NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Kraft Herentals: 107 ontslagen omdat in Oost-Europa meer winst kan gemaakt worden

    De aankondiging van 107 ontslagen bij voedingsproducent Kraft in Herentals maakt duidelijk waar de Europese eenmaking voor de grote bedrijven om gaat: het uitspelen van de arbeiders tegen elkaar om zo ‘goedkoop’ mogelijk te kunnen produceren. Het beperken van de lonen door naar lageloonlanden te trekken is niet zozeer een gevolg van het feit dat de lonen hier te hoog zouden zijn, maar wel van het feit dat er ginder schandalig lage lonen uitbetaald worden.

    Als reactie op de aankondiging van Kraft gingen de werknemers 48 uur in staking. Er is immers ook grote onzekerheid over de jobs die nu behouden zouden blijven, de mogelijkheid dat nu een deel van de productie verhuist, kan erop wijzen dat het bedrijf in stappen tewerk gaat waarbij binnenkort de rest van de productie zou volgen. Nu worden drie van de zeven productielijnen overgeplaatst naar fabrieken in Oost-Europa.

    Eind november bleek er in het bedrijf reeds ongerustheid te bestaan over een mogelijke verhuis. Toen verklaarde ACV-delegee Cleymans dat het bedrijf reeds een berekening had gemaakt waarmee aangetoond werd hoe snel een volledig nieuw bedrijf in Polen winst zou kunnen maken. Binnen de 5 jaar zou een dergelijk volledig nieuw bedrijf in Polen meer winst maken dan de Herentalse afdeling van Kraft.

    Dit soort voorbeelden zal aangegrepen worden om de Europese verdeel-en-heerstactieken toe te passen. De bedoeling van de directie van Kraft bij het voorstellen van die cijfers in november 2003 was evident: het onder druk zetten van de arbeiders in het bedrijf en het lanceren van een discussie die erop gericht is de arbeids- en loonsvoorwaarden naar beneden te halen. De acties die nu gevoerd worden tegen de afdankingen bij Kraft in Herentals zijn belangrijk om aan te tonen dat er verzet komt tegen de houding van het patronaat om de loonsvoorwaarden aan te vallen. Deze strijd zullen we enkel kunnen winnen als we ons internationaal organiseren en ook in Oost-Europa zelf de strijd aangaan voor degelijke loons- en arbeidsomstandigheden.

  • Betoging tegen de liberaliseringen van de EU

    Op zaterdag 5 juni waren er in Brussel ruim 5.000 betogers om te protesteren tegen de liberalisering van de diensten in de Europese Unie, de zogenaamde richtlijn-Bolkestein. Deze richtlijn werd genoemd naar de Nederlandse VVD’er Frits Bolkestein die het voorstel voor de richtlijn deed. Concreet zou een liberalisering van de diensten betekenen dat de arbeids-en loonsvoorwaarden ondermijnd worden. Een werkgever zou met zijn Poolse arbeiders naar hier kunnen komen aan Poolse voorwaarden. Uiteraard moet daartegenover geplaatst worden dat iedereen gelijke arbeids- en loonsvoorwaarden moet krijgen. Zoniet worden we tegen elkaar opgezet om lagere lonen en slechtere condities te aanvaarden. Door samen te vechten kunnen we ingaan tegen de verdeel-en-heerspolitiek zoals door de EU wordt voorgesteld.

    Op de betoging in Brussel waren de vakbonden aanwezig, zij het beperkt. 5.000 betogers is niet spectaculair voor de vakbonden. Blijkbaar was er niet echt goed gemobiliseerd, veel militanten wisten amper van de betoging. Ook opvallend was dat er heel wat traditionele politici opstapten, van Steve Stevaert over Frieda Brepoels tot Ivo Belet en een aantal Groen-militanten. Het is nogal vreemd dat deze politici plots de nood voelden om aan een betoging deel te nemen. Of is dit omdat er verkiezingen in aantocht zijn? Deze politici stellen allemaal een neo-liberaal beleid voor. Diegenen die de afgelopen jaren in de regering zaten hebben dit aangetoond, diegenen die willen in de regering komen, kondigen het nu al aan. De traditionele partijen zijn het erover eens dat er na de verkiezingen zal moeten bespaard worden en ze zijn het er ook over eens wie er zal moeten besparen… Het was dus nogal hypocriet dat ze op deze betoging stemmen kwamen ronselen, terwijl de betoging net inging tegen een asociaal voorstel van een EU-liberaal.

    De Linkse Socialistische Partij was op de betoging aanwezig met een stevige groep leden. We verdeelden er pamfletten en verkochten ons maandblad. Hieronder publiceren we een aantal foto’s vanop de betoging.

    Aan de start van de betoging stond een team LSP-leden

    Stand op de betoging

    LSP-leden in rode en groene vestjes

    Onze affiches hingen op de meest verrassende plaatsen

    ABVV: Neen aan Bolkestein

    ACV’ers tegen de Richtlijn-Bolkestein

    Onderweg stond een groep LSP’ers met pamfletten

    LSP/MAS in actie

    Havenarbeiders protesteren tegen Bolkestein en namen de kop van de betoging

    Versterking voor de Belgische dokwerkers vanuit het buitenland

    FGTB Charleroi – Henegouwen

    ACV: Voor een sociaal Europa

    Werk is noodzakelijk, werkloosheid niet

    Onderwijs is geen koopwaar

    Bolkestein: werken tot je 80ste?

    Geen commerce in de gezondheidszorg

  • Non-profit betoogt opnieuw massaal

    Op donderdag 3 juni liet de Witte Woede en de Non-profit in zijn geheel weer van zich horen en brachten we onze eisenbundel terug in de aandacht van de politiekers en de publieke opinie. Het was reeds de 3de grote nationale betoging in enkele maanden tijd. Voor de gelegenheid werd er een ander parcours gevolgd dan het gebruikelijke Noord-Zuid maar werd er vertrokken van de Kapellekerk om dan vervolgens o.a. het PS-huis aan de Kapellekerk en het kabinet van minister van Sociale Zaken Rudy Demotte aan het Madouplein te gaan bezoeken.

    Een ABVV-delegee in een katholiek ziekenhuis

    1 ding viel duidelijk op: qua grootte was deze betoging hetzelfde als de twee vorige (10.000 à 15.000 betogers) en waren het eigenlijk dezelfde mensen die op straat kwamen. Nu, als je weet dat de Non-profit enkele 100.000’en werknemers telt… (en je mag dan nog gerust rekening houden met de wettelijk verplichte ‘minimumbezetting’ in de instellingen) Op de betoging deelden de syndicalisten en delegees van LSP die in de sector actief zijn (zowel in AVC als ABVV) samen met andere kameraden dan ook een pamflet uit waarin we een eerste aanzet geven hoe we de beweging kunnen verbreden en versterken: want het is duidelijk dat zoals we nu bezig zijn, we in een doodlopend straatje belanden en de ‘betogingsmoeheid’ (vooral omdat er geen resultaten geboekt worden) laat zich voelen onder de collega’s.

    Het lijkt erop dat het LBC zijn ‘poer spaart’ om er dan vanaf september in te vliegen. Tijdens de vorige stakingsbeweging van de sector (4 jaar geleden) waren er in bepaalde instellingen stakingen van langer dan 1 dag en telde de grootste betoging zo’n 25.000 personen.

    Anderzijds mogen we ons ook niet laten verdelen op de lijn van lidmaatschap van de diverse vakbonden. De vooruitgang van het ABVV in de Non-profit ontlokt soms onsportieve reacties van -weliswaar geïsoleerde- ACV’ers. Deze vooruitgang van het ABVV in de sector is eigenlijk meer dan logisch: het ACV-monopolie in de katholieke instellingen is niet meer van deze tijd. Het is dan ook belangrijk dat er komaf gemaakt wordt met de regeling dat er tijdens betogingen opgestapt wordt in aparte ‘kleurblokken’. Het is veel logischer en gezonder dat er opgestapt wordt per instelling als collega’s onder elkaar, groen en rood hand in hand!

    De LSP zal zijn werking binnen de Non-profit de volgende weken en maanden sterker structureren zodat we klaar staan om nog sterker tussen te komen in de volgende stap: het verbreden van de beweging, niet enkel in de sector zelf maar ook naar andere sectoren toe! Want dit is onze enige kans om daadwerkelijk iets uit de brand te slepen. Wordt zeker en vast vervolgd…

    Zie ook het LSP-pamflet dat op de betoging werd verspreid

  • Sociale verkiezingen

    Op deze site biedt LSP informatie, verwijzingen en standpunten over de sociale verkiezingen. Indien je meer info wil, aarzel dan niet om ons te contacteren!

    Standpunten

    Nuttige info

    Verwijzingen

    Sociale verkiezingen: wat de cijfers niet zeggen

    Voorlopige resultaten, op basis van 83% van de uitslagen, voorspellen een lichte vooruitgang van ACV en ACLVB ten koste van het ABVV. De volledige uitslag zal pas eind september bekend zijn. Het ABVV hoopt haar score nog iets op te tillen omdat de resultaten van een aantal grote bedrijven zoals Caterpillar, Carrefour, Match en Lidl nog niet bekend zijn.

    Enkele kandidaten aan het woord

    We vroegen een aantal kandidaten bij de sociale verkiezingen naar de campagne op hun werk.

    Stem voor een democratisch en strijdbaar syndicalisme!

    In mei vinden in de bedrijven van de privé-sector sociale verkiezingen plaats voor de Ondernemingsraden en Comités voor Preventie en Bescherming op het Werk. Dit is een belangrijke gebeurtenis, aangezien honderdduizenden werknemers dan verkiezen wie hen de komende 4 jaar gaat vertegenwoordigen. We gaan in op het belang van de sociale verkiezingen en stellen ook de vraag: ‘ABVV of ACV’?

    Sociale verkiezingen: hoe opkomen tegen ongevallen op het werk?

    Bij de komende sociale verkiezingen worden ook de delegees van het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk verkozen. Wij vroegen aan Silvio Marra, voormalig delegee in het comité van Forges de Clabecq, hoe een delegee kan opkomen voor meer veiligheid op het werk.

    Sociale verkiezingen: wat als de patroon deze niet wil organiseren?

    We kregen een vraag van een LSP-lid in een klein bedrijf waar er discussie is over hoeveel werknemers er juist zijn. Volgens de patroon zijn er minder dan 50 en moeten geen verkiezingen georganiseerd worden voor het Comité Preventie en Bescherming op het Werk. We publiceren een kort antwoord op de gestelde vragen.

    De routine van de leiding bereidt de nederlaag voor

    Van 6 tot 19 mei 2004 vinden in de privé-bedrijven sociale verkiezingen plaats. De manier waarop de vakbondsleidingen deze verkiezingen voorbereiden, legt hun beperkingen en hun ingeroest conservatisme bloot.

    Overzicht van de procedure

    We gaan na wat wettelijk voorzien is inzake de sociale verkiezingen en welke organen verkozen worden.

    Hoe de vakbonden in de VS worden aangepakt

    In de VS is de syndicalisatiegraad op 20 jaar gedaald van 20% naar 13%, die daling komt er vooral in de private sector. Eén van de elementen die daarbij een rol zou spelen is het inzetten van vakbondsbrekers. In het tijdschrift van SD Worx staat een interview met een voormalige vakbondsbreker.

  • Sociale verkiezingen: wat de cijfers niet vertellen

    VOORLOPIGE RESULTATEN, op basis van 83% van de uitslagen, voorspellen een lichte vooruitgang van ACV en ACLVB ten koste van het ABVV. De volledige uitslag zal pas eind september bekend zijn. Het ABVV hoopt haar score nog iets op te tillen omdat de resultaten van een aantal grote bedrijven zoals Caterpillar, Carrefour, Match en Lidl nog niet bekend ven zijn.

    Eric Byl

    Hoe dan ook zijn de krachtsverhoudingen tussen de vakbonden nauwelijks gewijzigd. Dat kon moeilijk anders. Men moest al een kei zijn om de verschillen te ontdekken tussen “10 voorstellen waarvoor wij tekenen” (ABVV) en “10 redenen om voor het ACV te stemmen”. De officiële instanties hebben hun klassieke taktiek gevolgd: de verkiezingen depolitiseren met inhoudloze slogans en zich niet laten vastpinnen op duidelijke eisen die aan de basis als een signaal voor actie kunnen worden begrepen. Voor het ABVV was dat “wij kiezen voor u”, de ACV-variant luidde “uw job, ons werk”. Beide slogans drukken uit waar de vakbondsleidingen heen willen: de vakbonden omvormen tot zuivere dienstverlenende bedrijven.

    Wie inhoud wou, kon enkel terecht bij een beperkt aantal syndicale delegaties. De ACOD-delegatie aan de VUB verspreidde een speciale editie “sociale verkiezingen” van haar nieuwsbrief. Daarin combineert de delegatie een concreet eisenplatform met een degelijk uitgewerkte argumentatie. Resultaat: de monsterscore van 2000 (63,2%) werd dit jaar met 1,5% verbeterd (64,7%). De VUB is helaas een uitzondering. Meestal werden strijdbare syndicalisten, zonder inspraak van de basis, ergens achteraan de lijst geparkeerd en werd er nauwelijks gewerkt met inhoudelijke voorstellen.

    Het tijdperk dat het ABVV stond voor strijd en het ACV voor overleg ligt trouwens al een tijdje achter de rug.Vooral sedert het aantreden van paars(groen) heeft het ABVV zich geprofileerd als een loyale partner van de regering.

    Strijdbare syndicalisten scoren doorgaans beter dan hun collega’s die zich beperken tot dienstbetoon. Ze zijn echter zelden in staat om de nationale trend te doorbreken en het gebrek aan strijdbaarheid van de nationale structuren te compenseren op bedrijfsniveau, ook al door het ontbreken van een georganiseerde linkerzijde. De nationale vakbondstop zal aanvoeren dat het toch niet zo erg gesteld kan zijn met haar imago, aangezien liefst 80% van de stemgerechtigden – beduidend meer dan in 2000 – heeft deelgenomen. Ze zal er ook op wijzen dat het aantal vakbondsleden toeneemt en de samenstelling van de lijsten vlotter verloopt dan ooit. Het ACV bracht meer dan 63.000 kandidaten in stelling, het ABVV meer dan 50.000 en ook het aantal kandidaten van het ACLVB is fors toegenomen.

    Voor LSP is dat niet te verklaren door de populariteit van de nationale vakbondstop, noch door een duidelijke keuze voor of tegen de voorstellen van één van de bonden. Wij denken dat het een uitdrukking is van de toenemende onzekerheid in een periode van stijgende werkloosheid en aanvallen op de sociale zekerheid. De vooruitgang van het ABVV in de nonprofit is vooral te verklaren doordat het monopolie van het ACV in de katholieke instellingen niet meer van deze tijd is. De achteruitgang van het ABVV in de industrie en financiën is anderzijds gedeeltelijk te wijten aan de aanslepende desindustrialisering.

    De lichte vooruitgang van het ABVV in Brussel is hoofdzakelijk te wijten aan de stijgende impact in het katholiek onderwijs en de private hospitalen en dus niet aan de uitsluiting van de meer linkse ABVV-voorzitter Faust.

    De nieuw verkozen gemandateerden in de bedrijven wacht een moeilijke taak. Zij zullen de arbeiders en hun gezinnen moeten verdedigen tegen een patronaat dat haar crisis op de arbeiders wil afwentelen en een regering die drastisch wil snoeien in de sociale uitgaven. Op de vakbondstop, die steeds meer optreedt als de vertegenwoordiger van de regeringspartijen binnen de vakbonden, zullen ze niet moeten rekenen. De enige garantie in de komende periode is het politiseren van de basis door die zoveel mogelijk te betrekken, het opzetten van een netwerk van syndicalisten en het ijveren voor een breuk van ACV met CD&V en een breuk van ABVV met SP.a. Dat moet de weg openen voor een ééngemaakte vakbond en een nieuwe arbeiderspartij die echt strijdt voor onze belangen.

  • Non profit voert opnieuw actie op 3 juni

    We publiceren een pamflet dat gemaakt is door LSP-syndicalisten in het ACV en het ABVV in de non-profit.

    De motor van de Witte Woede is sinds december 2003 herstart met de militantenconcentratie in de Magdalenazaal. Ondertussen is er veel gebeurd, maar weinig stappen vooruit gezet. Er zijn twee grote nationale betogingen geweest om onze eisen kracht bij te zetten, er waren de dinsdagacties in maart en de sociale verkiezingen in tal van organisaties van de Non-Profit. De afgelopen maanden zijn er tweemaal gesprekken geweest met de federale regering, maar de gewenste resultaten blijven echter achterwege. De Vlaamse regering blijft zelfs weigeren iedere onderhandeling te starten.

    Wat de vakbonden in het begin van dit jaar al zeiden, is dus uitgekomen. De federale en Vlaamse regering wil de confrontatie met de Non-Profit liever uitstellen tot na de verkiezingen van juni. Op 13 juni vragen alle partijen en politici ons weer om voor hen te stemmen. Er worden weer grote beloftes gedaan en hier en daar hoor je zelfs zeggen dat ze meer aandacht willen hebben voor de gezondheids- en welzijnszorg. Groen! zegt in de Standaard dat er 25.000 extra jobs nodig zijn in de Non-Profit. Dit is dezelfde eis die ook in de nieuwe eisenbundel staat. Hoe komt het dat ze dezelfde eisen naar voor schuiven, maar tegelijk ieder gesprek met de sector weigeren?

    Enkele maanden geleden stond er in de Morgen nog te lezen dat de wachtlijsten in de gehandicaptensector deels te verklaren waren door het groot aantal ‘oneigenlijke’ gehandicapten dat op de wachtlijsten staat. De uitspraken van Somers en Byttebier in dit artikel zorgde voor grote protesten vanuit de gehandicaptensector (kijk maar naar de betoging van 26/3) en voor een massale opkomst tijdens de nationale Non-Profitbetoging een week later. Na de werklozen horen nu blijkbaar de mensen met een handicap ook al tot de profiteurs.

    In Knack stond te lezen dat er 26.000 bejaarden op een wachtlijst staan. Zou het hier ook over ‘oneigenlijke bejaarden’ gaan? Er zijn dus niet enkel ellenlange wachtlijsten in de gehandicaptensector, maar ook in de bejaardenzorg en kinderopvang. De Non-Profit voert al vijftien jaar actie voor een kwaliteitsvolle zorg voor iedereen in deze samenleving. Daarnaast komen de vakbonden op 3 juni weer op straat om betere loon- en arbeidsvoorwaarden te eisen voor iedere werknemer binnen de Non-Profit. Wij eisen concrete antwoorden op onze vragen. De nationale Non-Profit betoging van vandaag moet een duidelijk schot voor de boeg van de beleidsmakers zijn.

    Welke weg vooruit met de beweging?

    Indien het na de verkiezingen even stil blijft langs regeringszijde zullen ongetwijfeld vanaf september de acties hernomen worden en verharden. Nationale betogingen hebben hun nut om alle krachten te bundelen maar ons beperken tot regelmatige ‘wandelingen’ in Brussel is een doodlopend straatje. De enige weg vooruit is het organiseren van daadwerkelijke stakingen met piketten aan de instellingen waardoor de bezoekers, patiënten of bewoners en de collega’s die nog niet betrokken zijn in de beweging, direct in contact komen met onze strijd en waardoor we meer tijd krijgen om er zoveel mogelijk mensen bij te betrekken. Lokale acties kunnen de basis van de beweging vergroten, gecombineerd met nationale acties geeft dit een veel sterker effect. Een ander middel om de impact te vergroten is het organiseren van actieve solidariteit binnen andere sectoren. De staat van de gezondheids- en welzijnszorg gaat immers iedereen aan!

    Stop anti-sociaal Europa!

    De afgelopen week heeft vooral het LBC intensief campagne gevoerd rond de ‘Richtlijn-Bolkestein’. Op 5 juni (Brussel 14u Noordstation) organiseren de vakbonden een nationale betoging hiertegen. Indien deze richtlijn er door komt, zal dit een enorme ravage aanrichten in alle sectoren maar zeker in de Non-profit!

    Wat houdt deze ultraliberale natte droom allemaal in? Het gaat over een heel pakket van maatregelen die zogezegd het vrij verkeer van diensten, van bedrijven en zelfstandigen in Europa moet garanderen. Dat is een mooie omschrijving voor sociale en fiscale dumping! Enkele principes van dit gedrocht zijn: de invoering van het ‘Oorspronglandbeginsel’. D.w.z. dat werkenden onderworpen zijn aan de loon-en arbeidsvoorwaarden van het land van oorsprong en niet langer aan de arbeidsvoorwaarden van het land waar de diensten geleverd worden. In mensentaal: een Letse staatsburger zal bijvoorbeeld aan een Lets loon werken in een Vlaamse kinderkribbe. Als je weet dat de gemiddelde uurloonkost (loon+sociale lasten) per werknemer in dat land 3,42 Euro bedraagt… Zo een maatregel zou onze loon-en arbeidsvoorwaarden totaal onderuit halen. De resultaten van 15 jaar Witte Woede zou met een vingerknip te niet gedaan worden!

    Maar het wordt nóg beter… Alle bestaande regels, erkenningsprocedures, programmacriteria en personeelsnormen moeten volgens Bolkestein afgeschaft worden! Het afschaffen van de personeelsnormen heeft maar 1 doel: meer werk met minder volk… dat moet toch kunnen?????? Ook moet de Non-Profit volledig vrijgemaakt worden voor privatisering en dus winstgevend worden: say again? Ook moeten de vaste prijsbepalingen verdwijnen: zoals het LBC-pamflet treffend zegt: "Adieu tarieven artsen-ziekenfondsen. Vrije honoraria ook in gemeenschappelijke kamers. Adieu inkomengebonden tariferingsystemen." Wij kunnen hier maar 1 ding op zeggen:Bolkestein en Europa-bureaucraten: steek uw richtlijn in uw ultra-liberaal g..!

    Welk politiek alternatief?

    Zoals we in ons vorig pamflet stelden, gedragen alle traditionele politieke partijen zich als omgekeerde Robin Hoods: "stelen van de armen om aan de rijken te geven." Zij gaan allemaal mee in het neoliberale verhaal van het ontmantelen van de sociale zekerheid, besparingen in het onderwijs, privatiseringen…

    Een nieuwe arbeiderspartij is nodig!

    Wat de werknemers nodig hebben is een nieuwe arbeiderspartij die consequent hun belangen verdedigt. Een partij waarvan de mandatarissen hun positie gebruiken om de sociale strijd vooruit te helpen in plaats van hun eigen carrière na te jagen en zich te gedragen als de ideale schatbewaarders van de rijken. Een partij die niet aan praatbarakkenpolitiek doet maar op het terrein zelf, de school, de wijk, de werkvloer actief het verzet tegen de sociale afbraakmachine organiseert en ondersteunt… echter zo een partij bestaat nog niet.

    En de LSP?

    De leden van de Linkse Socialistische Partij willen echter niet bij de pakken blijven zitten totdat zo een partij ontstaat. Leden van de LSP zijn o.a. als delegee, vakbondsmilitant, scholier of student actief in de beweging van de Non-Profit maar ook op vele andere terreinen; de anti-oorlogsbeweging, de strijd tegen racisme en fascisme, het verzet tegen de privatiseringen en bedrijfssluitingen… echter deze bewegingen kennen geen ééngemaakte politieke vertaling. Daarom heeft de LSP beslist om in afwachting van een brede arbeiderspartij haar eigen organisatie verder uit te bouwen en op te komen met de verkiezingen om zo een fundamenteel andere stem te laten horen: een democratisch én strijdbaar socialistisch alternatief. Voor de Europese verkiezingen komen we in beide landsgedeelten op (in Wallonië onder de naam ‘Mouvement pour une Alternative Socialiste’/ MAS) Wij verwachten geen doorbraak in de politieke verkiezingen: daarom is onze organisatie nog te klein en beschikken we over een zéér beperkt budget. Het stilzwijgen van de media over de kleine partijen is ook niet echt bevorderlijk om onze bekendheid te vergroten. In de voorbije sociale verkiezingen behaalden LSP’ers in zowel ACV als ABVV goede tot zeer goede scores: we hebben nog nooit over zoveel delegees beschikt als nu! In sommige bedrijven zorgden onze leden voor spectaculaire resultaten… Zo ook werd onze werking in de Non-Profit versterkt. Je zal dus gegarandeerd nog van ons horen!

  • Sociale verkiezingen: enkele kandidaten aan het woord

    Vandaag publiceren we een interview met William Caers, kandidaat bij de sociale verkiezingen voor het ACOD bij de Brusselse MIVB (openbaar vervoer).

    Hoe verlopen de sociale verkiezingen bij de MIVB en wat is het motief voor jouw kandidatuur?

    William: “De verkiezingen vinden plaats enkele maanden na een 24-urenstaking. De laatste druppel was een overeengekomen premie, enkel voor het metropersoneel, waarvan het bedrag sterk opliep voor diegenen die hoger in de hiërarchie staan. Maar het ongenoegen beperkt zich niet tot die affaire alleen. Het personeel lijdt dagelijks onder de verslechterende arbeidsomstandigheden: uur regelingen worden krapper, conducteurs hebben minder tijd om op adem te komen, de directie die flexibilisering wil opleggen… De delegees op de werkvloer ervaren duidelijk dat ongenoegen. Met mijn kandidaatstelling wil ik een spreekbuis zijn voor het stemloos verzet van de basis.

    "De MIVB is een bedrijf met duizenden arbeiders, met slechts één enkele Ondernemingsraad en één enkel Comité voor Preventie en Bescherming. Maar in de praktijk organiseren de arbeiders zich rond depots of werkplaatsen. Voor delegees van het ene depot is het niet evident zich bekend te maken in andere depots. Ik beschouw mezelf als kandidaat voor alle arbeiders, niet enkel voor diegenen van mijn depot. Syndicale strijd is ook niet beperkt tot sociale verkiezingen alleen. Na de verkiezingen moet men zich inzetten om alle arbeiders te verenigen, tegen de directie die ons harder wil uitbuiten.”

    William Caers, ACOD-kandidaat bij de MIVB (Brussel)

  • Sociale verkiezingen: enkele kandidaten aan het woord

    Vandaag publiceren we een interview met Jo Coulier, kandidaat bij de sociale verkiezingen voor het ACOD aan de VUB. Jo is op dit ogenblik hoofddelegee.

    Jo Coulier (VUB)

    Voor Jo Coulier, hoofddelegee aan de VUB, zijn het de derde sociale verkiezingen. Jo stond vorig jaar op de senaatslijst van de LSP.

    Jo: "Op de VUB werken ongeveer 2800 mensen. Naast het academisch personeel, is er ook administratief en technisch personeel. Alles begint met een goede syndicale werking naar de verschillende personeelsleden, wat niet altijd eenvoudig is. Om met iedereen contact te houden, hebben we als syndicale delegatie een nieuwsbrief ingevoerd die 4 à 5 keer per jaar verschijnt. De laatste jaren zijn er verschillende aanvallen geweest op het statuut en de arbeidsvoorwaarden van het personeel (eigen kuispersoneel vervangen door uitbesteding aan privé-firma’s, en vooral meer mensen die "op projecten aangeworven worden" en dus in een onzekere toestand zitten).

    "Omdat we ons goed georganiseerd hebben, zijn we er ook in geslaagd om resultaat te boeken. Meer dan 300 contractuelen werden gelijkgeschakeld met de statutaire personeelsleden. Wat vooral belangrijk is, is dat mensen voor een programma stemmen dat uitgaat van de gemeenschappelijke belangen van alle personeelsleden en van een publiek gefinancierd onderwijs en goede voorzieningen voor de studenten. De universiteit mag niet zomaar een privé-bedrijf worden. Het is afwachten wat de concrete gevolgen van het Bologna-akkoord zullen zijn. Er wordt gesproken over "meer mobiliteit voor het personeel" en dus moeten we op onze hoede zijn wat dat zal betekenen. In de Raad van Bestuur zitten er teveel mensen met het idee om verder te besparen en het aantal personeelsleden te beperken. Daartegenover moeten we een sterke syndicale delegatie uitbouwen. Dat we hierin niet altijd de steun hebben van de nationale leiding is al verschillende keren gebleken.

    "Pas nadat de eisenbundel voor de cao-onderhandelingen reeds was opgesteld door de nationale leiding werden we op de hoogte gebracht en kon er niets meer aan veranderd worden. Als delegatie aan de unief worden we geconfronteerd met vragen als: wie zal degelijk onderwijs betalen? Als strijdbare delegatie hebben wij al de keuze gemaakt!"

  • Sociale verkiezingen: enkele kandidaten aan het woord

    De komende dagen publiceren we een aantal interviews met kandidaten bij de sociale verkiezingen van mei

    Marieke, kandidaat voor de LBC in een instelling voor gehandicapten in Gent

    Marieke is arbeidersdelegee voor het LBC in een instelling voor gehandicapten in Gent. Ze is zowel kandidaat voor de OR, het Comité voor Preventie en Bescherming als voor de Syndicale Delegatie. Het is de derde keer dat ze kandidaat is.

    Wat zijn de elementen die in deze campagne voor de sociale verkiezingen spelen?

    Marieke: "Onze sector zit volop in beweging. In de non-profit zijn er dit jaar al 2 nationale betogingen geweest, de laatste op 1 april met 20.000 (!) deelnemers. De betogingen werden georganiseerd om de regering onder druk te zetten om onze eisenbundels serieus te nemen: invoering van de 36- urenweek, loonsverhoging, hogere toeslagen voor nacht- en weekendwerk, minder hard werken voor oudere werknemers, maatregelen tegen de commercialisering van de gezondheidszorgen,…

    "Elk van deze eisen is belangrijk, maar we zijn ook solidair met bijvoorbeeld het personeel in de privé-ziekenhuizen dat slechts 1% loonsverhoging kreeg op 5 jaar tijd."

    Voeren jullie een specifieke campagne?

    "Eigenlijk zijn we door de witte woede al maanden campagne aan het voeren en daar kruipt ook onze tijd in. Binnenkort plannen we verdere acties aan de partijsecretariaten van Groen, SP.a en VLD. Als ze denken ons te kunnen afschepen met allerhande evaluatiewerkgroepen, dan zijn ze toch aan het verkeerde adres. Door de mobilisatie van de verschillende acties, heb ik al enorm veel kunnen discussiëren met de werknemers. Dat is ook wat ze verwachten van een delegee. Als vertegenwoordiger van de arbeid(st)ers zijn er uiteraard wel specifieke elementen die ons belangen. Zo werd door het vorige akkoord de carenzdag (de eerste dag ziekte die normaal niet betaald wordt) afgeschaft. En als moeder vind ik het ook belangrijk dat er voldoende aandacht wordt besteed aan de combinatie van werk en gezin, en dus voor de systemen van zorgkrediet en loopbaankrediet."

  • Stem voor een democratisch en strijdbaar syndicalisme!

    Sociale verkiezingen

    IN MEI vinden in de bedrijven van de privé-sector sociale verkiezingen plaats voor de Ondernemingsraden en Comités voor Preventie en Bescherming op het Werk. Dit is een belangrijke gebeurtenis, aangezien honderdduizenden werknemers dan verkiezen wie hen de komende 4 jaar gaat vertegenwoordigen. Een bedrijf moet minstens 100 werknemers tellen vooraleer een Ondernemingsraad kan verkozen worden en minstens 50 voor een Comité voor Preventie en Bescherming. Er zullen geen verkiezingen plaatsvinden bij de openbare diensten (uitgezonderd in de MIVB), noch in kleine en middelgrote ondernemingen van de privé. Dit laat ons alvast toe om de beperkingen van de “democratische” visie van de patroons vast te stellen: de sociale verkiezingen zijn slechts verplicht gemaakt daar waar de vakbonden een belangrijke krachtsverhouding vertegenwoordigen.

    Guy Van Sinoy

    Wat is belangrijk bij de sociale verkiezingen?

    De vakbonden in België evolueren binnen een dubbelzinnig, institutioneel kader. Langs de ene kant hebben we een vakbeweging die sterk is in aantal en in staat om door een algemene staking het land lam te leggen. Tegelijkertijd wordt de sociale onvrede gekanaliseerd door een ervaren vakbondsbureaucratie.

    Er is ook een wettelijk kader waarbinnen de vakbonden geïntegreerd zijn: de Ondernemingsraad, het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk en de Nationale Arbeidsraad zijn officiële “overlegorganen”, met andere woorden: klassecollaboratie en integratie van de vakbonden in de burgerlijke staat.

    Maar in de ogen van honderdduizenden werknemers worden de Ondernemingsraad en het Comité voor Preventie en Bescherming, naast de syndicale delegatie, gezien als organen die eisen afdwingen. Het vakbondsstatuut binnen deze organen maakt het bovendien mogelijk dat militanten beter het sociaal verzet van de arbeiders organiseren (informeren van de werknemers, verspreiding van affiches en pamfletten, etc.). Het is van groot belang dat de delegees de beschikbare faciliteiten in deze organen gebruiken om de strijdbaarheid van de arbeiders te ontwikkelen.

    ABVV of ACV?

    Sinds haar oprichting in 1945 is het ABVV officieel onafhankelijk van politieke partijen. Maar iedereen weet dat het syndicale apparaat onder de stricte bureacratische controle staat van PS en SP.a. En het is niet de kandidatuur van De Vits op de SP.a-lijst voor de Europese verkiezingen die dat ongedaan maakt.

    Het ACV, van zijn kant, was op het ogenblik van haar oprichting officieel een “antisocialistische” vakbond. Vandaag vinden we op de werkvloer echter een groot aantal strijdbare militanten en delegees bij beide vakbonden… en ook heel wat kandidaten die enkel op de lijsten staan om “beschermd” te blijven.

    LSP weigert de arbeidersklasse te verdelen. Ze weigert voorkeur te geven aan één vakbond boven de andere, wat zou neerkomen op het goedkeuren van de bureaucratische maneuvers van dat vakbondsapparaat. LSP roept op om te stemmen op strijdbare delegees (ABVV of ACV) die syndicale democratie in de praktijk brengen: delegees die hun werkmakkers informeren en mobiliseren en die bekwaam zijn om zich in te spannen voor de opbouw van een strijdbaar, gemeenschappelijk vakbondsfront.

    De komende dagen publiceren we ook een aantal interviews met kandidaten bij de komende sociale verkiezingen

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping