NL Socialisme

Tag: Antwerpen

  • Bogota aan de Schelde. De faliekante mislukking van De Wevers ‘war on drugs’

    Kogelgaten in Deurne. Foto: socialisme.be

    Deze zomer was er opnieuw een explosieve sfeer in enkele Antwerpse volkswijken met minstens 20 incidenten van schietpartijen, explosies en enkele moorden. Wie gelooft nog in het succes van de ‘war on drugs’ die Bart De Wever (N-VA) in 2013 onder veel mediabelangstelling aankondigde? De mislukking was toen al voorspeld. Ook de oorspronkelijke ‘war on drugs’ die Nixon in 1971 aankondigde mislukte: na miljarden dollars, duizenden doden en veel ellende was er nog nooit zoveel drugs in de VS.

    door Geert Cool

    Maar wat baten kaars en bril als De Wever niet zien wil? Hij zoekt enkel zondebokken om de verantwoordelijkheid door te schuiven: de federale regering die niet genoeg investeert in de federale politie (ook al was N-VA’er Jambon in de regering-Michel minister van Binnenlandse Zaken), de ‘Franstaligen’ (ook al waren die amper vertegenwoordig in de eerder genoegde regering-Michel) of nog het Europese asielbeleid. Altijd is het wel de schuld van iemand anders. Politicoloog Dave Sinardet (VUB) merkte fijntjes op: “Mocht dit allemaal in Brussel gebeuren, zou er gesproken worden over wanbeleid.” Het beleid van De Wever wordt zelfs door zijn coalitiepartner Vooruit aangevallen. Tom Meeuws van Vooruit had het over “meelijwekkende treurnis.” En daar kent Vooruit in Antwerpen iets van.

    Verdubbeling van cocaïnehandel

    Met de war on drugs wilde de N-VA het drugprobleem aanpakken met repressie tegen gebruikers en dealers. Burgemeester De Wever liet in de eerste jaren van zijn mandaat honderden dealers oppakken en sloot tientallen cafés waar gedeald werd. De aandacht ging vooral naar softdrugs. Ondertussen was er achter de schermen een enorme groei van de handel in harddrugs zoals cocaïne.

    Sinds De Wever burgemeester werd, is de cocaïnehandel via de haven meer dan verdrievoudigd. Antwerpen is een Europese draaischijf. In 2016 werd bijna 30 ton cocaïne in beslag genomen, vorig jaar was dat al 90 ton.

    Slechts 1 op 200 containers die Antwerpen binnenkomt, kan op drugs gecontroleerd worden. Investeren in douane is voor N-VA geen optie, de partij wil de openbare diensten integendeel nog verder kapot besparen en leverde daar een bijdrage toe toen ze zelf aan de knoppen van de regering-Michel zat.

    Als de poorten van de Antwerpse haven openstaan, is het niet verwonderlijk dat de drugsmaffia er gebruik van maakt om groot te worden. Ondertussen gaat het om een miljardenbusiness. De kopstukken van de maffia zitten in Dubai en andere exotische oorden. Voor hun vuile werk doen ze beroep op jongeren uit de volkswijken en havenarbeiders die in een context van een koopkrachtcrisis verleid worden om bij te verdienen.

    Vervreemding in de wijken

    Dat de drugsmaffia zo gemakkelijk ‘personeel’ vindt, zegt veel over hoe ziek deze samenleving is. Het gaat vaak om jongeren die in wijken wonen waar ze niet veel meer kunnen doen dan rondhangen op pleintjes. Hun toekomstbeeld bestaat uit flexi-jobs of andere slecht betaalde jobs waarmee ze veroordeeld zijn om in dezelfde buurt te blijven wonen, of onder druk van de gentrificatie naar goedkopere wijken weg geduwd worden. In de haven zoekt de maffia medewerkers door soms letterlijk met zakken geld te zwaaien. Met de huidige lonen, huizenprijzen en koopkrachtproblemen kan het aanlokkelijk klinken om 50.000 euro te verdienen voor het doorgeven van de exacte locatie of 75.000 euro om een container te verplaatsen.

    Vandaag wordt steevast herhaald dat wie hard werkt een betere toekomst kan bekomen en succes dus iets individueel is. Tegelijk wordt de sociale ongelijkheid steeds groter waardoor veel hardwerkenden uit de boot vallen. Dit leidt tot veel frustraties waarbij velen zich amper nog verbonden voelen met de maatschappij. Om niet op de sociale ellende te moeten ingaan, focussen traditionele politici en gevestigde media zich vaak op de uitzonderlijke succesverhalen. Hoeveel jongeren dromen er niet van om daarbij te horen? Drugsbaronnen spelen daarop in. Jonge gasten die met zware sportwagens langs de kleine rijhuizen van Deurne Noord scheuren zijn er een uitdrukking van.

    Om de jongeren en werkenden uit de greep van de drugsmaffia te houden, moet er dringend verandering komen in de levensvoorwaarden van de meerderheid van de bevolking, in het bijzonder in de armere volkswijken. Degelijke lonen voor goede jobs, meer openbare diensten, interessante ontspanningsmogelijkheden maar ook de renovatie van oude wijken (betere huisvesting die betaalbaar moet worden, meer parken en groen …) zouden al veel doen.

    Daar wil De Wever echter niet van weten. Zijn antwoord bestaat steevast uit ‘gewapend bestuur’ dat met groteske repressie de verantwoordelijkheid legt bij jongeren uit de wijken, havenarbeiders en kleine gebruikers. Dit is gedoemd om te blijven mislukken.

    Uitbuiting in Colombia

    De belangrijkste bron van cocaïne in ons land is Colombia. Een boer in Colombia krijgt ongeveer 720 euro voor een kilogram cocaïne. De drugsbaronnen verkopen dit in Europa door voor ongeveer 10.000 euro per kilogram. In Colombia probeert de regering boeren aan te zetten om over te schakelen op cacao, maar dat levert de boeren slechts 1,9 euro per kilogram op. De druk op de boeren leidt tot meer cocaïneproductie en een alarmerende ontbossing.

    Met Petro komt er voor het eerst een linkse president aan de macht in Colombia. Hij verklaarde: “Gedurende 40 jaar zijn er een miljoen doden gevallen in Latijns-Amerika en jaarlijks komen 70.000 Noord-Amerikanen om door een overdosis. De oorlog tegen drugs heeft de maffia versterkt en staten verzwakt.” Om de macht van de enorme geldmachine van de drugshandel te breken, zal er meer nodig zijn dan goede bedoelingen: een massabeweging die heel het systeem betwist.

    Wat moet er gebeuren?

    Investeren in openbare diensten, zoals de douane, zou een goed begin zijn. Druggebruik decriminaliseren zou gemeenschapscontrole mogelijk maken, gekoppeld aan medische en sociale begeleiding bij verslaving. Jongeren in volkse buurten van de drugs houden, zal gebeuren door hen ontspanningsmogelijkheden en een beter toekomstperspectief aan te bieden. Dat vereist investeringen in ontspanning, onderwijs, degelijke jobs … Het beleid vandaag gaat de andere kant uit. Eerst wordt een sociale woestijn gecreëerd en dan schrikt men dat er geen weelderige bloementapijten groeien.

    In een kapitalistisch systeem waar alles draait rond winsten die zowel legaal als illegaal gemaakt worden, kan de drugsmaffia zich ontwikkelen en onze wijken terroriseren. Voor verandering moeten we niet op de traditionele politiekers rekenen of op meer van hetzelfde beleid dat ze al jaren voeren. Er is een breuk nodig met het beleid dat bespaart op controle in de haven en dat een grote groep jongeren en jonge volwassenen geen toekomstperspectief te bieden heeft. Er is een breuk nodig met het kapitalisme waarin legale en illegale winsten voor een handvol individuen centraal staan, ook als dit ten koste gaat van de gezondheid en veiligheid van de meerderheid van de bevolking.

  • Let’s Go Urban. Prestigeproject ten koste van de gemeenschap en de jongeren

    Foto: Wikimedia Commons

    Het rommelt al enkele maanden bij LGU (Let’s Go Urban), één van de vzw’s van serieonderneemster en liberaal politica Sihame El Kaouakibi. De raad van bestuur trok vorig jaar aan de alarmbel. Het duurde nog tot februari dit jaar voor het duidelijk werd dat er een zeer creatieve boekhouding was waarbij er voor honderdduizenden euro’s belastinggeld naar dubieuze facturen ging.

    Artikel door een sociaal werker een maandblad ‘De Linkse Socialist’

    De bedrijven van El Kaouakibi voeren daar goed bij. De klucht was compleet wanneer uitkwam dat er duizenden euro’s naar een mysterieuze keuken, servies en de bekleding van een kast waren gegaan. Voor zeker 10.000 euro aan uitgaven was er simpelweg geen verklaring. De onderneemster ontving zelf een jaarloon van 100.000 euro vanuit haar positie bij LGU. Dat is voor de sociale sector een obsceen bedrag.

    LGU werd naar eigen zeggen opgericht om “het beste in jongeren naar boven te halen”. De vzw organiseert workshops en vrijetijdsaanbod voor jongeren in de stad Antwerpen. Ze doet dat met vaste medewerkers en vrijwilligers, vaak zelf jongeren. Het empoweren van jongeren om zelf dingen te organiseren en bij te leren, vrijetijdsbesteding, het inrichten van een veilige ontmoetingsplek, … zijn broodnodig. Maar het zijn zaken die andere (meer kritische) organisaties al veel langer doen in de stad, met een veel minder meegaande houding van het stadsbestuur. De politieke benadering en connecties van de oprichtster van LGU hebben allicht iets te maken met die voorkeursbehandeling. Het was dan ook vooral een prestigeproject om LGU de stadsfeestzaal in de wijk het Kiel te geven. Van de 3,5 miljoen voor de renovatie van die zaal werd 10% onterecht doorgesluisd.

    Waarom keek het anders zo draconische N-VA bestuur de andere kant op, afgezien van vriendjespolitiek? De financiële steun en betrokkenheid van enkele “captains of industry” wekten volgens De Wever vertrouwen. Onder de vorige legislatuur zocht men ‘innovatief sociaal werk’ in vreemde hoeken. Toenmalig schepen van sociale zaken Fons Duchateau vond in beveiligingsmultinational G4S de ideale partner om De Vaart, een inloopcentrum voor dak- en thuislozen, uit te baten. Via de ‘tendering’ van sociale projecten ging de continuïteit voor sociaal werkers en gebruikers op de schop. De vermarkting van onder meer De Vaart kon enkel via strijd gestopt worden. Aan die strijd namen sociaal werkers, gebruikers en zelfs studenten en docenten sociaal werk deel. Daar ligt ook de oplossing voor misstanden zoals die bij LGU. Sociaal werkers en jongeren lanceerden een open brief om inspraak en het behoud van hun werking te eisen.

    Het lijkt evident dat zowel El Kaouakibi als het door N-VA gedomineerde stadsbestuur een grote schuld treffen. Dit is echter geen verhaal over subsidieslurpende vzw’s. Wie in de sociale sector werkt, weet dat de middelen meestal ontoereikend zijn. Er is geen nood aan prestigeprojecten, maar aan structurele investeringen in de noden van onze doelgroepen, wijken en de samenleving. Een ander soort LGU kan daar een plek in hebben, maar dan geen initiatief van stadsmarketing, tendering en dictatuur van managers.

    Als sociaal werkers en gebruikers moeten we strijden voor investeringen onder democratische controle van het personeel, de gebruikers en de gemeenschap!

  • De Wever laat drugsoorlog uit de hand lopen

    Kogelgaten in Deurne. Foto: socialisme.be

    In een poging om het aanhoudende drugsgeweld in te dijken, stuurde Antwerps burgemeester De Wever zijn ‘bearcats’ uit. Dat zijn pantserwagens die 400.000 euro per stuk hebben gekost en door hun stoere uiterlijk granaatgooiers en schietgrage bandieten moeten afschrikken. Op de tweede avond van ‘operatie Nachtwacht’ met verhoogd politietoezicht vanaf 23u, werd er om 22u geschoten in het centrum van Deurne Noord. Dat is tekenend voor het falen van het beleid.

    door Geert Cool, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 had de N-VA van De Wever het net als zes jaar eerder over een ‘war on drugs’. Er is effectief een oorlog bezig, maar dan wel tussen georganiseerde bendes. De redenen waarom het zo ver kon komen, worden niet aangepakt. De afgelopen jaren werd de deur voor drugsimport open gelaten. In de haven klaagt het douanepersoneel al langer over een tekort aan personeel en controlemogelijkheden. Investeren in de douane is voor de N-VA geen optie: dat is deel van de staat die moet ‘ontvet’ worden. Resultaat: in het kader van de LEZ wordt elke auto die de stad Antwerpen binnenrijdt gecontroleerd, maar een grondige controle van alle trafiek naar de haven is niet mogelijk. Vandaag is er slechts de mogelijkheid om 1 op 200 containers te controleren op drugs.

    Het is tegen deze achtergrond dat de drugsmaffia snel kan groeien. In de eerste helft van dit jaar is er 29 ton cocaïne in beslag genomen in de Antwerpse haven, een verviervoudiging op vijf jaar tijd. De straatwaarde van deze cocaïne: een slordige anderhalf miljard euro. De maffiatop wordt bijzonder rijk van deze bloeiende handel, maar is afhankelijk van personeel in onder meer de haven. Dat personeel moet omgekocht en/of afgedreigd worden. De maffiatop zit in Dubai, de afrekeningen gebeuren in volkse wijken zoals Borgerhout en Deurne-Noord. Het gaat om bescherming van de winsten en het inpikken van marktaandeel.

    Het beleid van De Wever en zijn N-VA, zowel in Antwerpen als in de Vlaamse en federale regeringen, heeft bijgedragen aan de escalatie van het drugsgeweld. Uit die hoek moeten we geen antwoorden verwachten. Net zoals het Amerikaanse establishment in de ‘war on drugs’ zich met steeds meer repressie richtte tegen de gewone bevolking en in het bijzonder de armste lagen, rolt De Wever met repressieve spierballen in de volkswijken. Dat maakt geen einde aan het bijzonder winstgevende zakenmodel van de drugsmaffia.

    Wat moet er dan wel gebeuren? Investeren in openbare diensten, zoals de douane, zou een goed begin zijn. Druggebruik decriminaliseren zou gemeenschapscontrole mogelijk maken, gekoppeld aan medische begeleiding bij verslaving. Jongeren in volkse buurten van de drugs houden, zal gebeuren door hen plezante ontspanningsmogelijkheden en een beter toekomstperspectief aan te bieden. Dat vereist investeringen in ontspanning, onderwijs, degelijke jobs … Het beleid vandaag gaat de andere kant uit. Eerst wordt een sociale woestijn gecreëerd en dan schrikt men dat er geen weelderige bloementapijten groeien.

    In een kapitalistisch systeem waar alles draait rond winsten die zowel legaal als illegaal gemaakt worden, kan de drugsmaffia zich ontwikkelen en onze wijken terroriseren. Meer van hetzelfde beleid zal daar geen verandering in brengen. Er is een volledige breuk met het systeem nodig.

  • Protest tegen politiegeweld beantwoord met repressie in Antwerpen

    Grote politiemacht op de Meir: honderden agenten werden ingezet om 50 betogende jongeren te stoppen.

    De dood van Akram, een man van Algerijnse afkomst, afgelopen zondag zorgt voor ophef. Beelden van zijn arrestatie door de Antwerpse politie gingen de ronde op sociale media. De man werd hardhandig aangepakt, raakte onwel en overleed nadien. De  repressieve benadering door de politie werd door velen ervaren als een voorbeeld van politiegeweld. De autoriteiten deden er alles aan om het incident toe te schrijven aan het druggebruik van de overleden man.  Een volledig onafhankelijk onderzoek, onder controle van jongeren en werkenden, is noodzakelijk.

    Dat de Antwerpse politie zo’n onderzoek niet zomaar zal toelaten, werd vandaag duidelijk. Jongeren hadden opgeroepen tot vreedzaam protest tegen het politiegeweld. Ze wilden verzamelen voor het politiekantoor aan de Oudaan. Daar was alles hermetisch afgesloten met Friese ruiters. Tientallen overvalwagens en een waterkanon maakten het beeld compleet. Jongeren werden aangeraden om niet te betogen en niet opgepakt te worden. Er was met andere woorden een verbod om te protesteren tegen politiegeweld. Wie wel protesteerde, werd zelf het slachtoffer van politierepressie.

    Een groep jongeren verzamelde en trok over de Meir terwijl ze slogans riepen. ‘No justice, no peace,’ klonk het. De politie kwam met grote middelen tussen om de jongeren in te sluiten. Voorbijgangers die dicht bij de groep kwamen en toevallig jongeren met een niet-witte huidskleur waren, werden al snel door de ordediensten als ‘betogers’ gezien. Een witte veertiger zoals de auteur van dit verslagje kon probleemloos uit de omsingeling weg geraken.

    Het is opmerkelijk dat zelfs protest tegen politiegeweld op deze manier wordt behandeld. Het is een inbreuk op het democratisch recht op protest dat deze actie manu militari onmogelijk werd gemaakt. De autoriteiten verstoppen zich achter het excuus dat het geen toegelaten actie was en roepen ook de Corona-maatregelen in.

    Op de actie zagen we dat de jongeren bijzonder gevoelig waren voor zaken als sociale afstand. Op het begin van de Meir stopten ze even voor toespraken. Meteen werd iedereen opgeroepen om afstand te bewaren. De toespraken konden niet doorgaan omdat de jongeren opgejaagd werden door de politie. Bij hun insluiting werden de jongeren dicht op elkaar geduwd. Nu was er geen mogelijkheid meer om de regels van sociale afstand na te komen. Dat toont de hypocrisie van het argument dat collectief protest niet mag wegens de Corona-maatregelen: het protest zelf was veilig, de repressie ertegen was dat niet.

    Het schandalig machtsvertoon vandaag is olie op het vuur. Het protest zal hiermee niet gaan liggen. Het versterkt het beeld dat de Antwerpse politie zinloos en overdreven geweld gebruikt, waarbij mensen met een migratie-achtergrond harder aangepakt worden. Dat is niet nieuw. Een studie naar de houding van jongeren tegenover de Antwerpse politie eerder dit jaar – nog voor het Black Lives Matter protest – gaf aan dat 7% van de witte jongeren ooit al aan een identiteitscontrole was onderworpen, terwijl dit onder jongeren met een migratieachtergrond 14% was. Etnische profilering is dus wel degelijk een feit. De politie zal de woede daarover niet stoppen door protest repressief aan te pakken. Dit kan integendeel olie op het vuur zijn.

    Er is nood aan een nieuwe afspraak om te betogen, waarbij breed gemobiliseerd wordt en eisen verdedigd worden tegen politiegeweld en tegen het systeem dat leidt tot racisme en politiegeweld. Het eerdere succes van de actie rond Black Lives Matter toont het potentieel voor protest in Antwerpen. In de VS riepen betogers: ‘Het hele systeem is schuldig.’ Dat is ook bij ons het geval. Nieuwe acties dringen zich op! #JusticeForAkram

    De betogers zelf hielden rekening met de regels van sociale afstand

     

    Op de Meir werd verdere doorgang voor de betogers afgesloten
    Na de insluiting was er van sociale afstand geen sprake meer
    De politie beschermt het eigen hoofdkwartier aan de Oudaan.

     

    De betogers werden in een zijstraat gedreven en uit elkaar gejaagd

     

     

  • SP.a depanneert De Wever in Antwerpen

    Zes jaar geleden werd Antwerpen voor het eerst in 80 jaar opgezadeld met een hard rechts stadsbestuur. De staat van dienst van dit college is indrukwekkend: het absurde systeem van GAS-boetes werd verder uitgebreid, er kwam een ‘imagotaks’ op ‘imagoverlagende’ handelszaken, een stakingspiket aan de haven werd manu militari uit elkaar geslagen, de budgetten voor het stedelijk onderwijs werden teruggeschroefd, er werd een sociale oorlog met het maatschappelijk werk gevoerd, … en zo kunnen we nog wel even doorgaan. De grootste verwezenlijking van N-VA was echter, naar eigen zeggen, het doorbreken van 80 jaar socialistisch bestuur. Aan die periode van zes jaar komt nu alweer een einde.

    Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Slechtste resultaat ooit voor Antwerpse sociaaldemocratie

    Sp.a voerde geen gemakkelijke campagne in Antwerpen. De partij werd achtervolgd door het ene schandaal na het andere: kopstuk Tom Meeuws was hierdoor verbrand, het kartel met Groen werd opgeblazen en onafhankelijk kandidaat Jinnih Beels moest redden wat er te redden viel. Dat bleek niet zo heel veel: met 11% haalden de sociaaldemocraten de laagste score in de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen sinds de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht.

    80 jaar meebesturen heeft zijn effect niet gemist. De partij is zodanig verweven met de macht, dat het niet verwonderlijk is dat alles uit de kast gehaald werd om mee te besturen. Dat de burgemeester Bart De Wever heet, blijkt plots geen probleem meer. Voor N-VA is de coalitie een blamage: na zes jaar ‘nooit meer socialisten’ wordt toch met sp.a in zee gegaan. Maar voor sp.a is de vernedering nog groter. Vanuit de retoriek dat wie bestuurt meer invloed uitoefent dan wie oppositie voert, wordt ermee ingestemd het semi-progressieve schaamlapje van hetzelfde neoliberale beleid te vormen.

    Het slechte resultaat van coalitiepartners CD&V en Open VLD maakte dat De Wever op zoek moest naar andere partners. Hij vond die bij voormalig manager Tom Meeuws en voormalig politietopvrouw Jinnih Beels. Om de meerderheid comfortabel te maken en het gewicht van sp.a nog meer te beperken, nam De Wever ook de liberalen mee. Het resultaat is een bestuursakkoord dat een doorslagje is van het N-VA-beleid waarmee de Antwerpenaren de afgelopen zes jaar kennis konden maken.

    SP.a depanneert De Wever

    Jinnih Beels pakt uit met de belofte dat er 5.000 sociale woningen bijkomen (of gerenoveerd worden). Dat is op zich al een kwestie van too little, too late: de huidige woningnood in Antwerpen vereist er minstens 20.000. Bovendien blijven er heel wat achterpoortjes open. Zo wordt in het akkoord gesproken over eventuele bijkomende sociale woningen ‘mits behoud van het Vlaamse financieringssysteem’. Voor elk punt dat sp.a ‘binnenhaalde’, houdt N-VA heel wat onderhandelingsruimte. Meedoen was voor sp.a belangrijker dan winnen.

    Zo ook wat betreft mobiliteit: het autovrije hart van de stad wordt uitgebreid ‘waar mogelijk’. Dat laat zodanig veel ruimte voor interpretatie dat het elke keer opnieuw van tafel kan geschoven worden. Bovendien is er enkel sprake van inspanningen in het zestiende-eeuwse centrum, dat doorheen het akkoord steevast ‘het winkelhart’ van Antwerpen wordt genoemd. De boodschap is duidelijk: autovrij of -luw kan waar het aantrekkelijk is voor toeristen. Voor de bewoners van de stad maakt het niet uit; bovendien is het culturele patrimonium nu officieel tot commercieel centrum uitgeroepen.

    Wat discriminatie betreft, kan sp.a geen enkele pluim op de hoed steken. De praktijktests komen er, maar eigenlijk niet. Ze zijn niet bindend en kunnen enkel dienen als basis voor overleg met sectoren. Het hoofddoekenverbod blijft gewoon bestaan in de huidige vorm. Het was overigens een sp.a-bestuur dat deze maatregel oorspronkelijk invoerde. De bocht rond dit thema tijdens de verkiezingscampagne blijkt alweer vergeten.

    Geen vette vis voor sp.a

    Het zwaartepunt in het bestuursakkoord ligt op het terrein waar N-VA zich het meest comfortabel voelt: veiligheid. Met dezelfde forse taal als voorheen worden extra camera’s beloofd, meer blauw op straat, bodycams voor agenten en bewakers en de intrede van ‘stadsmariniers’. Met de war on drugs wil men een versnelling hoger schakelen in de vorm van het Stroomplan.

    Zitten er ook sociale thema’s verwerkt in het bestuursakkoord? Eigenlijk niet. Herverdeling van het werk en/of bijkomende aanwervingen? Investeringen in het stedelijk onderwijs? Iets minder gretigheid in het in de uitverkoop zetten van het sociaal werk? Wie dacht hier iets over te kunnen lezen in een mede door sp.a opgesteld ontwerpakkoord, komt bedrogen uit.

    Bij het proces tegen lokaal vakbondsvoorzitter Verlaeckt en ABVV-militant Devoght in juni was Tom Meeuws aanwezig op de protestactie. Het proces kwam er nadat een stakerspost in de haven repressief weggeveegd werd waarna Verlaeckt en Devoght beschuldigd werden van ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer.’ Het bestuursakkoord dat nu voorligt, sluit dergelijk repressief optreden niet uit. Integendeel: er is de ambitie om “in goed sociaal overleg de bereikbaarheid van de haven maximaal te blijven garanderen.”

    Kortom: sp.a haalde geen enkele vette vis binnen. We kunnen er niet op rekenen om tot een progressief bestuur te komen. In oktober riep LSP op om voor PVDA te stemmen. We benadrukten daarbij het belang van een actieve linkse oppositie in de stad, die zich ook en vooral doorheen bewegingen verzet tegen het asociale bestuur. Onze benadering daarbij is dat het bestuur moet uitgaan van de noden van de bevolking, niet van de beschikbare middelen.

  • Antwerpen: actief verzet tegen rechts beleid nodig, los van wie het uitvoert  

    Plotwending in Antwerpen: SP.a straks ‘samen’ met N-VA?

    SP.a-kopstuk Tom Meeuws

    De Antwerpse coalitiebesprekingen namen een verrassende wending: nu duidelijk is dat Groen niet met N-VA in een coalitie stapt, schakelt De Wever over op plan B: met SP.a in zee gaan. Alle verklaringen in 2012 over het einde van 90 jaar socialistisch bestuur worden door N-VA vergeten. Bij SP.a overheerst het idee dat minstens moet geprobeerd worden om het beleid bij te sturen.

    Artikel door Geert Cool

    Rechtse coalitie was verzwakt

    De Wever had geluk dat hij op een paar honderd stemmen na zijn 23 zetels kon behouden zodat de lichte achteruitgang tegenover 2012 een morele overwinning werd. De N-VA scoorde beter dan in alle peilingen en bleef afgemeten de grootste partij: Groen bleef onder de verhoopte 20%. De coalitiepartners van De Wever deden het echter slecht: de liberalen klommen niet uit het dal van 2012 en bleven op de rampzalige score van een goede 5% steken (een resultaat dat in 2012 het einde van Annemie Turtelboom betekende), CD&V moest alles en Kris Peeters uit de kast halen om met 6,8% de meubelen enigszins te redden. De rechtse coalitie bleef theoretisch mogelijk, maar was te nipt om echt werkbaar te zijn.

    Het is bijgevolg vanuit een zwakke positie dat De Wever naar een andere coalitiepartner op zoek moest. Groen was een evidente eerste keuze: net als N-VA geen traditionele partij, de winnaar van de verkiezingen, rond mobiliteit is in navolging van het Toekomstverbond over de sluiting van de Ring een akkoord mogelijk. Bovendien stapt Groen in heel wat lokale coalities met N-VA. Alleen was het na de campagne niet zo evident: Wouter Van Besien profileerde zich als het alternatief op De Wever, met een polarisatie tussen Groen en N-VA die de groenen heel wat stemmen opleverde. Dat vlak voor de parlementsverkiezingen van mei 2019 op het spel zetten, kan doorwegen.

    Aan de overkant was er evenmin een linkse meerderheid: Groen bleef onder de verhoopte 20%, de 11,4% voor SP.a is een historisch dieptepunt en PVDA bleef met 8,7% onder de zelf naar voren geschoven verhoopte 11%. Bij PVDA werd terecht gewezen op de goede resultaten in de rest van de provincie en het land, maar in Antwerpen zelf bleef het onder de verwachtingen. Voor zover SP.a en/of Groen de ambitie hebben om mee te besturen, moet het wel met N-VA gebeuren.

    De drie linkse formaties hebben het doel om ‘keizer De Wever te onttronen’ niet waargemaakt. De redenen hiervoor zijn veelzijdig, maar wij denken dat er te weinig gebouwd is aan een brede beweging van verzet tegen het rechtse bestuur. Welke gedurfde campagnes die over de lippen gingen waren er de afgelopen zes jaar tegen het beleid van De Wever? Er waren mogelijkheden – zowel met het syndicaal verzet tegen Michel 1 als rond mobiliteit en tegen de vermarkting van het sociaal werk. Maar een veralgemening en opbouw van onderuit rond offensieve eisen bleef uit. De grootste betoging in Antwerpen de afgelopen zes jaar was de vakbondsbetoging van 2 oktober 2018 tegen de pensioenmaatregelen van Michel 1, dat was 12 dagen voor de verkiezingen.

    Weinig opties

    Het initiatief bleef na 14 oktober bij De Wever. Veel opties bleven er niet over na de ‘weigering’ van Groen. De N-VA probeert aan het cordon sanitaire te morrelen, maar het in Antwerpen doorbreken is niet haalbaar. Het zou elke federale regeringsvorming nog moeilijker maken. Bovendien zou het betekenen dat Dewinter himself aan boord gehesen wordt, na een campagne waarin hij steeds meer leek op een oude man die steeds over hetzelfde bleef raaskallen en zich niet door feitenkennis liet hinderen (zijn bewering dat de Turnhoutsebaan in Borgerhout een no-go-zone voor de politie is terwijl er een politiekantoor gevestigd is, kon tellen qua afgang en dit op nationale televisie!).

    Na het afvallen van Groen, al dan niet gestimuleerd door N-VA om niet met een gelijkwaardig ‘links blok’ van SP.a en Groen in zee te moeten gaan, bleef enkel SP.a over als potentiële ‘grotere’ kleine coalitiepartner. Als De Wever burgemeester kan blijven, zal dit dus de ‘schuld van de sossen’ zijn… De groene afwijzing is niet principieel, dat blijkt onder meer uit de coalities in Oostende of Turnhout. Bij de socialisten was het meteen na de verkiezingen duidelijk dat er openheid was voor samenwerking met N-VA. Tegenstanders vormden een minderheid binnen de partij. De belangrijkste argumenten voor deelname aan de coalitie waren ook binnen Groen aanwezig: wegen op het beleid, enkele rechtse kantjes eraf vijlen, beleid meer in evenwicht brengen, … Een partij geleid door managers (bij De Lijn en de stad in het geval van Meeuws, bij de politie in het geval van Beels) wil het liefst mee beheren. Indien het verzet tegen het beleid van burgemeester De Wever net als de afgelopen zes jaar relatief beperkt blijft en geen veralgemeende mobilisatie kent, kan de SP.a er mogelijk nog mee weg geraken. Met een historisch lage score valt sowieso niet veel te verliezen…

    Door SP.a te betrekken, is CD&V (en theoretisch ook VLD) niet meer nodig. Nadat gedurende de hele campagne in slow motion een mes in de rug van CD&V en Peeters in het bijzonder werd geplant, maakt De Wever de job nu af. Exit Peeters dus en een nieuwe existentiële crisis voor CD&V-Antwerpen: voor het eerst in meer dan honderd jaar verdwijnen de christendemocraten uit het bestuur en er is geen kopstuk (én naar verluidt spanningen tussen de twee CD&V-verkozenen naast Peeters). De liberalen vormen het vijfde wiel aan de wagen: ze waren niet eens op de hoogte van de démarche van De Wever om met SP.a en VLD verder te gaan. Het hoefde ook niet: staatssecretaris De Backer leek sowieso in de zevende hemel omdat de twee liberale verkozenen erbij zijn.

    SP.a in bed met N-VA?

    Er is dus een reële kans dat De Wever zijn “bourgondische coalitie” kan vormen. Eigenlijk zou “Colombiaanse coalitie” een betere naam zijn: de Colombiaanse vlag kleurt geel met eronder twee dunnere strepen blauw en rood. Dat vat de krachtsverhoudingen beter samen. De Antwerpse twist verklaart mogelijk waarom John Crombez in ‘De Afspraak op vrijdag’ vorige week bij zijn verdediging van de coalitie met PVDA in Zelzate zo uitdrukkelijk vermeldde en herhaalde dat SP.a zowel met PVDA als met N-VA in lokale coalities stapt.

    De Antwerpse coalitie weegt zwaarder: De Wever stelde zijn lokale coalitie in 2012 voor als een voorloper van de Zweedse regeringen in 2014. Voor SP.a stelt dit heel wat vragen, zowel voor de inhoud van het bestuursakkoord als de positie van de partij bij de komende parlementsverkiezingen. De banden tussen ABVV en SP.a – beklonken door de verhuis van het partijsecretariaat naar de verdieping boven de ABVV-lokalen in de Ommeganckstraat – verliezen verder aan geloofwaardigheid. Al was het maar omdat De Wever de opdrachtgever was van de fysieke ontruiming van stakersposten in het havengebied in 2016 waarbij de Antwerpse ABVV-voorzitter werd opgepakt. Het proces daarover loopt nog voor het Hof van Beroep na een principiële veroordeling in eerste aanleg. Zal een bestuur met SP.a een andere houding innemen dan die van brutale repressie tegen stakersposten zoals in de vorige legislatuur?

    Het bestuur moet sowieso afgerekend worden op het beleid: het aanpakken van de wachtlijsten voor sociale huisvesting in plaats van het dienen van de vastgoedlobby, het terugdringen van de oprukkende armoede, het uitbouwen van lokale openbare diensten zoals scholen en kinderopvang, uitbouw van meer en beter openbaar vervoer, verkeersveiligheid voor fietsers en voetgangers, het statuut van het gemeentepersoneel, … Het gebrek aan linkse antwoorden daarop heeft geleid tot de neergang van SP.a in Antwerpen. Als kleine partner rechts depanneren, zal daar wellicht geen verandering in brengen.

    Links uitbouwen

    Een voorzichtige opstelling van de vakbondsleidingen om de SP.a te sparen, zal enkel de eigen positie ondermijnen. Als we De Wever en de rechterzijde willen stoppen, moeten we onze eigen agenda centraal stellen. De rechterzijde kan dat op basis van passiviteit en de gevestigde media: de heersende ideologie is doorgaans immers die van de heersende klasse. Een links alternatief moet zich grassroots opbouwen en doorheen strijd het verschil maken. Voluit voor verandering gaan, betekent vertrekken van de concrete noden en bekommernissen (onder meer rond betaalbaar wonen, mobiliteit, diensten, …) en daarrond actieve campagnes voeren.

    LSP riep in oktober op om PVDA te stemmen om de linkse stem te versterken. Dat was de beste optie om de nood aan een actieve oppositie naar voren te schuiven. Het volstaat niet om jaar na jaar vast te stellen hoe armoedecijfers en sociale tekorten blijven oplopen, we moeten bewegingen opbouwen om met een sterkere krachtsverhouding een breuk met het huidige beleid af te dwingen en de steun voor een ander type van samenleving, een socialistische maatschappij, te populariseren. Daar zullen we zelf aan bijdragen met de campagne die we nu opstarten naar een mars tegen seksisme op 8 maart in Antwerpen.

  • Naar een geel-groene coalitie in Antwerpen?

    Ondanks alle gespin uit de ‘war room’ van De Wever over de N-VA-overwinning, moet de partij bij het vormen van coalities rekening houden met het resultaat waarbij de achteruitgang enkel in Antwerpen en de rand errond voldoende beperkt was om over een overwinning te spreken. In Antwerpen heeft de weinig verzoenende opstelling van de burgemeester zijn coalitiepartners weinig ruimte gelaten om overeind te kruipen na de klappen van de voorbije jaren. Het resultaat is dat de huidige coalitie met amper een paar honderd stemmen en één zetel overeind kan blijven. Dat is te beperkt en dus worden andere mogelijkheden onderzocht, ook al met het oog op de federale regeringsvorming volgend jaar.

    Door Geert Cool

    Voor de verkiezingen werd een coalitie tussen N-VA en Groen in Antwerpen uitgesloten door beide partijen. ‘Geen haar’ op het hoofd van De Wever dat eraan dacht om met de groenen in coalitie te gaan, bij Van Besien klonk het subtieler maar even duidelijk. Op verkiezingsdag zelf pleitte De Wever plots voor ‘verzoening.’ Hij deed dit ironisch genoeg vanuit een ‘war room’ waar hij met zijn dichtste medewerkers en Paul Jambers de resultaten volgde en van waaruit hij de in een zaaltje ernaast opgetrommelde ‘schild en vrienden’ instructies gaf over hoe het resultaat als een grote overwinning neergezet moest worden. Dat de partij zowat overal klappen kreeg en zelfs in de ‘gouden rand’ terrein moest prijsgeven (maar daar eerlijk gezegd wel tegen kan met scores in 2014 die de absolute meerderheid in bepaalde kieskantons benaderden), of dat het resultaat in Antwerpen wel heel nipt was, werd niet opgenomen in de communicatie van N-VA.

    De zet van De Wever op verkiezingsdag kwam over als een donderslag bij heldere hemel, maar de bocht was al vroeger ingezet. Fietsvriendelijkheid in de centrale binnenstad is stilaan ook interessant voor city-marketing en bouwpromotoren. Daarover kan ongetwijfeld een akkoord gevonden worden. De Oosterweelknoop werd doorgehakt waarbij de voormalige actiegroepen in bad getrokken werden. Manu Claeys van Straten-Generaal wordt nu zelfs bestuurder bij BAM (waarmee ook daar een soort geel-groene coalitie wordt gevormd). Het compromis omvat een gedeeltelijke overkapping van het Oosterweeltracé. Het ontbreken van een offensieve nadruk op gratis en degelijk openbaar vervoer als onderdeel van een mobiliteitsplan in alle campagnes rond Oosterweel, maakte dat de overstap van de actiegroepen naar deelname aan het bestuur niet eens op veel kritiek botste. In de campagne legde De Wever bovendien nadruk op de lage-emissiezone waarmee oude diesels uit de binnenstad gebannen worden (tenzij voor wie betaalt uiteraard).

    Rond deze punten is wellicht een compromis mogelijk: het groene standpunt inzake mobiliteit en leefbaarheid treedt niet buiten het neoliberale denkkader. In Mechelen en Gent wordt een beleid gevoerd dat nadruk legt op minder auto’s in de binnenstad, maar zonder ernstig te investeren in openbaar vervoer. Bovendien wordt het terrein van de stadsontwikkeling overgelaten aan private promoteren die maar al te graag de winsten plukken van een opgekuist en aangenaam stadscentrum. Het resultaat van hogere prijzen en sociale verdringing is niet het probleem van de promoteren. Een echt ander beleid op sociaal vlak is overigens niet mogelijk zonder breuk met het financiële keurslijf waar de gemeenten in vast zitten. Het schandaal van de onbewoonbare sociale woningen in de Gentse Sint-Bernadettewijk bevestigde dit. Kan Groen in Antwerpen een gevoelig dossier zoals de armoedebestrijding en begeleiding van daklozen uit de rechtse logica van vermarkting en commercie halen? Zal het extra middelen afdwingen voor het sociaal werk, of integendeel gaan voor een sluimerende vermarkting die minder brutaal gebracht wordt dan door schepen Duchateau? Wordt de daling van het aantal statutaire personeelsleden bij de stad verdergezet of niet? Dat zijn elementen waarrond een akkoord tussen Groen en N-VA moeilijker zal liggen.

    Als De Wever expliciet naar Groen lonkt, is dit deels met het oog op de federale regeringsvorming volgend jaar. Op Vlaams niveau kan de rechtse coalitie ondanks klappen verder, maar federaal wordt het door het verlies van MR en meest logische extra partner CDH moeilijker. De groenen hebben met de N-VA gebotst, onder meer inzake migratie en de brutale arrogantie van Theo ‘Trump’ Francken. En dan is er nog de kwestie van energie en de kernuitstap. Binnen N-VA wordt regelmatig fors uitgehaald naar Groen en Ecolo, meteen na de verkiezingen nog stelde een Brusselse N-VA’ster dat Ecolo een ‘tweede PTB’ is. Ecolo stapte in Brussel echter heel snel en gemakkelijk in diverse coalities: met PS in Brussel-stad, maar evengoed met MR en CDH in andere gemeenten. In Antwerpen met Groen in zee gaan, kan voor N-VA druk zetten op de coalities met CD&V en Open VLD in Vlaanderen en federaal. Voor Groen is het riskant na een campagne waarin het kon profiteren van de stemmen tegen De Wever en de N-VA.

    Ondertussen zijn er wel heel wat lokale coalities gevormd waarin zowel N-VA als Groen zitten. Dit gebeurde bijvoorbeeld in Sint-Niklaas, Hasselt of Turnhout. Op districtsniveau in Antwerpen gebeurde dit voor de verkiezingen ook, bijvoorbeeld in Deurne of Merksem. De coalitievorming in de districten ligt nu doorgaans stil omdat N-VA de coalitiebesprekingen op stadsniveau wil afwachten (enkel in Berchem werd al snel een rechtse coalitie van N-VA, CD&V en VLD gevormd). Moest het op stadsniveau lukken om Groen te overtuigen, dan kunnen de groenen in verschillende districten in het bestuur komen in ruil voor het opgeven van het linkse bestuur met SP.a en PVDA in Borgerhout. Dat Groen de deur openhoudt voor een coalitie op stadsniveau blijkt overigens uit het feit dat er in Borgerhout nog geen witte rook is voor een verderzetting van de bestaande coalitie.

    Bij Groen is er het besef dat de vorige regeringsdeelname in 2003 rampzalig eindigde. De lessen die de partij daaruit lijkt te trekken, is dat er meer bestuurservaring en professionele communicatie nodig is. De uitspraken van Magda Aelvoet over wapenleveringen aan de ‘prille democratie’ in Nepal indachtig, kan niet ontkend worden dat daar iets van aan is. Maar het fundamentele was dat de groene kiezers iets anders van hun partij verwacht hadden: een beleid dat niet gewoon hetzelfde met enkele groene accenten was, zeker niet als die groene accenten uit extra ecotaksen bestaan waarmee de verantwoordelijkheid bij de consumenten en niet bij de producenten wordt gelegd.

    In Antwerpen haalde Groen een uitstekende score op basis van bezorgdheid rond luchtkwaliteit, mobiliteit, verkeersveiligheid, … en een afkeer tegen De Wever en het asociale en verdelende beleid van de N-VA. Deelname aan een coalitie kan dit ondermijnen. Mogelijk wordt erop gerekend dat een lange bestuurscrisis waarna de groenen hun ‘staatsmanschap’ en de wil ‘om dingen effectief te veranderen’ tonen door in een coalitie te treden, de afstraffing in mei volgend jaar kan beperken. Een andere optie is om ook SP.a mee aan boord te trekken, wat uiteraard tegen de zin van De Wever zou zijn en Groen de schijn zou meegeven dat het in tegenstelling tot CD&V en Open VLD in de huidige coalitie geen gewillige junior partner is waarmee De Wever kan spelen zoals een kat dit met pas gevangen muizen doet. Het slechte resultaat van SP.a verhindert niet dat er in die partij heel wat voorstanders van bestuursdeelname met N-VA zijn. In district Merksem werd dit publiek uitgesproken door lokaal kopstuk Verstraelen. In Gazet van Antwerpen (15/10) stelde hij dat N-VA meer raakvlakken heeft met SP.a dan met Groen (beide partijen zaten in het vorig districtsbestuur met N-VA):  “Ons partijprogramma verschilt niet zo veel van dat van N-VA in Merksem. Er zou alleen grondig moeten overlegd worden over de rol van de auto in het district.”

    Het zal voor De Wever niet evident zijn om een coalitie met Groen te vormen, maar hij beschikt over eventuele alternatieven (denk bijvoorbeeld aan een coalitie met SP.a erbij). Het is echter niet uitgesloten dat Groen uiteindelijk overstag gaat. De ervaring van groene bestuursdeelname in andere grote steden bevestigt dit. Voorlopig wordt dat nog als een succesverhaal gebracht, maar de reportage over sociale huisvesting in Gent gaf aan dat er enorme beperkingen zijn. De armoedecijfers in die steden nemen niet af en de tekorten blijven zich opstapelen. De kiezers die een alternatief zoeken op het harde rechtse beleid komen uiteindelijk bedrogen uit. Er zijn geen principiële redenen voor Groen om niet in een coalitie te stappen, het belangrijkste tegenargument is wellicht het risico op een afstraffing in mei 2019.

    De linkerzijde moet buiten het neoliberale verhaal treden en offensief opkomen voor een programma en bijhorende actieve beweging rond de concrete sociale noden inzake huisvesting, mobiliteit, werk, pensioenen, … De doorbraak van de PVDA is een uitdrukking van het potentieel hiervoor. Het resultaat in Antwerpen wijst erop dat er inzake actieve strijd meer nodig is om het huidige beleid te stoppen. Los van de vraag wie er in het volgende bestuur zal zitten, is er nood aan een actieve oppositie die niet alleen jaar na jaar vaststelt hoe de armoedecijfers en sociale tekorten blijven oplopen, maar daartegen bewegingen helpt opbouwen om met een sterkere krachtsverhouding een breuk met het huidige beleid af te dwingen en de steun voor een ander type van samenleving, een socialistische maatschappij, te populariseren.

  • Niet nog eens zes jaar De Wever!

    Stem PVDA, sluit aan bij LSP – Voor een consequent en strijdbaar links alternatief

    De uitdaging voor de lokale verkiezingen is erg groot in Antwerpen. Het is in Antwerpen dat de basis gelegd werd voor de rechtse federale en regionale regeringen. Komt er na zes jaar een einde aan het bewind van De Wever of krijgen we nogmaals zes jaar rechts bestuur? In dat laatste geval is de kans groter dat de huidige regering na 2019 doorgaat.

    >> PDF van dit pamflet

    Zes jaar rechts beleid in Antwerpen betekent dat alle tekorten nog groter geworden zijn. Ondertussen staan 22.000 mensen op de wachtlijst voor sociale huisvesting. De poging om delen van het sociaal werk uit te besteden aan G4S mislukte, onder meer door protest ertegen. Maar ondertussen werd wel gesnoeid in het sociaal aanbod. Er werd bespaard op gemeentepersoneel. Het stadsbestuur zaaide verdeeldheid door bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Nog eens zes jaar van dit bewind zou rampzalig zijn voor het sociaal weefsel.

    Jammer genoeg is die kans reëel. Er was verzet tegen het stadsbestuur, maar dit bleef veelal beperkt tot geïsoleerde thema’s waarbij zowel de politieke oppositie als de vakbonden onvoldoende deden om het te veralgemenen tot een breed gedragen beweging rond offensieve eisen. Zowel rond mobiliteit als de sociale sector dienden zich nochtans kansen aan.

    Voor rechts is het Antwerps resultaat erg belangrijk, het is een test voor De Wever en zijn strategie van rechtse regeringen. Daartegenover is er nood aan een sterke en consequente linkerzijde. De PVDA is daar het best voor geplaatst en wij roepen bijgevolg op om voor PVDA te stemmen. We doen dat op basis van ons programma voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 22.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, … ; invoering van de 30-urenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen bij de stad; gratis en degelijk openbaar vervoer. Een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften botst met het kapitalisme. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de strijd te versterken en de noodzaak van radicale en echt socialistische maatschappijverandering op de agenda te zetten.

    [divider]

    Gratis en degelijk openbaar vervoer

    Ellenlange files, toename van het aantal ziektes door luchtvervuiling. Het mobiliteitsprobleem in Antwerpen is bijzonder groot. De afgelopen jaren was dit één van de meest gevoelige thema’s in de stad.

    Er waren grote campagnes voor de overkapping van de ring en meer groen, voor propere lucht in de buurt van scholen, veilige fietsinfrastructuur, … Veel mensen zijn het beu dat ze zo vaak stilstaan op de weg.

    Gerommel in de marge volstaat niet. Er moet massaal geïnvesteerd worden in collectief transport. Dat is nodig voor de mobiliteit, maar ook voor ons leefmilieu en dus onze gezondheid. In plaats van te investeren in openbaar vervoer, besparen de overheden er nu op. De problemen stapelen zich hierdoor op: tekort aan materieel en degelijke infrastructuur, duurdere tickets voor minder dienstverlening.

    Dit moet stoppen. Het personeel van zowel de NMBS als De Lijn voerde regelmatig acties de voorbije jaren. De media probeerden de reizigers daartegen op te zetten. Nochtans lopen belangen van personeel en reizigers samen: we moeten opkomen voor meer en beter openbaar vervoer. Waarom dit niet meteen gratis maken voor reizigers? Vandaag worden onze belastingen rapper uitgedeeld aan grote bedrijven dan aan een dienst als openbaar vervoer.

    Personeel en reizigers, samen sterk in de strijd voor meer en beter openbaar vervoer!

    [divider]

    Voor publiek sociaal werk

    Armoede bestrijden door massaal programma van publieke investeringen in huisvesting en diensten

    Eén op de zeven Vlamingen leeft in armoede. 28 procent van de Antwerpse kinderen tot drie jaar groeit op in armoede. Hulpverleners geven dagelijks het beste van zichzelf, maar tegen zo’n structurele ongelijkheid staan ze machteloos.

    In plaats van het sociaal werk te ondersteunen en uit te breiden, gaat het bestuur onder N-VA-leiding voor een vermarkting en uitverkoop. In de daklozenopvang werd dit voorlopig gestopt, maar tegelijk werden de voorwaarden aangepast waardoor de dienstverlening afneemt.

    Het bestuur richt zich tegen de zwaksten in de samenleving en al wie het voor hen opneemt. Er is nood aan actieve strijd voor massale investeringen in wat een publiek sociaal werk moet zijn.

    Daarnaast is er nood aan een massabeweging waarmee we meer publieke middelen afdwingen om het hoofd te bieden aan de vele sociale tekorten op vlak van huisvesting, werkgelegenheid, onderwijs, openbare diensten, … Een radicaal investeringsplan voor minstens 22.000 bijkomende sociale wooneenheden (dat is hoeveel mensen er nu op een wachtlijst staan!), bijkomende scholen en diensten, arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen voor het stedelijk personeel, … is het enige echte antwoord op armoede en de bijhorende sociale problemen.

    [divider]

    Tegen racisme, seksisme, homofobie
    Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons

    Deze zomer was er homofoob geweld rond de Antwerp Pride. Racisme is eveneens sterk aanwezig in de stad. Daar moeten we tegenin gaan.

    In een situatie van tekorten is het logisch dat veel mensen naar onder schoppen in plaats van naar boven terug te vechten. De vele tekorten worden nochtans niet door vluchtelingen of migranten veroorzaakt. Als er amper betaalbare huisvesting is, komt dit omdat de stad niet investeert in sociale huisvesting en het beleid overlaat aan de private markt waar enkel de winsten tellen en waar grote projectontwikkelaars vrij spel krijgen. De crisis is niet veroorzaakt door migranten, maar door speculanten en bankiers.

    We moeten de echte verantwoordelijken voor de sociale problemen aanpakken. Regenboogvlaggen aan gebouwen van de stad of vage oproepen tot aandacht voor strijd tegen homofobie en racisme in het onderwijs volstaan niet. We moeten samen opkomen om meer middelen af te dwingen voor huisvesting, werk, onderwijs, …

    [divider]

    Het geld halen waar het zit

    LSP denkt dat een links bestuur moet uitgaan van de noden die er in Antwerpen bestaan. Dat vereist massale investeringen.

    Vandaag zijn de publieke investeringen door gemeenten in ons land afgenomen tot 3 miljard euro per jaar (tegenover 4 miljard in 2012). Alle publieke investeringen (gemeente, regio, federaal) zijn gezakt tot 2,2% van het BBP tegenover 5,5% begin jaren 1970. Het resultaat: falende infrastructuur en toenemende tekorten.

    We moeten hiermee breken door massaal te investeren. Wie moet dat betalen? Niet de gewone werkende die steeds meer moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. We moeten de middelen zoeken waar ze zitten: onder meer bij de havenbazen en de diamantfraudeurs in Antwerpen. We zullen de middelen voor een links bestuur niet cadeau krijgen: er zal harde strijd voor nodig zijn. Een links bestuur in Antwerpen dat breekt met de besparingslogica van deze coalitie (en de vorige!) zou een voorbeeld zijn voor andere gemeenten en kan een front van ‘rebelse gemeenten’ opzetten.

    Het kan een aanzet zijn tot een echt linkse regering die zich niet laat chanteren door de dictaten van besparen op de levensstandaard van de gewone werkenden en hun gezinnen om meer cadeaus uit te delen aan de superrijken. De 1% rijksten zijn rijker dan de armste helft van de wereldbevolking. Op hun inhaligheid staan geen grenzen.

    Als we de beschikbare rijkdom anders willen verdelen, zullen we er met de gemeenschap democratische controle op moeten krijgen. Onder het kapitalisme is elke verworvenheid immers slechts tijdelijk, de winsthonger bedreigt steeds opnieuw onze levensstandaard. Belangrijke sectoren zoals bankwezen, energie, … moeten in publieke handen komen zodat een democratische planning van de economie mogelijk wordt. Dat is onderdeel van het socialistisch alternatief op het kapitalisme dat wij verdedigen.

    [divider]

    Nood aan consequent links alternatief

    Waarom wij oproepen om PVDA te stemmen

    Antwerpen heeft nood aan een consequent links alternatief. Wij denken dat de PVDA vandaag het best geplaatst is om die linkse stem te vertolken.

    In tegenstelling tot SP.a en Groen nam de PVDA in het verleden geen deel aan coalities die een besparingsbeleid voerden. SP.a heeft nog steeds moeite om afstand te nemen van de decennia dat de partij in Antwerpen aan de macht was, waarbij het beleid van Patrick Janssens in grote lijnen werd verdergezet door de N-VA. Groen moest na de paarsgroene regering-Verhofstadt bijna van nul af aan herbeginnen. Hierdoor wordt het niet als een traditionele machtspartij gezien. Wij begrijpen de hoop om via Groen een antwoord op De Wever te bieden. Maar waar Groen deel is van het bestuur (in kartel met SP.a in Gent en met Vld in Mechelen), kwam er geen fundamentele verandering in het gevoerde beleid.

    De PVDA was de afgelopen zes jaar aanwezig waar er acties gevoerd werden. Wat ons betreft, mag de PVDA gedurfder naar buiten komen met een project dat breekt met het besparingsbeleid en alternatieven op het kapitalisme naar voren brengt. In de opbouw van inclusieve bewegingen die stappen daartoe kunnen zetten, kan de PVDA een belangrijke voortrekkersrol spelen. Ondanks meningsverschillen roepen we op om PVDA te stemmen. Een stem als die van Raoul Hedebouw in het federaal parlement maakt dat onze bekommernissen rond onder meer de pensioenen ook daar weerklinken. Dat versterkt de arbeidersbeweging.

    De linkerzijde versterken is een benadering die LSP in Antwerpen steeds heeft verdedigd. Vandaar onze eerdere deelname aan linkse eenheidsinitiatieven. In 2012 nam LSP deel aan de lijsten van Rood en eerder waren we betrokken bij het Comité Andere Politiek (CAP) dat in 2007 aan de verkiezingen deelnam. Voorheen nam LSP onder eigen naam deel. In de parlementsverkiezingen van 2014 riepen we net als nu op om PVDA te stemmen, ook al weigert die partij in te gaan op ons voorstel om met LSP-kandidaten de campagne te versterken.

    Wij denken dat consequent links sterker staat als het samenwerkt met respect voor elkaars eigenheid. Dit zal nodig zijn in de opbouw van een actieve beweging die opkomt voor de belangen van de Antwerpse bevolking en die een krachtsverhouding opbouwt tegen de neoliberale citymarketeers die onze stad in de uitverkoop zetten of tegen de 1% die onze levensstandaard naar beneden laten trekken.

    Sluit aan bij LSP

    LSP is een actieve organisatie. We mogen politiek niet aan politiekers overlaten, maar moeten onszelf organiseren. Tegenover de dagelijkse stroom van propaganda van het establishment is er nood aan tegenstemmen. Wij dragen daaraan bij. Onze betrokkenheid in acties en campagnes is gebaseerd op collectieve discussie en betrokkenheid van onderuit. We houden wekelijkse politieke discussies die open staan voor alle leden en sympathisanten.

    Leden en sympathisanten zijn bijzonder actief in tal van bewegingen op de werkvloer. Onder personeel van het openbaar vervoer, onderwijs, supermarkten, sociaal werk, … spelen leden een rol als voortrekkers. Jonge LSP’ers voeren strijd tegen racisme, seksisme, homofobie en alles wat ons verdeelt. Zo organiseerden we in maart 2017 een antiracistische betoging met 200 voornamelijk jongeren in Antwerpen. Onze antifascistische campagne Blokbuster nam ook andere initiatieven voor acties.

    Op 8 maart 2018, de internationale vrouwendag, lagen we met de socialistische feministische campagne ROSA aan de basis van een strijdbare optocht met 150 aanwezigen in Antwerpen. We zijn ook actief in verschillende migrantengroepen – zoals Tamils uit Sri Lanka of Kasjmiri uit Pakistan – waarmee we samen in actie komen, maar ook deelnemen aan vakbondsacties rond pensioenen, lonen, … Samen staan we immers sterker.

    Georganiseerd is onze impact groter. Ga met LSP in discussie rond ons programma van socialistische maatschappijverandering en de stappen die we in die richting kunnen zetten. Volg onze standpunten en analyses via ons maandblad, kom naar onze afdelingsvergaderingen en sluit je aan! Daarmee sluit je meteen aan bij een beweging die actief is op alle continenten. Zie: socialistworld.net. Het kapitalisme is internationaal, onze strijd ertegen moet dat ook zijn!

  • Wie stopt De Wever in Antwerpen?

    Foto door Jean-Marie Versyp

    De gemeenteraadsverkiezingen in oktober zijn belangrijk. Ze komen na de eerste deelname van de N-VA aan de federale regering, en ook al werden er halfslachtige pogingen gedaan om de N-VA te testen en de publieke opinie tegen de N-VA uit te spelen, toch zijn de traditionele partijen er niet in geslaagd om de N-VA te ondergraven, of een verkiezingsnederlaag van de N-VA te bewerkstelligen.

    Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Het meest waarschijnlijke scenario is helaas dat N-VA de grootste partij in Antwerpen blijft. Dit is haar eigen verworvenheid, maar het is toch ook een falen van de traditionele partijen. In Antwerpen zorgde het debacle met Tom Meeuws (ex-lijsttrekker) ervoor dat hij moest opstappen, dat het gedoemde “Samen” effectief dood en begraven werd en dat een onafhankelijke de lijst gaat trekken voor SP.a in Antwerpen, dat voor het eerst in de naoorlogse periode geen kans maakt om de volgende burgemeester te leveren. Lokale peilingen geven de SP.a amper 10%, de drie ‘traditionele’ families (sociaaldemocraten, christendemocraten en liberalen) halen nog minder dan een vierde van de stemmen.

    Als een van de eerste in België, en als eerste grote stad, ging Antwerpen over tot de vermarkting van de sociale sector, met in het bijzonder de dak- en thuislozenwerkingen. De vermarkting past in het neoliberale parcours dat overal in Europa gevolgd wordt, met desastreuze effecten. Hierbij werden werkingsmiddelen aan projecten toegewezen op basis van een aantal criteria, die vaag en weinig betekenend waren. Tevens is het onlogisch om winst te maken op een sector die als ultieme doel heeft zichzelf overbodig te maken, iets wat geen enkele kapitalist graag zal horen.

    Het verzet tegen de (gedeeltelijke) privatisering van de sociale sector vormde de belangrijkste beweging in Antwerpen de afgelopen jaren. De sociaal werkers zijn de enigen die het stadsbestuur werkelijk en consequent uitgedaagd hebben. Het was een beweging die de kwestie van maatschappijvisie duidelijk op de agenda zette: willen we een samenleving waarin de noden van de bevolking primeren, of die van op winst beluste investeerders en ondernemers? De uitbesteding van daklozenbegeleiding aan G4S is door het actief verzet gestopt. Het stadsbestuur leed een nederlaag, maar een volledige overwinning voor de sociaal werkers werd het niet: de dienstverlening werd afgebouwd.

    Op vlak van huisvesting is de situatie in Antwerpen vandaag dramatisch. Het aantal sociale woningen bleef de afgelopen zes jaar stabiel: met 22.546 zijn het 18 minder. In dezelfde periode verdubbelde het aantal mensen op een wachtlijst tot meer dan 22.000.  Volgens N-VA is dat een goed aantal: we halen de 10%-norm die Vlaanderen oplegt. Er mag en kan dus geen enkele sociale woning bijkomen. Dat zou immers alleen maar een aanzuigeffect creëren voor zogenaamde gelukzoekers. Maar in Antwerpen-Noord, de meest problematische wijk van de stad, stegen de huurprijzen de afgelopen 5 jaar met maar liefst 40%. Bijna een derde van de Antwerpse huurders betaalt meer dan 30% van het inkomen aan huishuur, de grens waarop die uitgave als problematisch beschouwd wordt.

    Er wordt de komende jaren een verdere bevolkingsgroei verwacht van 516.000 tot 600.000. Dit zal een serieuze impact hebben op de omstandigheden waarin mensen leven, wonen, werken en schoollopen. Het raakt een heel aantal punten, van mobiliteit, ecologie, tot onderwijs.

    De huidige mobiliteit is een ramp. Toegankelijk en betaalbaar (of zelfs gratis) openbaar vervoer kan de leefbaarheid van de stad enkel maar ten goede komen.

    Eén blik op de sociale indicatoren in Antwerpen vandaag (uitsteker: een jongerenwerkloosheid van 27% in bepaalde wijken) verklaart waarom de traditionele partijen steeds dieper wegzakken. Voor Open Vld en CD&V is de drempel van 10% erg hoog gegrepen, in sommige districten is zelfs 5% geen ondergrens. N-VA gaat in de peilingen lichtjes achteruit, maar kan de politieke agenda zetten en vooral in de richting van veiligheid sturen. Schietpartijen in het drugsmilieu maakten de voorbije maanden nochtans duidelijk dat de N-VA ook op dit punt faalt.

    De partijprogramma’s van SP.a en Groen zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Logisch dus dat het tot een kartel kwam. Samen was echter geen lang leven beschoren; vooral SP.a-kopman Tom Meeuws zat – nog voor hij ooit enig politiek mandaat had opgenomen – zo diep verwikkeld in affaires dat de modder die hem toegegooid werd, al voor de kartelvorming voor het oprapen lag. Groen, dat naar alle waarschijnlijkheid nog steeds de tweede partij zal worden, komt hier ook niet volledig onbeschadigd uit.

    De enige partij ter linkerzijde die de Samen-affaire overleeft, is de PVDA. Gelukkig werd die partij, tegen de eigen oproep om kartel te vormen en De Wever zo te onttronen, niet in Samen betrokken. In het stadsprogramma van PVDA staan heel wat eisen die een belangrijke stap vooruit zouden betekenen en waar wij ook voor strijden. Deze eisen realiseren kan enkel door in onze strijd een zo breed mogelijke betrokkenheid na te streven en dit te koppelen aan een perspectief van maatschappijverandering.

    Als De Wever zijn verblijf op het Schoon Verdiep kan verlengen, betekent dit opnieuw zes jaar van hard, repressief en asociaal beleid. De bevolkingstoename zal de druk van de woningnood verder opvoeren. De stadsuitbreidingsplannen aan Petroleum Zuid geven aan dat het bestuur enkel geïnteresseerd is in luxeflats en prestigeprojecten die vooral de bevriende projectontwikkelaars goed uitkomen. De mobiliteit zal nog prominenter op de agenda staan. Het stedelijk onderwijs zal kreunen onder plaatsgebrek en tekorten. Dit zal onvermijdelijk tot verzet en strijd leiden. De kiescampagne biedt mogelijkheden om ons daarop voor te bereiden.

    [divider]

    Voor een consequent links alternatief: stem PVDA, sluit aan bij LSP

    Het lijdt geen twijfel dat het voor de hele linkerzijde een belangrijke prioriteit is om De Wever uit het stadhuis te krijgen. Op het kartel Samen hoeven we daarvoor al niet meer te rekenen. SP.a is door de schandaalsfeer verbrand, maar vooral: het beleid van SP.a in de vorige legislaturen legde de basis voor het besparingsbeleid dat nu aan versneld tempo door N-VA wordt uitgevoerd. Dit maakt ruimte voor een ‘groene golf’ tegen De Wever. We hebben daar begrip voor, maar in het verleden zorgde Groen in de regering of het Antwerps bestuur onvoldoende voor een breuk met het neoliberaal beleid.

    LSP denkt dat een links stadsbestuur moet uitgaan van de noden die er in Antwerpen bestaan. Verregaande investeringen zijn nodig op allerlei vlakken. De woningnood kan enkel het hoofd geboden worden door een massaal investeringsplan dat de bouw van 22.000 sociale wooneenheden inhoudt, zoveel mensen staan nu immers op een wachtlijst. Het stadsbestuur moet het voorbeeld geven door een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om tot een 30-urenweek te komen. Ook voor degelijk en gratis openbaar vervoer zijn massale investeringen nodig.

    De middelen zijn aanwezig; het komt er op aan ze te gaan halen waar ze zitten: bij de havenbazen en de diamantfraudeurs. We zullen die middelen niet cadeau krijgen: massamobilisatie zal nodig zijn. In die strijd zullen we iedereen nodig hebben: strijdbare syndicalisten, consequente socialisten, Lidl-personeel dat rebelleert tegen de onhoudbare werkdruk, sociaal werkers die tegen de vermarkting ingaan, ouders die bezorgd zijn om de luchtkwaliteit rond scholen, …

    Het programma van PVDA sluit vandaag het meest aan bij deze eisen. Het is een programma dat het neoliberale stadsbestuur wijst op zijn tekortkomingen en terechte voorstellen doet rond investeringen in huisvesting, mobiliteit, sociaal werk, … Dit kan een goede aanzet zijn voor de ontwikkeling van een linkse tegenbeweging.

    Antwerpen heeft nood aan een linkse politiek. Daarom roepen we op om PVDA te stemmen, zelfs indien die partij nog niet wenst in te gaan op ons voorstel om de campagne te versterken.

    Verkiezingen zullen niet volstaan om het tij te keren. Het financieel keurslijf dat lokale besturen tot een besparingsbeleid verplicht, zullen we niet zomaar doorbreken. Daarvoor is een beweging nodig die opkomt voor de belangen van de Antwerpse bevolking.

    Zo’n beweging staat sterker met een programma van echte verandering: een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften in de stad. Onder het kapitalisme is elke verworvenheid slechts tijdelijk, de winsthonger van de 1% rijksten bedreigt steeds opnieuw onze levensstandaard. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de strijd te versterken en de noodzaak van radicale maatschappijverandering op de agenda te zetten.

    • Voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 22.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, …
    • Stadsbestuur: zet de toon en voer de 30-urenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen in
    • Propere lucht, geen eindeloze files: voor gratis en degelijk openbaar vervoer
    • Stem in oktober tegen het neoliberale beleid: stem PVDA. Vecht mee voor een socialistische samenleving: sluit aan bij LSP

  • Lokale verkiezingen. Voor een consequent links alternatief in Antwerpen!

    Foto vanop Wikipedia

    De gemeenteraadsverkiezingen in oktober worden erg belangrijk in Antwerpen. Helaas is het meest waarschijnlijke scenario op dit ogenblik een verderzetting van het harde, neoliberale stadsbestuur onder leiding van N-VA. Het is een stadsbestuur dat in de afgelopen zes jaar de tekorten die al bestonden heeft uitgediept en van Antwerpen een laboratorium heeft gemaakt voor een hard rechts beleid.

    Pamflet van LSP Antwerpen – pdf

    Het lijdt geen twijfel dat het voor de hele linkerzijde een belangrijke prioriteit is om De Wever uit het stadhuis te krijgen. Op het kartel Samen hoeven we daarvoor al niet meer te rekenen. SP.a is door de schandaalsfeer verbrand, maar vooral: het beleid van SP.a in de vorige legislaturen legde de basis voor het besparingsbeleid dat nu aan versneld tempo door N-VA wordt uitgevoerd. Dit maakt ruimte voor een ‘groene golf’ tegen De Wever. We hebben daar begrip voor, maar in het verleden zorgde Groen in de regering of het Antwerps bestuur onvoldoende voor een breuk met het neoliberaal beleid.

    LSP denkt dat een links stadsbestuur moet uitgaan van de noden die er in Antwerpen bestaan. Verregaande investeringen zijn nodig op allerlei vlakken. De woningnood kan enkel het hoofd geboden worden door een massaal investeringsplan dat de bouw van 20.000 sociale wooneenheden inhoudt, zoveel mensen staan nu immers op een wachtlijst. Het stadsbestuur moet het voorbeeld geven door een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om tot een 30-urenweek te komen. Ook voor degelijk en gratis openbaar vervoer zijn massale investeringen nodig.

    De middelen zijn aanwezig; het komt er op aan ze te gaan halen waar ze zitten: bij de havenbazen en de diamantfraudeurs. We zullen die middelen niet cadeau krijgen: er zal een harde strijd met massamobilisatie voor nodig zijn. In die strijd zullen we iedereen nodig hebben: strijdbare syndicalisten, consequente socialisten, Lidl-personeel dat rebelleert tegen de onhoudbare werkdruk, sociaal werkers die tegen de vermarkting ingaan, ouders die bezorgd zijn om de luchtkwaliteit rond scholen, …

    Stem PVDA, sluit aan bij LSP

    Het programma van PVDA sluit vandaag het meest aan bij deze eisen. Het is een programma dat het neoliberale stadsbestuur wijst op zijn tekortkomingen en terechte voorstellen doet rond investeringen in huisvesting, mobiliteit, sociaal werk, … Dit kan een goede aanzet zijn voor de ontwikkeling van een linkse tegenbeweging.

    Antwerpen heeft nood aan een linkse politiek. Wij denken dat PVDA vandaag het best geplaatst is om die linkse stem te vertolken. Wij willen dat versterken. Kandidaten van LSP zullen er niet zijn: ons voorstel wordt voorlopig nog niet opgenomen door PVDA. Maar we roepen wel op om voor PVDA te stemmen.

    Verkiezingen zullen niet volstaan om het tij te keren. Het financieel keurslijf dat lokale besturen tot een besparingsbeleid verplicht, zullen we niet zomaar doorbreken. Daarvoor is een beweging nodig die opkomt voor de belangen van de Antwerpse bevolking en ingaat tegen de neoliberale citymarketeers die onze stad in de uitverkoop zetten.

    Zo’n beweging staat sterker met een programma van echte verandering: een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften in de stad. Onder het kapitalisme is elke verworvenheid slechts tijdelijk, de winsthonger van de 1% rijksten bedreigt steeds opnieuw onze levensstandaard. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de strijd te versterken en de noodzaak van radicale en echt socialistische maatschappijverandering op de agenda te zetten.

    • Voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 20.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, …
    • Stadsbestuur: zet de toon en voer de 30-urenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen in
    • Propere lucht, geen eindeloze files: voor gratis en degelijk openbaar vervoer
    • Stem in oktober tegen het neoliberale beleid: stem PVDA. Vecht mee voor een socialistische samenleving: sluit aan bij LSP
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping