NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Langer werken voor hetzelfde loon?

    De laatste maanden staat er schijnbaar geen rem op de eisen van het patronaat, de ene nog groffer dan de andere. Een verlenging van de werkweek tot 40 uur zonder loonsverhoging; de afschaffing van het brugpensioen; loonbevriezing; versoepeling van overuren; het op jaarbasis berekenen van de arbeidstijd (flexibele werkuren, dus); nieuwe loonlastverlagingen; tijdskrediet dat we zelf zouden moeten gaan betalen;… De burgerij in België wil duidelijk een breed besparingspakket, vergelijkbaar met de omringende landen Nederland en Duitsland. In die landen gaat het om “historische” besparingsmaatregelen. Het Belgische patronaat wil haar achterstand inhalen.

    Peter Delsing

    Bij Siemens Duitsland werden de vakbonden in juni voor het blok gezet: van 35 uur per week naar 40 uur gaan, zonder loonsverhoging, of 2000 jobs zouden verloren gaan bij een delokalisatie naar Hongarije. De vakbond stemde hier uiteindelijk mee in. Al snel volgden in Duitsland Daimler Chrysler en Thomas Cook. Ook in Frankrijk en Nederland leek de ban gebroken voor een aantal patroons. In België vond het VBO dat ook hier de 40-urenweek zonder loonsverhoging “bespreekbaar” moest zijn. Paul Soete, gedelegeerd bestuurder van Agoria (de patroons in de industrie en technologie), stelde het scherper: “Het is kiezen tussen meer werken of je baan verliezen”. (1) Het probleem met deze logica van de concurrentie is dat er geen einde aan komt. In Polen ligt het gemiddelde maandloon op 460 euro. Moeten we ons daaraan aanpassen?

    Het fenomeen van de delokalisatie is in een aantal gevallen reëel. We mogen dit echter niet overschatten. In haar jaarverslag van 2003 stelt de Nationale Bank dat de 10 nieuwe EU-landen allemaal – op Slovenië na – meer geld via import en andere kapitaalstromen de regio zien uitstromen dan dat er geld die landen binnenkomt. De Nationale Bank voegt daaraan toe dat de directe buitenlandse investeringen in Oost-Europa “zeldzamer beginnen te worden”. De grootste brokken van de economie werden immers al geprivatiseerd. In 2002 en 2003 daalden de buitenlandse directe investeringen van de EU-landen telkens. Dikwijls is de dreiging met delokalisatie niet meer dan leugenachtige chantage van de bazen.

    Paul Soete (Agoria) stelt in een artikel in La Libre Belgique waar het werkelijk om draait: “In de technologische industrie opnieuw komen tot 40 uur betekent de gemiddelde loonkost per uur met 7,4% verminderen.” (2) De bazen willen, op onze rug, hun kosten drukken om tegenover de directe buitenlandse concurrenten hun prijzen te kunnen handhaven en grotere winsten te maken.

    In concurrerende landen wordt net hetzelfde gezegd tegen de arbeiders. We mogen niet meedenken in de winst- en concurrentielogica van de bazen. De neoliberale politiek van daling van de reële lonen en uitkeringen, ongeremde flexibiliteit, verhogen van de werkdruk,… – kortom: van het herstellen van de winstvoet tegenover de concurrentie op een door overproductie ondermijnde markt – is al sinds begin jaren ’80 bezig. De werkenden, werklozen, gepensioneerden,… zijn er in overweldigende meerderheid alleen maar op achteruit gegaan, wat hun koopkracht en condities betreft. Wat een bekentenis van failliet is het dat de bazen en hun regeringen, bijna 25 jaar na het begin van de neoliberale afbraakpolitiek, nu bij ons komen aankloppen met het grootste besparingspakket sinds jaren.

    België is, op de VS na, het meest productieve land ter wereld. Een verlenging van de werkweek zal enkel leiden tot meer stress. Het zal ook zeker niet meer mensen aan werk helpen, op een moment dat er, eind 2003, 1.143.500 uitkeringstrekkers ten laste van de RVA waren. Sommige patroons, bijvoorbeeld in de auto-industrie waar de markt al beperkt is, stellen als alternatief op de langere werkweek een “loonbevriezing” voor. Zowel Soete (Agoria) als De Muelenaere (Confederatie Bouw) pleiten voor een berekenen van de arbeidsuren op jaarbasis. De Muelenaere: “Gedaan dus met het uniforme aantal werkuren per week gedurende het hele jaar.” (3) Herwig Jorissen van het ABVV, nochtans een erg rechts figuur binnen de vakbond, noemt een verlenging van de werkweek “onbespreekbaar”. (4) Dit weerspiegelt de druk van de basis. Bij Marichal Ketin in Luik werd een voorstel van de directie unaniem weggestemd door het personeel. Bij Volkswagen Vorst, daarentegen, probeert de socialistische vakbond 200 ontslagen te vermijden door arbeidsduurvermindering te koppelen aan een loonlastverlaging voor de patroon. Dit ondermijnt echter de sociale zekerheid, die in 2005 al op een tekort van 1 miljard euro zou afstevenen.

    De bazen gebruiken de eis voor een langere werkweek als schot voor de boeg: als breekijzer om alle verworvenheden volledig onderuit te halen. Als de logica van het kapitalisme echter niet in de noden van de meerderheid van de bevolking kan voorzien, dan kunnen wij ons die logica niet meer permitteren. We moeten opkomen voor de oude vakbondseis van een 32-urenweek met verplichte bijkomende aanwervingen, om een begin te maken met het oplossen van de werkloosheid. Mét loonbehoud: de afgelopen 25 jaar is ons al genoeg afgenomen. De verrijking van een minderheid kapitalisten ten koste van de grote meerderheid moet stoppen. De vorming van een strijdbare, syndicalistische vleugel binnen de vakbonden zal hierbij een cruciale rol spelen, gekoppeld aan de opbouw van een nieuwe, brede arbeiderspartij van tienduizenden arbeiders en jongeren.


    (1) De Morgen, 19/8/2004

    (2) La Libre Belgique, 12/8/2004

    (3) De Standaard, 25/8/2004

    (4) De Morgen, 19/8/2004

  • “Poolse arbeider in caravan op industrieterrein om te werken aan de helft van ons loon”

    Op 1 mei van dit jaar was de uitbreiding van de Europese Unie een feit. 15 jaar na de val van de muur en de pijnlijke gevolgen van de invoering van het kapitalisme in de voormalige Sovjetunie traden vooral Oost-Europese landen toe tot de EU. De overwinning van het Westerse kapitalisme op het Russische stalinisme zorgde bij de arbeiders voor een daling van de levensstandaard, het vergrauwen van de werkomstandigheden en een illusie minder.

    Tony, ALS-lid

    Nu de burgerij wereldwijd, met inbegrip van de Europese, in steeds nauwere schoentjes komt te staan door de uitdieping van de overproductiecrisis, wordt een grootschalig offensief gepland om de krachtsverhouding arbeid-kapitaal te wijzigen. De eerste grote besparingsrondes in Europa worden op tafel gelegd (cfr. Duitsland, Nederland, Frankrijk … en binnenkort ook België) en door de uitbreiding van de EU tracht men ook de verworvenheden op vlak van arbeidsvoorwaarden onder druk te zetten. De dreiging om bedrijven te verplaatsen naar Oost-Europa is sterker aanwezig. Ook worden eerste experimenten doorgevoerd met de ‘invoering’ van Oost-Europese arbeiders.

    Een lid van de Actief Linkse Studenten getuigt over zijn ervaringen en discussies met arbeiders tijdens een vakantiejob in een Vlaams bedrijf.

    “Ik kwam in september, voor het vierde jaar op rij, terecht bij een bedrijf dat rekken produceert voor industrieel gebruik. Het is een relatief klein bedrijf met een twintigtal werknemers, bureaus in Frankrijk, Duitsland, Nederland, en sinds de uitbreiding van de EU ook in Polen.

    “Polen is om verschillende redenen zeer interessant voor een onderneming in deze sector. Bepaalde types van rekken worden uit hout gefabriceerd en Polen is gekend voor haar enorme houtproductie aan goedkope tarieven. Het is bovendien een nieuwe markt die nog niet verzadigd is en dus nog enige groeimarge kent, en vooral, Polen beschikt over een uiterst goedkope en flexibele arbeidsmarkt.

    “De nieuwe Europese regelgeving inzake arbeid geeft bedrijven de mogelijkheid om de ‘diensten’ van hun arbeiders uit te lenen aan een bedrijf in een ander land van de EU. Concreet komt dit erop neer dat arbeiders uit Oost-Europa kunnen tewerkgesteld worden in het Westen aan de arbeidsvoorwaarden die van toepassing zijn in hun vaderland.

    “Interessante ontwikkeling, moet mijn werkgever gedacht hebben. Als ik nu eens een bureau opstart in Polen en daar arbeiders aanwerf, dan kan ik hen gebruiken voor de productie in België en zo mijn loonkosten spectaculair doen dalen. Zo gezegd zo gedaan, en in de maanden juli en augustus werden de structuren hiervoor opgezet.

    “Reeds vier weken werkt Andrei, een Pool, bij het rekkenproducerend bedrijf waarvan sprake in het artikel. De arbeidsomstandigheden van deze ‘dappere gelukzoeker’ zijn onze ‘welvaartstaat’ onwaardig. Voor een vergoeding die iets minder dan de helft bedraagt van de gemiddelde arbeider in het bedrijf, komt Andrei zijn arbeid verkopen aan de bedrijfsleider. Een ‘startkapitaal’ vanuit zijn thuisland heeft hij al helemaal niet en zijn loon is ruim onvoldoende om te kunnen leven in onze maatschappij. Bijgevolg leeft hij in een kleine caravan op de oprijlaan van het bedrijf, zonder enig sanitair (plassen kan hij tegen een container, ‘de rest’ kan hij best ophouden tot de deuren van het magazijn open gaan) of ontspanningsmogelijkheid. Hij heeft één broek en één trui die elk weekend door de baas gewassen worden en waarschijnlijk kan hij daar dan ook een douche nemen.

    “Andrei spreekt enkel Pools, kan dus met niemand communiceren, heeft geen vervoermiddelen (het bedrijf is in een industriepark gelegen) en heeft dus niet de mogelijkheid om een sociaal leven uit te bouwen. Bijgevolg werkt hij meer dan 12u per dag, soms zaterdagen en nachten inbegrepen. Wat zou hij anders aanvangen?

    “Los van het feit dat het verschrikkelijk moet zijn vast te stellen dat de arbeiders rondom jou minder werken en in betere omstandigheden leven, heeft dit ook gevolgen voor de Belgische werknemers van het bedrijf. Andrei werd aangenomen omdat er een arbeidsplaats vrijgekomen was. Die plaats wordt dus nu ingenomen door een arbeider met een hoge graad van uitbuiting wat een reële druk zet op de lonen en werkomstandigheden van de inlandse arbeiders.

    “Wat zal de patroon zeggen wanneer Mario ‘de lasser’ een loonsverhoging vraagt? “Andrei, de goede jongen, doet het voor minder dan de helft dan jij! Wat vroeg je nu weer juist?” Een directe vrees voor het verlies van hun job is er (nog) niet omdat de opzeggingstermijnen een te grote kost voor de baas vormen. Maar hoe lang zal het duren vooraleer de burgerij ook daar het mes in zet? Daarbovenop is het bedrijf nog eens aan het onderzoeken of het een deel van zijn productielijnen niet kan verhuizen naar Polen…

    “De baas van het bedrijf heeft alle trucs van de burgerij duidelijk onder de knie. Investeren in machines en ander materieel is te duur voor een kleine onderneming als deze, en dus moet de uitbuitingsgraad van de arbeiders opgedreven worden. De succesformule om dit scenario te bereiken is de toepassing van de alom bekende verdeel-en-heers strategie om collectieve strijd van de arbeiders tegen te gaan. Bij de aanwerving ging de patroon dan ook zorgvuldig te werk: een aantal van zijn werknemers heeft grote schulden uitstaan, anderen hebben racistische opvattingen, de Pool kan in geen enkele taal communiceren met de Belgische arbeiders, een groep arbeiders wordt iets meer betaald en bevoordeeld met de aangenaamste jobs… Zo creëer je personeel dat schijnbaar tegengestelde belangen heeft waardoor de drempel voor collectieve strijd verhoogd wordt.

    “Ondanks deze moeilijke objectieve omstandigheden hebben de gebeurtenissen van de laatste weken toch een invloed gehad op het bewustzijn van de arbeiders van het bedrijf. Terwijl er de andere jaren een sfeer heerste van ‘iedereen voor zich’ beseffen sommigen nu toch dat de situatie stilaan onhoudbaar wordt en de potentiële kracht om iets te veranderen niet bij het individu maar bij de groep ligt. De weg is nog lang, en tot een eerste personeelsvergadering moet het nog komen, maar het is duidelijk dat de weg vooruit enkel kan geboden worden door een samenwerking van alle arbeiders, tegen de verdeel-en-heers tactiek, tegen de hoge uitbuitingsgraad en vóór betere werkomstandigheden met inbegrip van het optrekken van het loon van de Pool naar het niveau van de andere arbeiders.”

    Dit is geen alleenstaand feit zoals burgerlijke commentatoren vandaag nog zouden durven beweren. Het was de bedoeling van de patroons en hun politici om met de uitbreiding van de EU de concurrentie tussen arbeiders onderling aan te wakkeren en vandaag zijn ze bezig met het aftasten van de nieuwe mogelijkheden.

    Overal in Europa groeien de strijdbewegingen ter verdediging van de sociale verworvenheden aan. Deze week legden Nederlandse arbeiders de grootste haven van de wereld plat, het patronaat sprak van een miljoenenverlies. Op zo’n momenten maakt de arbeidersklasse kennis met haar eigen krachten, en het zal haar taak zijn om die aan te wenden tegen de vernietigende politiek van de burgerij. Echter, de aanval is de beste verdediging, en dus moeten offensieve eisen van de arbeiders op tafel komen. Eisen vertrekkend van de 32-uren werkweek tot het nationaliseren van de sleutelsectoren van de economie om het pad naar het socialisme te effenen!

  • Werkonderbrekingen bij de spoorwegen

    De spanningen lopen op bij de spoorwegen. Deze zomer zijn er al spontane acties geweest in een aantal stations waaronder La Louvière, Antwerpen, Namen, Mons,… Daarmee werd geprotesteerd tegen de toepassing van de herstructureringsplannen.

    Een correspondent

    Aanleiding tot nieuwe ontevredenheid is het feit dat veel personeelsleden buiten kader geplaatst worden omdat hun post verdwijnt, zonder dat ze weten waar naar toe. Het herscholingsprogramma dat in het akkoord voorzien werd voor deze groep mensen, staat nog nergens.

    Door de afvloeiingsmaatregelen is er op een aantal plaatsen al personeel te kort. Ook over B-cargo, de goederentak is er geen duidelijkheid, ook daar weet het personeel niet wat hen te wachten staat.

    Er is een groeiende ongerustheid en onvrede bij het spoorpersoneel die geleidelijk aan de gevolgen van de plannen beginnen te voelen en vrezen voor wat hen te wachten staat. De vakbonden oordelen dat het herstructureringsplan niet correct uitgevoerd wordt.

    Bovendien nemen ze het niet dat Vinck hen niet consulteerde noch informeerde over het plan om in 41 stations de loketten te sluiten. Reizigers zouden in die stations geen ticket meer kunnen kopen of informatie krijgen. Het is duidelijk dat na verloop van tijd het stationsgebouw zelf ook zal sluiten en dan blijven de reizigers letterlijk in de kou staan.

    ACOD-spoor organiseerde daarom vandaag werkonderbrekingen in een aantal grote stations. Het personeel kwam samen om meer duidelijk te krijgen over de stand van zaken en blokkeerde nadien een aantal treinen. Zo werden in Brussel-Zuid 2 Thalystreinen gedurende een driekwartier geblokkeerd en door acties in andere grote stations, voornameijk in Wallonnië, zat het treinverkeer richting Brussel, Charleroi, Namen, Antwerpen, Luik,… in de knoop en waren er her en der vertragingen. De vakbond wil hiermee druk uitoefenen voor de onderhandelingen aanstaande maandag 20sept.

    Deze actie toont aan dat de onvrede alsook de stakingsbereidheid groot is. Het is dan ook niet uit te sluiten dan er nog meer acties zullen volgen in de komende periode. Wordt ongetwijfeld vervolgd…

  • Spontane staking bij De Post in Brussel 1

    Op woensdagavond is een spontane staking begonnen bij de nachtdienst bij De Post in Brussel 1. Ook in Brussel zou de invoering van de georoute leiden tot zware besparingen op vlak van diensten. De postmannen en -vrouwen nemen dit niet en gingen spontaan in staking. Vanaf 22u45 stond er een stakingspikket.

    De invoering van de Georoute zou in Brussel 1 leiden tot het verdwijnen van 60 dagdiensten en 77 nachtdiensten. Dat zijn voorlopige cijfers, maar het is duidelijk dat er sprake is van een radicale besparingsoperatie waarbij Georoute gebruikt wordt om de werknemers het mes op de keel te zetten.

    De staking begon spontaan in Brussel 1. In Brussel 3 werd eerder reeds begonnen met een staking. Volgens de eerste berichten van onze kameraden ter plekke zijn een 70-tal werknemers in staking gegaan. Er is nog geen officiële steun van de verantwoordelijken van de vakbond in Brussel 3.

    Deze spontane actie geeft aan hoe diep het ongenoegen zit. Na de eerdere acties in Gent, Antwerpen, Vilvoorde en andere Brusselse en Waalse kantoren, is het duidelijk dat er dringend nood is aan een nationaal actieplan tegen de harde besparingen bij De Post!

    Meer info volgt.

  • TEC Charleroi: staking verhindert ontslag

    De directie van de busmaatschappij TEC Charleroi wou recent een zieke arbeider ontslaan. Een staking van 5 dagen dwong hen echter om hun beslissing te herzien.

    Jean Peltier

    4 jaar geleden werd de man slachtoffer van een werkongeval. Hij werd weer ingeschakeld als magazijnier, maar herviel begin dit jaar. Toen hij na 5 maanden en 20 dagen het werk weer wilde opnemen, raadde de arbeidsgeneesheer hem aan om zijn ziekteverlof nog te verlengen. Zo overschreedt hij de periode van 6 maanden afwezigheid, wat leidde tot zijn ontslag.

    De arbeiders van de 4 depots van de regio van Charleroi legden uit solidariteit onmiddellijk het werk neer op 5 augustus. De staking was zeer actief: er was een bijeenkomst op vrijdag, gevolgd door een manifestatie voor het hoofdkantoor. Zondag werden pamfletten uitgedeeld op de markt om de bevolking en de arbeiders uit de privé-sector op de hoogte te brengen van de motieven van de staking. Op maandag was er een nieuwe bijeenkomst. Op dat ogenblik kondigden de vakbondsafgevaardigden aan dat de directie haar beslissing introk en de arbeider weer in dienst nam.

    Deze herziening, door het personeel afgedwongen bij directeur Gilson, was enorm belangrijk. Gilson, bekend als lid van de PS, gedraagt zich als een patroon in de privésector. Hij is enkel in de rendabiliteit geïnteresseerd, de gezondheid van zijn arbeiders kan hem niks schelen. Als directeur bij het OCMW van Charleroi ontsloeg hij een heel aantal mensen. Nu botst hij echter tegen een hindernis. Actieve solidariteit en vastberaden strijd zijn de beste wapens om tegen ontslagen te vechten.

  • ACV Van Hool: “Langer werken, harder werken, minder verdienen? 3 maal neen”

    De ACV-delegatie bij bussenbouwer Van Hool verzet zich tegen het agressieve eisenpakket van het patronaat. De vakbond spreekt zich scherp uit tegen de voorstellen om langer te werken (zowel per week als over een hele arbeidsloopbaan) voor een lager loon. In een persbericht en een pamflet verduidelijkt de delegatie haar argumenten.

    Tegenover het voorstel om de werkduur te verlengen werpt de delegatie terecht op dat een voltijdse arbeider in België de afgelopen vijf jaar reeds gemiddeld een uur langer is gaan werken. In 1997 presteerde de gemiddelde Belg 38,3 uur per week, in 2001 was dit 39,3 uur per week. Bovendien is het aantal overuren nu reeds zeer hoog. Een extra argument zou natuurlijk kunnen zijn dat de voorgestelde arbeidsduurverlenging gewoon een loonsverlaging inhoudt: nu moeten overuren extra betaald worden, het patronaat wil blijkbaar extra uren laten presteren zonder enige vergoeding. Dat lijkt alleszins hun voornaamste drijfveer te zijn.

    Van Hool maakte aan de werknemers duidelijk dat het ook het voorbeeld van een aantal Duitse bedrijven wil volgen om de werkduur te verhogen. De ACV-delegatie schreef hierop als reactie: "Verder zouden wij nog flexibeler moeten werken, en als het kan nog langer ook, zoals in sommige Duitse bedrijven. Dit in het belang van het bedrijf , de tewerkstelling en de continuiteit en uiteindelijk in het belang van ons en ons gezin zoals Van Hool schrijft. Wij vragen ons af dat er dan nog tijd over blijft voor ons en ons gezin."

    De oproep van het ACV om de "neerwaarts gerichte sociale spiraal" te stoppen, "liefst Europees", is volkomen terecht. Deze oproep is belangrijk omdat het inderdaad noodzakelijk zal zijn om de strijd niet enkel lokaal per bedrijf te voeren. De argumentatie is overal dezelfde, het verzet moet dus ook eengemaakt worden.

    Bij Van Hool in Lier werken zo’n 4.000 arbeiders. Het ACV is er de grootste vakbond met 30 mandaten, het ABVV heeft er 5 en het ACLVB 2. Eerder kwam de directie er reeds in opspraak toen een delegee van het ACLVB in 2003 werd afgedankt.

  • Algemeen verzet tegen de invoering van georoute

    Sinds De Post begonnen is met de invoering van geo-route in de uitreikingskantoren is er heel wat verzet geweest van het personeel, zowel in de kleinere landelijke uitreikingskantoren als in de grote steden. In augustus was er de staking tegen geo-route in Gent 1 die vier dagen duurde. Door de invoering van geo-route verdwijnen er 71 diensten in Gent 1. De voorstellen van de directie werden tot drie maal toe verworpen door de postbodes. Ze gingen pas terug aan het werk na de belofte dat de cijfers waarop de directie zich baseerde voor het reoganiseren van de rondes herzien zouden worden. Twintig postbodes worden extra aangeworven als tijdelijke versterking en er worden ook nieuwe uitreikingsdiensten gecreëerd. Eind augustus waren er ook stakingen in Brussel 5 (Elsene) en Watermael-Bosvoorde tegen de invoering van geo-route.

    Pamflet ‘Model 9’ dat verspreid wordt onder werknemers van De Post

    In 340 van de 570 uitreikingskantoren zou geo-route ondertussen al ingevoerd zijn. In Antwerpen en de meeste kantoren in de Brusselse agglomeratie zal dit de komende weken gebeuren. In Antwerpen 1 zullen hierdoor 51 diensten geschrapt worden. In de nachtdiensten van de uitreikingskantoren sneuvelen 8 op de 10 diensten en in de uitreikingskantoren gemiddeld 3 op de 10. In februari was er een staking in Vilvoorde die negen dagen duurde. Een postman die uitkeek naar zijn pensioen vertelde ons op het piket dat hij nu dagelijks tot 10 uur nodig had om zijn ronde te doen en dat hij amper nog tijd had voor zijn ‘klanten’.

    De directie van De Post wil absoluut geo-route overal doorvoeren. Samen met het loketbeheersysteem Poststation moet dit de postbedeling en het werk aan de loketten rendabel maken voor toekomstige buitenlandse investeerders. Net zoals bij Belgacom en de NMBS gaat dit gepaard met het schrappen van duizenden jobs. In ‘Mededeling van Johnny Thijs’ van augustus gaat de gedelegeerd bestuurder er prat op dat er door de invoering van nieuwe werkmethodes 1300 jobs bij De Post definitief konden geschrapt worden. In totaal wil De Post 8500 voltijdse jobs schrappen.

    Voor het behoud van de werkgelegenheid en het verdedigen van de rechten van de vastbenoemden en de contractuelen zullen we niet moeten rekenen op de steun van ‘socialistische’ minister van openbare diensten, noch op de leiding van de drie grote vakbonden. De stakingen in Gent, Elsene, Watermael- Bosvoorde, Vilvoorde, Luik en tal van andere uitreikingskantoren maar ook bij Taxipost (tegen de filialisering) toont duidelijk de bereidheid van het personeel om in aktie te gaan tegen het massale jobverlies en de aanval op het personeelstatuut.

    Bedienden, postmannen uit de nachtvacaties én de dagploeg moeten samen actie voeren voor het behoud van alle jobs, het personeelsstatuut en een gelijke behandeling van contractuele personeelsleden. We kunnen ons niet permitteren om ons te laten verdelen

    Poststation verhoogt de werkdruk bij de loketbedienden

    De invoering van het nieuwe informaticasysteem Poststation draait op volle toeren. De bedoeling is het tegen het einde van het jaar in elk kantoor te installeren. Voor diegenen die er nog aan zouden twijfelen, Poststation heeft niet als bedoeling om het werk van de loketbedienden lichter te maken maar hen integendeel nieuwe taken op te leggen terwijl er verder gesnoeid wordt in het personeelsbestand. Het management van De Post is hier trouwens heel duidelijk over: ‘We moeten de omzet drastisch verhogen via een programma om de verkoop te stimuleren en tegelijkertijd de kosten reduceren’; (Texto n° 19, pg 8).

    De tijd die aan het loket uitgespaard wordt voor klassieke bankverrichtingen moet gespendeerd worden aan de verkoop van financiële topproducten aan een meer en meer geselecteerd publiek. De andere klanten zullen zichzelf moeten bedienen aan een bankautomaat. Na een zekere inloopperiode voor het nieuwe systeem zal de druk op de loketbedienden enorm opgevoerd worden.

    Via Poststation wordt het mogelijk om verkoopsdoelstellingen per loket op te stellen en deze regelmatig te evalueren, met gepaste sancties die zullen volgen als de doelstellingen niet gehaald worden. Dit zal een ongezonde concurrentie tussen de bedienden uitlokken die de werksfeer zeker niet ten goede zal komen. Dit is ook de werkwijze die bij Belgacom toegepast wordt, en waar De Post een voorbeeld aan denkt te moeten nemen. Door de sterk toegenomen werkdruk is het aantal depressies bij Belgacom sterk toegenomen. In enkele gevallen heeft dit zelfs tot zelfmoorden geleid.

    Technisch is het perfect mogelijk om de werkomstandigheden van de loktetbedienden te verbeteren en op een correcte manier alle lagen van de bevolking te bedienen zonder te discrimineren op basis van het inkomen en hierbij de tewerkstelling te garanderen. De liberalisering van de banken en postdiensten leidt echter alleen maar tot een sociale afbraak.

    De Post doet meer en meer beroep op interimarbeid

    Vandaag is 1 op 5 jongeren officiëel werkloos. De regering reageert hierop met allerlei nebjobs die ze meestal nog zelf moet bekostigen. Jongeren worden door de werkgevers gebruikt om druk te zetten op de lonen en arbeidsvoorwaarden van oudere werknemers. Als jongeren al werk vinden zijn het vaak tijdelijke opdrachten via een interimkantoor.

    Ook De Post stelt steeds meer mensen te werk via interimkantoren en doet dit op basis van weekcontracten. Na een periode van minimum twee maanden kunnen de interimarissen, na het succesvol afleggen van een test en een interview, een contract van zes maanden krijgen. De Post kan dit type contract vier keer verlengen, meer dan in de privé-sector, waar de werkgever verplicht is om na drie opeenvolgdende contracten van bepaalde duur een contract van onbepaalde duur voor te stellen. Het idee van vast werk met een volwaardig contract wordt volledig ondermijnd.

    In verschillende kantoren bleek met de invoering van de geo-route ‘plots’ dat men geen extra personeel meer nodig had. Interimarissen die normaal recht hadden op een contract van zes maanden , eindigen in een wervingsreserve en zijn ondertussen gedwongen ander werk te zoeken. De interimarissen worden tot hun laatste werkdag aan het lijntje gehouden. Dat terwijl ze als beginnende postbode niet vertouwd waren met het werk en de rondes en dus heel wat onbetaalde overuren geklopt hebben. Des te meer omdat er van de dag opleiding die je als vervanger krijgt voor elke nieuwe ronde, in de praktijk meestal niets in huis kwam.

    Als contractuele werknemer is het moeilijk je rechten te verdedigen. De Post hanteert een bewuste strategie om het aandeel van de contractuelen in het personeelsbestand te vergroten. De vakbonden moeten de contractuelen beschouwen als volwaardige werknemers en hun rechten verdedigen. Bij de bedienden werkt ondertussen al de meerderheid van het personeel met een contract van onbepaalde of bepaalde duur.

    Dit pamflet wordt verspreid onder werknemers van De Post onder de naam ‘Model 9’, een verwijzing naar het formulier model 9 dat binnen De Post gebruikt wordt om werknemers op de vingers te tikken. Als je zelf bijdragen wil schrijven, kun je ons bereiken via modelnegen@hotmail.com. Het pamflet kan ook als pdf-file gedownload worden om verder te verdelen.

  • Antwerpen: staking bij De Post

    Sinds vrijdag is een staking bezig bij De Post in Antwerpen. Aanleiding is ook hier de invoering van georoute waardoor een aantal diensten zouden verdwijnen. In Antwerpen 1 gaat het om 65 diensten die weg moeten. Op een totaal aantal werknemers van 250 kan zo’n aantal tellen! 9 van de 20 diensten bij de chauffeurs zouden moeten verdwijnen en ook in de nachtploeg zou sterk ingegrepen worden.

    Tekst: Geert Cool, Foto’s: Laurent Grandgaignage

    Redenen genoeg dus om over te gaan tot actie. Twee weken na Gent, een week na Watermael-Bosvoorde, enkele maanden na Vilvoorde, wordt nu ook in Antwerpen 1 actie gevoerd. Hierdoor is er geen postbedeling in het centrum van Antwerpen (de zones 2000 en 2018). De binnendiensten van het kantoor staakten vrijdag, maar vandaag niet.

    Aan de Groenplaats stond deze morgen een stevig stakingspikket met een 40-tal aanwezigen. De actiebereidheid is duidelijk aanwezig, maar er zal ook een perspectief nodig zijn om de strijd vooruit te helpen. Na de verschillende lokale acties telkens de georoute ergens wordt ingevoerd, zou een nationaal gecoördineerd actieplan een stap vooruit vormen. De directie wil nationale acties vermijden door de georoute kantoor per kantoor door te voeren, waardoor ook per kantoor geprotesteerd wordt. Dat verzwakt echter de positie van het personeel.

    Na de verschillende acties en de verhalen van de werknemers van De Post over wat de geo-route concreet betekent, is het duidelijk dat het niet voldoende is om hier en daar "aanpassingen" van de geo-route te eisen. Het volledig project deugt niet en moet worden verworpen. Het is een onderdeel van een besparingsplan, geen methode om de dienstverlening "efficiënter" te maken.

    Op dit ogenblik is het nog niet duidelijk of de acties in Antwerpen ook morgen zullen verder gezet worden.

  • Staking bedienden De Lijn eind juli goed opgevolgd

    De hervormingsplannen van directeur-generaal Ingrid Lieten, van SP.a-signatuur, waarbij iedere bediende opnieuw examens moet afleggen, lokten hevige reacties uit bij de werknemers van de openbare vervoermaatschappij.

    Militant ACOD-TBM

    Op 26 juli werd door de bedienden van De Lijn massaal gestaakt tegen deze hervormingsplannen. In Oost-Vlaanderen toonden de chauffeurs (loontrekkenden) hun solidariteit door te weigeren om uit te rijden zonder begeleiding van de controleurs.

    Op 26 juli bezochten delegaties van de bedienden uit de verschillende provincies de Centrale Diensten te Mechelen, voor een onderhoud met Lieten. Nadien gingen ze naar Mol voor een gesprek met de heer Geuens, voorzitter van de raad van bestuur.

    Met de hervormingsvoorstellen worden de bestaande reglementeringen en het personeelsstatuut in 1 klap van tafel geveegd. Elk personeelslid zou moeten deelnemen aan competentieproeven, waarbij de bekwaamheden worden nagegaan. In theorie natuurlijk een mooi principe: de mensen bijscholen waar nodig. Helaas leert de ervaring bij De Lijn dat bekwame personen dikwijls niet aan het gewenste profiel voldoen, omwille van hun syndicale activiteiten of de persoonlijke voorkeuren van het afdelingshoofd. Wie geen al te goede vriend is van het afdelingshoofd moet dan maar hopen op een plaatsje ergens anders in de organisatie.

    Het feit dat iedereen moet solliciteren voor 2 functies zorgt ervoor dat de personeelsleden tegen elkaar moeten wedijveren voor een plaatsje. De uiteindelijke bedoeling hiervan is de personeelskost te drukken en via “verdeel en heers” het personeel mooi binnen de lijnen te houden.

    De hervormingsvoorstellen komen ook op een eigenaardig moment. Er loopt nog altijd het project functie-analyse van alle bestaande functies binnen De Lijn, om dit beter in kaart te brengen en de functie-inhoud aan te passen aan de reële situatie. Bij veel personeelsleden bestond de hoop dat deze analyse zou aantonen dat wat effectief wordt verricht aan werk uitgebreider is en meer kwalificaties vereist dan voorzien. En zo zou leiden tot een aanpassing van de wedde. Nu wordt enkel voorzien dat de huidige wedde verder zal worden uitbetaald. Een verhoging zit er niet meer in.

    In september starten nieuwe onderhandelingen tussen de directie en de vakbonden. De reactie van de personeelsleden op 26 juli toont echter aan dat de bedienden van De Lijn het niet pikken dat er zomaar aan de bestaande reglementering wordt getornd.

  • Onderwijshervormingen Vandenbroucke: dekmanten voor harde besparingen

    Onderwijshervormingen Vandenbroucke:

    Nog voor de start van het nieuwe schooljaar kondigde Vlaams minister van Onderwijs en Arbeid Frank Vandenbroucke (SP.a) al aan dat hij denkt aan drastische hervormen van het onderwijs. In navolging van zijn blauwe voorgangster Marleen Vanderpoorten ziet hij het rapport van de Koning Boudewijnstichting “Accent op talent” als leidraad. Dit rapport is het werk van een commissie samengesteld uit voornamelijk mensen uit de bedrijfswereld, de VDAB, de onderwijsnetten en de vakbonden.

    Een correspondent

    De uitdrukkelijke bedoeling was de schoolmoeheid bij leerlingen in TSO en BSO aan te pakken. Men wou ook het aantal gezakte en zonder diploma afgestudeerde leerlingen beperken. Het uitgangspunt hierbij is dat de opleiding moet praktisch gericht zijn en perspectief geven op een job. Dit kan volgens het rapport het best in nauwe samenwerking met het bedrijfsleven. Er van uitgaande dat de zware industrie toch uit West-Europa zal wegtrekken naar het oosten of het zuiden, ziet de commissie een uitweg in de “vernieuwende, creatieve design-economie” van kleine gespecialiseerde ondernemingen “met een hoog kennisgehalte”.

    De goeroe van dit perspectief is de Amerikaan Richard Florida. Daarom is het van belang dat het onderwijs kort op de bal speelt en zich aanpast aan de particuliere behoeften van de bedrijven. Ondernemerschap wil men opnemen in de eindtermen. Een opleiding zal bestaan uit modules die de leerling kan kiezen naargelang zijn “talent” en op eigen ritme kan afwerken. Gezakt is men niet langer voor een volledig jaar, maar enkel voor bepaalde onderdelen. Het diploma wordt vervangen door bekwaamheidscertificaten die ook buiten het onderwijs kunnen worden behaald. “Levenslang leren”, om zich aan te passen aan de vereisten van het immer veranderende bedrijfsleven, en “leren (zelfstandig) leren” zijn het motto.

    Daartoe moet de volledige onderwijsorganisatie overhoop gegooid worden. Het vast lesurenpakket voor leraars, de scheiding tussen vakken, richtingen, ASO, TSO en BSO en zelfs de klaslokalen moeten plaats maken voor projecten, stages en “open leercentra”. Naast de leerkracht komt een begeleider die de leerlingen bijstaat in hun zelfstandige zoektocht naar informatie. Het puntensysteem bij evaluaties wordt vervangen door meer “kwalitatieve zelf- en peer-evaluatie”. Dit alles in het kader van nog meer (financiële) autonomie voor de scholen en vooral directies.

    Voor sommigen zullen deze dingen zeer revolutionair en aanlokkelijk in de oren klinken. Het onderwijssysteem is inderdaad aan vernieuwing toe, gezien de problemen met schoolmoeheid, spijbelen etc. De kritiek van de onderwijsbonden op deze voorstellen spitst zich dan ook toe op de gevolgen voor de werkbelasting van het personeel.

    De politieke redactie van De Morgen verwijt de bonden “conservatief” halsstarrig vasthouden aan achterhaalde verworvenheden. Wanneer neoliberale kranten als De Morgen deze hervormingen kritiekloos ophemelen, mogen we aannemen dat er grondige redenen tot wantrouwen zijn.

    De redding van de “kenniseconomie”?

    Eerst en vooral is gebleken dat het perspectief van een gedesindustrialiseerde kennismaatschappij een fata morgana is. De ontwikkeling van nieuwe technologieën blijkt even conjunctuurgevoelig als de zware industrie en de concurrentie uit lageloonlanden komt snel op gang waardoor de markt eveneens verzadigd raakt. De westerse landen hebben geen monopolie op knowhow en kennisintensieve productie is gemakkelijker te delokaliseren dan een staalfabriek.

    Het idee om van elke leerling een ondernemer te maken heeft meer weg van burgerlijk indoctrinatie dan van reële perspectieven op een eigen onderneming. Gezien het hoge aantal faillissementen bij KMO’s en eenmanszaken, wat wijst op een verdere concentratie van de productie in grote concerns, is het niet raadzaam iedereen te stimuleren om te gaan ondernemen. In de valse veronderstelling dat iedereen daar ook nog kapitaalkrachtig genoeg voor is.

    Wat deze plannen echt willen doen is pasklare arbeidskrachten afleveren aan de industrie zonder nog veel te investeren in algemene vorming. Stages kunnen zeer nuttig zijn, maar men verschaft er ondernemingen ook gratis arbeid mee. Bovendien laat het de patroon toe aan vroegtijdige selectie te doen, wat neerkomt op een kosteloze personeelsopleiding.

    Een nauwere samenwerking met bedrijven zal er voor zorgen dat de bedrijven scholen gaan domineren. Het bedrijf sponsort de aankoop van de machine en de rest van de beroepsopleiding betaalt de overheid: voor beiden een besparing. Ingedekt door de lokale autonomie ligt de weg vrij naar loondifferentiatie (naargelang de competenties), flexibel uurrooster en onbeperkte arbeidstijd. Kortom: het einde van het personeelsstatuut en de vaste benoeming. Tegen zoveel “progressie” kan men niet “conservatief” genoeg zijn. Opnieuw stelt zich de vraag of de vakbondstop zal kiezen voor de belangen van het onderwijs of een vriendschappelijk theekransje met de minister.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping