Tag: Antwerpen

Noodkreten uit Gents Forensisch Psychiatrisch Centrum dringen niet door tot Antwerps stadsbestuur…

Actie 30 juni in Antwerpen. ‘Sociaal werk is niet te koop’. N-VA wil daklozenbegeleiding aan G4S verkopen.

De N-VA wil zowat alles privatiseren. Gevangenissen bijvoorbeeld ziet de partij liever door de private sector uitgebaat worden. Waar de partij het voor het zeggen heeft, zoals in Antwerpen, worden stappen gezet om een deel van de sociale sector naar de privé over te hevelen. Daklozenbegeleiding, woonbegeleiding, begeleiding van verslaafden, wijkwerkingen, … worden allemaal bedreigd door ‘vermarkting’. Deze diensten worden op de markt geplaatst zodat de laagste biedende speler de opdracht kan binnenhalen. De voorbije dagen werden tientallen personeelsleden in vooropzeg geplaatst.

Het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent, waar gevangenen met een psychiatrische problematiek worden opgevangen, is in private handen. De Vlaamse Zorginspectie stelde eerder al dat het FPC Gent geen basisdiensten kan aanbieden door onvoldoende personeelsbezetting. Eind december 2015 stuurde het FPC voor het eerst een patiënt terug naar de gevangenis omdat alle isoleercellen van het centrum vol zaten na verschillende incidenten. Het tekort aan personeel en begeleiding leidt er tot een repressief regime. Is dat in het belang van personeel, patiënten en de samenleving? Wij dachten van niet…

Nu pakt ‘De Morgen’ uit met een nieuw artikel over noodkreten uit het FPC Gent. Zowel patiënten als personeelsleden klagen over de slechte leef- en werkomstandigheden. De krappe bezetting leidt tot veel problemen en zet de veiligheid onder druk. “De minimale bezetting wordt niet altijd gehaald,” merken de vakbondsverantwoordelijken op. Patiënten moeten bij het minste conflict weken op hun kamer blijven. De isoleercellen draaien overuren.

Ook in de zorgsector, onder meer voor bejaarden, waren er de afgelopen weken noodkreten van personeelsleden en familieleden die het gebrek aan personeel en bijhorende kwaliteitsvolle zorg aanklaagden. In de opvang van ouderen is de winst blijkbaar belangrijker dan de aangeboden zorg. Personeel en ouderen zijn daar de dupe van.

Dit soort geprivatiseerde opvang is wat de N-VA ook wil voor daklozen en andere sociaal zwakkeren in Antwerpen. De verantwoordelijke schepen Fons Duchateau begrijpt naar eigen zeggen niet waarom de begeleiding van daklozen soms zo lang duurt. Eigenlijk begrijpt hij niet waarom er sociale problemen zijn en waarom deze als gevolg van het asociale neoliberale beleid toenemen. Bijgevolg herleidt hij alles tot individuele keuzes en verantwoordelijkheden.

De vermarkting van een deel van de sociale sector in Antwerpen werd deze week opnieuw concreter met het uitlekken van het nieuws dat de groep G4S er als beste uitkwam voor de uitbating van de daklozenopvang die nu door ‘De Vaart’ wordt georganiseerd. G4S is een veiligheidsbedrijf dat eerder in opspraak kwam wegens verregaande gebreken in de beveiliging van de Londense Olympische Spelen in 2012 of nog wegens betrokkenheid bij de apartheidspolitiek van het rechtse Israëlische regime. Dit bedrijf zou nu de begeleiding van daklozen moeten doen? Zullen ze een muur bouwen rond daklozen? Checkpoints instellen zodat daklozen zeker niet in het zicht van de rest van de bevolking komen?

Het is waanzin dat sociaal werkers die soms jarenlang gewerkt hebben aan een vertrouwensband nu plaats moeten ruimen voor een bedrijf als G4S. Sociale zorg wordt dan ondergeschikt aan de uitbouw van een winstgevend netwerk binnen de sociale sector. De Antwerpse N-VA chargeert om dit erdoor te krijgen. De noodkreten uit het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent geven nogmaals aan dat het verzet hiertegen gelijk heeft.

Er waren al enkele succesvolle acties tegen de vermarkting van de sociale sector. Op 29 september zullen sociaal werkers mee opstappen in de vakbondsbetoging met een blok ‘Sociaal werk is niet te koop.’ Als de onzekerheden onder het personeel – waaronder de vele personeelsleden die in vooropzeg geplaatst zijn! – niet snel genoeg in collectieve strijd omgezet worden, kan fatalisme een opgang maken. Laat ons dat vermijden door vastberaden het verzet tegen de vermarkting van de sociale sector te organiseren en op te komen voor meer middelen en meer collega’s.

De graad van beschaving kan afgemeten worden aan de zorg die ze aan de zwaksten besteedt. Het besparingsbeleid doet de sociale problemen toenemen en verhoogt de werkdruk in de sector. Tegelijk wordt de sector zelf getroffen door aanvallen en besparingen. Dit zorgt ervoor dat de allerzwaksten in de samenleving dubbel getroffen worden door dit beleid. Sociaal werkers vinden dat verschrikkelijk, maar kunnen steeds minder doen omdat ze zelf onder vuur genomen worden. Sociaal werk is niet te koop, de volledige zorgsector (van gezondheidszorg over bejaarden- en gehandicaptenzorg tot sociaal werk) moet in publieke handen zijn en vereist dringend meer publieke middelen.

September 21, 2016
Antwerpen heeft blijkbaar een schepen van sociale desintegratie
Duchateau in zijn strijd tegen daklozen en sociaal werkers: “Er zijn daklozen die al twintig jaar vanuit Oostende naar ons inloopcentrum De Vaart komen. Dat is niet normaal. We moeten die mensen sneller terug op de rails krijgen. (aarzelt) Het kot zal wel weer te klein zijn als ik dit zeg, maar soms is er ook sprake van een cirkelbeweging: de hulpverlener helpt mij, en ik help de hulpverlener.” Foto: actie 30 juni

Fons Duchateau is Antwerps schepen van sociale zaken, wonen, diversiteit, inburgering en samenlevingsopbouw. In een interview met De Standaard haalt hij opmerkelijk hard uit naar vluchtelingen, migranten, moslims in het algemeen, armen en het personeel in de sociale sector. Eerder verklaarde hij geen extra sociale huisvesting te willen in Antwerpen. Er werd ook beslist om tot 40% van de middelen voor de dienst samenlevingsopbouw te ‘vermarkten.’ Blijft er nog iemand uit zijn werkveld over waar de schepen niet op neerkijkt?

