Category: Lonen

De discussie over de gouden parachutes blijft leiden tot allerhande bijdragen en standpunten. Eerder op de week werd de discussie door patroonsfederatie VBO aangegrepen om een algemene hervorming van het ontslagrecht te eisen, vooral om de ontslagvergoedingen van bedienden te beperken tot 18 maanden. Dat biedt echter geen antwoord op oorzaak van de gouden parachutes: de extreme toplonen.

In De Morgen stelt professor arbeidsrecht Patrick Humblet vandaag terecht dat alle werknemers gelijk zijn, “maar sommige meer dan anderen”. Het beperken van een ontslagvergoeding tot 18 maanden loon blijft voor een topmanager die 200.000 euro per maand krijgt nog steeds neerkomen op 3,6 miljoen euro. Een dergelijke gouden parachute verliest weinig van de glans die deze vandaag kent zonder een beperking tot 18 maanden…

In deze discussie valt het effectief op dat het patronaat haar topmanagers plots beschouwt als bedienden. In het verleden was dit wel wat anders. Terwijl er voor gewone werknemers een loonnorm van toepassing was en een negatieve concurrentie om de lonen te drukken, golden er voor topmanagers andere regels met een opwaartse concurrentie waarbij de lonen niet hoog genoeg konden zijn. Als er nu een einde komt aan de tewerkstelling, wil het patronaat plots wel dat haar topmanagers de regels van bedienden zouden moeten volgen.

Voor de bedienden met toplonen zijn er mogelijkheden om de opzegvergoedingen contractueel te beperken. Maar indien er louter wordt gekeken naar het aantal maanden vergoeding dat wordt betaald, blijven de bedragen natuurlijk erg hoog voor topmanagers. Humblet maakte volgende berekening in zijn opiniestuk: “Belgacomtopman Didier Bellens verdiende – volgens de media – tot voor kort 2,4 miljoen euro per jaar. Achttien maanden loon zou hem nog 3,6 miljoen euro opleveren. En hoe zit het met de bedienden? Krijgen zij echt te veel? Iemand die 24.000 euro per jaar verdient, moet 25 jaar werken om achttien maanden te beuren. Hij krijgt dan 36.000 euro, wat honderd keer minder is dan Bellens. (…)En de arbeiders? Dat is huilen met de pet op. Een blauwe kiel met meer dan 20 jaar anciënniteit mag je lozen met een vergoeding van 112 dagen. De discriminatie zit dus niet in het aantal maanden, maar in de berekeningsbasis.”

Daartegenover stelt professor Humblet voor om een maximumbedrag van bijvoorbeeld 1 miljoen euro voorop te stellen. Dat zal uiteraard niet aanvaard worden door het patronaat omdat het enkel voor haar topmanagers een beperking zou betekenen. Maar de toplonen waren ook enkel van toepassing voor haar topmanagers, dus discriminatie kan dit niet worden genoemd.

Het idee van professor Humblet is interessant en moet misschien maar eens worden doorgetrokken. Destijds werd in de arbeidersbeweging opgekomen voor een beperking van de loonspanning, dat is het verschil tussen de hoogste en de laagste lonen. De Russische bolsjewieken onder leiding van Lenin – nu opnieuw banken worden genationaliseerd, mag Lenin wat meer terug van onder het stof worden gehaald – voerden een beperking van de loonspanning door tot één op vier. Dat betekent dat de hoogste lonen maximaal vier keer zo hoog mochten zijn als de laagste. Vandaag is het verschil tussen de hoogste en laagste lonen bij ons een pak hoger. Zo kreeg Bellens als ceo bij Belgacom 200.000 euro per maand, een gewone bediende krijgt eerder 2.000 euro, of honderd keer minder dan Bellens.

Een beperking van het verschil tussen de hoogste en de laagste lonen zou er meteen ook toe leiden dat de gouden parachutes voor de topmanagers heel wat glans zouden verliezen. Ongetwijfeld zouden ze zelf niet meer opkomen voor een beperking tot 18 (of 12) maanden, maar zou er wat meer begrip zijn voor de verloning van andere bedienden (en arbeiders!).

Zij hebben onze spaargelden en onze jobs vergokt…

Eén weekend had Leterme nodig om 4,7 miljard euro te vinden om Fortis van het faillissement te redden. Nog een weekend en er werd 6,8 miljard gevonden voor Dexia. En voor de 1,5 miljard voor Ethias was slechts één dag nodig… Ook de topmanagers die hun banken naar de verdoemenis hielpen, werden niet vergeten: Fortisdirecteur Mittler kreeg na het failliet een gouden rugzakje met daarin 4 miljoen euro! Ondertussen wachten honderdduizenden gezinnen nog steeds op maatregelen om de daling van de koopkracht tegen te gaan. De prioriteiten zijn duidelijk.

Artikel door Tim (Brussel). Dit artikel verschijnt in het novembernummer van Socialistisch Links dat begin volgende week beschikbaar is.

De banken, hun managers en hun grote aandeelhouders verdienden de voorbije jaren recordbedragen door onverantwoord te spelen met riskante beleggingen. Fortis boekte vorig jaar 4 miljard euro winst, Dexia 2,5 miljard. Als die financiële avonturen verkeerd aflopen, is het de belastingbetaler die ervoor kan betalen. In 2009 alleen al zal de Belgische regering 500 miljoen euro extra uitgeven aan rentelasten door de reddingsplannen van Fortis en Dexia. Geld dat betaald zal worden door de werkende bevolking…

Wanneer op 6 oktober tienduizenden op straat kwamen tijdens de nationale actiedag tegen de daling van de koopkracht, klonk het bij de regering en de patroonsorganisaties dat er géén geld is. Zij hebben de recordwinsten van de voorbije jaren al lang op zak gestoken en nu hun systeem in crisis is, mag de arbeidersklasse de rekening betalen. Niet alleen onze spaargelden mogen eraan geloven, ook onze jobs staan op het spel!

Nochtans zijn zij het die deze crisis hebben veroorzaakt: onvoorstelbare winstzucht, de anarchie van de vrije markt, de constante besparingen op lonen en openbare diensten zijn de onderliggende redenen voor de crisis die we vandaag meemaken. Waarom moeten wij hier dan voor opdraaien?

Om de regering en het patronaat op andere gedachten te brengen, zal een actiedag zoals op 6 oktober niet voldoende zijn. Wie aanwezig was op de acties, merkte dat er een enorme actiebereidheid bestaat bij velen, maar dat de onwil van de vakbondsleiding om serieus te mobiliseren ook behoorlijk demotiverend werkt. Er is nood aan een écht mobilisatieplan: militantenvergaderingen in alle regio’s en sectoren, een concreet actieplan voor elke vakbondsdelegatie. Dat moet leiden naar een beweging die uitmondt in een nationale 24-urenstaking rond duidelijke eisen.

Wat kunnen die eisen dan wel zijn? Een begroting gebaseerd op de echte behoeften van arbeiders en hun gezinnen: een fikse verhoging van de brutolonen, investeringen om de wachtlijsten en de werkdruk in de gezondheidszorg aan te pakken, een massaal plan voor sociale woningbouw om de huurprijzen te drukken, geld om de pensioenen en uitkeringen op te trekken, de werkloosheid oplossen door de arbeidsduur te verminderen. Als er geld is voor de miljonairs, waarom dan niet voor de miljoenen gewone mensen?

Zo’n plan is enkel mogelijk indien de sleutelsectoren van de economie worden genationaliseerd, en onder democratische controle van de hele bevolking worden geplaatst. Niet enkel de verliezen en de noodlijdende bedrijven moeten worden genationaliseerd, maar ook de winsten en de bedrijven die winstgevend zijn: de banken, energiesector en de grootste bedrijven in ons land.. Nationalisaties zonder vergoedingen voor de grote aandeelhouders, maar enkel voor kleine spaarders die hun spaarcentjes zo hebben belegd. Zo kan de economie ten dienste worden gesteld van de reële behoeften van de hele bevolking.

De aanval is de beste verdediging. Dat moet de patroonsfederatie VBO hebben gedacht naar aanleiding van de vele kritiek op de gouden parachutes voor topmanagers. Om de aandacht daarvan af te leiden, vraagt het VBO een discussie over de ontslagvergoeding voor bedienden in het algemeen.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Toplonen in de vakbonden?

De media brachten het nieuws dat de topmannen van ABVV en ACV respectievelijk 4.700 en 4.000 euro netto per maand verdienen. Dat zal natuurlijk door een aantal anti-syndicale roepers worden gebruikt in hun kruistocht tegen de vakbonden. Anderzijds stelt zich wel de vraag of de arbeidersbeweging haar vertegenwoordigers dergelijke toplonen moet toekennen.

In de arbeidersbeweging is er vaak – en wij doen dit nog steeds – opgekomen voor het idee dat een vertegenwoordiger moet leven aan een gemiddeld arbeidersloon. Dat is nodig om carrièristen te ontmoedigen en om te vermijden dat de vertegenwoordigers vervreemden van hun basis.

Wij hebben die eis steeds naar voor geschoven en vertegenwoordigers van onze organisatie hebben dit ook in de praktijk omgezet. Toen onze Ierse zusterpartij een verkozene had in het parlement, leefde die aan het loon van een gemiddelde geschoolde arbeider. De rest van het loon werd doorgestort naar campagnes en de arbeidersbeweging in het algemeen. De boekhouding hiervan was open voor iedereen.

Ook in de vakbonden is er het gevaar dat de top aanleunt bij het establishment en amper nog beseft wat er aan de basis leeft. Daarom verdedigen wij ook daar het idee dat een vertegenwoordiger van de arbeidersbeweging aan een gemiddeld arbeidersloon moet leven.
[/box]

Het feit dat Fortis-topman Mittler een opzeggingsvergoeding van 4 miljoen euro meekreeg in zijn gouden parachute, leidde tot heel wat kritiek. Waarom worden zoveel publieke middelen aangewend om de banken te redden als die tegelijk de toplui die mee verantwoordelijk waren voor de kredietcrisis uitgebreide afscheidspremies meegeven. Ongetwijfeld zullen de werknemers wiens job vandaag bij Fortis bedreigd worden, het met veel minder moeten stellen.

Toch grijpt het VBO de discussie meteen aan om in de tegenaanval te gaan zodat het zichzelf niet meer hoeft te verdedigen. Als de afscheidspremies voor topmanagers schandalig hoog liggen, dan moeten de ontslagregels voor bedienden maar aangepakt worden. Dat is de redenering van het VBO. Dat is een zwakke verdediging die niet ingaat op het probleem van de gouden parachutes. Uiteraard werd de voorzet van het VBO al binnen gekopt door de liberale minister van economie Van Quickenborne die de ontslagvergoeding van bedienden wil beperken tot 18 maanden loon. Het VBO verklaarde dat het zich in die visie kan vinden.

Uiteraard is het hypocriet om topmanagers en bedienden voor een ontslagregeling gelijk te schakelen. Wettelijk gezien zullen veel topmanagers wellicht een bediendencontract hebben, maar voor “hogere bedienden” (die term komt letterlijk uit ons arbeidsrecht, bedoeld wordt bedienden met een hoog jaarloon) gelden specifieke bepalingen die voor gewone bedienden niet gelden. Met bedienden die meer dan 53.825 euro (loongrens 2005) verdienen kan zelfs een opzegtermijn worden overeengekomen bij de indiensttreding. Als het patronaat nu de opzegtermijnen wil beperken tot een plafond van 18 maanden, is er natuurlijk nog steeds een ongelijkheid: 18 maanden toploon is een pak meer dan de 18 maanden loon van een gewone bediende. Maar het patronaat houdt de discussie bewust beperkt tot de opzegtermijnen en rept niet over het bedrag van de ontslagvergoedingen.

Vanuit de vakbonden wordt uiteraard geprotesteerd. Cortebeeck (ACV) stelde terecht: “Het kan niet zijn dat men de schandalige overdrijvingen van ceo’s gaat gebruiken om de bedragen van de gewone bedienden dan ook maar even naar beneden te halen.” De Leeuw voegde er aan toe: “Moet je de vier miljoen van Mittler nu echt gaan vergelijken met de ontslagtermijn van een bediende die twintig jaar bij Fortis heeft gewerkt en nu op de keien terechtkomt? Dat getuigt van een vergaand cynisme.”

Toen de afgelopen jaren steeds hogere toplonen werden betaald aan de topmanagers, hoorden we het patronaat geen eisen stellen waarbij de topmanagers als “bedienden” werden gezien. Er gold al evenmin een loonnorm, dat de verloning van topmanagers bijzonder sterk toenam, was immers geen probleem voor de vertegenwoordigers van het patronaat. Maar nu de gouden parachutes ter discussie staan, hebben we plots te maken met “bedienden” en kan pas iets aan de riante afscheidspremies worden gedaan als ook gewone ontslagvergoedingen worden aangepakt. Dat zijn twee maten en twee gewichten.

De toplonen en bijhorende ontslagvergoedingen zijn uitdrukkingen van een inhalig kapitalisme. De gevolgen van het kapitalisme zien we vandaag met de economische crisis. Als er dan wordt geprotesteerd tegen het feit dat de verantwoordelijken verder hun zakken vullen, steigert het patronaat. Hun geloofwaardigheid wordt hierdoor steeds meer ondermijnd.

Unizo-topman Karel Van Eetvelt maakt zich klaar voor de onderhandelingen over een nieuw interprofessioneel akkoord in het najaar. Dat doet de extremist naar goede gewoonte met een reeks provocatieve uitvallen naar de arbeiders en hun gezinnen. Als het Van Eetvelt afhangt komt er geen cent voor loonsverhogingen, ook niet voor de minimumlonen.

In De Tijd van vandaag krijgt Van Eetvelt ruimte om zijn standpunten nog eens duidelijk te stellen: er mag geen cent naar loonsverhogingen gaan, maar wel naar lastenverlagingen voor de bedrijven. Indien er geen geld is voor lastenverlagingen, moeten de arbeiders maar langer werken. Daarmee herhaalt Van Eetvelt zijn eerdere provocatieve voorstel om de werkweek op te trekken tot 48 uur zonder een compensatie van de lonen.

Het nieuwste argument om dezelfde eisen op tafel te leggen, wordt gevonden bij de economische crisis. Het klopt dat er herstructureringen plaatsvinden en heel wat KMO’s failliet gaan, maar een vraag die Van Eetvelt niet stelt is: waarvoor zijn de recordwinsten van de afgelopen jaren aangewend? De reden voor de economische crisis vandaag ligt volgens de patronale woordvoerder uiteraard niet bij de kleine toplaag die zichzelf verrijkt heeft op de casino’s van het kapitalisme en de speculatie. Neen, “Een markteconomie is gebaseerd op vertrouwen. Als dat vertrouwen zoek is, draait alles in de soep.” Het probleem is dus een gebrek aan vertrouwen?

Om dat vertrouwen te herstellen, wil Van Eetvelt nieuwe lastenverlagingen en een verdere ondermijning van de koopkracht. Dat waren overigens ook zijn eisen toen het economisch wel nog goed ging. Het heeft niet geholpen om de economische crisis tegen te houden, maar nu zou het wel helpen om deze crisis te stoppen?

Een verhoging van de koopkracht is volgens Van Eetvelt niet mogelijk. “Ik heb veel liever dat zoveel mogelijk consumenten kunnen blijven consumeren omdat ze nog werk hebben, in plaats van nu een ‘push’ te geven in de hoop dat de conjunctuur volgend jaar wel zal heropleven. Daar geloof ik niets van.” Blijkbaar heeft ook Van Eetvelt zelf een gebrek aan vertrouwen en is hij overeenkomstig zijn eigen redenering bijgevolg medeverantwoordelijk voor de actuele crisis.

Hogere lonen zijn voor Van Eetvelt uitgesloten, alle beschikbare middelen moeten gaan naar nieuwe lastenverlagingen voor de bedrijven. Maar niet getreurd: “Er is een alternatief. Maar dat ligt vreselijk moeilijk. Je kan iets doen aan het aantal uren dat mensen presteren. In plaats van de kosten te verlagen, zorg je er dan voor dat er meer gepresteerd wordt tegen dezelfde kostprijs.” Langer werken voor een zelfde loon zou producten goedkoper moeten maken. Of zou het enkel de winsten vergroten? Volgens Van Eetvelt moet langer werken de norm worden, maar niet noodzakelijk op een lineaire wijze. Het zou wel kunnen door onder meer “op te houden met het alsmaar uitbreiden van allerhande verlofregelingen.” Dat zal ook bij de toeristische sector geen populair standpunt zijn.

Voor Van Eetvelt hebben de werknemers al genoeg gekregen. “De andere kant heeft alles al gehad. Het zijn de hardste roepers.” En dan bedoelt Van Eetvelt niet dat hij aan onze kant zou staan… Hij stelt dat er geen enkele ruimte is voor een verhoging van de koopkracht, “dat is voor later, als de economie weer beter draait”. Zelfs voor de minimumlonen is er geen ruimte, Van Eetvelt: “No passaran. Die gaan met 0 procent omhoog.” Met andere woorden: de minimumlonen gaan er in reële cijfers op achteruit. “Ik verwacht dat onze vakbonden nu absoluut kiezen voor werkgelegenheid en de rest van hun agenda vergeten. (…) En laat de vakbonden ophouden met te zeggen dat er nog niets gedaan is. Komaan zeg. De index blijft gegarandeerd.”

Als het van figuren als Van Eetvelt afhangt, zullen we de komende jaren fors moeten inleveren. Wie daartegen wil ingaan, is volgens de patronale extremist aan het “zagen”. We moeten ons maar gewillig laten uitpersen als citroenen zodat de welgestelde vrienden van Van Eetvelt verder de zakken kunnen vullen. Wel opvallend in het interview met Van Eetvelt: de man beweert niet langer dat de klachten over de koopkracht gebaseerd zijn op “hysterie”. Nu is zijn standpunt dat we maar vrede moeten nemen met de dalende koopkracht en hopen op betere economische tijden.

Wie als jongere denkt dat hij of zij niets te maken heeft met de geschillen tussen arbeiders en patroons, slaat de bal mis. Want sociale zekerheid en openbare diensten gaan ons allen aan. Het patronaat wil de solidariteitsbanden doorknippen, en dit heeft voor zowel arbeiders als jongeren zware gevolgen.

Door Thomas, LSP-Gent

Vandaag komen jongeren op een arbeidsmarkt waar ze weinig kansen krijgen. In Brussel is één op de vier jongeren afhankelijk van een werkloosheidsuitkering of van het OCMW. Toename van flexibiliteit en lagere lonen zijn de norm. Als het van de politici afhangt, verandert daar niets aan.

De toename van interimarbeid betekent voor veel jongeren niet meteen dat er een springplank is naar meer succes. Weekcontracten, soms dagcontracten, bieden geen werkzekerheid en ondermijnen de mogelijkheden tot verzet. Dat moet de arbeidsvoorwaarden van alle arbeiders onder druk zetten. Vooral jongeren worden getroffen: 45,3% van de uitzendkrachten zijn jonger dan 25 jaar en 64% is jonger dan 30 jaar (cijfers voor 2004).

De dalende koopkracht ondermijnt voor veel jongeren de mogelijkheid om verder te studeren. Het leidt er ook toe dat jongeren langer thuis blijven wonen, 37% van de 18 tot 35-jarigen woont thuis. De dalende koopkracht gaat gepaard met het opdrijven van de prestatiedrang in het hoger onderwijs. Tegelijk worden vakantiejobs gevaarlijker: in 2007 waren er onder jobstudenten 10,1% meer arbeidsongevallen dan in 2006.

Na de actieweek voor koopkracht in juni werd te lang gewacht om een nieuw initiatief aan te kondigen. Dat gaf het patronaat de hele zomer om haar propaganda te voeren quasi zonder enige repliek van syndicale zijde. De aankondiging van een actiedag op 6 oktober kon op heel wat enthousiasme rekenen, maar de oproep bleef onduidelijk en de acties onvoldoende georganiseerd. De strijdbaarheid en de actiebereidheid waren er, maar dit potentieel werd onvoldoende benut.

Geert Cool

De actiedag zelf werd een succes, ondanks de onduidelijkheid. Het openbaar vervoer lag plat, heel wat bedrijven gingen dicht, er waren wegblokkades en betogingen,… Het ongenoegen en de vastberadenheid is groot. Als de regering op een wip miljarden euro vindt voor de speculanten bij de grote banken, waarom wordt ons dan al maandenlang gezegd dat er geen middelen zijn voor onze koopkracht?

In de aanloop naar de actiedag was er heel wat onduidelijkheid: werd er nu opgeroepen tot een staking of niet? En wat kwam Herwig Jorissen, voorzitter van de Vlaamse vleugel van ABVV-metaal, dan verkondigen met zijn standpunt dat de actiedag geen zin had? Het was overigens opvallend dat Jorissen met zijn standpunt tegen de actiedag meer media-aandacht kreeg dan diegenen die voor de actiedag opriepen. Vanuit syndicale hoek was het moeilijk om dat recht te zetten, onder meer omdat er amper eigen syndicale media bestaat, er is zelfs geen degelijke centrale website van ABVV of ACV.

Naast de verwarring speelde ook de desorganisatie van de actiedag een rol. Op bepaalde plaatsen waren er wel duidelijke acties en werden deze een succes. We denken bijvoorbeeld aan de blokkade van de Scheldelaan in Antwerpen, heel wat stakingsacties langs Franstalige kant of bij het openbaar vervoer. Daarbij werd telkens het voortouw genomen door basismilitanten, soms met ondersteuning van de lokale leiding, soms op eigen houtje.

Deze gebrekkige organisatie werd reeds op voorhand aangekaart op de militantenbijeenkomsten van onder meer het ABVV. Zo werd op een bijeenkomst van de Algemene Centrale in Antwerpen aan Rudy De Leeuw gevraagd om snel materiaal te voorzien om de campagne op de werkvloer te voeren en werd tevens gevraagd om met een duidelijk ordewoord naar buiten te komen. Gelukkig werd effectief beslist om de Scheldelaan te blokkeren, zoniet was de actiedag amper voelbaar geweest. Dit succes was het resultaat van een strijdbare basis die ondersteund werd door haar centrale.

Elders ging het er chaotischer aan toe. Onze leden in Bergen brachten verslag uit hoe ze bij de openbare vervoersmaatschappij TEC in de week voor de actiedag langs gingen om de acties bekend te maken en daarbij meteen werden binnengeroepen om uit te leggen wat er moest gebeuren. Ook op de actiedag zelf werd op onze leden gewacht om een stakerspost te organiseren, voordien heerste onduidelijkheid over wat er moest gebeuren. Ondanks die beperkingen was er vaak een offensievere houding dan op de actieweek, nu werd niet enkel betoogd maar vaak ook gestaakt en dat doet het patronaat meer pijn. Ook werden hier en daar offensievere eisen naar voor gebracht, zo eiste ACOD in Brussel een algemene netto loonsverhoging van 300 euro per maand voor iedereen.

Een Limburgse militant van de socialistische metaalvakbond stelde in een interview op socialisme.be: “Een nationale actiedag met een duidelijk ordewoord en sterke mobilisatie in de bedrijven was veel beter geweest. Dan was een massale actie echt wel mogelijk geweest. Vandaag de boel platleggen, zou bij ons alvast geen probleem geweest zijn. Nu proberen ze het afkoelingsscenario.” Deze militant sprak zich ook terecht uit tegen de splitsing van ABVV-metaal langs communautaire lijnen, die splitsing heeft de metaalcentrale verzwakt. In de metaalsector werd langs Vlaamse kant amper actie gevoerd. In sommige bedrijven kwam dit door de technische werkloosheid (onder meer GM in Antwerpen). Bij Audi in Brussel en in Franstalige metaalbedrijven werd wel gestaakt.

Op verschillende acties en betogingen bleek dat de trend van de actieweek in juni zich verderzette: een nieuwe laag van syndicale militanten nam mee het voortouw en gaat op zoek naar de tradities van de arbeidersbeweging bij het organiseren van acties en het opbouwen van een krachtsverhouding. Ook nu werd in een aantal bedrijven voor het eerst sinds lang actie gevoerd. Zo gingen niet alleen werknemers van De Lijn in staking, maar ook bij private pachters werd gestaakt. Het potentieel werd niet volledig benut, maar was wel degelijk aanwezig.

Een centraal discussiepunt op alle piketten en betogingen was uiteraard de financiële crisis. Dat werd door VLD-voorzitter Somers en het patronaat aangehaald om de acties “onverantwoord” te noemen. Alsof de verantwoordelijkheid voor het falen van hun systeem bij ons ligt! Het zijn de neoliberalen die met ons spaargeld hebben gegokt en nu zouden wij moeten zwijgen? De Standaard liet in haar regionale editie in Antwerpen een (niet nader genoemde) actievoerder aan het woord: “De regering kan blijkbaar op enkele dagen miljarden mobiliseren om de geldhonger en de grootheidswaanzin van enkele topmensen bij Dexia en Fortis te stillen. Voor ons, gewone werkmensen, is er nooit iets. Al steunen we nu natuurlijk de werkmensen in de banksector.”

De economische situatie ziet er zeker niet rooskleurig uit. De economische crisis leidt tot jobverlies. September werd door onderzoeksbureau Graydon de zwartste maand ooit genoemd met 18% meer faillissementen in vergelijking met een jaar eerder. Er gingen dit jaar al 14.127 jobs verloren door faillissementen, een stijging met 20%. Ook bij herstructureringen sneuvelen er jobs. De dreiging van stijgende werkloosheid wordt nu gebruikt om de werkenden en hun gezinnen te laten opdraaien voor de crisis. De recordwinsten van de afgelopen jaren (vorig jaar nog 77 miljard euro winst voor de 30.000 grootste bedrijven) worden zoveel mogelijk uit het geheugen gewist en naar de diepste vergeetputten verbannen. De aandeelhouders hebben geïncasseerd, nu moeten wij maar hun problemen opvangen met een ondermijnde koopkracht of jobverlies. Daartegenover is er meer dan ooit nood aan een duidelijke syndicale campagne onder het motto “Samen sterk voor koopkracht en werk”.

Na de actiedag zal er nog heel wat discussie volgen. Het ACV was er snel bij om alle hoop te vestigen op de interprofessionele onderhandelingen en “niet op acties” (aldus ACV-voorzitter Cortebeeck). Vanuit het ABVV kwam er nog geen eenduidige reactie, Herwig Jorissen speelt uiteraard in op het feit dat de stakingsacties niet overal even goed waren georganiseerd. Dat kan de spanningen binnen het ABVV, ook langs communautaire lijnen, versterken. De verantwoordelijkheid hiervoor moet gezocht worden bij diegenen die hebben verhinderd dat er een duidelijke oproep kwam voor een stakingsdag die bovendien goed zou worden voorbereid.

Hoe moet het nu verder? Er is nood aan syndicale eenheid waarbij iets wordt gedaan met de actiebereidheid aan de basis. Indien deze actiebereidheid wordt gedesorganiseerd, zal het enkel leiden tot meer frustraties en zal het zelfs de deur openzetten voor (onder meer communautaire) spanningen binnen de vakbonden. Indien de actiebereidheid wel wordt georganiseerd, zal dit met een grote betrokkenheid van de basis moeten gebeuren. Er is nood aan algemene interprofessionele evaluatievergaderingen om lessen te trekken uit de actiedag en volgende stappen voor te bereiden.

De betoging in Gent op 6 oktober mobiliseerde een kleine 5000 mensen van verschillend plaatsen uit Oost-Vlaanderen zoals Aalst, Dendermonde, Oudenaarde etc. De betogingsoproep titelde “stop afbraak textiel” en was ook georganiseerd vanuit de textiel. Bijgevolg waren er ook wat Franstaligen aanwezig. Voor arbeiders die hun werk kwijt raken of met toekomstige afdankingen geconfronteerd worden kan protest soms lijken als een gevecht tegen de bierkaai. Voor de kapitaalinjecties bij Fortis en Dexia is er genoeg geld, over het redden van jobs hebben we nog niets gehoord.

Verslag door Benoit

‘s Morgens spraken we af om uit solidariteit piketten te gaan bezoeken. Gezien de onduidelijke mobilisatie was het op voorhand ook niet echt duidelijk welke bedrijven zouden staken en waar er piketten zouden staan. Uiteindelijk was er een piket van zo’n 30-tal blauwe militanten bij een bouwbedrijf en zou er ook een piket geweest zijn aan het UZ, waar we wegens de laattijdige berichtgeving niet geraakten.

Tegen 10u zou de betoging van start gaan door de straten van Gent en vanaf 9u begon het er al behoorlijk vol te lopen. De betoging concentreerde zich voor een groot stuk op het behoud van jobs en het afdwingen van een goed sociaal akkoord. Met de Actief Linkse Studenten kwamen we ook tussen met een kleine studentendelegatie. Het is een belangrijk begin om in de toekomst ook duidelijker aanwezig te zijn op een betoging over koopkracht en jobs met de ALS. Het is duidelijk dat studenten zwaar getroffen worden door precaire statuten en het cliché van ‘de arme student’ is meer en meer realiteit. Belangrijk hierbij is natuurlijk dat werkenden gezien worden als diegenen die ook effectief een slag kunnen toebrengen aan een burgerij die de afgelopen jaren alle winsten oppotte.

Op het einde van de betoging werd gesteld dat het belangrijk is om nu een goed akkoord af te dwingen en zich strijdbaar op te stellen. Hoe men een goed akkoord kan afdwingen of hoe men jobs kan behouden in tijden van internationale afdanking, daar werd geen concreet antwoord op geformuleerd. Wat er na 6 oktober volgt, was evenmin duidelijk. De link zou perfect kunnen gelegd worden met andere bedrijven en sectoren zoals dit ook het geval was in Henegouwen, Luik, Antwerpen,…

Om banken te redden kwam de politieke elite opdraven met miljarden euro’s. Alle sociale consequenties (afdankingen, verarming, werkloosheid, slechtere arbeidscondities,…) van de crisis waarin we vandaag zitten konden in het verleden niet opgelost worden door de traditionele partijen en vandaag wordt er zelfs geen degelijk antwoord op geformuleerd.

Vakbonden zouden vandaag de discussie moeten voeren over het feit dat een bedrijf zoals Bekaert dat nog massale winsten maakte de afgelopen periode, nu ongestoord mensen aan de deur kan zetten. Men mag nog zoveel sociale akkoorden ondertekenen, een sluiting ontstaat nooit op basis van een akkoord (aangezien het enkel de directie is die daarover beslist).

LSP eist dat werkenden zelf kunnen beslissen over de toekomst van hun fabriek en dat de winsten van de afgelopen jaren aangewend worden om de fabriek draaiende te houden en er sectorieel naar een oplossing gekeken wordt.

Pablo V

Op de Limburgse betoging voor koopkracht afgelopen maandag spraken we met twee arbeiders bij Alro NV, een metaalbedrijf waar ongeveer duizend mensen werken. We vroegen hen naar de reden waarom ze actie voerden en hun standpunt over de opstelling van de secretaris van ABVV-metaal, Herwig Jorissen, die zich tegen de staking had uitgesproken.

Door Kevin

Waarom wordt deze actie gehouden?

Op deze manier is deze actie nutteloos. Ik ben zeker niet tegen het doel op zich, maar dit is niet efficiënt. Met hoeveel staan we hier? Een paar honderd man. Ze lachen ons gewoon uit. Een nationale actiedag met een duidelijk ordewoord en sterke mobilisatie in de bedrijven was veel beter geweest. Dan was een massale actie echt wel mogelijk geweest. Vandaag de boel platleggen, zou bij ons alvast geen probleem geweest zijn. Nu proberen ze het afkoelingsscenario. Ofwel ga je tot het einde, ofwel doe je geen actie. Kijk waar we aan het wandelen zijn… In de achterbuurten van Hasselt waar geen kat komt (nvdr. op dat moment langs een of andere parking). Nu houden ze ons gewoon aan het lijntje.

Jullie zijn lid van het ABVV Metaal. Wat denken jullie over Jorissen?

Wel, het is dankzij onze vriend Herwig Jorissen dat ons bedrijf bijvoorbeeld niet volledig plat lag. Een tijdje terug besliste hij, zonder de achterban te raadplegen, om de ABVV Metaal te splitsten. Dat was pijnlijk. We zien nu dat ook de metaal, wat toch vaak de voortrekkers waren bij acties, daardoor nu sterk verzwakt wordt. Vandaag mochten in de metaal bijvoorbeeld enkel de effectieven met de acties meedoen. Binnen de metaal rijzen er steeds meer vragen bij de figuur van Jorissen. Er is een toenemend ongenoegen bij de achterban.

Wat denken jullie van de beslissing van de regering om miljarden in Fortis te pompen?

Het lukt het de regering wel om op twee dagen vele miljarden voor de banken tevoorschijn te toveren, maar geld voor de arbeiders zou er dan weer niet zijn. Het kapitaal wordt beschermd, niet de arbeiders. Ze lijken niet te beseffen dat gewone mensen ook geld nodig hebben. Met twee werkenden kom je tegenwoordig nog niet toe en ondertussen wordt de index verder afgebouwd. In de Metaal bijvoorbeeld zijn er tegenwoordig de all-in akkoorden. In Nederland bestaan ze al een tijdje, maar nu zie je ook in België de voedselbanken als paddestoelen uit de grond komen.

Ook de zogenaamde volksvertegenwoordigers staan niet aan onze kant en werken gewoon mee voor het huidige beleid. Kijk bijvoorbeeld naar het Generatiepact. Ze wisten dat het slecht was voor de mensen, en toch keuren ze het goed. Frank Vandenbroucke zei toen: “Als je niet naar links kijkt, kijk je naar rechts”. Hij vergeet daarbij gemakshalve dat de SP.a wel rechts van ons staat…

Bedankt

Maandagvoormiddag kwamen de militanten van ACOD in Brussel samen voor hun lokalen om in betoging door de stad te trekken. De ACOD-leden werden vervoegd door delegaties van ACV en ACLVB. Volgens de federaal secretaris van ACOD waren er bijna 1.000 aanwezigen op deze betoging voor koopkracht.

Verslag door Nico

Er waren tijdens de betoging heel wat discussies die aantoonden dat er een enorme bereidheid is om in actie te komen voor de verdediging en versterking van de koopkracht. Terwijl de traditionele media er alles aan deden om te stellen dat de overheidstussenkomsten voor de grote banken los stonden van de discussie over de koopkracht, wisten de betogers beter: er zijn miljarden voor de private winsten maar voor ons zijn er geen middelen.

De actiedag van 6 oktober werd voorgesteld als een “waarschuwing” aan de regering. Er werd evenwel geen actieplan naar voor geschoven en dat bleek ook op de betoging. Weinig arbeiders wisten wat het parkoers van de betoging was, toen de betoging na minder dan uur halt hield op het kruispunt van de Lombardstraat en de Zuidstraat, was er wat protest van betogers. Het gebrek aan duidelijkheid over de actievorm en strijdbaarheid, maakte dat de waarschuwing minder sterk overkwam. Het lijkt erop dat het enige actieplan nu zal bestaan uit onderhandelingen, ook al werd dit niet bediscussieerd met de basis.

Afgelopen maandag verkochten we in Brussel 81 exemplaren van ons maandblad. Het grootste deel daarvan verkochten we op de ACOD-betoging. Thema’s die een goede respons kregen waren de noodzaak van een algemene staking, een onafhankelijke opstelling van de syndicale beweging, de noodzaak van een syndicale partij om de eisen van de arbeiders te verdedigen. De PS doet niets in deze beweging, deze partij zit vast in de regering. SP.a zit in de oppositie maar werd niet opgemerkt op de actiedag.

Een delegee vertelde me dat het moeilijk was om te mobiliseren omdat er geen duidelijke ordewoorden waren of perspectieven voor de beweging. Deze betoging maakte duidelijk dat er een actiebereidheid is en een strijdbaarheid waarbij men wil ingaan tegen de aanvallen van het patronaat. Er werden slogans geroepen als “Allemaal samen” – “Tous ensemble”.