NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Plaatstekort in Antwerpse scholen – resultaat van jarenlange verrottingsstrategie

    Meer dan 2.500 Antwerpse kinderen raakten niet ingeschreven in hun basisschool van voorkeur. Een aantal van hen dreigt helemaal niet ingeschreven te geraken. Er zijn immers plaatsen tekort in de scholen. Was de toename van het aantal kinderen dan niet te voorzien? Voor wie de cijfers kende wel, maar het beleid besloot om de kop in het zand te steken en de verrottingsstrategie van het desinvesteringsbeleid verder te zetten. We spraken met een Antwerpse leraar en vakbondsmilitant bij ACOD-Onderwijs.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Borgerhout: één op de drie vindt geen school…

    In de volledige stad Antwerpen werden net geen 10.000 kleuters ingeschreven voor het basisonderwijs. 2.500 van hen konden niet in de school van eerste voorkeur worden ingeschreven. Dat komt neer op 25%. In Borgerhout is de situatie nog schrijnender. Van de 1.361 kleuters konden er slechts 852 worden ingeschreven in hun school van voorkeur. Voor 471 anderen was er geen plaats. In Borgerhout is er dus geen plaats voor 34% van de kinderen!
    [/box]

    De laatste tijd horen we zeer onrustwekkende berichten over het tekort aan plaatsen in het Antwerpse. Hoe is het zo ver kunnen komen?

    “Hier moet opgemerkt worden dat politici deden alsof dit probleem zich nu pas heeft gesteld. Kort gezegd is het gebrek aan scholen een gevolg van jarenlange besparingen vanuit de stedelijke overheid én de Vlaamse Gemeenschap.

    “Laat me de achtergrond schetsen omdat die wat complexer in elkaar zit. Steden zoals Antwerpen tellen een grote migrantenbevolking. Quasi 60% van de schoolgaande jeugd is van ‘vreemde’ afkomst. Daar zijn ‘anderstalige nieuwkomers’ ook bij – het zijn allemaal jongeren die thuis een andere taal spreken en dus specifieke (opleidings)noden hebben. Bovendien blijkt dat een aanzienlijk deel daarvan bestaansonzeker is, de zogenaamde kansengroep (een term om het ‘probleem’ te omschrijven maar er niets aan doen). Zo bestaat er onder de Marokkaanse gemeenschap in Antwerpen een werkloosheidsgraad van 46%.”

    Politici beschikken toch over dat soort cijfers? Welke maatregelen stonden daar tegenover?

    “In de plaats van rekening te houden met deze realiteit, hebben de ‘beleidsmakers’ niets gedaan Vele scholen en scholengemeenschappen/groepen schreeuwen al lang om meer middelen, maar ze krijgen geen gehoor. Dit gaat veel verder dan enkel een gebrek aan capaciteit (schoolgebouwen) – het gaat soms om de meest essientiële dingen. Zo bestaan er in het Antwerpse Stedelijk Net slechts twee kleine scholen specifiek gericht op jongeren die het Nederlands niet goed beheersen. Ouders moeten soms 5 jaar wachten om hun kinderen te kunnen inschrijven.

    ”Het grootste probleem is dat scholen zich vooral moeten bezighouden met het aantrekken van leerlingen. Geld voor onderwijs is er niet vanzelf, je moet het als school verdienen. Richtingen staan niet in verhouding met de reële noden van de omgeving – het moet opbrengen. Want geen leerlingen betekent geen geld. Vele scholen in het basis en secundair hebben daarom de voorbije jaren gerationaliseerd; grote samenwerkingsverbanden op steeds kleinere locaties. In vele basisscholen zijn er klassen boven de 30 kinderen. Laat de onderwijsschepen of de minister dan maar eens zelf voor de klas staan…”

    Het gebrek aan ‘capaciteit’ bestaat dus blijkbaar al langer. Spelen er andere elementen mee?

    “Een ander punt is dat scholen met een reputatie kleinere klassen te hebben en weinig ‘probleemkinderen’ (anderstalige nieuwkomers zitten quasi altijd in zgn. concentratiescholen) de voorkeur genoten bij meer gegoede gezinnen. De migrantenkinderen en AN’ers worden alsmaar vaker bij elkaar gezet – met de besparingen bovenop is de situatie stilaan in vele scholen onhoudbaar geworden.

    “In de ‘betere’ scholen ontstond er geduw en getrek om kinderen ingeschreven te krijgen. De eerste ingeschreven, waren de eerste in de school. Vol was vol. Dit leidde tot de beruchte kampeertoestanden van ouders voor de school.Dit was slechts het topje van ijsberg – maar wel genoeg zichtbaar om het beleid voor schut te zetten. Na veel protest van ouders en vakbonden, besloot de schepen Voorhamme en zijn kabinet toch maar iets te ondernemen.

    “Voortaan gebeurde de loting niet meer voor de schoolpoort maar achter de computer. Sinds dit jaar moeten ouders een elektronisch formulier invullen waarbij vijf scholen naar keuze worden aangeduid. Zoon of dochter zou sowieso één van de vijf scholen worden toebedeeld. ‘Kansgezinnen’ zouden op die manier meer ook meer gelijke kansen krijgen bij de inschrijving. Resultaat: woedende ouders die hun kinderen niet kunnen inschrijven, broers en zussen die in andere scholen terechtkomen, lange wachtlijsten en onzekerheid voor de overigen … Kortom het probleem van onderwijs met twee snelheden bestaat nog steeds en het probleem van een gebrek aan capaciteit heeft zich verspreid naar alle lagen van de bevolking.”

    Hoe komen we dan terecht bij de minister – die zich toch heeft uitgesproken tegen dat soort toestanden?

    “De persoonlijke verhalen van de ouders vonden de weg naar de media, wat betekent dat de zaak veel aandacht kreeg. De minister – anders berucht om z’n besparing van meer dan 70 miljoen dit jaar en 140 miljoen volgend jaar – moest zich wel met de discussie mengen. Schepen Voorhamme wees immers naar de Vlaams Gemeenschap als het ging om ‘geldsommen die in het verleden steeds beloofd werden maar nooit toekwamen’. Minister Smet vond er niet beter op dan de ouders te verzekeren dat ieder kind per september 2010 de school binnenmocht. Hij belooft dat er in elke wijk verschillende schoolmogelijkheden zouden zijn. Leraars en vakbonden fronsen de ogen, in de voorbije 25 jaar is niet écht geïnvesteerd in schoolgebouwen. Plots zouden er overal nieuwe klassen worden ingericht. Al snel bleek de minister te bluffen. De klassen die er bij zullen komen, blijken niet bepaald kwaliteitsvolle containers te zullen zijn. Op lange termijn is er een publiek-private samenwerking (pps) in de maak tussen Dexia en de stedelijke overheid.”

    Wat is het standpunt van de vakbonden?

    “De vakbonden wijzen al langer op het probleem. In een persbericht veroordeelde o.m. Acod-Onderwijs de wantoestanden aan de schoolpoorten en de huidige elektronische inschrijvingen. Enkel een ambitieus bouwproject en herschikking van de schoolgebouwen – aangepast aan de noden van de leerlingen en het personeel – zou een antwoord kunnen bieden. Uiteraard vergt de publieke financiering van ons onderwijs evenveel politieke moed als het redden van pakweg banken in nood. Helaas is het enige wat alle traditionele partijen (VB incluis) voorstellen een verdere afbouw van de publieke sector.”

    Wat kunnen de vakbonden dan doen aan deze situatie?

    “Ze zouden alle krachten op het veld kunnen bundelen om de situatie om te keren. Onderwijs staat nogal centraal in de samenleving, dus is er veel volk bij betrokken. Spijtig genoeg bleef het bij een persbericht. Een actieplan waar leraars, schoolverenigingen, ouders en leerlingen bij worden betrokken zou politici dwingen om eindelijk hun verantwoordelijkheid op te nemen. Naast het bespelen van de publieke opinie kunnen er bv. meetings worden georganiseerd; er kan worden afgesproken om op straat te komen om de krachtsverhoudingen duidelijk te maken,… om eindelijk een einde te stellen aan de vele tekorten waar de sector mee kampt.”

  • Openbare ziekenhuizen in nood: actieplan is nodig!

    Het is niets nieuws. Al jaren ondervindt het personeel van de openbare ziekenhuizen dag aan dag de afbraak van haar arbeidsvoorwaarden. De voorbije tien jaar nam de activiteit van de vijf Brusselse openbare ziekenhuizen (het IRIS netwerk) voortdurend toe. Het aantal patiënten is gestegen van 587.000 naar meer dan een miljoen in 2007, de consultaties in onze ziekenhuizen zijn bijna verdubbeld ten opzichte van 1997. Het aantal dagverblijven neemt eveneens toe, van 42.000 in 2005 naar meer dan 51.000 in 2007 (bron: Le Soir in 2009).

    Polsslag, actieblad in de non profit. De pdf van dit pamflet vind je hier

    Onze directies scheppen daarover op, maar zwijgen over de gevolgen voor de patiënten en het personeel, want dat neemt niet toe ! In onze instelling die door directie wordt onderworpen aan een « sociaal plan », neemt het aantal werknemers zelfs af (er worden meer dan 80 afvloeiingen voorzien). De groei van de activiteit verhoogt wel de inkomsten, maar wordt noch voor het aanwerven van bijkomend personeel, noch voor verbetering van onze arbeidscondities, noch voor loonsverhoging gebruikt.

    De patiënten zijn uiteraard het slachtoffer van deze structurele problemen. Het is onmogelijk om de verzorging van patiënten onder de beste condities te verrichten bij tijdsgebrek en voortdurende stress. Iedere werknemer doet nochtans het uiterste om het ritme bij te houden. Kijk maar naar de opstapeling van overuren. Patiënten zijn geen koopwaar of cijfers in de boekhouding… toch niet voor het personeel.

    Het standpunt van de directie is daar totaal tegengesteld aan. Onder voorwendsel van een nieuw uurrooster heeft ze er niet beter op gevonden dan een groot deel van de gepresteerde overuren te “stelen”. Het volstaat blijkbaar niet om ons uit te persen om het « budgettair evenwicht » te behalen, eigenlijk zou de directie willen dat we gratis werken. Samen met de intimidaties en het voortdurend onder druk zetten van het personeel (constante wijzigingen in het uurrooster, dagen van 12u,…) moet dit wel leiden tot toenemende spanning, tot een explosie van burn-outs, met als resultaat dat veel collega’s ons ziekenhuis uiteindelijk verlaten.

    Het is hoog tijd om iets te ondernemen tegen deze catastrofe. De acties van vorig jaar tegen de annulatie van overuren waren een goed begin. We hadden de kans moeten aangrijpen om het personeelstekort en de achteruitgang van de arbeidscondities op de agenda te plaatsen… door een mobiliserend actieplan op te stellen.

    We moeten geen illusies koesteren : de redenen voor de explosie van de overuren zijn er nog steeds en het zal er alleen maar slechter op worden. Het zal er de komende maand op aan komen ons te organiseren en te verenigen rond strijdbare eisen om een krachtsverhouding op te bouwen tegenover de directie.

    Wij roepen alle werknemers, militanten en vakbondsafgevaardigden op om de discussie aan te gaan met hun collega’s en te mobiliseren en om de discussie aan te gaan met de vakbondsverantwoordelijken over de nood om op een georganiseerde wijze te reageren tegen de arrogantie van de directie. We mogen ons niet langer laten doen!

  • Techspace Aéro. Strijd loont!

    Deze morgen om 7u30 aan het piket van Techspace in Herstal. De arbeiders zijn in staking sinds 12 maart. De onderhandelingen met de directie duurden gisteren tot in de vroege uurtjes en de stakers zijn strijdbaar. Nu de algemene vergadering om 10u verschijnt een glimlach op de gezichten. De buit is binnen gehaald, strijd loont!

    Verslag door Nico

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Lees ook

    • 26 maart: staking bij Techspace gaat verder
    • Techspace Aéro. Brugpensioen om jongeren werk te geven – Artikel uit de aprileditie van De Linkse Socialist

    [/box]

    De staking begon rond de eis van het verlengen van een CAO waarmee brugpensioen werd toegekend en voor het aanwerven van jongeren met vaste contracten. Er werd een staking in gemeenschappelijk vakbondsfront opgezet. De bonden stelden dat er genoeg middelen waren om de eisen in te willigen: in 2008 gingen de winsten er met 7 miljoen euro op vooruit tot maar liefst 18 miljoen euro. Er werd onder meer handig gebruik gemaakt van de notionele intrestaftrek om jaarlijks zowat 2,5 miljoen euro te besparen op de belastingen. De aandeelhouders kregen in 2009 (op basis van de resultaten voor 2008) dividenden ter waarde van 9,14 miljoen euro, dat was nog 7,6 miljoen euro in 2008.

    De directie stelde aanvankelijk dat het slechts in vier gevallen brugpensioen wou toekennen, maar uiteindelijk heeft de staking ertoe geleid dat de komende drie jaar 37 ouderen kunnen vertrekken met brugpensioen en worden vervangen door jongeren met een vast contract. Er komt een eenmalige premie van 200 euro voor alle arbeiders (de bedienden hadden reeds zo’n premie). En arbeiders boven de 55 jaar kunnen 4/5e werken met een compensatie van 150 euro bruto en zonder verlies van vakantiedagen.

    Pasquale Albanesi van het ACV zei: “Dit is een belangrijk voorbeeld voor de bedrijven in het Luikse. We hebben resultaat behaald dankzij de solidariteit tussen ACV en ABVV. Er was geen enkel kleurverschil, er werd goed begrepen dat we hetzelfde belang hebben.” Tijdens de personeelsvergadering spraken we met een delegee van Marichal Ketin. Daar wou de directie in 2004-2005 de arbeidstijd verhogen van 37 naar 40 uur per week, wat een gevaarlijk precedent zou zijn voor andere bedrijven. Dat werd toen afgeblokt net zoals de aanval op het brugpensioen nu wordt afgeblokt. Dat is belangrijk want minister Daerden en andere politici hebben het er al over dat we langer zullen moeten werken.

    Na een strijd van twee weken zijn resultaten bereikt. De staking werd op schandalige wijze behandeld in de traditionele media, maar dat heeft de solidariteit niet gestopt.

    Jérôme, een jonge delegee van het ABVV, stelt: “Wij hebben hier geen verdienste aan, het is de solidariteit die resultaat oplevert.” Een arbeider met al enkele jaren dienst bevestigt: “We mogen trots zijn op onszelf, maar vooral op onze jongeren. Dat zal de basis vormen voor volgende strijdbewegingen. Ik hoop dat er elders ook strijd zal worden gevoerd om hetzelfde af te dwingen.” Er waren inderdaad heel wat jongeren aan het piket, wat meteen het idee doorprikt dat jongeren niet meer worden gemobiliseerd voor syndicale acties.

    Zelfs in tijden van crisis is het duidelijk dat strijd en verzet lonen. Dat zagen we eerder ook bij onder meer Bayer en Inbev. De staking bij Techspace was vooral van belang om in tijden van grote werkloosheid, zeker onder de jongeren, het idee te vestigen dat we het werk moeten herverdelen in de plaats van de ouderen langer te laten werken. We zouden volgens de traditionele politici langer moeten werken om de sociale zekerheid betaalbaar te houden. Met andere woorden: de ouderen moeten werken om de werkloosheidsuitkeringen van jongeren te betalen, in de plaats van de jongeren te laten werken voor de pensioenen van ouderen.

  • Techspace Aéro. Brugpensioen om jongeren werk te geven

    Bij het bedrijf Techspace Aéro in Herstal bij Luik gingen de arbeiders in maart in staking met de eis voor brugpensioen. Ze stellen dat de oudere arbeiders moeten kunnen vertrekken om jongeren aan te werven. Zowel de patroons als de media hadden het over een staking van de “rijken” of de “verwende arbeiders” omdat er geen besparingsplan op tafel ligt.

    Artikel uit de aprileditie van De Linkse Socialist

    Een CAO waarin brugpensioen vanaf 58 jaar met de verplichte vervanging door jongeren stond, liep in oktober af. De directie wilde deze niet verlengen. De arbeiders van Techspace Aéro vinden terecht dat een bedrijf dat goede resultaten behaalt dankzij de inspanningen van de arbeiders een rol moet spelen in de strijd tegen jongerenwerkloosheid.

    Techspace Aéro maakte vorig jaar 18 miljoen euro winst en slaagt er in haar belastingen te beperken tot 2,5 miljoen euro per jaar. De notionele intrestraftrek wordt er gretig toegepast. De winsten dienen vooral voor de aandeelhouders: die krijgen van de winst van 2009 dividenden ter waarde van 9,14 miljoen euro.

    De staking bij Techspace Aéro werd voorbereid op verschillende algemene personeelsvergaderingen. De directie weigerde ieder ernstig gesprek met de arbeiders, waarop tot staking werd overgegaan. De beslissing daartoe werd unaniem genomen op een personeelsvergadering waar er enkel wat discussie was over het nut van een stakingsaanzegging. Die wordt vaak misbruikt om het bedrijf snel leeg te halen.

    De stakers van Techspace Aéro willen hun eisen naar voor brengen, maar de traditionele media hebben er amper oren naar. Die brengen enkel de patronale retoriek over brugpensioenen en jongerenwerkloosheid. Enkele jonge arbeiders vertelden ons aan het stakingspiket: “De werkloosheidscijfers spreken voor zich. Met brugpensioenen kunnen we hier een dertigtal jongeren uit de onzekerheid halen. Er wordt hier winst gemaakt, er is geld. Maar blijkbaar nooit voor ons.”

    De discussies aan het piket gaan al snel over de nood aan algemeen verzet. Een jonge ACV-militant: “Al die groepen, Carrefour of Inbev, komen nu hard naar buiten. Maar het zijn wel de werkenden die de GB hebben uitgebouwd of de brouwerij Piedboeuf. Ze hebben alles aan ons te danken, maar ze hebben geen enkel respect voor ons.”

  • Carrefour Mechelen-Noord. Interview met ABVV-delegee Wiske

    Op de lijst van te sluiten Carrefour-vestigingen staat ook Mechelen-Noord. We spraken met Wiske, al meer dan dertig jaar werkzaam bij Carrefour, vakbondsafgevaardigde en bekend van aan de stakersposten maar ook meer algemeen onder de klanten. Wiske vreest dat Carrefour na deze herstructureringsronde nog verder zal willen gaan, al het “oude” en dus “dure” personeel moet weg zodat het bedrijf interessant wordt voor een overnemer.

    Interview door Amaury, LSP-Mechelen

    “Toen we staakten, zijn LSP en PVDA hun steun komen betuigen, en ze waren zeer welkom. Maar dat Caroline Gennez haar smoel wou komen tonen en daarvoor alle pers optrommelde, dat heb ik niet gepikt. Telkens als we ze nodig hadden, heeft de SP.a ons in de steek gelaten. Dan moet Gennez nu niet hypocriet komen doen.” Aan het woord is Wiske, al meer dan dertig jaar werkzaam bij Carrefour, vakbondsafgevaardigde daar en bekende figuur van de stakingspiketten aan de Carrefour van Mechelen-Noord. “Verschillende vakbondssecretarissen bleven op haar wachten, in plaats van ook andere piketten zoals in Schoten te gaan opzoeken.”

    Op het moment van het gesprek heeft Carrefour topman Gérard Lavinay zijn ronde van de bedreigde Carrefour-vestigingen gedaan. De procedure-Renault loopt al dertig dagen. Maar die consultatieronde is een maat voor niets voor de ABVV-afgevaardigde. “Lavinay is telkens één uur op een vestiging gebleven. Op zo’n korte tijd kan je niets deftig bespreken.” Er was geen enkele gelegenheid om reële wantoestanden aan te klagen. Het aankoopbeleid was een fiasco. Wiske geeft een voorbeeld: Mechelen-Noord, dat als belangrijkste klanten een stedelijk en verarmd publiek kent, kreeg meer dan twintig dure grasmaaiers toegewezen. Carrefour-Zemst, dat een veel rijker publiek heeft en dat in landelijker gebied ligt, kreeg er drie toegewezen. Uiteraard bleven de “Mechelse” grasmaaiers onverkocht liggen. Breedbeeldtelevisies waren jarenlang zoek en werden plots teruggevonden in een Waalse opslagruimte.

    Carrefour kwam twee jaar geleden al negatief in het nieuws met de problemen rond de opening van een nieuwe vestiging in Brugge, waar het personeel in een veel slechter paritair comité werden geplaatst dan gewoonlijk. Dit leidde tot een stakingsgolf in de Carrefour-vestigingen waarbij de directie er niet voor terugdeinsde om dwangbevelen tegen piketten in te zetten. Vooral in de uitbetaling van avond- en weekendwerk voelen de mensen het verschil tussen de paritaire comités in hun loon. Voor zaterdagwerk kan het loonverschil tussen het normale paritair comité 312 en het pc 202.01 dat de directie wil opleggen, tot meer dan 25% bedragen. Uiteraard strijken de aandeelhouders dat verschil op.

    Een massale afdanking van het Carrefourpersoneel zal tot vele drama’s leiden. Vele werkneemsters van Carrefour zijn aangetrokken door de invoering van het deeltijds werk en deeltijdse werkloosheid, onder Miet Smet. Later werd het luik van deeltijdse werkloosheid afgeschaft. Indien de arbeiders van Carrefour hun job verliezen, dan kunnen zij ook maar terugvallen op een deeltijdse werkloosheidsuitkering. En daar kan niemand van leven.

    Het hoofddoel van de directie van Carrefour is om van Paritair Comité te kunnen veranderen. Door het personeel een slechter statuut te geven, hopen ze beter te kunnen concurreren met Delhaize en Colruyt. Hoe zullen die bedrijven reageren? Met een verdere neerwaartse spiraal? Carrefour wil een aantal mensen opnieuw aannemen, maar dan wel onder de voorwaarden van paritair comité 202. Het personeel zou drie jaar lang een loonsbevriezing kennen en tegelijk moeten inleveren: een kwartier rustpauze en ADV-dagen zouden worden beperkt. Wiske verwacht dat er na drie jaar gewoon een verdere sanering zal volgen. Eens alle “oude en dure krokodillen” eruit zijn, is Carrefour veel goedkoper geworden voor een overname. Dan kan de keten in de uitverkoop worden gezet.

    Zullen er verdere acties volgen? Als het van Wiske afhangt wel. Maar ze moet toegeven dat de stemming niet erg strijdvaardig is. De gewone werknemer hoopt bij de uitverkorenen te zijn die wel zullen worden overgenomen. De solidariteit van de niet-bedreigde vestigingen is gering en de vakbondstop wou nog geen strijd voeren zolang de Renaultprocedure loopt. Maar dat kan veranderen.

    Zoals de voorbeelden van Bayer en AB Inbev hebben aangetoond, lonen verzet en strijd. Maar dat zal er niet vanzelf komen. Daarvoor is een doorgedreven campagne nodig onder al het personeel en onder de klanten.

  • Verslag van de Brusselse onderwijsbetoging

    Op 24 maart was er een betoging tegen de hoge studiekosten. Het initiatief ging uit van de FEF (Federatie van Franstalige Studenten) onder de noemer “sauver Wendy”, waarbij “Wendy” staat voor een doorsneestudent. Naar aanleiding van de 10de verjaardag van het Bologna-proces, een proces van privatisering van het hoger onderwijs, was actie meer dan nodig.

    Verslag door Myriam, voorzitster ALS-ULB en studente Romaanse talen

    Het doel van Bologna is om de Europese universiteiten te laten concurreren met de Amerikaanse. Daartoe wordt gegaan naar een onderwijs op twee snelheden met aan de ene kant faculteiten voor de elite waar een diploma kan worden gehaald dat aan de onmiddellijke eisen van de grote bedrijven voldoet en aan de andere kant vuilbakfaculteiten voor de gewone studenten.

    De betoging van 24 maart was succesvol, de politie had het over 700 betogers en de organisatoren over meer dan 1.000. Er waren jongeren uit verschillende steden. De Actief Linkse Studenten vormden een eigen delegatie en verkochten ook een 25 exemplaren van het maandblad De Linkse Socialist (in het Frans: Lutte Socialiste). Toen de betoging voorbij het kantoor van de liberale MR kwam, weerklonk luid protest van de betogers. De slogans van de betoging waren erg strijdbaar: de eis voor een publieke herfinanciering van het onderwijs tot 7% van het bbp en heel wat slogans die de steun aan de banken vergeleken met het onderwijs. Wat wel ontbrak was de band met het personeel, ook zij voelen de gevolgen van de jarenlange verrottingsstrategie en hebben nood aan meer middelen.

    Er is een democratisch debat nodig onder studenten en personeel om de beweging uit te breiden. We denken dat de studentenorganisaties en vakbonden een duidelijke positie moeten innemen tegen het Bologna-proces.

    Op Socialisme 2010 is er op zondag 25 april van 13 tot 15u30 een discussie over onderwijs waarop zal worden gesproken door Myriam, een studente aan de ULB, en Tina, vakbondsmilitant van LBC aan de KULeuven. Myriam: “Acties in het onderwijs zijn voor mij belangrijk. Enerzijds omdat de solidariteit tussen personeel en jongeren ons toelaat om een krachtsverhouding uit te bouwen waarmee we verandering kunnen bekomen. En anderzijds ook meer persoonlijk: na de unief wil ik les geven, vandaag strijden tegen de vermarkting van het onderwijs is voor mij ook al een strijd voor mijn toekomstige arbeidsvoorwaarden.”

  • Staking bij Techspace Aero gaat verder

    De arbeiders van Techspace Aero zijn al twee weken in staking. Aanleiding is het niet hernieuwen van een regeling van brugpensioen. De arbeiders stellen dat het systeem van brugpensioen moet worden behouden zodat ouderen kunnen vertrekken en plaats maken voor jonge arbeiders. Tegen de achtergrond van massale jongerenwerkloosheid is dat geen overbodige maatregel. We trokken woensdag naar het piket en spraken er met Jérome Knops, jongerendelegee van het ABVV.

    Interview door Simon Hupkens

    Het personeel hield deze morgen een algemene vergadering waarbij het voorstel van de directie werd afgewezen. Wat hield dat voorstel in?

    Jérome: “De directie stelde 20 brugpensioenen voor op twee jaar: 12 dit jaar en 8 volgend jaar. We hebben onderhandeld dat ieder brugpensioen een aanwerving moet meebrengen. De directie stelde ook voor om de brutolonen te verhogen met 150 euro voor zowel arbeiders als bedienden.”

    En dat volstond niet?

    “Neen, er werken hier veel jonge arbeiders met een tijdelijk contract en zij maken weinig kans op een vast contract. We willen meer koopkracht. Het personeel is vastberaden om actie te blijven voeren, er wordt meer verwacht van de directie. We denken dat we meer kunnen afdwingen.”

    Hoe organiseren en informeren jullie het personeel?

    “Er is iedere ochtend een personeelsvergadering. We houden de collega’s ook op de hoogte met sms’jes tijdens de dag. Bij een probleem kunnen we erg snel mobiliseren.”

    Hoe denken jullie de beweging uit te breiden?

    “We voeren campagne om te sensibiliseren in de rest van de industriezone. Er werden pamfletten verdeeld onder de arbeiders die hier werken. En er werd ook aan symbolische actie gehouden aan een naburig bedrijf, Firopa. De directie van Techspace probeerde vlak voor de staking een deel van de stock over te brengen naar dat bedrijf om eventueel de productie verder te zetten op een andere vestiging en zo de staking te breken.”

    Hoe verlopen de onderhandelingen?

    “Niet goed. De directie heeft de onderhandelingen stopgezet en stelde dat dit gebeurde na een beslissing van de aandeelhouder. Er wordt geprobeerd om ons onder druk te zetten en dat we bestellingen zullen verliezen aan een Vlaams bedrijf. Er werd ook al gedreigd om deurwaarders naar het piket te sturen. We denken dat er veel blufpoker is en we weten dat het personeel achter de delegees staat.”

    De arbeiders zijn vastberaden om de staking verder te zetten. We vroegen aan het piket nog naar wie nu eigenlijk die aandeelhouder is die de beslissingen neemt bij Techspace. De hoofddelegee van het ABVV stelt dat de Waalse regio 31% van het bedrijf in handen heeft. Er waren nog geen verklaringen van de Waalse regering (gedomineerd door de PS) over de staking. Minister van economie Marcourt aarzelt blijkbaar om de arbeiders te steunen? Hij verklaarde nochtans meermaals dat hij anti-kapitalist is. Volgens de krant Dernière Heure hoopt hij op een “snelle oplossing” voor het conflict. Is dat een standpunt dat we van een “anti-kapitalist” kunnen verwachten?

    Woensdagavond kwam een deurwaarder langs rond 21u. Hij liet de poorten openen opdat een vrachtwagen met onderdelen het bedrijf zou kunnen verlaten. Dat is een onaanvaardbare aanval op het stakingsrecht.

  • Geslaagde betoging in Leuven

    Op dinsdag 23 maart kwamen studenten en personeel van het hoger onderwijs samen op straat in Leuven om het tekort aan middelen aan te klagen. De centrale eis van de betoging was dat er – zoals in de jaren ’80 – terug 7% van het BBP naar onderwijs zou moeten gaan. Vandaag is dat nog slechts 4,8%, terwijl er ondertussen veel meer studenten in het hoger onderwijs zitten.

    Tina, vakbondsmilitant van LBC aan de KULeuven

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Op Socialisme 2010 is er op zondag 25 april van 13 tot 15u30 een discussie over onderwijs waarop zal worden gesproken door Myriam, een studente aan de ULB, en Tina, vakbondsmilitant van LBC aan de KULeuven.
    [/box]

    Omdat van de beloofde 10% budgetverhoging voor hoger onderwijs niets in huis komt – integendeel: men bespaart er momenteel met 1,27%! – besloten we met LBC (de christelijke vakbond) aan de KULeuven op straat te komen. Ik ben actief in LBC aan de KULeuven voor het Administratief & Technisch Personeel (ATP). We maakten een platform met andere vakbonden en met studentenorganisaties en bespraken de centrale eisen (zie platformtekst). Behalve de beloofde 10% budgetverhoging en de eis van 7% van het BBP voor onderwijs, vroegen we op de betoging ook een herziening van het op concurrentie gebaseerde financieringsmodel, voldoende personeel met degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden, de naleving van het Pact van New York (kosteloos hoger onderwijs), meer middelen voor studentenvoorzieningen en een open en eerlijk debat tussen vakbonden, studentenorganisaties en de overheid. Als er voor de banken opeens miljarden kunnen tevoorschijn getoverd worden, waarom dan niet voor iets essentieel als onderwijs? Als er aan het patronaat cadeaus kunnen gegeven worden onder de vorm van lastenverlagingen en de notionele interestaftrek, waarom kan het onderwijs dan geen cadeaus krijgen?

    De strijdbare toon was meteen gezet toen zo’n 500 persoonsleden en studenten – uit Gent, Antwerpen, Brussel, Leuven, van de rode en de groene vakbond, van de studentenkringen en de politieke (studenten-)organisaties,…- dinsdagmiddag bijeenkwamen op het Ladeuzeplein voor de start van de betoging. Na een aantal strijdbare speechen van de aanwezige instellingen, vertrok de betoging luidkeels. "Pascal Smet, wij willen meer budget" en "Meer centen voor studenten (en docenten)" schalde het door heel Leuven. Vooral de KHLeuven was goed vertegenwoordigd. Bij de KHLeuven worden de besparingen nu al pijnlijk concreet: zij moeten 2 miljoen besparen. Daardoor vallen er 25 ontslagen, moeten de studenten voortaan 25 euro voor een studentenkaart betalen (waar het vroeger in het inschrijvingsgeld inbegrepen was) en wordt meer geld gevraagd voor kopies en parkeerplaatsen.

    De kracht van de betoging lag in haar strijdbare karakter – met een zeer sterke platformtekst en duidelijke eisen – en de vereniging van personeel en studenten. Hopelijk was dit het begin van een reeks acties om de besparingen in het onderwijs aan te klagen en het begin van een netwerk tegen de besparingen en tegen het neoliberale principe dat onderwijs zelfbedruipend zou moeten zijn.

    Op het weekend Socialisme 2010 zullen we de discussie verderzetten in de werkgroep over onderwijs. Ik zal er spreken over mijn ervaringen in het hoger onderwijs als personeelslid van K.U.Leuven en vakbondsmilitant bij LBC-K.U.Leuven. Kom zeker mee discussiëren!

  • Syndicale bijeenkomst bij het VBO tegen de poging om de opzeggingsvergoedingen in de solden te zetten

    Gisteren waren er ongeveer 5.000 aanwezigen aan de Kunstberg te Brussel, in de buurt van de zetel van de patroonsfederatie VBO. Het doel was om het syndicaal verzet te tonen tegen de plannen van het patronaat in haar campagne “laat ons ondernemen”. Daarin wordt voorgesteld om ontslag van bedienden makkelijker en goedkoper te maken. De patronale campagne werd door de syndicalisten al snel omgedoopt tot “laat ons ontslagen”.

    Door Nico (Brussel). Foto’s: Boris

    Het patronaat wil een aantal verworvenheden van de arbeiders aanpakken. Naast de aanval op de pensioenen, is er ook de discussie over de opzegvergoedingen voor bedienden. In het kader van de eenmaking van het statuut van werklieden en bedienden wordt voorgesteld om een zelfde opzegtermijn te hanteren. Vandaag wordt die van bedienden in maanden berekend, bij werklieden in termen van enkele weken. Bedienden krijgen dus een grotere opzegvergoeding bij ontslag, wat het voor het patronaat duurder maakt. In het kader van de discussie over een eenheidsstatuut stelt het patronaat voor om de opzegvergoedingen voor bedienden naar beneden te trekken.

    De vakbonden stelden dat de opzegtermijn door de patronale plannen fors zou worden beperkt tot slechts een vierde of een vijfde van de termijn die vandaag wordt gehanteerd. Dat zou tevens de belastingen en sociale zekerheid, die reeds onder druk staan, een aantal inkomsten ontzeggen. Het patronaat wil overigens werken met een nettopremie en aldus de belastingen en sociale zekerheid op opzegvergoedingen afschaffen. Dat is een nieuwe lastenverlaging voor het patronaat.

    De actie van gisteren was belangrijk. We moeten nu de acties uitbreiden en samen in verzet gaan tegen de patronale plannen, zowel in individuele bedrijven als algemeen tegenover het bediendenstatuut, de lonen, pensioenen,… Bij Agfa, Bayer en Inbev heeft verzet de patronale plannen tot nu toe kunnen afhouden. Die ervaringen kunnen van pas komen bij Carrefour en moeten veralgemeend worden.

    Op de actie van woensdag in Brussel waren er vooral delegees. We zullen naar de werkvloer moeten trekken om iedereen op de hoogte te brengen en de voorbereidingen te treffen voor een nationale betoging. De strijdbaarheid is aanwezig, dat bleek op de actie. Ondanks het podium en de muziek in het park, werd een optocht gehouden voor de deuren van het VBO. Een dergelijke actie zou het begin moeten vormen van een breed actieplan dat op de werkvloer wordt bediscussieerd, in de syndicale delegaties en met iedere werknemer.

  • Degelijke jobs aan degelijke lonen voor iedereen!

    Niet ondernemers, maar Arbeiders zijn motor van welvaart

    Na de brede steun voor de arbeiders van Inbev, die zich niet neerlegden bij het patronale dictaat om jobs in te leveren om zo de bonussen van de top veilig te stellen, zag het patronaat zich genoodzaakt om haar aloude eisen op een andere manier naar voor te brengen. Er werd een heuse publiciteitscampagne opgezet onder de noemer “Laat ons ondernemen”. Dit werd gekoppeld aan een petitie. De tweede ondertekenaar van die petitie is overigens de grootste importeur van kaviaar in ons land. In de patronale campagne zijn er vier belangrijke eisen. We gaan na wat deze zijn en hoe er op kan worden geantwoord.

    Dossier door Geert Cool uit het maartnummer van de Linkse Socialist

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Nood aan syndicaal offensief!

    De betoging van 29 januari bracht 35.000 mensen op de been. Dat was een goede opkomst voor een betoging die op een week tijd werd georganiseerd. Op de betoging ontbrak het evenwel aan ordewoorden of oproepen om verder actie te blijven voeren. Het bleef nogmaals beperkt tot een eenmalige gebeurtenis die niet werd gekoppeld aan een informatie-, mobilisatie- en actieplan voor werk. Dat zou er nochtans voor kunnen zorgen dat er een veralgemenisering van de strijd is, in de plaats van bedrijf per bedrijf te vechten.

    De patronale campagne “Laat ons ondernemen” is gericht op het uitbouwen van een krachtsverhouding in de IPA-onderhandelingen van eind dit jaar. Op een ogenblik dat zelfs de traditionele media moeten erkennen dat de vakbonden de publieke opinie mee hadden tegenover de geplande (maar ingetrokken) afdankingen bij Inbev of het verzet tegen de sluiting van Opel-Antwerpen, zou een goed voorbereide en brede informatiecampagne op de werkvloer een stap kunnen zijn om een offensief syndicaal antwoord naar voor te brengen op de poging om de werkenden en hun gezinnen te laten opdraaien voor de crisis.

    We mogen ons niet laten vangen aan de sociale retoriek van de PS die tegen de notionele intrestaftrek pleit, maar het intussen vanuit de regering mee heeft doorgevoerd. De banden met traditionele partijen als de PS en SP.a vormen een rem op de ontwikkeling van een syndicaal antwoord. Het zijn partijen die de neoliberale logica aanvaard hebben en zelf mee doorvoeren. LSP is voorstander van een nieuwe arbeiderspartij, zolang deze niet bestaat, is het verbreken van de banden tussen vakbonden en traditionele partijen alvast een stap vooruit.
    [/box]

    Lonen onder vuur

    Hun voorstel

    Volgens de patronale organisaties zijn de lonen te hoog en ondermijnt dit onze concurrentiepositie. “De loonkosten zijn gemiddeld 11% hoger dan in onze buurlanden. Het structureel mechanisme van de automatische indexering is hier niet vreemd aan,” aldus het patronale manifest. De index is een “automatisch uitgavenmechanisme die verder gaat dan de economische groei toelaat.” Het Interprofessioneel akkoord (IPA) dat in het najaar wordt besproken moet voor de patroons “toekomstgericht” zijn.

    Wat bedoelen ze?

    Het patronaat maakt zich op om bij de onderhandelingen over een nieuw IPA geen enkele toegeving te doen, het behoud van de index gaat al ver genoeg en als dat kan omzeild worden (bijvoorbeeld met een netto premie in de plaats van loonsverhogingen) dan zal dat ook gebeuren.

    Ons antwoord

    • De vakbonden wezen op de foutieve cijfers. De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) stelde in haar rapport dat de cao-lonen in ons land dit jaar zullen stijgen met 0,3%, tegenover 1,8% in Duitsland en 1,5% in Nederland. In de neerwaartse spiraal is de bodem het doel: hongerlonen zijn goed voor de concurrentiepositie. Wij zeggen: handen af van de index, voor een index die een uitdrukking is van de reële levensduurte!
    • De lonen van de gewone werkenden zijn er niet op vooruit gegaan, vandaag moet je al met twee werken om rond te komen. De stijgende werkloosheid en onzekerheid zorgt ervoor dat jongeren stilaan tot een “verloren generatie” behoren. Dat zal niet worden veranderd door verder te besparen op de lonen en arbeidsomstandigheden. Wij zeggen: degelijke jobs aan degelijke lonen!
    • In haar argumentatie houdt het patronaat bewust geen rekening met de productiviteit die sneller stijgt dan de lonen. We moeten op kortere tijd meer produceren, maar tegelijk zouden we even lang of zelfs langer moeten werken. Resultaat: een kleiner worden groep moet werken tot ze erbij neervallen, anderen hebben geen uitweg uit de werkloosheid. Waarom zouden we het werk niet herverdelen onder wie beschikbaar is? Een dergelijke arbeidsduurvermindering is volgens het patronaat onaanvaardbaar, maar met onder meer economische werkloosheid verlaagt ze zelf de arbeidstijd. In de VS bedroeg een gemiddelde arbeidsweek in de zomer van 2009 nog 33 uur! Wij zeggen: verdeel het werk, niet de werkloosheid. 32-urenweek zonder loonsverlies (niet per uur, niet per maand) en met bijkomende aanwervingen.

    Ontslagvergoedingen

    Hun voorstel

    “We moeten het statuut van arbeiders en bedienden herbekijken en evolueren naar een eenheidsstatuut met een identiek ontslagrecht voor iedereen. Zonder de concurrentiehandicap voor onze ondernemingen te vergroten.”

    Wat bedoelen ze?

    In het patronaal manifest wordt dit verder uitgediept met drie maatregelen:

    • een opzegtermijn van een aantal weken per vijf dienstjaren
    • een netto ontslagpremie zonder fiscale en parafiscale lasten
    • een sterk activerend werkloosheidsregime

    Ons antwoord

    • De patronale voorstellen zijn een harmonisatie naar beneden. Wij zijn voor een eengemaakt statuut van werklieden en bedienden, maar met het behoud van alle verworven rechten. Een aanval op de opzegtermijn is een poging om makkelijker werkenden aan de deur te kunnen zetten. De huidige opzegtermijn van bedienden (een aantal maanden loon per gewerkte dienstjaren) moet worden uitgebreid naar de werklieden. Wij zeggen: eenheidsstatuut met harmonisatie naar boven.
    • Een ontslagpremie is een vorm van loon, dit mag dus niet onttrokken worden aan de betaling van bedrijfsvoorheffing en sociale zekerheid. Zoniet is er een transfer van gemeenschapsmiddelen naar de bedrijven (minder inkomsten voor de gemeenschap en de sociale zekerheid en meer winst voor de bedrijven). Wij zeggen: ontslagpremies zijn loon, stop de ondermijning van de sociale zekerheid!
    • Het activeringsbeleid van werklozen is vandaag een jacht op de werklozen. De werkloosheid stijgt niet omdat een groeiende groep daar bewust voor kiest en niet zou willen werken. Wij zeggen: pak de werkloosheid aan, niet de werklozen!

    Een nieuw generatiepact

    Hun voorstel

    “Laat ons ook werk maken van werk voor onze meest ervaren mensen. Nu loont niet werken meer dan wel werken voor 55-plussers. Hoog tijd dus voor een ernstig Eindeloopbaan- en Pensioenpact.”

    Wat bedoelen ze?

    Het patronaat manifest: “Een grondige hervorming van het pensioenstelsel waarbij rekening wordt gehouden met de toegenomen levensverwachting is onontbeerlijk. Maar ook de periode voor het pensioen dient drastisch bijgeschaafd te worden.” Langer werken dus.

    Ons antwoord

    • De jongerenwerkloosheid is met meer dan 30% toegenomen en dan zouden de ouderen langer moeten werken? Wij zeggen: behoud van het brugpensioen, geef de jongeren werk
    • Het is niet omdat het een andere naam zou krijgen, dat dit tweede generatiepact daarom wel aanvaardbaar zou worden. Dat is overigens slechts een eerste opstap naar een discussie over de pensioenleeftijd zoals in Nederland, waar regering en patronaat naar 67 jaar als pensioenleeftijd willen gaan door de pensioenen van wie vroeger vertrekt af te bouwen. Wij zeggen: raak niet aan de pensioenleeftijd! Leefbare wettelijke pensioenen!

    Groene cadeaus

    Hun voorstel:

    “Stimuleer innovatie en het vergroenen van de economie”

    Wat bedoelen ze?

    Na onder meer de notionele intrestaftrek en de dalende vennootschapsbelasting is enige originaliteit nodig om nog nieuwe patronale cadeaus te kunnen eisen. Waarom dan niet de kaart van het groene kapitalisme trekken?

    Ons antwoord

    • Het patronaat kreeg al 4 miljard euro met de notionele intrestaftrek. De belastingsvoet voor de vennootschapsbelastingen van de 500 grootste ondernemingen in dit land is van 24,19% in 2001 afgenomen tot 13,57% in 2008. Volgens de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven zal het patronaat dit jaar 8,9 miljard euro cadeau krijgen (4,9 miljard euro aan lastenverlagingen en 3,5 miljard euro aan loonsubsidies). Hoeveel cadeaus willen ze eigenlijk nog? Wij zeggen: afschaffing van de notionele intrestaftrek, stop de pa-tronale cadeaus.
    • Groene economie kan enkel door het nationaliseren van de energiesector zodat niet wordt geproduceerd voor de winst op korte termijn, maar voor de belangen en behoeften van de gemeenschap op lange termijn. Wij zeggen: nationalisatie van de energiesector onder democratische controle en beheer van de gemeenschap.
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping