NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Sociale sector in actie

    Interview met Marieke, delegee en militante van de LBC

    Interview door Koenraad Depauw

    De voorbije weken zagen we verschillende strijdbare acties van de sociale sector. Wat was de aanleiding hiervoor?

    Door de beslissing van de Vlaamse Gemeenschap om de subsidies in de gehandicaptensector voor december maar voor de helft uit te keren ging ons loon in die maand slechts voor 60% uitbetaald worden. De rest van ons loon zouden we pas later, in januari, ontvangen, net als de eindejaarspremie. We voerden tweemaal actie in Brussel. Na de eerste actie wilden de ministers zelfs niet aan de onderhandelingstafel komen. Toen we een week later weer in actie kwamen, gaf de regering toe. We zullen nu ons volledig loon én onze eindejaarspremie op tijd krijgen.

    Op 11 december kwamen militanten uit de sociale sector samen om de eisenbundel te bespreken. Welke eisen schuiven jullie naar voor?

    De militanten zijn dit jaar eerst samengekomen in gewestelijke en nationale belangengroepen. Van daaruit is een soort bevraging opgesteld die we aan onze collega’s hebben overhandigd. In totaal werd meer dan 10.000 werknemers in de sociale sector gevraagd wat zij de belangrijkste strijdpunten vinden voor het komende jaar. Als eerste punt, merken we dat de lonen in de sociale sector 17% achterop hinken bij de gemiddelde lonen in andere sectoren. Dit omdat we de voorbije jaren vooral gestreden hebben voor meer verlof, brugpensioen en landingsbanen.

    Vandaag willen we de lonen in de sociale sector op gelijk niveau brengen met de andere sectoren. Dit is een eerste strijdpunt. Onze 45+ CAO, waardoor we op 45-jarige leeftijd recht hebben op meer verlof, loopt ten einde. We willen deze CAO verlengd zien. Ook de CAO rond brugpensioen op 57 jaar loopt ten einde. Deze willen we ook verlengen. Verder willen we een omvorming van de eindejaarspremie (de premie is slechts een percentage van het maandloon) naar een volwaardige dertiende maand. We willen een 36-urenweek met behoud van loon als eerste stap naar een 32-urenweek.

    We hebben in het verleden door strijd te voeren recht gekregen op meer verlof vanaf een bepaalde leeftijd, en vroeger brugpensioen dan in andere sectoren. Wanneer er geen bijkomende aanwervingen komen zorgt dit voor een overbelasting van de jongere werknemers. "Bijkomende aanwervingen!" is ons laatste – even belangrijke – strijdpunt.

    Bij ons wil men nu overgaan tot een enveloppesysteem voor de logistieke ondersteuning, zoals de keuken en onderhoud. Het gevaar is dat de directie zal beslissen het onderhoudspersoneel uit te besteden aan een grote privé-firma. Dit is een aanval op de kwaliteit van bijv. het voedsel, maar ook op de jobs en het statuut van duizenden mensen.

    Het eisenpakket dat jullie naar voor schuiven is heel strijdbaar. Hoe denken jullie deze eisen om te zetten in overwinningen?

    Vanaf januari-februari zullen we beginnen met actievoeren: eerst prikacties, maar later zullen ook stakingen en betogingen volgen. Doordat we in het opstellen van het eisenpakket zoveel, tienduizenden, mensen hebben betrokken denk ik dat heel veel werknemers uit de sociale sector zullen deelnemen aan de acties. We hebben in het verleden de meeste van onze eisen kunnen waarmaken. We zullen er voor zorgen dat dit zo blijft!

  • Waarom sociale conflicten steeds harder worden

    Vrijheidsberoving directieleden Sigma Coatings en Alstom

    Eind november werden 6 directieleden van Sigma Coatings in Manage (Henegouwen) 3 dagen vastgehouden door stakende arbeiders. Kort daarna overkwam de directie van Alstom in Beyne-Heusay (Luik) hetzelfde.

    Eric Byl

    In februari sloten kaders van Cockerill Sambre algemeen directeur Alain Bouchard met enkele directieleden op in de Luikse universiteit. Later gebeurde hetzelfde in de kerncentrale van Tihange. In de jaren ’80 hadden FN-arbeiders hun directie ook al een 2-tal dagen vastgehouden. Welke syndicale delegatie kent niet hier of daar een incident waarbij arbeiders een ondernemingsraad blokkeerden en de leden ervan opsloten tot ze een verklaring hadden afgelegd en/of een voorstel onderhandeld?

    De pers reageert selectief verontwaardigd. Het Vlaams Economisch Verbond wil de vakbonden rechtspersoonlijkheid opdringen en stakerskassen aanpakken omdat die "betalen voor mensen die criminele taken verrichten". Binnenlandminister Dewael stuurde de federale politie.

    Het weekblad Knack stelt daarover: "De socialistische burgemeester Christian Gibeau van Manage heeft er goed aan gedaan ze niet te laten optreden. Het zou tot een uitzichtloos debat hebben geleid. Om die explosie te vermijden, hield zelfs het Verbond van Belgische Ondernemingen zijn veroordeling van de onwettige sociale acties sober." Knack en de meer intelligente strategen van de burgerij wilden geen olie op het vuur gooien.

    Patronaat zet rechtbanken in tegen protest

    De voorbije maanden en jaren werden duizenden arbeiders en hun gezinnen geconfronteerd met bedrijfsherstructureringen, delokalisaties en regelrechte sluitingen. Zelden werden de wettelijke bepalingen en collectieve overeenkomsten gerespecteerd. Bij protest schakelen patroons om de haverklap rechtbanken in om stakerspiketten op straffe van dwangsommen onmogelijk te maken. Werkwilligen worden per helicopter over de stakersposten heen gevlogen en bedrijfsbezettingen worden op gerechtelijk bevel ontzet wegens "schending van eigendomsrecht".

    In de praktijk hebben heel wat patroons het sociaal overleg al lang begraven. Met 19e eeuwse methodes maken ze stakingen vleugellam. Beroofd van ieder ander verweermiddel opteren arbeiders ten einde raad soms voor harde confrontatie. In Frankrijk zagen de arbeiders van Cellatex-Givet in juli 2000 geen andere uitweg meer dan te dreigen om een bijtend zuur in de Maas te lozen. Hun collega’s van de brouwerij Adelshoffen bij Straatsburg dreigden de fabriek op te blazen als hun eisen niet werden ingewilligd.

    Sigma: directie houdt geen woord

    Daarbij vergeleken is de zogenaamde gijzeling bij Sigma Coatings klein bier. In mei 2003 had de directie al een herstructurering aangekondigd met een verlies van 73 jobs. Na 7 dagen staking werd hierover een voorakkoord getekend dat voorzag in brugpensioen voor wie ouder is dan 50 jaar, vrijwillig vertrek, tijdskrediet en een loonsinlevering tot 15%!

    Begin november kondigt de directie echter aan dat ze het akkoord niet zal naleven. Brugpensioen wil ze pas vanaf 52 jaar. Een verzoeningspoging op 17 november mislukt. Alle bedienden worden een week op verlof gestuurd en de directie verdwijnt. De achtergebleven arbeiders onderhouden de machines, aangezien het hier om een Seveso-bedrijf gaat. Van hun directie is geen spoor te bekennen.

    Op 24 november roept de directie een buitengewone ondernemingsraad samen. Ze kondigt een nieuwe herstructurering aan met het verlies van 159 jobs (op een totaal van 279). Ze weigert te onderhandelen over een sociaal begeleidingsplan.

    Daarop beslissen de werknemers de leden van de ondernemingsraad op de vestiging te houden tot de onderhandelingen starten. 3 dagen en heel wat media-aandacht later worden de 6 directieleden vrijgelaten. De directie aanvaardt dat de arbeiders het bedrijf blijven bezetten omwille van de veiligheid. Ze erkent dat er geen vernielingen zijn geweest en zal geen beroep doen op de ordediensten. Ze is bereid te onderhandelen over brugpensioen vanaf 50 jaar.

    Betoging voor werk

    Op de regionale betoging voor werk in La Louvière op 17 december worden de arbeiders van Sigma door de vakbondsleiders geprezen. Er worden toespraken gehouden over reconversie, maar niet over het behoud van jobs. De PS-burgemeester en de algemene secretaris van het FGTB-centre klagen de multinationals en de globalisering aan, maar een overname van Sigma door het gewest komt nooit ter sprake. Een ordewoord om de regio te mobiliseren, het idee van een solidariteitsstaking,… dat blijft uit. Met zo’n vakbondsapparaat is het begrijpelijk dat arbeiders tot het uiterste gaan om niet met lege handen op straat te belanden.

    Wat de arbeiders van Sigma deden was de laatst mogelijke uitweg, een betere optie dan het falende overlegsyndicalisme van de vakbondsapparaten dat alleen maar tot nederlagen leidt. Het vastzetten van directieleden hoort net als de voorbeelden van Cellatex en Adelshoffen thuis in de tradities van een ander syndicalisme: strijdsyndicalisme. Het zijn taktieken die echter thuishoren in de neergaande fase van strijd, wanneer het erop aan komt zijn vel zo duur mogelijk te verkopen. Het kan de zaak deblokkeren, maar kan eveneens – als de krachtsverhoudingen ongunstig zijn – een instrument worden voor de burgerij om de repressie op te drijven.

    Kortom: het vastzetten van directieleden en andere zogenaamd radicale acties kunnen een hulpmiddel zijn, voor zover ze de eenheid van de arbeiders en van de arbeiders met de omliggende gemeenschap niet schaden. Als syndicale strategie moet dit type van radicale actie echter ondergeschikt blijven aan de offensieve instrumenten van strijdsyndicalisme: massameetings op de bedrijven, solidariteitsstakingen en bedrijfsbezoeken door delegaties van de stakers, massabetogingen, mobilisatie van de gemeenschap, opzetten van solidariteitscomités en stakerscomités, etc.

  • De NMBS en de Europese privatiseringsdrang

    Overal in Europa zijn de regeringen bezig met de voorbereiding van de liberalisering van het spoorverkeer. Alhoewel de eerste richtlijnen al opgemaakt werden in 1991 zijn er veel landen die zolang mogelijk gewacht hebben om het in de praktijk om te zetten. Geen enkele regering wil aan dit gevoelig dossier zijn vingers verbranden. Alhoewel de liberalisering bijna een feit is, zijn er nog altijd geen uniforme reglementeringen en veiligheidsvoorschriften. Ook in België is men uiteindelijk moeten van start gaan met de voorbereiding op de liberalisering.

    Een correspondent

    De opsplitsing

    Op twee december hebben de spoorleggers en de onderhoudsmensen bij de NMBS voor een uur het werk neergelegd. Ze protesteerden tegen de opsplitsing van de NMBS in een infrastructuurbeheerder en een spoorwegonderneming. Dit moet in het kader van de Europese liberalisering van het spoorverkeer. De Europese wetgeving legt echter enkel een boekhoudkundige splitsing op mits de oprichting van een onafhankelijk instituut die dan de vergunning levert aan andere maatschappijen en de tarieven vastlegt om op de lijnen te mogen rijden. Dat was destijds het voorstel van Durant. Het beheer van de infrastructuur en de exploitatie zouden binnen de NMBS blijven en er zou een ministerie opgericht worden om de vergunningen en de tarieven toe te kennen. Een 200tal mensen zouden in dat ministerie werken.

    Vinck en Verhofstadt II gaan eigenlijk nog een stap verder dan Europa vraagt en willen met het oog op privatisering een volledige opsplitsing in twee bedrijven van publiek recht. Daardoor zouden 16 à 17000 spoorbedienden niet langer bij de NMBS werken, maar bij de infrastructuurbeheerder. Er is onduidelijkheid over bepaalde jobs, mensen met dezelfde functie en graad zullen afhankelijk van waar ze werken wel of niet bij de NMBS blijven. De vakbonden gaan akkoord met de splitsing op voorwaarde dat het statuut van al het personeel en de eenheid in sociale dialoog behouden blijft. De arbeiders vrezen terecht dat zelf als we die garantie nu krijgen, het geen blijvende verworvenheid is voor de toekomst. Ook in Engeland hebben ze eerst de spoorwegmaatschappij opgesplitst in twee bedrijven van publiek recht, om nadien te privatiseren. De gevolgen waar zo catastrofaal dat de overheid verplicht was de infrastructuur te renationaliseren. Bij ABX hebben we het aantal statutairen zienderogen zien afnemen, ze werden vervangen door contractuelen. Met de omvorming van NMBS – ABX naar N.V. ABX logistics, verliest het personeel nu de verkeersvoordelen en kredietdagen die ze kregen bij de NMBS en worden de nachtpremies verlaagd. Ook tegen die plannen werd al gestaakt. Het statuut en de eenheid van sociale dialoog behouden bij een opsplitsing is cruciaal, maar we moeten ons in de eerste plaats verzetten tegen een dergelijke opsplitsing omdat het een voorbereiding is op de privatisering.

    Na de privatisering van Britsh Rail zijn de overheidsuitgaven niet gedaald, maar verdrievoudigd. Er werd gesjoemeld met vergunningen, werken werden niet uitgevoerd,… Gevolg: veel meer vertragingen en verscheidene treinrampen met dodelijke slachtoffers. Ook in Nederland is de dienstverlening er op achteruit gegaan, honderden treinen werden afgeschaft, deze die nog rijden zitten overvol en hebben meestal vertraging. De NS wil nu opnieuw schrappen in de onrendabele lijnen en wil de aankoop van nieuw materieel uitstellen, naar schatting zou daardoor 30% van de reizigers afhaken! In beide landen ging dit gepaard met enorme prijsstijgingen.

    De herstructurering

    Naast de opsplitsing van de NMBS hebben we ook nog het plan ‘Move’. Ook in deze onderhandelingen gaan de vakbonden volledig mee in de Europese liberaliseringslogica. Ze aanvaarden de idee dat openbare diensten concurrentieel en rendabel moeten zijn. Ze mijden de discussie over het recht op en de noodzaak aan openbare dienstverlening. Ze willen samen met de directie de NMBS voorbereiden op die concurrentie en aanvaarden dat er daarvoor banen moeten sneuvelen en dat de productiviteit en flexibiliteit omhoog moeten, ze willen enkel onderhandelen over de manier waarop dit moet gebeuren.

    Het akkoord om enkel te onderhandelen over de eerste twee jaar zal niets veranderen aan het eindresultaat. De regeling die er nu al was voor de laagste personeelscategorieën om op prepensioen te gaan via het opnemen van tijdskrediet zal uitgebreid worden naar de andere categorieën, enkel de 2 hoogste rangen, nl. de top van de directie blijft onaangeroerd. Eventjes hebben de spoorbonden een voorstel tot ambtshalve pensionering op 60 jaar voorgesteld voor die rangen. Maar dit was enkel om de kritiek dat de afvloeiingen enkel aan de basis en niet aan de top zouden doorgevoerd worden, te vermijden. Nu wordt er met geen woord meer over gerept. Een deel van het personeel zal een herscholing krijgen voor een andere job of een polyvalente opleiding waarbij ze naast hun job eveneens de job(s) zullen moeten doen van hun collega’s die weg zijn. De vakbonden stemmen in met het voorstel van Vande Lanotte om post- en spoormannen op ‘vrijwillige’ basis te detacheringen naar gemeentediensten, hoofdzakelijk om ingeschakeld te worden in de uitdeling van de elektronische identiteitskaarten!

    Men wil deeltijds werk aanmoedigen voor 50plussers en men wil onderbroken shiften invoeren. Bv. 4uur ‘s morgens tijdens de spits en 4 uur ‘s avonds tijdens de spits. Om de productiviteit te verhogen willen ze treinbestuurders langer laten werken en willen ze de verplichte rust tussen twee shiften inkorten. Om de flexibiliteit te verhogen willen ze een andere verplaatsingsvergoeding toekennen, het personeel zal waarschijnlijk op meerdere plaatsen ingezet worden, of zal gedetacheerd worden. Toen het plan voorgesteld werd, was er ook sprake van het sluiten van een aantal onderhoudswerkplaatsen. Ondertussen is er een studie aan de gang over de staat van die werkplaatsen en de noodzakelijke renovatiekosten. Sommige werkplaatsen zijn in zo’n vreselijke slechte staat, dat er zelf vandaag niet meer in gewerkt zou mogen worden. De werkplaats met de hoogste renovatiekosten, zal de boeken mogen dicht doen.

    Winst versus mensenlevens

    Ook de reizigers blijven niet gespaard. Vanaf februari 2004 zullen ze opnieuw meer betalen voor een ticket. Een aantal kleinere stations zullen sluiten en zullen enkel nog als stopplaats dienen of helemaal verdwijnen. De minibar die in sommige treinen langskwam, verdwijnt wegens niet rendabel. Er zal bespaard worden op onderhoud, dus nog meer vertragingen wegens technische defecten of wegens gebrek aan personeel. De treinen met vertraging zullen gewoon afgeschaft worden, want dan komen ze niet in de statistieken als een trein met vertraging, zo is het niet verwonderlijk dat de NMBS goed scoort qua punctualiteit.

    Door al deze maatregelen komt ook de veiligheid in het gedrang. De werkdruk verhogen en tezelfdertijd besparen op onderhoud van de sporen en het materieel, is vragen om ongevallen. Noodzakelijke werken aan de sporen en aan bruggen worden uitgesteld, er wordt enkel een snelheidsbeperking ingevoerd, wat de reistijd verlengt. Snelheidsbeperkingen zijn echter niet voldoende, denk maar aan de grondverzakking vorig jaar op de lijn Gent-Brussel. Als er op dat moment een trein zou gepasseerd zijn, zouden de gevolgen fataal geweest zijn.

    Vooraleer een investering gedaan wordt om de veiligheid te verhogen, wordt eerst berekend hoeveel mensenlevens ze daar eventueel meer mee kunnen redden dan zonder die investering, als de kostprijs hoger is dan de schadevergoeding die ze eventueel moeten uitbetalen aan nabestaanden en slachtoffers, dan wordt de investering niet gedaan. Winst is duidelijk belangrijker dan mensenlevens. De reizigers hebben er dan ook alle belang bij de spoorarbeiders te ondersteunen in hun strijd tegen de herstructurering.

    Actie is nodig

    Sinds de 24-uren staking in juni, zijn er her en der al spontane acties geweest van het personeel. Momenteel slagen de vakbonden er nog redelijk in om de achterban kalm te houden. De verscheidende weliswaar nog kleine acties zijn echter slechts een begin. Naarmate de gevolgen duidelijker zullen worden voor het personeel en de reizigers, zal het protest groeien. LSP steunt de acties omdat dit de enige manier is om effectief een krachtsverhouding uit te bouwen in de strijd tegen de herstructurering van de NMBS en de privatisering van onze openbare diensten. Op het buitengewoon congres van het ACOD-spoor kreeg het nationaal secretariaat het mandaat om een breed actieprogramma op te zetten als de regering hun waarschuwingen blijft negeren. De basis zal druk moeten blijven uitoefenen om dit actieprogramma uit te voeren.

    Een actieprogramma in België alleen zal echter niet voldoende zijn. Deze strijd moet op Europees niveau gevoerd worden. De LSP en haar zusterorganisaties in andere Europese landen willen samen met de reizigers en het personeel vechten tegen de privatiseringen. Degelijk en gratis openbaar vervoer is een recht voor iedereen. Het is de enige oplossing voor de dichtslibbing van onze verkeerswegen en de milieuvervuiling die dit veroorzaakt.. Openbaar vervoer, ook ‘s nachts, is tevens de enige oplossing voor de vele doden die er jaarlijks vallen op onze wegen. Het personeel en de reizigers moeten inspraak hebben in het organiseren van ons openbaar vervoer. Openbaar vervoer die ten dienste staat van de bevolking en niet van de winst.

  • Non-profit: actieplan nodig voor nieuw eisenpakket

    Vijf jaar geleden kleurden de acties van de social-profit regelmatig het straatbeeld. Deze beweging was historisch: voor het eerst kwam de sector in haar geheel in beweging. Eén van de voordelen was dat er een begin kon gemaakt worden met een serieuze sundicale werking in de zwakkere sectoren, zoals bijvoorbeeld de socio-culturele sector.

    Dat de non-profit in z’n geheel in beweging komt is niet zo evident. Sommige sectoren zoals de ziekenhuizen en verzorgingstehuizen hangen af van de federale regering. Anderen vallen onder de bevoegdheid van de gemeenschapsregeringen, zoals het opvoedings- en welzijnswerk en de socio-culturele sector. Alleen dit feit al maakt het enorm moeilijk om een eengemaakte beweging op poten te zetten. Daarnaast hebben de respectieve regeringen een hele batterij aan tegenstellingen die ze kunnen gebruiken om stakingsbewegingen te breken: de publieke sector versus privé, de bevoegdheden over de sectoren, het onderscheid tussen arbeiders en bedienden, het groot aantal verschillende vakbondscentrales die in de beweging betrokken zijn, …

    De eengemaakte strijd heeft reeds zijn vruchten afgeworpen. De non-profit is sterke dan ooit en heeft een nieuw eisenpakket klaar: 20.000 arbeiders en bedienden werkten mee aan het opstellen van dit nieuw eisenpakket voor de non-profit. 70.000 exemplaren van het ‘manifest voor de non-profit’ werden verdeeld in honderden instellingen, diensten en initiatieven. Dit is een mooi staaltje van vakbondswerking zoals het zou moeten zijn. Inspraak vanuit de basis en geen opgelegde initiatieven van de vakbondstop.

    Uit de rondvraag kwamen vier peilers naar voor: inkomen, meer personeel, arbeidsduur en opleiding. Nog voor de lente van 2004 willen de vakbonden stevige akkoorden met de federale en Vlaamse regering over het eisenpakket. Tijdens de tewerkstellingsconferentie eiste en bekwam de non-profit 120 miljoen euro. Daarmee kunnen in de komende twee jaar 5.300 nieuwe jobs gecreëerd worden. Dit is een mooie overwinning, maar niet voldoende. Er zijn 25.000 nieuwe arbeidsplaatsen nodig om de stress en het onregelmatig werk te verminderen en het werk te verbeteren.

    De eis rond de arbeidsduurvermindering hangt samen met de eis voor meer personeel. Maar de invoering van de 36-urenweek zal niet volstaan om voldoende nieuwe arbeidsplaatsen te creëren. Reeds in 1997 kwam het LBC met de eis naar buiten voor het invoeren van de 32-urenweek. Dit is een eis die ook LSP naar voor schuift. 32-urenweek zonder loonsverlies, met vervangende tewerkstelling, zonder flexibiliteitstoename of hogere werkdruk.

    De eisen die nu op tafel liggen, zullen niet zomaar ingewilligd worden. Het is belangrijk dat de verschillende sectoren van de non-profit als één blok de strijd aangaan. Er is al een strijdbare kern aanwezig. Maar er is nog veel werk aan de winkel om het gros van de werknemers bij de strijd te betrekken. Het is de taak van de vakbond hiertoe een degelijke strategie uit te werken. De invloed van de individuele vakbondsmilitant is bij dit proces niet te onderschatten, zeker niet als strijdsyndicalisten zich groeperen om de juiste strategie te bediscussiëren en uit te voeren. Want de mogelijkheid of onmogelijkheid om werk te geven aan iedereen voor een degelijk loon is, net als de 8-urendag in het begin van vorige eeuw, een probleem van de opbouw van de nodige krachtsverhouding, een probleem dat enkel kan worden opgelost op basis van sociale strijd.

  • Gehandicaptensector haalt eerste slag thuis

    Eén week na de vorig actie voerde de gehandicaptensector vorige donderdag opnieuw actie in Brussel. De werknemers-, gebruikers- en werkgeversorganisaties stapten in één front op richting het kabinet van Vlaams minister Byttebier. In tegenstelling tot vorige week kwamen de bevoegde minsters wel aan de onderhandelingstafel zitten. Blijkbaar luistert de Vlaamse regering enkel naar de sector als die effectieve acties voert op straat. En dat de non-profit actie kan voeren, is geweten. Kijk maar naar de witte woede en de langdurige stakingsactie van de opvoeders enkele jaren terug.

    Een LBC-militant

    Minister Byttebier legde de princiepsverklaring van de Vlaamse regering voor. Hierin komen vijf punten aan bod:

    1. De subsidies van december 2003. Het niet tijdig uitbetaalde deel van 40% zal gestort worden in de eerste week van januari. De bijkomende financiering hiervoor is goedgekeurd, zodat de subsidies van 2004 er niet door aangetast worden. Alle instellingen krijgen een interest van 5% toegekend.
    2. Te laat of onvolledig betalen van de subsidievoorschotten. Dit mag zich in de toekomst nooit meer voordoen. Bij het begin van het jaar moet het nodige geld voor alle voorschotten vast gereserveerd zijn. Dit zal ingeschreven worden in de reglementering.
    3. Erkenning van de "historische schuld" aan de sector, met name de achterstand in de afrekening van subsidies van voorgaande dienstjaren:
      • de Vlaamse regering aanvaardt dat er een maximumtermijn voor afrekening moet komen, uiterlijk het tweede jaar nadien. Dit is ook wat het Rekenhof aanbeveelt.

      • opstellen voor een oplossingsscenario voor de opgebouwde schulden uit het verleden.
    4. De kosten die de instellingen moeten maken voor leningen en kredieten als gevolg van de achterstallen, zijn een prioritair onderwerp in de komende besprekingen.

    5. Aan het uitbreidingsstelsel en het wegwerken van de wachtlijsten zal niet geraakt worden. Alle genomenen beslissingen zullen uitgevoerd worden en de centen zijn voorgoed voorzien in de begroting.

    De minister bevestigde ook dat de noodzakelijke veranderingen in de regelgeving zullen worden ingeschreven, zodat de garanties van tijdige betaling werkelijk vastliggen. En ook dat de besprekingen moeten leiden tot resultaten nog voor het einde van deze regering (juni 2004). De sector zal geen doorschuifoperatie dulden!

    Ondanks dit overwegend positief princiepsakkoord blijft het een onaanvaardbare schande dat de volledige subsidie van december niet uitbetaald wordt, ook al neemt de regering de interest voor haar rekening. Een dergelijke wandaad mag zich in de toekomst niet meer herhalen. Voor de sector is het dan ook belangrijk dat het subsidieprobleem eindelijk op de politieke agenda staat. Maar men moet waakzaam blijven, want de uitwerking van het princiepsakkoord staat vandaag nog niet zwart op wit op papier. De vakbonden zullen stevig doorgaan met de verdere realisatie van dit akkoord en als de Vlaamse regering haar engagementen niet zou nakomen, zal kordate actie niet lang op zich laten wachten!

  • Ford Genk: discriminatie van werknemers die geregeld ziek zijn

    Bij Ford Genk moeten duizenden jobs verdwijnen. De 3.000 jobs zullen niet volledig kunnen ingevuld worden op basis van brugpensioen en werknemers die bereid zijn te vertrekken met een zogenaamde ‘gouden handdruk’. Een 1.200-tal werknemers zou gedwongen ontslagen worden door de directie die daarover een akkoord sloot met de vakbonden. Er werd beslist om een puntensysteem in te stellen waarbij wie geregeld afwezig is, vermaningen kreeg of af en toe ziek is punten krijgt. Wie het meeste punten heeft, wordt ontslagen.

    Zo ontslaat Ford…

    • Wie de afgelopen 10 jaar een schorsing van 5 dagen heeft gekregen, krijgt 80 strafpunten.
    • Ongewettigde afwezigheid: 20 punten.
    • Wie 8 keer ziek was in de afgelopen 5 jaar: 5 punten.
    • Wie tot 14 keer ziek was: tot 35 punten.

    Het koppelen van ontslag aan ziekte is wettelijk niet toegelaten. Er is sprake van "willekeurig ontslag" als de werknemer wordt afgedankt om een reden die geen verband houdt met het gedrag van de werknemer of die niet berust op de noden van de onderneming. Daarom wordt in de rechtspraak geregeld beslist dat een ontslag op basis van ziekte willekeurig is. Dat is ook het standpunt van professor Blanpain. Jammer genoeg is het gemakkelijk te omzeilen op juridisch vlak door de formulering lichtjes aan te passen en eerder in te gaan op de productiviteit in plaats van op de redenen van die lagere productiviteit te wijzen.

    De constructie waarbij punten toegekend worden bij het bepalen van wie ontslagen wordt, heeft tal van nadelen. Het zet de werknemers tegen elkaar op en voert een vorm van bestraffing in die nogal schools aandoet: wie niet braaf en sterk is, verliest zijn/haar job. Zeker de maatregelen ten aanzien van werknemers die geregeld ziek zijn, is schandalig en pure discriminatie op basis van gezondheidstoestand.

    Ook is het vreemd dat de vakbonden hun akkoord gegeven hebben met deze regeling, sinds wanneer moeten de vakbonden mee de ontslagen gaan organiseren? Laat diegene die ervoor verantwoordelijk is – de patroon – er toch de volledige verantwoordelijkheid voor dragen! Of is het net de bedoeling van de directie om de vakbonden mee in bad te trekken?

  • Frisa in Kuurne dankt twee delegees af

    Op 28 november voerden een 200-tal ABVV-leden actie aan ijsjesfabriek Frisa in Kuurne. De actie kwam er nadat twee delegees werden ontslagen zonder het naleven van de procedure voor het ontslaan van delegees. De twee afgevaardigden, Bernard Sabbe en Ronny Vleirinck, werden zonder meer onmiddellijk ontslagen.

    Een officiële reden kregen ze niet te horen, maar zelf vermoeden ze dat het was omwille van hun kritiek op de bedrijfsleiding bij de onderhandelingen van een nieuwe CAO. De twee spraken zich daarbij uit tegen de betaling van lonen in het zwart. De directie geeft toe dat extra geld betaald werd in een enveloppe, maar beweert dat dit een loutere vrijgevigheid van de directie was en geen "loon"…

    Zodra het ABVV ingelicht werd over deze ontslagen, werd met drie bussen die naar Brussel trokken voor de betoging tegen de afbraak van de rechten van de bruggepensioneerden, terug gekeerd naar Kuurne om er actie te voeren.

    Maandag 8 december wordt opnieuw actie gevoerd op het ogenblik dat de twee zich inschrijven bij de VDAB. Afspraak is om 13u30 in café ‘Het Textielhuis’ (Kortrijk).

    Het ontslag van de twee delegees komt er niet toevallig vlak voor de start van de nieuwe beschermingsperiode voor delegees. Naar aanleiding van de sociale verkiezingen van 2004 begint de potentiële bescherming begin januari. De kandidatenlijsten moeten pas later bekend gemaakt worden, waardoor de patroons proberen om voor die datum over te gaan tot ontslag. Zoniet moeten ze meer betalen indien de betrokkenen kandidaat zijn bij de sociale verkiezingen.

    Met het oog op de sociale verkiezingen maken de vakbonden in hun campagne gebruik van het "voordeel" van de bescherming van kandidaten en verkozenen. Deze nieuwe ontslagen geven aan hoe beperkt dat voordeel is en dat er moet gewerkt worden aan een versterking van de bescherming van delegees. De reïntegratie van ten onrechte ontslagen delegees blijft vandaag dode letter. Vanuit de vakbonden zou strijd moeten gevoerd worden om de reïntegratie van ontslagen delegees af te dwingen. Een extra hulpmiddel daarbij zou kunnen bestaan uit het optrekken van de financiële bestraffing van werkgevers die delegees ontslaan en dat los te koppelen van de resterende termijn waarvoor een delegee verkozen is.

  • Betoging tegen afbraak van rechten brugpensioen

    Vorige vrijdag betoogden duizenden vakbondsmilitanten in Brussel tegen de discriminatie tussen ‘oude’ en ‘nieuwe’ bruggepensioneerden. Die discriminatie is een gevolg van de belastingshervorming. Momenteel heeft een alleenstaande bruggepensioneerde recht op een belastingsvermindering van max. 1586 euro en een gehuwde op 1852 euro. Dat is nog een overblijfsel van de inkomenscumul van echtparen die de ene belastingsvermindering van 1852 euro onder elkaar moeten verdelen. Vanaf 2004 wordt die discriminatie weggewerkt, maar enkel voor de ‘oude’ bruggepensioneerden (van vóór januari 2004). De vakbonden eisen dat de maatregel veralgemeend wordt naar alle bruggepensioneerden … of aldus de Nieuwe Werker (het blad van de ABVV) toch minstens naar die werknemers die met brugpensioen zullen vertrekken op basis van een CAO afgesloten voor 2004.

    Volgens de VRT namen 5.000 mensen deel aan de betoging, volgens de vakbonden 8.000. De opkomst was onderschat door de organisatoren en de politie, zo was het verkeer niet volledig stilgelegd waardoor honderden betogers tussen voorbijpasserende auto’s terechtkwamen. Er waren opvallende delegaties van New Holland, Cockerill en FN-Herstal. Voorts heel wat metallo’s zowel uit Vlaanderen als uit Wallonië, ABVV en ACV overigens netjes gescheiden.

    Met LSP/MAS waren we aanwezig met een groep leden die ons blad verkochten. De voorpagina van ons blad roept op voor een "Actieplan voor jobs" en gaat daarmee in tegen de strategie om de miserie te verdelen. Wij roepen op om de strijd te veralgemenen, strijd die wel degelijk een enorm potentieel heeft. De hoge opkomst voor deze betoging en de dag voordien op de acties van de non-profit geven dit aan.

  • Non profit voert actie

    Een LBC-militant

    Vorige donderdag werd door de non-profitsector actie gevoerd aan het kabinet van minister Byttebier omdat de voorschotten van de subsidies in december blijkbaar maar voor de helft uitbetaald kunnen worden. Voor de normale subsidiëring is er niet genoeg geld. Wat wil zeggen dat er een tekort is van 24 miljoen euro. Instellingen moeten maar hun plan trekken met leningen of dure kaskredieten. Bovendien moeten de subsidiedosiers van de voorbije jaren nog steeds afgerekend worden.

    Momenteel wil de regering met 60% van de voorschotten over de brug komen en in januari de overige 40% uitbetalen + de rente die de instellingen hebben moeten betalen voor hun leningen bij de bank. Het is dus duidelijk dat de regering liever de banken financiert dan de sociale sector. De sector gehandicaptenzorg weigert dit te aanvaarden. De problemen overdragen naar 2004 zorgt er enkel voor dat de achterstand volgend jaar niet meer te overzien gaat zijn. De Vlaamse Regering moet zijn normale verplichtingen naar de sector nakomen. De arbeiders moeten hun rekeningen betalen en dit geldt dus ook voor de regering. De problemen verschuiven naar volgend jaar brengt de instellingen in moeilijkheden en het zijn uiteindelijk de werknemers die met de gevolgen opgezadeld worden. Bij de instellingen ligt het probleem niet enkel bij het niet kunnen uitbetalen van de personeelsleden. De inkomsten van de instellingen zijn al jarenlang hetzelfde. De subsidies zijn nooit aangepast aan de index, maar de werkingskosten worden wel ieder jaar groter.

    De actie van donderdag was op verschillende vlakken een vrij uitzonderlijke actie. Ten eerste kan het gezond verstand het niet begrijpen dat er actie gevoerd moet worden om de normale lonen, waarvoor al gewerkt is, ook uitbetaald te krijgen. Ten tweede omdat de werknemers samen met de directies het werk neerlegden om actie te voeren. Zij werden ondersteund door vertegenwoordigers van de gebruikersorganisaties en personen met een handicap. Verder is dit één van de zeldzame keren geweest dat de bevoegde ministers weigerden om aan de onderhandelingstafel te komen zitten. Niet dat ze er een onoverbruggelijke afstand voor moesten afleggen, want minister Byttebier zat een verdiep hoger op haar kantoor en minister-president Bart Somer bevond zicht in het gebouw ernaast. Bart Somers vond het zelfs nodig om tegen het einde van de actie met zijn auto langs de betoging te rijden. Maar dit is natuurlijk niet verwonderlijk voor iemand die zich liever bezig houdt met de vraag waar de olympische spelen zullen doorgaan dan met de zorg voor personen met een handicap, de welzijnssector en de werknemers die iedere dag weer klaarstaan om deze zorg te bieden.

    Spijtig genoeg is dit geen alleenstaand geval in de sociale sector. Ook de kinderopvang kampt met grote problemen en in Oost-Vlaanderen staan er drie instellingen van de Bijzondere Jeugdzorg op de rand van het bankroet. Zij worden zelfs gedwongen om onderandere bedeltochten te doen in hun gemeente om eten op tafel te krijgen voor de jongeren, waardoor er steeds minder tijd overblijft voor degelijke begeleding.

    De mening van de gehandicaptensector is duidelijk: 60% subsidies = 60% werken en 40% actie voeren!

  • Sociale verkiezingen: wat als de patroon deze niet wil organiseren?

    We kregen een vraag van een LSP-lid in een klein bedrijf waar er discussie is over hoeveel werknemers er juist zijn. Volgens de patroon zijn er minder dan 50 en moeten geen verkiezingen georganiseerd worden voor het Comité Preventie en Bescherming op het Werk. Hieronder een antwoord op de gestelde vragen.

    1. Wie komt in aanmerking als werknemer?

      Met het begrip werknemer bedoelt men personen die tewerkgesteld zijn krachtens een arbeidsovereenkomst of leerovereenkomst.

      (artikel 14 § 1, 2 Wet betreffende ondernemingsraden)

      Het is niet vereist dat de betrokken personeelsleden effectief arbeid verrichten. De werknemers van wie de uitvoering van de overeenkomst geschorst is (ziekte, tijdskrediet, …) worden in aanmerking genomen.

      Indien de werknemer wiens overeenkomst geschorst is, vervangen wordt, moet een dubbeltelling vermeden worden. De werknemer verbonden met een vervangingsovereenkomst zal niet als werknemer beschouwd worden. Ook uitzendkrachten worden niet als werknemers beschouwd.

      (artikel 3, § 4 KB 15 mei 2003)

      De uitzendkrachten worden niet als "werknemer" beschouwd voor de berekening van de drempel in de uitzendkantoren. Ze zullen wel in aanmerking worden genomen in de gebruikende ondernemingen voor zover ze geen werknemers vervangen gedurende de schorsing van de uitvoering van de overeenkomst!

      De werknemers die voor een beroepsopleiding in de onderneming geplaatst zijn door gemeenschapsinstellingen belast met de beroepsopleiding, worden voor het eerst gelijkgesteld met het begrip werknemers.

    2. Hoe wordt geteld?

      Om de personeelsbezetting te bepalen wordt rekening gehouden met al de werknemers van de onderneming, voor zover zij arbeid verrichten krachtens een arbeidsovereenkomst (werklieden, bedienden, met inbegrip van de kaderleden en degenen die met een leidende functie belast zijn en die een arbeidsovereenkomst hebben, handelsvertegenwoordigers, schippers, zeelieden en huisarbeiders) of een leerovereenkomst, zelfs wanneer zij bijvoorbeeld door ziekte of ongeval afwezig zijn.

      Het gemiddelde van de tewerkgestelde werknemers wordt berekend:

      • door het totaal der kalenderdagen van iedere periode die aanvangt op de datum van indiensttreding en eindigt op de datum van uitdiensttreding zoals voor elke werknemer medegedeeld in het DIMONA-systeem te delen door 365. Er wordt enkel rekening gehouden met de dagen gelegen in 2003.
      • voor de werknemers die uitgesloten worden uit het DIMONA-systeem, door het totaal der kalenderdagen waarop elk van deze werknemers ingeschreven werd in het algemeen personeelsregister gedurende 2003.

      Voor deeltijdsen (een uurrooster die minder dan ¾ bedraagt van een voltijds uurrooster), wordt het totaal aantal kalenderdagen gedeeld door twee.

      In geval van schorsing van de uitvoering van de overeenkomst moet rekening worden gehouden met het arbeidsstelsel dat de schorsing voorafging.

    3. Wat bij betwisting?

      Indien er betwisting is, kan het aangewezen zijn dat de vakorganisatie de inspectie van de sociale wetten op de hoogte brengt en klacht indient. De sociale inspectie ziet toe op de naleving van de wetgeving en kan werkgevers verplichten om de procedure te starten.

      De werkgever die ten onrechte geen sociale verkiezingen organiseert, kan strafrechtelijk of administratief vervolgd worden. De werkgever kan verplicht worden om toch verkiezingen te organiseren, ook buiten de verkiezingsperiode in 2004.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping