Your cart is currently empty!
Tag: Antwerpen
-
20 maart: anti-NSV betoging in Antwerpen
20 maart 2014, 19u Berchem Station
De Nationalistische Studentenvereniging (NSV, de officieuze studentengroep van het Vlaams Belang) organiseert elk jaar een betoging, eigenlijk een haatmars, in een studentenstad. Dit jaar is Antwerpen aan de beurt. Gelukkig is er telkens een tegenbetoging die veel groter is en hierdoor de ruimte voor extreemrechts om zich op straat te manifesteren te beperken. Deze anti-NSV betoging was ook toen het Vlaams Belang electoraal sterker stond de grootste jaarlijkse antifascistische mobilisatie in ons land. Het is niet omdat het VB vandaag minder scoort dat het gevaar is geweken. Antifascistisch protest blijft noodzakelijk!
Besparingen vergroten voedingsbodem voor extreemrechts
Een rapport van het Rode Kruis van oktober 2013 schetst de rampzalige gevolgen van het Europese besparingsbeleid. Miljoenen Europeanen zijn van liefdadigheidsorganisaties afhankelijk voor voedsel. De jongerenwerkloosheid neemt in alle landen explosief toe, in de eurozone bedraagt deze al 24,4%. Ongeveer 120 miljoen Europeanen leven op of onder de armoedegrens.
Deze desastreuze gevolgen van de besparingen zorgen voor heel wat woede onder de bevolking. Extreemrechts probeert daarop in te spelen door de schuld bij verschillende minderheden te leggen, vooral bij migranten. Het Griekse Gouden Dageraad houdt het niet bij woorden, verschillende migranten werden vermoord. Ook linkse activisten van Griekse origine worden het slachtoffer van fascistisch geweld. De linkse rapper Pavlos Fyssas werd in september vermoord omwille van zijn antifascistische standpunten en acties. Met het huidige besparingsbeleid zal de opgang van gewelddadige partijen als Gouden Dageraad niet tot Griekenland beperkt blijven.
Lokale besturen trekken besparingslawine op gang
De besparen creëren overal in Europa een sociale woestenij. De gevestigde politici lijken er niet van wakker te liggen, ze stappen allen mee in de neoliberale logica. Hoogstens verschillen ze van mening over het tempo van de besparingen. Dat zien we ook in ons land, sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 wordt op lokaal vlak een algemene besparingslawine op gang getrokken.
Onder leiding van de N-VA speelt het Antwerpse stadsbestuur hier een voortrekkersrol in. De Antwerpse coalitie bespaart hard op de culturele en sociale sector. Het OCMW zal het met 8,6 miljoen euro minder moeten doen. Het Zorgbedrijf moet 2,75 miljoen euro inleveren. Op een moment dat de gevolgen van de crisis zich hard laten voelen en de armoedecijfers de pan uit swingen, betekenen dergelijke maatregelen een sociale ramp. Tegelijk hanteert het bestuur een verdelende retoriek, zo legt Liesbeth Homans de schuld voor racisme bij de allochtonen zelf. Dat opent de deur voor de racistische ideeën van extreemrechts. De heropleving van het Front National in Frankrijk is een stevige waarschuwing.
Tegen repressie, tegen GAS!
Het enige ‘antwoord’ van de politici op de sociale problemen als gevolg van het besparingsbeleid bestaat uit GAS-boetes. Zo worden in Gent bedelaars uit het straatbeeld geweerd door hen een boete op te leggen. In Antwerpen krijg je rond het De Coninckplein voor zowat alles een GAS-boete, zelfs een straathoekwerker werd er beboet. De willekeur is enorm, van een kersenpit op straat gooien tot een broodje eten op de trappen van een kerk, het levert al naargelang waar je jezelf bevindt een stevige boete op. Een handige manier om de stadskas te spijzen. De GAS-boetes bedreigen onze democratische rechten. Het zet de deuren wagenwijd open om iedere vorm van protest tegen het beleid te criminaliseren. Zo kregen de aanwezigen op een betoging tegen voedselonveiligheid aanvankelijk een GAS-boete. Een campagne als TegenGAS die het verzet tegen de GAS-boetes koppelt aan een sociaal alternatief is broodnodig.
Geen ruimte voor extreemrechts laten, stop NSV!
Op 30 november organiseerde de NSV (Nationalistische Studentenvereniging) in Antwerpen een meeting met een spreker van Casa Pound, een Italiaanse groep die zichzelf omschrijft als “fascisten van de 21ste eeuw”. Het was niet de eerste keer dat deze Italiaanse fascisten bij de NSV op bezoek waren. Eerder werden onder meer Udo Voigt, voorzitter van de Duitse neofascistische partij NPD, en de Britse holocaustontkenner Nick Griffin uitgenodigd.
De NSV is de officieuze studentenorganisatie van het Vlaams Belang, maar komt al eens radicaler naar buiten. Toen Filip Dewinter op televisie verklaarde dat Gouden Dageraad een karikatuur was, reageerde de toenmalige Antwerpse NSV-voorzitter met een opiniestuk waarin hij de verdediging van de Duitse NPD als ‘brothers in arms’ opnam. Als we NSV ruimte laten, halen ze de gewelddadige praktijken van Gouden Dageraad naar hier.
Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons!
Noch populistisch rechts noch extreemrechts hebben een antwoord op de huidige crisis. Hun verdelende retoriek dient er enkel toe om ons makkelijker het asociale besparingsbeleid te laten slikken. De echte verantwoordelijken, de rijke elite die ondanks de crisis alsmaar rijker wordt, laten ze buiten schot.
Extreemrechts kan teren op het ongenoegen als gevolg van de sociale tekorten. In de strijd tegen fascisme en racisme moeten we breken met de besparingslogica.
Jobs, geen racisme!
Bij gebrek aan een geloofwaardig alternatief worden delen van de bevolking verleid door de populistische slogans van extreemrechts. Onder de slogan ‘Jobs, geen racisme’ benadrukken we de nood aan eengemaakte strijd voor een echt alternatief.
- Stop de erkenning van de NSV aan de Universiteit Antwerpen!
- Neen aan de GAS-reglementering en de criminalisering van jongeren!
- Organiseer het verzet tegen het rechtse en asociale beleid in Antwerpen!
- Jobs, geen racisme! Voor degelijke jobs, betaalbare huisvesting en gratis onderwijs voor iedereen!
-
Antwerpse stadsbestuur volgt dictaten Sri Lankese ambassade
Op bevel van de Sri Lankese ambassade ging het Antwerpse stadsbestuur eenzijdig over tot het wegnemen van een Tamil-embleem op een herdenkingszerk voor de omgekomen familieleden en kennissen van Antwerpse gezinnen van Tamil-afkomst. De ambassade beweerde dat het embleem het logo van de guerrillagroep LTTE bevatte. Ook al klopt dat niet, toch werd het embleem weg gehaald.
Binnen de Antwerpse Tamil-gemeenschap werd maandenlang gespaard om een grafzerk te financieren op de begraafplaats van Berchem. Op een herdenking van het ‘einde’ van de oorlog in Sri Lanka, op 18 mei 2013, werd de zerk onthuld. Tientallen Tamils en hun medestanders woonden deze plechtigheid bij. Velen verloren zelf familieleden en kennissen, enkel al in de eindfase van de burgeroorlog in 2009 vielen minstens 40.000 slachtoffers onder de Sri Lankese Tamilbevolking.
Amper enkele dagen later werd een embleem van de grafzerk weg gehaald door de bevoegde diensten. In de akte van ambtelijke verwijdering van 23 mei 2013, amper vijf dagen nadat de zerk ingehuldigd werd, stelt de afgevaardigde van de stadssecretaris dat het weg genomen embleem het logo bevatte van “een verboden terroristische organisatie”. Het logo waarvan sprake wordt algemeen gebruikt door de Tamilbevolking en lijkt op het logo van de LTTE (Bevrijdingstijgers van Tamil Eelam), maar is niet hetzelfde. Aangezien de LTTE sinds mei 2009 niet meer bestaat, zou het vreemd zijn dat een logo van die organisatie nog zou opduiken.
Had de verantwoordelijke zich vergist en iedere afbeelding van een tijger meteen geassocieerd met het logo van de LTTE? We zouden dat nog kunnen begrijpen, maar tal van Tamil-logo’s omvatten de afbeelding van een tijger omdat dit voor hen een symbool is. Vandaar overigens dat de LTTE zelf naar het tijgersymbool greep. Het logo waarvan sprake verschilt echter duidelijk van het officiële logo van die guerrillagroep, een logo dat eenvoudig terug te vinden is via pakweg Wikipedia. Het ene tijgerlogo is het andere niet, dat zou een stadsbestuur waar het verschil tussen pakweg een Vlaamse en een Venetiaanse leeuw bekend is toch wel moeten weten?
De verwijdering was echter geen vergissing. Een verantwoordelijke van de Tamilgemeenschap nam contact met de stadsdiensten op en kreeg daar te horen dat het embleem was weg genomen op vraag van de Sri Lankese ambassade en dat dit een diplomatieke aangelegenheid betrof! Kortom, het Antwerpse stadsbestuur plooit voor een vraag van een ambassade van een regime dat onder vuur ligt wegens het plegen van oorlogsmisdaden. Het bestuur luistert eerder naar die ambassadeur dan naar de eigen bevolking van Tamilafkomst.
Vanuit de Tamilgemeenschap wordt protest hiertegen georganiseerd. Er wordt een nieuwe aanvraag gedaan om het embleem aan te brengen en er gaat een petitie rond in de gemeenschap. LSP ondersteunt deze petitie. Wij nemen het niet dat het Antwerpse stadsbestuur zomaar de dictaten van de Sri Lankese ambassade uitvoert en daarbij de eigen Tamilgemeenschap kwetst in het verwerkingsproces van het enorme leed dat in Sri Lanka is aangebracht.
