Category: ISA Nieuws

Movement for a Socialist Alternative opgericht, de Nigeriaanse afdeling van International Socialist Alternative

De aanhangers van International Socialist Alternative (ISA) in de Democratic Socialist Movement (DSM), de Nigeriaanse afdeling van het CWI, hebben na anderhalf jaar van slopende discussie over de ideeën en methoden van het marxisme om zich los van de DSM te organiseren in een eigen organisatie. Dit is de Movement for a Socialist Alternative, de Nigeriaanse ISA-afdeling.

De politieke verschillen binnen het vroegere CWI, waarmee DSM verbonden is, zijn op zich een uitdrukking van deze kritieke periode van instabiliteit van het wereldwijde kapitalisme. Dit stelt niet alleen de heersende klassen over de hele wereld op de proef, maar ook de organisaties van de werkende klasse. International Socialist Alternative, de organisatie van de meerderheid van de afdelingen van het vroegere CWI, zet de internationalistische traditie van het CWI verder op een ogenblik dat het voormalige Internationaal Secretariaat en enkele andere secties zich terugtrekken.

Het uitbreken van de Covid-19 pandemie heeft het weefsel van het mondiale kapitalisme nog verder uit elkaar getrokken. Iedereen ziet dat dit systeem enkel aangedreven wordt door de hebzucht naar winst. Iedereen ziet dat dit systeem niet kan vertrouwd worden om aan de behoeften van de werkende massa’s en de armen te voldoen. Van land tot land hebben we gezien hoe de logica van de winst en een door de private sector gestuurde gezondheidssector niet in staat was om de uitdagingen van pandemie aan te gaan. De kapitalistische staat heeft in verschillende landen, tegen de logica in van het systeem dat zij beschermen, rechtstreeks ingegrepen met extra middelen voor de gezondheidssector, maar ook voor andere sectoren van de economie die getroffen worden door de lockdowns. Dit bevestigt de superioriteit van de ideeën van publiek eigendom, wat gekoppeld moet worden aan democratisch beheer van de belangrijkste sectoren van de economie (zowel bij de productie als de distributie van goederen en diensten) zodat de noden van de werkende massa’s centraal kunnen staan.

De interventies van de regeringen, in Nigeria en elders, zijn een gevolg van de weigering van kapitalisten om de last te dragen van elke onderneming die niet rendabel is. Het gaat bovendien om interventies gericht op het verzachten van de verliezen van de lokale kapitalisten. De kwestie van het verlenen van steun aan de overgrote meerderheid van de bevolking die het meest te lijden heeft onder de gevolgen van een economische stillegging is in het beste geval een dekmantel voor het omleiden van overheidsgeld naar de private sector.

Nooit in de moderne tijd heeft de wereldeconomie zo veel te lijden gehad van een stilstand. Nigeria zal een van de zwaarst getroffen landen blijken te zijn van de economische neergang die de wereldeconomie in een recessie doet belanden. Covid-19 heeft aangetoond dat miljoenen mensen in verschillende landen arm en kwetsbaar zijn, omdat ze afhankelijk zijn van steun van de staat of andere bronnen om in hun levensonderhoud te voorzien; deze steun bleek voor velen slechts een druppel op een hete plaat te zijn. Dit heeft ongetwijfeld de façade van een sociaal gezicht van het populistische regime van president Buhari ondermijnd. Het regime wordt meer dan ooit gehaat door de werkende massa.

De regering kan amper nog op steun rekenen, behalve dan onder de elite die materieel profiteert van het gevoerde beleid. Er blijft een grote woede over het ongevoelige gedrag van het regime in een periode van humanitaire crisis onder de bevolking. Met het nodige lef ging het regime door met de corruptie tijdens de ergste humanitaire crisis in een eeuw; geld en hulpgoederen werden via het gebruikelijke, corrupte patronagesysteem gekanaliseerd, en kwamen niet terecht bij degenen voor wie het bedoeld was. We hoeven niet te zeggen dat in deze periode de verbijsterende plundering van de schatkist in naam van “statutaire transfers” doorging; de elites kregen hun obscene salarissen en namen exotische luxeproducten in ontvangst.

De versoepeling van de lockdown is niet gebaseerd op enig succes of medische doorbraak in de strijd tegen Covid19. Het regime is volledig verlamd en heeft blijk gegeven van een vals gevoel van verbazing over de comateuze toestand van de gezondheidsvoorzieningen in het land. De heersende elites moeten verantwoordelijk worden gehouden voor de dodelijke omstandigheden van de gezondheidsvoorzieningen in Nigeria, gezien het groeiende tekort aan middelen voor de sector en de voorkeur van de heersende elites om naar het buitenland te reizen voor elke vorm van medische controle of behandeling. De versoepeling van de lockdown dreigt te leiden tot een toename van het aantal infecties, aangezien er vrijwel geen of nauwelijks testgereedschap of beschermend materiaal is om de zorgverleners effectief te laten functioneren.

De versoepeling van de lockdown kwam er evenmin uit bezorgdheid voor de massale hongersnood onder een grote meerderheid van de Nigerianen die in armoede leven, technisch werklozen, of de miljoenen informele werkenden die afhankelijk zijn van hun dagelijkse inkomen. De druk van de miljardairsclub rond de winstderving en het verlies van winst uit illegale en meervoudige belastingen zijn voor het regime een grotere zorg.

Niemand weet wat de menselijke tol van deze pandemie zal zijn, zeker als de zoektocht naar een vaccin en de verspreiding ervan wordt bepaald door het streven naar winst. Met ongeveer 7 miljoen bevestigde gevallen en een meer dan 400.000 geregistreerde doden, is de situatie nu reeds rampzalig. Zonder drastische veranderingen in het beheer van de grondstoffen van de aarde ten gunste van de behoeften van de werkende massa’s dreigt er geen verbetering te komen. De Nigeriaanse massa’s worden harder getroffen door de pandemie omwille van het economisch moeras dat deel uitmaakt van de jaren van corruptie en onderontwikkeling door de heersende klasse.

Nu al zijn private bedrijven geruisloos begonnen met het ontslaan van werknemers, een situatie die tientallen jaren van asociaal beleid en toename van onderaanneming heeft vergemakkelijkt. Sommige van deze bedrijven verschuilen zich achter Covid-19. Ons standpunt is dat elk bedrijf dat niet in staat is om haar personeel in deze periode in dienst te houden, haar boeken open moet stellen voor publieke controle en in geval van een bewezen faillissement in publieke handen moet worden overgenomen.

De deelstaatregering van Kaduna heeft onder Nasir el Rufai het voortouw genomen bij de aanvallen op de werkende bevolking door de lonen van de werkenden met 25% te verlagen. De federale regering zelf staat op het punt om ministeries, departementen en agentschappen van de regering samen te voegen, een operatie die zou leiden tot een aanzienlijk verlies van jobs, ondanks de valse beloften van de minister van Arbeid. Als onderdeel van de voorwaarden die de regering met het IMF is overeengekomen, zou de prijs van brandstof bepaald worden door de winsten van de oliebedrijven. De belangen van die bedrijven zijn vreemd aan die van chauffeurs of fruitverkopers. De regering verschuilt zich achter Covid-19 om de kleine winsten die voortvloeien uit de strijd rond het minimumloon terug te trekken en te kijken hoe ver het uithoudingsvermogen van het volk gaat.

We horen vaak het idee dat Nigerianen zich kunnen aanpassen aan elke omstandigheid, hoe hard die ook is. Dit idee is onjuist. De Nigeriaanse massa’s zijn momenteel boos op de huidige omstandigheden, die nog verbleken tegenover wat komen gaat. Maar de afwezigheid van een verenigende leiding van het onderdrukte volk dat een programma, coördinatie en doel kan geven aan de strijd van het volk is de oorzaak van de frustratie die vaak wordt verward met onverschilligheid van de massa’s.

De leiding van de arbeidersbeweging heeft in deze crisis opnieuw aangetoond dat ze onvoorbereid is en niet in staat om echt leiding te geven aan de massa’s in hun streven naar verbetering van de levensomstandigheden. Een crisis als deze stelt socialisten en activisten voor een duidelijke keuze, er is immers geen middenweg. De beperkte marxistische krachten zijn momenteel niet in staat om de arbeidersleiders te vervangen door meer strijdbare elementen om een einde te maken aan de dictatuur van het kapitaal en te beginnen aan de socialistische omvorming van de samenleving. Het is echter noodzakelijk dat we de basis organiseren en een programma verdedigen om de vakbonden te democratiseren en de obstakels van de bureaucratische leiding weg te nemen. Dat is noodzakelijk om te vermijden dat we verder slachtoffer blijven zijn van een economische crisis gecreëerd door de heersende elite. Een nieuwe stroming van arbeidersleiders die het revolutionaire programma van het marxisme als instrument gebruiken in de organisatie van de arbeidersklasse, is nodig. Dit is een taak die de Movement for a Socialist Alternative zichzelf stelt: het ontwikkelen van marxistische krachten en het breder ingang laten vinden van socialistische standpunten onder de werkende massa’s, op de werkvloer, in de wijken en in de scholen.

We treden een periode binnen waarin de verdediging van marxistische ideeën in de massa-organisaties van de werkenden, jongeren en onderdrukten nodig is bij de opbouw van een nieuwe generatie van trotskistische kaders.

Het is duidelijk geworden dat het kapitalisme wereldwijd inefficiënt is. Zeker in een neokoloniaal land is het niet in staat om de meest elementaire taken te vervullen, zoals efficiënt transport, elektriciteit en verdeling van de grond voor een effectieve ontwikkeling van de landbouw, onderwijs, huisvesting … Voorlopig zal de regering ernaar streven staatsmiddelen te besteden aan industrieën die in de problemen komen en private ondernemingen om de economie “opnieuw op te starten”, maar dit zal neerkomen op het organiseren van een feestje waarbij cadeaus aan de Nigeriaanse kapitalisten uitgedeeld worden, terwijl de werkende massa’s niet uitgenodigd zijn op het feest.

Uiteindelijk is het de taak van de arbeidersklasse om de sleutelsectoren van de economie volledig in handen te nemen, de productie te plannen en de beschikbare middelen te herverdelen op basis van de sociale behoeften. We zullen de werkende mensen er door collectieve strijd van overtuigen dat “kleine overwinningen” alleen het fundamentele probleem met het kapitalistische systeem niet kunnen oplossen. Dit zal de winsthonger niet uitroeien: onze strijd moet gekoppeld worden aan de omverwerping van het kapitalistische systeem dat oneindig veel leed veroorzaakt voor de werkende massa.

Dit is het gevoel dat de moord op George Floyd door een blanke politieagent heeft gecreëerd en dat heeft geleid tot een massabeweging de VS rond eisen om een einde te maken aan het racisme en de discriminatie van zwarte mensen. De wijze waarop het kapitalisme in de VS zal bestreden worden, wordt nu al duidelijk. De noodzaak van solidariteit in de gemeenschappen en op de werkvloer en het feit dat de vakbonden kunnen dienen als organen van de eenheid van de arbeidersklasse en de armen zien we nu reeds in deze tumultueuze strijd.

De Amerikaanse beweging kan wereldwijd gevolgen hebben, zelfs indien dit nog niet op dezelfde schaal is als de opstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten in 2011. Deze beweging inspireert jongeren in een land als Nigeria om de strijd aan te gaan tegen het vreselijk ondemocratisch karakter van het kapitalisme in dit land. Het feit dat het al een inspiratiebron is voor bewegingen tegen politiegeweld en seksueel geweld, en dat het ook in andere delen van de wereld soortgelijke zorgen openbaart, moet worden toegejuicht.

In de VS toont de beweging van “Black Lives Matter” tegen racisme de taak van socialisten: een nieuwe generatie jongeren en werkers verwelkomen in de strijd en bijstaan in hun zoektocht naar de juiste ideeën over hoe de samenleving kan worden gereorganiseerd. Socialisten worden nu des te meer geconfronteerd met de vraag hoe ze zich kunnen oriënteren op een beweging voor hervormingen zonder de onmiddellijke eisen te verwerpen, maar door hun betrokkenheid te koppelen aan de noodzaak van de socialistische transformatie van de samenleving als een rode draad in de strijd voor hervormingen.

We hebben er alle vertrouwen in dat andere delen van de wereld, ook in  Nigeria, het vertrouwen in massaprotest zal worden hersteld en dat de massabeweging weer zal toenemen. De werkende massa’s zullen, net als hun Amerikaanse tegenhangers, eerder dan verwacht de ketens van de lock-down overboord gooien en naar voren komen in de strijd tegen het monster dat het kapitalisme is, om dit omver te werpen en de samenleving te organiseren op basis van de noden van de werkende massa’s in tegenstelling tot de winsten van de kleine elite van miljardairs.

Als je het met ons eens bent, sluit je dan vandaag nog aan bij de Movement for a Socialist Alternative (MSA) om te strijden voor de socialistische bevrijding van Nigeria en de hele wereld van de ketenen van kapitalistische onderdrukking die ons veroordeelt tot armoede, werkloosheid, dakloosheid en honger.