NL Socialisme

Category: Sociaal

  • Koude oorlog en kapitalisme drukken hun lelijke stempel op sociale media

    Door James Fleming (Socialist Party, ISA in Ierland)

    In 2013 werd ontdekt dat de Verenigde Staten telefoongesprekken van eigen burgers registreerde – de gesprekken van honderden miljoenen Verizon-klanten werden doorgegeven aan de National Security Agency.

    In 2018 kwam Google in de problemen door het verzamelen van “locatiegegevens van gebruikers, zelfs als [gebruikers] in de instellingen van hun apparaat hadden aangegeven dit niet te willen.”

    In 2019 bleek het bedrijf Cambridge Analytica “intieme persoonlijke Facebook-gegevens te hebben misbruikt om … kiezers bij de Amerikaanse verkiezingen te manipuleren.” Amnesty International verklaarde dat “de verraderlijke controle van Facebook over ons digitale leven de essentie van privacy ondermijnt” en beschreef het Cambridge Analytica-schandaal als “slechts het topje van de ijsberg.”

    In oktober 2023 werd bekend dat Amerikaanse autofabrikanten zonder het te weten gegevens verzamelden van eigenaars van auto’s, die werden doorgegeven aan verzekeringsmaatschappijen. Onderzoek beschreef het verzamelen van gegevens door autofabrikanten als “een privacy-nachtmerrie op wielen” en “de officieel slechtste categorie producten inzake privacy.”

    Veel organisaties en individuen die kritisch staan tegenover kapitalisme en imperialisme zagen hoe hun accounts verwijderd werden of hun berichten werden beperkt. Onlangs zagen we dit nog met het verbannen van Palestijnse solidariteitsorganisaties op Meta-platforms.

    Inbreuken en manipulatie

    Dit zijn slechts enkele spraakmakende voorbeelden van privacyschendingen en manipulatie via digitale media in de VS. Het Amerikaanse kapitalisme heeft zich de praktijk van massasurveillance en manipulatie eigen gemaakt en op een hoger en slinkser niveau gebracht dan ooit voordien het geval was.

    Ondertussen is de Chinese staat berucht om zijn internet firewall. Het heeft “een leger van internetpolitie” dat alle internetcontent kan filteren die als bedreigend wordt beschouwd door de verkeerd genaamde Chinese ‘Communistische’ Partij (CCP) en dat ook doet. Deze partij regeert over een zeer onderdrukkende kapitalistische en imperialistische staat die elke afwijkende mening meedogenloos onderdrukt.

    TikTok is een privébedrijf dat gevestigd is in Beijing. Voorstanders van TikTok hebben de neiging om te benadrukken dat het niet onderhevig is aan de belangen van de Chinese staat omdat het een privébedrijf is. Dit is naïef, maar zelfs als dat niet zo zou zijn, heeft TikTok geen vlekkeloze reputatie op het gebied van privacy. In 2022 gaf ByteDance, het in Beijing gevestigde bedrijf dat eigenaar is van TikTok, toe dat “verschillende van zijn werknemers in Beijing toegang hadden tot de gegevens van ten minste twee journalisten in de VS en het VK om hun locaties te traceren en te controleren of ze TikTok-werknemers hadden ontmoet die ervan verdacht werden informatie naar de media te lekken.” Dat is ongeveer de ernstigste privacyschending die mogelijk is.

    Dus wat betreft privacy en vrijheid van meningsuiting zijn noch de Amerikaanse noch de Chinese staat te vertrouwen, of het nu gaat om het officiële staatsapparaat of de private communicatiebedrijven die daarbinnen opereren, zoals Facebook, Verizon of TikTok.

    Inter-imperialistische concurrentie

    Ondanks beweringen van beide kanten dat democratie, vrijheid van meningsuiting of privacy op het spel staan, is de Amerikaanse aanval op TikTok een poging om de dominante positie van hun techbedrijven zoals Google en Facebook te beschermen tegen Chinese concurrentie. Het weerspiegelt het enorme conflict tussen deze twee imperialistische machten, dat in het afgelopen decennium heeft geleid tot het ontstaan van een intense koude oorlog tussen hen.

    De aanval op TikTok komt van een verenigd politiek establishment in de VS. Zowel Republikeinen als Democraten stemden in het Huis van Afgevaardigden om de verkoop van TikTok te verbieden of af te dwingen. De mate van hun eensgezindheid over deze kwestie is zelden vertoond. Ze stemden met 352 tegen 65 voor het verbieden of afdwingen van de verkoop van TikTok. Deze partijen, die zo scherp verdeeld lijken over veel kwesties, verenigen zich graag om de belangen van hun eigen superrijke klasse te beschermen.

    Individuen binnen de Amerikaanse heersende klasse, zoals Trumps voormalige minister van Financiën Steve Mnuchin, aanstichter van de campagne tegen het bedrijf, watertanden bij het vooruitzicht om TikTok over te nemen en veel geld te verdienen aan de gedwongen verkoop. Dit gebeurt allemaal onder het Democratische leiderschap van Biden.

    Een verbod op TikTok in de VS zou het levensonderhoud aantasten van talloze mensen uit de arbeidersklasse en kleine bedrijven die overleven door inhoud op TikTok te plaatsen. Talloze andere gewone mensen in de VS gebruiken TikTok als een platform om zich creatief uit te drukken of om hun vaardigheden te ontwikkelen als acteurs, komieken, entertainers, academici enzovoort. En dan hebben we het nog niet eens over de 8.400 jobs die rechtstreeks verloren zouden gaan onder werknemers van TikTok in de VS. Als TikTok verboden wordt in de VS, kan dit navolging krijgen in andere landen.

    Vervaagd optimisme

    Toen sociale mediaplatforms voor het eerst populair werden, waren veel gewone mensen optimistisch over hun potentieel. Ze werden gezien als democratiserende platforms die mensen in staat stelden hun eigen inhoud te verspreiden. Terwijl de traditionele media – kranten, radio, televisie – als forten waren waar de arbeidersklasse buiten de muren leefde, kon iedereen een MySpace- of Twitter-profiel aanmaken. Op het eerste gezicht leken sociale media een stem te bieden aan de stemlozen. Kunstenaars konden hun eigen werk promoten, of het nu ging om muziek, video, creatief schrijven, fotografie of vrijwel elke andere vorm van kunst. Ambachtslieden en kleine bedrijven konden hun unieke waren verkopen.

    Sociale media worden nog steeds op deze manier gebruikt, maar het is een veel minder positieve ruimte. Uit meerdere onderzoeken is zelfs gebleken dat het meer mentale schade aanricht dan goed doet. Gebruikers merken dat hun berichten minder van hun vrienden en volgers bereiken, terwijl hun tijdlijnen steeds meer worden overspoeld met memes van lage kwaliteit, spam en ‘gesponsorde’ inhoud. Veel inhoud is verontrustend voor gebruikers, omdat sociale mediasites algoritmes gebruiken om triggerende inhoud weer te geven om reacties uit te lokken en de betrokkenheid op hun sites te vergroten. Dat deze betrokkenheid negatief en verdeeld is, vergemakkelijkt door een online ruimte die is ontworpen om verslavend te zijn en doordachte discussies te ondermijnen, is verkieslijker en winstgevender voor sociale mediabedrijven dan andere minder schadelijke alternatieven.

    Het potentieel van sociale media als instrument voor de belangen van de arbeidersklasse maakt de heersende klassen ook bang. In het verleden is het internet effectief geweest voor het organiseren van arbeiders en gemeenschappen. Dit verklaart waarom socialistische inhoud steeds meer wordt beperkt of verboden op sociale mediasites en waarom dergelijke sites beerputten zijn geworden van reclame, oplichting, samenzweringstheorieën, racisme en algemene nonsens waar zinvolle discussie en betrokkenheid bijna onmogelijk is.

    Privé-eigendom

    Het optimisme dat mensen ooit hadden over sociale media neemt af omdat sociale mediasites, net als de vestingen van kranten, radio en televisie, eigendom zijn van en gecontroleerd worden door de rijken en machtigen die enkel uit zijn op winstbejag. We hebben er niet de vrijheid mee die we ooit dachten te vinden. De sites versterken allerlei soorten verdeeldheid zaaiende en manipulatieve propaganda om de heersende klasse te beschermen tegen de steeds populairder wordende ideeën van de arbeidersklasse over een alternatieve, progressieve manier om de maatschappij te organiseren – namelijk socialistische ideeën.

    Het internet is een ongelooflijke technologie met ongelooflijk positieve mogelijkheden. Dit potentieel wordt echter belemmerd door winstbejag en kapitalistisch eigendom. De miljardair-ondernemers gaan hun gangen en het resultaat is verschrikkelijk. De grote techbedrijven moeten in democratisch publiek bezit worden genomen en gerund moeten worden zonder winstoogmerk – zonder reclame en schadelijke algoritmen – onder controle van de werkenden en gebruikers.

    Het volledige potentieel van internettechnologie kan alleen worden gerealiseerd door zo’n democratisch, door arbeiders gecontroleerd internet dat wordt beheerd voor onze behoeften – een echt vrij internet waar reclame, oplichting en spam tot het verleden behoren.

  • Protesteer tegen aanleg van tweede grootste openluchtmijn ter wereld in India

    De Deucha-Panchami kolenmijn in West-Bengalen zou de tweede grootste dergelijke openluchtmijn ter wereld worden. Het is een ramp voor de mensen die er nu wonen en ook voor het klimaat. Een lokale actiegroep in verzet tegen het project maakte samen met ISA India (onze zusterorganisatie) een oproep tot internationaal protest.

    Gezamenlijke verklaring PAPA (Project Affected People’s Association) en ISA (International Socialist Alternative)

    Een lelijk monster steekt zijn kop op boven de staat West-Bengalen: het Deucha-Panchami mijnproject. Dit voorgestelde gebied voor ontginning bevat meer dan 2 miljard ton steenkool en staat op het punt om de op één na grootste steenkoolmijn in open lucht ter wereld te worden, en de grootste in Azië. Dit enorme project kost 450 miljard Roepee(ongeveer 5 miljard euro) en is niet alleen een aanfluiting voor de zogenaamde groene initiatieven van de uiterst rechtse BJP-regering, maar ook voor de schijnvertoning van de regerende partij in West-Bengalen, de Trinamool Congress (TMC) van Mamata Bannerjee. In de nasleep van het afschuwelijke Sandeshkhali-verkrachtingsschandaal is het failliet van hun zorg voor vrouwen en inheemse volken duidelijk zichtbaar.

    De uitvoering van dit project zal leiden tot de ontheemding van meer dan 21.000 mensen, waarvan de meerderheid Adivasi (9000+) en Dalits (bijna 4000), waaronder een groot aantal moslims. Deze mensen hebben diepe banden met hun geboortegebied, in het bijzonder de Adivasi (inheemse) bevolking die mogelijk al tienduizenden jaren onafgebroken in West-Bengalen woont. Hun band met het land en hun manier van leven is niet in geld uit te drukken.

    Bovendien zal mijnbouw rampzalige gevolgen hebben voor het hele gebied. De toplaag zal verloren gaan, de landbouw zal worden verstoord, de biodiversiteit zal afnemen, het grondwaterpeil zal dalen en overstromingen en vervuiling zullen als gevolg hiervan toenemen. Over vervuiling, die onder de beste omstandigheden slecht geregeld is, wordt door de regering niet eens gesproken. Het is aannemelijk dat de regering mensen die aan kastendiscriminatie onderworpen worden, minderheden en Adivasi als vervangbaar beschouwt omwille van zoveel geld, en zich geen enkele zorgen maakt over hun gezondheid.

    Het gebied zelf is bijzonder slecht voor mijnbouw. De kolenlaag ligt onder 225 tot 245 meter gestolde lava. Het boren door dit materiaal heeft een enorme impact op de kwaliteit van het water en de lucht, en de inwoners van de regio lijden al vaak aan silicose, een chronische longziekte die het gevolg is van het inademen van kwartsstof. Het boren door een kwart kilometer vulkanisch gesteente vereist waarschijnlijk ook grootschalig gebruik van explosieven, die naar verwachting een grote fysieke en psychologische impact zullen hebben op de omwonenden, naast het vrijkomen van gassen en chemicaliën in de lucht en het grondwater.

    Meer dan andere grondstoffen draagt steenkool bij aan de opwarming van de aarde. De Bengaalse delta, waar de stad Kolkata en het Sundarbans-gebied liggen, is een van de meest kwetsbare regio’s ter wereld als gevolg van de stijging van de zeespiegel. Kolkata is de 11e stad ter wereld gemeten naar stedelijke bevolking. In 2019 was Kolkata al de stad met het hoogste aantal vroegtijdige sterfgevallen als gevolg van vervuiling door kolengestookte elektriciteitscentrales. Een wereldwijde temperatuurstijging van 2°C zal ertoe leiden dat meer dan 50% van de meer dan 20 miljoen inwoners uit hun huizen zal worden verdreven. Overstromingen zullen niet alleen heel veel mensen op de vlucht drijven, maar ook het binnenland van West-Bengalen kwetsbaarder maken voor steeds heviger stormen zonder de verzachtende effecten van wetlands.

    Met al deze factoren samen heeft de regering zelf toegegeven dat de voorgestelde mijn waarschijnlijk niet winstgevend zal zijn. Eastern Coalfields Limited heeft het project zelfs geweigerd en het overgedragen aan West Bengal Power Development Corporation Limited. Bovendien hebben de reeds ontwikkelde mijnen in handen van WBPDCL genoeg steenkool om de komende 30 jaar elektriciteit op te wekken zonder de mijnbouw ook maar enigszins uit te breiden. West-Bengalen exporteert elektriciteit naar naburige staten en naar buurland Bangladesh!

    Volgens alle redelijke normen heeft het project geen zin en zou het geschrapt moeten worden. Kapitalisme is echter een systeem waarin rationele keuzes van individuen op collectief vlak leiden tot een systeem dat op grote schaal irrationele resultaten oplevert. Of de Wereldbank, het IMF of andere groepen nu direct de taak op zich nemen om deze operatie tot een goed einde te brengen, het zijn uiteindelijk de belastingbetalers van West-Bengalen die de rekening betalen. Het zijn de corrupte ambtenaren van de TMC of een andere politieke partij die de leiding krijgt over deze kolenmijn die persoonlijk winst zullen maken ten koste van de volksgezondheid, de vernietiging van het leven van de inheemse bevolking, de enorme milieueffecten van de klimaatverandering, enzovoort. Zij maken niets uit de schuldenlast voor de lokale regering en alle eerder genoemde problemen. Nog voordat er steenkool is opgegraven, zullen de aannemers en hun politieke handlangers al in het geld rollen. Bovendien is de door Adani geplande haven van Tajpur volledig afhankelijk van de export van steenkool uit deze mijn om economisch levensvatbaar te zijn.

    De succesvolle actie van de Narmada Bachao Andolan Beweging om de financiering van de Wereldbank voor het Narmada Dam Project in te trekken, heeft al een zwak punt van het project aangetoond. Deze enorme projecten zijn afhankelijk van externe financiering om de kosten van de eerste ontwikkeling te dekken. Toch vertrouwen de regeringen van West-Bengalen en India op het isolement van deze sterk onderdrukte plattelandsbevolking en doen ze er alles aan om ervoor te zorgen dat hun stem niet gehoord wordt. De TMC-regering heeft veel moeite gedaan om de mensen in West-Bengalen die zich tegen deze mijn verzetten het zwijgen op te leggen. Betogingen werden aangevallen, organisatoren zijn vals beschuldigd, activisten zijn gearresteerd en de regering heeft politieke neporganisaties in het leven geroepen om de schijn van steun onder de bevolking op te wekken. De fysieke locatie is een strijdtoneel geworden van politie en Naxal-opstandelingen en is niet langer veilig om te bezoeken.

    We weten allemaal dat het kapitaal dat ze nodig hebben opgeslagen ligt bij banken zoals de Wereldbank, het IMF, het Aziatisch Ontwikkelingsfonds enz.  Deze instanties financieren mijnen over de hele wereld. Dit is de grootste uitdaging voor PAPA geworden: voorkomen dat er geïnvesteerd wordt in vuile energie. De voortrekkers van de lokale bevolking dringen er bij bondgenoten op aan om bij deze instanties te protesteren om hen ertoe aan te zetten niet te investeren in vuile energie, in het bijzonder steenkoolmijnen en op steenkool gebaseerde thermische centrales.

    Uiteindelijk is er maar één oplossing voor deze crisis: het is het kapitalisme dat de voorwaarden voor deze ramp heeft geschapen, en alleen een socialistische reorganisatie van de samenleving kan zorgen voor een milieuvriendelijke en verantwoorde ontwikkeling die vrij is van corruptie. Maar socialisme kan alleen worden bereikt door een arbeidersklasse die fysiek en politiek sterker is, en we kunnen dit niet bereiken zonder te voldoen aan de onmiddellijke eisen van de arbeidersklasse en onderdrukte mensen en hun behoeften om te overleven. ISA en PAPA eisen samen deze veranderingen:

    • De Deucha-Panchami-kolenmijn mag niet worden gebouwd. Er mag geen mijn komen en er mogen geen uitzettingen plaatsvinden.
    • Een einde aan de kolenmijnbouw: geen mijnen meer en een geleidelijke stopzetting van de kolenmijnbouw met omscholing van de betrokken arbeidskrachten naar de groene energiesector.
    • Intrekking van alle politievervolgingen van activisten en beëindiging van de pesterijen en intimidatie tegen de betogers.
    • De regeringen van West-Bengalen en India moeten de hoogste prioriteit geven aan de productie van duurzame groene energie, in plaats van vuile fossiele brandstoffen of destructieve en gevaarlijke megadammen.
    • Protesteer bij Indische ambassades, de Wereldbank, het IMF en anderen: stop de financiering van steenkool!

    De ongemakkelijke waarheid is echter dat deze eisen niet zullen worden ingewilligd zonder de steun van de internationale gemeenschap. Modi en Banerjee rekenen erop dat milieuactivisten in het westen er niets van merken of er gewoon niets om geven. We kunnen dit niet toelaten. We roepen onze bondgenoten over de hele wereld op om actie te ondernemen ter ondersteuning van de armen en mensen uit de arbeidersklasse die nu onderdrukt worden. We moeten ervoor zorgen dat internationale geldschieters en bedrijven als Adani niet bij dit project betrokken kunnen raken zonder een hoge prijs te betalen voor hun aandeel. Steun ons om dit monsterlijke project te veroordelen en te vechten voor een kolenvrije wereld en een socialistische, groene toekomst!

    Over PAPA: Ons traject begon in 2001, toen de Sarisharatali Project Affected People’s Association vorm kreeg rond de gedwongen verwerving van land voor Sanjeev Goenka’s Sarishatali open kolenmijn in Paschim Burdhaman, West-Bengalen. Na de ervaring van de strijd van deze getroffen mensen in Sarishatali, besloot de organisatie om de onderdrukte mensen van de stammenbevolking, Dalits en OBC (anders achtergestelde kaste) gemeenschappen te beschermen tegen de grote bedrijven. Voor het grotere goed werd de naam van onze organisatie in 2008 tijdens een algemene vergadering veranderd in Project Affected People’s Association (PAPA).

    Over ISA: International Socialist Alternative is een wereldwijde strijdorganisatie van arbeiders, jongeren en allen die onderdrukt worden door kapitalisme en imperialisme. Met een aanwezigheid in meer dan 30 landen op alle continenten, strijden we voor een arbeidersalternatief over nationale grenzen heen, voor een socialistische wereld. ISA, voorheen het Comité voor een Arbeiders Internationale (CWI), werd opgericht in 1974. Het is momenteel georganiseerd in meer dan 30 landen op alle continenten in een gezamenlijke strijd voor arbeiderssolidariteit en socialisme. We zijn actief, discussiëren en komen met initiatieven en ideeën om overwinningen te behalen, bewegingen op te bouwen en te vechten voor een socialistisch alternatief.

  • Niemand is vrij tot iedereen vrij is

    LSP-pamflet

    Zonder protest geen vooruitgang

    Vooruitgang voor vrouwen, LGBTQIA+personen en andere onderdrukte groepen is te danken aan hun strijd. Maar toch dreigt de klok teruggedraaid te worden. Onzekerheid en onrechtvaardigheid domineren de levens van velen. Zonder een duidelijk antikapitalistisch en socialistisch alternatief kan (extreem)rechts zich opwerpen als alternatief.

    Waar de opmars van extreemrechts toe leidt, zagen we in de VS met het afschaffen van abortusrechten of de aanvallen op LGBTQIA+ rechten elders. Extreemrechts spreekt over hogere minimumlonen, maar Vlaams Belang stemt tegen elk voorstel om lonen te verhogen. Ze werken vakbonden die strijden voor koopkracht tegen. Ze zetten werkenden tegen elkaar op met discriminatie. Dat kunnen wij ons niet permitteren!

    Na onze getuigenissen: verandering afdwingen!

    #MeToo is niet voorbij. Jarenlang werd status en macht gebruikt om slachtoffers het zwijgen op te leggen, maar slachtoffers van seksueel geweld, machtsmisbruik en andere vormen van grensoverschrijdend gedrag blijven getuigen. Wereldwijd vinden grote feministische protesten plaats en ook in België zagen we acties tegen onderdrukking en misbruik. Denk maar aan Black Lives Matter, Pride Protest of de acties tegen misbruik in het onderwijs en het uitgaansleven.

    De getuigenissen in de mediasector en het onderwijs of het feit dat seksueel geweld vooral voorkomt in de gezinscontext maken duidelijk dat daar waar onzekerheid en afhankelijkheid het grootst is, misbruik vaker voorkomt. De strijd tegen geweld is daarom ook een sociale strijd.

    Vele politici beweren feministisch te zijn en nemen onder druk soms zelfs goede maatregelen, maar enkel als voor die maatregelen ook voldoende middelen worden vrijgemaakt kunnen ze een verschil maken. Met onderfinanciering van de publieke diensten en de pensioenen duwen ze vrouwen verder in ongelijkheid. Van het recht op abortus maken ze een politiek steekspelletje. Justitie faalt keer op keer. Slachtoffers worden veel te vaak niet geloofd, racistisch politiegeweld wordt getolereerd en #JusticeForSanda toont dat klassenjustitie niet tot het verleden behoort. Het hele systeem is schuldig.

    Stop de extreemrechtse dreiging

    De verkiezingen in 2024 gaan over de vraag of extreemrechtse en conservatieve politici sterker worden of als ook ter linkerzijde de tegenstem groeit. De PVDA is een tegenstem op extreemrechts, maar dat zal vooral zo zijn als we ook op straat de strijd tegen discriminatie blijven voeren en solidair zijn met slachtoffers wereldwijd: van Palestina, Oost-Congo, Ethiopië tot China. De PVDA-verkozenen kennen de realiteit van het dagelijkse leven en leggen het vuur aan de schenen van traditionele machtspolitici. Ze brengen de stem van protestbewegingen tot in het parlement.

    Andere partijen willen extreemrechts bestrijden met hetzelfde beleid dat hen heeft groot gemaakt. Maar de vraag is niet of we het ergste kunnen vermijden, de vraag is of het helemaal anders kan! Enkel stemmen is daarom niet genoeg. Om de voorstellen die de PVDA doet in beleid om te zetten zal sociale strijd nodig zijn. Enkel zo kan de werkende klasse het Vals Belang en Franstalige varianten (zoals Chez Nous) klein krijgen.

    Geen kapitalisme zonder racisme

    In dit systeem is winst belangrijker dan welzijn, natuur en gezondheid. De rijkste 0,18 procent Belgen heeft een groter vermogen dan de armste helft. Racisme, seksisme, ableism, LGBTQIA+fobie en discriminatie o.b.v. leeftijd worden gebruikt om lage lonen voor bepaalde jobs en sectoren te rechtvaardigen. Zo verlagen kapitalisten de arbeidskosten en verhogen ze hun winsten.

    De heersende klasse creëert bewust een vijandbeeld rond het ‘anders zijn’. Bijna alle partijen zijn voor een migratiestop en doen alsof migranten verantwoordelijk zijn voor de tekorten. Op die manier verdelen ze om beter te kunnen heersen. Het bemoeilijkt eenheid van de werkende klasse die nodig is om samen te strijden voor betere leef- en werkomstandigheden. De ”sociale” agenda van extreemrechts is dan ook een grote leugen. Ze verzwakken onze strijd.

    Free Gaza: “Mourn the dead, fight like hell for the living!”

    Te midden van een genocidaal bloedbad klinkt deze boodschap actueler dan ooit. Overal zien we de werkende klasse in actie daar waar onrecht en ongelijkheid is. In het Midden-Oosten en Noord-Afrika weerklinken slogans die tijdens de revolutionaire protesten, meer dan 10 jaar geleden, gebruikt werden. Vakbonden in België roepen op transport van militaire middelen te stoppen.

    Het potentieel voor echte verandering en een einde aan de decennialange bezetting en gruwel in Gaza ligt in deze massabeweging. Die beweging kan ook het vertrouwen geven aan Palestijnen en actievoerders op de Westelijke Jordaanoever en in Israël zelf om zich te blijven verzetten tegen de bezetting en het bloedbad.

    Gaza werd platgebombardeerd en miljoenen verloren hun hele hebben en houden. Het Israëlische bezettingsleger onder leiding van Netanyahu vernietigt alles wat nodig is om te overleven en gebruikt honger als oorlogswapen. Ook op de Westelijke Jordaanoever en elders blijft het geweld van kolonisten en het leger tegen Palestijnen duren.

    De Israëlische staat gebruikt op hypocriete wijze feministische taal en misbruikt de strijd voor LGBTQIA+ rechten om haar genocidale oorlog te verbloemen en te rechtvaardigen. Queer activisten en Palestijnse vrouwen roepen op tot verzet tegen dit koloniaal ‘feminisme’. Ook wij verzetten ons tegen elke poging van het kapitalistische establishment om feminisme of LGBTQIA+ rechten te instrumentaliseren om koloniale en racistische praktijken te rechtvaardigen. Een socialistisch feminisme is gebaseerd op het begrip dat oorlog, net als gendergerelateerd geweld, diepgeworteld zit in de patriarchale machtsstructuren van het kapitalisme.

    Terwijl het in Gaza bommen regent, nemen de winsten van Belgische oorlogsfabrikanten toe. De regeringen hebben bloed aan hun handen. De aandeelhouders van wapen- en transportbedrijven profiteren van elke kogel die afgevuurd wordt. De werkende klasse kan die winst- en moordmachine tegenhouden. Wanneer zij het werk stillegt – of beter nog: zelf zou beslissen over wat met de infrastructuur van wapenbedrijven gebeurt – liggen de winsten ook stil. Wij komen ervoor op om de hele wapenindustrie in publieke handen te brengen en deze industrie om te vormen tot maatschappelijk nuttige productie.

    • Voor een internationale massabeweging
    • Voor een boycot van de werkende klasse op wapenproductie en -transport
    • Voor Palestijnse bevrijding en sociale bevrijding in het hele Midden-Oosten

    Een programma voor een wereld zonder onderdrukking

    Dit systeem is niet in staat onze rechten te respecteren en al zeker niet in tijden van crisis. Om de strijd tegen discriminatie te winnen hebben we nood aan een programma dat uitgaat van een compleet andere logica dan die van het kapitalisme. Dat is hoe LSP de strijd tegen discriminatie ziet. Een wereld zonder discriminatie is mogelijk, dit programma zet er de eerste stappen naar toe:

    Tegen extreemrechts: opkomen voor een sociaal alternatief. Extreemrechts is in opmars en dat blijft niet zonder gevolgen. Dat is zeker zo voor migranten, moslims, LGBTQIA+ personen, vrouwen, mensen met een beperking, etc. Tegenover de opmars van Vlaams Belang en haar Franstalige tegenhanger, Chez Nous, hebben we nood aan sociale strijd en een stem voor de PVDA.

    My Body, My Choice. Politici spreken over vrouwenlichamen alsof het over koehandel gaat. Het recht op abortus is te beperkt en van een echte keuze is geen sprake. Door gebrek aan degelijke kinderopvang en koopkracht zit er voor sommigen niets anders op dan beslissen om geen kind te krijgen. Ook het recht om ons te kleden zoals we willen wordt ingezet als politieke pasmunt, denk maar aan het hoofddoekenverbod. Wij strijden op elk vlak voor een echte keuze!

    Gerechtigheid voor alle slachtoffers. Slachtoffers getuigen massaal, maar dat leidt te weinig tot verandering. Voor massale publieke investeringen in vluchthuizen, zorgcentra na seksueel geweld en meldpunten. Deze infrastructuur in ieders omgeving is noodzakelijk om elk slachtoffer te ondersteunen in hun strijd voor rechtvaardigheid.

    Massale publieke investeringen in onderwijs. Het onderwijs blijft te beperkt tot een voorbereiding op de arbeidsmarkt. Het is nochtans een plaats bij uitstek om discriminerende vooroordelen tegen te gaan. Voor degelijke lessen seksuele opvoeding die breken met hetero- en cis-normativiteit en met grote aandacht voor consent.

    Meer, beter en gratis openbaar vervoer. Stop vervoersarmoede: transport is een basisbehoefte. Wij laten niemand achter. Besparingen en afbraak van het publieke net maakt de samenleving steeds minder inclusief en zorgt bovendien voor meer CO2-uitstoot. Zij die het minst mobiel zijn of begeleiding nodig hebben, worden hierdoor het hardst getroffen.

    Minimum 17 euro per uur en 1700 euro pensioen. Slachtoffers van geweld zijn vaak financieel afhankelijk van de dader. Die kan een partner, huisgenoot of baas zijn. Garandeer iedereen een onafhankelijk en waardig leven! Geld is er genoeg.

    30 uren werkweek. Het tekort aan crèches en de veel te lage lonen zorgen voor een enorme dubbele dagtaak of verplichten gezinnen de keuze te maken een van de ouders thuis te laten blijven. We produceren meer dan ooit, maar de werkdruk blijft stijgen: er waren nog nooit zoveel langdurig zieken. Een collectieve arbeidsduurvermindering bevordert het welzijn van iedereen en moet gepaard gaan met een lagere werkdruk, massale aanwervingen ter compensatie en loonbehoud.

    Stop wachtlijsten. De jarenlange besparingen op publieke diensten maakten zorg, rusthuizen en crèches ontoegankelijk. Transpersonen zijn daar in het bijzonder slachtoffer van. Iedereen met nood aan zorg en opvang hoort daar recht op te hebben, ongeacht sociale of economische status. Stop de privatiseringen en investeer massaal waar nodig.

    Asiel voor alle vluchtelingen en regularisatie van alle mensen zonder papieren. In een wereld van genocide, oorlog en klimaatramp is solidariteit met vluchtelingen een noodzaak. Een kind sluit je niet op en elk mens heeft recht op een dak boven het hoofd.

    De investeringen en maatregelen afdwingen die noodzakelijk zijn om discriminatie en onderdrukking aan de wortel aan te pakken botsen binnen dit systeem altijd op weerstand van de elite en traditionele politici. Daartegenover hebben we nood aan een werkende klasse die in strijd gaat en zich niet laat verdelen.

    Voor een socialistisch alternatief. Onderdrukking en discriminatie zijn inherent aan kapitalisme. Alles dat nodig is om discriminatie te bestrijden botst met de wetten van dit systeem. De sleutelsectoren van de economie zoals de energie, farma en financiële sector moeten publiek beheerd en gecontroleerd worden. De rijkdom moet collectief beheerd worden gebaseerd op de noden van mens en planeet.

    In een wereld zoals vandaag is zwijgen geen optie

    Het leven kan niet gewoon doorgaan terwijl geweld, rampen en oorlog de levens van miljoenen mensen beheersen. Of je nu werkt, studeert of werkloos bent: in de strijd staan we samen sterker dan alleen.

    Emancipatie betekent ook begrijpen waar onderdrukking vandaan komt en met anderen het gesprek aangaan over hoe hiertegen op te komen. Wij maken deel uit van een internationale beweging die jongeren en werkenden organiseert in actie en vormt in het marxisme. Sluit vandaag nog bij ons aan!

    • 25-31 maart: meetings met Braziliaanse antiracistische activist. LSP maakt deel uit van International Socialist Alternative. Dat zijn jongeren en werkenden die zich over de hele wereld organiseren tegen onrecht en uitbuiting. Kom naar een van onze meetings.
    • 18 mei & 30 juni: Pride is a Protest. Betoog met ons mee in Brussel op 18 mei op de Belgian Pride waar we een strijdbare boodschap brengen. Op 30 juni organiseren we Pride is a Protest in Gent een roze zondag van strijd tegen LGBTQIA+ fobie en extreemrechts. Na de optocht volgen speeches en optredens. Alle info via @Pride_is_a_Protest
    • 6 & 7 juli: Antifascist Weekend. Om de zomer in te zetten, nodigen we iedereen uit voor een weekend vol vorming, gesprekken en uitwisselingen over hoe we de dreiging van extreemrechts kunnen tegenhouden. Met internationale sprekers. Alle info via linktr.ee/AntifascistWeekend

  • Een antwoord op de conservatieve propaganda. Transpersonen hebben altijd bestaan

    Rechts en extreemrechts voeren een haatcampagne tegen al wie zich verzet tegen onderdrukking en in het bijzonder tegen transpersonen. Die worden voorgesteld als het resultaat van een doorgeslagen woke-isme. Dat is nonsens. Een kijk op de ontwikkeling van rigide gendernormen weerlegt de conservatieve propaganda.

    door Frede (Brugge) uit maandblad De Linkse Socialist

    “Simplistische en rigide gendernormen zijn niet eeuwig of natuurlijk. Het zijn veranderende sociale concepten. Veel mensen zouden vandaag verbaasd zijn om te horen dat oude samenlevingen transgender personen in hoog aanzien hadden. Er was een bloedige campagne van de opkomende heersende klasse nodig om wat als natuurlijk beschouwd werd tot het tegenovergestelde te verklaren. Dat vooroordeel, dat aan de samenleving werd opgedrongen door de heersende elite, bestaat nog steeds.”

    Dit is wat Leslie Feinberg schrijft in de introductie van het pamflet Transgender Liberation, A movement whose time has come. Die tekst is ondertussen meer dan 30 jaar oud, maar de inhoud ervan blijft zeer vernieuwend en urgent. Vandaag is het contact met de geschiedenis en traditie van transpersonen verloren. Veel mensen hebben geen idee dat transpersonen altijd al bestaan hebben. Dat mag ook niet verbazen: transpersonen zijn letterlijk uit de geschiedenis geschreven. 

    De nadruk die in onze kapitalistische maatschappij wordt gelegd op de binariteit van gender is heel groot. Bestel je iets online, haal je je rijbewijs, neem je een abonnement op een tijdschrift: je moet M/V, en met wat geluk staat daar ondertussen ook ‘anders’, aanduiden. 

    Waarom is het nodig dat al die instanties weten of jij een man of een vrouw bent? En waar komt die nadruk op gender vandaan? Om antwoorden te vinden moeten we terug naar het ontstaan van de klassensamenleving. 

    Ontstaan klassensamenleving

    Voordat mensen aan landbouw gingen doen zo’n 12.000 jaar geleden, leefden ze in nomadische stammen die voedsel verzamelden en jaagden. In zo’n groep was het werk van iedereen nodig en kon niet meer verzameld of gemaakt worden dan nodig was. 

    Als we de hele menselijke geschiedenis terugbrengen tot de schaal van één jaar, dan leefden we 360 dagen in dit soort matrilineaire samenlevingen gebaseerd op gemeenschappelijk bezit. Tolerantie en respect voor menselijke variatie, inclusief sekse- en genderdiversiteit, vloeiden voort uit het feit dat mensen samenwerkten met werktuigen en andere materialen in gemeenschappelijk bezit. 

    Die tolerantie verdween toen de mens sedentair werd, aan landbouw ging doen en er een klassensamenleving ontstond. Hieronder een voorbeeld van hoe dat gebeurde.

    De Hebreeën (voorlopers van de Joden) zijn zo’n nomadische groep. Ze migreren op een bepaald moment naar het gebied van de Vruchtbare Sikkel. Ze moeten hiervoor constant oorlog voeren, aangezien het een heel gewild gebied is. Het is voedzame grond, waar gemakkelijk aan landbouw gedaan kan worden en het ligt op een handelskruispunt tussen Europa, Afrika en Azië. De samenloop van oorlog, landbouw en handel zorgt ervoor dat een kleine groep mensen in die samenleving zichzelf een overschot, wapens en rijkdom kan toe-eigenen en zo anderen kan gaan onderdrukken. De wetten die de elite wil opleggen worden onder andere in het boek Deutronomium (5de boek van de Thora, 2de boek van de Bijbel) vastgelegd. Eén van de doelen van deze wetten is het verschil tussen man en vrouw heel duidelijk vastleggen en vrouwen onderdrukken. De mannen, die de elite geworden waren, wilden namelijk heel graag goed weten welke kinderen van hen waren, om zo hun bezit in de familielijn te kunnen doorgeven. Enkele van die wetten luiden als volgt: “De vrouw zal niet dragen wat een man toebehoort, noch zal een man een vrouwenkleed aantrekken; want allen die dat doen zijn een gruwel voor de Here, uw God” en “Wie in de stenen gewond is, of zijn lidmaat is afgesneden, die zal de gemeente des Heren niet binnengaan.” Crossdressing en genderbevestigende operaties waren dus bestaande praktijken, anders zou de top van de samenleving de nood niet gevoeld hebben om dit verbod zo duidelijk in de wetten vast te leggen. Ook het voorschrift voor mannen om kort haar te hebben en vrouwen lang haar, werd door de elite ingesteld. De onderdrukking van transpersonen heeft dus dezelfde oorsprong als de onderdrukking van vrouwen. Doorheen de hele verdere menselijke geschiedenis hebben verschillende heersende elites (adel, bourgeoisie …) deze onderdrukking verdergezet. Verdeling zaaien was (en is) nodig voor hen om aan de macht te kunnen blijven. 

    Jeanne d’Arc

    Hoewel de repressie heel hard was, blijven transpersonen en de traditie van crossdressing aanwezig in samenlevingen en in tradities van boeren die nog voor een deel op gemeenschapsbasis leefden. Zo ook in het middeleeuwse Frankrijk. Het bekendste voorbeeld hiervan is ongetwijfeld Jeanne d’Arc, die vandaag vaak voorgesteld wordt als een jong meisje dat droomde, zo Frankrijk redde en uiteindelijk op de brandstapel belandde op verdenking van hekserij. De realiteit is anders. 

    Jeanne d’Arc speelde een belangrijke rol in de 100-jarige oorlog (oorlog om de Franse kroon tussen Engeland en Frankrijk tussen 1337-1453). Ze leidde een leger van boeren, slaagde erin Orléans te bevrijden en hielp de Franse troonopvolger naar Reims, waar hij gekroond kon worden. Ze deed dat in wapenuitrusting die voor mannen bedoeld was. Die klederdracht wordt soms verklaard vanuit het nut, het zou makkelijker zijn om ten strijde te trekken in mannelijke klederdracht. Boerenopstanden waarbij boeren zich vrouwelijk kleden en aanspreken met ‘zuster’, spreken dat tegen (bijvoorbeeld Rebecca and her Daughters in Wales, 1839). 

    In 1430 werd Jeanne d’Arc gevangengenomen door de Bourgondiërs, bondgenoten van Engeland. Ze werd overgeleverd aan de Inquisitie (toenmalige rechtbank van de Katholieke Kerk). In de cel weigerde ze keer op keer vrouwenkleren te dragen. Frankrijk deed niets om hun held, die de ‘rechtmatige troonopvolger’ weer toegang gaf tot de kroon, te redden. Waarom? Jeanne d’Arc werd vereerd door de boeren uit de gemeenschap op het platteland waar ze vandaan kwam. Mensen wilden haar constant aanraken. Dat vormde een bedreiging voor de Franse heersende elite. In die verering stond Jeanne d’Arcs crossdressing centraal. Niet hekserij maar net haar crossdressing leverde haar de brandstapel op. Maar de traditie van de boeren kon daarmee niet helemaal in de kiem gesmoord worden. De Kerk gaf toe dat de boeren haar na Maria als de grootste van alle heiligen beschouwden. Na haar dood werd haar harnas tentoongesteld en vereerd in de kerk van Saint-Denis. 

    Links: ‘Rebecca and her daughters’. Rechts: Jeanne D’Arc

    Transpersonen hebben altijd bestaan

    Jeanne d’Arc, Rebecca and her daughters (Wales), Mère Folle et ses enfants (Dijon, Langres en Chalon-sur-Saône), Mère Sotte et ses enfants (Paris, Compiègne), Mère d’Enfance (Bordeaux), Lords of Misrule (Engeland, Schotland)… zijn allemaal voorbeelden die aantonen dat transpersonen altijd bestaan hebben in samenlevingen met verschillende godsdiensten, dat ze een bepaald aanzien hadden en dat ze opstanden en zelfs oorlogen geleid hebben. Het is een goed argument tegen al wie beweert dat transpersonen voortkomen uit een woke generatie die de trappers verloren is. 

    Het maakt ook duidelijk hoe kolonisten in Amerika de two spirited people uit inheemse bevolkingsgroepen zo snel herkenden en waarom extreme repressie tegen hen gebruikt werd.

    Het is nodig om de onderdrukking van transpersonen tot in de oorsprong te begrijpen, om er het best tegen te kunnen strijden. Dat betekent dat we komaf moeten maken met de klassensamenleving en het privébezit van de productiemiddelen. Transactivist Leslie Feinberg concludeert: “Het feit dat op een schaal van één jaar, meer dan 360 dagen van de menselijke geschiedenis behoren tot coöperatief, gemeenschappelijk leven geeft me concrete hoop over wat er bereikt zou kunnen worden met de krachtige hulpmiddelen en technologie die vandaag bestaan, als we alle productie plannen om te voldoen aan de behoeften van iedereen, zonder rekening te hoeven houden met de kwestie van winstgevendheid.”

  • Racisme. Kolonialisme. Seksisme. Gemeenschappelijke strijd tegen onderdrukking

    De gebeurtenissen in de afgelopen periode laten weinig aan de verbeelding over: de wereld zit in een diepe crisis. Extreemrechtse en racistische politici zijn wereldwijd in opmars. Geert Wilders won de verkiezingen in Nederland met de hoogste score ooit voor zijn partij en Javier Milei in Argentinië behaalde zelfs het hoogste aantal stemmen waar een president in het land ooit de verkiezingen mee won. 

    door Arne Lepoutre uit maandblad De Linkse Socialist

    Extreemrechts aan de macht leidt tot het normaliseren van racisme en geweld. Met goedkeuring van het westers imperialisme blijft het extreemrechtse genocidair regime van Netanyahu Palestina verder koloniseren en uitmoorden. De vraag hoe racisme en (neo-)kolonialisme te bestrijden, blijft actueel. 

    Black Lives Matter

    Toen in 2020 de pandemie de wereld in lockdown bracht, waren de gevolgen daarvan niet voor iedereen gelijk. De tegenstellingen tussen arm en rijk, die al aanwezig waren, explodeerden. Of je al dan niet een tuin, een vast arbeidscontract of een voldoende ruime woning had, werden plots nog meer levensbepalende vragen. De lockdown trof vooral mensen van kleur het hardst, dat toonden alle onderzoeken aan. Het is dan ook geen toeval dat de lockdown de achtergrond werd van de grootste antiracistische protesten ooit. Van Minneapolis tot Dakar, Melbourne en Brussel: overal werd Black Lives Matter gescandeerd. 

    De acties brachten wereldwijd een ongeziene aandacht teweeg voor racisme en politiegeweld. In de scholen werd vaak voor het eerst openlijk gesproken over de onvergeeflijke brutaliteit van het Belgisch kolonialisme. Beelden en andere verwijzingen in het straatbeeld naar koloniale leiders, zoals Leopold II, werden aangeklaagd en soms verwijderd. Slachtoffers van racisme kregen de mogelijkheid hun getuigenissen te delen. Het zorgde voor groeiend bewustzijn rond racisme in de samenleving. 

    Terwijl bleek dat protest nodig is om vooruitgang te boeken, blijft de realiteit van racisme en politiegeweld het leven van velen domineren. Sterker nog, met de opmars van extreemrechts dreigt het zelfs toe te nemen. Vlaams Belang scoort tot 30% in peilingen en langs Franstalige kant is er de dreiging van de eerste extreemrechtse verkozenen sinds lange tijd. Mocht het VB meebesturen, zou dat desastreuze gevolgen hebben voor mensen van kleur en migranten. Een blik in haar programma is voldoende om dat te besluiten. 

    Zo pleit Vlaams Belang er bijvoorbeeld voor om kinderen die niet voldoende Nederlands spreken, al vanaf het eerste leerjaar (!), in aparte klassen te steken. Het is een vorm van apartheid waar deze partij van droomt. Over de link tussen de onderfinanciering van het onderwijs, de veel te grote klassen en de taalachterstand van sommige leerlingen rept de partij met geen woord. Ze verdelen om te heersen, deze partij van mannen in maatpak die rijden met Maserati’s, betaald met Chinees smeergeld. 

    In België trok drie jaar na BLM een nieuwe golf van antiracistisch protest door het land na de schandalige uitspraak in het Reuzegom-proces. Klassenjustitie en racisme behoren niet tot het verleden, maar zitten diep ingebakken in het systeem om de (toekomstige) elite te bevoordelen. Zelfs tot in de televisiestudio’s moest erkend worden dat de uitspraak op zijn minst de schijn van racistische klassenjustitie wekte. 

    In oktober verscheen het rapport ‘Zwart zijn in de Europese Unie’ (van het Bureau van de EU voor de Grondrechten) met de vaststelling dat “meer dan de helft van de mensen van zwart-Afrikaanse afkomst die in België wonen de afgelopen vijf jaar het slachtoffer zegt geweest te zijn van racisme of discriminatie.” In België gaat het om 56%, een pak meer dan het Europese gemiddelde van 45%.

    Waarom zitten ongelijkheid en discriminatie zo diepgeworteld in deze samenleving?

    “Geen kapitalisme zonder racisme” – Malcolm X

    Om discriminatie te stoppen, moeten we begrijpen waar het vandaan komt. Racisme en het idee dat de mensheid onderverdeeld is in verschillende ‘rassen’, waarbij witten superieur zijn tegenover alle andere mensen, komt voort uit het koloniale en imperialistische karakter van het kapitalisme. Slavernij en slavenhandel vereisten het ontmenselijken van de slaven en het normaliseren van raciale vooroordelen die zwarte mensen als inferieur beschouwden. Ook toen Europese machten grote delen van de wereld koloniseerden werd dat gerechtvaardigd met pseudowetenschappelijke praatjes over raciale en culturele ‘superioriteit’ van de koloniserende naties tegenover de gekoloniseerde volkeren.

    Het racisme dat gebruikt werd door de heersende klasse om haar brutale uitbuiting te rechtvaardigen, drong uiteindelijk door in elk aspect van de maatschappij. Tot op vandaag wordt economische ongelijkheid gerechtvaardigd en in stand gehouden met racisme. Dat is niet enkel zo in de paternalistische manier waarop over de neokoloniale wereld gesproken wordt. Ook de systematische ongelijkheid die mensen van kleur ervaren op de werkvloer, in het onderwijs en op de woningmarkt, wordt gerechtvaardigd met racisme. Vlaams Belang bijvoorbeeld spreekt consequent over ‘buitenlanders die weigeren te werken’. Vaak baseren ze zich op leugenachtige cijfers en en nooit erkennen ze de discriminatie op de arbeidsmarkt.

    Het kapitalistisch productiesysteem versterkt ongelijkheden. De opeenstapeling van winsten bij een kleine minderheid van de bevolking aan de top gaat noodzakelijk gepaard met tekorten voor de rest. Hoe die tekorten verdelen? Zonder een collectief antwoord tegen de heersende klasse groeit de verdeeldheid. Racisme in al zijn vormen – inclusief islamofobie – is een middel bij uitstek van de kapitalistische klasse om de aandacht af te leiden van de echte verantwoordelijken voor de graaiflatie, oorlogen, klimaatcrisis en ongelijkheid. 

    Omwille van al deze redenen is de strijd tegen racisme, net als de strijd tegen seksisme en andere vormen van discriminatie, onlosmakelijk verbonden met de strijd voor socialistische maatschappijverandering. Het kapitalisme is gebaseerd op uitbuiting en zorgt voor ongelijkheid en crisis. Dat is de voedingsbodem voor verdeeldheid. Racisten zoals de politici van het Rassemblement National of Vlaams Belang stellen maatschappelijke problemen consequent voor als het resultaat van ‘profiterende vluchtelingen en migranten’. Door samen de strijd aan te gaan voor betere werkomstandigheden, hogere lonen en tegen discriminatie kunnen we die leugens doorprikken. 

    Wanneer zo’n strijd gekoppeld wordt aan actieve campagnes op de werkplaats en in de samenleving om racistische opvattingen te bestrijden, wordt het duidelijk dat andere werkenden ongeacht hun huidskleur, afkomst, religie, gender of seksuele geaardheid, geen tegenstanders, maar net bondgenoten zijn. Onze tegenstanders staan niet naast ons in de fabriek, maar zitten in privéjets, op weg naar Davos en andere decadente bijeenkomsten van de kapitalistische wereldorde.

    Wat kan je doen? 

    In tijden van oorlog, genocide en dreiging van extreemrechts kan het leven niet gewoon doorgaan als anders. Er is nood aan protest. Extreemrechts dreigt de Europese verkiezingen te winnen, net als Trump in de VS of het Vlaams Belang bij ons. Daartegenover is nood aan protest en verzet. Op basis van sociale strijd kunnen we de thema’s van de verkiezingen bepalen en het Vals Belang ontmaskeren. Op 24 maart plaatsen we racisme op de agenda met een nationale antiracisme betoging in Brussel, afspraak om 13u op het Albertinaplein aan het Centraal Station. Kom met vrienden, familie of collega’s naar deze betoging!

    Strijd die tot overwinningen leidt zal duidelijk maken dat onze bondgenoten geen extreemrechtse politici zijn, maar andere jongeren en werkenden die op het einde van de dag dezelfde kopzorgen hebben. Een deel van die strijd zal ook zijn om te stemmen op een links alternatief. De best mogelijke tegenstem op extreemrechts vandaag is voor de PVDA. Probeer die mee te versterken!

    Het bombarderen van Rafah, waar Palestijnen zogezegd konden schuilen, laat niets aan de verbeelding over. De inzet voor het extreemrechtse regime van Netanyahu is bijlange niet het bestrijden van Hamas, maar het uitmoorden van de Gazanen. Geïnspireerd op het kolonialisme en gesterkt door de steun van de imperialistische bondgenoten, gaat dat regime steeds verder. 

    Daartegenover staan de miljoenen actievoerders die wereldwijd ‘Free Palestina’ scanderen. Wij strijden met het motto dat niemand vrij zal zijn tot iedereen bevrijd is. We kunnen de strijd tegen racisme hier in België dan ook niet loskoppelen van de strijd tegen het genocidaire bloedbad in Gaza. De Palestijnse solidariteitsbeweging kan op die manier bijdragen aan de strijd tegen extreemrechts. In de strijd tegen oorlog en de toenemende militaire uitgaven die ten koste gaan van investeringen in zorg, onderwijs en huisvesting, zien we wie onze bondgenoten zijn en wie slechts uit is op oorlog of het verdedigen van imperialistische belangen. 

    Tijdens onze meetings volgende week gaan we het gesprek aan over de link tussen racisme en andere vormen van discriminatie. En we nemen uiteraard uitgebreid de tijd om van Maria Clara te horen wat we kunnen leren uit het verzet tegen Bolsonaro in Brazilië.

  • Stop transfobie en rechts. Justice for Nex Benedict!

    Door Addison Langhorst en Sophie Scholl (Socialist Alternative, ISA in de VS)

    Nex Benedict, een non-binaire 16-jarige scholier uit Oklahoma, stierf in februari nadat die en een andere transgender scholier werden aangevallen in een vrouwentoilet door drie oudere scholieren. Deze woordenwisseling was geen geïsoleerd incident, maar maakt deel uit van een patroon van een escalatie van pesterijen en geweld tegen transpersonen. Nex en anderen werden daar in de loop van het schooljaar steeds meer het slachtoffer van.

    De tragische dood van Nex was niet slechts het ongelukkige resultaat van gewelddadige pesterijen die tot het uiterste gingen. De transfobe aanvallen en pesterijen waren een direct gevolg van Oklahoma’s rechtse, anti-trans toiletwet, die afgelopen mei werd opgenomen en die alle leerlingen dwingt het toilet te gebruiken dat overeenkomt met het geslacht op hun geboorteakte. Leerlingen meldden een toename van pesterijen toen die wet aan het begin van dit schooljaar van kracht werd. Deze gewelddadige tragedie is het resultaat van een gezamenlijke en georganiseerde inspanning van rechts om, door middel van hatelijke propaganda en juridische aanvallen, transpersonen te dwingen zich terug te trekken uit het openbare leven en veel van de progressieve verworvenheden van de LGBTQ+ rechtenbeweging terug te schroeven.

    Hoe kon dit gebeuren?

    Rechts voelde zich gesterkt door het voorbeeld van de “Don’t Say Gay”-wet in Florida, die gesprekken over gender en seksualiteit op scholen ernstig beperkt en die in 2022 werd aangenomen. Gouverneur Stitt van Oklahoma stelde dat hij “standpunt inneemt tegen de uit hand gelopen genderideologie die de basis van onze samenleving uitholt” en “de essentie van het betekent om een vrouw te zijn beschermt.” Stitt en andere Republikeinen geloven dat aanvallen op transjongeren hen stemmenwinst opleveren. Er zijn nochtans peilingen waaruit blijkt dat de meerderheid van de Amerikanen deze aanvallen een “groot probleem” vindt. Amper 1% zegt dat transpersonen de “belangrijkste kwestie voor het land” zijn en 57% denkt dat aanvallen op families van transkinderen “een groot probleem” zijn.

    Dit schooljaar is een recordaantal van 30 wetsvoorstellen tegen transjongeren van kracht geworden. Oklahoma is een van de 11 staten met een actieve wet die de toegang tot toiletten voor transpersonen beperkt. Daarnaast heeft gouverneur Stitt wetgeving ondertekend die de toegang tot genderbevestigende zorg ernstig beperkt, non-binaire markeringen op geboortebewijzen en officiële documenten verbiedt en transatleten belet om deel te nemen aan competities van schoolsporten. Sinds het begin van 2024 zijn er bijna 500 wetsvoorstellen ingediend in 41 staten, steeds meer gericht tegen transjongeren op openbare scholen. Veel van deze wetgeving, gemodelleerd naar de wetgeving in Florida, verbiedt alle discussies over gender en seksualiteit in de klas en het gebruik van vrij gekozen voornaamwoorden op school zonder toestemming van de ouders.

    De rechtervleugel richt zich op kwesties van ‘cultuuroorlogen’, zoals het aanvallen van LGBTQ+ jongeren en het ‘beschermen’ van scholen tegen ‘genderideologie’. Ze doet dit omdat ze niets concreets hebben om de echte problemen in het leven van werkende en jonge mensen aan te pakken. Ze hebben geen plan voor de verandering die we wanhopig nodig hebben: dingen zoals een massale verhoging van het federale minimumloon, betaalbare huisvesting en huurcontrole, Medicare for All, kwijtschelding van studieschulden en gratis openbaar onderwijs, om er maar een paar te noemen.

    Het enige wat rechtse politici als Kevin Stitt, Ron DeSantis en zelfs Donald Trump doen om de aandacht hiervan af te leiden, is een zondebok aanwijzen als de ‘echte’ vijand van werkende mensen. Soms wakkeren ze de angst aan dat transpersonen kinderen klaarstomen met genderideologie, soms zeggen ze dat migranten zonder papieren een nieuw soort Hanibal Lecter-achtige groep supercriminelen zijn. Het doel van dit alles is om de aandacht af te leiden van de echte problemen die alle mensen uit de arbeidersklasse verenigen, zoals het feit dat de lonen al tientallen jaren stagneren of de huidige crisis in de kosten van levensonderhoud. Desondanks vormen deze aanvallen een reële en serieuze bedreiging, omdat ze bij gebrek aan een echt links alternatief dat bereid is om onverbloemd te vechten tegen onderdrukking en voor eisen die het leven van de werkende klasse echt veranderen, vaak onbeantwoord blijven en de kans krijgen om wortel te schieten en te woekeren. Deze aanvallen van de rechtervleugel kunnen maar al te vaak dodelijke gevolgen hebben. Nex en hun familie en vrienden betalen nu de prijs voor deze hatelijke wetten en retoriek.

    Hoe kunnen we terugvechten tegen rechtse transfobie?

    De Democratische Partij is verdeeld over hoe ze aanvallen op LGBTQ+ jongeren moet aanpakken. Gevestigde politici zoals Biden en Pelosi ondernemen minimale, vaak symbolische, actie. Vorig jaar kwam Biden over het beleid in Florida tegen transjongeren niet verder dan de stelling dat het “bijna zondig” was. Sommige politici, zoals Zooey Zephyr in Montana en Megan Hunt in Nebraska, probeerden wetgeving op staatsniveau tegen te houden, maar kregen weinig steun van het partijestablishment. Op nationaal niveau heeft Alexandria Ocasio-Cortez voorstellen in het Huis weliswaar luidkeels bestreden, maar ze heeft geen concrete stappen ondernomen om protesten of stakingen te organiseren of een beweging op te bouwen om terug te vechten.

    Bewegingen tegen onderdrukking worden vaak gerecupereerd tot campagnes om voor de Democraten te stemmen. Dat levert echter geen concrete resultaten op. De Democratische politici die verkozen worden op basis van ontevredenheid tegen het establishment, houden zich niet aan de eisen van de beweging. Het maakt dat wie protesteert geen verandering ziet.

    Massale protesten, stakingsacties en zelfs stakingen van arbeiders en studenten kunnen een enorme druk op politici uitoefenen om de eisen van bewegingen tegen onderdrukking in te willigen. Al deze acties zouden echter de normale gang van zaken moeten verstoren en de normale winststroom naar de miljardairs die profiteren van de status quo en die zowel de Democratische als de Republikeinse Partij financieren. Hoewel Democratische politici onder extreme dwang gedwongen kunnen worden om de eisen van bewegingen te steunen, is de Democratische Partij een instrument van de rijksten in de samenleving, niet van werkende mensen of onderdrukten.

    Dit is een van de belangrijkste redenen waarom onze bewegingen tegen onderdrukking moeten breken met de Democratische Partij en zich moeten richten op het inzetten van de macht van de arbeidersklasse bij het stellen van onze eisen, inclusief het opbouwen van een nieuwe partij die echt vecht voor de belangen van de werkende mensen en tegen onderdrukking.

    We moeten absoluut doortastende en beslissende actie ondernemen om elke vorm van onderdrukking onder het kapitalisme te bestrijden. Dit systeem steunt op verdeel-en-heers ideologieën zoals queerfobie, seksisme en racisme. Maar om een wereld op te bouwen die hier echt vrij van is, hebben we een socialistische transformatie van de samenleving nodig die een einde maakt aan de methoden van uitbuiting en onderdrukking die eigen zijn aan het kapitalisme. Op korte termijn hebben we walkouts en massaprotesten nodig om de beweging voor LGBTQ+-rechten nieuw leven in te blazen. Door politiek onafhankelijke bewegingen tegen onderdrukking op te bouwen die verbonden zijn met de inherente kracht van de arbeidersbeweging, kunnen we grote stappen zetten in de richting van een rechtvaardigere samenleving voor arbeiders en jongeren.

  • Toenemende militarisering van de NAVO is ook rampzalig voor het klimaat

    Door Miranda Stewart (Socialist Party, ISA in Ierland)

    In een tijd waarin het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen urgenter is dan ooit, maakt een recent rapport duidelijk dat de militaire uitgavendoelstellingen van de NAVO de wereld in de tegenovergestelde richting duwen. Het rapport ‘Climate Crossfire: How NATO’s 2% military spending targets contribute to climate breakdown’, werd in oktober gepubliceerd door organisaties die opkomen voor ecologische en sociale rechtvaardigheid.

    De auteurs schatten dat de militaire CO2-voetafdruk van de NAVO is gestegen van 196 miljoen CO2e in 2021 naar 226 miljoen ton CO2-equivalent (tCO2e) in 2023. De NAVO vraagt dat alle leden ten minste 2% van hun nationale BBP aan militaire uitgaven besteden en dat 20% van die militaire uitgaven naar materieel gaat. De 2%-doelstelling is weliswaar niet direct afdwingbaar, maar staat onder toenemende politieke druk in de context van groeiende inter-imperialistische spanningen.

    Wereldwijde uitgaven stijgen

    De auteurs concluderen dat in plaats van deze totale verspilling klimaatactie onmiddellijk prioriteit moet krijgen: “Een ongekende emissiereductie in de komende jaren zal alleen plaatsvinden als elk prominent politiek initiatief, en vooral de wereldwijde diplomatieke inspanningen, prioriteit geven aan één doel boven alles – werken aan een radicale en rechtvaardige transformatie van de fossiele-brandstofeconomie in een duurzame economie.”

    De uitgavendoelstellingen van de NAVO brengen klimaatrechtvaardigheid op meerdere manieren in gevaar. Zoals het rapport bespreekt, leiden ze tot meer koolstofuitstoot en onttrekken ze waarschijnlijk fondsen aan klimaatmitigatie en -adaptatie. Bovendien, buiten de focus van het rapport, worden ‘s werelds groeiende militaire budgetten routinematig gebruikt om milieuonrechtvaardigheid te bewerkstelligen, zoals ontheemding, extractivisme, milieurisico’s en ecologische vernietiging van gemarginaliseerde gemeenschappen.

    De roep om meer militaire uitgaven wordt ingegeven door zowel de escalerende Nieuwe Koude Oorlog tussen het Amerikaanse en het Chinese imperialisme als door de winstmotieven van de wapenindustrie. De totale wereldwijde militaire uitgaven zijn al op een recordhoogte van 2,24 biljoen dollar. Ter vergelijking: de wereldwijde uitgaven voor klimaatfinanciering bedroegen in 2021 / 2022 ongeveer 1,3 biljoen dollar. De militaire uitgaven van de NAVO bedroegen 1,16 biljoen dollar in 2021. Als alle lidstaten dat jaar de 2%-doelstelling zouden halen, zou dat 90 miljard dollar meer zijn geweest. Dat zou voor sommige landen een stijging met meer dan 50% betekenen.

    Toenemende emissies

    Het is niet verrassend dat de militaire uitgaven van de NAVO al veel hoger zijn dan die van haar rivalen in de Koude Oorlog. Deze bedroegen 2.327 miljard dollar in 2021 en 2022, vergeleken met 158 miljard dollar voor de Collectieve Verdragsveiligheidsorganisatie (CSTO, bestaande uit Rusland en bondgenoten) en 578 miljard dollar voor China. Het rapport voorspelt ook dat de militaire uitgaven van niet-NAVO landen waarschijnlijk zullen stijgen als reactie op de wapenwedloop die de NAVO leidt. Dat zal de uitstoot van broeikasgassen en de ernst van gewapende conflicten verder doen toenemen.

    Militaire uitgaven en de uitstoot van broeikasgassen zijn nauw met elkaar verbonden. Vooral de productie en het gebruik van militair materieel zijn grote bronnen van vervuiling. De NAVO-norm dat minstens 20% van de militaire uitgaven naar materieel moet gaan, garandeert dan ook extra schade. Ondanks alle greenwashing pogingen van de wapenindustrie, is er geen realistisch potentieel om militaire uitgaven los te koppelen van broeikasgasemissies. Als alle leden de doelstellingen van 2% en 20% zouden halen, zou dit direct leiden tot een toename van 50% van de jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen van 196 miljoen tCO2e in 2021 naar 295 miljoen tCO2e in 2028.

    Klimaatvluchtelingen

    Kapitalistische politici van imperialistische machten, ongeacht hun politieke partij, zijn duidelijk bereid om milieu-onrechtvaardigheid voort te zetten, zowel in dienst van als door middel van militaire uitgaven. De zojuist aangenomen National Defense Authorization Act in de VS bevat een bepaling, voorgesteld door president Biden, die het Ministerie van Defensie toestaat om deel te nemen aan het handhaven van de onmenselijke en vaak dodelijke behandeling van migranten door de VS aan de zuidgrens. Ook de gemilitariseerde reacties van de NAVO en de EU op migratie hebben beruchte dodelijke gevolgen in het Middellandse Zeegebied. Veel van de migranten in beide gevallen zijn klimaatvluchtelingen en ontheemde inheemse volken. Mensen worden van huis en haard verdreven door dezelfde destructieve krachten van kapitalistische extractie en geweld die hen vervolgens aanvallen omdat ze op zoek zijn naar veiligheid.

    Oorlog maakt de winning van fossiele brandstoffen mogelijk, naast het feit dat het vereist en gestimuleerd wordt. Sinds 7 oktober hebben zes oliemaatschappijen, waaronder BP, een deal gesloten met Israël voor olie-exploratie voor de kust van Gaza. Het bloedbad maakt de weg vrij voor de fossiele brandstofindustrie, die vervolgens in een vicieuze cirkel die olie kan verkopen voor gebruik in verdere gewelddadige onteigening van inheemse volken.

    Breek met het kapitalisme

    Terwijl NAVO-leden en andere landen steeds meer geld in de wapenindustrie stoppen om de imperialistische bedoelingen van de VS en zijn bondgenoten te steunen, weigeren ze klimaatverandering prioriteit te geven, ondanks dat het een bedreiging voor de mensheid zelf is. Geen enkel NAVO-lid heeft zich verbonden tot de 43% emissiereductie die volgens het Internationale Panel voor Klimaatverandering (IPCC) nodig is tegen 2030, niet eens om de opwarming te beperken tot 1,5°C.

    Dit alles is een aanklacht tegen de wrede en destructieve aard van het kapitalistisch systeem waarin we leven, waar de productie van wapens om mensenlevens te vernietigen prioriteit krijgt boven de behoeften van mensen en ons ecosysteem. We moeten de wapenindustrie uit de handen van oorlogszuchtige kapitalistische profiteurs halen en deze middelen, inclusief de capaciteiten van de werknemers, gebruiken om een wereldwijde transitie naar hernieuwbare energie en andere maatregelen te bewerkstelligen die de vernietiging van onze planeet tegengaan. We hebben geen tijd te verliezen, we hebben nu internationale socialistische verandering nodig.

  • NPO in Nederland: machtsmisbruik, seksisme, angstcultuur

    De Nederlandse Publieke Omroep heeft niet bepaald een goed imago opgelopen, nadat duidelijk werd dat er sprake is van machtsmisbruik, seksisme en een angstcultuur. Het wangedrag van topfiguren binnen de publieke omroep toont hoe elitair men zich voelt. Dit versterkt de rechtse hetze dat de NPO een ”linkse elitaire” omroep zou zijn. Dit is natuurlijk niet correct, want we weten ook dat binnen rechtse omroepen genoeg ellende te vinden is, van machogedrag tot racisme (POWNED). Het is duidelijk dat het zo niet verder kan. Daarom pleiten revolutionair socialisten ervoor dat de media onder democratische controle zou moeten staan van werkenden.

    Artikel door Jorein Versteege – overgenomen vanop socialistischalternatief.nl

    Wat is er aan de hand?

    De Commissie-Van Rijn publiceerde een rapport over de misstanden bij de Nederlandse Publieke Omroep. Sinds 2008 bestaat de Stichting NPO met 450 werknemers. Deze verving de oude omroepen zoals Nederland 1,2,3 vanaf 2014. Van democratische controle is geen sprake, het is een centralistische organisatie waar leden/werknemers geen inspraak over hebben. De NPO mag geen winst maken, maar dat kon niet vermijden dat topfiguren zich elitair, schofterig en seksistisch gedroegen, eigenlijk heel kapitalistisch.

    Er is sprake van een angstcultuur, van geschreeuw en het demoniseren van werkenden. Naast de angst, hadden werknemers ook te maken met seksisme waarbij vooral mannelijke leidinggevenden over de grens gingen en vrouwen lastig vielen. Er werden ongewenste naaktfoto’s verspreid en er werden gesprekken gevoerd met een seksuele lading, wat als erg ongewenst ervaren werd door vrouwen.

    Centraal binnen het rapport van de Commissie-Van Rijn is de angst. Werkenden durfden niets tegen het asociale gedrag van leidinggevenden te doen, uit angst om hun baan kwijt te raken. Een angstcultuur is vaak aanwezig in commerciële bedrijven. Het kapitalisme is van natuur ondemocratisch en centraliseert alle macht in de handen van de bezitters (kapitalisten). Omdat de bezitters niet alles zelf kunnen doen, worden elitaire managers ingesteld die hun gehoorzamen. Als werkenden dan klagen over wantoestanden (klokkenluiders) is vaak sprake van pestrijen, waardoor ontslag volgt bij een ”onverwachte” reorganisatie. Binnen de NPO hadden velen te maken met roddelen, belachelijk maken, het schenden van vertrouwelijkheid, verbaal geweld, verbale intimidatie van vrouwelijke collega’s en discriminatie op basis van geslacht, leeftijd, etniciteit of huidskleur!

    Asociaal gedrag komt aan het licht

    Politiek rechts heeft de NPO altijd een ”links” bolwerk genoemd. Maar in werkelijkheid toont het asociale gedrag dat de NPO net zo elitair denkt als dit het geval is in menige kapitalistische bedrijven. We hoeven alleen maar terug te denken aan het seksistische gedrag tijdens The Voice of Holland. Of wantoestanden nu gebeuren bij de publieke omroep of bij een commerciële omroep, dat doet er niet toe. Wel zullen rechtse propagandisten deze wantoestanden gebruiken om de NPO verder aan te vallen. Het gaat hun daarbij niet om het leed van vrouwen, mannen of slachtoffers van wangedrag. Rechts wil de publieke omroep verzwakken zodat de commerciële omroep versterkt wordt. Daarom beweert Wilders dat de NPO “links” zou zijn.

    Twee jaar geleden begon het balletje te rollen toen Matthijs van Nieuwkerk van De Wereld Draait Door (BNNVARA), achter de schermen asociaal bleek en medewerkers terroriseerde. Er was sprake van wangedrag, intimidaties en vernederingen. Niemand bij BNNVARA greep in omdat Matthijs van Nieuwkerk een ster was en voor kijkcijfers zorgde. Dat verklaart ook waarom bij de NPO als geheel niemand optrad. Ook al zou de publieke omroep niet winstgevend moeten zijn, de mentaliteit van de kapitalistische media zit ook bij de NPO. Nadat het gedrag van Matthijs van Nieuwkerk openbaar werd, kwam een einde aan De Wereld Draait Door. Ook andere topstukken vielen van hun elitaire positie.

    Elitaire salarissen bij de NPO

    Geert Wilders heeft de NPO vaak aangevallen als een ”links” bolwerk. Dit omdat de extreemrechtse politicus het liefste een NPO had gezien die rechts-nationalistische programma’s maakt. Maar als we kijken naar de aard van de organisatie, dan lijkt de publieke omroep meer op een typische kapitalistische onderneming. De top betaalt hun ”gouden iconen” enorm veel belastinggeld, zo kreeg Paul de Leeuw voor zijn programma ‘Mooi Weer de Leeuw’ een jaarsalaris van 650.000 euro in 2008. Hij vond dat niemand daarover mocht klagen, want zijn programma was top. Dit toont het elitair karakter van de Leeuw, die zich graag neerzet als modaal, maar in werkelijkheid tot de rijken van Nederland behoort net als Matthijs van Nieuwkerk. Omdat de NPO geen staatsomroep is, hoeven ze zich niet te houden aan de Balkenende-norm. Dit verklaart waarom de Leeuw en van Nieuwkerk miljonairs geworden zijn, door hun werk voor een publieke omroep.

    Wat is nodig?

    We moeten meteen een einde maken aan de NPO als stichting. We hebben een omroep nodig die democratisch is en hun topfiguren niet meer betalen dan 2x modaal. Als die het daar niet mee eens zijn, mogen ze hun kansen zoeken bij de commerciële media. Wie bij een publieke omroep werkt, mag het niet voor het geld doen. Dat is de kern van een openbare omroep. Echter dit moet gelden voor alles dat openbaar is. We zouden ook een democratisch openbaar vervoer moeten hebben, dat we ook niet bezitten. Net als de NPO, is het openbaar vervoer in Nederland verplicht op kapitalistisch model georganiseerd om te kunnen concurreren. De overheid mag dan wel de enige aandeelhouder zijn, toch is het spoorbedrijf NS een kapitalistische onderneming.

    Uiteindelijk blijkt dat de misstanden bij de NPO eigenlijk horen bij een kapitalistische onderneming. We hoeven alleen maar naar de Trump Organisatie te kijken om te weten, dat daar binnen enorm veel wantoestanden zullen heersen. De Trump familie is enorm elitair en dictatoriaal, die als alleenheersers alles bepalen, wat ook mag van het kapitalistische systeem. Hoewel het niet past binnen de propaganda van ”inclusiviteit” en ”sociaal maatschappelijk” ondernemen, toont het rapport van de Commissie-Van Rijn dat ook stichtingen die een publieke rol vervullen, niet vies zijn van angstculturen, seksisme en asociaal gedrag dat getolereerd wordt door de top.

    Daarom moeten klokkenluiders beschermd worden. Daarom moeten leidinggevenden die zich schuldig maken aan wangedrag de consequenties van hun gedrag ervaren. Matthijs van Nieuwkerk is al overgestapt op de commerciële media. Hij gaat werken voor Radio Télévision Luxembourg (RTL), een mediagroep die eigendom is van het mediaconglomeraat Bertelsmann. Bertelsmann is één van de negen mediakapitalisten die 90% van de wereldmedia bezitten. Daarom zijn publieke omroepen nodig. Om programma’s te maken die niet de lijn van het kapitalisme volgen. Helaas ontbreekt dat, omdat de NPO net als RTL, kapitalistisch denkt!

    Revolutionair socialisten zijn dus tegen een staatsomroep of kapitalistische omroepen. De media moet democratisch zijn, open voor iedereen. Dit is alleen mogelijk in een samenleving waarbij de gemeenschap democratische controle heeft over de productiemiddelen zoals de media. Onze visie is die van een democratische media, waarbij werkenden van alle ideologieën toegang hebben tot de media en ervan gebruik kunnen maken. Op dit moment bepalen negen mediaconglomeraten (waaronder Disney en Bertelsmann) wat 90% van de mensheid op televisie mag zien!

  • Terugblik op klimaatprotest van Code Rood

    Nieuwe succesvolle blokkade ondanks bruut politiegeweld

    “Deze actie maakt duidelijk wie onze vrienden en bondgenoten zijn, en wie aan de kant van de vervuilende industrie staat.” Aan het woord is Philip, een van de 4000 deelnemers aan de derde succesvolle bezettingsactie van Code Rood op 17 december. De derde poging tot massale bezetting van een vervuilende sector verliep niet zonder slag of stoot. Vreedzaam protest werd beantwoord met brutaal politiegeweld. Dit gebeurde zowel in Antwerpen als Luik. Toch blijven de klimaatactivisten vastberaden: “Enkel betogen is niet genoeg.”

    door Constantin en Arne, twee deelnemers aan Code Rood

    Voor haar derde editie richtte Code Rood, een beweging die oproept tot burgerlijke ongehoorzaamheid, zich op de luchtvaartsector. Er waren acties aan de luchthavens van Luik en Antwerpen. Code Rood komt op voor een reconversie van vervuilende sectoren. Het gebruikt vreedzame blokkades om de druk op te voeren. Daarin wordt het gesteund door tal van organisaties, van Greenpeace tot politieke groepen zoals LSP en de Actief Linkse Studenten.

    De luchtvaartindustrie is een van de meest milieubelastende sectoren. De impact van een vlucht op het klimaat is tot 80 keer groter dan een treinreis over dezelfde afstand. De emissies van de luchtvaartsector stijgen sneller dan die van alle andere transportsectoren. Als we het overlaten aan degenen die vandaag beslissen in de sector dan zal de uitstoot er nog minstens verdrievoudigen.

    Schaf de privéjets af!

    Constantin van ALS-Luik legt uit: “1% van de reizigers zijn verantwoordelijk voor 50% van de uitstoot van de sector. Dat zijn niet de werkenden die twee keer per jaar naar Spanje vliegen, maar vooral de gebruikers van privéjets. Om een idee te geven: een reis met een privéjet stoot maar liefst tien keer meer broeikasgassen uit dan een vlucht met een passagiersvliegtuig! Bovendien heeft 80% van de wereldbevolking nog nooit gevlogen. Op de luchthaven van Antwerpen zijn privéjets goed voor 76% van de vluchten.”

    Terwijl in Vlaanderen 3.200 bushaltes werden afgeschaft, is er voor het financieren van privéjets wel geld. Voor elke euro winst die de Antwerpse luchthaven genereert, wordt drie euro aan subsidies toegekend. Zonder overheidsgeld zou de luchthaven niet functioneren. Om de decadente, ecocidale levensstijl van miljardairs te financieren, haalt de overheid geld rechtstreeks uit de zakken van de werkende klasse.

    Sociale rechtvaardigheid en klimaatrechtvaardigheid: één strijd!

    Frederik, een vakbondsmilitant en LSP-lid die aan Code Rood deelnam, ziet nog een reden waarom de sector problematisch is. “De hele luchtvaartindustrie is berucht om haar minachting voor werknemers. Erbarmelijke arbeidsomstandigheden, lage lonen en overwerk vormen de basis voor de winsten van de sector. De afgelopen maanden waren er vakbondsacties. Zo staakten piloten op de luchthaven van Charleroi tegen Ryanair, dat tegen de Belgische wetgeving in eenzijdig langere werktijden wilde opleggen.”

    Er zijn dus redenen genoeg om te protesteren rond de luchtvaartsector. En dan hebben we het nog niet gehad over de rol die de sector speelt in het verschepen van wapens om oorlog en genocide te faciliteren. Massale directe actie is meer dan gerechtvaardigd. Dat wilde Code Rood doen met een 24-urenbezetting van twee sites: de privéjet-luchthaven van Antwerpen en het bedrijf Alibaba dat opereert vanuit de luchthaven van Bierset (Luik).

    Tijd om kant te kiezen

    In Luik slaagden de activisten aanvankelijk vrij vlot in hun opzet, maar in Antwerpen was het ordewoord van burgemeester Bart De Wever (N-VA) duidelijk: met geweld de actie repressief neerslaan. Het buitensporig politiegeweld werd nadien door De Wever en het Vlaams Belang toegejuicht. Wie in 2024 voor de verdedigers van de privéjets wil stemmen, kan bij de rechterzijde terecht. Wie de wereld liever niet naar de knoppen ziet gaan door de decadentie van een kleine ultrarijke elite, stemt beter op de PVDA die de kant van de activisten koos en het politiegeweld daags nadien aanklaagde op de gemeenteraad.

    De beelden spraken voor zich: vreedzame activisten werden met zwaar geweld tegengehouden. LSP-lid Rebekka, verpleegkundige en bij Code Rood deel van het medische team, getuigt: “Verschillende personen liepen breuken op en moesten naar het ziekenhuis. In Antwerpen werden meer dan 750 mensen gearresteerd, waarvan 50 gerechtelijk. In Luik vonden 70 gerechtelijke arrestaties plaats. De omstandigheden van de opsluiting waren bijzonder schandalig. De activisten kregen geen water en zelfs sanitaire voorzieningen werden lange tijd geweigerd, ook voor menstruerende personen, die infectieziekten kunnen oplopen als de vereiste hygiënische praktijken niet worden gevolgd. Dit heeft niets te maken met zogezegde veiligheid, het is intimidatie en ongeoorloofde repressie.”

    De hardhandige repressie en massale arrestaties tonen eens te meer de ware aard van de staat. Het is geen instituut dat boven de tegenstellingen van de samenleving staat, maar een instrument van onderdrukking van de ene klasse door de andere. Wie met een privéjet vliegt, wordt beschermd. Wie hun bushalte afgeschaft ziet, wordt neer geknuppeld. Ondanks de repressie was de actie een succes: geen enkel privévliegtuig steeg op in Antwerpen of Kortrijk. In Luik verloor Alibaba 5 miljoen euro omzet.

    De repressie komt niet als een verrassing. Internationaal waren er vorig jaar voorbeelden van bruut politiegeweld tegenover klimaatactivisten: van Saint-Souline tot Lutzerath. Het kapitalisme laat zien dat het niets anders te bieden heeft dan uitbuiting, onderdrukking en milieuvernietiging. De steun voor dit systeem brokkelt af. Inspirerende acties zoals die van Code Rood zien ze dan ook als een echte bedreiging. Deze acties kunnen immers het belang tonen van het stilleggen van het productieproces als middel om verandering af te dwingen.

    Solidariteit

    Volgens Clement van de Actief Linkse Studenten betekenen “de acties van massale burgerlijke ongehoorzaamheid een belangrijke stap voorwaarts voor de beweging. Om ons te organiseren tegen de toenemende repressie door de staat, en vooral om verandering af te dwingen, moeten we de band met de arbeidersklasse versterken.” Het effect van solidariteit tussen arbeiders en klimaatactivisten is soms erg direct. Hugo merkte op dat ze op weg naar het protest van het personeel al vernamen dat er politie op de trein zat, waardoor daar sneller rekening mee gehouden werd.

    Er was meer mogelijk geweest op dat vlak. Om de activisten af te voeren, moest de politie bussen en chauffeurs van onderaannemers van De Lijn opvorderen (waardoor er opnieuw enkele gewone ritten afgeschaft werden). Een mobilisatie van het personeel van het openbaar vervoer had het voor de staat moeilijker gemaakt om hen in te schakelen. Als de beweging zich bewust op de werkende klasse richt, kunnen vakbondsdelegaties de volgende keer solidariteit organiseren door te weigeren om gearresteerde activisten te vervoeren. Dat gebeurde tijdens het protest van Black Lives Matter in de VS toen buschauffeurs in Minneapolis weigerden gearresteerde actievoerders te vervoeren.

    Rebekka ziet nog een andere uitdaging: “Het is ook nodig om onze beweging te verbreden. Dit soort acties wekt enthousiasme op, vooral onder jongeren, die erg begaan zijn met het klimaatprobleem. Maar we moeten ons ervan bewust zijn dat de repressie geen eenmalig wapen was. Daarom moeten we ons ertegen verdedigen. De beste manier om dat te doen is door met nog veel meer actievoerders op straat te komen en de steun in de samenleving te mobiliseren zodat het geweld gewoon niet meer gerechtvaardigd kan worden.”

    Het zou goed zijn mochten alle deelnemers van de actie van Code Rood samengebracht worden om samen de strategie van de beweging te bespreken. Hoe maken we de volgende actie nog groter? Hoe bouwen we een link tussen Code Rood en de werkende klasse? Hoe kunnen we met onze acties aansluiten bij volgende stakingsacties, bijvoorbeeld bij het openbaar vervoer met de spoorstaking eind januari? Het zou ruimte geven om een gesprek te voeren over wat we eisen. Hoe linken we de uitbuiting door de luchtvaartindustrie aan het feit dat het een sector is die beheerd wordt op basis van private winstbelangen? Hoe eisen we om de hele transportsector publiek te maken zodat het belang van mens en planeet ons kan leiden in de organisatie van alle transport? Dit zijn slechts enkele van de eisen en ideeën die de aanwezige LSP-activisten bespraken met andere actievoerders.

    Door naast de actietrainingen van Code Rood ook samen het gesprek aan te gaan over strategie en eisen, vergroten we de democratische betrokkenheid en staan we sterker. Het actieweekend toonde dat vooral ons aantal een kracht is, niet zozeer het geheimzinnig karakter waarbij niet op voorhand geweten is waar het protest plaatsvindt. In elk geval: wij gaan door. Het kapitalisme en de klimaatcrisis verplichten ons om de beweging voor een rechtvaardige klimaattransitie te blijven uitbouwen. “Who shut shit down? We shut shit down!”

  • Dossier over transfobie. Deel 2: geschiedenis en programma

    In dit tweede deel van het dossier van Campagne ROSA over transfobie wordt een stukje geschiedenis gebracht gevolgd door een aanzet tot programma.

    Geschiedenis van transfobie

    In de strijd tegen transfobie is het cruciaal om te begrijpen waar deze ideeën vandaan komen. Dit helpt om te begrijpen wat er nodig is om een duurzame strijd te voeren voor een samenleving zonder vooroordelen en transfoob geweld. Een boeiend boek dat veel inzicht biedt, is “Transgender Warriors” van Leslie Feinberg. Het is echt een must-have voor elke activist!

    Transfobie heeft niet altijd en overal bestaan

    Het is belangrijk om te benadrukken dat transfobie niet altijd en overal heeft bestaan. Gedurende de geschiedenis en over de hele wereld zijn er voorbeelden van samenlevingen waarin gender niet op dezelfde rigide, binaire manier werd gezien.

    Bepaalde begrippen die we vandaag gebruiken zoals transgender en genderdysforie, zijn moderne constructen. Dat betekent niet dat mensen vroeger niet op hetzelfde gender konden vallen of een vorm van dysforie konden ervaren, maar het zijn termen die we vandaag gebruiken om onze seksuele ervaring en identiteit te omschrijven die steeds veranderlijk zijn. Als we naar de geschiedenis kijken vanuit onze huidige bril, moeten we ervan bewust zijn dat mensen die we misschien onder het label “transgender” zouden kunnen plaatsen zich zelf nooit zo geïdentificeerd hebben op dat moment, en dat het een interpretatie van ons blijft.

    In de geschiedenis

    Feinberg zocht uit wat de oudste vormen van transgender expressie (e.g. wat we vandaag daaronder plaatsen) waren. Deze zoektocht resulteerde in verschillende historische referenties naar een soort transgender priesteressen die de ‘Great Mother’ vereerden. Referenties naar deze godin werden gevonden in het Midden-Oosten, Noord-Afrika, Europa en West-Azië. Het is onmogelijk om echt te begrijpen hoe deze godin duizenden jaren geleden gezien werd. De Romeinse historicus Plutarch beschrijft de ‘great mother’ als een interseksuele mens (p.40 diety) bij wie de geslachten nog niet gescheiden waren. De priesteressen die haar vereerden volgden een oud en heilig pad van rituelen, waaronder castratie.

    Voorbeelden van transgender priesteressen zijn te vinden in referenties van teksten in de Mesopotamische, Assyrische, Akkadische en Babylonische culturen. Ook veel Zuid-Europese, Midden-Oosterse en in het Nabije Oosten aanbeden godinnen werden vereerd door “transgender” priesteressen, waaronder de Syrische Astarte en Atargatis, Artemis, Atargatis, Ashtoreth van Ishtar, Hecate, enzoverder.

    Er is discussie onder academici over de betekenis van deze bevindingen. Is dit werkelijk een bevinding die begrepen moet worden binnen coöperatieve matrilineaire samenlevingen? Volgens sommigen wijst dit er net op dat er sprake was van patriarchale samenlevingen waarin mannen deze belangrijke rol van vrouwen wilden overnemen door zich voor te doen als vrouw (zich castreren en vrouwelijke kledij dragen). Dit argument vertrekt vanuit een zeer biologisch deterministische visie op gender, waarbij het onmogelijk zou zijn dat deze priesteressen zich vrouw voelden. Bovendien gaan ze er van uit dat voordien vrouwen over mannen heersten, terwijl er daar geen bewijs voor is. Er lijkt eerder sprake te zijn van gelijkwaardigheid.

    Wereldwijd

    In Zuid-Amerika zijn er bepaalde stammen van de ‘Native Americans’ die tot wel 30 verschillende genderidentiteiten erkennen. Door het Westen werden de personen die noch “typisch” man, noch “typisch” vrouw waren, benoemd als “twospirited” people. Deze term geeft reeds aan hoezeer we door het binaire denken getekend zijn. Binnen hun stammen werden deze personen geëerd en werden ze geraadpleegd bij belangrijke beslissingen. Tijdens de kolonisatie kwam de schrijnende tegenstelling met het destijds heersende Westerse denken duidelijk naar voren. Ontdekkingsreizigers en kolonisten spraken vol haat en afschuw over deze “mannen die vrouwelijke taken op zich namen” en “vrouwen die zich mannelijk uitdrukten”.

    Niet alleen in Zuid-Amerika, overal ter wereld zijn er voorbeelden te vinden van samenlevingen met meer dan twee genderopties. In Afrika zijn er stammen waar biologisch geboren jongens een ritueel ondergaan met nagebootste menstruatie, nagebootste zwangerschap en als vrouw worden aangesproken en zich uitdrukken. Deze personen gaan nadien samen met een man samenleven. Ook elke traditionele Aziatische cultuur kent vormen van transgender identiteiten, zoals de basaja in Indonesië, de hijra in India en de mudang in Korea. De Koreaanse mudang was een sjamaan of tovenares waarbij het idee terug onderliggend was dat het combineren van kenmerken van beide geslachten en beide genders iemand konden verbinden met de spirituele wereld (zie Transgender Warriors, p. 44-45)/

    Er zijn dus talloze voorbeelden van oude coöperatieve culturen waarin meer dan twee genders werden erkend en het recht om van gender te veranderen werd gerespecteerd. Deze culturen laten zien dat transgender expressie al eeuwenlang bestaat, hoewel we niet altijd precies kunnen achterhalen hoe deze individuen zichzelf zagen of definieerden. Niettemin is het belangrijk om te benadrukken dat gender en seksuele diversiteit wereldwijd voorkwamen en dat trans* personen op verschillende momenten in de geschiedenis eerder vereerd dan verguisd werden.

    Een gemeenschappelijk kenmerk van al deze verschillende samenlevingen was dat mensen die genderexpressie buiten de binaire normen vertoonden niet als minderwaardig werden beschouwd of behandeld. Bovendien hadden deze samenlevingen iets gemeenschappelijks: de belangrijkste bezittingen, oftewel de productiemiddelen, werden collectief beheerd. Deze voorbeelden benadrukken het belang van gendergelijkheid en collectivisme als fundamenten voor inclusieve en respectvolle samenlevingen.

    Vanwaar kwam de kentering?

    De oorsprong van de onderdrukking van trans personen is dezelfde als de onderdrukking van vrouwen, namelijk de ontwikkeling van de klassensamenleving.

    De kentering in de onderdrukking van trans personen en vrouwen vond plaats met de opkomst van de klassensamenleving. In de prehistorie leefde de mens voor honderdduizenden jaren in coöperatieve, matrilineaire groepen. Op een schaal van 1 jaar behoren meer dan 360 dagen van de menselijke geschiedenis tot het coöperatieve, oercommunistische leven. In de jagerverzamelaarssamenlevingen werden de belangrijkste bezittingen (productiemiddelen) collectief beheerd.

    Er was geen sprake van verschillende klassen en vrouwen hadden evenveel te zeggen als mannen. In de meeste van deze samenlevingen werd verwantschap matrilineair bepaald. Dit betekent dat bloedbanden bepaald werden via de moeder. Het vaderschap was namelijk niet met zekerheid te bepalen. Dit betekent niet dat er voor de klassenmaatschappijen geen roldifferentiatie was op basis van biologische verschillen bepaald door geslacht (borstvoeding, zwangerschap‚…), maar deze verschillen waren minder strikt gelinkt met sociale status en macht.

    Geleidelijk aan gingen mensen sedentair leven en meer en meer aan landbouw doen. Er werd voor het eerst overschot geproduceerd. Dankzij het overschot konden bepaalde personen vrijgesteld worden van hun rol in de productie (e.g. jagen, landbouw) en zich een deel van de rijkdom toe-eigenen. Daardoor ontstonden er geleidelijk klassen in de samenleving. De klassen die zelf geen rol opnamen in het productieproces (bv. priesters, klerken, koningen) wilden de vergaarde rijkdom ook doorgeven aan de eigen kinderen. Zo werd voor het eerst noodzakelijk om te weten wie de biologische vader van de kinderen was. Samen met het ontstaan van klassen, ontstaat ook het patriarchaal systeem. Om zeker te weten wie de eigen kinderen waren, werden vrouwen onderdrukt en werden monogame relaties de norm. Vrouwen werden zo gedegradeerd tot een minderwaardige positie in de samenleving. Deze dramatische verandering in de menselijke samenleving wordt beschreven door Friedrich Engels in het boek ‘De oorsprong van het gezin, van de particuliere eigendom en van de staat’. Het ontstaan van het patriarchaat en de onderdrukking van de vrouw wordt ook helder uitgelegd door evolutionair bioloog prof. Johan Mertens in het boek ‘Vrijen, vechten, vluchten’.

    Als we de geschiedenis van de mens bestuderen, dan valt op dat de ontwikkeling van de klassensamenleving gepaard ging met de ontwikkeling van rigide gender rolpatronen, onderdrukking van de vrouw, het ontstaan van de nucleaire familie en ook de ontwikkeling van anti-transgender wetten (bv. verbod op dragen van crosssekse kledij). Gelijklopend met de ontwikkeling van seksisme worden ook transgender personen geviseerd en onderdrukt. De oorsprong van transgender onderdrukking verschijnt op de intersectie tussen het omvergooien van de matrilineaire samenleving en de opkomst van de patriarchale klassensamenleving.

    De heteroseksuele nucleaire familie werd langzamerhand gedicteerd door de staat als het economisch vehikel om de rijkdom door te geven aan de zonen en binnen de elite te houden. Leslie Feinberg onderbouwt in het boek ‘Transgender Warriors’ deze stelling aan de hand van historisch en antropologisch onderzoek. Hij illustreert met enkele voorbeelden hoe transfobie door de heersende elite gebruikt werd als instrument om hun positie te vrijwaren. Hij toont ook aan hoe oorspronkelijk cross-gendergedrag vermoedelijk op een heel andere manier bekeken werd dan vandaag.

    Enkele voorbeelden uit Transgender Warriors van Leslie Feinberg:

    Het ontstaan van de eerste anti-transgender wetten

    De eerste wetten waarin cross-gender gedrag duidelijk veroordeeld werd, verscheen in de Deuteronomium (de Hebreeuwse bijbel). In deze religieuze teksten staat onder andere een verbod op cross-dressing en vervrouwelijkende chirurgie, een verbod op het dragen van make-up als man en op het scheren van schaamhaar. Feinberg argumenteert dat de noodzaak om genderrollen wetmatig vast te leggen, aantoont dat het voordien geen ongewone praktijk was dat mannen een vrouwelijke kledingstijl hadden én omgekeerd. De bevinding dat op een bepaald moment heel zware straffen hiervoor werden geformuleerd, zou erop kunnen wijzen dat het voordien “common practice” was. Feinberg legt uit dat deze veroordeling van cross-gender gedrag niet begrepen moet worden als iets dat inherent [2] [3] zou zijn aan het Joodse geloof of aan andere godsdiensten. De religieuze geschriften reflecteren bepaalde ontwikkelingen in de samenleving, zoals de economische ontwikkeling die het Hebreeuws volk toen doormaakte, namelijk een verdieping van de patriarchale klassensamenleving. Klassenrelaties werden systematisch omgezet in wetten, waaronder religieuze wetten. (p.52)

    De Oudheid: van verering van Dionysos naar verwerping

    Ook in de Romeinse periode gaat de verdieping van de klassenmaatschappij gepaard met een grotere ongelijke status toegewezen aan de geslachten. De seksen konden niet meer gemengd worden zonder een bedreiging te vormen voor de mannen die de nieuwe rijkdom controleerden (e.g. een vrouw die zich zou verkleden als man). Niet alleen de status van de vrouw werd gedegradeerd, maar die van alles wat niet “mannelijk” was, zoals transgender personen en gender-bending.

    Neem het voorbeeld van Dionysos, de Griekse god van de wijn(bouw), fruitteelt, groeikracht van de aarde, wetten, menselijke beschaving, geestdrift, poëzie, theater en muziek. Als god van de vrede brengt hij mensen tot elkaar. Hij had in verschillende opzichten een belangrijke invloed op het leven, denken en werken van de Grieken en Romeinen (daar gekend als Bacchus). Dionysos had zowel mannelijke als vrouwelijke uiterlijke kenmerken en werd daardoor gezien als een extra krachtige god. Ook in vele oudere religies werd deze god aanbeden en vereerd. De Romeinse heersende klasse voerde echter een campagne tegen de volgelingen van Dionysos. Deze god stond namelijk het voeren van oorlog in de weg door zijn vredevolle boodschap. Feesten ter ere van Dionysos (de bacchanalia) werden verboden door de Romeinse senaat in 186 B.C.E. Ondanks dit verbod bleven deze feesten op veel plaatsen toch nog clandestien doorgaan.

    Dionysus was een god die vooral door de onderdrukte, lagere klasse aanbeden werd. Later werden de wetten nog strenger, zo stond geschreven: “that he who basely abandons his own sex cannot aspire to that of another without undergoing the supreme punishment [death of fire].” (Irving, metamorphosis, 193). Op het moment dat het Christendom als religie van de heersende klasse aan invloed won, werd Dionysos verder gedegradeerd. De status van Dionysos als man-vrouw, een “dubbelwezen” met dubbel zoveel kracht, werd geleidelijk omgevormd tot een “verwijfde” god, een genderexpressie die steeds meer maatschappelijk veracht werd.[5] Tegelijk groeide ook de minachting en vijandigheid ten opzichte van mannen die zich te vrouwelijk gedroegen.

    West-Europa, Feodalisme: de onderwerping van de vrije boeren

    Trans* personen waren een bedreiging voor de Kerk en de feodale staat. Hoe komt dat? De overgang in de Middeleeuwen van vrije boeren naar een feodaal systeem met landheren en lijfeigenen ging niet zonder slag of stoot. Reeds in de 8e eeuw was er heel wat verzet tegen de feodale landheren die land wilden privatiseren dat nog gemeenschappelijk beheerd werd.

    Een voorbeeld hiervan zijn boerenrebellies. De Katholieke Kerk speelde als bondgenoot van de heersende klasse een cruciale rol bij de onderdrukking van dit verzet. De Kerk was één van de machtigste politieke systemen die ook heel wat land in zijn bezit had.

    Om de vrije boeren te laten buigen, was het nodig om ook hun oude geloofsovertuigingen en “communalistische” banden te breken. Volgens Feinberg kan dat verklaren waarom rituele trans expressie en feesten waarbij cross-sekse gedrag gevierd werd, geviseerd werden door de autoriteiten. Later in de Middeleeuwen speelde de inquisitie een belangrijke rol in het verder demoniseren van transgender expressie door het te linken met hekserij en het te verbannen en te verbieden in alle boerenrituelen.[4] [5] De enkele transgender heiligen (sinten) die bestaan binnen het Christendom, zijn waarschijnlijk een overblijfsel van het vroegere vereren van transgender expressie. Voor een klein deeltje werden deze gebruiken in het nieuwe geloof ingebed, maar op een manier waarbij heel wat vormen van transgender expressie wel in de taboesfeer terecht kwamen.

    Ook de executie van Jeanne D’Arc kan in dit licht bekeken worden. Jeanne D’Arc was een boerenmeisje dat beweerde goddelijke boodschappen te ontvangen en het Franse leger tijdens de Honderdjarige Oorlog hielp. Uiteindelijk werd ze gevangengenomen, beschuldigd van ketterij en op de brandstapel terechtgesteld. Jeanne D’Arc werd gesteund door het volk, maar ze was een doorn in het oog van de Katholieke kerk die aan de kant van de heersende klasse stond. Ze was de dochter van een vrije boer met zijn eigen boerderij. Zowel haar cross-gender gedrag als de boeren die haar steunden in de radicale regio vanwaar zij kwam[7], herinnerende de heersende klasse aan een rivaliserende religie die samenging met ander concurrerend economisch systeem van vrije boeren. Het gebruiken van Jeanne D’Arc als zondebok net als de radicale regio vanwaar ze kwam, was deel van een contrarevolutionaire terreur tegen de boeren als een geheel.

    Feinberg concludeert dat vijandigheid ten opzichte van transgender personen, vrouwen en homoseksuele geaardheid overal wordt teruggevonden op momenten dat klassentegenstellingen in de samenleving toenamen (p. 53, Transgender Warriors). Waar de heersende klasse sterker werd, werden ook de wetten strenger en overtredingen zwaarder bestraft. Alle gewoontes en gebruiken die gelinkt waren aan vroeger pre-klasse matrilineaire geloof werden geleidelijk aan gebannen.

    Programma voor de strijd van trans* personen

    In België is er op wettelijke basis zogenaamde gelijkheid maar het is duidelijk dat een wet onvoldoende is om transfobie in de samenleving tegen te gaan. Wat is er nodig om tot gelijkwaardigheid te komen? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat wettelijke rechten omgezet kunnen worden in een échte vrijheid om te zijn wie je bent én dit zonder het te bekopen met geweld, agressie of armoede”?

    Het is noodzakelijk om ons te organiseren en de strijd tegen transfobie te verbinden met die van andere mensen. Doorheen de geschiedenis hebben we gezien trans* personen vaak vooraan liepen in de strijd voor een andere samenleving. Ook vandaag is dit terug nodig!

    Enkele actiepunten van campagne ROSA voor trans* personen:

    • Seksuele voorlichting op school die niét hetero normatief is en ingaat op vragen rond gender en geslacht. Ondersteuning van scholen in het begeleiden van transgender kinderen en jongeren. Hiervoor zijn er meer middelen nodig voor het onderwijs en de CLB’s.
    • Volledige terugbetaling van alle medische en paramedische behandelingen (e.g. hormoonbehandeling, permanente ontharing, operaties, logopedie) en ondersteunende middelen (e.g. protheses, pruiken).
    • Meer middelen voor de psychologische begeleiding van transgender personen, familie en partners. Terugbetaling van psychotherapie van zelfstandig psychologen. Dit helpt onmiddellijk iedereen die op een wachtlijst staat. Daarnaast extra aanwervingen en opleiding van zorgverleners om de lange wachttijden in het genderteam te verminderen.
    • Oprichting en ondersteuning van extra genderteams over heel België, minstens per provincie één plek waar men terecht kan voor multidisciplinaire psychologische en medische begeleiding. Momenteel hinkt Wallonië enorm achter op Vlaanderen.
    • Genderinclusieve WC’s en kleedkamers, afschaffen van aanduiden van geslacht waar mogelijk, brieven zonder mevrouw/meneer.
    • Bescherming van transgender personen op de werkvloer en op school.
    • Voorzien van genoeg en degelijke vluchthuizen specifiek voor LGTBQI+ personen, waar iedereen die zich thuis niet meer veilig voelt, opvang kan krijgen.
    • Bescherming, opvang en “het geven van papieren” aan transgender personen die hun land van herkomst zijn moeten ontvluchten.
    • Verbod op conversietherapie in België

    Echte verandering voor transgender personen en omgeving kan enkel door sociale tekorten in de samenleving aan te pakken:

    • Meer middelen voor gezondheidszorg. Strijd voor universele toegankelijke gezondheidszorg!
    • Meer publieke investeringen in sociale huisvesting. Dit kan ervoor zorgen dat huurprijzen gedrukt worden en de toon zetten voor een huizenmarkt zonder discriminatie.
    • Hogere minimumlonen en uitkeringen voor iedereen, zodat iedereen de materiële basis heeft om een degelijk leven te hebben.

    Deze veranderingen zorgen voor betere bescherming van transgender personen die gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt, bescherming tegen seksuele uitbuiting, én bescherming van personen die door hun omgeving uitgesloten worden. Kortom, een transitie mag géén reden zijn om in armoede te belanden!

    Deze brede eisen kunnen mensen verenigen in de sociale strijd aangezien ze niet enkel ten goede komen aan transgender personen, maar aan alle onderdrukte lagen in de samenleving. Campagne ROSA wil iedereen écht de keuze geven om zichzelf te zijn en het dichotome denken rond gender breken, zodat veel verschillende wegen mogelijk zijn voor zowel genderbeleving als expressie.

    Maar om echte vrijheid van genderbeleving en van seksuele oriëntatie te bekomen, is een breuk met het kapitalistisch systeem noodzakelijk! Zonder breuk blijft elke overwinning tijdelijk en kan deze steeds teruggedraaid worden, dit wordt pijnlijk duidelijk bijvoorbeeld in Rusland en de Verenigde Staten. Het kapitalistisch systeem zal ons blijven verdelen op basis van gender, huidskleur. Maar ons bewustzijn van deze mechanismen en samen de strijd aangaan voor een andere samenleving, is de enige manier om een solidaire en socialistische samenleving te bereiken.

    Noten

    [1] https://www.contrapoints.com/transcripts/archives/what-is-gender

    [2]https://www.steunpuntgelijkekansen.be/wpcontent/uploads/Geweldervaringen_van_trans_personen_in_ Belgie _2015.pdf

    [3] ‘Recordaantal geslachtsveranderingen’ De Standaard (07/01/2015) https://www.standaard.be/ent/dmf20150106 01461006

    [4] Zestien maanden wachten voor eerste afspraak transgenderzorg: ‘Dat is verschrikkelijk lang’ De Standaard (11/01/2021)

    [5] Delcourt, M., & Nicholson, J. (1961). Hermaphrodite: Myths and rites of the bisexual figure in classical antiquity.

    Boeken:
    •  Feinberg, L. (1997). Transgender Warriors: Making History from Joan of Arc to Marsha P. Johnson and Beyond. Beacon Press
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping