Het stadsbestuur van Dendermonde heeft beslist om de gemeentelijke kleuter- en basisschool van Appels te sluiten. Dinsdag 11 juni werden de ouders en het schoolteam hiervan op de hoogte gesteld. Pas twee dagen later werd de schoolraad hier officieel over ingelicht. De reden die het stadsbestuur aanhaalt voor de sluiting zijn enerzijds de problemen met de infrastructuur en anderzijds het teruglopend aantal leerlingen.
Tekst van het LSP-pamflet dat uitgedeeld werd op de actie aan de gemeenteraad op 19 juni 2019
Weerwraak?
Het is niet de eerste keer dat de gemeenteschool van Appels met sluiten bedreigd wordt. In 2010 wou CD&V, toen in kartel met N-VA, de school ook al sluiten. Dit stuitte op veel verzet bij coalitiepartner sp.a. Door een wisselmeerderheid met de bijna voltallige oppositie kon de school toch open blijven, zij het onder een andere vorm. Er werd gekozen voor het methodeonderwijs van Freinet. De tegenstanders van toen vormen nu een meerderheid in de gemeenteraad van Dendermonde. Dat zij na vijf maanden besturen al overgaan tot de sluiting van de Appelbloesem neigt dan ook naar weerwraak.
Halve leugens
De door het stadsbestuur aangehaalde redenen tot sluiting, problemen met infrastructuur en het teruglopend aantal leerlingen, houden niet volledig steek. In haar intentieverklaring schrijft de stad dat de site open blijft voor verenigingen en voor allerlei evenementen maar om les te geven voldoet de infrastructuur niet?! Het oudercomité stelt terecht dat de huidige infrastructuur voldoende is om de lessen te laten doorgaan. Dit in afwachting van overheidssubsidies vanuit de Vlaamse regering voor een nieuwbouw. De nieuwe site biedt dan onderdak aan een school en een volwaardig gemeenschapscentrum.
Halve waarheden
Het tweede argument van de stad, een teruglopend aantal leerlingen, klopt niet volledig. Volgend schooljaar is er inderdaad een daling van het aantal leerlingen. Maar dit mag niet verbazen aangezien er al sinds januari van dit jaar vanuit de meerderheid wordt gefluisterd over de sluiting. Het is normaal dat ouders kiezen voor zekerheid en hun kind in een andere school inschrijven. Daarnaast is het oudercomité al jaren vragende partij voor een duidelijk uitgeschreven visie. Ook de vragen en bezorgdheden die de ouders al lang stellen, bleven steeds onbeantwoord. Het dalend leerlingenaantal is niet de oorzaak van het falen van de school maar wel het gevolg van een jarenlang wanbeleid.
Onderwijs is een basisrecht, geen wingebied!
Zoek de schuldige bij het systeem!
Dendermonde is lang niet de enige stad in België waar problemen opduiken op vlak van onderwijs. Iedereen die met onderwijs te maken krijgt op welk niveau ook, ziet de gevolgen van 30 jaar besparingen. Vooral op infrastructuur is fors bespaard. Zoals voormalig minister van onderwijs Luc Van Den Bossche (SP.A) stelde: “Stenen staken niet, dus daarop wordt bespaard”. Het zorgt ervoor dat veel scholen in erbarmelijke staat zijn. Dat heeft gevolgen voor zowel leerlingen als het personeel. Scholen hebben vandaag niet genoeg middelen om hun onderwijstaak tot een goed einde te brengen.
Onderwijshervorming is geen oplossing
Langs Vlaamse kant had je het M-decreet en langs Waalse kant het Pacte d’Excellence (‘Pact om uit te blinken’). Beide beleidsplannen willen “resultaten” en “precieze doelstellingen”, zonder rekening te houden met de menselijke en subjectieve aard van het leren. Of met de realiteit in de klaslokalen. Onze leerlingen en leerkrachten zijn nochtans geen machines.
De veranderde arbeidsvoorwaarden voor het onderwijzend personeel laten zich duidelijk voelen op de werkvloer. Een job in het onderwijs is iets waar velen van dromen. Eens geconfronteerd met de werkelijkheid, laten ze de droom al snel vallen: 20% van de starters stopt in de eerste vijf jaar. Maar ook ervaren rotten worden overstelpt met extra taken zoals socio-emotionele zorg, aanpakken van discriminatie, opsporen of tegengaan van radicalisering, dossiers voor iedere leerling, … Om deze en andere problemen aan te kaarten werd er eerder dit jaar nog gestaakt binnen onderwijs, eind maart langs Vlaamse kant en begin april in Brussel en Wallonië. Kort daarna laaide er een felle discussie op over de kwaliteit van het onderwijs na een slecht rapport voor het Vlaamse onderwijs volgens de PISA-standaarden. Het publieke debat dat daarop volgde werd geframed als een tegenstelling tussen kennis en vaardigheden. Op geen enkel moment ging het over de middelen die nodig zijn om kwaliteitsvol onderwijs te garanderen.
Publieke investeringen zijn nodig!
Er is duidelijk nood aan massale investeringen. Het optrekken van de publieke middelen voor onderwijs tot 7% van het BBP, zoals in de jaren 1980, is een eerste stap. Nu is dit slechts 6,55%. Meer publieke middelen moeten toelaten dat de lonen stijgen, dat meer personeel wordt aangeworven op alle niveaus en dat er een degelijke infrastructuur is. Maar los van welke partijen in de regering zitten, mogen we er niet van uitgaan dat er extra middelen komen. De besparingen zullen verdergaan en de werkdruk zal blijven stijgen.
De stakingen van eerder dit jaar waren al een duidelijk signaal naar de toekomstige regering, maar volstaan niet. Er is een actieplan nodig om de politici onder druk te zetten. Hierover kan best nu al gediscussieerd worden binnen de vakbonden, maar ook op de scholen met alle personeelsleden, leerlingen en ouders. Kwaliteitsvol onderwijs belangt ons allen aan!
Actie aan de Gentse gemeenteraad op 25 februari. Foto: Jean-Marie Versyp
Een leegstaand gebouw in Gent (Vesalius) wordt tijdelijk gebruikt om daklozen en nieuwkomers op te vangen. Via tendering werd een opdracht uitgeschreven die vanuit sociaal oogpunt eigenlijk onhaalbaar was. G4SCare haalde het contract binnen. Het is niet de eerste keer dat G4SCare zich in de zorgsector inwerkt, maar hiermee is een volgende stap naar commercialisering gezet. Deze keer zijn SP.a en Groen de handelaars bij de uitverkoop. In hun verkiezingsprogramma spraken deze partijen zich uit tegen commercialisering van de zorg. Die voornemens zijn ze wel heel snel vergeten!
Artikel door Wouter (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het is meer dan ooit nodig dat de samenleving en in het bijzonder de sociaal werkers reageren. Want zelfs het zogenaamd ‘progressieve’ stadsbestuur verkoopt sociaal werk aan privéaandeelhouders. De winsten voor de privé komen uit publieke middelen van en voor de bevolking. Het is diefstal ten koste van de armsten.
Op initiatief van Sociaal Werk ActieNetwerk (SWAN) en Hart boven Hard, gesteund door onder meer LSP, protesteerden op 25 februari aan de Gentse gemeenteraad een 200-tal sociaal werkers en gebruikers van de zorg tegen deze commercialisering. Zij toonden aan dat deze evolutie niet gedragen is door het middenveld van sociaal werkers. Dat staat haaks op wat Tine Heyse (Groen) beweert.
Eerder werd in Gent al geprobeerd om het sociaal werk te commercialiseren. Zo heeft men tijdelijke opvang voor vluchtelingen georganiseerd in een oude gevangenis op het water. Ook toen werd G4SCare ingeschakeld. Daar zagen we dat G4SCare een wel erg minimale dienst aanbood. Er waren tal van vrijwilligers en personeelsleden van de stad nodig om tot een beetje menswaardige hulp te komen.
Een dergelijke uitbesteding betekent dat de overheid (en dus de belastingbetaler) tweemaal betaalt: G4S keert een deel van de opbrengst via publieke middelen uit aan aandeelhouders (internationaal ging het om 334 miljoen euro in 2018) en daarnaast is er extra inzet nodig van hulpverleners, ook betaald door de gemeenschap. Er is een gelijkaardige situatie bij het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent. Sinds de start van dat centrum in 2016 is een winst van 1.274.201 euro gerealiseerd, maar de hulp aan geïnterneerden is onvoldoende. Deze middelen waren beter gebruikt ten dienste van de samenleving!
We spreken beter niet over privatisering, maar over commercialisering. Want de huidige tekorten in het sociale veld van privé vzw’s zijn reeds groot met lange wachtlijsten en beperkt personeel voor grote opdrachten (onder meer door portefeuillefinanciering). Sinds 2008 hebben de crisis van het kapitalisme en het bijhorende besparingsbeleid meer mensen in de ellende geduwd. Het stopzetten van de commercialisering van zorg is nodig, maar er is meer algemeen een oplossing nodig voor de fundamentele tekorten.
Sociaal Werk ActieNetwerk kan een grote rol spelen in deze strijd. Op de werkvloer zien sociaal werkers immers de toenemende problemen. Is de PVDA bereid deze offensieve strijd zelf te activeren? Met drie verkozenen in de Gentse gemeenteraad heeft de PVDA veel potentieel maar ook een verantwoordelijkheid.
Er is momenteel twijfel over actie om de toekenning aan G4SCare terug te draaien. Wel is er een draagvlak om de tendering te stoppen. Dit is een eerste goede stap. Zo wordt ingegaan tegen Groen, dat verklaarde dat er “geen andere mogelijkheid” is. Nu schrijft het stadsbestuur projecten uit die gepaste hulp onmogelijk maken. Hulpverleningsorganisaties tekenen niet in op deze projecten, waardoor er ruimte is voor onder meer G4SCare. Organisaties worden op deze manier tegen elkaar uitgespeeld in een race to the bottom.
Ons verzet tegen tendering kunnen we best meteen koppelen aan een offensieve strijd voor publieke basisdiensten met garantie op hulp en preventie van sociale problemen. Dit kan democratisch georganiseerd worden met basiswerkers en hulpgebruikers. Sociaal werkers en ervaringsdeskundigen discussiëren momenteel in het Gentse en smeden banden om dit kracht bij te zetten. Solidariteit is nodig!
Maandag voerden ruim 150 sociaal werkers en activisten actie aan de Gentse gemeenteraad tegen de commercialisering van het sociaal werk. Het initiatief werd genomen door SWAN (Sociaal Werk Actie Netwerk) en Hart Boven Hard, nadat het stadbestuur het contract voor het Vesalius-project aan de multinational G4S Care gaf. Deze nieuwe stap richting vermarkting van sociaal werk wordt door de sector duidelijk afgewezen.
Verslag door Jeroen (Gent)
Het Vesalius-project biedt tijdelijke opvang voor alleenstaande vluchtelingen en daklozen aan in een leegstaand gebouw van Hogeschool Gent, de Vesalius-campus. Het project werd tot nu opgenomen door het CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk). Omdat het project afliep en CAW bedenkingen had bij de manier waarop het project werd uitgevoerd, koos het stadbestuur voor een samenwerking met G4S Care. Dat bedrijf krijgt 250.000 euro om het project een jaar lang te beheren.
Geen winst op kap van de minstbedeelden!
Het stadsbestuur verschuilt zich achter het argument dat het CAW de opdracht niet wou opnemen en dat via de samenwerking met G4S Care vandaag een extra dienst kan worden aangeboden. Voor ons is het uitgesloten dat geen welzijnsorganisatie gevonden kon worden die, met correcte financiering, de opdracht had kunnen opnemen. Dat er voor gekozen wordt om een multinational winsten te laten boeken op de kap van de minstbedeelden is onaanvaardbaar. Dat men daarbij het contract aan G4S geeft, met een meer dan bedenkelijke reputatie o.a. op vlak van mensenrechten, maakt het zeker niet beter.
Progressief stadsbestuur?
Er is in heel Vlaanderen een tendens om delen van het sociaal werk over te dragen aan op winst beluste bedrijven. G4S probeert zich in die ‘markt’ te werken. Een eerder voorstel in Antwerpen om een project van daklozenopvang aan G4S toe te kennen, botste op breed verzet. Het stadsbestuur moest zelfs op het voorstel terugkomen. Vanuit de oppositie stelden Groen en SP.a terecht dat deze uitverkoop van het sociaal werk onaanvaardbaar was.
In Gent liggen de kaarten blijkbaar anders. Sterker: volgens schepen Tine Heyse (Groen) is het “compleet absurd” om van commercialisering te spreken. Toch is dit net wat er aan de hand is: het overdragen aan de privé van wat een openbare dienst zou moeten zijn. Het stadsbestuur probeert wellicht af te tasten hoe ver het kan gaan. Reden te meer om duidelijk te maken dat elke commercialisering van sociaal werking op verzet zal botsen.
Waar wij voor opkomen:
De onmiddellijke stopzetting van de samenwerking met privébedrijven voor sociaal werk.
Sociaal werk als openbare dienst.
Voor de uitbouw van een strijdbare beweging van onderuit.
Een volledige herfinanciering van het sociaal werk in lijn met de reële maatschappelijke noden.
Protest tegen de vermarkting van de sociale sector in Antwerpen in oktober 2016. Foto: LiesbethSociaal werk hoort in publieke handen. Elke stap in de richting van vermarkting zet de deur open richting een sociaal model zoals in de VS of Groot-Brittannië: in de plaats van begeleiding is er daar een repressief beleid van schorsingen en pogingen om de slachtoffers van het asociale beleid zoveel mogelijk uit het zich te houden. Het is tegen dit model dat geprotesteerd werd toen het Antwerpse N-VA-bestuur de daklozenopvang wilde uitbesteden aan G4S. Nu wordt in Gent hetzelfde gedaan onder een bestuur waar zowel SP.a als Groen aan deelnemen.
Vanaf 1 maart zal G4S de daklozenopvang op campus Vesalius uitbaten. SP.a en Groen steunden dit voorstel in het Gentse schepencollege. G4S Care, hetzelfde bedrijf dat zich in Antwerpen in de sociale sector wilde inwerken, krijgt 245.000 euro om een jaar lang 18 kamers voor ‘mensen in woonnood’ (13 kamers voor vluchtelingen, vijf voor daklozen met zorgbehoeften) te beheren. G4S Care werkt daarvoor samen met het Nederlandse Traverse. Dit nieuws werd vandaag bekendgemaakt door De Morgen.
Uiteraard wordt gezegd dat er lessen getrokken zijn uit het fiasco in Antwerpen en dat op een betere of slimmere manier tot een uitbesteding wordt overgegaan. Het resultaat is echter hetzelfde: een deel van de daklozenopvang wordt overgelaten aan een privaat bedrijf dat als centrale doel heeft om winst te maken. Als dit in Gent gebeurt, zal het niet lang duren vooraleer dezelfde kwestie in Antwerpen en elders ook opnieuw op de agenda staat.
De vermarkting van het sociaal werk leidde in Antwerpen tot een protestbeweging onder de slogan ‘Sociaal werk is niet te koop.’ Onder druk van het protest werd de uitbesteding aan G4S uiteindelijk niet doorgevoerd en bleef de daklozenopvang in handen van het CAW. Dit protest kreeg de steun van SP.a en Groen die nu in Gent blijkbaar vergeten zijn wat ze in Antwerpen verdedigden toen beide partijen daar nog in de oppositie zaten. Uitbesteding van delen van de daklozenopvang leidt er uiteindelijk toe dat het sociale element verdwijnt om plaats te maken voor repressie en opvang die beperkt is tot ‘bad, bed, brood’.
Een links alternatief bestaat uit investeringen in een degelijke toekomst voor iedereen door de uitbouw van publieke diensten die vooral preventief en structureel werken. Zo kan het emancipatorisch doel van het sociaal werk om zich op termijn overbodig te maken gerealiseerd worden. Een samenleving waar niemand uit de boot valt, vereist een ander systeem. Vandaag wordt gezegd dat er geen middelen zijn voor meer sociale huisvesting, wijkcentra, meer publieke sport- en ontspanningsmogelijkheden, … Er is nochtans geld genoeg in de samenleving, maar we zullen die middelen niet krijgen door het vriendelijk te vragen. We zullen moeten strijden voor een goede toekomst voor iedereen. Zoals de oude slogan het stelde: ‘We willen niet alleen brood, maar we willen ook rozen.’ Om iedereen een degelijk leven te kunnen aanbieden, is een breuk met het huidige systeem nodig.
Links bestuursakkoord: stap vooruit, maar ook gemiste kansen
Brug over het kanaal Gent-Terneuzen in Zelzate. Foto: Wikicommons
Na vier weken onderhandelen is er een bestuursakkoord tussen SP.a en PVDA in Zelzate. Voor het eerst in België zal de PVDA op gemeentelijk niveau deelnemen aan het beleid. VOKA reageerde furieus en riep op tot een boycot van het bestuur. Veel linkse kiezers in Vlaanderen onthaalden het akkoord als een welgekomen linkse hoop in een periode waar hoofdzakelijk meerderheden tussen rechtse partijen ontstaan.
Door Fabian
De voorzitters van N-VA, Open Vld en CD&V tuimelden over elkaars voeten om de coalitiekeuze van de lokale SP.a afdeling als ‘onverantwoord’ te bestempelen en maakten gewag van ‘een gemeentebestuur met communisten’ dat volgens Gwendolyn Rutten zelfs “gevaarlijk is voor de liberale democratie”. Veel Zelzatenaren haalden eens de schouders op wanneer ze een zoveelste vergelijking met Venezuela of Noord-Korea hoorden.
In het bestuursakkoord staan enkele sympathieke maatregelen die door de Zelzatenaren zullen worden verwelkomd: er zullen geen afsluitingen van elektriciteit of water plaatsvinden in de gemeente, er komen zonnepanelen op gemeentegebouwen, er komt een halftijdse cultuurmedewerker en een extra opbouwwerker, het budget om de voetpaden te herstellen gaat met 50% omhoog, er komt gratis busvervoer voor minder mobielen, de zelfstandigen en kleine bedrijven zullen minder belastingen betalen, enkele grote bedrijven meer, de huisvuilbelasting zal uitdoven en de 100.000 euro die op het bestuur zelf wordt bespaard gaat naar armoedebestrijding. Daarnaast zullen een aantal andere maatregelen verder worden onderzocht, met andere woorden: het is weinig waarschijnlijk dat daarvoor de nodige middelen worden gevonden.
“Een ‘systeemswitch’ zoals de PTB in Molenbeek of Luik voor ogen had, staat in Zelzate voorlopig niet op stapel.” Zo omschreef Karel Verhoeven in De Standaard het akkoord. Waarom reageren de klassieke partijen dan toch zo furieus? Zelfs al zijn de maatregelen heel beperkt, het beleid zet een kleine stap in de ‘andere’ richting en net daarom wordt het bestreden. Voor de rechtse partijen moet elke kans op progressieve maatregelen uitgesloten worden. Besparen op de uitgaven die de bevolking ten goede komen, is het enige ‘aanvaardbare’ beleid. Gemeenten die extra middelen willen, moeten die maar zoeken via neoliberale citymarketing. Een groot dorp met iets meer dan 12.000 inwoners dat het ‘anders’ wil doen, wordt daarom zo fel bestreden. Wie weet zouden de inwoners van andere gemeenten er wel inspiratie uit kunnen halen.
Het kleine dorp dat dapper weerstand biedt
Zelzate ligt als arbeidersdorp in de schaduw van staalfabriek Sidmar, wordt door het kanaal Gent-Terneuzen doormidden gesneden en ligt op een belangrijke regionale verkeersknoop. De PVDA heeft er sinds de jaren zeventig een aanwezigheid via haar dokterspraktijk ‘Geneeskunde voor het Volk’ waar mensen aan terugbetalingstarief terecht kunnen. Intussen maken 3.000 Zelzatenaren hiervan gebruik. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 kende de partij er een doorbraak met 21,67% van de stemmen. In 2012 werd dat 22% en dit jaar 22,8%. De rechtse coalitie van VLD-SD, CD&V en N-VA – de eerste zonder SP.a in tachtig jaar – werd door de kiezer afgestraft voor haar asociaal beleid.
De sociale problemen in de gemeente zijn dezelfde als in vele andere delen van het land. Er zijn 450 werklozen in de gemeente, een jongerenwerkloosheid van 19%. Er staan meer dan 300 gezinnen op de wachtlijst voor een sociale woning. Er zijn slechts 23 kinderopvangplaatsen per 100 kinderen van 0 tot 2 jaar. Rond deze problematieken merken we niets op in het bestuursakkoord. Het zou de indruk kunnen wekken dat je op gemeentelijk vlak geen instrumenten hebt om daar iets aan te doen.
Op die plaatsen waar de PVDA geen ambitie had om deel te nemen aan het beleid, werd het verkiezingsprogramma opgebouwd rond eisen als gratis openbaar vervoer en het bouwen van een aanzienlijk aantal sociale woningen om zo een groter deel van het woningbestand in publieke handen te krijgen. In Zelzate was daar echter geen sprake van. Nochtans kan bijvoorbeeld gratis openbaar vervoer ook in een kleine gemeente een hefboom zijn om met De Lijn te onderhandelen om het aanbod in de gemeente op te trekken. In het ontwerpakkoord uit 2000 dat werd onderhandeld tussen VLD, CD&V en de PVDA en uiteindelijk door Guy Verhofstadt werd gekelderd, stond het invoeren van gratis openbaar vervoer op het Zelzaatse grondgebied. Waarom waren er in het PVDA-verkiezingsprogramma in Zelzate geen offensieve eisen opgenomen?
Naast de ambitie om door te breken in de centrumsteden, had de PVDA blijkbaar ook de ambitie om zich als aanvaardbare politieke partner op te stellen in enkele gemeenten. Dit verklaart ook de reactie van de partij op het publieke debat over het bestuursakkoord. De nadruk lag op het feit dat het helemaal geen radicaal plan is en dat er geen radicale maatregelen in staan.
Was dit het best haalbare?
Het is niet evident om als consequent linkse partij vandaag in het beleid te stappen. De hogere overheden hebben de steden en gemeenten op water en brood gezet. Daarnaast maken de Europese regels een publiek investeringsprogramma bijna onmogelijk.
Een belangrijke basis om te oordelen over een bestuursakkoord is de vraag of er met de opgesomde maatregelen een oplossing kan worden geboden aan de noden in de gemeente. Wat zeg je tegen de honderden gezinnen op een wachtlijst voor een sociale woning of een kinderopvangplaats of tegen die jongeren die geen werk vinden? Sorry, maar wij kunnen niets doen? Zouden we er ons bij neerleggen als de Vlaamse regering dit argument gebruikt omdat de belangrijkste instrumenten om grote kapitalisten meer te laten bijdragen federale bevoegdheden zijn? Of als de federale regering op zijn beurt argumenteert dat een dergelijke verandering enkel op Europees niveau kan?
Eens consequent links de politieke krachtsverhouding heeft om in een progressief bestuur te stappen, moet dit uiteraard ernstig overwogen worden. Het bestuur aan rechts overlaten, leidt immers tot meer besparingen en een ondermijning van de levensstandaard van de werkenden en hun gezinnen. Het is een belangrijke discussie, ook al omdat de PVDA in Zelzate een model voor toekomstige coalities ziet. “Zelzate is een pilootervaring. Een eerste experiment van hoe we een gemeente besturen, door te steunen op de mensen. Democratie van onderuit is voor ons cruciaal. We willen tonen dat er wel een alternatief progressief beleid mogelijk is tegenover het afbraakbeleid van rechts.”
Het vertrekpunt van de PVDA in Zelzate is het formele kader waarbinnen aan politiek mag gedaan worden. De budgettaire beperkingen worden nageleefd. De druk van VOKA en de klassieke partijen heeft onder meer als doel om deze houding van de PVDA te verzekeren. Maar dat volstaat niet voor VOKA en haar politieke handlangers: ze zullen er alles aan doen om elke progressieve verandering in Zelzate te doen mislukken.
Confrontatie komt er sowieso
De benadering die wij verdedigen, is om te vertrekken van de noden en aan de hand daarvan een programma op te stellen. Dat zou in een gemeente als Zelzate onder meer de bouw van enkele honderden sociale woningen omvatten of de invoering van gratis openbaar vervoer. Het invoeren van een arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, voor het gemeentepersoneel, zou steun krijgen van alle strijdbare syndicalisten in het land. Er kan voorgesteld worden om met de gemeente actief in te gaan tegen seksisme en dit te concretiseren door voldoende kinderopvangplaatsen te voorzien en een gratis warme schoolmaaltijd voor elk kind.
Het belangrijkste argument tegen een dergelijke benadering is de onbetaalbaarheid ervan. Onze noden zijn nooit betaalbaar, als het van de werkgevers en hun politici afhangt. Maar er moet effectief gezocht worden naar instrumenten om dit beleid te realiseren. Een lokale taxshift kan een rol spelen, maar er zal ook mobilisatie van de lokale bevolking nodig zijn om meer middelen af te dwingen van de hogere overheden. In zo’n strijd zou het progressieve bestuur en de bevolking van Zelzate de actieve steun krijgen van werkenden uit heel het land. Het zou immers een model zijn van strijdbaarheid om offensieve eisen te realiseren, en niet zozeer het model van bescheiden kleine stapjes dat nu in de steigers staat.
Zou de lokale SP.a-afdeling hier wel mee akkoord gaan? Op zijn minst zou de SP.a voor de keuze moeten geplaatst worden: stapt de partij mee in dit verhaal of wordt liever met de VLD in zee gegaan?
De wijkraden waarvan sprake in het bestuursakkoord zouden de ideale plaatsen zijn om de bevolking mee te betrekken in dit offensieve verhaal. In het verleden zijn lokale raden van de bevolking te vaak verworden tot instrumenten waar de bevolking enkel mocht beslissen over de verdeling van de tekorten. Als er bij wijze van spreken 100.000 euro ter beschikking is, terwijl er nood is aan 1.000.000 euro, mag de bevolking kiezen wie wel iets krijgt en wie niet. Onder het mom van democratische participatie van onderuit wordt op die manier een besparingsbeleid gerechtvaardigd. Dat kan uiteraard niet het doel zijn. Maar daarmee komen we terug op de kwestie van de nodige middelen afdwingen.
De PVDA staat in Zelzate voor een grote uitdaging. Er wordt terecht vanuit alle hoeken naar Zelzate gekeken. Er zijn machtige instanties die niets liever willen dan een mislukking in Zelzate. Zij voeren het offensief meteen op en aarzelen niet om het op een brutale manier te doen. Daartegenover zal het niet volstaan om een milde, bescheiden en constructieve opstelling aan te nemen. Elke stap weg van het besparingsbeleid is onaanvaardbaar voor de kapitalisten en hun politieke marionetten. Vanuit die hoek komt er sowieso een confrontatie.
Daar kunnen we ons best op voorbereiden. Waarom niet beginnen met een manifestatie op de dag dat het nieuwe gemeentebestuur wordt ingezworen? Om de actieve steun in Zelzate en de solidariteit in de rest van het land te organiseren, zal een offensief socialistisch programma nodig zijn. Dat sluit aan bij de concrete noden rond (kinder)armoede, werkloosheid, betaalbare huisvesting, werkbaar werk en andere sociale kwesties.
Voor de sterkst mogelijke score voor consequent links, stem PVDA
In de laatste lijn richting 14 oktober werd het kartel van SP.a/Groen opnieuw geconfronteerd met een schandaal, deze keer over de erbarmelijke staat van een deel van de sociale woningen. De vorige schandalen, waaronder Optima, gingen over de manier waarop privé-ontwikkelaars en betonboeren vrij spel krijgen van het Gentse stadsbestuur. Twee jaar geleden kwamen de high society zijn goede relatie met het stadsbestuur open en bloot vieren met een privé-feestje op een ponton aan de Graslei.
Door Bart Vandersteene, woordvoerder LSP
De liberale visie op de ontwikkeling van de stad heeft zijn ware gelaat getoond. Middelen worden prioritair ingezet voor citymarketing en het faciliteren van private ontwikkeling van de stad. Middelen voor betaalbaar wonen en sociale noden zijn er daarom niet. De trickle down economie blijkt ook op lokaal vlak weinig te bieden aan de gewone werkende bevolking. Toch blijven de klassieke partijen dezelfde recepten naar voor schuiven. Uit de laatste peiling, voor het schandaal, bleek PVDA 8% van de stemmen te kunnen halen, wat zich zou vertalen in vier zetels.
Voor de sterkst mogelijke score voor consequent links Voor een strijdbare linkse oppositie in de straat Sluit aan bij de linkse socialisten, Stem PVDA
Dit goede resultaat zou een opsteker zijn voor iedereen die de voorbije zes jaar op straat, in de wijken, gebouwd heeft aan een linkse oppositie. De PVDA vertaalt de verzuchtingen van de vele wijk-en actiecomités, van de vele initiatieven van vrijwilligers en activisten die een andere stad willen. Een plek waar de ontwikkeling van de stad niet wordt overgeleverd aan de winsthonger van het privaat kapitaal. Maar één waarbij de mensen het roer in handen nemen en zo de stad ten dienste kunnen plaatsen van haar bevolking. LSP Gent was in 2012 de drijvende kracht achter de ROOD! lijst die 1500 stemmen behaalde. Vandaag roepen we op om PVDA te stemmen om een zo sterk mogelijke fractie van consequent links in de Gentse gemeenteraad te krijgen.
Er is geld genoeg Betaalbaar en kwaliteitsvol wonen voor iedereen
Veel van de Gentse sociale woningen bevinden zich na zes jaar SP.a/Groen nog steeds in erbarmelijke staat. Dit werd meermaals aangetoond. Daar bovenop komt dat er meer dan 1.000 sociale woningen leeg staan in onze stad en er netto 440 sociale woningen zijn verdwenen in de voorbije vijf jaar. Voeg daar de hallucinante prijzen op de privémarkt aan toe en je hebt een kanjer van een crisis. De verkrampte reactie van de beleidsmakers op de reportage over sociale woningen maakt het drama compleet. Hun wereldvreemde reactie kwam er nadat reclamebureaus samen met de top van beide partijen een campagne in elkaar hadden geknutseld met een feel good sfeer van jewelste. Het gaat goed met Gent en haar inwoners, zelfs de luchtkwaliteit, toch in het stadscentrum, zou er op verbeterd zijn. Maar niet in de, door schimmel en vocht aangetaste, lucht in één van de bewuste sociale woningen.
Als het kartel op 14 oktober een zwaar verlies zal incasseren dan zal het niet vanwege die ene tv-reportage zijn. Maar omdat ze in het algemeen de verwachtingen niet heeft kunnen inlossen. De hoop op verandering was nochtans groot in 2012. SP.a/Groen scoorde 45%, een score die de wens naar een sociale en progressieve stad duidelijk maakte. De liberale coalitiepartner van SP.a kreeg klappen. Ze mochten van geluk spreken dat ze door het kartel werden opgevist, want ze waren perfect inwisselbaar met de veel zwakkere CD&V. De keuze om na 2012 toch met de Open VLD verder te besturen, was dan ook geen ongelukje. Het was een bevestiging dat de visies van de drie partijen over stadsontwikkeling perfect bij elkaar aansluiten.
Vraag de gewone werkende Gentenaar of de situatie op de woningmarkt de voorbije vijf jaar verbeterd is of verslechterd, en het antwoord zal duidelijk negatief zijn. De prijzen voor kwaliteitsvolle woningen swingen in Gent de pan uit. Veel jonge gezinnen, zelfs deze met twee inkomens, kunnen het zich niet veroorloven een woning te kopen. En daar is het huidige stadsbestuur evenzeer verantwoordelijk voor als de voorgaande. De stad wordt letterlijk uitverkocht aan de hoogste bieder of diegene met de beste connecties. Private ontwikkelaars bouwen voor dat deel van de bevolking waarop ze het meest winst kunnen boeken. De toeristische industrie en grote winkelketens maken van ons centrum een kruising tussen een openluchtmuseum en een mega shoppingcenter. In het stadscentrum worden Urban Villa’s, Penthouses en luxe-appartementen gebouwd die vaak meer dan een miljoen euro kosten. Als je een gegoed publiek aantrekt om in je stadscentrum te leven of te logeren, dan past ook de horeca en de middenstand zich daaraan aan. Chique restaurants en cocktailbars vervangen de historische kroegen en volkse restaurants. Ook het circulatieplan past in dit beleid van city-marketing en sociale verdrukking. Het duwt de overlast die door het verkeer wordt veroorzaakt naar de woonwijken aan de rand van de stad, om een autoluw en aangenaam historisch stadscentrum te creëren.
Het SP.a/Groen kartel zal na zes jaar asociaal beleid een serieus verlies moeten incasseren. De enige manier om ervoor te zorgen dat deze stemmen niet naar de rechtse oppositie gaan, is te bouwen aan een links alternatief, niet enkel in het kieshokje, maar ook op straat, door zes jaar lang bewegingen op te bouwen van gewone Gentenaars om de stad terug te eisen.
Voor een consequent links programma
De stad als plaats waar we leven, werken en ons ontspannen, is volledig in handen gevallen van vastgoedbaronnen, speculanten, ‘creatieve’ en kapitaalkrachtige ondernemers, steenrijke projectontwikkelaars en marketingbureaus. Zij worden dan ook op hun wenken bediend. Vandaar ook het groeiend aantal schandalen over achterkamerdeals, corruptie en beïnvloeding van beslissingen voor bevriende ondernemers.
Willen we een halt toeroepen aan de stijgende woningprijzen dan moeten we een andere weg inslaan. We hebben nood aan een publiek gefinancierd project van woningbouw, met betaalbare, kwaliteitsvolle publieke woningen, verspreid doorheen de stad. We hebben nood aan verdubbeling van het aantal sociale woningen. Dit betekent de bouw van 14.000 nieuwe woningen, naast de renovatie van de bestaande. Het aandeel sociale woningen verdubbelen van 10 naar 20% zou een grote impact hebben op de prijs en kwaliteit op de privémarkt.
Enkel met een stedelijk bouwbedrijf kan je ook garant staan dat de nieuwe woningen kwaliteitsvol worden gebouwd en niet binnen 30 jaar terug moeten gerenoveerd of afgebroken worden.
Er is nood aan gratis openbaar vervoer. Het garandeert het recht op mobiliteit voor mensen met een beperking, ouderen en andere minder mobiele Gentenaars. Het is de belangrijkste voorwaarde voor een efficiënt P&R systeem voor onze bezoekers. Mobiliteit is een basisbehoefte. Op collectieve basis kan deze het goedkoopst en meest efficiënt worden georganiseerd.
We eisen een stad die actief de strijd aangaat tegen seksisme. Dit kan o.a. door de creatie van 1.000 extra plaatsen in de stedelijke kinderopvang. We eisen ook een warme, gratis schoolmaaltijd voor elk kind, als belangrijk wapen tegen de impact van kinderarmoede die in Gent 22% bedraagt. Daarnaast kan de stad Gent ook een actieve campagne voeren voor scholen zonder seksisme.
Er is nood aan een rebelse stad die de belangen van de meerderheid centraal stelt. Mochten SP.a/Groen en PVDA samen een meerderheid halen, dan zal gedurende zes jaar elke beweging van onderuit de kans hebben om SP.a/Groen kleur te laten bekennen. Hoe sterker de PVDA-fractie in de gemeenteraad, hoe harder de stem van onderuit, voor een stad ten dienste van bevolking, er zal weerklinken.
Neonazi’s willen een bijeenkomst over de strijd tegen extreemrechts verhinderen.
Wie dacht dat de ophef na de Pano-reportage over Schild&Vrienden zou volstaan om het straatgeweld en de intimidatiepraktijken door extreemrechts een tijdlang te stoppen, vergist zich. Zaterdag was er in Dendermonde een publieke bijeenkomst van de Actief Linkse Studenten en Blokbuster over Schild & Vrienden en de strijd ertegen. Neonazi’s probeerden dit te verhinderen.
Verslag door Sander
Het nieuws over onze bijeenkomst ging al snel de ronde in extreemrechtse kringen. De eigenaar van de Irish Pub, waar de bijeenkomst plaatsvond, en leden van onze organisatie werden bedreigd door militanten van Voorpost, de neonazi’s van N-SA (Nieuw-Solidaristisch Alternatief) en Vlaams Belang. We lieten het niet aan ons hart komen: de bijeenkomst ging gewoon door en was met 15 aanwezigen een klein succes voor zo’n lokale gebeurtenis.
De Pano-reportage had het fascistische karakter van de groep rond Dries Van Langenhove aangetoond. Dit leidde meteen tot protestacties in Gent. Wij namen het initiatief om ook in Dendermonde een bijeenkomst te houden over hoe we de strijd tegen extreemrechts in de Denderstreek kunnen voeren. In Dendermonde verdween S&V-aanhanger Jan Vanhove van de N-VA-lijst, in Aalst gebeurde met Stijn Everaert hetzelfde. De voorzitter van Jong N-VA, Tomas Roggeman, hield de Schild & Vrienden steeds een hand boven het hoofd. Roggeman is actief in Dendermonde. In Aalst is Karim Van Overmeire, een van de auteurs van het racistische 70-puntenplan van het Vlaams Blok, tegenwoordig kopstuk van N-VA. In de Denderstreek zijn er daarnaast nog radicalere groepen. De voorzitster van het VB in Dendermonde moest aftreden nadat bekend raakte dat ze zich op Russische sociale media als fan van Hitler had geuit. De neonazi’s van N-SA tellen enkele leden in Dendermonde. Tegen de verdeeldheid en het racisme van extreemrechts is een consequent links antwoord nodig: geen millimeter toegeven aan extreemrechts, maar investeren in sociale programma’s en het stoppen van de cadeaus aan de superrijke minderheid.
De aankondiging van onze publieke bijeenkomst leidde tot heel wat dreigementen via Facebook en anonieme telefoontjes. De eigenaar van de Irish Pub kreeg te horen dat hij moest oppassen of zijn café werd kort en klein geslagen. Intimidatie en geweld zijn de methode bij uitstek van extreemrechts. De neonazi’s van N-SA kondigden zelfs een protestactie aan. Ze stonden met zes voor de ingang, zo berichtte Het Laatste Nieuws. Op hun spandoek stond: “LSP/PVDA: verraders van de blanke arbeiders.” Extreemrechts staat nochtans niet aan de kant van de arbeiders. Schild & Vrienden was net opgezet om de arbeidersbeweging te intimideren en te bestrijden – onder meer door werkenden die protesteerden tegen de verhoging van de pensioenleeftijd en tegen de indexsprong te intimideren, of nog met een poging om het stakende personeel van afvalophalers die meer respect vroegen te saboteren. We hebben de meest asociale regering in decennia en extreemrechts richt zich tegen wie daar een probleem mee heeft…
De politie verhinderde de N-SA’ers om binnen te gaan, maar liet anderzijds wel twee leden van Voorpost toe. Toen er na de sprekers ruimte voor discussie was, konden de twee zich niet inhouden. Eén van hen begon dronken te roepen en te schelden. Hij werd uit de zaal verwijderd.
Extreemrechts zal niet stoppen om bijeenkomsten zoals deze proberen te verstoren. Een actieve beweging van onderuit kan hun zelfvertrouwen breken en ervoor zorgen dat hun racistische en verdelende politiek geen ingang vindt bij grote delen van de bevolking. De besparingsregering gaf groepjes zoals Schild & Vrienden het zelfvertrouwen om haatpraat te verspreiden. We moeten niet alleen tegen extreemrechts protesteren, maar ook de voedingsbodem voor racisme en verdeeldheid aanpakken. Die voedingsbodem moet gezocht worden bij de toenemende sociale tekorten als gevolg van het besparingsbeleid: als er te weinig is, groeien de spanningen en is er ruimte voor een zondebokpolitiek. Het besparingsbeleid verdedigt de belangen van een kleine maar superrijke elite. Om hun privileges te verdedigen, wordt verdeeldheid gezaaid. Extreemrechts speelt daarop in en versterkt het. Extreemrechts stoppen, vereist een actieve strijd voor een andere samenleving: een democratisch socialistisch geplande economie waarin de beschikbare middelen ingezet worden naargelang de noden en behoeften van de bevolking, niet de winsten van de superrijken.
In tijden van relatieve sociale rust is het stemhokje niet meteen het meest gunstige terrein voor de consequente linkerzijde. Het bruuske einde van het opbouwend actieplan van de vakbonden tegen het afbraakbeleid van de regering eind 2014 blijft tot op vandaag de linkerzijde parten spelen. Het moment om de regering een beslissende slag toe te dienen, werd verspeeld. Sindsdien is veralgemeende sociale strijd op de achtergrond geraakt. Veiligheid, migratie en identiteit worden door neoliberalen centraal gesteld om de aandacht af te leiden van de ongeziene sociale afbraak van hun regeringen. De rechtse tot uiterst rechtse populisten van NV-A en Vlaams Belang spinnen daar garen bij.
Politiek vacuüm links van sp.a en Groen
Ondanks het gezeur over “oubollige vakbonden uit de vorige eeuw” bewees het actieplan van 2014 dat de rechterzijde wel degelijk in de verdediging gedrukt kan worden. De voorwaarde daartoe is dat de georganiseerde arbeidersbeweging in haar geheel én doordacht in beweging komt en voorts dat er een politiek alternatief bestaat. Ook daar wringt het schoentje. Al 40 jaar werkt de klassieke sociaaldemocratie mee aan de neoliberale afbraakpolitiek van besparingen en privatiseringen. Na de val van de muur werd alles wat naar socialisme rook, er uitgespuwd. Weinigen geloven nog dat zij ooit opnieuw in staat zal zijn een linkse politiek te voeren. De Groenen hebben tijdens hun machtsdeelnames evenmin kunnen overtuigen dat zij het fundamenteel anders zouden doen. Er ontstond een gigantisch vacuüm ter linkerzijde.
In Spanje wordt dat vacuüm opgevuld door Podemos en in Frankrijk door La France Insoumise. Zowat overal in Europa zijn nieuwe linkse partijen of formaties in opmars. In de VS volstond het dat Bernie Sanders teruggreep naar een flauw afkooksel van de sociaaldemocratie zoals we die kenden tot eind jaren ’70, om het politieke tij te keren. In Groot-Brittannië deed Corbyn iets gelijkaardigs. Maar in elk van die gevallen kwam de grote doorbraak er pas in een conjunctuur van opgaande sociale strijd. Daardoor werd de aandacht van bredere groepen in de maatschappij getrokken naar concrete, reële sociale problemen en de echte verantwoordelijken, de bazen en hun politieke knechten, weg van de massamedia. Bij die massamedia worden we overspoeld door verhalen over onveiligheid, migratiegolven en identiteit. Als onze vakbondsleiders oprecht een links politiek alternatief willen, dan zal dat er niet komen door rustig af te wachten, maar door nog deze zomer de strijd tegen het ‘zomerakkoord’ ernstig te organiseren.
In België – zowel in Wallonië, Brussel als in Vlaanderen – zien we niet meteen oude volkstribunen als Sanders of Corbyn opstaan. We zouden niet weten wie. De beste kans om op electoraal vlak de balans opnieuw naar links te buigen, lijkt de PVDA die er sinds haar vernieuwing gedeeltelijk in slaagt het politieke vacuüm ter linkerzijde op te vullen. In de steden waar de PVDA de afgelopen jaren erin slaagde een zekere werking aan de dag te leggen, zullen zij in oktober hoogstwaarschijnlijk met de verkiezingen doorbreken. Dat kan linkse voorstellen als sociale woningbouw om de huurprijzen te drukken, betaalbare publieke crèches, een openbaar plan van infrastructuurwerken en de creatie van degelijke jobs op de agenda plaatsen. Het kan ook helpen om socialisme en solidariteit als alternatief op kapitalisme en winstbejag breder ingang te doen vinden. Het kan wat rest van links in sp.a en Groen een argument opleveren om ook daar voor linksere standpunten op te komen. Dat is de reden waarom LSP zowel in de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, als in de verkiezingen van volgend jaar, in het algemeen zal oproepen om PVDA te stemmen. We hopen en zullen er op toezien dat de PVDA begrijpt dat wat gerommel in de marge niet volstaat, maar een fundamentele omslag vereist is.
‘An der schönen braunen Dender’
We moeten echter vaststellen dat een doorbraak van de PVDA in Aalst nog niet voor morgen is. De linkerzijde die zich (in meer of mindere mate) beroept op de socialistische tradities zit er al enkele jaren in het verdomhoekje. Aalst bevindt zich “an der schönen braunen Dender” (titel artikel Duits webmagazine in 2013) waar electoraal gezien de combinatie van N-VA en Vlaams Belang hoge toppen scheert, de hoogste in Vlaanderen. Het was in onze regio dat het Vlaams Belang, ondanks de neerwaartse trend elders, het best standhield.
Is dit een reden tot pessimisme? Neen. Kan dit alleen gekeerd worden in het stemhokje? Neen. Zolang politiek hoofdzakelijk een zaak blijft van een politieke elite zal de -extreme- rechterzijde in een comfortabele positie zitten om de politieke toon aan te geven. Extreemrechts en populisten richten zich op de -soms terechte- frustraties en het ongenoegen onder de minder bewuste of strijdbare lagen van de bevolking. Uit de zéér magere opkomst voor de uitgesproken extreemrechtse “witte mars tegencriminaliteit” in Aalst bleek dit nog maar eens. Indien dit niet tegengegaan wordt door een massale, actieve mobilisatie door de linkerzijde lijkt “the sky is the limit” voor allerhande would-be keizers, burgemeesters en populisten van allerlei allooi. De actieve, consequent-linkse krachten zullen in Aalst -en erbuiten- geduldig en van beneden af opgebouwd moeten worden. Toverformules of korte binnenwegjes bestaan hiervoor niet, net zomin als vooropgestelde schema’s die je zomaar kan kopiëren zonder rekening te houden met de concrete context.
Linkse eenheid: theorie en praktijk
LSP stelde de vraag aan de nationale leiding van de PVDA of we hun lijsten mochten versterken met kandidaten – en dus extra campagneteams- om het resultaat voor een consequent linkse stem te maximaliseren. Het antwoord, dat 11 maanden later volgde, was negatief. Volgens ons is dit een gemiste kans om een brede dynamiek te creëren die ver buiten de onmiddellijke omgeving van PVDA, LSP en andere consequent-linkse organisaties en individuen reikt. Anderzijds bestaat er in Aalst een traditie van samenwerking in concrete actie. Denk maar aan de NOIG Verontruste Aalstenaars (2012-2014) en bijvoorbeeld de ludieke protestactie in juni tegen het bezoek van Theo Trump Francken aan onze stad.
De strijd tegen extreemrechts:
het stokpaardje van de linkse socialisten
De linkse socialisten hechten veel belang aan consequent-linkse eenheid in de strijd tegen extreemrechts en rechts populisme. Het behoort immers tot onze kerntaken sinds de oprichting van de antiracistische campagne Blokbuster in de zomer van 1991. Aangezien de jonge pioniers van toen nu vakbondsmandaten bekleden, kreeg dit ondertussen een vervolg met ‘Syndicalisten TEGEN Fascisme.’
REGIO DENDER
Op enkele uitzonderingen na zal de LSP niet deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Daarom roepen we op om, waar mogelijk, voor de PVDA te stemmen. Gezien de concrete situatie in Aalst doen we géén eenzijdige oproep voor de PVDA maar doen we een uitgespreide oproep in het belang van toekomstige consequent-linkse eenheid in actie in onze stad en regio.
De linkse socialisten roepen op om in AALST te stemmen voor:
Ofwel de lijst van dePVDAgetrokken door nieuwkomer Alexander van Ransbeeck
Ofwel (onafhankelijke) kritische kandidaten op de open lijst van sp.a of Groen die hun sporen verdiend hebben in de georganiseerde arbeidersbeweging of samengewerkt hebben/samenwerken met de linkse socialisten zoals bijvoorbeeld in het Comité Andere Politiek, NOIG Verontruste Aalstenaars en andere eenheidsinitiatieven.
kandidaten in Aalst op sp.a:
Huguette Van Medegael (2): verpleegkundige, voormalig vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV ASZ Michael Bal (5): voorzitter van de heropgerichte JS
Evelien Roelandt (8): zorgkundige en vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV rusthuis Mijlbeke Paul Van Lierde (16): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK
Chis Ascoop (17): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK
Hugo De Bodt (25): zelfstandige in de horeca
Franky Van Boven (30): vakbondsafgevaardigde ACOD TBM
Christine Van Mieghem (32): verpleegkundige, vakbondsafgevaardigde BBTK-ABVV ziekenhuissector
kandidaten in Aalst op Groen:
Jan Van Derschueren (23) : ambtenaar Vlaams Milieu Maatschappij
Dirk Verfaillie (33) : verpleegkundige Woonzorgcentrum en voormalig straathoekwerker
PS: Men mag voor meerdere kandidaten stemmen op dezelfde lijst
In ERPE-MERE roepen we nét zoals 6 jaar geleden op voor Anja Vanrobaeys (lijsttrekker van sp.a-groen) en zoon Robben Ghijselen (JS Aalst) Anja staat ook op de sp.a-lijst voor de provincie.
In HERZELE roepen we op om te stemmen voor de lijst LEEF! met op kop dweize en ambetante mensj Filip De Bodt
In DENDERMONDE roepen we op om te stemmen voor de onafhankelijke kandidaat op de sp.a-groen lijst Kris Vander Stappen, uitbater Irish Pub.
Actie voor meer en goedkoper openbaar vervoer op 23 september 2017. Foto: Jean-Marie Versyp
De mooiste stad van het land met de sympathiekste bewoners, doch een beetje koppig en rebels. De politiekers zullen over elkaars voeten struikelen om met lovende woorden te spreken over onze stad en haar bewoners.
Dat neemt niet weg dat de stad in een zware crisis verkeert. De politiek van ons stadsbestuur werd er één met een peperduur sociaal prijskaartje. De woningprijzen waren al torenhoog en zijn de voorbije zes jaar volledig op hol geslagen. Veel jonge gezinnen zijn verplicht om de stad te verlaten wanneer ze een betaalbare woning willen kopen of huren. Diegenen die in de stad blijven, steken zich diep in de schulden en spenderen een aanzienlijk aandeel van hun inkomen aan de huur of afbetaling. Voor alleenstaanden, met één van die laagste pensioenen in Europa, een gemiddeld loon of een vervangingsuitkering betekent het doffe ellende.
Is de stad er socialer en leefbaarder op geworden?
Het stadsbestuur beloofde van Gent de meest kindvriendelijke stad van Vlaanderen te maken. Zes jaar later is er nog steeds 22% kinderarmoede.
Ze beloofde een ecostad op mensenmaat te creëren. Het stadscentrum werd autoluw gemaakt maar ondertussen stikken de woonwijken verder in het fijn stof. Een echt ambitieus mobiliteitsplan had geïnvesteerd in beter, meer en goedkoper openbaar vervoer.
In de armste wijken is er nog steeds een groot tekort aan kinderopvangplaatsen en basisscholen. Kwaliteitsvol wonen is voor velen onbetaalbaar geworden.
[divider]
Stem PVDA voor een consequent linkse stem in de gemeenteraad
Bart Vandersteene, woordvoerder LSP Gent en lijsttrekker van de ROOD! Lijst in 2012:
“De beloofde trendbreuk in het beleid bleef uit. Er zijn vandaag netto minder sociale woningen dan zes jaar geleden. 1300 sociale woningen staan leeg, wachtend op renovatie. De vele nieuwe woonprojecten zijn exclusief voor de hogere inkomens, zo kunnen de private ontwikkelaars het meest winst rapen.
“We hebben politieke vertegenwoordigers nodig die durven in te gaan tegen de neoliberale logica die door alle klassieke partijen wordt omarmd. De PVDA is best geplaatst om deze handschoen op te nemen. Daarom boden we als LSP Gent aan om met eigen kandidaten op een PVDA-lijst de best mogelijke score voor een linkse oppositie in Gent te proberen bekomen.
“De PVDA weigerde ons voorstel om de brede en diverse linkerzijde te verenigen op één lijst. Het is een gemiste kans. Zo’n verkiezingscampagne had de krachten kunnen bundelen. Het had niet enkel extra verkozenen opgeleverd maar ook de basis kunnen leggen voor een sterke tegenbeweging van onderuit. Wij hebben voor deze verkiezingen besloten geen eigen lijst in te dienen en roepen op te stemmen op de PVDA-lijst.
“De Gentse LSP leden en afdelingen lagen de voorbije zes jaar regelmatig aan de basis van belangrijke initiatieven. We voerden vorig jaar een opvallende campagne voor meer en goedkoper openbaar vervoer. Zo gaven we discussie over het mobiliteitsplan een noodzakelijke andere invalshoek. Sinds twee jaar gaat op internationale vrouwendag telkens een succesvolle Mars tegen Seksisme door in Gent. Campagne ROSA, een
initiatief van LSP, liet al meermaals van zich horen in de strijd tegen seksisme, homo –en transfobie. Wanneer werkenden hun belangen verdedigen en actie ondernemen kunnen ze op de steun van LSP rekenen, zoals recent bij IVAGO. In 2014 organiseerden we de belangrijke scholierenprotesten tegen de verhoging van het inschrijvingsgelden in het hoger onderwijs.
“Wil je voor en na 14 oktober op een strijdbare manier de tegenbeweging in Gent uitbouwen en daarbij een consequent anti-kapitalistisch en socialistisch standpunt verdedigen, sluit dan aan bij LSP.”
[divider]
Voor een stad die actief de strijd aangaat tegen seksisme en discriminatie!
Maak seksisme bespreekbaar, ook op jouw school!
Uit een recent onderzoek bleek dat 41% van de LGBT+leerlingen zich onveilig voelen vanwege hun seksuele oriëntatie. 27% voelde zich onveilig vanwege hun genderexpressie.
Volgens een Sensoa-Enquête uit 2011 zou 1 op de 3 leerlingen te maken krijgen met seksuele intimidatie op school. Ook in Gent was er het recente voorval van brutaal geweld tegen een homokoppel in de publieke ruimte.
Campagne ROSA start in september een campagne met een concrete oproep aan schooldirecties en de Gentse schepen van onderwijs. We eisen concrete actie om de strijd tegen seksisme en discriminatie te kunnen voeren.
Scholen zijn de plaats bij uitstek waar tegengewicht kan worden geboden tegen een samenleving doordrongen van concurrentie, individualisme en discriminatie.
Gratis producten voor vrouwelijke hygiëne
In Schotland is een proefproject met gratis maandverband en tampons een groot succes geworden en wordt deze maatregel veralgemeend. De kostprijs voor hygiënische producten kan voor jonge vrouwen een probleem vormen. Een jonge vrouw in armoede heeft dikwijls geen toegang tot hygiënische producten. Daardoor verlaten ze dikwijls het huis niet, gaan niet naar school. Het gratis aanbieden van maandverband en tampons via de scholen is daarom geen luxe. Het vervult een basisbehoefte voor de gezondheid en ook de ontwikkeling van vrouwelijke studentes.
Degelijke seksuele opvoeding en gratis anticonceptie
In 2014 legde de Stad Gent een regenboogverklaring af. Deze omvat acties, onder andere om seksuele diversiteit bespreekbaar te maken op school. Wij willen dat deze woorden ook in de praktijk worden omgezet.
Het organiseren van niet-hetero-normatieve seksuele voorlichting waar niet enkel ingegaan wordt op biologische aspecten kan een eerste stap zijn. We willen dat seksisme, holebi- en transfobie actief wordt bestreden door deze bespreekbaar te maken. Hiervoor kan een partnerschap met Sensoa, Vlaams Expertisecentrum voor Seksuele gezondheid, worden aangegaan. Via deze weg kan ook de begeleiding worden voorzien om voorbehoedsmiddelen gratis te kunnen aanbieden.
De kostprijs voor anticonceptie is een reële drempel voor veilige seks. Via scholen zouden (vrouwen)condooms of andere middelen voor veilige seks gratis kunnen worden aangeboden. Dit is de beste garantie tegen ongewenste zwangerschappen of seksueel overdraagbare ziektes.
Wij eisen daarom:
Gratis maandverbanden en tampons in iedere WC
Degelijke lessen seksuele voorlichting die niet alleen gericht zijn op heteroseksualiteit, die verder gaan dan biologie, waarin wordt ingegaan op seksisme, wederzijdse toestemming, het verschil tussen gender en geslacht ,…
Gratis verspreiding van (vrouwen)condooms via de school
Te kunnen dragen wat wij willen zonder daarbij lastig gevallen te worden!
8 maart internationale vrouwendag, een schooldag in het teken van de strijd tegen seksisme!
ACTIE: op maandag 24 september overhandigen we een petitie aan de Gentse schepen van onderwijs met de eisen van Campagne ROSA. Kom samen met scholieren uit verschillende Gentse scholen om 18u naar het Gentse stadhuis
Mai, verantwoordelijke ROSA-scholieren: “Scholen spelen een cruciale rol in het bespreekbaar maken van seksuele diversiteit maar daarvoor moeten ze ook de middelen krijgen en niet geconfronteerd worden met besparingen zoals vandaag. Overvolle klassen en overwerkte leerkrachten beperken de intensieve en individuele begeleiding die nodig is om ruimte te geven aan jongeren om over deze onderwerpen te praten.”
Campagne ROSA stelt voor: “Wij willen een stad die actief de strijd aangaat tegen seksisme.”
Woensdag 10 oktober om 19u30 in Dienstencentrum Ledeberg, Ledebergplein 30
Campagne ROSA zal tijdens deze verkiezingscampagne, maar ook nadien, actie voeren rond deze eisen. Wil jij je ook actief inzetten in een strijdbare feministische beweging? Kom naar deze info-avond.
[divider]
Voor 1.000 extra plaatsen in de kinderopvang
Gent wil graag een jonge, dynamische en bruisende stad zijn. Maar ze slaagt er niet in voldoende kinderopvang te organiseren voor haar inwoners.
Er kwamen de voorbije jaren extra plaatsen bij, maar de tekorten blijven schrijnend. Per 100 kinderen van 0-2 jaar zijn er in Ledeberg slechts 16 plaatsen in de inkomensgerelateerde opvang. In Oud-Gentbrugge zijn er dat 13 en in de Dampoortwijk 17.
Wij eisen van het stadsbestuur een noodplan om 1.000 extra plaatsen te voorzien in de stedelijke crèches.
Ook op het vlak van basisscholen is er werk aan de winkel wanneer we elk kind een school in de eigen buurt willen kunnen aanbieden.
Het is wellicht geen toeval dat het vooral in de armere buurten is dat er zich een schrijnend tekort voordoet.
Stop kinderarmoede!
Geef elk kind een gratis, warme en gezonde schoolmaaltijd. Dat is pas een prestigeproject!
Er heerst schrijnende armoede in Gent. Deze wordt pijnlijk duidelijk in de Gentse scholen wanneer kinderen met een schamele brooddoos naar school komen. Het stadsbestuur kan elk kind een gratis gezonde maaltijd garanderen. Dit zou een enorm wapen zijn tegen de impact van kinderarmoede op de gezondheid van deze kinderen en hun toekomstige kansen in deze samenleving. De schoolmaaltijden zijn recent een pak duurder geworden. In de lagere school betaalt je vandaag 4,10 euro, een stijging met 1 euro of 33%. In ruil is 20% van de componenten van de maaltijd van bio-afkomst. Voor kleuters steeg de prijs van 2,85 naar 3,25 euro.
Er zijn sociale correcties maar toch blijft de maandelijkse schoolfactuur, zelfs voor kleuters een serieuze hap uit een gezinsbudget. We maakten zelf de berekening. Met sociale correcties betaalt een alleenstaande moeder die voltijds werkt aan het minimumloon nog steeds 110 euro voor de maaltijden en de nodige buitenschoolse opvang. Zonder sociale correcties loopt dit op tot 150 euro.
Liesje, coördinator ROSA Gent: “Onderzoek toont aan dat kinderen uit dagverblijven beter voorbereid zijn op het latere schoolleven en met een voorsprong aan hun onderwijstraject beginnen. Gelijke onderwijskansen beginnen dus met kinderopvang. We eisen gratis onderwijs en dus ook gratis kinderopvang voor iedereen. Mensen met kinderen mogen niet financieel gestraft worden omdat ze hun gezin combineren met een job. De financiering moet gebeuren via een rechtvaardige fiscaliteit.”
[divider]
We willen r-e-s-p-e-c-t. Ivago in publieke handen!
In augustus was het opnieuw prijs. Voor de zoveelste keer liep de emmer over bij het IVAGO personeel. Een compleet gebrek aan respect vanuit de directie dwong hen het werk neer te leggen.
Zoals drie jaar geleden was er opnieuw een brede steun vanuit de publieke opinie. Veel mensen accepteren niet dat in deze samenleving werkenden die een cruciale rol vervullen, zoals het ophalen en verwerken van het huishoudelijk afval, behandeld worden als vuil. Terwijl anderen, bankiers, speculanten, rijken, die onze samenleving in een crisis stortten permanent beloond worden.
Het stadsbestuur is al jaren op de hoogte van deze onaanvaardbare situatie. Dit is het logische gevolg wanneer een publieke dienst geleid wordt als een privé bedrijf. De privé-partner binnen IVAGO wil een jaarlijks rendement en bepaalt de bedrijfscultuur. De enige manier om hiermee komaf te maken is door IVAGO terug volledig in publieke handen te nemen.
LSP eist:
afvalophaling moet opnieuw in publieke handen komen, in een dienst onder democratische controle en beheer van de werknemers en gebruikers;
het herinvoeren van de goedkope vuilniszakken. Wanneer geen dividenden meer moeten worden uitgekeerd aan private aandeelhouders is dit perfect mogelijk;
een vuilniskorf op elke hoek van de straat. Zo organiseren we onze leefomgeving op een manier dat afval snel een geschikte bestemming kan vinden;
een gratis en vlot toegankelijk containerpark in elke wijk waar snel en degelijk kan worden gesorteerd, ook door mensen die niet goed te been zijn of niet over een auto beschikken;
een cultuur van afvalpreventie installeren zodat de hoeveelheid afval drastisch kan verminderen. Zo’n politiek kan slechts effectief zijn wanneer de gemeenschap controle uitoefent over de productie en daarin het winstprincipe inruilt voor duurzaamheid.
[divider]
Voor een massaal programma van publieke investeringen in Gent
De stad als plaats waar we leven, werken en ons ontspannen, is volledig in handen gevallen van vastgoedbaronnen, speculanten, ‘creatieve’ en kapitaalkrachtige ondernemers, steenrijke projectontwikkelaars en marketingbureaus. Zij worden dan ook op hun wenken bediend. Vandaar ook het groeiend aantal schandalen over achterkamerdeals, corruptie en beïnvloeding van beslissingen voor bevriende ondernemers.
Ook in Gent is de neoliberale citymarketing en stadsvernieuwing de rode draad in de ontwikkeling van onze stad. De stad wordt steeds meer geboetseerd op maat van privé-ontwikkelaars en investeerders. Het is hun winstzucht, niet de noden van de Gentenaars, die het beleid bepaalt en ervoor zorgt dat een groeiend deel van de Gentse bevolking zich deze stad niet meer kan veroorloven. Willen we een halt toeroepen aan de stijgende woningprijzen dan moeten we een andere weg inslaan. We hebben nood aan een publiek gefinancierd project van woningbouw, met betaalbare, kwaliteitsvolle publieke woningen, verspreid doorheen de stad.
Enkel wanneer de overheid haar aandeel op de woningmarkt drastisch uitbreidt kan ze zelf de normen zetten wat betreft kwaliteit en prijs. Per 100 huishoudens zijn er in Gent 12 sociale woningen. Een verdubbeling op korte termijn, of 14.000 extra woningen, is nodig om te voldoen aan de sociale woningnood – er zijn 10.000 wachtenden. Tegelijkertijd zou dit een neerwaartse druk zetten op de woningprijzen en zo Gent opnieuw betaalbaar maken voor iedereen.
Voor een leefbare en betaalbare stad zullen we moeten strijden
Steden en gemeenten staan in voor 40% van de publieke investeringen. Het gaat om scholen en crèches, buurten zorgcentra, weg- en fietsinfrastructuur, jeugdbeleid, culturele centra, armoedebeleid … Kortom allemaal basisvoorzieningen in ons dagelijks leven. Maar het geld is op. Het werd uitgedeeld in cadeaus aan grote bedrijven en aan de rijken. Er wordt bespaard op personeel en diensten. Investeringen blijven uit, bestaande diensten worden duurder en er kwamen allerhande taksen en belastingen voor de gewone bevolking.
Er is door de hogere overheden een financieel keurslijf opgetrokken voor de lokale besturen. Het doet denken aan de EU die de lidstaten zo in de pas dwingt. Wanneer een lokaal bestuur de belangen van de bevolking centraal wil stellen kan het niet anders dan de opgelegde regels breken.
Er is nood aan een rebelse stad of een front van rebelse gemeenten, waar verkozenen als vertegenwoordigers van zo’n rebelse beweging optreden. Zo’n rebelse beweging heeft een alternatief politiek project nodig waarbij de belangen van de meerderheid centraal staan. Daarvoor zijn massale publieke investeringen nodig.
Een actieve mobilisatie van de Gentse bevolking is nodig om druk te zetten op de Vlaamse en federale overheden om de nodige middelen te voorzien voor het vervullen van alle stedelijke bevoegdheden.
Daarnaast moet de stad alle mogelijke instrumenten benutten om het geld te halen daar waar het zit, bij de 0,1% superrijken. Een samenleving op mensenmaat kan enkel worden gerealiseerd wanneer de geproduceerde welvaart wordt ingezet ten dienste van de gemeenschap.
Begin augustus was er bij de Gentse afvalintercommunale Ivago een staking tegen de hoge werkdruk en het bijhorend gebrek aan respect van leidinggevenden tegenover de werknemers. Dit was niet de eerste staking en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn bij Ivago. Onder druk van het gemeentebestuur werd de staking beëindigd zonder akkoord met de werknemers.
Artikel door Thomas (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het personeel van Ivago wijst al langer op een gebrek aan respect. Drie jaar geleden werd meer dan een week gestaakt rond deze kwestie. Toen werd het werk hervat nadat een te brutale leidinggevende verplaatst werd naar een andere functie en na beloften van structurele oplossingen. Toen al waren er stakers die niet in deze oplossingen geloofden en teleurgesteld waren dat de vakbondsverantwoordelijken het voorakkoord niet aan het piket bediscussieerden, maar direct binnen met de directie erbij. De druk op die staking werd opgevoerd toen burgemeester Termont (SP.a) overging tot het opvorderen van stakers. Onder het voorwendsel van de volksgezondheid werd geprobeerd om de staking te breken. Deze opvordering werd nadien door de N-VA gebruikt in antwoorden op kritiek rond de minimale dienstverlening in de gevangenissen.
De staking begin augustus leidde opnieuw tot onderhandelingen tussen directie en vakbonden. Het kwam opnieuw niet veel verder dan symptoombestrijding. Veel werknemers zijn dit beu. Ze weten bovendien uit het verleden dat een gegeven woord van de directie en het stadsbestuur niet veel waard is. Het zit veel afvalophalers erg hoog. Lessen communicatie voor leidinggevenden zullen dat niet oplossen. Er is nood aan een ander beleid bij Ivago.
Het probleem beperkt zich niet tot één persoon, al zijn er natuurlijk verschillen in stijl tussen personen. Het probleem is dat winst vandaag centraal staat. Dit maakt dat het personeel tot het uiterste wordt gedreven. Het Gentse stadsbestuur, dat de grootste aandeelhouder is van Ivago, is evenmin als de private aandeelhouders geïnteresseerd in hoe het vuil wordt opgehaald of hoe er met het personeel wordt omgegaan. Enkel de uitgekeerde dividenden op het einde van het jaar zijn van belang. Er wordt druk op de managers gezet om goede cijfers voor te leggen, deze druk wordt doorgeschoven naar het personeel.
Een deel van het personeel is na afloop van de staking opnieuw teleurgesteld in de vakbonden en hun delegees omdat sommigen het voorakkoord zo fanatiek verdedigden. Ondanks het feit dat de werknemers duidelijk maakten dat ze niet akkoord waren, werd alles eraan gedaan om hen terug aan het werk te krijgen. Waarnemend burgemeester Martine De Regge (SP.a) kondigde bovendien aan dat er opnieuw personeel zou opgevorderd worden. Het resultaat was verdeeldheid en verwarring, waardoor het werk hervat werd met de belofte van verdere onderhandelingen.
De problemen zijn echter niet opgelost. Zal de voorzitter van de raad van bestuur van Ivago, Tine Heyse (Groen), eindelijk haar verantwoordelijkheid opnemen zodat de afvalophaling als openbare dienst aan de bevolking wordt georganiseerd met tevreden personeel? Of laat ze de vertegenwoordigers van de private aandeelhouders (ECOV) verder hun gang gaan?
De werknemers moeten betrokken blijven in de strijd en dat kunnen ze best in hun organisaties: de vakbonden. Door actief te worden en de meest strijdbare delegees te ondersteunen, kunnen ze een meer strijdbare opstelling in hun organisaties afdwingen. Dan kan de krachtsverhouding die met deze en vorige stakingen opgebouwd is, en de steun onder de Gentse bevolking gebruikt worden om op te komen voor een degelijke openbare dienst in het belang van de Gentse bevolking en het personeel.
Het stadsbestuur van Dendermonde heeft beslist om de gemeentelijke kleuter- en basisschool van Appels te sluiten. Dinsdag 11 juni werden de ouders en het schoolteam hiervan op de hoogte gesteld. Pas twee dagen later werd de schoolraad hier officieel over ingelicht. De reden die het stadsbestuur aanhaalt voor de sluiting zijn enerzijds de problemen met de infrastructuur en anderzijds het teruglopend aantal leerlingen.
In Spanje wordt dat vacuüm opgevuld door Podemos en in Frankrijk door La France Insoumise. Zowat overal in Europa zijn nieuwe linkse partijen of formaties in opmars. In de VS volstond het dat Bernie Sanders teruggreep naar een flauw afkooksel van de sociaaldemocratie zoals we die kenden tot eind jaren ’70, om het politieke tij te keren. In Groot-Brittannië deed Corbyn iets gelijkaardigs. Maar in elk van die gevallen kwam de grote doorbraak er pas in een conjunctuur van opgaande sociale strijd. Daardoor werd de aandacht van bredere groepen in de maatschappij getrokken naar concrete, reële sociale problemen en de echte verantwoordelijken, de bazen en hun politieke knechten, weg van de massamedia. Bij die massamedia worden we overspoeld door verhalen over onveiligheid, migratiegolven en identiteit. Als onze vakbondsleiders oprecht een links politiek alternatief willen, dan zal dat er niet komen door rustig af te wachten, maar door nog deze zomer de strijd tegen het ‘zomerakkoord’ ernstig te organiseren.
We moeten echter vaststellen dat een doorbraak van de PVDA in Aalst nog niet voor morgen is. De linkerzijde die zich (in meer of mindere mate) beroept op de socialistische tradities zit er al enkele jaren in het verdomhoekje. Aalst bevindt zich “an der schönen braunen Dender” (titel artikel Duits webmagazine in 2013) waar electoraal gezien de combinatie van N-VA en Vlaams Belang hoge toppen scheert, de hoogste in Vlaanderen. Het was in onze regio dat het Vlaams Belang, ondanks de neerwaartse trend elders, het best standhield.
LSP stelde de vraag aan de nationale leiding van de PVDA of we hun lijsten mochten versterken met kandidaten – en dus extra campagneteams- om het resultaat voor een consequent linkse stem te maximaliseren. Het antwoord, dat 11 maanden later volgde, was negatief. Volgens ons is dit een gemiste kans om een brede dynamiek te creëren die ver buiten de onmiddellijke omgeving van PVDA, LSP en andere consequent-linkse organisaties en individuen reikt. Anderzijds bestaat er in Aalst een traditie van samenwerking in concrete actie. Denk maar aan de NOIG Verontruste Aalstenaars (2012-2014) en bijvoorbeeld de ludieke protestactie in juni tegen het bezoek van Theo Trump Francken aan onze stad.
Begin augustus was er bij de Gentse afvalintercommunale Ivago een staking tegen de hoge werkdruk en het bijhorend gebrek aan respect van leidinggevenden tegenover de werknemers. Dit was niet de eerste staking en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn bij Ivago. Onder druk van het gemeentebestuur werd de staking beëindigd zonder akkoord met de werknemers.
