Category: Sociaal

“Wanneer je vecht tegen een vijand die veel groter en sterker is dan jezelf, is het beste gevoel ter wereld te ontdekken dat je een vriend hebt waarvan je niet wist dat je die had. Zie je wat we hier samen hebben gedaan? We hebben geschiedenis geschreven!” Deze woorden komen van Dai Donovan in de film Pride, die het waar gebeurde verhaal vertelt van een queer groep die zich met hart en ziel inzette om de grote Britse mijnwerkersstaking van 1984-85 te steunen. Het is een inspirerend verhaal dat 40 jaar later nog steeds op het belang van solidariteit in sociale strijd wijst.  

Deze prachtige film heeft echter een paar zwakke punten, waaronder de manier waarop de mijnwerkers uit Wales relatief vijandig stonden tegenover de activisten van Lesbians and Gays Support the Miners (LGSM). Mike Jackson, een van de oprichters van LGSM, zei in een interview dat veel mijnwerkers uit Wales als vrijwilligers in de Spaanse burgeroorlog hadden gevochten. “Deze gemeenschappen hadden een globale kijk op de wereld. Een groep homo’s uit Londen zal hen in die context niet vreemd geleken hebben.” Hij vervolgt: “In de jaren 1930 probeerden de mijnbazen de lonen te verlagen door Spaanse arbeidskrachten te importeren. Dat was een vergissing. Ze importeerden anarcho-syndicalisten die de lokale mijnwerkers begonnen te organiseren om hogere lonen af te dwingen.” (1) Zuid-Wales was tijdens de staking de sterkste regio van het land: ongeveer 93% van de mijnwerkers bleef het hele jaar staken.

Het neoliberale offensief

In 1984 besloot de regering van Margaret Thatcher tot een groot offensief tegen de steenkoolindustrie, die na de Tweede Wereldoorlog in handen van de staat was gekomen. Het doel was tweeledig: verlieslatende mijnen sluiten om geld te besparen en het verzet breken van de machtigste vakbond van Groot-Brittannië, de mijnwerkersvakbond NUM, die in 1974 de conservatieve regering ten val had gebracht. De berekening was dat als deze ruggengraat van het arbeidersverzet eenmaal gebroken was, de neoliberale stoomwals over alle sociale verworvenheden van de arbeidersklasse heen kon walsen. 40 jaar later merkt Mike Jackson ironisch op: “Het is vreemd dat al die maatregelen tegen regulering en voor het terugdringen van de staat nooit betrekking hebben op de vakbonden, die integendeel onderworpen worden aan steeds meer beperkende regels.”

In een ander interview legt hij uit: “We maakten de keuze om een zeer gerichte missie uit te voeren [het ondersteunen van mijnwerkers], en dat was absoluut het juiste om te doen. Maar wat natuurlijk aan alles ten grondslag ligt, is de strijd voor klassensolidariteit, voor socialisme. Net als de mijnwerkers zelf, vochten we voor een heel andere wereld.” (2) 

Op een vraag naar zijn persoonlijk engagement, komt Mike terug op zijn coming-out. “Ik ging van een totaal depressieve tiener naar een soort vuurwerk van vreugde en woede, een opwindende cocktail. Deze coming-out was een vorm van individuele bevrijding die me veel leerde over de emancipatie van andere groepen. De strijd van zwarte mensen of vrouwen werd me duidelijker omdat ik kon zien wat er gemeenschappelijk is aan onderdrukking in onze cultuur. Destijds was ik behoorlijk geschokt toen ik uit de kast kwam als homo en ontdekte dat er latente vrouwenhaat en racisme bestond in de homogemeenschap. Het klopte gewoon niet. En natuurlijk houdt de heersende klasse van dat soort spanningen en zaait ze graag verdeeldheid. De haat tegenover trans personen vandaag is daar een voorbeeld van. Ze proberen onze gemeenschap te verdelen.”

Meer dan ooit relevant

Lesbians and Gays Support the Miners groeide uit tot een campagne met elf afdelingen in Groot-Brittannië. De Londense groep alleen haalde meer dan 86.500 pond steun op, het equivalent van meer dan 100.000 euro vandaag. Een groep lesbiennes maakte zich los van de LGSM en vormde de groep Lesbians Against Pit Closures. 

Helaas kregen de mijnwerkers niet dezelfde solidariteit van de nationale vakbondsleiders. Zij weigerden de uitbreiding van de strijd naar andere sectoren te organiseren, in de richting van een nationale algemene staking. Ze vreesden de controle over de strijd te verliezen en waren bang van de zelforganisatie van de stakers. Het was een harde berekening die leidde tot een reeks grote nederlagen voor de Britse werkende klasse. 

De solidariteit van LGSM werd legendarisch dankzij de film Pride. Het ging niet om eenrichtingsverkeer. Toen het einde van de staking werd afgekondigd, stond een mijnwerker op een personeelsvergadering op. Hij zei: “Voor ons is het voorbij, nu moeten we diegenen die ons steunden helpen, in het bijzonder de homo’s en lesbiennes die vandaag bij ons zijn. We moeten hen de steun geven waarvan we weten dat ze die nodig hebben.” 

De mijnwerkers uit Zuid-Wales oefenden druk uit op hun vakbond, de NUM (National Union of Mineworkers) om samen met andere vakbonden hun stem binnen de Labour Party te gebruiken. Hierdoor werden voor het eerst eisen voor LGBTQIA+rechten in het partijmanifest opgenomen. 

1. ‘Le cofondateur de Lesbians and Gays Support the Miners raconte’, 21 juli 2022, https://www.revue-ballast.fr/le-cofondateur-de-lesbians-and-gays-support-the-miners-raconte/
2. ‘There Was a Whole World We Were Fighting For’: LGSM Turns 40, Francesca Newton, tribunemag.co.uk, 29 april 2024

In deze Pride-maand hangen er regenboogvlaggen in de straten en aan de gebouwen van heel wat bedrijven. De term ‘inclusie’ is deel geworden van de dagelijkse woordenschat van managers en directeurs. Ondertussen gaat de discriminatie van LGBTQIA+-personen echter onverminderd door. 

Door Emily Burns

In Europa durven twee op de drie koppels van hetzelfde geslacht elkaars hand niet vast te houden op straat en drie op de vier personen durven op het werk niet openlijk praten over hun genderidentiteit of seksuele voorkeur. Dit heeft een impact op hun deelname aan informele evenementen waarvoor hun partners mee worden uitgenodigd, en het beperkt hun integratie op de werkvloer. Bijna allemaal zeggen ze geconfronteerd te zijn met haat en 40% heeft reeds minstens één zelfmoordpoging ondernomen als gevolg van deze discriminerende context (vergeleken met 7% van de algemene bevolking).

Van handvesten naar concrete actie

Geconfronteerd met deze angstaanjagende statistieken zijn veel werkgevers (zowel in de private als de publieke sector) overgegaan tot het opstellen van charters en brochures waaruit zou moeten blijken dat het bedrijf bekommerd is over deze kwesties. Hoewel dit een stap voorwaarts is, wordt het in de praktijk zelden gevolgd door actie. Het is alsof deze discriminatie losstaat van elke tastbare realiteit en al helemaal van onze werkomstandigheden.

Er moet opgemerkt worden dat het ondertekenen van een charter niet bindend is, terwijl bedrijfsovereenkomsten of interprofessionele overeenkomsten, waarover onderhandeld is door de vakbonden, dat wel zijn, ook al moeten deze nog steeds verdedigd en afgedwongen worden op het terrein. Discriminatie blijft duidelijk een instrument van werkgevers. Zo zegt 13% van de LGBTQIA+-personen dat ze bij hun aanwerving naar hun seksuele geaardheid zijn gevraagd. 85% van hen kreeg ooit te maken met LGBTQIA+-fobie op de werkvloer. 55% van de LGBTQIA+-personen hoorde al queerfobe opmerkingen op het werk. De helft van de LGBTQIA+-personen die gediscrimineerd worden, zegt dat dit gebeurde op het ogenblik van hun aanwerving of op de werkvloer. Dit zijn cijfers over Frankrijk van IFOP, een internationaal bureau voor opiniepeilingen en marketing, maar in België zal het niet fundamenteel anders zijn.

Van uniformen tot toiletten, arbeidsomstandigheden moeten veranderen

Lange tijd beweerden bepaalde bedrijven dat het niet mogelijk was om vrouwen in dienst te nemen omdat er geen speciale kleedkamers waren. Tegenwoordig is dit probleem in de meeste sectoren zo goed als opgelost (hoewel niet in alle, bijvoorbeeld in de bouw). Collectieve toiletten en kleedkamers zijn echter niet genoeg om de veiligheid en gemoedsrust van iedereen te garanderen, zeker niet van transpersonen. Opkomen voor individuele kleedkamers tijdens de bouw en renovatie van werkplekken is noodzakelijk om het welzijn van iedereen op het werk te bevorderen en discriminatie bij aanwerving te verminderen.

De aanwezigheid van vakbondsafgevaardigden tijdens sollicitatiegesprekken is ook cruciaal om discriminerende vragen te vermijden. De wet voorziet in deze mogelijkheid, maar vakbondsafgevaardigden gaan gebukt onder een verhoogde werkdruk omdat ze hun vakbondsactiviteiten vaak naast hun andere werk doen. Nu de sociale verkiezingen net achter de rug zijn, moeten we ervoor strijden dat vakbondsafgevaardigden voldoende syndicale tijd krijgen om hun taken uit te voeren.

Andere eisen om discriminatie op de werkvloer tegen te gaan, zouden ‘neutrale’ uniformen kunnen zijn, die aangepast worden aan de behoeften van de werknemers. Of de verplichting om in teamverband te werken, of in ieder geval met z’n tweeën, in plaats van alleen in contact te komen met klanten of publiek, om niet geïsoleerd te raken in geval van vijandigheid, agressie, geweld of discriminerend gedrag. 

Inhaalbeweging van de vakbonden nodig

Vakbonden lopen achter als het gaat om strijd tegen discriminatie op grond van geslacht of tegen LGBTQIA+-personen. Als werkenden vandaag geconfronteerd worden met LGBTQIA+fobie of discriminatie, is de eerste reflex niet om het te melden aan de vakbondsafgevaardigden. Dat is een gevolg van een gebrek aan aandacht en begrip rond deze kwesties. In plaats daarvan richten werkenden zich meestal tot externe LGBTQIA+-verenigingen, de rechtbank of het management. In 12% van de gevallen verlaten ze hun job bij gebrek aan verbetering. 

De vakbonden hebben nood aan een vormingsplan voor hun activisten, zowel de delegees in de bedrijven als de vakbondsverantwoordelijken. Dat is noodzakelijk zodat de vakbonden alle werkenden kunnen organiseren en verdedigen. Hier en daar zijn er affichecampagnes ontwikkeld over dit onderwerp en zijn er specifieke eisen opgesteld voor bedrijven. Dergelijke voorbeelden kunnen meer verspreid worden door militanten. 

Er kan naar het voorbeeld van de Franse vakbond CGT een activistenpakket ontwikkeld worden (zie https://www.cgt.fr/KITmarchesfiertes2024 – we haalden heel wat cijfers voor dit artikel uit dat pakket). Werkenden kunnen op een militante manier aan de Prides deelnemen met hun vakbondsmateriaal in plaats van met logo’s van hun bedrijf. De strijd tegen discriminatie en onderdrukking is geen bijkomstigheid. Het is een integraal onderdeel van de organisatie van de werkende klasse. Het ABVV gebruikt als slogan ‘Samen sterk’. Dat concretiseren kan enkel door bewust te bouwen aan eenheid van al wie onderdrukt en uitgebuit wordt!

Uit nieuw Europees onderzoek blijkt dat de helft van de LGBTQIA+-personen in Europa openlijk uitkomt voor hun seksuele geaardheid of genderidentiteit, een lichte daling in vergelijking met vijf jaar geleden. Bovendien zijn de cijfers rond fysiek geweld en intimidatie zelfs verontrustend gestegen. Meer dan de helft van de respondenten werd in het voorbije jaar geïntimideerd. Een tendens die geen enkele queer persoon zal verrassen. Ook in België zijn de cijfers gelijkaardig als in de rest van Europa. De helft van de LGBTQIA+-personen in België durft niet hand in hand te lopen en een kwart van de respondenten vermijdt bepaalde plekken uit angst voor geweld.

De school is geen veilige plek

Ook de school is geen veilige omgeving voor queer jongeren. Twee derde zegt ooit gepest te zijn geweest op school, terwijl dat vijf jaar geleden ‘slechts’ de helft was. België doet het hiermee niet beter dan het Europese gemiddelde. Eerder bleek uit een schoolklimaat-enquête (2021-2022) dat 60% van de LGBTQIA+-jongeren zich op school onveilig voelt. 

Er zijn grote investeringen nodig in ons onderwijs om een veilig leerklimaat voor alle leerlingen te voorzien! Studies geven aan dat leerlingen die zich goed en veilig voelen op school beter presteren, waarbij LGBTQIA+-leerlingen aangeven zich beter te voelen in een school met een LGBTQIA+beleid. 

Veel partijen, uiteraard met uitzondering van het Vlaams Belang, zeggen akkoord te gaan met de eisen van Çavaria rond onderwijs. Tegelijk brengen ze dat niet in de praktijk. Op de eis van Çavaria om gender- en seksuele diversiteit op te nemen in de leerplannen van het basis- en secundair onderwijs, antwoordt alleen CD&V dat ze het oneens is. Onder minister Ben Weyts werd echter beslist om seksuele opvoeding niet meer expliciet op te nemen in de nieuwe leerplannen voor het secundair onderwijs, waar Sensoa terecht bezorgd om reageerde. 

Om de eisen van Çavaria in de praktijk te brengen, is er nood aan investeringen in het onderwijs: in kleinere klassen, in de vorming van leraren, referentiepersonen rond LGBTQIA+ thema’s, betrokkenheid en ondersteuning van organisaties die actief zijn rond deze kwesties … Meer middelen dus! Maar waar gaan de partijen die meegaan in de besparingslogica die halen?

Extreemrechts wakkert haat aan

De toename aan intimidatie en geweld op LGTBQIA+ personen in Europa, lijkt verbonden met de toename aan hatespeech van extreemrechts partijen tegen minderheden en rond de zogezegde bedreiging van de “woke-ideologie”. Hun discours waarin ze holebi’s en trans personen afschilderen als ‘abnormaal’, een ‘afwijking’, zelfs als ‘pedofielen’, is verre van onschuldig, het normaliseert dagelijks geweld en intimidatie. Dat manifesteert zich ook in Vlaanderen zoals de actie van Schild & Vrienden vorig jaar in Brugge, waarbij een Drag Queen voorleesmoment werd geïntimideerd. Recent was er een nieuw incident in Brugge: een regenboogbank werd na één dag door gemaskerde extreemrechtse activisten wit gespoten waarbij dit vandalisme gefilmd en gedeeld werd onder de slogan “Only white pride”.  

De leugens van extreemrechts moeten ontkracht worden. Chris Janssens van Vlaams Belang ziet de genderkoek als een bedreiging voor kleuters. Wat is er bedreigend aan uitleg geven over genderidentiteit en expressie? Vlaams-Belang doet alsof het opkomt voor “onze” kinderen en jongeren. Hoe kan het dan doen als het iedereen terug in de kast wil duwen, jongeren verbiedt om zichzelf te zijn en in alle talen zwijgt over broodnodige investeringen in onderwijs en zorg? 

Het VB is nefast voor LGTBQIA+ rechten, maar probeert zichzelf voor te doen als een sociale partij én zelfs een partij waar LGTBQIA+ personen welkom zouden zijn. Het wijst enkel op LGBTQIA+ rechten als het dit kan gebruiken om racisme te stimuleren. Dat er onder de vluchtelingen ook heel wat mensen zijn die aan LGBTQIA+ vervolging proberen te ontsnappen, vermeldt het VB uiteraard niet. Over de nauwe link tussen homofobie en de verdediging van het traditionele kerngezin zwijgt extreemrechts eveneens.  

De extreemrechtse propaganda werkt haat en intimidatie op straat in de hand. Zij zijn actief betrokken in het verspreiden van miscommunicatie rond transzorg bij minderjarigen en komen op tegen puberteitsremmers. 

Pride is a Protest op 30 juni in Gent verzet zich uitdrukkelijk tegen extreemrechts en komt op voor massale publieke investeringen in onder meer onderwijs en zorg. We verzetten ons tegen de ellenlange wachtlijsten. Aan het UZ in Gent is er een wachtlijst van 2000 personen voor transgenderzorg! Dat is rampzalig voor al wie hierdoor niet de nodige zorg krijgt. Niet het geven van informatie over genderdiversiteit, maar de vele tekorten zijn een gevaar voor het welzijn van jongeren.  

Noodzaak van protest

Extreemrechts is een gevaar voor queer personen en andere minderheden! De hoge scores van het Vlaams Belang op 9 juni mogen ons niet afschrikken. We moeten integendeel op straat komen voor onze rechten. We doen dit in solidariteit met andere minderheden en strijdbewegingen. 

Pride is a Protest gebruikt de slogan “No Pride for some without liberation for all”. We verzetten ons tegen genocide en extreemrechts. Als onze rechten onder vuur liggen, staan we op om ons te organiseren. We eisen investeringen in onderwijs, zorg en welzijn. Door protest is er vooruitgang bekomen, door protest zullen we die vooruitgang verderzetten en ingaan tegen al wie daar een einde aan wil maken. 

We staan voor Queer Liberation, geen regenboogkapitalisme. Rechten op papier zijn belangrijk, maar volstaan niet en kunnen teruggedraaid worden. LGBTQIA+fobie zit bovendien diepgeworteld in de patriarchale gezinsstructuur van het kapitalisme. Hierin wordt de vrouw vaak belast met onbetaalde zorg en huishoudelijk werk. Binaire genderrollen, waarin mannen onder meer geassocieerd worden met dominantie en vrouwen met een zorgende rol, houden het kapitalisme in stand. LGBTQIA+personen dagen die rollenpatronen uit. Wij verbinden de strijd tegen LGBTQIA+fobie met de strijd voor een socialistisch alternatief. Een maatschappij waar de enorme rijkdommen en het maatschappelijk potentieel ten dienste staan van de noden en niet van de winsten. 

Pride heeft een geschiedenis van strijd die geleid heeft tot wettelijke vooruitgang. Organiseer je met ons in de strijd voor reële vrijheid en gelijkheid!

• Voor degelijke lessen seksuele opvoeding, kleinere klassen, vorming en ondersteuning van onderwijspersoneel en genderinclusieve infrastructuur op elke school
• Voor gratis, toegankelijke en genderinclusieve zorg voor iedereen!
• Stop de wachtlijsten! Investeringen in psychologische hulpverlening redden levens
• Trans of non-binair zijn mag niet tot armoede leiden: alle transzorg terugbetalen!
• Niemand is vrij tot iedereen vrij is! Steun aan de strijd voor Palestijnse bevrijding! Tegen imperialisme en bezetting!
• Neen aan verdeel-en-heers. Niet de vluchtelingen of de LGBTQIA+personen ondermijnen onze levensstandaard, maar de winsthonger van het kapitalisme. Er is rijkdom genoeg: voor een samenleving in functie van de noden, niet de winsten.

30 juni in Gent. Coyendanspark

13u. Welkom, workshops en muziek

15u. Start Pride Protestmanifestatie

17u. Speeches, drag show & 80s aerobics

20u. Bands & DJ (einde 22u)

Workshops van 13u15 tot 14u30:

• Queer Self Defence Workshop door Queer Gym. In deze workshop wordt een introductie gegeven in zelfverdediging. 
• Revolutionary Trans Activism. From S T A R to today. Met Conor Tomey (die/hun) van de Trans and Intersex Pride Dublin (workshop in het Engels)
• Anti-genderbeweging. Wie zijn ze en hoe ertegen strijden? Met Rylan (die/hun), die doctoreert aan UAntwerpen over de anti-genderbeweging. Die zal dieper ingaan op deze bewegingen in België.
• No Pride in Genocide. Met Carmen (zij/haar), oprichtster van Antwerp for Palestine en bestuurder bij de vzw Palestina Solidariteit. Carmen zal ingaan op de geschiedenis van Palestina én het verzet, met ook aandacht voor de pinkwashing door het Israëlische regime.  
• Onze Pride geschiedenis. Sam (die/hun) van Campagne ROSA brengt ons terug naar de Stonewall rellen van juni 1969 en de radicale ideeën waarmee Pride ontstond.
• Waarom is het kapitalisme heteronormatief en binair? In deze workshop gaan we dieper in op de rol die binaire genderrollen spelen voor het kapitalistisch systeem.

In april van dit jaar dienden de senatoren van Les Républicains in Frankrijk een gevaarlijk wetsvoorstel in om elke sociale of medische transitie voor de leeftijd van 18 jaar te verbieden. Dat gebeurt onder het voorwendsel van strijd voor de ‘bescherming van kinderen’. In werkelijkheid betekent het ellende voor transgenderkinderen als dit wetvoorstel er ooit door komt. Er is een zekere paradox als het gaat om de zichtbaarheid van transgenders en non-binaire personen: hoe meer zichtbaarheid en acceptatie in brede lagen van de samenleving, hoe meer haat en transfobie.

door Sam (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist

Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan kondigde de National Association of Intercollegiate Athletics, die toezicht houdt op kleine Amerikaanse universiteiten, op 9 april aan dat het transgenderatleten verbiedt om vrouwensport te beoefenen. Deze beslissing volgt op een reeks aanvallen op LGBTQIA+ rechten in de Verenigde Staten, die discriminatie hebben versterkt met behulp van gemanipuleerd en verdraaid wetenschappelijk onderzoek.

Een “modegril”?

Vorig jaar zond de Vlaamse nationale televisie een documentaire uit waarin de behandeling van jonge transgenders (en de behandeling van transgenders in het algemeen) in vraag werd gesteld. Een van de argumenten was dat er een kans bestond dat er een verwarde cisgender (d.w.z. niet-transgender) persoon tussen hen zat, en dat deze cisgender persoon koste wat kost gered moest worden. Een van de belangrijkste argumenten was dat transgender zijn uiteindelijk slechts een modegril is en dat mensen onder de 40 daarom verboden moeten worden om een transitie op te starten.

Het idee van een modegril suggereert dat het makkelijker is om te leven als transgender of non-binaire persoon. De realiteit is echter dat LGBTQIA+ mensen een veel groter risico lopen om in precaire situaties terecht te komen. Het vinden van een job of toegankelijke huisvesting is veel moeilijker, waardoor het risico om in de prostitutie en armoede te belanden toeneemt.

Het reactionaire offensief tegen LGBTQIA+ rechten, en transrechten in het bijzonder, voedt het vertrouwen van bepaalde groepen en individuen om over te gaan tot intimidatie en geweld, zowel online als in het echte leven. Het aantal transpersonen en non-binaire mensen dat wordt vermoord, blijft elk jaar stijgen.

In februari stierf in de conservatieve Amerikaanse staat Oklahoma een 16-jarige non-binaire persoon, Nex Benedict, na een gewelddadige aanval op school. Ondanks de vele verwondingen classificeerde de politie de zaak uiteindelijk als zelfmoord, zonder enige strafrechtelijke aanklacht. Alleen al in 2024 zijn er in de Verenigde Staten maar liefst 21 anti-trans wetsvoorstellen aangenomen en binnenkort zullen er nog eens 24 van kracht worden!

Alle onderzoeken tonen aan dat LGBTQIA+ mensen veel vaker slachtoffer zijn van geweld dan niet-LGBTQIA+ mensen, zowel fysiek als verbaal. En binnen deze gemeenschap zijn transgenders nog vaker het doelwit. Dit zijn meestal geen eenmalige gebeurtenissen, maar herhaalde geweldervaringen die deel uitmaken van het dagelijks leven. Het is dan ook geen verrassing dat het aantal zelfmoordpogingen hoger ligt onder transgenders en non-binaire personen: 25 keer hoger dan onder cisgenders.

De strijd voor LGBTQIA+ rechten is een antifascistische strijd!

Polarisatie in de samenleving is een structureel fenomeen aan het worden, op de meest uiteenlopende gebieden. In verschillende jaarrapporten van de ILGA (International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association) wordt gewaarschuwd dat deze polarisatie ook in relatie tot LGBTQIA+ mensen alarmerend toeneemt, ook in landen waar al grote juridische overwinningen zijn behaald.

In België meldt de jongerenorganisatie Wel Jong dat geweld, haat en intolerantie jegens LGBTQIA+ personen de afgelopen jaren zichtbaar zijn toegenomen, wat met name geïllustreerd wordt door de publieke aanvallen van Theo Francken (N-VA) en Dries Van Langenhove op sociale netwerken. Toen Theo Francken nog staatssecretaris voor Asiel en Migratie was in de regering-Michel, rechtvaardigde hij soms het uitzetten van migranten met het argument van “het beschermen van Vlaamse vrouwen en LGBTQIA+ mensen”. Een snelle blik op zijn X-account (ex-Twitter) laat nochtans zien dat hij zich duidelijk nooit heeft bekommerd om het lot van LGBTQIA+ mensen.

Bij rechts en extreemrechts dient dit soort retoriek vooral om een militante basis te consolideren rond een ‘anti-woke’-retoriek die LGBTQIA+ mensen als ‘abnormaal’ afschildert. Deze retoriek klinkt echter steeds luider naarmate deze partijen, met name extreemrechts, terrein winnen. 

We kunnen verwachten dat extreemrechts bij de volgende verkiezingen verder terrein zal winnen, zowel in België als elders. In plaats van gewoon toe te kijken, kunnen we beter een antifascistisch antwoord versterken! 

De maatschappij veranderen om attitudes te veranderen

Onze ideeën over gender zijn afhankelijk van de sociale omstandigheden waarin we leven. Wanneer deze sociale omstandigheden veranderen, kunnen onze ideeën over gender ook veranderen. Dus we kunnen transfobie en alle vormen van queerfobie niet bestrijden zonder het kapitalisme te bestrijden.

Deze twee strijdbewegingen zijn met elkaar verbonden. Het kapitalistisch systeem gebruikt transfobie en alle vormen van haat en onderdrukking om de sociale meerderheid te verdelen, vooral de arbeidersklasse, die de macht heeft om de hele samenleving te blokkeren door middel van massale stakingen. Dit systeem is gebaseerd op de logica van “verdeel en heers”, net zoals het gebaseerd is op de uitbuiting van de natuur en de mens.

Maar rechts gebruikt deze tactiek ook op subtielere manieren, bijvoorbeeld door de noodzaak van het vergoeden van de gezondheidszorg voor transgenders in twijfel te trekken met het argument dat er niet genoeg geld is, terwijl er de afgelopen jaren al een groot gebrek aan middelen voor transgenderzorg was. De strijd om publieke en sociale diensten te verdedigen en uit te breiden, is ook een strijd voor LGBTQIA+ rechten!

Besparingen op deze diensten betekenen langere wachtlijsten voor adequate medische en psychologische zorg, sociale huisvesting, opvanghuizen voor slachtoffers van gewelddadige gezinssituaties, enzovoort. De hele bevolking wordt hierdoor getroffen, maar de gevolgen zijn nog ernstiger voor LGBTQIA+ mensen.

Dit is nog maar het begin – de strijd voortzetten!

Het voorstellen van de zogenaamde “genderideologie” als een probleem leidt de aandacht af van de echte uitdagingen waar deze diep ongelijke samenleving voor staat. Conservatieve politieke partijen presenteren zichzelf als verdedigers van stabiliteit, terwijl het hun beleid is dat een sociale woestijn creëert die geweld in de hand werkt. Het fundamentele probleem is niet diversiteit, maar de almachtige dictatuur van de markten!

Vandaag voelt meer dan 40% van de LGBTQIA+ jongeren in Vlaanderen zich niet veilig op school. Scholen beschikken niet over de middelen en de kennis om gepast te reageren. Opkomen voor echt inclusief onderwijs betekent zorgen voor massale investeringen in onderwijs, voor kleinere klassen, voor meer opleiding van leerkrachten, ook over genderkwesties, en voor samenwerking met basisverenigingen die expertise hebben opgebouwd die grotendeels wordt genegeerd door de overheid.

Om discriminatie op het gebied van huisvesting tegen te gaan en een einde te maken aan de lange wachtlijsten voor sociale woningen, moeten we strijden voor een ambitieus plan om sociale woningen te renoveren en te bouwen. Dit moet gebeuren als onderdeel van een openbaar plan om gebouwen te isoleren en te renoveren, wijk per wijk. We willen een einde maken aan alle vormen van onveiligheid, inclusief energie-armoede!

Dus ja, daar zijn middelen voor nodig, maar daar heeft de samenleving geen gebrek aan. Door de belangrijkste sectoren van de economie te nationaliseren onder de democratische controle en het beheer van de werkenden, zouden we de enorme rijkdom die er is kunnen gebruiken om aan de behoeften van de hele bevolking te voldoen en de vervulling van de noden van elk individu te garanderen. Door bijvoorbeeld de hele farmaceutische sector te onttrekken aan het winstoogmerk kunnen we ervoor zorgen dat de productie van medicijnen en hormoonbehandelingen niet wordt overgelaten aan de willekeur van aandeelhouders. Haal de productie uit de klauwen van kapitalisten om een einde te maken aan de tekorten!

Zo’n revolutie in de manier waarop de maatschappij is georganiseerd, zou onvermijdelijk ook de houding ten opzichte van gender en seksuele geaardheid veranderen. Deze zijn geworteld in de klassenmaatschappij en de machtsverhoudingen die daaruit voortvloeien. Een democratisch geplande socialistische samenleving zou de basis leggen voor de emancipatie van de mensheid in al haar diversiteit.

• 18 mei. Brussels Pride
• 30 juni. Pride is a protest in Gent
• 6-7 juli. Antifascist weekend in Gent
• 10 augustus. Antwerp Pride
• 24 augustus. Liège Pride

“No pride for some, without liberation for all of us”. De slogan komt van Marsha P. Johnson, een zwarte trans activiste en een centrale figuur in de Stonewall protesten in juni 1969. De strijd voor LGBTQIA+rechten werd toen verbonden met de burgerrechtenbeweging en de antikoloniale strijd. Dat is vandaag bijzonder actueel. Campagne ROSA roept rond deze slogan op voor een strijdbaar blok op de Brusselse Pride op 18 mei en voor Pride is a Protest in Gent op zondag 30 juni.

We stellen solidariteit met de strijd voor de vrijheid van de Palestijnse bevolking centraal. Het extreemrechtse regime in Israël, onder leiding van Netanyahu, maakt gebruik van queer-rechten om de genocide op Palestijnen te rechtvaardigen (pinkwashing). In Israël zelf is het homohuwelijk niet legaal en is er geen publieke steun voor genderaffirmerende chirurgie. Onder de invloed van conservatieve religieuze groepen worden queer-rechten verder onder druk gezet. De strijd van LGBTQIA+ personen is verbonden met de strijd van andere minderheden en moet de bevrijding van iedereen nastreven.

Our rights are under attack, stand up, fight back!

Waar extreemrechts en conservatieve partijen aan de macht komen, staan vrouwen- en LGBTQIA+rechten onder druk. In de VS verliezen queer jongeren toegang tot sport, tot boeken en tot leerkrachten die hen zouden kunnen ondersteunen. De haatretoriek maakt de wereld een meer onveilige plaats. De dood van Nex Benedict toonde dit helaas. Deze haat is ook in België aanwezig: vorig jaar werd een drag queen story hour in Brugge geïntimideerd door Schild & Vrienden. 

Rechts wil de vooruitgang van de afgelopen jaren, zoals de grotere zichtbaarheid van LGBTQIA+ personen, terugdraaien. Dit klimaat normaliseert geweld: één op de drie LGBTQIA+ personen werd recent slachtoffer van fysiek geweld.

Symbolische daden zijn duidelijk onvoldoende! 

Jarenlange besparingen hebben voor lange wachtlijsten gezorgd bij vele vormen van hulpverlening. Het tekort aan sociale woningen zorgt ervoor dat verhuurders vrij spel krijgen om te discrimineren. Daarnaast is de strijd voor financiële onafhankelijkheid essentieel. Wie in armoede leeft of dakloos is en geen toegang heeft tot medische zorg, loopt meer kans op geweld en discriminatie. 

De wachtlijsten in de trans- en jeugdzorg hebben catastrofale gevolgen. Massale investeringen in sociale huisvesting, onderwijs, preventie, trans- en mentale zorg zijn nu nodig en redden levens! Een beweging die hiervoor opkomt, kan de leugen van het sociale imago van rechtse partijen doorprikken.  

Queer liberation, not rainbow capitalism! 

Elke overwinning onder het kapitalisme is tijdelijk en kan worden teruggedraaid. LGBTQIA+fobie zit diepgeworteld in de patriarchale gezinsstructuur van het kapitalisme. Hierin wordt de vrouw vaak belast met onbetaalde zorgtaken en huishoudelijk werk. Binaire genderrollen, waarin mannen onder meer geassocieerd worden met dominantie en vrouwen met een zorgende rol, houden het kapitalisme in stand. LGBTQIA+ personen dagen die rollenpatronen uit, vooral wanneer men niet conformeert aan de norm of het nucleaire gezin. 

Zolang de wortels van LGBTQIA+ fobie en alle andere vormen van discriminatie niet aangepakt worden, zullen we deze strijd moeten blijven voeren. Daarom linken wij de strijd tegen LGBTQIA+ fobie met die voor een socialistisch alternatief. Een maatschappij waar de enorme rijkdommen en het maatschappelijk potentieel ten dienste staan van de noden en niet van de winsten. 

Zoals Leslie Feinberg opmerkte: “Niemand van ons zal vrij zijn totdat we een economisch systeem bouwen dat zich baseert op de noden van elke mens. Als trans personen zullen we geen echte vrijheid krijgen tot we een samenleving winnen waarin geen enkele klasse baat heeft bij het aanwakkeren van haat en vooroordelen, waar wetten die sekse, gender en menselijke liefde beperken ondenkbaar zullen zijn.”

Pride heeft een geschiedenis van strijd, die geleid heeft tot de wettelijke vooruitgang. Organiseer je met ons voor reële vrijheid en gelijkheid!

DOE MEE

• Strijdbaar blok ‘Pride is a Protest’ tijdens de Brussels Pride op 18 mei.
• ‘Pride is a Protest’, drie weken na zwarte zondag ‘Pink Sunday’ in Gent op zondag 30 juni. Facebook evenement
• Strijdbaar blok ‘Pride is a Protest’ tijdens de Antwerp Pride op 10 augustus.

Wil je dit mee organiseren? Contacteer ons!