven te ontwikkelen. Er waren medewerkers van Swissport, Aviapartner, G4S en Autogrill.

    Er is woede onder het personeel op de luchthaven: “De premier zei dat er niets zal worden gedaan. Werkenden worden zomaar op straat gegooid.” En nog: “Het was een schok voor al mijn collega’s. Wij zijn na de haven van Antwerpen het grootste tewerkstellingscentrum van het land, de politici moeten hun verantwoordelijkheid nemen en ze moeten ons helpen.” Een andere werkende zegt: “Waarom is het vliegveld niet in handen van de staat? Elke keer als er opnieuw over de contracten wordt onderhandeld, betekent dit slechtere werkomstandigheden voor ons. Het is al jaren een race naar de bodem. We hebben de luchtvaartindustrie nodig en er zijn sociale, economische en ecologische vereisten. Waarom is het dan niet in publieke handen?”

    Er is grote woede tegen premier Sophie Wilmès, die alles maar laat gebeuren, maar ook tegen de grote baas van de nationale luchthaven, N-VA Marc Descheemaecker. De werkenden zeggen: ‘dit is onze luchthaven, niet die van hen. Laten we jobs redden.’

    Welk verzet?

    Het faillissement van Swissport is de zoveelste mislukking van de filosofie van ‘vrije en onvervalste concurrentie’ van de markt op Europees en nationaal niveau. Rechtse partijen en traditionele partijen van alle kleuren hebben altijd een verdeel- en heersstrategie gehanteerd door de luchthaven op te delen in kleine bedrijven die in een concurrentiestrijd de arbeidsvoorwaarden en lonen naar beneden duwen in sociale dumping.

    Op deze manier heeft de luchthavenbeheerder enorme winsten gemaakt en deze overgeheveld naar buitenlandse private kapitaalfondsen. Deze kapitalistische logica werkt niet in het belang van de werkenden en de gemeenschap.

    De vakbonden hebben twee symbolische acties georganiseerd. Maar vandaag staan ze machteloos en stellen ze enkel dringende eisen rond economische werkloosheid.

    De PVDA stelt voor om van de Brussels Airport Company een overheidsbedrijf te maken. “Op deze manier kan het bagagebeheer door het overheidsbedrijf zelf worden uitgevoerd. En de knowhow van de 1.500 medewerkers verdwijnt niet. Dat is heel goed mogelijk. Vandaag gebeurt de afhandeling op de luchthaven van Charleroi ook op deze manier.”

    Wij denken dat het schrappen van jobs niet mag aanvaard worden. Het sociaal bloedbad kan niet gestopt worden zonder een krachtsverhouding op te bouwen. Er is nood aan personeelsvergaderingen met collega’s uit andere door de crisis getroffen bedrijven in Zaventem om samen een opbouwend actieplan op te stellen rond duidelijke eisen. Daarbij moet de verdediging van jobs gekoppeld worden aan de nationalisatie van Brussels Airlines en Swissport om een democratische planning van het beheer van de luchthaven mogelijk te maken als onderdeel van een breder openbaar vervoersplan dat rekening houdt met werkgelegenheid en milieu.

    Solidariteit met de strijd van het luchthavenpersoneel!

  • Geen miljoenencadeau aan Lufthansa, maar Brussels Airlines nationaliseren om jobs te redden!

    Foto: Wikimedia Commons

    Moeten we Brussels Airlines redden? Dat is de vraag die zich opwerpt na de aankondiging van het management om 1000 jobs te schrappen, dat betekent een vierde van het personeel dat op straat komt te staan. De smeulende economische depressie die door de Covid-19 pandemie in volle hevigheid is losgebarsten, bedreigt verschillende onderdelen van de economische activiteit. Wereldwijd staan miljoenen jobs op de tocht. Hoe kan de arbeidersbeweging daarop reageren?

    Door Alain (Namen)

    Personeel als buffer ter bescherming van winst

    De afgelopen 20 jaar werd de luchtvaartindustrie gekenmerkt door grote veranderingen en crises. Begin jaren 2000 was er tegen een achtergrond van economische onzekerheid en wereldwijde instabiliteit het faillissement van Sabena (2001). Voorafgaand aan het faillissement had Swissair het bedrijf leeggezogen en heel wat publieke subsidies naar zich toe getrokken. De sector werd geconfronteerd met de grote recessie, maar ook met lagekostenmaatschappijen die de concurrentie in de strijd voor de winsten nog scherper maakten.

    Deze situatie maakte een einde aan het idyllische beeld dat men van de luchtvaarindustrie kon hebben. De winsten van de sector zijn in de afgelopen 20 jaar hersteld en op peil gehouden ten koste van toegenomen uitbuiting van het personeel. Er was heel wat sociale onrust waarbij de arbeidsomstandigheden in de sector werden aangeklaagd. De strijd van de bagage-afhandelaars, het vluchtpersoneel of nog van luchtverkeersleider Skeyes, toonde telkens weer de problemen in de sector. Maar het toonde ook dat strijd loont. De afgelopen jaren zagen we een patronaat dat steeds brutaler werd en daarin op de steun van overheden kon rekenen.

    Kijk maar naar de baas van Ryanair, Michael O’Leary, die er alles aan doet om collectieve vertegenwoordiging van het personeel tegen te houden. Naast de uitbuiting van het personeel maakt de sector ook gebruik van openbare infrastructuur en steun om de aandeelhouders dividenden uit te keren. De luchthavens, maar ook alle industriële infrastructuur die met de sector verbonden is, worden met publieke middelen ondersteund. Zo is er Skywin, een Franstalig bedrijf om de sector te ondersteunen, of zijn er de openbare financieringsmaatschappijen (SOGEPA, SOWALFIN, SFPI) en bedrijven als Safran Aéro Booster of Sonaca. In deze sector is er een grote transfer van overheidsgeld naar private winsten. Door de crisis van bedrijven als Thomas Cook en Brussels Airlines wordt heel dit model bedreigd. Dit toont de beperkingen van het beleid van de staat die strategische belangen neemt.

    Nationaliseren van verliezen en privatiseren van winsten: het plan van de kapitalisten

    Veel luchtvaartmaatschappijen zijn voormalige nationale bedrijven die geprivatiseerd zijn of opengesteld voor particulier kapitaal. Vandaag spelen kapitalisten de kaart van de chantage omdat hun winsten in gevaar komen. De nationale staten, die hun prestige willen behouden door enerzijds hun nationale vlaggenschip te verdedigen en anderzijds hun industriële infrastructuur te vrijwaren, tasten daarom in de buidel van de gemeenschapskas door de verliezen te nationaliseren. Dit is wat er ook bij Brussels Airlines dreigt te gebeuren.

    Lufthansa’s chantage is pragmatisch cynisch. Het vraagt 300 miljoen euro van de Belgische staat en meer dan 1 miljard euro van de Duitse staat zonder dat deze twee staten enige zeggenschap hebben over het beheer van het bedrijf! Nochtans zijn de traditionele politici niet gevaarlijk voor het kapitaal. Dexia had vooraanstaande politici zoals Dehaene of Di Rupo in zijn directie toen de bank het casinobeleid voortzette. De onderhandelingen worden gevoerd tussen de kapitalisten en hun politieke vertegenwoordigers. Er is niet het minste spoor van vertegenwoordigers van het personeel. Het personeel moet maar wachten en zien hoe erg de schade is die boven hun hoofden bedisseld wordt.

    Open de boekhouding en nationaliseer om jobs te redden!

    Het volkse spreekwoord zegt dat je beter geen kat in een zak koopt. Hetzelfde kan gezegd worden van een investering van 300 miljoen euro in een privaat bedrijf dat geen verantwoording wil afleggen en bovendien op het punt staat om 1000 mensen af te danken. De directie maakte bovendien al duidelijk dat het wil onderhandelen over aanvallen op de arbeidsvoorwaarden van het overblijvend personeel. Er wordt gezegd dat de luchtvaartsector in moeilijkheden verkeert. De depressie luidt een economische verwoesting in die vergelijkbaar is met die na de crash van 1929. Door de gezondheidscrisis is er nu zelfs een vliegverbod. Bedrijven raken zonder geld en de helft van hen dreigt failliet te gaan. Maar… waar is de winst van de voorgaande jaren dan gebleven?

    2019 was een moeilijk jaar door de vertraging van de wereldwijde groei. Maar een moeilijk jaar voor het kapitaal is een jaar waarin de marges lager zijn dan verwacht. Internationaal gezien bedroeg het rendement op het geïnvesteerde kapitaal in 2019 5,7%, de winstmarge 3,1% en de totale omzet van de luchtvaartsector bedroeg 839 miljard dollar. (1) Ondanks deze cijfers bereidt de sector zich voor op een daling van de werkgelegenheid in de wereld: maar liefst 25 miljoen jobs zijn bedreigd. (2)

    De gemeenschap moet de boekhouding kunnen inzien om de rekeningen te controleren. Er is al veel geld van de gemeenschap in de luchtvaartinfrastructuur geïnvesteerd. Als bedrijven dreigen af te danken, moeten ze genationaliseerd worden zonder compensaties, tenzij op basis van bewezen behoeften van kleine aandeelhouders. De enige manier vooruit is om te nationaliseren om jobs te redden en de sector te reorganiseren onder controle van de werkenden.

    De luchtvaartsector en het milieu

    De klimaatbeweging vorig jaar wees er terecht op dat de luchtvaartsector een belangrijke bijdrage levert aan de opwarming van de aarde. Vandaag is het antwoord van de kapitalisten in de sector cynisch: we moeten kiezen tussen jobs of het milieu. Wereldwijd hebben we het over meer dan 25 miljoen bedreigde jobs. De traditionele politici hebben hier geen oplossing voor. De Franstalige groene partij Ecolo sprak over allianties tussen werkgelegenheid en milieu, maar sinds haar intrede in de Waalse en Brusselse regeringen hebben we nog niet gezien hoe dat in zijn werk gaat. Er is op dit vlak geen verandering in het beleid.

    Wat denken marxisten ervan? Wij zijn van mening dat de eerste stap moet bestaan uit het nationaliseren van de hele sector om de werkgelegenheid te garanderen en de activiteit onder gemeenschapscontrole te heroriënteren. Dat is de enige manier om ervoor te zorgen dat de sector aan milieunormen voldoet.

    Daar bovenop is het noodzakelijk om de volledige mobiliteitssector te herbekijken en dit op een planmatige wijze. De kwestie van mobiliteit moet collectief en globaal aangepakt worden. Er is een gepland beheer nodig van intercontinentale vluchten om zo het nodige personeel te kunnen inzetten. Een vermindering van de arbeidstijd en van het werkritme, met behoud van loon en bescherming van de werkgelegenheid, moet het mogelijk maken het werk te herverdelen en duurzamer te maken. Er moet meer een drastische uitbreiding komen van betaalbare spoorverbindingen op heel het continent, zodat het aantal vluchten binnen Europa kan verminderen. Om dit te realiseren, zal er heel wat extra personeel nodig zijn bij de spoorwegmaatschappijen. Een deel van het luchtvaartpersoneel zou hiervoor kunnen ingezet worden. Maar dit vereist een planmatige aanpak van het volledige publiek vervoersbeleid op nationaal en zelfs bovennationaal vlak.

    Een brutale kennismaking met de wereld na Covid…

    Er is al veel gezegd en geschreven over hoe de wereld er kan uitzien na Covid-19. Niets zal nog hetzelfde zijn. Nu we stilaan aan het einde van de lockdown toe zijn, moeten we beseffen dat de klassenstrijd zal bepalen hoe de wereld er zal uitzien.

    Bazen zien de crisis als een kans om hun programma te verdedigen. Alle economische moeilijkheden zullen worden gebruikt om de winst van een minderheid te garanderen. Zoals we in ons land al kunnen zien, werd de crisis gebruikt om vertegenwoordigers van de werkenden buitenspel te zetten, de afgedwongen rechten aan te vallen en te besparen op de publieke uitgaven.

    In deze situatie kan de werkende klasse alleen winnen als ze eensgezind en georganiseerd is. Sommige commentatoren vergelijken de 8 miljoen die aan cultuur is toegewezen met de 290 miljoen die door Brussels Airlines wordt gevraagd. We moeten zo’n vergelijking verwerpen. Het is belangrijk om te benadrukken wat ons bindt. Er is geen tegenstelling tussen het behoud van jobs en het verdedigen van cultuur. De arbeidersklasse heeft dit gesynthetiseerd in het liedje en de slogan “Brood en rozen”: we willen brood, maar we willen ook rozen. We willen een samenleving die voorziet in de behoeften van iedereen en die de hele samenleving in staat stelt te floreren en te emanciperen. Dit vereist dat de economie produceert volgens de behoeften en dit op een rationele manier. Er is de afgelopen jaren een enorme hoeveelheid rijkdom gecreëerd, de huidige crisis mag ons dat niet doen vergeten!

    Vandaag zijn meer dan 900.000 mensen in ons land tijdelijk werkloos. 180.000 mensen dreigen hun job te verliezen. Daarnaast zijn er de Renault-procedures die al in gang zijn gezet, zoals bij GSK. Er zou een solidariteitscampagne kunnen worden opgezet ter verdediging van de werkgelegenheid en voor nationalisatie onder gemeenschapscontrole. Om deze campagne uit te breiden onder de bevolking, zou het personeel dat bedreigd wordt door ontslagen, posters kunnen maken om op ramen te hangen of berichten te plaatsen op sociale netwerken om de eerste stappen te zetten in het opbouwen van een sterke krachtsverhouding ten gunste van de werkende klasse.

     

     

    Voetnoten

    1) https://www.iata.org/contentassets/36695cd211574052b3820044111b56de/2019-12-11-01-fr.pdf

    2) https://www.rtbf.be/info/monde/detail_le-secteur-aerien-pourra-t-il-eviter-la-catastrophe-industrielle?id=10483629

  • “Zonder collectieve beslissing voor niet-essentiële bedrijven, zullen we ze zelf moeten sluiten.”

    Het personeel van een middelgrote fabriek in de Luikse regio heeft zelf gestreden voor de sluiting van het bedrijf. Een arbeider getuigt. (geschreven op woensdag 18 maart)

    “Tot drie dagen geleden dacht ik dat sommige van mijn collega’s overdreven. Vervolgens sprak ik met mijn kinderen over de ervaring van Italiaanse werknemers, de oproepen van medisch personeel om zich te beperken tot vitale activiteiten. Ik begreep beter hoe het een collectieve fout was om door te gaan met werken. Niet alleen voor ons en onze dierbaren, maar voor alle kwetsbare mensen en degenen die nodig zullen zijn in de zorgsector.

    “Dit is een probleem dat werkgevers die zich te veel bekommeren om hun winst proberen te ontkennen. De meeste van mijn collega’s ontkenden dit probleem niet, maar zagen niet in hoe ze het zonder hun inkomen konden stellen. En ook daar zal voor gevochten moeten worden.

    “Gisteren nam noch mijn vakbondsafgevaardigde, noch de preventieadviseur van het bedrijf (!), noch de voorman mij serieus toen ik vroeg of we niet moest sluiten.

    “De inperkingsmaatregelen werden gisteren aangekondigd. Het management van mijn bedrijf besliste om de activiteit vanmorgen nog te handhaven, terwijl de door de overheid genoemde minimalistische voorwaarden van ‘sociale distantie’ niet worden toegepast op de werkplek. De overheid wees er niet op dat het virus enkele uren in de lucht blijft hangen, dat het nog langer op contactvlakken blijft en dat de getroffenen niet noodzakelijkerwijs symptomen vertonen. Het heeft geen zin om samenscholingen in de open lucht te verbieden als het in fabrieken is toegestaan.

    “Vanmorgen was ik niet aan het werk, dus vroeg ik mijn collega’s om me op de hoogte te houden van de situatie. Toen ik besefte dat het bedrijf geen actie ondernam, besloot ik naar de fabriek te gaan. Mijn metgezel had me geholpen de argumenten samen te vatten. Toen ik daar aankwam, vond ik dat veel mensen al met spontaan ziekteverlof waren. Er was een enorme spanning op de site: een collega legde me in tranen uit dat ze gedwongen werd haar kinderen te laten verzorgen door haar bejaarde ouders.

    “Uiteindelijk werd er een bijeenkomst georganiseerd (binnen!) met de afgevaardigden, verantwoordelijken van de vakbond, de “preventie”-adviseur en de baas. In het begin leek iedereen de productie te willen voortzetten en maatregelen te nemen om aan de veiligheidsnormen te voldoen. Het standpunt van de vakbond was dat mensen die niet willen werken ‘omdat ze bang zijn’ zich maar ziek moeten melden.

    “De vergadering duurde een goed uur en de toon veranderde aanzienlijk naarmate de discussie vorderde: hoewel ik in eerste instantie als een buitenstaander werd beschouwd, kregen verschillende mensen telefonisch informatie over verdere sluitingen en kon ik, ondanks mijn stress en woede, de situatie in alle rust opnieuw uitleggen. Als de artsen smeken om de overbelasting van de ziekenhuizen te beperken, als er in de winkels maar één klant per 10 vierkante meter mag zijn, waarom zou je dan een niet-essentiële activiteit voortzetten?

    “Als er geen collectieve beslissing is voor alle niet-essentiële bedrijven moeten we ze zelf sluiten. Veel moed aan alle werkenden!”

  • Evenementensector. “Collega’s vrezen faillissement van ons bedrijf”

    [box] We brengen reacties van werkenden en jongeren over de impact van de coronacrisis op hun werk en leven. Stuur ons je bijdrage via redactie@socialisme.be[/box]

    Overal ter wereld worden evenementen afgelast vanwege het coronavirus. Geen enkele organisator van muziekevenementen, sportevenementen, beurzen, enz. wil verantwoordelijk zijn voor een (mogelijke) verdere verspreiding of wil een financiële kater indien niemand naar het evenement durft komen. Hierdoor is de evenementensector één van de eersten die de crisis voelt.

    Door Serge, een werknemer in de sector uit Brussel

    Het bedrijf waarvoor ik werk verhuurt audiovisueel materiaal. Al wekenlang word de ene verhuur na de andere geschrapt. Natuurlijk heeft dit direct effect op de werkvloer. Waar er voordien soms tien vrachtwagens per dag aankwamen om materiaal op te halen, zijn dat nu slechts tien vrachtwagens per week. De situatie belooft niet beter te worden. Het management liet al weten dat er in de maand april geen enkele verhuur gepland staat.

    In het bedrijf werken normaal ongeveer 300 mensen. 25 daarvan werkten onder een interim contract. Hun contracten werden onlangs stopgezet, omdat er niet genoeg geld en werk meer is voor hen. Voor het vast personeel wordt er een systeem van wisselende technische werkloosheid toegepast.

    Deze maatregelen kwamen voor niemand als een verrassing. Toch is er heel wat ongerustheid bij mijn collega’s. Niemand kan voorspellen hoe lang deze crisis blijft duren. Het management liet al verstaan dat als de situatie binnenkort niet verbetert, er mensen definitief ontslagen worden.

    De evenementensector is er één van grote ongelijkheid. Terwijl de magazijniers net iets meer verdienen dan het wettelijke minimumloon, rijdt het management rond met dure sportwagens. Ook is de concurrentie in de sector onverbiddelijk. De anderen telkens een stapje voor zijn is essentieel. Daarom doet het bedrijf enorme investeringen in nieuw materiaal met geld dat er vaak (nog) niet is. De schulden stapelen zich op. Mogelijks nog onverbiddelijker dan de concurrentie zijn de aandeelhouders. Die willen ondanks de crisis hun geld in meervoud terugzien.

    Dat alles zorgt ervoor dat het bedrijf nooit geld heeft kunnen opzij zetten voor het geval de zaken minder goed gaan. Het personeel betaalt daar nu de tol voor. Momenteel blijft het beperkt tot technische werkloosheid, maar heel wat collega’s vrezen een faillissement van het bedrijf.

  • Interview met stakende Deliveroo-rider uit Luik

    Op vrijdag 6 maart kwamen de riders van Deliveroo in Luik, onder stromende regen, bijeen in de Rue Pont d’Avroy uit protest tegen het nieuwe loginsysteem dat door hun werkgever werd opgelegd. Luikse LSP-leden waren aanwezig om te steunen en spraken met één van de riders.

    Interview door Jeremiah (Luik)

    Wat verandert er met het nieuwe inlogsysteem?

    “Het systeem bestaat ondertussen twee weken en we zagen een daling van onze inkomsten. Het oude systeem was beter. Het garandeerde ons een uurloon van 15 tot 20 euro per uur op goede dagen, omdat er een beperkt aantal koeriers per tijdslot was. Door het aantal koeriers per slot te beperken, waren we bijna zeker om in die tijd effectief orders te krijgen.

    “Met het nieuwe inlogsysteem kan iedereen naar elk willekeurig slot gaan, wat de concurrentie tussen de koeriers vergroot. Het concrete gevolg is dat we minuten moeten wachten, tot zelfs 1 uur, om een bestelling te krijgen, wat ons uurloon verlaagt. Het kan zelfs dalen tot 5 €/uur wanneer er te veel bezorgers in een niche zitten. Omdat de wachttijd niet wordt betaald, wordt ons salaris door dit nieuwe systeem door drie gedeeld.

    “Zij maakten gebruik van een “consultatie” georganiseerd door het platform met de freelancers, met als doel meer flexibiliteit op te leggen, maar dit gebeurt voor de prijs van een salaris van minder dan 10 €/uur en is dus voor ons niet de moeite waard. De waarheid is dat Deliveroo dit systeem heeft opgelegd zonder enig overleg met de bezorgers.

    “Deliveroo laat hogere opbrengsten toe dan andere platformen dankzij het pay-per-use systeem. Het systeem van Free Inlog zal daarom ook koeriers van andere platforms aantrekken, waardoor de concurrentie tussen de koeriers verder zal toenemen.”

    Is er iets aan jullie statuut veranderd sinds de arbeidsrechtbank Deliveroo op de korrel nam over het statuut van de schijnzelfstandigen?

    “Ik heb nog steeds het statuut van zelfstandige, dus ik moet al mijn sociale bijdragen betalen terwijl Deliveroo niets betaalt. Maar vandaag ben ik een uitzondering, omdat de meerderheid van de werknemers onder P2P (peer to peer) status staan: het maakt een voordelig belastingregime voor Deliveroo mogelijk, maar houdt een reëel risico in voor de bezorgers. Met deze status kan de rider immers niet meer dan 6.130 euro per jaar verdienen, wat bij veel bezorgers het geval is. Ze zouden dus door de FOD Financiën kunnen worden aangepakt, terwijl het in werkelijkheid Deliveroo is die van dit statuut profiteert.”

    Hoe zien de dagelijkse werkomstandigheden er uit?

    “Ik ben een scooterkoerier, dus ik betaal mijn verzekering, mijn gas, ik doe het professioneel. Het probleem is dat in het geval van een ongeluk, zelfs tijdens een levering, Deliveroo niet verplicht is om me te helpen tijdens mijn herstelperiode.

    “Daarnaast biedt het bedrijf apparatuur aan: smartphone-ondersteuning, een broek, een tas (die ons tussen 5 € en 20 € kost) en vooral een kwaliteit die meer dan twijfelachtig is. Enkel al de afgelopen maand moest ik 2 of 3 smartphonehouders kopen voor mijn scooter. Met het nieuwe login systeem zal er meer spanning zijn tussen de bezorgers en zij weten dat.”

    Hoe is de mobilisatie verlopen?

    “Goed, vanmiddag was er een vertraging van 6 tot 7 uur voor alle bestellingen in Luik op het platform van Deliveroo. Dat betekent dat de stakingsoproep goed opgevolgd werd.

    “Dat ondanks het feit dat het moeilijk is om te staken als gevolg van de applicatie en het trackingsysteem van Deliveroo. Alle bezorgers worden permanent gevolgd met behulp van de applicatie, zelfs als deze niet open staat, registreert het de GPS-coördinaten. Tijdens stakingen in Frankrijk heeft dit al geleid tot ontslagen, omdat het bedrijf precies wist wie er in staking was. Dus vandaag nemen we onze voorzorgsmaatregelen met een gecodeerde mailbox en verwijderen we de applicatie wanneer we acties doen.

    “We zijn van plan om de beweging voort te zetten om druk te blijven uitoefenen op Deliveroo, dat nog steeds weigert om ons te ontmoeten. We hebben ook de vakbonden ABVV en ACV opgeroepen om ons te steunen in onze actie, maar ook om ons te beschermen in geval van repressie tegen stakers.

    “Zoals gebruikelijk zegt Deliveroo dat als ze op een dag, vanwege de arbeidsrechtbank of vanwege een staking, verplicht wordt het statuut van werknemer met een fatsoenlijk loon in te voeren, het bedrijf in België gedwongen wordt te sluiten. Er is dus een reële dreiging.”

     

    Later op de avond plaatsten de stakers een stakerspost voor de grote fastfoodzaken die thuisbezorging aanbieden. Op deze manier kunnen ze voorkomen dat andere Deliveroo medewerkers binnenkomen, maar kunnen ze ook spreken met medewerkers van andere platformen.

  • Campagne ROSA solidair met poetshulpen

    De dienstenchequesector kan als voorbeeld gelden voor veel jobs waarin vooral vrouwen terechtkomen: lage lonen, slechte werkomstandigheden, het soort jobs waarvoor je nauwelijks waardering krijgt. Het zijn ook werkneemsters die moeilijker te organiseren zijn door de vakbonden, velen van hen zien nooit hun collega’s, de werkuren zijn zeer flexibel en maken het moeilijk gezamenlijk te overleggen wat er moet gebeuren om zaken te veranderen. Deze acties zijn een zeer goede eerste stap, ook om de syndicalisatiegraad in de sector op te drijven.

    Die lage waardering die zich uit in lonen waarvan je niet kunt leven, uit zich ook in bijvoorbeeld het gebrek aan aandacht voor het materiaal waarmee gewerkt wordt – veel werkneemsters ontwikkelen problemen met de luchtwegen door de gebruikte producten – of in de aandacht voor werkbaarheid: wijd verspreide rugklachten tonen dat er een te hoge werklast is en te weinig aandacht, o.a. met opleidingen, voor goede werkomstandigheden. Die lage waardering uit zich ook in een hoog aantal vrouwen die seksistische opmerkingen vanwege hun klanten ondergaan, zoals een vroegere studie van het CSC aantoonde.

    We waren met Campagne ROSA aanwezig op de acties van de poetshulpen om onze solidariteit te tonen. Het is schandalig dat zelfs een loonsverhoging van 1,1% door het patronaat geweigerd wordt. We steunen de eisen van de vakbonden om op korte termijn minimum te komen dat het personeel dezelfde opslag kan hebben als de rest van de werkenden. Het zou een belangrijke stap vooruit zijn als de syndicale strijd dat kan bekomen.

    Op langere termijn is uiteraard meer nodig om tot volwaardige jobs in de sector te komen: aandacht voor beter werkmateriaal en maatregelen om gezondheidsklachten te voorkomen, maar zeker ook verdere loonsverhogingen. Zelfs met een voltijdse job in deze sector, wat al niet gemakkelijk te bekomen is, kom je niet aan een inkomen waarmee je een waardig leven kunt uitbouwen.

    Het is juist voor deze laagbetaalde sectoren dat de eis van het ABVV voor een 14 euro/uur minimumloon zo belangrijk is. Enkel een opbouwende strijd waarbij de werknemers met de laagste lonen de steun krijgen van de beter betaalde werkenden kan een algemene overwinning boeken. Een overwinning in één bedrijf zou al een belangrijke stap zijn, omdat het als voorbeeld en precedent zou kunnen dienen om de strijd ook concreet in alle werkplaatsen te voeren.

    Naar de komende internationale vrouwendag – 8 maart 2020 – toe zullen we deze eis centraal stellen, naast andere broodnodige eisen zoals de individualisering van de sociale uitkeringen en het opvoeren van de strijd tegen pesterijen op de werkvloer. Enkel als we op straat blijven komen en onze stemmen laten horen, zal er aandacht zijn voor onze noden!

  • Steun de strijd van het personeel in de dienstenchequesector!

    Op 28 november voerden een duizendtal poetshulpen uit de dienstenchequesector actie in Brussel, de eerste nationale actie in de sector ooit. De loononderhandelingen waren immers afgesprongen toen bleek dat de bazen niet bereid waren een bruto verhoging met 1,1% te voorzien. Het resultaat van de algemene nationale loononderhandelingen in het IPA voorziet dat dit mogelijk is. Hun voorstel is een verhoging van 0,6% en zelfs dat slechts in de vorm van een eenmalige netto premie, wat voor de meeste werkneemsters neerkomt op een premie van 65 euro.

    Socialisme.be vroeg een reactie aan Levi Sollie, secretaris Algemene Centrale afdeling Antwerpen-Waasland, die de dienstensector opvolgt.

    “Deze werkenden hebben al zeer lage lonen, het minimum uurloon ligt op 11,04 euro/u, gemiddeld verdienen ze 11,5 euro/u. De meesten onder hen werken ook slechts deeltijds, voor velen is het ook niet mogelijk meer te werken, gezien het niet gaat om aaneengesloten uren op dezelfde werkplaats en de tijd voor verplaatsingen snel kan oplopen. Een deel van hen zijn ook 50-plussers, voor wie een voltijdse betrekking – als het al zou worden aangeboden – niet haalbaar zou zijn. Onderzoeken wijzen immers uit dat het beroep leidt tot allerlei gezondheidsklachten, o.a. chronische rugpijn en gewrichtspijnen. Het voorstel van het patronaat in de sector is dan ook schandalig en toont dat sommige werkgevers eigenlijk niet bekommerd zijn om hun personeel.

    “We kregen geen formele reacties op de actie van 28 november. Een aantal bedrijven liet uitschijnen akkoord te gaan met een verhoging van 1,1%, maar de patroonsfederatie Federgon blijft bij het lagere voorstel. Om extra druk te zetten, wordt dan ook deze week opnieuw actie gevoerd. We hopen op de voorziene onderhandelingen vrijdag 13/12 stappen vooruit te kunnen zetten.”

    In de pers verschenen een aantal reacties van bazen uit de sector, die beweren dat het nu eenmaal niet mogelijk om meer te bieden?

    “De actie op 28 november trok langs Randstad-Tempo Team, één van de grote spelers in de sector, die sindsdien heeft aangegeven bereid te zijn de loonsverhoging van 1,1% toe te kennen. Deze week viseren de acties twee andere grote bedrijvengroepen die zeker over meer dan voldoende middelen beschikken, maar wel dwars blijven liggen: Groep Daenens en Trixxo. Hun situatie toont dat er van een “gebrek aan middelen” zeker geen sprake is.

    “Groep Daenens maakte in 2018 meer dan 3 miljoen euro winst en beschikt over zo’n 15 miljoen euro aan reserves. De groep heeft ondertussen al meer dan 60 overnames gedaan, waardoor het aantal werkneemsters al meer dan 12000 bedraagt. Dienstenaanhuis, Smile 4 you, Makkie, Greenhouse zijn enkele bedrijven die behoren tot de groep en Daenens is ook mede-eigenaar van Plus Home Services, TS Wallonie, …

    “Ook Trixxo is met ruim 6500 werknemers een mastodont in de sector. De voorbije jaren waren er blijkbaar voldoende middelen om o.a. Clixx en nog een reeks kleinere concurrenten over te nemen. In oktober stuurde CEO Luc Jeurissen nog een brief naar een hele reeks kleine bedrijven met een overnamebod. Jeurissen beweert echter tegelijkertijd dat er geen geld is voor een loonsverhoging.

    “Als dergelijke grote en groeiende winstgevende bedrijven beweren dat de middelen er niet zijn, dan toont dat enkel dat zij enkel gericht zijn op hun winsten, zelfs als dat voor hun werknemers betekent dat ze in armoede moeten leven. Veel van hen komen met hun deeltijdse job slechts aan een 1000 euro nettoloon – wie kan daarvan leven?”

    Hoe gaat het nu verder?

    “Vrijdag zullen we op de onderhandelingen zien of er stappen vooruit gezet kunnen worden. De acties hebben ervoor gezorgd dat er media-aandacht is en dat voor het eerst ook licht wordt geworpen op de moeilijke werkomstandigheden en de lage waardering, die zich niet enkel uit in het loon. Ook politici werden door de actie onder druk gezet en waren verplicht te stellen dat meer nodig is dan het belachelijke patronale aanbod van O,6%. De patroons moeten met andere voorstellen komen, zoniet zullen wij gemobiliseerd blijven.”

    [divider]

    Campagne ROSA solidair met dienstenchequewerkneemsters!

    De dienstenchequesector kan als voorbeeld gelden voor veel jobs waarin vooral vrouwen terechtkomen: lage lonen, slechte werkomstandigheden, het soort jobs waarvoor je nauwelijks waardering krijgt. Het zijn ook werkneemsters die moeilijker te organiseren zijn door de vakbonden, velen van hen zien nooit hun collega’s, de werkuren zijn zeer flexibel en maken het moeilijk gezamenlijk te overleggen wat er moet gebeuren om zaken te veranderen. Deze acties zijn een zeer goede eerste stap, ook om de syndicalisatiegraad in de sector op te drijven.

    Die lage waardering die zich uit in lonen waarvan je niet kunt leven, uit zich ook in bijvoorbeeld het gebrek aan aandacht voor het materiaal waarmee gewerkt wordt – veel werkneemsters ontwikkelen problemen met de luchtwegen door de gebruikte producten – of in de aandacht voor werkbaarheid: wijd verspreide rugklachten tonen dat er een te hoge werklast is en te weinig aandacht, o.a. met opleidingen, voor goede werkomstandigheden. Die lage waardering uit zich ook in een hoog aantal vrouwen die seksistische opmerkingen vanwege hun klanten ondergaan, zoals een vroegere studie van het CSC aantoonde.

    We waren met Campagne ROSA aanwezig op de acties van de poetshulpen om onze solidariteit te tonen. Het is schandalig dat zelfs een loonsverhoging van 1,1% door het patronaat geweigerd wordt. We steunen de eisen van de vakbonden om op korte termijn minimum te komen dat het personeel dezelfde opslag kan hebben als de rest van de werkenden. Het zou een belangrijke stap vooruit zijn als de syndicale strijd dat kan bekomen.

    Op langere termijn is uiteraard meer nodig om tot volwaardige jobs in de sector te komen: aandacht voor beter werkmateriaal en maatregelen om gezondheidsklachten te voorkomen, maar zeker ook verdere loonsverhogingen. Zelfs met een voltijdse job in deze sector, wat al niet gemakkelijk te bekomen is, kom je niet aan een inkomen waarmee je een waardig leven kunt uitbouwen.

    Het is juist voor deze laagbetaalde sectoren dat de eis van het ABVV voor een 14 euro/uur minimumloon zo belangrijk is. Enkel een opbouwende strijd waarbij de werknemers met de laagste lonen de steun krijgen van de beter betaalde werkenden kan een algemene overwinning boeken. Een overwinning in één bedrijf zou al een belangrijke stap zijn, omdat het als voorbeeld en precedent zou kunnen dienen om de strijd ook concreet in alle werkplaatsen te voeren.

    Naar de komende internationale vrouwendag – 8 maart 2020 – toe zullen we deze eis centraal stellen, naast andere broodnodige eisen zoals de individualisering van de sociale uitkeringen en het opvoeren van de strijd tegen pesterijen op de werkvloer. Enkel als we op straat blijven komen en onze stemmen laten horen, zal er aandacht zijn voor onze noden!

    Protest eerder deze week in Brugge.
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping