NL Socialisme

Tag: klimaat

  • Toenemende polarisatie. “Naast een verrechtsing onder jongeren zien we ook een ruk naar links”

    De Actief Linkse Scholieren en Studenten waren deze zomer aanwezig op verschillende festivals om campagnes te voeren rond seksisme, extreemrechts en klimaat. We spraken met Mai en Arne van de ALS over het incident op Pukkelpop en hoe ALS jongeren wil organiseren rond deze thema’s.

    ALS-leden waren aanwezig op tal van festivals afgelopen zomer. Hadden jullie een dergelijk voorval van extreemrechtse intimidaties en provocaties zoals op Pukkelpop gebeurde zien aankomen?

    “Eigenlijk verbaast het niet. Pukkelpop is het hoogtepunt van een hele reeks extreemrechtse intimidaties tijdens het afgelopen festivalseizoen. Het zelfvertrouwen van Vlaams Belang Jongeren en Schild & Vrienden is enorm gesterkt na de verkiezingsresultaten. Vlaams Belang Jongeren verspreidden in het begin van het festivalseizoen de boodschap dat het tijd was om met Vlaamse vlaggen de ‘festivals terug te claimen’. Dat dat ‘terugclaimen van de festivals’ meer betekent dan enkel vlaggen ophangen, is ondertussen duidelijk: hun aanwezigheid ging gepaard met openlijke haat en geweld. Op Dour werden de Vlaamse Leeuwen vergezeld van pancartes waarop te lezen stond “Pas de Wallons”… Op Dranouter werd een stand van Campagne ROSA slachtoffer van vandalisme en ging een groepje extreemrechtse militanten over tot fysieke intimidaties tegenover onze activisten ter plekke. Op Pukkelpop gingen ze gewoon door met deze reeks aan intimidaties.”

    Na het incident op Pukkelpop werden alle Vlaamse leeuwen van het festivalterrein gehaald. Wat denk je daarvan?

    “Haat kan niet bestreden worden door vlaggen weg te halen. Integendeel, rechtse partijen grijpen het weghalen van vlaggen aan om zichzelf in een slachtofferrol te wentelen. Dit betekent niet dat we dit onbeantwoord mogen laten. Een raid zoals deze op Pukkelpop zat eraan te komen. Het maakt deel uit van de reeks bewuste intimidaties van extreemrechts op iedereen die anders denkt. Wanneer we de aanwezigheid van extreemrechts en hun symbolen willen bestrijden, moeten we in staat zijn om bij iedere intimidatie, provocatie of vorm van geweld te kunnen antwoorden met zo groot mogelijke mobilisaties. Op deze manier kunnen we hun vertrouwen ondermijnen. Want het is niet omdat extreemrechts duidelijker aanwezig is, dat hun ideeën aanvaard worden door bredere lagen.

    “De indruk wordt soms gewekt alsof de meerderheid van de jongeren rechts zou zijn. Dit is een eenzijdige blik: naast een verrechtsing onder jongeren zien we ook een sterke ruk naar links. Een toenemende polarisatie onder jongeren is een internationaal fenomeen. Volgens de drie belangrijkste Franse peilingbureaus stemden in 2017 de Franse jongeren in de eerste ronde voor de uiterst linkse Jean-Luc Mélenchon (27 procent) en de extreemrechtse Marine Le Pen (23 procent). De nieuwe president Emmanuel Macron kwam bij de jongeren niet verder dan 20 procent in die eerste ronde.

    “De houding van jongeren ten opzichte van politiek kan het best gekarakteriseerd worden als volgt: een groeiend ongenoegen over de politiek van het establishment en een zoektocht naar een alternatief op het status quo. Dit werd bevestigd door een peiling van Het Laatste Nieuws en VTM. Bij jongeren tussen 12 en 24  gaven 7 op de 10 van bevraagde jongeren aan dat ze geen vertrouwen hebben in de politiek. Jongeren geven aan niet vertegenwoordigd te zijn. Dit leidt tot een gevoel van onmacht: de helft van de jongeren (51%) geeft aan dat ze niet het gevoel hebben dat hun stem een verschil kan maken. In 2017 vroeg de internetenquête ‘Generation What’ aan zo’n half miljoen jongeren in Europa of ze bereid waren deel te nemen aan een opstand tegen de gevestigde orde. In Zuid-Europa én Frankrijk antwoordden meer dan 60 procent ‘ja’. In België antwoordde zo’n 40% positief.

    “Dit sentiment werd geuit tijdens de klimaatbeweging, waar jongeren massaal in staking gingen. Evengoed werd er ongenoegen geuit via de stem van jongeren voor het Vlaams Belang. Die stemmen waren geen racistische of seksistische verklaringen, maar proteststemmen tegen de traditionele partijen en hun besparingen die aanvallen zijn op onze levensstandaard. De proteststem op het Vlaams Belang betekent dus geenszins een actieve steun voor het Vlaams Belang. De Schild en Vrienden jongeren en zij die dwepen met de Vlaams identiteit blijven een kleine minderheid. Ze hebben het voordeel sterker georganiseerd te zijn dan linkse jongeren, onder andere door een sterk uitgebouwde internetcultuur. Door de verkiezingsresultaten krijgen ze nu het vertrouwen om zich nog openlijker en brutaler te manifesteren: online en offline. Het zelfvertrouwen van extreemrechts kan rap ondermijnd worden, maar dan zullen linkse jongeren zich ook sterker moeten organiseren. Want de krachtsverhouding in de samenleving leunt helemaal niet naar rechts. Toen het Vlaams Belang aan de ingang van Pukkelpop Vlaamse vlaggen uitdeelde en een twintigtal Voorposters voor de ingang paradeerden met hun Vlaamse vlaggen, begonnen jongeren hen spontaan uit te jouwen tot ze het uiteindelijk moesten aftrappen.”

    Hoe komt het dan dat zoveel jongeren hun ongenoegen en frustraties niet kwijt konden in de klimaatbeweging en op het Vlaams Belang stemden?

    “Natuurlijk blijven de klimaatstakers een beperkt deel van de Belgische jongeren, voor jongeren in onzekere gezinssituaties is klimaat niet altijd de eerste zorg. In een interview in de Knack zei een leerkracht onlangs nog: “Als je ouders in een fabriek werken, wil je vooral dat ze open blijft. De vraag of die fabriek vervuilt, is minder belangrijk” (22 mei 2019).

    “De populairste eis onder jongeren was ‘meer, beter en gratis openbaar vervoer’, toch werd deze niet opgepikt door Youth For Climate. Zo’n eis zou nochtans aan andere jongeren, die nog niet overtuigd zijn, tonen dat de klimaatstrijd ook in hun belang is. De zwakte van de klimaatbeweging is dan ook de zwakte van haar leiding, die dacht via samenwerking met bazen van grote bedrijven een klimaatbeleid op poten te kunnen zetten. Voor een klimaatactivist is dit een tegenstrijdige houding: het zijn net grote bedrijven die verantwoordelijk zijn voor het merendeel van de uitstoot. Sinds 1988 zijn de 100 meest vervuilende bedrijven verantwoordelijk voor 70% van de uitstoot. We moeten niet strijden met multinationals, maar net tegen hen en dit linken aan de strijd voor het behoud van jobs, degelijke lonen, veilige arbeidsomstandigheden en tegen het kapitalistisch systeem zelf. Youth For Climate wist zich door haar verzoenende houding naar grote bedrijven niet te distantiëren van de groene partijen, die opkomen voor taksen op gewone mensen en die de armste lagen het hardst treffen. Dit botste op een sterke afkeer. Enerzijds voor de neerbuigende houding van de media, politici en sommige professionele klimaatactivisten, die hen vertellen hoe ze hun levensstijl moeten aanpassen en anderzijds voor heel wat schrik dat een klimaatbeleid hoe dan ook asociaal zou zijn.

    “Jongeren zouden aan de hand van comités op stedelijk en schoolniveau democratische discussies moeten hebben over het type eisen dat de beweging naar voren schuift. Op die manier hangt de stem van de beweging niet af van wat er bij de top van Youth For Climate wordt beslist en vervolgens via de media gecommuniceerd wordt.”

    In de Standaard (16/08) werd gesproken over een toename van seksuele intimidatie op de festivalweides. Is het niet tegenstrijdig dat Vlaams Belang jonge meisjes intimideert en Vlaams Belang zich tegelijk profileert rond de strijd tegen seksuele intimidatie en geweld?

    “Eén vrouw op zes is slachtoffer van seksuele pesterijen op festivals. Het is niet verbazend dat onveiligheid voor jonge vrouwen een belangrijk thema is. Vlaams Belang probeert zichzelf voor te doen als een voorloper in de strijd tegen seksueel geweld. Dat doen ze door op te komen voor meer veiligheid, te eisen dat er harder opgetreden wordt tegen daders van seksueel geweld en te strijden tegen migratie. Ze slagen er vooral in hun verhaal te verkopen door de afwezigheid van een sterke beweging rond dit thema. Maar ook omdat de linkerzijde zich beperkt tot symbolisch maatregelen en vaak enkel politieke correctheid predikt. Geloofwaardigheid winnen wordt dan natuurlijk erg moeilijk met een programma waarin reële verandering afwezig is. Toch is voor veel jonge vrouwen het vrouwonvriendelijk karakter van het Vlaams Belang heel erg duidelijk.”

    “Hoe hard het Vlaams Belang ook mag beweren seksisme te willen tegengegaan, niets hield hen tegen Dries Van Langenhove als lijsttrekker te lanceren. Van Langenhove werd bekend door de Pano-reportage over Schild en Vrienden die heel wat ophef veroorzaakte. Daarin was te zien hoe hij en zijn volgelingen seksistische memes die verkrachtingen verheerlijken hilarisch vinden en ook niet vies zijn van gedweep met nazisme. Niet alleen rechtse internetcultuur banaliseert seksueel geweld, maar ook de beelden die we dagelijks te zien krijgen via de media, reclame -en porno industrie. Er worden enorme winsten gemaakt onder het kapitalisme op het vrouwenlichaam door het te reduceren tot een lustobject en marktwaar. Hiertegen willen we in actie komen! We willen strijden voor meer investeringen in sensibilisering via onderwijs, de openbare ruimte en op de festivalweide. Personeel op festivals, maar ook bus- en treinbegeleiders, medisch personeel, opvoeders, … zouden opgeleid moeten worden rond preventie en beheer van agressie en dagdagelijks seksisme.

    “Het is trouwens een leugen dat vooral migranten daders zouden zijn van seksueel geweld. Volgens het instituut voor gelijkheid voor mannen en vrouwen, is drie van de vier daders van seksueel misbruik tegen volwassenen een bekende. Volgens Sensoa is de dader in bijna de helft van de gevallen een (ex-)partner (46,7%). Bij minderjarigen is de dader vaakst een familielid of huisgenoot (24,9%) of een kennis (24%). In slechts 16,6% van de gevallen is de dader een onbekende.

    “Financiële afhankelijkheid is een grote reden waarom vrouwen vaak niet weg kunnen uit gewelddadige thuissituaties. Een strijd voor betere jobs, betaalbare kinderopvang, meer sociale huisvestigingen, vluchthuizen en gepaste begeleiding in de wijken en op de scholen om slachtoffers te helpen is daarom noodzakelijk. Het Vlaams Belang komt in woorden op voor een verhoging van het minimumloon- en pensioen, maar toch stemde de partij tegen het voorstel om het minimumloon in alle Europese landen op te trekken. Strijden voor de emancipatie van vrouwen staat haaks op rechts conservatieve beeld over vrouwen, waar abortus een misdaad is of waar enkel het heteronormatieve gezin met traditionele rollenpatronen als normaal beschouwd kan worden.”

    Om af te sluiten: wat is de boodschap die jij vandaag aan jongeren zou willen meegeven?

    “Het voorbije jaar heeft een enorme indruk nagelaten op jongeren. Ondanks een historische beweging werden er geen verandering bekomen. Dit zorgt vandaag voor demoralisatie onder bepaalde delen van de beweging. Maar voor de toekomst van de klimaat- en andere bewegingen is dit een belangrijke les. Het is pas wanneer werkenden mee het werk neerleggen dat de kracht van dit systeem uitgedaagd wordt.

    “Ik zou jongeren aanmoedigen lid te worden van de Actief Linkse Scholieren en Studenten. We zijn een jongerenorganisatie die de strijd van jongeren systematisch linkt aan de strijd van werkenden. Want als het nu gaat over seksisme, extreemrechts, degelijke jobs of klimaat: dit is allemaal verbonden met het systeem. In een samenleving waar alles draait rond het maken van winst op korte termijn en de acht rijksten evenveel bezitten als de armste helft van de wereldbevolking, is het onmogelijk tegemoet te komen aan de huidige problemen.

    “Wereldwijd zien we een groeiende zoektocht onder jongeren en werkenden naar alternatieven op dit systeem. In de Verenigde Staten komt dit het sterkst tot uitdrukking. Volgens een peiling van Gallup blijkt dat steeds meer kiezers – vooral bij jongeren –socialisme beter vinden dan kapitalisme. Bij kiezers tussen 18 en 29 jaar scoort socialisme 57%, tegenover 47% voor het kapitalisme. Dit wil niet zeggen dat er een helder of eenduidig idee is wat een socialistische samenleving inhoudt. Toch onthalen we dit als een heel positieve stap vooruit en willen we met jongeren in discussie treden over wat socialisme volgens ons betekent. Wij denken dat de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle van de werkenden moeten komen te staan en dat op deze manier de economie gepland kan worden in functie van de noden van de meerderheid van de bevolking.”

  • We hebben system change nodig – de tijd dringt!

    Cartoon- Naor Kapulnik

    De Amazone, Siberië, Portugal, Griekenland, Californië, Alaska, De Canarische eilanden, Angola en Congo zijn slechts enkele regio’s die getroffen zijn door nooit eerder geziene bosbranden die de aarde hebben verschroeid in de afgelopen maanden.

    door Eugenio (uit de Nederlandse krant ‘Socialistisch Alternatief’ september-oktober 2019)

    De schade aan ons al kwetsbare milieu is onvoorstelbaar, met enorme hoeveelheden CO2 die zijn vrijgekomen, miljoenen hectaren bos die verloren zijn gegaan, ontelbaar verlies van dieren en biodiversiteit, en het verlies van woonomgeving voor miljoenen mensen. Het is zeer duidelijk wie de politieke verantwoordelijkheid draagt bij veel van deze bosbranden, met als scherpste voorbeelden: Trumps ontkenning van klimaatopwarming en terugdraaien van bescherming van het milieu, Bolsonaro’s actieve oorlog tegen het regenwoud en de inheemse gemeenschappen, en Poetins trage reactie. De economische belangen waarmee zij verbonden zijn, zijn zelfs nog duidelijker, met hun bekende connecties met de kolen-, olie-, gas-, vee- en agro-business.

    Echter, dit is slechts het topje van een smeltende ijsberg. Extreme weeromstandigheden worden veel te gewoon en intens om het verband met klimaatopwarming nog te ontkennen. Deze zomer hadden we in Nederland, net als in de meeste Noord-Europese landen, een hittegolf met temperaturen die nog nooit eerder gezien waren. 2019 brak daarmee voor de vijfde keer op rij het record van warmste jaar.

    Het klimaatbeleid van de Nederlandse regering blijft vaag en is niet in staat om zijn eigen lage doelstellingen te halen. We moeten ons niet voor de gek laten houden door het voorstel van de regering om de industrie te belasten voor CO2 uitstoot; het geld zal gebruikt worden om dezelfde industrie te subsidiëren bij hun groene transitie, zodat het toch de werkende bevolking is die de lasten krijgt te dragen van het klimaatbeleid. Een voorbeeld hiervan is dat de energierekening voor gewone gezinnen die dit jaar sterk stijgt, ondanks verkiezingsbeloften van de regering om die weer te verlagen, volgend jaar even hoog zal blijven. Dit beleid drijft werkenden en verarmde lagen alleen maar weg van de strijd voor het klimaat, en in de armen van populistisch-rechtse partijen zoals FvD.

    We moeten doorgaan met het opbouwen van een massabeweging van jongeren en werkenden, de vakbeweging bij de strijd betrekken en een socialistisch programma ontwikkelen om het huidige uitbuitende systeem dat de klimaatcrisis veroorzaakt te vervangen.

    WE EISEN:

    • Uitroepen van de noodtoestand voor het klimaat
    • Meer, beter en gratis openbaar vervoer
    • Voor publieke herfinanciering van onderwijs en onderzoek om technologie te gebruiken om klimaatverandering te stoppen.
    • Een massaal internationaal programma van herbebossing en het zuiveren van water
    • System Change, Not Climate Change! 100 multinationals zijn verantwoordelijk voor 71% van de vervuiling sinds 1988. Deze bedrijven zijn in het bezit van een kleine groep superrijken (de 26 rijkste mensen bezitten evenveel als de 3,8 miljard armsten). Hun winsthonger staat haaks op onze belangen en die van de planeet. Voor een ecologisch geplande economie, in plaats van een economie die om winst draait!
    • Nationalisatie van de hoofdsectoren van de economie. Dit betekent democratisch publiek bezit van de energiesector, de grootschalige landbouw, de industrie en het bankwezen in de context van een internationaal geplande economie. Op die manier kunnen winsten geïnvesteerd worden in de productie en distributie van betaalbare en groene energie, met behoud van banen!

    Sluit je aan bij de strijd! Sluit je om te beginnen aan bij de Global Earth Strike!

  • System change, not climate change. Onze eisen voor socialist change

    We zijn internationaal georganiseerd in het CWI (Committee for a Workers’ International), met afdelingen in meer dan 30 landen. In de komende klimaatacties zullen we wereldwijd rond een gezamenlijk programma actief zijn. Hieronder onze centrale eisen

    1. Er is geen tijd te verliezen! We hebben een drastische verandering nodig en het einde van fossiele brandstoffen voor energie en de productie van plastic in de komende jaren. We hebben voedsel nodig dat noch de planeet, noch onze gezondheid ondermijnt. Dit vraagt om dringende en kwalitatieve veranderingen in de energie-, industriële, voedsel- en landbouwproductie, in het transport en in de woningbouw.
    2. Voor de noden, niet de winsten. Individuele oplossingen zijn niet voldoende voor een wereldwijd probleem. De meerderheid van de mensen op de planeet heeft gewoon geen keus. Zelfs als we ons allemaal extreem milieuvriendelijk zouden gedragen, volstaat dit geenszins om het probleem op te lossen. We hebben een omvangrijk openbaar investeringsplan nodig: in hernieuwbare energie, in hoogwaardig, efficiënt en gratis openbaar vervoer, in milieuvriendelijk bouwen en wonen voor iedereen, in recycling- en reparatievoorzieningen. Dit alles is meer dan betaalbaar – tenminste als de rijkdom die we produceren niet wordt toegeëigend door een kleine elite.
    3. Stop de 100 belangrijkste vervuilers. Meer dan 70% van de industriële uitstoot van broeikasgassen in de afgelopen drie decennia is geproduceerd door 100 bedrijven. Maar het grootkapitaal negeert oproepen of wetgeving en de gevestigde partijen en politici staan op hun loonlijst. Wat we niet bezitten, kunnen we niet controleren. Daarom is de eerste stap om de grote energiebedrijven, maar ook de grote banken en industrieën, de bouw, het transport en de agro-industrie uit de handen van de kapitalisten te halen en in handen van de gemeenschap te brengen.
    4. De samenleving in dienst van de bevolking. Met die middelen is een wetenschap mogelijk die vrij is van de winstgedreven beperkingen van het kapitalisme. In plaats van miljarden te investeren in subsidies voor brandstofbedrijven, kunnen we ecologische technologieën en materialen ontwikkelen. We staan voor ieders recht op een goede job en een leven zonder armoede, onderdrukking, verwoesting en vernietiging. De grote bedrijven en hun enorme macht moeten democratisch gecontroleerd en beheerd worden door de werkende klasse en de maatschappij als geheel. Dit garandeert dat er geen jobs verloren gaan, maar worden omgezet in sociaal nuttige banen zonder loonverlies.
    5. Planning in plaats van chaos. Programma’s voor een “Green New Deal” of een “Green Industrial Revolution” wijzen in de noodzakelijke richting. Maar we moeten verder gaan, over de beperkingen van het kapitalistische systeem heen. In plaats van de kapitalistische anarchie van productie voor winst, moeten we plannen hoe we de grondstoffen van de planeet duurzaam kunnen gebruiken om aan de behoeften van de meerderheid van de bevolking te voldoen.
    6. Samen staken! Het zijn de gewone mensen die het meest te lijden hebben onder de klimaatverandering. En het zijn die werkende mensen die de macht hebben om de geschiedenis te veranderen. We moeten het jonge klimaatprotest voortzetten, verbreden door de werkenden en de vakbonden te bereiken en ons verenigen in een krachtige staking: het platleggen van de kapitalistische economie. Dit toont meteen ook het potentieel aan om de economische macht in onze handen te nemen.
    7. De wereld veranderen: de mens maakt deel uit van het ecosysteem – het kapitalisme niet. Vecht tegen het kapitalisme om het te vervangen door een maatschappij gebaseerd op behoeften, niet op winst – een democratisch socialistische maatschappij! Maak echt een verschil door zich aan te sluiten bij een strijdbaar, internationalistisch, socialistisch alternatief.

  • Strijd voor leefbare planeet is internationaal!

    Verslag vanop een bijeenkomst van het Internationaal Uitvoerend Bureau van het CWI door Tom Costello, lid van Socialist Alternative (het CWI in Engeland en Wales)

    Uit een vernietigend verslag van het Intergouvernementeel Panel inzake klimaatverandering van vorig jaar blijkt dat we nog maar twaalf jaar de tijd hebben om actie te ondernemen voordat er een wereldwijde temperatuurstijging van 1,5°C plaatsvindt. We hebben nu niet alleen te maken met klimaatverandering, maar ook met een existentiële crisis, die de vraag doet rijzen in welke wereld de jongere generaties zullen leven.

    De effecten van de crisis zijn nu al wereldwijd voelbaar. Klimaatwetenschappers hebben dit jaar vastgesteld dat de permafrost in het Canadese Noordpoolgebied 70 jaar eerder ontdooit dan voorspeld. Er is een nieuwe wereldwijde vloedgolf van bosbranden aan de gang – in Californië woeden er bosbranden over een gebied dat ongeveer 500% groter is dan in 1972.

    Maar de omvang van de crisis komt het meest tot uiting in de neokoloniale wereld. 350 miljoen mensen in Zuidoost-Azië en Afrika hebben dit jaar te maken gehad met een enorme hittegolf. Temperaturen tot 48°C in Noord- en Centraal-India hebben het leven gekost aan meer dan 36 mensen – het werkelijke cijfer zal waarschijnlijk een pak hoger zijn. In het huidige tempo zal er vóór 2050 een enorme piek in het aantal klimaatvluchtelingen zijn naarmate mensen uit hun huizen worden verdreven omdat grote delen van de wereld onherbergzaam worden.

    Het is in deze situatie dat een nieuwe generatie jongeren en werkenden zich begint af te vragen: hoe gaan we de crisis het hoofd bieden? Wat voor soort politieke verandering zal nodig zijn om de crisis aan te pakken? Het is in dit kader dat het Internationaal Uitvoerend Bureau van het CWI een discussie hield over de klimaatcrisis en een gezamenlijk antwoord en programma als antwoord op deze crisis.

    Jongeren wijzen de weg

    Met de groeiende verontwaardiging en angst over de ontwikkeling van de klimaatnoodtoestand, worden politici geconfronteerd met een toenemende druk om antwoorden te vinden. Het oude antwoord – dat het de schuld is van de werkenden als consument – is volstrekt onbevredigend gebleken.

    Een resultaat van deze ontwikkeling is te zien in de Verenigde Staten. Alexandria Ocasio-Cortez, lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en een zelfverklaarde democratische socialiste, heeft het idee van een ‘Green New Deal’ geïntroduceerd. Met het voorstel om een belastingverhoging op de superrijken te gebruiken voor de financiering van groene banen en duurzame infrastructuurprojecten, is het gelukt om een massaal draagvlak te creëren onder de werkenden en delen van de middenklasse. Uit een recente peiling van het Marist College in New York bleek dat 63% van de respondenten het idee van een Green New Deal steunde.

    Dit weerspiegelt een bredere maatschappelijke trend op internationaal niveau. Werkenden, studenten en jongeren zoeken naar radicalere ideeën, terwijl het politieke establishment en de heersende klasse niet verder kwamen dan valse beloften en loze gebaren. Er is een groeiend besef dat het huidige economische systeem niet in staat is om aan de behoeften van de planeet te voldoen. In een recent Carbon Majors Report werd vastgesteld dat sinds 1988 slechts 100 bedrijven in de wereld verantwoordelijk waren voor 71% van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen.

    Het is voor velen geen verrassing dat de ontevredenheid en woede van miljoenen jongeren tot uitdrukking komt in het #YouthStrike4Climate. De beweging ontstond in augustus 2018 toen een 16-jarige student, Greta Thunberg, in Stockholm buiten de Riksdag (Zweeds parlement) demonstraties begon te organiseren om onmiddellijke actie te eisen om het klimaat te redden. Het is sindsdien geëxplodeerd met 1,5 miljoen mensen over de hele wereld die op 15 maart de scholen en universiteiten hebben verlaten. De volgende golf is bestempeld als een ‘Earth Strike’, naar aanleiding van Greta’s oproep aan de werkenden om een walk-out te organiseren om het verzet uit te breiden en te ontwikkelen.

    Tijdens een recente toespraak voor de VN-conferentie over klimaatverandering in Polen zei Thunberg: “We kunnen een crisis niet oplossen zonder deze als een crisis te behandelen. We moeten de fossiele brandstoffen in de grond houden en we moeten ons richten op rechtvaardigheid. Als oplossingen binnen het systeem zo onmogelijk te vinden zijn, moeten we misschien het systeem zelf veranderen.” Dit is een uitdrukking van een groeiende stemming op de #YouthStrikes. In veel opzichten beweegt het bewustzijn zich in een antikapitalistische richting. Voor een brede laag van de jongeren is het streven van het kapitalisme naar eindeloos winstbejag volledig onverenigbaar met echte klimaatrechtvaardigheid.

    Wereldwijde opstand

    Een rode draad in de discussie was het hoge niveau van internationalisme tijdens de stakingen. Er wordt algemeen erkend dat, omdat klimaatverandering niet in één land kan worden aangepakt, de beweging een mondiaal karakter moet hebben, gebaseerd op sterke banden tussen campagnes in alle landen. Het CWI, als een verenigde en internationale organisatie van socialistische activisten, heeft dit proces bij elke stap aangemoedigd en geïntegreerd in elk aspect van haar tussenkomst in de klimaatbeweging.

    Het is van vitaal belang dat we over de grenzen heen solidariteit opbouwen tussen de #Youth Strike en de georganiseerde arbeidersbeweging. In Noord-Ierland hebben werkenden de scheepswerf Harland & Wolff in Belfast bezet uit protest tegen banenverlies. In een periode van dalende winstgevendheid dreigen 130 banen verloren te gaan. De logica van de kapitalistische markt schrijft voor dat, waar geen winst te behalen valt, de arbeidersgemeenschappen nog meer ontberingen moeten doormaken. Dit zal de problemen van een nieuwe generatie jongeren, die momenteel een steeds onzekerder wordende arbeidsmarkt betreden, nog verergeren.

    De Socialist Party (CWI in Ierland) speelt door haar invloed in de Noord-Ierse vakbondsbeweging een belangrijke rol bij het ondersteunen van de eis voor nationalisering om banen te redden. We hebben de eisen gekoppeld aan de klimaatbeweging, door te vragen om democratische controle, omscholing van de werknemers in de productie van apparatuur voor hernieuwbare energie, als onderdeel van een overgang naar 100 procent groene werkgelegenheid.

    Deze oriëntatie op de arbeidersklasse wordt door alle afdelingen van het CWI opgenomen. In Australië hebben de jongerenstakingen zich gericht op de Labour-regering van Queensland, die toestemming heeft gegeven voor de opening van een nieuwe kolenmijn door de reus Adani. Deze nieuwe mijn zou alleen maar rampzalige gevolgen hebben voor de arbeiders, de inheemse bevolking en de vele bedreigde diersoorten die rondom de mijn leven.

    De steenkoolwinning in de regio zal de kwaliteit van het water in het bekken van Galilee aantasten, een bekken dat 20.000 mensen van water voorziet. De Socialist Party (CWI in Australië) is enthousiast tussengekomen in het protest en verdedigt de noodzaak van publiek eigendom om werkenden die afhankelijk zijn van de fossiele brandstoffenindustrie om te scholen voor de ontwikkeling van hernieuwbare energie.

    Er is een gemeenschappelijke internationalistische aanpak van onze afdelingen. We zullen dit op 21 september verdedigen met een internationale interventie in Parijs. “System change, not climate change – vecht voor een socialistisch alternatief” wordt daarbij onze centrale slogan.

    Democratisch plan voor de planeet

    Zoals Marx het uitdrukte, “ondermijnt de kapitalistische productie de bronnen van alle rijkdom – de aarde en de arbeidersklasse.” Dit idee was de leidraad voor de discussie tijdens de IEC-vergadering van het CWI. We hebben onze gemeenschappelijke marxistische benadering van het milieu opnieuw bevestigd door de vernietiging van de planeet te koppelen aan een systeem dat gedijt op de uitbuiting van de arbeidersklasse over de hele wereld.

    Elke actie die kapitalistische regeringen kan ondernemen, zal te weinig en te laat zijn. We moeten handelen in de wetenschap dat het kapitalisme niet geschikt is om de klimaatnoodtoestand aan te pakken en de wereld naar een schone en duurzame toekomst voor de mensheid te leiden. Een programma om de crisis aan te pakken zal vooreerst gratis, toegankelijk en hoogwaardig openbaar vervoer moeten garanderen. Dit zou gepaard gaan met massale overheidsinvesteringen om ecologische huisvesting voor iedereen te garanderen.

    Dit zal een bredere verandering vereisen. We moeten het kapitalistische systeem zelf aanpakken. Als eerste stap zou dit betekenen dat we de energiebedrijven, het transport, de agro-industrie en de grote sectoren uit handen van de profiteurs moeten nemen. Een systeem van arbeiderscontrole en -beheer zou de basis leggen voor een democratisch socialistisch plan van duurzame productie, gebaseerd op de behoeften van de mensen en de planeet en niet van een elite die uitbuit.

  • System change. Waarom wij opkomen voor socialistische maatschappijverandering!

    Maandenlang kwamen tienduizenden jonge klimaatstakers op straat, onder meer met de eis ‘system change, not climate change.’ De woede ging samen met hoop en angst. Steeds meer mensen zijn ervan overtuigd: we hebben geen tijd te verliezen! De klimaatveranderingen zijn er nu al en we hebben slechts een kleine kans om een complete catastrofe te vermijden. Het is dringend om te begrijpen waar dit systeem voor staat, hoe het in elkaar zit en hoe we het zo snel mogelijk weg kunnen krijgen.

    Dossier door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Kapitalistisch systeem duwt ons naar de afgrond

    De wetenschappelijke rapporten en standpunten door experten stapelen zich op en gaan in dezelfde richting. Er zijn nog verschillende inschattingen over de ernst van de situatie, maar er is eensgezindheid over het feit dat de komende tien jaar cruciaal zijn. In juni verklaarde de voormalige Franse minister van Milieu (2001-2002) Yves Cochet: “De mensheid bestaat niet meer in 2050.” De Australische wetenschappers van het Breakthrough National Centre for Climate Restoration brachten een rapport uit waarin ze stelden: “De planeet en de mensheid komen tegen het midden van deze eeuw op een punt waarop geen terugkeer meer mogelijk is. Zonder onmiddellijke radicale maatregelen, ziet het er niet goed uit.”

    In augustus 2018 was er een studie door het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences die tot de conclusie kwam dat de aarde dicht bij haar “breekpunt” komt, met een temperatuurstijging die zich op 4 tot 5 graden Celsius boven die van het pré-industriële tijdperk stabiliseert. Bij de opening van de COP24 in december 2018 verklaarde David Attenborough (van de documentaires Planet Earth van de BBC): “Als we niets doen, moeten we rekening houden met de ineenstorting van onze beschavingen en het quasi compleet verdwijnen van de natuur.”

    Sommige wetenschappers nuanceren deze berichten. Maar zelfs een temperatuurstijging van 3 graden – dat wil zeggen: het perspectief dat het meest waarschijnlijk geacht wordt indien de huidige tendens zich bevestigt – komt neer op de vernietiging van de ecosystemen van het Noordpoolgebied en het Amazonegebied. De droogte die dit met zich mee brengt, zou de helft van de wereldbevolking blootstellen aan minstens 20 dagen ‘dodelijke hitte’ per jaar. Dit betekent dodelijke hittegolven die vergelijkbaar zijn met de hittegolf van juni in Noord-India. Het is absoluut noodzakelijk om de uitstoot drastisch te verminderen om de opwarming van de aarde tot 1,5° Celsius te beperken en zo de meest verregaande gevolgen te vermijden.

    Niet alleen de uitstoot van CO2 is rampzalig. Bij ongewijzigd ritme zal er tegen 2050 meer plastiek in de oceanen te vinden zijn dan vissen. Vandaag neemt de mens al gemiddeld ongeveer 5 gram plastiek per week op, ongeveer het equivalent van een bankkaart. Dat werd gemeld door het Wereld Natuur Fonds (WWF). Elk jaar komt 600.000 ton plastiek in de Middellandse Zee terecht.

    Water zal een geopolitieke kwestie worden, en we weten heel goed wat dit betekent in dit systeem, waar “oorlogen om olie” en de neokoloniale plundering van grondstoffen schering en inslag zijn. In 2018 dwongen oorlog en vervolging 71 miljoen mensen te vluchten: nog nooit eerder waren er zoveel vluchtelingen en ontheemden als vorig jaar. Wat zal dit geven met de verregaande klimaatveranderingen die plaatsvinden? Als we er niet in slagen de koers om te keren, zal de barbaarsheid tot nieuwe en verschrikkelijke hoogten worden gedreven.

    Het hoeft zo niet te zijn!

    Dit catastrofaal toekomstbeeld is enkel onvermijdelijk als we er ons bij neerleggen. Het besef dat verandering nodig is, vormt een eerste stap. Maar zonder perspectief word je al gauw overweldigd door een gevoel van hulpeloosheid (er wordt vandaag gesproken over eco-angst). We moeten de situatie niet verbloemen, maar nagaan welke sociale krachten in staat zijn om tot concrete verandering te komen en van daaruit een strategie ontwikkelen om te winnen.

    Eén ding is zeker: we kunnen geen vertrouwen stellen op methoden die tot hiertoe gefaald hebben. De afgelopen decennia waren er tal van topontmoetingen met gepalaver, holle beloften, krokodillentranen en het spuiten van mist. Je kan moeilijk niet woedend zijn over de Canadese regering van Justin Trudeau die op 17 juni de “klimaatnoodtoestand” uitriep… om een dag later een grote uitbreiding van de oliewinning in het land goed te keuren!

    Het gezag van deze hypocriete politieke marionetten van de grote bedrijven smelt als poolkappen door de klimaatverandering. Maar dit betekent niet dat de vooroordelen die ze al jarenlang verspreiden automatisch mee verdwijnen. De afgelopen decennia was er een dominantie van de neoliberale ideologie die alles herleidt tot individuele verantwoordelijkheden. Als zoveel mensen zich slecht voelen over de toestand van het milieu, komt dit niet enkel door het ontbreken van een globale strategie maar ook omdat het establishment – helaas gevolgd door sommige klimaatactivisten – er alles aan doet om enkel over individueel gedrag te spreken en met de vinger naar gewone werkenden en hun gezinnen te wijzen.

    Welke krant of weekblad bracht nog geen dossier over onze ecologische voetafdruk en de impact van onze eetgewoonten of transport op de planeet? Dit gaat stelselmatig gepaard met aanbevelingen om ons gedrag te wijzigen. Er is niets mis mee om over onze consumptie na te denken, maar om de klimaatverandering te bestrijden zal het niet volstaan om af en toe de auto te laten staan of om ons afval beter te sorteren. Diegenen die ons dat willen laten geloven, onderschatten de omvang van het probleem. Ze gaan bovendien voorbij aan de enorme macht die we met de werkenden potentieel hebben om fundamentele verandering af te dwingen.

    Individuele recyclage zoals we dat vandaag kennen, werd voor het eerst gepropageerd door de campagne ‘Keep America Beautiful’ van Coca-Cola, andere drankengiganten en Philip Morris nadat de Amerikaanse staat Vermont in 1953 een wet stemde die niet herbruikbare verpakkingen verbood. Het doel van de campagne was om druk te zetten op de wetgevers. Met effect: de wet werd ingetrokken. Een ander doel van de campagne was om de bevolking te laten geloven dat de oorzaak van het probleem bij hun consumptie lag en niet bij de productie en de verkoop.

    We zijn veel meer dan consumenten en ons actieterrein is veel groter dan de beperkte omvang van een winkelwagentje. Het kapitalisme voorstellen als een levenskeuze om van alles individuele verantwoordelijkheden te maken in plaats van het systeem aan te pakken, is er vooral op gericht om dat kapitalistisch systeem te verdedigen. Uiteindelijk wordt alles in het werk gesteld om ons te laten geloven dat het einde van elke beschaving of het einde van een voor de mens leefbare planeet waarschijnlijker is dan het einde van het kapitalisme.

    Een systeem gebaseerd op verspilling

    In 2015 bleek uit een reeks journalistieke onderzoeken dat oliemultinationals al in 1977 tot de conclusie waren gekomen dat de opwarming van de aarde een reëel gevaar was. Ze namen een weloverwogen besluit om miljoenen dollars uit te geven aan campagnes van public relations en lobbying om politici en de publieke opinie ervan te overtuigen dat de opwarming niet bestond of dat het om een natuurlijk fenomeen ging. Recentere studies tonen aan dat deze bedrijven nog eerder op de hoogte waren van de opwarming: minstens sinds 1954 met het rapport van de geo-chemicus Harrison Brown van het American Petroleum Institute.

    Onlangs erkenden ExxonMobil, Shell, Chevron, BP en Total hun fouten en kondigden ze krachtige steun aan voor de beheersing van de opwarming van de aarde. De NGO InfluenceMap maakte echter bekend dat deze oliereuzen sinds de Klimaatakkoorden van Parijs in 2015 meer dan een miljard dollar uitgaven aan lobbywerk voor het uitbreiden van hun activiteiten op vlak van fossiele brandstoffen. Deze bedrijven zijn in staat om alles op te offeren om de hebzucht van hun aandeelhouders te bevredigen: het milieu, onze gezondheid, rechten van inheemse volkeren, de toekomst van ons leven op deze planeet!

    We moeten deze criminele multinationals onteigenen zodat we voorkomen dat ze nog meer schade aanrichten. Daar bevindt zich de kern van het probleem: het kapitalisme is gebaseerd op het privaat bezit van de productie- en ruilmiddelen, alsook op concurrentie met als doel om meer winsten op te stapelen. De meerderheid van de bevolking wordt uitgebuit ten voordele van de bezittende minderheid.

    Dit systeem belemmert de technologie en wat mogelijk is om het welzijn van de planeet en de mensheid te bevorderen. Dit is bijzonder duidelijk als we naar de hernieuwbare energiebronnen kijken. De beschikbare technologisch middelen maken heel wat menselijke arbeid overbodig. Dat kan goed nieuws zijn als het leidt tot een kortere arbeidsweek met behoud van loon en bijkomende aanwervingen, zodat werkenden meer vrije tijd hebben. Maar aangezien voor kapitalisten enkel de winsten tellen, wordt technologische vooruitgang vandaag gebruikt om werkenden af te danken en tot onzekerheid en armoede te veroordelen.

    De geproduceerde rijkdom wordt niet gebruikt om te investeren in bescherming van het milieu of in sociale, culturele en technologische ontwikkelingen. Neen, de rijkdom verdwijnt naar belastingparadijzen en wordt onder meer gebruikt voor speculatie over voedselprijzen of het slaapt op bankrekeningen om rente te genereren. Omdat investeringen in oorlogstechnologie meer winsten opleveren dan investeringen om ons milieu te beschermen, zijn er vandaag geavanceerde moordmachines met een langere levensduur dan onze telefoons of andere dagelijkse gebruiksmiddelen die bewust geprogrammeerd zijn om slechts voor een korte periode mee te gaan.

    Deze werkingswijze is een schande. Het feit dat wetenschappelijk onderzoek gebeurt door private bedrijven maakt dat de resultaten ervan niet door de gemeenschap kunnen gebruikt worden. Het verplicht wetenschappers in dienst van andere bedrijven om hetzelfde onderzoek over te doen, met het risico om dezelfde fouten opnieuw te maken. Het is een enorme verspilling van tijd, energie en middelen. Deze onzin wordt gerechtvaardigd door de winstlogica en de concurrentie in de private sector. Het is deze logica die een rem op vooruitgang vormt door het achterhouden van nieuwe octrooien, weigering om nieuwe geneesmiddelen te produceren als de oude voorraden nog niet verkocht zijn, vervuilende productie omdat deze minder duur is, …

    Woede richten tegen de fundamenten van het systeem

    We zijn niet alleen consumenten: we zijn vooral producenten van rijkdom. Het is onze arbeid die de economie doet draaien. Deze sociale kracht is de zwakke plek van het kapitalistisch systeem. De heersende sociale klasse bezit de productiemiddelen en gebruikt die met het oog op de eigen winsten. We kunnen deze heersende klasse echter overwinnen: als de arbeidersklasse het werk neerlegt, ligt alles plat. Door te staken kunnen we volledige economie blokkeren. Dat is een beslissende stap om te beseffen wat onze collectieve kracht is, maar ook om het bezit van de productiemiddelen in vraag te stellen. De bazen hebben ons nodig om te werken, maar wij hebben geen bazen nodig!

    Stel je voor wat mogelijk is indien sleutelsectoren van de economie zoals energie of financiewezen in handen van de gemeenschap worden geplaatst! Dan kan er democratisch beslist worden over de inzet en het beheer van de productiemiddelen in het kader van een rationeel geplande economie.

    Het kapitalistisch systeem loopt op zijn einde. Tien jaar na de Grote Recessie was er enig economisch herstel, voornamelijk op basis van middelen die door de overheden in de economie werden gepompt. Dit heeft echter enkel geleid tot een verdere vergroting van de kloof tussen rijk en arm. De elite aan de top van de samenleving profiteerde ervan, terwijl het overgrote deel van de bevolking onder besparingen gebukt ging. Vandaag staat de wereldeconomie op de rand van een nieuwe crisis.

    Net zoals de feodale aristocraten zich destijds aan de macht vastklampten toen het feodalisme achterhaald was door het nieuw opkomende kapitalisme, doen de bezitters van de productiemiddelen dat vandaag ook ondanks het bewijs dat het kapitalisme verouderd is. Om de macht van de oude aristocratie te veroveren, waren massabewegingen nodig die rechtstreeks tot revoluties leiden. Hetzelfde zal nodig zijn om de macht van de kapitalisten te veroveren.

    Het tijdperk van massabewegingen

    Na de economische crisis van 2007-2008 vonden er in de hele wereld uitzonderlijk dynamische massabewegingen plaats, waaronder revolutionaire of pre-revolutionaire bewegingen zoals de revoluties van 2011 in Noord-Afrika en het Midden-Oosten of de strijd van de Griekse arbeiders in de periode 2010 tot 2013. Helaas is het niet gelukt om deze strijd tot systeemverandering te leiden.

    In Egypte, Syrië en Libië zijn de revoluties veranderd in openlijke contrarevoluties door het ontbreken van een revolutionaire massapartij die in staat was de woede te sturen met een duidelijke strategie en een programma om het hele systeem omver te werpen en niet alleen dictators. In Griekenland capituleerde de linkse SYRIZA-partij in 2015 zodra ze aan de macht kwam. Dit kwam door een gebrek aan antikapitalistisch programma van een socialistische breuk met dit systeem. Het was de afwezigheid van revolutionaire massapartijen die de heersende klasse in staat stelde een wereldwijd tegenoffensief te voeren en de volksmassa’s te laten betalen voor de crisis die het kapitalistische systeem zelf veroorzaakt.

    Maar ondanks deze nederlagen zijn tientallen miljoenen arbeiders en jongeren op zoek naar ideeën en methoden om te strijden. De stakingsmethode is weer op de voorgrond getreden. In België bracht het vakbondsactieplan van 2014 de algemene politieke staking tegen de regering opnieuw in de schijnwerpers en werd het idee van een actieplan gepopulariseerd. Het stakingsinstrument is ook aangegrepen door de klimaatbeweging onder impuls van de jongeren of ook nog door de vrouwenbeweging.

    Alleen al in juni waren er de massale mobilisaties, ondanks repressie, in Algerije en Soedan. Daarnaast werd het rechtse regime van de Braziliaanse president Bolsonaro geconfronteerd met een algemene staking die 45 miljoen werkenden op de been bracht. In Hongkong betoogden meer dan twee miljoen mensen tegen een repressieve wet en tegen onderwerping aan de dictatuur van Peking. In Zwitserland waren er een half miljoen betogers in het kader van een feministische staking.

    De woede is groot en diep. Het cruciale ingrediënt dat ontbreekt om een einde te maken aan het kapitalisme, is een massaal politiek alternatief dat de werkende klasse, de onderdrukten en de armen internationaal verenigt rond een programma van socialistische maatschappijverandering. We staan voor een keuze. Ofwel blijft een kleine parasiterende minderheid de planeet en de bevolking plunderen om zichzelf te verrijken. Ofwel breken we met dit systeem om te bouwen aan een democratisch socialistische samenleving waarin alle middelen, wetenschappelijke kennis en moderne productiemogelijkheden ten dienste van de samenleving worden gesteld met respect voor het milieu.

  • Lessen uit 20 weken klimaatstrijd

    De klimaatbeweging van de afgelopen maanden was historisch. De gevestigde media proberen dit te minimaliseren en gebruiken het beperkte verkiezingsresultaat van Groen om te zeggen dat de beweging niet succesvol was. Dat is onzin. De beweging kan niet herleid worden tot de groene partijen. De klimaatstrijd kan bovendien sterker dan ooit tevoren terugkomen als we lessen trekken uit de eerste acties en ons goed voorbereiden.

    door Arne (Gent)

    Strijd loont!

    Dankzij onze talloze stakingsacties en betogingen bepaalden we maandenlang de politieke agenda. Zo werd het onvermogen en de onwil van het establishment om te reageren op de klimaatverandering duidelijker dan ooit tevoren. Dat establishment ving ook rake klappen: minister Schauvliege moest haar ontslag indienen en de Vlaamse overheid werd verplicht 75 miljoen extra te investeren in klimaatmaatregelen.

    Om de klimaatverandering te stoppen, is er natuurlijk veel meer nodig. “Verzet, verzet, internationaal: tegen de vervuiling van het kapitaal,” werd niet zomaar een van de populairste slogans. In de organisatie van zo’n verzet hebben we enorme stappen gezet: honderdduizenden jongeren in heel de wereld kwamen in aanraking met het stakingswapen en betoogden mee. We rebelleerden tegen het beleid. Dat is erg belangrijk: op de werkvloer zullen we ons ook moeten organiseren en strijden voor wat nodig is: een leefbare planeet én degelijke werkomstandigheden en verloning. Ook dat zullen we niet zomaar bekomen.

    Genoeg is genoeg!

    Tijdens de eerste stakingsacties deed het establishment er alles aan om het protest te minimaliseren. We werden voorgesteld als een bende hypocrieten en voor CD&V-voorzitter Wouter Beke waren de stakingsacties een extreemlinks complot. De regering scherpte deze denigrerende toon verder aan door klimaatcoaches op pad te sturen om in elke school uit te leggen hoe je nu echt milieubewust leeft. Deze moraliserende vingertjes zouden, en zullen, als een boomerang terugkeren richting het establishment. Al heel ons leven ervaren we enorme druk om zo ecologisch mogelijk te leven, maar de impact van deze individuele maatregelen is quasi nihil. De ecologische dreiging wordt enkel groter.

    De wetenschappelijke conclusie dat radicale verandering noodzakelijk is, bracht wereldwijd miljoenen mensen de straat op. Op 2 december betoogde energieminister Marghem (MR) nog mee met 100.000 jongeren en werkenden, terwijl ze twee dagen later tegen strengere uitstootnormen voor de energiesector stemde. Het was genoeg geweest. Er was nood aan strijd op hoger niveau: Youth for Climate riep op om elke donderdag te staken.

    3000-15.000-35.000

    De eerste weken liep het aantal stakers op van 3.000 tot 35.000. Duizenden anderen zouden volgen in de twintig weken daarna. Toch blijft dit slechts een klein deel van wat mogelijk was. Dure treintickets, intimidatie met sancties door directies: tientallen redenen hielden jongeren op school.

    Om dit te voorkomen, werden op verschillende plaatsen comités georganiseerd. Zij organiseerden acties aangepast aan de verschillende condities per stad. Daar waar lokale comités actief waren, kwamen er grote betogingen, geslaagde zitstakingen en goede campagnemomenten.

    Op dit potentieel moest worden gebouwd, maar veel comités verloren helaas hun slagkracht omdat Youth for Climate alle aandacht naar de wekelijkse nationale betoging trok. Dat is spijtig: een sterkere lokale verankering had goed gekozen nationale acties een enorme stimulans kunnen geven. Bovendien had de sterkere uitbouw van lokale comités kunnen leiden tot algemene vergaderingen waar verkozen vertegenwoordigers per school of lokaal comité beslisten over de volgende acties en de eisen.

    Valse vrienden

    Met moraliserende vingertjes kreeg het establishment de beweging niet klein, dus zocht het andere methoden. “Sign For My Future” werd gelanceerd. Belgische multinationals, zelfs banken die miljarden investeren in fossiele brandstoffen, waren plots grote voorvechters van onze planeet! De meeste klimaatstakers waren het eens: dit zijn valse vrienden. Toch besliste het kernteam van Youth for Climate om de campagne te ondersteunen. Dit gebeurde zonder enige vorm van discussie: een pijnlijk moment. Ook over de eisen bleef de discussie uit. Hierdoor konden politici ons eisen in de mond leggen, zoals de vliegtuigtaks en andere asociale ecotaksen die onder het kapitalisme de norm zijn.

    Er werd nochtans heel wat gediscussieerd over eisen, maar de mogelijkheid om hierover te stemmen en te bouwen aan een programma bleef helaas uit. Students for Climate probeerde dat wel. Dat was erg goed, maar op veel plaatsen bleven de vergaderingen klein. Er werd uitgegaan van een beweging onder studenten, die er nog niet was. Comités op iedere faculteit om medestudenten te overtuigen van acties door met hen te discussiëren over eisen en methodes, hadden dit kunnen voorkomen.

    Uitdagingen voor de beweging

    Een grote uitdaging voor klimaatstakers is bouwen aan de democratische organisatie van de beweging. We moeten zoveel mogelijk mensen betrekken bij de discussie over onze acties en eisen. Via Facebook open micro’s of comités aankondigen, … Er zijn mogelijkheden genoeg om deze discussies te organiseren. Zo zal ook duidelijk worden waar het probleem zit: bij het systeem. Er is nood aan een sociaal eisenpakket waar zoveel mogelijk jongeren en werkenden zich achter scharen.

    We hebben de eerste stappen gezet. Zo was er de oproep aan de vakbonden om mee te staken tijdens de internationale stakingsdag van 15 maart. Het blijft een uitdaging: werkenden en jongeren hebben dezelfde belangen, maar we hebben de economische slagkracht van werkenden nodig om echt dingen te veranderen. De georganiseerde arbeidersbeweging kan het systeem raken waar het pijn doet: bij de winsten. Verandering moeten we afdwingen door ervoor te strijden!

    Rise for Climate en Earth strike in september

    Op 22 september is er een nieuwe betoging van Rise for Climate in Brussel. Vijf dagen later is een Earth Strike aangekondigd. De campagne voor de betoging gebruiken om vijf dagen later wereldwijd zoveel mogelijk stakingsacties te organiseren, kan de klimaatstrijd een nieuwe dynamiek geven.

    We mogen ons niet laten demoraliseren. Noch door de pessimistische toon van de media, noch door de urgentie om onze uitstoot te verlagen. Jongeren en werkenden solidair: internationaal verzet tegen de vervuiling van het kapitaal!

  • Het is ofwel kapitalisme ofwel een gezonde planeet. Beiden gaan niet samen!

    Vecht mee voor socialist change not climate change

    Klimaatveranderingen bedreigen de toekomst van de mensheid, onze toekomst dus. Dat onheilspellend nieuws wordt bevestigd door klimaatwetenschappers. Het heeft honderdduizenden jongeren en anderen op straat gebracht om te protesteren. De actiedag van 15 maart was historisch: 1,6 miljoen betogers in 2.200 steden in 120 landen. Ook in ons land waren er grote betogingen van duizenden scholieren. Dat was slechts het begin: de strijd voor onze toekomst moet onverminderd verdergaan!

    Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zegt dat er ernstige verandering nodig is in de komende 12 jaar. Zoniet dreigt onherstelbare klimaatverandering. Nu gaan de veranderingen al heel ver: de grote hoeveelheid plastic in onder meer de zeeën vormt een bedreiging voor de gezondheid van mensen en het overleven van diersoorten. We kennen momenteel de zesde grote golf van uitsterven van soorten. Het is de eerste keer dat deze golf veroorzaakt wordt door de mens zelf. Uiteraard niet door alle mensen: door het kapitalistisch productiesysteem dat ons leven en de planeet domineert.

    Van het kapitalisme kunnen we geen oplossingen verwachten. Sinds het ondertekenen van de klimaatakkoorden van Parijs in 2015 hebben 33 banken maar liefst 1,9 biljoen dollar geïnvesteerd in fossiele brandstoffen. Meer dan 70% van de uitstoot van broeikasgassen sinds 1988 kan teruggebracht worden tot 100 multinationals. Maar liefst een vijfde van de wereldwijde koolstofemissie in industrie wordt gesubsidieerd door publieke investeringen. Grote bedrijven vervuilen omdat ze er recordwinsten mee maken. Overheden palaveren over klimaatplannen, maar blijven ondertussen geld van de gemeenschap aan die grote vervuilers toestoppen.

    Deze feiten zijn belangrijk: om het probleem aan te pakken, moeten we ons tot de grote vervuilers richten. Dat zijn niet wij, ook niet als we wel eens een malse biefstuk op de barbecue leggen of met het vliegtuig op reis gaan na een jaar hard werken. Neen: de grote vervuilers die het verschil maken als het op koolstofuitstoot aankomt, zijn de grote bedrijven en hun eigenaars. Het zijn de superrijke kapitalisten die enkel nog meer winst willen boeken, zelfs als het ten koste van de gezondheid van de bevolking en de planeet gaat. Kapitalisme en een gezonde planeet gaan niet samen: er is system change nodig!

    Vandaag controleren we met de gemeenschap niet wat er geproduceerd wordt en hoe dit gebeurt. De aandeelhouders doen dit. De arbeid van de werkenden en de natuur zijn echter de enige bronnen van rijkdom. Beiden worden ondermijnd door het kapitalisme. Het is daar dat we de kracht vinden die in staat is om tot verandering te komen: de werkende bevolking. Zij kunnen staken, hun bedrijven bezetten en de productie in eigen beheer nemen zodat de middelen geïnvesteerd worden in het CO2-vrij maken van energieproductie zonder verlies van jobs.

    De strijd tegen de opwarming van onze planeet moet ons brengen tot de controle over de sleutelsectoren van de economie: daar zit de vervuiling en de oplossing van het klimaatprobleem. De productie moet democratisch en ecologisch gepland worden in belang van mens en planeet. De 99% van de bevolking – werkenden en jongeren – staan vandaag tegenover de 1% rijke vervuilers. Om de klimaatstrijd te winnen moeten we die 99% organiseren en in strijd brengen om een einde te maken aan het vervuilende kapitalisme. Een rationeel geplande socialistische economie vertrekt van de noden van mens en planeet.

    Het gevecht voor deze maatschappijverandering is niet voorbij na dit voorjaar. De massale acties waren slechts het begin. Dit najaar is er een nieuwe internationale actiedag eind september en van 11 tot 21 november is er een klimaattop gepland in Chili: de COP 25. Dat is eveneens een aanleiding voor protest. Zoals Greta Thunberg opmerkte: “Om alles te veranderen, hebben we iedereen nodig. We moeten overgaan tot massaal verzet – we hebben aangetoond dat collectieve actie werkt.” Doe mee!

  • Wat met de klimaatstrijd na de verkiezingen? Beweging van onderuit heropbouwen!

    Waar een peiling in februari – op het hoogtepunt van de schoolstakingen –  nog voorspelde dat Groen de tweede partij zou worden in Vlaanderen, boekte ze in de verkiezingen uiteindelijk slechts een kleine vooruitgang qua zetels (Vlaams +4 en federaal +2). Met de PVDA, die van klimaat ook een speerpunt in haar verkiezingscampagne maakte en die wel een echte doorbraak maakte in de parlementen, lijkt geen enkele andere partij te willen besturen.

    Artikel door Fabian uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’

    Het lijkt er dus op dat een ambitieus klimaatbeleid geen onderdeel zal vormen van volgende bestuursakkoorden, toch zeker niet op federaal en Vlaams niveau. De grootste winnaar van de verkiezingen, Vlaams Belang, is zelfs openlijk sceptisch over de rol van antropogene CO2-uitstoot in klimaatverandering. Voor heel wat van de tienduizenden jongeren en werkenden die de afgelopen maanden op straat zijn gekomen voor dringende maatregelen tegen klimaatverandering voelden de verkiezingsuitslagen als een koude douche aan.

    Waar liep het mis?

    Anuna De Wever, één van de initiatiefneemsters van Youth for Climate, zegt “teleurgesteld” te zijn, niet in de Vlaamse partijen maar wel in de Vlaamse kiezers. In de commentaar onder artikels van de meeste mainstream media wordt zij consequent als wereldvreemde snotneus versleten, tenminste waar ze niet wordt afgeschilderd als pion in een complot van Greenpeace en andere NGO’s – een mening die ook Joke Schauvliege en Rik Torfs deelden. Het breed gedragen protest werd hiermee herleid tot een individuele kwestie met enkel aandacht voor enkele voortrekkers. Het feit dat de wekelijkse donderdagstakingen op hun grenzen botsten – onder meer omdat er naar ons aanvoelen onvoldoende aandacht was voor een lokale verankering van de beweging – versterkte dit.

    Groen kreeg de wind in de zeilen door de klimaatbeweging. Maar uiteraard werd al gauw gekeken naar wat het groene klimaatplan exact was. Hoewel Groen met haar klimaatplan ‘Pakt2030’ onder andere 80.000 nieuwe jobs beloofde, waren het vooral de asociale taksen zoals rekeningrijden en vliegtaksen die bleven hangen. Bart De Wever greep dit aan om consistent over een belasting-tsunami te spreken. Het antwoord daarop was dat ‘niets doen nog veel meer zal kosten’. Op een moment dat steeds meer gezinnen het moeilijk hebben op het einde van de maand is dat geen wervende boodschap. Langs Franstalige kant speelde dit voor Ecolo ook mee, maar in mindere mate. De aanwezigheid van de PTB duwde niet alleen de PS-campagne naar links maar ook die van Ecolo.

    Sociaal klimaatbeleid

    Hoewel er een brede consensus heerst binnen de klimaatbeweging dat een ecologische transitie op een sociaal rechtvaardige manier moet gebeuren, is dit op geen enkele manier concreet gemaakt. Enkel de hoogdringendheid van maatregelen schoven de zelf uitgeroepen leiders van de beweging naar voor, maar ze bleven zeer vaag in hun eisen. Zelfs het lijvige rapport dat Youth for Climate bestelde bij het Klimaatpanel geraakte niet verder dan vage algemene aanbevelingen, die op geen enkel moment verduidelijkten wat het zou kosten en wie ervoor zou betalen. Dat is nochtans nodig om ingang te vinden bij wie nog niet overtuigd is.

    De Europese Rekenkamer schat dat er ongeveer 1.100 miljard euro per jaar nodig is aan investeringen om enkel nog maar de doelstellingen te halen die de Europese Unie zichzelf oplegde in de strijd tegen klimaatverandering. In 2016 sluisden Belgische bedrijven 221 miljard euro door naar belastingparadijzen en in 2017 nog eens 129 miljard. Geld is er dus, maar het wordt in belang van de winsten van een kleine elite niet gebruikt voor de noodzakelijke investeringen.

    De beweging van onderuit heropbouwen

    Youth for Climate kondigde in de media aan dat het voor ‘seizoen 2’ gaat en dus de mobilisaties volgend schooljaar wil herhalen. Voorlopig gebeurt dit zonder lessen te trekken uit ‘seizoen 1’. De oproep voor schoolstakingen speelde een belangrijke rol en bracht een hele laag jongeren in contact met de methode van collectieve actie, de methode bij uitstek van de arbeidersbeweging.

    Het zal echter moeilijk zijn om hetzelfde enthousiasme te creëren zonder inhoudelijke discussies over hoe we de klimaateisen koppelen aan concrete sociale eisen en het geld daarvoor zoeken waar het zit, om werkenden te overtuigen dat het niet gewoon uit hun portemonnee moet komen. Jongeren hebben hen en de economische impact van hun stakingswapen nodig om echte verandering te bekomen.

    Er is een internationale oproep voor een volgende klimaatstaking op 27 september en er komt een nieuwe VN-klimaatconferentie op het eind van het jaar. We kunnen hiervan opnieuw enorme mobilisatiemomenten maken, maar dan moeten we samen de balans van de klimaatbeweging en de verkiezingen maken op alle scholen en werkplekken waar gestaakt is voor het klimaat.

  • Luxemburg: jongeren rebelleren rond klimaat

    Op 15 maart waren er ongeveer 15.000 klimaatbetogers in de regen. De Luxemburgse jongeren vestigden daarmee een nationaal en zelfs internationaal record in de klimaatmobilisaties, tenminste als we het aantal betogers vergelijken met de totale bevolking van het Groothertogdom Luxemburg.

    Door Jean (Luxemburg)

    Na dit overweldigende succes wilden de jongeren natuurlijk nieuwe acties. Het zijn zeker niet de antwoorden van de gevestigde politici die overtuigen om niet tot verdere acties over te gaan. Integendeel zelfs! De groenen zitten in de regering, maar stemden tegen een voorstel van Déi Lenk (radicaal links) om de klimaatnoodtoestand uit te roepen.

    Op 24 mei was er een nieuwe internationale actiedag en de Luxemburgse jongeren wilden daar graag aan deelnemen. Sinds 15 maart hing er rebellie in de lucht. Dit kwam deels door het voorbeeld van Extinction Rebellion en anderzijds ook door de dynamiek van de klimaatacties zelf. Het resultaat: de jongeren beslisten om een bezetting te organiseren en vroegen daarvoor geen toestemming van hun scholen of van het ministerie of de politie. Er was wel een oproep aan de leerkrachten om het protest te vervoegen of toch minstens geen sancties op te leggen.

    Wat was het plan? Een strategisch punt in de stad bezetten, met name de verbinding tussen het stadscentrum en de zakenwijk Kirchberg, waar zich ook de Europese instellingen bevinden. Het was van bij het begin duidelijk dat er niet zoveel volk zou zijn als op 15 maart, onder meer door het karakter van de actie. Enkele dagen voor de bezetting werd onder de organisatoren gezegd dat 500 aanwezigen een succes zou zijn.

    We waren uiteindelijk met 1.500 activisten. Er was een positieve maar radicale sfeer, met slogans gericht tegen de politieke verantwoordelijken voor de rampzalige situatie. Zo werd verwezen naar de nabije Europese instellingen. Er was een filterblokkade zodat alle voorbijrijdende automobilisten een pamflet kregen. Ondertussen werden slogans geroepen, was er een geïmproviseerd mini-concert en waren er heel veel discussies. Tegen 18 uur werd de actie opgeheven, na een korte volledige blokkade van de brug gedurende 15 minuten. Daarvoor kregen de aanwezige politie-agenten allemaal een pamflet.

    ‘Onderhandelde rebellie’ is een typisch Luxemburgs fenomeen. Dat kan vreemd overkomen, maar het werkte goed. Sinds de eerste klimaatbetoging in oktober 2018 is de steun voor de klimaatbeweging in het Groothertogdom aanzienlijk toegenomen.

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/VWxWrAzfZX4dBZis6]

  • Na de historische klimaatstakingen: verzet heropbouwen door het zelf te organiseren

    Eind december stemde de rechtse regering op de klimaattop ‘COP24’ tegen strengere uitstootnormen voor de energiesector. Daarmee stak ze haar middelvinger op naar de hele Belgische bevolking. Die keerde als een boomerang terug in haar gezicht. We gingen niet langer betogen op zondag, maar iedere donderdag in staking! Twintig weken later hebben honderden, duizenden en soms zelfs tienduizenden jongeren uit heel ons land gestaakt en met resultaat:

    • De leugenachtige minister Schauvliege die onze stakingen een complot noemde moest haar ministerpost afstaan!
    • De Vlaamse regering werd gedwongen 75 miljoen extra te investeren in klimaatmaatregelen!
    • Het klimaatthema staat al maandenlang bovenaan de politieke agenda en is een van de meest prominente thema’s van de verkiezingen op 26 mei!

    Is ons klimaat daarmee gered? Neen, maar we toonden aan waar het probleem zit: bij het onvermogen en de onwil van het establishment (de politici en de bedrijven) om de CO2- uitstoot echt te verlagen. Wanneer wij eisen dat er meer, beter en gratis openbaar vervoer moet komen antwoorden ze enkel met asociale taksen op onze vliegreizen of autoritten.

    JONGEREN EN WERKENDEN MOETEN SAMEN STRIJDEN!

    Op 15 maart en 24 mei dienden heel wat vakbonden een stakingsaanzegging in. Dit is een belangrijke stap vooruit. Zonder de economische slagkracht van werkenden zullen we er niet komen!

    100 multinationals zijn sinds 1989 verantwoordelijk voor 71% van de wereldwijde uitstoot! De winsten, van het kleine groepje rijken die deze bedrijven bezit, worden niet in vraag gesteld. Een van de grootste energiemultinationals ter wereld, ExxonMobil, heeft onlangs aangekondigd haar jaarlijkse olie- en gasproductie te willen verhogen tegen 2025 met maar liefst 25%! Dat terwijl het meer dan ooit nodig is dat de uitstoot van de energiesector daalt.

    De energieproductie moet groen worden als we klimaatverandering willen stoppen. ExxonMobil maakte in 2018 nog meer dan 20 miljard dollar winst op kosten van ons milieu en klimaat. De winstbelangen van de aandeelhouders botsen met de dringende investeringen die nodig zijn in onderzoek en ontwikkeling van groene energieproductie.

    We kunnen niet controleren wat we niet bezitten. Het zijn nochtans niet de aandeelhouders die de winsten produceren maar de werkenden. Werkenden uit deze sector kunnen staken, hun bedrijven bezetten en de productie in eigen beheer nemen om de winsten te investeren in het CO2-vrij maken van energieproductie zonder verlies van jobs. De hele energiesector moet in publieke handen als garantie op groene en betaalbare energie voor iedereen. Het stopt niet bij de energiesector maar het verhaal van ExxonMobil maakt wel duidelijk waar we naartoe moeten.

    De strijd tegen de opwarming van onze planeet moet ons brengen tot de controle over de sleutelsectoren van de economie, daar zit de vervuiling en de oplossing van het klimaatprobleem. De productie moet democratisch en ecologisch gepland worden in belang van mens en planeet.

    Socialist Change, not climate change!

    De 99% van de bevolking – werkenden en jongeren – staan vandaag tegenover de 1% rijke vervuilers. Om de klimaatstrijd te winnen moeten we die 99% organiseren en in strijd brengen.

    De beste manier om dat te doen is via comités op iedere school en ieder bedrijf. Deze comités moeten ook op lokaal en nationaal niveau samenkomen om collectief te beslissen welke nieuwe acties we ondernemen en moeten de discussie voeren over welke specifieke eisen we gebruiken om druk te zetten op de politici en bedrijven zodat hun ware aard duidelijk wordt!

    [divider]

    Sluit aan bij ALS

    Al deze ideeën: samen strijd voeren met werkenden, sociale klimaatmaatregelen eisen en zoveel mogelijk jongeren betrekken in de discussie over hoe we de klimaatbeweging willen uitbouwen en met welk programma, via lokale comités, … dat is wat de Actief Linkse Scholieren & Studenten de afgelopen periode in de praktijk hebben gebracht. En dat willen we blijven doen! Doe mee met de Actief Linkse Scholieren & Studenten en discussieer mee op ons zomerkamp! Om ons voor te bereiden de strijd sterker dan ooit te voeren vanaf september op iedere school en werkplaats!

    Wat is SYSTEM CHANGE? Kom er over discussiëren op ons zomerkamp!

    We hebben er genoeg van! We gaan in verzet! De internationale klimaatbetogingen zijn daar het beste voorbeeld van. Maar zij staan niet alleen in hun verzet. De voorbije jaren zagen we steeds meer jonge vrouwen, maar ook mannen, revolteren tegen het voortdurende seksisme. Ook de provocaties van rechtse populisten en racisten botsen telkens opnieuw op walging en actief verzet van heel wat jongeren en antiracisten.

    Op al die fronten groeit er een bereidheid tot strijd, maar ook de discussie over antwoorden en oplossingen. Welke lessen kunnen we trekken uit strijd bij ons en elders? Hoe kunnen we ons verzet versterken? Hoe kunnen we de woede verenigen? Met welk programma en welke strijdmethoden? Welke rol kunnen de verkiezingen van mei hierin spelen?

    Ons zomerkamp is een jaarlijkse traditie waar jongeren, antiracisten, feministen, vakbondsmilitanten en andere geïnteresseerden samenkomen. We wisselen er politieke discussie en marxistische vorming af met ontspanning en sport om ons voor te bereiden op de acties en campagnes die we zullen lanceren.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping