Category: Bpost

Bpost

Er wordt gestaakt bij bpost op vrijdag 11 februari 2011. Dit komt door de reeds jarenlange besparingen op de dienstverlening en het personeel. Wat nu de druppel is, is het “strategisch plan 2020” en het dossier betreffende de verloning van de hulppostmannen dat al een tijdje aansleept. Meer dan 10 000 statutairen zouden vervangen worden door 7000 voltijds-equivalente hulppostmannen.

Model 9 – Pamflet van en voor strijdbare postmannen en -vrouwen. PDF van dit pamflet

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Actie in Charleroi enkele jaren geleden. Intussen zijn de cijfers gewijzigd: in 2009 verdiende Johnny Thijs 1 miljoen euro. Het loon voor hulppostbodes werd verhoogd tot 9,8 euro bruto per uur. Thijs kreeg er 25% bij, voor de hulppostbodes kwam er maar 16% boven het schandalige hongerloon dat werd voorgesteld.
[/box]

Gelijk loon voor gelijk werk!

De naam van hulppostman laat de buitenstaander denken dat deze personen de postbodes gaan helpen bij hun werk. Waar het eigenlijk echt om draait, is het afvloeien van de echte postbodes die door de hulppostmannen vervangen worden.

Deze hulppostmannen doen het zelfde werk als de klassieke postbodes doch met slechtere loon- en contractvoorwaarden. Dit is een zware schending van het principe “gelijk loon voor gelijk werk”!

Als reactie op de aankondiging van de staking stelde postbaas Johnny Thijs dat hij bereid is om te spreken over de lonen van de hulppostbode (9,8 euro bruto per uur). Een nationale stakingsdag levert resultaat op. Het zal er op aankomen om de druk verder hoog te houden zodat de hulppostbodes effectief een gelijk loon voor gelijk werk krijgen!

Zwaar banenverlies in de lokale kantoren

De afgelopen jaren waren er ongeveer zo’n 2000 natuurlijke afvloeiingen per jaar van statutairen, vervangen door zo’n 1000 werknemers per jaar aan slechtere sociale voorwaarden, interim,… Resultaat: van de 40.000 personeelsleden in 2003 blijven er nu geen 30.000 meer over.

Het nieuwe strategisch plan, dat geïmplementeerd zou worden van 2011-2015, heeft als doel de totale omvorming van de sortering, transport en distributie te bewerkstelligen. Dit zou betekenen dat het werk meer gecentraliseerd en geautomatiseerd zou worden in de grote postsorteercentra met zwaar banenverlies voor de lokale kantoren als gevolg.

Zelfs een deel van het werk van de postbode komt hierbij ook in gevaar. De ronde zou reeds geklasseerd worden per huisnummer. Het aantal uitreikingskantoren zou dalen van 589 naar slechts 55. De sorteercentra worden grote industriële postfabrieken. “Het personeel moet maar gaan werken in één van de grote sorteercentra,” redeneert de directie. Op termijn zou Brussel X ook het enige pakjesverdeelcentrum worden.

Steeds meer flexibiliteit geëist

Ook wordt de flexibiliteit verder opgedreven. Zo zou het personeel bijvoorbeeld in de zomer minder uren werken (5 a 6 uur) en in de winter van 9 tot zelfs 10 uur! Dit zonder enige compensatie. De productiviteit gaat strenger gecontroleerd worden en opgedreven met allerlei soorten drukkingsmiddelen. Bpost gaat allerlei taken ook outsourcen zoals administratieve taken, mail-bedienden,en nog volledige outsourcing van cleaning, restaurants, multi-snacks,… Dit zijn allemaal methodes om het statuut – of wat ervan over blijft – verder uit te hollen.

Samen in actie

Wij steunen de stakingsaanzegging op 11 februari omdat wij tegen de afbouw zijn van de sociale verworvenheden van het personeel, we willen gelijk loon voor gelijk werk, alsook willen we een kwaliteitsvolle dienstverlening van bpost, dat een openbare dienst zou moeten zijn voor de bevolking! De werknemers van bpost kunnen door deze staking massaal op te volgen druk zetten op de directie.

Het personeel moet samen met de vakbonden een actieplan uitstippelen om deze plannen volledig van tafel te kunnen vegen. Dit kan enkel door democratische informatie- en discussievergaderingen te houden en de vakbonden bij bpost richting een strijdbaar actieplan te sturen. Het zal niet volstaan om kantoor per kantoor actie te voeren, we zullen samen moeten strijden. Daarbij moet ook beroep worden gedaan op het ongenoegen onder de gebruikers, de jarenlange besparingsoperaties hebben ook de dienstverlening onder druk gezet, onder meer door de sluiting van postkantoren. Personeel en gebruikers hebben dezelfde belangen in de strijd tegen de geliberaliseerde postmarkt waarin niet de dienstverlening maar de winst centraal staan.

Samen in actie komen is nodig om de besparingspolitiek een halt toe te roepen!

Er is een stakingsaanzegging binnen bij bpost op vrijdag 11 februari 2011. Dit komt door de reeds jarenlange besparingen op de dienstverlening en het personeel. Wat nu de druppel is, is het dossier rond de hulppostmannen dat al een tijdje aansleept alsook de nieuw plan “strategisch plan 2020”.

De naam van hulppostman laat de buitenstaander denken dat deze personen de postbodes gaan helpen bij hun werk. Waar het eigenlijk echt om draait is het afvloeien van de echte postbodes die door de hulppostmannen vervangen worden. Deze hulppostmannen doen het zelfde werk als de klassieke postbodes doch met slechtere loon- en contractvoorwaarden. Dit is een zware schending van het principe “gelijk loon voor gelijk werk”! De afgelopen jaren waren er ongeveer zo’n 2000 natuurlijke afvloeiingen per jaar van statutairen, vervangen door zo’n 1000 werknemers per jaar aan slechtere sociale voorwaarden, interim, e.d.

Het nieuwe strategisch plan, dat geïmplementeerd zou worden van 2011-2015 heeft als doel de totale omvorming van de sortering, transport en distributie te bewerkstelligen. Dit zou betekenen dat het werk meer gecentraliseerd en geautomatiseerd zou worden in de grote postsorteercentra met zwaar banenverlies voor de lokale kantoren als gevolg. Zelfs een deel van het werk van de postbode komt hierbij ook in gevaar. De grote sorteercentra worden grote industriële mailcentra. “Het personeel moet maar gaan werken in één van de grote sorteercentra,” redeneert de directie. Op termijn zou Brussel X ook het enige pakjesverdeelcentrum worden.

Wij steunen de stakingsaanzegging op 11 februari omdat wij tegen de afbouw zijn van de sociale verworvenheden van het personeel, we willen gelijk loon voor gelijk werk, alsook willen we een kwaliteitsvolle dienstverlening van bpost, dat een openbare dienst zou moeten zijn voor de bevolking! De werknemers van bpost kunnen door deze staking massaal op te volgen druk zetten op de directie. Maar het personeel moet samen met de vakbonden een actieplan uitstippelen om deze plannen volledig van tafel te kunnen vegen. Dit kan enkel door democratische informatie- en discussie vergaderingen te houden en de vakbonden bij bpost richting een strijdbaar actieplan te sturen. Enkel zo zal de besparingspolitiek een halt kunnen toe geroepen worden!

Artikel door Christophe uit de decembereditie van De Linkse Socialist

TNT Post is het grootste postbedrijf van Nederland. Er werken er zo’n 75.000 mensen, waarvan zo’n 12.500 voltijdse postbodes. TNT Post is de opvolger van wat vroeger het publieke postbedrijf was. Het maakt deel uit van de beursgenoteerde onderneming TNT NV waaronder ook TNT Express (transport), TNT Fashion Group en TNT Business Solutions vallen. De letters TNT staan voor “Thomas Nationwide Transport”.

Op dinsdag 16 november was er een nationale staking bij TNT Post. De aanleiding was dat TNT Post alle postbodes wil vervangen door goedkopere postbezorgers. Dat zijn parttimers die voor een veel lager salaris twaalf uur per week werken. Ook moeten ze zelf een fiets meenemen. Er zijn momenteel 13.000 postbezorgers in Nederland en dat moeten er voor de directie in de komende jaren zo’n 35.000 worden. Daarbij zouden 11.000 arbeidsplaatsen verdwijnen en worden 3.100 mensen rechtstreeks ontslagen. Indien de directie niet bereid is tot toegevingen hebben de vakbonden al laten weten dat ze twee keer 24 uur het werk neerleggen (25 en 26 november). Op de betoging in Den Haag van 16 november waren er zo’n 10.000 demonstranten.

TNT krijgt miljoenen euro’s aan Europese subsidies om van werknemers in vaste dienst af te komen en tegelijk mensen op kleine goedkope contractjes aan te nemen. Het bedrijf ontving in de afgelopen jaren 4,1 miljoen euro van het Europees Sociaal Fonds (ESF) om parttime postbezorgers binnen te halen en te trainen. Het kreeg ook 5,5 miljoen euro subsidie voor het omscholen van postbodes waar het bedrijf vanaf wil.

Deze soort van maatregelen zijn ook bekend bij bpost. Het is het resultaat van de liberalisering van de postmarkt. In elk land worden de loon- en werk omstandigheden tientallen jaren terug gedraaid om de “concurrentie” te kunnen aangaan. Zowel voor personeel als voor de dienstverlening betekent dit een “race to the bottom”.

Door de liberalisering proberen in Nederland drie postbedrijven elkaar kapot te concurreren met steeds lagere tarieven. Intussen leidt de reorganisatiedrift van TNT tot kwaliteitverlies van de postbezorging. Door kostenbesparingen is de werkdruk eenvoudigweg te hoog. Er blijft dan ook regelmatig post voor hele wijken staan. Met het vervangen van vaste krachten door flexibele deeltijders neemt de druk op het ervaren personeel nog verder toe. Het verloop onder het nieuwe personeel is bovendien hoog. Inwerken kost tijd. Van behoud van kennis is met het hoge verloop van nieuwe mensen geen sprake.

Meer info over de strijd van het Nederlandse postpersoneel vind je op www.reddepostbode.nl. Deze site biedt heel wat informatie en staat kritisch tegenover de vakbondsleiding. In oktober zond het programma Zembla een schokkende reportage uit over het “einde van de postbode”. De reportage toont wat de herstructurering concreet betekent voor het personeel. Wie een kopie van deze reportage wil, kan deze voor 5 euro bestellen via keerbergen@socialisme.be.

Bpost bijna klaar voor liberalisering…

De directie meent dat bpost bijna klaar is voor de liberalisering. De winsten namen toe tot 240 miljoen euro in 2009 en in 2010 zal dat meer zijn. Dat ging ten koste van het personeel en de dienstverlening. Er werden tientallen postkantoren gesloten. Van de 40.000 personeelsleden in 2003 blijven er nu nog slechts 29.600 over en postbaas Johnny Thijs wil dat verder naar beneden halen. Er vertrekken 2.000 werknemers per jaar (onder meer omdat de helft van het personeel ouder dan 45 jaar is), maar slechts minder dan de helft wordt vervangen. Dit betekent een jaarlijks sociaal bloedbad van meer dan 1.000 jobs die verdwijnen! Daarmee wil Thijs de “personeelskost” aanpakken. Zijn eigen toploon, 1 miljoen euro, wordt niet in vraag gesteld. In 1994 kreeg de CEO een loon dat zes keer een gewoon postloon bedroeg, in 2009 was dit 45 keer zoveel. Ook dat is wat een liberalisering concreet betekent.

Begin maart was er in het Europese parlement een bijeenkomst van postmensen uit heel Europa. De bijeenkomst werd mee georganiseerd door het linkse socialistische parlementslid Joe Higgins van de Ierse Socialist Party. Het doel was om de ervaringen van de volledige liberalisering van de postmarkt tegen 2011 te bespreken. Er werd ook gediscussieerd over het verdedigen van de dienstverlening en arbeidsvoorwaarden.

Artikel door Finghin Kelly, medewerker van Joe Higgins, uit de aprileditie van De Linkse Socialist

De Europese postmarkt is groot: in 2007 was deze sector in de EU goed voor een omzet van 94 miljard euro. De liberalisering heeft als doel om de private sector een graantje daarvan te laten meepikken. Aangezien winst maken hun enige doel is, betekent dit besparen op personeel en dienstverlening. Joe Higgins stelde op de bijeenkomst: “De reden waarom er wordt geprivatiseerd, is het feit dat er heel wat winst kan worden gemaakt.”

Aanval op personeel

De postdiensten in de EU tellen alles samen 1,4 miljoen arbeiders. Geen enkele van de nieuwe private bedrijven die op de markt komen, betaalt een loon op het niveau van de bestaande publieke bedrijven. Een onderzoek van de internationale vakbondsfederatie UNI becijferde dat de lonen gemiddeld 20% lager zijn.

Een Nederlandse postman gaf een voorbeeld van de volledig geliberaliseerde arbeidsvoorwaarden in de nieuwe postbedrijven: “Dat zijn echte cowboys, ze betalen hun personeel per stuk en niet per uur. Als je er niet in slaagt om alles gedaan te krijgen, dan verdien je minder. Dit leidt tot erg lage lonen.” Het bestaan van dergelijke bedrijven zet ook de lonen bij TNT onder druk. In de plaats van de beloofde loonsverhoging van 0,7% eist de directie nu 25% inleveringen de komende twee jaar.

François, een Brusselse postman had het over de gevolgen van de liberaliseringen voor het personeel. “In 1991 waren er nog 43.000 postmensen in België, nu zijn dat er minder dan 30.000.” De arbeidsvoorwaarden worden ondermijnd: “Jongeren werken nu met tijdelijke contracten van zes maanden en met slechtere voorwaarden. Dat betekent niet dat wie al langer bij De Post werkt, wel veel verdient. Ik kom bruto aan 25.000 euro per jaar na 37 jaar dienst. Vergelijk dat maar eens met de topmanager die goed is voor 800.000-900.000 euro per jaar. Die verdient per jaar meer dan wat ik in al die jaren al verdiend heb!” Een postman uit Duitsland stelde dat private bedrijven 50-60% minder betalen dan de vroegere overheidsdienst. Postmensen zijn er afhankelijk van sociale bijstand om te overleven.

Aanval op dienstverlening

De liberaliseringen ondermijnen ook de dienstverlening. Minder winstgevende diensten zoals postbezorging in afgelegen gebieden komen onder druk te staan. Ook worden in Europa duizenden postkantoren gesloten, met gevolgen voor de werkgelegenheid maar ook op sociaal vlak. “Postkantoren en postbezorging spelen een belangrijke sociale rol”, stelde Joe Higgins. In Frankrijk zijn er van de 17.000 postkantoren in het verleden al 8.000 gesloten en de directie wil naar slechts 3.600 kantoren gaan.

“De postbezorging verliest haar sociale kant. We moeten steeds sneller de post bezorgen en alle handelingen worden getimed. Zo krijgen we 9 seconden om een helm op te zetten. Hoe kan het postpersoneel nog met het publiek in contact komen en zeker met de ouderen, als we onder dat soort druk moeten werken”, vroeg François.

Zelfs de zogenaamde minimale universele dienstverlening wordt niet gegarandeerd. Een Duitse vakbondsmilitant: “De universele dienstverlening wordt binnen een half jaar herbekeken, mogelijk zal postbezorging in bepaalde gebieden niet langer worden gegarandeerd.”

De private bedrijven concentreren zich op de meest winstgevende elementen, de rest moet de overheid maar doen. De privé krijgt de lusten, de gemeenschap de lasten. In Finland heeft dit er al toe geleid dat het overheidsbedrijf niet langer 30-80 miljoen euro winst maakt zoals in het verleden, maar dat de gemeenschap 150 miljoen euro moet bijleggen om privébedrijven op het platteland te laten functioneren.

Verzet nodig

Joe Higgins had het ook over het verzet tegen de liberaliseringen: “Het liberaliseringsproces is ver gevorderd. De volledige vakbeweging had van meet af aan de strijd moeten aangaan tegen liberaliseringen en privatiseringen. We hadden nooit mogen toelaten dat het zo ver kwam als vandaag het geval is. Jammer genoeg zijn de vakbondsleidingen mee gestapt in de liberaliseringslogica. We moeten nu nagaan hoe we de strijd kunnen aangaan om de arbeidsvoorwaarden en de dienstverlening te garanderen. De postdiensten moeten terug in publiek bezit komen met een democratische controle door het personeel en de gemeenschap.”

De eis van de internationale vakbondsfederatie UNI voor een “moratorium op de doorvoering van liberaliseringen” werd te licht bevonden. Een Griekse postman: “Mijn land ligt onder vuur, de arbeiders en het postpersoneel liggen onder vuur. De richtlijnen zijn verbonden met het algemene beleid van de EU: een neoliberaal beleid. Een tijdelijk moratorium volstaat niet als antwoord daarop.” Op 14 april houdt UNI een actie aan het Europese parlement. LSP zal daar aanwezig zijn.

Er is nood aan een georganiseerd verzet door de vakbonden en een coördinatie van het ongenoegen en verzet om op die basis samen te strijden tegen de gevolgen van de liberaliseringen en voor het vestigen van publieke postdiensten doorheen Europa. Terry Kelleher, een postman uit Ierland en gemeenteraadslid voor de Socialist Party, vatte samen: “De vakbonden staan overal sterk in de postdiensten. Nu moeten ze ook actie ondernemen om de vakbondsleden, de dienstverlening en de werkgelegenheid te verdedigen. We moeten aan de basis acties voorbereiden, maar deze moeten gecoördineerd worden op nationaal en Europees vlak. We moeten allemaal samen strijden, dat is waar vakbondswerking voor zou moeten staan.”

Het plan om een statuut van “postbezorger” in te voeren waarmee de lonen en arbeidscondities van deze nieuwe postbodes ondermaats zouden zijn, werd na verschillende acties terug ingetrokken. We spraken hierover met een delegee bij De Post.

Interview door Christophe

Het plan van de “postbezorgers” is ingetrokken, waarom en hoe is dit verlopen?

“Na acties, vooral in Wallonië en een blokkering van de grote sorteercentra in Luik, Charleroi, Antwerpen en Brussel heeft de directie bakzeil gehaald. De postmannen en vooral de uitreikers waren tegen postbezorgers omdat dit een rechtstreekse aanval is op hun job. Ook zou het cliënteel hiervan het slachtoffer zijn wegens minder kwaliteit door de functie van postbezorgers. Deze zouden tegen een hongerloon halftijds of zelfs enkele uren per dag de post bezorgen. De directie van De Post zou nu hulppostmannen gebruiken. Dit is wel een verbetering van verloning, arbeidscondities en meestal gaat het om voltijdse jobs. Deze zouden ook kunnen doorgroeien naar een contract van onbepaalde duur na twee jaar.”

Is dan de functie van hulppostmannen een goede oplossing?

“De beste oplossing voor het personeel zijn vaste benoemingen met de klassieke postbode als ambtenaar. Ambtenaren hebben door hun statuut een betere bescherming, verloning, verlof en vooral de zekerheid van een vaste job. Hulppostmannen daarentegen zijn niet voor 100% zeker van hun job, minder beschermd, minder loon, minder voordelen in het algemeen,… Maar uiteindelijk moeten deze hulppostmannen hetzelfde werk doen als het vast personeel. De naam geeft eerst de indruk dat deze hulppostmannen een toegevoegde back-up zijn, maar het is om het vast personeel te vervangen op termijn.”

Hoe is de mobilisatie rond de postbezorgers verlopen bij de vakbonden, de informatievergaderingen enzoverder?

“De vakbonden zijn in de realiteit voorbijgelopen door hun basis. De mobilisatie kwam van onderuit en van informatie was weinig te bespeuren bij de vakbonden.”

Nu zegt ACOD ja op de nieuwe CAO van de hulppostmannen en ACV neen, wat is de reactie hierop van het personeel?

“Volgens de ACOD was de nieuwe CAO een hele verbetering tegenover vroeger, betreft de hulppostmannen. Ook betreft verlof voorafgaand aan het pensioen op 58 jaar(prepensioen) was er een opening voor heel klein deel van het personeel. Een derde element van deze CAO betreft het beheer van de ziektedagen.

”Volgens het ACV was het NEEN op deze drie thema’s. Voor de hulppostmannen was de grootste struikelblok het feit dat er “geen gelijk loon voor gelijk werk” is. Voor het prepensioen op 58 jaar geldt deze regeling niet voor alle 58-plussers. Wat betreft het beheer van de ziektedagen zou het statuut van het vast personeel verder afgebouwd worden.

”Ik begrijp niet, en velen samen met mij, waarom de ACOD heeft ingestemd met deze nieuwe CAO omdat er geen “gelijk loon voor gelijk werk” is, terwijl dit één van de slogans van het ABVV is, waar de ACOD deel vanuit maakt.”

Wat doet ACV nu met hun “NEEN” en wat zouden de vakbonden volgens u moeten doen?

“NEEN zeggen is niet voldoende, ze zouden een stakingsaanzegging moeten indienen. Het is spijtig dat eerst in vakbondsfront gestreden werd tegen de plannen van de directie rond de postbezorgers, maar dat de bonden nu over deze nieuwe CAO verdeeld stemmen.”

De Europese aanval op de postdiensten zorgt in alle landen voor aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden van het personeel aan de ene kant en minder dienstverlening voor de meerderheid van de bevolking aan de andere kant. Liberaliseren betekent minder diensten voor meer geld met slechts één winnaar: de grote aandeelhouders van de geprivatiseerde postdiensten.

Geert Cool. Artikel uit de decembereditie van Socialistisch Links

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

In de buurlanden…

• In Duitsland maakt Deutsche Post volop gebruik van “minijobs” (deeltijdse en laagbetaalde jobs met een loon onder de 400 euro per maand). Het resultaat is navenant: in het eerste kwartaal van 2009 werd een netto recordwinst van 944 miljoen euro geboekt!
• In Groot-Brittannië was er eind oktober een nationale staking. De 120.000 personeelsleden legden het werk neer als protest tegen de privatisering, de directie heeft 30.000 tijdelijken aangeworven om de staking te breken. Op vijf jaar tijd verdwenen 60.000 jobs. De kapitaalgroep CVC (voor 49,9% eigenaar van De Post) wordt genoemd als mogelijke overnemer van de Royal Mail.
• De Franse Post wordt geprivatiseerd. La Poste wordt een naamloze vennootschap. Op 5 oktober was er een nationaal “referendum” georganiseerd door de postbonden. Twee miljoen mensen namen deel aan dit referendum en spraken zich quasi allemaal uit tegen een privatisering. Op 24 november was er een nationale staking.
• De Nederlandse TNT kwam terug op haar beslissing om 11.000 postmensen af te danken. Er zouden “maar” 1.000 jobs sneuvelen indien het personeel akkoord gaat met een loonsverlaging van 3,5%. Het bedrijf Sandd werkt voor verschillende overheidsdiensten. Een werknemer verklaarde op twee uur 9,3 kilo post te hebben bezorgd op 67 adressen en daarmee 3,77 euro te hebben verdiend. Er kwamen al klachten van post die door overwerkte postbezorgers was weg gegooid…

[/box]

De argumenten voor de opeenvolgende “hervormingen” zijn het dalende postvolume en de liberalisering opgelegd vanuit Europa. De daling van het postvolume wordt betwist. In 2007 was er nog een lichte stijging van de briefwisseling. Bovendien was er een toename van het aantal ongeadresseerde publiciteitszendingen. Verschillende postbedrijven melden dat de daling van het volume is gestabiliseerd. In de eerste helft van 2009 was er volgens De Post een daling met 4,5% omwille van de economische crisis. Er werd wel evenveel winst geboekt: zonder een eenmalige uitzonderlijke winst van 117 miljoen was er in de eerste zes maanden 103 miljoen euro winst.

De volumedalingen staan niet in verhouding tot de afname van het personeelsbestand. Op negen jaar tijd daalde het aantal personeelsleden van 44.000 tot 32.000. Dat is vijf keer zoveel als het aantal jobs dat binnenkort bij Opel-Antwerpen dreigt verloren te gaan! De productiviteit nam op enkele jaren tijd toe met 30%, maar dit heeft niet geleid tot hogere lonen. Toch niet voor het gewone personeel. In 1994 kreeg de CEO een loon dat zes keer een gewoon postloon bedroeg, in 2009 zal dit 45 keer zoveel zijn!

De traditionele partijen voeren in heel Europa een zelfde beleid van privatiseringen en liberaliseringen. Het doel van de liberalisering is duidelijk: meer winst maken. Minister Van Ackere verklaarde dat er heel wat “vooruitgang” is geboekt inzake de liberalisering: “De voorbije vier jaar steeg de productiviteit met 20 procent, vooral door personeel dat met pensioen ging niet te vervangen. Voorts ging de winstmarge van 8,7 naar 12,8 procent.” (DS, 7 maart) De aandeelhouders hebben reeds 1 miljard euro op zak kunnen steken!

Om die winsten op peil te houden, wil de directie verder besparen op personeel en dienstverlening. Er mogen nog slechts 650 kantoren overblijven en het aantal personeelsleden moet verder afnemen. Het voorstel om een McPostbode in te voeren in de vorm van een laag betaalde deeltijdse postbezorger (die 8,43 euro per uur zou verdienen om drie uur per dag post rond te dragen) werd na spontane acties van het personeel in de koelkast gestopt. Er was sprake van uitstel, maar niet van afstel.

De afgelopen jaren waren er al enorme aanvallen op het postpersoneel en de dienstverlening. Dit leidde zowat overal tot verzet, maar een gecoördineerd actieplan bleef uit. Met de spontane acties in Brussel X en Charleroi X begin oktober werd duidelijk gemaakt dat strijd loont: de 30 geplande projecten met postbezorgers werden afgevoerd.

Waarop wacht de vakbondsleiding om van die overwinning gebruik te maken om het postpersoneel te organiseren en te mobiliseren in een strijd voor een kwaliteitsvolle post met visie op de toekomst, echt postpersoneel met volwaardige tewerkstelling en eerlijke verloning,…? Er is nood aan een democratisch opgesteld actieplan waarbij ook het brede ongenoegen tegen de afbouw van de dienstverlening wordt georganiseerd. Dat actieplan moet er op gericht zijn om van De Post opnieuw een openbare dienst te maken waarbij dienstverlening en respect voor het personeel centraal staan.

Op de betoging in Charleroi begin oktober was er een delegatie postmannen en -vrouwen met duidelijke slogans

Morgen begint een nationale staking van het Britse postpersoneel. De bekommernissen van de postmensen klinkt bekend in de orden: een tekort aan personeel dat steeds flexibeler moet werken, de nood aan hogere lonen,… De centrale vraag is of de post een dienst aan de bevolking moet zijn of een bedrijf waar private partners met de winsten gaan lopen. De stakingsactie dreigt op een confrontatie af te stevenen, de directie heeft 30.000 tijdelijken aangeworven om de staking te breken.

De aanleiding voor de staking is het beleid van de directie. Die wil de arbeidscondities aanpassen om de flexibiliteit op te drijven. Eerder werd al tegen dat plan gestaakt in 2007, een stakingsbeweging die toen om onduidelijke redenen werd stopgezet door de vakbondsleiding. Nu werd in een referendum onder het postpersoneel door een grote meerderheid van 76% beslist om te staken. Op donderdag en vrijdag wordt het werk neergelegd. Eerder waren er honderden lokale stakingsacties doorheen het land.

Vooral de nieuwe arbeidscondities en de lage lonen zijn een doorn in het oog van het personeel. Na decennia van aanvallen, zijn de postmensen het beu. Hun ongenoegen kwam tot uiting in honderden lokale acties, nu volgt eindelijk een nationale stakingsactie. De directie, met de volledige steun van de Labour-regering, wil de vakbond CWU een nederlaag toebrengen en is bereid om alles daartoe te doen. Zo wil de directie een “modernisering” van de arbeidscondities doorvoeren zonder enige vakbondsinspraak. De “modernisering” zou betekenen dat minder personeel meer werk moet doen.

De staking van donderdag en vrijdag verdient alle steun van het postpersoneel en andere arbeiders. Door van de acties een succes te maken, kan de druk worden opgevoerd opdat de vakbondsleiding nu niet zomaar zou toegeven en de acties afblazen. Als de directie tegen de stakers wil ingaan met anti-vakbondsregels, dan moeten de arbeiders daar fors tegen ingaan.

De hervormingen bij de Britse Post (Royal Mail) zijn een voorbereiding op een privatisering. De directie wil het bedrijf aantrekkelijk maken voor private bedrijven die er grote winsten uit willen slaan. Het verzet van het personeel en de vakbond staat dit in de weg, vandaar de harde opstelling van de directie tegen de syndicale acties. In een poging om de staking te breken, zet de directie 30.000 tijdelijken in. Er wordt gesteld dat dit enkel is om de toename van het postvolume in het jaareinde op te vangen, maar eind oktober is natuurlijk nog wat vroeg voor kerstkaartjes. Het is duidelijk dat dit een poging is om de staking te breken. Maar dit zal niet volstaan om het werk van meer dan 120.000 ervaren postmensen op te vangen.

Een private postdienst zal minder dienstverlening inhouden en een onhoudbaar werkritme voor het personeel. De directie zelf gaat intussen wel lopen met rijkelijke bonussen en toplonen. De acties voor de verdediging van de arbeidscondities en lonen van het postpersoneel, moeten zich ook richten tegen de liberalisering van de postmarkt. Indien de directie de vakbond wil breken, moet een bredere syndicale solidariteit worden opgezet.

Om de toekomst van de postdienst te garanderen, is dit een belangrijke strijd. Al het postpersoneel moet samen in actie komen. Stapsgewijze stakingen (een dag staking door de postbodes, een dag in de sorteercentra,…) zijn geen goed idee, de solidariteit wordt versterkt indien iedereen samen actie voert.

De Socialist Party komt actief tussen in de postacties en brengt volgende eisen naar voor:

• Voor een reeks stakingen in het najaar en indien nodig nadien
• Nood aan bredere syndicale solidariteit indien Royal Mail de staking wil breken
• Geen akkoorden inzake “modernisering”, stop de aanvallen op het personeel
• Verdedig alle jobs
• Geen verhoging van het werkvolume
• Verdedig alle vakbondsafgevaardigden en de vakbond zelf
• Alle voorheen geprivatiseerde diensten moeten terug “in huis” worden gedaan
• Voor een eengemaakte strijd van alle openbare diensten

Het personeel van de sorteercentra Brussel X en Charleroi X heeft het goed begrepen. Na jarenlang getalm en halfslachtige acties, was het tijd voor een algemene stakingsoproep om de invoering van de McPostbode te stoppen en te protesteren tegen de verdere liberaliseringspolitiek die er op neer komt dat het personeel moet betalen voor de grotere winsten van de aandeelhouders. De directie zag zich meteen verplicht om het proefproject met de postbezorgers in te trekken.

De directie van De Post is al jarenlang bezig met het voorbereiden van het bedrijf op de liberalisering van de postmarkt. De afgelopen jaren werd winst gemaakt waarbij deze winst verdween naar de aandeelhouders (de overheid en private bedrijven). De prijs hiervoor werd betaald door het personeel dat opeenvolgende besparingsoperaties door het strot kreeg geramd. Van de Georoutes over de sluiting van verschillende postkantoren.

Het laatste project van de directie was het invoeren van postbezorgers: laag betaald (8,43 euro per uur) en deeltijds personeel dat enkele uren per dag de post zou bezorgen. Het liefst zou de directie daarbij met jobstudenten of huisvrouwen werken. Als de besparingen in het onderwijs doorgaan, zal er wellicht geen gebrek aan potentiële jobstudenten zijn. Deze McPostbode moet de oude facteur vervangen.

Vorige week werd het werk neergelegd in Brussel en langs Franstalige kant. Er was een oproep tot een algemene staking bij het postpersoneel, waarop de directie aankondigde dat het project van de postbezorgers in de koelkast zou worden gestopt. Dat is onmiskenbaar een overwinning. Het is tegelijk een duidelijk signaal voor de vakbondsleiding: waarom is er niet eerder een initiatief genomen om het enorme ongenoegen aan de basis te organiseren in acties (betogingen, stakingen,… opgezet op basis van een democratisch besproken actieplan)? Strijdbaarheid loont, maar de afgelopen jaren werd de strijd telkens in verspreide slagorde gevoerd, kantoor per kantoor.

De opschorting van het project van de postbezorgers (de directie heeft daar de goed klinkende term “wijkpostbode” voor bedacht), volstaat niet voor het personeel van de sorteercentra Brussel X en Charleroi X. Die legden gisteren opnieuw het werk neer omdat ze de opschorting van het project onvoldoende vinden. Topman Thijs stelde eerder dat De Post wel verder moet besparen op het personeel om klaar te zijn voor de liberalisering. De aankondiging dat het project van de postbezorgers werd opgeschort, veranderde daar niets aan. Alleen stelde hij bereid te zijn om over alle mogelijk besparingsoperaties te discussiëren. Het doet wat denken aan onderwijsminister Smet die een lijst van mogelijke besparingen liet opmaken om de vakbonden te laten kiezen. Dat is de verantwoordelijkheid op anderen afwentelen en een echte discussie ten gronde vermijden. Waarom zouden we ons namelijk neerleggen bij een besparingslogica waarbij het onderwijs moet betalen voor de crisis? Waarom moet de postdienst een geliberaliseerd bedrijf worden in de plaats van een openbare dienst voor de bevolking?

Het gebrek aan degelijke acties die van bovenuit werden georganiseerd, zorgt ervoor dat er nu acties van onderuit komen. Het Franstalige ACV moest onmiddellijk na de opschorting van de proefprojecten erkennen dat er mogelijk nog acties zouden komen: “De acties komen vanuit de basis, dus als er nog plaatsvinden zijn die gedekt.” Die basis heeft groot gelijk om de acties niet zomaar stop te zetten. Strijdbaarheid loont en zou nog veel meer lonen indien het op nationaal vlak wordt georganiseerd. De bereidheid aan de basis is daartoe zeker aanwezig. En waarom geen gezamenlijke acties met andere openbare diensten die onder vuur liggen: het onderwijspersoneel, de ambtenaren,…?

De afgelopen jaren werd het postpersoneel al hard aangepakt: kantoren werden gesloten, de ene Georoute volgde de andere op,… De woede tegen het privatiserings- en besparingsbeleid is groot. Maar behalve een nationale betoging in maart van dit jaar, bleven de acties beperkt tot geïsoleerde acties per bureau. Op die manier zal de invoering van de McPostbode die deeltijds aan een hongerloon post bezorgt, niet worden gestopt. Er is nood aan een veralgemeend verzet.

De afgelopen dagen waren er opnieuw acties in diverse regio’s en wordt zelfs gedreigd met een algemene staking van het postpersoneel langs Franstalige kant. Waarop de directie meteen reageerde met het bericht dat er langs Nederlandstalige kant niet zou worden gestaakt. Als het protest niet eengemaakt en krachtig wordt georganiseerd, zal de directie altijd wel een manier vinden om verdeeldheid te zaaien.

De jarenlange liberaliseringspolitiek heeft het aantal jobs al fors doen afnemen. Waar er vroeger 40.000 arbeidsplaatsen waren, zijn dat er nu al 8.000 minder. Eén op de vijf is verdwenen. 8.000 jobs komt overeen met drie fabrieken als Opel-Antwerpen. In het geval van De Post kwam er geen steun van de overheden, maar waren het de overheden die de liberaliseringspolitiek oplegden.

Nu wil de directie een groot aantal postbodes vervangen door postbezorgers die aan een hongerloon moeten werken. De directie mikt op huisvrouwen en studenten die drie uur per dag de post gaan bezorgen. McPost met andere woorden. Het is overigens duidelijk dat dit experiment elders even goed navolging zal krijgen: waarom geen huisvrouwen en studenten inzetten als bus- of tramchauffeur tijdens de spits? Dat lijkt misschien nog niet voor morgen, maar indien contracten waarbij drie uur per dag wordt gewerkt aan 8,43 euro per uur bij De Post kunnen, zullen anderen niet aarzelen om dat voorbeeld te volgen.

Het personeel bij De Post werkt nu al flexibel. Velen werken al jarenlang als interimmers met weekcontracten. Tal van kantoren gingen dicht. Postbodes moesten met de chronometer in de hand grotere rondes doen. Een loon van 8,43 euro per uur is volgens postbaas Thijs geen “hongerloon” – niet dat hij zelf bereid is om aan een dergelijk loon te werken – omdat het “dankzij premies” kan “oplopen tot 10 euro bruto per uur”. En: “Bovendien is het de bedoeling dat de postbestellers nog een ander inkomen hebben.”

Op termijn wil De Post nog eens 4.000 postbodes weg om hen te vervangen door 8.000 postbezorgers. De directie wil de komende weken een 30-tal proefprojecten opzetten, wat leidt tot verspreid verzet. De invoering van laagbetaalde en deeltijdse postbezorgers gaf eerder aanleiding tot de betoging van begin maart 2009. Veel postmannen- en vrouwen zagen die betoging als iets dat al lang ervoor had moeten plaatsvinden en hoopten dat dit het begin van een gecoördineerd actieplan op nationaal vlak zou worden. Spijtig genoeg was dat niet het geval.

Het is tijd dat daar verandering in komt met een actieplan en nationale actiedagen rond eisen als een kwaliteitsvolle post met visie voor de toekomst, echt postpersoneel met volwaardige tewerkstelling en eerlijke verloning,… Dat betekent dat moet worden ingegaan tegen de liberaliseringspolitiek en dat van De Post opnieuw een openbare dienst wordt gemaakt waarbij de dienstverlening en het respect voor het personeel centraal staan.

> Archief over De Post

Op 28 maart houdt het actiecomité Red de Postbode een nationale betoging in Utrecht (Nederland). Het liberaliseringsbeleid heeft ook in Nederland enorm negatieve gevolgen voor zowel de dienstverlening als het personeel. De postdienst TNT meent dat het personeel te duur is om de winsten op niveau te houden. Daarom wordt voorgesteld om 15% loon in te leveren! Het actiecomité Red de Postbode neemt dit niet en protesteert.

We publiceren de oproep van www.reddepostbode.nl

Op 28 maart 2009 is het zover. Dan organiseert het Actiecomité Red de Postbode een grote landelijke manifestatie op het Domplein in Utrecht. We roepen iedereen op om tussen 12 en 15 uur daar te zijn en met ons samen aan heel Nederland duidelijk te maken dat de maat vol is. Wij betalen voor de liberalisering, de oneerlijke concurrentie en de hoge winsten voor de bedrijven. Het plan van Brussel om van Europa een grote vrije postmarkt te maken gaat over onze ruggen. Maar dat pikken we niet langer!

Doe mee!

Wil je flyers bestellen die je aan je collega’s kunt geven of wil je met een eigen actiecomité aan de slag bij jou in de buurt? Stuur dan een mail naar actie@reddepostbode.nl.

Wat zijn onze eisen voor de cao van TNT?

• Geen loonroof! Het basissalaris gaat in het cao-voorstel van de bonden 7 % omlaag; dat mag niet gebeuren.
• Geen 38e uur zonder betaling. We willen niet meer werken als we geen cent extra krijgen.
• Blijf van de leeftijduren af. De leeftijd uren worden gehalveerd; dat vinden we niet sociaal!
• Meer werkzekerheid. Nu zijn er alleen de eerste 2,5 jaar geen gedwongen ontslagen. Krijgen we daarna alsnog de zak?
• Meer solidariteit. Waarom moeten alleen de schalen 1 t/m 4 inleveren en de top niet? De trap mag niet van onderaf worden schoongeveegd!

Hoe gaan we dat bereiken?

We willen dat de leiding van de vakbonden samen met ons actie gaat voeren. Als we samen strijd voeren kunnen we de bedrijven en de politiek dwingen om rekening te houden met ons.

Daarom eisen we:

• Stop het stukloon! Zo snel mogelijk alle postbezorgers in Nederland een arbeidscontract.
• Onmiddellijk minimumloon voor nieuwe bedrijven. Het minimumloon mag niet meer worden ontdoken; er moet direct aan alle bezorgers bij de nieuwe postbedrijven minstens het minimumloon plus vakantietoeslag worden betaald.
• Geen liberalisering. De Europese liberalisering zorgt voor concurrentie op arbeidsvoorwaarden voor postbezorgers. Niet alleen in Nederland maar ook in andere lidstaten van de Europese Unie. En als de meeste andere Europese landen hun markt nog dicht houden dan is Nederland helemaal gek als ze wel alle concurrenten toelaat!