Category: Non/social profit

“Een derde golf zou beschamend zijn,” zei Yves Van Laethem, de interfederale woordvoerder voor de strijd tegen het coronavirus. Maar laten we duidelijk zijn: de tweede golf is al even beschamend. Toen de experts spraken over de komende tweede golf, de risico’s van overhaaste versoepeling, de ramp toen iedereen terug naar school moest … werden ze door voormalig minister van Volksgezondheid Maggie De Block afgedaan als ‘drama queens’. Niet dat de huidige regering meer naar hen luistert.

Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Marc Wathelet, doctor in de wetenschappen en specialist in het menselijk coronavirus, behoorde tot degenen die de autoriteiten in februari al wezen op de ernst van de situatie. Hij legt uit: “Na slechts twee maanden is het aangegeven besmettingsniveau op scholen alarmerend. En het moet ons nog meer waarschuwen, omdat we weten dat het grotendeels wordt onderschat vanwege het gebrek aan serieuze screening van kinderen, in overeenstemming met de absurde aanbevelingen van Sciensano. Natuurlijk zijn die aanbevelingen handig voor degenen die het probleem willen verdoezelen en doen alsof de besmettingen alleen thuis gebeuren en niet op school.” Hij voegde eraan toe: “De trieste realiteit is dat de belangrijkste motivatie om scholen open te houden is om ouders te laten werken – je moet blind zijn om dat niet te zien.” Een andere belangrijke bron van besmettingen is de werkplek. Onderzoek toonde aan dat de helft van de bedrijven de opgelegde gezondheidsmaatregelen niet nakomt. (RTL.be, 9 november).

“Steeds hetzelfde doen maar een ander resultaat verwachten, is de definitie van waanzin”, is een uitspraak die vaak aan Einstein wordt toegeschreven. Toch gingen de scholen op 16 november gewoon terug open. Marc Wathelet omschreef dit als “een beslissing die niet alleen weerzinwekkend is, maar ook misdadig”. De enige waanzin waarvan sprake, is deze van de alles dominerende winstlogica. Steeds weer gaat de winsthonger voor op onze levensstandaard en zelfs op onze gezondheid.

Genoeg is genoeg!

Er worden noodgedwongen extra middelen voor zorg uitgetrokken door de overheden. Na jaren van chronische onderfinanciering weigeren ze echter tegelijk om eerdere criminele besparingsmaatregelen terug te draaien. Om tegemoet te komen aan de behoefte aan kwaliteitszorg in optimale veiligheid zijn er slechts beloften gedaan en de onvoldoende maatregelen die er kwamen, werden afgedwongen onder druk van mobilisatie van het zorgpersoneel. We moeten die mobilisatie doorzetten!

Er is nood aan een drastisch publiek investeringsplan in de zorg en de sociale sector om de gevolgen van de pandemie op te vangen, met inbegrip van de psychologische gevolgen. Er is een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen nodig om voor onze kinderen te kunnen zorgen als ze thuis zijn. Er moet een noodplan komen om de onderwijsinfrastructuur te renoveren en uit te breiden.  Zelfstandigen moeten ondersteund worden. Hoeveel zelfmoorden zullen nog volgen van mensen die geen uitweg meer zien, zoals Alysson, een jonge kapster uit Luik die zich het leven benam omdat ze haar rekeningen niet kon betalen?

De meerderheid van de bevolking wil een meer verenigde wereld. Uit een Ipsos-enquête in opdracht van het 11.11.11 bleek dat 61% van de ondervraagden (gelijkaardige gegevens in Vlaanderen, Wallonië en Brussel) voorstander is van een versterking van de sociale zekerheid om het hoofd te bieden aan deze crisis. Maar liefst 80% is voorstander van de registratie van het coronavaccin in het publieke domein (dus zonder patent), zodat het voor iedereen beschikbaar is.

Laten we dit streven naar een solidaire wereld mobiliseren in de concrete strijd voor een ander systeem, voor een democratische socialistische samenleving!

Oproep van De Zorg in Actie – Facebook evenement

De regering gooit ons premies en mini-maatregelen naar het hoofd, maar de wet op het delegeren van de zorg blijft van kracht! De oude droom van Maggie De Block wordt gerealiseerd door Franck Vandenbroucke. Onze beroepen verkwanselen betekent onze patiënten in gevaar brengen!

Bovendien hebben de premies geen betrekking op de hele sector. Ze gelden niet voor rusthuizen, psychiatrische instellingen, thuiszorg, medische instellingen, werknemers die gedwongen worden om als zelfstandige te werken, enz., ook al zijn ze hard getroffen door de eerste en tweede golf.

De mini- maatregelen dekken de fundamentele problemen toe die door deze sociale en gezondheidscrisis slechts in een hard licht worden gesteld. De kern van het probleem is dat meer dan 30 jaar geleden werd besloten dat de gezondheidssector een markt moest worden die binnen een logica van rendement moest passen. Bijgevolg waren de toename van de werklast per werknemer, de verslechtering van zowel de arbeidsomstandigheden als de kwaliteit van de zorg onvermijdelijk. We laten ons niet door hen voor de gek houden! We willen een duidelijke verandering in het zorgbeleid. Wij weigeren te werken om cijfers te doen kloppen, we weigeren onze patiënten als nummers te zien! We willen een doelmatig preventiebeleid en tijd om voor de bevolking te zorgen.

We willen meer zorg-, logistiek, administratief en hotelpersoneel om de werk aan het bed van de patiënten te ontlasten en de werkomstandigheden van alle beroepen in de gezondheidszorg te verbeteren. De delegatie van de verpleegkundige zorg is een oplossing die de regering neemt om geen echte maatregelen te nemen en het personeelsbestand effectief te versterken. We willen dit niet! We willen zorgpersoneel aantrekken en behouden en daarvoor moeten de diensten versterkt en de salarissen verhoogd worden in plaats van het beroep in de solden te zetten. We hebben een verandering in de logica nodig! Deze verandering wordt evenwel niet voorgesteld door de regering en de minister van Volksgezondheid, enkel pleisters op een houten been om ons de pil te laten slikken en het kader van de commercialisering te behouden. Dit is onaanvaardbaar als we de ravage zien waartoe het heeft geleid! Er moet dringend gereageerd worden, niet over twee maanden, niet wanneer de lockdown over is, maar nu meteen!

Want het huidige beheer van de gezondheidscrisis verhoogt het aantal sterfgevallen, verergert de sociale crisis en bevoordeelt altijd dezelfde sociale klasse. De essentiële werknemers – de verzorgers, de zelfstandigen, de precaire werknemers – zijn degenen die de crisis zullen betalen! En dit is onaanvaardbaar. Laten we ons verzamelen aan de Wetstraat, waar de beslissingen worden genomen, om nee te zeggen aan hun beleid! De sociale strijd kan niet in lockdown worden gezet!

Afspraak op 11 december om 17 uur aan het metrostation Kunst-Wet in Brussel!

• Voor de onmiddellijke intrekking van de wet op de delegatie van de zorg
• Meer personeel in de zorgsector
• Een reële loonsverhoging
• Een structurele herfinanciering van de gezondheidszorg
• Een echt preventiebeleid
• Solidaire gezondheidsmaatregelen.

Zonder dit alles is er geen respectvol, waardig en doeltreffend volksgezondheidsbeleid mogelijk! Gezondheid is een gemeenschappelijk goed en een fundamenteel recht!

Pas op: laten we het dragen van maskers en de fysieke afstand respecteren

Frank Vandenbroucke (SP.a, federaal Minister van Volksgezondheid) en Ben Weyts (N-VA, Vlaams Minister van Onderwijs) mogen dan weinig gemeen hebben, ze passen wel dezelfde methode toe: slaan én zalven. Ben Weyts wil dat de vakbonden een gemakkelijker ontslag van leerkrachten pikken in ruil voor een snellere benoeming (die onmiddellijk een pak minder waard is in termen van jobzekerheid). Frank Vandenbroucke wil dat het zorgpersoneel de nieuwe wet i.v.m. delegatie van verpleegkundige taken slikt in ruil voor een extra premie (die slechts eenmalig is). Beiden tonen zo dat ze geen verandering zullen brengen in de rampzalige situatie waarin de werkenden zich bevinden in die twee cruciale diensten.

door Anja Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Wat eist het zorgpersoneel? De betoging van 13 september georganiseerd door het collectief Santé en Lutte/Zorg in actie, dat ondanks het hoge niveau van besmettingen en beperkende maatregelen duizenden zorgwerkers mobiliseerde, eiste een publieke herfinanciering van de sector voor meer personeel, betere lonen en een kwaliteitsvolle dienst die voor iedereen toegankelijk is. Ze moesten een poging om hun betoging te verbieden keren door via een open brief ondertekend door ruim duizend zorgwerkers beroep te doen op de publieke opinie en kregen tijdens de betoging te maken met politierepressie.

Nu stapelt Frank Vandenbroucke een belediging bovenop de eerder toegebrachte wonden: het zorgpersoneel krijgt dan wel een eenmalige premie, maar de fundamentele verandering die nodig is om te voorkomen dat we in een volgende golf  opnieuw bovenmenselijke inspanningen van hen moeten vragen, en hen opnieuw voor de onmenselijke keuze moeten plaatsen van wie al dan niet verzorgd kan worden, zal duidelijk niet van deze regering komen. Het personeel moet zich tevreden stellen met zoethouders die niet worden gevraagd, terwijl hun eisen niet worden ingewilligd.

De wet rond de delegatie van verpleegkundige taken is niet alleen een belediging voor de verpleegkundigen, het is een cadeau aan het patronaat in de sector om het personeel nog meer uit te persen dan voordien al het geval was en tegelijk de kwaliteit van de zorg af te bouwen. De Facebookpagina de Weerbare Verpleeg- en Zorgkundigen noemt de wet dan ook terecht een pestwet. Het pamflet van Santé en Lutte van 12 november stelt vast: “in onze rangen groeit een legitieme opstand”.

Een tweede golf van strijd organiseren!

Bij het ter perse gaan van deze krant vinden de eerste acties al plaats, en dat is meer dan nodig! De pandemie heeft voor brede lagen van de bevolking duidelijk gemaakt wat het personeel al langer wist: dat de winstlogica en, daarmee verbonden, de besparingslogica niet kan werken in de zorg. Al jaren regent het getuigenissen van zorgwerkers dat de kwaliteit van de zorg onder vuur ligt door een te lage personeelsbezetting. Al lang voor de pandemie lag het risico op mentale uitputting en burn-out zeer hoog voor het zorgpersoneel. Niet moeilijk als men weet dat een verpleegkundige in België gemiddeld 10 zieken verzorgt, terwijl dat in landen als Noorwegen slechts 5 patiënten is. Het is niet met één extra personeelslid per dienst, het enige dat op vlak van extra personeel nu al is toegezegd, dat de situatie houdbaar zal worden.

De regering heeft het duidelijk niet zo begrepen. Er is extra geld naar de zorg gegaan, maar niet voor een herfinanciering en om een einde te maken aan de commerciële principes die in de laatste decennia de sector hebben gedomineerd, in de private zowel als in de publieke sector. De extra middelen zijn er gekomen om wat gaten te stoppen en – vooral! – om “de legitieme opstand” onder het personeel te stoppen.

Als we een gezondheidszorg willen die kan functioneren zonder ongeschoolde en onbetaalde vrijwilligers, zonder dat covid-positief getest personeel toch moet werken en de zware mentale last dragen van het risico zeer kwetsbare patiënten te besmetten, zonder dat verpleegkundige taken moeten worden uitgevoerd door personeel dat daarvoor niet de nodige beroepskennis heeft, zal een tweede vlaag van verzet absoluut noodzakelijk zijn.

Op 11 december houdt Santé en Lutte een bijeenkomst aan de Wetstraat, waartoe we onze lezers warm oproepen. Een nieuwe Grote Betoging en het uitwerken van een syndicaal actieplan in de sector moeten volgende stappen zijn om de pestwet in te trekken en op de echte eisen van het personeel in te gaan.

Het is niet overdreven te zeggen dat de weg naar de grote zorgactie van 13 september als een achtbaan was. Ondanks alle problemen vormde de actie uiteindelijk het einde van de quarantaine voor de sociale strijd. Dit gebeurde niet onopgemerkt. We spraken hierover met Karim Brikci, afgevaardigde voor ACOD in het Brugmann ziekenhuis in Brussel en actief betrokken bij het actienetwerk ‘De Zorg in Actie’ (La Santé en Lutte).

Interview uit de oktobereditie van ‘De Linkse Socialist’ die vrijdag van de drukker komt

“Oorspronkelijk was het een risicovolle gok om midden de pandemie al een betoging te plannen. Een eerder geplande betoging eind maart werd om begrijpelijke redenen afgelast. We kozen ervoor om de tijd te nemen en ernstig te mobiliseren in aanloop naar het einde van de lockdown. Dat was niet evident: het was voor iedereen onduidelijk wanneer de beperkingen zouden verdwijnen.

“De hele zomer werd de mobilisatie, die al aanzienlijk was toen het evenement werd gelanceerd, verder verbreed. Het front werd uitgebreid met een hele reeks vakbonden, structuren en diverse verenigingen. Er werd uiteindelijk opgeroepen door een brede lijst van organisaties en actoren in de gezondheidszorg. Belangrijk ook was de brede steun op de werkvloer.

“Het resultaat was enorm: we waren met 7.000 aanwezigen. Nochtans waren er veel collega’s aan het werk, dat is specifiek voor onze sector. We kregen ook veel steunbetuigingen van ouderen of zieken die het, terecht niet zagen zitten om deel te nemen aan een betoging, maar wel hun solidariteit wilden tonen. Er was ook de context van het nieuwe schooljaar en de pandemie die zeker niet verdwenen is. Desondanks werd het een enorm succes.”

Achter elke betoger stonden veel mensen die solidair waren maar niet konden deelnemen. Daar kunnen we de overheden niet bij rekenen?

“Het applaus en de steunverklaringen aan de ‘helden’ waren voor de politieke verantwoordelijken niet meer dan mooie woorden. Wij waren niet verrast, maar het verduidelijkte veel voor een groot aantal mensen. Zo was er een poging van de stad Brussel om de actie te verhinderen. Blijkbaar is alles uit lockdown, behalve het recht op vrije meningsuiting en sociaal protest. De overheden verschuilen zich achter gezondheidsmaatregelen, maar verplichten ons wel om te werken. We mogen met 10.000 naar Walibi of een voetbalstadion. Dat is goed, ik hou van voetbal. Maar betogen zou niet mogen?

“Het was pas onder druk van een open brief die aanvankelijk door 600 collega’s uit de zorgsector was ondertekend – en uiteindelijk door meer dan 1000 – dat er toelating kwam. Er was toelating voor een actie met bubbels van 400 mensen die statisch moesten blijven. Dat is een complete absurditeit vanuit gezondheidsoogpunt. Een betoging over de brede boulevards waar iedereen de nodige afstand kan houden, met verplichting van mondmaskers, was veel beter met het oog op de gezondheidsmaatregelen.”

Er was op het einde van de actie repressie door de politie. Wat denk je daarvan?

“We moeten niet rond de pot draaien: wij hebben de overeenkomst gerespecteerd en de politie niet. De politie viel het protest rond 15u30 aan en keerde zich gewelddadig tegen honderden vreedzame betogers. Dat is volstrekt onaanvaardbaar. Na het applaus volgden slagen van de matrak.

“Erger nog: zes mensen kwamen hierdoor in het ziekenhuis terecht. Een gekende politiecommissaris gaf groen licht voor geweld. Er zijn 35 mensen opgepakt, waaronder drie gerechtelijke arrestaties. We zullen de solidariteit voor deze collega’s organiseren. Het politiegeweld was totaal ongepast.”

Het succes van de actie vraagt om meer. Wat zijn de plannen?

“Met ‘De Zorg in actie’ werken we sinds het begin met algemene vergaderingen. Dat is een democratische werking met diepgaande discussies over onze eisen en het soort actie dat we willen. We proberen zoveel mogelijk collega’s en sympathisanten te betrekken, de vergaderingen staan immers open voor al wie voor de zorg wil strijden. Tussen twee algemene vergaderingen in is er coördinatie om de besluiten van de algemene vergaderingen in de praktijk te brengen. Er is een volgende algemene vergadering op 15 oktober, waarvoor iedereen is uitgenodigd.

“Voor ‘De Zorg in Actie’ is het duidelijk dat de strijd nog maar begonnen is. Eén van de ordewoorden die vanaf het begin naar voren werd gebracht, is het idee van een nationale stakingsdag in de hele sector. We roepen de vakbondsstructuren op om rond de tafel te zitten om te komen tot een echt actieplan dat de woede van de hele sector mobiliseert. Aan de basis is de wil er alvast!”

Er is al een miljard euro extra aangekondigd. Is dat dan niet voldoende?

“De 400 miljoen extra voor het zorgfonds is zeker een overwinning voor de mobilisatie die al sinds het voorjaar van 2019 bezig is. Voor de grote ziekenhuisstructuren vertegenwoordigt dit echter slechts een paar voltijdse equivalenten. Het zal niet volstaan om de werklast op het terrein te verlichten en ervoor te zorgen dat het personeel in goede omstandigheden kan werken, dat wil zeggen met voldoende tijd om voor de patiënten te zorgen. Daarvoor zal er veel meer personeel nodig zijn.

“Ook de bijkomende 600 miljoen euro is het resultaat van mobilisatie en protest, onder meer toen het personeel van het Sint-Pietersziekenhuis premier Wilmès de rug toekeerde bij een bezoek in mei. De regering was bang dat de woede in de sector zou exploderen. Er is 600 miljoen euro beloofd, maar we weten niet wanneer dit er komt en hebben geen details. We kunnen uiteraard het vel van de beer nog niet verkopen voor hij geschoten is.

“Het gaat bovendien om een overeenkomst die een loonsverhoging moet organiseren in het kader van de functieclassificatie IFIC, die voor bepaalde functies in de private sector van toepassing is. Welke functies zullen opgewaardeerd worden en welke niet? Dat weten we niet. Onder de nieuwe functieclassificatie dreigen sommige personeelsleden, zoals in het onderhoud, loon te verliezen terwijl sommige managers er aanzienlijk op vooruit gaan.

“Een miljard euro lijkt alleszins veel, maar het volstaat niet eens om de besparingen onder Michel en Wilmès te compenseren. Als het doel is voldoende middelen voor zorg, meer personeel aan de ziekenhuisbedden en vermijden dat het personeel uitgeput geraakt, dan zullen er een paar miljard nodig zijn. We zullen dat geld moeten halen waar het zit.”