Category: Syndicale rechten

De arbeiders van het chemiebedrijf Ineos in Feluy (Henegouwen) gingen afgelopen vrijdag in staking om te protesteren tegen de impasse bij de onderhandelingen over een nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst. Met de staking wilden ze druk zetten op de directie. Die riep de hulp in van de provinciale autoriteiten om arbeiders op te eisen.

De vakbonden klagen aan dat 46 arbeiders de politie bij hen thuis over de vloer kregen. Dat gebeurde soms midden in de nacht. ABVV-delegee Thierry Allard reageert geschokt: “Dit is nooit gezien. Het zijn maatregelen die vierkant ingaan tegen het stakingsrecht.” Hij vervolgt: “Een collega zei dat hij dit in zijn carrière van 42 jaar nooit heeft meegemaakt. De politie zat de arbeiders op de huid en er werd hen gezegd dat ze een gevangenisstraf riskeerden als ze niet ingingen op de opeising.” De directie heeft het over veiligheidsmaatregelen die het opeisen van arbeiders noodzakelijk zouden maken. De site van Ineos staat geklasseerd als Seveso 2 (een industriële site met gevaar van ernstige ongevallen). De vakbonden stelden evenwel dat de arbeiders alle nodige veiligheidsmaatregelen in acht hadden genomen en dit nog voor de staking begon.

De stakers stellen dat ze hun strijd zullen opvoeren. Ze hebben groot gelijk. Er is een beroep ingediend bij de Raad van State om de intrekking van de opeisingen te bekomen. Dit beroep komt morgen vroeg voor.

Dit incident komt er na verschillende inbreuken op de syndicale vrijheden. Er werden delegees afgedankt bij onder meer BRC en Clariant, waar de afdankingen na strijd gedeeltelijk werden ingetrokken. Maar het patronaat blijft in het offensief gaan tegen de syndicale rechten, nu ligt het stakingsrecht openlijk onder vuur. Er is nood aan een ernstige en offensieve mobilisatie voor de bescherming van de delegees en de syndicale rechten, zoals het recht op collectieve actie waaronder staking. We moeten een krachtsverhouding uitbouwen. Dat is hoe het stakingsrecht en de bescherming van delegees zijn afgedwongen, het zal ook de manier zijn waarop we dit behouden. Solidariteit!

Gisteren werd aan de poorten van Audi Brussels, het vroegere Volkswagen-Vorst, actie gevoerd tegen het ontslag van BBTK-delegee Karin Peene. Deze delegee werd op 1 september aan de deur gezet wegens het verlies aan “vertrouwen van de directie”. Het afdanken van delegees wegens hun syndicale activiteiten is onaanvaardbaar. Protest is noodzakelijk en daarom was de actie gisteren ook belangrijk. We publiceren enkele foto’s van de actie.

Foto’s door Karim. Lees ook ons eerder artikel

Bij Auto 5 wordt actie gevoerd tegen het ontslag van vier werknemers, waaronder een delegee. Een man die berispt werd wegens pesterijen op het werk werd nadien afgedankt en tegelijk werden ook drie anderen afgedankt. Het is een poging van de directie om de algemene afkeer tegenover pesters op het werk aan te grijpen om meteen ook een delegee af te danken. Tegenover de acties die hierop volgden, toonde de directie nogmaals haar asociale karakter.

De vakbondsafgevaardigde in Waterloo werd afgedankt nadat hij had bemiddeld in het pestdossier. De vakbond waartoe de delegee behoort, de Franstalige bediendenbond CNE (tegenhanger van LBC), stelde meteen dat er geen plaats is voor pesterijen op het werk. De vakbondsafgevaardigde werd enkel ingelicht over het probleem en de waarschuwing aan het adres van de pester.

Aanvankelijk beperkte de directie zich tot een berisping. Maar op 24 augustus, bijna twee maanden na de waarschuwing, volgde plots het ontslag van vier werknemers, waaronder de delegee die op de hoogte was gebracht van de waarschuwing. Het doel is duidelijk: pesten op het werk wordt niet aanvaard door brede lagen van de bevolking. Door het ontslag van de delegee te verbinden met dat van de pester, worden beiden in hetzelfde kamp geduwd.

CNE en LBC reageerden met acties bij Auto 5, zo bleven zaterdag een twintigtal vestigingen van de keten in Wallonië en Brussel dicht. Langs Nederlandstalige kant werd eveneens actie gevoerd met een pamflet. De directie reageerde met een eenzijdig verzoekschrift en deurwaarders om de piketten te breken. Het ging nochtans vooral om piketten die de bezoekers wilden informeren, niet om piketten die de vestigingen van het bedrijf afsloten.

De directie van Auto 5 ondermijnt op deze manier ieder recht van collectieve actie van het personeel. Daartoe kan het gebruik maken van een gerechtelijke opstelling waarbij het stakingsrecht steeds minder wordt erkend. Eenzijdige verzoekschriften van patroons worden doorgaans klakkeloos overgenomen waardoor deurwaarders worden ingezet die meteen ook gebruik maken van de politie. Op deze manier wordt de politie ingezet als private militie van het patronaat die daartoe op de instemming van het gerecht kan rekenen. Een normale procedure waarbij ook het standpunt van de vakbonden aan bod komt, wordt niet gevolgd. Waarom zou het patronaat dat doen als de rechters instemmen met eenzijdige verzoekschriften?

Rechters en deurwaarders hebben niets te zoeken in een collectief geschil. Werknemers hebben het recht om collectieve acties te ondernemen en er is ook een stakingsrecht. Het stakingsrecht beperkt zich niet tot het neerleggen van het werk, maar omvat ook het organiseren van een staking. De nieuwe aanval van Auto 5 op het stakingsrecht is een zoveelste ontkenning van het recht op collectieve actie in ons land. Daartoe kon het rekenen op de bereidwillige medewerking van rechters in Bergen, Charleroi, Doornik, Luik, Brussel en Nijvel die schermden met grote dwangsommen.

Het wordt tijd dat de vakbonden hiertegen in het offensief gaan. De juridische middelen waarover het patronaat beschikt, zijn van twijfelachtig allooi. Maar het verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen, wordt gemaakt op basis van mobilisatie en strijd. Dat zagen we eerder bij de afdanking van delegees bij BRC en Clariant waar op basis van vastberaden en aanhoudende mobilisatie overwinningen werden geboekt. Als dat lukt in de strijd tegen het afdanken van delegees, moet het ook lukken in de strijd tegen de onaanvaardbare inmengingen van rechters en deurwaarders in sociale conflicten. Er is een actieplan nodig om de druk op te voeren en de solidariteit van de volledige arbeidersbeweging te organiseren om het recht op collectieve actie te vrijwaren.

Lees ook:

• Gezamenlijk verzet nodig voor het stakingsrecht (artikel uit 2008 over het stakingsrecht)

Afgelopen woensdag vond een syndicale actie plaats voor de gesloten poorten van het chemiebedrijf Clariant in Louvain-la-Neuve. De arbeiders hadden een stakerspost opgezet omdat eind juli twee delegees werden afgedankt. De directie had het over een “vertrouwensbreuk” met de delegees. Gezien de steun onder het personeel, blijkt dat de directie de delegees eigenlijk enkel kan verwijten dat ze hun werk goed deden: opkomen voor de arbeidsvoorwaarden van hun collega’s. De afdankingen vonden plaats aan de vooravond van het jaarlijkse verlof. De directie had gehoopt dat de woede met de vakantie zou overwaaien.

Artikel door Baptiste (Waver). Lees hier ons eerder artikel

Het personeel eist de heropname van de twee delegees, maar de directie weigert te onderhandelen. De directie wees er meteen op dat ze beroep kan doen op deurwaarders en een eenzijdig verzoekschrift om de stakerspost te breken. De arbeiders zetten de strijd echter voort en blijven vastberaden opkomen voor de heropname van hun twee delegees, Mohamed en Kamel.

Op het solidariteitspiket afgelopen woensdag waren er zowat 200 aanwezigen. Het initiatief kwam van het ABVV en er waren tal van sprekers, waaronder Anne Demelenne en Thierry Bodson. Er was ook een vertegenwoordiger van de internationale federatie van chemievakbonden (ICEM). De sprekers stelden dat de afdankingen een aanval op de arbeidsvoorwaarden inhouden. Op die manier wil Clariant de crisis op de kap van de arbeiders afwentelen.

Een van de twee afgedankte delegees legde ons uit dat de directie steevast gebruik maakt van onwettelijke praktijken op de werkvloer. Zo wordt geen rekening gehouden met recuperatieperiodes (vooral voor interim-werknemers die onderbroken uurroosters hebben) en er wordt ook erg losjes omgesprongen met veiligheidsmaatregelen terwijl er toch gevaarlijke producten worden gestockeerd. Er zijn momenteel vijf arbeiders in ziekenverlof omdat ze problemen hebben met hun rug. Dat is geen toeval, de directie vraagt vaak aan arbeiders om grote gewichten te heffen zelfs indien dit boven de wettelijke normen gaat.

Als de directie zich keert tegen de leiding van de vakbond in het bedrijf, dan kan er geen twijfel bestaan over wat zal volgen. De vakbonden moeten blijven strijden voor de heropname van de twee delegees. De recente overwinning in de strijd tegen de afdanking van delegees bij BRC in Antwerpen, moet een referentiepunt worden voor ieder geval waar de directie zich tegen de syndicale vrijheden en rechten keert. Bij BRC moest de directie op haar beslissing terugkomen als gevolg van de vastberaden en aanhoudende strijd van het personeel. De solidariteitscampagne versterkte de vastberadenheid aan het piket. Er is nood aan een syndicaal actieplan om een nieuwe stap te zetten in een tegenoffensief tegen het afdanken van delegees.

Bij BRC werd de afgelopen weken actie gevoerd tegen het ontslag van drie werknemers in het kader van een syndicale activiteit. Twee van de drie gaan terug aan de slag, een derde werknemer kiest zelf voor de outplacementbegleiding die werd voorgesteld door de directie. Dit is een belangrijke overwinning die aantoont dat de vastberaden solidariteitsacties hebben geloond!

Bericht van het ABVV

Bij BRC, een petroleumbedrijf in de Antwerpse haven, heeft het de voorbije maand op sociaal vlak flink gestormd als gevolg van het ontslag van drie werknemers, waaronder twee afgevaardigden. Daarover is nu, op 15 juli, een akkoord bereikt waarmee het conflict achter ons kan worden gelegd.

Twee van de betrokken werknemers kunnen opnieuw in het bedrijf aan de slag. De derde werknemer kiest voor een uitgebreide outplacement begeleiding. De vakbondsacties bij BRC worden dan ook stopgezet.

Een dergelijk conflict laat uiteraard sporen na. In de loop van de volgende weken zal de energie zich dan ook richten om het sociaal overleg in BRC opnieuw op de sporen te krijgen.

Het ABVV dankt alle werknemers van BRC die hebben deelgenomen aan de acties. Ware solidariteit komt enkel naar boven op moeilijke momenten. En dit was bij uitstek zo’n moment.

Ook staat het ABVV erop de talrijke vakbondsmilitanten van het ABVV en de andere Belgische vakbonden te bedanken die hebben deelgenomen aan de acties. Ook de steun van de internationale vakbondsorganisaties EMCEF en ICEM wordt door ons fel gewaardeerd.

Samen sterk!

Aan de poorten van de raffinaderij BRC in de Antwerpse haven kwamen deze morgen enkele honderden militanten van de drie vakbonden bijeen voor een protestactie. Aanleiding was het ontslag van drie werknemers, waaronder twee delegees, wegens hun deelname aan syndicaal protest tegen het uitblijven van een akkoord in de petroleumsector. De vrijpostige opstelling van de directie moet krachtig van antwoord worden gediend.

Foto’s door Jente

Gisteren publiceerden we op deze site een artikel dat ook ingekort als pamflet werd verdeeld op de actie deze morgen. Daarin eisen we een nationale campagne tegen het afdanken van delegees. Solidariteitsacties zijn noodzakelijk, maar we moeten een stap verder gaan en een nationale campagne opzetten. ABVV-voorzitter De Leeuw was deze morgen aanwezig en toonde daarmee dat de kwestie van syndicale vrijheden en het recht op actievoeren belangrijk is, maar in zijn toespraak zei hij niets over hoe het ABVV daar iets rond denkt te zullen doen. Er werd ook gesproken door Ilse Dielen van het ACV alsook door delegees van onder meer BRC..

De actie kon op heel wat belangstelling rekenen. Er waren honderden werknemers van BRC en militanten van diverse bedrijven. Het feit dat een goederentrein even vast stond als gevolg van de actie zorgde er meteen voor dat de Scheldelaan even geblokkeerd was.

LSP was op de actie aanwezig met een tiental militanten. We verdeelden ons pamflet en hielpen ook om een pamflet van Rood! rond een actie voor fiscale rechtvaardigheid die later op de dag plaatsvindt. Erik De Bruyn van Rood! was eveneens aanwezig op de actie. Hieronder enkele foto’s door Jente.

Donderdag 30 juni om 6u aan de poorten van BRC, Scheldelaan 490, Antwerpen Haven 663

Donderdagochtend vindt voor de poorten van raffinaderij BRC aan de Antwerpse Scheldelaan een belangrijke actie plaats. De Zwitserse directie heeft het niet op vakbonden en collectieve acties begrepen en probeert daarom een stakingsactie op individuele wijze te sanctioneren. Drie arbeiders, waaronder twee delegees, werden afgedankt omwille van het collectieve verzet tegen het uitblijven van een akkoord over de lonen en arbeidsvoorwaarden in de petroleumsector.

De directie beweert dat de drie zich hebben misdragen in het kader van de stakingsacties op het bedrijf tegen het uitblijven van een akkoord in de sector. De vakbonden weerleggen dit. In feite erkent de directie in de wijze waarop de drie werden afgedankt dat de ingeroepen redenen niet terzake deden. De drie werden niet op basis van een dringende reden afgedankt (waarbij een procedure voor de rechtbank moet worden gevolgd om de dringende reden erkend te krijgen), maar er werd gewoon eenzijdig een einde aan de arbeidsovereenkomst gemaakt. De werkgever moet hierdoor een fikse opzegvergoeding betalen. Een ontslag wegens dringende reden zou, indien de reden erkend wordt door de rechtbank, goedkoper zijn voor het bedrijf. Maar blijkbaar is de directie er niet zeker van dat het de aangehaalde ‘redenen’ hard kan maken.

Intussen blijven de drie wel afgedankt. En dat werpt, een jaar voor de volgende sociale verkiezingen, vragen op die van belang zijn voor de volledige vakbeweging. De bescherming van delegees tegen ontslag, zeker in het kader van syndicale activiteiten, blijkt zo lek als een zeef te zijn. In kleinere bedrijven maakt de dreiging om een fikse opzegvergoeding te moeten betalen misschien indruk, maar in grote multinationale bedrijven die miljardenwinsten boeken, is dat niet het geval. Als de Zwitserse directie van BRC vandaag beslist om de drie arbeiders, waaronder twee delegees, gewoon aan de deur te zetten dan komt daar, mits betaling, mee weg.

Dit is niet de eerste keer dat delegees worden afgedankt. Hoe gaan we binnen de vakbonden de strijd tegen het afdanken van delegees voeren? Die vraag werd de afgelopen jaren al meermaals opgeworpen. Er zijn wel telkens solidariteitsacties tegen het afdanken van delegees, maar wordt het geen tijd om een stap verder te gaan?

Officieel is er de mogelijkheid van reïntegratie van een delegee die ten onrechte werd afgedankt. Als de rechtbank de ingeroepen dringende reden niet erkent, is er de keuze tussen heropname of uitbetaling. Doorgaans wordt voor de laatste optie gekozen, ook al zijn er uitzonderingen. Ook bij een eenzijdige beëindiging van de arbeidsovereenkomst zoals bij BRC het geval is, kan formeel een reïntegratie worden gevraagd. Het resultaat van die vraag is enkel dat een hogere vergoeding aan de ontslagen delegees moet worden betaald. Wordt het geen tijd om de keuze over de heropname van een delegee niet langer aan het patronaat over te laten? Zolang reïntegratie een vrijblijvende keuze blijft, zal het quasi nooit in de praktijk worden afgedwongen.

De vergoeding die moet worden betaald aan delegees die ten onrechte werden afgedankt, is mee afhankelijk van de periode tot aan de daaropvolgende sociale verkiezingen. Dit betekent dat een dergelijk ontslag goedkoper wordt naarmate de volgende sociale verkiezingen dichterbij komen. Vooraleer de beschermingstijd voor de kandidaten bij de volgende verkiezingen ingaat, vallen er dus nog zaken te doen voor bedrijven die van bepaalde delegees af willen geraken. Ook op dit vlak is een aanpassing noodzakelijk, zodat er geen ‘soldenperiode’ bestaat waarin afdanken van delegees goedkoper is.

De mobilisatie van morgenvroeg moet worden aangegrepen om een grondige discussie te voeren over de strijd voor een betere bescherming van delegees en voor het afdwingbaar maken van de reïntegratie van ten onrechte afgedankte delegees. Daarbij zullen er juridische voorstellen moeten worden gedaan (waarbij kan worden verwezen naar regelingen waarbij een werkgever eerst toelating van de rechtbank moet krijgen vooraleer een ontslag om economische of dringende redenen kan en het fors bestraffen van bedrijven die de verplichte reïntegratie van delegees niet naleven), maar de strijd zal worden beslecht door mobilisatie en het uitbouwen van een krachtsverhouding. Op die manier werd het recht op staken en de bescherming van de delegees afgedwongen en het is ook de enige manier waarop we deze rechten efficiënt zullen kunnen verdedigen.

De nationale mobilisatie van donderdag 30 juni is een eerste stap, maar er zullen verdere nationale stappen moeten worden ondernomen en dit over de verschillende sectoren en vakbonden heen. Misschien kan ABVV-voorzitter De Leeuw donderdagochtend aan de poorten van BRC een initiatief in die richting aankondigen? En misschien kan ACV-voorzitter Cortebeeck zijn positie van ondervoorzitter van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) aanwenden om schendingen van het recht op collectieve actie (zoals voorzien in het Verdrag nr. 98 van de IAO) in ons land effectief aan te klagen? De vakbondsleiders moeten een nationaal initiatief nemen om een sluitende bescherming van delegees af te dwingen!

Bij Plastiflex in Beringen werd een stakerspost van personeel dat protesteerde tegen de bijzonder beperkte opzeggingsvergoeding bij het collectief ontslag, op een brutale en gewelddadige wijze opgebroken. De directie zette haar arrogante opstellingen in de onderhandelingen verder aan de stakerspost. De politie werd ingezet om auto’s van stakers weg te takelen en verschillende arbeiders op te pakken. Daarbij kwam het tot duw- en trekwerk. Het gewelddadige optreden van de directie werd gisteren beantwoord met een protestactie aan de poorten van Plastiflex in Beringen. Van daaruit trok een groep naar de markt om de situatie bekend te maken onder de inwoners van Beringen. Een andere groep trok naar het stadhuis om de burgemeester te confronteren, die had immers verklaard dat het bedrijf volledig mocht worden leeg gehaald. We publiceren enkele foto’s van de actie.

Foto’s door Walter. Lees hier ook ons eerder artikel

Meer info:

• Verslag van de feiten bij Plastiflex
• Vakbondspamflet dat gisteren werd verspreid

Tekst opgemaakt door de Algemene Centrale

Plastiflex NV is een bedrijf dat wereldwijd vestigingen heeft. Het produceert in haar vestiging te Belgïe (Beringen) flexibele kunststof buizen, waarvan de helft wordt afgenomen door Miele. In Beringen werken 65 mensen met een gemiddeld hoge leeftijd, en heeft twee derde van het personeel meer dan 20 jaar dienst bij Plastiflex.

Op 12 augustus 2010 kondigt de directie van Plastiflex de sluiting van haar vestiging te België aan. Bij deze aankondiging worden meteen alle sloten van het bedrijf vervangen.

Uit de informatie die de vakbonden vervolgens krijgen, valt op te maken dat deze sluiting al geruime tijd is voorbereid, echter zonder een provisie voor een sociaal plan aan te leggen. De directie stelt simpelweg dat de werknemers tevreden moeten zijn dat het bedrijf de wettelijke minima wil nakomen.

De werknemers gaan op 9 september 2010 in staking, naar aanleiding van de onverwachtse aanplakking van een bericht voor 4 weken economische werkloosheid voor het voltallig personeel. De werknemers willen immers niet dat het bedrijf wordt leeggehaald tijdens de verplichte 30 dagen (dat men niet mag ontslaan), en dat de directie het personeel intussen betaalt op kap van de sociale zekerheid.

Tijdens de staking worden praktische afspraken gemaakt tussen Plastiflex en de vakbonden. Aan de stakers wordt toegestaan om in het bedrijf aanwezig te zijn. Omwille van die aanwezigheid wordt bovendien overeengekomen dat indien Plastiflex bepaalde documenten of materialen nodig heeft, ze dit dient te vragen aan de vakbonden. Verschillende malen wordt op dit verzoek zonder problemen ingegaan.

Na lange gesprekken met de vakbonden legt de directie een miniem en niet-onderhandelbaar budget voor een sociaal plan op tafel, waarmee zelfs het brugpensioen voor de ouderen niet betaald kan worden. Het personeel keurt dit af.

Omdat de staking intussen twee weken duurt, en de directie met niets meer over de brug wenst te komen, stellen de vakbonden op 22 september voor om een sociaal bemiddelaar aan te stellen. De directie gaat hiermee akkoord. Twee uur na dit akkoord verschijnt aan de fabriekspoorten een deurwaarder met een beschikking van de rechtbank, waarin beveelt wordt dat eenieder toegang tot de gebouwen moet verlenen aan Miele. Met groot machtsvertoon van de politie worden werknemers afgevoerd die proberen te verhinderen dat vrachtwagens worden geladen. De verslagenheid bij het personeel is groot.

Miele heeft blijkbaar op 20 september een eenzijdig verzoekschrift bij de rechtbank in Hasselt ingediend, waarin zij foutief stelt dat de toegang tot het bedrijf verhinderd wordt, en dat zij de machineonderdelen in haar eigendom wenst op te halen om zelf in de productie van kunststof slangen te voorzien. De aangehaalde machineonderdelen bevonden zich echter grotendeels in Plastiflex-Slovakije, of werden niet meegenomen. Wat wel werd meegenomen was één lading afgewerkte kunststof slangen.

Dit overtuigt ons in de stelling dat Miele het eenzijdig verzoekschrift enkel gebruikte om de staking bij haar toeleverancier te breken.

Het verhaal van de staking bij Plastiflex:

Bij Plastiflex in Beringen-Paal werken 65 mensen, waarvan twee derde reeds meer dan 20 jaar. Op 12 augustus 2010 kondigt de directie de sluiting van het bedrijf aan, en laat ze meteen alle sloten van het bedrijf vervangen.

De directie meldt dat ze geen geld voorzien heeft voor een sociaal afdankingsplan, en hangt op 9 september voor iedereen een bericht van 4 weken economische werkloosheid uit. De werknemers gaan daarop in staking: ze vrezen dat het bedrijf wordt leeggehaald terwijl zij werkloos moeten toekijken.

Twee weken later is er nog geen akkoord met de directie, maar komt deze met de vakbonden overeen om een sociaal bemiddelaar aan te stellen. Groot is de verbazing dan ook, wanneer twee uur later…

…aan de fabriekspoorten een deurwaarder verschijnt met een bevelschrift.

Miele, de grootste klant van Plastiflex, heeft nog tijdens de onderhandelingen met de vakbonden, een verzoekschrift bij de rechtbank ingediend om haar “eigendommen” te komen halen. Het verzoekschrift staat bol van de leugens en overdrijvingen, maar in de procedure van het eenzijdige verzoekschrift heeft men geen recht op wederwoord. Ons beroep hiertegen komt op 23 november voor de rechtbank.

De deurwaarder krijgt onvoorwaardelijke hulp van uw politie…

Hoewel het “eigendom” dat Miele voor de rechter in het verzoekschrift opgaf, in de koffer van een personenwagen past (of zelfs gewoon al lang weg is), eist de deurwaarder dat twee vrachtwagens worden geladen. Bij al de aanwezigen roept dit vragen op: wie controleert wat wordt meegenomen? De politie zegt eenvoudigweg dat dit haar taak niet is, en roept onnodig veel versterking op uit andere politiezones.

Zij die protesteren tegen het laden van de vrachtwagens worden met geweld door agenten afgevoerd. De werknemers staan machteloos, niemand luistert naar hen.

… omdat uw burgemeester hen hiervoor de opdracht gaf.

Een gerechtsdeurwaarder heeft immers niets te zeggen aan de politie; deze moet enkel toezien op de openbare orde. Enkel de burgemeester is baas van de politie, maar hij was die bewuste dag niet bereikbaar… toch alleszins niet voor de arbeiders bij Plastiflex.

Blijkbaar geldt de scheiding der machten niet in Beringen als bedrijven hier om vragen; ze worden daarentegen met alle middelen geholpen om hun personeel als afval te dumpen.

Voor ons is het duidelijk: de kleine werkman telt in Beringen niet mee!