Gisteravond vond ook in Gent een militantenconcentratie plaats ter voorbereiding van 6 november, 1 december en 15 december. De zaal zat en stond afgeladen vol. Er werd begonnen met een inleiding door Katrien Neyt over wat deze rechtse regeringen nu juist voor ons in petto hebben. Hierna was er slechts kort tijd voor tussenkomsten uit de zaal, maar de teneur was duidelijk: hoe krijgen we deze regering weg? Wat is ons alternatief op deze rechtse regering? De strijdvaardigheid onder de militanten werd op het einde nog eens onderlijnd door het zingen van de Internationale.
Zowat 150 militanten van de Algemene Centrale en Horval (ABVV) in Antwerpen trokken naar de kantoren van Unizo om er het eeuwige geklaag en gezaag van de werkgevers aan te klagen. Nieuw is het natuurlijk niet, al van in de 19de eeuw worden arbeiders die voor hun rechten opkomen afgedaan als een onverantwoordelijk bierzuipend zootje ongeregeld dat uit luiheid staakt. Al van in de 19de eeuw wordt geklaagd dat looneisen of gewoon de roep naar een degelijke levensstandaard nefast is voor de ondernemingen. De hedendaagse vertaling van het oude afgezaagde refrein horen we vooral van Karel Van Eetvelt en co die met iedere syndicale actiedag een ongezien platform in alle media krijgen.
Het ongenoegen tegenover het huidige besparingsbeleid wordt nochtans breed gedragen. Op de actie deze morgen werd gesteld dat Unizo samen met VOKA mee het regeerakkoord had geschreven. Ze beweren alle zelfstandigen te vertegenwoordigen, terwijl de aanval op de koopkracht van de bevolking eveneens negatieve gevolgen heeft voor die zelfstandigen. De regering zit in de portemonnee van alle werkenden. De Morgen titelde vandaag nog dat deze regering iedere Belg gemiddeld 336 euro per jaar zal kosten. Redenen genoeg voor protest dus. Als de werkgevers iets dwars zit, volstaat het dat Van Eetvelt wat twittert opdat de ministers aan hun wensen tegemoet komen. Voor werknemers geldt dat niet. Met een symbolische actie aan Unizo zetten de Antwerpse ABVV-militanten de toon van de hete herfst, DJ Jos was er bij om voor de toonvastheid te zorgen. Een van de spandoeken stelde: “DJ Jos, verlos ons van zagende bazen.” Maar ook: “Wij komen op straat voor de koopkracht van de klanten”.
Vorige week woensdag en donderdag waren er werkonderbrekingen in het Franstalig onderwijs. Er werd geprotesteerd tegen de besparingen in het onderwijs en de gevolgen van de algemene besparingen op het loon en de arbeidsvoorwaarden van het personeel. Het personeel legde het werk een lesuur neer en op heel wat plaatsen waren er informatiemomenten voor het personeel, al dan niet aangevuld met jongeren zoals aan een aantal hogescholen het geval was. Op de scholen waar wij informatie van hebben, was de betrokkenheid alvast opmerkelijk groot en waren er geslaagde informatievergaderingen. De actiebereidheid onder het onderwijspersoneel is groot. Hieronder een licht ingekorte versie van een pamflet dat door leden en sympathisanten van LSP in het Franstalig onderwijs werd gebruikt.
[divider]
Werkonderbrekingen in Franstalig onderwijs
Door leraars die lid of sympathisant van LSP zijn
De discussies over de begrotingen op federaal en regionaal vlak zorgen ervoor dat de bedreigingen voor het Franstalig onderwijs stilaan concreet worden. De federale regering komt met een indexsprong (waardoor een werkende over zijn hele loopbaan gemiddeld een jaarloon verliest) en daarbovenop nog een aanval op de pensioenen.
Zoals andere werkenden zullen de leraars daardoor twee jaar langer moeten werken om recht te hebben op een volledig pensioen. Volgens het regeerakkoord zal dit pensioen berekend worden op basis van het loon van zoveel mogelijk jaren en niet van de laatste 10 jaar zoals momenteel het geval is. Dit kan de pensioenen drastisch naar beneden trekken. De leraars zullen overigens hun studiejaren niet langer in rekening mogen brengen voor hun loopbaan. Hierdoor komen er nog eens drie tot vijf jaar loopbaan bij vooraleer er recht op een pensioen ontstaat.
Besparingen op alle niveaus
Daarnaast zijn er ook maatregelen van de Franstalige gemeenschap, de Federatie Wallonië-Brussel, die het onderwijspersoneel treffen. Die regering wil 140 miljoen besparen op een begroting waarvan 75% van de middelen naar onderwijs gaan.
De nieuwe minister van Onderwijs, Joëlle Milquet (CDH), probeerde ons gerust te stellen. Maar het is evident dat de besparingen een impact zullen hebben op het onderwijs. Momenteel lijkt de terbeschikkingstelling (TBS) voor het pensioen – een vorm van brugpensioen – nog gegarandeerd, maar wie dit stelsel toepast zal minder krijgen. Tegelijk wordt de bonus voor wie na 57-58 jaar in de klas blijft staan afgeschaft.
Het is niet duidelijk hoe Milquet enkele miljoenen zal besparen “zonder het onderwijzend personeel en de jongeren” te raken. Het onderwijs heeft al te weinig middelen en zowel het personeel als de jongeren betalen daar de prijs voor.
Het is geen toeval dat 35% van de leraars in de eerste vijf jaar het onderwijs al opnieuw verlaten. De regering wil de werkingsmiddelen van de scholen bevriezen en de omkadering op alle niveaus beperken. Dat leidt onvermijdelijk tot grotere klassen en minder uren voor omkadering. Tijdelijke leerkrachten dreigen uren te verliezen.
De TBS blijft nog even standhouden. Maar het ‘gematigde’ besparingsbeleid van de Franstalige regering vormt geen alternatief op de brutale besparingen van de federale regering. We moeten ons verzetten tegen alle aanvallen op het onderwijs en de openbare diensten!
Er is nochtans geld
De beslissing om de middelen voor de publieke sector en voor onderwijs in het bijzonder te beperken, is een politieke keuze en geen economische noodzaak. Er zijn tal van maatregelen om de grote bedrijven fiscale cadeaus te geven. Hierdoor misloopt de gemeenschap heel wat mogelijke inkomsten. Dat geld had even goed in degelijke openbare diensten kunnen geïnvesteerd worden in plaats van het te laten verdwijnen in de zakken van de grote aandeelhouders.
Volgens verschillende bronnen, waaronder de vakbonden, lopen de cadeaus op tot 14 miljard euro per jaar, waarvan 6 miljard enkel en alleen voor de notionele intrestaftrek. Daarnaast is er ook de fiscale fraude die ondanks alle cadeaus nog steeds op 20 miljard euro per jaar wordt geschat. Er zijn dus middelen aanwezig, niet alleen om de huidige middelen voor onderwijs te behouden maar ook voor meer publieke middelen, te beginnen met 7% van het BBP zoals dit begin jaren 1980 nog het geval was.
Verzet tegen alle besparingen!
De opeenvolgende regeringen hebben steeds opnieuw bespaard op onderwijs. Het wordt steeds moeilijker om jongeren voor te bereiden op de uitdagingen in hun leven, zowel op vlak van werk, maatschappelijke rol als op persoonlijk gebied. Dit moet stoppen, we moeten de tendens omkeren.
Het actieplan van de vakbonden biedt een goede kans om ons verzet te organiseren. De werkonderbrekingen van 22 en 23 oktober waren een eerste goede stap. Het informeren en betrekken van zoveel mogelijk personeelsleden is essentieel in elke stap van het actieplan. Zo kunnen we van de mobilisaties een succes maken.
Stop de besparingsplannen van alle regeringen op de verschillende niveaus. Handen af van onze pensioenen, geen indexsprong, geen besparingen op openbare diensten!
Voor gratis en degelijk onderwijs zodat jongeren voorbereid worden op hun professionele, persoonlijke en sociale leven. Meer publieke middelen voor onderwijs, te beginnen met 7% van het BBP!
Haal het geld waar het zit: bij de grote aandeelhouders en speculanten. Het is niet aan ons om voor de crisis te betalen!
De arbeiders van het schoonmaakbedrijf BM&S zijn al sinds 21 augustus in staking. Op deze site hebben we van bij het begin regelmatig bericht over deze belangrijke en moedige strijd tegen het ontslag van 3 interimmers en 2 ABVV-delegees.
BM&S erkent dat het geen bewijs kan leveren van een reden voor het ontslag van de arbeiders, maar het bedrijf weigert hun re-integratie.
Sinds 17 oktober 2014 is duidelijk dat de NMBS zelf geen probleem heeft met de re-integratie van de vijf op de site in Schaarbeek of op andere sites waar BM&S als onderaannemer van de NMBS actief is.
Het ABVV eist sinds het begin van de staking de volledige re-integratie van de vijf zonder voorwaarden en een arbeidsovereenkomst van onbepaalde duur voor de drie interimmers die al lange tijd dezelfde job uitoefenen.
De strijd van de schoonmakers van BM&S voor een degelijk leven belangt ons allemaal aan.
Daarom is er een grote solidariteitsbijeenkomst op woensdag 29 oktober om 7u30 op de site van NMBS Vorst, Rue du Charroi 20, 1190 Vorst.
De strijd gaat door, de arbeiders geven niet toe!
Solidariteitsfonds: BE 49 0001 4318 8871 met vermelding ‘stakerskas BM&S’
Contacteer de delegees: 0488 231 871 / SAID – 0483 364 906 / ABDEL
Spoorbaas Jo Cornu haalt opnieuw uit naar het spoorpersoneel. “Mijn personeel is niet te duur, maar voor het loon worden weinig uren gewerkt”, verklaarde hij in de media. Meer bepaald wordt uitgehaald naar de 36-urenweek die van toepassing is bij de NMBS.
Twee bedenkingen:
1. Het personeel van de NMBS is eind jaren 1990 overgestapt van 38 naar 36 uren per week. Dat gebeurde in ruil voor een looninlevering van 1,65%. Nu wil Cornu de omgekeerde beweging maken inzake arbeidstijd, maar dan zonder intrekking van de looninlevering… Kortom, meer werken voor hetzelfde loon. Destijds werd de arbeidsduurvermindering met loonverlies door het personeel aanvaard met het oog op het behoud van de tewerkstelling, of toch alleszins om een grotere inkrimping van personeel te vermijden. Die inkrimping is er evenwel toch gekomen.
2. Officieel wordt 36 uren per week gewerkt. Dat wordt verrekend aan de hand van compensatiedagen. Eind juni wordt net gestaakt omdat veel personeelsleden er niet in slagen om die compensatiedagen op te nemen omdat er te weinig personeel is. Het aantal niet opgenomen compensatie- en vakantiedagen overschreed toen de kaap van 1 miljoen. Van de voorziene 37.500 eenheden (voltijdse equivalenten) waren er 34.000 ingevuld, een tekort van 3.500 eenheden. Het betekent dat veel personeelsleden in de praktijk reeds meer dan 36 uur per week werken.
Na een staking die net betrekking had op het gevoelige thema van de achterstallige vakantie- en compensatiedagen openlijk voorstellen dat deze dagen gewoon afgenomen worden zonder enige looncompensatie, is niets anders dan een provocatie. Het voorstel van Cornu betekent: langer werken voor minder loon.
Met een voltijdse job met wisselende en erg moeilijke uren is het voor gewone personeelsleden van het spoor niet mogelijk om zoals Cornu nog bij te klussen met allerhande andere mandaten. Cornu meende dat hij zijn functie als CEO bij de NMBS perfect kon combineren met zitjes in raden van bestuur en andere comités. Dat leverde hem in 2012 overigens 232.000 euro op voor 64 vergaderingen, een bedrag dat voor gewone spoormannen en -vrouwen het jaarloon ver overtreft.
De provocatie van Cornu is er op gericht om meteen duidelijk te maken dat de besparingen op de kap van het personeel en de reizigers zullen terechtkomen. Het personeel moet langer werken voor minder loon, de reizigers moeten meer betalen voor minder dienstverlening. Dat de splitsing van de NMBS in een vervoersmaatschappij, een infrastructuurbedrijf en de holding vanaf 2005 zowat 50 tot 100 miljoen euro per jaar kost (aldus voormalig topman Jannie Haek in 2011) of dat in de zeven jaar voor 2012 maar liefst voor 837 miljoen euro aan externe consultancy-opdrachten werd uitgevoerd, wordt eens te meer verzwegen door Cornu.
Op een ogenblik dat de regering aankondigt dat fors zal geknipt worden in de pensioenen doet de neoliberale spoorbaas Cornu er nog een schep bovenop. Niet alleen de pensioenen worden hard aangepakt, ook in de lonen wil hij knippen. De dupe van dit alles: het personeel en ook de reizigers. Tijd voor eengemaakt verzet tegen deze georganiseerde afbraak van het openbaar vervoer!
De media waren er snel bij om de spontane acties van spoormannen in La Louvière, Charleroi en Luik af te doen als onverantwoord. Dat ABVV-Namen naar het hoofdkwartier van MR trok met wat verf, volstond om over geweld te spreken. De boodschap is duidelijk: syndicalisten die uiting geven aan hun woede zijn onverantwoorde geweldenaars.
De directie van de NMBS speelde er meteen op in door de stakers een symbolische boete van 12,5 euro (bovenop het loonverlies voor de stakersdag) op te leggen. Dat lijkt onschuldig en heel beperkt, maar het is een gevaarlijk precedent om een collectief conflict te individualiseren. Dat bedreigt het stakingsrecht.
Toen ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw op de militantenbijeenkomst in Antwerpen op 22 oktober de aanwezigen om begrip vroeg voor de spontane acties van de Waalse spoormannen, werd dit met een sterk applaus beantwoord. Net als De Leeuw beseffen veel syndicalisten, inclusief de leden van LSP, immers maar al te goed dat de spontane acties van de spoormannen een begrijpelijke reactie zijn op een veel grotere schade die wordt aangericht door de regering. Die zal iedere gepensioneerde werknemer van het spoor maandelijks honderden euro’s kosten, iedere gebruiker tientallen euro’s en van iedere werknemer een ondraaglijke werkdruk vergen. Het is een maatschappelijke en ecologische aanslag op heel de bevolking. Dat zouden vertegenwoordigers van vakbonden en linkse partijen moeten antwoorden op de vraag of ze die acties steunen in plaats van zich in allerlei bochten te wringen waardoor ze zich feitelijk distantiëren van de slachtoffers en de echte geweldenaars vrij spel geven.
Het is logisch dat werknemers naar actiemiddelen zoeken om gehoord te worden. Het zijn enkel de werkgevers die maatregelen die hen pijn doen (zoals de uitbetaling van de tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid) met een kritische opmerking in de gevestigde media van tafel krijgen. Naar de werknemers wordt niet geluisterd. Minister van Mobiliteit Jacqueline Galant (MR) sprak pas met vertegenwoordigers van het personeel bij NMBS toen die een trein waarop Galant zat tot stilstand brachten.
De propagandacampagne om stakingen af te doen als onverantwoord, gewelddadig, gijzelingsacties, … zal de komende weken overuren draaien. Beroepsklagers als Karel Van Eetvelt (Unizo) zullen weer dagelijks op televisie en in de kranten verschijnen om het protest aan te klagen. We mogen ons daar niet aan laten vangen. Het enige wat gegijzeld wordt, is onze levensstandaard. De gijzelnemers zijn de rechtse regeringen en hun asociale beleid. Laat de patronale propaganda onze solidariteit niet breken of aantasten!
Zaterdagmorgen trokken we naar de Delhaize in Elsene. Zoals in juni spraken we op de stakerspost met het personeel en besloten we om de solidariteit voor de winkel te organiseren. We maakten een steunpetitie en verdeelden een pamflet en solidariteitsaffiche om voor de ramen te hangen. We haalden een honderdtal handtekeningen op voor de winkel en hadden goede discussies. Hieronder de tekst van het solidariteitspamflet.
[divider]
Solidariteit met het personeel van Delhaize
Solidariteitspamflet van LSP-Elsene
Beste buurtbewoners, jullie hebben de afgelopen maanden ongetwijfeld al gehoord van het sociale conflict bij Delhaize. Dat conflict begon op 11 juni toen de directie van het bedrijf aankondigde dat het 14 winkels wil sluiten, 2.500 personeelsleden wil afdanken en de arbeids- en loonvoorwaarden van de andere werkenden drastisch naar beneden wil herzien.
De distributiesector staat er al enige tijd voor bekend dat ze de lonen naar beneden trekt. Denk maar aan de herstructurering bij Carrefour in 2010. Toen werden 21 winkels gesloten en 1.672 jobs geschrapt, waarna die winkels terug open gingen onder een ander paritair comité met slechtere voorwaarden voor het personeel.
Bij Delhaize zijn slechts 138 van de 852 winkels in eigen beheer, de anderen zijn franchises met een zelfstandige uitbater. Delhaize is een winstgevend bedrijf, in 2013 kende het de grootste omzet uit zijn geschiedenis en werd 160 miljoen euro aan dividenden uitbetaald aan de aandeelhouders. De managers die dat jaar vertrokken deden dat met een gouden parachute.
Maar de winsthonger is niet te stoppen, de aandeelhouders willen steeds meer, zelfs indien het enkel kan door het personeel nog verder onder druk te zetten.
Dat mensen zeker in tijden van crisis meer op hun centen moeten letten en gemakkelijker naar goedkopere supermarkten gaan, wordt als excuus gebruikt om een sociaal bloedbad onder het personeel aan te richten. Het is met dezelfde logica dat gezegd wordt dat het personeel te duur is in plaats van het te hebben over de enorme dividenden voor een handvol aandeelhouders.
Natuurlijk voelen de supermarkten de gevolgen van de crisis en de dalende koopkracht. Maar die impact is relatief, de winsten bleven stijgen. De neerwaartse druk op de lonen zal de koopkracht geen goed doen. Door af te danken en de lonen van het overblijvende personeel aan te pakken, zal de directie van Delhaize daar zelf aan bijdragen.
De strijd van het personeel bij Delhaize staat niet geïsoleerd. Het is het resultaat van de crisis. Er wordt algemeen geprobeerd om ons te laten opdraaien voor deze crisis, zelfs indien wij ze niet veroorzaakt hebben. Duizenden mensen verloren al hun werk sinds het begin van de crisis, honderdduizenden anderen moesten inleveren op hun lonen en arbeidsvoorwaarden.
Als we winkel per winkel of bedrijf per bedrijf de strijd aangaan, zullen we niet winnen. Enkel solidariteit over de verschillende sectoren heen kan ons vooruit helpen. Het einde van de besparingstunnel is nog niet in zicht met de rechtse regering die er nog een zware schep bovenop wil doen.
We moeten onze solidariteit betuigen en mee in verzet gaan. Dat kan op verschillende manieren: met raamaffiches, aanwezigheid op acties, betogingen en stakingen, mobilisatie voor deze acties. Allemaal samen, kunnen we onze stem laten horen!
Opschorting van de plannen van de directie: voor het behoud van iedere job, handen af van de lonen!
Voor betere arbeidsvoorwaarden en de uitbouw van syndicale delegaties in de franchisewinkels! Harmonisatie naar boven van de arbeidsvoorwaarden en lonen in de hele sector!
[divider]
Strijd loont!
De eerste massale stakingsactie in zowel de depots in Zellik en Ninove als in meer dan honderd vestigingen van Delhaize op 16, 17 en 18 oktober miste zijn effect niet. De actiebereidheid op de stakersposten was groot, door overal tegelijk actie te voeren werd de solidariteit versterkt. En het heeft de directie ook meer pijn gedaan. Tegen de achtergrond van een hete herfst beseft de directie van Delhaize dat er wel nog eens wat stakingsdagen kunnen volgen. De directie stelde dat het met een “aangepast voorstel” zal komen voor de arbeiders. Het geeft aan dat strijd kan lonen. In november en december zijn overlegmomenten gepland. Een brede solidariteitscampagne kan de basis leggen om niet alleen de maatregelen voor de arbeiders af te zwakken, maar het volledige besparingsplan van tafel te vegen.
De grote zaal van het Bondsgebouw zat en stond afgeladen vol. De sfeer was bijzonder strijdbaar en ging gepaard met een strijdbare boodschap vanop het podium. De reeks aanvallen op onze levensstandaard moet van tafel. Het werd niet met zoveel woorden gezegd, maar de inzet van de komende acties is om dit beleid en dus deze regering weg te krijgen.
ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw bracht een overzicht van de aanvallen. Dat vroeg wel wat tijd, want deze rechtse regering opent een aanval op alle fronten. Er werd nadruk gelegd op de lonen en arbeidsvoorwaarden (index, anciënniteitsbarema’s, flexibilisering en individualisering,…), de pensioenen en brugpensioenen, tijdskrediet, gezondheidszorg, de verhoging van het inschrijvingsgeld,… Het overzicht van de horror-catalogus maakt duidelijk waar deze regering naar toe wil: een beleid dat enkel de belangen van de rijksten dient. De enige maatregel die de werkgevers een beetje pijn zou doen, de uitbetaling van de tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid, werd meteen al terug uitgesteld. Het resultaat is dat de werkenden alle lasten van de besparingsplannen doorgeschoven krijgen, terwijl er voor het patronaat alleen maar extra cadeaus zijn. Een doorzichtige maatregel als de Kaaimantaks zal daar geen verandering in brengen.
Natuurlijk zijn de werkgevers enthousiast over deze plannen en roepen ze de vakbonden op tot ‘overleg’. De Leeuw stelde dat sociaal overleg terwijl het patronaat in een zetel zit en de vakbonden op stoelen waar de poten van afgezaagd zijn, weinig zin heeft. Hij vroeg de talrijke aanwezigen om begrip voor de spontane acties bij het spoor langs Franstalige kant – een vraag die meteen met een luid spontaan applaus werd beantwoord. Net als De Leeuw beseffen veel syndicalisten, inclusief de leden van LSP, immers maar al te goed dat de spontane acties van de spoormannen van La Louvière, Charleroi en Luik een begrijpelijke reactie zijn op een veel grotere schade die wordt aangericht door de regering. Die zal iedere gepensioneerde werknemer van het spoor maandelijks honderden euro’s kosten, iedere gebruiker tientallen euro’s en van iedere werknemer een ondraaglijke werkdruk vergen. Het is een maatschappelijke en ecologische aanslag op heel de bevolking. Dat zouden vertegenwoordigers van vakbonden en linkse partijen moeten antwoorden op de vraag of ze die acties steunen in plaats van zich in allerlei bochten te wringen waardoor ze zich feitelijk distantiëren van de slachtoffers en de echte geweldenaars vrij spel geven. Uiteraard werd de agenda van het actieplan naar voor geschoven, maar dat de enorme woede al sneller tot spontane acties leidt werd begrepen en gesteund door de aanwezigen.
Het actieplan werd verder toegelicht door de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt. Die hield een strijdbare toespraak waarin hij duidelijk maakte dat het ABVV er voor wil gaan. Alle centrales trekken aan hetzelfde zeel en ook het gemeenschappelijk front met de andere bonden werd benadrukt. Verlaeckt haalde ook uit naar Karel – de zager en klager – Van Eetvelt die telkens weer uithaalt naar onze acties. Met de stakingsacties zal dit van antwoord gediend worden.
De impliciete boodschap van de regering wegstaken was aanwezig, de aanwezigen kregen een pak argumenten mee om de campagne op de werkvloer te voeren. Wat niet aan bod kwam, was ons alternatief op het huidige beleid. We willen toch niet gewoon terug naar een tripartite die volgens Di Rupo 70% van de huidige maatregelen op gang gezet heeft? Een indicatie van wat we wel willen, zou de strijd tegen wat we niet willen versterken. We kunnen hiermee ook twijfelaars meetrekken en de impact van de rechtse propagandavloed beantwoorden.
Deze ABVV-meeting toonde een strijdbare sfeer en een grote actiebereidheid. De opkomst was een pak groter dan bij de acties tegen het Generatiepact of de staking van 2012. De meeting werd gepast afgesloten met het zingen van De Internationale. De rechtse regering wil de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien, ze zal daarbij op stevig syndicaal verzet botsen!
De regeringsverklaring van Michel heeft alle twijfels weggenomen. De vakbonden verzwakken en de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien, is het doel. Zelden stuurde een regering zo openlijk aan op confrontatie. Het actieplan waarmee de vakbondsleiding het sociaal verzet op gang trekt, oogt eveneens indrukwekkend. Michel I ten val te brengen moet de inzet zijn, maar volstaat niet. We moeten heel het besparingsbeleid wegstaken.
De regering sloopt alle heilige huisjes die ze vooraf had aangekondigd. Daar bovenop trekt ze de pensioenleeftijd op tot 67. Dat “moet” omdat we gemiddeld ouder worden. “De kortste loopbanen en de hoogste pensioenen” – was dat maar waar – “dat kan toch niet”. Dat we niet alleen ouder, maar vooral heel veel productiever geworden zijn, komt even niet van pas.
Om te tonen dat ze niet zo asociaal is als de vakbonden beweren, gebruikt de rechtse regering de ‘socialist’ Frank Vandenbroucke als nuttige idioot. Die heeft een pensioenstelsel op basis van punten ontworpen. “Opgepast, als je er iets van overneemt, moet je het in zijn geheel toepassen!” Antwoord van de regering: “yeah right”. De sociaaldemocratie maakt het de regering wel echt gemakkelijk. Alle oppositiewerk van Onkelinx werd door Di Rupo op één persconferentie onderuit gehaald toen hij opeiste dat 70% van de door Michel geplande maatregelen al onder de vorige regering beslist werden.
Wouter Beke van CD&V wijst er met leedvermaak op dat onder Onkelinx de gezondheidszorg in 2013 slechts een groeipad van 0,9% volgde, terwijl de huidige regering 1,5% voorstelt. De enveloppe voor de welvaartsvastheid van de uitkeringen werd onder Di Rupo met 40% afgeroomd, terwijl de nieuwe rechtse regering de volle 100% belooft. Uiteraard recupereert die regering dat op talloze andere terreinen, maar het illustreert wel dat het besparingsbeleid de geloofwaardigheid van de sociaaldemocratie niet versterkt, maar ondermijnt.
Regering krijgt het niet gemakkelijk
Dat de regering het niet onder de markt zal krijgen, is niet te wijten aan de ongeloofwaardige oppositie van de sociaaldemocratie en de groenen. Dan zal Michel zich wel meer zorgen maken over het kaliber van zijn ministers. Hoe kom je erbij om Theo Franken staatssecretaris voor migratie te maken of Jan Jambon minister van binnenlandse zaken? Een sterke eerste minister zou dat nooit aanvaard hebben. Benieuwd of die andere N-VA regeringsleden fijnbesnaarder zijn. Het rekenraadsel van de nieuwe mobiliteitsminister Jacqueline Galant (MR) over de besparingen bij de NMBS was er ook niet naast.
Deze regering staat of valt met jobcreatie. Om de pensioenen betaalbaar te houden moeten jobs gecreëerd worden, om armoede te bestrijden eveneens etc. Voor de regering moet dat gebeuren door de patroons een kussen onder hun achterste te schuiven. Dan volgen de investeringen vanzelf. Hoeveel geloof ze daar zelf aan hechten, blijkt uit hun antwoord op de vraag hoeveel jobs dat zal opleveren: “Dat kunnen we niet weten, we hebben geen planeconomie”, zei Wouter Beke op één tijdens ‘De Zevende Dag’. Wat later herhaalde Patrick Dewael dat.
Beke en Dewael hopen zo vooral ‘links’ te ondermijnen. Het doet wat denken aan de Republikeinen in de VS. Die noemen Obama voortdurend een socialist om hem te discrediteren. De steun voor Obama is fors geslonken, maar de populariteit van ‘socialisme’ evenredig toegenomen. Dat de PS en de Groenen even weinig staan voor planeconomie als Obama voor socialisme, hoeven we niet uit te leggen. Dat de onzichtbare hand van de vrije markt anderzijds leidt tot economisch misbruik en crisis, tot een handvol superrijken en een eindeloos reservoir aan armen, is intussen overduidelijk. En ook dat dit op zijn beurt het kapitalistisch systeem en haar instellingen onder druk zet.
Actieplan op algemene vergadering voorleggen
Dat de vakbonden niet zomaar over zich zouden laten lopen, kon men al een tijdje aanvoelen. Het actieplan, de informatieve pamfletten, de werkonderbrekingen, de nationale betoging op 6 november, de beurtstakingen op 24 november, 1 december en 8 december en tenslotte de algemene 24-urenstaking op 15 december zijn een passend antwoord op de aanval van het patronaat en de regering.
We moeten dat actieplan met alle strijdbare militanten zoveel als het kan bediscussiëren en ter stemming voorleggen op algemene personeelsvergaderingen. Wie gestemd heeft over een actieplan zal de legitimiteit van de actie, zelfs als hij/zij tegengestemd heeft, beter respecteren. Wie de stemming verliest, kan nog altijd gebruik maken van het individueel recht op staking, maar dan zonder de meerderheid te belemmeren aan het werk te gaan. Dat zal ons beter in staat stellen nadien de staking te evalueren en de collega’s bij een volgende gelegenheid wel te motiveren.
Om de regering ten val te brengen zullen we iedereen nodig hebben. We kunnen ons geen gebekvecht onder vakbonden veroorloven en moeten al het mogelijke doen om de strijdbare militanten van de andere bonden bij te staan om interne tegenwerking te overwinnen. We mogen ons ook niet laten verdelen langs communautaire lijnen. Zelfs al zullen bepaalde maatregelen harder aankomen in de ene regio dan in de andere, deze regering is niet in de eerste plaats anti-Waals, anti-Brussels, anti-Vlaams of anti-Belgisch, maar anti-werknemer.
We roepen alle militanten op om het actieplan van de vakbonden vanaf vandaag voor te bereiden, te bediscussiëren, te bepleiten, te verdedigen. Als we daarmee deze regering en haar plannen weg krijgen, loont het meer dan de moeite, maar niet als het is om deze regering in te ruilen voor een heruitgave van de tripartite die ons “70%” van hetzelfde plan door de strot ramt. We hebben geen anti-werknemersregering, maar integendeel een arbeidersregering nodig. Een regering wiens beleid niet gericht is op het verzekeren van de winst van een handvol superrijken, maar van de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking. Dat veronderstelt een volledige breuk met het huidige besparingsbeleid.
Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
Een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag. Voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen!
Minister van onderwijs Crevits maakte bekend dat het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs stijgt van 620 euro per jaar tot 890 euro. Het werd voorgesteld als een ‘compromis’ omdat het onder de 1.000 euro blijft. De N-VA reageerde tevreden en stelde bij monde van fractieleider Diependaele dat dit “verre van draconisch” . Gezinnen die de factuur voor het inschrijvingsgeld met 43,5% zien stijgen, denken daar anders over.
Twee studerende kinderen zullen samen 520 euro meer kosten. Voor de dames en heren ministers en parlementsleden is dat misschien een peulschil, voor gewone werkenden is dat veel geld. Met de reeds eerder aangekondigde aanvallen op onze lonen en levensstandaard met onder meer de indexsprong of de stijgende kosten voor zowat alles, van sportclubs over zorgpremie tot brandstof en tabak, is een extra aanval van enkele honderden euro bijzonder pijnlijk.
De politici kondigden meteen aan dat dit pas een eerste stap is. Volgens de minister betalen studenten binnenkort ongeveer 10% van wat hun studies aan de gemeenschap kosten, terwijl dit in veel landen tot 30% is. De suggestie is duidelijk: het inschrijvingsgeld zal – na de periode van vijf jaar die nu vastgelegd is – nog verder stijgen. In deze redenering wordt er gemakshalve aan voorbijgegaan dat het geld van de gemeenschap eerst ook al door ons betaald is in de vorm van belastingen.
Bovendien wordt meteen duidelijk dat er naast de verhoging van het inschrijvingsgeld nog meer zal bespaard worden. De Ugent moet het in 2015 met 7 miljoen euro minder doen, de KULeuven denkt 5 miljoen te moeten besparen, aan de VUB wordt gesproken over 6,4 miljoen op twee jaar tijd. Alles samen wordt in 2015 maar liefst 55 miljoen euro op hoger onderwijs bespaard. Dat heeft gevolgen. De rector van de VUB stelde dat als de besparing op het personeel wordt berekend, hij 55 van de 300 professoren op straat zou moeten zetten. Voorlopig zou niet aan het personeel geraakt worden, maar de rector van de kleine Hasseltse universiteit stelde in De Morgen: “De ruimte wordt kleiner en kleiner. Als je dan bedenkt dat het personeel de grootste kostenpost is, dan moeten we ook naar die post kijken.”
Met de koekjes bij de koffie af te schaffen, zullen de universiteiten de opgelegde besparingen niet realiseren. Personeel én studenten zullen de dupe worden. Studenten zullen meer moeten betalen voor minder diensten (onder meer minder richtingen, opties en personeel), het personeel zal een zwaardere werkdruk kennen. Het gaat wel degelijk om draconische maatregelen die de toekomst van heel wat jongeren bedreigen.
We hoeven dit niet te aanvaarden. De eerste acties tegen de besparingen op het onderwijs waren veelbelovend. Morgen is er in Gent een scholierenstaking in verschillende scholen. De komende vakbondsacties zullen het personeel en hopelijk ook veel jongeren mobiliseren. Jongeren en personeel hebben dezelfde belangen en staan sterker als ze samen opkomen tegen deze besparingen en voor degelijk onderwijs dat toegankelijk is voor iedereen. Bourgeois en Crevits vragen van ons hoger onderwijs 55 miljoen, als het van ons afhangt krijgen ze niets!
