NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Petroplus wil 60 jobs schrappen

    Op dezelfde dag als de aankondiging dat Opel-Antwerpen de deuren wil sluiten, maakte ook de directie van Petroplus bekend dat 60 van de 140 jobs verdwijnen. Dat nieuws verdween in de schaduw van het slechte nieuws bij Opel. Maar het is belangrijk om te protesteren tegen de afdankingen bij Petroplus (het vroegere RBP dat in de jaren 1970 nationale bekendheid kreeg met een wekenlange bedrijfsbezetting). Bij Petroplus waren er enkele maanden geleden nog acties tegen de afbouw van de onderneming. De directie zette deurwaarders in tegen de acties, maar moest juridisch het onderspit delven. De vrees van de bonden dat er een herstructurering op stapel stond, wordt nu spijtig genoeg bevestigd…

    Bijkomend industrieel tewerkstellingsdrama in Antwerpen : 60 afdankingen bij de Petroplus-raffinaderij ?

    Gemeenschappelijk Vakbondsfront ABVV-Petroleum (BBTK en AC), LBC en ACLVB

    Op deze gure dag voor de Antwerpse tewerkstelling met al duizenden aangekondigde ontslagen in de Opel-saga, meende ook de directie van petroleumraffinaderij ATPC (onderdeel van de Vittol-groep) haar duit in het zakje te moeten doen. Op een buitengewone ondernemingsraad deze namiddag deelden ze het personeel de intentie mee om ongeveer 60 van de 140 banen te schrappen. We stellen ons trouwens vragen bij deze ‘toevallige’ timing…

    Na de overname van de raffinaderij Petroplus (het oude RBP) door Antwerp Terminal and Processing Company (ATPC) op 12 januari hoopten we op betere perspectieven. Deze zomer staakte het personeel immers nog tegen de mogelijke ontmanteling van de industriële installaties. Amper negen dagen later bleek dat nu ijdele hoop. De groep vat immers het plan op om de gasolie-ontzwaveling stop te zetten. Als argument haalt de huidige directie van ATPC ondermeer aan dat de vorige eigenaar het bedrijf inderdaad uitgemolken heeft, door de installaties te laten verouderen, en de zaak commercieel te laten verkommeren.

    Voor de vakbonden is het niet alleen verontrustend dat hiermee weer een industriële activiteit uit de haven dreigt te verdwijnen. We merken ook op dat op de betrokken installatie slechts een 30-tal mensen werken, maar dat het bedrijf de intentie heeft 59 werknemers te ontslaan. Ze zouden ze kiezen op basis van 5 criteria : ‘functie, opleiding en kennis, vermogen om in de nieuwe organisatie te functioneren, anciënniteit, leeftijdsstructuur’. Opnieuw worden we dus geconfronteerd met een bedrijf dat in de crisis een opportuniteit ziet om zich van zoveel mogelijk werknemers te ontdoen.

    Zelfs in een bedrijf dat 5 jaar geleden in het kader van een grote herstructurering al zoveel mogelijk oudere werknemers op brugpensioen stuurde. Bovendien twijfelen wij sterk aan het perspectief op bijkomende opslagactiviteiten, die de directie aankondigt als doekje voor het bloeden. Wij vrezen immers dat er in de Antwerpse haven al meer dan voldoende opslagcapaciteit beschikbaar is.

    Vanaf vandaag beraden wij ons dan ook over alternatieven. Wij zullen vanaf maandag, op een intersyndicale vergadering die het overleg in het kader van de wet Renault zal voorbereiden, alle mogelijkheden overlopen om de ontslagen te vermijden, minstens te verminderen.

    Uit onze archieven

    • 1/9/2009: Protestactie aan Petroplus te Antwerpen
    • 8/9/2009: Petroplus: actie tegen syndicaal overleg met deurwaarders…
    • Stakingsrecht: ABVV krijgt gelijk bij Petroplus

    Verwijzingen

  • 2 februari: startschot witte woede!

    Op 2 februari wordt in de AB in Brussel het startschot gegeven voor de onderhandelingen over nieuwe sociale akkoorden voor de non/social-profit met een militantenconcentratie in gemeenschappelijk vakbondsfront. Tijdens de meeting en erna met een betoging langs de kabinetten van de politieke verantwoordelijken, zullen de eisenbundels voor de Federale, Vlaamse en Brusselse sectoren gelanceerd worden.

    Artikel door een BBTK-delegee

    Het lijkt wat vreemd dat er tot een dikke week vooraf nog nergens mobilisatiemateriaal te bespeuren was voor de meeting (zelfs nergens op het internet). Enkel op de blogspot van Polsslag werd de actie aangekondigd. Hoe komt dit? Ten eerste ging er aan 2 februari het “traditionele potje armworstelen” tussen de diverse vakbonden vooraf om tot een gemeenschappelijk eisenplatform te komen. Het laatste overleg ging door op 20 januari, wat al akelig dicht bij 2 februari was. Ten tweede kunnen er maar 2000 mensen binnen in de AB waardoor het beperkt blijft tot een interne mobilisatie, dat wil zeggen enkel de vakbondsafgevaardigden.

    In tegenstelling tot het interprofessioneel akkoord (IPA) voor de privésectoren dat om de twee jaar wordt afgesloten, moet onze sector het doen met vijfjaarlijkse akkoorden. Een situatie die er automatisch voor zorgt dat de achterstand van de sector wat betreft verloning (gemiddeld 15%) in vergelijking met de privé, amper kan ingehaald worden.

    Iedereen is er zich van bewust dat het gezien de economische crisis zeer moeilijk zal zijn om zaken af te dwingen. En daarbij komt dan nog eens de verdeel- en heersstrategie van minister Onkelinx. In augustus 2008 lanceerde Onkelinx het “plan voor het attractiever maken van het verpleegkundig beroep.” Sindsdien is er al heel wat overleg geweest tussen de minister en de vakbonden over dit plan. Spijtig genoeg moeten we vandaag vaststellen dat dit overleg met de syndicale organisaties pure cinema is: de minister doet gewoon haar zin en houdt geen rekening met de opmerkingen van de vakbonden.

    De minister voorziet voor 2010 enkele koopkrachtmaatregelen die enkel voor de verpleegkundigen bestemd zijn: de premies voor de houders van een bijzondere beroepstitel Spoed en Intensieve Zorgen, Oncologie en Geriatrie (jaarlijkse brutopremie van 6.750 euro, inclusief patronale lasten) en bijzondere beroepsbekwaamheid Geriatrie (1.500 euro). Deze groep vertegenwoordigt een kleine minderheid bij de verpleegkundigen. De bijkomende extra prestaties (20%) tussen 19 en 20u gelden enkel voor verpleegkundigen. Deze maatregelen discrimineren niet enkel tussen verpleegkundigen onderling, maar ook met de andere beroepsgroepen in de sector die dezelfde oncomfortabele uren werken.

    De complexiteit van onze sector is zodanig dat er 101 manieren zijn om de werknemers te verdelen. Iets waar zowel regering als werkgevers gretig gebruik van maken. Het traditioneel kleurengekibbel tussen de vakbonden onderling mag hier niet verder toe bijdragen. Wij hebben maar één boodschap: SAMEN STERK!

  • Patronaat in het defensief

    Na de succesvolle blokkade-actie bij Inbev en de aankondiging van de sluiting van Opel-Antwerpen voelt het patronaat zich genoodzaakt om een imago-campagne op te zetten. Onder het motto “Laat ons ondernemen” eisen ze respect op. De timing van deze démarche is geen toeval, het komt aan de vooravond van een grote syndicale betoging in Brussel. De inhoud is evenmin verrassend: het patronaat wil meer cadeaus.

    Het is opvallend dat verschillende patronale organisaties de handen in elkaar hebben geslagen om het imago op te poetsen. Er werd een petitie opgemaakt die reeds werd ondertekend door verschillende woordvoerders van de patronale organisaties alsook enkele ondernemers. De tweede ondertekenaar bijvoorbeeld is importeur van kaviaar in ons land. Die vreest wellicht dat kritiek op de bonussen voor topmanagers zijn zaken geen goed zal doen.

    De patroons willen dat de “steunpilaren van onze economie – de ondernemingen” worden versterkt. De ondernemers zouden “werkkracht omzetten in koopkracht”. Wij maar denken dat het de werkenden zijn die met hun werkkracht waarde creëren en daar een stukje koopkracht voor in de plaats krijgen. Maar neen, de patroons denken dat zij waarde creëren en werk “geven” terwijl ze eigenlijk onze arbeid “nemen” om hun winsten op te drijven.

    Na de praatjes komen natuurlijk enkele concrete voorstellen: lastenverlagingen moeten de concurrentiekracht versterken, een eenheidsstatuut van werklieden en bedienden zonder te raken aan de concurrentiepositie (lees: de ontslagtermijn van bedienden naar beneden herzien), een nieuw Generatiepact, extra fiscale voordelen voor “innovatie”. Dat er al heel wat fiscale voordelen zijn zonder dat dit enige innovatie of jobcreatie oplevert, doet niet ter zake. Neen, het patronaat blijft vasthouden aan haar neoliberale recepten uit de jaren 1990.

    Het feit dat de aloude standpunten kracht worden bijgezet met een publieke campagne is geen toeval. Het patronaat zit in een defensieve positie na wat gebeurd is bij Inbev, Opel en andere bedrijven. Het afdanken van personeel om de reeds rijkelijke bonussen van de top verder op te drijven, botste op algemene verontwaardiging. De sluiting van Opel-Antwerpen heeft velen geschokt.

    De economische crisis en de reddingsoperaties voor de banken hebben de reputatie van het kapitalisme ook geen goed gedaan. Er waren miljarden voor de banken zodat de topbankiers zichzelf opnieuw grote bonussen kunnen toekennen, maar intussen worden heuse sociale bloedbaden aangericht. Daarvoor zijn er dan geen middelen.

    Het kapitalisme wordt steeds meer betwist, het patronale initiatief is er een uitdrukking van. Deze betwisting wordt ook erkend door liberale figuren als Paul De Grauwe. Die schrijft vandaag in een vrije tribune in De Standaard: “De grootste vijanden van het kapitalisme vandaag zijn niet de vakbonden die protesteren voor de poorten van de grote Leuvense brouwer, maar de ceo’s zoals Carlos Brito, die de champagneflessen ontkurken na een succesvolle rationalisatie (lees: afdankingen). Hoe kunnen we ervoor zorgen dat het kapitalisme gered wordt uit de greep van de kapitalisten? Dat is de systeemvraag die zich vandaag stelt.” Als VBO, Unizo,… menen dat het “gedaan moet zijn om de ondernemers altijd als zondebok te gebruiken”, kunnen ze misschien eerst eens onderling het debat met De Grauwe aangaan.

    Het patronaat verwijt het ABVV dat het met voorstellen als arbeidsduurvermindering en afschaffing van de notionele intrestaftrek maatregelen naar voor brengt die uit de jaren 1970 dateren. Dat is niet correct, de notionele intrestaftrek is een recente maatregel en de eis voor de afschaffing ervan kadert in een verzet tegen het opbod aan patronale cadeaus dat de afgelopen jaren is opgebouwd. Een arbeidsduurvermindering naar 32 uren (we hopen zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen) is evenmin een eis die in de jaren 1970 naar voor werd gebracht. Het is overigens opvallend dat het patronaat een probleem heeft met arbeidsduurvermindering, maar intussen de werkenden wel minder laat werken met systemen van economische werkloosheid. Bovendien is het vreemd te denken dat de werkloosheid kan opgelost worden door diegenen die een job hebben meer en langer te laten werken, zodat er met minder werkenden evenveel kan worden gedaan. Dat zal de werkloosheid enkel verder opdrijven.

    De patronale vergelijkingen over de “arbeidskost” in België en de buurlanden lopen mank. De cijfers worden betwist door de bonden, maar er wordt ook bijvoorbeeld geen rekening gehouden met de productiviteit. En sinds wanneer is het zo dat vergelijkingen met het buitenland enkel mogen gebruikt worden om alles te uniformiseren naar beneden toe? Als het over de bonussen van de topmanagers gaat, wordt die logica omkeerd. Dan moet plots geconcurreerd worden met de hoogste bonussen!

    De vakbonden reageerden terecht verontwaardigd op de voorstellen van het patronaat en ze hebben gelijk dat er gemobiliseerd wordt naar een nationale betoging. LSP roept op om die betoging te ondersteunen door aanwezig te zijn. We zullen er pleiten voor een degelijke informatie- en mobilisatieronde op basis van een actieplan met een offensief eisenplatform.

    Met de betoging van komende vrijdag moeten we respect eisen voor de werkenden. Het zijn zij die welvaart creëren. Niet de werkenden zijn verantwoordelijk voor de huidige crisis of het kapitalistisch systeem. Het patronaat wil de werkenden verdelen, het doet een weinig verhulde poging om het ABVV te viseren en mogelijke verschillen tussen ABVV en ACV in de verf te zetten. Het doel daarvan is evident: verdeeldheid zaaien om sterker te staan met de eigen patronale agenda. En daarbij verliezen alle werkenden, los van de kleur van hun vakbond.

    Een succesvolle betoging komende vrijdag kan een belangrijke stap zijn in de opbouw van een breed gedragen syndicaal antwoord op de crisis, de ontslagen en het arrogant patronaat dat ons wil laten betalen voor de crisis. Daartegenover zeggen wij: stop de kapitalistische hebzucht, voor een socialistisch alternatief!

  • Betoging van de brandweer in Brussel

    Gisteren werd het kabinet van de Brusselse minister-president onder gespoten door kwade brandweerlui uit de hoofdstad. Het was niet de eerste actie om de eisen en de arbeidsomstandigheden van het brandweerpersoneel te verdedigen. Er was eerder reeds een actie rond het uitblijven van de erkenning dat brandweerlui een “gevaarlijk beroep” uitoefenen. Hoewel er op dat vlak nog geen echte vooruitgang is, was er gisteren een ander centraal thema op de betoging.

    Verslag en foto’s door Stephanie R en Nico M (Brussel)

    Eric, een Brusselse brandweerman, legt uit: “De aanwerveringen, benoemingen en promoties zijn het voorwerp van een kaderwet die het percentage van Nederlandstalige en Franstalige brandweerlui binnen de dienst bepaalt. Het probleem is dat die kaderwet kan wegvallen bij gelijk welke andere politieke meerderheid. Meestal is er wel één van de twee gemeenschappen die denkt dat ze ons moet vertegenwoordigen. De brandweerlui die op pensioen of brugpensioen vertrekken worden nu niet vervangen door jongeren. De bevoegde overheid, het gewest, moet iets ondernemen om daar verandering in te brengen.

    “Bovendien gaat het om opgestapelde problemen met verregaande gevolgen. Het feit dat er geen nieuwe brandweerlieden bijkomen, maakt dat de vorming van nieuwe mensen niet ideaal verloopt: de ouderen die hun ervaring moeten doorgeven zijn immers al vertrokken of als er een plotse aanwervingsgolf zal komen, wat nodig is, zal dit het aantal brandweerlieden in opleiding erg groot maken. We hebben het dan nog niet over de problemen voor de veiligheid van de bevolking. Zonder aanwervingen zal er binnenkort een camion minder zijn voor interventies.”

    De strijd van de brandweerlieden vindt plaats tegen de achtergrond van een economische crisis waarbij miljarden aan de banken werden gegeven. Dat geld kwam uit de kas van de gemeenschap en nu zitten alle overheden met problematische begrotingen. Het is enkel een vraag wanneer dit zal leiden tot forse besparingen op de publieke uitgaven. Dergelijke besparingen komen er op een ogenblik dat er reeds middelen te kort zijn voor essentiële openbare diensten als onderwijs, gezondheidszorg of de brandweer.

    Het “verantwoord federalisme” waarbij de besparingen worden verdeeld over alle overheden, betekent dat alle diensten kunnen geraakt worden. Er is nood aan een algemene strijd om de kwaliteit en de toegang tot de openbare diensten te verdedigen.

    Vandaag zijn er heel wat problemen bij de brandweer omwille van de taalverschillen. De kaderwet van het Brusselse parlement leidt vaak tot discriminatie bij de aanwervingen of promoties aangezien er met quota’s wordt gewerkt. Dat werkt verdeeldheid in de hand. Waarom wordt aan de brandweerlieden die worden opgeleid geen degelijke taalopleiding aangeboden tijdens de werkuren om hen zo tweetaligheid bij te brengen. Dat zou logisch zijn en de veiligheid ten goede komen.

    De betoging van de brandweerlieden gebeurde spijtig genoeg niet in gemeenschappelijk vakbondsfront. De liberale en Nederlandstalige christelijke bonden betoogden, de socialistische en Franstalige christelijke bonden volgden niet. De vakbonden moeten hun banden met de traditionele partijen verbreken om samen in actie te komen en hun eenheid in strijd voor reële verbeteringen te benadrukken.

  • Opel richt sociaal bloedbad aan: tot 10.000 jobs bedreigd

    Nationaliseren om jobs te redden

    De directie van Opel heeft haar “intentie tot sluiting” van de Antwerpse vestiging bekend gemaakt. Weinig lijkt er op te wijzen dat de directie nog van die intentie zal afzien. Per arbeider bij Opel-Antwerpen werken er drie tot vier bij onderaannemers. Een sluiting zou 10.000 arbeiders en hun gezinnen beroven van hun inkomen, waarvan 2.600 bij Opel zelf. De gemeenschap zal hiervoor opdraaien: minder bijdragen aan de sociale zekerheid en belastingen en tegelijk extra werkloosheidsuitkeringen.

    Door Thomas (Antwerpen)

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    29 januari, 11u Schumanplein Brussel

    Nationale betoging voor werk

    Volgende week vrijdag organiseren de vakbonden een betoging in Brussel. Aanleiding is de golf van afdankingen die nu werd aangevuld met Opel-Antwerpen. LSP roept op om deel te nemen aan deze betoging.

    We hopen dat het geen begrafenisstoet wordt voor Opel, maar het begin van een actieplan om offensief op te komen voor het behoud van alle jobs!
    [/box]

    Voor de directie van Opel is er geen andere oplossing mogelijk: er worden nu eenmaal teveel auto’s geproduceerd. De tewerkstelling in de Belgische automobielsector gaat al jarenlang achteruit. Bij Opel-Antwerpen waren er in de jaren 1980 nog 14.000 arbeiders, nu bleven er amper 2.600 over. De overblijvende arbeiders moesten steeds harder en flexibeler werken om nu uiteindelijk toch aan de deur te worden gezet.

    In het antwoord van de vakbonden is er de afgelopen jaren nooit buiten het kader van besparingen gedacht. Solidariteit werd beperkt tot het verdelen van de besparingen op Europees niveau en werd niet uitgebouwd om samen ingaan tegen besparingsplannen. GM slaagde erin de arbeiders van verschillende plants tegen elkaar uit te spelen toen de deal met Magna werd afgeschoten.

    Na jarenlang toegeven op de arbeidscondities, na alle lastenverlagingen en alle politieke druk wordt uiteindelijk geen enkele job gered. De hoop die werd gevestigd in de Vlaamse regering van Kris Peeters heeft niets opgeleverd. Bart De Wever moet erkennen: “De Vlaamse regering heeft steeds haar uiterste best gedaan om dit bedrijf alsnog te redden, maar die inspanningen hebben helaas niet geholpen.”

    De traditionele politici, ook van de rechterzijde, hebben niets dan lof voor de “constructieve opstelling” van de vakbonden. Misschien was een niet-constructieve opstelling zoals bij Inbev en Bayer beter geweest? Door vast te houden aan degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden hadden de bonden een sterkere krachtsverhoudingen kunnen uitbouwen tegenover de directie. Met goed geplande acties en een actieve betrokkenheid van onderuit was het misschien mogelijk geweest om het sluitingsplan naar de prullenmand te verwijzen.

    Zal de regering nu toelaten dat de fabriek wordt verkocht en dat GM de opbrengst daarvan opstrijkt? Waarop wordt gewacht om over te gaan tot de nationalisatie van Opel-Antwerpen zonder vergoeding voor GM? Een nationalisatie van de volledige automobielsector zou een goede stap zijn om mobiliteit planmatig te kunnen aanpakken zodat ook oplossingen kunnen worden onderzocht voor het milieu, de lange files, het verouderd materieel van het openbaar vervoer dat tot meer vertragingen leidt,… De moderne en performante fabriek van Opel met haar bekwame arbeiders zou een uitstekend uitvalsbasis daartoe zijn.

    Op het gelobby van de regering moeten we niet rekenen, dat levert niets op en op het einde van hun carrière gaan die politici gewoon in de raden van bestuur van bedrijven als Carrefour, Dexia of Inbev zetelen waar ze actief meewerken aan sociale bloedbaden. De directie overtuigen door haar in achterkamers op te vrijen, zal evenmin resultaat opleveren. Er is nood aan een actieplan om de solidariteit na deze schok te organiseren en te gebruiken als basis om ook te bouwen aan echte internationale solidariteit.

    Vandaag zal er niet geïnvesteerd worden in alternatieven, er is al een overproductie van auto’s. Nu geldt enkel de concurrentie van waar de besparingen het hardst zullen worden doorgevoerd. Binnen de winstlogica van het kapitalisme komen we niet verder dan een afbraaklogica waarbij de werkenden en hun gezinnen moeten opdraaien voor een crisis waarvoor zij niet verantwoordelijk zijn. Wij pleiten voor een nationalisatie van de sector, waarbij de controle niet wordt overgelaten aan het patronaat of de regering. Nationalisatie moet onder arbeiderscontrole om jobs te redden en om te werken aan oplossingen voor onze mobiliteit.

  • Overwinning bij Inbev: strijd loont!

    Vandaag is er door de arbeiders van Inbev een overwinning behaald! De directie trekt zijn herstructureringsplannen weer in. Gisteren nog had de directie geprobeerd de poorten gesloten te houden en zo te vermijden dat de arbeiders van Inbev konden gaan werken. Er is immers nooit echt gestaakt aan Inbev, maar men blokkeerde de poorten zodat er geen druppel bier naar buiten kon.

    Artikel en foto’s door Sven

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Wat voorafging: het relaas van de strijd

    • Conflict Inbev wordt grimmiger (20.1)
    • Jupille. Interview met Nino Militello, ABVV-delegee (20.1)
    • Inbev: de strijd uitbreiden! (19.1)
    • Dehaene blijft zwijgen over Inbev. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt (18.1)
    • Braziliaanse vakbondsmilitanten van AB Inbev solidair met acties in België (13.1)
    • Blokkade van Inbev gaat zevende dag in – verzet tegen afdankingen houdt aan (13.1)
    • Werknemers uitgeperst voor bonussen directie AB Inbev (11.1)
    • Inbev Leuven: interview met twee ABVV-militanten (7.1)
    • Artikel over de herstructurering in 2006

    [/box]

    De directie wilde de arbeiders onder druk zetten want wie niet binnen kon, werd ook niet betaald. De vakbonden stelden op de geplande verzoening van vandaag dat ze niet aan tafel kwamen vooraleer de directie de garantie gaf dat elke arbeider voor elke dag betaald zou worden. Deze garantie werd gegeven en op de onderhandelingen werd eindelijk een doorbraak geforceerd. De directie trekt alle plannen in en wil met een leeg blad aan tafel gaan zitten met de vakbonden om te zien hoe het vanaf hier verder moet en wat de toekomst is voor het bedrijf. Ze geven dus volledig toe op alle eisen van de vakbonden.

    Het is duidelijk dat de actiemethode van de vakbonden bij Inbev een heel sterke was. De blokkade zorgde ervoor dat er door Inbev niets meer verkocht werd, maar de arbeiders verloren hun loon niet. Dat laatste is belangrijk, want het maakte dat de directie niet gewoon kon wachten totdat de arbeiders zouden buigen omdat ze hun rekeningen niet meer konden betalen. Verder was de solidariteit met deze strijd enorm groot. De laatste dagen was het een komen en gaan van syndicale delegaties die hun steun kwamen betuigen. Mensen pikken het niet dat een bedrijf dat zulke gigantische winsten maakt en enorme bonussen betaalt aan het management, mensen zonder meer op straat zet.

    Morgen wordt de blokkade opgeheven, en morgenavond is er de vertoning van Capitalism: A love story van Michael Moore. Deze vertoning was al eerder gepland en was een geste van de distributeur van de film. Toch laat men de vertoning plaatsvinden omdat in de film goed wordt aangeraakt waarom acties als deze nodig zijn, namelijk door de hebzucht van een beperkte maar schatrijke laag in deze maatschappij. Het zal ook een mooie afronding zijn van twee weken strijd waarop alle sympathisanten en natuurlijk de arbeiders zelf nog eens samenkomen en bedankt worden. Zeker komen dus!

  • Inbev Jupille. Interview met Nino Militello, ABVV-delegee

    Op maandag 18 januari spraken op het piket van Inbev in Jupille (bij Luik) met Nino Mitello, hoofddelegee van het ABVV. Op dat ogenblik werd al anderhalve week actie gevoerd tegen het agressieve herstructureringsplan van de directie. Een filterblokkade houdt het verkeer van en naar de vestiging van Inbev tegen.

    Interview door Simon (Luik)

    Wat is de financiële situatie bij Inbev?

    NM: “De situatie is uitstekend. De onderneming maakt grote winsten. Ze kan ook rekenen op een aantal maatregelen die de regering heeft doorgevoerd om de belastingen van grote bedrijven naar beneden te halen of om de sociale lasten te beperken. Zo wordt ook het systeem van de notionele intrestaftrek toegepast. Dat soort maatregelen zou moeten dienen om jobs te creëren. We zien dat er eigenlijk geen enkele rechtvaardiging voor de afdankingen is.”

    Jullie voeren al anderhalve week actie. Wat was jullie strategie totnutoe?

    NM: “We waren niet in staking gegaan omdat we wisten dat de directie een grote stock had opgebouwd voor het geval dat we zouden reageren op de afdankingen. We blokkeren de fabriek zodat er niets naar buiten kan. Op die manier kunnen we toch druk zetten op het zakencijfer van het bedrijf. Intussen worden de arbeiders betaald aangezien de fabriek draait, ook al is het op een trager tempo.”

    Morgen zijn er nieuwe onderhandelingen. Wat verwacht je daarvan?

    NM: “De directie moet iets op tafel leggen. Voor ons is het alleszins duidelijk: het plan dat voorligt moet worden ingetrokken.”

    De vestiging in Diekirch in Luxemburg wordt met sluiting bedreigd. Is er een strategie vanuit de Belgische vakbonden inzake solidariteit?

    NM: “Uiteraard. Maar dat zal verder besproken worden bij de voorbereiding van de Europese ondernemingsraad die binnenkort plaatsvindt.”

    Was er al veel solidariteit op het piket?

    NM: “Heel wat syndicale delegaties van bedrijven uit de regio kwamen al langs. Er waren ook delegaties van de TEC [Waalse vervoersmaatschappij], het spoor, metallo’s (ook uit Brussel), van de brandweer,… We voelen dat de bevolking in het algemeen begrip heeft voor onze acties en ons ook steunt. We hielden deze week een sensibiliseringsactie op Standard waarbij 4.000 pamfletten werden uitgedeeld. Er was er niet één die op de grond werd gegooid. Het is duidelijk dat de beweging verder moet gaan dan Inbev. We roepen de interregionale werking op om acties op te zetten in heel het land.”

    En politieke steun?

    NM: “Daar verwachten we niet veel van. Voor ons is de PS een partij als alle andere geworden. Er waren enkele verklaringen in de media, maar we wachten op iets concreet. Het is niet normaal dat een bedrijf dat winst maakt en minder belastingen moet betalen, zomaar kan afdanken. De parlementairen zouden dat beleid niet mogen steunen.”

  • Conflict Inbev wordt grimmiger

    Deze morgen stonden de arbeiders van Inbev voor gesloten poorten. Met een lock out wilde de directie vermijden dat de arbeiders kwamen werken. Op die manier zouden ze hen ook niet betalen. De werknemers van Inbev lieten zich echter niet zomaar doen en haalden er een deurwaarder bij. Deze kon de feiten vastleggen (ook de arbeiders kunnen een deurwaarder gebruiken als de directie zich niet aan de wet houdt) waarop de vroege shift weer naar binnen kon gaan om zich aan te melden. Op deze manier is de directie verplicht de arbeiders uit te betalen, want zij waren er, al kon de directie hen geen werk geven.

    Verslag door Sven

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Steun de arbeiders van Inbev!

    Steek de actievoerders bij Inbev een hart onder de riem. Stuur een solidariteitsbericht naar steunactieabinbev@gmail.com. Of bezoek het piket in Leuven (vlakbij het station). Hieronder een voorbeeld van een solidariteitsbericht dat werd verstuurd door ABVV en ACV Bayer/Lanxess, waar eind december eveneens een saneringsvoorstel op tafel werd gelegd door de directie.

    Solidariteitsbericht van ABVV en ACV Bayer/LANXESS

    Beste collega’s bij AB InBev in Leuven, Hoegaarden en Jupille Wij willen als vakbonden en syndicalisten bij Bayer en LANXESS in Antwerpen jullie onze steun betuigen.

    Jullie hebben het gelijk 100% aan jullie kant in de strijd tegen de afdankingen die de directie van INBEV heeft aangekondigd.

    Vandaag de dag is het niet evident om als vakbond of als syndicale delegatie neen te zeggen tegen de saneringsplannen van de directie van een multinational. Toch is het nodig.

    Want het is niet de taak van een vakbond of van een delegee of militant om akkoord te gaan met sociale afbraak en akkoord te gaan met het schrappen van jobs.

    We steunen jullie strijd dan ook voluit en hopen dat aan het eind ervan de directie zal moeten inbinden. Maar in, elk geval, hoe het ook afloopt: jullie zullen als vakbonden alle werknemers nog recht in de ogen kunnen kijken. Dat is iets wat het vetbetaalde management niet kan zeggen!!

    Strijdbare groeten vanwege de vakbondsafvaardigingen ABVV en ACV bij Bayer en LANXESS Antwerpen
    [/box]

    Deze strategie is er één die al twee weken bijzonder goed werkt bij Inbev. De arbeiders werken wel, maar blokkeren de poorten zodat niets de fabriek kan verlaten. Op deze manier vermijden ze tweedracht die misschien zou kunnen ontstaan als mensen moeite beginnen krijgen om hun rekeningen te betalen bij een staking.

    Deze namiddag was er overleg met de directie over het verdere verloop van de actie. De vakbonden eisen dat de arbeiders verder uitbetaald worden (en dus komen werken) en enkel in die context zijn ze bereid verder te onderhandelen. Ze waren zelfs bereid enkele vrachtwagens binnen te laten zodat er verder gewerkt wordt, natuurlijk zonder dat er iets de fabriek verlaat. De directie weigert dat en heeft de uitbetalingen van de voorschotten op de lonen, die normaal vandaag werden uitgevoerd, geblokkeerd. Op die manier hopen ze de arbeiders onder druk te zetten en hen te dwingen de ontslagen te slikken. De reactie aan het piket was echter duidelijk: dit slikken wij niet, en als de directie niet betaalt, zijn wij niet meer bereid om aan de onderhandelingstafel te gaan zitten!

    De directie van Inbev vervreemdt zich hoe langer hoe meer van de publieke opinie. Het is overduidelijk dat bredere lagen arbeiders over het hele land de delegatie van Inbev steunen en verbolgen zijn over de brutaliteit van het management van Inbev. De hebzucht van een bedrijf dat 2,8 miljard euro winst maakte in 2009, een bedrijf dat alleen maar meer wil, en daartoe bereid is mensen op straat te zetten en zo sociale drama’s te veroorzaken, dat is iets waar mensen in tijden van crisis geen begrip voor kunnen hebben. De directie van Inbev heeft dit ook door en wellicht daarom werden nog geen deurwaarders tegen de blokkade ingezet. Dat zou de publieke opinie verder tegen de directie opzetten. Om alsnog enige steun te krijgen, aarzelt de directie niet om leugens te verspreiden. Dinsdag werd bijvoorbeeld een persbericht verstuurd waarin werd gemeld dat de vakbonden het sociaal overleg hadden opgeblazen. Dat persbericht werd ondermeer opgepikt door Ter Zake. Het klopt echter niet, het sociaal akkoord stond dinsdag dicht bij een akkoord waarin zou staan dat er twee jaar lang geen enkele herstructurering zou komen. Na een pauze en een telefoontje naar Brazilië werd dat voorstel van de directie evenwel ingetrokken.

    Het sociaal overleg is dus opgeblazen,en de directie rekent erop dat de arbeiders financieel in de problemen komen, zodat ze zouden breken en zich tegen de acties keren. De directie begint echter ook onder druk te staan. In heel België begint een tekort aan bier te ontstaan. Veel discotheken die dure contracten hebben met Inbev zitten zonder bier, en dat met het weekend voor de boeg. Verder beginnen ook de voorraden Stella voor de internationale markten op te geraken. De druk op de directie om iets te doen loopt dus op, ze dreigen hun reputatie op de wereldmarkt te ondermijnen. Het is dus belangrijk de arbeiders van Inbev een hart onder de riem te steken. Een overwinning bij Inbev zou een overwinning zijn voor de gehele arbeidersklasse in België.

    Daarom roepen we alle syndicale delegaties op om hun solidariteit te betuigen aan de arbeiders van Inbev op steunactieabinbev@gmail.com. We hopen dat de vakbonden binnenkort een solidariteitsmars organiseren door Leuven om zo mensen en delegaties de kans te geven te tonen dat ze solidair zijn met de arbeiders van Inbev. Tot dan is iedereen zeker welkom op het piket om zelf eens een praatje te doen en een pintje te drinken.

  • Inbev: de strijd uitbreiden!

    De arrogantie van de Inbev-top kent geen grenzen. In de pers kunnen we lezen dat “Inbev-Belgium de sociale partners oproept tot dialoog”. Maar terwijl diezelfde top een verzoeningsvergadering bijeen roept, gaat ze tegelijk naar de rechtbank voor een rechterlijk bevel om de blokkades te breken. Het enige voorstel dat uit deze verzoening komt, is dan nog een bevriezing van de jobverliezen. Is dit dan wat men bij Inbev dialoog noemt?

    LSP-pamflet. PDF-versie van dit pamflet

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Lees ook:

    • Dehaene blijft zwijgen over Inbev. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt
    • Braziliaanse vakbondsmilitanten van AB Inbev solidair met acties in België
    • Blokkade van Inbev gaat zevende dag in – verzet tegen afdankingen houdt aan
    • Inbev Leuven: interview met twee ABVV-militanten
    • Artikel over de herstructurering in 2006

    Solidariteit

    De syndicale delegaties van Inbev roepen op tot solidariteit. Je kan je boodschappen naar de syndicale delegaties sturen: steunactieabinbev@gmail.com
    [/box]

    Bij Inbev stelt men vandaag dat het rechterlijk bevel nog niet betekend is omdat ze de sociale dialoog niet willen doorbreken en hopen terug rond de tafel te gaan zitten. Maar wat is het nut van nogmaals 12 uur te vergaderen over iets wat we niet willen? Het feit dat het zolang duurt voordat de deurwaarder aan de poort staat, heeft volgens ons dan ook meer te maken met de reactie van de vakbonden.

    Dwangsommen: de Inbev-bonden niet alleen het gevecht laten aangaan

    Een algemene staking bij Inbev is een sterke volgende stap en volgens ons de enige goede reactie. Maar toch denken wij dat de vakbeweging in zijn geheel hier een verantwoordelijkheid heeft. Vorige week was er immers niet enkel het rechterlijk bevel bij Inbev. de Inbev-bonden niet alleen het gevecht laten aangaan

    Vorige woensdag kwam in Brussel een militant van LBC voor de rechtbank na brutale repressie van stakersposten aan Carrefour eind vorig jaar en vrijdag kwam er in Leuven een zaak voor van een ontslagen delegee van ABVV-Metaal. Wij denken dan ook dat het nodig is om een sterk signaal te geven aan regering en patronaat. Blijkbaar werkt het niet om Herenakkoorden af te sluiten met de werkgevers, dus zullen er krachtiger middelen moeten worden ingezet. Wij denken dan ook dat het tijd wordt dat de vakbonden beginnen denken aan acties over de sectoren heen om de syndicale rechten te vrijwaren.

    En waarom niet Inbev als voorbeeld stellen, massapiketten organiseren aan de poorten van Inbev en het organiseren van een nationale actiedag.

    Druk verhogen door strijd uit te breiden naar andere sectoren:

    Mars voor werk en syndicale rechten

    Het zal erop aankomen om de druk op Inbev, regering en patronaat stelselmatig op te drijven. Een algemene staking bij Inbev zal hier ongetwijfeld een belangrijk element in zijn. Maar om een multinational als Inbev op de knieën te krijgen is het nodig om alles uit de kast te halen. over heel het land.

    Eén van de sterke punten vandaag is dat het personeel en de vakbonden bij Inbev één blok vormen en dat er enorm veel solidariteit en steun is over heel het land. Het zal dan ook nodig zijn dat iedereen betrokken is en mee de strijd versterkt. Een staking betekent niet enkel niet gaan werken, maar ook het inschakelen van alle arbeiders om ipv hun uren te werken, de tijd te benutten om de strijd uit te breiden en de passieve steun die er vandaag is om te zetten in actieve steun. Door regelmatig personeelsvergaderingen aan de piketten te organiseren kan al het personeel hierin betrokken worden.

    Waarom niet oproepen voor een nationale betoging, waarbij de strijd bij Inbev versterkt maar ook uitgebreid kan worden, bijvoorbeeld een mars voor werk en syndicale rechten. Op deze manier kan de link met andere bedrijven in herstructurering verder gelegd worden en samen een strijd gevoerd worden voor jobs. Toen in de jaren ‘90 Forges de Clabecq dreigde te sluiten en een langdurige staking uitbrak, riepen de vakbonden op voor een mars voor werk waar 70.000 mensen de strijd enorm versterkten. Alle arbeiders die in staking gaan zouden hun ‘vrije’ tijd kunnen gebruiken om hiervoor te mobiliseren, naar andere bedrijven te trekken of onder de bevolking pamfletten te verdelen, en zo op te roepen om naar de betoging te komen.

    Nood aan politiek alternatief

    Dehaene is vandaag opvallend stil en weigert commentaar te geven. Voor hem is deze herstructurering waarschijnlijk ook een goede zaak aangezien hij zijn aandelen in waarde zal zien stijgen en met wat geluk ook nog eens een extra bonus kan opstrijken. Waarom zouden we hem niet opzoeken en hem confronteren. En als hij blijft weigeren om commentaar te geven hem desnoods gaan opzoeken om een standpunt in te nemen. Hetzelfde voor de rest van de politieke partijen. Milquet noemt de houding van Inbev onaanvaardbaar, de SP.a-top komt zijn solidariteit betuigen aan het piket. Maar waar wachten ze op om AB Inbev echt aan te pakken en allereerst al te beginnen met alle lastenverlagingen en ander overheidsgeld terug te eisen. Waarom nemen die parlementairen geen initiatief om wetten in te dienen die de tussenkomst van deurwaarders bij sociale conflicten verbiedt? Wij denken dan ook dat we niet meer moeten rekenen op deze partijen en dat het tijd wordt dat ABVV en ACV breken met deze partijen. Waarom niet zelf het initiatief nemen samen met alle sociale bewegingen, linkse organisaties e.d. om een alternatief op te richten, een partij die echt de belangen van de werknemers vertegenwoordigt, een partij voor en door arbeiders. Met de Linkse Socialistische Partij proberen we elk initiatief in die richting te ondersteunen.

  • Braziliaanse vakbondsmilitanten van AB Inbev solidair met acties in België

    Enkele Braziliaanse vakbondsmilitanten waaronder leden van de Braziliaanse zusterorganisatie stelden een solidariteitsmotie op met de arbeiders van Inbev in ons land. Ze zullen het nieuws van de acties ook verder verspreiden onder hun collega’s om te bouwen aan internationale solidariteit. We publiceren een vertaling van hun solidariteitsmotie en maken dit ook over aan het stakingspiket in Leuven en Jupille.

    Motie van steun voor de staking van de arbeiders van de drie fabrieken van AB Inbev in België

    Wij, militanten en leden van het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk van AmBev Brazilië verklaren ons solidair met de beweging voor het behoud van de 300 arbeidsplaatsen van onze ontslagen kameraden, door AB INBEV in België. We ondersteunen dan ook onvoorwaardelijk de terechte staking van onze collega’s.

    Hier in de productie-eenheid van Jacarei, in Sao Paulo, zullen we het nieuws van deze staking verspreiden en de arbeiders oproepen zich solidair te verklaren met de strijd in de Belgische productie-eenheden.

    Uiteindelijk zijn de patroons die de arbeiders ontslaan en verder uitbuiten in België dezelfde als diegenen die miserabele salarissen uitbetalen in Brazilië, terwijl ze ons ondraaglijke uren opleggen, de arbeidstijd flexibiliseren via een ‘urenbank’ en ons via slechte werkomstandigheden, gebrek aan hygiëne en veiligheid zelfs de dood injagen.

    Als militanten en delegees verklaren we ons solidair en zullen we steun zoeken bij de vakbondsdelegaties en CPBW’s van de andere fabrieken van Ambev in Brazilië, zodat deze beweging op een overwinning uitdraait.

    We EISEN de onmiddellijke intrekking van alle 300 ontslagen. Leve de staking van onze kameraden bij INBEV in België! Leve de Eenheid van de werknemers! Tot de overwinning kameraden!

    Ondertekenen deze motie:

    • Joaquim Aristeu “BOCA”, Arbeider bij Ambev sinds 22 jaar en bestuurslid bij de vakbond Conlutas, voor de staat van Sao Paulo
    • Joaquim do Bandeira Branca, Vice-voorzitter van het Comité voor Veiligheid en Preventie op het Werk van Ambev in JACAREI
    • Leonardo Pequeno, Benedito Mota, Alexandre Negrão, verkozen leden van het Comité voor Veiligheid en Preventie op het Werk van Ambev, Jacarei, Sao Paulo, Brazilië
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping