Category: Op de werkvloer

Bart Van der Biest, kandidaat voor BBTK-SETCa in het ziekenhuis AZ Sint-Maria

“In de zorgsector zijn de groeiende personeelstekorten door de toxische combinatie van hyperflexibiliteit en werkdruk één van de belangrijkste problemen. Daarnaast zijn er ook de hervormingen in de zorg met o.a. nieuwe zorgberoepen die zogezegd het probleem van het tekort aan verpleegkundigen willen oplossen maar in realiteit enkel de problemen nog verder dreigen te vergroten. VOKA en de Vlaamse regering hebben hun slag thuisgehaald door de vervanging van de opleiding HBO5 verpleegkunde door de opleiding tot “basisverpleegkundige” dat in tegenstelling tot de naam in realiteit slechts een verpleegassistent is of een goedkopere-nét-niet-verpleegkundige die men echter wél wil integreren in de verpleegkundige normen. Het beleid en sommige belangengroepen misbruiken de complexiteit van het dossier om de werkvloer, het onderwijs en het brede publiek zand in de ogen te strooien.

“Men kan ernstige vraagtekens zetten bij de houding van  sommige vakbondsapparaten … Bij BBTK-SETCa werd de druk van onderuit echter te groot: na ruim twee jaar lang de discussies  ‘binnenshuis’ te houden, heeft men dan toch eind februari dit jaar publiekelijk een duidelijk standpunt ingenomen: wij verwerpen de hervormingen in de verpleegkunde. Het verschil in houding van nationale vakbondsapparaten  tegenover Maggie De Block en Frank Vandenbroucke kan niet groter zijn. De loyauteit tegenover “bevriende politieke partners” vormt wel degelijk een rem op het organiseren van het noodzakelijke verzet tegen rampzalige hervormingen. Kritische en strijdbare vakbondsafgevaardigden dienen zich hiervan bewust te zijn. Indien je hier geen rekening mee houdt, kan dit leiden tot frustratie, demoralisatie en tenslotte totale desillusie.

“Uiteraard is het ook noodzakelijk om niet enkel “neen” te zeggen vanuit syndicale hoek maar ook om een positief en mobiliserend antwoord te formuleren op de toenemende problemen in de sector. Op het congres van BBTK-SETCa Social Profit in juni vorig jaar werd de 32-urenweek zonder loonverlies en compenserende aanwervingen aangenomen als speerpunt voor de sector. Door de aanhoudende rechtse propaganda lijkt dit op het eerste zicht van de pot gerukt, maar bij een ernstige analyse van de problemen in de sector in combinatie met  de nodige data blijkt collectieve arbeidsduurvermindering echter de enige logische conclusie te zijn.”

Wouter, kandidaat voor BBTK bij CAW

1/ “We zetten ons in voor meer middelen. Dat betekent meer personeel om de wachtlijsten weg te werken. Door de ene na de andere crisis van het systeem namen de vragen naar hulp in het welzijnswerk toe. Daarnaast strijden we voor hogere lonen. In onze sector werken bijvoorbeeld veel meer vrouwen dan mannen. De lage lonen in onze sector verklaren een deel van de loonkloof. Die willen we dichten: de strijd tegen onderdrukking is een strijd van alle werkenden! Een derde speerpunt is de 30-urenweek zonder loonverlies (met bijkomende aanwervingen) zodat de verhouding werk-privé meer haalbaar wordt en gedwongen deeltijds werken collega’s financieel niet in de problemen duwt. We nemen deel aan acties in onze sector en in de bredere beweging om dit te winnen. We bundelen ook de krachten tussen verschillende deelsectoren en over vakbondsgrenzen heen, o.a. via groepen zoals Sociaal Werkers in Actie! Het zal erop aankomen om meer controle te krijgen op de economie om de nodige middelen af te dwingen, dus solidariteit met alle werkenden is cruciaal!” 

2/ “Als kandidaat stelde ik bij de vorige verkiezingen voor om maandelijks te communiceren met het personeel via berichtgeving en wanneer nodig personeelsvergaderingen te voorzien. We hebben dit de afgelopen vier jaar ingevoerd, waardoor steeds meer collega’s betrokken zijn in dit syndicaal werk: sommigen werden afgevaardigde, anderen spelen een rol als militant. Veel collega’s informeren ons over wat er op de werkvloer gebeurt. En er is een steeds grotere groep die staakt en betoogt om de eisen die we stellen af te dwingen. We willen hier verder aan bouwen.” 

3/ “Door collega’s veel meer te informeren kunnen we de verbanden uitleggen tussen grote winsten van bedrijven die weinig belast worden en de tekorten in het welzijnswerk. Bij de vorming van de vorige Vlaamse regering gaf deze 5 miljoen euro aan INEOS voor het aanwerven van personeel en ‘ecologische’ productie, terwijl hetzelfde bedrag bespaard werd bij de Centra Algemeen Welzijnswerk (CAW). Die geldstroom is duidelijk. Wetende dat het de werkenden zijn die rijkdom produceren en de ongelijkheid verder toeneemt, is dit wraakroepend. Meer en meer collega’s beseffen dat het kapitalistisch systeem geen oplossing biedt. We proberen uit te leggen dat er mogelijkheden zijn om met dit systeem te breken. Onze eisen winnen, kan een eerste stap zijn in die richting!”

Luna, kandidate voor het ACV in een Brussels ziekenhuis

1/ “Als verpleegkundige zal ik blijven strijden tegen de besparingen en het tekort aan middelen in de sector. Die leiden tot een gezondheidszorg op twee snelheden, met betere zorg voor wie dit kan betalen. Daarnaast zorgt het tekort aan middelen ook voor een groeiend personeelstekort. Hogere lonen voor het zorgpersoneel en meer middelen voor de ziekenhuizen en de zorg in het algemeen, moeten maatschappelijke prioriteiten zijn.”

2/ “Het is belangrijk om een goede taakverdeling te hebben binnen het vakbondsteam. Dit bevordert de betrokkenheid van nieuwe leden en het zorgt voor een evenwichtige werking binnen de delegatie. Aanwezigheid op het terrein is essentieel, net als weten hoe je specifieke eisen in de sector kunt koppelen aan meer algemene eisen.”

3/ “De vakbond moet niet alleen een onderhandelingsinstrument binnen het bedrijf zijn. De inzet in deze periode is erg groot. Het kapitalistisch systeem staat langs alle kanten onder druk en het is belangrijk om je bewust te zijn van de kracht die de arbeidersklasse heeft om de regels van het spel te veranderen. Politieke discussies binnen de vakbonden zijn dan ook essentieel.”

Luc, kandidaat voor ACOD bij De Lijn in Antwerpen

1/ “De Lijn en het openbaar vervoer in het algemeen lijden enorm onder de gevolgen van 15 jaar besparingsbeleid.  Dit terwijl openbaar vervoer cruciaal is als deel van de oplossing van de klimaatcrisis.  We hebben een enorme investering en uitbreiding nodig. Andere thema’s zijn de strijd tegen de privatisering, maar ook voor werkbaar werk. Bus- en tramchauffeurs zijn hyperflexibel. Ze starten of eindigen hun shiften op de meest onmogelijke uren, hebben onderbroken shiften …  De Lijn wil nog verder gaan in die flexibilisering onder het mom van productiviteitsverhogende maatregelen. Ze willen zelfs flexijobs invoeren! Arbeidsduurvermindering met bijvoorbeeld een 32-urenweek zonder loonverlies kan hier een antwoord zijn of het afschaffen van het laagste loonbarema bij techniek als het om lonen gaat. Om echt stappen vooruit te zetten, zal er strijd nodig zijn. We moeten leren zelf eisen en een plan naar voren te schuiven en uiteraard de hand te reiken aan de reizigers.” 

2/ “Misschien wel het belangrijkste is het betrekken van zoveel mogelijk collega’s. Momenteel hebben wij een enorm grote doorstroom en is het een uitdaging om alle nieuwe collega’s het belang van een sterke vakbond uit te leggen. Dat betrekken proberen we ook te doen door simpelweg al verslagen (liefst van het gemeenschappelijk vakbondsfront) van ons werk in de overlegorganen te delen, maar evengoed door te werken met o.a. whatsappgroepen en een sterke aanwezigheid op de werkvloer. Algemene vergaderingen organiseren is een uitdaging, aangezien we allemaal in onze bus of tram zitten, maar zeker op actiedagen proberen we dit wel te doen om met iedereen de situatie te bespreken.”

 3/ “Bij een overheidsbedrijf als De Lijn is het moeilijk om vakbond en politiek te scheiden, aangezien het wel heel duidelijk is dat we van politieke beslissingen en keuzes afhangen. Tegelijk kan het de illusie wekken dat we beter samenwerken met partijen die aan het beleid deelnemen om op die manier toch iets te veranderen. Vaak wordt er gewezen naar ‘de politiek’ die voor oplossingen moet zorgen, waarbij we maar ‘juist’ moeten stemmen. We mogen ons hier niet aan laten vangen. Om stappen vooruit te zetten, moeten we zelf strijd voeren en eisen verdedigen die ‘politiek’ zijn, zoals een nood- en investeringsplan voor openbaar vervoer of arbeidsduurvermindering naar een 32u/week.”

Peter, kandidaat voor de BBTK in een IT-bedrijf

1/ “Ik werk bij een IT-bedrijf en bij ons willen we de volgende centrale eisen naar voren brengen in de campagne: behoud van jobs in  België tegen de trend in van outsourcing, wat naast jobverlies dikwijls kwaliteitsproblemen met zich meebrengt; een indexering van de voordelen van de werknemers (lump sum thuiswerk, budget voor gsm, bureaumateriaal, bijdrage aan het internetabonnement …); voor sommige teams het optrekken van het budget voor de nu elektrische bedrijfswagens (die veel duurder zijn dan andere wagens. 

“Een sterk BBTK kan meer gewicht in de schaal werpen hiervoor. De technologiesector kende de laatste 15 jaar meer groei dan de hele economie. Als we deze eisen rond jobbehoud en voordelen willen realiseren zullen we solidair en strijdbaar moeten zijn. We hebben de laatste jaren gelukkig wel een traditie van personeelsvergaderingen ingevoerd in het bedrijf.”

2/ “Je moet een klankbord zijn van de wensen en verzuchtingen van je collega’s en consequent hun belangen verdedigen. Het is belangrijk dat mensen zien dat je soms op de rem durft te gaan staan met de vakbonden en dat je je als afgevaardigde uitspreekt tegen bepaalde voorstellen. Het is een permanent werk van discussie en bewustmaking rond hoe onze belangen als loontrekkenden te verdedigen. Personeelsvergaderingen zijn zeker een uitgelezen instrument voor het betrekken van personeel en om stappen in de richting van meer syndicale democratie te zetten. Maar je hebt ook consequente en strijdbare vakbonden nodig om reëel een impact te hebben om jobs te behouden en de lonen en arbeidscondities te verbeteren.” 

3/ “Politiseren is een grote uitdaging omdat de algemene depolitisering – ook van veel vakbonden – mensen naar het pure bedrijfsniveau trekt. Syndicale strijd is altijd ook politiek, anders strijden we met een hand op onze rug. We moeten strijdpartijen opbouwen als syndicalisten. De PVDA levert goed werk in het parlement om de besparingen aan te klagen en een klassenbewustzijn te creëren. Maar doordat ze een erg strikte scheiding maakt tussen politiek en het syndicale en de vakbondsleidingen ontziet, is haar syndicale rol veel beperkter dan wat die zou kunnen zijn als ze haar eigen en andere strijdbare syndicalisten daadwerkelijk zou proberen te organiseren rond eisen en condities op de werkplaats.”

Julien, kandidaat voor het ABVV in een groot farmaceutisch bedrijf

1/ “In de industrie is werkdruk een groot probleem. Op basis van een advies van McKinsey heeft het management een reeks projecten geïmplementeerd om de productiviteit met 15% te verhogen. Naast deze projecten wordt er drastisch minder personeel aangeworven. Dit zorgt voor veel ontevredenheid op de werkvloer. Om tegen de strategie van het bedrijf in te gaan, hebben we een ambitieus strijdplan nodig dat alle afdelingen mobiliseert: productie, laboratoria, verpakking, onderhoud, enz.”

2/ “In contact blijven met de collega’s is cruciaal. Vergaderingen met het management en zijn verschillende lagen kunnen erg tijdrovend zijn en worden door het management ook gebruikt om afgevaardigden te beïnvloeden. Het is noodzakelijk om in gesprek te blijven met collega’s door bijvoorbeeld naar de ruimtes te gaan waar ze tijdens hun pauzes bijeenkomen. Dit maakt het mogelijk om komende mobilisaties uit te leggen, maar ook om te praten over wat er in andere gebouwen gebeurt en de problemen die zich daar voordoen. Dit geeft werknemers een beter beeld van de situatie in het volledige bedrijf en maakt duidelijk dat de problemen waar zij mee te maken hebben dezelfde zijn als die van collega’s in andere afdelingen.”

3/ “De strijd beperken tot het niveau van de werkplek komt enkel de directie ten goede. De automatische indexering van de lonen is een historische verwezenlijking van de Belgische arbeidersbeweging. De bazen hebben dit drastisch beperkt door een reeks aanpassingen, maar ook door de loonwet van 1996 die een rem zet op onze lonen. Voor de periode 2023-24 zijn er slechts in een handvol bedrijven, voornamelijk in de industrie, schuchtere overschrijdingen van de loonnorm. We zouden veel meer kunnen afdwingen als we in heel het land collectief de strijd tegen de loonwet aangaan.”

“We stevenen af op een periode van zware besparingen in heel Europa, en natuurlijk ook in België. Onze openbare diensten zullen nog meer onder druk staan. Die maken deel uit van onze koopkracht. Meer publieke middelen voor de openbare diensten in functie van de behoeften zou ons in staat stellen om sociale woningen te bouwen en het aantal crèches, scholen, ziekenhuizen, enz. te verhogen. Het geld hiervoor moeten we zoeken in de zakken van het patronaat.”