NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Loononderhandelingen in het najaar… Opgelet, zwakheid zet aan tot agressie!

    Artikel door Nicolas Croes uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’

    koopkrachtStilaan worden de voorbereidingen getroffen voor de onderhandelingen over een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA) dat de arbeid- en loonvoorwaarden in de private sector bepaalt. Het komt midden de aankondigingen van de verschillende besparingsoperaties op federaal, regionaal en lokaal vlak. En ook inzake de lonen ziet het er niet goed uit. Ook op dat vlak zal verzet nodig zijn.

    We weten nog niet exact wat er op het menu zal staan. De werkgeversfederaties zwijgen nog even in blijde verwachting van de cadeaus die ze van de Zweedse coalitie verwachten en ze willen ook niet te veel olie op het vuur gieten in de aanloop naar het ABVV-congres van oktober. Maar de grote lijnen van wat ons te wachten staat, zijn wel duidelijk. Bij de laatste verkiezingen en ook daarna, hielden de werkgeversfederaties zich niet in om hun eisen op tafel te leggen. Ze deden dat met een zelfvertrouwen dat groter dan ooit tevoren was, ook langs Franstalige kant.

    Alle verhaaltjes over de zogenaamde concurrentiepositie van de bedrijven zijn uiteraard niet nieuw, deze plaat is al jarenlang grijsgedraaid. Maar iedere nieuwe gelegenheid wordt aangegrepen. Nu roept Philippe Godfroid, de voorzitter van de Union des Classes Moyennes (UCM, Franstalige tegenhanger van Unizo), op om “krachtige en moedige beslissingen te nemen om de kost van arbeid te verminderen, de eindeloopbaan en de berekening van de pensioenen te moderniseren, de vorming te verbeteren, de arbeidsmarkt te flexibiliseren, …” Uiteraard willen de werkgevers dat enkel voor het ‘welzijn van iedereen’ en niet enkel om de eigen winsten op te drijven. Straks moeten we de werkgevers nog bedanken voor de opofferingen die steeds van onze kant moeten komen.

    Zijn de Belgische werkenden te gulzig?

    De twee vorige IPA-onderhandelingen hebben niet tot een akkoord geleid. De federale regering legde daarop eenzijdig een loonnorm op met een Koninklijk Besluit. Voor 2011-2012 ging het om een loonstop in het eerste jaar en een verhoging van amper 0,3% in het tweede jaar. Voor 2013-2014 werd een complete loonstop opgelegd. Ongetwijfeld zal het patronaat zich gesterkt voelen nu er een openlijk rechtse regering zit aan te komen.

    In maart van dit jaar stelde de Europese Commissie in een rapport over de komende IPA-onderhandelingen: “Bovenop de maatregelen die de buitensporige toename van de lonen in het verleden moesten corrigeren, probeerde de regering tevergeefs om de wet van 1996 aan te passen om een toekomstige scheeftrekking tussen de lonen en de productiviteit tegen te gaan.” (Macro-economische onevenwichten België 2014). De wet van 1996 heeft tot doel om de evolutie van de lonen in ons land aan te passen aan deze in Duitsland, Frankrijk en Nederland. Het idee is om de logica van een bevriezing van de lonen door te trekken, minstens tot in 2018. Voor de Europese Commissie moet dit op tijd worden doorgevoerd zodat het reeds op het IPA van 2015-16 van toepassing zou zijn.

    En zelfs dat zou niet volstaan. “Zelfs indien de nationale loonnorm strikter wordt gemaakt, kan de loonhandicap groter worden door het algemeen toepassen van de automatische indexering van de lonen op sectorniveau.” Eens te meer wordt voorgesteld om de indexering van de lonen aan te pakken. Het patronaat droomt daar al jaren van.  In het document ‘Strategie 2010’ verklaarde het VBO zonder omwegen dat de “afschaffing van de automatische loonindexering de beste oplossing is voor het verbeteren van de concurrentiekracht van de Belgische bedrijven.” Een totale afschaffing van de index staat wellicht niet op de agenda, maar een nieuwe ondermijning ervan wel. Dat komt bovendien na alle eerdere ‘aanpassingen’ die de index al sterk ondermijnd hebben.

    Een studie van het Europees Vakbondsinstituut (European Trade Union Institute, ETIU) vorig jaar gaf op basis van de gegevens van de Europese Commissie nochtans aan dat de reële lonen (dat is dus zonder inflatie) in België in de periode 2009-2013 slechts stegen met 0,0901% en in 2000-2008 met 0,4593%. Maar dan zouden de werkenden gulzig zijn?

    Overlegsyndicalisme faalt

    De grote bedrijven hebben geen gebrek aan geld, integendeel. In mei titelde L’Echo nog: “26 miljard ongebruikte cash bij grote Belgische bedrijven” (21 mei). De 150 grootste bedrijven in ons land houden een investeringsstaking. We zullen de middelen moeten zoeken waar ze zitten, het gaat overigens om middelen die ons toebehoren. Het zijn immers de arbeiders die rijkdom creëren en niet de aandeelhouders.

    De strategie van overlegsyndicalisme – het is te zeggen het mee beheren van de sociale achteruitgang – heeft gefaald. Sinds 1981 hebben de opeenvolgende aanvallen op onze lonen en uitkeringen geleid tot een vermindering van onze koopkracht met naar schatting meer dan 20%, indien ook rekening wordt gehouden met de prijs die we betalen door de manipulaties aan de index.

    Wanneer zullen de vakbonden de strijd ernstig voorbereiden met algemene vergaderingen op de werkvloer, werkonderbrekingen en sectoriële en interprofessionele vergaderingen om te informeren, mobiliseren en de werkenden te betrekken in een gedurfd oplopend actieplan met algemene stakingen? Geen enkele sector wordt vandaag gespaard, de confrontatie wordt op alle vlakken gevoerd of voorbereid. Het potentieel van gezamenlijke strijd is groot, het komt er nu op aan om dit potentieel te organiseren!

     

     

  • 1-0 voor de stakers van BM&S

    Foto door Collectif Krasnyi
    Foto door Collectif Krasnyi

    Op maandag 8 september kwam er een uitspraak de rechtbank van Brussel in de zaak rond BM&S op de site van de NMBS in Schaarbeek. Het personeel van BM&S staakt al langer tegen het schoonmaakbedrijf dat hen tewerkstelt. De rechtbank ging nu positief in op het beroep van de arbeiders tegen een eerdere uitspraak die de directie de mogelijkheid van dwangsommen tegen de stakers gaf.

    Verslag door Laure (Brussel)

    Ter herinnering, de arbeiders gingen drie weken geleden in staking tegen de afdanking van twee delegees en drie interimmers. Sindsdien kreeg de directie op eenzijdig verzoekschrift een uitspraak waarbij het dwangsommen tot 500 euro kon laten opleggen aan stakers.
    Er werd onmiddellijk beroep hiertegen aangetekend. Tegelijk werd de stakerspost behouden en werd de poging om nieuwe interimmers aan het werk te krijgen gestopt.

    Maandag besliste de rechtbank van eerste aanleg dat de directie ongelijk had en werd het beroep van de arbeiders aanvaard. De rechter oordeelde dat de directie van BM&S probeerde om de staking te breken en de rechtbank hiervoor te gebruiken. Er werd gewezen op de CAO 108 uit 2013 die het inzetten van interimmers bij een staking verbiedt. De directie van BM&S heeft zichzelf in de problemen gebracht door naar de rechter te stappen.

    Deze overwinning is niet enkel van belang voor de 14 stakende arbeiders. Het is belangrijk voor alle werkenden die morgen misschien in actie willen gaan en met dezelfde patronale reacties moeten afrekenen.

    Maar de strijd is hiermee niet gedaan. De arbeiders zijn vastberaden om door te gaan tot hun vijf collega’s terug aan de slag mogen met volwaardige contracten.

    De staking is belastend voor de arbeiders, zowel moreel als financieel. Bezoek hun stakerspost aan het station van Schaarbeek en/of stort een bijdrage aan de solidariteitskas die opgezet is door ACOD-Spoor in Brussel: BE20 0682 1834 9956 met vermelding “Solidariteit BM&S”.

    • Allemaal samen, solidair met de arbeiders van BM&S!
    • Voor de onmiddellijk reïntegratie van de vijf afgedankte arbeiders, delegees en interimmers, met echte contracten en degelijke lonen!
    • Voor de insourcing van de schoonmaakdiensten bij de NMBS!
    • Zelfde werk, zelfde loon, zelfde strijd!
    • Stop de privatisering van de openbare diensten!

  • Delhaize. Niet kantjes afvijlen, maar volledige plan van tafel halen

    Door een correspondent

    14264191089_098def4a9c_zBij Delhaize zijn sinds maandag de onderhandelingen over het herstructureringsplan van de directie weer gestart. Na de eerste vergadering komen de vakbondsvertegenwoordigers naar buiten met een slecht gevoel. Het lijkt of ze tegen een muur praten, er wordt niet naar hun voorstellen geluisterd,… De directie blijft bij haar plan om 2.500 banen te schrappen, 14 winkels te sluiten, te sleutelen aan loons- en arbeidsvoorwaarden,… Veerle Verleyen (LBC) zei na afloop dat er bij een volgende vergadering op 22 september vooruitgang moet zijn, zoniet wordt er gestaakt.

    Als we meestappen in de logica van de directie over het veilig stellen van de winsten ten koste van het personeel, dan zal de directie dit enkel aangrijpen om verder te gaan. We mogen ons niet beperken tot het afvijlen van de scherpe kantjes van het sociale bloedbad. Delhaize maakt nog steeds winst (187 miljoen euro) en keerde voor miljoenen aan gouden handdrukken uit. De dividenden voor de aandeelhouders namen met 11% toe.

    De concurrentie in de handel is toegenomen. Dat komt door de dalende koopkracht, de komst van Albert Heijn, maar vooral door de zelfstandige winkels die opereren onder paritair comité 201 of 202.01. De winkels die onder paritair comité 201 en 202.01 vallen, hebben de loons- en arbeidsvoorwaarden waar de directies in heel de sector werkelijk naartoe willen. Veel van de Carrefours die in 2010 sloten zijn opnieuw open onder deze paritaire comités, waarschijnlijk bestaat hetzelfde plan voor de 14 Delhaizes.

    Volgens De Tijd van vandaag hoopten de vakbonden jobs te redden door in te stemmen met enkele inleveringen op loon- en arbeidsvoorwaarden, bijvoorbeeld door het betaalde kwartiertje pauze te laten vallen. In plaats van op toegevingen te rekenen door aan onderhandelde afbraak te doen, zouden de vakbondsverantwoordelijken beter inzetten op een informatiecampagne in de volledige sector. De aanvallen vandaag bij Delhaize kunnen morgen volgen bij Colruyt, Aldi en anderen. Als we niet samen strijd voeren om de slechtere voorwaarden in bepaalde paritaire comités op te trekken naar een eengemaakt statuut of om de gefranchiseerde winkels opnieuw in de ketens te reïntegreren zodat ook daar een syndicale afvaardiging kan toezien op de loon- en arbeidsvoorwaarden, dan dreigen we in verdeelde slagorde steeds verder weg te zakken. Tegenover een directie die van geen toegevingen wil weten, hebben we nood aan vertegenwoordigers die even vastberaden een eengemaakte strijd doorheen de hele sector organiseren!

  • BM&S. Solidariteitsbezoek en interview

    20140908_070557673_iOS (more…)

  • Verslag vanop het piket bij ASZ in Aalst

    HASZ 034ieronder publiceren we enkele foto’s van het piket deze ochtend op de campus van Aalst van het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis. Tegen 8 uur vanochtend was dat al aangedikt tot ruim 60 deelnemers, goed voor bijna 20% van het betrokken personeel. Dan moest ondergetekende het piket verlaten. Maar aangezien die ochtend nog een ontmoeting met de directie op de agenda staat, veronderstel ik dat nog meer personeelsleden het piket zullen vervoegen. In hun zakken zitten en aan hun verlof knibbelen terwijl de directie zich royale bonussen toekent, dat pikken ze hier niet zomaar.

    Eric

    Van symboliek kennen ze wat in Aalst. Het wantrouwen tussen werknemers en werkgevers is er altijd wat groter en explicieter geweest dan elders, dat dateert al van het begin van de vorige eeuw. Toen leverden de beginnende socialistische beweging en de aanhangers van priester Daens een heroïsche strijd tegen de ultrareactionaire Charles Woeste, diens politie en diens private stoottroepen. Woeste beschouwde het werkvolk als ongeciviliseerde barbaren.

    De methodes (en de taal waarin) zijn intussen veranderd, maar de gedachten zijn ongeveer dezelfde gebleven. Zo kon N-VA burgemeester D’Haese niet nalaten om het piket onder politiebegeleiding te komen schouwen. Je weet maar nooit dat die brutale stakers – ongetwijfeld een samenraapsel van dronkaards, lichtekooien, vechtersbazen en een aantal beroepsagitatoren – patiënten, werkwilligen en mijnheer den doktoor zouden durven molesteren. Burgemeester D’Haese liet zich daarbij assisteren door ASZ-voorzitster Daisy Van Gheit, ooit SP.a maar daar vertrokken met een rechtse afsplitsing die deel uitmaakt van het stadsbestuur.

    Zodra hij de kans kreeg vertelde D’Haese er voor de camera dat het bestuur al 6 keer met de vakbonden gepraat had en dat het dus fout was de directie ervan te beschuldigen dat ze niet wou onderhandelen. Maar ook de werknemers kennen de Aalsterse traditie: kalm, maar niet zonder ironie, dienden ze de burgemeester van antwoord. Praten is wat anders dan onderhandelen en zodra de secretaris er is, zal de delegatie de oefening om te “onderhandelen” nogmaals hernemen.

    Op het piket waren ook enkele werknemers en afgevaardigden van de VZW aanwezig. Die werd destijds kleinschalig opgericht door enkele geneesheren die eigen personeel aan door henzelf bepaalde condities verkozen boven het personeel van het ziekenhuis. Van de infrastructuur, de administratieve en de technische ondersteuning wilden ze wel dankbaar gebruik blijven maken. Intussen werkt evenveel personeel voor de VZW als er voor het ziekenhuis zelf werken, maar dat personeel heeft minder arbeidsduurverminderingsdagen en moest al eerder inleveren op de tweede pensioenpijler. Uiteraard tracht de directie de verschillende personeelscategorieën maximaal tegen elkaar uit te spelen. Over de eigen voordelen, inclusief city-trip naar Milaan, zwijgt ze, maar de ‘privilegies’ van het ziekenhuispersoneel tegenover dat van de VZW’s is haar stokpaardje. Gezamenlijke strijd van alle personeelscategorieën voor de bast mogelijke condities voor iedereen is de enige manier om tegen die verdeeldheid in te gaan. Misschien moeten de vakbondsvertegenwoordigingen vanaf nu telkens een collega van de andere structuur uitnodigen op hun vergadering zodat ze beter rekening kunnen houden met de specifieke wensen van iedereen.

  • Staking bij ASZ in Aalst. Ziekenhuizen continu onder vuur door besparingsdrift

    Pamflet van Polsslag, actieblog in de non/social-profit. PDF van dit pamflet

    Actie aan ASZ in 2009
    Actie aan ASZ in 2009
    De besparingstsunami werd op gang gebracht door de regering Di Rupo die voor miljarden in de gezondheidszorg snoeide o.a. door het verlagen van de beruchte groeinorm van het budget van 4,5 % naar achtereenvolgens 2% voor 2012 en 3% voor 2013 en 2014. Deze groeinorm is nodig om o.a. de stijgende kosten van vergrijzing op te vangen. De federale Zweedse coalitie in wording wil de groeinorm verder verlagen tot 1,5%.

    Zorgnet Vlaanderen (de grootste werkgeverskoepel in de sector) raamt de jaarlijkse stijging van de vergrijzingskosten op 2,3%.  ‘Als de verwachte halvering eraan komt, komen de ziekenhuizen jaarlijks 1.500 jobs te kort’, zegt gedelegeerd bestuurder van Zorgnet, Peter Degadt. ‘Doordat de nodige omkadering zal ontbreken, zullen we per patiënt minder verpleegkundigen hebben.’

    Verdere besparingen via de kaas­schaafmethode zullen dieper en dieper in het weefsel van de ziekenhuizen snijden. Op basis van een analyse van de financiële bilans beweert Santhea (werkgeverskoepel van Franstalige publieke en niet-confessionele privéziekenhuizen)  dat 25,6 % van de algemene ziekenhuizen in gevaar zijn en dat hun toekomst verre van verzekerd is.

    Uiteraard moeten we de “alarmbellen” van de werkgevers in de juiste context plaatsen. De sluipende privatisering en commercialisering van de sector zorgt ervoor dat de winsten geprivatiseerd worden (o.a. richting aandeelhouders en artsen) De gemeenschap blijft dus opgescheept met de kosten … Een fundamentele hervorming van de gezondheidszorg dringt zich dan ook op om komaf te maken met de “melkkoefunctie van de zorg”, waarvoor uiteindelijk personeel en patiënten de rekening betalen. Minister Onkelinx zette op het einde van haar mandaat een stappenplan in gang om de ziekenhuisfinanciering te hervormen. Of haar opvolger die draad verder gaat opnemen, is natuurlijk koffiedik kijken.

    Bij de eerste besparingsgolf van Di Rupo werd op verschillende manieren gereageerd. De financieel gezonde ziekenhuizen hadden “nog wat vet over” om te gaan voor zogenaamde “slimme besparingen.” Dit betekent o.a.: uitstellen van investeringen, organiseren van groepsaankopen met verschillende ziekenhuizen om de kosten te drukken, geen te grote haast maken met het vervangen van personeel enz. Bij de ziekenhuizen die het water toen al aan de lippen stond, werd wel degelijk overgegaan tot inkrimping van het personeelsbestand en andere maatregelen die het personeel rechtstreeks raakten. Bij een volgende “kaasschaaf” zouden sommige van deze ziekenhuizen wel eens kunnen verzuipen. Dat in dit geval “de politiek” zou ingrijpen, valt te betwijfelen, aangezien vooral de rechterzijde van mening is dat er tot 25% te veel ziekenhuis­bedden in België zijn … In de praktijk heeft er nu een “survival of the fittest” plaats in een sector waarbij de zuiver commerciële logica doorgetrokken wordt in wat ooit publieke dienstverlening was die voor iedereen toegankelijk moest zijn.

    De specifieke situatie van de “hybride ziekenhuizen” in Vlaanderen.

    Op de keper beschouwd is de publieke ziekenhuissector in Vlaanderen aan het uitdoven. Zo omschrijft werkgeversorganisatie ICURO (sinds 2010) zich als “vertegenwoordiger van de Vlaamse ziekenhuizen met publieke partners.” Het uitdoofscenario heeft ook betrekking op de betere arbeidsvoorwaarden die voorheen van toepassing waren in de publieke ziekenhuizen. Het ASZ is een schoolvoorbeeld hoe men die arbeidsvoorwaarden naar beneden toe wil nivelleren naar het niveau van de private sector. Sinds 2008 is er in het ASZ een continue aanval op die arbeidsvoorwaarden (zie kader) De specifieke structuur van het ziekenhuis maakt het de directie heel makkelijk om verschillende personeelsgroepen tegen elkaar op te zetten: de statutairen en contractuelen in het publieke gedeelte, de contractuelen bij MSSZ (beter gekend als “de VZW van de dokters”) Het groot aantal vakbonden actief op het terrein maakt ééngemaakte strijd er ook niet makkelijker op.

    WAT TE DOEN? LESSEN TREKKEN UIT HET VERLEDEN

    De mobilisatiekracht van de witte woede werd ernstig ondergraven door het begin van de crisis in 2008. Deze werd door de regering als excuus gebruikt om komaf te maken met de traditie van meerjarige sociale akkoorden (4 à 5 jaar) in de federale sectoren van de gezondheidszorg. In de plaats kregen we een reeks van mini-akkoorden in de maag gesplitst. “Mini” slaat zowel op de duur van de akkoorden als op de inhoud. Eéngemaakte nationale acties met grote mobilisaties tegen de besparings­plannen bleven dan ook uit. Syndicale delegaties die geconfronteerd werden met ernstige besparingsmaatregelen in hun ziekenhuis mochten zelf hun boontjes doppen. De mobilisaties die wel doorgingen, beperkten zich meestal tot militantenconcentraties van enkele honderden voor de verlenging van bijvoorbeeld de cao’s voor brugpensioen. Er zal moeten gediscussieerd worden hoe we de dynamiek van de massale witte woedes van weleer terug op gang kunnen krijgen. In deze discussie, die zo breed mogelijk dient georganiseerd te worden, spelen basismilitanten een belangrijke rol aangezien zij de situatie op het terrein het beste kennen.

    De rechtse regeringen in de steigers bereiden een ongeziene brutale aanval voor op alle groepen in de maatschappij!

    De Zweedse coalities (zowel Vlaams als Federaal) willen komaf maken met alle zogenaamde taboes van de vakbonden: de index, het stakingsrecht, het brugpensioen … Tegelijkertijd doet men een aanval op alle groepen en sectoren in de maatschappij. Vorige regeringen pasten vooral de salamitechniek toe om onze sociale verworvenheden beetje bij beetje aan te vreten en speelden daarbij voorkeur verschillende groepen tegen elkaar uit. Denken we maar aan het generatiepact waar men de jongeren tegen de ouderen trachtte op te zetten.

    Buiten de bedrijven en de rijken die overladen worden met cadeau’s (verlaging van de sociale lasten met een kwart: van 33% naar 25%) gaat nu iedereen voor de bijl. Denken we maar aan de jongeren met de verhoging van de inschrijvings­gelden voor het onderwijs, de gepensioneerden en bejaarden, de socio-culturele sector die op water en brood wordt gezet, verdere besparingen in de gezondheidszorg, verhoging van de BTW van 21 naar 22 % en zo kunnen we wel even doorgaan … De enige manier om deze tsunami van sociale afbraak tot staan te brengen is een ééngemaakte massabeweging van alle groepen en sectoren in de maatschappij die moeten opdraaien voor de winsthonger van de bedrijven en de rijken. In principe kan zo een massabeweging maar één doel hebben: het ten val brengen van deze antisociale, rechtse regeringen. Met het bijschaven van de scherpe kantjes zijn we, gezien de ernst van de aanvallen, niets. Hiervoor kunnen we alleen maar rekenen op onze eigen kracht als werknemers en jongeren, via onze organisaties (vakbonden, middenveld en consequent linkse partijen) en niet op de zogenaamde “progressieve oppositie­partijen” die in de feiten niet fundamenteel breken met het besparingsverhaal.

    [divider]

    Ter herinnering: de voorbije acties in het ASZ …

    In november 2008 had een eerste staking van drie dagen plaats tegen het verbreken van de belofte van de directie i.v.m. de vaste benoemingen. Meer dan 300 personeelsleden waren geslaagd voor een examen dat uitzicht gaf op zo een benoeming. In 2007 beloofde de directie dit uit te voeren maar uiteindelijk besliste ze om over te gaan tot het benoemen van in de veertig uitverkorenen (familie en entourage van politici en hogere kaders) waaronder minder dan de helft verpleegkundigen. De manier waarop er door de toenmalige burgemeester en politie, werd omgegaan met het stakingsrecht was allesbehalve: personeelsleden werden ‘s ochtends vroeg door een politiecombi opgehaald (zonder bevel van de gouverneur!) en aan het ziekenhuis afgezet. Soms gebeurde dit op een brute wijze. In Wetteren plukte de politie doodleuk personeelsleden uit het stakingspiket om ze te dwingen aan het werk te gaan.

    Op 5 maart 2009 begon een vervolgstaking die duurde tot 17 maart (meteen een stakingsrecord voor de sector) Men staakte tegen het afvoeren van de vaste benoeming, voor het stoppen van de sluipende privatisering en een oplossing voor de grote werkdruk. Deze staking ging ook gepaard met intimidaties van de directie tegenover individuele werknemers: “Uw C4 ligt al klaar …”

    In maart en april 2009 volgden nog acties aan de Aalsterse gemeenteraad tegen de hardnekkige onwil van de directie om te onderhandelen. Niettemin werd de vaste benoeming uiteindelijk geschrapt en als troostprijs kwam er een tweede pensioen­pijler voor de contractuelen.

    Op 21 juni 2011 legde een deel van het personeel opnieuw kort het werk neer. Steen des aanstoots was een extra premie van 9000 Euro die de directieleden zichzelf wilden toekennen. De bonus werd door de directie verdedigd met het argument dat ze minder verdienenden dan hun collega’s in privéziekenhuizen. In totaal ging het over een bedrag van 63 000 Euro voor 7 directieleden. Op dinsdag 19 juli 2011 volgde nog een prikactie …

    Anno 2014 wil men de tweede pensioenpijler voor de contractuelen terugschroeven en de werknemers drie halve dagen vakantie afpakken terwijl in het recente verleden er ook al vakantiedagen voor de bijl gingen.

    POLSSLAG

     

  • Harde besparingen in zachte sectoren

    door Wouter W (Gent)

    Gedaan met de salamitactiek en de kaasschaafmethode van besparen. Met de nieuwe Vlaamse regering gaat het van oude keukentermen naar een ware hakbijl door onder meer te kappen in de sociale sector.

    De Vlaamse regering met N-VA, Open VLD en CD&V heeft trots een zware besparingsronde aangekondigd. Ze wil op vijf jaar meer dan 8 miljard euro besparen om telkens een begroting in evenwicht te realiseren. De keuze tussen besparen bij de rijken of bezittende klasse in de samenleving, of besparen bij mensen die afhangen van een job om hun leven uit te bouwen, was snel gemaakt. Domeinen zoals Welzijn en Gezondheid of de sociaal-culturele sector worden ondanks hun impact op de leefbaarheid van dit maatschappelijk systeem niet ontzien.

    Door de stijgende werkloosheid komen meer mensen in een precaire situatie terecht. Veel organisaties en diensten in de sociale sector krijgen meer vragen zonder meer middelen. Voor steeds meer mensen wordt nu ook kinderen hebben of oud worden allesbehalve evident! Tal van diensten worden genoemd in afslanking van personeel: Kind en Gezin, VDAB, CLB, … Ook de sociaal-culturele sector die slechts 0,2 % van de begroting uitmaakt, zal nog eens harde klappen krijgen en werknemers moeten ontslaan.

    Alsof dit nog niet genoeg is, wordt ook bespaard op het verenigingsleven, daar moet men het elk jaar met ruim 200 miljoen euro minder doen. (besparing: 1 miljard euro) Het is één van de voorbeelden hoe men de sociale structuren die nog rechtstaan, wenst te breken. Jeugdverenigingen leren jongeren samenleven en verbinden. De weg naar een samenleving met individuen die enkel nog concurrenten van elkaar zijn, wordt verder geplaveid.

    Besparingen in de sociale sector zijn echter niet nieuw. Er werd reeds in de subsidiëring gesnoeid, zoals in de sociaal-culturele sector. Daarenboven kregen heel wat organisaties, bijvoorbeeld via schaalvergroting zoals bij de CAW, reeds meer opdrachten zonder bijkomende middelen. Door de laatste staatshervorming werden nog meer domeinen geregionaliseerd, waarbij middelen worden herzien en arbeidscondities mee in de neerwaartse spiraal komen. Ook de golf van privatisering en commercialisering bracht een verdere uitholling van dienst- en hulpverlening teweeg, denk maar aan de wantoestanden in de RVT.

    Deze nieuwe, hevige besparingen onder de welgekozen noemer ‘Bourgeois I’ kunnen niet meer zonder reactie blijven. Een belangrijke stap om verzet volop mogelijk te maken, zou een breuk tussen de vakbonden en traditionele partijen zijn. Met CD&V in de regering, dient het ACV duidelijk kleur te bekennen. ABVV dient volop het verzet te organiseren, maar kan daarbij niet rekenen op het politieke relais dat al jarenlang de ‘oude’ methode van besparen hoog in het vaandel draagt. Een front van verzet tegen de besparingen kan niet met besparingspartijen!

    Het is belangrijk dat jongeren, werknemers en hulpvragers elkaar vinden in een gezamenlijk verzet over sectoren heen. Ewald Pironet noemt in Knack (13 augustus) de Vlaamse besparingen peanuts vergeleken met wat federaal nog zal volgen. Dus ook verbinding tussen deze niveaus (waar zich nog een deel van de sociale sector bevindt) kan niet ontbreken.

    Er is voldoende rijkdom voorhanden, alleen stroomt die nu grotendeels naar winst in privéhanden. Terug controle nemen over de sociale sector via volwaardige publieke diensten met de middelen die nu in winst opgaan is een belangrijke stap. Dit betekent ook democratische controle over de sleutelsectoren van de economie. Uiteindelijk willen we met uitgebouwde publieke diensten over sectoren heen voorkomen dat de sociale sector slechts nog een afbrokkelende correctie op het falende kapitalisme blijft.

    [divider]

    Verontrustende cijfers

    De Morgen bracht op 9 augustus 2014 als eerste een meer concreet beeld van de harde besparingen in de sociale sector. Enkele voorbeelden:

    • De bijdrage voor de jaarlijkse zorgverzekering wordt 40 euro in plaats van 25 euro en wordt geïndexeerd. (besparing: 370 miljoen euro)
    • De tarieven voor kinderopvang worden duurder voor de laagste inkomens: de minimumbijdrage wordt 5 euro in plaats van 1,56 euro per dag. De kinderkorting (bij meerdere kinderen die opvang nodig hebben) van 3,14 euro per dag wordt afgeschaft voor de gezinnen waar het andere kind niet meer in de opvang zit. (besparing: 133 miljoen euro)
    • De kinderbijslag wordt in 2015 en 2016 niet geïndexeerd. (besparing: 175 miljoen euro)
    • Het budget voor gezinshulp zou niet meer verder kunnen groeien.
    • In de zorgcentra voor ouderen worden de subsidies voor animatie afgebouwd waardoor de prijs per oudere tot 60 euro per maand of 720 euro per jaar kan stijgen. (besparing: 110 miljoen euro)

  • Doosan. Bedrijf bezet na aankondiging sociaal bloedbad

    Del_02De arbeiders van Doosan in Frameries (Henegouwen) kregen op maandag 1 september een harde slag te verwerken. Van de ene dag op de andere kondigde de directie aan dat de productie van graafmachines wordt gestopt. Hierdoor verdwijnen 313 van de 330 jobs. Er wordt enkel gerekend op 20 tot 25 overblijvende werknemers om het productiematerieel dat vanuit Zuid-Korea werd geïmporteerd te verkopen. Doosan is een Zuid-Koreaans bedrijf.

    Artikel door Stéphane Delcros

    Er zijn 313 jobs op directe wijze bedreigd, maar daar komen er nog heel wat indirecte jobs bij. Na de aankondiging van het herstructureringsplan was meteen duidelijk dat onderaannemers geen goederen meer moeten leveren, wat nogmaals enkele honderden jobs op de helling zet. Als ook de gezinnen van de getroffen arbeiders worden meegerekend, ligt het aantal mensen dat getroffen wordt een pak hoger.

    Bij deze aankondiging valt vooral de arrogantie en het openlijke verraad van het patronaat op.

    Leugens

    Na de aankondiging ging de directie meteen over tot verklaringen in de massamedia. Deze verklaringen werden zonder enige nuance en zonder nader onderzoek verspreid. Zo werd verklaard dat het bedrijf in Frameries sinds 2008 met verlies draait en dat dit verlies sinds 2010 ongeveer 70 miljoen euro bedraagt.

    Volgens de arbeiders gaat het om leugens. Zij horen al jarenlang dat de fabriek in Frameries winst maakt. De PVDA had het in een artikel over 8,6 miljoen in 2012 en 4,8 miljoen in 2013. Die cijfers lijken bevestigd te worden door de Europese directie van de groep die op 16 juli nog een verklaring aflegde over de cijfers van de groep in Europa.

    Gemeenschap bestolen

    Hetzelfde artikel wijst op de belachelijk lage belastingtarieven die door Doosan werden betaald. Het ging om 1,03% en 2,14% vennootschapsbelasting in 2012 en 2013. Tegelijk werd op de kap van het personeel bespaard, onder meer door de afgelopen maanden met economische werkloosheid te functioneren. Dat was het gevolg van de overdracht van de markten van het Midden-Oosten en Afrika naar het moederbedrijf in Zuid-Korea. Als we ook nog eens rekening houden met de 730.000 euro publieke subsidies die het bedrijf de afgelopen twee jaar genoot, is het helemaal duidelijk dat de aandeelhouders van Doosan de eigen zakken hebben gevuld – er zou maar liefst 9,5 miljoen euro uitgekeerd zijn – op de kap van het personeel en de gemeenschap.

    Maneuvers

    Sinds de aankondiging van het plan had de directie het meermaals over ‘diefstal’ en ‘vandalisme’ in de werkplaatsen. Het ‘vandalisme’ had betrekking op wat kantoorgerief. Inzake de vermeende ‘diefstal’ moet opgemerkt worden dat de directie in de dagen voor de aankondiging van afgelopen maandag overging tot het verplaatsen van 200 graafmachines naar andere sites, er blijven er slechts een tiental over in Frameries. Ongetwijfeld voorzag de directie dat het personeel de sluiting niet zomaar zou aanvaarden en mogelijk zou overgaan tot een bezetting van de fabriek.

    Om de arbeiders om de tuin te leiden, ging de directie recent nog over tot de bestelling van nieuwe t-shirts voor iedereen. Het bedrijf werd ook uit de economische werkloosheid gehaald. Er was opnieuw een volledige bezetting met goede perspectieven voor het behoud van de werkgelegenheid.

    De arbeiders reagerenDel_03

     

    Sinds maandag zijn de arbeiders in staking. Het bedrijf wordt bezet en de arbeiders eisen dat de directie uitleg komt verschaffen. Er waren op drie dagen tijd al twee algemene personeelsvergaderingen om collectief te discussiëren over elke nieuwe ontwikkeling en om de strategie voor de komende dagen uit te zetten. De arbeiders staan voor een lange periode van onderhandelingen in het kader van de procedure van de wet-Renault bij collectief ontslag. Tijdens deze periode zal iedere vorm van solidariteit van de bevolking en van delegaties van andere bedrijven in de regio of de sector van belang zijn.

    Geld genoeg om alle jobs te behouden

    Een staking met bedrijfsbezetting is een belangrijke methode om het volledige personeel te betrekken in ene confrontatie met de directie. Uiteraard begrijpen we eisen zoals de terugbetaling van de publieke subsidies en de fiscale cadeaus die in de zakken van de aandeelhouders zijn verdwenen. De enorme publieke steun aan dit bedrijf dat zo’n sociaal bloedbad aanricht, is een schande. Maar we mogen onze eisen niet daartoe beperken. We mogen het jobverlies niet aanvaarden. Regionale en interprofessionele acties en betogingen kunnen deze defensieve strijd omvormen tot een offensieve beweging die opkomt voor het behoud van elke job en de intrekking van het herstructureringsplan. Er is geld genoeg om alle jobs en lonen te behouden, ook voor het personeel met contracten van bepaalde duur, zelfs indien de arbeidstijd naar beneden moet herzien worden bij eventuele verminderingen van bestellingen.

    De gevestigde partijen stellen nu dat ze de arbeiders van Doosan willen ondersteunen. Ze willen vooral een akkoord onderhandelen tussen personeel en directie. De duizenden arbeiders van ArcelorMittal kunnen getuigen wat ze aan dergelijke ‘steun’ hadden. De politici weten dat het behoud van alle jobs en van de know-how enkel kan door de productiemiddelen te nationaliseren. Dat vereist een confrontatie met de patronale vrienden, een scenario waar de gevestigde politici helemaal niet tot bereid zijn. Nochtans is het enkel mogelijk om de belangen van de meerderheid van de bevolking te verdedigen indien de sleutelsectoren van de economie onder democratisch beheer en controle van de werkenden en de gemeenschap worden geplaatst.

    Del_01

  • Voorbeeldige strijd bij BM&S

    _BMS_01Op woensdag 3 september slaagden de 14 arbeiders van BM&S er opnieuw in om de staking op hun werkplaats in stand te houden. De stakerspost houdt stand ondanks alle aanvallen.

    Artikel door Laure (Brussel)

    Terugblik

    Het bedrijf BM&S vervangt sinds 1 april een andere onderaannemer van de NMBS voor de schoonmaak van treinen – overigens een voorbeeld van de geleidelijke privatiseringspolitiek van de openbare diensten waar de NMBS al jarenlang aan meedoet. De werknemers, officieel tewerkgesteld bij BM&S, werken al jaren voor verschillende werkgevers en doen daarbij steeds hetzelfde werk: treinen van de NMBS schoonmaken.

    Toen een nieuwe directie werd aangesteld, beloofde deze het personeel dat niet aan de contracten zou geraakt worden en dat de drie interimkrachten snel een contract zouden krijgen. Dat is niet meer dan normaal voor personeel dat al meer dan anderhalf jaar in trouwe dienst was naast de andere collega’s.

    Toen de delegees de contracten van nabijer bekeken en wezen op onduidelijkheden en vooral op de valse beloften rond de interimmers, gooide de directie van BM&S het over een andere boeg en werd een tegenaanval ingezet. De delegees kregen valse beschuldigingen naar het hoofd geslingerd om hen te discrediteren.

    Midden augustus, toen één van de twee delegees op verlof was, wilde de directie grote kuis houden. De twee werden wegens dringende redenen afgedankt en ook de drie interimmers werden aan de deur gezet. Op dezelfde dag werden acht nieuwe interimmers aangeworven, ongetwijfeld om de ploeg die elkaar te goed begon te kennen aan de kant te schuiven.

    Op 21 augustus, na de aankondiging van deze maatregelen, gingen de arbeiders meteen in staking om hun collega’s te ondersteunen en de onmiddellijke reïntegratie te eisen. De directie had hier geen oren naar. De 8 interimmers kregen een tijdelijk contract van een maand zodat de directie geen wetten overtrad (het is immers verboden om interimmers in te zetten om een staking te breken). Maar het was wel degelijk de bedoeling om de stakers te vervangen. Er werd een deurwaarder ingezet en 40 kandidaten voor de job werden opgetrommeld om de stakers te intimideren en duidelijk te maken dat hun job bedreigd was.

    Het personeel liet zich gelukkig niet doen en door de solidariteit die ze kregen en hun eigen vastberadenheid is er die dag niemand aan de slag gegaan.

    De volgende dag stelde de directie onderhandelingen voor die de maandag erna zouden plaatsvinden. Het personeel stemde daarmee in en hief de stakerspost op. Maar er bleek geen echte onderhandeling te zijn, er was geen sprake van dat de vijf collega’s terug aan de slag zouden kunnen. Hierop bleven de anderen trouw aan hun ordewoord om te staken tot de eisen ingewilligd worden.

    Tegelijk was er een nooit geziene rechterlijke uitspraak met een dwangsom van 10.000 euro voor de stad Brussel en de gemeente Schaarbeek. Die dwangsom moeten de gemeenten betalen per dag dat ze de politie geen bevel geven om de stakerspost op te ruimen.

    Op woensdag 3 september kwam de directie opnieuw met een deurwaarder naar de stakerspost, ditmaal vergezeld door drie agenten. Ze was vastbesloten om de opgetrommelde tijdelijke personeelsleden aan het werk te krijgen.

    In tegenstelling tot wat er in de gevestigde media werd gezegd, heeft geen enkele arbeider een wettelijke regel overtreden, zelfs niet op een ogenblik dat hun stakingsrecht met de voeten werd getreden. Pas na discussies met hun niet-stakende collega’s en de ordediensten, bekwamen de stakers dat er niemand binnen ging.

    Vandaag gaat de stakerspost door en is er een actie aan het justitiepaleis. Er wordt daar beroep aangetekend tegen de uitspraak die de stakerspost laat opruimen.

    Lessen uit een strijd die nog niet gedaan is

    NM_BMS_02De aanvallen waarmee de arbeiders van BM&S geconfronteerd worden, zowel de willekeurige afdankingen als de pogingen om de staking te breken, tonen tot op welk punt het patronaat vastberaden is om de rechten van het personeel en iedere vorm van verzet te breken.

    De logica waarmee deze aanvallen worden uitgevoerd passen in de patronale roep om de kosten te verlagen en over flexibele arbeidskrachten in een onzekere positie te beschikken. Dergelijk personeel moet vooral volgzaam zijn en doen wat de bazen zeggen. Dit kadert ook in het beleid dat al jarenlang wordt gevoerd door alle gevestigde partijen die de rode loper uitrollen voor het patronaat.

    De geleidelijke privatisering van openbare diensten maakt het mogelijk om de arbeidsvoorwaarden en lonen naar beneden te halen, het personeel te verdelen in kleinere entiteiten en zo de aanvallen nog harder te kunnen uitvoeren.

    We zien ook al enkele jaren dat het stakingsrecht onder vuur ligt. Het gebruik van torenhoge dwangsommen en de quasi systematische intimidatie door ordediensten, het toelaten van het inzetten van ander personeel op stakingsdagen,… Het gerecht laat geen kans ongelegen om aan te tonen aan welke kant ze staat: aan die van de kapitalisten tegen de arbeiders.

    De vastberadenheid van de arbeiders bij BM&S en hun solidariteit tegenover de aanvallen is opmerkelijk en verdient alle steun. Voor de stakers is het niet evident om de strijd verder te zetten en op te komen voor de reïntegratie van hun collega’s.

    We steunen hen volledig in deze strijd en roepen de lezers van deze site op om hetzelfde te doen. Om de strijd tot een overwinning te brengen, is steun noodzakelijk. Deze nieuwe strijd bij een onderaannemer van de NMBS (na onder meer ISS) kan aangegrepen worden voor een bredere beweging onder het spoorpersoneel. De opdeling van het spoorbedrijf in tal van onderaannemers is immers een stap achteruit voor het personeel (zowel inzake arbeidsvoorwaarden, lonen als slagkracht). Bovendien is het duidelijk dat de directie aandringt op steeds meer inspanningen door het personeel. Op tien jaar tijd is de productiviteit verdubbeld terwijl er 3.000 personeelsleden minder zijn. De directie van de NMBS en de opeenvolgende regeringen bereiden een volledige privatisering voor, wat de dienstverlening onder druk zou zetten. Dat is slecht voor de reizigers (duurdere prijzen, afschaffing van stations en lijnen,…) maar ook voor het personeel. BM&S toont dat aan.

    NM_BMS_03De houding van de directie bij BM&S moet ook een signaal zijn voor de volledige arbeidersbeweging. Het patronaat en de kamikazeregering bereiden zich voor op een harde confrontatie waarbij onze syndicale rechten onder vuur zullen liggen. Het veralgemeend inzetten van deurwaarders, minimumdienstverlening bij de NMBS,… De mogelijkheid van verzet tegen het asociale beleid wordt steeds meer ondermijnd.

    De strijd is dus niet enkel van belang voor de arbeiders van BM&S. Wat daar gebeurt, zal navolging krijgen bij andere onderaannemers. Die beconcurreren elkaar om zo goedkoop mogelijk te zijn door op het personeel te besparen. Het gaat evenwel om een dienst voor de NMBS en dus gaat het ook om spoorpersoneel dat aan dezelfde voorwaarden moet werken.

     

    • Allemaal samen solidair met het personeel van BM&S!
    • Voor de onmiddellijke reïntegratie van de vijf afgedankte arbeiders, delegees en interimmers, met echte contracten en degelijke lonen!
    • Voor de reïntegratie van de volledige schoonmaakdienst in de NMBS!
    • Zelfde werk, zelfde loon, zelfde strijd!
    • Stop de privatisering van de publieke diensten!

  • BM&S. Met Brusselse rechters terug naar het ‘stakingsrecht’ van de 19de eeuw

    greve-5401
    Foto door Collectif Krasnyi

    Het conflict bij de schoonmakers van de NMBS bij onderaannemer BM&S in Schaarbeek houdt aan. Het Brusselse gerecht maakte nog eens duidelijk waarom er in dit land over klassenjustitie wordt gesproken en zet een nooit geziene aanval op het stakingsrecht in. Zullen we dit laten passeren?

    Even ter herinnering: het conflict bij BM&S begon op 21 augustus met een spontane staking na het ontslag van twee vakbondsafgevaardigden en het stopzetten van de contracten van drie interim-medewerkers. De directie probeerde de staking op alle mogelijke wijzen te breken. Er werden interimmers ingezet om de plaats van de stakers in te nemen, een praktijk die onwettelijk is. En er werd ook beroep gedaan op het gerecht om een dwangbevel te krijgen om de stakerspost te breken.

    Terwijl de directie van BM&S door de autoriteiten geen strobreed in de weg werd gelegd bij het onwettelijk inzetten van interimmers als stakingsbrekers, kreeg ze wel alle mogelijke instrumenten in handen om de stakerspost te breken. Zo werkt het gerecht blijkbaar: de rechten van gewone werkenden, waaronder het recht op collectieve actie, worden met de voeten getreden terwijl de rode loper wordt uitgerold voor werkgevers.

    Toen de gemeenten Brussel en Schaarbeek weigerden om de politie als privémilitie van de directie van BM&S in te zetten om de stakerspost op te ruimen, kreeg BM&S van de rechter een nieuw dwangbevel voor de gemeenten Brussel en Schaarbeek. Per dag dat ze de beslissing weigeren uit te voeren, krijgen ze een dwangsom van 10.000 euro.

    Een dergelijke uitspraak waarbij de rechter open en bloot bevel geeft aan de politie om een stakerspost te breken, is opmerkelijk. Het is een verdere ondermijning van het recht op collectieve actie, een recht waar het opzetten van een stakerspost uitdrukkelijk deel van uitmaakt. Een stadsbestuur heeft het recht om zich niet in een collectief conflict te mengen. De rechter die zelf eigenlijk ook niets te zoeken heeft in een collectief conflict keer dit nu om en verplicht de gemeenten Brussel en Schaarbeek om zich tegen het stakende personeel te keren en komaf te maken aan een essentieel onderdeel van hun stakingsrecht.

    Dit is een aanval op het stakingsrecht van ons allemaal. Met de provocaties die er van de rechtse regering zitten aan te komen, zullen we al onze syndicale rechten nodig hebben. Collectieve acties zijn onvermijdelijk. Als we toelaten dat het recht op collectieve actie steeds verder ondermijnd wordt, dan ondergraven we onze eigen mogelijkheden van verzet. Het doel van de rechtse regering, daarin bereidwillig bijgestaan door rechters zoals die in Brussel, is om ‘linkse taboes’ te doorbreken. Opkomen voor onze levensstandaard is zo’n taboe. In naam van de verandering gaan we zo terug naar de tijd van Charles Woeste en andere conservatieve industriëlen die zich in de 19de eeuw met alle mogelijke middelen hebben verzet tegen de afschaffing van kinderarbeid, de toekenning van collectieve rechten, een leefbaar inkomen en het recht van de arbeidersbeweging om zich te organiseren. Met de uitspraken van de Brusselse rechters in de zaak van BM&S gaan we regelrecht terug naar het ‘stakingsrecht’ van de 19de eeuw, een ‘recht’ waarbij werkenden niets mogen.

    Wie aan een deel van de arbeidersbeweging raakt, treft ons allemaal. Een krachtig en gezamenlijk antwoord hierop is aan de orde. Als we niet reageren, zullen regering, gerecht en patronaat des te harder doorgaan met hun aanvallen op onze rechten. Uiteraard is solidariteit tegen deze aanslag op het stakingsrecht vereist. Waarop wordt gewacht om de staking bij BM&S uit te breiden?

    UPDATE. Er is een oproep voor een protestactie op donderdag 4 september om 15u aan de rechtbank in Brussel (aan het Poelaertplein, kant van Rue Quatre Bras).

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping