Woensdag voerden in Jemeppe-sur-Meuse een honderdtal mensen actie naar aanleiding van het bezoek van minister Borsus (MR). Aanleiding is de verplichte gemeenschapsdienst voor werklozen die een leefloon krijgen, in feite onbetaalde dwangarbeid. Als er toch werk is voor werklozen, waarom krijgen ze dan geen degelijk contract?
Meer bepaald protesteerden sociaal werkers tegen het feit dat ze door dit soort maatregelen hun werkinvulling zien veranderen. In plaats van sociaal werkers worden ze steeds meer controlediensten die vooral repressief moeten optreden. Verschillende personeelsleden van het OCMW, studenten en sympathisanten protesteerden.
De actie werd gevoerd door een platform dat onderschreven werd door verschillende organisaties zoals Association de Défense des Allocataires Sociaux (ADAS), Comité pour l’abolition des dettes illégitimes (CADTM), Étudiants de Gauche Actifs (de Franstalige Actief Linkse Studenten), Femmes Prévoyantes Socialistes (fps), Réseau Wallon de Lutte contre la Pauvreté (RWLP), Riposte.cte, Stop à la chasse aux chômeurs en Vie Féminine Liège-Seraing-Verviers. Verder werd de actie ook vervoegd door enkele militanten van PTB.
Minister Borsus weigerde om naar de activisten te luisteren, zowel voor als na zijn bezoek bleef hij doof voor onze eisen. Hij ging wel meteen naar de politie om te eisen dat ze ons zouden buitenhouden uit het publieke evenement waar hij zou spreken. Erg publiek was dit evenement dus niet.
Op de actie werd ook opgeroepen om deel te nemen aan de betoging van de non-profit op 24 november in Brussel. De strijd tegen deze regering en het asociale besparingsbeleid gaat door!
Er zijn héél véél redenen om op 24 november onze stem te laten horen! We snijden hier 7 thema’s aan (niet toevallig een bijbels getal) die een idee geven van “de komende neoliberale armageddon in de zorg” indien we Maggie en de regering hun gang laten gaan.
Het zijn niet enkel de brutale besparingen met o.a. de aanval op de ADV-dagen maar er is ook een eisenbundel om tot een nieuw sociaal akkoord te komen in de sector (zowel voor de federale als de Vlaamse sectoren) Het laatste sociaal meerjarenakkoord van betekenis voor de federale sectoren (ziekenhuizen en co) was dat van 2005-2010. Het jaar 2005 was dan ook de laatste keer dat de witte woede massaal en intensief van zich liet horen. Het eindigde in een actie- en stakingsbeweging “tot de finish.” Na dit akkoord werden we systematisch afgescheept met mini-akkoordjes met dito inhoud.
De Vlaamse sectoren (gezinszorg, opvoedingsinstellingen, de beschutte en sociale werkplaatsen, …) wisten echter nog een VIA 4 (vierde Vlaams Intersectoraal Akkoord) uit de brand te slepen voor 2011-1015, wat een belangrijke vooruitgang voor de zeer diverse sector betekende.
Voor de eisenbundels verwijzen we graag naar de websites van de vakbonden in de verschillende sectoren van de social profit.
De lage lonen in de zorgsector
Sinds 2002 (!) wordt er gewerkt aan een nieuwe functieclassificatie (IF-IC) én theoretisch loonmodel. Hieruit blijkt een duidelijke loonhandicap in vergelijking met andere sectoren. Een volledige uitvoering van het theoretisch loonmodel zou een meerkost betekenen van meer dan 900 miljoen (!) euro. Om het systeem een ernstige start te geven zou een eerste schijf van 100 miljoen euro nodig zijn. Minister De Block heeft slechts 50 miljoen hiervoor opzijgezet voor 2017. Dit is té weinig om onmiddellijk voor iedereen tot een merkbare verbetering te komen. De premies voor de bijzondere beroepstitels en bekwaamheden zouden geïntegreerd worden in het loon (wat gunstiger is voor o.a. de berekening van het pensioen) Maar voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over de federale sectoren. Onze laatste baremieke loonsverhoging (+1%) dateert van … 2001!
Té weinig personeel !!!
De personeelsnormen moeten dringend omhoog (zeker in de woonzorgcentra) want de werkdruk is niet langer houdbaar, zeker als er collega’s ziek vallen. Het systeem van mobiele equipes is een goede maatregel maar in de praktijk pakt het soms anders uit. De mobiele equipes worden in heel wat instellingen ingezet om langdurige afwezigheden op te vangen, wat problematisch is bij onverwachte afwezigheden bij ziekte natuurlijk want dan is de mobiele equipe al grotendeels ergens anders ingepland … Dat de mobiele equipes te kort schieten wordt ook bewezen door de ruime inzet van interims (in diverse vormen) en aparte ‘dagcontracten.’ De enige duurzame oplossing is een betekenisvolle verhoging van de personeelsnormen aangezien deze achterhaald en allesbehalve aangepast zijn aan de toegenomen zorgzwaarte.
Te weinig personeel hangt ook samen met de voortschrijdende commercialisering in de zorgsector.
De onstilbare winsthonger van de zorgmultinationals (commerciële woonzorgcentra) geeft aanleiding tot mensonwaardige toestanden, zowel voor de bewoners als het personeel. Om de winsten voor de aandeelhouders te maximaliseren moeten immers de middelen en het personeel tot een absoluut minimum beperkt worden.
De toekomstige hervorming (lees: het decimeren) van het ziekenhuislandschap
Een andere reden om op straat te komen, zijn de diepgaande hervormingen in de gezondheidszorg die nu en de komende jaren op de rails zullen gezet worden. Onder druk van de besparingen zullen die hervormingen versneld uitgevoerd worden. Dat laat alvast het ergste vermoeden.
Eén ervan is de verplichte netwerking: de 91 apart werkende ziekenhuizen in ons land zullen zich in maximum 25 netwerken moeten verdelen. Dit zal onvermijdelijk tot sluiting van bedden (4000 volgens De Standaard 12/11/2016) en dus jobverlies leiden, zowel bij de ondersteunende diensten (via outsourcing en het opzetten van gezamenlijke logistieke platformen) als de zorgdiensten. Voor de zorgdiensten zullen waarschijnlijk materniteit en pediatrie het eerst in het vizier komen. Ziekenhuizen zullen onderling moeten overeenkomen wie welke specialiteit gaat aanbieden. Anderzijds wil men zo veel mogelijk zorg (inclusief chemotherapie) via de thuisverpleging organiseren om patiënten zo veel mogelijk uit het ziekenhuis te weren. Wat natuurlijk nog eens een afbouw van het personeelsbestand in de ziekenhuizen betekent. Heel wat “proefprojecten” lopen al. Na een positieve evaluatie zullen zij zeer snel ingevoerd worden.
DRG-financiering
En dan hebben we het nog niet gehad over de toekomstige ziekenhuisfinanciering waarbij men zich hoofdzakelijk wil baseren op DRG’s (diagnostisch gerelateerde groepen) In mensentaal: voor elke patiënt die beantwoordt aan een welomschreven diagnostische groep zal er een vast enveloppe komen, onafhankelijk van “hoeveel keer hij onder de machines wordt gelegd.” Misschien in eerste instantie een goed idee ter bestrijding van de beruchte overconsumptie maar het houdt heel wat gevaren in. Ziekenhuizen zouden kunnen geneigd zijn om enkel te specialiseren in de DRG’s die financieel het interessantst zijn. Voor wie gaat dan “de overschot” zijn? Wat gaat men doen met de prestaties van de artsen? De verschillende bedragen voor de DRG’s zullen doorgaans naar beneden toe ingeschat worden (’t is crisis!) wat de ziekenhuizen terug zal dwingen te besparen en zo komen we in een vicieuze cirkel die in deze tekst verschillende keren aan bod komt.
Een pittig detail: in Duitsland werd na een proefperiode in 2004 de DRG-financiering in de ziekenhuizen definitief ingevoerd. Zwitserland volgde in 2012. VOORAF schafte men echter de personeelsnormen af. De gevolgen waren catastrofaal voor de werkgelegenheid én deed de werkdruk in de sector enorm stijgen. Dit is niet toevallig aangezien de grootste kost van een ziekenhuis het personeel is. Ziekenhuizen splitsten dan ook hun ondersteunende diensten (onderhoud, keuken, logistiek, …) systematisch af om fors te besparen. Volgens de vakbond Ver.di zijn er momenteel 162.000 werknemers (voornamelijk verpleegkundigen) te weinig in de Duitse ziekenhuizen.
Papierwerk neemt hand over hand toe
De administratieve rompslomp neemt jaar na jaar toe (door bijvoorbeeld accreditering en allerhande kwaliteitsnormen die moeten gehaald worden) Dit verhoogt de reeds zware werkdruk en vermindert de tijd dat men effectief kan bezig zijn met de patiënten.
Wat met de toekomst van de zorgberoepen?
Het ziet er eveneens naar uit dat men via de vernieuwing van KB 78 (nu “WUG” geheten: de gecoördineerde Wet betreffende de Uitoefening van de Gezondheidszorgberoepen) de zorgberoepen wil overhoop gooien door verschuiving van taken en verantwoordelijkheden en de mogelijke introductie van een nieuwe intermediaire functie, de “health care assistant.” Dit zijn allemaal “concepten” waar nog geen definitieve beslissing over gevallen is.
Regionalisering maakt een “complexe soep” van de zorgsector
We zitten nu in een overgangsperiode waarbij bepaalde federale sectoren overgaan naar de deelstaten (bijvoorbeeld de woonzorgcentra, de specialistische ziekenhuizen) Echter heel wat bevoegdheden zijn en blijven gemengd: kwestie van de zaken gemakkelijk en efficiënt te maken … NOT!
Wat o.a. de loonvorming en de opleidingen betreft, is de regionalisering géén goed idee. De opleidingen voor verpleegkunde aan beide kanten van de taalgrens verschillen ernstig . Dan hebben we het vooral over de “oude A2”: in Vlaanderen HBO 5 op 3 jaar (gegradueerden op niveau 5) en aan de andere kant van de taalgrens gebrevetteerden op niveau 4 op … 3,5 jaar! En wat met de lonen in de bejaardenzorg als zij niet langer onder federale bevoegdheid vallen? Zullen zij meestappen in het IF-IC verhaal of niet?
Een ander verhaal is “artikel 107”: de mobiele teams in de psychiatrie. Zij vallen onder Vlaamse bevoegdheid maar doorgaans is het personeel afkomstig van een psychiatrisch ziekenhuis dat afhangt van federaal. Het loonbeleid is hier allesbehalve eenduidig. De afbouw van ziekenhuisbedden in de psychiatrie dat gepaard gaat met artikel 107, zorgt ervoor dat meer en meer psychiatrische patiënten op straat komen te staan en uiteindelijk in de daklozenopvang terechtkomen. En zo zijn er wel nog voorbeelden te geven van de toegenomen complexiteit én hun negatieve gevolgen. Efficiëntie is toch wel wat anders?
Bij het aantreden van deze regering werd er voor 2,6 miljard euro aan besparingen in de gezondheidszorg aangekondigd tegen eind 2016. Dit zette meteen de toon … Begin september stelde het ministerie nog dat tegen het eind van de legislatuur dit bedrag zou oplopen tot 3,6 miljard euro. De snelheid en brutaliteit waarmee er echter gehakt wordt, doet ons vermoeden dat dit laatste bedrag achteraf bekeken eerder een onderschatting zal blijken. Het voorlopige eindcijfer wordt nu rond de 3,84 miljard euro geschat. Voor 2017 betekent dit concreet een besparing van 902 miljoen euro. Eén derde van de totale besparingen gebeurt dus op de kap van de sociale zekerheid.
door een delegee uit een ziekenhuis
De gezondheidszorg is een belangrijke sector in de economie wat dus ook wil zeggen dat daar veel geld te rapen valt. “De gezondheidsuitgaven vertegenwoordigen vandaag iets meer dan 10% van het bruto binnenlands product (bbp). Daarvan wordt 2% gefinancierd door de mensen zelf, en 8% door de gemeenschap. Op het vlak van uitgaven is het ook een van de belangrijkste sectoren van onze sociale zekerheid, want vandaag gaat bijna 40% van onze sociale uitgaven ernaartoe. Deze sector groeit continu, maar hij groeit vooral sneller dan het bbp. Daarom neemt het aandeel totale gezondheidsuitgaven in het bbp voortdurend toe.” (CM-Informatie 263 , maart 2016)
Maggie De Block probeert zich op te werpen als dé verdediger van de gezondheidszorg maar in realiteit is zij verantwoordelijk voor een explosieve mix in de nabije toekomst. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Mega Maggie zich continu tegenspreekt. De sneltrein van enerzijds grote besparingen en anderzijds diepgaande hervormingen van de zorgsector zal eerder vroeg dan laat ernstig ontsporen.
Wat die fundamentele hervormingen betreft, kunnen we kort zijn. Hoe meer teksten vrijgegeven worden uit de hoek van de FOD Volksgezondheid, hoe meer er een blauwdruk (letterlijk en figuurlijk) naar boven komt drijven die de marsrichting aangeeft: van een collectieve, Europese, non-profit gezondheidszorg naar een hyper-individualistisch, Amerikaans, for-profit systeem.
We kennen allemaal de liberale mantra van ontvetting van de staat maar wat betreft gezondheidszorg zit de regering al in het spierweefsel te snijden. De liberale logica veronderstelt dat indien men tot op het bot gaat, de gemeenschap de zorg niet langer kan garanderen en dus de commerciële sector als redder des vaderlands wordt onthaald.
Volgens De Block zou de patiënt er niets van voelen: klinkklare onzin!
Hier alvast een beperkt lijstje … De uitkeringen voor ziekte, arbeidsongevallen of invaliditeit ondergingen een indexsprong (net zoals de lonen). Daartegenover wordt de zorg echter steeds duurder. Het remgeld voor een bezoek aan de specialist wordt verhoogd tot 12 euro. Ook de bijdrage van mensen die in aanmerking komen voor een speciale regeling wegens een te klein inkomen wordt verhoogd naar 3 euro.
Een aantal geneesmiddelen, waaronder antibiotica en de beruchte maagzuurremmers, worden duurder voor de patiënt en een aantal zullen zelfs niet langer worden terugbetaald waaronder neussprays met corticoïden. Concreet zou de geneesmiddelenfactuur voor de patiënt met 9% stijgen. De patiënt financieel bestraffen voor de overconsumptie van antibiotica en maagzuurremmers raakt kant noch wal aangezien het de arts is die deze voorschrijft. Volgens de algemeen secretaris van de socialistische mutualiteiten: “In totaal laat de regering de patiënten 62 tot 94 miljoen euro meer uit eigen zak betalen. Maar dit bedrag kan fors oplopen. Het is zeer onzeker of zorgverstrekkers tariefakkoorden willen afsluiten. Het risico is reëel dat ze hun verlies aan inkomsten afschuiven op de patiënt in de vorm van supplementen” (persbericht 17 oktober 2016). Concreet gaat het hier over 300 miljoen euro!
Verder gaat de maximumfactuur de hoogte in. De regering besliste ook om 7 miljoen euro te besparen op de wijkgezondheidscentra en hun aantal te bevriezen. Dit terwijl deze centra gratis en laagdrempelige zorg bieden voor de meest kwetsbare groepen.
Wat met de werknemers in de zorg?
In heel wat instellingen zit het personeel nu al op zijn tandvlees: de minimumbezetting is eerder de regel dan de uitzondering met alle gevolgen van dien voor de dienstverlening en dus de patiënten. De vergrijzing slaat ook toe bij het personeel. De ziekenhuizen moeten volgend jaar 92 miljoen euro besparen, dit terwijl één op de drie ziekenhuizen reeds in de rode cijfers zit. Op wie gaat men dit afwentelen, denk je? Bij de besparingen hoort ook het versneld doorvoeren van de hervormingen in de ziekenhuissector; lees: jobverlies en afbouw bedden.
Ondertussen is het al sinds 2005 geleden dat er nog een betekenisvol meerjarig sociaal akkoord werd afgesloten in de federale sectoren. Sinds 2011 moeten we het stellen met kruimels die van tafel vallen via mini-akkoordjes terwijl de nood aan extra en gemotiveerd personeel hand over hand toeneemt.
Eind september kreeg het gemeenschappelijk vakbondsfront op het kabinet van De Block maar één duidelijk antwoord op de eisenbundel van de sector: het is nu een tijd van besparingen! Na de begrotingsopmaak in oktober lekte uit dat de regering wil snijden in het vlaggenschip van de witte woede: de rimpeldagen of ADV-dagen. Er bestaan verschillende formules maar de bekendste kent de werknemer per schijf van 5 jaar een extra dag arbeidsduurvermindering per maand toe op 45, 50 (2 dagen per maand) en 55 (3 dagen per maand). Voor de invoering van deze maatregel zagen de werknemers af van loonopslag in een sector waar de lonen sowieso al niet riant zijn. De nationale actiedag (betoging en staking) van de gehele sociale sector op 24 november komt dan ook niet uit de lucht vallen.
Het Antwerpse stadsbestuur hoopte wellicht dat het bijna geruisloos een fundamentele aanval op het sociaal werk in de stad kon doorvoeren. Een aantal projecten werden in een tender gegoten: een aanbesteding waarop ook private bedrijven kunnen reageren. G4S probeert alle tenders naar zich toe te trekken, voor de daklozenopvang is de OCMW-Raad het daar al mee eens maar de beslissing lijkt nog vast te zitten (onder druk van het protest of zijn er nog enkele problemen bij het contract?).
Op 27 oktober was er aan de Antwerpse OCMW-Raad een wel erg bruisende en opmerkelijk jonge actie tegen de vermarkting van het sociaal werk. Er waren honderden aanwezigen, het plein was wat klein voor al die betogers. Twee grote groepen studenten kwamen in betoging aan: een mars die vertrok aan de AP Hogeschool in Antwerpen Noord en een andere mars van aan de KDG in Antwerpen Zuid. Op het Mechelsplein kwamen ze bijeen en waren er ook tal van sociaal werkers en sympathisanten. Naast sociaal werkers uit Antwerpen waren er ook uit Brussel, Limburg, … Er waren studenten uit Geel en Gent. Na actie van 7 oktober waren er opnieuw enkele syndicalisten uit andere sectoren, maar dat was beperkter.
De actie straalde een grote dynamiek uit. Zoals vakbondsafgevaardigde Sanne Coremans in haar toespraak stelde, is dit het begin van de opbouw van een beweging en een krachtsverhouding waarmee we het stadsbestuur willen en kunnen stoppen. Een volgende stap is de nationale actiedag van de non-profit op 24 november. De problemen in de volledige zorgsector zijn gelijklopend en de aanvallen op de gezondheidszorg hebben ook gevolgen voor het sociaal werk. Samen staan we sterker om de strijd te voeren. De grote aanwezigheid van studenten was bijzonder positief en droeg bij tot het dynamische karakter van de actie. Enkele van deze studenten spraken de betogers toe.
Het zal erop aankomen om de dynamiek verder te zetten en het potentieel dat we op de actie zagen te benutten voor een brede beweging tegen de vermarkting van het sociaal werk en tegen het besparingsbeleid. Hieronder de tekst van het pamflet dat LSP verdeelde op de actie. Dit en ander materiaal werd enthousiast onthaald door de aanwezigen waar er de grote openheid tot discussie opviel.
[divider]
Voor een publieke sociale sector. Voor eengemaakt verzet tegen het besparingsbeleid
De vermarkting van delen van de Antwerpse sociale sector is slechts een begin. Het doel van de neoliberalen gaat verder: een ‘sociaal’ model zoals in de VS of Groot-Brittannië. De gevolgen van dat Thatcheriaanse beleid worden getoond in de nieuwe film van Ken Loach: in plaats van begeleiding is er een repressief beleid van schorsingen en pogingen om de slachtoffers van het asociale beleid zoveel mogelijk uit het zicht te houden. Nieuw of modern is dit niet, in de 19e en begin 20e eeuw was dit overal het ‘sociaal model’. De graad van beschaving kan afgemeten worden aan de zorg die aan de zwaksten wordt besteed. Met De Wever, Duchateau en co gaan we er hard op achteruit!
Betoging 24 november
De sociale werkers in Antwerpen zijn al langer met hun strijd bezig en slaagden er dankzij het Sociaal Werk Actienetwerk (SWAN) en de vakbonden in om hun acties te verenigen over de verschillende projecten van de versnipperde sector heen. Deze eenmaking maakte het ook mogelijk om een bredere solidariteit te bekomen, onder meer van CAW Brussel en andere sociale werkers maar ook een groeiende steun van studenten en de bevolking in het algemeen.
Het zal er nu op aankomen om die solidariteit en steun verder op te bouwen en te organiseren. Een belangrijke volgende datum is 24 november. Dan is er een nationale actiedag van de non-profit sector met onder meer in de gezondheidszorg een grote woede wegens de besparingen die personeel en patiënten treffen. Zo worden de zogenaamde rimpeldagen (arbeidsduurverminderingsdagen vanaf 45 jaar) afgebouwd en geneesmiddelen zullen gemiddeld 9% duurder worden.
De problemen in de gezondheidszorg zijn gelijkaardig aan die in het sociaal werk, denk maar aan wat afgelopen zomer in de media verscheen over een gebrek aan personeel en dienstverlening in commerciële ouderenzorg. Bovendien komen de besparingen op gezondheidszorg hard aan bij wie het moeilijk heeft, de doelgroepen van het sociaal werk. Na onder meer de verhoging van de energieprijzen een zoveelste opdoffer. Laat ons van 24 november gebruik maken om ook het sociaal werk te mobiliseren!
Solidariteitscampagne opzetten
Op de actie van 7 oktober was er een grote delegatie studenten, vandaag zijn er twee optochten van studenten en komen er delegaties studenten uit Geel, sociaal werkers uit Brussel, … Deze solidariteit is prachtig. Er is ook steun door politieke partijen en organisaties. Waarom hier niet verder op bouwen en een actiecomité opzetten om de strijd van het sociaal werk in heel de stad en heel het land te voeren? Voor het neoliberale stadsbestuur is deze vermarkting een precedent: het is een stormram om de sociale sector te vervangen door een sector met een ander doel (repressie, opvang die beperkt is tot ‘bad, bed, brood’, …). Laat er ons van het verzet hiertegen ook een precedent maken. Beeld je in dat we het rechtse stadsbestuur in Antwerpen een nederlaag kunnen toebrengen, wat zou het effect daarvan niet zijn voor het verzet tegen het asociale beleid van de rechtse regeringen?
Een actiecomité dat open staat voor iedereen die de strijd mee wil voeren kan bouwen aan een krachtsverhouding in alle scholen voor sociaal werk, onder studenten aan universiteiten, in de wijken, … Met een petitie kunnen we de vermarkting en het verzet ertegen bekendmaken en steun voor onze strijd opbouwen. Dan kunnen we naar nog grotere acties gaan en waarom niet naar een referendum in de stad Antwerpen? Laat ons niet wachten tot volgende verkiezingen (zonder garantie op een ander resultaat) maar de strijd meteen organiseren met een zo breed mogelijke betrokkenheid. Op de actie vandaag zien we het potentieel hiervoor.
Voor een sector in publieke handen die preventief kan werken
We mogen ons niet beperken tot een defensieve houding tegen de uitbesteding van één of enkele delen van het sociaal werk. Waarom niet klaar en duidelijk maken dat er een alternatief is: investeringen in een degelijke toekomst voor iedereen door de uitbouw van publieke diensten die vooral preventief en structureel werken. Zo zouden we het emancipatorisch doel van het sociaal werk om zich op termijn ‘overbodig’ te maken, kunnen realiseren.
Een samenleving waar niemand uit de boot valt vereist een ander systeem. Vandaag wordt gezegd dat er geen middelen zijn voor meer sociale huisvesting, wijkcentra, meer publieke sport- en ontspanningsmogelijkheden, … Er is nochtans geld genoeg in de samenleving, maar we zullen die middelen niet krijgen door het vriendelijk te vragen. We zullen moeten strijden voor een goede toekomst voor iedereen.
Zoals de oude slogan het stelde: ‘We willen niet alleen brood, maar we willen ook rozen.’ Om iedereen een degelijk leven te kunnen aanbieden, is een breuk met het huidige systeem nodig.
Zeer recent werd een nieuwe facebookpagina gelanceerd ter informatie en mobilisatie van de witte woede: De weerbare verpleeg- en zorgkundige. Met de eerste facebookmeme “Handen af van onze ADV-dagen” werd / wordt meteen een massa publiek bereikt.
Actie 30 juni in Antwerpen. ‘Sociaal werk is niet te koop’. N-VA wil daklozenbegeleiding aan G4S verkopen.
De N-VA wil zowat alles privatiseren. Gevangenissen bijvoorbeeld ziet de partij liever door de private sector uitgebaat worden. Waar de partij het voor het zeggen heeft, zoals in Antwerpen, worden stappen gezet om een deel van de sociale sector naar de privé over te hevelen. Daklozenbegeleiding, woonbegeleiding, begeleiding van verslaafden, wijkwerkingen, … worden allemaal bedreigd door ‘vermarkting’. Deze diensten worden op de markt geplaatst zodat de laagste biedende speler de opdracht kan binnenhalen. De voorbije dagen werden tientallen personeelsleden in vooropzeg geplaatst.
Het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent, waar gevangenen met een psychiatrische problematiek worden opgevangen, is in private handen. De Vlaamse Zorginspectie stelde eerder al dat het FPC Gent geen basisdiensten kan aanbieden door onvoldoende personeelsbezetting. Eind december 2015 stuurde het FPC voor het eerst een patiënt terug naar de gevangenis omdat alle isoleercellen van het centrum vol zaten na verschillende incidenten. Het tekort aan personeel en begeleiding leidt er tot een repressief regime. Is dat in het belang van personeel, patiënten en de samenleving? Wij dachten van niet…
Nu pakt ‘De Morgen’ uit met een nieuw artikel over noodkreten uit het FPC Gent. Zowel patiënten als personeelsleden klagen over de slechte leef- en werkomstandigheden. De krappe bezetting leidt tot veel problemen en zet de veiligheid onder druk. “De minimale bezetting wordt niet altijd gehaald,” merken de vakbondsverantwoordelijken op. Patiënten moeten bij het minste conflict weken op hun kamer blijven. De isoleercellen draaien overuren.
Ook in de zorgsector, onder meer voor bejaarden, waren er de afgelopen weken noodkreten van personeelsleden en familieleden die het gebrek aan personeel en bijhorende kwaliteitsvolle zorg aanklaagden. In de opvang van ouderen is de winst blijkbaar belangrijker dan de aangeboden zorg. Personeel en ouderen zijn daar de dupe van.
Dit soort geprivatiseerde opvang is wat de N-VA ook wil voor daklozen en andere sociaal zwakkeren in Antwerpen. De verantwoordelijke schepen Fons Duchateau begrijpt naar eigen zeggen niet waarom de begeleiding van daklozen soms zo lang duurt. Eigenlijk begrijpt hij niet waarom er sociale problemen zijn en waarom deze als gevolg van het asociale neoliberale beleid toenemen. Bijgevolg herleidt hij alles tot individuele keuzes en verantwoordelijkheden.
De vermarkting van een deel van de sociale sector in Antwerpen werd deze week opnieuw concreter met het uitlekken van het nieuws dat de groep G4S er als beste uitkwam voor de uitbating van de daklozenopvang die nu door ‘De Vaart’ wordt georganiseerd. G4S is een veiligheidsbedrijf dat eerder in opspraak kwam wegens verregaande gebreken in de beveiliging van de Londense Olympische Spelen in 2012 of nog wegens betrokkenheid bij de apartheidspolitiek van het rechtse Israëlische regime. Dit bedrijf zou nu de begeleiding van daklozen moeten doen? Zullen ze een muur bouwen rond daklozen? Checkpoints instellen zodat daklozen zeker niet in het zicht van de rest van de bevolking komen?
Het is waanzin dat sociaal werkers die soms jarenlang gewerkt hebben aan een vertrouwensband nu plaats moeten ruimen voor een bedrijf als G4S. Sociale zorg wordt dan ondergeschikt aan de uitbouw van een winstgevend netwerk binnen de sociale sector. De Antwerpse N-VA chargeert om dit erdoor te krijgen. De noodkreten uit het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent geven nogmaals aan dat het verzet hiertegen gelijk heeft.
Er waren al enkele succesvolle acties tegen de vermarkting van de sociale sector. Op 29 september zullen sociaal werkers mee opstappen in de vakbondsbetoging met een blok ‘Sociaal werk is niet te koop.’ Als de onzekerheden onder het personeel – waaronder de vele personeelsleden die in vooropzeg geplaatst zijn! – niet snel genoeg in collectieve strijd omgezet worden, kan fatalisme een opgang maken. Laat ons dat vermijden door vastberaden het verzet tegen de vermarkting van de sociale sector te organiseren en op te komen voor meer middelen en meer collega’s.
De graad van beschaving kan afgemeten worden aan de zorg die ze aan de zwaksten besteedt. Het besparingsbeleid doet de sociale problemen toenemen en verhoogt de werkdruk in de sector. Tegelijk wordt de sector zelf getroffen door aanvallen en besparingen. Dit zorgt ervoor dat de allerzwaksten in de samenleving dubbel getroffen worden door dit beleid. Sociaal werkers vinden dat verschrikkelijk, maar kunnen steeds minder doen omdat ze zelf onder vuur genomen worden. Sociaal werk is niet te koop, de volledige zorgsector (van gezondheidszorg over bejaarden- en gehandicaptenzorg tot sociaal werk) moet in publieke handen zijn en vereist dringend meer publieke middelen.
In de Antwerpse sociale sector heerst grote onrust. Het stadsbestuur vindt dat de sector niet efficiënt genoeg is en wil delen ervan op de markt plaatsen. Commerciële bedrijven kunnen zich dan aanbieden om een deel van het sociaal werk over te nemen. Dit bedreigt niet alleen het bestaande personeel maar ook de kwaliteit van het sociaal werk. Er waren in mei en juni al twee acties. We spraken met Hannes die actief is in Sociaal Werk Actie Netwerk (SWAN).
Interview uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’ die morgenavond uitkomt
Wat is de reactie van het stadsbestuur op de acties?
“Er waren op 30 mei en 30 juni al twee erg geslaagde acties met telkens 150 aanwezigen, zowel personeelsleden als cliënten en sympathisanten. De ongerustheid is groot, de woede groeit. Maar het stadsbestuur negeert dit. Integendeel, er werd van de zomer gebruik gemaakt om bovenop de vier eerder aangekondigde projecten bij CAW nog andere onderdelen van het sociaal werk op de markt te plaatsen.
“Het gaat onder meer om projecten bij het woonbegeleidingsteam. Wellicht zullen zowat 200 dossiers onder de maatregel vallen. Zij kunnen overgedragen worden naar andere organisaties. Er wordt vermoed dat het om de langdurige begeleiding zal gaan, begeleiding van onder meer mensen met een verslaving of andere problematieken. Die begeleiding duurt ‘te lang’ en is bijgevolg ‘te duur’. Hier zouden 13 VTE’s (Voltijdse Equivalenten) verdwijnen in acht teams.
“Samenlevingsopbouw, dat in de armste wijken bewoners van onderop organiseert en dus ook wel eens kritisch uit de hoek komt, zou tot 40% van de middelen verliezen. Dat komt erg hard aan, zowel voor het personeel als voor de activiteiten in kwetsbare buurten zoals het Kiel, Oud-Borgerhout, Antwerpen-Noord of Deurne-Noord. Verder zou ook Free Clinic, dat verslaafden begeleidt, in de klappen delen.
“De exacte omvang van de voorstellen is nog niet duidelijk. De stad blijft bewust vaag met het argument dat het nu nog niet veel informatie kan geven om de concurrentie te vrijwaren. Begin september worden de tenders (aanbestedingen) uitgeschreven, dan pas zullen we weten welke cliënten en welke personeelsleden weg moeten.”
Dit zal wellicht tot nieuwe acties leiden?
De boodschap is duidelijk: ‘sociaal werk is niet te koop’
“In de zomer zaten we met SWAN en de vakbonden bij zowel Samenlevingsopbouw als CAW samen. Bij Free Clinic is er jammer genoeg nog geen vakbondsaanwezigheid. Er werd beslist om samen te reageren en om naar alle teams te gaan. Sociaal werk zit erg verspreid met tal van onderdelen. Syndicaal afgevaardigden van CAW en van Samenlevingsopbouw zijn bezig met een ronde langs alle teams om de maatregelen toe te lichten. Eigenlijk zijn dit allemaal kleine personeelsvergaderingen die we willen laten uitmonden in een grote algemene personeelsvergadering voor iedereen. De timing daarover is nog onduidelijk, maar het is de bedoeling dat deze personeelsvergadering er in september komt.
“Tegelijk wordt gemobiliseerd naar de betoging van 29 september, de vakbondsbetoging tegen het asociale beleid. Een verantwoordelijke van de vakbond LBC suggereerde om een blok ‘sociaal werk is niet te koop’ te vormen op die betoging. Dat is een uitstekend idee. Parallel met het algemene actieplan van de vakbonden moeten we ook zien hoe we het verzet in onze sector opbouwen. We kunnen bijvoorbeeld acties van de CAW’s organiseren, er is onder meer in Halle-Vilvoorde en Brussel heel wat ongenoegen wegens het personeelstekort. Acties van het CAW kunnen opbouwen naar algemene acties van de volledige non-profit. De tekorten in alle onderdelen van de non-profit vereisen een actieplan van de sector.
“We kunnen best niet te lang wachten. De onrust in Antwerpen is bijvoorbeeld erg accuut. In de teams waar projecten op de markt gezet zullen worden, vragen de mensen zich natuurlijk af wie er van hun team zal getroffen worden en in september zal horen dat hij of zij nog tot 1 juni kan blijven maar daarna weg moet. Deze onzekerheid en onrust moeten we nu in actie omzetten. ”
Zijn er gelijkenissen met de vele reacties over gebrekkige zorg in onder meer de bejaardenzorg of de tekorten in de gehandicaptenzorg?
“Ja natuurlijk en het beperkt zich niet tot die zorgsectoren, ook in de ziekenhuizen bijvoorbeeld zijn er tekorten en problemen. Bij ons in de sociale sector zien we hoe de allerzwaksten aangepakt worden. Het besparingsbeleid en de economische crisis zorgen ervoor dat het aantal zorgbehoevenden sterk toeneemt, dit heeft gevolgen voor de werkdruk in onze sector terwijl het water nu al aan onze lippen staat. Maar tegelijk wordt een commerciële logica opgelegd waarbij de kwaliteit van de zorg en de begeleiding afneemt en de arbeidsvoorwaarden slechter worden.
“Overal in de zorgector en het sociaal werk probeert het personeel er het beste van te maken. Maar de noodkreten nemen toe: wij houden dit niet meer vol, klinkt het. Een samenleving die bij de meest kwetsbare mensen winsten wil halen en zorg en begeleiding aan commercie onderwerpt, is een zieke samenleving. Hoog tijd voor maatschappijverandering!”
Werkgevers van Zorgnet-Icuro klagen over “rusthuis-bashing” en “negatieve beeldvorming”
De stroom reacties over problemen in de zorgsector is stilaan indrukwekkend. Mensen klagen hoe hun ouders of grootouders behandeld worden, personeel laakt het gebrek aan middelen. Een brief van een jonge verpleegkundige legde de vinger op een zere wonde. “Als je je tijd verdeelt over de patiënten, heb je een dikke vijf minuten per persoon. En dat voor het helpen bij de hygiënische zorgen, het aandoen van de nachtkledij en het verplaatsen in bed.” Er volgde een reactie van enkele koks die klagen dat er in verschillende woonzorgcentra drie maaltijden per dag voorzien worden voor een prijs van samen amper 3 euro. Onderzoek van de vakbond LBC-NVK gaf aan dat 84% van het personeel vindt dat de werkdruk de voorbije jaren is toegenomen. Bijna 60% zei te weinig tijd te hebben om te luisteren naar de bewoners of om even met hen te praten.
De commercialisering van de sector en het chronische gebrek aan middelen ondermijnt de kwaliteit van de zorg en legt een onhoudbare werkdruk op aan het personeel. Is dit hoe we onze ouders en grootouders wensen te behandelen?
De werkgeversfederatie Zorgnet-Icuro voelde zich genoodzaakt om te reageren. Dit gebeurt niet door de problemen te erkennen, maar met een aanklacht tegen wat het een “reeks ‘rusthuis-bashing’” noemt. Volgens de werkgevers gaat het om een campagne van “negatieve beeldvorming” en verdienen “de vele woonzorgcentra en hun medewerkers een dergelijke negatieve douche niet.” Volgens Zorgnet-Icuro is er “veel goodwill en engagement om er met de schaarse middelen iets van te maken. Er zijn zoveel mooie praktijkvoorbeelden. Alleen halen die de media meestal niet, die vooral lijken te zoeken naar wat er niet goed loopt in de samenleving.”
Volgens de belangrijkste werkgeverskoepel in de zorg, Zorgnet-Icuro, is er dus voornamelijk een probleem van perceptie bij verslaggeving over de bejaardenzorg. Je hoeft heus geen vakbondsmilitant in de zorg te zijn om te weten dat er heel wat andere zaken gaande zijn dan enkel een foute perceptie vanwege de media. De publieke opinie kan duidelijk het verschil maken tussen de dagdagelijkse inzet van het personeel en het gebrek aan middelen en “allesbehalve ideale omstandigheden” waarin ze moeten werken. In tegenstelling tot wat Zorgnet-Icuro beweert, voelt het personeel in de bejaardenzorg zich niet aangevallen door de krantenartikels maar voelt zich eerder “erkend” : eindelijk eens iets in het nieuws van wat wij dagelijks meemaken!
Er is nood aan een campagne van zowel personeel als bewoners en hun familieleden om meer middelen te eisen en een zorgsector die niet op de winst gericht is, maar op het aanbieden van kwaliteitsvolle zorg. Dit vereist voldoende personeel en lagere kosten voor een verblijf in een rusthuis. De afgelopen vijf jaar nam de prijs met 20% toe. Een gemiddelde basisprijs loop al snel op tot 1.600 euro per maand, een gemiddeld pensioen bedraagt 1.250 euro. Wordt een rusthuisverblijf enkel iets voor de “happy few”? Ook moet de privé uit deze sector gehaald worden: zorg is te belangrijk om er winst op te laten maken. Meer publieke investeringen in personeel en infrastructuur is nodig. “Meer van ons is beter voor iedereen,” zegt de slogan van de actieblog Polsslag Non Profit.
Stop de commercialisering, stop de besparingen: samen voor meer publieke middelen in kwaliteitsvolle zorg. De middelen zijn er: kijk maar hoe de regering momenteel bezig is met het organiseren van een nieuw en zoveelste miljardencadeau aan de werkgevers in de vorm van een tweede taxshift, of naar de vele miljarden die naar belastingparadijzen worden doorgesluisd…
Op 30 mei was er in Antwerpen een actie tegen de vermarkting van het sociaal werk. Verslagje van die actie
WACHTRIJEN WORDEN EEN INDIVIDUEEL PROBLEEM VAN DE ZORGBEHOEVENDE
Het tekort aan middelen in de gehandicaptenzorg in Vlaanderen is algemeen bekend. Door de lange wachtlijsten krijgt bijna 1 op de 3 van de mensen met een beperking niet de zorg die ze nodig heeft. De Vlaamse Overheid kiest ervoor dit “aan te pakken” door zwaar in te zetten op de vermaatschappelijking van de zorg. Zorgbehoevenden zullen verplicht worden om mee te stappen in een ondersteuningsplan dat er op gericht is om zo veel mogelijk van de zorgen door hun eigen netwerk (familie en vrienden) en reguliere diensten (thuisverpleging, familie-en poetshulp en welzijnsdiensten) te organiseren. Pas als er dan nog een ondersteuningsnood overblijft, zal men via een erkenning door het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) beroep kunnen doen op de niet rechtstreeks toegankelijke gespecialiseerde zorg.
Daarbij kiest men voor een tweetrapssysteem. Iedereen met een erkende handicap én een aantoonbare ondersteuningsnood zou een basisondersteuningsbudget (BOB) krijgen van slechts 300 euro. Hiermee kan men zorg inkopen bij reguliere diensten en de rechtstreeks toegankelijke zorg. Aan de hand van het verplichte ondersteuningsplan gaat men dan na of er nog noden zijn. Wanneer dit het geval is kan men een persoonsvolgend budget (PVB) krijgen. Dit bedrag wordt niet bepaald door de reële zorgnood, maar door de nood die nog overblijft na aftrek van de inzet van het persoonlijk netwerk en wat men kan inschakelen via het BOB. Hiermee verengt men de toegang tot de gespecialiseerde (dure) zorg en laat men het nu al erg zwaar belaste netwerk gratis inspringen.
WIE HULP VRAAGT, WORDT KOOPWAAR.
De hervorming deelt de sector op in vergunde en niet-vergunde zorg die met elkaar moeten concurreren op de zorgmarkt. In de vergunde zorg, die door de hervorming minder subsidies zal krijgen, zullen kwaliteitsnormen en personeelsvoorwaarden nog door de overheid bewaakt kunnen worden. De niet-vergunde zorg kan zowel qua prijs, kwaliteitsnormen als personeelsvoorwaarden onder die kwaliteitsnormen gaan. In een situatie waar de BOB en PVB niet zullen volstaan om alle nodige zorg in te kopen, zal al snel de goedkopere, niet vergunde, zorg de bovenhand halen. Het gevaar voor een neerwaartse spiraal binnen de zorgsector wordt zo reëel.
Een gelijkaardige tendens zien we in de Antwerpse sociale sector waar men recent besliste om een aantal daklozenprojecten op de markt te gooien. Verschillende spelers, ook commerciële, zullen met elkaar concurreren om de projecten binnen te halen. Ook hier dreigt, in navolging van Nederland waar reeds een groot deel van de sociale sector vermarkt werd, een daling van kwaliteit van de hulpverlening en van de arbeidsvoorwaarden. Op 30/05 werd een eerste succesvolle waarschuwingsactie georganiseerd door het Sociaal Werk Actie Netwerk. SWAN kondigde reeds nieuwe acties aan en oriënteert zich daarvoor op het actieplan van de vakbonden.
HULP VERLENEN TEN KOSTE VAN DE EIGEN GEZONDHEID
Minister Muyters heeft midden mei eenzijdig beslist om de Vlaamse premie voor de landingsbaan (tijdskrediet) af te schaffen voor niet-hulpverlenend personeel. Administratieve bedienden, onthaalmedewerkers aan de balie, logistiek personeel, ICT, … zullen bij het uitbollen na een lange carrière in de zorgsector veel inkomen verliezen, of ze moeten blijven werken tot de verhoogde pensioenleeftijd. Dit in een sector waar alle werknemers geconfronteerd werden met een verhoogde werkdruk. Vandeurzen beknibbelde afgelopen jaar nog op de portefeuilles, waardoor voor vele werknemers het water aan de lippen staat. Ook voor niet-hulpverlenend personeel die binnen beperkte uren meer werk moeten verzetten.
De tax shift zou in de zorgsector extra jobs opleveren. Dat is echter een vergiftigd geschenk: door de lasten te verlagen wordt in de sociale zekerheid beknibbeld. Het uitgestelde loon van werknemers vermindert op deze wijze. De extra man- en vrouwkracht komt bovendien niet tegemoet aan de noden van de sector: de vragen stijgen, ze worden steeds complexer en ze vragen meer registratie. Het nieuwe VIA akkoord dat vanaf september onderhandeld wordt, kan een aantal directe verbeteringen brengen: bijkomende jobs, portefeuilles gekoppeld aan anciënniteit, de toenemende registratie compenseren, verbeteringen in het statuut van zorgverstrekker, … Deze eisen zijn echter geen garantie. 5 jaar geleden kwam er een 13e maand bij, slechts door opbouwende acties. Strijd loont! Vanaf september zal dit nog meer nodig zijn dan 5 jaar geleden!
Het overleg in de sector kent zijn grenzen: Muyters beslist eenzijdig om de premie voor de landingsbaan te beperken, Vandeurzen bespaart op personeel, de werkgeversorganisaties gaan mee in commercialisering, … Slechts door ons te organiseren en collectief strijd te voeren, zullen we besparingen stoppen en vooruitgang realiseren!
ALS HET REGENT IN DE VLAAMSE SECTOREN, DRUPPELT HET IN DE FEDERALE SECTOREN … ?
In het kader van de besprekingen over de uit te voeren besparingen in het RIZIV, zou in een voorstel dat momenteel op tafel ligt sprake zijn van besparingen op personeel van de gezondheidszorg in een aantal federale sectoren. In 2005 was in het kader van het sociaal meerjarenakkoord een eindeloopbaanmaatregel verkregen die, in verschillende fases (45 jaar, 50 jaar en 55 jaar) de werklast diende te verlichten van het personeel.
Concreet zou het voorstel dat de Minister van Volksgezondheid vandaag overweegt, inhouden dat de leeftijd van 45 jaar wordt verhoogd naar 46 jaar om 2 uur per week vrijstelling of een gelijkwaardige premie van 5,26 % berekend op het voltijds loon te kunnen genieten. Dit is onaanvaardbaar aangezien hiermee terug de spiraal van moeilijke werkomstandigheden op gang komt. Integendeel, door de langere loopbanen, zou er een bijkomende trap in de arbeidsduurvermindering moeten voorzien worden op 60 jaar.
SAMEN IN VERZET TEGEN DE BESPARINGSPOLITIEK VAN VLAAMSE EN FEDERALE REGERING!
Op alle beleidsniveaus worden er harde besparingen doorgevoerd. De afschaffing van de 38-uren week en het invoeren van onbeperkte interimarbeid zijn maar een greep uit de recentste maatregelen. De rechtse regering krijgt haar beleid niet meer verkocht. Het ongenoegen over deze politiek ligt aan de basis van een stakingsgolf die over het land trekt.
Wie denkt dat deze regering op haar maatregelen terug zal komen, is naïef of van kwade wil. Deze regering kent een unieke samenstelling, daarvan geen gebruik maken om “het DNA van België te wijzigen” zoals Michel zei, is geen optie.
Enkel door deze regering ten val te brengen, kunnen we haar maatregelen stoppen. Dit moet de inzet van het huidige actieplan zijn.
Dat zal enkel lukken wanneer het actieplan breed gesteund wordt. De eerste betoging was met 80.000 aanwezigen geslaagd. We moeten onze collega’s die nog niet mee zijn, overtuigen. Organiseer personeelsvergaderingen op het werk of vraag het aan een vakbondsafgevaardigde. Geef er toelichting, maar leg ook het actieplan voor zodat het gedragen wordt door een collectieve beslissing. Denk na over hoe je een piket zal organiseren en werk specifieke eisen uit voor een werking van het bedrijf en de sector in het belang van heel de gemeenschap in plaats van de winst. Zo moet zorg terug volledig in publieke handen komen en dit onder controle van zorggebruikers en personeel om de kwaliteit van de zorg en dus ook van de arbeidsvoorwaarden te garanderen.
We spraken met Bart Van der Biest, verpleegkundige in het ziekenhuis Sint-Maria in Halle. Daar was hij in 2004 de oprichter van BBTK. Sinds 2008 is hij vertegenwoordiger van BBTK-ABVV voor de verpleegkundigen en zorgkundigen in het ministerie van Volksgezondheid als lid van de Federale Raad voor Verpleegkunde (adviescommissie). Ook nu is hij kandidaat bij de sociale verkiezingen.
Wat zijn de specifieke problemen in jouw sector die een sterke vakbondsaanwezigheid noodzakelijk maken?
“We komen de volgende jaren in woelig vaarwater terecht aangezien Minister De Block zware hervormingen gaat doorvoeren in de ziekenhuissector. In haar plannen wordt er met amper enkele zinnen gerept over het lot van het personeel. Met een regering voor wie besparingen het alfa en de omega zijn, is dat niet meteen een geruststelling.
“De vergrijzing van de bevolking maar ook van het personeel zelf is een enorme uitdaging. Tegen 2020 is 30% van het personeel in de zorg +50 en verdubbelt het aantal 55-plussers. Dit veronderstelt eigenlijk meer investeringen in de sector, maar onze regering zal het omgekeerde doen. Als we kijken naar onze buurlanden waar gelijkaardige maatregelen reeds genomen zijn, kunnen we eigenlijk al een beeld vormen van de toekomst. De invoering van de DRG-financiering (vaste enveloppe per patiëntenprofiel) in Duitsland is grotendeels de oorzaak van het extreme personeelstekort. De Duitse vakbond Verdi schat dit tekort op 262.000 koppen: dat is ongeveer het dubbele van alle actieve verpleegkundigen in België! In Frankrijk gaat men 10% van de spoeddiensten sluiten, … En over de regelrechte horror in de zorg in Nederland wil ik liever zwijgen.
“Daarbovenop komen de plannen van Kris Peeters die nóg meer flexibiliteit mogelijk maken. De vakbonden in onze sector proberen al jaren de flexibiliteit in te perken. In ons ziekenhuis hebben we een systeem op poten gezet waarbij het uurrooster van de volgende week ‘vastgeklikt’ wordt op maandag. Dit gebeurt op basis van een roulement dat over een heel jaar wordt uitgespreid en dat aangepast wordt naargelang de noden van de dienst. Gedurende deze vastgeklikte periode krijgt het variabel uurrooster het karakter van een vast uurrooster en kan men dus weigeren om alsnog in te springen of van shift te veranderen. Dit zorgt voor een relatieve verlenging van het wettelijke minimum voor de bekendmaking van het uurrooster: dit is vijf dagen op voorhand. Voor diegenen die binnen de 24 uur (op vrijwillige basis!) op vraag van de werkgever toch van shift veranderen, is er een oproeppremie van 50 euro. Als de plannen van Peeters geconcretiseerd worden in de sector, mogen we dit alles op onze buik schrijven.”
Hoe zie je de campagne en wat zijn de plannen op jouw werkvloer?
“Een rode vakbond in een ‘oerkatholiek’ ziekenhuis in de Vlaamse rand rond Brussel is allesbehalve vanzelfsprekend. We proberen daar een mouw aan te passen door ZELF onze pamfletten te schrijven en affiches te maken om zo dicht mogelijk de leefwereld van de collega’s te benaderen. Ondertussen hebben we onze eigen typische stijl ontwikkeld die we kunnen omschrijven als ‘cartoonesk met een flinke lepel sarcasme en absurdisme.’ Communicatie in vakbondswerk is superbelangrijk. We maken dan ook gebruik van heel wat kanalen: onze eigen website, facebook, muurkranten in de kelderverdieping en de kleedkamers, een maandelijkse toer van de diensten, … De meeste problemen kunnen niet meteen opgelost worden en in dat geval is het wel belangrijk dat het personeel weet dat je ermee bezig bent. Een onderwerp waar we ons alvast willen in vastbijten, is agressiebeleid of beter gezegd: het ontbreken ervan. De samenwerking met LBC is tot hiertoe altijd goed geweest, tijdens het actieplan in 2014 zelfs uitstekend. Profileren tegenover de andere vakbond is geen slim idee als men na de sociale verkiezingen moet samenwerken. Vandaar dat we eigenlijk complementair werken en niet concurrentieel.”
