Zij hebben onze spaargelden en onze jobs vergokt…
Eén weekend had Leterme nodig om 4,7 miljard euro te vinden om Fortis van het faillissement te redden. Nog een weekend en er werd 6,8 miljard gevonden voor Dexia. En voor de 1,5 miljard voor Ethias was slechts één dag nodig… Ook de topmanagers die hun banken naar de verdoemenis hielpen, werden niet vergeten: Fortisdirecteur Mittler kreeg na het failliet een gouden rugzakje met daarin 4 miljoen euro! Ondertussen wachten honderdduizenden gezinnen nog steeds op maatregelen om de daling van de koopkracht tegen te gaan. De prioriteiten zijn duidelijk.
De banken, hun managers en hun grote aandeelhouders verdienden de voorbije jaren recordbedragen door onverantwoord te spelen met riskante beleggingen. Fortis boekte vorig jaar 4 miljard euro winst, Dexia 2,5 miljard. Als die financiële avonturen verkeerd aflopen, is het de belastingbetaler die ervoor kan betalen. In 2009 alleen al zal de Belgische regering 500 miljoen euro extra uitgeven aan rentelasten door de reddingsplannen van Fortis en Dexia. Geld dat betaald zal worden door de werkende bevolking…
Wanneer op 6 oktober tienduizenden op straat kwamen tijdens de nationale actiedag tegen de daling van de koopkracht, klonk het bij de regering en de patroonsorganisaties dat er géén geld is. Zij hebben de recordwinsten van de voorbije jaren al lang op zak gestoken en nu hun systeem in crisis is, mag de arbeidersklasse de rekening betalen. Niet alleen onze spaargelden mogen eraan geloven, ook onze jobs staan op het spel!
Nochtans zijn zij het die deze crisis hebben veroorzaakt: onvoorstelbare winstzucht, de anarchie van de vrije markt, de constante besparingen op lonen en openbare diensten zijn de onderliggende redenen voor de crisis die we vandaag meemaken. Waarom moeten wij hier dan voor opdraaien?
Om de regering en het patronaat op andere gedachten te brengen, zal een actiedag zoals op 6 oktober niet voldoende zijn. Wie aanwezig was op de acties, merkte dat er een enorme actiebereidheid bestaat bij velen, maar dat de onwil van de vakbondsleiding om serieus te mobiliseren ook behoorlijk demotiverend werkt. Er is nood aan een écht mobilisatieplan: militantenvergaderingen in alle regio’s en sectoren, een concreet actieplan voor elke vakbondsdelegatie. Dat moet leiden naar een beweging die uitmondt in een nationale 24-urenstaking rond duidelijke eisen.
Wat kunnen die eisen dan wel zijn? Een begroting gebaseerd op de echte behoeften van arbeiders en hun gezinnen: een fikse verhoging van de brutolonen, investeringen om de wachtlijsten en de werkdruk in de gezondheidszorg aan te pakken, een massaal plan voor sociale woningbouw om de huurprijzen te drukken, geld om de pensioenen en uitkeringen op te trekken, de werkloosheid oplossen door de arbeidsduur te verminderen. Als er geld is voor de miljonairs, waarom dan niet voor de miljoenen gewone mensen?
Zo’n plan is enkel mogelijk indien de sleutelsectoren van de economie worden genationaliseerd, en onder democratische controle van de hele bevolking worden geplaatst. Niet enkel de verliezen en de noodlijdende bedrijven moeten worden genationaliseerd, maar ook de winsten en de bedrijven die winstgevend zijn: de banken, energiesector en de grootste bedrijven in ons land.. Nationalisaties zonder vergoedingen voor de grote aandeelhouders, maar enkel voor kleine spaarders die hun spaarcentjes zo hebben belegd. Zo kan de economie ten dienste worden gesteld van de reële behoeften van de hele bevolking.