Het is geen roeping voor de N-VA’er om zich met inburgering of samenlevingsopbouw te moeten bezighouden. Moest er een schepenpost van ‘winstopbouw voor multinationals’ bestaan, dan pas zouden veel N-VA’ers zich geroepen weten. Maar die functie heeft de regering al naar zich toegetrokken. Hierdoor zit Duchateau noodgedwongen opgescheept met zijn sociaal werkers, daklozen, verslaafden, vluchtelingen, armen, …

Hoe kunnen migranten, vluchtelingen, armen, daklozen en sociaal werkers in Antwerpen nog enig vertrouwen hebben in een schepen die hen overlaadt met alle mogelijke zonden? Overdreven, denk je? Enkele van de meest frappante uitspraken uit het interview:
- over daklozen en sociaal werkers die hen opvangen: “Er zijn daklozen die al twintig jaar vanuit Oostende naar ons inloopcentrum De Vaart komen. Dat is niet normaal. We moeten die mensen sneller terug op de rails krijgen. (aarzelt) Het kot zal wel weer te klein zijn als ik dit zeg, maar soms is er ook sprake van een cirkelbeweging: de hulpverlener helpt mij, en ik help de hulpverlener.”
- over het vermarkten van sociaal werk: “In Nederland of Amerika doen ze het al jaren zo. Wij werken al decennialang samen met dezelfde partners. Daar komt te weinig vernieuwends uit. Door andere organisaties een kans te geven, kunnen innovatieve projecten ontstaan.”
- over mensen van allochtone afkomst: “60 procent van de leerlingen in het lager onderwijs heeft allochtone roots. Het is net niet dweilen met de kraan open. (…) Onze emmer is vol, er kan geen druppel meer bij.”
- over sociale huisvesting als alternatief op huisjesmelkers: “Ik ga niet in extra woningen voorzien voor vluchtelingen. Ik ga geen aantrekkingsbeleid voeren. De tamtam in die gemeenschappen gaat snel. De boodschap die we uitzenden is: Antwerpen is niet de plaats waar je je leven gaat verbeteren. Ga ergens anders heen.” Mensen die wel in een krot wonen? “Zij moeten zelf die klik maken. Ondertussen loopt een proefproject in Antwerpen Noord en Borgerhout waarbij we geen huurwaarborg meer geven wanneer asielzoekers in panden trekken die niet aan minimale vereisten voldoen.”
- over de torenhoge werkloosheid- en armoedecijfers onder mensen met een migratie-achtergrond: “Veel heeft met vervolgmigratie te maken. Te veel mensen trouwen met iemand uit het land van herkomst. Waardoor je bij elke generatie opnieuw een stap achteruit zet. (…) En wat de schooluitval betreft: er is een groot verschil tussen jongens en meisjes. Vooral bij allochtone jongens zijn de uitstroomcijfers hallucinant. Dat is cultuurgebonden. Jongens krijgen meer vrijheid. (…) Als je spijbelt, je niet gedraagt op school en zonder diploma uitvalt, moet je niet verwonderd zijn dat je nadien niet aan de bak komt.”
- over de islam en integratie: “Als ze er niet in slagen hun geloofsovertuiging compatibel te maken met de waarden van het hedendaagse Europese normen- en waardenkader, dan hoort die overtuiging hier niet thuis. (…) De islam is een expansief geloof, dat wil uitbreiden en zijn dogma’s wil opleggen aan andere mensen. (…) Als integratie niet leidt tot assimilatie van de basisnormen en -waarden van onze samenleving, zullen we na verloop van tijd niet meer spreken over integratie, maar over invasie. Dat jaagt mensen schrik aan.”
Samengevat: alle mogelijke sociale problemen zijn toe te schrijven aan de individuele keuzes van de mensen die eronder gebukt gaan. Werkloosheid is een keuze van de werklozen, armoede van de armen. ‘Ze willen niet’, luidt het dan. En ondertussen doen sociaal werkers er alles aan om sociale problemen in stand te houden, zo blijft hun sector draaien. Wat een nonsens! Denkt de heer Duchateau nu echt dat sociaal werkers niet willen dat hun cliënten uit de ellende geraken? Denkt hij echt dat het asociale besparingsbeleid waardoor de ongelijkheid toeneemt niet leidt tot meer sociale problemen?

Het gevoeligste punt voor de schepen is dat van migratie. De schepen wil wel dat er nieuwe mensen naar Antwerpen komen, maar dan moet het om tweeverdieners gaan. Die moeten bovendien “het grote kader van onze samenleving” aanvaarden waarbij dit zou bestaan uit: “vrijheid en gelijkheid. Respect hebben voor holebi’s, aanvaarden dat vrouwen voor honderd procent gelijk zijn. Dat er een scheiding is tussen kerk en staat. En dat geloofsregels op elke manier ondergeschikt zijn aan de burgerlijke regels.” Opkomen voor vrouwenrechten botst met het huidige besparingsbeleid dat openbare diensten afbouwt en superflexibiliteit op de werkvloer oplegt. Het betrekken van alle lagen, ook mensen met een migratie-achtergrond, bij de samenleving gebeurt door degelijke jobs en een toekomst te voorzien. Ook dat botst met het neoliberale besparingsbeleid. Bij gebrek aan een beleid dat gericht is op een degelijke toekomst voor iedereen in plaats van de winsten van een kleine minderheid superrijken, wordt de verantwoordelijkheid voor sociale problemen geïndividualiseerd. Tegelijk wordt met een aan het Vlaams Blok verwante retoriek groen licht gegeven voor al wie dezelfde racistische boodschap op een meer ranzige wijze naar voor brengt.

Het is dus de schuld van de mensen zelf en Duchateau geeft ook aan wat die individuele fout zou zijn: geen begrip voor de grondwaarden van onze samenleving. Daarmee wordt niet gewezen op de ‘waarden’ die vandaag zo dominant zijn: de winstlogica die duizenden mensen zonder werk zet omdat een winstgevend bedrijf als Caterpillar elders meer winst kan maken, de besparingslogica die de armoedecijfers doet toenemen en leidt tot een nooit geziene ongelijkheid, … Over die waarden en normen wordt uiteraard gezwegen.

De discussie over ‘waarden en normen’ dient slechts om de racistische en denigrerende opmerkingen te verzachten. Moest de partij van Duchateau echt zo bezorgd zijn om wat hij zelf de grondwaarden van onze samenleving noemt, dan was er al lang opgetreden tegen die partijgenoten die vorig jaar in Antwerpen een ‘Mars voor het gezin’ organiseerden om onder meer een verbod op de Pride te eisen, vrouwen vooral aan de haard willen en rond deze politieke agenda achter religieuze symbolen opliepen. De N-VA-kopstukken moeten niet ver zoeken naar partijgenoten die daar aanwezig waren, minister Jambon kan in eigen huis beginnen met zijn zoon die één van de organisatoren was. Zie: http://www.socialisme.be/nl/23670/puriteinse-kwezel-uit-de-kast-de-wonderbaarlijke-bekering-van-dewinter

Het asociale karakter van dit beleid wordt door de uitvoerders ervan overgoten met een arrogante en racistische retoriek die samengaat met uithalen naar al wie arm, vluchteling of migrant is. Zelfs de eigen personeelsleden van de stad Antwerpen uit de sociale sector delen in de klappen. Het maakt duidelijk wat Siegfried Bracke bedoelde toen hij in Knack zei: “Mijn partij doet er alles aan om zoveel mogelijk Vlaams Belang-kiezers aan onze kant te krijgen.”

Verzet tegen deze asociale bende is nodig. Er zijn lokale acties tegen onder meer de vermarkting van het sociaal werk. Op 29 september is er een grote vakbondsbetoging tegen het besparingsbeleid en dus ook tegen de verdeel-en-heerspolitiek waarmee discriminatie wordt gepromoot. Laat ons de mobilisaties tegen de rechtse regering en zijn lokale poot in het Antwerpse stadsbestuur opvoeren en koppelen aan een offensief programma van sociale vooruitgang: een massaal programma van publieke investeringen in huisvesting, onderwijs en diensten; arbeidsduurvermindering om het beschikbare werk te verdelen; herstel van de volledige indexering van de lonen; verhoging van minimumloon en minimum uitkeringen; het geld hiervoor halen waar het zit en dit alles koppelen aan een socialistische samenleving.
September 5, 2016
“Samenleving die begeleiding van meest kwetsbaren aan commercie onderwerpt, is ziek”

Interview met een sociaal werker uit Antwerpen

Hannes op de actie van 30 juni

In de Antwerpse sociale sector heerst grote onrust. Het stadsbestuur vindt dat de sector niet efficiënt genoeg is en wil delen ervan op de markt plaatsen. Commerciële bedrijven kunnen zich dan aanbieden om een deel van het sociaal werk over te nemen. Dit bedreigt niet alleen het bestaande personeel maar ook de kwaliteit van het sociaal werk. Er waren in mei en juni al twee acties. We spraken met Hannes die actief is in Sociaal Werk Actie Netwerk (SWAN).

Interview uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’ die morgenavond uitkomt

Wat is de reactie van het stadsbestuur op de acties?

“Er waren op 30 mei en 30 juni al twee erg geslaagde acties met telkens 150 aanwezigen, zowel personeelsleden als cliënten en sympathisanten. De ongerustheid is groot, de woede groeit. Maar het stadsbestuur negeert dit. Integendeel, er werd van de zomer gebruik gemaakt om bovenop de vier eerder aangekondigde projecten bij CAW nog andere onderdelen van het sociaal werk op de markt te plaatsen.

“Het gaat onder meer om projecten bij het woonbegeleidingsteam. Wellicht zullen zowat 200 dossiers onder de maatregel vallen. Zij kunnen overgedragen worden naar andere organisaties. Er wordt vermoed dat het om de langdurige begeleiding zal gaan, begeleiding van onder meer mensen met een verslaving of andere problematieken. Die begeleiding duurt ‘te lang’ en is bijgevolg ‘te duur’. Hier zouden 13 VTE’s (Voltijdse Equivalenten) verdwijnen in acht teams.

“Samenlevingsopbouw, dat in de armste wijken bewoners van onderop organiseert en dus ook wel eens kritisch uit de hoek komt, zou tot 40% van de middelen verliezen. Dat komt erg hard aan, zowel voor het personeel als voor de activiteiten in kwetsbare buurten zoals het Kiel, Oud-Borgerhout, Antwerpen-Noord of Deurne-Noord. Verder zou ook Free Clinic, dat verslaafden begeleidt, in de klappen delen.

“De exacte omvang van de voorstellen is nog niet duidelijk. De stad blijft bewust vaag met het argument dat het nu nog niet veel informatie kan geven om de concurrentie te vrijwaren. Begin september worden de tenders (aanbestedingen) uitgeschreven, dan pas zullen we weten welke cliënten en welke personeelsleden weg moeten.”

Dit zal wellicht tot nieuwe acties leiden?

De boodschap is duidelijk: ‘sociaal werk is niet te koop’

“In de zomer zaten we met SWAN en de vakbonden bij zowel Samenlevingsopbouw als CAW samen. Bij Free Clinic is er jammer genoeg nog geen vakbondsaanwezigheid. Er werd beslist om samen te reageren en om naar alle teams te gaan. Sociaal werk zit erg verspreid met tal van onderdelen. Syndicaal afgevaardigden van CAW en van Samenlevingsopbouw zijn bezig met een ronde langs alle teams om de maatregelen toe te lichten. Eigenlijk zijn dit allemaal kleine personeelsvergaderingen die we willen laten uitmonden in een grote algemene personeelsvergadering voor iedereen. De timing daarover is nog onduidelijk, maar het is de bedoeling dat deze personeelsvergadering er in september komt.

“Tegelijk wordt gemobiliseerd naar de betoging van 29 september, de vakbondsbetoging tegen het asociale beleid. Een verantwoordelijke van de vakbond LBC suggereerde om een blok ‘sociaal werk is niet te koop’ te vormen op die betoging. Dat is een uitstekend idee. Parallel met het algemene actieplan van de vakbonden moeten we ook zien hoe we het verzet in onze sector opbouwen. We kunnen bijvoorbeeld acties van de CAW’s organiseren, er is onder meer in Halle-Vilvoorde en Brussel heel wat ongenoegen wegens het personeelstekort. Acties van het CAW kunnen opbouwen naar algemene acties van de volledige non-profit. De tekorten in alle onderdelen van de non-profit vereisen een actieplan van de sector.

“We kunnen best niet te lang wachten. De onrust in Antwerpen is bijvoorbeeld erg accuut. In de teams waar projecten op de markt gezet zullen worden, vragen de mensen zich natuurlijk af wie er van hun team zal getroffen worden en in september zal horen dat hij of zij nog tot 1 juni kan blijven maar daarna weg moet. Deze onzekerheid en onrust moeten we nu in actie omzetten. ”

Zijn er gelijkenissen met de vele reacties over gebrekkige zorg in onder meer de bejaardenzorg of de tekorten in de gehandicaptenzorg?

“Ja natuurlijk en het beperkt zich niet tot die zorgsectoren, ook in de ziekenhuizen bijvoorbeeld zijn er tekorten en problemen. Bij ons in de sociale sector zien we hoe de allerzwaksten aangepakt worden. Het besparingsbeleid en de economische crisis zorgen ervoor dat het aantal zorgbehoevenden sterk toeneemt, dit heeft gevolgen voor de werkdruk in onze sector terwijl het water nu al aan onze lippen staat. Maar tegelijk wordt een commerciële logica opgelegd waarbij de kwaliteit van de zorg en de begeleiding afneemt en de arbeidsvoorwaarden slechter worden.

“Overal in de zorgector en het sociaal werk probeert het personeel er het beste van te maken. Maar de noodkreten nemen toe: wij houden dit niet meer vol, klinkt het. Een samenleving die bij de meest kwetsbare mensen winsten wil halen en zorg en begeleiding aan commercie onderwerpt, is een zieke samenleving. Hoog tijd voor maatschappijverandering!”

September 1, 2016
Man die GAS-boetes in Antwerpen introduceerde straks voorzitter SP.a?

SP.a op de 1 mei optocht in Antwerpen. Foto: Jente

Voor de media is het al beklonken, enkel de leden van SP.a moeten in een stemming begin oktober nog goedkeuren wat ze via de media vernamen: Tom Meeuws wordt de nieuwe voorzitter van SP.a-Antwerpen. Dat is geen onbelangrijke functie: SP.a hoopt in 2018 als grootste oppositiepartij De Wever van zijn troon te stoten.

In de zoektocht naar een nieuw kopstuk komt de SP.a-leiding terecht bij een kopie van Patrick Janssens, de laatste burgemeester van SP.a in Antwerpen. De verschillen zijn beperkt: waar Janssens in de privé actief was als manager, ging het bij Meeuws om de publieke sector. Maar het gaat telkens om managers die voorheen niet bij de partijwerking betrokken waren. Janssens benadrukte steevast een discours van ‘rechten en plichten’ (denk aan zijn boekje ‘Voor wat hoort wat’, zie onze kritiek daarop). Meeuws was als topman bij de stad Antwerpen verantwoordelijk voor het invoeren van de beruchte GAS-boetes die hij blijft verdedigen.

Als bezieler van het Antwerpse GAS-beleid stelde Tom Meeuws destijds: “Steden zoals Antwerpen ontvangen de komende jaren meer volk dan ooit. De spanning tussen arm en rijk, nooddruft en welstand, zal alleen maar toenemen en daarmee ook de vraag naar ordehandhaving en overlastbeteugeling.” Meeuws was ook voorstander van het verlagen van de leeftijd voor GAS-boetes tot 12 jaar.

De ongelijkheid bestrijden met repressie zal niet lukken. Dit is de methode die onder Janssens gestart werd met Tom Meeuws in een belangrijke functie. Het is dezelfde methode die vervolgens onder De Wever werd voortgezet. Die continuïteit in het beleid waarbij elke onpopulaire of betwiste maatregel van het stadsbestuur onder De Wever meteen kon verbonden worden met gelijkaardige maatregelen onder het vorige bestuur, is overigens een van de redenen waarom SP.a zoveel moeite heeft om zich als geloofwaardige oppositiepartij op te werpen.

Een offensief socialistisch antwoord is niet wat we van Meeuws moeten verwachten. Hij is geen Antwerpse variant van Corbyn, maar een kopie van Janssens die verloor van De Wever. In een uitgebreid interview met Knack deze week heeft Meeuws het welgeteld éénmaal over socialisme: “Ik hou niet van afgunstsocialisme.” Doorgaans is dat een dooddoener om het neoliberale status quo te verdedigen of te verbloemen. Alleszins biedt het geen antwoord op de vele bestaande sociale problemen.

Een krachtig links beleid zou niet vertrekken van een door managers uitgetekend repressief beleid of een politieke koers die de neoliberale dogma’s steeds minder in vraag stelt (wat ook bij Groen het geval is). Er zijn heel wat sociale tekorten in de stad Antwerpen en enorme uitdagingen: van kinderopvang over onderwijs, mobiliteit, ontspanningsmogelijkheden, werkgelegenheid en huisvesting tot gezondheidszorg en bejaardenopvang. Er is nood aan een programma van massale publieke investeringen in openbare diensten. Dit zou meteen bijkomende jobs creëren, eveneens een belangrijk probleem in Antwerpen waar de werkloosheidscijfers ook onder Vlaams-nationalistisch bewind meer aanleunen bij de cijfers in Waalse steden dan bij die van de rest van Vlaanderen.

Voor SP.a lijkt de kwestie van de Antwerpse oppositie tegen De Wever vooral een probleem van figuren te zijn. De interne strubbelingen waardoor Yasmine Kherbache plaats moest ruimen, maakten dat er een nieuwe voortrekker nodig was. Hiervoor werd eens te meer gezocht in het kringetje van ‘ons kent ons’ binnen het establishment. Over inhoud wordt amper gepraat, tenzij in electorale termen. Dat Meeuws tegen het hoofddoekenverbod is, moet extra stemmen onder migranten opleveren, zo klinkt het dan. Voor het overige blijft het bij vage slogans als ‘de stad is van iedereen.’

Over de mogelijkheid van samenwerking met Groen en PVDA blijft Meeuws op de vlakte, hij geeft aan dat er met Groen kan gesproken worden maar ook met CD&V en Open Vld. De PVDA vermeldt hij niet, maar hij looft het Borgerhoutse bestuur en de PVDA-schepen daar. Een kartel is op dit ogenblik weinig waarschijnlijk. Groen gaat ervan uit dat het zelf goed kan scoren, onder meer op basis van de discussie over mobiliteit en de Oosterweelverbinding. Daarna kan het de handen vrijhouden om met gelijk wie een coalitie te vormen, de beslissing om in het district Deurne met N-VA in zee te gaan is daar getuige van. PVDA pleit voor een progressief kartel in de aanloop naar de verkiezingen, maar doet dit op een puur electoralistische basis – onder meer in de wetenschap dat SP.a en Groen geen dergelijk kartel willen waardoor het niet PVDA is die gezien wordt als de partij die dwarsligt.

Een sterke linkse oppositie baseert zich op verzet en strijd van onderuit en niet op maneuvres aan de top. Er is de beweging rond mobiliteit die spijtig genoeg niet verder gaat dan voorstellen tot andere trajecten voor de sluiting van de Antwerpse Ring of het overkappen ervan (waar blijft die offensieve campagne voor gratis en degelijk openbaar vervoer?). Er is een groeiend verzet tegen de vermarkting van een deel van de sociale sector met recent twee acties hiertegen. Er zijn de vakbondsacties tegen de rechtse regering die ook in Antwerpen, onder meer bij het stadspersoneel, op veel steun kunnen rekenen. Het ongenoegen en de strijd tegen het huidige beleid organiseren en versterken, is de uitdaging voor een sterke linkse oppositie. Van daaruit moet een programma naar voor gebracht worden dat breekt met het besparingsbeleid en niet gewoon wat scherpe kantjes afvijlt. Zo’n breuk met het besparingsbeleid kan bijzonder populair zijn, kijk maar naar Jeremy Corbyn in Groot-Brittannië. Maar dat is niet de richting die SP.a-Antwerpen onder Meeuws zal uitgaan…

July 28, 2016
Antwerpse actie: sociaal werk is niet te koop!

Voor de tweede keer op een maand tijd werd in Antwerpen geprotesteerd tegen de vermarkting van een deel van het sociaal werk. Onder meer inloophuis ‘De Vaart’ dat in opvang van daklozen voorziet, wordt hiermee bedreigd. Het duurt jaren om een degelijke band met gebruikers op te bouwen, maar de stad Antwerpen wil alle ervaring overboord gooien om de private sector binnen te halen in het sociaal werk. Tot wat dit kan leiden, zagen we al met het forensisch psychiatrisch centrum in Gent dat privé uitgebaat wordt en niet aan de normen voldoet.

Enkele tientallen personeelsleden en gebruikers kwamen gisteravond samen op het Mechelseplein in Antwerpen, voor de kantoren van het OCMW waar later op de avond een OCMW-raad plaatsvond. Ze herhaalden de boodschap van de actie eind mei: sociaal werk is niet te koop. Deze actie kreeg de steun van beide vakbonden die elk een spreker hadden. Er werd ook gesproken door activisten van het Sociaal Werk Actie Netwerk (SWAN). In maandblad ‘De Linkse Socialist’ hadden we vorige maand (juni) een interview over deze kwestie, je kan dit interview hier lezen.

Onder de foto’s vind je het pamflet dat LSP op de actie verspreidde met nadruk op het belang van de uitbouw van de strijd op de werkvloer, het actieplan van de vakbonden biedt daar een uitstekende kans toe.

Enkele foto’s vanop de actie:

[divider]

Pamflet van LSP

De plannen van Fons Duchateau, schepen van sociale zaken, om in Antwerpen in 2017 een deel van het sociaal werk op de markt te gooien, zijn ronduit onaanvaardbaar! De voorbeelden in binnen- en buitenland toonden al aan dat enkel de winstcijfers van de private investeerders hier beter van worden.

Duchateau loopt niet hoog op met de sociaal werkers, dat werd duidelijk in het interview in de Gazet van Antwerpen. Om ons in een slecht daglicht te stellen, schrok hij er niet voor terug om een loopje met de werkelijkheid te nemen. Het is absurd om de schuld voor de aanwezigheid van 200 langdurige daklozen in Antwerpen bij de sociaal werkers te leggen. Het is toch niet onze verantwoordelijkheid dat er een torenhoog tekort is op de private en sociale huurwoningenmarkt met de daaraan verbonden hoge prijzen?!

Voor 2017 wordt er al een klein aantal projecten getenderd. Maar voor Duchateau is dit slechts een begin. In de komende jaren zullen verschillende projecten binnen de beleidsdomeinen wonen, (kinder-)armoede en drugs volgen. Het is niet uitgesloten dat andere steden en gemeenten alsook de Vlaamse overheid zijn plannen overnemen.

De eerste twee acties zijn een stap in de goede richting. Het maakt het stadsbestuur duidelijk dat we hun plannen niet zomaar aanvaarden. Maar het zal niet genoeg zijn. We moeten ervoor zorgen dat het protest zo breed mogelijk gedragen wordt. Dat betekent in de eerste plaats dat we alle betrokken werkingen moeten meekrijgen (CAW, Samenlevingsopbouw, Free-Clinic,…). Dat kan enkel door hen voldoende te informeren. Het actieplan van de vakbonden biedt daar een uitstekende gelegenheid voor. SWAN greep de staking van 24 juni al aan om langs verschillende werkingen van het CAW en Samenlevingsopbouw langs te gaan om met hulpverleners en cliënten te discussiëren. Dit kan men doorzetten doorheen de zomer in opbouw naar een grote algemene personeelsvergadering over de organisaties heen in september. Het zal belangrijk zijn om concrete solidariteit op te bouwen met de collega’s uit andere organisaties en sectoren zoals de gehandicaptenzorg. Zij worden uiteindelijk met hetzelfde vermarktingsbeleid geconfronteerd. De cliënten hebben een belangrijke plaats in de beweging. De petitie van een aantal van hen om hun inloopcentrum De Vaart open te houden, maakt het moeilijk voor Duchateau om te doen alsof de maatregel er in het belang van de cliënten is. Ook het manifest ondertekend door 88 professoren, docenten en onderzoekers versterkt de beweging.

Dit stadsbestuur heeft een fundamenteel andere visie op sociaal werk. Ze wilt de problemen niet oplossen, maar via een repressief beleid uit het straatbeeld krijgen. We kunnen niet wachten tot de verkiezingen in 2018 om tot een ander beleid te komen . In 2 jaar tijd zou het huidig bestuur immers nog heel wat schade kunnen aanrichten.

Van de aanval op de langdurige zieken, de Turteltaks, tot de afschaffing van de medische waarborg. Op alle niveaus voert deze coalitie (N-VA, CD&V en Open-VLD) zware besparingen door. Ze zal niet stoppen tenzij we haar ten val brengen. Het actieplan van de vakbonden biedt daar een kans toe. Ons protest daaraan koppelen kan het alleen versterken. Op 29 september is er een nationale vakbondsbetoging in Brussel. Laat ons mobiliseren voor een grote delegatie van sociaal werkers en cliënten op die betoging om duidelijk te maken dat ook wij dit beleid niet aanvaarden. Sociaal werk is immers niet te koop!

July 1, 2016
Nieuwe actie tegen vermarkting sociaal werk in Antwerpen

Komende donderdag is er een nieuwe actie tegen de vermarkting van het sociaal werk in Antwerpen. Op vrijdag 1 juli verwacht men de offertes voor de vermarkting van verschillende sociale voorzieningen. Daarom wordt op donderdagavond voor het OCMW actie gevoerd. Afspraak om 18u op het Mechelsplein. Hieronder de oproep voor die actie.

-> Verslag van de eerdere actie aan de gemeenteraad

-> Interview uit ons maandblad

[divider]

Marktlogica hoort niet thuis in de zorg voor mensen. Toch zet het Antwerpse stadsbestuur sociale voorzieningen op de markt: van het inloophuis voor thuislozen, over de arbeidszorg voor OCMW-cliënten, tot de nachtopvang van daklozen of zelfs de psychologische hulp bij familiaal geweld. En andere zullen volgen. Antwerpen is duidelijk een testcase: wat hier gebeurt, wordt morgen uitgerold in Vlaanderen.

Op vrijdag 1 juli verwacht men de offertes. Stad en OCMW hopen en verwachten dat ook commerciële spelers zich aanbieden. Biedingen worden afgewogen op prijs en kwaliteit. Maar de kwaliteitscriteria zijn tot vandaag niet uitgeklaard.

De keuze voor vermarkting roept in het sociale werkveld veel vragen op en stuit op breed verzet. Op korte termijn staat de kwaliteit van het sociaal werk op de helling.
De vermarkting gaat in tegen de nodige continuïteit. Een voorziening zoals De Vaart, het inloopcentrum voor thuislozen, werkt al jaren binnen het Centrum voor Algemeen Welzijnswerk. Door die continuïteit is een lange termijn aanpak mogelijk. Dat is ook nodig. Zonder continuïteit geen kwaliteit in het sociaal werk.

Vermarkting betekent meteen minder kwaliteit in duurdere en minder toegankelijke voorzieningen. Op termijn betekent dat een hogere factuur voor de samenleving. Op de markt staat de winst centraal, niet de kwaliteit van de zorg. Sociaal werk vraagt professionele kennis, inzichten, vaardigheden en attitudes. Maximaliseren van de winst is alleen mogelijk door de kost voor de cliënt te verhogen. En vooral door te besparen op personeel: minder mensen, met lagere opleiding en minder ervaring.

Vermarkting vervangt samenwerking door concurrentie. En concurrenten schermen de informatie af in het belang van de eigen marktpositie. Die verschraling leidt tot immobilisme en bedreigt de maatschappelijke effectiviteit van de voorzieningen.
Welke verbeteringen verwacht de lokale overheid eigenlijk in de werking van sociale voorzieningen als ze worden overgenomen door een andere sociaal werk organisatie of door een commerciële speler? Op die vraag geeft de lokale overheid tot vandaag geen antwoord.

Op donderdagavond 30 juni om 18:30 protesteert het Sociaal Werk ActieNetwerk tegen deze gang van zaken aan het hoofdkantoor van het Antwerpse OCMW (Mechels Plein).
De actie krijgt ook deze maal de steun van de vakbonden LBC en BBTK.

Het kan anders!
Het Sociaal Werk ActieNetwerk kiest voor het maximaliseren van welzijn, niet voor het maximaliseren van winst.
We kiezen voor sociaal werk waarbij de kwaliteit van de hulpverlening centraal staat. En dit met de inbreng van alle betrokkenen: gebruikers en cliënten, sociale werkers, experten, studenten en partnerorganisaties.

June 28, 2016
Actie gepland in Antwerpen: “Sociaal werk is niet te koop”
De aanhoudende besparingen zorgen voor een toename van armoede. Tegelijk wordt bespaard op de sociale sector en dreigt een commercialisering. In Antwerpen wil het stadsbestuur een aantal sociale voorzieningen uitbesteden aan private partners. Sociale werkers protesteren. Ze plannen een protestactie voor de Antwerpse gemeenteraad op 30 mei. Een interessant initiatief dat zoveel mogelijk ondersteuning verdient en nodig heeft. Hieronder de oproep voor de actie.

-> Facebook evenement

[divider]

“Het sociale middenveld is vastgeroest” en “Door de markt open te breken, creëren we concurrentie en scherpte bij de organisaties”, zo verdedigt Antwerps schepen voor sociale zaken Fons Duchateau de commercialisering van sociale voorzieningen. In 2017 gaat het om werkingen met thuisloze mensen die kampen met verslaving en psychiatrische problemen: onder meer nachtopvang De Biekorf, inloophuis De Vaart en winteropvang Victor. Later volgen er nog meer.

Het is een slag in het gezicht van de hulpverleners van CAW Antwerpen en hun ‘gasten’. Zij pionierden met nieuwe vormen van opvang, begeleiding en outreach. Vandaag houden een cliëntenraad en evaluaties door cliënten, partners en medewerkers CAW Antwerpen scherp en gericht op de toekomst.

Schepen Duchateau maakt die toekomst onzeker. Kunnen we nog dezelfde hulp geven of krijgen? Wat blijft er over van moeizaam opgebouwde vertrouwensrelaties? Blijft de werking bestaan?

De stad gooit in 2017 verscheidene voorzieningen op de markt. Zowel sociaal werk organisaties als privéondernemingen moeten concurreren om projecten, de zogenaamde tenders, binnen te halen. Ze geven aan tegen welke prijs ze een product leveren. Het project gaat dan voor 3 jaar naar de ‘speler’ met de beste prijs-kwaliteitverhouding.

Maar over welke kwaliteit spreken we? Voor ons is thuisloosheid een onrecht dat de wereld uit moet en kan. Kwaliteitsvol werken met thuislozen steunt op een vertrouwensrelatie, en geeft mensen hun waardigheid en sterkte terug. Voor anderen is ‘kwaliteit’ een repressieve aanpak, het bestrijden van overlast en het verdrijven van mensen uit het straatbeeld. Voor welke visie staat een stadsbestuur dat kwistig GAS boetes uitstrooit en inloophuis De Steenhouwer bant wegens storend in een chique winkelbuurt?

COMMERCIALISERING VAN DE ZORG LEIDT NIET TOT BETERE KWALITEIT VOOR EEN LAGERE PRIJS!

Winst maken op de zorg voor ouderen en zieken is in België niet nieuw. Ook de gezondheidszorg, kinderopvang, ouderenzorg, gehandicaptensector en begeleiding van werkzoekenden kregen al te maken met vermarkting. Sinds kort is ook de opvang van asielzoekers en de forensische psychiatrische zorg gecommercialiseerd. Het werd er allemaal niet beter op.

De prijs van een verblijf in een Vlaams rusthuis steeg de jongste 5 jaar met maar liefst 20%. Toch raakte bekend dat men in veel privé rusthuizen pampers pas ververst bij een verzadiging van 65%.

In het forensisch psychiatrisch centrum Gent, uitgebaat door multinational Sodexo, is er onvoldoende personeel om de zorg te garanderen. Het personeel dat er wel is, blijkt onvoldoende opgeleid, zo stelt de Vlaamse zorginspectie.

COMMERCIALISERING STAAT HAAKS OP SAMENWERKING IN HET SOCIAAL WERK!

Gebruikers en cliënten van sociaal werk zijn gebaat met samenwerking tussen diensten en voorzieningen. Maar de commercialisering van sociaal werk maakt van organisaties die al jaren goed samenwerken concurrenten.

COMMERCIALISERING BEDREIGT ONZE JOBS EN ARBEIDSVOORWAARDEN!

In Nederland zien we hoe professionele sociale werkers zoveel mogelijk vervangen worden door lager opgeleide en dus goedkopere medewerkers. Zorgbedrijven gaan er over kop zoals het Nederlandse TSN. Daar verloren 6000 zorgverleners hun werk. De andere helft kon elders aan de slag, maar tegen slechtere voorwaarden.

HET KAN OOK ANDERS!

Sociaal Werk Actie Netwerk gaat voor het maximaliseren van welzijn, niet het maximaliseren van winst.

We kiezen voor sociaal werk waarbij de kwaliteit van de hulpverlening centraal staat. En dit met de inbreng van alle betrokkenen: gebruikers en cliënten, sociale werkers, experten en partnerorganisaties.

DAAROM VOERT SWAN OP MAANDAG 30 MEI OM 18 UUR ACTIE AAN DE GEMEENTERAAD VAN ANTWERPEN
- NEEN AAN DE COMMERCIALISERING VAN HET SOCIAAL WERK!
- VOOR MAXIMALISATIE VAN WELZIJN VIA SAMENWERKING VAN ALLE BETROKKENEN!
- VOOR EEN STRUCTURELE BESTRIJDING VAN ARMOEDE EN DAKLOOSHEID DOOR INVESTERINGEN IN SOCIALE HUURWONINGEN, ALTERNATIEVE WOONVORMEN, ONDERWIJS, LAAGDREMPELIGE KWALITEITSVOLLE JOBS ÉN SOCIAAL WERK!
- VOOR HET OPTREKKEN VAN HET LEEFLOON EN DE SOCIALE UITKERINGEN TOT BOVEN DE ARMOEDEGRENS!
May 3, 2016
Wel middelen voor gemilitariseerde politiedienst, niet voor degelijk onderwijs

De Antwerpse burgemeester De Wever bespaart op zowat alles, maar zeker niet op politie. De middelen voor de politie nemen met bijna een kwart toe! Het stadsbestuur voorziet in 310 miljoen euro extra. De gevolgen laten zich meteen zien: deze week slaagde het gemilitariseerde snelleresponsteam erin om op recordtijd een gestolen GSM van een bevriende jongere terug te vinden en een uitgebreide groep agenten viel met machtsvertoon een kinderdagverblijf binnen op het Kiel. Eerder kwam het snelleresponsteam tussen om een twitterende student op te pakken. Ook worden middelen uitgetrokken voor een campagne die fietsers en voetgangers ervan beschuldigt de onveiligheid in het verkeer te veroorzaken.

De Antwerpse politie krijgt een militair aandoende uitrusting, met inbegrip van oorlogswapens. Er komt ook een nieuw gebouw dat eerder een politiepaleis zal zijn. Maar wie gewoon aangifte wil doen van een diefstal kan niet meer terecht in een wijkkantoor, die worden immers gesloten. Voor de politie wordt 310 miljoen extra voorzien, voor de tekorten aan plaatsen in kinderopvang en onderwijs gaat het om slechts 22 miljoen euro. Dat zegt veel over de prioriteiten van dit stadsbestuur. In plaats van te investeren in onderwijs en werk, wordt ingezet op repressie. Zelfs Beweging.net, het vroegere ACW waartoe ook havenschepen Van Peel behoort, merkte op dat het evenwicht zoekgeraakt is.

In plaats van te investeren in een toekomst voor de jongeren die in Antwerpen opgroeien, worden de toekomstperspectieven beperkt door een gebrek aan investeringen in onderwijs en ontspanningsmogelijkheden. Het enige wat het bestuur dan nog rest, is meer repressie. Dat is geen noodzakelijkheid, het is een politieke keuze. Een massaal publiek investeringsplan in onderwijs, sociale huisvesting, infrastructuur, openbare mobiliteit, … zou ook heel wat jobs opleveren en zou vermijden dat een groeiende groep jongeren uit de boot valt. Een dergelijk beleid vereist een breuk met het huidige besparingsbeleid en een breuk met de politieke visie die elke voetganger, fietser, jongere, vakbondsmilitant of twitteraar met een buitenlands klinkende naam meteen als verdacht gevaar dedecteert.

October 19, 2015
Staking 22/4. Verslag en foto’s uit Antwerpen

Traditioneel begint een stakingsdag in Antwerpen met een stevig piket aan het station van Berchem. Dat was nu niet anders. Er waren heel wat militanten uit solidariteit naar het piket gekomen, zowel syndicalisten als politieke militanten. Maar er waren uiteraard ook spoormensen en dit van de verschillende vakbonden, zelfs indien enkel ACOD tot de staking had opgeroepen.

Bij de spoormensen is het ongenoegen bijzonder groot. Niet alleen omwille van de algemene aanvallen van de regering-Michel maar ook door de bijkomende besparingsoperatie bij de NMBS die stilaan vorm begint te krijgen. Het is niet evident om nog enkele miljarden te besparen, dit zal ten koste van personeel en dienstverlening gaan. Het statuut van het personeel is bedreigd, onder meer om personeel sneller te kunnen afdanken. De vakbondsmilitanten deden al wat mogelijk was om voor de staking te mobiliseren, maar ze hadden het niet altijd gemakkelijk om tegen de propagandacampagne van de gevestigde media en politici in te gaan. Het ontbrak aan een degelijk uitgewerkt informatiecampagne om naar de staking op te bouwen, er zijn nochtans voldoende elementen specifiek voor het spoor die actie noodzakelijk maken.

Na het spoor volgden andere onderdelen van de publieke sector. Bij de NMBS reed er geen trein uit vandaag. Maar ook bij De Lijn werd de staking goed opgevolgd. Aan de stelplaats Zurenborg reed ongeveer 75% van de bussen en 85% van de trams niet uit. Aan de stelplaats Vaartkaai reden amper 9 van de ongeveer 40 diensten uit. Het openbaar vervoer in Antwerpen werd dan ook hard geraakt door de acties. De piketten bij De Lijn waren beperkt, maar ook hier heerstte de idee dat acties nodig zijn tegen de algemene aanvallen en ook tegen de specifieke maatregelen bij De Lijn. De besparingen bedreigen ook hier zowel personeel als reizigers.

Op diverse werkplaatsen van het stadspersoneel werd niet gewerkt. Aan de dienst van de stadsreiniging in Merksem stond een levendig piket. Daar was niemand aan het werk, er waren enkele bazen binnen maar geen personeel. Het piket was niet beperkt tot leden van ACOD, er waren ook leden van andere vakbonden maar niet meteen zichtbaar in vakbondskleuren uitgedost.

Aan het postkantoor van de Gallifortlei in Deurne stond een klein piket. Er waren wel wat werkwilligen binnen, maar onder meer door de acties in het postsorteercentrum was de postbezorging toch ernstig ontregeld. In de binnenstad was er een piket bij financiën en aan de gevangenis. Elders verzamelden ACOD-militanten aan de sluizen van Wijnegem, een strategisch punt om het verkeer over het Albertkanaal volledig plat te leggen.

De werkgevers schreeuwen vandaag dat de staking van ACOD onverantwoord is en dat dit ingaat tegen het mandaat dat de regering van de kiezer kreeg. De werkgeversorganisaties zijn doorgaans de eersten om steeds hun eisen te stellen. Nu de regering klakkeloos hun programma klakkeloos uitvoert, eisen ze plots dat iedereen zich bij het regeringsbeleid neerlegt. Deze staking is niet onverantwoord, maar noodzakelijk. Het regeringsbeleid bedreigt onze levensstandaard en zal enkel leiden tot nog meer besparingen. Deze neerwaartse spiraal stoppen, is de uitdaging. Het ongenoegen is nog steeds aanwezig en groeit door de concretisering van het besparingsbeleid in de verschillende sectoren. Dit ongenoegen niet of slechts halfslachtig organiseren laat extra ruimte voor de regering van de rijken om ons verzet te verzwakken. Daarvoor zullen we nood hebben aan een degelijke informatie- en sensibiliseringcampagne om op te bouwen naar nieuwe algemene acties.

April 22, 2015
Haalt Pegida Vlaanderen zijn eerste actie?

2 februari in Wenen. Duizenden antifascisten betogen. Pegida krijgt amper 250 aanhangers op de been. Als dit in Wenen kan, moet het ook in Antwerpen mogelijk zijn.

Het zag er veelbelovend uit voor het Vlaams Belang. Een lokale betoging tegen ‘islamisering’ in Dresden, een stad waar amper migranten wonen, groeide rond de jaarwisseling uit tot een hype. De betoging zelf werd groter en bracht tot 25.000 mensen op de been. De tegenbetogingen waren al snel veel groter en binnen het organiserende Pegida doken problemen op. Enkele initiatiefnemers bleken nogal aangebrand te zijn.

Maar het Vlaams Belang zag er even een gouden kans in om op de golf van Pegida mee te surfen en het antimigrantenprotest naar ons land te brengen. Waar het Vlaams Belang vandaag amper nog aan de bak komt, genoot Pegida even van een enorme mediabelangstelling. Daar was het voor het Vlaams Belang natuurlijk ook om te doen. Het duurde niet lang of ‘Pegida Vlaanderen’ werd opgezet.

De problemen die Pegida in Duitsland kende, bleken ook bij ons te bestaan. Na Voorpost-militant Hans Dubois heeft nu ook Wim Van Rooy ontslag genomen als woordvoerder van Pegida Vlaanderen. Die groep is toe aan de derde woordvoerder op een maand tijd en dan moet de eerste actie nog komen.

De eerste geplande actie eind januari werd door het stadsbestuur van Antwerpen verboden. Wij formuleerden daar bedenkingen bij, een betogingsverbod is een gevaarlijk precedent. (zie: http://www.socialisme.be/nl/21682/betogingsverbod-in-antwerpen-is-een-gevaarlijk-precedent). Hierop werd een nieuwe datum geprikt op 23 februari. De verlenging van het terreurniveau 3 zorgde ervoor dat ook deze nieuwe datum niet werd behouden. Voorlopig kondigt Pegida aan dat het op 2 maart zal betogen. Er wordt aan toegevoegd dat dit sowieso zal gebeuren, met of zonder toelating van de stad Antwerpen.

Mogelijk kan de opstelling van N-VA-burgemeester De Wever deels verklaard worden door de moeilijke evenwichtsoefening die zijn eigen partij moet maken in zijn verhouding tot Pegida. Een interne nota verklaarde dat de uitgangspunten en eisen van Pegida niet onredelijk zijn, maar dat N-VA’ers toch werden aangemoedigd om niet aan Pegida Vlaanderen deel te nemen omdat het weleens kan geleid worden door dubieuze figuren. Lees: het zal tegen ons gebruikt worden als we op een actie van het Vlaams Belang zijn.

Het uitstel zorgt er alleszins voor dat het momentum verloren is gegaan. Pegida is in Duitsland uit elkaar gevallen. In ons land had de eerste mobilisatie tegen Pegida Vlaanderen bijzonder groot kunnen worden, er was immers een uitstekende oproep van Hart boven Hard die breed gedragen werd. Voor de tweede tegenactie was het enthousiasme al iets beperkter. Het uiteenvallen van Pegida in Duitsland en het wel erg openlijke Vlaams Belang karakter van Pegida Vlaanderen dragen daartoe bij.

Het betekent echter niet dat we de actie van Pegida Vlaanderen zomaar mogen laten passeren. We mogen geen ruimte geven aan racisten die een haatmars tegen migranten willen organiseren. Onder de 176 mensen die op Facebook aangaven dat ze naar de actie van Pegida Vlaanderen zullen gaan, vinden we niet alleen Vlaams Belangers maar ook radicalere elementen. Vaste waarde op dergelijke acties is de Nederlandse neonazi Ben van der Kooi, ooit veroordeeld wegens brandstichting aan een moskee, die op zijn facebookpagina het bericht ‘Drie moslimstudenten vermoord door Amerikaan’ opleukt met volgende mededeling: “Maar drie? Dat schiet niet op hé. Alles beter als nul natuurlijk.” Laten we dit soort figuren zomaar onze straten innemen?

Een tegenactie is dus nodig. We hopen dat een naar 2 maart aangepaste oproep van Hart boven Hard breed verspreid zal worden. Het is mogelijk om van de tegenmobilisatie een succes te maken. Blokbuster zal alleszins mobiliseren onder jongeren en dit onder het motto ‘Tegen haat en terreur: solidariteit’. Mogelijk zal Pegida Vlaanderen zijn eerste actie niet halen, maar in afwachting dat het initiatief volledig van het toneel verdwijnt, moeten we onze mobilisatie verder opvoeren!

February 13, 2015