Teken de online versie van de petitie!
-
Stadspersoneel afdanken en vervangen door leefloners
Van echte jobs naar dwangarbeid
Ergens is onduidelijkheid gerezen over wat termen als ‘werkloosheidsuitkering’ en ‘leefloon’ betekenen. Steeds meer wordt ervan uitgegaan dat dit vrijwillige keuzes zijn van mensen die liever lui dan moe zijn. Nu verklaarde ook de Antwerpse OCMW-voorzitter Liesbeth Homans (N-VA) dat ze leefloners aan het werk wil zetten als tegenprestatie voor hun uitkering. Nu het stadsbestuur de komende jaren 1.400 jobs wil schrappen onder het gemeentepersoneel, wordt duidelijk hoe deze zullen vervangen worden: door dwangarbeid.
Het voorstel geeft immers aan dat ook de term ‘job’ is gewijzigd. Waar voorheen ‘werk hebben’ betekende dat je op vrijwillige basis een overeenkomst sloot met wederzijdse rechten en plichten, wordt het nu een eenzijdig verhaal met voor de werkende enkel plichten. Zelfs het recht op loon – nochtans een essentieel onderdeel van een arbeidsovereenkomst – wordt aan de kant geschoven. De leefloner moet werken voor zijn werkloosheidsvergoeding. Maar hoe kun je daar nu recht op hebben als je werkt? En vooral: hoe kan het stadsbestuur met zoveel heisa aankondigen dat er personeel moet afvloeien als er blijkbaar werk genoeg is om ook nog een reeks leefloners aan te werven?
De rechterzijde met N-VA op kop probeert met dergelijke voorstellen de verantwoordelijkheid voor werkloosheid en miserie af te wentelen op wie daar het slachtoffer van is. Daarmee hopen ze de steun te krijgen van wie wel werk heeft en vaak hard moet werken voor een beperkt loon. Voorlopig slagen politici als Homans daarin. Het artikel van Gazet van Antwerpen over het voorstel van Homans gaat in de online versie gepaard met een poll waarin momenteel 90% het eens is met het voorstel om leefloners voor hun uitkering te laten werken. Moest gevraagd worden wie er voor is dat zijn/haar eigen job voortaan wordt ingevuld door een leefloner, het resultaat zou er helemaal anders uitzien. Voor de 1.400 bedreigde jobs bij het Antwerpse stadspersoneel is die laatste vraagstelling nochtans de enige correcte.
Wat in deze discussie immers niet aan bod komt, is de vraag of de arbeidsvoorwaarden en verloning van de verplicht tewerkgestelde leefloners straks de norm wordt. In Nederland bijvoorbeeld hebben de meeste steden en gemeenten een groot deel van hun personeel afgedankt en vervangen door de Nederlandse versie van leefloners. Het resultaat werd duidelijk toen de media berichtten over een straatveger die door de stad Den Haag was afgedankt en vervolgens in ruil voor zijn uitkering werd verplicht om… de straten schoon te vegen (zie het artikel van De Standaard hierover, maar ook bijvoorbeeld het comité tegen dwangarbeid in Nederland: dwangarbeidnee.nl).
Dat lijkt lachwekkend of een vreemde speling van het lot, maar het gaat wel over de essentie van deze discussie. Van vastbenoemd statutair personeel met een degelijk loon en recht op een goed pensioen, gaan de steden en gemeenten steeds meer in de richting van arbeid door ‘werklozen’ en ‘leefloners’ die voor een aalmoes verplicht tewerkgesteld worden. Hoe kan je dat anders omschrijven dan dwangarbeid die meteen een algemene neerwaartse druk op alle lonen en arbeidsomstandigheden zet? Momenteel worden in Antwerpen al leefloners ingezet voor klusjes, maar de stad klaagt erover dat ze de leefloners daar nog niet tot kan verplichten.
Als mevrouw Homans toch voldoende werk heeft om leefloners in te zetten, dat ze hen dan een degelijke job aanbiedt. En dat geldt niet alleen voor pakweg universitairen die een leefloon krijgen omdat ze nog niet lang genoeg werkten om een werkloosheidsuitkering te krijgen. Minister De Coninck (SP.a) verwees op de radio naar die groep. Moest er een greintje socialisme in de minister van werk zitten – iets wat we betwisten of ons alleszins nog nooit is opgevallen – dan zou ze pleiten voor een drastische publieke herfinanciering van alle openbare diensten waarbij de dienstverlening wordt aangeboden door mensen met een stabiele job met goede arbeidsvoorwaarden en bijhorende verloning. Minstens zou toch worden opgemerkt dat het vreemd is dat de stad Antwerpen eerst zelf de werkloosheid en armoede organiseert met een sociaal bloedbad (door 1400 jobs te schrappen), vervolgens de werklozen hiervoor verantwoordelijk stelt en dat dan als argument gebruikt om over te aan tot een moderne vorm van dwangarbeid.
-
Antwerpenaren in de wachtrij voor echte verandering…
Een goede 80-tal betogers vormde gisteren voor de Antwerpse gemeenteraad een wachtrij. Het was een protest tegen de lange wachtlijsten voor zowat iedere dienst in de stad. Van kinderopvang over onderwijs, sociale woningen en gezondheidszorg tot andere stedelijke diensten. Overal stapelen de tekorten zich op. Het bestuur onder leiding van De Wever doet daar telkens nog een schepje bovenop met nog minder middelen en extra afdankingen.
Het Antwerpse bestuur wil hard besparen en daartoe aarzelen De Wever en co niet om krachtig op te treden. Bos- en zeeklassen moeten eraan geloven. Antwerpenaren moeten extra betalen voor water (terwijl vorig jaar bij 1586 gezinnen het water afgesloten werd omdat ze de facturen niet konden betalen!). Stedelijke dienstverlening wordt afgebouwd (zo sluiten vier van de vijf stadskantoren in het district Antwerpen of verdwijnt het informatieblad ‘De Nieuwe Antwerpenaar’). Voor het aanpakken van de tekorten op vlak van sociale huisvesting, kinderopvang, onderwijs of gezondheidszorg zijn er uiteraard geen middelen.
Om de lange wachtlijsten aan te klagen en dus ook het asociale beleid van het gemeentebestuur werd gisteravond een wachtrij aan de gemeenteraad gevormd. Het initiatief werd gedragen door een bonte verzameling van activisten en militanten, ook vanuit politieke hoek met leden van Rood! LSP was met een tiental leden op de actie aanwezig om dit uitstekende initiatief te ondersteunen. Onder de ruim 80 aanwezigen waren er geen vertegenwoordigers van de in de gemeenteraad verkozen oppositie.
Antwerpen heeft nood aan een krachtige verandering, namelijk een breuk met het asociale beleid dat de tekorten opstapelt en een steeds groeiende laag van de bevolking uit de boot laat vallen. Voor sociale maatregelen zijn er vandaag altijd te weinig middelen, voor prestigeprojecten en de belangen van de diamantairs of grote aandeelhouders gelden andere regels. Die worden in de watten gelegd, straks wil het bestuur zelfs de kinderopvang aan de winsthonger van Sodexho overlaten.
Om krachtige verandering te bekomen, moeten we de oppositie krachtig organiseren. Het eenmaken van de verschillende slachtoffers van het besparingsbeleid is daar essentieel voor. Het uitwerken van een alternatief op het besparingsbeleid door de middelen te zoeken waar ze zitten, zal eveneens belangrijk zijn.
-
Antwerpse belastingbestuur verhoogt de waterprijs
Het bestuur onder leiding van De Wever voert een beleid van afbraak van sociale diensten. Tegelijk wordt de hardwerkende Antwerpenaar in de portemonnee gepakt door het belastingbestuur van N-VA dat niet over een meerderheid beschikte en daarom CD&V en VLD als schaamlapjes aan boord moest halen. De belastingverhoging voor het water zal een gemiddeld Antwerps gezin 3 euro per maand extra kosten.
De beslissing komt er na een doorlichting van de riolen. Omwille van de slechte staat van deze riolen zijn er dringend investeringen nodig. Het vorige gemeentebestuur stelde dat een verhoging van de zogenaamde ‘saneringsbijdrage’ noodzakelijk was. Het nieuwe bestuur hield dit aanvankelijk tegen en stelde dat een belastingverhoging niet kon. Wat in mei dit jaar volgens schepen Van Campenhout (N-VA en ex-VLD) een belastingverhoging was, zou het nu niet meer zijn. De terminologie is misschien belangrijk voor de reclamemensen van zijn partij, maar voor de gewone Antwerpenaar maakt het niets uit hoe die 3 euro extra per maand of 36 euro per jaar (zonder BTW!) genoemd wordt.
De verhoging van de ‘saneringsbijdrage’ van 0,78 tot 1,35 euro zorgt ervoor dat een kubieke meter water nu 3,55 euro zal kosten. De beslissing daartoe is genomen door de Antwerpse Waterwerken, maar kon pas uitgevoerd worden na goedkeuring door het schepencollege en vervolgens de gemeenteraad. Het schepencollege steunt de belastingverhoging. Schepen Van Campenhout stelde in de media: “De saneringsbijdrage in Antwerpen was vrij laag. Nu schakelen we de bijdrage gelijk met het gemiddelde in Vlaanderen. Gemiddeld gaat het om een stijging van drie euro per gezin per maand.”
Een verhoging van onze belastingen is geen probleem als het gemiddelde hoger ligt, voor pakweg de diamantsector hanteren De Wever en co andere normen. Overigens moet opgemerkt worden dat de belasting niet verhoogd wordt tot het gemiddelde, maar tot het wettelijke maximum. Misschien moeten we maar eens alle grote bedrijven in de Antwerpse haven het wettelijke tarief van 33,99% vennootschapsbelasting laten betalen. Dan zouden de middelen niet bij de gewone Antwerpenaar moeten gezocht worden…
Een belastingverhoging van 3 euro per maand kan misschien beperkt lijken, maar het komt wel degelijk hard aan bovenop alle andere prijsverhogingen. Hiermee wordt de Antwerpenaar gevraagd om te betalen voor een jarenlang wanbeheer van de Antwerpse riolen. De kostprijs voor het onderhoud van de riolen ging onder meer de hoogte in omdat de districten de kosten voor wegenaanleg graag naar Rio-Link, dat instaat voor het onderhoud van de riolen, doorschoven. Het tekort aan middelen op het ene niveau werd doorgeschoven naar een ander niveau waardoor uiteindelijk de Antwerpenaar meer moet betalen. Het opvangen van de tekorten door meer publieke middelen voor investeringen in degelijke infrastructuur is uiteraard niet aan de orde voor dit stadsbestuur (en al evenmin voor het vorige).
De gevestigde partijen hebben geen alternatief op een beleid van belastingverhogingen en besparingen voor de werkende bevolking, ze zitten immers vast in de budgettaire logica van tekorten zoals deze opgelegd wordt door het huidige systeem. Zelfs Groen stelde dat een verhoging van de saneringsbijdrage begrijpelijk was, ook al spreekt de partij terecht van een belastingverhoging. PVDA sprak zich wel uit tegen deze nieuwe belastingverhoging. Die verwerping moet gekoppeld worden aan een alternatief op het besparingsbeleid, een actieve campagne en strijd voor extra publieke middelen is aan de orde. Zoniet kunnen we bij iedere nieuwe maatregel verontwaardigd het hoofd schudden en wachten op de volgende aanval.
-
Besparingen? APsoluut niet!
Hallucinante toestanden op departement onderwijs
De nieuwe AP Hogeschool, een fusie van Artesis en Plantijn, startte het academiejaar gisteren met een concert in De Singel in Antwerpen. Op lessenroosters wachten studenten en docenten nog steeds. Het departement onderwijs wordt met hallucinante toestanden geconfronteerd. Het ongenoegen van studenten en personeel kwam tot uiting met een protestactie van het Antwerps Studenten Comité (ASC) aan de ingang van het concert. Enkele tientallen studenten protesteerden tegen de besparingen en het wanbeleid.
Het voorbije academiejaar verliep bijzonder chaotisch op de Artesis hogeschool. Er waren tal van praktische en concrete problemen die geen fraai beeld opleveren. Mankementen, tekorten, gebrek aan communicatie en afwezigheid van democratische inspraak. Studenten en docenten werden daar het slachtoffer van.
De verantwoordelijkheid hiervoor moet op het hoogste niveau gezocht worden: het systematisch onderfinancieren met bijhorende verborgen besparingen in het kader van de vermarkting van het hoger onderwijs en de slinkse wijze waarop universiteiten en hogescholen tegen elkaar worden uitgespeeld door het Vlaamse ministerie van onderwijs onder leiding van Pascal Smet.
Het is uit protest tegen deze gang van zaken dat studenten van AP beslisten om het Antwerps Studenten Comité (ASC) op te zetten, een initiatief dat ten volle wordt gesteund door de Actief Linkse Studenten.
Er zijn twee centrale oorzaken voor de ondermaatse stand van zaken in het hoger onderwijs die geleid heeft tot de zorgelijke toestand van het departement onderwijs van de AP hogeschool.
Ten eerste is er het financieringsmodel van de ‘gesloten enveloppen’. De minister geeft een enveloppe met middelen die alle werkings- en personeelskosten moeten dekken. Als er tekorten zijn, moet de universiteit of hogeschool zelf beslissen waar wordt bespaard. De financiering is de afgelopen jaren (sinds 1991 voor universiteiten en sinds 1994 voor hogescholen) echter niet volledig geïndexeerd, waardoor er een reële besparing van ongeveer 10% is. En dat terwijl het aantal studenten is toegenomen, zelfs bijna verdubbeld. Voormalig onderwijsminister Vandenbroucke koppelde het financieringsmodel in 2008 niet alleen aan het aantal ingeschreven studenten, maar ook aan het aantal studenten dat afstudeert en aan het aantal publicaties die een universiteit of hogeschool voortbrengt. Alsof dit nog niet volstond, zal de Vlaamse regering vanaf 2014 nog eens 1% per jaar besparen op de middelen voor hoger onderwijs. Anders gesteld: jaarlijks moet 1 op 100 personeelsleden de biezen pakken.
Ten tweede heeft de Vlaamse overheid beslist om enkele belangrijke opleidingen die gekoppeld zijn aan masterproeven over te hevelen naar de universiteiten. De financiering en een deel van het personeel volgt die overheveling. Het personeel van de centrale administratie blijft in de kou staan, de hogescholen hebben niet langer voldoende middelen om hen te verlonen. Het resultaat is een strijd tussen hogescholen en universiteiten om de verdeling van te weinig middelen. Terwijl hogescholen en universiteiten elkaar bekampen, lachen ministers Smet en Muyters (minister van begroting) in hun vuistje.
Zoveel mogelijk presteren met zo weinig mogelijk middelen en personeel is de basis voor een nietsontziende concurrentie die leidt tot een Angelsaksisch model zoals in de VS: een handvol elite-instellingen voor wie het kan betalen en ‘vuilbakscholen’ voor de rest. De studieschulden in de VS zijn hoger opgelopen dan de particulieren schulden op basis van kredietkaarten.
Griekse toestanden in het departement onderwijs
De besparingen uiten zich op onze school op vele manieren. Er is ten eerste het laatste decennium een enorme stijging van de taakbelasting geweest voor de lectoren en dat zonder compensaties! Dit jaar alleen al zouden de lectoren iets meer als 100 uur extra moeten presteren voor een zelfde loon, dat betekent in de praktijk 5% inleveren. Bovendien worden teamvergaderingen, afspraakmomenten en activiteiten die vaak naast de directe jobomschrijving van een docent vallen niet vergoed. ‘Het is alsof we gratis werken’, vertelt een docent, ‘maar gelukkig halen we wel nog voldoening uit onze job, al weten we niet hoeveel meer we nog kunnen verdragen.’
De gebouwen waar het departement van onderwijs in zit, bevinden zich in een bedenkelijke staat. In vele lokalen werkt de verwarming slecht of niet. In extreme gevallen werkt de verwarming zo goed dat het in de winter te heet wordt in de lokalen. Omdat de verwarming ook niet regelbaar is door de ouderdom, moeten dan maar de ramen opengezet worden. De verf op de muren heeft samen met de muren zelf op verschillende plaatsen ook al de beste tijd achter de rug. Niet alle ramen beschikken over dubbele beraming en isolatie is een vreemd begrip in dit huurgebouw. Daarnaast is het materiaal dat de docenten gebruiken in vele gevallen zo oud als de straat zelf. Een docente wiskunde heeft geen bordpasser en tekent dan maar cirkels met haar veter en een stuk krijt. Soms maakt ze een grapje door te stellen dat haar borddriehoek uit de Tweede Wereldoorlog stamt. Gelukkig is er een aantal jaar geleden wel wat gedacht aan “nieuwe” technische middelen zoals een computer en projector en elk lokaal! Hoe dan ook is het voor een opleiding die toekomstige leerkrachten schoolt onaanvaardbaar dat er onvoldoende didactisch materiaal is of dat het in slechte staat is.
Maar het blijft niet bij praktische kwaaltjes. Op organisatorisch en administratief vlak zit er meer dan een haar in de boter! Vorig jaar is de planning voor de stages, toch een cruciaal element in onze opleiding, voor vele studenten bemoeilijkt of mis gelopen omdat er een onderbezetting van de organisatie was. Eén enkele docent stond in voor de stagecoördinatie van een 200-tal studenten. In extreme gevallen waren er zelfs studenten die hun stages van het tweede semester tijdens hun herexamens moesten doen! Ook de verspreiding van informatie rond stages maar ook de lessenroosters zelf en de lokalen waarin les wordt gegeven, kenden een chronisch probleem van laattijdigheid of onvolledigheid door een personeelstekort.
Waar vorige academiejaar vertraging zat op alle communicatie en organisatie is er dit jaar simpel weg geen van beiden in welke vorm dan ook. Er zijn nog geen lessenroosters, niet voor volgende week en niet voor het gehele semester. De inschrijvingen draaien vierkant. Mensen die geen modeltraject volgen kunnen zelfs gewoon niet inschrijven omdat ze eventuele overlappingen met permanente evaluatie niet kunnen controleren.
Uit verantwoordelijkheidsgevoel hebben de docenten beslist les te geven aan de eerstejaars, maar voor het tweede en derde jaar is er voor onbepaalde tijd geen les of schoolactiviteit. Op eigen initiatief en verantwoordelijkheid doen de docenten hun uiterste best. Er is echter geen arbeidsreglement, geen allocaties, geen organigram, geen financiële verdeling, geen planning: er is letterlijk niets! Vele docenten weten nog steeds niet of en wat ze moeten doceren. Anderzijds zijn er docenten die plots meer dan 30 uur per week moeten lesgeven! Daarnaast zijn er al een kleine 10 mensen ontslagen. Het studieloopbaancentrum is zwaar afgebouwd (4 ontslagen) net als de sportbegeleiding, het administratief personeel en het schoonmaakpersoneel.
De studenten weten ondertussen van niets. De directie doet alsof haar neus bloedt. Wij steunen de docenten en het personeel in hun strijd en sluiten er ons bij aan. Wij roepen de vakbonden ook op zich aan te sluiten bij het studentenprotest en samen een actieplan op te stellen om te protesteren en niet enkel eindeloos te dialogeren met de directie die keer op keer met loze beloften komt.
Wat is de oplossing? Heel simpel: meer middelen en meer personeel. Minister Smet schuift de verantwoordelijkheden van het besparingsbeleid gewoon door naar de universiteiten en hogescholen door hen onder elkaar te laten vechten voor de tekorten. Hij stelt dat het autonome instellingen zijn waarmee hij zich niet kan bemoeien. Maar dat is een leugen, het is de minister zelf die bepaalt hoeveel geld er in de enveloppe zit en die dus ook bepaalt wanneer een instelling moet besparen!
We moeten het verzet organiseren en de studenten en docenten daarin verenigen op een democratische manier. Denk maar aan de studentenbeweging in Quebec vorig jaar of langer geleden aan de strijd van mei 68! Uiteindelijk staan we hier voor immens belangrijke maatschappelijke keuzes: ofwel investeren we in het onderwijs zonder boe of ba en plukken we daar samen rijkelijk de vruchten van, of wel gaan we naar een elite onderwijs voor de 1% en kan de rest op zijn kin kloppen.
Als de regeringen in een handomdraai miljarden vinden om gokverslaafde banken te redden, waarom dan niet voor het onderwijs? Waarom moet de directie van AP een privéwagen en chauffeur hebben terwijl er tegelijk in ons departement lessen worden geschrapt omdat er geen geld voor is? Waarom moet er een extern consultancy bureau dat tienduizenden euro’s kost worden ingehuurd om de AP hogeschool te ‘herorganiseren’? Het ongenoegen en de verontwaardiging onder studenten en personeel is enorm groot en draagt het potentieel van een strijdbare beweging in zich. Als het ASC door strijd overwinningen kan boeken zou dat een enorme weerklank kunnen hebben op alle hogescholen en universiteiten in Antwerpen en bij uitbreiding Vlaanderen.
Met de ALS komen we op voor meer publieke middelen voor onderwijs. Studenten zouden ook een loon moeten hebben zodat ze niet meer hoeven te werken om de studies te betalen. Heel het onderwijs moet gratis, degelijk en toegankelijk worden. Enkel door de strijd van de studenten te koppelen aan de strijd van de werkende bevolking kunnen we een krachtsverhouding uitbouwen die het neoliberalisme op de knieën zal dwingen en een weg zal banen voor een democratisch en socialistisch systeem. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst!
-
Antwerpen. De Wever gaat voor rechts beleid
Veel tijd had De Wever niet nodig om een formateursnota te schrijven. Hij nam voldoening bij het overpennen van grote delen van zijn eigen N-VA-programma. Onder de titel “Respect voor A” brengt De Wever zijn verhaal van ‘voor wat hoort wat’. Het bestaande beleid van sociale tekorten wordt onverminderd voort gezet en overgoten met een sausje van repressie en grotere nadruk op het gebruik van Nederlands.
De nota van De Wever wijkt amper van het programma van zijn eigen partij af. Toegevingen doen, dat is voor de anderen. Hier en daar zijn er wel kleine toegevingen vanwege de N-VA, zo wordt de deur opengelaten om het tekort aan plaatsen in de kinderopvang niet enkel aan de private sector over te laten. Maar voor het overige wordt gegaan voor een doortrekken van het beleid van tekorten.
Extra sociale huisvesting wordt uitgesloten, het huidige niveau is voor De Wever een bovengrens. Het tekort aan plaatsen in het onderwijs wordt niet opgevangen door een actieve interventie met uitbreiding van de middelen voor het stedelijk onderwijs, de stad moet zich voor De Wever beperken tot het coördineren van de afspraken tussen de andere netten. Het tekort aan plaatsen in de kinderopvang wordt overgelaten aan de private sector, maar de deur wordt open gelaten om ook met de stad iets te doen op dat vlak. Op dat punt wordt de nota uiteraard niet concreet. Het tekort aan betaalbare studentenkamers? “De stad moedigt private investeringen op de markt van de studentenhuisvesting aan.” Alle tekorten worden doorgeschoven naar de private sector. Voor een sociaal beleid moet niet op de N-VA gerekend worden.
De Wever stelt niet voor om de tekorten aan te pakken, wel om ze anders te verdelen. Kort samengevat komt het er op neer dat wie geen Nederlands spreekt, huurgeld niet altijd op tijd kan betalen,… gemakkelijker wordt uitgesloten. Personen met een inkomen uit arbeid, werkenden dus, krijgen overal voorrang. Dat kan positief klinken voor wie werk heeft, maar een herverdeling van de tekorten biedt geen antwoord op die tekorten zelf.
Als de huidige sociale problemen (toenemende werkloosheid, onbetaalbare huisvesting, tekort aan opvang van kinderen, tekort aan middelen voor onderwijs, tekort aan ontspanningsmogelijkheden, gebrek aan betaalbare publieke gezondheidszorg,…) in stand gehouden worden of nog aangescherpt, dan is het logisch dat de formateursnota heel wat aandacht moet besteden aan veiligheid. Of beter gezegd: aan repressie en nultolerantie. Want om echt tot meer veiligheid te komen, is er net nood aan een sociaal beleid. De Wever wil meer GAS-boetes (“uitbreiding van de GAS-boetes”, “maximale boetes voor recidivisten”, “toepassing van de verlaging van de leeftijdsgrens tot 14 jaar”, “combitaks”,…), een verbod op de verkoop van alcohol in nachtwinkels na 22u, camera’s met nummerplaatherkenning,…
Een belangrijk thema de afgelopen jaren was mobiliteit. De files op de Antwerpse Ring, die bovendien wel erg dicht bij het stadscentrum ligt, zorgen al langer voor discussie over een sluiting van de Ring. De Wever gaat uit van het BAM-tracé dat voorligt en eerder door een meerderheid van de Antwerpenaren werd weg gestemd in een referendum. De nota beperkt de ruimte om van dit tracé af te wijken tot de vaststellingen van een milieu-effectenrapport. Hij laat met andere woorden uitschijnen dat de discussie niet van politieke doch wel van technische aard is. Dat hij nochtans wel al een politieke beslissing heeft genomen, blijkt uit het voorstel om geen overkapping van de Ring te realiseren maar wel een verbreding van de bestaande bruggen. Meer openbaar vervoer komt er uiteraard niet. De nota stelt voor om de “vertramming” van de stad te versterken, een verwijzing naar de besparingsoperatie bij De Lijn waarbij bussen werden afgeschaft en het tramverkeer werd afgebouwd onder de noemer “Antwerpen Tramstad.” Vanuit de Vlaamse regering was N-VA samen met SP.a en CD&V verantwoordelijk voor de besparingen bij De Lijn.
Ook bij het stadspersoneel wil De Wever besparen. De formateursnota spreekt van een vermindering van personeel en het opvoeren van de flexibiliteit voor het personeel. “De stad voert een functionele analyse uit van de huidige personeelsformatie in het kader van de optimalisering van de dienstverlening naar de burgers toe. Stadspersoneel moet flexibel ingezet worden waar het nodig is.” Klinkt positief, maar het betekent vooral dat er met minder personeel moet worden gewerkt. De nota bepaalt immers ook dat wie op pensioen gaat, niet noodzakelijk wordt vervangen. “De stad staat voor een pensioneringsgolf. Al deze functies opnieuw opvullen is waarschijnlijk onmogelijk en ook niet wenselijk.” De toplui moeten echter niets vrezen, de managers kunnen hun opmars verderzetten. In neoliberale ‘newspeak’ heet dat “behouden van de competente medewerkers”.
Waar wil De Wever wel investeren? Hij wil meer toeristen en shoppers aantrekken. Diamantairs zijn evenzeer welkom. En om het de rijken helemaal naar hun zin te maken, wil de N-VA de mogelijkheid van een groot casino onderzoeken. In de armste lagen wil De Wever niet investeren. Meer sociale restaurants zijn “niet wenselijk”, een leefloon moet aan voorwaarden gekoppeld worden, studenten met een leefloon worden “verplicht om een job aan te nemen tijdens het weekend of in de vakantie”, werklozen moeten door de stad “verplicht” kunnen worden “om hun specifieke kwaliteiten ter beschikking te stellen van de stadsdiensten, de gemeenschap of de sociale economie” (kortom: verplicht klussen door werklozen in plaats van degelijke jobs),…
De Stadspartij van Patrick Janssens verwachtte voor de publicatie van de nota dat er een korte tekst van een A4-pagina zou komen, terwijl de nota uiteindelijk 52 pagina’s telt. Het geeft aan dat de gesprekken tussen De Wever en Janssens niet bepaald vlot verlopen. Er wordt gesuggereerd dat De Wever nu zal proberen om een coalitie te vormen met Open Vld en eventueel CD&V, dat hiervoor wel moet breken met de Stadspartij en hierdoor mogelijk geen schepenen kan leveren. Indien de formatie niet tot een coalitie leidt, komen er regeringscommissarissen om een voorlopig beleid te voeren vanaf 1 januari.
Tot nu toe beperkt de kritiek van Groen zich hoofdzakelijk tot het BAM-tracé en blijft de ‘oppositie’ van SP.a beperkt tot politieke spelletjes om het De Wever moeilijker te maken bij de coalitievorming. Een harde kritiek op het harde asociale beleid dat N-VA voorstelt, hoorden we nog niet. Nochtans zal dat de uitdaging van de linkerzijde zijn. En de kritiek zal niet bij woorden mogen blijven, er zal actie nodig zijn om tegen het neoliberale beleid op alle niveaus in te gaan.