NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Maar onze lonen vinden ze te hoog…

    Voor 290.000 euro doen zij het niet

    Een voorzichtige poging tot loonstop voor topmanagers in de publieke sector werd meteen afgekraakt. Voor een “missionarisloon” wil Luc Van Den Bossche (ex-SP.a-parlementslid) niet werken. Zijn collega Jean-Luc Dehaene (nog steeds CD&V-Europarlementslid) vond het getuigen van “populisme” en stelde dat het “ridicuul” is om de lonen te beperken tot 290.000 euro per jaar. Kersverse spoorbaas Jo Cornu verklaarde dat managers “steeds meer beperkingen” opgelegd krijgen waardoor “veel managers die topjobs niet meer willen doen.” Hij voegde er aan toe: “De overheid jaagt iedereen naar het buitenland”.

    Artikel door Geert Cool

    Wat een verschil met hun houding tegenover onze lonen! Over onze lonen zijn alle gevestigde politici en hun collega’s in de raden van bestuur van diverse grote publieke en private bedrijven het allemaal eens: die zijn te hoog. Als wij een normaal loon krijgen, trekken de bedrijven naar het buitenland omdat het daar goedkoper is. Als toplui geen extravagante lonen krijgen, willen ze hier niet meer werken. En dan is de conclusie dat wij onverantwoord zijn als we de loonstop niet aanvaarden?!

    Op de inhaligheid van de kleine toplaag staat geen grenzen. Om hun gouden bonussen en bijhorende parachutes op peil te houden, moeten wij steeds opnieuw inleveren. Het is dan ook geen toeval dat de kloof tussen arm en rijk toeneemt. In de VS waren de 1% rijksten vorig jaar goed voor 19% van alle inkomsten, het grootste aandeel sinds 1928. De 10% rijksten waren goed voor 48,2% van alle inkomsten. In ons land is het niet anders: de 20% meest vermogende gezinnen zijn goed voor 61,2% van het totale vermogen terwijl de 20% armste gezinnen het met 0,2% van dat vermogen moeten stellen.

    Maar alles kan beter. De 20% rijkste Duitse gezinnen nemen 76,3% van alle vermogen voor hun rekening, daar kunnen de 20% rijkste Belgische gezinnen dus nog niet genoeg mee concurreren. Terwijl 2,7% van de Belgische gezinnen een negatief nettovermogen heeft (met meer schulden dan bezittingen) loopt dat in Duitsland op tot 7,4% en in Nederland tot 11,7%. Het aantal werkenden dat in armoede verzeild geraakt, neemt snel toe in Duitsland. Waarom denk je dat de gevestigde politici en werkgevers zo graag zwaaien met het Duitse model van lage lonen voor ons en extra hoge winsten voor zichzelf? Na het Duitse model kan misschien het Russische volgen, daar is 35% van alle rijkdom in handen van amper 110 mensen. Zo concurreren ze ons aan de bedelstaf.

    Het is een kleine toplaag die het vandaag voor het zeggen heeft. Zij benoemen elkaar in lucratieve postjes en overstelpen elkaar met complimenten en prijzen. Waarom gaat de Nobelprijs voor economie telkens naar iemand die de crisis niet had zien aankomen en pakweg niet naar een alleenstaande moeder die erin slaagt om met een aalmoes-uitkering rond te komen? De toplaag staat mijlenver van onze realiteit. De Britse premier Cameron viel uit de lucht toen een journalist hem vroeg hoeveel een brood kost. Zouden zijn Belgische collega’s het wel weten? Zij leven in een ivoren hangmat.

    De topmanagers beschikken over tal van politici en partijen om hun belangen te verdedigen. De overgrote meerderheid van de gewone werkende bevolking en hun gezinnen niet. Het ABVV van Charleroi nam een belangrijke stap door een oproep en campagne te lanceren rond de noodzaak van een politiek verlengstuk. In een breed verspreide brochure stelt het ABVV-Gewest: “Wij hebben een nieuwe politieke strategie nodig, want zonder sterke politieke spreekbuizen aan de linkerzijde zijn wij gedoemd om steeds achteruit te gaan. Wij kunnen misschien de schade beperken, maar op lange termijn zijn al onze verworvenheden gedoemd om te verdwijnen. Om de krachtsverhoudingen ten opzichte van het patronaat en rechts te veranderen, hebben wij een sterk ABVV nodig en een nieuwe linkse politieke kracht die deze naam waardig is.”

    Het versterken van de oproep van Charleroi door de discussie over een politiek verlengstuk zo breed mogelijk te voeren, is een taak die wij mee willen opnemen. De brochure van het ABVV van Charleroi is nu ook in het Nederlands beschikbaar en kan dienen als basis voor discussie onder syndicalisten en daarbuiten. LSP heeft voor de verkiezingen van 2014 ook een oproep gedaan om tot linkse eenheidslijsten te komen, bijvoorbeeld onder de naam PVDA-Eenheid. Vooralsnog wordt LSP echter buiten iedere discussie over het openstellen van PVDA-lijsten gehouden.

    Met zwijgen of berusten zal de arbeidersbeweging geen stappen vooruit zetten. We moeten nagaan hoe we de strijd voor onze belangen op syndicaal en politiek vlak kunnen voeren. LSP heeft daar uitgesproken meningen over en is met bescheiden middelen actief als onderdeel van de arbeidersbeweging. Versterk ons daarin, steun dit maandblad door er een vaste lezer van te worden met een abonnement, ga met ons in discussie en sluit je aan bij de linkse socialisten!

  • Proces van de 5 afgedankte secretarissen van BBTK BHV

    Als de vakbondsleiding patronale methoden toepast

    Op maandag 21 oktober was er een zitting van de Arbeidsrechtbank in Brussel waar het ontslag om dringende redenen van enkele van de vijf afgedankte BBTK-secretarissen uit Brussel-Halle-Vilvoorde werd behandeld. De vijf werden meer dan drie jaar geleden afgezet door de nationale leiding van BBTK. Een verslag van de zitting.

    Een correspondent

    Er waren een aantal syndicalisten om hun solidariteit te betuigen met de vroegere secretarissen. Er waren ook syndicalisten van de christelijke vakbond CNE om te protesteren tegen het gebruik van patronale methoden door de vakbondsleiding.

    De lange pleidooien van de vakbondsleiding waren een kopie van wat de ergste werkgevers naar voor brengen bij dergelijke gelegenheden. Er werden praktijken gebruikt die elders door de vakbond worden aangeklaagd:

    • Het juridiseren van conflicten. De vakbond verzet zich telkens tegen het feit dat de werkgevers voor het minste naar de rechtbank stappen, onder meer bij collectieve conflicten zoals stakingsposten. De vijf secretarissen worden anders behandeld, hun lot werd niet in de structuren van de vakbond bepaald maar via een ontslag om dringende reden waarop enkel een gerechtelijke procedure mogelijk was om dit te betwisten. De vijf waren verkozen door de basis, het ontslag ging voorbij aan de structuren van de basis van de vakbond. Enkel de syndicalisten die hen verkozen hadden, zouden hun mandaat eventueel mogen intrekken.
    • Banaliseren van dringende redenen. Afgedankt worden wegens dringende redenen heeft verregaande gevolgen voor een werkende. Er wordt direct tot ontslag overgegaan zonder opzegtermijn of opzegvergoeding. In de meeste gevallen wordt de werkloosheidsuitkering bovendien maandenlang geschorst. De wet voorziet dit als een uitzonderlijke maatregel die enkel bij grove fouten kan ingeroepen worden. Het wordt doorgaans gebruikt bij geweld op het werk, diefstal of fraude. Iedere syndicalist zal er alles aan doen om in voorkomend geval ervoor op te komen dat een zware fout omgezet wordt in een normaal ontslag (indien een herintegratie niet meer mogelijk is). De vakbondsleiding gebruikt hier deze procedure en doet dit bovendien op collectieve basis met vijf afdankingen voor dezelfde zogenaamde grove fout. Bovendien wordt het wel erg snel ingeroepen, het versturen van een e-mail zou volstaan hebben. De ingeroepen fout is erg subjectief: insubordinatie, obstructie, aanslag op de eer.
    • Criminalisering van het verzet. Een meningsverschil over het financieel beheer van de regionale afdeling wordt gesanctioneerd met een ontslag wegens dringende redenen wegens insubordinatie (opstandigheid) terwijl contestatie aan de basis van het syndicale werk van delegees ligt. Als die een probleem in het functioneren of met een investering die de toekomst van het bedrijf bedreigt, dan wordt tot verzet overgegaan. Het gaat er niet om wie gelijk heeft, maar als een delegee met argumenten, terecht of ten onrecht, geen vragen kan stellen bij het project van de directie en meteen een zware fout wordt aangewreven bij het stellen van vragen, dan kunnen morgen alle delegees op deze basis afgedankt worden.
    • Minachting voor de acties en steun voor de vijf afgedankte secretarissen. Onder het voorwendsel dat geen enkel proces-verbaal van het Uitvoerend Comité een protest tegen het ontslag heeft vastgesteld, wordt beweerd dat er geen protest was en ook geen steun aan de afgedankte secretarissen.
    • Criminalisering van syndicale acties. De secretarissen hebben maandenlang geprotesteerd tegen hun afdanking, er waren tal van militanten die hen ondersteunden en tal van acties binnen de syndicale beweging om de re-integratie van de vijf te eisen (met tussenkomsten op betogingen, verdeling van pamfletten, bezettingen, meetings). Voor de vakbondsleiding gaat het hier om ‘feitelijkheden’. Net zoals de eerste de beste anti-syndicale werkgever tegen een stakerspost procedeert omwille van de ‘feitelijkheden’ die onderdeel van het collectief conflict vormen (tegen een stakerspost op zich is geen juridisch protest mogelijk).
    • Spionage van de mailbox van de afgedankte secretarissen. Op basis van rechtspraak in strafzaken waarbij wordt gesteld dat onrechtmatig verkregen bewijsmateriaal kan gebruikt worden om de ernst van een fout aan te tonen, maakt de vakbondsleiding gebruik van emails die onrechtmatig werden bekomen. Een arrest van het Arbeidshof (op een hoger niveau dus) heeft evenwel vastgesteld dat dit principe niet kan toegepast worden in het sociaal recht. Hoe zal de vakbondsleiding morgen ingaan tegen werkgevers die de mailbox van werknemers controleren om wat onhandige mails te gebruiken om hen te beschuldigen? De advocaten van de federale BBTK gebruikten zelfs een uit de context gerukte Facebook-status in hun pleidooi.
    • Onsamenhangend en misprijzen. De vakbondsleiders verwijten diegenen ze afgedankt hadden dat ze syndicaal actief bleven in de bedrijven en ze deden alles om dit tegen te gaan. Hiervoor werd zelfs met directies samengewerkt. Militanten in die bedrijven wilden echter met hun verkozen secretarissen blijven werken. Op een onsamenhangende wijze worden de secretarissen verweten dat ze zich aandienden bij werkloosheidsdiensten of dat ze nieuwe jobs vonden, alsof dit aangeeft dat ze hun ontslag aanvaard hebben.

    Op het einde van een interview in de krant De Standaard op 4 september 2010, verklaarde de federale voorzitter van de BBTK zijn optreden met de stelling dat “een vakbond een begroting en personeel heeft en dus als een bedrijf moet beheerd worden.” Dat klopt niet. Een vakbond is geen bedrijf. De macht komt van onderuit en niet van bovenaf. De waarden en doelstellingen zijn totaal anders. Bovendien zal geen enkele syndicalist in een bedrijf dergelijke methoden aanvaarden.

    Al deze tactieken geven aan dat het vakbondsapparaat bereid is om erg ver te gaan om iedere oppositie in eigen rangen tegen te gaan, maar ook hoe belangrijk het is dat de basis zich organiseert om de beweging die haar toebehoort in handen te nemen. Het gaat om een beweging die opgezet is om de belangen van de werkenden te verdedigen en niet die van een kleine minderheid die tot alles bereid is om haar positie te beschermen.

    Uitspraak volgt ten vroegste op 2 december. Wordt vervolgd…

  • Federale sectoren gezondheidszorg. Stakingsdreiging mét effect

    In onze vorige krant hadden we het over de stakingsaanzegging voor 8 oktober door BBTK-SETCa en CNE in o.a. de ziekenhuis- en rusthuissector. Op 24 september brachten militanten van BBTK-SETCa en CNE in het kader van het actieplan een bezoek aan de zetels van de onwillige werkgeversfederaties.

    Artikel door een correspondent dat zal verschijnen in de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’. Voor de volledige achtergrond verwijzen we naar http://polsslagnonprofit.blogspot.be/

    Als gevolg van de actie(dreiging) vond er op 2 oktober een buitengewone vergadering van het Paritair Comité 330 plaats. Dit werd voorgesteld als de “onderhandelingen van de laatste kans”. Na 13 uur onderhandelen was het resultaat niet mis. Vier van de vijf gecontesteerde CAO’s werden immers ondertekend: twee voor brugpensioen (vanaf 58 jaar en vanaf 56 jaar bij 20 jaar nachtarbeid), de CAO voor tijdskrediet waarmee de mogelijkheid voor een landingsbaan (1/5e tijdskrediet vanaf 50 jaar tot het einde van de loopbaan) terug geopend werd en de CAO over opleiding. Wat betreft de harmonisering van de barema’s voor de zorgkundigen (1.35) werd plechtig een voorakkoord gesloten dat op de vergadering van het Paritair Comité op 14 oktober zou bezegeld worden.

    Gevolg: de acties werden tijdelijk opgeschort om het overleg alle kansen te geven. BBTK meldde in een persbericht: “Het is duidelijk dat zowel het dreigement van de staking, de druk in de instellingen en op de werkgeversfederaties en het vooruitzicht van een aanvullende financiering tot dit akkoord hebben geleid.”

    Groot was de consternatie toen de werkgevers, met de Franstalige ‘socialistische’ werkgeverskoepel Santhea op kop, op 14 oktober hun woord braken. En dat ondanks een ruime financiële tegemoetkoming van de regering. Op het laatste moment was die over de brug gekomen met een extra financiering van 14,2 miljoen euro om de maatregel door te voeren maar kennelijk tevergeefs. In een persmededeling waren zowel CNE als BBTK-SETCa er als de kippen bij om te melden dat de sociale vrede gebroken is en het actieplan zal worden verdergezet waarbij de instellingen van Santhea zullen geviseerd worden. LBC kondigde later een actie aan op 24 oktober.

    Voor de zoveelste keer moeten we vaststellen dat de leiding van de diverse vakbonden er (al dan niet bewust) niet in slaagt om de tijd te nemen voor overleg om de acties in gemeenschappelijk vakbondsfront op elkaar af te stemmen: profilering à la ‘de rapste en de knapste zijn in de pers’ lijkt nog steeds belangrijker dan een eengemaakte vuist van de militanten. We kunnen ook niet ontkennen dat het communautaire wel degelijk een rol speelt in de verdeelde slagorde van de vakbonden. Moraal van het verhaal? De werkgevers in de zachte sector zijn net zoals hun soortgenoten in de profit voor geen halve euro te betrouwen. Wordt vervolgd.

  • Maandag actie aan Brusselse arbeidsrechtbank tegen ontslag vijf vakbondssecretarissen

    Maandag wordt aan de Brusselse arbeidsrechtbank een solidariteitsbijeenkomst gehouden op het ogenblik dat het ontslag van vijf vakbondssecretarissen van BBTK wordt behandeld. De vijf werden meer dan drie jaar geleden afgedankt in een afrekening van de nationale leiding. De zaak van de drie Franstalige secretarissen komt maandag voor de rechter. Er is een oproep om de vijf BBTK-secretarissen te ondersteunen. We publiceren deze oproep en verwijzingen naar artikels over wat er drie jaar geleden gebeurde.

    Oproep voor komende maandag

    Kameraden,

    Nu al meer dan drie jaar geleden werden Eric, Bernadette, Rik, Ria en ikzelf op een brutale en abrupte wijze uit de bbtk verwijderd, met daarenboven de vernedering beschuldigd te worden van een “grote fout”.

    Dit was voor ons allen een trauma. Verder dan de persoonlijke problemen, het totale gebrek aan respect voor echte “strijders’ van de zaak, heeft dit geval veel zekerheden en overtuigingen doen wankelen die ons toelaten om stand te houden, elke dag opnieuw.

    De traagheid van de rechtsgang is zodanig dat de zitting van de rechtbank voor onze zaak slechts op maandag 21 oktober e.k. zal plaatsvinden (althans voor de drie, ikzelf, Eric en Bernadette, die de zaak voor de Franstalige rechtbanken hebben gebracht). Ik nodig jullie uit om eraan deel te nemen, en om ons zodoende te steunen. Eric zal er spijtig genoeg niet zijn, maar hij zou jullie steun hebben geapprecieerd, net zoals Bernadette en ikzelf het op prijs zullen stellen.

    Het merendeel van jullie heeft de hoop niet opgegeven om de syndicale waarden binnen de bbtk te doen leven, en ik feliciteer hen hiervoor. Getuige zijn van wat de syndicale organisatie als argumenten tegen ons vooropstelt, zal voor jullie des te nuttiger zijn.

    Het simpele feit om intern reserves te uiten bij een financieel project van een directie als een grote fout te beschouwen, dit te kwalificeren als “insubordinatie, systematische obstructie en eerroof”, komt overeen met het in gevaar brengen van alle syndicalisten van het land. Ik nodig jullie uit om ons bij de hoorzitting te vervoegen, maandag 21 oktober e.k., om 14 uur, op het Arbeidsrechtbank, Poelaertplein 3, 1000 Brussel, zaal 4.

    Martin

    Meer info

    • BBTK. Nationale leiding in het offensief… tegen eigen secretarissen (artikel verschenen in september 2010)
    • Interview met Martin Willems, ontslagen secretaris van BBTK-BHV (artikel verschenen in maart 2011)

  • Brandweer. Strijd loont, waakzaamheid blijft geboden

    Maandag voerden enkele honderden brandweermannen, uit korpsen over het hele land, actie aan de ambtswoning van premier Di Rupo. Ze eisten dat de regering een heel aantal maatregelen, die al langer beloofd werden zonder dat er ooit budget voor werd voorzien, nu eindelijk in de begroting zou zetten.

    Tim

    De brandweermannen eisten een onderhoud met premier Di Rupo en minister van buitenlandse zaken Didier Reynders, en weigerden minister van Binnenlandse zaken Joël Milquet te ontmoeten, nochtans de minister die bevoegd is over de brandweer. De brandweerlui hopen zo hun standpunten aan de hele regering kenbaar te kunnen maken, ze hebben immers geen vertrouwen meer in hun voogdijminister, die al herhaaldelijk naliet gemaakte afspraken na te komen.

    Het eisenpakket van de brandweermannen is divers, en geeft een goed zicht op de moeilijke situatie waarin veel brandweerkorpsen vandaag moeten werken. Zo is er de eis rond het professionaliseren van de “vrijwillige” brandweermannen: vandaag heeft een meerderheid van de brandweermannen geen vast statuut, maar worden ze enkel opgeroepen, en betaald, wanneer een noodsituatie uitbreekt. Nochtans doen vrijwilligers hetzelfde werk als hun “vaste” collega’s, en moeten ze tijdens wachtdiensten voortdurend beschikbaar zijn, waardoor de combinatie met een andere job of gezinsleven vaak moeilijk is. Vergelijk het met een winkeleigenaar zijn personeel enkel zou betalen voor de tijd dat er klanten in de winkel staan, en de andere uren gewoon zou aftrekken van het loon… De brandweer eist dan ook terecht dat de vrijwilligers erkend worden als volwaardige brandweermannen.

    Ook klagen de brandweermannen de gebrekkige financiering van hun korpsen aan. Dit vertaalt zich in te weinig manschappen voor een goede en veilige dienstverlening en een gebrek aan materiaal. Aan het piket vertelden brandweermannen uit Luik en Limburg dat zij soms moeten gaan schooien bij de beter uitgeruste korpsen uit Brussel naar oude handschoenen en beschermkledij, omdat hun eigen korps niet het budget heeft om degelijk materiaal aan te kopen.

    Omdat de regering hen niet wilde ontvangen, bleef een groot deel van de brandweer tot maandagnacht 23u piket staan aan de Wetstraat. Pas nadat de regering een pak maatregelen beloofde om tegemoet te komen aan de eisen, werd de blokkade opgebroken. Maar niet zonder waarschuwing: als de regering haar beloftes niet nakomt, gaan de brandweerlui opnieuw in actie!

    >>> Foto’s van Collectif Krasnyi

  • Actie tegen loonstop

    Op 26 september was er in Brussel een actie van een 100 tot 200 militanten die protesteerden tegen de loonstop. De Belgische regering wil minstens voor 2013-14 en mogelijk ook daarna alle lonen bevriezen. Althans alle lonen van gewone werkenden. Het initiatief voor de actie van vorige week ging uit van de CNE (Franstalige christelijke bediendenbond), de Brusselse afdeling van ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) en de Europese Actiecomités. De actie had als centrale slogan: “Bevries de winsten, niet de lonen”. Het was een kleine actie, maar er ging een groot enthousiasme van uit.

    Maxime (Brussel)

    We mogen het belang van de voorgestelde maatregelen niet onderschatten. De regering wil de wet op de concurrentiekracht van 1996 aanpassen. Achter de loonstop zit een ideologische logica van een neoliberaal beleid dat ‘structurele hervormingen’ en ‘besparingen’ centraal stelt. De Belgische regeringen richten zich tegen de werklozen, de gebruikers en het personeel van het openbaar vervoer, cultuur, onderwijs, gezondheidszorg,… Dat dient allemaal om de ‘noodzakelijke’ inspanningen te leveren en te antwoorden op de eisen van strikte begrotingen.

    Alle regeringen (en ook de ‘socialisten’ die er in zitten) aanvaarden de recepten van de rechterzijde en het patronaat als enige oplossingen om ‘uit’ de crisis te geraken. Dat die crisis zelf werd uitgelokt door een bankencrisis in 2008 en de reddingsoperatie die erop volgde, is al lang vergeten. Het probleem oplossen door het erger te maken, zal niet leiden tot vooruitgang voor de werkende bevolking.

    De besparingslogica en de retoriek van ‘redelijke inspanningen’ (zoals het verkondigd wordt door bepaalde ‘onpartijdige’ journalisten), is er vooral op gericht om de winsten van de grote kapitalisten in stand te houden. De regeringen nemen maatregelen die de economische vooruitzichten verder ondermijnen, ze knippen in onze koopkracht. Om de winsten op peil te houden, wordt vervolgens ingehakt op alle sociale verworvenheden van de arbeidersbeweging. In naam van de concurrentiepositie worden onze lonen aangepakt en dat is nog maar het begin. Alle arbeidsvoorwaarden liggen onder vuur.

    Het verzet tegen dit beleid is belangrijk. Er is een actiebereidheid, dat bleek eerder bij zowat alle syndicale acties dit jaar. We moeten aansluiting vinden bij een democratisch strijdsyndicalisme. Een actieplan om ook over te gaan tot algemene stakingen is nodig om vanuit de basis een krachtsverhouding uit te bouwen.

    Hieronder enkele foto’s van de actie op 26 september, foto’s van ‘Solid Photos’.

  • ArcelorMittal-delegee: “We hadden geen goede strategie”

    In oktober is het twee jaar geleden dat ArcelorMittal de sluiting van de warme fase van de staalproductie in de Luikse regio aankondigde. Een jaar later volgde de aankondiging dat zeven van de 12 koude lijnen zouden sneuvelen. We spraken met een delegee bij ArcelorMittal over de strijd die gevoerd wordt tegen de afdankingen en sluitingen.

    Interview door Nicolas Croes

    Hoe kijk je terug op die twee jaar?

    Het laat een bittere smaak na. Waarom? Ik denk dat het ons ontbrak aan een duidelijke strategie. Met het gemeenschappelijk vakbondsfront, dat we zoveel mogelijk wilden behouden ondanks verschillen, hebben we niet alles uitgeprobeerd. We moeten daar grondig over nadenken.

    Zo hebben we de media onvoldoende bespeeld. Mittal hecht veel belang aan het imago van zijn merk. We hadden daar gebruik van moeten maken. Hij vindt het belangrijk dat er gezegd wordt dat hij goed onderhandelt, maar hoe kunnen we onderhandelen met een multinational die ons voor voldongen feiten zet? Hij verschuilt zich achter het excuus van de crisis, maar die crisis heeft een brede rug. We draaien met een rendabiliteit van 5 tot 7%. Maar Mittal wil een rendement van 15% tot 20%, naar het voorbeeld van de mijnsector. Hij heeft overigens heel wat in die sector geïnvesteerd.

    We zijn er ook niet in geslaagd om een Europees precedent te vormen. Met een solidariteit en een coördinatie van het personeel van de sites in de verschillende landen hadden we de tsunami van Mittal kunnen afremmen. Moesten de Franse, Belgische en Luxemburgse ministers duidelijk de kant van de arbeiders gekozen hebben, zou dat ook geholpen hebben.

    De syndicale strategie legde veel nadruk op de steun die van de gevestigde partijen werd gevraagd en van minister Jean-Claude Marcourt (PS) in het bijzonder. Heeft dat iets opgeleverd?

    Marcourt is de Waalse minister die verantwoordelijk is voor het dossier. We kregen eigenlijk geen steun van de politici van de Waalse of de federale regering, laat staan van Europa. Dat de PS niet links is, wisten we al. Marcourt probeerde de arbeiders hoop te geven, maar hij bleek enkel zand in de ogen te strooien. Voor ons was deze Waalse regering geurloos, kleurloos en smaakloos.

    Op de laatste bijeenkomst van de Task Force (een vergadering van syndicale verantwoordelijken, de Waalse regering en verschillende publieke organen), kwam Marcourt opnieuw met een verbijsterende illusie. Patrick Remacle, een journalist van de RTBF, was samen met ons aanwezig en stelde: “Marcourt is er op vooruit gegaan.” Maar de overnemer waar Marcourt van sprak, Quatar Steel, bleek een illusie te zijn. Geen enkele multinational durft het aan om zich tegen Mittal te keren.

    Marcourt had verschillende schema’s geanalyseerd en wilde aanvankelijk het schema van een behoud van het bassin met een hoogoven voorstellen. Hij kwam daar niet meer op terug. We werden aan ons lot overgelaten. Door nu enkel vijf koude lijnen te behouden, wordt enkel op korte termijn gedacht.

    Er wordt gesproken van 845 VTE’s (voltijdse equivalenten) die gered zijn, maar er wordt niet gesproken over contracten van onbepaalde duur. Het gaat om tijdelijke jobs omdat Mittal het zo oplegt. Daarnaast zijn er enkele jobs die gered kunnen worden door de overname van de Cokes fabriek door Oxbow Mining LLC.

    De directie van ArcelorMittal heeft het over de nood aan een nieuwe manier van functioneren, flexibiliteit en onderaanneming om een positieve rendabiliteit te vinden. Alsof er nu een negatieve rendabiliteit is.

    Met die 845 VTE’s zet Mittal vooral druk op de vakbonden om het sociaal plan te aanvaarden?

    Mittal heeft ingezet op het opdelen van ons bedrijf om met een salamitactiek alles af te breken. Eerst was er de aankondiging van de sluiting van de warme fase waarbij de tewerkstelling in de koude fase als drukkingsmiddel werd gebruikt. Vervolgens werden zeven van de 12 koude lijnen gesloten. Het is een bewuste tactiek. Als alles in een keer werd aangekondigd, zou de schok te groot geweest zijn, net zoals het verzet.

    Onze vakbondsleiders waren bang van meer vastberaden acties. Wij willen gerust betogen, maar er zijn ook andere acties nodig. We waren bereid om te betogen aan het Waals Parlement in Namen, het Europees Parlement in Straatsburg en de zetel van ArcelorMittal in Luxemburg – waar we uiteindelijk niet geraakt zijn. Maar dat volstaat niet. In Straatsburg was het duidelijk dat het ontvangstcomité van de oproerpolitie klaarstond om gewelddadig op te treden, zeker na de ontvangst die we in Namen hadden gekregen.

    We hadden naar de andere vestigingen van Mittal moeten gaan. Dat zou de strijd versterkt hebben. We moesten de strijd in groep voeren, door lijnen te stoppen en sites te bezetten. We hadden gelijktijdige acties nodig in Sidmar, Florange en misschien zelfs in Bremen en Duinkerken. Maar de syndicale delegaties wilden deze weg niet bewandelen, er werd nooit een solidariteit tussen de sites opgebouwd. Indien Sidmar en Florange platlagen, konden we Mittal nochtans laten plooien. We zouden met dergelijke acties van ons hebben laten horen, wellicht zelfs tot in China toe.

    De politici laten de arbeiders aan hun lot over, net zoals dat gebeurde bij Ford Genk, Caterpillar of Carsid. In de Waalse staalsector is er geen enkele actieve hoogoven meer, er zijn enkel nog die van Sidmar in Gent.

    Wat denk je van het ordewoord van de nationalisatie van de sites?

    Vandaag betalen we een prijs voor het beleid van het verleden. We hadden al lang een publieke staalsector moeten hebben met de twee grote bassins van Luik en Charleroi gekoppeld aan een strategie op lange termijn. Dat moest gepaard gaan met een synergie tussen de twee regio’s. We hebben enorme middelen op vlak van infrastructuur, er is de technologie, een enorme knowhow en we staan volledig voorop met een straf onderzoekscentrum. We hadden dat kunnen gebruiken om hoogwaardige producten te creëren. Mittal was enkel geïnteresseerd in onze kennis en knowhow die hij elders wil gebruiken.

    Er was de afgelopen dertig jaar geen industriële strategie in Wallonië, België of Europa. Dat is het neoliberalisme: een gewelddadige politiek met een kortetermijnvisie. De EU heeft geen alternatief op de globalisering en wil daar ook geen antwoord op bieden. De huidige crisis toont nochtans aan dat het neoliberale model faalt. Europa is niet gericht op het welzijn van de arbeiders. Alle sociale verworvenheden worden op de helling gezet en geofferd aan de winsthonger.

    Let op, ik ben niet tegen Europa. Maar we hebben nu een euro van speculanten en een Europese Unie van de beurzen. Onze openbare diensten worden door de Europese richtlijnen afgebroken met enorme sociale schade als gevolg. We hebben geen echte sociale bescherming, er is zelfs niet eens een discussie over een Europees minimumloon. Er wordt enkel gedacht aan afbraak van bestaande sociale wetgeving. Het Duitse model wordt als voorbeeld naar voor gebracht, maar dat is een model van hongerlonen en onzekere jobs. Het Duitse model gaat ten koste van de andere Europese landen en de eigen arbeiders.

    Hoe denk je dat de strijd van de arbeiders van ArcelorMittal en andere getroffen bedrijven kan versterkt worden?

    We hebben geen sociaal Europa en spijtig genoeg ook geen Europese vakbond. Dat is jammer. We hebben een grote kans gemist. We hebben nood aan een Europees syndicalisme, maar daartoe hebben we zowel op nationaal als Europees niveau strijdbare vakbondsleiders nodig.

    Daarnaast blijft er ook de kwestie van een politiek alternatief waarbij we in België en de rest van Europa moeten bouwen aan een echte linkerzijde met een echte sociale politiek waarbij de bestaande radicaal-linkse organisaties een rol kunnen spelen. We hebben een nieuwe eengemaakte linkerzijde nodig.

  • Zij blokkeren onze lonen? Blokkeer hun beleid!

    De regering heeft voor 2013-2014 een loonstop opgelegd en wil dat de komende jaren verderzetten. Dat heeft tot heel wat ongenoegen geleid. Onze lonen zitten in de diepvries, maar de facturen en kosten niet. De ondermijning van de indexering zorgt er bovendien voor dat de automatische aanpassing van de lonen de reële levensduurte niet volgt.

    Schrok je ook toen je je energiefactuur in handen kreeg? Je geld werd goed besteed: Elia (de beheerder van het elektriciteitsnet in ons land) heeft het onder meer gebruikt om zijn voormalige baas, Daniel Dobbeni, als consultant aan te werven. Voor een missionarisloon kan dat niet, de man krijgt 400.000 euro voor een opdracht van 170 dagen. Dat is 2.400 euro per dag!

    De vakbonden verzetten zich tegen de loonstop en tegen de schandalige toplonen in zowel de publieke als de private bedrijven. Zelfs in de media weerklonken kritische stemmen. Maar met kritische opmerkingen en veroordelingen zullen we er niets aan veranderen. De Franstalige metaalbond van het ABVV, het MWB, trok naar de Raad van State en kreeg daarbij de steun van de Franstalige bediendenbond van het ACV, het CNE. Daarna trokken de drie grote vakbonden naar de Internationale Arbeidsorganisatie. In beide gevallen werd de beperking van de vrijheid van onderhandelen als argument ingeroepen.

    “De loonstop verhindert ons om een loonsverhoging te onderhandelen, wat nochtans een basisrecht van de werknemers is. Het is een inbreuk op de internationale conventies inzake vrijheid van onderhandelen”, aldus ACV-voorzitter Marc Leemans. Dat klopt. Maar wat indien de Internationale Arbeidsorganisatie België veroordeelt? Dan zou dat een morele blaam zijn en “een affront voor ons land”, aldus Leemans. “België zou landen als Colombia en Guatemala vervoegen, landen die met de vinger worden gewezen door de Internationale Arbeidsorganisatie.” Het patronaat en de regering beven wellicht van de schrik…

    We hebben er geen probleem mee dat alle mogelijke middelen worden aangewend om de werkenden, hun sociale verworvenheden en rechten te verdedigen. Dat kan ook de gerechtelijke weg of de Internationale Arbeidsorganisatie omvatten. Maar laat ons duidelijk zijn: zonder het gewicht van actieve strijd van de georganiseerde arbeidersbeweging was de 8-urendag of het stakingsrecht er nooit gekomen. Zonder een krachtsverhouding op straat en in de bedrijven op te bouwen, is het onmogelijk om de asociale tsunami van het patronaat en haar politieke marionetten een halt toe te roepen. De kleine juridische en andere middelen kunnen enkel dienen om de effectieve strijd te versterken, niet als excuus om de strijd op het terrein uit de weg te gaan.

    De vakbonden wijzen er terecht op dat het overlegmodel constant onder vuur ligt door het patronaat en de winsthonger. Het is hoog tijd dat hier conclusies uit worden getrokken om terug te keren naar een strijdbaar syndicalisme waarbij de strijd doeltreffend en democratisch wordt georganiseerd. Voor de zomer werden alle oproepen tot actie enthousiaster en massaler overgenomen dan verwacht, maar telkens opnieuw bleef het wachten op een vervolg laat staan op een duidelijk en opbouwend actieplan. We hebben kostbare tijd verloren, maar het is niet te laat om onze strijd te organiseren.

    Op 26 september was er een kleine betoging tegen de loonstop op initiatief van het CNE, de Brusselse afdeling van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) en de Actiecomités tegen besparingen in Europa. Het was een beperkte actie die niettemin aantoonde dat we op basis van actief verzet wel degelijk openingen kunnen maken om zo tot resultaten voor de arbeidersklasse te komen.

  • Ons gemiddeld maandloon ligt lager dan wat zij voor een uur vergaderen krijgen

    3.625 euro per vergadering voor Cornu. Gemiddeld maandloon in ons land: 3.192 euro

    Er kwam kritiek op de door cumulerende politici aangestelde cumulerende nieuwe spoorbaas. Aan hypocrisie ontbreekt het niet in de toplagen. Nieuwe spoorbaas Jo Cornu beet van zich af: er zitten zoveel bedrijfsleiders in andere raden van bestuur, waarom zou ik dan niet wat mogen bijklussen? Opvallend detail: voor het bijwonen van 64 vergaderingen kreeg Cornu vorig jaar 232.000 euro of gemiddeld 3.625 per vergadering. De broodjes moest hij wellicht niet zelf betalen. Over de dienstverlening werd niet gesproken, personeel en reizigers zijn voor hen geen betrokken partij.

    Het is natuurlijk opvallend dat toplui (waaronder politici) niet aarzelen om allerhande lucratieve bijbanen aan te nemen. Het zetelen in raden van bestuur is daarbij een favoriet. Een paar vergaderingen per maand en de euro’s stromen in hun duizendtallen naar hen toe. Met voorbeelden als Jean-Luc Dehaene die als bestuurder van onder meer Inbev bijkluste als Europees parlementslid, is het politieke establishment van dichtbij op de hoogte van deze praktijken.

    De afgelopen jaren werd de publieke sector steeds meer gezien als een sector waar de normen van de privé gelden om de privé ook zo snel mogelijk de meest interessante brokken op een gouden schoteltje aan te bieden. Zo is het al met de energiesector gegaan en dit met alle gevolgen van dien. In lijstjes van grote winsten staat GDF Suez (waartoe Electrabel behoort) bovenaan, de topmanagers doen het er uitstekend en wij? Wij betalen ons blauw aan energie. Hetzelfde wordt nu herhaald voor de post en ook het openbaar vervoer. Is goederenverkeer per spoor niet winstgevend genoeg? Dan moeten we dat maar afschaffen, dat er duizenden extra vrachtwagens per dag op onze wegen terecht komen, is ondergeschikt aan de winstcijfers. Bij de mandaten van Cornu zijn de vergaderingen bij voormalig publiek telecombedrijf Belgacom overigens het meest lucratief (gemiddeld meer dan 5.000 euro per vergadering).

    In de publieke sector zijn ook de praktijken van topmanagers met toplonen, gouden parachutes en andere bonussen algemeen verspreid. Voor een “missionarisloon” zou ex-politicus, ex-socialist (alhoewel, in een SP.a als partij van de managers en directieleden voelt hij zich wellicht als een vis in het water) en huidig topmanager Luc Vandenbossche de deur niet uitkomen. Een grote meerderheid van de bevolking werkt aan een inkomen waar Vandenbossche de neus voor ophaalt. Een gemiddeld bruto maandloon bedraagt 3.192 euro.

    De afgelopen dagen was er aandacht voor het cijfer dat de 20% rijksten in ons land goed zijn voor ruim 60% van het totale vermogen. Daarbij werd ook vermeld dat de 20% armsten slechts 0,2% voor hun rekening nemen. Wat niet vermeld werd, was dat er binnen de 20% rijksten nog een groot onderscheid is tussen de absolute toplaag (minder dan 1% van de bevolking) en de rest. Er is dus een kleine elite die zichzelf verrijkt en steeds verder af staat van het normale dagelijkse leven van de overgrote meerderheid van de bevolking. Deze elite vinden we onder topmanagers maar even goed onder toppolitici. Zij arrangeren de zaken onder elkaar.

    Als een spoorbaas tijd heeft voor tal van andere betaalde jobs, is dat een uitdrukking van het feit dat de NMBS leiden geen voltijdse job is maar een mini-job waar wel een maxi-loon tegenover staat. Voor gewone werkenden is het doorgaans omgekeerd: maxi-jobs voor mini-lonen. Cornu minimaliseert de tijd die hij in zijn andere bestuursmandaten steekt. “Tegenwoordig krijg je alle documenten gewoon toegestuurd via e-mail”, stelde hij. Bovendien sluiten de vergaderingen vaak bij elkaar aan. Voormalig spoorbaas Karel Vinck bevestigt: “Een vergadering hoeft ook geen halve dag te duren, he.” Tegenover de minimale inspanning staat een maximale verloning: zowat 3.625 euro voor een vergadering die soms maar een uurtje duurt en die aan de hand van enkele e-mails tussen de soep en de patatten is voorbereid. Als dat de norm is, zal er aan kandidaten voor zo’n mandaten geen gebrek zijn.

    Natuurlijk heeft Cornu gelijk als hij zegt dat dit allemaal een gangbare praktijk is. Althans in de kringen waartoe hij en zijn politieke medestanders zich bevinden. Dat milieu staat mijlenver af van onze realiteit. Voor ons geldt er een loonstop waarbij onze reële levensstandaard afneemt. De werkloosheid neemt toe en politici spreken al over mini-jobs naar Duits model, jobs met minilonen dus. Een uitkering die onder de armoedegrens ligt, wordt al gauw in een hangmathoekje gestopt. Voor zichzelf gelden andere normen. Dan is een maandloon van ruim 20.000 euro plots onaanvaardbaar laag, niet concurrentieel en is het normaal dat bijgeklust wordt om aan 50.000 euro per maand te komen.

    En wie heeft er in de hele heisa rond de benoeming en het loon van Cornu weer niets in de pap te brokken? Het personeel en de reizigers. Diegenen die het beste weten wat nodig is om de dienstverlening te verbeteren. In een echte openbare sector zou de organisatie van het vervoer democratisch georganiseerd worden, op basis van verkozen comités aangesteld door personeel en reizigers. Er zou tevens een maximale loonspanning ( verhouding tussen hoogste en laagste lonen) van bijvoorbeeld één op vier kunnen ingevoerd worden. Als iemand met één loon moet kunnen rondkomen, kan iemand die vier keer zoveel heeft zeker goed rondkomen.

    Om de kloof tussen de kleine toplaag en de overgrote meerderheid van de bevolking te dichten, is een herverdeling van de rijkdom nodig. Om zo’n herverdeling mogelijk te maken, is een publieke controle en democratisch beheer van die rijkdom noodzakelijk. Dat vereist een breuk met het kapitalistische systeem en de opbouw van een socialistisch alternatief waarin de sleutelsectoren van de economie genationaliseerd zijn zodat ze op democratische wijze kunnen beheerd worden door het personeel en de gemeenschap.

  • Betoging van metallo’s van ArcelorMittal in Namen

    Vandaag trokken honderden arbeiders van ArcelorMittal naar Namen om er hun vertegenwoordigers die aan de onderhandelingstafel zaten te ondersteunen. Hun vertegenwoordigers zaten rond de tafel met de directie van de multinational en de Waalse regering. Tegen het sociale bloedbad in de Luikse staalsector werd al meermaals betoogd. Maar vandaag lijkt de strijd muurvast te zitten. We komen daar later deze week op terug in een interview met een arbeiders van ArcelorMittal.

    In maart van dit jaar schreven we in een verslag van een gelijkaardige betoging: “Velen hadden het over een gebrek aan duidelijk perspectief voor de strijd en koppelden daar meteen de erg beperkte aanwezigheid op de actie aan. Het lot van de Luikse staalsector gaat duizenden mensen op directe wijze aan. Is het egoïsme zo sterk verspreid dat slechts enkele honderden in actie komen? Of is die aanwezigheid eerder een resultaat van een zekere gelatenheid en ontgoocheling na eerdere uitstappen naar Namen, Straatsburg of Brussel? Sinds het begin vanh et conflict in oktober 2011 hebben velen het gevoel dat ze in een uitzichtloze tunnel zitten zonder enig licht aan het einde. Zonder duidelijk actieplan en debat over de strategie die nodig is, wordt ook niet gebouwd aan een echte krachtsverhouding. De strijd kan een tijdlang teren op woede en het gevoel dat het noodzakelijk is om iets te doen, twee elementen die zeker aanwezig zijn onder de metallo’s, maar het wordt hoogtijd om de strijd ernstig te organiseren. Zoniet dreigt de harde kern uit te dunnen en geïsoleerd te geraken, ook bij de arbeiders van ArcelorMittal zelf.”

    En nog: “Zo lang na het begin van de strijd hebben veel arbeiders een mening over hoe de strijd al gevoerd si. Waarom geen algemene vergaderingen op de verschillende sites organiseren om ook de arbeiders aan het woord te laten? Het zou ook een uitstekende gelegenheid zijn om diegenen te mobiliseren die onderweg hebben afgehaakt.”

    Dat lijkt ons vandaag nog steeds pertinent te zijn.

     

    • Voor democratische personeelsvergaderingen en de uitwerking van een actieplan met betrokkenheid van alle arbeiders !
    • Voor de bezetting van de sites zodat ze omgevormd worden tot zenuwcentra van een massale campagne voor de nationalisatie van de staalsector onder arbeidersklasse, waarbij de bezetting een eerste stap in die richting is! Organiseren, mobiliseren, bezetten en onteigenen om te nationaliseren!
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping