Your cart is currently empty!
Tag: Antwerpen
-
Onrust bij Atlas. “Allemaal samen voor meer middelen en herfinanciering”
De laatste weken kwamen de protestacties van het personeel van het Agentschap Integratie en Inburgering in het nieuws, als verzet tegen 170 ontslagen. Het kabinet-Homans zet de bijl in de middelen voor integratie en inburgering, maar daar komt nu bij de lokale agentschappen reactie tegen. We spraken met een medewerker van Atlas in Antwerpen, dat ongeveer 300 werknemers telt, en waar het personeel discussieert over het vervoegen van de acties van het Agentschap EVA Vlaanderen (alle lokale centra buiten stad Gent en stad Antwerpen).
Wat zijn de plannen van het kabinet-Homans en wat hebben jullie bij Atlas in Antwerpen al gevoeld van deze besparingen?
“Je hebt verschillende Agentschappen: in Antwerpen, Gent en EVA Vlaanderen. Bij EVA Vlaanderen vallen nu 170 ontslagen. Er wordt gesproken over één op vier jobs die daar wegvallen, wat betekent dat de werkdruk enorm zal stijgen. Dat is natuurlijk heel erg voor diegenen die geacht worden te vertrekken én voor diegenen die blijven. Bij Atlas in Antwerpen zijn er op dit moment 30 ontslagen, waaronder een paar mensen die vrijwillig vertrekken. Bij het Agentschap in Gent hoorden we dat voor een twaalftal mensen hun tijdelijke contract niet zal worden verlengd.
“De 30 ontslagen in Antwerpen vielen vooral bij het deel Inburgering. Maar toen hoorden we dat er ook verschillende integratieprojecten zouden worden gestopt. Het project ‘Connect to Work’, dat vluchtelingen op weg helpt naar een job, wordt gestopt; het project Roma voor zigeuners wordt afgestoten naar een andere organisatie, …”
Wat was het gevolg van die 30 ontslagen bij jullie op het werk?
“Een eerste ontslagronde vond plaats in april-mei, toen een 14-tal mensen werd ontslagen, waaronder enkele mensen die vrijwillig vertrokken. In september was er de tweede ronde van ontslagen. Waarom werd dit gesplitst? De uitleg hiervoor was dat dit afhing van de contracten: tegen september zou de directie het aantal vluchtelingen kennen dat een beroep zou doen op onze dienst. Maar ondertussen is er ook sprake van een audit. Daarom blijft het heel onrustig. Wij weten niet wat het verslag van de audit zal opleveren, en of er nog mensen ontslagen zullen worden.
“Een deel van de mensen is hard gekant tegen die audit. Ze menen terecht dat dit door een firma gebeurt die enkel zal bezig zijn met cijfers en efficiëntie, zonder te kijken naar de inhoud. Wij zijn een organisatie van de sociale sector en moeten kwalitatief kunnen werken. De audit werd opgelegd door het kabinet-Homans, waarbij Atlas nog gedwongen werd om met eigen middelen voor die audit te betalen. Dat is verontrustend, omdat de kost van de audit zo groot is dat we wellicht over een bedrag gelijk aan het jaarloon van twee medewerkers kunnen spreken.”
Wat was de reactie bij het personeel toen die eerste ontslagen werden afgekondigd?
“Iedereen was natuurlijk bezorgd. Na de toename van het aantal vluchtelingen in 2015 kwamen er gelukkig meer middelen. Nieuwe medewerkers kregen een tijdelijk contract van een jaar, dat nadien werd omgezet in een ‘vast contract’. Maar blijkbaar stond er in de kleine lettertjes: ‘op voorwaarde dat er werk is’. En toen de instroom daalde, kregen we plots minder subsidies.”
Wat was de positie van de vakbonden tegenover deze aangekondigde ontslagen en besparingen?
“Aanvankelijk heerste er verdeeldheid. Een deel van de afgevaardigden vond dat de vakbonden een positie tegen de ontslagen moesten innemen. Andere afgevaardigden meenden dat er zo geen rekening met hen zou worden gehouden. Dit laatste deel vond dat ze tenminste de criteria moesten opstellen, samen met de directie. Uiteindelijk ging het dan om twee criteria: inzetbaarheid – kijken of er een andere functie kon worden aangeboden binnen de organisatie – en anciënniteit.
“Op basis van die criteria voelde een deel van de collega’s zich natuurlijk benadeeld. De mensen met weinig anciënniteit waren hier vanzelfsprekend zeer negatief over. De discussie over de criteria creëerde een enorme verdeeldheid. De meer recent aangeworven collega’s vonden zelfs dat de vakbonden enkel aan de kant stonden van de mensen met anciënniteit. Door velen werd er nog meegegaan in de idee dat de instroom een objectief gegeven was en dat er daardoor geen subsidies meer gegeven konden worden.
“Een belangrijke verandering vond plaats toen we, via de collega’s zelf, hoorden dat er ook bij de integratieprojecten jobs zouden sneuvelen. Het werd toen duidelijk dat dit niet enkel om de instroom ging, maar ook om besparingen op de middelen. De fusie tot Integratie en Inburgering en het dure computerprogramma Connect werden ondergefinancierd. Een deel van de afgevaardigden toonde zich bereid tot actie en bereidde een personeelsvergadering voor. Ook de eisen werden duidelijker gemaakt, onder meer rond de nood aan voldoende subsidies. Er is immers meer dan genoeg werk en de werkdruk vergroot.
“Hieruit kwam ook de eis voort: geen ontslagen meer. Als er voldoende middelen zijn, hoeven er geen afdankingen plaats te vinden. Een laatste punt op de personeelsvergadering was dat de medewerkers meer gehoord moeten worden. Wij zijn degenen die expertise hebben. Er moet naar ons geluisterd worden. Rond deze eisen werd ook een petitie gelanceerd bij het personeel. Tijdens de personeelsvergaderingen, er waren er twee, was gebleken dat een deel van het personeel bereid was tot actie. Een ander deel focuste op zogenaamde voordelen voor een laag van collega’s, in ‘functie A’. Maar de afgevaardigden trokken de grens en stelden dat we allemaal samen voor meer middelen en herfinanciering dienden op te komen. In de plaats van ons te laten verdelen volgens anciënniteit, functieniveau, enz.
“We moeten het als werknemers meer globaal bekijken. Het heeft weinig zin om enkel te kijken naar bepaalde voordelen die de directie zou hebben gekregen. Mij laat het koud dat ze een auto of gsm zouden hebben gekregen. In privébedrijven krijgen gewone medewerkers dat ook. Dat zijn kleine druppels in de zee, die kleine privileges. Zo’n benadering zal de zaak niet helpen oplossen: we moeten voor herfinanciering en voldoende middelen pleiten. Als mensen een zekere garantie hebben rond hun werk, dan zijn ze minder bezig met de buren. Dan kijken ze minder naar de vermeende voordelen van hun directe collega’s.”
Hoe sta je tegenover de idee van een ‘externe audit’? Of de audit gebeurt door het kabinet-Homans, of door een gespecialiseerde firma, maakt dat veel verschil als de analyse door neoliberale onderzoekers wordt uitgevoerd? Kunnen jullie niet beter met de vakbonden en het personeel nagaan wat er nodig is om jullie werk op een kwalitatieve manier uit te voeren? Op basis van democratische discussie?
“Dat was inderdaad onze derde eis. Dat er naar ons geluisterd moet worden, en niet alleen naar het verslag van de audit moet worden gekeken. Tegenwoordig kan je van een audit enkel verwachten dat ze willen besparen. Ik ben dus tegen een interne en een externe audit. Een auditeur gaat niets oplossen want zij krijgen een opdracht. Moest de opdracht zijn om naar de inhoud en kwaliteit van onze dienst te kijken, dan zou ik daarop ja zeggen. Maar de auditeurs krijgen enkel de opdracht om naar de cijfers en de efficiëntie te kijken. Bij Atlas is er een firma bezig met de ‘externe audit’ die normaal voor privébedrijven analyses maakt. En die wordt nu dus de sociale sector ingestuurd…”
Wat was de reactie op de petitie die werd gelanceerd, waarmee werd opgeroepen tot actie en voldoende middelen voor een kwalitatieve dienst?
“De petitie werd op een donderdag gelanceerd. Anderhalve week later waren er al 170 handtekeningen, op een 300-tal medewerkers. Een duidelijke meerderheid dus. Vorige week dinsdag zijn er ook vertegenwoordigers van Atlas naar de actie gegaan in Brussel, om de collega’s van het Agentschap EVA Vlaanderen te ondersteunen.
“De mensen zijn nu meer bereid om in actie te gaan. Een belangrijke groep steunt de petitie en de eisen volledig. Anderen steunen de idee van actie, hoewel ze nog opmerkingen hebben of twijfel bij het verzet tegen alle ontslagen. Je hebt ook mensen die de petitie steunen maar schrik hebben om hun handtekening te sturen, hoewel er werd gevraagd om anoniem te stemmen.
“De steun is in ieder geval indrukwekkend. Nu zal er moeten worden overgegaan naar een voorstel van actie. Het resultaat van de petitie kan worden overgemaakt aan de directie, schepen Duchateau (N-VA) en het kabinet-Homans. Wij moeten nu samen met de mensen van het Agentschap EVA Vlaanderen gaan naar gezamenlijke actie om de maatregelen terug te dringen en een herfinanciering te eisen die ons toelaat om fatsoenlijk ons werk te doen.”
-
Lokale kiescampagnes gestart met afrekeningen onder establishment
Zowel in Gent als Antwerpen halen de lokale kiescampagnes nu al de voorpagina’s van de kranten. Wie dacht dat het over de hoge werkloosheidscijfers onder jongeren zou gaan, de verstikkende mobiliteitscrisis, het tekort aan middelen voor degelijk onderwijs, de onmogelijke woonprijzen, … kon er niet verder naast zitten.
Neen, de politici gooien met modder naar elkaar en beschuldigen elkaar van gegraai of het creatief omspringen met middelen. Dat kunnen ze omdat ze uit hetzelfde milieu van ons kent ons bij de managers en bedrijfsleiders komen, waardoor ze maar al te goed weten waar er modder ligt om mee te gooien.
Siegfried Bracke werd al omgedoopt tot ‘Boemerang Bracke’: elke aanval die hij inzet op het roodgroene bestuur in Gent komt als een boemerang bij hem terug. Het laatste incident was de loge van AA Gent waar het stadsbestuur bevriende bedrijfsleiders op etentjes uitnodigde. Daar was Bracke volledig van op de hoogte: hij zat zelf in de raad van bestuur van de cvba Arteveldestadion. Halsoverkop nam hij ontslag uit de cvba, maar alle geloofwaardigheid van zijn kritiek op het bestuur was onderuit gehaald.
Hetzelfde gebeurt met Tom Meeuws in Antwerpen. De kritiek op de nauwe banden tussen het stadsbestuur en bouwpromotor LandInvest ontplofte in het gezicht van het kartel ‘Samen’ toen bleek dat ook Meeuws goede banden heeft met het bedrijf. Vervolgens werd gestookt op basis van het ontslag van Meeuws als topmanager van De Lijn in Antwerpen. De vraag of Meeuws fouten beging in zijn functie bij De Lijn is daarbij niet van tel: hij heeft het imago van een manager die achter de schermen zaakjes regelt met vrienden. Hoe kan hij geloofwaardige kritiek geven op het gebrek aan transparantie van het N-VA-bestuur in Antwerpen?
In zowel Gent als Antwerpen komt het zetelende bestuur als winnaar uit het moddergooien. Dat gebeurt niet op basis van eigen sterkte, maar door de zwakte van de oppositie. Als die oppositie komt van figuren die gepokt en gemazeld zijn in hetzelfde establishment, is het niet moeilijk om door de mand te vallen. Bij gebrek aan een oppositie die fundamenteel anders is, maken de huidige besturen in Gent en Antwerpen een grotere kans om overeind te blijven in de gemeenteraadsverkiezingen. Wouter Van Besien en Groen kunnen proberen om de schade te beperken, maar hebben aangetoond dat ze vooral op de macht uit zijn. Het kartel ‘Samen’ was daartoe opgezet, in de Antwerpse districten werpt Groen zich op als partner die ‘midden in het bed’ ligt en zowel met PVDA (Borgerhout) als N-VA (Deurne) in coalitie gaat.
Vraag aan kiezers wat zij belangrijk vinden en ze verwijzen stelselmatig naar sociale thema’s als pensioenen, huisvesting en lonen. Zowel rechts als centrum-links hebben echter geen antwoorden op de sociale problemen. Rechts staat voor meer van hetzelfde uitsluitende beleid en voegt er een grote portie verdelende retoriek aan toe. Centrumlinks staat voor ‘neoliberalisme light’ waarbij het op sociaal gebied niets naar voor brengt dat de werkende bevolking zich kan herinneren. Op het vlak van het asielbeleid vatte Louis Tobback (SP.a) het goed samen: zijn enige kritiek op Theo Francken is dat hij er “teveel van geniet.”
De rechterzijde stoppen, zal niet gebeuren door zelf een rechts beleid te voeren. Dat heeft het vorige Antwerpse bestuur onder leiding van Patrick Janssens (SP.a) aangetoond. De sociale problemen werden niet aangepakt, maar slechts beantwoord met meer repressie (denk maar aan de GAS-boetes waarvoor toenmalig topambtenaar Tom Meeuws verantwoordelijk was…).
Er is nood aan een consequente linkse oppositie die offensieve en gedurfde campagnes durft te voeren rond huisvesting, werk, pensioenen, mobiliteit, diensten, … De peilingen geven aan dat een doorbraak van de PVDA op lokaal vlak mogelijk is. Het potentieel kan het beste benut worden door zoveel mogelijk consequente activisten te betrekken in een inclusieve campagne die vertrekt van de sociale noden en bereid is om daar mobiliserende bewegingen rond uit te bouwen. LSP wil daar een constructieve rol in spelen om vanuit een dergelijke oppositie de noodzaak van socialistische maatschappijverandering op de agenda te zetten.
Lees ook deze artikels uit onze archieven:
-
Tax Pride in Antwerpen
Zero afbraak! Vandaag was er een ‘Tax Pride’ in Antwerpen. De vakbondsbetoging protesteerde tegen het feit dat gewone werkenden veel belastingen betalen, terwijl de superrijken amper bijdragen aan de gemeenschap. Dit vergroot de ongelijkheid. De betoging was succesvol: er waren zeker 5.000 aanwezigen, wat meer is dan verwacht. Zowel ABVV als ACV waren sterk vertegenwoordigd. Op de spandoeken onder meer protest tegen sociale afbraak, besparingen en arrogante kapitalisten zoals Huts en co.
Een reeks foto’s door Liesbeth:
-
“Weg met fietsers, weg met migranten, leve de vastgoedlobby.” Nieuw stadsprogramma N-VA?
Actie voor meer verkeersveiligheid. Foto: socialisme.be Op een ogenblik dat de roep om fietsveiligheid wellicht nooit zo luid klonk in Antwerpen, lanceert de politie plannen om “asociaal fietsgedrag” aan te pakken en wordt aangekondigd dat fietsers voortaan van de Meir zullen geweerd worden. Daarmee zet het stadsbestuur nog eens de puntjes op de i: als er een probleem van fietsveiligheid is, dan komt dit door de fietsers zelf. Met de aankondiging rond het weren van fietsers van de drukke winkelstraat die de Meir is, wordt verdeeldheid gestimuleerd tussen voetgangers en fietsers.
De aankondiging van het Gemeenschapsonderwijs dat er beter positief omgesprongen wordt met de moedertaal van kinderen in plaats van deze te verbieden op de speelplaats en in de klas, werd meteen aangegrepen door N-VA-voorzitter De Wever. Hij vroeg zich af of het om een vervroegde aprilgrap ging en zei dat het Nederlands de enige taal mag zijn die op school gesproken wordt. Op sociale media kreeg hij veel medestanders mee, de ene opmerking werd al in beter Nederlands geformuleerd dan de andere. Missie geslaagd voor de N-VA: verdeeldheid tussen bevolkingsgroepen doet het altijd goed voor de rechterzijde.
Er zit in beide gevallen een systematiek: een bestaande problematiek wordt niet opgelost, maar overgoten met verdeeldheid om het niet over oplossingen te moeten hebben. Om iets fundamenteel aan de verkeersveiligheid in de stad te doen, is er een drastische verandering nodig en moet zwaar geïnvesteerd worden. Er is een grote uitbreiding van het openbaar vervoer nodig en een zware investering in infrastructuur die aangepast is voor meer en beter openbaar vervoer en voor een toegenomen aantal fietsers. Dergelijke investeringen komen er niet, de vrienden van de vastgoedlobby eisen immers alle aandacht op.
Hetzelfde met onderwijs: er is dringend nood aan meer middelen. Zeker, maar niet alleen, het taalonderwijs heeft daar dringend behoefte aan. Kleinere klassen met meer begeleiding kunnen wonderen doen. Nu bevestigt het onderwijs in grote mate bestaande sociale ongelijkheid. Dat ligt niet aan de inzet van het personeel, maar aan het gebrek aan middelen. De in schabouwelijk Nederlands opgestelde commentaren op sociale media zijn overigens een bevestiging van die nood aan meer middelen voor onderwijs. Maar dat kunnen we niet verwachten van dit bestuur en deze regeringen. Het is gemakkelijker om er een ‘wij-zij-verhaal’ van te maken met migranten in de rol van tegenstander. De enige gekleurde gastarbeider waar voor extreemrechts niet aan geraakt mag worden, is Zwarte Piet. En zo is meteen de aandacht afgeleid van het beleid dat onze openbare diensten zoals onderwijs, zorg, openbaar vervoer, … ondermijnt.
Wie de aandacht vestigt op het asociale beleid van het establishment en de tentakels van de vastgoedlobby in beeld brengt, kan op harde repressie rekenen. Een kritische stem over het bouwbeleid die het aandurft om op televisie te spreken? Twee dagen later is het ontslag van de kritische stem een feit. Een alternatieve nieuwssite die camerabeelden maakt van een ontmoeting tussen het stadsbestuur en verantwoordelijken van bouwpromotoren die op een opmerkelijke welwillendheid van datzelfde bestuur kunnen rekenen? Er volgt meteen een nieuwe juridische klacht. Overigens opmerkelijk dat daarbij het argument van privacy wordt ingeroepen terwijl het stadsbestuur zelf overal camera’s hangt met het argument dat wie niets verkeerd doet ook niets te verbergen heeft. Terzijde: deze zomer stippelde stadsdichter Maarten Inghels ‘The Invisible Route’ uit: de laatste route door de stad zonder gezien te worden door camera’s. Misschien een tip voor een volgende ontmoeting?
Het rechtse beleid toont waar het voor staat: sociale afbraak en verdeeldheid van de slachtoffers van die sociale afbraak. Gebrek aan publieke investeringen in sociale noden en verdeeldheid van wie daaronder te lijden heeft. En ondertussen wordt de rode loper uitgerold voor de aasgieren die uit zijn op grote winsten in de vastgoedsector. Om deze rode loper extra glans te geven, is er een weigering om te investeren in sociale huisvesting en die weigering wordt beargumenteerd met de reeds vermelde verdeeldheid. Een eerlijke slogan van N-VA – of zou de kracht van de verandering niet zo ver gaan? – zou dus iets in deze zin kunnen zijn: “Weg met de fietsers, weg met de migranten, leve de vastgoedlobby.”
Er is een fundamentele breuk met dit beleid nodig. Een stad op mensenmaat betekent een massaal publiek investeringsplan in openbare diensten, sociale huisvesting en infrastructuur. Een stadsbeleid moet vertrekken van de sociale noden en niet van de budgettaire beperkingen die door dit systeem opgelegd worden. Dat er geen middelen zijn voor een sociaal beleid, maak je ons na de Paradise en andere Papers niet meer wijs.
-
Lage emissiezone in Antwerpen: asociale maatregel die getuigt van willekeur
Foto: Flickr/Pittou2Vanaf 1 februari mogen vervuilende auto’s Antwerpen niet meer binnen. Officieel is deze maatregel ingegeven door de vreselijke luchtkwaliteit in de stad. In de praktijk gaat het echter om een maatregel die vooral de armsten treft.
De lage emissiezone waarbinnen enkel dieselwagens met euronorm 4 of hoger en dieselwagens met euronorm 3 én een roetfilter binnen mogen, is beperkt tot een gebied in de binnenstad en op Linkeroever. De Antwerpse Ring waarop dagelijks duizenden voertuigen en vrachtwagens rijden én in de file staan, wordt niet mee opgenomen. Natuurlijk niet, want dan zou er een groter economisch effect zijn en dat is ook niet de bedoeling.
Nochtans komt er heel wat luchtvervuiling van die Ring. Studies naar de luchtkwaliteit in Antwerpen geven aan dat de omgeving van de Ring er het slechtste aan toe is. Toch lijkt het bijzonder moeilijk om het Antwerpse bestuur te overtuigen van de mogelijkheid om de ring te overkappen en meteen deze open riool inzake luchtvervuiling te dichten. Moest er echt met de luchtkwaliteit ingezeten worden, zou dat een logische eerste maatregel zijn.
Maar neen, dat gebeurt niet en in de plaats daarvan worden in de binnenstad auto’s geweerd als ze te oud zijn. Enkel diesels die na 2006 ingeschreven zijn, kennen geen enkel probleem. Heel wat inwoners van de stad hebben echter een oudere auto, het gaat naar schatting om zowat 8.000 wagens. Deze mensen mogen nu niet meer met hun eigen auto naar hun eigen huis. Stond hun auto in hun garage op 1 februari, dan riskeren ze een boete als ze buiten rijden. Kleine zelfstandigen die bijvoorbeeld een verhuisbedrijfje hebben en gespecialiseerd zijn in de stad, zien hun inkomen gebroodroofd. De boodschap van het stadsbestuur aan deze mensen? Ze moeten maar een nieuwe auto kopen… Misschien een SUV die heel wat liters brandstof zuipt? Blijkbaar mag de binnenstad enkel nog betreden worden door wie het zich kan permitteren om een nieuwe auto te kopen. De rest moet maar oprotten.
Op die manier getuigt deze maatregel van willekeur. Een specifieke bevolkingsgroep wordt geviseerd en meteen verantwoordelijk gesteld voor het reële probleem van de luchtkwaliteit. Meer bepaald worden de armsten, waaronder veel gewone werkenden, die zich niet zomaar een nieuwe auto kunnen permitteren uitgesloten.
Het is nochtans niet zo dat er voldoende alternatieven inzake mobiliteit zijn. De voorbije jaren is er door de partijen die in Antwerpen aan de macht zijn bespaard op openbaar vervoer. Onder de slogan ‘Antwerpen tramstad’ werden bussen geschrapt. De dienstverlening gaat er samen met het gebrek aan investeringen op achteruit en ondertussen blijven de prijzen maar stijgen. Met erg uitgesproken tegenstanders van het openbaar vervoer als Annick De Ridder, staat de N-VA niet bepaald bekend als een partij die het openbaar vervoer promoot. Integendeel.
Moet er dan niets gebeuren met de luchtkwaliteit? Natuurlijk wel! En ja, het aantal verplaatsingen met auto’s moet naar beneden. Maar dit mag niet gebeuren door diegenen die zich geen nieuwere auto’s kunnen permitteren aan te pakken. Als we overigens de emissieschandalen bij grote autobouwers in rekenschap nemen, is het helemaal niet evident dat nieuwere auto’s effectief minder vervuilend zijn. Voor autobouwers is het blijkbaar te duur om de uitstoot effectief te verminderen in plaats van de tests te manipuleren.
Om de uitstoot effectief onder controle te krijgen, zal de sector van de autobouw bovendien in publieke handen moeten komen zodat er geïnvesteerd wordt in onderzoek naar en productie van milieuvriendelijker wagens. In plaats van het vertrek van grote autobouwers als Opel (Antwerpen) of Ford (Genk) aan te grijpen om met de gemeenschap de beschikbare know-how en productiecapaciteit over te nemen om hiertoe over te gaan, werd deze grote bedrijven niets in de weg gelegd om sociale woestijnen aan te richten.
In de plaats van de lage emissiezone en uitsluiting van oudere wagens, moet geïnvesteerd worden in degelijk en gratis openbaar vervoer. Tegelijk moet geïnvesteerd worden in goederentransport over spoor en water om vrachtwagens van de weg te halen. Transport van goederen en personen is te belangrijk voor de gemeenschap om dit aan private bedrijven en hun winsthonger over te laten. Een uitbouw van publieke stelsels van autodelen kan het aantal wagens in steden verder beperken. De rechtse politici willen dit soort efficiënte maatregelen niet nemen, ze pesten liever diegenen die het niet zo breed hebben.
-
Vermarkting ‘De Vaart’ nog niet op agenda, personeel toch in actie
De vermarkting van delen van het sociaal werk in Antwerpen leidt tot strijd van personeel, studenten, cliënten en sympathisanten. Op 27 oktober was er een grote actie aan de OCMW-Raad. Op 24 november was het spandoek ‘Sociaal Werk is niet te koop’ prominent aanwezig op de grote betoging van de zorgsector in Brussel.
Dezelfde avond werd ook aan de OCMW-Raad een actie gevoerd. Net als vorige maand stond de toewijzing van het contract voor ‘De Vaart’, het centrum voor daklozenbegeleiding, niet op de agenda. Bevoegd schepen en OCMW-voorzitter Fons Duchateau (N-VA) wil het nochtans kost wat kost aan het private bedrijf G4S overdragen. De argumentatie daarvoor wordt betwist door het personeel uit de sector, de cliënten en ook door academici. Het voorstel van G4S voor de overname van ‘Kadans Wonen’, eveneens een dienst voor daklozen, werd door de jury verworpen. Nochtans werden dezelfde argumenten gebruikt als bij ‘De Vaart’, onder meer inzake de zelfredzaamheid en het gebrek aan ervaring. Het groeiende protest maakt bovendien dat het moeilijker wordt om contracten die niet op punt staan te tekenen.
Voorlopig lijkt het dossier vast te zitten. Dit leidt tot onzekerheid bij personeel (dat gevraagd is om langer te blijven) en cliënten. Tegelijk geeft het vertrouwen aan het protest: onze strijd is niet voorbij indien er één of enkele projecten uitbesteed worden aan multinationals als G4S, maar dat het eerste project ook nog vastzit geeft ons extra tijd. Laat ons daar gebruik van maken om het groeiende verzet verder op te bouwen.
Aan de OCMW-Raad van 24 november voerden een 70-tal mensen actie. Het was een waakzaamheidsactie, de nadruk lag op de grote betoging ’s ochtends. Er werd een stand van zaken gegeven en er was een verslag van de betoging ’s ochtends. Studenten sociaal werk vertelden over de impact van de actie van 27 oktober onder de medestudenten. Iemand van ‘De Vaart’ vertelde emotioneel wat de geplande maatregel voor hem betekent. Met wat ‘slam poetry’ werd de boodschap van de actievoerders mooi verpakt gebracht.
Aan de volgende OCMW-Raad van 22 december wordt opnieuw actie gevoerd.
Hieronder enkele foto’s door Liesbeth:
-
“Vermarkting sociaal werk is rampzalig voor personeel en cliënten”
Interview met Sanne Coremans, vakbondsafgevaardigde CAW Antwerpen, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Sanne op de actie van 7 oktober aan het Antwerpse stadhuis Het Antwerpse bestuur wil delen van het sociaal werk uitbesteden aan de private sector. Volgens schepen Fons Duchateau (N-VA) moet dit leiden tot meer innovatie. Een kritische sociale sector kan het asociale bestuur missen als kiespijn. Bijgevolg wordt een nieuwe sociale sector gekocht: één die braaf doet wat het neoliberale bestuur vraagt. Voor een aantal deelwerkingen is er al een tender uitgeschreven: een soort aanbesteding waarop iedereen kan inschrijven. We spraken hierover met Sanne Coremans, afgevaardigde voor het ABVV bij CAW (Centrum Algemeen Welzijn) Antwerpen en zelf werkzaam in een ‘getenderd’ project.
Wat is de impact van deze vermarkting op de werkvloer?
“Het heeft een enorm effect op de dagelijkse werking. Er heerst een teneergeslagen sfeer. Maar tegelijk proberen we wel een gezamenlijke strijd van alle getroffen projecten en van de volledige sector te voeren. Zo was er op 19 oktober voor het eerst een personeelsvergadering met mensen van alle getroffen VZW’s en hun deelwerkingen: CAW, Samenlevingsopbouw, Free Clinic, De Sleutel, Vagga, … De sociale sector is erg versnipperd en nu worden diverse projecten met vermarkting bedreigd. Het was belangrijk om allemaal samen te bespreken hoe we reageren.
“Sociaal werkers begeleiden de meest kwetsbaren in de samenleving. Deze operatie van vermarkting is rampzalig voor zowel personeel als cliënten. De omvang van de subsidies mag in absolute cijfers dan wel min of meer gelijk blijven, een privaat bedrijf zal winst proberen te maken door te besparen op personeel en dienstverlening. Ook voor de cliënten is het problematisch. In de tenders die uitgeschreven zijn, is er sprake van een kleiner aantal op te volgen cliënten dan wat vandaag het geval is. Onder meer bij de woonbegeleiding is dit zo. Waar moeten de honderden mensen die straks zelfs hier uit de boot vallen naartoe? Bovendien worden in de tender minder taken opgelegd, zo zou G4S Care bij de overname van de daklozenbegeleiding van ‘De Vaart’ niet langer aan budgetbeheer doen.
“De bezorgdheid van het personeel is tweeledig: hoe kunnen we onze dagelijkse werking invullen en wat betekent dit voor de cliënten? We hebben de indruk dat het bestuur vooral wil dat de allerzwaksten zo snel mogelijk uit het zicht verdwijnen zodat ze geen ‘overlast’ bezorgen. De opdracht en het beroep van sociaal werkers wordt anders ingevuld, vanuit een beheersingslogica in plaats van een emancipatorische en krachtgerichte kijk. Zelfs indien de huidige organisaties de tender binnenhalen, zal het huidige systeem van tewerkstelling binnen de sociale sector onder druk komen te staan. De uitgeschreven tenders van 3 jaar worden maximaal twee keer verlengd, dat maakt dat je na twee tijdelijke contracten nog zeker drie jaar zeker bent van je tewerkstelling. Wat is een contract van onbepaalde duur dan nog waard?”
Het stadsbestuur houdt geen rekening met het protest en wil kost wat kost met G4S Care in zee gaan. Hoe wordt daarop gereageerd?
“Het bestuur geeft inderdaad aan dat G4S Care de voorkeur geniet om de daklozenbegeleiding over te nemen, ook al zijn die onderhandelingen nog niet rond. [Sinds dit interview lijken de problemen bij die onderhandelingen overigens enkel groter te worden, redactie]. Maar onze strijd beperkt zich niet tot één project. De vermarkting van de volledige zorgsector is al langer bezig, wij zijn niet de enigen die geraakt worden. We hebben wel het gevoel dat ‘De Vaart’ het eerste grote dossier in het sociaal werk is: als dit passeert, zal de rest volgen.
“Doorheen de acties krijgen we een goede respons: sociaal werk is immers in het belang van iedereen. We gaan spreken op de hogescholen en universiteiten, studenten nemen deel aan onze acties. Met de actie van 7 oktober aan het stadhuis van Antwerpen zagen we het potentieel. Er waren veel studenten, sociaal werkers uit andere steden met een grote groep uit Brussel en ook syndicalisten uit andere sectoren zoals de chemie, distributie, voeding, … Het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) speelt een grote en bijzonder positieve rol in het eenmaken van het personeel in de sector en op die basis kunnen we ook een bredere solidariteit tot stand brengen.
“De actiedag van de social profit op 24 november is voor ons belangrijk omdat er gelijkaardige problemen in de volledige zorgsector zijn. Alleen zullen we het niet halen, er is een brede ‘witte woede’ nodig. We moeten ons ook richten tegen het volledige besparingsbeleid. Onze cliënten ondervinden de gevolgen van dat beleid met hun energiefacturen en andere stijgende kosten. Daarbovenop wordt nu ook hun sociale begeleiding afgebouwd. De boodschap die zij krijgen is dat ze maar hun plan moeten trekken. In het neoliberale jargon hebben ze daar zelfs een ‘zelfredzaamheidsmatrix’ voor. We kunnen dit niet aanvaarden en moeten wel in verzet gaan tegen de afbouw van hulpverlening en het besparingsbeleid in het algemeen.”
-
Antifascistisch protest tegen neonazi-meeting in Antwerpen
Verslag en foto’s overgenomen vanop blokbuster.be
Op zaterdag 19 november hielden Nation en N-SA, twee neonazistische groeperingen, een meeting in Antwerpen. Ze hadden onder meer een spreker van het Griekse Gouden Dageraad uitgenodigd. Vlaams Belang kopstuk Filip Dewinter mocht vorige week dan nog met een delegatie partijgenoten (met ook Anke Vander Meersch, Jan Penris en Frank Creyelman) een uitgebreid bezoek aan Gouden Dageraad gebracht hebben, hij was er in Antwerpen niet bij. Zich in eigen land te openlijk verbinden met gewelddadige neonazi’s zou het imago van de partij schaden. Buiten de schijnwerpers in het buitenland komt de ware aard van het fascistische beestje echter boven.
De neonazi’s verzamelden in café Den Bengel op de Grote Markt. Het is niet voor het eerst dat daar een dergelijke bijeenkomst is. Ze waren naar verluidt met een 30-tal met vooral aanhangers van Nation die uit Brussel en Wallonië naar Antwerpen waren afgezakt. Sommigen hielden het niet lang vol, na een half uur dropen de eerste neonazi’s af.
Op de Groenplaats kwamen ruim 30 antifascisten bijeen na een oproep door Blokbuster en de Actief Linkse Studenten. Heel wat jongeren op deze actie en ook een groep ‘Vrouwen tegen fascisme/racisme’ die consequent het anti-fascistisch verzet ondersteunen en mee versterken. De tegenactie was op korte tijd georganiseerd nadat een eerder aangekondigde anti-Trump actie door de organisatoren was geannuleerd.
De antifascisten maakten duidelijk dat ze niet aanvaarden dat neonazi’s zomaar kunnen bijeenkomen in Antwerpen. We mogen hen geen ruimte laten, zoniet gaan ze stappen verder in hun politiek met fysiek geweld tegen al wie er ‘anders’ uitziet of anders denkt. Dat geweld is een reden waarom ze naar Gouden Dageraad opkijken en ook Nation heeft er ervaring mee: vorig jaar werd een dakloze in elkaar geslagen op het Luxemburgplein. Verschillende militanten van Nation werden hiervoor veroordeeld, minstens één hiervan was op de Antwerpse meeting.
Verder werd ook verwezen naar het verzet tegen Trump in de VS. Rechtse populisten als Trump zijn een gevaar voor de gewone werkenden, migranten, vrouwen, … De verkiezing van Trump geeft extra ruimte voor haatgroepen zoals de Klu Klux Klan en andere racistische en fascistische bewegingen. Maar we zijn niet pessimistisch: er is een polarisatie met ook een radicalisatie ter linkerzijde. De omvang van de protesten tegen Trump is daar een nieuwe uitdrukking van, nadat we eerder al de campagne van Bernie Sanders of de massale steun voor de strijd in Standing Rock tegen de aanleg van een oliepijpleiding door grondgebied van de Native Americans hadden.
Met de antifascistische actie op de Groenplaats betuigden we onze solidariteit met het protest tegen Trump in de VS. We kregen veel steun van omstaanders die geschokt waren dat er zo’n akelige meeting van neonazi’s in Antwerpen kon plaatsvinden. Daar zullen we verder op bouwen aan een sterkere antifascistisch en antiracistisch verzet!
-
Kris Peeters opgeofferd om CD&V in Antwerpen (en de rechtse coalitie) te redden?
Foto: Liesbeth De zoektocht naar een lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 in Antwerpen heeft CD&V bij Kris Peeters gebracht. De minister van werk moet hiervoor nog verhuizen vanuit Puurs. Er wacht hem een ondankbare taak: CD&V overeind houden in Antwerpen.
Door Geert Cool
De voorbije jaren is de steun voor zowel CD&V als Open Vld in Antwerpen bijzonder diep weggezakt. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen kon Annemie Turtelboom als binnengehaalde lijsttrekker voor Open Vld de meubels niet redden. Naast haar eigen zitje was er slechts één partijgenoot verkozen. CD&V moest de wagon aan het karretje van SP.a hangen om een groter aantal verkozenen te bekomen.
In verschillende districten waar CD&V in 2012 wel afzonderlijk opkwam, was het resultaat niet bepaald positief. Nergens werd de kaap van de 10% overschreden, in sommige districten haalde de partij nog amper 5%. Een kartel vormen zoals in 2012 met SP.a of zoals in 2008 met N-VA zit er voor 2018 niet in. Gedoodverfd kopstuk Philip Heylen koos bovendien het zekere voor het onzekere en trekt naar de private sector. Als CD&V niet helemaal kopje onder wil gaan in de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen was er een ingreep nodig. Zoals de eerdere ervaring van Annemie Turtelboom aantoonde, is de kans op succes echter beperkt. De internationale tendens van het verdwijnen van het politieke centrum is al langer zichtbaar in de Antwerpse kiesresultaten en het is weinig waarschijnlijk dat Peeters die tendens zal kunnen keren.
Een tussentijdse peiling na drie jaar gemeentebestuur in 2015 gaf CD&V 7,4% waardoor het twee van de huidige vijf zetels zou verliezen. Open VLD haalde in deze peiling 7,1% waardoor het een zetel zou winnen. Problematisch voor N-VA is dat het met 34,4% en 21 zetels (twee minder) met de zes zetels van CD&V en Open Vld niet langer aan een meerderheid zou komen: 27 van de 55 zetels tegenover 30 vandaag. Het model voor de rechtse regering op federaal en Vlaams niveau zou volgens deze peiling dus ook in het eigen bastion zijn meerderheid verliezen. Niet alleen CD&V heeft een Antwerps probleem, ook De Wever en de N-VA hebben er één.
De komst van Kris Peeters wordt in de media voorgesteld als een uitdaging voor Bart De Wever waarbij de strijd tussen Peeters en De Wever nu ook openlijk in Antwerpen zal gevoerd worden. Ongetwijfeld zijn er spanningen, maar beide partijen vormen wel samen een meerderheid in zowel de federale als de Vlaamse regering en ook op Antwerps niveau. Indien de rechtse coalitie in Antwerpen in 2018 zijn meerderheid verliest, zal dit gevolgen hebben voor de regeringsvormingen in 2019. Indien De Wever burgemeester wil blijven, zou hij wel eens Kris Peeters nodig kunnen hebben. De enige andere optie lijkt een atypische coalitie van N-VA en Groen (volgens de peiling van 2015 goed voor een meerderheid van 30 zetels) naar het voorbeeld van de lokale coalitie in Deurne. Of Groen bereid zal zijn om een jaar voor de parlementsverkiezingen Wouter Van Besien en voorzitter Almaci in zo’n coalitie te sturen, is echter betwijfelbaar.
De transfer van Kris Peeters naar Antwerpen is vooral voor Peeters zelf een risico: de voorstelling van de campagne als een strijd tussen De Wever en Peeters start met een achterstand van 27% voor Peeters op basis van de peiling uit 2015, ‘scoren’ wordt dus moeilijk. Als lijsttrekker wordt Peeters kandidaat-schepen in een volgende coalitie, maar CD&V heeft een cumulverbod voor schepenen in een grote stad als Antwerpen. Hierdoor is niet alleen een ministerpost onmogelijk, maar zelfs een zitje in het parlement kan niet meer. Van minister naar schepen van een wel erg kleine CD&V-fractie in Antwerpen, is niet bepaald een promotie. Het lijkt eerder op een wanhoopsdaad.
De linkerzijde mag geen illusies hebben in de komst van Peeters. De fabel van Peeters als ‘sociaal gezicht’ in de rechtse regering is al meermaals doorprikt. Volgens de peiling van 2015 komt een grote ‘centrumcoalitie’ van SP.a, Groen, CD&V en Open Vld niet aan een meerderheid (26 zetels). Bovendien zou een dergelijke coalitie geen fundamentele breuk met het huidige beleid betekenen. Een ‘linkse’ coalitie van SP.a, Groen en PVDA zou zowel CD&V als Open Vld nodig hebben om aan een meerderheid te komen. We hopen dat de PVDA zich niet geroepen zal voelen om een dergelijke centrumcoalitie te ondersteunen en evenmin zal meestappen in de wel erg louter gepersonaliseerde publiciteitscampagne die de gemeenteraadsverkiezingen dreigt te worden.
Er zijn heel veel inhoudelijke noden en behoeften die centraal moeten staan: het nijpende tekort aan betaalbare huisvesting, de mobiliteitsproblemen die tot stilstand leiden, het gebrek aan werk voor jongeren, het verzet tegen de vermarkting van het sociaal werk, … bovenop het ongenoegen als gevolg van het besparingsbeleid op alle andere niveaus. Een campagne rond dergelijke thema’s met offensieve eisen voor massale publieke investeringen is nodig. LSP wil dat versterken waarbij we het meteen koppelen aan de noodzaak van maatschappijverandering en concrete stappen in de opbouw van krachtsverhoudingen op straat om tot dergelijke verandering te komen.
De Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen van 2018 worden interessant op verschillende vlakken. Maar ondertussen zijn er dringende kwesties die niet op die verkiezingen kunnen wachten. De strijd rond de vermarkting van het sociaal werk, de mobiliteitsknoop, de oprukkende repressie om de sociale problemen toe te dekken, … moet nu opgedreven worden.
-
Antwerps protest tegen vermarkting sociaal werk
Het Antwerpse stadsbestuur wil van de eerste projecten van het sociaal werk die vermarkt worden een precedent maken. Dat gaf schepen Duchateau met zoveel woorden toe op de lokale televisie. Nu worden onder meer woonbegeleiding, samenlevingsopbouw en de begeleiding van drugsverslaafden (Free Clinic) en daklozen (De Vaart) bedreigd. Dat de daklozenbegeleiding door G4S zou uitgebaat worden, leidt tot grote woede. Maar ook in de andere onderdelen van het sociaal werk komt deze maatregel hard aan bij het personeel en eigenlijk nog meer bij de cliënten.
De protestactie aan het Antwerpse stadhuis vandaag werd ondersteund door vakbondsmilitanten van diverse sectoren, onder meer uit de petrochemie, de distributiesector, havenarbeiders, … Het is nuttig dat een strijd zoals die in het sociaal werk actieve steun en solidariteit krijgt van de volledige arbeidersbeweging. Het stadsbestuur richt veel aandacht op dit punt van de aanval en kondigt nu al aan dat dit slechts het begin is. De keuze om sociaal werk aan de winstlogica te onderwerpen, toont het cynisme van de neoliberalen. Ze zijn niet om de zwaksten in de samenleving bekommerd, integendeel: zelfs de zwaksten worden aan de winstwoede onderworpen. Hoeveel ING’s en Caterpillars zijn er nog nodig om de waanzin hiervan aan te tonen?
Opmerkelijk op de actie was de aanwezigheid van een grote delegatie sociaal werkers uit Brussel waar een solidariteitsstaking werd gehouden uit protest tegen het ‘tenderen’ van delen van het Antwerpse sociaal werk. Er zijn heel wat specifieke problemen in het Brusselse sociaal werk door het tekort aan middelen en collega’s. Daarbovenop weten ze dat het Antwerpse voorbeeld navolging zal krijgen indien het erdoor komt. Ook voor een volgende actie op 27 oktober zullen de militanten van CAW Brussel mobiliseren. Verder waren er veel studenten van de opleiding sociaal werk van de KDG Hogeschool, een groep van 200 studenten kwam naar de actie. Zij vrezen natuurlijk voor hun toekomstige tewerkstelling indien het stadsbestuur voor het toekennen van contracten aan private bedrijven het gebrek aan opleiding net als een positief punt bestempelt.
Op de actie waren er enkele toespraken en werden enkele personeelsleden uit de sector symbolisch verkocht aan de laagst biedende. Pijnlijk genoeg moest één van de ‘verkochte’ personeelsleden na de actie snel terug naar de werkplaats omdat de directie er net deze namiddag kwam uitleggen waarom er afgedankt wordt…
De volgende actie is op 27 oktober aan de OCMW-Raad. Daar wil het stadsbestuur de beslissing doordrukken om G4S Care de daklozenbegeleiding te laten organiseren. Voor het stadsbestuur ligt de beslissing al vast, maar protest kan wel degelijk een verschil maken. Het breed gedragen ongenoegen tegen de uitverkoop van het sociaal werk omzetten in een protestbeweging kan zorgen voor een krachtsverhouding waarmee het stadsbestuur gestopt wordt en waarmee een discussie opgestart wordt over welk sociaal werk we willen en uiteindelijk ook welke samenleving daarvoor nodig is.
