NL Socialisme

Category: Non/social profit

  • Staking zorgpersoneel goed opgevolgd in Naamse ziekenhuizen

    Naast het personeel dat georganiseerd is in de drie belangrijkste vakbonden (CNE en SETCa Non Marchand en CGSLB), waren ook veel niet-georganiseerde werknemers solidair met de beweging.

    Door Jeremy (Namen)

    De vakbondsleiders die donderdagmorgen tijdens de actie voor het Universitair Ziekenhuis St. Elisabeth spraken, wezen op de kloof tussen de middelen die nodig zijn om een kwaliteitsvolle patiëntenzorg te garanderen en de middelen die daadwerkelijk door de directie worden toegekend. Een kloof die het personeel naar een hels tempo drijft om de nodige zorg aan te bieden.

    “Ik heb maar 4 minuten per patiënt,” zegt een verpleegster van de radiologie. “Dat is inclusief het volledig desinfecteren van de kamer tot aan de deurklinken. Laatst barstte een patiënte die voor een oncologisch onderzoek kwam voor mijn neus in tranen uit vanwege de stress van twee weken wachten op een plekje voor een preventieve röntgencontrole. Terwijl ik haar probeerde te steunen, tikte de dokter achter in de kamer op de wijzerplaat van zijn horloge om me te laten weten dat de tijd bijna om was. We hebben geen tijd meer om ons met de mens bezig te houden.”

    Iemand anders op de actie vertelde over de reactie van zijn afdelingshoofd toen hij hem vertelde over vermoeidheid als gevolg van overwerk. “Waar ben je moe van? Je zal het nu toch wel gewend zijn, toch?” Voor de managers is de noodtoestand het nieuwe normaal geworden.

    Het personeel betreurt dat de extra middelen tot dusver niet gebruikt zijn om de arbeidsomstandigheden structureel te verbeteren door personeel aan te werven in functies die op de werkvloer echt nuttig zijn. Het wanbeheer wordt verergerd door een gebrek aan langetermijnvisie om de moeilijkheden bij het aanwerven van nieuwe verpleegkundigen te overkomen door de functie op te waarderen en ondersteunend personeel aan te werven. Dit zou jongeren aantrekken in de job van verpleegkundige.

    Er is een ongekende steun voor het protest. De directie was gedwongen om over te gaan tot formele opvorderingen van personeel om aan een minimumbezetting te komen. Dit hield het opgevorderde personeel niet tegen om tijdens pauzes deel te nemen aan het protest en te laten zien dat het zorgpersoneel dan wel moe is, maar ook vastberaden en strijdbaar!

    De stakingsdag in Wallonië en Brussel werd goed opgevolgd. Het is een succes waarop kan worden voortgebouwd om drastisch meer publieke middelen voor de zorg af te dwingen.

  • Interview. “Na drie Covid-golven willen we werkbaar werk en warme zorg”

    Interview met een verpleegkundige van het UZ in Gent. 

    Hoe kwamen drie Covid-golven aan bij het zorgpersoneel? Het hakte er duidelijk op in, temeer omdat alle vooraf bestaande tekorten de aanpak van de gezondheidscrisis moeilijker maakten. We spraken met een verpleegkundige van het UZ in Gent.

    Uit maandblad De Linkse Socialist

    “Nu de derde golf terug afneemt, is er meer hoop op de werkvloer. Onze collega’s zijn allemaal gevaccineerd, maar onze partners of ouders vaak nog niet. Toch is er het gevoel dat het einde in zicht is. Veel collega’s zijn wantrouwig over de vele versoepelingen, naast de hoop is er namelijk ook veel angst. Wat indien er varianten verspreid geraken waarvoor het vaccin niet werkt? Gaan we dan terug naar af? Zolang het virus ergens in de wereld verder kan ontwikkelen, is er het gevaar van nieuwe varianten.”

    “Veel collega’s hebben het moeilijk gehad het voorbije anderhalf jaar. Veel van ons hebben schoolgaande kinderen. Er waren drie collega’s van wie een kind positief getest werd in de derde golf. Ze zijn blijven werken, maar dat zet natuurlijk druk op hun partner. Veel ouders zien af in deze gezondheidscrisis, de psychologische problemen zijn groot. Dit weegt ook op de werkvloer door.”

    “Soms werd van hogerhand beslist om patiënten die eigenlijk op intensieve zorg moesten liggen toch op een gewone afdeling te laten. Dat verhoogt de druk op het personeel. De opgang van een golf is het moeilijkste: er is dan onzekerheid over wie zal moeten schakelen naar de Covid-afdelingen. Maar ook nu blijft het hectisch: veel operaties zijn uitgesteld, waardoor er vaak ook grotere risico’s zijn. De wachtrijen voor revalidatie zijn langer, de druk op alle diensten is groter.”

    “Ondertussen groeit het gevoel dat de ‘normale gang van zaken’ voorheen eigenlijk al niet normaal was. Elk jaar zijn er problemen met de verlofregelingen. Nu is de kwaadheid daarover groter: we hebben extra hard gewerkt in onzekere uren en hebben nu niet eens zekerheid over onze vakantie. Het applaus bij het begin van de pandemie was hoopgevend. We kregen toen ook een goodie-bag van het ziekenhuis. Dat is sympathiek, maar het biedt geen antwoord op wat we nodig hebben: meer personeel. Als er nu iemand ziek valt, moeten we het op de afdeling zelf oplossen. Er is onvoldoende volk voor mobiele ploegen. Als iemand uitvalt, moet de rest extra hard werken en soms op onverwachte momenten inspringen. Probeer dat maar eens te doen als je thuis met jonge kinderen zit!”

    “Er is meer personeel nodig aan degelijke lonen – met gelijk loon voor gelijk werk – en goede arbeidsvoorwaarden, waaronder de mogelijkheid om vakantie te nemen wanneer we dat willen en om vervangen te worden als we ziek vallen. Hogere lonen en arbeidsduurvermindering met behoud van loon en extra aanwervingen, zouden jobs in de zorg aantrekkelijker maken. Het zou het bovendien mogelijk maken om het aantal patiënten per verpleegkundige te beperken, zodat we dichter bij de patiënten staan. Dan wordt een persoonlijke en holistische benadering mogelijk. Dat is belangrijk: elke patiënt heeft immers specifieke eigen noden. In plaats van een bijna industriële zorg, waarbij elke handeling gechronometreerd wordt, is er nood aan warmere zorg. Dat is waarom een initiatief zoals ‘De Zorg in Actie’, ook langs Nederlandstalige kant, zo belangrijk is.”

  • Sociaal werker: “We staan vaak machteloos omdat er niet genoeg middelen zijn”

    Links op de foto: Wouter op de betoging tegen de besparingen in de sociale sector begin maart 2020, vlak voor de pandemie.

    De dood van een 14-jarig meisje blijft de gemoederen beroeren. Ze was het slachtoffer van een groepsverkrachting. Haar familie zocht hulp maar botste op wachtlijsten en tekorten. Ze stapte zelf uit het leven. De woede is groot en moet omgezet worden in actieve strijd voor echte antwoorden: meer middelen voor efficiënte zorg zonder wachtlijsten, campagnes tegen seksisme en seksueel geweld, verzet tegen een samenleving waarin de verkrachtingscultuur zo sterk aanwezig kan zijn. We spraken met sociaal werker Wouter.

    De feiten kwamen voor velen als een schok. Was dit ook het geval in de sociale sector?

    “Ja, misschien zelfs nog harder. We zijn natuurlijk net als iedereen geschokt en voelen mee met het leed van de familie en de omgeving van het slachtoffer. Dit komt des te harder aan omdat de hulpverlening een rol had kunnen spelen, maar vandaag vaak machteloos staat omdat er niet genoeg middelen zijn.

    “Dat meisje en haar familie zochten hulp, maar niemand kon haar helpen. Voor ons als hulpverleners weegt dit emotioneel zwaar. We komen het helaas meer en meer tegen: een oplossing bieden voor de ene groep, gaat ten koste van een andere groep. Op het einde van de rit blijft het gevoel dat we in het algemeen tekortschieten en niet de nodige hulp bieden. Dan staan we machteloos. In dit geval met de gekende dramatische gevolgen.”

    Wat had er dan moeten gebeuren?

    “In de eerste plaats is het allerbelangrijkste natuurlijk dat slachtoffers geholpen worden, dat ze overal terechtkunnen en dat hun vragen meteen opgepakt worden. Dat zou het allerminste moeten zijn, maar zelfs dat is nu niet gebeurd. Er zijn kleine stapjes vooruit gezet in de opvang en begeleiding van slachtoffers van seksueel geweld. De Zorgcentra na Seksueel Geweld in Gent, Brussel en Luik hebben de drempel een beetje verlaagd om klacht in te dienen. De regering belooft om dit uit te breiden, maar dat is onvoldoende om het probleem aan te pakken.

    “Er moet opgetreden worden tegen seksueel grensoverschrijdend geweld. Dat dit vandaag dikwijls zonder gevolg blijft, is onaanvaardbaar. Er moet bovendien sneller en preventiever opgetreden worden voordat er zich dergelijke feiten voordoen. Dat betekent onder meer aandacht voor potentiële daders of mensen die zo’n probleem ontwikkelen, maar ook voor de maatschappelijke context waarin bijvoorbeeld de verkrachtingscultuur zo sterk kan zijn.

    “Tot slot kunnen we de vraag stellen: wat moet er met de mensen gebeuren die zo’n feiten stellen? Voor hen is er onvoldoende gespecialiseerde hulp om te voorkomen van nieuwe slachtoffers. Overal blijken dus schrijnende tekorten op vlak van beschikbare hulpverlening.”

    De familie van het slachtoffer klaagt over tekorten en wachtlijsten in de zorg. Dat wordt al jarenlang aangeklaagd. Vlak voor de pandemie werd nog betoogd aan het kabinet van Beke tegen besparingen in de sociale sector. Is er sindsdien iets veranderd?

    “Er zijn kleine stukjes bijgekomen voor het sociaal werk waardoor een aantal besparingen deels teruggeschroefd zijn. Dat is op zich positief en een gevolg van het protest en de solidariteit. Maar het volstaat totaal niet om de besparingen van de afgelopen jaren volledig te compenseren. Bovendien waren er toen al tekorten en is het aantal hulpvragen veel groter geworden. Er is een toename van huiselijk geweld, seksueel grensoverschrijdend gedrag, psychische problemen … Onder jongeren is dat nog meer het geval. De wachtlijsten voor psychologische of psychiatrische hulp zijn enorm.

    “Kortdurende crisisopvang in de psychiatrie of in het welzijnswerk zijn vandaag gewoon niet mogelijk omdat ze volzet zijn! Nochtans maakt dit een verschil en had het ook in deze zaak in Gent een rol kunnen spelen. Crisisopvang neemt de verschrikkelijke feiten niet weg, blijft beperkt tot symptoomaanpak, maar het kan jongeren in een crisissituatie mogelijk wel stabiliseren. Als er iemand nog twijfel had of er tekorten zijn in de hulpverlening, dan zou die nu wel weg moeten zijn.

    “De beperkte extra middelen zorgen voor een beetje zuurstof, maar nemen de tekorten niet weg. Het volstaat niet om ervoor te zorgen dat alle hulpvragen worden beantwoord, terwijl dat toch de bedoeling moet zijn. De middelen zouden moeten vertrekken vanuit de noden van mensen met een geïntegreerd project van massale publieke investeringen in de hele sociale sector. Nu worden kleine investeringen gedaan als reactie op een toename van ernstige problemen. Het blijft bij paniekvoetbal zonder fundamentele verandering. Er wordt enkel gekeken naar het topje van de ijsberg, maar niet naar de onderliggende vulkaan die op uitbarsten staat.”

    Kan er überhaupt iets gedaan worden tegen gevallen van seksueel geweld? Komt de zorgsector niet altijd te laat, namelijk als de feiten gebeurd zijn?

    “Er moeten in ieder geval verschillende stappen tegelijk gezet worden. Naast de crisisopvang en toegang tot de juiste begeleiding en zorg, is er ook nood aan hulp die ‘eerder’ tussenkomt in de tijdslijn van de probleemwording. Zo kunnen we meer schade voorkomen. Hoe meer preventie, hoe beter.

    “Preventie betekent niet een campagne met affiches opzetten, maar zorgen dat er basisvoorzieningen in de samenleving zijn en dit op alle levensdomeinen. Jongeren moeten plaatsen hebben waar ze kunnen praten. In klassen met 15 leerlingen zal dit gemakkelijker kunnen dan als er 30 leerlingen zijn. Probeer als leerkracht dan maar eens problemen op te merken en tijd te nemen om dit op te pakken. Niet alleen onderwijs is belangrijk, ook betaalbare en degelijke huisvesting, financiële stabiliteit thuis of de mogelijkheid om te zijn wie je bent zonder gediscrimineerd te worden. Basisvoorzieningen op al die domeinen zouden al veel spanningen en problemen wegnemen of reduceren. Maar dat vereist fundamentele investeringen en het vrijmaken van de nodige middelen.

    “Daarnaast moeten we duidelijk maken dat het gaat om maatschappelijke problemen. De afgelopen decennia was er een psychologisering waarbij sociale kwesties als een individueel probleem werden benoemd. Deze Thatcheriaanse, neoliberale benadering is bij veel mensen binnen gesijpeld waardoor de maatschappelijke context wordt vergeten. Tijdens de pandemie is er bijvoorbeeld een sterke stijging van het aantal pogingen tot zelfdoding, door mensen die financiële problemen kennen en/of emotioneel geïsoleerd zijn. Daar zie je de gevolgen van de afbraak van sociale structuren, maar ook hoe maatschappelijke ontwikkelingen een grote impact hebben op het sociaal welzijn van mensen.

    “Bij seksueel grensoverschrijdend geweld is die maatschappelijke context misschien niet altijd zo duidelijk, maar ze is er wel degelijk. Er is het structureel seksisme binnen dit systeem dat verschillen tussen mannen en vrouwen gebruikt en misbruikt. Ook zaken als zich niet goed voelen door financiële druk, emotionele onzekerheid of zich minder verbonden voelen met de samenleving spelen een rol en kunnen leiden tot zo’n ongepast gedrag. In alle lagen van de samenleving, ook in economisch sterkere kringen, spelen machtsverhoudingen en dominante beeldvorming inzake seksisme en racisme een rol. We moeten ons trouwens de vraag stellen hoe het komt dat die beeldvorming dominant geworden is.

    “Acute zorg met onmiddellijke opvang, zowel fysiek als geestelijk, gecombineerd met hulpverlening op alle domeinen volstaan niet. Dat zal de toestroom niet stoppen. Basisvoorzieningen in de samenleving ontwikkelen, zijn noodzakelijk. Sociale antwoorden zouden al veel spanningen en problemen wegnemen. Het zou de basis leggen voor een situatie waarin mensen zich beter voelen. Er is meer nodig dan symptoombestrijding, we moeten opkomen voor maatschappijverandering. Seksisme zit ingebakken in het kapitalisme. De strijd voor meer en betere hulp gaat dan ook hand in hand met die voor een andere samenleving. Dat is waarom initiatieven als Campagne ROSA zo belangrijk zijn en alle steun verdienen.”

     

    Interview Sociaal werker : “We staan vaak machteloos omdat er niet genoeg middelen zijn”

  • Neen aan de privatisering van Zorgbedrijf Antwerpen

    Op de zorgbetoging zaterdag in Brussel.

    Is er dan niets geleerd uit anderhalf jaar pandemie? In de woonzorgcentra sloeg Covid-19 bijzonder hard toe, zeker waar er te weinig personeel was. De Vlaamse overheid heeft een ‘zwarte lijst’ van 13 rusthuizen en serviceflat-groepen met herhaaldelijke problemen. Twaalf van de dertien zijn in privéhanden. Woonzorgcentra in private handen moeten winst opbrengen, wat nefast is voor zowel de bewoners als het personeel.

    Het Antwerpse stadsbestuur wil nu het Zorgbedrijf Antwerpen privatiseren. Dat is een overkoepeling die net als het Ziekenhuisnetwerk Antwerpen voortkomt uit de vroegere OCMW-diensten. Het Zorgbedrijf Antwerpen telt 4.000 personeelsleden en beheert 45 dienstencentra, thuisdiensten zoals poetshulp, 3750 serviceflats en 18 woonzorgcentra. De privatisering moet extra kapitaal aantrekken, fiscale voordelen opleveren en een schaalvergroting in Vlaanderen voorbereiden. Er wordt voor privaat kapitaal gekeken naar vastgoedgroepen, grote spelers op de ‘markt’ van de woonzorgcentra en de Participatiemaatschappij Vlaanderen (PMV), waarvan Antwerps schepen Koen Kennis (N-VA) voorzitter is.

    Het Zorgbedrijf Antwerpen wordt opgesplitst in een vzw voor zorg en personeel, een besloten vennootschap voor horeca, een besloten vennootschap voor facilitaire diensten en een naamloze vennootschap voor vastgoed. De vakbonden hekelen de uitverkoop van de zorg met een open brief tegen de decreetwijziging in het Vlaams Parlement, die de reeds aangekondigde en gestemde opdeling van het Zorgbedrijf Antwerpen ook wettelijk mogelijk moet maken.

    De uitverkoop van het Zorgbedrijf Antwerpen is een volgende stap in de commercialisering van de zorg. Enkele jaren geleden was er al een poging van het stadsbestuur om de daklozenzorg aan een multinational uit te besteden. Terwijl de pandemie het afgelopen anderhalf jaar het belang van publieke zorg gericht op de noden van ouderen aantoonde, kijkt het Antwerps stadsbestuur in de andere richting. Vooruit, een coalitiepartner van N-VA, verklaarde dat een goed zorgsysteem “niet zonder een scheut kapitalisme kan.”

    Volgens Vooruit gaat de privésector bovendien beter om met vastgoed dan de overheid. De nauwe banden tussen het stadsbestuur en de vastgoedlobby zijn al langer bekend. Die zorgen niet alleen voor lucratieve deals voor de grote vastgoedbedrijven, maar ook dat er niet geïnvesteerd wordt in sociale huisvesting: in 2020 zijn er in totaal amper 29 sociale huurwoningen opgeleverd, het totaal aantal sociale huurwoningen is in 2020 voor het tweede jaar op rij gedaald. Welk verschil maakt Vooruit in het Antwerps bestuur?

    Zorg moet in publieke handen zijn. Niet om met publieke managers hetzelfde beleid te voeren als in de private sector, namelijk met zo weinig mogelijk personeel zo duur mogelijke diensten verkopen (Zorgbedrijf Antwerpen is nu al de duurste openbare speler op de ‘woonzorgmarkt’). Publieke zorg is noodzakelijk opdat deze menselijk en warm zou zijn, waardoor ouderen in optimale omstandigheden van hun oude dag kunnen genieten met voldoende personeel dat gerespecteerd wordt en kwaliteitsvolle zorg mogelijk maakt.

    Het privatiseringsproject stoppen zal strijd vereisen. Aanhoudende acties van sociaal werkers, gebruikers van de dienst, studenten en al wie de sociale sector een warm hart toedroeg, zorgden er uiteindelijk voor dat G4S niet in de Antwerpse daklozenopvang binnen geraakte. Nu er een brede maatschappelijke gevoeligheid is omtrent de zorgsector en de woonzorgcentra in het bijzonder, is er nood aan een nieuwe massale campagne en een strijdplan.

  • Geen winst op ons leven! Meer dan 3.000 aanwezigen op strijdbare zorgbetoging

    Na een nogal sombere maand mei kwam gisteren de zon tevoorschijn ter gelegenheid van de tweede zorgbetoging, georganiseerd door de actiegroep ‘De Zorg in Actie’/’La Santé en Lutte’. Het was een “feestelijke, vastberaden en eisende sfeer,” stelde dat collectief.

    De internationale oproep voor gezondheid in het kader waarvan deze mobilisatie plaatsvond, bracht meer dan 60 collectieven en vakbonden samen. Onder meer in Italië, Spanje, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk kwamen er mensen de straat op om de gezondheidszorg te verdedigen! Deze 29e mei markeerde het mogelijke begin van een strijdbare internationale coördinatie in de zorgsector.

    Tientallen organisaties in België, waaronder enkele vakbondsstructuren, schaarden zich achter de oproep van ‘De Zorg in Actie’. Samen eisten de betogers meer publieke middelen voor de zorg, betere arbeidsvoorwaarden en een verhoging van de laagste lonen. Onder de aanwezigen was er heel wat zorgpersoneel, maar ook leerkrachten in een delegatie ‘School in actie’, mensen-zonder-papieren, feministen, maatschappelijk werkers, activisten voor het recht op huisvesting … De een hele reeks toespraken die de diversiteit van de aanwezigen illustreerden, vertrok de groep in betoging naar het Zuidstation. Het was de eerste dergelijke betoging sinds 8 maart 2020, toen er vlak voor het uitbreken van de pandemie een grote betoging was in het kader van de internationale vrouwendag.

    Dit was de tweede grote mobilisatie van ‘La Santé en Lutte’, na een actie in september waaraan meer dan 7000 mensen deelnamen. De context was toen anders, voor de tweede lockdown waar we nu pas uit beginnen te geraken. De mobilisatie werd toen langere tijd voorbereid. Mogelijk herinnerden sommige mensen zich ook de repressie door de politie op het einde van de manifestatie in september, geweld dat als doel had om sociaal protest te intimideren. De belangrijkste reden waarom het protest nu kleiner was, is ongetwijfeld dat veel gezondheidswerkers aan het einde van hun Latijn zijn na meer dan een jaar van enorme inspanningen waarvoor het personeel niet het nodige respect krijgt.

    La Santé en Lutte legt uit: “Om de pandemie het hoofd te bieden, leent de overheid geld aan de ziekenhuizen, die het moeten terugbetalen. De gezondheid van de bevolking op krediet! In werkelijkheid blijft de wil om de middelen voor zorg te beperken dezelfde. Waar zijn de extra middelen na drie golven van besmettingen? De druk om winst te maken, ongeacht de menselijke kosten, wordt gehandhaafd op de instellingen en op het personeel. Als gevolg daarvan wordt nu al gedreigd met ontslagen en sluitingen van woonzorgcentra. Kortom: druk op de personeelsbezetting, kruimels voor de lonen en verderzetting van de vermarkting van de sector. De zorg werd snel bejubeld, maar ook snel weer vergeten.”

    We zijn het daar volledig mee eens. Er is een massaal plan van publieke investeringen in de zorgsector nodig, met democratische controle op de toewijzing van die middelen. Laat het duidelijk zijn: de noden zijn niet anders inzake sociale huisvesting, onderwijs en andere openbare diensten. Ook daar is er nood aan drastisch meer publieke middelen.

    LSP/PSL nam deel aan de actiedag in Brussel. We hadden verschillende stands met ons politiek materiaal. Militanten verkochten ons maandblad en verdeelden het pamflet van Campagne ROSA, dat nadruk legde op recente overwinningen op basis van strijd met de verhoging van het minimumloon tot 14 euro per uur aan de UGent. Toen de betoging vertrok, vormden we een strijdbare en dynamische delegatie. “Geld is er genoeg, in de zakken van het patronaat”, scandeerden de betogers.

    Deze actiedag was een groot succes dat om meer vraagt. Hopelijk zal de koudwatervrees die er bij sommige vakbondstoppen heerst tegenover ‘De Zorg in Actie’/’La Santé en Lutte’ afnemen na dit succes.

    Foto’s door Liesbeth
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/CY6jAhGni2Xzucdk6]

    Foto’s door Nico
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/jpC33KGU9UQFh2497]

    Foto’s door Virginie, Marina en Dali Live
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/e4a3EfWCcDBEGdBQA]

  • Zorg is essentieel! Wij zijn essentieel!


    Pamflet van Campagne ROSA – PDF van dit pamflet

    Het zorgpersoneel klaagt al langer over de aanhoudende ramp in de gezondheidszorg. Het actienetwerk ‘De Zorg in Actie’ / ‘La Santé en Lutte’ werd voor de pandemie opgericht. Sindsdien heeft de pandemie alle bestaande problemen erger gemaakt: van het wanbeheer door de commercialisering van de sector tot de tekorten aan bedden, uitrusting, personeel … De sector kraakt!

    Het drama van de pandemie kwam aan bod in elk televisiejournaal, maar de verschillende regeringen hebben hun beleid niet fundamenteel gewijzigd. Er zijn enkele schuchtere vorderingen gemaakt, maar die zijn het resultaat van de strijd van het zorgpersoneel, hun acties, hun betogingen, hun stakingen en werkonderbrekingen. Dat is de weg vooruit.

    Er is een massaal plan van publieke investeringen in de zorgsector nodig, met democratische controle op de toewijzing van die middelen. Laat het duidelijk zijn: de noden zijn niet anders inzake sociale huisvesting, onderwijs en andere openbare diensten. Ook daar is er nood aan drastisch meer publieke middelen.

    Strijd loont

    Overwinningen zijn mogelijk. Dat blijkt uit het bekomen van een minimumloon van 14 euro per uur aan de Universiteit Gent. Dit uitstekende nieuws voor het personeel in onder meer de kinderopvang en de resto’s is het resultaat van een langdurige strijd onder leiding van de vakbondsdelegatie van ACOD, die uitdrukkelijk zocht naar betrokkenheid van het voltallige personeel en de studenten. Campagne ROSA heeft een belangrijke rol gespeeld in die strijd, eerst door mee handtekeningen te verzamelen voor een petitie en nadien door mee te bouwen naar de staking van 9 maart 2020, georganiseerd door ACOD en de Womens Strike UGent. We organiseerden vervolgens een betoging voor de €14/u.

    Het was geen staking die van bovenaf werd aangekondigd, maar een staking die ruim van tevoren werd voorbereid vanaf de basis op de werkvloer. Het was geen symbolische actie, maar het resultaat van de opbouw van een krachtsverhouding rond een concrete eis, met het oog op het behalen van een overwinning en niet alleen om de aandacht op de kwestie te vestigen. Deze beweging toonde hoe we de feministische eis van een hoger minimumloon werkelijkheid kunnen maken: door eenheid en solidariteit op het werk en thuis, in strijd tegen onzekerheid en discriminatie. Op 21 mei raakte bekend dat de laagste lonen ook bij het schoonmaakbedrijf dat in onderaanneming voor de UGent werkt (ISS) worden opgetrokken tot 14 euro per uur.

    Bij supermarktketen Lidl, een sector waar veel vrouwen werken en de lonen laag zijn, was er begin mei een stakingsdreiging die de directie verplichtte om extra personeel aan te werven. Strijd loont!

    Voor:

    • een plan van massale publieke investeringen in zorg, onderwijs en openbare diensten
    • een minimumloon van €14/uur (€2300 bruto/maand)
    • de individualisering van de sociale rechten en een verhoging van de uitkeringen boven de armoedegrens
    • Een collectieve vermindering van de arbeidstijd, zonder verlies van loon, met compenserende aanwerving en vermindering van de werklast.
    • Een versterking en ontwikkeling van de openbare diensten: naschoolse opvang, gezinshulp, wasserijen, enz.
    • Een massaal openbaar plan voor de renovatie en bouw van sociale woningen.

    We moeten het probleem bij de wortel aanpakken: het kapitalisme is gebaseerd op ongelijkheden. Een kleine elite van superrijken buit ons uit. Om dat te blijven doen, moet die elite ons wel verdelen. Het kapitalisme moet weg en plaatsmaken voor een maatschappij gericht op de ontplooiing van allen. Dat is waar we als socialistische feministen voor strijden!

     

    Sluit aan bij Campagne ROSA

    • Wil je de strijd tegen de onderdrukking van vrouwen en LGBTQI+-personen combineren met strijd tegen asociaal beleid, tegen besparingen en ongelijkheid?
    • Wil je de feministische strijd versterken door ook actief in te gaan tegen andere vormen van discriminatie, zoals racisme?
    • Denk je dat feminisme niet gaat over het zich verzetten tegen mannen, maar over het samen strijden tegen het systeem dat de onderdrukking van vrouwen in stand houdt?
    • Wil je het probleem bij de wortel aanpakken: bij het kapitalisme, een systeem gebaseerd op ongelijkheid, waarbij een kleine minderheid van de ultra-rijken steeds rijker wordt door ons uit te buiten?
    • Wil je strijden voor een samenleving die gebaseerd is op de ontplooiing van iedere mens?
    • Doe dan mee met Campagne ROSA en haar activiteiten, doe voorstellen om samen activiteiten en acties op te zetten!

    Ben je het eens met wat we voorstellen, in woorden en daden? Sluit dan aan bij Campagne ROSA en/of steun ons financieel zodat we onze activiteiten kunnen verderzetten.

    • https://nl.campagnerosa.be/lid-worden
    • ROSA : BE54 5230 8095 8497

     

    27 juni: Pride is a Protest!

    Stay Proud, Stay Pride: Doe mee met de “Pride is a protest”-acties in Antwerpen (12u30 De Coninckplein), Gent (15u Kouter) en Brugge (15u Burg) op zondag 27 juni 2021, de dag voor de verjaardag van de legendarische Stonewall rellen. We komen op straat en bouwen aan een kracht om echte verandering af te dwingen. We organiseren ons tegen geweld en discriminatie tegen LGBTQI+-mensen.

    2-9 juli: Zomerkamp tegen onderdrukking en kapitalisme

    Niet te missen kans! Campagne ROSA organiseert samen met LSP/PSL en Actief Linkse Studenten een zomerkamp waar je andere activisten kan ontmoeten na de (semi-)lockdowns, waar je je kan ontspannen, maar ook en vooral waar we samen discussiëren over de strategie en het programma om een einde te maken aan het kapitalisme. Om dit systeem van uitbuiting en discriminatie te bestrijden, moeten we weten hoe het in elkaar zit.

    • Facebook evenement : https://fb.me/e/1M- 88LUo1X

  • Kapitalisme is onverenigbaar met een kwalitatieve en voor iedereen toegankelijke gezondheidszorg

    De catastrofe in de zorg overal ter wereld is pijnlijk duidelijk geworden sinds de pandemie woedt. Het is onmogelijk te berekenen hoeveel mensenlevens gered hadden kunnen worden indien de zorg niet was afgebouwd door decennia van neoliberaal beleid.

    Artikel door Anja Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Ook voor de pandemie was het ongenoegen onder het personeel groot: te hoge werkdruk, te lage lonen, onvoldoende middelen om iedereen een kwaliteitsvolle zorg te bieden waardoor ook de jobtevredenheid een diepe duik nam. En ook voor de pandemie waren er al grote delen van de bevolking die om financiële redenen zorg moesten uitstellen, niet alleen gespecialiseerde zorg maar ook basiszorg. En dan hebben we het nog niet over de stiefkinderen van de zorg, zoals de geestelijke gezondheidszorg en adequate ondersteuning van mensen met een handicap, waarvoor de wachtlijsten maanden zoniet jaren kunnen oplopen.

    De pandemie heeft onze neuzen pijnlijk op de noodzaak van een omvangrijke herfinanciering en herwaardering van deze sector gedrukt. De politici proberen uit alle macht te doen alsof het om “tijdelijke noden” zou gaan, met eenmalige premies en budgetverhogingen. De sector moet echter volledig herdacht worden zodat het zorgpersoneel met enthousiasme aan het werk gaat en geen enkele zorgbehoevende uit de boot valt. Het verbannen van de winstlogica uit de zorg is daarvoor een eerste noodzakelijke stap.

    Efficiënte zorg is publiek georganiseerde zorg!

    Eerstelijnszorg herwaarderen

    In tegenstelling tot verschillende Europese landen is in België de eerstelijnszorg in handen gebleven van zelfstandige dokters. Net als alle zorgverstrekkers werden de huisartsen tijdens de pandemie overstelpt, met velen die tot stukken in de nacht moesten doorwerken om hun administratie in orde te houden. Maar ook voordien klopten huisartsen werkuren die allesbehalve menselijk waren; een degelijk loon is daarvan ook afhankelijk. Verpleegkundige zorg aan huis is verdeeld over verschillende diensten en privé-zorgverstrekkers. Het tekort aan verpleegkundigen zorgt ervoor dat werkuren tot in het absurde kunnen oplopen omdat er onvoldoende personeel gevonden wordt.

    Voor de bevolking betekent het privékarakter van de eerstelijnszorg dat het afhangt van waar je woont of je zorgbehoeften op een tijdige manier kunnen ingevuld worden. Het is nu gelukkig ook mogelijk om enkel het remgeld te moeten betalen, maar voor de huisartsen is dit een extra administratieve rompslomp. Publieke eerstelijnszorg zou het mogelijk maken om die zorg gratis te maken voor de gebruiker, waardoor alle financiële barrières voor zorgbehoevenden wegvallen. Voor de artsen zou het betekenen dat ze niet langer 24 op 24 en 7 op 7 beschikbaar moeten zijn, dat ze zelf ziek kunnen worden zonder te moeten doorwerken, dat ze de administratieve last aan administratief personeel kunnen overlaten, dat ze nodige bijscholingen kunnen volgen zonder inkomen te verliezen …

    Een sterk uitgebouwde en voor iedereen toegankelijke eerstelijnszorg, die de huisartsen een belangrijke rol toebedeelt in het hele zorgproces en alle eerstelijnszorgpersoneel een degelijk loon verschaft, zou een sterke preventieve rol kunnen spelen binnen alle lagen van de bevolking, ook de allerarmsten. Het uitbouwen van een fijnmazig netwerk van wijkgezondheidscentra, die alle aspecten van eerstelijnszorg aanbieden, zou op die manier zowel de gebruikers als de zorgverstrekkers als de hele samenleving ten goede komen. Bij uitbraken van epidemieën zou ook snel en efficiënt geschakeld kunnen worden, o.a. voor efficiënte tracering van contacten en een test- en vaccinatiestrategie.

    Een gecoördineerd publiek netwerk van ziekenhuizen

    Een groot deel van de ziekenhuizen zat al voor de pandemie in de rode cijfers omdat de publieke financiering niet volstaat. Afhankelijk van extra inkomsten, duwt dat het hele systeem in de richting van het stimuleren van technische prestaties die “opbrengen” (maar ook extra kosten meebrengen voor patiënten en voor de ziekteverzekering), maar die niet noodzakelijk beantwoorden aan de reële zorgnoden.  De concurrentie tussen verschillende ziekenhuisgroepen (publiek, non-profit, privé) werkt in dezelfde richting.

    Voor het personeel betekent het dat er een constante druk is op de uitgaven, met hele groepen personeel die niet eens 14 euro/uur hebben (en dus geen leefbaar loon) en een enorme werkdruk door een te laag personeelskader. Voor zorgbehoevenden betekent het wachtlijsten en een ongelijke toegang tot kwaliteitsvolle zorg.

    Hierdoor wordt er geen overkoepelende visie ontwikkeld om te verzekeren dat alle vormen van noodzakelijke zorg ook overal toegankelijk zijn voor iedereen die er nood aan heeft. Net voor de pandemie leidde de afbouw van het aantal kraamafdelingen tot een brede discussie in de media, waarbij het argument van kostenefficiëntie tegenover de nood aan nabije kraamzorg kwam te staan.

    Het leidt ook tot discussie over wat noodzakelijke zorg is. Vandaag moeten veel patiënten, ook moeders en baby’s, naar huis terwijl ze nog zorgbehoevend zijn en de professionele thuiszorg onvoldoende georganiseerd is, waardoor die zorg terugvalt op het gezin van de zorgbehoevende, het vaakst op de schouders van de vrouwen in het gezin. Een overkoepelende nationale gezondheidszorg zou een overzicht ontwikkelen op zowel de ziekenhuiszorg als de thuiszorg en kunnen verzekeren dat mantelzorgers de noodzakelijke ondersteuning krijgen en niet hun hele leven moeten organiseren in functie van die mantelzorg.

    Winst en toegankelijke kwaliteitszorg zijn aan elkaar tegengesteld

    Het is geen toeval dat het in de woonzorgcentra is dat het gebrek aan personeel tot de meeste doden heeft geleid. Nog meer dan in andere zorginstellingen moest  positief getest personeel er blijven werken en moesten vrijwilligers worden ingezet om de zorg te garanderen. Die schrijnende situatie staat in schril contrast met de hoge kostprijs voor de bewoners. Die bedraagt gemiddeld bijna het dubbele van een modaal pensioen!

    Ook voor de pandemie was het duidelijk dat die hoge kostprijs niet leidde tot een hoogkwalitatieve zorg. Privé-WZC’s hebben een pak minder personeel per aantal inwoners dan de publieke WZC’s, die ook al een te laag personeelskader hebben. De levenskwaliteit van de bewoners in termen van zinvolle tijdsbesteding, gezonde en verse maaltijden en menselijke behandeling heeft er een veel lagere prioriteit dan het behalen van winstcijfers voor de aandeelhouders. Nu de pandemie tot een lage bezetting heeft geleid, trekken verschillende investeringsgroepen zich terug, tenzij de overheid de leegstaande bedden vergoedt.

    Het is een absurde besteding van middelen om privésectoren toe te staan winsten te behouden. Die middelen zouden veel duurzamer kunnen ingezet worden en ook echt naar zorg en niet naar aandeelhouders gaan, indien ze besteed worden binnen het kader van een openbare dienst. In geprivatiseerde diensten geldt immers altijd dat de winsten privé zijn, maar de kosten zoveel als mogelijk overgeheveld worden naar de gemeenschap.

    Zorg kan enkel winstgevend zijn als die niet voor iedereen toegankelijk is en als de belangen van de patiënt en van de bredere volksgezondheid secundair zijn. De enige manier om te verzekeren dat de gezondheidszorg beantwoordt aan de zorgnoden van de bevolking en door goede werkvoorwaarden voldoende personeel kan mobiliseren, om die zorg op een kwaliteitsvolle manier te organiseren, is door een fikse herwaardering van de sector als een openbare dienst, die zowel nationaal als lokaal gecoördineerd wordt.

    Op 29 mei betogen we in Brussel en we zullen verder meevechten voor elke noodzakelijke verbetering. We moeten de druk blijven opvoeren voor meer middelen in de zorg en we ondersteunen daarin ten volle La Santé en Lutte/De Zorg in Actie.

    Dat die middelen er zijn, is duidelijk wanneer we naar de winstcijfers van de farma-industrie kijken. Die winstcijfers worden o.a. geboekt op de rug van onze ziekteverzekering en van patiënten wereldwijd. Ze worden geboekt door nu net niet iedereen toegang te bieden tot noodzakelijke zorg. Dit heeft als gevolg dat er geen einde komt aan de pandemie, maar dat er steeds nieuwe golven ontstaan. Als de pandemie ons iets leert, dan is het dat een volledig publieke gezondheidszorg met voldoende middelen – dus met inbegrip van een genationaliseerde farma-industrie onder controle van werknemers en gebruikers – een dringende noodzaak is voor de hele mensheid.

  • Drie Covid-golven later: waar blijft de herwaardering van de gezondheidszorg?

    29 mei – Grote Betoging voor de Zorg, tweede ronde

    We roepen al onze lezers op om 29 mei in hun agenda vast te leggen. Het is de datum voor de tweede Grote Zorgbetoging, georganiseerd door De Zorg in Actie/La Santé en Lutte, samen met een reeks ondersteunende organisaties. Kom betogen, maar houd het daar niet bij: vraag collega’s, familie en vrienden om mee te gaan en vraag hen om op hun beurt te mobiliseren. Steun De Zorg in Actie/La Santé en Lutte verder ook op alle mogelijke manieren, hun moed en vastberadenheid zijn een voorbeeld dat naleving verdient!

    Artikel door Anja Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Want het gaat niet goed in de zorg en zelfs het einde van de pandemie – als die er ooit komt met een vaccinatiestrategie op maat van de grote farma-bedrijven – zal de problemen niet oplossen. Die slechte situatie was er al voor de pandemie en is sindsdien enkel verergerd. Met druppels op een hete plaat zullen we er niet komen! 

    Toegankelijke en kwaliteitsvolle gezondheidszorg – een verworvenheid van decennia arbeidersstrijd

    Toegang tot gezondheidszorg is van in het begin van de arbeidersstrijd een centraal gegeven, de eerste ziekenkassen zien we al bij de eerste arbeidersorganisaties in ons land. De strijd voor de uitbouw van openbare ziekenhuizen en een toegankelijke eerstelijnszorg was één van de speerpunten voor de eerste socialistische verkozenen. Het zijn dan ook de gewone werkenden en armen die hieruit het meeste baat halen, de rijkere bevolking is immers in staat dure zorg te betalen. 

    Na de Tweede Wereldoorlog kwam het eindelijk tot een verplicht verzekeringssysteem binnen het kader van de oprichting van de sociale zekerheid. Decennia van arbeidersstrijd waren nodig om in die sociale zekerheidskassen voldoende fondsen te krijgen en de gezondheidszorg zo op te bouwen dat Belgische politici zich in de jaren 1980 op de borst konden kloppen met “de beste gezondheidszorg in de wereld”. 

    Dat was overigens een flinke overdrijving: België kon in realiteit nooit tippen aan die landen die een volledig publieke gezondheidszorg uitbouwden met inbegrip van een eerstelijnszorg die gratis was voor de gebruikers. De politici die de pluimen van decennia strijd voor toegankelijke gezondheidszorg op hun eigen hoed steken, waren overigens degene die van dan af aan diezelfde gezondheidszorg structureel begonnen af te bouwen. 

    Decennia neoliberaal beleid

    Vanaf het begin van de jaren 1990 begon een reeks van besparingsrondes die tot vandaag doorgaat. De 4 miljard euro extra voor zorg sinds vorige zomer is dan ook maar een druppel op een hete plaat. De afbouw van de verhouding van het aantal verpleegkundigen tegenover het aantal patiënten is ver gegaan. Zo staat de ziekenhuisfinanciering slechts één verpleegkundige per 11 patiënten toe, tegenover één verpleegkundige per 8 patiënten gemiddeld in de Europese Unie en één per 5 patiënten in Noorwegen. (cijfers van 2019). 

    De enorme werkdruk die dat veroorzaakt, gekoppeld aan de lage lonen, maakt dat verpleegkundigen vaak uitvallen voor langdurige ziektes en dat de gemiddelde loopbaanduur voor een verpleegkundige slechts 7 jaar is. Het is ook nefast voor patiënten: al in 2014 berekende Europees onderzoek dat voor elke extra patiënt per verpleegkundige het risico om binnen de 30 dagen na een (routine)operatie te overlijden met 7% toeneemt. En toch bespaarde de toenmalige regering met Maggie De Block nog verder!

    Bovendien is door opeenvolgende besparingen de toegankelijkheid van de zorg enorm gekrompen. Volgens een enquête van Solidaris in september 2020 stelt 46,9% van de mensen minstens één keer nodige zorg uit voor financiële redenen. Dat cijfer loopt op tot 52,6% van de vrouwen en 60,5% van de eenoudergezinnen.

    De strijd opvoeren voor een massale herfinanciering en herwaardering van de zorg

    Voor iedereen in de zorgsector is het duidelijk dat de besparingen uit het verleden de belangrijkste factor waren in de hoge dodentol vanwege de pandemie. De 4 miljard extra in de zorg, die bekomen is door de strijd van de zorgwerkers, kan slechts als een eerste stap worden gezien als we de situatie willen omkeren en gaan naar kwaliteitsvolle, voor iedereen toegankelijke en menselijke zorg, met degelijke werkvoorwaarden en goede lonen voor al het personeel. 

    Als we het personeelstekort willen oplossen, zullen hogere lonen immers niet volstaan en al helemaal niet de peulschil die vandaag is bekomen. De werkdruk moet drastisch dalen en de zorg moet op een menselijke manier kunnen worden verleend. We moeten dus af van het idee dat zorg “rendabel” moet zijn en van zorginstellingen die gerund worden als fabrieken. Indien niet, zullen professionelen uit de zorg de sector blijven verlaten. 

    Wij steunen de eisen van ‘De Zorg in Actie’ ten volle. Voor een herfinanciering van de gezondheidszorg:

    1. Investeer in de zorginstellingen: meer personeel in alle personeelscategorieën;
    2. Versterking van de omkaderingsnormen;
    3. Voor een einde aan de administratieve last;
    4. Herwaardering van de lage lonen en het eind aan onzekere contracten;
    5. Voor een democratische controle van de werknemers en gebruikers op de budgetten;
    6. Voor toegankelijk kwaliteitszorg voor iedereen;
    7. Openen van de patenten op vaccins en op farmaceutische productie in het algemeen.

    Het zorgpersoneel heeft met gerichte actie in het afgelopen jaar al verschillende aanvallen kunnen afslaan en meerdere toegevingen afgedwongen. De bewustwording onder bredere lagen rond de noodzaak aan een degelijke gezondheidszorg heeft de krachtsverhouding tegenover de regeringen sterk veranderd. Het feit dat die regeringen miljarden uitgeven om de economie overeind te houden, maakt ook dat hun argument tijdens de vorige decennia van neoliberalisme – “er is geen geld”- niet meer gebruikt kan worden. 

    We hebben allemaal belang bij de strijd van het zorgpersoneel, niet alleen als gebruikers, maar ook als werkenden in andere sectoren. Die krachtsverhouding omzetten in reële overwinningen zal alle werknemers in essentiële diensten en beroepen toelaten stappen vooruit te zetten: in het onderwijs, in het openbaar vervoer, in de schoonmaak en de distributiesector … 

    De Zorg in Actie/La Santé en Lutte is duidelijk: alle groepen die door de regeringen vergeten zijn in de crisis – van jongeren tot bejaarden die hun sociaal leven moesten begraven omdat de gezondheidszorg het anders zou begeven, van leerkrachten tot mensen-zonder-papieren die in de informele sector aan het werk zijn, van essentiële werkers tot (tijdelijke) werklozen … alle slachtoffers van de crisis zijn welkom op de betoging mét hun eigen eisen. Enkel samen kunnen we een samenleving bekomen waarin zorg en essentiële diensten voor iedereen voorrang nemen op winsten van de economische elite.

  • Grote betoging van de zorg en al wie vergeten wordt

    29 mei om 15.00 uur, Centraal Station Brussel

    Pamflet van Campagne ROSA – PDF van dit pamflet

    Campagne ROSA (Verzet tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) mobiliseert mee voor een zo groot mogelijke betoging van het activistencollectief La Santé en Lutte (De Zorg in Actie). Campagne ROSA neemt ook de organisatie van één van de vele “blokken” van de mars op zich. De strijd voor gezondheidszorg is uiteraard een feministische strijd: 78% van de werknemers in de gezondheidszorg is vrouw. Doe met ons mee!

    Bedden, materiaal, personeel … alles ontbreekt om de gezondheidscrisis het hoofd te bieden. Het moet gezegd worden dat de situatie voordien al bedroevend was. De strijd van de gezondheidswerkers voor een voor iedereen toegankelijke gezondheidszorg van goede kwaliteit is ook de onze: wij zijn allen potentiële patiënten!

    Dankzij de strijd van degenen die deze wereld draaiende houden – de werkende klasse – is er vooruitgang geboekt, dankzij vergaderingen, betogingen, acties en stakingen. Maar het is nog lang niet genoeg.

    Laten we niet vergeten dat toen Maggie de Block minister van Volksgezondheid was, de regering 2,1 miljard euro bespaarde op het budget voor gezondheidszorg, bovenop decennia van dramatische onderfinanciering. De Zorg in Actie legt ook uit dat “de Staat momenteel leningen verstrekt aan ziekenhuizen, en dat die dus zullen moeten terugbetalen!” Sommige instellingen gebruiken het “witte-jassen-fonds” (verkregen door de strijd van 2019) om hun schulden af te lossen!

    • We willen geen gezondheidszorg op krediet. De sector moet op grote schaal door de overheid worden geherfinancierd, met democratische controle over de toewijzing van middelen. Andere sectoren die van cruciaal belang zijn voor onze goede gezondheid hebben daar ook dringend behoefte aan: sociale huisvesting, onderwijs, enz.

    Essentieel, maar onzeker

    70% van de laagstbetaalde werknemers zijn vrouwen. Zij zijn ook in de meerderheid in de zogenaamde “essentiële” beroepen: distributie (supermarkten), gezondheidszorg, persoonlijke hulpverlening, onderwijs, enz. Daartegenover staat dat de baas van Delhaize zijn salaris met 34% heeft zien stijgen. Het is niet voor iedereen crisis!

    In België bestaat nog steeds een loonkloof tussen vrouwen en mannen. Vrouwen verdienen elk jaar 23,1% minder dan mannen, en dit verschil loopt op tot 30% wanneer het om pensioenen gaat. De lonen in de zorgsector zijn al erg laag en 44% van de vrouwelijke werknemers werkt deeltijds.

    Het zijn niet de mannen die te veel betaald krijgen, het zijn de vrouwen die niet genoeg betaald krijgen, zelfs niet om financieel onafhankelijk te zijn. Dit betekent dat twee keer zoveel vrouwen zich in een situatie van financiële afhankelijkheid bevinden.

    • We willen strijden voor een minimumloon van €14/uur, of €2300 bruto per maand. Laten we strijden tegen onvrijwillig deeltijdwerk door het beschikbare werk tussen ons allen te verdelen via een collectieve arbeidsduurverkorting zonder loonverlies, met compenserende aanwerving en vermindering van de werklast. Laten we ook strijden voor openbare diensten die een echte combinatie van gezins- en beroepsleven mogelijk maken.

    Een economische crisis die bijzonder gewelddadig is voor vrouwen

    Volgens de RVA was het aantal tijdelijke werklozen in 2020 drie keer zo hoog als tijdens de economische crisis van 2009. Er is nu een zeker dempend effect, maar dat zal niet blijven duren. Vrouwen zijn oververtegenwoordigd in onzekere jobs, ze vormen nog steeds een reserve aan arbeidskracht en hun inkomen wordt vaak beschouwd als niet meer dan een aanvulling in het huishouden. Zij worden als eersten getroffen door jobverlies. In december bijvoorbeeld ging in de VS bijna 100% en in Italië 98% van de verloren jobs verloren bij vrouwen.

    Dit alles draagt in hoge mate bij tot het gebrek aan aandacht dat vrouwen in de samenleving ondervinden, hetgeen seksisme voedt en gevaarlijk versterkt. Anderzijds zorgt de explosieve toename van het aantal werklozen voor een neerwaartse druk op alle arbeidsvoorwaarden en lonen.

    • We moeten ons bij het verzet aansluiten en strijden om onze rechten te verdedigen en nieuwe rechten te winnen!

    Strijden tegen onzekerheid en tekorten

    De grote betoging van de gezondheidszorg en de vergetenen gaat ons allen aan. Alle precaire en vergeten sectoren van de crisis hebben er hun plaats: van kinderopvang tot het onderwijs, bij wie het gebrek aan middelen door de pandemie eveneens extra in de verf is gezet. De sectoren die het minst door het coronavirus zijn getroffen, kunnen ook massaal in solidariteit mobiliseren. Er is geen andere manier om nieuwe sociale overwinningen te behalen dan door solidariteit en eenheid in de strijd.

    • Campagne ROSA komt op voor socialistisch feminisme en wil het probleem bij de wortel aanpakken: het kapitalisme. Een kleine kapitalistische elite buit ons uit en moet ons verdelen (door racisme, seksisme, LGBTQI-fobie, …) om ons verzet te verzwakken. We moeten af van dit systeem om een samenleving te bouwen die gebaseerd is op de ontwikkeling van ieder van ons. Sluit je aan bij het ROSA-blok op 29 mei!

     

    Ben je akkoord met waar wij voor staan, in woorden of daden, word dan lid van Campagne ROSA en/of steun ons financieel zodat wij onze activiteiten kunnen voortzetten (ROSA: BE54 5230 8095 8497).

     

    Summerkamp 2021 – Tegen onderdrukking & kapitalisme – 2 tot 9 juli

    Een kans die je niet mag missen! Campagne ROSA organiseert een zomerkamp (in samenwerking met de LSP/PSL en de Actief Linkse Studenten). De ideale plaats om je te ontspannen, elkaar te ontmoeten na de (semi-)lock-down, maar ook en vooral om over de methodes en het programma te discussiëren die nodig zijn om het kapitalisme omver te werpen. Om dit uitbuitende en discriminerende systeem te bestrijden, moeten we begrijpen hoe het werkt!

     

     

     

  • Tweede grote zorgbetoging op 29 mei

    Ons zorgsysteem wordt al jaren ondermijnd door onderfinanciering. Ondanks de pandemie hebben opeenvolgende regeringen hun politiek niet fundamenteel gewijzigd. Na maandenlang actievoeren en onder druk van de actualiteit is er zeker en vast vooruitgang geboekt, maar die veranderingen zijn miniem en op het terrein zien we nauwelijks evolutie. Waar zijn de bijkomende middelen na drie golven?

    Sterker nog: om de pandemie het hoofd te bieden, leent de overheid geld aan de ziekenhuizen maar dat geld zal vroeg of laat terugbetaald moeten worden! De volksgezondheid op krediet!? In realiteit blijft de koers ongewijzigd om de budgetten voor gezondheidszorg te beperken en blijft de financiële druk aanhouden. Voor de instellingen en het personeel blijft de rentabiliteit/winstgevendheid gehandhaafd, ongeacht de menselijke kost. Met als gevolg burn-out, ontslagen en autoritair beheer. Om samen te vatten: de druk op het personeel, apennootjes voor de lonen en commercialisering blijven voortduren. De zorgsector is snel toegejuicht maar ook even snel vergeten …

    Nochtans toont de Covidcrisis het belang aan van een sterke gezondheidszorg die iedereen toegang biedt tot kwalitatieve zorg. Om dat te bereiken, dient de sector de winstlogica te verlaten, het personeelsbestand gevoelig te verhogen, de normen te herbekijken, de arbeidsvoorwaarden te verbeteren en de lage lonen te verhogen!

    Onze gezondheid en algemeen welzijn wordt maar al te vaak genegeerd ten dienste van private en financiële belangen. Net als de winsten van de farmaceutische bedrijven, lijken die laatste inderdaad de drijvende kracht achter de politieke beslissingen te zijn. De pandemie blijkt niet de uitgelezen kans te zijn om deze logica in twijfel te trekken, maar heeft enerzijds net de ongelijkheid vergroot en obscene winsten voor de grote fortuinen voortgebracht en anderzijds heel wat huishoudens in de onzekerheid gestort.

    Er moet een echt volksgezondheidsbeleid komen, dat zowel concrete veranderingen binnen de sector als daarbuiten omvat. Met een effect op de elementen die bepalend zijn voor de gezondheid (zoals huisvesting, onderwijs, voedsel, milieu, cultuur, enz) en op de structurele discriminatie die de universele toegang tot gezondheidszorg beïnvloedt.

    Enkel een actieve mobilisatie van de brede sector, samen met de bevolking, kan deze trend van de voorrang van geld op gezondheid keren.

    EISEN:

    HERFINANCIERING VAN DE GEZONDHEIDSZORG!

    1. Laat ons investeren in de zorginstellingen; van het medisch personeel tot en met het onthaal-, hotellerie- en logistiek personeel. We moeten talrijker zijn en over de nodige instrumenten en middelen beschikken!
    2. We moeten de normen verhogen voor meer zorgverleners aan bed. Deze normen zijn verouderd, gevaarlijk en komen al een hele tijd niet meer overeen met de realiteit.
    3. Stop de administratieve last en wildgroei van informatica die ons weerhouden van het essentiële van onze beroepen!
    4. Salarisverhoging voor de lage lonen en het einde van onzekere contracten.
    5. Voor democratische controle door de werknemers en gebruikers over de budgetten voor gezondheidszorg. Het is aan ons om te beslissen!
    6. Voor kwaliteitszorg die voor iedereen toegankelijk is: stop de prestatiegeneeskunde en zorg in twee snelheden.
    7. Het openbreken van patenten is goed voor de gezondheid. Daarmee bedoelen we het opheffen van patenten op vaccins en op de farmaceutische productie in zijn geheel.

    De tweede ronde van de Grote Betoging voor de Gezondheidszorg wordt georganiseerd in het kader van een Europese oproep die we samen met enkele collectieven gelanceerd hebben voor een internationale mobilisatie op 29 mei! Er zullen die dag dus overal in Europa acties doorgaan.

    Link naar de internationale oproep: https://lasanteenlutte.org/appel-a-la-mobilisation-internationale-de-la-sante/

    Laten we, geconfronteerd met de sociale en gezondheidscrisis, niet alleen de solidariteit en de democratie versterken maar ook onze lonen, onze aantallen, onze budgetten en toegang tot kwalitatieve zorg voor iedereen. Laat ons met nóg meer zijn in Brussel dan op de eerste editie van DE GROTE ZORGBETOGING van 13 september!

    Afspraak om 15 uur op zaterdag 29 mei aan Brussel Centraal!

    Kom met je zelfgemaakte pancartes, slogans, witte uniformen (of niet) en vastberadenheid!

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping