Your cart is currently empty!
Category: Sociaal
-
Klimaatcrisis bereikt kookpunt
Eind september maakte de orkaan Helene meer dan 200 dodelijke slachtoffers in de VS. Het is de meest dodelijke storm sinds Hurricane Katrina in 2005 en de derde dodelijkste orkaan ooit in de VS.
Artikel door Nicky (Antwerpen) uit maandblad De Linkse Socialist
Duizenden mensen raakten vermist en meer dan twee miljoen Amerikanen zaten zonder stroom in de staten Florida, North- en South Carolina en Georgia. De grootste schade was er in North Carolina, vooral het dorp Asheville kreeg het zwaar te verduren. De inwoners zaten wekenlang zonder drinkwater. Nog voordat de regio kon bekomen van Helene, was orkaan Milton al in aantocht naar Florida. Er was een massale evacuatie in de hele staat. Dit leidde tot lange files, tekorten aan benzine, overvolle hotels en de prijs van een vliegticket om Florida te verlaten vanuit de luchthaven van Tampa liep op tot 1.500 dollar.
De klimaatrampen werden politiek uitgespeeld. Trump viel president Biden en vicepresident Harris aan over hun aanpak. Hij verspreidde desinformatie over FEMA (Federal Emergency Management Agency). Zo beweerde hij dat er in North Carolina geen helikopters en reddingswerkers waren. Hij beweerde dat de Democratische gouverneur van North Carolina minder snel hulp voorzag voor gebieden met voornamelijk Republikeinse stemmers. Dezelfde Trump stapte tijdens zijn eerste presidentstermijn uit het akkoord van Parijs en hij blijft de klimaatcrisis ontkennen. Zijn desinformatie zorgt ervoor dat zijn aanhangers in de getroffen gebieden weinig vertrouwen hebben in de hulpverlening en daardoor ook minder snel hulp zoeken of zich houden aan de opgelegde evacuatie.
Een maand voor de rampen was er een stemming in het Huis van Afgevaardigden om 10 miljard extra te investeren in het rampenfonds van FEMA. Dit werd geblokkeerd door de Republikeinen.(1) Kapitalistische regeringen blijven weigeren om serieuze maatregelen te nemen om klimaatverandering tegen te gaan. In plaats daarvan blijven ze meer geld investeren in destructieve sectoren zoals de wapenindustrie en het leger. Terwijl de Amerikaanse overheid er niet in slaagde 10 miljard vrij te maken voor het rampenfonds, ging er ondertussen al meer dan 300 miljard aan wapens naar Israël.
Als overheden hun huidige beleid doorzetten, wordt de aarde tegen 2100 3,1 graden warmer. Dit is een verdubbeling van de doelstelling van 1,5 graden die werd overeengekomen in het akkoord van Parijs.
De klimaatrampen zullen alleen maar erger worden. Terwijl in de media alle aandacht gaat naar de orkanen in de VS, krijgt de neokoloniale wereld nu al te maken met de zwaarste gevolgen van de klimaatcrisis. In Zuid-Soedan werden 700.000 mensen getroffen door grote overstromingen. Honderdduizenden mensen verloren hun thuis. Hoewel de infrastructuur en levensstijl van de gemeenschappen in het Sudd-moeras aangepast zijn aan de natuurlijke overstromingen van de Nijl, zorgden de abnormaal lange duur en het hoge waterniveau van de recente overstromingen ervoor dat de infrastructuur niet meer in staat was om hiermee om te gaan. Het hoge waterniveau zorgde ook voor een stijging van het aantal besmettingen met door water overgebrachte infecties. Er lijkt een scenario aan te komen waar het Sudd-moerasgebied wordt uitgebreid, wat wil zeggen dat de duizenden mensen die geëvacueerd waren niet meer kunnen terugkeren en permanent ontheemd worden.(2)
Er wordt geschat dat tegen 2050 wereldwijd meer dan 1,2 miljard mensen ontheemd zullen zijn als gevolg van klimaatverandering. Droogtes met tekorten aan voedsel, drinkbaar water en levensnoodzakelijke middelen, zorgen voor meer gewelddadige conflicten in getroffen gebieden. De ontheemding van bevolkingsgroepen uit hun oorspronkelijk land leidt tot het uitsterven van talen en culturen. In het noorden van Pakistan zorgden klimaatrampen veroorzaakt door smeltende gletsjers ervoor dat verschillende gemeenschappen wegtrokken uit hun thuisgebied in de bergen. De migratie van deze volken naar de steden zorgt ervoor dat ze hun al bedreigde moedertaal steeds meer inwisselen voor de dominante taal. Na enkele generaties zal deze inheemse taal bijna volledig verdwijnen.(3) Als er niet dringend actie wordt ondernomen, zal de klimaatcrisis een enorm verlies in natuur, biodiversiteit en culturen als gevolg hebben.
1. https://www.npr.org/2024/10/07/nx-s1-5144159/fema-funding-migrants-disaster-relief-fund
2. https://theconversation.com/south-sudan-floods-the-first-example-of-a-mass-population- permanently-displaced-by-climate-change-238461
3. https://dialogue.earth/en/climate/climate-disasters-are-destroying-pakistans-mountain-languages/
-
Code Rood. Our rage is beyond your control
Ooit dachten we dat de klimaatstrijd er een was uit solidariteit met toekomstige generaties. Die tijd is voorgoed voorbij. De klimaatstrijd is er een tegen het nieuwe normaal, het tijdperk van kapitalistische apocalyps. Wereldwijd ondergaat de werkende klasse rampen, hitte, genocide en oorlog. De tijd van beleefd vragen is al lang voorbij. Klimaatcriminelen, wij zijn Code Rood. We dragen witte overalls, Palestijnse keffiyehs en komen achter jullie aan.
Flyer verspreid door LSP en ROSA leden tijdens de Code Rood actie
Tegen politiegeweld en repressie
Als het gaat om het beschermen van hun belangen, is er plots geen geld te kort. Een leger advocaten, politieagenten en private beveiligers wordt ingezet uit angst voor onze roep om klimaatrechtvaardigheid. Tijdens de eerste twee edities van Code Rood leerden we al dat we niet naïef moeten zijn. Welke actie we ook voeren, een beweging die zich richt tegen rijke klimaatcriminelen zoals TotalEnergies, wordt onderdrukt. TotalEnergies schreef alle organisaties die deel uitmaken van de Code Rood coalitie aan om hen te intimideren met de dreiging dat ze individueel aansprakelijk gesteld zullen worden. Onze woede staat echter boven de controle van Total.
Er zit ook niet veel anders op. Voor wie opkomt voor leven op planeet Aarde, is radicale strijd geen keuze, maar noodzaak. Toch moeten we ons blijven verzetten tegen elke vorm van politiegeweld, repressie en machtsmisbruik. Code Rood neemt nu al heel wat initiatieven om deelname voor iedereen mogelijk te maken door te werken met ondersteunende rollen en een legale betoging, en dat is essentieel. Het geweld van de staat treft in het bijzonder zij die op dagdagelijkse basis onderdrukking ervaren. Daartegenover moeten wij een van onze troefkaarten uitspelen: we zijn met meer.
Wat er ook gebeurt, net als bij de vorige acties moeten we in de komende weken het politiegeweld aanklagen. Dat zal ook de bewegingen tegen de genocide in Palestina of toekomstige acties tegen de brutale plannen van de regering-De Wever versterken, protest waartegen het staatsapparaat ook zal worden ingezet.
COP-flop
Het recente klimaatrapport van de VN maakt één ding duidelijk: de doelstellingen van Parijs zullen niet behaald worden. Wat ze ook beweren op de komende COP-bijeenkomst – die nota bene plaatsvindt in Dubai, dit is geen kwestie van politieke onwil. Het is in het framework van het kapitalistische systeem simpelweg niet mogelijk. De belangen van zij die het systeem beheren staan diametraal tegenover die van de planeet en de werkende klasse.
Onze belangrijkste taak als klimaatactivisten is om hiertegenover een strategie te ontwikkelen. Het doel moet zijn om het systeem achter de klimaatramp aan te pakken. Daarvoor moeten we niet enkel met meer zijn, maar vooral het systeem kunnen treffen, daar waar het draait: in de fabrieken, scholen, ziekenhuizen en kantoorgebouwen. Het is de werkende klasse die met haar arbeid de winsten genereert.
We strijden om controle in handen van de gemeenschap. De vervuilende industrieën moeten worden overgenomen door de mensen die er in werken, die ze gebruiken en die errond wonen, niet door kapitalisten die enkel om winst geven. Deze radicale systeemverandering is de enige manier om de klimaatcrisis aan te pakken.
Voor een alliantie met de werkende klasse
In de voorbije maanden deelden activisten van Code Rood flyers uit aan fabriekspoorten. Sommigen zaten samen met vakbondsvertegenwoordigers en deelden met hen de boodschap: onze strijd is die van jullie. Wat de bazen ook mogen beweren. We zijn er niet om jullie jobs af te nemen, maar willen een economie waar groene productie en volwaardig betaalde jobs de standaard zijn. Code Rood eist directe democratie in de werkplekken, kwalitatieve omscholingsplannen voor werkenden in vervuilende industrieën, een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwerving. Dit zal ons in staat stellen om onnodige productie te verminderen zonder jobs te verliezen en om collectief de controle over onze tijd en ons leven terug te krijgen.
Op basis van zo’n programma, waarin ook andere zaken verdedigd worden zoals betaalbare energie voor iedereen op basis van een publieke energiesector, een rijkentaks en een massaal investeringsplan in goed geïsoleerde sociale huisvesting kunnen we de steun winnen van de werkende klasse. En dat is, zoals gezegd, essentieel.
-
Monopolievorming in de AI-markt: Waarom het kapitalisme het technologische potentieel niet kan waarmaken
De recente explosie in aandelenkoersen van bedrijven zoals NVIDIA, aangedreven door de opkomst van AI-toepassingen zoals ChatGPT, lijkt een teken van enorme vooruitgang. AI zou een cruciale rol kunnen spelen in het aanpakken van maatschappelijke uitdagingen zoals onderwijs, ecologische en economische planning, zorg en geneeskunde. Maar onder het kapitalisme gebeurt het omgekeerde: de winstlogica verstikt het technologische potentieel van AI.
door Michael Bouchez uit maandblad De Linkse Socialist
AI ten dienste van de samenleving of ten dienste van winst?
Grote technologiebedrijven zoals Microsoft, Google en NVIDIA domineren de AI-markt dankzij hun toegang tot immense hoeveelheden kapitaal, datacenters en data. Deze machtige positie versterkt ook hun invloed op de ontwikkeling van de sector en maakt dat zij bepalen wat prioriteit krijgt.
Productie onder het kapitalisme is gericht op het maximaliseren van winst, in plaats van op investeringen die het welzijn van de samenleving ten goede komen. AI heeft een enorm potentieel om productiviteit te verhogen en sociale uitdagingen op te lossen, maar de monopolievorming in de sector en de focus op winst beperken de toepassing ervan. Technologieën die de werkdruk zouden kunnen verlichten, worden ingezet om kosten te drukken. In plaats van welvaart te verhogen, leidt automatisering tot jobverlies en toenemende ongelijkheid. In plaats van te investeren in AI-toepassingen die democratie en planning stimuleren door de noden van de samenleving in kaart te brengen, wordt de technologie ingezet om bestaande machtsstructuren te versterken en controle uit te oefenen.
Tegelijkertijd leidt de enorme instroom van kapitaal naar deze bedrijven, vaak gedreven door verwachtingen van toekomstige winsten, tot een zeepbel op de beurs. Bij gebrek aan markten waar productieve investeringen nog winst opleveren, wordt groei voornamelijk gedreven door speculatieve investeringen.
Hoewel deze speculatieve groei op korte termijn winstgevend lijkt, worden de middelen niet ingezet om de productie te verbeteren of maatschappelijke problemen op te lossen. In plaats daarvan richten investeringen zich op toepassingen die snel winst opleveren, zoals advertentieoptimalisatie, consumentengedrag en data-exploitatie, of op surveillance en repressie.
Technologie bevrijden van de winst
Een vaak gehoorde, maar valse kritiek op de geplande economie was dat het onmogelijk zou zijn om de noden van de samenleving te kennen. We leven vandaag in een tijdperk waarin onze noden worden geconstrueerd door multinationals die onze data verzamelen en doorverkopen om nog meer winst te maken. De echte noden die te maken hebben met armoede, honger, klimaatrampen, oorlog worden dan weer als onoplosbaar gezien. Stel je voor wat een democratische controle over technologie als AI, bevrijd van de noodzaak om winst te maken, mogelijk zou maken.
-
Klimaatprotest meer dan ooit nodig! Morgen start de vierde editie van Code Rood
Na eerdere acties bij TotalEnergies, Engie en de luchtvaartsector, vindt van 24 tot 28 oktober de vierde editie van Code Rood plaats, tegen een nog geheim gehouden doelwit. Zoals Code Rood stelt: “Klimaatrampen, torenhoge energierekeningen, mensenrechtenschendingen en neokolonialisme, oorlogen en conflicten. Onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen heeft een hoge prijs. Desondanks doen de grote vervuilers van deze gitzwarte industrie wat zij willen. Een rechtvaardig klimaat- en sociaal beleid voor burgers en werknemers laat nog steeds op zich wachten.”
door Constantin (Luik) uit maandblad De Linkse Socialist
De hele zomer lang zijn er overal ter wereld temperatuurrecords gebroken. Spanje, Australië, Japan en bepaalde provincies in China beleefden dit jaar allemaal de heetste augustus uit hun geschiedenis. Uitzonderlijk hevige hittegolven hebben de afgelopen maanden grote delen van Afrika getroffen. Deze dramatische crisis heeft niet voor iedereen dezelfde gevolgen. De speciale VN-rapporteur voor extreme armoede, Philip Alston, waarschuwde in 2019: “Te veel vertrouwen op de particuliere sector kan leiden tot een scenario van klimaatapartheid waarin de rijken betalen om te ontsnappen aan de opwarming van de aarde, honger en conflicten, terwijl de rest van de wereld lijdt.”
Er is geen tekort aan studies die wijzen op de hoofdrol die de rijkste mensen spelen in de klimaatcrisis. In een rapport uit 2023 wees Oxfam erop dat de rijkste 1% evenveel CO2 uitstoot als de armste 5 miljard mensen ter wereld, oftewel tweederde van de mensheid. Deze onevenredige uitstoot zal in het huidige decennium 1,3 miljoen extra sterfgevallen door hitte veroorzaken, gelijk aan de bevolking van de Ierse hoofdstad Dublin. “De ultrarijken plunderen en vervuilen de planeet tot het punt van vernietiging, waardoor de mensheid ten prooi valt aan extreme hitte, overstromingen en droogte”, vatte Amitabh Behar, directeur-generaal van Oxfam International, het een jaar geleden samen. “Jarenlang hebben we gevochten om een einde te maken aan het tijdperk van fossiele brandstoffen en miljoenen levens en onze planeet te redden. Het is nu duidelijker dan ooit dat we dit doel alleen kunnen bereiken als we ook een einde maken aan het tijdperk van extreme rijkdom.” Dit systeem van extreme ongelijkheid heeft een naam: kapitalisme.
Van klimaatstakingen tot Code Rood
Code Rood is een beweging van burgerlijke ongehoorzaamheid. De modus operandi van de beweging is altijd dezelfde: het doel is om een specifieke infrastructuur een beperkte tijd te bezetten. Code Rood richtte zich op een gascentrale in aanbouw van Engie en slaagde erin deze enkele dagen te bezetten. Er was een actie aan de multinational TOTAL en in december vorig jaar volgde protest tegen privéjets aan de luchthavens van Antwerpen en Luik.
Code Rood is ongetwijfeld een van de meest interessante initiatieven in België sinds de klimaatstakingen van 2019. Na de massale betogingen en schoolstakingen vervaagde de beweging bij gebrek aan perspectieven. Hoewel de beweging hielp om grote delen van de bevolking, vooral jongeren, te politiseren en erin slaagde om het thema ecologie hoog op de agenda te zetten, koesterde ze ook veel illusies over de kapitalistische staat en zijn instellingen.
Een laag activisten is voor radicalere strategieën gaan kiezen. De strategie van massale blokkades komt voort uit het inzicht dat het kapitalisme, en in het bijzonder het fossiele brandstofkapitaal, dat verantwoordelijk is voor de klimaatcatastrofe. Deze strategie van directe actie is een belangrijke stap vooruit.
Hoe omgaan met repressie?
Het grootste probleem voor Code Rood op dit moment is de repressie. Terwijl de acties aan TOTAL en Engie min of meer vlot verliepen, toonden de acties aan de luchtvaartsector voor alle deelnemers de ware aard van de kapitalistische staat. In Antwerpen werden 750 activisten gearresteerd, waarvan 50 gerechtelijk. In Luik werden 70 activisten gearresteerd. De repressie was brutaal: gebroken vingers, gebroken armen en matrakslagen. Ook onze leden ondergingen dit lot.
De beste manier om de repressie door de politie te verslaan is om de beweging uit te breiden, in het bijzonder door aansluiting te zoeken bij andere sociale bewegingen, vooral de arbeidersbeweging die, door middel van stakingen, het potentieel heeft om de hele economie te blokkeren. Code Rood zou ook meer permanente lokale structuren kunnen lanceren om ruimte te bieden voor debat over de strategie en de actiemethoden die we samen verdedigen, met respect voor ieders eigenheid.
-
Werelddag van Verzet tegen Armoede. Armoede bestrijden, niet de armen!
Op 17 oktober, de Werelddag van Verzet tegen Armoede, zijn er tal van activiteiten tegen armoede. Zo ook in Namen, waar deze middag een actie werd gehouden. Die actie kwam er op een ogenblik dat onder meer de liberale MR zwaar uithaalt naar armen, bijvoorbeeld met voorstellen om in nog meer gemeenten bedelen strafbaar te stellen.
In België hebben 305 van de 581 gemeenten al een gemeentelijke regel aangenomen over bedelen. Volgens het Federaal Instituut voor de Mensenrechten (IFDH) en het Steunpunt tot bestrijding van de armoede passen niet minder dan 253 gemeenten een bedelverbod toe dat “de mensenrechten schendt” (Le Soir, 17 oktober). Dit beleid van jacht op de armen wordt op cynische wijze toegepast door dezelfde politieke krachten die nu pleiten voor de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, naast andere asociale maatregelen.
De vele crises die de samenleving hebben getroffen, vooral op het gebied van energie en stijgende prijzen, hebben de armoede versterkt en mensen letterlijk tot de bedelstaf veroordeeld. Zoals Olivier Hissette, directeur van het Relais social namurois, uitlegt in Le Soir vandaag: “Bedelaars zijn geen daklozen. Bedelaars zijn mensen die een huis hebben maar gedwongen zijn om te bedelen omdat hun inkomen of sociale uitkeringen, die onder de armoedegrens liggen, niet genoeg zijn. In ongeveer 55% van de gevallen gaat het om vrouwen die alleen komen te staan en proberen te overleven. Sommigen van hen werken deeltijds, maar komen niet rond.”
Deze dag is een gelegenheid om te onderstrepen hoe belangrijk en absoluut noodzakelijk het is om niet alleen te strijden tegen de lawine van besparingen die op alle overheidsniveaus zijn gepland, maar ook om de middelen terug te winnen die nodig zijn om te voldoen aan de behoeften inzake extra sociale huisvesting, uitbreiding van openbare diensten en sociale zekerheid. Om voor eens en altijd een einde te maken aan armoede, is strijd nodig tegen het systeem van extreme ongelijkheid dat het kapitalisme is.
-
Vervoer en mobiliteit: Tijd om de transitie te plannen
Als gevolg van een beslissing van de Waalse regering van MR en Les Engagés zal het traject van de Luikse tram aanzienlijk worden ingekort. Seraing en Herstal, twee volksgemeenten waar de behoefte aan openbaar vervoer groot is, zullen toch niet aangesloten worden op het net. VW besluit zijn Audi-fabriek in Vorst te sluiten. In België is de transportsector verantwoordelijk voor 23,4% van de CO2-uitstoot. Drie feiten die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. En toch… illustreren ze elk een deel van de ecologische en sociale catastrofe waar het kapitalisme ons naartoe leidt.
Artikel door Jean (Luxemburg) uit maandblad De Linkse Socialist
Highway to hell
In België bevindt het openbaar vervoer zich in een catastrofale toestand en moet er massaal worden geïnvesteerd om in aanvaardbare veiligheidsomstandigheden aan de behoeften te voldoen. Het aandeel van fietsen in het personenvervoer is belachelijk, vooral in Wallonië en Brussel. Bovendien is het wegvervoer verantwoordelijk voor 96% van de totale uitstoot van de sector (Climat.be, cijfers 2022). De uitstoot van het spoor bedraagt slechts 0,3%.
Als we de transportsector koolstofvrij willen maken, is er actie nodig op vijf gebieden
- Een massale modal shift van auto’s naar openbaar vervoer en actieve mobiliteit (fietsen, wandelen, enz.).
- Een massale verschuiving van wegtransport naar spoorvervoer en binnenvaart.
- Elektrificatie van de transportmiddelen waarvoor dit mogelijk is.
- Een drastische vermindering van de grootte en het gewicht van auto’s.
- Een vermindering van de afgelegde afstanden.
Dit zou de hoeveelheid CO2 die door transport wordt uitgestoten verminderen tot een derde of zelfs een vierde van het huidige niveau. Het zou bovendien het dagelijks leven van mensen verbeteren door een afname van files en minder overlast door autoverkeer voor onze gezondheid en veiligheid. En dan hebben we het nog niet over de mindere kosten voor de gezondheidszorg en het wegenonderhoud.
Om deze vijf doelstellingen te bereiken, moeten de economie en de industrie echter een heel andere richting uitgaan. Dit geldt in het bijzonder voor drie sectoren:
- De spoorwegen en de sector van personenvervoer
- De auto-industrie
- De fietsindustrie
In Duitsland zijn er 19 keer meer werknemers in de auto-industrie (460.000) dan in de industriële productie gericht op de spoorwegen (24.000). De automobielsector kent een overcapaciteit, ook vanuit ecologisch oogpunt. De fietsindustrie ten slotte is niet eens meer een echte speler in Europa. Er is vooral import vanuit Aziatische landen. Lokale productie zou nochtans efficiënter zijn en kan veel jobs creëren.
Pull up the bumper
In de automobielsector staan we voor een grote krimp waarbij duizenden jobs bedreigd zijn. Elektrische voertuigen zijn technisch eenvoudiger te produceren en zijn minder arbeidsintensief. Dit zal zeker onder het personeel van onderaannemers een hoge tol vereisen. In zowel het openbaar vervoer als de fietsindustrie is er daarentegen nood aan veel meer personeel en investeringen.
Het goede nieuws is dat auto-assemblagelijnen systemen zijn die gemakkelijk kunnen worden aangepast en omgevormd om iets anders te produceren. “De auto-industrie is geen koolmijn. Het is een flexibel productiemechanisme dat de maatschappij kan gebruiken om bijna elke soort technische apparatuur op grote schaal te produceren. Stuur ons de plannen voor sociaal nuttige dingen en wij doen het,” stelde Lars Henrikson, een arbeider van Volvo Göteborg en auteur van verschillende artikels over de autosector en sociale strijd in die sector.
De site in Vorst kan geen dure auto’s blijven maken die geen enkele werkende zich kan veroorloven en die de bevolking en het milieu geen dienst bewijzen. Er is dringend een discussie over transitie nodig. Dat mag echter geen asociale operatie zijn.
De productiefaciliteiten moeten eerst en vooral in publieke handen komen door ze te nationaliseren. Geen bureaucratische nationalisatie waarbij de private managers vervangen worden door publieke managers die vaak rechtstreeks uit de privé komen. Neen, er is nood aan een democratische nationalisatie onder controle van het personeel en de gemeenschap.
Het zijn immers de arbeiders die de productie het beste kennen en bijgevolg ook het best geplaatst zijn om een transitie te organiseren zodat de productie wordt gericht op de werkelijke behoeften van de bevolking. De gemeenschap kan eveneens vertegenwoordigers verkiezen in de raad van bestuur om hun mening te geven over de strategische richting van de productie: is er nood aan meer bussen, trams, fietsen en kleine hybride voertuigen voor de lokale logistiek in het Brusselse gewest? Deze vragen moeten democratisch besproken worden als we de beste industriële keuzes willen maken om naar duurzame mobiliteit te evolueren. De strijd van het voormalige GKN in Firenze is een inspirerend voorbeeld van ecologische transitie van onderaf.
Greenway
De verschuiving naar duurzame mobiliteit en transport is een enorme taak die niet door één enkel bedrijf kan worden uitgevoerd. Deze verschuiving moet op grote schaal worden gepland om te voorkomen dat we van koers raken of op een dood spoor belanden. Om dit te bereiken moeten we de controle nemen over hele productiesectoren om de industrieën te ontwikkelen die we nodig hebben.
In dit proces zullen meer jobs worden gecreëerd dan vernietigd. Het probleem is dat de nieuwe jobs niet op dezelfde plaats en op hetzelfde moment zullen verschijnen als jobs die verloren gaan. Daarom moet de gemeenschap personeel in de betrokken sectoren (zoals de auto-industrie) een gegarandeerd inkomen, betere arbeidsomstandigheden en omscholingsprogramma’s aanbieden onder toezicht van de vakbonden.
Op deze manier kunnen we de industriële transformatie en ontplooiing van groene industrieën plannen door werknemers garanties te geven voor hun levensomstandigheden en door de vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn voor de (nieuwe) jobs in deze industrieën. We kunnen de strijd tegen het einde van de wereld verzoenen met die tegen de lege portemonnee op het einde van de maand.
-
Overstromingen zijn niet gewoon natuurlijke rampen
Standpunt van Internationale Sozialistische Alternative (Oostenrijk)
Terwijl duizenden mensen hun appartement of huis moesten verlaten voor de overstromingen en er dodelijke slachtoffers vielen, verschenen videobeelden die surrealistisch leken. In Wenen groeide de rivier die doorgaans nauwelijks zichtbaar is uit tot een monsterlijke stortvloed. Samen met het eveneens fors aangezwollen Donaukanaal lag het halve metronet plat. Rivieren als de Pielach, Leitha en Kamp waren bijna niet te beheersen en het stuwmeer van Ottenstein was met overstromen bedreigd. Het hoofd van de brandweer verklaarde: “We zijn afhankelijk van elke druppel regen die valt.”
De catastrofale overstromingen zijn echter geen geïsoleerd natuurverschijnsel. Na 2002 en 2013 staan we nu voor de derde “overstroming van de eeuw” van deze nog jonge eeuw. Dit houdt rechtstreeks verband met de klimaatcrisis en de meervoudige crises van het kapitalistische systeem. De overstromingsramp toont niet alleen aan dat de klimaatcrisis al lang een directe bedreiging vormt voor ons leven, maar legt ook de hypocrisie bloot van de gevestigde politiek, die zich in campagnemodus voor de verkiezingen graag opwerpt als redder in nood, maar ondertussen zelf de oorzaken van de crisis blijft aanwakkeren.
Klimaatcrisis en extreem weer
De overstromingen zijn veroorzaakt door een zogenaamde “Vb-Wetterlage” (een lagedrukgebied gelegen ten zuiden van de Alpen). Het fenomeen is al langer bekend en niet ongewoon. Er is echter een sterke toename van situaties met extreme neerslaghoeveelheden. Studies geven aan dat er een toename met 20% is aan de noordelijke rand van de Alpen.
Deze ontwikkeling is rechtstreeks toe te schrijven aan de stijgende temperaturen op aarde. De recordtemperaturen in het Middellandse Zeegebied dragen ertoe bij dat de lucht die door lagedrukgebied wordt aangezogen meer vocht opneemt, ongeveer 7% per extra graad Celsius. Hierdoor worden enorme hoeveelheden water naar Midden-Europa gebracht. De oververhitte zeeoppervlakken, die momenteel tot vijf graden boven het gemiddelde op lange termijn liggen, veroorzaken zware verdamping, wat uiteindelijk resulteert in extreme regenval. Volgens meteorologen zal de opwarming van de aarde de intensiteit van deze regenval verder doen toenemen.
Bodemafdekking: klimaatkiller en overstromingsfactor
Naast de algemene klimaatcrisis speelt de toenemende bodemafdekking in Oostenrijk een belangrijke rol bij het verergeren van het risico op overstromingen. Vooral regio’s zoals Neder-Oostenrijk, waar het verharde oppervlak per persoon bijzonder hoog is, worden getroffen. Het district Horn bijvoorbeeld heeft een afdichtingspercentage van 56,8%, wat vooral te wijten is aan de enorme uitbreiding van verkeersgebieden. In de bijzonder getroffen districten Waldviertel, Horn, Waidhofen/Thaya en Zwettl is een afdichting van net geen 1000m² per persoon!
Afgedichte bodems kunnen geen water meer opnemen, wat leidt tot verwoestende overstromingen bij hevige regenval. De natuurlijke functies van de bodem, zoals de opslag van water en CO₂, worden enorm beperkt, waardoor het risico op natuurrampen toeneemt. In Oostenrijk gaat elke dag 11,5 hectare grond verloren door bodemafdekking – het equivalent van ongeveer 12 voetbalvelden. Dit versnelt de klimaatcrisis nog verder door de vernietiging van natuurlijke opslag- en filterfuncties.
Politieke hypocrisie
De overstromingshulp van politici lijkt op een geënsceneerde voorstelling die opnieuw het onvermogen en gebrek aan wil om de klimaatcrisis te bestrijden verhult in het zicht van verkiezingen. Politieke vertegenwoordigers die nu zandzakken vullen en slachtoffers van overstromingen bezoeken voor de ogen van de camera’s, dragen tegelijk bij tot het verdiepen van de oorzaken van de crisis.
Terwijl bondskanselier Nehammer spreekt over “Autoland Oostenrijk” en waarschuwt voor een “onheilswaanzin”, torpedeert zijn regering maatregelen om bodemafdekking tegen te gaan, blijft hij fossiele energiebronnen promoten en hekelt hij minister van Klimaatbescherming Leonore Gewessler (Groenen) voor het goedkeuren van de natuurherstelwet.
Het is niet evident, maar het extreemrechtse FPÖ overtreft dit. Het Europarlementslid Harald Vilimsky was enkele dagen geleden op een benefiet van de rechtse denktank “Heartland Institute”. Zaten mee aan tafel: bekende klimaatontkenners die erop uit zijn om met de FPÖ samen te werken.
Niet alleen het extreemrechtse FPÖ en de conservatieve ÖVP zijn niet in staat om het klimaat te beschermen. In Wenen voeren de sociaaldemocratische SPÖ en het liberale Neos ook een uiterst beperkt klimaatbeleid. De Groenen in de federale regering aanvaarden niet alleen het racistische en asociale beleid van de ÖVP, maar ook de permanente rem op klimaatbescherming.
In het algemeen botsen alle gevestigde partijen op de grenzen van het kapitalisme als het gaat om klimaatbeleid. Dit is al te zien in de aanvallen op lang noodzakelijke maatregelen zoals de natuurherstelwel. De verkiezingen op 29 september zullen hier niets aan veranderen – daarom is het des te belangrijker dat we allemaal de straat op gaan voor klimaatacties om te laten zien wat we vinden van het klimaatbeleid van de machthebbers en om ons te organiseren!
Wie betaalt?
De financiële en sociale gevolgen van overstromingsrampen treffen vooral de werkende klasse en gezinnen met een laag inkomen. Verzekeringsmaatschappijen, die vaak maar kleine bedragen uitkeren, laten veel getroffenen opdraaien voor de enorme schade. De risico’s worden steeds meer afgewenteld op individuen, terwijl de grote veroorzakers van de klimaatcrisis de winsten blijven binnen harken.
Extreme weersomstandigheden zijn niet langer abstracte bedreigingen, maar hebben een diepe impact op de realiteit van ons leven en werk. Stel je bijvoorbeeld voor hoe het werk van fietskoeriers er de afgelopen weken uitzag, met hittegolven die gevolgd werden door overstromingen. Hoewel werkenden betaald verlof kunnen opnemen wegens overmacht, geldt dit enkel voor mensen met een reguliere job. Bazen kunnen nog steeds druk opbouwen. De extreme weersomstandigheden hebben ook catastrofale gevolgen voor daklozen – daarom vraagt de sociale sector in Wenen om het hele jaar door opvang te voorzien. Die vraag wordt dringender naarmate de klimaatcrisis escaleert.
Tegelijkertijd dreigen er nog meer financiële lasten. De kosten van rampenbestrijding en wederopbouw zullen naar verwachting in de miljarden lopen. Al maanden slaat het kapitaal op de trom voor enorme besparingen die de volgende regering er in de een of andere vorm door zal drukken. De overstromingsramp zal de noodzaak voor besparingen opnieuw enorm vergroten – en de kosten van de wederopbouw zullen worden afgewenteld op de getroffenen.
Vooral de vakbonden hebben daarom de plicht om niet alleen te wijzen op de klimaatgerelateerde verslechtering van de arbeidsomstandigheden, maar ook te strijden voor verbeteringen, beschermende maatregelen, etc. – en om massale mobilisaties te organiseren tegen de komende besparingen!
Onteigen klimaatdoders!
Massale investeringen in bescherming tegen rampen, een toename van het aantal hulporganisaties en eerlijke compensatie voor de getroffenen zijn onmiddellijk nodig. Verzekeringen moeten niet langer door de private sector worden georganiseerd, er is nood aan een publieke verzekeringsmaatschappij, democratisch gecontroleerd door de getroffenen. Deze moet de risico’s opvangen in een geest van solidariteit. Maar daar mag het niet bij blijven als we niet willen dat de volgende overstroming van de eeuw straks weer voor onze deur staat.
In feite kunnen alle aspecten van de klimaatcrisis alleen worden overwonnen door een democratisch geplande economische en sociale orde: een socialistische samenleving die in staat is om de steeds catastrofaler wordende klimaatcrises te overwinnen door middel van grootschalige maatregelen en planning met publieke bouwbedrijven gecontroleerd door de werkenden en de maatschappij, om de heropbouw en aanpassing aan de klimaatcrisis op te nemen. Het doordringbaar maken van oppervlakken, het vergroenen van steden, het creëren van opvangbekkens en het volledig thermisch isoleren van bestaande woningen zijn slechts enkele van de dringend noodzakelijke projecten, om nog maar te zwijgen van de onmiddellijke uitbanning van fossiele brandstoffen en de massale uitbreiding van het openbaarvervoernetwerk. Het geld is er – het zit bij de superrijken, die hun privébunkers ter bescherming tegen rampen met goud laten versieren.
De overstromingen laten duidelijk zien hoe groot de crisis is en hoe radicaal het antwoord moet zijn. Tegelijkertijd laat het feit dat de machthebbers hun al uiterst beperkte klimaatbeleid naar de prullenmand verwijzen zien dat ze niet eens bereid zijn om het absolute minimum te doen om de gevolgen van de klimaatcrisis te verzachten. De klimaatcrisis is geen natuurkracht, maar het resultaat van een destructief economisch systeem. Net als de overstromingen die niet alleen Oostenrijk troffen, maar ook in Tsjechië en vooral in Polen enorme verwoestingen hebben aangericht, mag onze reactie hierop geen grenzen kennen. Het feit dat aan de andere kant van de wereld, in Latijns-Amerika, op dit moment grote stukken regenwouden in vlammen opgaan en duizenden bosbranden uit de hand lopen, maakt ook deel uit van dezelfde vernietigende kapitalistische vicieuze cirkel. Alleen een internationale socialistische strijd die de mens en de natuur centraal stelt, kan een uitweg bieden uit de huidige catastrofes – en een samenleving creëren die in staat is om nieuwe catastrofes te voorkomen.
-
Ze hebben onze geschiedenis gestolen!
Nazi-queerfobie en de vernietiging van Magnus Hirschfelds’ Instituut voor Seksuologie in 1933
Nee, de LGBTQIA+beweging en het activisme werden niet geboren op 28 juni 1969 in Greenwich Village tijdens de Stonewall opstand. De moderne en militante LGBTQIA+beweging ontstond in Duitsland in de tweede helft van de 19e eeuw. Tijdens ons antifascistisch weekend begin juli sprak SAM (Brussel) over deze geschiedenis, de wijze waarop het fascisme zich hiertegen keerde en waarom deze erfenis van strijd cruciaal was voor de bevrijdingsbeweging vanaf de jaren 1960 en 1970.
Artikel door Sam (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist
Karl Heinrich Ulrichs, een pionier
In het begin van de jaren 1860 was Karl Ulrichs de eerste die LGBTQIA+ personen echt publiekelijk erkende als een onderdrukte minderheid die moest vechten voor hun emancipatie. Hij was zowel een pionier van de seksuologie als een voorloper van het LGBTQIA+activisme en benadrukte de behoefte aan duidelijke termen in plaats van vage beschrijvingen. Hij schreef over wat hij benoemde als het ‘derde geslacht’, iets wat we nu tegenwoordig non-binair of gender queer noemen. Hij was ook de eerste die het bestaan van vrouwelijke homoseksualiteit erkende, wat in die tijd zeer controversieel was.
Karl Ulrichs reisde door Europa en organiseerde clandestiene bijeenkomsten om te praten over LGBTQIA+fobie en hoe te strijden tegen de onderdrukking in een poging om mensen te mobiliseren om zelf actie te voeren, want zijn belangrijkste focus lag nog steeds op activisme. Hij organiseerde een of meer van dit soort bijeenkomsten in België (waarschijnlijk in Brussel). Hij slaagde er echter niet in om een echte beweging op te bouwen.
Ulrichs is nu misschien vergeten, maar hij was in werkelijkheid de grondlegger van de moderne LGBTQIA+beweging. Hij had een directe invloed op Magnus Hirschfeld.
Hirschfeld en het Instituut voor Seksuologie
Nadat Duitsland in 1871 als natiestaat was verenigd, werden de paragrafen 175 en 175b in het Duitse wetboek van strafrecht (Strafgesetzbuch) opgenomen. Ze straften homoseksualiteit van 1871 tot 1994, maar verboden ook duidelijk individuen om transgender of gender non-conform te zijn. Hoewel homoseksualiteit tussen cisgender vrouwen niet strikt verboden was, werd ‘paragraaf 175’ ook gebruikt om lesbische vrouwen te vervolgen en op te sluiten. Vanaf 1880 was er zelfs een politie-eenheid in Berlijn die zich alleen richtte op het arresteren van LGBTQIA+personen.
Tegen deze achtergrond begon Magnus Hirschfeld, zelf homoseksueel, begin 1890 te werken als arts en psycholoog. In 1897 richtte hij het Wetenschappelijk Humanitair Comité (Wissenschaftlich-humanitäres Komitee) op voor de juridische hervorming van paragraaf 175, met als motto “door wetenschap naar gerechtigheid” en gebaseerd op een combinatie van politieke actie, wetenschappelijk onderzoek en publieke voorlichting.
Hoewel zijn eerste geschriften zich alleen richtten op homoseksuele en lesbische personen, begon hij al snel meer aandacht te besteden aan transgender en gender non-conforme personen. In zijn baanbrekende boek “Die Transvestiten” nuanceerde hij Ulrichs’ idee van het bestaan van een zogenaamd “discreet derde gender”.
In plaats daarvan was hij ervan overtuigd dat gender een spectrum was en dat er meerdere (of vele) genderidentiteiten bestonden. Hij maakte ook een onderscheid tussen biologische sekse en gender, en tussen seksuele oriëntatie en genderidentiteit. Hij was er eerder van overtuigd dat gender een spectrum was en dat er meerdere (of vele) genderidentiteiten bestaan. Hirschfeld maakte ook een onderscheid tussen biologisch geslacht en gender.
In 1919 richtte hij samen met andere psychologen, artsen en activisten in Berlijn het “Institut für Sexualwissenschaft” (Instituut voor Seksuele Wetenschap) op, dat medische en psychologische begeleiding bood bij een reeks seksuele kwesties, voornamelijk, maar niet alleen, voor LGBTQIA+personen. Een ander belangrijk doel van het instituut was duidelijk en gedetailleerd wetenschappelijk onderzoek.
Het instituut omvatte een archief, bibliotheek en museum dat jaarlijks door meer dan 3500 mensen werd bezocht. Er werden conferenties georganiseerd zoals het internationale congres over homoseksualiteit (of eigenlijk over LGBTQIA+onderwerpen in het algemeen). In hetzelfde jaar bracht het instituut “Anders als die Anderen” uit, de eerste film over homoseksualiteit.
De activiteiten van het instituut waren al snel het doelwit van extreemrechtse en conservatieve groepen, zoals het Freikorps en later de SA. Het instituut was ook een toevluchtsoord voor transgenders en non-binaire personen.
Hirschfeld was zeker niet de enige die dergelijk onderzoek deed, maar hij zou een directe inspiratie zijn voor bijna iedereen. Enkele of meerdere activisten die onafhankelijk van elkaar actief zijn, zijn echter nog geen sociale beweging. Dat was het grote verschil met Hirschfeld en zijn instituut.
Het was de allereerste echte LGBTQIA+beweging die wetenschappelijk onderzoek, straatactivisme en educatief werk combineerde via tijdschriften, kranten en een hele literaire beweging. Dit gebeurde met de steun van de socialistische, anarchistische en feministische bewegingen, ook over de grenzen heen, met name door banden te smeden met de bolsjewieken en de Sovjet-Unie, althans totdat het stalinistische bureaucratische totalitarisme anders besloot.
Magnus Hirschfeld stond in contact met militante feministische socialisten zoals Clara Zetkin (aan wie we de Internationale Vrouwendag te danken hebben) en Alexandra Kollontaï, evenals August Bebel, leider van de Duitse Sociaal-Democratische Partij en auteur van het boek “De vrouw en het Socialisme” (1891). Hoewel hij nooit officieel lid werd van een partij, werd Hirschfelds denken sterk beïnvloed door socialistische idealen. Hij pleitte voor de sterkst mogelijke solidariteit tussen de LGBTQIA+beweging en de feministische strijd.
Nazivervolging
De nazi’s noemden Hirschfeld “de gevaarlijkste Duitser”. In die tijd werd homoseksualiteit ook spottend ‘Duitse liefde’ of ‘de Duitse ziekte’ genoemd, een direct gevolg van het werk van Magnus Hirschfeld en zijn instituut.
Al snel nadat de nazi’s in 1933 aan de macht kwamen, begonnen ze boeken te verbieden die ze als “on-Duits” beschouwden, waaronder het hele oeuvre van Magnus Hirschfeld. Zijn boeken behoorden tot de eersten die verboden werden.
Op 6 mei 1933 vernietigden de nazi’s het hele instituut in een macaber spektakel, met een fanfare en een menigte van ongeveer 200 mensen die waren uitgenodigd om de sloop bij te wonen met drankjes en hapjes. De vervolging van LGBTQIA+personen door de nazi’s werd gruwelijk: veel mensen werden gearresteerd, gemarteld en/of gedeporteerd naar concentratiekampen.
De vernietiging van het instituut en de vervolging van zijn medewerkers kwam niet als een verrassing, maar het gebeurde veel sneller dan iemand had verwacht. De hele bibliotheek en archieven van het instituut gingen verloren, het levenswerk van Hirschfeld en vele anderen. Hirschfeld stierf een paar maanden later in ballingschap in Frankrijk. In mei 1933 was hij op wereldtournee buiten Duitsland om te waarschuwen voor de gevaren van het fascisme.
Tot 1934 was de vervolging van LGBTQIA+personen een zaak van de politie. Vanaf dat moment richtte de Gestapo een nieuwe eenheid op, het “Speciaal Bureau II S”, dat zich alleen bezighield met de vervolging van LGBTQIA+personen en mensen die abortus hadden ondergaan. De wet werd gewijzigd zodat bewijs niet langer vereist was.
Meer dan 160.000 homoseksuele mannen en transgender personen werden naar de concentratiekampen en gevangenissen gestuurd. Degenen die overleefden, werden nog steeds vervolgd door de Duitse regering. Helaas zijn er geen betrouwbare cijfers over het aantal lesbische vrouwen dat naar de concentratiekampen is gestuurd.
Het lot van LGBTQIA+mensen onder het nazisme is altijd buiten de geschiedenis gehouden. Het duurde ongeveer 70 jaar voordat ze officieel als slachtoffers werden erkend. We kunnen hun nagedachtenis levend houden door hun strijd voort te zetten, door de strijd voor LGBTQIA+emancipatie te koppelen aan de antifascistische strijd. Alleen door ons te organiseren en te vechten kunnen we echte vooruitgang boeken.
-
Rechtse leugens richten zich op atleten tijdens Olympische Spelen
*Trigger waarschuwing* Transfobie, vrouwenhaat
Tijdens de Olympische Spelen in Parijs waren er tal van rechtse queerfobe aanvallen. Dit gold ook voor de openingsceremonie met dragqueens geïnspireerd op de Griekse mythologie, die door conservatieven werden beschreven als “satanisch” en “demonisch”. De inclusie van dragqueens is weliswaar positief in de context van het internationale verzet tegen drags, maar wordt ook cynisch gebruikt gezien de uitsluiting van veel trans atleten van de Olympische Spelen.
door Conor Tormey
De Algerijnse boksster Imane Khelif werd meedogenloos aangevallen door rechtse figuren en TERF’s (zelfverklaarde ‘feministen’ die trans personen uitsluiten) in een daad van transfobie en interseksefobie. Imane voldeed aan de regels voor deelname aan de Olympische Spelen en aan de medische regels, die dezelfde waren als in Tokio in 2020. Imane nam toen overigens ook deel en werd verslagen door de Ierse Kellie Harrington.
Ondanks deze feiten werd ze meedogenloos aangevallen door rechtse TERF figuren. Zo was er een tweet van de onvermijdelijke JK Rowling die beweerde dat Imane een biologische man zou zijn. Ze zij: “Hij wordt beschermd door een vrouwenhatende sportorganisatie die geniet van het leed van een vrouw die hij net op haar hoofd heeft geslagen.”
Trans- en intersekse atleten worden internationaal steeds vaker gediscrimineerd door sportinstellingen. De aanvallen op trans personen zijn een belangrijk onderdeel van de extreemrechtse reactie in de VS. De aanvallen gelden ook voor cis-vrouwen, atleten die als vrouw geboren zijn en zich als dusdanig identificeren. Daarbij liggen zwarte en donkere vrouwelijke atleten in het bijzonder onder vuur. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor Imane Khelif. Het toont de inherent witte en eurocentrische normen die worden opgelegd aan het idee van vrouwelijkheid.
Caster Seymena, een zwarte intersekse atlete, kreeg ook te maken met een soortgelijke publieke campagne toen de resultaten van haar ‘geslachtsverificatietest’ uitlekten naar de pers, waardoor ze publiekelijk werd geopenbaard als intersekse. Nadat in 2019 nieuwe regels voor de wereldatletiek waren ingevoerd, werd het haar en andere vrouwelijke intersekse atleten verboden om deel te nemen aan wedstrijden in de vrouwendivisie. Seymena heeft zich onvermoeibaar ingezet om deze discriminerende regels aan te vechten, zodat intersekse atleten kunnen meedoen zonder gedwongen te worden om testosteron-onderdrukkende medicijnen te slikken.
Het gevaar van deze controle op geslacht en vrouwenlichamen is dat het geen rekening houdt met de variaties die mensen hebben. De beschuldigingen dat Imane XY-chromosomen heeft, worden gebruikt als bewijs dat ze “biologisch” geen vrouw is, hoewel er veel verschillende chromosoomtypes zijn.
De aanvallen op intersekse atleten gaat gepaard met oproepen voor het reguleren van testosteron aan de hand van extreem strenge criteria. Deze regulering is vaak gericht op vrouwen van kleur en dwingt mensen om hun testosteronniveau kunstmatig te verlagen, wat negatieve fysiologische bijwerkingen kan hebben. Deze repressieve en enge regels worden gebruikt als reden om trans- en intersekse atleten onder het vergrootglas te leggen en hen effectief de toegang tot sport te ontzeggen. Dit is gewoon weer een voorbeeld van de regulering van vrouwenlichamen en een manier om meer obstakels op te werpen voor degenen die al de meeste hindernissen moeten overwinnen, zoals trans- en zwarte vrouwen.
Dit laat ook zien waar trans personen al jaren voor waarschuwen: het biologisch essentialisme van de TERF’s richt zich uiteindelijk ook op cis-vrouwen die niet passen in de rigide genderbinariteit van hoe een vrouw volgens hen hoort te zijn of eruit hoort te zien.
De trans- en interseksefobie die door rechtse figuren en TERF’s tegen Imane wordt versterkt, leidt ook af van de echte problemen waar de vrouwensport mee te maken heeft. Denk maar aan de chronische onderfinanciering en de uitbuiting van atleten.
Simone Biles, de Amerikaanse turnster die goud won op de Olympische Spelen, getuigde over het misbruik dat zij en andere olympische atleten ondergingen door de Amerikaanse gymnastiekfederatie. Het verbod op de hoofddoek door de Franse regering voor haar atleten toont een walgelijk niveau van islamofobie en genderdiscriminatie van een aantal van de meest gemarginaliseerden in de samenleving. Daarover zwijgen rechtse en TERF’s steevast.
Olympisch zwemster Erica Sullivan schreef in 2022: “Als vrouw in de sport kan ik je vertellen dat ik weet wat de echte bedreigingen voor vrouwensport zijn: seksueel misbruik en intimidatie, ongelijke beloning en middelen en een gebrek aan vrouwen in de leiding. Transgender meisjes en vrouwen staan helemaal nergens.”
De organisatie van echte gelijkheid en de mogelijkheid voor vrouwen, transgenders en intersekse atleten om volledig deel te nemen aan sport begint met voldoende financiële middelen en een democratisering van sport op alle niveaus. Dit betekent investeringen in infrastructuur, coaching en training, evenals de oprichting van (en steun voor) democratisch geleide sportclubs en -federaties, waar sporters, begeleiders en supporters samen verantwoordelijk zijn voor het beheer van alle aspecten van hun sportbeoefening. Dit zou jongeren van alle genders in staat stellen om hun interesses te verkennen zonder financiële of sociale obstakels.
Alleen door private sportinstellingen te nationaliseren en internationale topsportfederaties zoals FIFA, UCI en IOC, waar misogynie en transfobie welig tieren, onder democratische controle te plaatsen, kunnen vrouwen en transatleten zich echt ontplooien.
Zolang racisme, seksisme, LGBTQ+ fobie enzovoort bestaan, zal dit ook in de sport blijven bestaan. Of het nu gaat om de seksualisering van vrouwelijke sportkleding of transfobe regels die de mogelijkheden van participatie van intersekse- en transatleten beperken.
Er is nood aan massaal en internationaal verzet tegen extreemrechts en de rechtse reactie. Dit verzet moet zich ook richten tegen het kapitalisme als oorzaak van onderdrukking. Het is onwaarschijnlijk dat machtige sportorganisaties zich zullen bezighouden met de complexe taak om de categorisering in de sport te veranderen om meer inclusief te worden, wanneer dit botst met traditionele ideeën van de maatschappij over gender en dus de manier waarop de maatschappij is gestructureerd.
Een socialistische maatschappij, die noden en gelijkheid boven winst en privileges stelt, zou de hiërarchieën en discriminatie die het kapitalisme aanmoedigt afbreken en zou seksisme, racisme en starre genderrollen eindelijk naar het verleden verwijzen.
-
Repressie tegen pro-Palestijnse stemmen op Antwerp Pride
“Many voices, one pride” was het thema van de Antwerp Pride dit jaar. Het was echter snel duidelijk dat niet alle stemmen even welkom waren. Enkele pro-Palestijnse studenten hadden zich ingeschreven om aan de Pride deel te nemen vanop de wagen van de Universiteit Antwerpen. Bij het vertrek van de parade haalden ze hun Palestijnse vlaggen boven. Daarop werd de politie erbij gehaald.
Nadien werden de studenten uit de parade gegooid en werd er gedreigd met arrestaties. De organisatie beweert dat er “anti-Israëlische” slogans geroepen werden. Er werd gesteld dat de Pride niet “de plaats of de tijd” was voor dit protest. In verschillende delegaties werden nochtans slogans uit solidariteit met de Palestijnen geroepen. Dit werd positief onthaald door de omstaanders.
Toen onze delegatie het eindpunt van de parade bereikte, zetten wij ons aan de rand van de straat om daar nog wat verder slogans te roepen, waaronder slogans voor Palestina en tegen pinkwashing. Deze geweldloze actie viel niet in de smaak bij de organisatie. Opnieuw werd de politie ingezet. Het was opvallend hoe trans personen en mensen van kleur werden geviseerd door de politie.
Twee queer personen werden daarbij gewelddadig opgepakt. Pride is ontstaan als een protestbeweging die reageerde op politiegeweld. Nu schakelt de Antwerp Pride politiegeweld in om protest uit de pride te houden. Pride is a Protest is meer dan ooit nodig, voor onze rechten en tegen transfoob, islamofoob en racistisch politiegeweld.