Your cart is currently empty!
Sociale verkiezingen: Peter, kandidaat in een IT-bedrijf
Begin mei zijn er sociale verkiezingen in honderden bedrijven. Duizenden werkenden zijn kandidaat. We stelden enkelen van hen volgende vragen.
- Welke thema’s en eisen staan vooraan in jouw bedrijf of sector en hoe kunnen die eisen gerealiseerd worden?
- Wat vind jij belangrijk bij de organisatie van de vakbonden op de werkvloer en hoe maak je van de vakbond een instrument van strijd?
- Hoe kan je die vakbondswerking politiseren en versterken?
Peter, kandidaat voor de BBTK in een IT-bedrijf
1/ “Ik werk bij een IT-bedrijf en bij ons willen we de volgende centrale eisen naar voren brengen in de campagne: behoud van jobs in België tegen de trend in van outsourcing, wat naast jobverlies dikwijls kwaliteitsproblemen met zich meebrengt; een indexering van de voordelen van de werknemers (lump sum thuiswerk, budget voor gsm, bureaumateriaal, bijdrage aan het internetabonnement …); voor sommige teams het optrekken van het budget voor de nu elektrische bedrijfswagens (die veel duurder zijn dan andere wagens.
“Een sterk BBTK kan meer gewicht in de schaal werpen hiervoor. De technologiesector kende de laatste 15 jaar meer groei dan de hele economie. Als we deze eisen rond jobbehoud en voordelen willen realiseren zullen we solidair en strijdbaar moeten zijn. We hebben de laatste jaren gelukkig wel een traditie van personeelsvergaderingen ingevoerd in het bedrijf.”
2/ “Je moet een klankbord zijn van de wensen en verzuchtingen van je collega’s en consequent hun belangen verdedigen. Het is belangrijk dat mensen zien dat je soms op de rem durft te gaan staan met de vakbonden en dat je je als afgevaardigde uitspreekt tegen bepaalde voorstellen. Het is een permanent werk van discussie en bewustmaking rond hoe onze belangen als loontrekkenden te verdedigen. Personeelsvergaderingen zijn zeker een uitgelezen instrument voor het betrekken van personeel en om stappen in de richting van meer syndicale democratie te zetten. Maar je hebt ook consequente en strijdbare vakbonden nodig om reëel een impact te hebben om jobs te behouden en de lonen en arbeidscondities te verbeteren.”
3/ “Politiseren is een grote uitdaging omdat de algemene depolitisering – ook van veel vakbonden – mensen naar het pure bedrijfsniveau trekt. Syndicale strijd is altijd ook politiek, anders strijden we met een hand op onze rug. We moeten strijdpartijen opbouwen als syndicalisten. De PVDA levert goed werk in het parlement om de besparingen aan te klagen en een klassenbewustzijn te creëren. Maar doordat ze een erg strikte scheiding maakt tussen politiek en het syndicale en de vakbondsleidingen ontziet, is haar syndicale rol veel beperkter dan wat die zou kunnen zijn als ze haar eigen en andere strijdbare syndicalisten daadwerkelijk zou proberen te organiseren rond eisen en condities op de werkplaats.”