NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • De broekriem spant al hard genoeg – samen staan we sterk!

    Wij moeten hun crisis niet betalen!

    Volgend jaar verwacht men dat nog eens 90.000 arbeiders hun job zullen verliezen. Ze zullen de 36.000 vervoegen die in 2009 buiten zijn gegooid. En dat is dan nog buiten de jongeren gerekend die vandaag op de “arbeidsmarkt” terechtkomen zonder er iets te vinden. De toekomst ziet er somber uit en aan de werkenden en hun gezinnen zullen veel offers worden gevraagd. Maar als we vandaag worden gevraagd om de broekriem nog maar eens verder aan te trekken, is dat niet om onze collega’s te helpen, maar voor diezelfde schoften die reeds lang in onze zakken zitten.

    LSP pamflet

    > PDF

    Terwijl ons tijdens de beweging voor meer koopkracht werd verteld dat er geen geld was, duurde het niet lang om meer dan 20 miljard euro te vinden om de banken te redden. En wat te zeggen over de ondertussen 9 miljard euro aan lastenverlagingen voor het patronaat? Het is genoeg geweest!

    Hetgeen dat maakt dat in België de arbeiders minder hard geraakt worden door de crisis, is onze sociale zekerheid en de loonindexering. Maar deze verworvenheden, zoals zoveel andere, staan onder steeds meer intense druk om “de concurrentiepositie van de bedrijven te behouden”. Alles wordt eraan gedaan om ons de crisis te doen betalen, terwijl het leven ons nu al helemaal geen rozengeur en maneschijn biedt.

    Vandaag wil de regering en het patronaat de arbeiders- en bediendenstatuten harmoniseren naar beneden toe. Terwijl het de hebzucht van de patroons is die ons in een diepe crisis heeft gestort, blijkt het antwoord op de crisis dat ons door de media, de politici en de patroons wordt opgelepeld nog meer hebzucht te zijn. Waarom zouden de gevolgen daarvan ditmaal anders zijn?

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    BAYER:

    De arbeiders en bedienden van Bayer – ABVV en ACV – hebben NEEN gezegd aan de logica van loonsverlaging en arbeidsduurverhoging. Ze verdedigen hiermee niet enkel de arbeidsvoorwaarden in Bayer, maar in de hele Antwerpse chemiesector. LSP steunt de syndicale delegatie omdat men met het aanvaarden van de logica van een neerwaartse spiraal wel weet waaraan men begint, maar niet waar het eindigt! Herstructureringen zijn niet bepaald door het noodlot, maar de plannen van de directie verslaan kan enkel door strijd en solidariteit.
    [/box]

    Het voorbeeld van het Bayer-concern in Antwerpen is sprekend: terwijl het bedrijf vorig jaar niet minder dan 190 miljoen euro winst heeft geboekt (zo’n 225.000 euro per werknemer), wil men 10% besparen op de loonkosten. De syndicale delegatie zegt echter neen en verzet zich, ondanks de smerige rol van de media.

    Vandaag zien we eindelijk een nationale actie tegen de crisis, zonder quota per regio of sector. In oktober toonde de betoging in Charleroi reeds aan dat de strijdlust aan de basis aanwezig is. Het moet daar niet bij blijven!

    We hebben een echt strijdplan voor werk nodig!

    We hebben nood aan een consequent mobilisatieplan, met algemene vergaderingen, informatiesessies, sensibiliseringsacties en vooral aan duidelijke ordewoorden. We kunnen de crisis pas overwinnen door ofwel de kapitalisten ofwel de arbeiders ervoor te doen betalen. We denken dat o.a. de volgende eisen de positie van de werkenden kan versterken.

    • Harmonisering van het arbeiders- en het bediendenstatuut naar boven toe door het nemen van de beste elementen van beide.
    • Loonsverhoging, want we hebben recht op een degelijk leven.
    • Handen af van de sociale zekerheid! De bazen hebben al genoeg cadeaus gekregen.
    • Pak de werkloosheid aan, niet de werklozen: 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen!
    • Nationalisatie van de bedrijven die dreigen met ontslag! Als de patroons ons willen laten betalen voor de gevolgen van hun hebzucht, moeten we hen de controle ontnemen die ze uitoefenen op het leven van de werkenden!
    • Voor een productieplan dat rekening houdt met de noden van de bevolking en het milieu. We weigeren een samenleving waar de arbeiders en het milieu worden opgeofferd voor de winsten!

    Vakbondsactivisten hebben nood aan een politiek instrument!!!

    De traditionele partijen brengen slechts nuances naar voor in het ritme van de aanvallen op de werkenden. Banden behouden met dit soort partijen betekent een enorme handicap voor de ontwikkeling van een strijdbare beweging.

    Slechts twee dagen na de bijeenkomst in Tour&Taxis et de betoging in Charleroi op 9 oktober, was de nationale leiding van het ABVV aanwezig op het PS-congres, waar Anne Demelenne verklaarde: “Als er nog een partij in de regering bestaat die naar ons luistert en onze eisen verdedigt, dan is het de PS”. Nog eens twee dagen later kondigde de regering haar besparingsplannen aan… Door het aanvaarden van het idee van “het minste kwaad” verzetten we ons niet tegen de logica van dit systeem en de oorzaken van de crisis. Alle traditionele partijen hebben de neoliberale logica aanvaard en toegepast. Waarom blijven de vakbondsleiders partijen als de PS steunen? Trekken ze geen enkele les uit hun lange regeringsdeelname? Hoeveel Generatiepacten zijn er nog nodig? We hebben nood aan een nieuwe arbeiderspartij!

  • 5.000 aanwezigen op de nationale betoging voor werk

    Eindelijk een nationale betoging voor werk! Sinds het begin van de crisis komt ze niets te vroeg. De mobilisatie van een 5000-tal mensen in zo weinig tijd (de oproep werd slechts maandag gelanceerd) toont dat de vakbondsmilitanten hierop zaten te wachten. De meeste aanwezigen zagen de actie vandaag slecht als een eerste stap. En ze hebben gelijk! De pogingen om ons te laten betalen voor de crisis zullen niet verdwijnen. De werkenden moeten de druk dan ook opdrijven.

    Het is de kwestie van het arbeiders- en bediendenstatuut en de verlenging van de vooropzeg in geval van ontslag van arbeiders dat aan de basis lag van deze betoging, waartoe werd opgeroepen door het ABVV (vervoegd door het ACLVB). Maar achter deze kwestie van het statuut lag de economische crisis en de specifieke context van de dreiging die rust op Opel-Antwerpen en de 788 ontslagen bij DHL.

    Het ABVV stelt het feit dat de arbeiders hard worden geraakt door de crisis aan de kaak. De belachelijke vooropzegtermijn maakt dat de klappen nog veel harder aankomen. En dan spreken we nog niet over de jongeren die vandaag op de vastgelopen arbeidsmarkt terechtkomen en er niets vinden. Daarbij komt nog de controle op de beschikbaarheid van werklozen (juister uitgedrukt in de term “jacht op werklozen”). Officieel dient deze maatregel ertoe werklozen te “omkaderen”. Maar in een situatie zoals in Wallonië waar er 25 werkzoekenden zijn voor elke vacature, dient deze maatregel er enkel toe werklozen te schorsen. Zelfs kinderen zien het absurde ervan in.

    Het ABVV had enkele weken terug erop gewezen dat 350 werkenden per week hun job verliezen. In dezelfde tijd gebeuren er zo’n 1800 controles op werklozen. Resultaat: in Wallonië bestaat 38% van de mensen die afhankelijk zijn van het OCMW uit geschorste werklozen. In Henegouwen klimt dat percentage zelfs tot 47%.

    Het is een situatie die een cocktail van angst en onzekerheid inhoudt, maar ook van woede, van enorme woede tegen zij die ons in deze crisis hebben gestort en die er ons nog wat dieper in willen duwen om hun winsten opnieuw op te drijven. De regen, de wind en de grijze hemel volstonden niet om dat ongenoegen af te zwakken. Hier en daar riepen de delegaties slogans, waarbij spontaan de vuist werd geheven. De blikken in de ogen van de aanwezigen drukten vastberadenheid uit.

    In de talrijke discussies die onze militanten in de gietende regen en onder paraplu’s hebben gehad, was men unaniem over de cruciale noodzaak van een actieplan. Het is duidelijk dat de winsthonger van de aandeelhouders en het patronaat als een gezamenlijke oorzaak van de problemen werd gezien, het thema van werk kristalliseerde de verschillende reacties tegenover talrijke persoonlijke of familiale situaties. Iedereen kent iemand in zijn of haar omgeving die getroffen is door ontslag of door de moeilijkheid een job te vinden, of wordt er zelfs mee geconfronteerd. Maar ook de moeilijkheid soms om gewoon de maand rond te komen met ons inkomen. En dan zegt men dat we nog meer moeten werken voor hetzelfde loon en zelfs voor minder!

    We hebben uiteraard het idee van een jongerenmars voor werk naar voor gebracht. Er bestond duidelijk een grote interesse voor, niet alleen omwille van het thema zelf, maar ook omdat de werkenden op hun honger blijven wat betreft reacties tegen de crisis. Vandaag nog werden op het podium terechte aanklachten geformuleerd tegenover deze schandalige situatie, maar er werd weinig gezegd over de volgende stappen die we zullen nemen om een krachtsverhouding uit te bouwen die in het voordeel van de werkenden is.

    Wij denken dat de noodzaak van een uitgewerkt mobilisatieplan zich stelt, met algemene vergaderingen, informatiesessies, sensibiliseringsacties en vooral duidelijke ordewoorden. We kunnen de crisis pas overwinnen door ofwel de kapitalisten ofwel de arbeiders ervoor te doen betalen. We denken dat o.a. de volgende eisen de positie van de werkenden kan versterken.

    • Harmonisering van het arbeiders- en het bediendenstatuut naar boven toe door het nemen van de beste elementen van beide.
    • Loonsverhoging, want we hebben recht op een degelijk leven.
    • Handen af van de sociale zekerheid! De bazen hebben al genoeg cadeaus gekregen.
    • Pak de werkloosheid aan, niet de werklozen: 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen!
    • Nationalisatie van de bedrijven die dreigen met ontslag! Als de patroons ons willen laten betalen voor de gevolgen van hun hebzucht, moeten we hen de controle ontnemen die ze uitoefenen op het leven van de werkenden!
    • Voor een productieplan dat rekening houdt met de noden van de bevolking en het milieu. We weigeren een samenleving waar de arbeiders en het milieu worden opgeofferd voor de winsten!

    Deze eisen stonden op het pamflet dat we hebben uitgedeeld en waarmee we de discussie aangingen. Daarnaast hebben we een 60-tal exemplaren van ons maandblad verkocht, wat goed was gezien het vreselijke weer van vandaag.

    Hun crisis betalen? Geen denken aan! LSP-platform voor de campagne “jongeren en werk”

    Arbeiders en jongeren worden vandaag hard getroffen door de crisis waarin het kapitalisme verkeert. De recessie zou voorbij zijn…het zijn echter enkel de aandeelhouders die daar iets van merken. Voor de jongeren en de arbeiders moet het ergste nog komen. Het blijft ontslagen regenen en een massawerkloosheid die de jongeren nog meer zal raken, komt eraan. De regeringen hebben met zo’n 26 miljard de grote aandeelhouders van de banken gered – Wij eisen een reddingsplan voor werk in ons belang!

    • Lees meer

  • Belangrijke doorbraak bij Bayer

    De vakbonden maakten bekend dat een verkennend gesprek met de directie heeft duidelijk gemaakt dat er meer tijd zal worden uitgetrokken om onderhandelingen op te zetten over de toekomst van Bayer “zonder aan de huidige loon- en arbeidsvoorwaarden te tornen”. Dat gaat in tegen wat het media-offensief van de afgelopen dagen vertelde. De delegaties van ACV en ABVV besluiten: “Partijen achten het noodzakelijk om in alle sereniteit het dossier op een constructieve manier af te ronden.” Vreemd genoeg werd deze mededeling in de media niet zo spectaculair gebracht als het zogenaamde dreigement van de directie om de vestiging te sluiten indien niet zou worden bespaard… De verklaring werd op de sites van ABVV en ACV gepubliceerd. Daar vind je ook meer achtergrond over het geschil.

    • ABVV Bayer/Lanxess

  • Opel. Nood aan internationale vakbondsstrategie

    Het kwam bij velen als een donderslag bij heldere hemel: op 3 november kondigde de raad van bestuur van GM aan dat het Opel/Vauxhall dan toch niet aan de Oostenrijks-Canadees-Russische groep rond Magna en Sberbank zou verkopen. De reacties waren verdeeld. “Onaanvaardbaar”, foeterde de Duitse minister van Economie Brüderle. De Russische premier Poetin dreigde meteen met een rechtszaak tegen GM. “Verrassend. Laten we het hoofd koel houden”, klonk het bij Vlaams minister-president Peeters, die zoals steeds uitblonk in machteloosheid.

    Artikel door Jan (Antwerpen) uit de decembereditie van Socialistisch Links

    Het internationaal vakbondsfront bleek in een wip uit elkaar gespeeld: woede bij de vakbondsleiders uit Duitsland en België, hoopvolle reacties uit Groot-Brittannië en Polen, gemengde gevoelens in Spanje.

    En wie dreigen andermaal het slachtoffer te worden van deze nieuwe wending? Juist ja, de Opel-werknemers en hun collega’s bij de onderaannemingen.

    GM stelt concurrentiepositie veilig op kap van arbeiders

    Dat de verkoop van Opel aan Magna een nieuwe concurrent zou creëren en dat waardevolle technologie in Russische handen zou terechtkomen, was van het begin af aan een doorn in het oog van de GM-top en de Amerikaanse regering. Maar door in juni van dit jaar bescherming te zoeken tegen een faillissement met de aanvraag van Chapter 11 waren ze wel verplicht om een overnemer voor o.a. Opel te zoeken. Zo beschikten ze over een uitweg indien de toestand nog zou verergeren. De verkoop aan Magna was dus slechts een plan B, de onderhandelingen een poging om tijd te kopen. In verschillende schijven werd maar liefst 57,6 miljard euro aan Amerikaans belastinggeld in GM gepompt. Ondertussen zwengelde men met schrootpremies de autoverkoop aan. Dit creëerde ademruimte voor GM waardoor men Opel alsnog onder de GM-paraplu kan houden.

    Verschillende topmannen van GM lieten zich uit over het sociaal bloedblad dat ze van plan zijn aan te richten. Nick Reilly, interim-voorzitter van GM-Europe, stelde dat de productie binnen Europa met 20 tot 25 procent omlaag moet als onderdeel van een uitgebreid herstructureringsplan, waar 3,3 miljard euro voor is uitgetrokken en dat de kosten met 30% zou moeten drukken. 9000 à 10.000 Opel-arbeiders zullen daarbij hun job verliezen, 1 arbeider op 5 dus. Het sluitingsscenario van Opel-Antwerpen komt opnieuw dichterbij. GM’s nummer 2, John Smith, zei recent over de fabriek in Antwerpen: “ze zou waarschijnlijk ook gesloten worden in de plannen van de anderen. Dat is zelfs gezegd op een persconferentie.”

    De overproductiecrisis in de autosector zal dus op de Opel-arbeiders en hun gezinnen verhaald worden. Net als de belastingbetaler, die mee zal mogen opdraaien voor de herstructureringsplannen van GM. Voor minstens één derde van de benodigde 3,3 miljard euro zal aangeklopt worden bij de Europese overheden. En dan nog blijft de toekomst onzeker. Reilly zei dat GM met de huidige reserves kan overleven tot “ergens ver in het eerste kwartaal van 2010”. Daarnaast becijferde het kredietwaardigheidsbureau Moody’s dat de sanering van Opel zeker 5,6 miljard euro zal kosten, ruim 2 miljard meer dan waar GM van uit gaat. Bovendien verwachten verschillende analisten dat de automarkt in 2010, wanneer de steunmaatregelen in de Europese landen uitdoven, verder zal krimpen. Kortom, de aandeelhouders worden uit de wind gezet, maar de Opel-arbeiders en de belastingbetaler zullen zich nog lange tijd in het oog van de storm bevinden.

    Vakbondsfront uit elkaar gespeeld – nationalisme haalt bovenhand

    Als de recente ontwikkelingen één ding aantonen, dan is het wel dat de huidige strategie van de vakbondsleiding geen uitweg biedt. Toen op 23 september enkele duizenden Duitse Opel-arbeiders naar Antwerpen kwamen afgezakt, hadden de vakbondsleiders hun mond vol over internationale solidariteit. Maar wanneer Klaus Franz, topman van het Duitse IG Metall, na de aankondiging van GM’s U-bocht, opriep om manifestaties in heel Europa te houden, bleken buiten Duitsland uiteindelijk enkel de Belgische bonden, met een korte werkonderbreking, bereid om hieraan enigszins gevolg te geven.

    In Groot-Brittannië aasden de vakbonden al op nieuwe onderhandelingen met GM, in de hoop dat er nu voor de Britse Opel-arbeiders meer te rapen zou vallen, weliswaar ten koste van de Duitse collega’s. En ook in Polen zagen de vakbondsleiders hun kansen stijgen nu de dreiging dat de Poolse fabriek onder Magna naar Rusland zou overgeplaatst worden, verdwijnt. Op het vlak van internationale solidariteit blijft het voor de vakbondsleiders bij woorden, terwijl de huidige nationalistische strategie als netto-resultaat heeft dat de werknemers van de ene vestiging door GM tegen de andere worden opgezet, opdat het maximum aan inleveringen kan bereikt worden.

    Voor internationale solidariteit in daden – Opel in publieke handen!

    Het zou nochtans anders kunnen. De betogingen op 19 september in Zaragoza, waar 15.000 arbeiders op straat kwamen, en op 5 november in Rüsselsheim waar de Duitse Opel-arbeiders met 10.000 betoogden, tonen aan dat er een strijdbaarheid bestaat aan de basis. In de discussies rond het akkoord met Magna zagen we het potentieel van arbeidersacties. De Spaanse bonden dreigden met een staking van vier dagen. Uiteindelijk werd het aantal ontslagen in Zaragoza verminderd van 1700 tot 900 en werd de staking afgeblazen. De arbeiders in Bochum weigerden in te stemmen met de vermindering van hun vakantiegeld die werd overeengekomen door de vakbondsleiding van IG Metall. Ze voerden actie en slaagden er in om hun vakantiegeld te behouden.

    We roepen de vakbonden op om zich te bezinnen over de door hen gevolgde strategie in de voorbije periode. Daarbij is het nodig dat alle Opel-arbeiders uit alle vestigingen en onderaannemingen betrokken worden in de discussies. Er is niet enkel internationale solidariteit in woorden nodig, maar ook in daden. De vakbonden moeten verhinderen dat werknemers in de verschillende landen tegen elkaar uitgespeeld worden, en dienen op te komen voor het behoud van alle jobs én alle vestigingen.

    Sociale achteruitgang, zoals het plan dat door de vakbondsleiders met Magna onderhandeld werd en waar het personeel tot 265 miljoen euro moest inleveren, mag niet aanvaard worden. De discussie binnen de vakbonden over de nationalisering van de Opel-fabrieken, onder democratische controle van de arbeiders en de gemeenschap, moet opgestart worden.

  • Stop het sociale bloedbad!

    Officieel is België niet langer in recessie. Maar het zijn enkel de aandeelhouders en patroons die er beter van worden. Paul Krugman, in 2008 Nobelprijswinnaar economie, stelde dat het einde van de recessie “beter dan niets” is, maar geen einde maakt aan “de nachtmerrie”. Voor de arbeiders en hun families zit het ergste van de nachtmerrie er nog aan te komen. Met hun nieuwe recordbonussen zullen de bankiers wellicht zachter slapen.

    Door Boris Malarme

    Men spreekt over het einde van de crisis, maar dagelijks verdwijnen er nog 350 jobs in België. Iedere dag krijgen 115 werklozen een sanctie opgelegd door de RVA. De werkloosheid is dit jaar met 11% toegenomen en in 2010 zal het nog erger worden. Onder jongeren is de werkloosheid op een jaar tijd verdubbeld. De bazen zetten jongeren, interimmers, arbeiders met een tijdelijk contract en andere vormen van onzekere contracten, zonder pardon op straat.

    Wallonië telt 25 werkzoekenden voor iedere vrijgekomen vacature. Toch gaat de jacht op de werklozen er onverminderd door. Volgens de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) zal het aantal volledig werklozen in de 30 rijkste landen toenemen van 37 miljoen tot 57 miljoen. In België zal hun aantal oplopen tot 800.000 in 2011. De grote bedrijven, banken en financiële instellingen werden gered met gemeenschapsmiddelen. Om onze jobs te redden, zouden er geen middelen zijn. Integendeel, de arbeiders en hun gezinnen moeten besparen omdat de regeringen en het patronaat willen dat zij voor de crisis betalen.

    Het tussentijds rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) voor 2009-2010 maakt duidelijk dat de lonen in de private sector in ons land met 3,5% zullen toenemen. Dat is minder dan de levenduurte en de verwachtingen voor Duitsland (3,7%) en Nederland (5,6%). Maar daling van onze koopkracht volstaat niet voor het patronaat. De crisis wordt aangegrepen als excuus om verder te gaan. Op haar inhaligheid staan geen grenzen. In naam van de werkgelegenheid wil ze onze lonen aanpakken zodat zeker niet wordt geraakt aan haar winsten.

    De regering en minister Milquet (CDH) willen iets doen aan de jongerenwerkloosheid, maar ze komen niet verder dan de oude neoliberale recepten van lastenverlagingen voor de bedrijven. De cadeaus aan het patronaat (met verminderingen van de werkgeversbijdragen en loonsubsidies) lopen op tot 8,4 miljard euro in 2009 en 8,9 miljard in 2010. Dit leidt niet tot het redden van jobs, het sociale bloedbad wordt steeds groter. Als maatregel om jongeren aan “jobs” te helpen, is enkel het voorstel van defensieminister De Crem concreet: die wil jongeren aantrekken voor het leger. De eerste zes maanden krijgt zo’n jongere zeven euro soldij… per dag! Na deze periode kunnen de jongeren ingezet worden als kanonnenvoer in Afghanistan of elders. Jongeren zonder perspectief op werk zullen de eerste doelwitten zijn voor deze “vrijwillige” legerdienst.

    De middelen bestaan opdat iedereen een echte job zou hebben. Ze zitten bij de grote bazen en de aandeelhouders. De arbeiders en hun syndicale organisaties moeten campagne voeren om iedere job te verdedigen. Daartoe is er nood aan een strijdbaar anti-crisisprogramma dat vertrekt van de belangen van de meerderheid van de bevolking. Het opzetten van lokale jongerenmarsen voor werk zou een eerste stap kunnen zijn om jongeren te betrekken in een dergelijke campagne. Het zou helpen om de krachtsverhoudingen in ons voordeel om te buigen

  • Antwerpse chemie-werknemers zijn geen overbetaalde profiteurs

    ABVV-Scheikunde publiceert een pamflet dat samen met een oproep voor de actie van vrijdag wordt verspreid. In het pamflet wordt geantwoord op het media-offensief tegen het vakbondsstandpunt bij Bayer. Dit pamflet legt uit hoe de betere arbeidsomstandigheden en lonen in de sector tot stand kwamen en waarom verzet nodig is tegen de poging om dit af te bouwen.

    Pamflet van ABVV-Scheikunde

    Toen in de jaren ’50 en ’60 de chemische multinationals hun bedrijven in de Antwerpse haven vestigden, werden de werknemers ingeschreven in het paritair comité van de leerlooierijen. Het waren vooral ongeschoolde jongens uit landbouwfamilies die de eerste jaren de dienst uitmaakten. Door de komst van werknemers uit de scheepsbouw kwam ook het syndicaal bewustzijn. Strijdbare vakbondsafgevaardigden en de vraag van het chemiepatronaat naar meer en hoger opgeleide werknemers deden de loon- en arbeidsvoorwaarden verbeteren.

    De hoge flexibiliteit die wordt gevraagd van de werknemers die het continue productieproces bemannen (dag en nacht, week en weekend) en de uitgebreide technische kennis die vereist is bij de onderhoudsmedewerkers rechtvaardigen de betere lonen en vergoedingen die door de kapitaalintensieve bedrijven worden betaald. Het zijn trouwens vooral de grondstof- en energiekosten die de hoofdmoot van de exploitatiekosten uitmaken in de sector (de personeelskosten bedragen gemiddeld 10 % van de totale bedrijfskosten).

    De steeds hogere eisen van aandeelhouders die de winsten op korte termijn wilden opvoeren, zorgden de afgelopen twintig jaar voor toenemende automatisering en de massale uitbesteding van activiteiten met veelvuldige collectieve ontslagrondes in de sector tot gevolg. Deze massale afdankingen werden over het algemeen op een sociaal aanvaardbare manier en vooral zonder grote conflicten uitgevoerd. Om de overtallige werknemers die niet in brugpensioen konden gaan en om tegelijkertijd het veeleisende ploegenwerk menselijker te maken, werd de afgelopen jaren door de werknemers afgezien van bijkomende loonsverhogingen en werd door arbeidsduurvermindering aan herverdeling van de arbeid gedaan, minedr loonsverhoging voor meer jobs dus. Zoals hierboven reeds uiteengezet zijn de hogere lonen vooral het gevolg van de premies voor het werken in zeer flexibele ploegensystemen in bedrijven die nog steeds een hoog veiligheids- en gezondheidsrisico bevatten. De lagere arbeidstijd in de sector – die trouwens vergelijkbaar is met de meest nabije andere Europese chemiecluster, nl. Rotterdam – is te wijten aan herstructureringen en de keuze van de werknemers voor meer vrije tijd in plaats van hogere loonsverhogingen.

    Uiteraard erkennen wij dat de sector ook te lijden heeft (gehad) onder de economische crisis maar wij zijn evenmin de hoge winsten vergeten die de afgelopen twintig jaar werden gerealiseerd waarmee de nodige reserves konden aangelegd worden om conjunctuurschomelingen op te vangen. In dit crisisjaar betaalde Bayer € 1 miljard aan de aandeelhouders uit. Vandaag eist de directie dat € 7 miljoen wordt bespaard op de arbeiders en bedienden “om het bedrijf te redden”. En de vakbonden … die zouden de tewerkstelling in gevaar brengen als ze niet toegeven. Vandaag bij Bayer, morgen in uw bedrijf of organisatie ?

  • Bayer: inleveren is geen optie

    De directie van Bayer voert de druk op om een besparingsplan doorgedrukt te krijgen. De directie kan daarbij rekenen op de medewerking van politici, collega-patroons en media. Het voorstel om langer te werken voor een zelfde loon wordt als “genereus” voorgesteld en de weigering van de vakbonden om daarmee in te stemmen, zou “onverantwoord” zijn. Het is niet de taak van de vakbonden om sociale achteruitgang te organiseren. Na Bayer zou de rest van de sector snel volgen met gelijkaardige maatregelen, waar zou die neerwaartse spiraal eindigen?

    190 miljoen euro winst

    Bayer is niet bepaald een bedrijf in moeilijkheden. In 2008 steeg de winst met 18% tot 190 miljoen euro. De winsten worden steeds meer geboekt op financiële activiteiten, het resultaat uit productie is de afgelopen jaren afgenomen tot nog ongeveer 25 miljoen euro in 2008, of 2,5% op een omzet van bijna een miljard euro.

    Het bedrijf wil meer winst boeken en zoekt daarom naar methoden om de lonen aan te pakken. Nochtans zal dat weinig fundamenteel veranderen: personeelskosten zijn slechts goed voor 8,8% van de totale kosten. De arbeiders moesten de afgelopen jaren steeds harder werken, de productiviteit (toegevoegde waarde per werknemer) verdubbelde sinds 2005.

    Bayer wil op het personeel besparen omdat elders niet veel te rapen valt. Lastenverlagingen kunnen geen groot verschil meer maken, het bedrijf betaalt sowieso amper belastingen. In 2008 bedroeg de reële belastingsvoet 10,02%. Met de notionele intrestaftrek werd 50 miljoen euro opgehaald. De voornaamste reden voor de daling van de winsten uit de productie moet worden gezocht bij de stijgende grondstoffenprijzen. Door te besparen op het personeel zal daar niets aan veranderen.

    De resultaten van 2008 werden alvast niet gevoeld door de aandeelhouders, die kregen 3,7% extra. Hierdoor verliet 1,07 miljard euro het bedrijf. Dit geld werd opgestreken door beleggers die aandelen van Bayer in handen hebben.

    Langer werken voor een zelfde loon?

    De directie stelt voor om de arbeidstijd op te drijven. In eerste instantie naar 35,25 uur per week, daarna wellicht meer. Volgens de directie is dit noodzakelijk om het bedrijf concurrentieel te houden. Bovendien wordt gesproken van een overproductiecapaciteit inzake polycarbonaat (van de 550.000 jaarton zou er 200.000 te veel zijn). De productie in ofwel Uerdingen ofwel Antwerpen zou moeten worden afgebouwd.

    Hoe zal de productie afgebouwd worden indien langer wordt gewerkt? Het is duidelijk dat dit voorstel een voorbode is om nadien tot afdankingen over te gaan. De maatregel om de arbeidsduur te beperken tot 33,6 uur per week kwam er overigens om jobs te redden: door minder lang te werken, werd bij een vorige herstructurering een groter jobverlies voorkomen.

    De directie chanteert het personeel door te stellen dat er een keuze is tussen inleveren of sluiten. Zou de directie de Antwerpse vestiging met haar 190 miljoen euro winst sluiten omdat dit bedrag niet kan worden ingetrokken tot 200 miljoen? De chantage dient vooral om meer beroep te kunnen doen op de vrienden uit de politieke en mediatieke wereld. Die stellen het voor alsof het voorstel om de arbeidsduur te verlengen “genereus” zou zijn. Het was overigens opvallend hoe snel de mediahetze zich verspreidde: waar eerst enkel de vakbondsvertegenwoordigers van Bayer de boeman waren, werd dit al snel het geheel van de arbeiders in het bedrijf en nadien zelfs van de volledige sector. Tegenover een dergelijk media-offensief hebben we nood aan onze eigen media en moeten de eigen syndicale structuren worden benut met informatie voor de syndicale delegaties en vertegenwoordigers zodat op de werkvloer kan worden geantwoord op wat de burgerlijke media ons voorhoudt.

    De centrale vraag voor de directie van Bayer is niet zozeer de arbeidstijd maar wel het loon. Dat moet omlaag, zo werd in Duitsland een verlaging met 6,7% gevraagd. Indien Bayer er in slaagt om haar personeel langer te laten werken voor een zelfde loon en het overschot aan personeel af te danken, dan is er in de realiteit een loonsdaling. Dit voorbeeld zal snel navolging kennen bij andere bedrijven in de sector. Het is geen toeval dat de patroonsfederatie van de scheikunde de discussie van zo nabij opvolgt. Waar zou de neerwaartse spiraal stoppen? Bij het loon dat voorgesteld wordt voor postbezorgers?

    Inleveren is geen optie

    De directie heeft de verlenging van een CAO inzake werkzekerheid tegen gehouden om dit te koppelen aan de discussie over de lonen. In ruil voor een arbeidsduurverlenging zou er vijf jaar werkzekerheid komen. Dat moet de chantage compleet maken.

    Een loonsverlaging of verlenging van de arbeidstijd betekent in de praktijk dat de overblijvende werknemers de vertrekpremie van het overtallig personeel betalen. De verkorting van de arbeidstijd kwam er vanaf 1 januari 2004 om naakte ontslagen te vermijden. De directie kreeg sinds 2004 meer dan 6 miljoen euro RSZ-verminderingen wegens het invoeren van de 33,6 urenweken. Maar nu zou er plots langer moeten worden gewerkt?

    De vakbonden stellen dat inleveren geen optie is. Elke eurocent of elke minuut die wordt ingeleverd, zal enkel meer miserie met zich mee brengen. Bovendien weigeren de bonden in een neerwaartse spiraal met de vestiging in Uerdingen te worden meegetrokken. Het personeel laat zich niet tegen elkaar opzetten.

    Strijdbare strategie

    De opstelling van de vakbonden bij Bayer is opvallend. Tegen de directie en de media in wordt gezegd dat er al genoeg bespaard is. Om dat standpunt kracht bij te zetten, werd de afgelopen maanden reeds systematisch informatie gegeven aan het personeel over de echte financiële situatie van het bedrijf. Op de website Roodoor.info staan enkele voorbeelden van uitstekende en erg informatieve vakbondspamfletten (1). Ook werden personeelsvergaderingen gehouden, zo werd gisteren een bijeenkomst gehouden voor het personeel van de dag.

    Er werd een akkoord gesloten met de vakbonden in Uerdingen om het personeel niet tegen elkaar te laten uitspelen. Ook werd een syndicaal pact gesloten om in de hele sector geen akkoorden te sluiten die de arbeids- en loonsvoorwaarden naar beneden halen.

    Het personeel wil niet instemmen met het voorstel van de directie om de arbeidstijd te wijzigen. De directie zal op haar plannen moeten terugkomen als ze verder wil onderhandelen.

    (1) Enkele voorbeelden van pamfletten over de situatie bij Bayer

    > Pamflet van 2 juni

    > Pamflet van 27 oktober

  • Vrijdag syndicale betoging in Brussel

    Het ABVV roept op om vrijdag in Brussel te betogen. Eindelijk wordt gemobiliseerd tegen het sociale bloedbad, jammer genoeg gebeurt dit op een te korte termijn om op de werkvloer ernstig campagne te kunnen voeren. Dat zal velen tegen de borst stoten, maar anderzijds moeten we ook vermijden dat een zwakke mobilisatie achteraf wordt aangegrepen om helemaal niet meer te mobiliseren.

    De crisis slaat hard toe en treft vooral de werkenden en hun gezinnen. Het aantal afdankingen wordt opgedreven en wie nog werk heeft, wordt gevraagd om langer te werken voor een zelfde of een lager loon. De afgelopen week alleen werd bekend gemaakt dat wellicht 2000 jobs verdwijnen bij Opel, dat bij DHL honderden jobs verdwijnen en dat de directie van Bayer een loonsverlaging wil opleggen. Bovendien zullen straks besparingsplannen volgen die ons nogmaals laten betalen voor de crisis, onder meer door te besparen op de openbare diensten.

    De onderhandelingen met regering en patronaat over onder meer een eenheidsstatuut voor werklieden en bedienden zitten intussen vast. Deze discussie is van belang omdat werklieden vandaag erg makkelijk op straat kunnen worden gezet zonder een deftige opzegvergoeding. Het ABVV vraagt terecht om de opzegtermijnen voor arbeiders (werklieden) en bedienden gelijk te schakelen.

    Maandag werd aangekondigd dat vrijdag actie zal worden gevoerd. De eisen daarbij zijn de volgende:

    • Een moratorium op de ontslagen.
    • Een versterking van de bescherming van de arbeiders, in navolging van de bescherming die de bedienden hebben. Alle werknemers moeten op dezelfde manier behandeld worden.
    • De mallemolen van de beschikbaarheidcontrole van de werknemers een halt toeroepen. Het ABVV aanvaardt niet dat werknemers die hun job verliezen – met alle financiële en menselijke gevolgen vandien – niet enkel op straat staan, maar ook nog eens met de vinger gewezen worden.

    Vrijdag wordt voor deze eisen betoogd. Er zou langs een aantal kabinetten worden getrokken en mogelijk ook langs gebouwen van de werkgeversfederaties. De afspraak is om 11u. in Brussel aan het Madouplein.

  • Peeters slaagt naar arbeiders en bedienden maar werkgevers blijven buiten schot

    Kris Peeters stapt even uit zijn rol als politieker en kruipt terug in zijn huid als ex-werkgever. Ongehoord om vanuit de politiek een verhaal slechts langs één kant te willen vertellen.

    Opiniestuk door Sven Naessens, ABVV-Total

    Meneer Peeters,

    Als ex-voorzitter van het UNIZO begrijp ik natuurlijk dat u veel dichter staat bij de werkgevers als de vele arbeiders en bedienden die al jaren, dag in dag uit, moeten werken voor hun boterham.

    Als federale en vlaamse regering stoppen jullie dan ook nog eens jarenlang onze zuurverdiende belastingcentjes in bodemloze putten richting de portemonnees van die werkgevers.

    Elke keer weer loze beloftes. Elke keer weer komen jullie, en wij, van een kale reis terug. Wij betalen om mensen te ontslaan. Wij betalen, spijtig genoeg, niet om extra jobs te creëren.

    Jullie hebben met onze belastingcentjes de winsten opgesmukt van de bedrijven. Wij betaalden de ontslagen bij VW, BAYER, DHL, …

    En zelfs nu acht u het nodig om een bedrijf dat maar liefst 190 miljoen euro winst heeft gemaakt nog maar eens een hart onder de riem te steken om te zeggen hoe moeilijk dat bedrijf het wel niet heeft.

    Vraag maar eens aan bedrijven zoals BAYER, MONSANTO, BASF hoeveel keren de vakbond daar zijn verantwoordelijkheid al heeft genomen. OF leg u oor eens te luisteren bij de mensen na de volledige sluiting, nog niet zolang geleden, van TPE.

    Nu gaat het om afspraken waarbij een hele sector onder druk komt te staan. Vele duizenden arbeiders en bedienden zullen volgen meneer Peeters!

    Dat diezelfde arbeiders en bedienden daar al jaren aan het inleveren zijn vergeet u er bewust bij te vermelden. Dat hiervoor ook al meer dan eens belastingcentjes zijn gebruikt vergeet u eveneens bewust te vermelden.

    De enige die op dit moment de arbeiders en bedienden nog verdedigen dat zijn de vakbonden meneer Peeters.

    Vergeet de termen van werkgevers en werknemers. Werkgevers zijn al lang werkstelers geworden. Een beroep dat wordt gesponsord door illustere figuren zoals uzelf. En praat niet meer over werknemers meneer Peeters. Loonslaven die alles moeten opvangen tot zelfs de stijgingen van loonsopslagen tot 25 procent en meer van diezelfde werkstelers ! Want daar is blijkbaar nooit een probleem…

  • Interview met Mark Serwotka, algemeen secretaris van de Britse ambtenarenbond PCS

    Mark Serwotka, de algemeen secretaris van de PCS (Public and Civil Service Union), voert campagne om herverkozen te worden aan het hoofd van de strijdbare ambtenarenbond. Die bond heeft een linkse leiding waarin ook de Socialist Party een belangrijke rol speelt. Ons zusterblad The Socialist sprak met Mark over de uitdagingen voor de PCS.

    Vertaling van een artikel uit The Socialist (vertaald door Emiel)

    Wat zijn de voornaamste thema’s waarrond de leden van jou antwoorden willen in deze verkiezingen?

    ”De leden zullen een belangrijke keuze moeten maken in deze verkiezingen. We worden geconfronteerd met de grootste aanval op de openbare diensten die we ooit hebben gezien. Geen enkele gevestigde traditionele partij komt op voor de verdediging van de openbare diensten en de tewerkstelling daar.

    “Enkel de vakbondsbeweging kan momenteel ingaan tegen het ergst mogelijke scenario – massaal jobverlies, privatiseringen, erosie van de arbeidsvoorwaarden en -verplichtingen, en de aanvallen op het stakingsrecht in de openbare diensten.

    ”Ik benadruk de noodzaak van een krachtige leiding die zich baseert op mensen die bereid zijn om te strijden. Dat is wat we de afgelopen acht à negen jaar hebben proberen te doen in de PCS. Het was die houding die ons heeft doen winnen in het dossier van de pensioenen en het wierp ook zijn vruchten af toen we de gedwongen ontslagen in de ambtenarij hebben tegen gehouden. Daar waar we bereid waren om actie te ondernemen, kwamen we tot een verbetering van de arbeidsvoorwaarden van de mensen.

    ”Mijn tegenstander in de verkiezingen zegt dat stakingen tot niets leiden en dat we ons moeten beperken tot overleg met de regering, zelfs als het een regering van Conservatieven zou zijn. Dan “moeten we harde keuzes durven maken”, wat voor mij zoveel betekent als aanvaarden dat de lonen worden bevroren om jobs te redden, bijvoorbeeld.”

    Hoezeer is de PCS veranderd onder het leiderschap van jou en van de linkerzijde?

    “De meesten zullen erkennen dat de PCS vandaag niet meer lijkt op de vakbond van 2000 toen ik algemeen-secretaris werd. De linkerzijde won toen een meerderheid in het uitvoerend bestuur en dit bleef steevast zo sinds 2002.

    “We erkenden de noodzaak van een levendige en actieve campagne voerende vakbond, sterk op de werkvloer tegen het lokale management, sterk in de verschillende industriële sectoren en sterk op nationaal vlak, zowel politiek als syndicaal.

    “Deze houding leidde tot een scherpe stijging in ons lidmaatschap. De syndicalisatiegraad in de ambtenarij is hoger dan ooit in onze geschiedenis: 72 %. Dat staat in schril contrast met de 58% in de openbare diensten in het algemeen.

    “We hebben meer militanten en de infrastructuur van de vakbond is veranderd zodat de militanten meer inspraak en macht hebben. Wij zien militanten als de oplossing voor de problemen, terwijl in andere bonden de militanten soms als het probleem worden gezien.

    ”We hebben ook de toon gezet binnen de vakbeweging in het algemeen. In 2005 was het de PCS die een coalitie van acht bonden leidde in een strijd met de regering die weigerde om te onderhandelen over de arbeidsvoorwaarden in de openbare diensten. De regering wilde 90.000 jobs schrappen en wij hebben daar tegen geprotesteerd. Door de acties is het jobverlies beperkt tot minder dan honderd. Het was beter geweest indien er geen enkele job was verloren gegaan, maar het aantal naakte ontslagen was erg beperkt.

    ”Nu staan we tegen een regering die dit akkoord wil ongedaan maken. We hebben op vakbondsbijeenkomstne op de werkvloer zowat 33.000 leden bijeengebracht op twee maanden tijd. Dat betekent dat we 10% van de hele vakbond rechtstreeks hebben betrokken. 80% van deze leden stelde bereid te zijn om actie te ondernemen indien de regering onze arbeidsvoorwaarden wil ondermijnen.

    ”De Democratische Alliantie en ikzelf begrijpen het belang van deze werkwijze. De rechterzijde in de bond heeft geen antwoorden en zal proberen de leden te demoraliseren door te stellen dat er geen alternatief is op overleg met de regering.”

    Alle grote partijen denken na hoe er op de openbare diensten kan worden bespaard. Hoe kan de vakbond daar tegen ingaan?

    ”Met de PCS zijn we tot de conclusie gekomen dat je moet ingaan tegen iedere aanval en dat we moeten terugvechten om ons te verdedigen. Als het moet doen we dat alleen met onze bond, maar liefst samen met anderen.

    ”Als ik samen met het uitvoerend bestuur de interne verkiezingen win, zullen we ervoor zorgen dat de resoluties van de conferentie in de praktijk worden omgezet. Dat betekent dat we proberen een alliantie op te zetten met de andere vakbonden in de openbare diensten om samen alle jobs te verdedigen, de openbare diensten en de lonen.

    ”Als ik verkozen wordt, dan zal ik in januari op het uitvoerend bestuur voorstellen doen over hoe we de andere bonden kunnen overtuigen van samenwerking in de verdediging van de openbare diensten, hoe een gemeenschappelijke campagne kan worden opgezet, welk soort gemeenschappelijke acties nodig zijn en hoe we politieke druk kunnen zetten in de aanloop naar de algemene verkiezingen.

    ”In 2005 stemden acht vakbonden ervoor om te staken tegen de aanval op de pensioenen. We haalden toen onze slag binnen vooraleer de acties plaatsvonden. In 2008 was er discussie over de lonen. Op het congres van de vakbondskoepel (TUC) werd op ons voorstel unaniem beslist om tot gemeenschappelijk actie over te gaan in de openbare diensten. Toch waren wij de enige vakbond die op het einde van het jaar nog bereid was om de strijd aan te gaan. Het resultaat was dat we niets bereikten.

    ”Dat is de boodschap die we aan Unison [vakbond van gemeentepersoneel] zullen overmaken alsook aan de onderwijsbonden en het personeel van de lokale besturen. Hopelijk kunnen we de andere bonden betrekken in gemeenschappelijke campagnes en acties. Anderzijds zullen we ons niet in een positie wringen dat de eenheid een rem wordt om actie te ondernemen.

    ”We zullen deze opstellin combineren met steun aan arbeiders in strijd. Zo willen we steun blijven geven aan het postpersoneel dat eerder in staking ging. We gaven 3.000 pond aan het solidariteitsfonds van de stakende brandweermannen in South Yorkshire. We willen het stakend personeel van de afvalophaling in Leeds steunen. De arbeiders die vandaag overwinningen boeken, zullen morgen als voorbeeld voor anderen dienen.”

    Op de conferentie werd motie A72 over de politieke vertegenwoordiging goed gekeurd. Deze motie roept de vakbond op om haar leden te raadplegen om steun te geven aan vakbondsleden die opkomen bij de algemene verkiezingen. Deze motie is een belangrijke mijlpaal. Wat zal de vakbond doen indien blijkt dat er onder de leden een grote vraag is naar alternatieve politieke vertegenwoordigers?

    “Het aannemen van deze motie was historisch. In een vakbond waar al decennia wordt gesteld dat we apolitiek moeten zijn, is het een erkenning van de vaststelling dat alles politiek is. Je buiten het politieke proces plaatsen, versterkt je positie niet.

    ”De motie was gebaseerd op onze campagne “Make Your Vote Count” waarbij we als eerste vakbond stelden dat we niet gebonden zijn aan de traditionele partijen. Als parlementsleden onze steun en stemmen willen, dan moeten ze die verdienen. Het betekent dat we lokale kandidaten onder druk zetten en daarbij niet alleen kijken naar de traditionele partijen. Er kan ook worden gekeken naar de Groenen, nationialisten en steeds meer naar de socialisten.

    ”We willen alle kandidaten vragen stellen en publiceren de antwoorden voor onze leden. De enigen die we niet vragen, zijn de fascisten. Een volgende stap bestaat uit het informeren van kandidaten bij verkiezingen of het samenwerken met anderen om eigen kandidaten naar voor te brengen.

    ”Voor mij is het al langer duidelijk dat we een nieuwe linkse partij nodig hebben. Maar mijn persoonlijke mening mag niet verward worden met die van de vakbond als geheel. De vakbond heeft beslist om lokale bijeenkomsten en discussies te houden voer de vraag of we eigen kandidaten kunnen opstellen of andere vakbondskandidaten steunen bij de verkiezingen. Dat is het resultaat van onze ervaring met kandidaten die steeds opnieuw de besparingen en privatiseringen steunen.

    ”De afgelopen tien jaar hebben we verschillende pogingen gezien om tot een links alternatief te komen bij de verkiezingen. Wat ontbrak, was de georganiseerde vakbondsbeweging. Dat is nodig om tot een gedisciplineerde en collectieve aanpak te komen.

    ”Als onze conferentie daarmee instemt, dan zullen we iets doen dat nog geen enkele andere bond ons heeft voorgedaan. We raadplegen onze leden om steun te vinden in het volgen van een politieke strategie.”

    De jongerenwerkloosheid heeft het miljoen overschreden. De PCS is de jongste vakbond als we naar de gemiddelde leeftijd van de leden kijken. Welke rol is voor jouw vakbond weggelegd bij initiatieven als de campagne Youth Fight for Jobs?

    “Jongerenwerkloosheid is een zeer belangrijk thema. We hebben een heleboel jonge leden in de PCS. Ze werken in call-centers, soms in de slechtste arbeidsomstandigheden die er zijn. Door uit te leggen wat de problemen van deze jongere leden zijn, hebben we een succesvolle jongerenafdeling kunnen uitbouwen.

    ”We hebben hard meegewerkt aan de Youth Fight For Jobs campagne en we hebben gesproken op meetings. We hebben de campagne op onze conferentie gesteund door financiële middelen te geven en de campagne te ondertekenen. Ook de betoging van 28 november steunen we.

    ”Er is nood aan een sterke vakbond die de mensen op de werkvloer verdedigt. Maar is er ook nood aan een vakbond die begrijpt van waar de problemen komen. De PCS heeft begrepen dat het de taak van een vakbond is om op te komen voor de belangen van de werkenden, ook door een rol te spelen rond meer algemene thema’s en door met andere vakbonden en campagnes samen te werken.”

    De verkiezingen van het bestuur van de PCS vinden plaats van 19 november tot 17 december. Er wordt via de post gestemd.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping