NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • VBO wil gevolgen economische crisis op werkenden afwentelen

    Toen er recordwinsten werden geboekt, moesten de arbeiders inleveren om de concurrentiepositie van de bedrijven niet te ondermijnen. Nu er een economische recessie dreigt, wil het patronaat opnieuw de arbeiders laten opdraaien voor de gevolgen. In ruil voor een beperking van de ontslagvergoeding voor topmanagers wil het VBO verregaande besparingen op onze kap.

    VBO-topman Rudi Thomaes maakt duidelijk dat het patronaat geen duimbreed zal willen toegeven bij de loononderhandelingen in het najaar. In De Tijd stelde hij: “Er is nog geen recessie, maar die dreigt wel. Rondom ons zien we verontrustende cijfers over het tweede kwartaal. Het komende werkjaar zullen we meer faillissementen zien, en belangrijke herstructureringen.” Om daar iets tegen te doen, zou er geen ruimte zijn voor de koopkracht van de werkenden.

    Het patronaat wil eventueel wel een tegemoetkoming doen door de gouden afscheidspremies voor topmanagers ter discussie te stellen. Een handige manier om meteen heel de ontslagprocedure (en vooral de ontslagkost) in vraag te stellen en naar beneden te herzien. Dat was ook een belangrijk aspect in de discussie over een eenheidsstatuut van werklieden en bedienden, waarbij de nieuwe voorstanders van zo’n eenheidsstatuut pleiten voor een gelijkschakeling naar beneden in de plaats van naar boven (zoals wordt gevraagd door de vakbonden).

    De topmanagers zouden dus ook een steentje bijdragen, maar dan moeten wij wel aanvaarden dat onze koopkracht er op achteruit gaat. De lonen stijgen volgens Thomaes van het VBO te snel: “Tussen maart 2007 en maart 2008 stegen de lonen in België 2,7 procent meer dan in Duitsland,” klaagt hij. Dat de prijzen hier sneller stegen dan in Duitsland, wordt niet in rekening gebracht. Over de productiviteit van de werkenden wordt eveneens zedig gezwegen. Cijfers kunnen zodanig worden berekend dat ze wel nuttig moeten zijn.

    Voor het VBO kan de regering niet snel genoeg van start gaan met een fors besparingsplan waarbij onze koopkracht verder wordt ondermijnd, zoniet zijn 2007 en 2008 “verloren jaren”. De index moet ter discussie worden gesteld, tenzij er ruimte is voor lastenverlagingen (in zoverre die nog kunnen verlaagd worden voor de bedrijven). Daarnaast wil Thomaes een beperking van het aantal ambtenaren en hun lonen om zo tot 1 miljard euro te kunnen besparen in de overheidsuitgaven (die besparingen kunnen dan in de zakken van het patronaat verdwijnen).

    Het beperken van ontslagpremies voor topmanagers tot 18 maanden loon (én voordelen uiteraard) is een bijzonder magere tegemoetkoming tegenover de prijs die het VBO vraagt van de werkenden. In werkelijkheid wil het VBO de gevolgen van de dreigende economische recessie eenzijdig afwentelen op de werkenden en hun gezinnen door middel van een forse collectieve verarming. Waarop wachten de vakbondsleidingen om initiatieven te nemen om het verzet tegen dat patronale offensief aan te gaan door zelf offensief op te komen voor meer koopkracht door meer loon?

  • Asbestschandaal: Oost-Europese arbeiders in gevaar

    Een groep arbeiders werd erop uitgestuurd om vier ton asbest weg te halen bij de renovatie van fabrieksgebouwen in Anderlecht in juni 2007. Ze moesten het asbest weghalen. Gelet op de gevaarlijke aard van asbest (dat kankerverwekkend is), is een dergelijke opdracht ongeveer hetzelfde als een moord.

    Deze feiten werden bekend gemaakt door het parket van Brussel dat stelde dat bij renovatiewerken een aantal arbeiders vier ton asbest met blote handen moesten weghalen. De arbeiders kenden het gevaar niet, er was geen bescherming en geen milieuvergunning. Het asbest werd illegaal vervoerd en het parket moet erkennen dat niet geweten is waar het asbest naar toe is gegaan.

    Het illegaal verwijderen van de vier ton asbest kwam toevallig aan het licht na een tip aan het Brussels Instituut voor Milieubeheer (BIM) dat naar het parket stapte. Na een onderzoek werden reeds vijf Oost-Europese bouwvakkers opgespoord die betrokken waren bij de werken. Zij wisten niet hoe risicovol hun opdracht was en hebben dringend medische hulp nodig. Wie asbest wegspuit met een hogedrukreiniger, tekent zijn doodvonnis. De opdrachtgevers zijn nog niet gevonden, zij riskeren een gevangenisstraf en een boete tot 1 miljoen euro.

    Dit voorval kan een fait divers lijken, de media had er amper aandacht voor ondanks de komkommertijd in augustus, maar het biedt tegelijk een beeld van hoe dit systeem omgaat met het milieu en de gezondheid van arbeiders. De concurrentie brengt de patroons ertoe om hun kosten maximaal te willen beperken, ook als dit ten koste gaat van de veiligheid en de gezondheid van de arbeiders. In de bouwsector zijn er heel wat buitenlandse arbeiders tewerkgesteld, soms ook mensen-zonder-papieren en dus ook zonder contract of sociale zekerheid. Dat maakt van deze arbeiders een kwetsbare groep.

    Omwille van de winsten hebben verschillende patroons en asbestproducenten jarenlang de gevaren van asbest proberen te ontkennen of te verdoezelen. Ook de topindustrieel Karel Vinck werd veroordeeld omdat hij zijn arbeiders in de jaren 1970 op onverantwoorde wijze liet werken met asbest. In 2006 werd Vinck in Italië veroordeeld, voor de gevolgen voor de arbeiders van Eternit in Kapelle-op-den-Bos kwam er geen veroordeling.

    Professor arbeidsrecht Othmar Vanachter stelde over deze veroordeling in 2006: “Indien de industrieel niet alleen oog zou hebben voor de maximalisatie van de winst maar ook voor de veiligheid en gezondheid van zijn werknemers en voor de bescherming van het milieu, zou het beeld dat de maatschappij van hem heeft wellicht veel positiever zijn.” Het is naïef te denken dat een kapitalist oog zou hebben voor iets anders dan zijn winstmaximalisatie. Als we veilige werkomstandigheden willen en een bescherming van het milieu, zullen we moeten breken met het kapitalisme!

  • Automobielsector: naar nieuwe afdankingen? Zal Opel-Antwerpen gevrijwaard blijven?

    De Italiaanse bank UnidCredit publiceerde een rapport waarin het voorspelt dat General Motors 84% kans heeft om de komende jaren de boeken te moeten neerleggen. De bank stelde dat er de komende vijf jaar “zo goed als zeker” één van de drie grootste autobouwers in de VS over de kop zal gaan. Chrysler werd een nog grotere kans toegemeten als GM: 95%. General Motors maakte recent haar winstcijfers voor het tweede kwartaal 2008: een verlies van 15,5 miljard dollar.

    Dat verlies van 15,5 miljard dollar (10 miljard euro) was het derde grootste kwartaalverlies ooit in het bijna 100-jarige bestaan van het Amerikaanse bedrijf. Niet bepaald een hoopgevende situatie dus. General Motors heeft meer dan 1 miljard dollar extra nodig per maand. Daartoe hoopt het de verkoop van zuinige modellen op te drijven en de productie van onpopulaire modellen te beperken.

    De directie bleef relatief optimistisch over de immense verliescijfers. Er wordt veel verwacht van een combinatie van een kostenbesparing en het lanceren van nieuwe modellen. Anderzijds maakte de directie ook duidelijk dat er wordt uitgegaan van een economische vertraging die kan duren tot 2010. Financieel verantwoordelijke Ray Young concludeerde: “We zullen moeten groeien in een moeilijke markt.” Met de huidige cijfers zou GM tegen 2010 in zware moeilijkheden terechtkomen, mogelijk zelfs in een kritieke situatie.

    Na het rampzalige tweede kwartaal, was ook het derde niet goed begonnen met een daling van de Amerikaanse verkoop in juli met 26% in vergelijking met een jaar voordien. Op de Amerikaanse automobielmarkt in het algemeen was er een achteruitgang met 13%. Qua direct en bijzonder concreet gevolg van de economische crisis kan dat cijfer tellen. De winst van Nissan daalde in het tweede kwartaal met 42,8% en dat van BMW met 33%. Het verlies van GM in het tweede kwartaal is vooral toe te schrijven aan een daling van de Noord-Amerikaanse inkomsten (de verkoop daalde er met 18% tot 38,2 miljard dollar). In Europa was er een stijging van de verkoop in Oost-Europa, maar bleef het resultaat quasi stabiel (onder meer door de “kosten” bij de herstructurering van Opel-Antwerpen). Wereldwijd moest GM met 2,29 verkochte wagens in het tweede kwartaal van 2008 zijn koppositie aan de Japanse rivaal Toyota overlaten.

    Analisten gaan ervan uit dat General Motors (en andere autobouwers) in de komende weken met nieuwe besparingsplannen voor de dag zullen komen. De crisis in de VS zorgt ervoor dat de Amerikaanse automobielmarkt er de afgelopen 10 jaar nog nooit zo slecht heeft voorgestaan. Dat is de reden waarom GM een koper zoekt voor de Hummer, maar ook andere grote wagens zijn bedreigd.

    Automotive New Europe, een gespecialiseerd tijdschrift, stelde dat de productie van een kleine SUV in Antwerpen mogelijk bedreigd zou zijn. Hierdoor zou de capaciteit in Antwerpen verder afnemen en is eigenlijk het voortbestaan van de fabriek zelf steeds meer onzeker. Rudi Kennes (ABVV) ontkent en stelt dat er in Antwerpen 120.000 wagens op jaarbasis mogen worden gebouwd met vanaf 2010 een SUV van Opel en vanaf 2011 één van Chevrolet. Dat akkoord werd voor de vakantie nog bevestigd door de directie. Kennes stelde de speculaties over verdere afdankingen beu te zijn.

    Het klopt dat er wel meer speculaties werden gelanceerd in het verleden. Alleen is het ook bijzonder duidelijk dat er in de automobielsector nog zwaar zal gesnoeid worden indien de economische problemen aanhouden. Een multinational als GM kan het zich niet veroorloven om 15,5 miljard dollar verlies te maken op één kwartaal. Als de directie iets tegen de verliezen zal willen doen, zal dit ongetwijfeld gepaard gaan met een forse besparingsronde op de kap van de arbeiders en hun gezinnen.

  • Staking van bagagepersoneel in Zaventem – wilde staking of wilde arbeidscondities?

    Zondagavond brak een staking uit bij het bagagepersoneel van Aviapartner op de luchthaven van Zaventem. Het personeel protesteerde tegen het feit dat de werkdruk te hoog lag omwille van het tekort aan personeel, tegen de onmenselijke uurroosters en voor een beter loon. De collega’s van Flightcare – het andere bedrijf dat bagage verwerkt op de Zaventemse luchthaven – volgden al snel de actie.

    Cédric, LSP/MAS Brussel

    Dinsdagavond werden nieuwe voorstellen van de directie verworpen door 70% van de arbeiders bij Aviapartner en 58% bij Flightcare. Dat toont aan dat er een enorme vastberadenheid is bij de werknemers. Intussen werd de staking beëindigd, er was namelijk een twee derde meerderheid nodig om verder actie te voeren. Bij Flightcare werd dat aantal niet behaald. Een deel van het personeel ging daarop terug aan het werk en de rest volgde in de loop van de afgelopen nacht na een akkoord daarover tussen vakbonden en directie. In dat akkoord wordt ook voorzien om een aantal tijdelijke en deeltijdse contracten om te zetten in voltijdse contracten van onbepaalde duur.

    Van bij het begin van de staking hebben alle media zich gehaast om hun afkeer te tonen tegenover de stakers die de reizigers “gijzelden” met hun “wilde staking”. Eens te meer werd het idee van een minimumdienstverlening boven gehaald. De oude methode van verdeel-en-heers werd opnieuw boven gehaald: stakers zijn slechte arbeiders, reizigers zijn goede arbeiders die protesteren tegen de slechte arbeiders. De kranten stonden hier vol van. Langs Franstalige kant ging de oscar voor het ergste artikel ongetwijfeld naar het edito van Bernard Demonty in Le Soir van 12 augustus. Hij stelde: “In deze periode van verminderde koopkracht, is het verdwijnen van één, twee of drie vakantiedagen nog erger dan voorheen.” Het klopt dat de dalende koopkracht het vakantiebudget voor arbeidersgezinnen aantast en dat het voor velen niet evident is om één of twee weken rust te vinden per jaar. Maar het is nogal cynisch als dit argument wordt gebruikt tegen syndicale acties en dat in een krant die evenzeer uithaalde naar die arbeiders die de afgelopen maanden in actie kwamen voor hun koopkracht!

    De media proberen alle aandacht te vestigen op de problemen die de staking met zich mee bracht voor reizigers. Wij ontkennen die frustraties zeker niet. Maar we moeten er toch enkele vragen bij stellen: 1) wie is verantwoordelijk voor deze situatie? 2) was de staking gericht tegen de reizigers of was het net in hun belang? 3) waren alle reizigers resoluut tegen de acties en ongevoelig voor de eisen van de arbeiders?

    Wilde staking of wild werk?

    Het bedrijf Flightcare besloot voor het jaar 2007 een som van 7.992.837 euro uit te keren aan de aandeelhouders. Dat was een stijging met 17,02% tegenover het jaar voordien. Even vergelijken: het loon van een gemiddelde arbeider bedraagt er rond de 1200 euro netto. Op het vlak van de arbeidscondities is de situatie niet bepaald rooskleurig bij dit bedrijf.

    Een arbeider aan de in-check balie vertelt ons dat het personeel het in het algemeen niet lang volhoudt bij Flightcare omwille van de werkdruk en de “zotte werkroosters” om zijn woorden te gebruiken. Dezelfde arbeider vertelt ons dat een team voor het laden of uitladen van bagage uit een vliegtuig vroeger zes tot zeven personeelsleden telde, terwijl het er nu vaak nog slechts twee of drie zijn. De werkhoeveelheid bleef wel dezelfde. Die informatie wordt bevestigd door Jan Dereymacker van de christelijke vakbond die stelt: “Het is uitzonderlijk dat iemand hier meer dan vijf jaar werkt omwille van de arbeidscondities en de werkroosters.” De moeilijke uren zijn een direct gevolg van het personeelstekort en vormen een centraal punt in de eisen van de arbeiders. De flexibiliteit wordt mateloos opgedreven, iedere dag wordt het werkrooster wel aangepast, bijkomende uren worden vaak niet betaald, je weet pas een week op voorhand wanneer je moet werken, pauzes worden afgeschaft,…

    Het zijn niet de arbeiders die de reizigers gijzelen, maar de directie van beide bedrijven die hun arbeiders gijzelen en willen uitpersen als citroenen om zoveel mogelijk winst te maken. Dat gaat ten koste van de werknemers, maar ook van de veiligheid en het comfort van de reizigers. Als de reizigers lang moeten wachten op hun bagage, is dat dan de schuld van het personeel dat niet rap genoeg werkt of van de directie die weigert om extra personeel in te zetten?

    Informatie of indoctrinatie?

    Het beeld dat we in de media krijgen, beperkt zich quasi uitsluitend tot tegenstanders van de staking. Wij trokken zelf naar Zaventem om na te gaan of dat beeld correct was. We spraken met een aantal reizigers en uiteraard was er ongenoegen omwille van de vertragingen, maar er was ook een groot begrip voor de stakers. Een reiziger stelde: “Ze hebben geen andere keuze om van zich te laten horen.” Een andere stelde: “In hun plaats had ik wellicht hetzelfde gedaan”. Deze reiziger kocht ook een exemplaar van ons maandblad. We kwamen een aantal journalisten van RTBF tegen die net een interview hadden afgenomen van een manager van het bedrijf. We vroegen hen of ze ook een tegengeluid wilden horen, maar ze antwoordden dat een andere ploeg verantwoordelijk was voor interviews met reizigers. Die andere ploeg kwamen we ook tegen, maar die was enkel geïnteresseerd in reizigers die zich tegen de staking uitspraken.

    Ondanks alle mediapogingen om de berichtgeving rond deze staking te beperken tot alle “hinder” en “overlast”, zal het velen niet ontgaan zijn dat de arbeidscondities van het bagagepersoneel in Zaventem veel gelijkenissen kent met de condities in andere sectoren. Deze staking kan niet los gezien worden van de acties die we de afgelopen maanden zagen in tal van bedrijven. Daarom is het ook belangrijk dat deze arbeiders op onze solidariteit kunnen rekenen.

  • Sappi zet 325 werknemers aan de deur – winst opdrijven door ontslagen

    Sappi is op internationaal vlak bezig met een herstructureringsronde. Deze kreeg zelfs een passende naam: “Everest”. De top van de Everest is nog niet bereikt voor de directie: de winsten kunnen en moeten steeds hoger de lucht in. Dat het de arbeiders zijn die daar een hoge prijs voor betalen, kan de directie niets uitmaken. Er worden nogmaals 325 werknemers aan de deur gezet.

    Het doel van het project “Everest” was om 175 miljoen euro te besparen in de Europese vestigingen. Het project werd begin 2006 aangekondigd en leidde reeds meermaals tot sociale onrust in onder de vestiging van Sappi in Lanaken waar 100 jobs werden bedreigd. Bovendien kwam er een loonsstop. Het papierbedrijf Sappi wil nu in Europa 325 jobs weg via de sluiting van papiermachines (onder meer in Maastricht) en de volledige sluiting van een fabriek in het Engelse Blackburn.

    Toen het besparingsproject “Everest” werd aangekondigd, stootte dit reeds op protest van de vakbonden. Blijkbaar is de directie bang van de reactie van de vakbonden en het personeel. Waarom zou het anders midden in de vakantie deze nieuwe golf van ontslagen bekend maken? In Lanaken wordt ook gevreesd dat de 175 afdankingen in Maastricht gevolgen zullen hebben voor de Belgische vestiging. De afdankingen in Maastricht komen er omdat de productielijn zou verouderd zijn. Dat is niet zo verwonderlijk nadat jarenlang te weinig is geïnvesteerd.

    Het ABVV vreest dat er na de herstructureringen niet veel zal overblijven van de Sappi-fabrieken. Het Everest-programma heeft immers niet de beoogde winstverhogingen opgeleverd en voor de directie is enkel de hoogste top aanvaardbaar als het op de winsten aankomt. ABVV-Sappi verklaarde: “Wij hebben in het verleden de maatregelen van “Everest” afgewezen en blijven dit consequent verder zetten. Inleveren helpt niet, dat is nu nog maar eens bewezen. Wij hebben altijd verzet tegen de loonstop geleverd en blijven op dit standpunt staan. Bij de komende onderhandelingen zullen wij een loonsverhoging opnemen in de eisenbundel.”

    Internationale solidariteit zal van groot belang zijn. In Lanaken zijn de banden met de vestiging in Maastricht erg nauw, dit maakt de noodzaak aan internationale solidariteit wel bijzonder concreet. Het jobverlies in Maastricht kan gevolgen hebben in Lanaken op het vlak van tewerkstelling en minstens op het vlak van de discussie over de lonen.

  • Koopkracht. De middelen zijn er…

    Alle politici en patronale vertegenwoordigers waren het roerend eens: er kan niets gedaan worden aan de ondermijning van de koopkracht. De dure olie, daar kunnen zij niets doen. En voor maatregelen van de regering zijn er geen middelen. Integendeel, er zou zelfs moeten worden bespaard! Zijn er dan echt geen middelen? Er zijn natuurlijk de recordwinsten van de grote bedrijven (77,4 miljard euro voor de 30.000 grootste bedrijven in 2006 – goed voor 7.740 per Belg…), maar er zijn nog andere middelen die vandaag worden uitgedeeld aan het patronaat.

    Door Geert, LSP-Antwerpen

    Notionele intrestaftrek: 1400 euro per gezin!

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Hoe Bayer/Lanxess de notionele intrestaftrek misbruikte…

    Eén van de argumenten voor de notionele intrestaftrek, was dat dit jobs zou opleveren. Bij Bayer/Lanxess in Antwerpen werd aangetoond dat dit een nepargument was. Het bedrijf bracht financiële middelen uit Duitsland over naar ons land om een belastingsvrijstelling te genieten. Lanxess bracht 100 miljoen euro over om een vrijstelling te kunnen genieten op 3,42 miljoen euro winst. Zusterbedrijf Bayer deed nog beter en bracht 1 miljard euro over, waardoor het op een schijf van 34 miljoen euro winst geen belastingen was verschuldigd. Na de bekendmaking van de resultaten van de Bayer-groep kondigde het bedrijf aan dat er in Antwerpen 375 jobs moesten verdwijnen… De extra winsten via de notionele intrestaftrek volstonden niet voor de directie.
    [/box]

    Met de notionele intrestaftrek heeft de regering het totaal pakket van cadeaus aan het patronaat drastisch uitgebreid. Het is goed voor zo’n 3,5 miljard euro op jaarbasis of 350 euro per Belg! Een gezin met vier personen zou dus per jaar 1400 euro kunnen krijgen indien het cadeau van de notionele intrestaftrek niet aan het patronaat maar aan de bevolking zou worden gegeven.

    De notionele intrestaftrek is een systeem om belastingsverminderingen toe te kennen aan de bedrijven. Dat komt bovenop eerdere lastenverlagingen die het patronaat al jaarlijks 5 tot 6 miljard opleverden. Grote bedrijven betalen steeds minder belastingen, wat ook de middelen van de gemeenschap ondermijnt. Het zijn immers de zwakste schouders die steeds meer de zwaarste lasten moeten dragen.

    Winsten Electrabel: 920 euro per gezin!

    De liberalisering van de energiesector hebben we in onze portemonnee gevoeld. Sinds de liberalisering vanaf januari 2004 waren er prijsstijgingen van gas van 50 tot 90%. Elektriciteit werd 35 tot 55% duurder. Deze verhoging was vooral voelbaar in Vlaanderen waar de liberalisering eerder plaatsvond.

    Maar er zijn ook winnaars in dit verhaal: de grote aandeelhouders van Suez, het moederbedrijf van Electrabel. In 2006 maakte Electrabel gemiddeld 920 euro winst per Belgisch gezin. De topmannen van Suez, waaronder Albert Frère (de rijkste Belg, goed voor een vermogen van zo’n 3,5 miljard euro), worden rijker door de gemeenschap te plunderen via de geliberaliseerde energiemarkt.

    En de bestaande winsten volstaan dan nog niet. Zo probeerde Suez om de prijs voor de verkoop van Distrigas & Co aan Fluxys op te drijven van 150 tot 900 miljoen euro. Suez is ook aandeelhouder van netwerkbeheerder Fluxys en zou Distrigas & Co dus aan zichzelf verkopen. Door de prijs op te drijven, zou Suez verder haar winsten maximaliseren.

    Waarom worden nu miljarden uitgegeven voor de winsten van het Suez-imperium? Waarom wordt energie niet onder controle van de gemeenschap geplaatst zodat we met zijn allen kunnen beslissen over de energieprijzen, investeringen in ecologische energie,…?

    Fiscale fraude onbestraft: 12.000 euro per gezin

    Vandaag worden bedrijven amper gecontroleerd door de fiscus, slechts 4% wordt elk jaar grondig opgevolgd. Dat is uiteraard een politieke beslissing die ook wordt aangeklaagd door het personeel van de fiscus. Het gebrek aan middelen zorgt ervoor dat jaarlijks naar schatting zowat 30 miljard euro aan de gemeenschap wordt onttrokken, of zowat 25% van wat de totale inkomsten zouden moeten zijn. Dat zou kunnen leiden tot heel wat extra jobs en het verhogen van onze koopkracht.

    Ook grote schandalen van fraude worden systematisch onder tafel geveegd of verjaren vooraleer het gerecht een veroordeling heeft kunnen uitspreken. Zelfs grote schandalen zoals bijvoorbeeld rond KB Lux of Beaulieu verdwijnen zo in de vergeetput. Bij KB Lux wordt het dossier na 12 jaar nog steeds verder onderzocht. In het geval van Beaulieu dreigt het fraudeonderzoek naar 400 miljoen euro dat aan de gemeenschap werd onttrokken, na 17 jaar te verjaren. Bovendien kregen de fraudeurs een schadevergoeding wegens de te lange procesperiode…

    Conclusie: de middelen zijn er

    De regering beweert geen middelen te hebben voor onze koopkracht. Er zijn echter wel middelen om het patronaat cadeaus te geven of te laten nemen via fraude. Het personeel bij Financiën stelt dat er meer middelen nodig zijn om de grote fraudeurs hard te kunnen aanpakken. Al deze elementen maken duidelijk dat er wel middelen zijn, maar dat de traditionele politici niet bereid zijn om deze middelen in te zetten voor onze koopkracht.

  • ZIJ organiseren onze MISERIE

    Voor een nationale actiedag met een stakingsoproep

    Voor een eigen politieke formatie rond de syndicale eisen

    De actieweek voor koopkracht van 9 tot en met 12 juni werd een overweldigend succes. Ondanks alle hysterie of studies die moesten aantonen dat onze koopkracht niet zou gedaald zijn, wisten ruim 80.000 betogers wel beter. Hun deelname aan de actieweek werd ondersteund door tienduizenden anderen die eveneens de ondermijning van onze koopkracht aan den lijve ondervinden.

    Een liberale professor stelde tijdens de actieweek dat er voorheen “koopkrachtverwenning” was. Hij volgt andere liberale ideologen en patroons die openlijk pleiten voor een “welvaartsvermindering” voor de meerderheid van de bevolking.

    De kleine toplaag, die ongelijkmatig aan bod komt in de media en steun vindt bij zowat alle in het parlement verkozen politieke formaties, kon intussen niet klagen. De Nederlandse journalist Xander Van Uffelen becijferde in zijn boek “Het Grote Graaien” dat een topmanager 25 jaar geleden 16 keer zoveel verdiende als een gewone werkende, vandaag is dat al 44 keer zoveel. Vorig jaar stegen de lonen van de topmanagers van de Bel-20 bedrijven in ons land met gemiddeld 15%.

    Terwijl wij een neerwaartse spiraal worden opgelegd, wordt hetzelfde concurrentie-argument gebruikt voor een opwaartse spiraal bij topmanagers en grote aandeelhouders. Voor hen zijn er altijd topmanagers (of pakweg sportmensen) die meer verdienen en waarmee moet worden geconcurreerd. Gewone werkenden daarentegen moeten altijd concurreren met collega’s die minder verdienen.

    Een brede laag van de bevolking is dit beu. Bij hen moet je niet met studies of theorieën over de koopkracht afkomen. Ruim 50% van de bevolking komt nog maar met moeite of helemaal niet rond (volgens een koopkracht-enquête van Humo). 96% verklaarde in deze enquête dat het leven duurder is geworden. De overige 4% vormt een kleine, maar bijzonder luidruchtige (op het hysterische af), minderheid.

    De 80.000 betogers van de actieweek krijgen van de politici nu een zelfde reactie als de 100.000 betogers tegen het Generatiepact in 2005. Leterme stelde dat hij ons “begrijpt”, maar dringender problemen heeft in onder meer Brussel-Halle-Vilvoorde. Er zijn volgens hem geen centen. Voor de notionele intrestaftrek zijn er daarentegen wel middelen: 3,5 miljard euro werd cadeau gedaan aan het patronaat. Als het van Open VLD afhangt, wordt dat bedrag verdubbeld. Voor de gewone werkenden zou het wel eens een koude en magere winter kunnen worden als er niets verandert.

    Verzet is nodig en de actieweek van 9 tot 12 juni proeft naar meer. We moeten er verder op bouwen door allemaal samen in actie te komen voor meer koopkracht. Dat kan het best op basis van een nationale actiedag met een ordewoord van een staking. Een dergelijke actiedag zou duidelijk maken dat de meerderheid van de bevolking dringend maatregelen wil voor de koopkracht.

    Om dat te realiseren, beschikken we jammer genoeg niet over een eigen politiek verlengstuk. Net zoals bij het Globaal Plan of het Generatiepact worden de syndicale eisen op het politieke terrein niet opgenomen. Hierdoor wacht de regering gewoon tot de storm gaat liggen. Een soort “syndicale” partij zou een belangrijk hulpmiddel zijn om te vermijden dat de traditionele partijen hun spelletjes verder blijven spelen, terwijl ze als enigen de politieke scène bezetten.

    LSP komt op voor het idee van een nationale actiedag met een stakingsoproep na de zomer. Op deze actiedag kunnen we onder meer opkomen voor een fundamentele loonsverhoging (minimum 1 euro per uur extra, bovenop de herstelde index). Daarnaast willen we de discussie aangaan over de noodzaak van een eigen politieke formatie van de werkenden en uitkeringstrekkers.

  • Parlementsvoorzitters tegen sluiting postkantoren?

    De liberalisering van De Post leidt tot een massale afbouw van de dienstverlening. Zo worden heel wat taken van het postkantoor doorgeschoven naar niet-gespecialiseerde private partners in de vorm van Postpunten. De Post wil de helft van haar kantoren sluiten. De politici die verantwoordelijk zijn voor dit beleid, schrokken plots (even) wakker toen hun eigen kantoor in het parlement ook met sluiting werd bedreigd.

    Blijkbaar zijn er speciale postkantoortjes in het Belgisch parlement, maar ook in het Europees parlement en in het NAVO-gebouw. In sommige gemeenten wordt het aantal postkantoren drastisch beperkt waardoor er bijvoorbeeld in een stad als Gent nog 7 van de 26 kantoren zouden overblijven. Dat betekent dat er slechts één kantoor per zowat 30.000 inwoners zou zijn.

    De paar honderd parlementsleden, die aan de basis liggen van het liberaliseringsbeleid dat zorgt voor sluitingen van postkantoren, zijn nu echter geschokt omdat hun eigen postkantoor eveneens de deuren zou sluiten. De directie van De Post stelt dat dit kantoor onderbenut wordt en dat er vlakbij een andere kantoor is, dat van Madou.

    Toch protesteerden de voorzitters van Kamer en Senaat, Van Rompuy (CD&V) en De Decker (MR), tegen de beslissing. Ze zullen de directie van De Post vermanen. De directie stelde echter dat het bedrijf nog “onvoldoende voorbereid” is op de “totale liberalisering” en ook dat de volksvertegenwoordigers daarvan op de hoogte zijn.

    Dat klopt natuurlijk, ze liggen zelf mee aan de basis van dit beleid en pleiten steevast voor meer liberaliseringen en privatiseringen. Blijkbaar gaat die liberaliseringsdrang echter meer zo ver tot het de eigen privileges dreigt te beperken. Daar mag uiteraard niet aan worden geraakt. Wij vinden het een goed idee dat de parlementsleden eens naar een gewoon postkantoor moeten gaan en daar zien hoe lang de rijen soms kunnen zijn. Alleen vrezen we dat ze hun personeel zullen sturen en zelf verder blind zullen blijven voor de negatieve gevolgen van hun eigen neoliberale beleid.

    Een openbare dienst als De Post moet geen winst maken, de kerntaak moet bestaan uit het aanbieden van dienstverlening aan de bevolking. Dat aspect komt echter steeds meer op de achtergrond en de dienstverlening evolueert naar Nederlandse normen: daar besloot de Nederlandse Post om alle kantoren te sluiten. Als de parlementsvoorzitters hun protest consequent opnemen, moeten ze zich ook uitspreken tegen de sluiting van alle andere postkantoren en pleiten voor een omkering van het liberale beleid. Een volledige hernationalisatie van De Post met een uitbouw van de dienstverlening kan dan op de agenda staan.

  • Zomer ingezet met stakingsacties bij Opel en Bekaert

    Bij General Motors in Antwerpen wordt gestaakt tegen het opdrijven van de werkdruk. Bij Bekaert staken alle vestigingen tegen de sluiting van Lanklaar waar er 136 jobs verdwijnen en tegen de herstructurering van de vestiging in Waregem. De provocaties van agressieve directies die vlak voor de zomer hun werknemers verder willen uitpersen als citroenen, worden zo op een passende wijze beantwoord.

    Bekaert: staking tegen afdankingen en jobonzekerheid

    Bij Bekaert is de solidariteit met de getroffen arbeiders van Lanklaar groot. Vandaag wordt gestaakt in alle vestigingen van het bedrijf, in Lanklaar, Waregem, Zwevegem, Aalter en Hemiksem. De sluiting van de vestiging in Lanklaar zat er al een tijdje aan te komen, leidinggevenden werden niet meer vervangen in de vestiging waardoor velen reeds dachten aan een afbouwscenario. De directie wachtte haar moment af om het slechte nieuws te brengen: vlak voor de vakantie. In de andere vestigingen is de solidariteit groot omdat ook daar gevreesd wordt voor verdere besparingsoperaties, onder meer indien de productie van Bekaert in China zou worden opgedreven.

    De solidariteitsactie van vandaag is er om de getroffen arbeiders in Lanklaar te steunen, maar even goed omdat er “ernstige vragen” worden gesteld bij “de toekomstige tewerkstelling in de Bekaert-vestigingen”, aldus ACV-Metaal secretaris Walter Cnop in de krant. Deze actie komt er nog voor de ondernemingsraad van komende vrijdag.

    General Motors: neen aan het opdrijven van de werkdruk

    Bij General Motors in Antwerpen wordt eveneens gestaakt, hier omwille van de hoge werkdruk. De avondploeg ging niet aan het werk toen de directie zich fors had uitgesproken tegen de staking. De staking komt er nadat eerder een overeenkomst was gesloten met de directie om de werkdruk wat te verlagen.

    De directie liet de band effectief wat trager lopen, maar dankte meteen ook wat extra tijdelijken af waardoor de werkdruk voor de overblijvenden in de realiteit nog verder werd opgedreven. Dat is natuurlijk niet aanvaardbaar en het personeel legde het werk neer na deze zoveelste provocatie van de directie.

    De arbeiders eisen dat er opnieuw mensen bijkomen. De directie heeft echter heel wat tijdelijken aan de deur gezet om in de zomer te werken met goedkopere jobstudenten. Die overgang verloopt niet vlot tegen de achtergrond van een band die te snel gaat. Natuurlijk is het bijzonder vreemd dat tijdelijken worden buitengezet op een ogenblik dat er net meer werkkrachten nodig zijn.

  • ABVV in actie voor koopkracht. Voor een algemene verhoging van de lonen en uitkeringen!

    Gisteren kwamen zowat 1.500 ABVV-militanten bijeen aan de zetel van de MR (Franstalige liberalen) en de Belgische Petroleumfederatie om de eisen rond koopkracht vlak voor de zomervakantie nog eens naar voor te brengen. De centrale eisen van het ABVV waren een rechtvaardige fiscaliteit en een vermindering van de BTW op energie van 21% naar 6%. Maar onder de aanwezigen was vooral de kwestie van de lonen aanwezig. Naast slogans als "allemaal samen" ("tous ensemble"), werd ook "Algemene verhoging van de lonen en pensioenen" geroepen door de betogers. Een nationale actiedag met een oproep om te staken wordt nu afgewacht. Jammer genoeg werd daar nog geen datum voor gelanceerd. Wij hebben met een groep LSP-leden een pamflet verspreid en ook 28 exemplaren van ons maandblad verkocht.

    Fotoreportage

    LSP wil volgende eisen ter overweging aan de vakbondsbasis voorleggen:

    • Meer koopkracht door meer loon en welvaartsvaste uitkeringen, zodat we niet zelf, via belastingsvermindering, onze opslag betalen
    • 1€ opslag per uur
    • Een index die de reële levensduurte compenseert, geen all-in akkoorden
    • Afschaffing van de loonnorm, interprofessionele akkoorden die zoals vroeger geen loonplafond, maar een loonbodem bepalen (een minimum waarop iedereen sowieso recht heeft, zodat ook de zwakkere sectoren mee genieten)
    • Voor collega’s die buiten het IPA vallen: het doorbreken van alle loonakkoorden langer dan 2 jaar, zoals het akkoord 2005-2010 bij de Non-profit
    • Afschaffing van de BTW op basisnoodzakelijke producten
    • Een massaal plan van publiek gefinancierde woningbouw

    Om dit te betalen:

    • Harde aanpak van de grote fiscale fraudeurs
    • Vermogensbelasting op grote fortuinen

    De jongste maanden waren we getuige van welke nefaste gevolgen het heeft om sleutelsectoren als energie en bankwezen over te leveren aan de hebzucht van de privé-sector. Als grote banken zich in moeilijkheden bevinden mag de overheid plots wel ingrijpen. Voor ons komt de controle in dergelijke sectoren toe aan de gemeenschap. Wij pleiten voor nationalisatie ervan onder democratische controle van de arbeidersbeweging en de gemeenschap in haar geheel.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping